ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟ («ΕΠΙΛΟΧΕΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ»)

[libera46]

μολις διαβασα τισ απαντησεις σας κ πραγματικα δεν μπορω να σταματησω να κλαιω..σας ευχαριστω παρα πολυ..χωρις να με ξερετε με βοηθεισατε παρα πολυ..πηγα πηρα κ το μωρακι μου αγκαλια κ το κοιταξα αλλιως αυτη τη φορα...απλα οταν κατι σου γινεται εμμονη θεσ μια κουβεντα παραπανω μια υποστιξη κ η αληθεια ειναι τη πηρα μονο απο δω..ευχαριστω!

 

 

αχ και να ξερες ποσες γυναικες αισθανονται αυτα τα συναισθηματα και δεν μιλανε......για αυτο πρεπει να λεμε τις εμπειριες μας γιατι αυτο βοηθαει και αλλα κοριτσια..εγω αυτο πιστευω τουλαχιστον..και θα σου πω κατι να χαλαρωσεις οσο αφορα την καισαρικη...εγω γεννησα με καισαρικη ΑΠΟ ΕΠΙΛΟΓΗ....το μωρο ειχε κατεβει πολυ χαμηλα ημουν ετοιμη σου λεω ειχα την καταλληλη θεση να γεννησω φυσιολογικα ηταν ολα μια χαρα...αλλα επειδη ηξερα οτι το μωρο ηταν ηδη μεγαλο,τον εκανα 4 κιλα,δεν ηθελα να ταλαιπωρηθω ουτε εγω ουτε το μωρο...πηγα ενα τελειο πρωι εβγαλα τις φωτο μου με την τεραστια κοιλια μου στο σπιτι..μπηκα χειρουργειο 9 και 9κ25 ειχα γεννησει...και τι???με κανει λιγοτερο μανα????μια χαρα με την επισκληριδιο ακουσα και το πρωτο του κλαμα ,μια χαρα σε 3 ωρες θηλαζα,και θηλασα και αποκλειστικα για 5 μηνες..τιποτα δεν αλλαζει φυσ.η καισαρικη..ολα ειναι στο μυαλο!!!!θα κανεις υπομονη και ολα θα πανε καλα....απλα στη λοχεια ολες κολλαμε καπου....το μωρακι σου οταν θα το βλεπεις να μεγαλωνει θα μεγαλωνει και η αγαπη σου και θα καταλαβεις το θαυμα που εχεις καταφερει....και ποιος τον νοιαζει αν εκανες καισαρικη???απλα θελει χρονο και ζητα βοηθεια απο οπου εσυ αισθανεσαι καλυτερα

[στεκια3]

εχεισ δικιο..γενικα ειμαι πολυ δυνατος ανθρωπος..να φανταστεισ ηθελ να γεννησω κ χωρις επισκληριδιο..να ζησω ολη την εμπειρια κ ξαφνικα ερχεται καποιοσ κ μου την στερει-δεν ενιωσα ουτε εναν πονο,.ετσι απλα ..ειιναι πολυ σκληρο αυτο..προσπαθω να ξεπερασω..ελπιζω με τον καιρο να νιωσω καλυτερα..οποτε βγαινω εξω νιωθω αμεσωσ πιο καλα..κ ηδη απο τωρα θελω να βρω εναν γιατρο για προσπαθησουμε τουλαχιστον για φυσιολογικο για οταν ερθει το 2ο

[Marirena]

libera4 ακριβώς όπως τα λες είναι, δεν νομίζω πως έχω να προσθέσω πολλά! Διάβασα κάπου πρόσφατα πως με τη γέννηση του μωρού είναι σαν να πεθαίνεις και να ξαναγεννιέσαι κι εσύ ως μαμά πια. Αυτό μ' άρεσε τόσο πολύ για το λόγο ότι έτσι το βίωσα ακριβώς. Και προφανώς αυτό είναι μία διαδικασία που δεν ολοκληρώνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Η μετάβαση στην μητρότητα, στο τί σημαίνει αυτό, αλλά και στην αποδοχή του (ξαφνικά δεν έχεις ούτε σαβ-κύριακα, ούτε γιορτές και αργίες...) είναι αργή και επίπονη. Τελευταία μάλιστα κατάλαβα πως δεν ολοκληρώνεται ποτέ πλήρως, απλώς υποθέτω ζεις πια μ' αυτό και το διαχειρίζεσαι καλύτερα. Οπότε κορίτσια δώστε χρόνο και αφεθείτε στα νέα συναισθήματα, μην νιώθετε ενοχές, μη νιώθετε πως μπορείτε να τα ελέγξετε όλα, και κυρίως μην ντρέπεστε ούτε να μιλήσετε, ούτε να ζητήσετε βοήθεια. Και τώρα που ο καιρός το επιτρέπει, έξω, έξω, έξω! Έστω και για μία ώρα.

[Ellemphriem]

σε ευχαριστω παρα πολυ ..η αληθεια ειναι οτι γι αυτο εγινα μελοσ προσφατα..ηθελα καπου να τα πω, να τα γραψω...να ξαλαφρωσω λιγο! κ να παρηγορηθω..

 

Κανε κουραγιο κορη μου,

 

Υπεφερα απο καταθλιψη γυρω στους 6 μηνες μετα απο την γεννα. Δεν εχω νιωσει χειροτερο πραγμα στην ζωη μου. Εβλεπα τον μωρο και το σπιτι μου και κοιταζα εξω απο το παραθυρο την πολη και αισθανομουν οτι δεν ανηκω εκει, οτι δεν μου βγαζει τπτ νοημα, οτι ολα ειναι εξωγηινα. Ασε......κοντεψα να τρελλαθω. Το ξεπερασα..........

 

Κουραγιο.......να σου ζησει

[στεκια3]

πραγματικα καπως ετσι νιωθω..οτι δεν βγαζει νοημα..δεν ανηκω εδω..καποιεσ φορεσ θελω να φυγω τοσο μακρια,να μη με βρει κανεισ. τοσο καιρρο νομιζα πως ημουν η μονη που νιωθει ετσι..ελεγα να ξεκινησω κ χαπια λιγο να ηρεμω...τελικα ομως ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ!

[Marirena]

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ!

όχι δεν είσαι!

[Helen@]

πραγματικά απίστευτο άρθρο κ πολύ χρήσιμο για εμάς που θα γίνουμε μανούλες κ όσες έχουν ήδη γίνει....συγχαρητηρια!!!!!αυτό είναι κάτι που φοβάμαι όταν με το καλό γεννήσω κ το έχω σκεφτεί πολλές φορές....φτου φτου μακρυά απο όλες μας!!

[Marirena]

Noμίζω πως δεν πρέπει κανείς να φοβάται την επιλόχειο αλλά ούτε και να την αγνοεί - προσωπικά δυστυχώς ήμουν στην δεύτερη κατηγορία. Ενώ ήξερα πολλά γι αυτή, με την απόλυτη ενασχόλησή μου με τα του τοκετού και θηλασμού κ.α.....δεν είχα ΚΑΘΟΛΟΥ προετοιμαστεί....

[dimmi]

εχεισ δικιο..γενικα ειμαι πολυ δυνατος ανθρωπος..να φανταστεισ ηθελ να γεννησω κ χωρις επισκληριδιο..να ζησω ολη την εμπειρια κ ξαφνικα ερχεται καποιοσ κ μου την στερει-δεν ενιωσα ουτε εναν πονο,.ετσι απλα ..ειιναι πολυ σκληρο αυτο..προσπαθω να ξεπερασω..ελπιζω με τον καιρο να νιωσω καλυτερα..οποτε βγαινω εξω νιωθω αμεσωσ πιο καλα..κ ηδη απο τωρα θελω να βρω εναν γιατρο για προσπαθησουμε τουλαχιστον για φυσιολογικο για οταν ερθει το 2ο

καλωσήρθες αγγελίνα!

Κι εμείς με καισαρική πρίν 2 εβδομάδες γεννηθήκαμε, διάβαζα το πρώτο μήνυμα σου που έλεγες πως έκλαιγες διαρκώς...εγώ να δείς! Στο μαιευτήριο όποιος κι αν μπαινόβγαινε στο δωμάτιο εγώ έκλαιγα. Τόσο κλάμα σε όλη μου τη ζωή μαζί δεν είχα κάνει...

Οι άνθρωποι μου στεναχωριόνταν και μου έλεγαν όπως και ο άντρας σου να...ηρεμήσω!

Που να ηρεμήσεις? Ξαφνικά νιώθεις το απίστευτο κενό στην κοιλιά, την ψυχή και το μυαλό.

Κενό γιατί το πλασματάκι που είχες μέσα σου τώρα είναι έξω από σένα, είσαι υπέυθυνη εσύ γι'αυτό, όμως νιώθεις άδεια από τις ορμόνες που μέχρι πρότινος είχες.

Κενό γιατί δεν έζησες όσα ήθελες, όπως τα ήθελες. Κενό και παγωμάρα όταν ακούς πως "θα μπούμε για καισαρική" μετά από άπειρες ώρες προσπάθειας για φυσιολογικό τοκετό, που εσένα όμως σου φάνηκαν μια στιγμή!

Κενό γιατί ενώ όλοι είναι γύρω σου και θέλουν να σε στηρίξουν εσύ νιώθεις πως κανείς δε μπορεί να σε καταλάβει...

Και το μεγαλύτερο κενό, επειδή σου γκρέμισαν το όνειρο, όπως το είχες φανταστεί.

Εμένα περισσότερο και από τον τρόπο γέννησης η επιθυμία μου ήταν να θηλάσουμε από την πρώτη στιγμή. Ολα πήγαν διαφορετικά, δε θα πω ανάποδα γιατί πλέον ευχαριστώ το Θεό που είμαστε όλοι καλά και όλα θα τα κάνουμε, κι ας μη θηλάσουμε!

Τί να σου πρωτολέω, αν τύχει και διαβάσεις την ιστορία μου στα θέματα για αποκλειστικό θηλασμό θα καταλάβεις περίπου...

 

Μετά από όλο αυτό το κενό έρχεται κι ένας άνθρωπος και σου λέει "όλα όσα νιώθεις είναι φσυιολογικά"

έρχεται άλλος και σου λέει για την επιλόχειο, κι ότι αν συνεχιστεί η κατάσταση πρέπει να την αντιμετωπίσουμε.

Γενικά όλοι λένε, κι εσύ καλείσαι μέσα στο χάσιμο που νιώθεις να προσέχεις ΚΑΙ τον εαυτό σου, μη πάθεις κατάθλιψη.

Δεν είναι και το ευκολότερο, δεν είσαι όμως και μόνη!

Ποτέ δε θα είσαι μόνη πια, τόσες μανούλες περνάμε ή εχουν περάσει τα ίδια.

Επαγρύπνηση θέλει και να μη φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια, κυρίως να μη ντραπείς ποτέ!

Γιατί έχεις κάνει ένα μικρό θαύμα, μια νέα ζωούλα, κι αυτό ήταν πολύ κουραστικό από μόνο του.

Αξίζεις να προσέξεις τον εαυτό σου για να είσαι δυνατή να σταθείς δίπλα του, σκέψου το κι αυτό μοναχούλικο τώρα που βγήκε από την κοιλίτσα σου!

Δεν αξίζει το καλύτερο? Το καλύτερο είναι μια υγιής μαμά

[mikro_thiriaki]

Η dimmi τα είπε πολύ ωραία. Όντως είναι έτσι. Και από ότι βλέπω τώρα... εκεί που προσπαθείς να ξαναβρείς την εσωτερική σου ισορροπία μετά από όλες τις θύελλες της εγκυμοσύνης και ειδικά του τοκετού, το μόνο πλάσμα στον κόσμο που πραγματικά ΜΠΟΡΕΙ να σε υποστηρίξει είναι το μωρό σου. οι άλλοι μόνο σε μπερδεύουν δυστυχώς. Όσο κι αν σε αγαπάνε, δεν μπορούν να μπουν μέσα στην ψυχή σου να δουν τι γίνεται εκεί.

 

εγώ τώρα περνάω τη φάση της επιλόχειας. σε μένα πάντως δεν εκδηλώνεται ως "αδιαφορία" για το μωρό η απομάκρυνση από αυτό (ούτε την πρώτη φορά είχα τέτοια θέματα). Το αντίθετο μάλλον. Βασικά πάντα ήμουν ευαίσθητη προς νευρική, οπότε φαντάζεστε τώρα.

 

όταν ήμουν στο νοσοκομείο ένιωσα στα καλά καθούμενα μια απίστευτη, φρικτή μοναξιά (επειδή ο άντρας μου δεν μπορούσε να είναι μαζί μου παραπάνω από 1-2 ώρες την ημέρα ενώ εγώ τον ήθελα δίπλα μου όσο τίποτε άλλο, όχι για να με βοηθήσει σε κάτι ουσιαστικό, από την πρώτη μέρα περπατούσα ελεύθερα και εξυπηρετούσα τον εαυτό μου σε όλα, αλλά απλά να είναι μαζί μου, να τον βλέπω ρε παιδί μου και να ξέρω ότι δεν είμαστε μόνοι με τον μικρό. Συν το ότι η διπλανή είχε συνέχεια 500 επισκέπτες και τον άντρα της από τις 6 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ, ενώ σε μένα έρχονταν άντε από 2 άτομα την ημέρα για μισή ωρίτσα, και αν.) Μου είχε γίνει έμμονη ιδέα ότι ο άντρας μου δεν αγαπάει τον δεύτερο γιο σαν τον πρώτο (σαφώς και ξέρω ότι είναι βλακείες. Απλούστατα, ένας άντρας βιώνει τον ερχομό του δεύτερου παιδιού σαν μια ...διαδικασία ρουτίνας, χωρίς έντονα συναισθήματα), μου φάνηκε πολύ μα πολύ άσχημο το ότι δεν του αγόρασε κανένα αρκουδάκι / φορμάκι / ξέρω γω για να τον "υποδεχτεί", άλλο τόσο στεναχωρήθηκα που δεν μου έφερε κανένα λουλούδι ή έστω άλλον αρκούδο, - και δεν καταλαβαίνω καν για ποιο λόγο μου κακοφάνηκε αυτό, μάλλον υποσυνείδητα χρειαζόμουν κάποια "επιβεβαίωση" των συναισθημάτων του, έτσι να με συντροφεύει το βράδυ. Και δεν ξέρω τι άλλα σκ@τά έβαζα στο κεφάλι μου στο νοσοκομείο αλλά η αλήθεια είναι πως ήμουν χάλια και δεν ήταν εύκολο να το κρύψω. Εφόσον γύρισα σπίτι όμως ξεχείλισε το ποτήρι χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ πια να το παίζω δυνατή, γιατί προς το παρόν δεν είμαι. Ήμουν κατά όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Εργαζόμουν, πρόσεχα τον μεγάλο, ακόμα και την εξεταστική την άντεξα όντας στον 6ο μήνα και μάλιστα στο εξωτερικό. Βοήθεια στο σπίτι ζήτησα από τον άντρα μου μόνο όταν μπήκα στον 9ο. Άλλον άνθρωπο δεν έχω άλλωστε να με βοηθήσει. Τεσπα ως εδώ ήταν είπα τώρα θέλω να συνέλθω. Αλλά που...

Το τι κλάμα έχω ρίξει δεν λέγεται. Στον ύπνο, στο ξύπνιο, στα κρυφά, στα φανερά... έλεος... Ούτε το τι σκέψεις για τον εαυτό μου μου έρχονταν στο κεφάλι.

Τώρα έχουμε άλλα. Ο μικρούλης ανέβασε λίγο πυρετό και είχε υπνηλία. τον πήγα στο ιπποκράτειο και τον κράτησαν μέσα για εξετάσεις. ε λοιπόν τώρα όχι μόνο ανησυχώ για την υγεία του (και δεν είναι ποτέ μικρό το άγχος όταν πρόκειται για 10 ημερών μωράκι) αλλά και πάλι κολλάει το μυαλό μου και νιώθω διαλυμένη. Και τέλος είναι και το θέμα του θηλασμού. Τον μεγάλο δεν τον θήλασα επειδή τον είχαν κρατήσει για 10 μέρες στο ιπποκράτειο για εξετάσεις, δεν επιτρεπόταν να του πηγαίνω γάλα δικό μου και σε κάποια φάση από τα πολλά μου τα νεύρα και από την έλλειψη επαφής με το μωρό το γάλα κόπηκε μαχαίρι κ ακόμα και τώρα νιώθω τύψεις γι'αυτό. Λες και ήταν στο χέρι μου. Τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται και λέω από μέσα μου αν είναι δυνατόν; Για αυτό το παιδάκι είχα ονειρευτεί ότι θα το θηλάσω οπωσδήποτε και τώρα μου συμβαίνει αυτό. Εκεί που άρχισε να χορταίνει χωρίς συμπλήρωμα, μόνο από μένα.

Και από υποστήριξη; Ναι έχω. Και από τον άντρα μου (όταν δεν νευριάζει με τις χαζομάρες μου και δεν ξεχνάει ότι υπάρχω απασχολημένος με τα δικά του), και από φίλους. Αλλά η στενοχώρια δεν φεύγει...

[γιαννηςdad]

Παρεμβαινω σε ενα θεμα για να πω οτι η γυναικα μου περασε επιλοχεια καταθλιψη και μαλιστα μεγαλης βαρυτητας. Απλα απο την εμπειρια μου πιστευω οτι δεν πρεπει να το αγνοησεις αλλα να το αντιμετωπισεις και μαλιστα απο την αρχη. Τη γυναικα μου τη βοηθησε πολυ ο ψυχολογος Βεβαια τετοιες εποχες που χρηματα για ψυχολογους αλλα σε καποια δημοσια νοσοκομεια μπορεις να βρεις ακομα ειδικους επι του θεματος.

[libera46]

mikro thiriaki...διαβασα το πολυ ωραιο και ξεκαθαρο μηνυμα σου..πραγματικα πιστευω δεν εχεις να φοβηθεις τιποτα...εκφραζεις και ξερεις τοσο καλα τι θελεις που αυτο ειναι το πρωτο βημα...εγω απλα θα σου πω οτι εμεις κανουμε σχεδια και ο θεος χαμογελαει...εμεις λεμε θελουμε εκεινο και αυτο και αυτο αλλα καμια φορα καποιος αλλος αποφασιζει για μας....για αυτο θα σου ελεγα να εχεις εμπιστοσυνη στον εαυτο σου και στην οικογενεια σου και με καλη τυχη και θετικη σκεψη θα πανε ολα οπως τα θελουμε...και αν δεν πανε ακριβως οπως τα θελουμε ε δεν πειραζει θα τα ξεπερναμε γρηγορα γρηγορα για να αντιμετωπισουμε τα αλλα που ερχονται...καπου ειχα διαβασει ενα ωραιο...η καρδια λεει ειναι απο την αριστερη πλευρα γιατι στη ζωη δεν μας ερχονται ολα δεξια...ε δεν πειραζει και αν δεν θηλασεις οπως το χες στο μυαλο σου αρκει το παιδι να ειναι καλα,να μεγαλωνει και γυρισετε ολοι καλα σπιτι σας....παντως με συγκλονισε η καθαροτητα του λογου σου...μπραβο σου,μπραβο σου!!!!

[mikro_thiriaki]

mikro thiriaki...διαβασα το πολυ ωραιο και ξεκαθαρο μηνυμα σου..πραγματικα πιστευω δεν εχεις να φοβηθεις τιποτα...εκφραζεις και ξερεις τοσο καλα τι θελεις που αυτο ειναι το πρωτο βημα...εγω απλα θα σου πω οτι εμεις κανουμε σχεδια και ο θεος χαμογελαει...εμεις λεμε θελουμε εκεινο και αυτο και αυτο αλλα καμια φορα καποιος αλλος αποφασιζει για μας....για αυτο θα σου ελεγα να εχεις εμπιστοσυνη στον εαυτο σου και στην οικογενεια σου και με καλη τυχη και θετικη σκεψη θα πανε ολα οπως τα θελουμε...και αν δεν πανε ακριβως οπως τα θελουμε ε δεν πειραζει θα τα ξεπερναμε γρηγορα γρηγορα για να αντιμετωπισουμε τα αλλα που ερχονται...καπου ειχα διαβασει ενα ωραιο...η καρδια λεει ειναι απο την αριστερη πλευρα γιατι στη ζωη δεν μας ερχονται ολα δεξια...ε δεν πειραζει και αν δεν θηλασεις οπως το χες στο μυαλο σου αρκει το παιδι να ειναι καλα,να μεγαλωνει και γυρισετε ολοι καλα σπιτι σας....παντως με συγκλονισε η καθαροτητα του λογου σου...μπραβο σου,μπραβο σου!!!!

 

κι εγώ σε ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια

έχεις δίκιο, δεν γίνεται να είναι όλα όπως τα θέλουμε. Ούτε πρέπει να απαιτούμε πράγματα από τη ζωή. Πρέπει να την αποδεχόμαστε με τα συν και με τα πλην της. Ακριβώς γι'αυτό ανάρτησα εδώ τις εμπειρίες μου, για να απελευθερωθώ η ίδια από κάποια συναισθήματα που με εμπόδιζαν να χαμογελάσω, και αν υπάρχουν στο φόρουμ κι άλλες μαμάδες που νιώθουν το ίδιο, να δουν κι αυτές διαβάζοντας το μήνυμά μου ότι δεν είναι μόνες.

[nikolname]

με αφορμη τα οσα λες αλλα και προς απαντηση στην nikolname και σαν μαμα ενος μπεμπη τωρα 12 μηνων θα πω οτι η επιλοχεια ειναι μια τεραστιαααααααααααα κουβεντα....απλα θα σας συμβουλεψω επειγοντως να ζητησετε βοηθεια αν αισθανεστε οτι κατι δεν παει καλα μεσα σας...διαβαζω αυτα που γραφεται πιο νεες μαμαδες και ανατριχιαζω.σαν να ακουω τον εαυτο μου...για 5 μηνες εκλεγα ολη μερα...και νυχτα....ημουν ενα ελαχιστο βημα πριν πηδηξω απο την ταρατσα του σπιτιου μου...χωρις υπερβολες.τιποτα δεν πηγαινε καλα ,ολα ηταν ενα χαος γυρω μου,αισθανομουν ολο και πιο δυστυχισμενη,,,και να λεω μα ειναι δυνατον αντι να χαιρομαι ολο αυτο εγω να βλεπω και καμια φορα το μωρο και να θελω να το αφησω να ανοιξω την πορτα και να φυγω με τις πυτζαμες...τι να ντρεπεσαι καλε να το πεις...πιστεψε με δεν ακουγεται τοσο παραξενο οσο νομιζεις...νομιζω οτι πιο δυσκολο πραγμα απο τη λοχεια δεν υπαρχει...μα και τωρα που το βλεπω πιο καθαρα ειναι φυσιολογικο..ξαφνικα απο τη μια μερα στην αλλη μια τοσο μεγαλη ευθυνη,τοσο μεγαλη αλλαγη...δεν ξερεις αν τα κανεις σωστα αν οχι...ολα μαζι,κουραση ,αυπνια...παντως στα κοριτσια που γεννησαν σχετικα προσφατα θα πω 2 πραγματα...πρωτον οτι ο πρωτος χρονος ειναι πολυ δυσκολος...πολλες αλλαγες μαζι το μωρο μεγαλωνει ταχαιως,και ουσιαστικα για ενα μεγαλο διαστημα μονο δινεις το μωρο δεν σου δινει και πολλα.καταλαβατε πιστευω τι εννοω..θα δειτε πιο μετα αγκαλιτσες,φιλακια,παιχνιδια ειναι μουρλια και αυτο σου δινει κουραγιο να τα αντεχεις ολα...και δευτερον ψαξτε οσο πιο γρηγορα βοηθεια... εγω ενα πραγμα μετανιωσα..πηγα κ σε ψυχιατρο κ σε ψυχολογο .μου ειπε ο ψυχολ.να κοψω το θηλασμο και να παρω αντικαταθλιπτικα.δεν το εκανα γιατι λυπομουν να κοψω το γαλα μου...και μου ειπε τοτε ο ψυχολ.και δεν λυπασαι να βλεπεις τον εαυτο σου ετσι???τοτε δεν ειχα τη δυναμη να το κανω.λαθος μου...γιατι εχω ξαναπαρει σε αλλη φαση χαπια και με βοηθησαν πολυ...κατι που θα μπορουσα να ξεπερασω σε λιγο καιρο το δυσκολεψα πιο πολυ...καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη απλα λεω σε ολα τα κοριτσια οτι ολα θελουν τον καιρο τους,ακομη και η σχεση με τον αντρα μας περναει μια κριση,,,,και αυτη θελει το χρονο της.μπορω να πω οτι μετα απο τον εννατο μηνα καλυτερεψαν πολυ τα πραγματα..παρα πολυ...τωρα δεν μπορω να φανταστω πως εγω εκλεγα ,δεν ηθελα το μωρο,ολα μου φαινοταν ενα τεραστιο βουνο...τωρα εχω λιγοτερο χρονο απο οταν ηταν νεογγενητο,εχει πιο κουραση σωματικη κ ψυχολογικη,δοντια μπουσουλημα,να το μαθεις να τρωει μικρα κομματακια..κτλ...και χιλια αλλα..αλλα ειμαι καλα ψυχολογικα...θελει χρονο να προσαρμοστουμε στην νεα πραγματικοτητα...αααααααα..και κατι που μπορει να το ξεχναμε...που και που βγητε και με καμια κοριτσοπαρεα για ποτακι..εστω και μια ωρα....αξιζει οσο 100 ψυχολογουςςςςςςςςςς......ειλικρινα γεμιζει μπαταριες...υπομονη και οτι θελετε εδω ειμαστε...

Σας ευχαριστω ολες!!!!!Τώρα το αγορακι μας ειναι 7 μηνων και ειναι λιγακι συναχομενο αλλα το αντιμετωπιζουμε ψυχραιμα εγω και ο συζυγος μου. Εγω αλλαξα γιατρο και μπορω να πω οτι λιγακι εχουν καλυτερεψει τα πραγματα. Νιωθω φοβερο αγχος για τον συζυγο μου οτι δεν θα με αντεξει αλλο και θα με παρατησει. Αλλα οπως μου εχει χιλιοπει και ο ιδιος κατι τετοιο δεν συμβαινει. Πρωτου γεννηθει ο μπεμπης ολα τελεια με τον αντρα μου δεν αισθανθηκα την παραμικρη ανασφαλεια. Εντομεταξυ ολα αυτα τα αισθηματα ενοχης, κατωτεροτητας ερχονται και φευγουν.Παιρνω αγωγη. Στους 2 μηνες ο 1 χαλια. Στενοχωριεμαι που στενοχωρω τους δικους μου. Εσεις διακυμανσεις στην ψυχολογια ειχατε. Μερικες φορες αισθανομαι οτι το χασα.

[libera46]

διακυμανσεις...............ουαααααααααααααααουυυυυυυυυυυυυυυυυ....και εκει που ελεγα μα τι καλα που ειμαι...γινοταν μα τι να σου πω.....ενα τιποτα...και να να κλαιω να νοιωθω οτι τελειωνει ο κοσμος...να παθαινω πανικο....και λεω μα εγω ημουν καλα....θελει χρονο μωρε..και μπραβο σου που ακολουθεις αγωγη και προσπαθεις...απλα πρεπει να χαλαρωσεις λιγο...ε λιγο συναχομενο το μικρο τιποτα δεν ειναι θα περασει...αυτα δεν ειναι τιποτα ....σκεψου οτι το να μεγαλωσεις ενα παιδι θα επρεπε να ειναι το πιο φυσιολογικο πραγμα στον κοσμο...αλλιως δεν θα υπηρχες ουτε εσυ...αρα μην τα κανεις πιο περιπλοκο απ οτι ειναι...ειναι απλο....στο λεω εγω που περασα ενα βημα απο την τρελλα...χιχιχιχι...και τελικα καταλαβα οτι πρεπει απο μονη μου να τα κανω τα πραγματα απλα....και ας μην ειναι πολλες φορες...κουραγιο μανα...και πατερα...

[ΣΤΕΛΛΙ]

Νομιζω οτι ενα ειδος καταθλιψης-μελαγχολιας το εχω κ γω....Γεννησα 24-7 την μπεμπα μου...ακομα κ μεσα στο μαιευτηριο με επιαναν τα κλαματα ειδικα το βραδυ πο υ εφευγε ο κοσμος κ ο αντρας μου...ημουν κ μονη μου στο δικλινο....με το που ηρθαμε σπιτι, εκει να δειτε κλαμα...γυρισα με τον αντρα μου κ το μωρο μου κ οι δικοι μου μας ειχαν ετοιμασει το σπιτι κ το ειχαν στολισει με δωρα κ εκει παλι κλαμα....μετα μεχρι να προσαρμοστουμε με τα νεα ωραρια κ τις συνηθειες του μωρου...ενα ρακος!!!πριν λιγες μερες επαθα κ μαστιτιδα με πυρετο, εμετους κλπ....παλι ενα ρακος!!! Κ αι το χειροτερο αυτη η πιεση κ η αυπνια εχει προκαλεσει νευρα κ σε εμενα κ στον συζυγο ωστε καποιες φορες να τσακωνομαστε!!!Πρεπει να συνελθω...Λεω.." ετσι θα ειναι η ζωη μου απο δω κ περα?? Να ταιζω το μωρο μονο κ να το πλενω?" Προχθες 40ντισαμε κ πηγαμε κ βολτα....εγω ειχα βγει απο τις 20 μερες...Τωρα το να παω στο σουπερμαρκετ λεω ειναι εξοδος απο το σπιτι!!!Αυριο λεω να παω κομμωτηριο να βαψω μαλλια--ενα χρονο αβαφα ειναι---λιγο να μου φτιαξει η διαθεση!!!Δεν ειναι οτι δεν λατρευω τη μικρη μου αλλα γιατι μοιαζουν ολα μαυρα ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ?? Να πω οτι εχω κ βοηθεια απο γονεις κ συζυγο οσο αφορα το μωρο....

[polina26]

Νομιζω οτι ενα ειδος καταθλιψης-μελαγχολιας το εχω κ γω....Γεννησα 24-7 την μπεμπα μου...ακομα κ μεσα στο μαιευτηριο με επιαναν τα κλαματα ειδικα το βραδυ πο υ εφευγε ο κοσμος κ ο αντρας μου...ημουν κ μονη μου στο δικλινο....με το που ηρθαμε σπιτι, εκει να δειτε κλαμα...γυρισα με τον αντρα μου κ το μωρο μου κ οι δικοι μου μας ειχαν ετοιμασει το σπιτι κ το ειχαν στολισει με δωρα κ εκει παλι κλαμα....μετα μεχρι να προσαρμοστουμε με τα νεα ωραρια κ τις συνηθειες του μωρου...ενα ρακος!!!πριν λιγες μερες επαθα κ μαστιτιδα με πυρετο, εμετους κλπ....παλι ενα ρακος!!! Κ αι το χειροτερο αυτη η πιεση κ η αυπνια εχει προκαλεσει νευρα κ σε εμενα κ στον συζυγο ωστε καποιες φορες να τσακωνομαστε!!!Πρεπει να συνελθω...Λεω.." ετσι θα ειναι η ζωη μου απο δω κ περα?? Να ταιζω το μωρο μονο κ να το πλενω?" Προχθες 40ντισαμε κ πηγαμε κ βολτα....εγω ειχα βγει απο τις 20 μερες...Τωρα το να παω στο σουπερμαρκετ λεω ειναι εξοδος απο το σπιτι!!!Αυριο λεω να παω κομμωτηριο να βαψω μαλλια--ενα χρονο αβαφα ειναι---λιγο να μου φτιαξει η διαθεση!!!Δεν ειναι οτι δεν λατρευω τη μικρη μου αλλα γιατι μοιαζουν ολα μαυρα ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ?? Να πω οτι εχω κ βοηθεια απο γονεις κ συζυγο οσο αφορα το μωρο....

 

ένα θα σου πω είμαι στην ίδια κατάσταση με σένα και χειρότερη.. δεν έχω βοήθεια μόνο ο σύζυγος κρατάει το μωρό κανα 2ωρο το πρωι καμια φορα για να κοιμηθω. οσο για εξοδους μόνο με τον αντρα μου και χωρια οτι εδω που μενω δεν υπαρχει ψυχη ...τι να πω καλα κουραγια μας

[ELENAGEM]

Καλησπέρα,

Εμένα τα κλάματα με έπιασαν στην αίθουσα τοκετών! Ξαφνικά μέσα στους πόνους σκέφτηκα πάει αυτό ήταν κ πώς θα τα βγάλω πέρα που δεν ξέρω τίποτα κλπ κλπ κι άρχισα να κλαίω σα χαζή..Μετά τον τοκετό για δυο 24ωρα μια χαρά αλλά μετά που γυρίσαμε σπίτι και για δυο περίπου βδομάδες ..πολύ δύσκολα..πανικόβλητη και άυπνη, να τρέμω να ακουμπήσω τον μπέμπη και να φοβάμαι για τα πάντα!

Τελικά ήταν ένα είδος μελαγχολίας που μαζί με την κούραση και τον πανικό των πρώτων ημερών με έβγαλαν νοκ άουτ..Ευτυχώς είχαμε την έμπνευση με τον άντρα μου να διώξουμε μαμά κ πεθερά - νάναι καλά κ οι δυο τους, μας βοήθησαν όσο δεν φανταζόμουν και δεν περίμενα - κ μόλις έγινε αυτό συνήλθα μέρα με τη μέρα. Ακόμα καλύτερα όταν αναγκαστικά έμεινα μόνη τα πρωινά και πήρα τα πράγματα 100% στα χέρια μου.

Ο άντρας μου βοηθάει όσο αντέχει και βασικά είναι ήρωας που άντεξε τις πρώτες δυο βδομάδες με τα ασταμάτητα κλάματά μου και τα τρελλά ωράρια του μωρού μας..

Όσο περνάει ο καιρός, τα πράγματα πάνε καλύτερα ειδικά τώρα που άρχισε σιγά σιγά ο μπεμπης τις φωνούλες κ τα χαμογελακια κ βλέπουμε ότι επικοινωνεί μαζί μας..

Κουράγιο στις κοπέλες που περνάνε δύσκολα, κάντε ό,τι σας πει ο γιατρός σας κ πάνω απ' όλα υπομονή..

[elenip]

Νομιζω οτι ενα ειδος καταθλιψης-μελαγχολιας το εχω κ γω....Γεννησα 24-7 την μπεμπα μου...ακομα κ μεσα στο μαιευτηριο με επιαναν τα κλαματα ειδικα το βραδυ πο υ εφευγε ο κοσμος κ ο αντρας μου...ημουν κ μονη μου στο δικλινο....με το που ηρθαμε σπιτι, εκει να δειτε κλαμα...γυρισα με τον αντρα μου κ το μωρο μου κ οι δικοι μου μας ειχαν ετοιμασει το σπιτι κ το ειχαν στολισει με δωρα κ εκει παλι κλαμα....μετα μεχρι να προσαρμοστουμε με τα νεα ωραρια κ τις συνηθειες του μωρου...ενα ρακος!!!πριν λιγες μερες επαθα κ μαστιτιδα με πυρετο, εμετους κλπ....παλι ενα ρακος!!! Κ αι το χειροτερο αυτη η πιεση κ η αυπνια εχει προκαλεσει νευρα κ σε εμενα κ στον συζυγο ωστε καποιες φορες να τσακωνομαστε!!!Πρεπει να συνελθω...Λεω.." ετσι θα ειναι η ζωη μου απο δω κ περα?? Να ταιζω το μωρο μονο κ να το πλενω?" Προχθες 40ντισαμε κ πηγαμε κ βολτα....εγω ειχα βγει απο τις 20 μερες...Τωρα το να παω στο σουπερμαρκετ λεω ειναι εξοδος απο το σπιτι!!!Αυριο λεω να παω κομμωτηριο να βαψω μαλλια--ενα χρονο αβαφα ειναι---λιγο να μου φτιαξει η διαθεση!!!Δεν ειναι οτι δεν λατρευω τη μικρη μου αλλα γιατι μοιαζουν ολα μαυρα ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ?? Να πω οτι εχω κ βοηθεια απο γονεις κ συζυγο οσο αφορα το μωρο....

 

Σε καταλαβαίνω απόλυτα.... εγώ να δεις κλάμα που είχα ρίξει... ούτε που θέλω να θυμάμαι εκείνες τις ημέρες... συμβουλή μου: μην κάνεις το λάθος που έκανα εγώ και κλείστηκα σπίτι μέχρι να ξαναγυρίσω για δουλειά.. βγες εξω / κάνε πράγματα για σένα / άλλαζε παραστάσεις / άσε το μωρό σε άτομο που εμπιστεύεσαι και πήγαινε να πιεις ενα καφέ να ξεσκάσεις.. η κούραση δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ για μία μητέρα τουλάχιστον να κάνεις και πράγματα που θα σου προσφέρουν καλή ψυχολογία.... καλό κουράγιο και καλή δύναμη! όσο περνάει ο καιρός και το μωρό στρώνει τα πράγματα γίνονται καλύτερα....

[LAROU]

Εγω δεν εχω κανεναν διπλα μου και νομιζω θα τρελαθω. Αναπολω τις στιγμες που δεν ειχα παιδι. Τα πηγαινα καλα με τον αντρα μου τοτε. Τωρα ειναι απλος παρατηρητης. Μου λεει συνεχεια "θελω να δω αν θα τα καταφερεις!!" Γκρινιαζει που δεν εχει φαι να φαει, που δεν ειναι καθαρο το σπιτι, που ειναι ολα ασιδερωτα, οτι δεν πιανω σωστα το παιδι, κλπ κλπ... Εμενα με πιανουν τα κλαματα, το κεφαλι μου παει να σπασει και οταν το μωρο κλαει παρακαλαω απο μεσα μου καποιον να το παρει να ησυχασω. Γιατι μου φερεται ετσι? Γιατι δεν καθεται να με βοηθησει στις δουλειες του σπιτιου? Δεν θελω ελεγχο να μου κανει του λεω στο τι κανω σωστο κ τι οχι. ΒΟΗΘΕΙΑ ΘΕΛΩ!!!

[elenip]

Εγω δεν εχω κανεναν διπλα μου και νομιζω θα τρελαθω. Αναπολω τις στιγμες που δεν ειχα παιδι. Τα πηγαινα καλα με τον αντρα μου τοτε. Τωρα ειναι απλος παρατηρητης. Μου λεει συνεχεια "θελω να δω αν θα τα καταφερεις!!" Γκρινιαζει που δεν εχει φαι να φαει, που δεν ειναι καθαρο το σπιτι, που ειναι ολα ασιδερωτα, οτι δεν πιανω σωστα το παιδι, κλπ κλπ... Εμενα με πιανουν τα κλαματα, το κεφαλι μου παει να σπασει και οταν το μωρο κλαει παρακαλαω απο μεσα μου καποιον να το παρει να ησυχασω. Γιατι μου φερεται ετσι? Γιατι δεν καθεται να με βοηθησει στις δουλειες του σπιτιου? Δεν θελω ελεγχο να μου κανει του λεω στο τι κανω σωστο κ τι οχι. ΒΟΗΘΕΙΑ ΘΕΛΩ!!!

 

Καλή μου δυστυχώς πέρα από τον ευατό σου μην περιμένεις βοήθεια από κανέναν... κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει πέρα από μία μητέρα που έχει περάσει τα ιδια.. θεσε προτεραιότητες στη ζωή σου αυτή τη στιγμή π.χ. 1η προτεραιότητα φροντίδα μωρού (τάισμα άλλαγμα μπάνιο κλπ κλπ)... 2η προτεραιτότητα π.χ. φαγητό για εσάς.. εάν δεν μπορείς να το κάνεις delivery .... 3η προτεραιότητα δουλειές σπιτιού (δεν μπορείς, πάρε γυναίκα) ... σε όποιον αρέσει.. σε όποιον δεν αρέσει ας πάρει κατσαρόλα / σκούπα / σίδερο και μετά ας κάνει κριτική... στα γράφω λίγο χύμα αλλά και εγώ έριξα ομηρικούς καβγάδες με τον άντρα μου για τέτοια ζητήματα.. ο μόνος χαμένος? το παιδί που άκουγε τους τσακωμούς μας.. τώρα έχω βάλει τις προτεραιότητές μου και σε όποιον αρέσει.. δυστυχώς έτσι είναι..

[LAROU]

Καλή μου δυστυχώς πέρα από τον ευατό σου μην περιμένεις βοήθεια από κανέναν... κανείς δεν μπορεί να σε καταλάβει πέρα από μία μητέρα που έχει περάσει τα ιδια.. θεσε προτεραιότητες στη ζωή σου αυτή τη στιγμή π.χ. 1η προτεραιότητα φροντίδα μωρού (τάισμα άλλαγμα μπάνιο κλπ κλπ)... 2η προτεραιτότητα π.χ. φαγητό για εσάς.. εάν δεν μπορείς να το κάνεις delivery .... 3η προτεραιότητα δουλειές σπιτιού (δεν μπορείς, πάρε γυναίκα) ... σε όποιον αρέσει.. σε όποιον δεν αρέσει ας πάρει κατσαρόλα / σκούπα / σίδερο και μετά ας κάνει κριτική... στα γράφω λίγο χύμα αλλά και εγώ έριξα ομηρικούς καβγάδες με τον άντρα μου για τέτοια ζητήματα.. ο μόνος χαμένος? το παιδί που άκουγε τους τσακωμούς μας.. τώρα έχω βάλει τις προτεραιότητές μου και σε όποιον αρέσει.. δυστυχώς έτσι είναι..

Ευχαριστω για τις χρησιμες συμβουλες σου. Και εγω καπως ετσι τις εχω καταταξει στο μυαλο μου. Μονο που ξεχασα να σου ξεκαθαρισω οτι στο θεμα του φαγητου, με το ζορι καταφερνω να μαγειρεψω για μενα. Πολλες φορες δεν εχω φαει τιποτα ολη μερα παρα ενα γαλα και 1-2 φρουτα. Πειαναω υπερβολικα. Αλλα και οταν καταφερω να μαγειρεψω οπως τωρα καλη ωρα, ο αντραςμου δεν τα τρωει, γιατι τρωει μονο φαγητα της ωρας. Επιπλεον delivery και γυναικα για το σπιτι δεν παιζει λογω οικονομικου.

[manoula eton 21]

Διαβαζω ολα αυτα που εχουν γραψει ολες οι μανουλες κατα καιρους και βλεπω οτι περναω τα περισσοτερα απο αυτα.. Νομιζα οτι η επιλοχειος καταθλιψη μπορει να εμφανιστει μονο κατα τους πρωτους μηνες.. Μηπως ομως κανω λάθος?? Μπορει καποιος να μου απαντησει??

[dimmi]

Διαβαζω ολα αυτα που εχουν γραψει ολες οι μανουλες κατα καιρους και βλεπω οτι περναω τα περισσοτερα απο αυτα.. Νομιζα οτι η επιλοχειος καταθλιψη μπορει να εμφανιστει μονο κατα τους πρωτους μηνες.. Μηπως ομως κανω λάθος?? Μπορει καποιος να μου απαντησει??

μπορεί να εμφανιστεί και πολύ μετά! Συγκεκριμένα είχα ακούσει και για 6 μήνες μετά! Πόσο καιρό τώρα έχεις γεννήσει? Μην κολλάς στον χρόνο, αφού νιώθεις όπως νιώθεις τί σημασία έχει το πότε άρχισε?

[dimmi]

Εγω δεν εχω κανεναν διπλα μου και νομιζω θα τρελαθω. Αναπολω τις στιγμες που δεν ειχα παιδι. Τα πηγαινα καλα με τον αντρα μου τοτε. Τωρα ειναι απλος παρατηρητης. Μου λεει συνεχεια "θελω να δω αν θα τα καταφερεις!!" Γκρινιαζει που δεν εχει φαι να φαει, που δεν ειναι καθαρο το σπιτι, που ειναι ολα ασιδερωτα, οτι δεν πιανω σωστα το παιδι, κλπ κλπ... Εμενα με πιανουν τα κλαματα, το κεφαλι μου παει να σπασει και οταν το μωρο κλαει παρακαλαω απο μεσα μου καποιον να το παρει να ησυχασω. Γιατι μου φερεται ετσι? Γιατι δεν καθεται να με βοηθησει στις δουλειες του σπιτιου? Δεν θελω ελεγχο να μου κανει του λεω στο τι κανω σωστο κ τι οχι. ΒΟΗΘΕΙΑ ΘΕΛΩ!!!

με τέτοιο άντρα πως να μην έχεις θέματα? μου φαίνεται πως αυτός σου δημιουργεί το πρόβλημα...

 

Και από υποστήριξη; Ναι έχω. Και από τον άντρα μου (όταν δεν νευριάζει με τις χαζομάρες μου και δεν ξεχνάει ότι υπάρχω απασχολημένος με τα δικά του), και από φίλους. Αλλά η στενοχώρια δεν φεύγει...

πως είσαι κοπέλα μου?