ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟ («ΕΠΙΛΟΧΕΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ»)

[SOTOS-DORA]

μπορει και να ναι λίγο άσχετο.... αλλά παρόμοια συμπτώματα είχα κατα τη διαρκεια της προηγούμενης μου εγκυμοσύνης αλλά και αυτής....νοιωθω απελπισία....να πνίγομαι....το σώμα μου να με προδίδει....όλοι και όλα μου φταινε......δεν μπορώ να καταλάβω....υποτίθετε πως για κάποιες κοπέλες είναι η καλύτερη περιοδος της ζωης τους ε...λοιπόν για μένα είναι η χειρότερη... ΄΄ημουν σίγουρη πώς δεν θα έκανα αλλο παιδί...γιατι δεν αντεχα να το ξαναπεράσω όλο αυτο...

κι όμως όταν ξαναέμεινα έγκυος δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή να μην κρατήσω το μωράκι μου...στην τελική δεν φταίει αυτό....μα ούτε κι εγώ κατα βάση....αχ αυτες οι ορμόνες μου...τι παιχνίδι μου παίζουν....γύρω στις 40 μέρες μετα τη γέννα το ξεπέρασα ...το γιο μου τον λατρευω...και πιστευω πως το ιδιο θα συμβει και με την κορούλα που περιμένω...

 

εχει καμια κοπέλα ανάλογη εμπειρία;

[maira95]

 

''Πέμπτη, 13 Αυγούστου 2009, 11:52

 

 

Είναι γνωστό ότι μετά τον τοκετό πολλές γυναίκες νιώθουν έντονα συμπτώματα κατάθλιψης. Το άγχος και το στρες σε συνδυασμό με το πάρτι των ορμονών που γίνεται στο γυναικείο οργανισμό μπορεί να οδηγήσει τις μητέρες ακόμη και σε αυτοκτονία.

 

Η γέννηση ενός παιδιού συνεπάγεται μεγάλες αλλαγές στη ζωή της οικογένειας, ειδικά σε ότι αφορά την μητέρα. Η προσαρμογή στις απαιτήσεις που η μητρότητα φέρνει στο προσκήνιο, δεν είναι πάντα κάτι εύκολο.

 

Οι πρώτες ημέρες τόσο στην κλινική, όσο και στο σπίτι είναι φορτισμένες καθώς το άγχος, η κούραση, η συναισθηματικά ευάλωτη κατάσταση της μητέρας σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις του μωρού και την οικογενειακή κατάσταση έχουν επιπτώσεις στην ψυχολογία της.

 

Μέχρι ενός σημείου μια τεταμένη ατμόσφαιρα είναι κάτι το φυσιολογικό, για κάποιες γυναίκες όμως η αδυναμία προσαρμογής και ψυχικής ισορροπίας παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις αγγίζοντας τα όρια της κατάθλιψης.

 

Οι γυναίκες αυτές δεν είναι απλά νευρικές ή συναισθηματικά ευάλωτες.

 

Η γέννηση του παιδιού τις έχει οδηγήσει σε ένα «ψυχικό τέλμα», η ψυχολογική τους αναστάτωση ξεφεύγει από τα όρια του φυσιολογικού καθιστώντας τες πολλές φορές μη ικανές να ανταποκριθούν στο καθημερινό τους πρόγραμμα και συμβαίνει συχνά να είναι επικίνδυνες για τον εαυτό τους αλλά και για το μωρό!

 

Η κατάθλιψη αυτή μπορεί να εμφανιστεί ως αποτέλεσμα διαφόρων αιτιολογικών παραγόντων (θα τους δούμε παρακάτω) και μπορεί να ξεπεραστεί με τη βοήθεια ειδικού αλλά και σωστή στήριξη από την οικογένεια προς την μητέρα.

 

Για να βοηθηθεί μια γυναίκα που πάσχει από επιλόχεια κατάθλιψη χρειάζεται την συνδρομή τόσο του συζύγου όσο και του οικογενειακού κύκλου.

Οπλιστείτε με υπομονή και προσπαθήστε να δείξετε κατανόηση τόσο στις όμορφες όσο και τις άσχημες ημέρες.

 

Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Το ενδιαφέρον για εκείνη. Με μικρά πράγματα μπορείτε να κάνετε έναν άνθρωπο να νιώσει σημαντικός. Αυτό το έχουν ανάγκη οι γυναίκες σε αυτή τη φάση.

 

Ακόμη και ένα λουλούδι ίσως τις κάνει να αισθανθούν καλύτερα. Συντονίστε το πρόγραμμα σας με τη νέα πραγματικότητα.

Ένα μωρό αλλάζει τα «νερά» του σπιτιού. Βοηθήστε τη μητέρα, ξεκουράστε τη με όποιο τρόπο μπορείτε.

 

Αλλά και όσες από εσάς νιώθετε ψυχολογικά καταβεβλημένες μετά την γέννηση του παιδιού σας, μπορείτε να μοιραστείτε το πρόβλημα σας με τον σύζυγο ή με μια φίλη, αλλά μην απογοητευτείτε αν έχουν δυσκολίες να σας καταλάβουν.

 

Μιλήστε με τον γιατρό σας και ίσως μπορέσει να σας συστήσει κάποιον ψυχολόγο ή ανάλογα εκπαιδευμένο άτομο το οποίο μέσω της εμπειρίας του θα σας βοηθήσει σίγουρα.

 

Η διατροφή είναι ένα κομμάτι που έχει αποδειχτεί ότι παίζει σημαντικό ρόλο. Ειδικοί συμφωνούν ότι η ποιοτική διατροφή συμβάλει σημαντικά σε μία καλύτερη διάθεση, άσχετα από το γεγονός ότι στην φάση που είστε προσφέρει σε κάθε τομέα (σωστή διατροφή για τον θηλασμό, για την υποστήριξη της σωματικής σας υγείας…).

 

Η υπερκατανάλωση σοκολάτας μπορεί να μην ανήκει στο πλαίσιο μιας καλής διατροφής, αλλά εάν νιώθετε ότι σας κάνει καλό μην διστάσετε!

 

Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι συχνά ένα γεγονός που δεν θα περάσει «από μόνο του»! Η κατάθλιψη μπορεί να γίνει ασθένεια και ως τέτοια πρέπει τότε να αντιμετωπιστεί. Χρειάζεται υποστήριξη από κάποιον ειδικό, ίσως και φαρμακευτική αγωγή και υποστήριξη από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον της μητέρας.''

 

ΠΗΓΗ http://www.zougla.gr/

[kounelitsa]

Εγώ θα μιλήσω χωρίς να έχω μωράκι ακόμα, αλλά επειδή την έζησα την κατάθλιψη από κοντά μέσω μιας καλής μου φίλης...

Γέννησε δίδυμα και από εκείνη τη στιγμή βλέπει ψυχολόγο (τα παιδιά είναι τώρα 3ετών!!)

 

Για να μην πολυλογώ εκείνο που κατάλαβα είναι πως πλέον η γυναίκα έχει ξεφύγει από το ρόλο της μητέρας (όπως το είχαν παλιά στο μυαλό τους οι γυναίκες, που ο μοναδικός τους αυτοσκοπός ήταν ο γάμος και τα παιδιά).

Όταν μια γυναίκα λοιπόν έχει ήδη φτιάξει τη ζωή της (φίλοι, δουλειά κλπ), είναι φυσικό όταν έρχεται το μωρό και ταράζει την ηρεμία της και την καθημερινότητά της, η ψυχολογία της να αλλάζει, όσο και να αγαπάει το μωρό!

 

Το πιο εύκολο είναι να συμβεί στην καθεμιά μας...το πιο δύσκολο είναι να το αντιμετωπίσεις και ΜΠΡΑΒΟ σε όλες σας που τα καταφέρατε!!!!

 

ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΝΙΩΘΕΤΕ ΤΥΨΕΙΣ αλλά υπερήφανες που μπορέσατε και βγήκατε από αυτό το μαρτύριο!! Η φίλη μου ακόμα τα αντιμετωπίζει σα να μην είναι δικά της! Α! και να τονίσω ότι δεν είχε καμία προδιάθεση ή κληρονομικότητα κατάθλιψης...απλά...της έτυχε...

[Sam]

Της Μαρίνας Σοφούλη - Μαυροφείδη, Ψυχολόγου, Μέλους του British Psychological Society (BPS)

 

Μεταβολές της ψυχικής διάθεσης είναι πολύ συνήθεις κατά την πρώτη εβδομάδα της λοχείας. Περίπου 60- 85% των μητέρων δηλώνουν ήπια έως μέτρια συμπτώματα διαταραγμένης διάθεσης ή μελαγχολίας.

Η περίοδος της λοχείας είναι πολύ ιδιαίτερη. Παρουσιάζονται σημαντικές νευροενδοκρινικές αλλαγές (ή αλλιώς μεταβολές των ορμονών) και επιβάλλονται ψυχοκοινωνικές προσαρμογές. Όσον αφορά τον ρόλο που παίζουν οι ορμόνες στη διάθεση, αρκετές έρευνες έχουν γίνει από επιστήμονες χωρίς όμως να καταλήγουν σε συμφωνία. Ερευνητές όπως η Victoria Hendrick και συνεργάτες του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια (1997) συμπεραίνουν ότι για τις αλλαγές στη διάθεση μπορεί να οφείλεται η υπερευαισθησία ακόμα και όταν τα επίπεδα ορμονών είναι κανονικά.

 

Σημαντικό ψυχοκοινωνικό παράγοντα μεταβολής της διάθεσης μπορεί να αποτελεί η ίδια η γέννηση ενός παιδιού, η οποία είναι ένα σημαντικό γεγονός στη ζωή της γυναίκας που προκαλεί στρες. Άλλοι ψυχοκοινωνικοί παράγοντες μπορεί να είναι: η έλλειψη υποστήριξης, η συζυγική σύγκρουση, η ανεργία, η μη σχεδιασμένη εγκυμοσύνη, η μονογονεϊκή οικογένεια και η νεαρή ηλικία της μητέρας.

 

Στο σημείο αυτό είναι σημαντικό να διαχωριστεί ο όρος Επιλόχειος Κατάθλιψη από τη συνήθη μελαγχολία της περιόδου της λοχείας. Σύμφωνα με τον Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSMIV) του Αμερικανικού Ψυχιατρικού Συλλόγου, η μελαγχολία επηρεάζει περίπου το 70% των γυναικών μέσα στις πρώτες 10 μέρες, αλλά όχι στον βαθμό της δυσλειτουργίας.

Τί είναι όμως η Επιλόχειος Κατάθλιψη (ΕΚ); Τα συμπτώματα της ΕΚ δεν διαφέρουν από εκείνα της Μείζονος Καταθλιπτικής Διαταραχής (ΜΚΔ). Η διαφορά με την ΜΚΔ είναι ότι η ΕΚ εμφανίζεται σε γυναίκες εντός των πρώτων τεσσάρων εβδομάδων της λοχείας.

 

Γυναίκες με ΕΚ μπορεί να εμφανίσουν: θλίψη, εναλλαγές της διάθεσης, ευερεθιστότητα, ανυπομονησία, ανησυχία, κόπωση, αϋπνία, έντονο άγχος, κρίσεις πανικού. Η συμπεριφορά της μητέρας με ΕΚ προς το βρέφος μπορεί να παρουσιάσει: έλλειψη ενδιαφέροντος, φόβο να μείνει μόνη της με το βρέφος, ανησυχία για την ευημερία του βρέφους ( από υπερβολικό ενδιαφέρον έως ψευδαίσθηση) , υπερπαρέμβαση που μπορεί να εμποδίζει το βρέφος από την απαραίτητη ξεκούραση.

 

 

Υπολογίζεται ότι 10-15% των μητέρων εμφανίζουν ΕΚ κατά την περίοδο της λοχείας. Η ΕΚ έχει διακυμάνσεις, από ήπια έως βαριά μορφή. Η πιο σοβαρή μορφή επιλόχειας κατάθλιψης είναι η Επιλόχειος Ψύχωση (ΕΨ), αν και κάποιοι επιστήμονες θεωρούν την ΕΚ και την ΕΨ δύο ξεχωριστές διαταραχές. Στην Επιλόχειο Ψύχωση εμφανίζονται παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις, και σκέψεις της μητέρας να κάνει κακό στον εαυτό της ή/και στο βρέφος.

Αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης Επιλόχειας Κατάθλιψης παρουσιάζουν οι γυναίκες που έχουν:

 

Α) Ιστορικό Επιλόχειας Κατάθλιψης: 50% των γυναικών που εμφάνισαν ΕΚ στο παρελθόν θα επανεμφανίσουν επεισόδιο.

 

Β) Ιστορικό διαταραχής της διάθεσης εκτός περιόδου λοχείας: 30-50% γυναικών που εμφάνισαν επεισόδιο Κατάθλιψης προ εγκυμοσύνης , εμφανίζουν Επιλόχειο Κατάθλιψη.

 

Γ) Ιστορικό κάποιας διαταραχής της διάθεσης στην οικογένεια.

 

Δ) Γυναίκες που έχουν υποβληθεί σε δύο ή παραπάνω εκτρώσεις ή είχαν στο παρελθόν επιπλοκές στον τοκετό.

 

Ε) Έντονο Προεμμηνορυσιακό Σύνδρομο.

 

Τα τελευταία χρόνια, επιστήμονες έχουν ασχοληθεί και με έναν ακόμα παράγοντα κινδύνου εμφάνισης ΕΚ, την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Συγκεκριμένα, εξετάζουν αν οι γυναίκες που συλλαμβάνουν με μεθόδους τεχνητής αναπαραγωγής έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν ΕΚ από εκείνες που συλλαμβάνουν με φυσιολογικό τρόπο.

 

Έρευνα των Monti και συνεργατών που διεξήχθη στο Κέντρο Αναπαραγωγικής Ιατρικής του Arcispedale Santa Maria Nuova στο Reggio Emilia της Ιταλίας και εκδόθηκε στο επιστημονικό περιοδικό “Fertility and Sterility”, εξέτασε τη σχέση μεταξύ υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και καταθλιπτικών συμπτωμάτων. Συγκεκριμένα, οι ερευνητές εξέτασαν γυναίκες που συνέλαβαν με μεθόδους υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και γυναίκες που συνέλαβαν φυσιολογικά σε τρεις περιόδους:

 

Α) την 30η-32η εβδομάδα της κύησης

 

Β) μία εβδομάδα μετά τη γέννα

 

Γ) 3 μήνες μετά τη γέννα

 

Τα ευρήματα έδειξαν ότι οι γυναίκες που συνέλαβαν με μεθόδους υποβοηθούμενης αναπαραγωγικής διαδικασίας είχαν υψηλότερα επίπεδα καταθλιπτικών συμπτωμάτων από εκείνες που συνέλαβαν φυσιολογικά.

Επιπλέον, παράγοντες που συντελούν στην εμφάνιση ΕΚ στις μητέρες που συλλαμβάνουν με τεχνικές υποβοηθούμενης αναπαραγωγής αποτελούν και οι παρακάτω:

 

1. Υπογονιμότητα. Επηρεάζει αρνητικά την ψυχολογική κατάσταση της γυναίκας που θέλει να τεκνοποιήσει. Έρευνα των McMahon και συνεργατών (1997) έδειξε ότι στους 4 μήνες μετά τη γέννα , γυναίκες που συνέλαβαν με μέθοδο τεχνητής γονιμοποίησης είχαν χαμηλότερα αισθήματα αυτοπεποίθησης και αυτοαποτελεσματικότητας από εκείνες που συνέλαβαν φυσιολογικά.

Γυναίκες που συλλαμβάνουν με μεθόδους υποβοηθούμενης αναπαραγωγής είναι συναισθηματικά πιο ευάλωτες από εκείνες που συλλαμβάνουν με φυσιολογικό τρόπο. Σχετική έρευνα στο Γενικό Νοσοκομείο Βετεράνων της Taipei, στην Taiwan εξέτασε την ύπαρξη ψυχικής νόσου σε γυναίκες που προσήλθαν στο νοσοκομείο με αίτημα υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι από τις 112 γυναίκες που συμμετείχαν στην έρευνα, το 40.2% αυτών εμφάνιζε κάποιας μορφής ψυχική διαταραχή. Σε εκείνες που εμφάνιζαν ψυχική διαταραχή οι πιο συχνές διαγνώσεις ήταν Γενικευμένη Αγχώδης Διαταραχή (23.2%), Μείζων Καταθλιπτική Διαταραχή (17%) και Δυσθυμική Διαταραχή (9.8%).

 

2. Μεγαλύτερη ηλικία της γυναίκας σε σχέση με αυτήν που συλλαμβάνει φυσιολογικά.

 

3. Πολλαπλές γεννήσεις σε έναν τοκετό.

 

4. Καισαρική . Η καισαρική ή άλλες επεμβάσεις κατά τον τοκετό μπορεί να προκαλέσουν Μετατραυματικό Στρες. Συνήθως όμως, δεν επηρεάζει τις γυναίκες που έχουν συλλάβει φυσιολογικά.

 

5. Προσπάθειες με μεθόδους υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. Έρευνες δείχνουν ότι η θεραπεία τεχνητής γονιμοποίησης από μόνη της επηρεάζει αρνητικά την ψυχική κατάσταση της γυναίκας. Μακροχρόνια θεραπεία δε οδηγεί κάποιες γυναίκες στην εμφάνιση κατάθλιψης και αγχώδους διαταραχής.

 

Όλοι οι παραπάνω παράγοντες λειτουργούν αθροιστικά ώστε να αυξήσουν το ψυχικό φορτίο της νέας μητέρας και να μειώσουν την αυτοπεποίθησή της όσον αφορά το νέο της ρόλο.

 

Παρʼ όλα αυτά, η ΕΚ μπορεί να αντιμετωπιστεί με ψυχοθεραπεία, δίκτυα υποστήριξης και αντικαταθλιπτικά. Πολλές γυναίκες προτιμούν την ψυχοθεραπεία για την αποτελεσματικότητά της και την αποφυγή λήψης αντικαταθλιπτικών φαρμάκων κατά την περίοδο του θηλασμού.

Συγκεκριμένα, πολλοί επιστήμονες, όπως η Σοφία Γρηγοριάδη και συνεργάτες του Πανεπιστημίου του Τορόντο στον Καναδά, συνιστούν το μοντέλο της Διαπροσωπικής Ψυχοθεραπείας για την θεραπεία της ΕΚ. Το μοντέλο αυτό επικεντρώνεται στις σημαντικές διαπροσωπικές αλλαγές που βιώνουν οι γυναίκες στην περίοδο της λοχείας. Η θεραπεία αυτή είναι αποτελεσματική και ολοκληρώνεται σε 12 συνεδρίες δίνοντας έμφαση στις διαπροσωπικές διαφωνίες και την αλλαγή των ρόλων.

Όσον αφορά την πρόληψη εμφάνισης ΕΚ σε γυναίκες με ιστορικό ΕΚ, οι Wisner και συνεργάτες κατέληξαν στην αποτελεσματικότητα των αντικαταθλιπτικών τύπου SSRI.

 

 

http://health.ana-mpa.gr/view1.php?id=6018

 

[dorita]

έχω γεννήσει εδώ και 50 μέρες και νομίζω ότι έχω πολλά συμπτώματα επιλόχειας κατάθλιψης. κλάμα στα καλά καθούμενα, νεύρα που προέρχονται από την αυπνία. νομιζα ότι στις 40 μέρες μου είχαν περάσει αλλά χτες που ήμουν πολύ κουρασμένη ξαναπαρουσιάστηκαν. εκλαιγα ασταμάτητα και τσακώθηκα και με τον άντρα μου που έχει πάθει πλάκα. το σημαντικότερο πρόβλημα μου είναι η αυπνία. δεν μπορώ να κοιμηθώ όταν κοιμάται το μωρό, και όταν κρατάει το μωρό ο άντρας μου για να κοιμηθώ, εγώ πάλι δεν κοιμάμαι και αυτό είναι που μου την δίνει. Δεν μπορώ να κοιμηθώ με τίποτα. Τι να κάνω, να πάρω χάπια; Εχει καμμιά σας παρόμοιο πρόβλημα;

[manakaymeni]

καλησπέρα, είσαι στο μυαλό μου!! βασικά περιγράφεις ακριβώς ότι αισθάνομαι! το μόνο επιπλέον είναι τα νεύρα πολλά νεύρα! αχ ελπίζω να έχεις βρεί την ηρεμία σου γιατι εγώ....

[manakaymeni]

συγνωμη αλλά δεν ξέρω ακόμα να απαντώ σωστά, το παραπανω μήνυμα μου αφορούσε την δημοσίευση του μέλους sotos-dora

[marita77]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα,

 

 

Εγω δεν μπορούσα να κοιμηθώ απο το μαιευτηριο, γυρνωντας την πρωτη εβδομαδα ήμουν καλα και παροτι καισαρικη εκανα όλες τις δουλειες και ειχα και το μωρο μετα την πρώτη εβδομαδα αρχισε ο Γολγοθας στο σπιτι το ματι γαριδα, νευρα, κλάματα, απελπισια, ενοχες γιατι δεν αγαπουσα και δεν ένιωθα σα μανα το παιδι μου. Ασχημα συναισθήματα και σκέψεις για το παιδι και για μένα, το λυπομουν που ειχε μια μανα με καταθλιψη και δεν το αγαπουσε κτλ κτλ. Τελικα είχα τοσες ενοχες που δεν μπορουσα να παρω τα ποδια μου κατερρευσα, περιμενα μπας και παρω τη μιση ευχη και βγω έξω να ξελαμπικαρω αλλα τίποτα. Τελικα η κατασταση μου γινοταν χειρότερη ώσπου στις 50 μέρες πηγα σε ψυχιατρο και ψυχολογο. τωρα μετα απο 8 μήνες αρχισα να ερχομαι λίγο στα ίσα μου αλλα εχω δρόμο γιατι δε μου φτανει ακόμα αυτο που νοιωθω για το μπεμπη μου. Η καθεμια το περνάει διαφορετικά. Θέλει υπομονη αλλα δεν ειναι κακο να ζηταμε βοηθεια. Εμενα οι ορμονες μου τρελάθηκαν απο το μαιευτήριο.

Σημειωτεόν ειχα μεγάλη επαφη με τα παιδια και δυο ανήψια που θα πέθαινα για χάρη τους. Θα περασει και σε σένα που θα πάει αλλα ειναι πολυ σκληρό και σε καταλαβαίνω!

[nnm004]

Κοριτσια μου καλα γιατι μενετε μεσα 20 ή 40 μερες , ποιος σας το ειπε αυτο ? ουτε καν τα μωρα δεν κανει να τα κραταμε μεσα τοσο καιρο , το αντιδοτο για την καταθλιψη ειναι να βγειτε εξω να δειτε λιγο κοσμο , αλλο αμα δεν θελει καποια μαμα , αλλα οποια θελει και περιμενει να παρει μισες ευχες και τετοια πραγματα προς Θεου μην το κανετε .Εγω στην κορη μου τεταρτη γυρησα απο μαιευτηριο πεμπτη πηραμε το μωρο και πηγαμε στο κοσμος βολτα , μια χαρα ενοιωσα και θα καθομοθνα και για καφε αμα δεν ειχε κολικους η μικρη .Σαφως η επιλοχειος καταθλιψη εχει να κανει με τις ορμονες δεν μπορεις να το ελεξχεις και πολυ αλλα μια βολτα ισως βοηθουσε αμα δεν ενοιωθες αυτο το "πρεπει" να μεινω μεσα , που δεν εχει και βαση στην τελικη .

[madq]

Κοριτσια μου καλα γιατι μενετε μεσα 20 ή 40 μερες , ποιος σας το ειπε αυτο ?

 

Συμφωνώ απολύτως.

 

Επίσης, το καλύτερο φάρμακο κατά της επιλόχειας κατάθλιψης είναι ο θηλασμός. Εγώ μόνο όταν ήμουν με το μωράκι και θήλαζε ένοιωθα όμορφα και ήρεμα. Όλα τα άλλα και όλοι οι άλλοι (ιδίως ο άντρας μου και η μάνα του) με στενοχωρούσαν αφάνταστα.

 

Αν τα συμπτώματα επιμένουν, πρώτη κίνηση είναι ο ενδοκρινολόγος και έπειτα, εφόσον χρειάζεται, οι "Ψ".

[anna maria]

egv εχασα ενα μωρο στην 25 εβδομαδα ,μετα απο χρονια γεννησα την κορολα μου και τρελλαθηκα

πανικος φοβομουνα να εμινω μονη μου μαζι της μην παθει κατι ,φοβος τρελλος μην λιποθιμισω εγω και μεινει μονη της ,ταχυκαρδιες ,νομιζα οτι παθαινω καρδια

και να φανταστειτε ακομα δεν μου εχουν περασει το μωρο ειναι 9 μηνων και ξαναμεινα εγκυος και φοβαμαι πως θα ανταπεξελθω

εχω παει απειρες φορες σε ψυχολογο αλλα δεν εχω βοηθηθει

[herk_evi]

Η μπέμπα μου κλείνει σήμερα 2 εβδομάδες από τη γέννησή της και από τότε που γυρίσαμε σπίτι αντιμετωπίζω το ορμονικό "αλαλούμ"..! Κυρίως κλαίω με το παραμικρό και, παρόλο που έχω πολύ μεγάλη υποστήριξη από το σύζυγο, τη μαμά και την πεθερά μου, την ώρα της κρίσης αισθάνομαι ολομόναχη... Η πρώτη κρίση ξεκίνησε με το άγχος για το θηλασμό, γιατί προσπάθησα για αποκλειστικό, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι είναι προτιμότερο για το μωράκι 1-2 συμπληρώματα την ημέρα, παρά μια μητέρα με νευρικό κλονισμό (συμφώνησε κι η παιδίατρος, που έχει δίδυμα!). Με την έλλειψη ύπνου το παλεύω, γιατί, πέρα από την υποστήριξη των δικών μου, έκανα "προπόνηση" με τις αϋπνίες του τρίτου τριμήνου

Το μόνο που έχω να πω στις ομοιοπαθούσες μανούλες είναι να βρίσκουν χρόνο να βγαίνουν από το σπίτι, έστω για ένα μισάωρο! Μην ακούσετε κανέναν "έξυπνο" που θα σας πει να μη βγείτε πριν πάρετε την ευχή (Ενημερωτικά, την ευχή της λεχούς μπορείτε να την πάρετε κι από την πρώτη μέρα μετά τον τοκετό, είναι η ίδια ευχή με το μεσοσαραντισμό!). Επίσης, με βοηθάει πολύ να ντύνομαι και να μη μένω με τις μπιτζάμες μέσα στο σπίτι, λες και είμαι άρρωστη!

Και πάνω απ' όλα, μιλήστε!!! Μην το κρατάτε μέσα σας και μην αισθάνεστε ενοχές, ότι γίνεστε κουραστικές στους γύρω σας! Είναι προτιμότερο να αντιμετωπίσουν μαζί σας την τωρινή φάση, παρά να το αφήσετε να "φουντώνει" μέσα σας και μετά να τρέχετε και να μη φτάνετε!!ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!!!!

[arleta]

οταν γεννησα πριν 8 μηνες γυρνωντας στο σπιτι ημουν καπως περιεργα. Μια ταση να κλαιω, μια ταση απαξιωσης για ολα, μια στεναχωρια χωρις λογο και κατι παρομοια. Επειδη στο παρελθον ειχα καποια θεματα ψιλοκαταθλιψης κι επειδη εχω δουλεψει μονη μου με τον εαυτο μου σε μεγαλο βαθμο εκανα τα εξης...

δεν εμενα ποτε με τις πυτζαμες στο σπιτι. μια μερα δεν εβαλα ρουχα ολη μερα και τρελαθηκα. το πρωι εβαζα ρουχα, χτενιζα τα μαλλια μου, εκλεβα ενα μισαωρακι για να πιω το καφε μου ησυχα, κι εβγαινα εξω, εστω να παω μεχρι το σουπερ μαρκετ. επισης εκανα φαγητα που μου αρεσουν η γλυκα. μικρα πραγματα που ομως μου ανεβαζαν τη διαθεση και το ηθικο. επισης δεν ηθελα επισκεπτες στο σπιτι. οι αλλοι μου δημιουργουσαν πανικο με τις παντα "σωστες" τους συμβουλες. Ευχη δε πηρα ποτε. δεν ηξερα τι ειναι. το ειχα ακουσει μικρη αλλα δεν το εκανα. καποια στιγμη ολοι επεσαν πανω μου να παω για ευχη γιατι δεν ηταν καλο που εβγαινα εξω. δε το θεωρησα απαραιτητο κι εκανα εκεινο που νομιζα εγω. ετσι σε πολυ λιγο καιρο ημουνα μια χαρα. πανω στο μηνα ειχαμε βγει οικογενειακος για μπυρα... φυσικα ο συντροφος μου ητανε διπλα μου σε οτι χρειαζομουν, βοηθουσε πολυ στο σπιτι κι οποτε με εβλεπε πως η κατασταση ξεφευγε απο τα χερια μου με ταρακουνουσε να συνελθω.

[herk_evi]

Η μπέμπα μου κλείνει σήμερα 2 εβδομάδες από τη γέννησή της και από τότε που γυρίσαμε σπίτι αντιμετωπίζω το ορμονικό "αλαλούμ"..! Κυρίως κλαίω με το παραμικρό και, παρόλο που έχω πολύ μεγάλη υποστήριξη από το σύζυγο, τη μαμά και την πεθερά μου, την ώρα της κρίσης αισθάνομαι ολομόναχη... Η πρώτη κρίση ξεκίνησε με το άγχος για το θηλασμό, γιατί προσπάθησα για αποκλειστικό, αλλά σύντομα κατάλαβα ότι είναι προτιμότερο για το μωράκι 1-2 συμπληρώματα την ημέρα, παρά μια μητέρα με νευρικό κλονισμό (συμφώνησε κι η παιδίατρος, που έχει δίδυμα!). Με την έλλειψη ύπνου το παλεύω, γιατί, πέρα από την υποστήριξη των δικών μου, έκανα "προπόνηση" με τις αϋπνίες του τρίτου τριμήνου

Το μόνο που έχω να πω στις ομοιοπαθούσες μανούλες είναι να βρίσκουν χρόνο να βγαίνουν από το σπίτι, έστω για ένα μισάωρο! Μην ακούσετε κανέναν "έξυπνο" που θα σας πει να μη βγείτε πριν πάρετε την ευχή (Ενημερωτικά, την ευχή της λεχούς μπορείτε να την πάρετε κι από την πρώτη μέρα μετά τον τοκετό, είναι η ίδια ευχή με το μεσοσαραντισμό!). Επίσης, με βοηθάει πολύ να ντύνομαι και να μη μένω με τις μπιτζάμες μέσα στο σπίτι, λες και είμαι άρρωστη!

Και πάνω απ' όλα, μιλήστε!!! Μην το κρατάτε μέσα σας και μην αισθάνεστε ενοχές, ότι γίνεστε κουραστικές στους γύρω σας! Είναι προτιμότερο να αντιμετωπίσουν μαζί σας την τωρινή φάση, παρά να το αφήσετε να "φουντώνει" μέσα σας και μετά να τρέχετε και να μη φτάνετε!!ΚΑΛΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ!!!!

 

Μετά από 50 ημέρες "με λένε Εύη και είμαι καλά!"

Και η μελαγχολία πέρασε και αποκλειστικό θηλασμό κάνουμε! Ας είναι καλά όσοι μου συμπαραστάθηκαν και κυρίως ο άντρας μου!

Ο λόγος που ξαναγράφω είναι για να δώσω μια συμβουλή σε όσες μανούλες είναι ακόμα "στο μάτι του κυκλώνα": αρχίστε λίγη έντονη άσκηση, έστω μέρα παρά μέρα. Δε φαντάζαστε πόσο καλό θα σας κάνει το έντονο περπάτημα ή η ποδηλασία, έστω και για μισή ώρα. Πάρτε μαζί σας και την αγαπημένη σας μουσική και η ζωή θα φαίνεται λιγότερο μαύρη..!

Καλό κουράγιο και θα περάσει!!!

[Ευάκι]

Επιμέλεια: Ρούλα Τσουλέα

Πολλοί νέοι πατέρες παρουσιάζουν κατάθλιψη μετά τη γέννηση του παιδιού τους, αλλά τα περισσότερα κρούσματα ούτε ανιχνεύονται ούτε θεραπεύονται, αναφέρουν αμερικανοί ερευνητές. Πόσοι πατέρες παθαίνουν επιλόχειο κατάθλιψη; Έως ένας στους τέσσερις, σύμφωνα με μία νέα μελέτη!

Η επιλόχειος κατάθλιψη είναι συνηθισμένη στις νέες μητέρες (υπολογίζεται πως την αναπτύσσει ποσοστό έως 15% των νέων μητέρων, ενώ το 50-85% παθαίνουν επιλόχειο μελαγχολία), αλλά έως τώρα δεν πιστευόταν πως μπορεί να την παρουσιάζουν και τόσο πολλοί άντρες.

Γράφοντας στην «Επιθεώρηση της Αμερικανικής Ιατρικής Εταιρείας» (JAMA), οι ερευνητές αποδίδουν την κατάθλιψη των πατέρων στην έλλειψη ύπνου, στις αυξημένες ευθύνες, αλλά και στο ότι συχνά πρέπει να υποστηρίζουν τις γυναίκες τους οι οποίες είναι ψυχικά επιβαρημένες μετά τη γέννηση του μωρού – μια ψυχική επιβάρυνση που εν πολλοίς οφείλεται και στις ορμονικές αλλαγές στο γυναικείο σώμα.

Η νέα μελέτη βασίζεται στην ανάλυση 43 προγενέστερων, στις οποίες είχαν συμμετάσχει συνολικά 28.004 γονείς, από 16 χώρες του κόσμου (μεταξύ αυτών οι ΗΠΑ και η Βρετανία).

Σύμφωνα με τα ευρήματά τους, οι νέοι πατέρες είναι ευτυχισμένοι τις πρώτες εβδομάδες μετά τη γέννηση του μωρού, με την κατάθλιψη να εκδηλώνεται έπειτα από 3 έως 6 μήνες σε ποσοστό 10% έως 25% από αυτούς.

Επιπλέον, η κατάθλιψη μοιάζει να είναι κάτι που μοιράζονται οι δύο σύντροφοι, καθώς είναι πολύ πιο πιθανό να εκδηλωθεί σε έναν πατέρα εάν πάσχει από αυτήν και η μητέρα.

Οι δρες Τζαίημς Πώλσον και Σαρνάιλ Μπάζμορ, από την Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ανατολικής Βιρτζίνια, που πραγματοποίησαν την νέα μελέτη, επισημαίνουν ότι πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για να εντοπίζονται οι καταθλιπτικοί πατέρες και να παραπέμπονται για θεραπεία.

Και αυτό διότι «ολοένα περισσότερα στοιχεία υποδηλώνουν πως η πρώιμη γονεϊκή κατάθλιψη δεν πλήττει μόνον τους ενήλικες, αλλά μπορεί να έχει σημαντικές συναισθηματικές, συμπεριφορικές και αναπτυξιακές επιπτώσεις και στα παιδιά», σημειώνουν.

«Εάν μια γυναίκα διαγνωστεί με επιλόχειο κατάθλιψη, πρέπει να ελεγχθεί και ο σύντροφός της και το αντίστροφο», προσθέτουν. «Παρομοίως, η πρόληψη και οι παρεμβάσεις για την κατάθλιψη στους γονείς, πρέπει να εστιάζονται στο ζευγάρι και σε ολόκληρη την οικογένεια, και όχι μόνο στο άτομο».

 

Από τα ΝΕΑ

[ΙΩΑΝΝΑ_30]

Γεννησα πριν 2,5 μηνες φυσιολογικα. Απο την 2 μερα αρχησα να κλαιω χωρις να ξερω το γιατι.Σταδιακα πηγαινοντας σπιτι το ψιλο ξεπερασα. Τωρα ομως δεν ειμαι καλα παλι νιωθω πολυ κουρασμενη ποναει το σωμα μου, δεν μπορω να κοιμηθω ακομα και οταν το μωρο κοιματε που βεβαια ειναι λιγες οι φορες ειναι πολυ ανυσηχο σε σημειο που καποιες φορες με εκνευριζει και μετα κλαιω που αισθανθηκα ετσι για το μωρο μου. Οταν κοιματε φοβαμαι μην παθει τιποτα και συνεχια σηκωνομαι και την βλεπω αν αναπνεει.Σημερα επειδη κοιμηθηκε το μεσημερι καμια ωρα κατι που δεν συνηθιζει νομιζα πως κατι εχει πηγα να την δω και ειχε ανοιχτα τα ματια της μιλησα και δεν αντεδρασε πανικοβληθηκα αρχισα να κλαιω με λυγμους. Το μωρο βεβαια κοιμοταν, την πηρα αγκαλια και δεν την αφηνα για ποση ωρα. Ειμαι και μονη τις τελευταιες μερες χωρις βοηθεια στο σπιτι δεν τα πηγαινουμε και πολυ καλα με τον θηλασμο και στεναχωριεμαι πολυ, δεν βγαινω και εξω εχω γυρω στις 10 μερες που δεν εχω παει ουτε στο φουρνο, φοβαμαι να μην κρυωσει η μικρη. Δεν ξερω τι να κανω να μιλησω σε κανενα γιατρο? Η θα περασει μονο του. Εχω βαλεριανες ξερετε αν κανει να παρω με τον θηλασμο?

[Anta1]

Αν είχες στο παρελθόν κατάθλιψη -άσχετα με τον τρόπο αντιμετώπισης -ή κάτι παρόμοιο, όπως κρίσεις πανικού ή αν έχεις ζήσει μια μακροχρόνια δύσκολη ψαχολογικά κατάσταση που δεν την έχεις αντιμετωπίσει, θα σε συμβούλευα να δεις έναν ειδικό. Αν πάλι όχι,τότε είναι απλά μια φάση που θα περάσει. Μίλα με τον άντρα σου για το πώς νιώθεις, πάρε κάποια φίλη σου τηλέφωνο και ξέσπασε! Μην το κρατάς μέσα σου! Και μη νιώθες ένοχη, είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις έτσι, φταίνει οι ορμόνες της λοχείας! Δεν μπορώ να σου πω πότε θα περάσει, πάντως, η καλύτερη λύση είναι να ΜΙΛΑΣ σε ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και πιστεύεις ότι θα σε καταλάβουν. Και αυτό που γράφεις ότι φοβάσαι μην πάθει τίποτα το μωρό,είναι απλά ένας παράλογος φόβος που θα περάσει .Εγώ επειδή θήλαζα το γιο μου είχα τον παράλογο φόβο ότι αν πάθαινα κάτι -αν αρρώσταινα ας πούμε -και σταματούσα το θηλασμό, το παιδί θα πέθαινε, αφού δεν έπιεν ξένο γάλα κι αυτή η παράλογη σκέψη με έκανε να νιώθω τόσο ασφυκτικά, δεν ήθελα με κανένα τρόπο να εξαρτάται από μένα τόσο απόλυτα μια ύπαρξη! Φυσικά τώρα που τα βλέπω από απόσταση - ο γιος μου είναι 22 μηνών -μου φαίνονται τόσο παράλογα όλα αυτά, τότε όμως ήταν το μόνο που σκεφτόμουν! Δεν θα γράψω όλη την ιστορία μου γιατί δεν μπορώ να μοιραστώ τα πάντα στο φόρουμ θα πω όμως κάτι σε σένα και σε όλες τις μανούλες που αντιμετωπίζουν κάτι παρόμοιο: παλέψτε το όσο μπορείτε με συμπαράσταση από τους γύρω σας, ζητήστε βοήθεια από ανθρώπους που σας νοιάζονται και σας αγαπούν, εξηγήστε πώς νιώθετε, μην ντρέπεστε να κλάψετε ή να βρίσετε ή να παραδεχτείτε πως έχετε κουραστεί, αγχωθεί ή οτιδήποτε άλλο, κι αν τίποτα δεν έχει αποτέλεσμα, μην ντραπείτε να ζητήσετε η βοήθεια ειδικού, κατά προτίμηση κάποιου που να έχει πείρα σε παρόμοιες περιπτώσεις!

[Συντονιστής Π]

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «ΦΑΙΝΑΡΕΤΗ», συμπληρώνοντας δύο χρόνια από τη λειτουργία του πρώτου εξειδικευμένου Κέντρου Ημέρας για την περιγεννητική ψυχική υγεία, σας προσκαλεί σε ανοιχτή εκδήλωση με θέμα

 

« Επιλόχεια Κατάθλιψη: Πρόληψη και Φροντίδα στην Κύηση και στη Λοχεία »

 

που θα πραγματοποιηθεί την Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011 στο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Ευγενίδου (Λ.Συγγρού 387, Π.Φάληρο) και ώρα 18.00.

Η εκδήλωση στοχεύει στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση σε θέματα που αφορούν στη γονεϊκότητα και στην προαγωγή της ψυχικής υγείας της γυναίκας στην κύηση και μετά τον τοκετό.

Η Μη Κυβερνητική Οργάνωση «ΦΑΙΝΑΡΕΤΗ» ιδρύθηκε το 2006 με σκοπό την έρευνα και την παρέμβαση για την προαγωγή της υγείας της γυναίκας και της οικογένειας στην Ελλάδα. Οργανώνει δράσεις και αναλαμβάνει καινοτόμες πρωτοβουλίες με άμεση αναφορά στη γυναίκα και την οικογένεια και βασικό άξονα την αντίληψη ότι η παροχή υψηλού επιπέδου υπηρεσιών πρόνοιας και πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας δεν συνιστά πολυτέλεια αλλά ανάγκη και δικαίωμα κάθε πολίτη.

Τέλος, η «ΦΑΙΝΑΡΕΤΗ» είναι ιδρυτικό μέλος της Πρωτοβουλίας για τη Δημιουργία της Βουλής της Κοινωνίας των Πολιτών. Παράλληλα, έχει αναπτύξει ένα πλαίσιο συνεργασιών με άλλες Μ.Κ.Ο. και ακαδημαϊκούς φορείς σε ζητήματα υγείας της γυναίκας και της οικογένειας.

Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση αλλά και για την οργάνωση, στο www.fainareti.gr και στο 210-9319054.

[Συντονιστής Π]

Η πρώτη επιστημονική έρευνα στην οποία έλαβαν μέρος αναγνώστριες του parents.gr δημοσιεύτηκε!

Την έρευνα διοργάνωσε ομάδα ειδικών στο πλαίσιο του 4ου Πανελλήνιου Συνεδρίου Κλινικής Ψυχολογίας της Υγείας της ΕΛΨΕ,

 

Οι ειδικοί λαμβάνουν ακόμα τα ερωτηματολόγια έτσι ώστε να συγκεντρωθεί και μεγαλύτερο δείγμα - μπορείτε να βρείτε τα ερωτηματολόγια και περισσότερες πληροφορίες εδώ.

 

Δείτε τα αποτελέσματα της Έρευνας "Μελέτη της Κατάθλιψης σε Δείγμα Εγκύων και Λεχώνων" από το Ινστιτούτο Έρευνας και Θεραπείας της Συμπεριφοράς:

 

http://bit.ly/gVhidi

[Συντονιστής Π]

Δείτε το σχετικό άρθρο:

http://parents.org.gr/psych/a426

[Marirena]

Καλημέρα, χαίρομαι πολύ που βρήκα αυτό το θέμα. Θα 'θελα να γράψω κι εγώ πως αισθάνομαι. Μάλλον αυτά που νιώθω δεν αποτελούν τη 'σοβαρότερη μορφή' επιλόχειας κατάθλιψης που μπορεί να συναντήσει κανείς, αλλά σίγουρα είμαι 'κάπως'. Επίσης, να πω πως θεωρώ πλέον πως για όλες τις γυναίκες το να φέρουνε ένα παιδί στον κόσμο είναι γεγονός που αποκλείεται να τις αφήσει ανεπηρέαστες, χωρίς αυτό να σημαίνει ούτε ότι δεν το αγαπούν, ούτε ότι δεν είναι καλές μανούλες, ούτε ότι δεν είναι ευτυχισμένες. Ας το απενοχοποιήσουμε λοιπόν. Είναι πολύ σημαντικό, όπως επίσης και το να μιλάμε μεταξύ μας γι αυτά.

Εγώ λοιπόν, με το που γέννησα, είχα για κάποιες ώρες ένα τρομερό συναίσθημα ευφορίας. Και μία αίσθηση πως είμαι ατρόμητη και πως αυτό που κατάφερα ήταν απίστευτο!!!! Επίσης, με το που είδα τη μικρή μου τη λάτρεψα και θεώρησα πως ήταν ακόμα πιο υπέροχη από ότι την περίμενα (πράγμα που ακόμα πιστεύω και το γράφω γιατί έχω διαβάσει πως κάποιες μανούλες βιώνουν το αντίθετο αλλά ντρέπονται να μιλήσουν γι αυτό, και βέβαια είναι πολύ φυσιολογικό). Με το που άρχισε να σουρουπώνει κορίτισα με πιάνει μία μαυρίλα (ήπια ακόμα), ενοχλητική και ανεξήγητη. Την άλλη μέρα το πρωί πλακώνουνε και κάτι θειάδες κ.λ.π μαζί με τη μαμά μου, πεθερά κ.λ.π. Κορίτσια, ήθελα να τους χτυπήσω όλους. Πραγματικά, δεν ξέρω γιατί, αλλά με ενοχλούσανε όλοι. Είχε αργήσει να έρθει και ο καλός μου εκείνο το πρωί κι ημουνα εγώ ανάμεσα στο σόι. Φρίκη.

Προς το απόγευμα η μαυρίλα έγινε χειρότερη. Αρχίσανε κλάματα κ.λ.π. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ωστόσο το συναίσθημα που με κατέκλυζε ήταν άγχος ότι δεν θα αντεπεξέλθω στη μικρή μου κι ότι θα μου πάθει κάτι. Ότι είμαι άχρηστη κ.λ.π.

Ερχόμαστεσ σπίτι. Μαυρίλα να δείτε. Η χειρότερη όμως!!!!!!!! Πάλι συναίσθημα ότι θα γίνει κάτι κ.λ.π.....

Γενικά μετά τις πρώτες μέρες άρχισα να παίρνω τα πάνω μου. Επίσης, μπορώ να πω ότι οι 2 πρώτες εβδομάδες ήταν σχετικά καλές ως προς τη διάθεσή μου. Μετά άρχισε να γίνεται και η μικρή μου λίγο πιο ανήσυχη, δεν ξέρω αν είναι αυτό, αλλά βασικά αυτό που συμβαινει είναι ότι εκεί που είμαι γενικώς καλά, αν με κυριέψει παλι το άγχος ότι κάτι θα κάνω λάθος με τη μικρή μου γίνομαι κουρέλι, με πιάνουν φοβερά νεύρα με τον άντρα μου και του φωνάζω και είμαι απότομη μαζί του. Με πιάνουν και κλάματα αλλά πιο σπάνια. Επίσης, αυτές τις κακές ώρες, τα συναισθήματα που νιώθω είναι με σειρά προτεραιότητας 1. άγχος για τη μικρή, 2. μαύρη διάθεση. 3 θυμό απέναντι στους άλλους (σαν ότι φταίνε για κάτι) 4. απελπισία του τύπου 'πότε θα έχω τη ζωή μου πίσω?- 5. ενοχές για το προαναφερθέν. και καμία φορά με πιάνει και λύπηση για τη μικρή μου που έχει εμένα μητέρα, ότι δεν θα καταφέρω να την κάνω ευτυχισμένη κ.λ.π.... αυτό ευτυχώς είναι αμυδρό σχετικά....και με πιάνει μόνο στα χειρότερα.

Επίσης, μόνο με τον άντρα μου μιλάω γι αυτά. Και δυστυχώς δεν έχω φίλες με παιδιά. Α, τώρα που είπα φίλες, φοβάμαι πως θα τις χάσω, πως θα απομονωθώ και τέτοια.

Επίσης, μου τη δίνουν η μητέρα μου και η πεθερά μου (όχι πάντα, μόνο σε αυτές τις φάσεις) Αλλά ειδικά τις πρώτες εβδομάδες, δεν ξέρω γιατί, αλλά ενώ είμασταν καλά και ήρεμοι και ωραίοι, μία επίσκεψη των πεθερικών μετά τίναζε τη διάθεση΄μου στον αέρα, ειλικρινά δεν ξέρω γιατί. Επίσης, με ΤΡΕΛλΑΙΝΕΙ το ότι θηλάζω και η πεθερά μου έρχεται μπάστακας από πάνω μου και δεν βάζει και γλώσσα μέσα της, ενώ εγώ ούτε θέλω, ούτε μπορώ να την παρακολουθώ εκείνη την ώρα που θηλάζω (φυσικά, αυτο είναι υγιής αντίδραση οποιουδηποτε ανθρώπου δεν χρειάζεται να έχει επιλόχειο για να τα νιώθεις, ωστόσο, πόσο μάλλον όταν είσαι σε αυτή την ευαίσθητη φάση).

Γενικότερα, αυτό που θα 'λεγα πως χαρακτηρίζει τα συναισθήματά μου αυτή την περίοδο, είναι πως κάτι 'μικρό' μπορεί εμένα να μου φανεί τεράστιο και να με 'χαλάσει' πολύ μα πάαααρα πολύ. Δηλαδή , τα πράγματα 'χρωματίζονται' κάπως διαφορετικά από ότι είναι.

Π.χ ενώ δεν ήθελα να έχουμε αυτοκίνητο με τον άντρα μου τώρα εκνευρίζομαι και του τη λέω που δεν έχουμε σαν να φταίει εκείνος μόνο ενώ κι εγώ δεν ήθελα... Μ' ενοχλεί που αντιδρώ έτσι σε καποια πράγματα σαν αυτό, αλλά πιστεύω πως θα φύγει. Σε άλλα πάλι έχω δίκιο, μεν μου χαλάνε πάααααααρα πολύ την ψυχολογία δε. Σε βαθμό δηλαδή λίγο παράλογο. Όπως το ότι οι πεθεροί δεν εννούν να καταλάβουν πως για να πιάσουν τη μικρή πρέπει να πλύνουν χέρια. Και μάλιστα η πεθερά μία μέρα παρεξηγήθηκε κι από πάνω. Αυτό υπό νορμάλ συνθήκες θα με θύμωνε απλά, τώρα με 'μαυρίζει' και με κάνει να σκέφτομαι και άσχημα πράγματα που μπορεί να συμβούν... Τί να πω δεν ξέρω γιατί.

Θα 'θελα να γράψω κι άλλα πολλά αλλά λέω να εκμεταλλευτώ και με άλλους τρόπους το ότι κοιμάται η μικρή μου.

Κορίτσια μιλήστε γι α όλα αυτά ειναι φυσιολογικότατα!!!!!!!! Και κουράγιο θα περάσει ελπίζω (το λέω για μένα)

Πάντως το να διαβάζεις τις εμπειρίες που γράφονται εδώ βοηθάει πάαααααααρα πολύ.

[Χριστινα Μ]

εγω προς το ππαρον δεν εχω δει σε μενα καποια αλλαγη περα απο τα νευρα μου που ενω δεν ειχα τωρα δεν αντεχω μυγα στο σπαθι μου γενικα ειμαι πολυ οξυθυμη ενω ποτε αλλοτε δεν ημουν ετσι τι να πω ισως φταιει η γεννα ισως τελικα και ο θυρεοειδης παντως για καταθλιψη δεν το κοβω να περναω μεχρι τωρα τουλαχιστον....

[ster]

Μπορεί η επιλόχεια κατάθλιψη να διαρκεί για πάνω από δύο χρόνια; Εχω μια φίλη που υποψιάζομαι ότι μπορεί ακόμα να πάσχει παρ'όλο που εκείνη το αρνείται. Αλλά το βλέπω στην συμπεριφορά της και ανησυχώ.

[kathrinkaterina]

κοριτσια το περασα και εγω αυτο και το περασα στο δευτερο παιδι μου εκλαγα σηνεχεια και ελεγα θελω να παω σπιτι θελω να παω σπιτι και ξεφνικα μου φεραν το μωρο και λεω στο μαια οχι αυτο παρτο δεν το θελω η ενεσεισ(ηρεμηστικες)πηγαν βροχη ! αυτο κρατισε 20 μερες! μετα με πιασαν τα νευρα μου εδιωχνα τον αντρα μου απ το σπιτι ο θεος να τον εχει καλα που εκενε υπομονη.....αλλα περασε μολισ σαραντησα και ηρθα στα ισαι μου στα αλλα δυο μου παιδια δεν ειχα καταθλιψη τουλαχιστον ενφανη! υπομονη νεες μανουλες και υπομονη και σ εμας που θα γινουμε παλι μανουλες!!!!!

[fido-dido]

εγω εχω ιστορικο καταθλιψης -ειχα παθει 2 φορες πριν την πρωτη μου εγκυμοσυνη- αλλα και στις δυο φορες δεν εκανα θεραπεια. ε λιγο πριν τη γεννηση της κορης μου αρχισα παλι ν αναγνωριζω συμπτωματα καταθλιψης στον εαυτο μου με αποκορυφωμα λιγους μηνες μετα που ενω ελεγχα τα ψυχικα συμπτωματα οπως το κλαμα και τη θλιψη και την πεσμενη διαθεση αρχισα να παρουσιαζω διαφορα ψυχοσωματικα και τοτε εκανα θεραπεια με χαπια για λιγους μηνες.

δεν ξερω αν μπορω να τη χαρακτηρισω επιλοχειο ή απλα καταθλιψη, παντς φοβαμαι μην μου ξαναεμφανιστει στο δευτερο παιδι.