ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟ («ΕΠΙΛΟΧΕΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ»)

[manoula eton 21]

μπορεί να εμφανιστεί και πολύ μετά! Συγκεκριμένα είχα ακούσει και για 6 μήνες μετά! Πόσο καιρό τώρα έχεις γεννήσει? Μην κολλάς στον χρόνο, αφού νιώθεις όπως νιώθεις τί σημασία έχει το πότε άρχισε?

 

εχω 10 μηνες που εχω γεννησει κι ομως νιωθω οτι ηταν χτεσ. μοονο ο μικρος μου δινει λιγο χαρα.... ο αντρας μου.... μμμμμμ

απο το νοσοκομειο αρχισαν ολα

[KonstantinaDimitris]

Δεν διάβασα όλα τα μνμ, αλλά θα ήθελα να πω κουράγιο σε όλες τις μάνες. Εμένα μια μέρα πριν γεννήσω προγραμματισμένα μου λέει ογιατρος: σήμερα βγες, κανε ότι θες.... Από αύριο η ζωη σου θα αλλάξει για ΠΑΝΤΑ!!! Εκείνη την στιγμή Κ με την λαχτάρα του μωρού, είπα σιγα μωρέ. Στα κατεργα θα μαι;;;;

Αχ κορίτσια πόσο δίκιο είχε. Όλα άλλαξαν κ χειρότερα από κάτεργα. Αλλά μόνη μου πήρα δύναμη, βοήθεια δεν έχω. Μόνο τις πρώτες μερες η μαμά.... Να κυκλοφορώ σαν αυτόματο για να τα προλάβω όλα κ στο τέλος έβαλα προτεραιότητες κ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ. Τι εννοώ;;; Μαγείρεμα, σίδερο κ δουλειές τις έκανα όταν ήταν ο σύζυγος σπίτι κ μπορούσε να κρατήσει το μωρό. Οπότε όταν ήμουν μόνη είχα μόνο την φροντίδα του μωρού.

Έτσι πέρασε ο καιρός κ ανέβηκε η ψυχολογία μου .....

Απλά πιστεύω ότι πόσο γρήγορα θα "αναρρωσεις" εξαρτάται από τον χαρακτήρα του καθένα. Πχ η αδερφή μου με παιδια 6 κ 4 χρόνων , δύο αγγελακια ήσυχα κ παρόλα αυτα κλαίγεται. Μονίμως κουρασμένη, απογοητευμενη, θλιμμενη ...

[elenip]

Ευχαριστω για τις χρησιμες συμβουλες σου. Και εγω καπως ετσι τις εχω καταταξει στο μυαλο μου. Μονο που ξεχασα να σου ξεκαθαρισω οτι στο θεμα του φαγητου, με το ζορι καταφερνω να μαγειρεψω για μενα. Πολλες φορες δεν εχω φαει τιποτα ολη μερα παρα ενα γαλα και 1-2 φρουτα. Πειαναω υπερβολικα. Αλλα και οταν καταφερω να μαγειρεψω οπως τωρα καλη ωρα, ο αντραςμου δεν τα τρωει, γιατι τρωει μονο φαγητα της ωρας. Επιπλεον delivery και γυναικα για το σπιτι δεν παιζει λογω οικονομικου.

 

Δεν ξερω εαν θηλαζεις το μωρο αλλα ειναι πολυ σημαντικο να τρεφεσαι καλα για να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του.... φτιάχνε κατι προχειρο τουλαχιστον να τρως κατι μην πεσεις κατω .. τώρα για τον άντρα σου εάν τρώει μόνο της ώρας πες του πως θα περιμενει με τις ώρες πια οσο για το σπιτι τα βασικά... οσο μεγαλωνει το μωρο και στρωνει το πρόγραμμά του θα έχεις περισσότερο χρονο να ασχολεισαι και με αυτά .. άσε που στρώνει και ο υπνος το βραδυ οποτε θα εχεις και περισσοτερες αντοχες... αν υπάρχει και μαμά ή πεθερα δεν ειναι κακο όταν έρθουν να δουν το μωρο αντί για δώρο να φέρουν και κανένα τάπερ (γεματο εννοείται)!!!

[LAROU]

Αυτο και εγω νομιζω.. αλλα τι να κανω? Τωρα μου κραταει μουτρα και οταν ερχεται απο τη δουλεια δεν ανταλλασουμε κουβεντα. Αλλα ευτυχως που βρηκα εσας και εχω καπως ηρεμησει.

[LAROU]

με τέτοιο άντρα πως να μην έχεις θέματα? μου φαίνεται πως αυτός σου δημιουργεί το πρόβλημα...

 

 

πως είσαι κοπέλα μου?

Αυτο και εγω νομιζω.. αλλα τι να κανω? Τωρα μου κραταει μουτρα και οταν ερχεται απο τη δουλεια δεν ανταλλασουμε κουβεντα. Αλλα ευτυχως που βρηκα εσας και εχω καπως ηρεμησει.

[LAROU]

Δεν ξερω εαν θηλαζεις το μωρο αλλα ειναι πολυ σημαντικο να τρεφεσαι καλα για να ανταπεξέλθεις στις ανάγκες του.... φτιάχνε κατι προχειρο τουλαχιστον να τρως κατι μην πεσεις κατω .. τώρα για τον άντρα σου εάν τρώει μόνο της ώρας πες του πως θα περιμενει με τις ώρες πια οσο για το σπιτι τα βασικά... οσο μεγαλωνει το μωρο και στρωνει το πρόγραμμά του θα έχεις περισσότερο χρονο να ασχολεισαι και με αυτά .. άσε που στρώνει και ο υπνος το βραδυ οποτε θα εχεις και περισσοτερες αντοχες... αν υπάρχει και μαμά ή πεθερα δεν ειναι κακο όταν έρθουν να δουν το μωρο αντί για δώρο να φέρουν και κανένα τάπερ (γεματο εννοείται)!!!

θηλαζω αλλα δεν εχω απο πουθενα βοηθεια. Η πεθερα μου ειναι 92 και στο γηροκομειο και η μανα 77 και μενει μακρια. Μου ερχεται 1 φορα την εβδομαδα αλλα λυπαμαι να την αγκαρεψω να μου φτιαχνει φαγητα (λογω ηλικιας). Ευτυχως ομως που εχω εσας και ψυχολογικα ειμαι λιγο καλυτερα.

[ΣΤΕΛΛΙ]

Να μην στενοχωριεσαι...εγω ναι μεν εχω βοηθεια απο γονεις, θεια κ συζυγο...δουλευει 12ωρο κ παλι ασχολειται με το μωρο κ ξυπνα τα βραδια....Να δεις κατι τσακωμους κ διαφωνιες....Οτι μιλαω με πολυ τσιριχτη φωνη στο μωρο, οτι πρεπει να ασχολουμαι μονο με το μωρο....κλπ αυτα στην αρχη---ειχαμε τρελες διαφωνιες για οτιδηποτε αφορουσε το μωρο...κ εγω εκλαιγα με τον επιτακτικο τροπο που μου τα ελεγε---με ειχε σαν διακοσμητικο στοιχειο για το ταισμα του μωρου κ μονο...Σιγα σιγα ομως ειπα στους γονεις να μην ερχονται 12ωρο για βοηθεια...ειμαστε 2 μηνων τωρα...εχω αναλαβει τη μικρη πληρως!!!Πλυσιμο, ταισμα κλπ...οταν κοιμαται ή κοιμαμαι κ γω ή μαγειρευω ή κανω δουλειες του σπιτιου---επειδη εχω μανια με αυτες ο αντρας μου με κραζει!!!!Να βαζω προτεραιοτητα το μωρο!!!Λες κ θα αφησω το μωρο για να σκουπισω...Βεβαια η βοηθεια των δικων μου ειναι χρησιμη μιας κ σε μια βδομαδα ξεκινω δουλεια...Αλλα ευτυχς ο δικος μου δεν εχει απαιτησεις...Αδιαθετησα κιολας μετα τη γεννα κ ειμαι χαλια κ μου ειπε να φωναζω καποιον να με βοηθα...κ χτες το βραδυ εφαγε ντελιβερι γιατι ημουν με αιμορραγια κ την μπεμπα αγκαλια ολη μερα!!!!Καθιστε να μιλησετε...ηρεμα....κ γω καθομουν ολη μερα νυστικη κ παραλιγο να λιποθυμησω...Της ωρας φαγητο πες του δεν γινεται...δηλαδη θα τηγανιζεις πχ καλαμαρακια με το μωρο αγκαλια?? η στο μαρσιπο?????Αν δεν εχεις βοηθεια δεν γινεται...Εξηγησε του το αυτο....Και οταν κοιμαται το μωρο, κοιμησου, κανε τις δουλειες σου κλπ....Εγω ειχα πελαγωσει κ εκλαιγα μεχρι κ τον εναμιση μηνα....Κ επειδη εχουμε γοπ, κλαιγαμε ολη μερα κ δεν κοιμομασταν!!!!Εκει να δεις!!!

[eirini79]

LAROY νομίζω πως έχεις ανάγκη καλής ψυχολογίας και ενθάρρυνσης, έχει πολύ κούραση η φάση στην οποία βρίσκεσαι και χρειάζεται μπόλικη υπομονή, μην ξεχνάς όμως πως κάθε μέρα θα είναι και καλύτερη απο την προηγούμενη,μην απογοητεύεσαι και θα έρθουν πολύ όμορφες μέρες, βλέπεις μεγαλώνουν τα παιδάκια....

[roverskip]

Εμένα πάλι... τώρα -εδω και κανα μηνα περιπου-εμφανιζονται καποια συμπτωματα κι εχω αρχισει να ανυσυχώ.. (γεννησα πριν 4 μηνες) δεν νομιζω οτι ειναι επιλοχειος κατάθλιψη αλλα δεν μπορω να ειμαι και σιγουρη -χανω πολλα μαλλια και εχω εντονο αισθημα κουυυρασης παρότι ...αντικειμενικά δεν κουράζει η μικρή μου ειναι απ τα ησυχα μωρα (ολοι μου λενε -τι τυχερη που ειμαι) - τρωω συνέχεια, καμια διαθεση για σεξ φυσικά -ετσι κι αλλιως μόνο 'μαμα" αισθανομαι πλ'εον -δεν βγαινω (δεν εχω και διαθεση) γκρινιάζω πολυ , και φοβάμαι μηπως μ αυτα δεν ευυνοω την αναπτυξη της μικρής..- διαβαζα τα συμπτωματα της επιλοχειου και φυσικά δεν εχω όλα αυτα αλλα καποια...μηπως όμως αυτα ειναι απλα φυσική ροη για ενα διάστημα?

[Marirena]

Εμένα πάλι... τώρα -εδω και κανα μηνα περιπου-εμφανιζονται καποια συμπτωματα κι εχω αρχισει να ανυσυχώ.. (γεννησα πριν 4 μηνες) δεν νομιζω οτι ειναι επιλοχειος κατάθλιψη αλλα δεν μπορω να ειμαι και σιγουρη -χανω πολλα μαλλια και εχω εντονο αισθημα κουυυρασης παρότι ...αντικειμενικά δεν κουράζει η μικρή μου ειναι απ τα ησυχα μωρα (ολοι μου λενε -τι τυχερη που ειμαι) - τρωω συνέχεια, καμια διαθεση για σεξ φυσικά -ετσι κι αλλιως μόνο 'μαμα" αισθανομαι πλ'εον -δεν βγαινω (δεν εχω και διαθεση) γκρινιάζω πολυ , και φοβάμαι μηπως μ αυτα δεν ευυνοω την αναπτυξη της μικρής..- διαβαζα τα συμπτωματα της επιλοχειου και φυσικά δεν εχω όλα αυτα αλλα καποια...μηπως όμως αυτα ειναι απλα φυσική ροη για ενα διάστημα?

 

Η επιλόχειος μπορεί να βγει μήνες αργότερα. Για την ακρίβεια η πιο επικίνδυνη περίοδος είναι περίπου στους 4-6 μήνες. Κι έχει μια λογική αν το σκεφτεί κανείς γιατί έχει αθροιστεί και πολύ κούραση τους πρώτους μήνες και είναι λίγο σαν να το συνειδητοποιείς ξαφνικά. Σ' εμένα πάντως έτσι συνέβη διότι συνέπεσε και η αρχή του περσινού χειμώνα, και με πείραξε η ξαφνική κλεισούρα. Πάντως δεν είναι απαραίτητο να έχεις κατάθλιψη, μπορεί να είναι απλώς κούραση, η οποία μην την υποτιμούμε, όπως και να χει φέρνει μια δυσθυμία, μελαγχολία κλπ... Πάντως κορίτσια τα καλά νέα, είναι ότι η επιλόχειος ΠΕΡΝΑΕΙ, και όχι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο τον πρώτο καιρό, η ζωή με το παιδάκι -κια αλλάζει (δεν θα είναι πάντα έτσι) και γίνεται καθημερινά ομορφότερη καθώς μεγαλώνουν, γιατί όπως λέει μια κοπέλα παραπάνω πολύ ωραία, τα παιδάκια μεγαλώνουν. Υπομονή και να μιλάτε όπου είναι δυνατόν. Με πρόσωπα κοντινά, και αγαπημένα, εδώ, όπου νιώθετε άνετα

[dimmi]

Η επιλόχειος μπορεί να βγει μήνες αργότερα. Για την ακρίβεια η πιο επικίνδυνη περίοδος είναι περίπου στους 4-6 μήνες. Κι έχει μια λογική αν το σκεφτεί κανείς γιατί έχει αθροιστεί και πολύ κούραση τους πρώτους μήνες και είναι λίγο σαν να το συνειδητοποιείς ξαφνικά. Σ' εμένα πάντως έτσι συνέβη διότι συνέπεσε και η αρχή του περσινού χειμώνα, και με πείραξε η ξαφνική κλεισούρα. Πάντως δεν είναι απαραίτητο να έχεις κατάθλιψη, μπορεί να είναι απλώς κούραση, η οποία μην την υποτιμούμε, όπως και να χει φέρνει μια δυσθυμία, μελαγχολία κλπ... Πάντως κορίτσια τα καλά νέα, είναι ότι η επιλόχειος ΠΕΡΝΑΕΙ, και όχι όσο κι αν φαίνεται απίστευτο τον πρώτο καιρό, η ζωή με το παιδάκι -κια αλλάζει (δεν θα είναι πάντα έτσι) και γίνεται καθημερινά ομορφότερη καθώς μεγαλώνουν, γιατί όπως λέει μια κοπέλα παραπάνω πολύ ωραία, τα παιδάκια μεγαλώνουν. Υπομονή και να μιλάτε όπου είναι δυνατόν. Με πρόσωπα κοντινά, και αγαπημένα, εδώ, όπου νιώθετε άνετα

Και να βγαίνετε έξω! Κάθε μέρα!

Συμφωνώ με όλο το μήνυμα! Κι εμείς τώρα από τους 5 μήνες και μετά δεν είμαστε πολύ καλά, τους πρώτους μήνες αναγκάστικα να ορθοποδήσω λόγω άλλων υποχρεώσεων κ δουλειάς, και φυσικά για το παιδί.

Τώρα μου βγήκε όλη η κούραση.

Επιασα τον εαυτό μου να μη θέλει να γυμναστεί, να τρώει ό,τι να'ναι και να μη θέλει να βγεί, ούτε για δουλειά. Εμ χτύπησε ο συναγερμός!

Φτιάχτηκα, βγήκα, και δουλειά πήγα και μόλις φύγει πάλι η περίοδος τρέχοντας γυμναστήριο! Κι αυτή η περίοδος με έχει τσακίσει, 5,5 μήνες είμαι με αιμορραγίες. Τώρα πήγαινε να φτιάξει με τα χάπια αλλά πάλι σήμερα αδιαθέτησα, και ξε-αδιαθέτησα χθες...

[dimmi]

Αυτο και εγω νομιζω.. αλλα τι να κανω? Τωρα μου κραταει μουτρα και οταν ερχεται απο τη δουλεια δεν ανταλλασουμε κουβεντα. Αλλα ευτυχως που βρηκα εσας και εχω καπως ηρεμησει.

το θέμα είναι να μιλάς με τον άντρα σου, όταν κλείνει η πόρτα σας εσείς είστε μες το σπίτι, και το παιδάκι σας. Το παιδάκι σας μπορεί να μη μιλά αλλά καταλαβαίνει τα πάντα. Καλό είναι να του ζητήσεις ευγενικά να λύνετε τις όποιες διαφορές σας και να συνεχίζετε, το να σου κρατάει μούτρα είναι παιδιάστικο και δεν βοηθά σε τίποτε.

[Hunter's trap]

Μήπως να αφήσουμε τις κουβέντες στο ίντερνετ και να πάμε για κανένα καφέ;

Ο μικρός μου, σχεδόν 5 μηνών, είναι τέλειος, ήσυχος,γελαστός και κοιμάται καλά. Εγώ όμως δε δουλεύω (από τον 7ο μήνα εγκυμοσύνης) και η καθημερινότητα με "πνίγει". Αγχώνομαι για το πώς θα τον διασκεδάσω, έχω συνέχεια νεύρα με τον άντρα μου, μου λείπουν οι δικοί μου που είναι μακριά και το μόνο που θέλω είναι να είμαι συνέχεια έξω. Με το παιδί, αλλά και παρέα. Κλαίω σε καθημερινή βάση και με πονάει το στομάχι μου. Το χειμώνα φαντάζομαι ότι θα χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο...

[Marirena]

Όσο για το πως θα τον διασκεδάσεις είναι το μόν που δεν πρέπει να σε ανησυχεί! Στην ηλικία που είναι μπορεί να διασκεδάσει στην κυριολεξία με ο,τιδήποτε! Αρκεί μόνο να είναι το περιβάλλον του ήρεμο και χαρούμενο κι από εκεί και πέρα άφησέ τον να εξερευνά!!! Είναι όλα όσα χρειάζεται για την ώρα, και από αυτή την άποψη τα μωράκια αυτής της ηλικίας έχουν και τα καλά τους. Μην σκεφτόμαστε μόνο πως ο πρώτος χρόνος είναι ζόρικος (που είναι δεν λέω) αλλά να βλέπουμε και τα καλά του. Κι εγώ άργησα να τα συνειδητοποιήσω. Εννοώ ας πούμε πως η σχέση μας με τα μικρά μας έχει τώρα μία απλότητα και αμεσότητα που πιστεύω πως αργότερα ίσως λησμονήσουμε. Ότι ας πούμε τα μωράκια και νηπιάκια χαίρονται με τα απλά, καθημερινά και όμορφα. Θέλουν μόνο αγάπη, φροντίδα κι είναι ευτυχισμένα.

[swanocean]

Αχ πόσο συμφωνώ με τη Marirena.Κ εγώ τον πρώτο χρόνο του μικρού ήμουν μέσα στα νεύρα!Δε μπορείτε να φανταστείτε νεύρα!Στο παιδί δεν ξέσπασα ποτέ αν κ κάποιες φορές ούρλιαζα από τα νεύρα μου κ τρόμαζε το καημένο.Τα νεύρα πέρασαν σταδιακά μέχρι λίγο πριν τον 1ο χρόνο.Τι τράβηξε αυτός ο άντρας μου...τον λυπάμαι τώρα που τα σκέφτομαι.Τα μωράκια τον 1ο χρόνο θέλουν κυρίως στοργή,αγάπη κ φροντίδα.Τους ενθουσιάζουν πολύ απλά πράγματα που μπορείς να τα απασχολήσεις με τις ώρες με αυτά.Τώρα ο μικρός μου κοντεύει 2 χρονών κ αναπολώ εκείνες τις εποχές γιατί τώρα τον κυνηγάω συνέχεια χαχαχαχαχα.

Κάθε περίοδος έχει τα δικά της.Κάποια στιγμή στεναχωρέθηκα γιατί από τα νεύρα μου δεν ασχολιόμουν με όλο μου το είναι με το παιδί.Έρχονται όμως τόσες άλλες στιγμές που περνάς μαζί τους που ξεχνάς ότι έχεις περάσει πιστεύω.Κ θα έρθουν τόσες άλλες στιγμές που θα χάσουμε το μέτρημα χαχαχαχαχα.Αλλά πλέον γι'αυτά ζούμε!Αυτά έχουμε σαν αρχική προτεραιότητά μας.Κ αν δε το νιώσουμε από την αρχή ε δεν χάλασα κ ο κόσμος!Άνθρωποι είμαστε κ εμείς κ όχι υπεράνθρωποι.Γονιός δεν γεννιέσαι αλλά γίνεσαι!Κ σε όποια τύχει κάτι τέτοιο κατευθείαν σε ψυχολόγο!Κ αν δεν υπάρχει οικονομική δυνατότητα υπάρχουν κ τα Κέντρα Ψυχικής Υγείας που είναι πάρα πολλοί καλοί άνθρωποι κ επαγγελματίες.Κ το λέω από προσωπική πείρα!

[heidy]

Αντιμετωπιζω και εγω θέμα με επιλοχειο μελαγχολία. Γέννησα πριν 4 βδομαδες με καισαρικη. Ολα καλά μεχρι την 5η μερα μετά τον τοκετό που ξύπνησα και έκλαιγα ασταματητα. Εκλαιγα γιατί έλλειπε το μωρο απο την κοιλια μου, επειδή αλλαξε τοσο ξαφνικα η ζωή μου, επειδή ο άντρας μου δούλευε πολλές ώρες και δεν καταφέρνουμε να μιλήσουμε πολλές φορες καθολου μεσα στην ημερα.Εχω βοηθεια από τους γονεις αλλα δεν ειναι το ιδιο.Υπαρχουν μερες που αισθανομαι ότι εχω μπει στον νεο μου ρολο και τα καταφερνω μια χαρα και αλλες που πνιγομαι σε μια κουταλια νερο.

Αυτό που καταλαβα απο παρόμοιες εμπειριες φιλενάδων και απο συζητήσεις με τον γιατρό μου είναι ότι τους πρωτουςι 2-3 μήνες πρέπει να προσπαθήσουμε να επιβιώσουμε με κάθε τρόπο (βόλτες, ξεκουραση, ενασχόληση με κάτι άλλο όταν κοιμάται το μωρό). Με τον ερχομο του μωρού πρέπει να βρούμε νέες ισορροπιες με τον εαυτό μας καθως και με τον άντρα μας (εγώ μερικλες φορες αισθανομαι οτι το μωρο μπαινει αναμεσα μας).

Θέλει τον χρόνο του. Κουράγιο

[nikolname]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΑΝΕ. Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΥΜΑΤΗ. ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ MARIRENA ΚΑΙ ΟΛΕς ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕς. ΟΛΑ ΚΑΛΑ. Θελω την γνωμη σας σε κατι. Απλα πολλες φιλες και η πεθερα μου λενε να σηκωνομαι νωρις το πρωι για τις δουλειες κ αι μετα να παιζω τον 1 ετους μπεμπη μου μετα το μεσιμερι παλι δουλειες και ττο απογευμα ο μπεμπης. Ολο αυτο το προγραμμα δεν το αντεχω Ευτυχως με βοηθαει ο αντρας μου και πηγαινω καποια απογευματα για γυμναστηριο. Αλλα και παλι εχω τυψεις. Οι γονεις μπορουν να τον κρατανε λιγες ωρες την εβδομαδα. Τι με συμβουλευετε?

[elenip]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΑ ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΑΝΕ. Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΥΜΑΤΗ. ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ MARIRENA ΚΑΙ ΟΛΕς ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΕς. ΟΛΑ ΚΑΛΑ. Θελω την γνωμη σας σε κατι. Απλα πολλες φιλες και η πεθερα μου λενε να σηκωνομαι νωρις το πρωι για τις δουλειες κ αι μετα να παιζω τον 1 ετους μπεμπη μου μετα το μεσιμερι παλι δουλειες και ττο απογευμα ο μπεμπης. Ολο αυτο το προγραμμα δεν το αντεχω Ευτυχως με βοηθαει ο αντρας μου και πηγαινω καποια απογευματα για γυμναστηριο. Αλλα και παλι εχω τυψεις. Οι γονεις μπορουν να τον κρατανε λιγες ωρες την εβδομαδα. Τι με συμβουλευετε?

 

εγώ θα σε συμβουλευα να βαλεις το προγραμμα που βολευει εσενα και το παιδι και οχι τις φιλες και την πεθερα εγω π.χ. πριν κανω την δικη μου οικογενεια και εμενα στο πατρικο μου η μητέρα μου ξύπναγε από την μαυρη νύχτα να μαγειρεψει και να κανει τις δουλεις.... το φαγητο π.χ. το ειχαμε ετοιμο απο τις 11 άσχετα εαν πριν τη 1 δεν τρωγαμε ποτε!!!! όταν την ρώταγα ''καλα ρε μανα γιατι να μαγειρεψουμε από την μαύρη νυχτα?" μου απαντούσε.. ''ο κόσμος ξυπνάει πρωι πρωι να κανει τις δουλεις μην τον πιασει το μεσημέρι" :p:p:p στην δικη σου την περιπτωση θα σου προτεινα να βαλεις τις δουλεις σε ωρες που σε βολεύουν, να φροντιζεις το παιδι συμφωνα με τις ανάγκες του και το κυριότερο να έχεις χρόνο για τον εαυτο σου.... αφού οι γονεις σου μπορουν να τον κρατανε μεσα στην εβδομάδα κάνε πράγματα για τον εαυτο σου εκεινες τις ώρες... μονο ετσι θα εχεις καλη ψυχολογια για να ανταπεξέλθεις σε όλα.... ειναι πολύυυυυυυυυ σημαντικο που εχεις τους γονείς σου και μπορούν να τον κρατήσουν... εγω περιμένω την μαμα μου να έρθει απο επαρχια εδώ και δυο μηνες για να παω να βαψω το μαλλι..... η ριζα εχει φτασει μην σου πω που... εχε υποψη σου οτι οι δουλειες δεν τελειώνουν ποτε.... μα ποτε όμως!!!!

[fatsoulaki]

και εγω μια απο τα ιδια ειμαι!!!το μωρακι μου μεχρι τον σαραντισμο δεν ηρεμουσε με τιποτα..εκλαιγε μερα νυχτα γιατι ειχε πονακια...πλεον ειμαστε 2μηνων και εχει ηρεμησει παρα πολυ...ξυπναει απο το τελευταιο γευμα που ειναι στις 10.30 6 το πρωι..αλλα εγω δεν ξερω τι εχω παθει και δεν μπορω να κοιμαμαι..και πολλεσ νυχτες σερι μεχρι το πρωι..ειναι 2 βδομαδες τωρα αυτη η κατασταση αλλα μου την εχει δωσει ασχημα..βαρεθηκα να ειμαι θεατης ολων αυτων που κοιμουνται..τωρα που το μωρακι μου ηρεμησε τωρα δεν μπορω εγω!!!!εχετε παρομοια εμπειρια κ αν ναι ποτε επανηλθατε;;

[elenip]

και εγω μια απο τα ιδια ειμαι!!!το μωρακι μου μεχρι τον σαραντισμο δεν ηρεμουσε με τιποτα..εκλαιγε μερα νυχτα γιατι ειχε πονακια...πλεον ειμαστε 2μηνων και εχει ηρεμησει παρα πολυ...ξυπναει απο το τελευταιο γευμα που ειναι στις 10.30 6 το πρωι..αλλα εγω δεν ξερω τι εχω παθει και δεν μπορω να κοιμαμαι..και πολλεσ νυχτες σερι μεχρι το πρωι..ειναι 2 βδομαδες τωρα αυτη η κατασταση αλλα μου την εχει δωσει ασχημα..βαρεθηκα να ειμαι θεατης ολων αυτων που κοιμουνται..τωρα που το μωρακι μου ηρεμησε τωρα δεν μπορω εγω!!!!εχετε παρομοια εμπειρια κ αν ναι ποτε επανηλθατε;;

 

εγω παντα ήμουν δυσκολη στον υπνο και με το μωρο ήρθε και εδεσε!! ακομη και τα βραδυα που το μωρο κοιμοταν γαριδα εγω το ματι.... το ειχα συζητησει το θεμα με ενα φιλο μου γιατρο και μου ειχε πει πως ο οργανισμος μας ουσιαστικα διαθετει ενα βιολογικο ρολοι που οταν απορυθμιστει ειναι δυσκολο να επανελθει άμεσα... ειναι βεβαια και στον ανθρωπο... η κολλητη μου ειναι αυτο που λεμε ''κοιμαται και ορθια'' .. εγω ουσιαστικα επανηλθα οταν ξαναγυρισα στη δουλεια δηλ. οταν το μωρο ηταν 7 μηνων και κουραζομουν και πνευματικα και σωματικα τα ειχα παιξει... θυμαμαι απιστευτα βραδυα που ολοι ροχαλιζαν και εγω μετρουσα τις ωρες να ξημερωσει... τα νευρα κροσια... οσο περνουσε η ώρα τοσο εκνευριζομουν περισσοτερο που δεν κοιμομουν... ο φιλος μου ο γιατρος μου ειχε πει να παρω ηρεμιστικα αλλα να σου πω την αληθεια επειδή τα φοβαμαι αυτα δεν τα πηρα... παντως απο την εμπειρια μου ενα έχω να πω... απο αυπνια δεν παθαινεις κατι

[fatsoulaki]

μακαρι να πανε ολα καλα γιατι εχω τοσα να κανω κατα την διαρκεια της ημερας και η αυπνια σε αποδυναμωνει...δεν ημουν ποτε δυσκολη στον υπνο τωρα το απεκτησα..ευχομαι να ειναι παροδικο και γρηγορα να βρουμε τους ρυθμους μας..η αληθεια ειναι πως δεν ειμαι κ στο σπιτι μου..λογο το οτι μενουμε μακρια λογο του οτι ο αντρας μου ειναι στρατιωτικος ηρθα στην πολη μου κ γεννησα και μεχρι να σαραντησω ημουνα εδω..σε λιγες μερες κατεβαινω στο σπιτι μας..ελπιζω ολα να φτιαξουν μιας και θα ειμαι κ μαζι με τον ατρουλη μου!!!και εγω για χαπια δεν προκειται..θελω ο υπνος να επανελθει φυσιολογικα!!τι να πω υπομονη θελει κ γερα νευρα!!!

[menia21]

Εγώ μετά από 9 μήνες αφότου γέννησα, χωρίς καμία βοήθεια από σύζυγο και τους γονείς μου, ξέσπασα. Τα νεύρα μου είναι σε άθλια κατάσταση, είμαι τόσους μήνες κλεισμένη στο σπίτι, η μόνη μου έξοδος είναι η απογευματινή βόλτα του μπέμπη με το καρότσι. Θέλω να βγω με τις φίλες μου και δεν μπορώ, Θέλω να κάνω πράματα για μένα και δεν μπορώ, θέλω να νιώσω γυναίκα και δεν μπορώ. Εφτασα στο σημείο να παρακαλάω να επιστρέψω στη δουλειά... Καμία βοήθεια από κανέναν και από πάνω να ακούω τις εξυπνάδες του άντρα μου, ότι με βοηθάει, ότι έχει αλλάξει το πρόγραμμά του (ενώ δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα) και ότι δεν συμπεριφέρομαι σωστά ως μαμά. Εχω ρίξει τρικούβερτους καυγάδες αυτές τις μέρες, ως εδώ ήταν τα όριά μου, δεν αντέχω άλλο στο κλουβί. Αυτό λέγεται επιλόχεια κατάθλιψή ή απλά μου έστριψε από την κλεισούρα? Τον μπέμπη τον αγαπάω και ποτέ δεν το απέρριψα, ίσα ίσα που τους πρώτους δύσκολους μήνες ήμουν υπομονετική και χωρίς ιδιαίτερες γκρίνιες...

[Helen@]

ναι κ εγω περασα-σε μικρο βαθμο βεβαια-καταθλιψη..εκλαιγα συνεχεια, δεν αντεχα το μωρο να κλαιει-που ειχε πονακια το καημενο-κ το εδινα στον αντρα μου κ εγω επεφτα για υπνο...παλι καλα κρατησαν 2 μηνες κ μετα ολα οκ..κ δεν το ειχα καταλαβει τοτε οτι ειχα παθει κ ελεγα το γνωστο : "ναι καλα σιγα μη παθω καταθλιψη,θα το καταλαβω..." αααχ ατιμες ορμονες τι μας κανετε...

[vasfa]

καλησπερα! Μετα απο την 4η κριση κλαματος σε 3 περιπου μερες αποφασισα να ψαξω το θεμα της επιλοχειας καταθλιψης γιατι ειναι πολυ πιθανο να μου εχει χτυπησει την πορτα. Εχω ενα αγορακι 17 ημερων και εδω και 3 μερες περναει κολικους και ουρλιαζει αβοηθητο τη νυχτα για κανενα 3ωρο. Αισθανομαι εντελως αχρηστη να το βοηθησω, δεν το παρηγορει τιποτα, θελει μονο να τρωει, ηρεμει για λιγο και ξαναουρλιαζει. Επισης δεν εχω καταλαβει ακομη το προγραμμα που πρεπει να τηρω στο φαγητο του και νιωθω οτι το βασανιζω, ποτε ταιζοντας τον συχνα, ποτε αφηνοντας μεγαλα κενα αναμεσα στα γευματα του. Η παιδιατρος που τον ειδε στις 10 μερες τον βρηκε υγιεστατο, οτι τρωει πολυ καλα και ειχε ανακτησει και το βαρος που ειχε στη γεννηση.

Το βαρος της γεννησης ειναι ενα αγκαθι στην ευτυχια μας, νομιζω οτι ειναι αυτο που συντελεσε στην εμφανιση της καταθλιψης η οποια αρχισε απο το μαιευτηριο και επιδεινωθηκε με τα τρεχοντα προβληματα. Για να εξηγουμαι, το μωρο μου γεννηθηκε μικρουλι, αν και οχι προωρο και με πηρε απο κατω απο τη στιγμη που το ειδα. Ηξερα οτι ηταν μικρο, αλλα δεν περιμενα τοσο. Πραγματικα με στενοχωρουσε που εβλεπα αλλα μωρακια μεγαλυτερα και λυπομουν το δικο μου, σαν να μην το εμπιστευομουν οτι μπορει να μεγαλωσει και να ειναι ενα φυσιολογικο παιδακι. Ομως και οι 2 παιδιατροι που το ειδαν ειπαν οτι ειναι υγιεστατο και θα παρει βαρος συντομα. Εγω νιωθω ανασφαλεια, δεν φταιει το παιδι γι'αυτο, την ειχα απο πριν, απο παντα, οτι δεν ειναι δυνατον να μου πηγαινουν ολα καλα, παντα κατι θα υπαρχει που θα κανει λιγοτερο τελειο αυτο που ζω, και μεχρι στιγμης παντα ετσι γινεται.Ντρεπομαι που το γραφω αλλα ενιωθα οτι αυτο το πλασματακι που περιμενα να με κανει ευτυχισμενη διεψευσε τις προσδοκιες μου. Σιγουρα θα το εισπραττει το χρυσο μου, γι'αυτο ειναι ανησυχο, παρ'οτι προσπαθω να το φροντιζω με τον καλυτερο τροπο και ασχολουμαι πολυ μαζι του. Και η εγκυμοσυνη μου ειχε μερικα προβληματακια και ενιωθα απο τοτε ασχημα συναισθηματα.

Αυτη τη στιγμη νιωθω ανασφαλης, οτι δεν μπορω να φροντισω το μωρο μου επαρκως. Το φροντιζω μονο εγω, η μαμα μου δεν ανακατευεται γιατι φοβαται- ομως εχει αναλαβει ολο το νοικοκυριο, δεν εχω παραπονο- ο αντρας μου το ιδιο, οποτε ασχολουμαι με τις αναγκες του ολο το 24ωρο, και κυριως τις κρισιμες ωρες 12-4 πρωι που ξεφωνιζει απο τους κολικους.

Τωρα αλλαξαμε και γαλα- πιναμε αντιαναγωγικο, τωρα πινουμε αντι-κολικο- και νιωθω φοβο για το πως θα αντιδρασει σε αυτο, μηπως εχω κι αλλα προβληματα απο αυτα που μεχρι τωρα ειχα!

Ηθελα καπου να τα γραψω. Το αγαπαω πολυ το μωρο μου, νιωθω συναισθηματα αγαπης αλλα και απογοητευσης μερικες φορες. Ελπιζω να το ξεπερασω συντομα.

[miriki]

Κούκλα να σου ζήσει το μικρούλι. Να μην δίνεις και πολύ σημασία σε αυτά που σκέφτεσαι δεν είσαι εσύ, είναι μια λεχώνα (με ορμόνες ό,τι να ναι) που σκέφτεται.

 

Μίλα άμεσα με ψυχολόγο που να ξέρει από λοχεία ιδανικά με το κέντρο Φαιναρέτη http://www.fainareti.gr