ΒΑΛΤΕ ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΠΝΟΥ(κοιμήσου παιδί μου)

[mkcm]

Δύο λέξεις: "attachment parenting"...

 

[poulxeria]

Μα γιατί

[Deena]

Deena ολες μου οι φίλες το ίδιο λένε,με τη μία πάμε και στο ίδιο μπαλέτο (διόρθωση,πάει,εμείς απ'έξω βλέπουμε προς το παρόν) και μου λέει χαρακτηριστικά "καλά να πάθεις,και να δεις τι θα σε κάνει μετά".Απλά το θέμα είναι λίγο πιο σύνθετο,περάσαμε και διάφορα και γιαυτό δεν την πιέζω σε αυτά.

Επι του θέματος τώρα,ο απολογισμός.Είχαμε ευχάριστες εξελίξεις.'Οπως σας είπα χρησιμοποίησα τη μέθοδο,απλά λόγω του μικρότερου κυρίως,παρέμενα στο δωμάτιο για να βάζω στη θέση της όποια κατέβαινε απο το κρεββάτι.Τα κλάμματα ήταν κυρίως 2 νύχτες,και τώρα πλέον ακόμα και το μικρό (17 μηνών) μόλις τη βάλω στο κρεββάτι,θα πάει να φύγει μια φορά κ μετά όταν την ξαναβάλω το καταλαβαίνει!Το κόλπο είναι τελικά να μην τα αφήνεις καθόλου να σηκωθούν αλλιώς πάει η προσπάθεια.

Πλέον μέχρι τις 12 μάξιμουμ κοιμούνται έχοντας κάνει τη βραδυνή ρουτίνα και χωρίς να ξαναξυπνάνε.(!2 μάξιμουμ,τις πρισσότερες κοιμούνται μεταξύ 10-11).Το πάω σιγά σιγά μέχρι να φτάσω το μαγικό 8.30!!12 σας φαίνεται αργά αλλά μπροστά σε αυτό που περνούσα..είναι ένας μικρός άθλος κορίτσια!!

Μέσα σε αυτές τις μέρες (φτου να μην μας ματιάσω,ακόμα δεν κλείσαμε κ μήνα) τρώνε σαφώς καλύτερα,δεν είναι στην "τσίτα",έχω περισσότερο χρόνο στο σπίτι για δουλειές αλλά και για παιχνίδι.Είναι κι αυτές πιο χαρούμενες και γενικότερα καλύτερο κλίμα στο σπίτι.

Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω γιατί απορρίπτουν τη μέθοδο.Συγκρίνοντας τις δυο καταστάσεις-δηλαδή αφήνοντας το παιδί να ορίζει πότε θα κοιμηθεί και ορίζοντας εγώ πότε θα κοιμηθεί,η ζυγαριά γέρνει ασφαλώς στο δεύτερο.

 

Η βασική διαφωνία όσων κατακρίνουν το βιβλίο είναι το ότι αφήνεις το παιδί μόνο του στο δωμάτιο να κοιμηθεί, ακόμα κι αν κλάψει. Υπάρχουν γονείς που δεν αποδέχονται το κλάμα, ακόμα κι αν είναι και οι ίδιοι μέσα στο δωμάτιο.

 

Φυσικά, όπως και η ίδια διαπίστωσες, η μέθοδος του βιβλίου είναι κάτι περισσότερο από το "αφήνω το παιδί να κλάψει", προσωπικά πιστεύω ότι τα βασικά της χαρακτηριστικά είναι άλλα : ρουτίνα/πρόγραμμα + οριοθέτηση.

 

Πολλά συγχαρητήρια για την πρόοδό σας, πιστεύω ότι προσάρμοσες πολύ καλά την μέθοδο στις συνθήκες σας...πράγματι, δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορεί κάποιος να την εφαρμόσει επιτυχώς όπως ακριβώς περιγράφεται στο βιβλίο με 2 παιδιά διαφορετικών ηλικιών στο ίδιο δωμάτιο. Ξέρω μαμά που την εφάρμοσε σε δίδυμα σε ηλικία 9 μηνών, εκεί υπήρχε βέβαια το πλεονέκτημα ότι ήταν και τα 2 σε κούνια, αλλά και πάλι το θεώρησα άθλο!!!

 

Το μαγικό 20.30 - 21.00 είναι κοντά!!! Ένα τεταρτάκι νωρίτερα κάθε βράδυ και σε λίγο καιρό θα έχεις ξεμπερδέψει, θα αρχίσει να νυχτώνει και νωρίτερα σε λίγο και αυτό θα σε βοηθήσει!

 

Και πάλι συγχαρητήρια!

 

:)

[mkcm]

Μα γιατί

Για το attachment parenting... τη μέθοδο, όχι την παράθεσή σου... Γνώμη μου, βέβαια...

[poulxeria]

Για το attachment parenting... τη μέθοδο, όχι την παράθεσή σου... Γνώμη μου, βέβαια...

Α...είπα...

[annakarupidou]

γεια σας χρειαζομαι μια βοηθεια με τον μικρο μου,ειναι 2 χρονων και εδω και ενα μηνα δεν θελει να κοιμαται τα μεσημερια τον βαζω απο τις 12 και αυτος καθεται στο κρεβατι μιλαει γκρινιαζει και μετα απο 2 3 ωρες κοιμαται.καμια συμβουλη?

[Alexia1985]

γεια σας χρειαζομαι μια βοηθεια με τον μικρο μου,ειναι 2 χρονων και εδω και ενα μηνα δεν θελει να κοιμαται τα μεσημερια τον βαζω απο τις 12 και αυτος καθεται στο κρεβατι μιλαει γκρινιαζει και μετα απο 2 3 ωρες κοιμαται.καμια συμβουλη?

Μην τον βαζεις!Πολλά παιδιά από την ηλικία των 2 κόβουν τον μεσημεριανό υπνο!Το βράδυ θα πέφτει ξερός από τις 8!!

[tzatzikaki]

γεια σας χρειαζομαι μια βοηθεια με τον μικρο μου,ειναι 2 χρονων και εδω και ενα μηνα δεν θελει να κοιμαται τα μεσημερια τον βαζω απο τις 12 και αυτος καθεται στο κρεβατι μιλαει γκρινιαζει και μετα απο 2 3 ωρες κοιμαται.καμια συμβουλη?

Εγώ θα πρότεινα να τον βάζεις μισή με μιαμιση ώρα αργότερα

[Gio_2911]

Καλησπέρα!

Πριν γεννήσω που όλα όσα άκουγα και σκεφτόμουν με άγχωναν,με έκαναν να αγοράσω αρκετά βιβλία ανάμεσα σε όλα και το "κοιμήσου παιδί μου". 

Το διάβασα και το ξαναδιάβασα ώσπου όταν γέννησα πολλα σημεία με βρήκαν πλήρως αντίθετη.δεν μου αρέσει να αγνοώ τον γιο μου ακόμα κι όταν ξέρω ότι κάποιες φορές ξυπνάει γιατί θέλει να τον πάρω μια αγκαλιά...θεωρώ ότι όσο έχει ανάγκη την αγάπη μου θα του την δώσω ακόμα κι αν με εξαντλεί αρκεί να τον βλέπω αυτο το χαμόγελο που είναι σα να μου λέει "ευχαριστώ". Σιγουρα δεν είμαι σύμφωνη στο να κλαψει και στο δευτερόλεπτο να τον πάρω αγκαλιά,ομως τις στιγμες που την χρειάζεται θα του την δώσω ακόμα κι αν σέρνομαι! Ο κύριος που έγραψε το βιβλίο,εάν μπορεί το μωρό του να κάνει εμετό και να το αγνοεί..τι να πω?...εγώ δεν μπορώ να είμαι τόσο σκληρή.

Απο τον 3ο μήνα κοιμάται στο δωμάτιο του,δεν τον βάζω καθόλου στο κρεβάτι μου ούτε και για να παίξουμε κι έτσι απλά δεν του εχω δώσει την εκδοχή ότι μπορεί να το κάνει,κι έχει πιάσει. Μπορεί να είμαι τυχερή απλά,μπορεί κι η μέθοδος μου απλά να έχει αποτέλεσμα,δεν ξέρω,πάντως ο ύπνος μας όσες φορές είχε τα σκαμπανεβάσματα του ήταν απλώς κάποιες περίοδοι που πέρασαν και ξαναήρθαν και απλά κρατούσα τον ίδιο ρυθμό. Θα είχε την αγκαλιά μου για να πάρει την σιγουριά του ότι είμαι εκεί αλλά με όριο,μετά θα τον έβαζα στην κούνια του και θα κοιμόταν.

 

 

 

[Adios amigos]

Εγώ δεν το χω διαβάσει, το είχαν διαβάσει και εφαρμόσει όμως συνάδελφοι παιδαγωγοί στα παιδιά τους, και άκουγα τις διηγήσεις τους..

Το μόνο που άκουγα ήταν εγώ εγώ εγώ!

Το παιδί και οι ανάγκες του πουθενά! το βρέφος θα πρέπει να προσαρμοστεί στον καπιταλιστικό κόσμο και το πρόγραμμά του, και να γίνει υποχείριο δύο παραγωγικών ανθρώπων με τον σκληρότερο, αλλά αποτελεσματικότερο τρόπο.

Δεν είμαι σίγουρη ότι έχει μακροχρόνιες συνέπειες (θεωρώ ότι δεν έχει βασικά), αλλά ως άνθρωπος και μητέρα με συνείδηση δεν πρόκειται να το κάνω. 

Θέλει θυσίες η γονεικότητα, πώς να το κάνουμε? Επιλογή μας είναι στο κάτω κάτω, και όχι επιλογή των παιδιών μας το να γίνουμε γονείς. 

Υπάρχουν πολύ ομαλότεροι και αποτελεσματικοί τρόποι για οριοθέτηση και πρόγραμμα, αλλά φυσικά είναι περισσότερο χρονοβόρες μέθοδοι. 

[Sentir...natureza]

3 ώρες πρίν, jellyfishch είπε:

Θέλει θυσίες η γονεικότητα, πώς να το κάνουμε? Επιλογή μας είναι στο κάτω κάτω, και όχι επιλογή των παιδιών μας το να γίνουμε γονείς. 

Υπάρχουν πολύ ομαλότεροι και αποτελεσματικοί τρόποι για οριοθέτηση και πρόγραμμα, αλλά φυσικά είναι περισσότερο χρονοβόρες μέθοδοι. 

Ακριβως! Πιστευω αν το συνειδητοποιησουν αυτο θα σταματησουν να αγχωνονται τοσο πολυ με το θεμα του υπνου. Καταλαβαινω οτι καποιοι μπορει να πηγαινουν στη δουλεια και να θελουν ξεκουραση, αλλα κατα τη γνωμη μου διαλεγεις παιδι η δουλεια (τουλαχιστον τους πρωτους 6 μηνες - το ιδανικο 3 χρονια). Και στην τελικη μπορεις οπως λες να διαλεξεις τροπους πιο ηπιους. Κυκλοφορουν βιβλια που συμβαδιζουν με τα συχρονα δεδομενα οσον αφορα τον υπνο του μωρου και προτεινουν λυσεις χωρις να πηγαινουν εναντια στη φυση του.

Η αποψη μου ειναι οτι ο συγγραφεας ειναι λιγο συναισθηματικα ασταθης(το λεω πολυ ευγενικα) και η μεθοδος του ειναι αναχρονιστικη και καταστρεπτικη για τα παιδια. Ειναι σαν το ξυλο: εχει γρηγορα αποτελεσματα αλλα διαμορφωνει αρνητικα την ψυχολογικη αναπτυξη του παιδιου. Αντιθετα με σενα, πιστευω οτι μπορει να εχει μακροχρονιες συνεπειες μιας που οι νευρικες συναψεις του εγκεφαλου που γινονται τα πρωτα 3 χρονια ειναι η βαση και μετα οτι χτιζεται, χτιζεται στις ηδη υπαρχουσες συναψεις. 

Το βασικοτερο για μενα ειναι οτι αυτο το βιβλιο σου μαθαινει να μην ανταποκρινεσαι στις αναγκες του παιδιου σου: την αναγκη για αγκαλια, για παρηγορια, για καθυσηχαση, για παρεα, για βοηθεια στον υπνο κ.α. αλλα αντιθετα σου μαθαινει οτι ειναι ενας μικρος τυραννος που θελει να σε κουμανταρει, σε εκπαιδευει να το εγκαταλειπεις οσο σε ζηταει, οσο το σωματακι του κατακλυζεται απο κορτιζολη (στρεσογονος ορμονη, η οποια συμφωνα με ερευνα συνεχιζει να υπαρχει σε υψηλα επιπεδα ακομη και μερες μετα την φαινομενικη ηρεμια του βρεφους ).

Σου μαθαινει να βαζεις το παιδι σε δικο σου καλουπι, αντι να παρεις υποψην σου τις δικες του αναγκες και το δικο του ρυθμο αναπτυξης. Παει κοντρα σε οτι συγχρονο δεδομενο υπαρχει για την αναπτυξη και τον υπνο του βρεφους και παρ'ολα αυτα συνεχιζει να χρησιμοποιειται...πραγματικα δεν μπορω να το καταλαβω.. Εαν βλεπεις τον συζυγο σου να κλαιει τρεχεις να τον αγκαλιασεις και να τον παρηγορησεις...αλλα στο μωρο θα κλεισεις την πορτα και θα το αφησεις να καταλαβει οτι οσο και να κλαιει εσυ δεν θα ερθεις ποτε...και κλαιει και κλαιει μεχρι που απογοητευεται "ηρεμει" και κοιμαται...

 

 

συγνωμη για το κατεβατο αλλα ειναι ενα θεμα που με ενδιαφερει ιδιαιτερα

Επεξεργάστηκαν 10 Μαίου,2017 by Sentir...natureza

[Sentir...natureza]

Απο τον παιδιατρο-συμβουλο θηλασμου Στελιο Παπαβεντση

http://pediatros-thes.gr/for-parents/ύπνος/ελεγχόμενο-κλάμα-είναι-ασφαλές/

http://pediatros-thes.gr/for-parents/ύπνος/εκπαίδευση-των-βρεφών-στον-ύπνο/

http://pediatros-thes.gr/άρθρα/βρέφη-που-μαθαίνουν-να-σιωπούν-κλεισ/

 

[Deena]

Η μέθοδος του ελεγχόμενου κλάματος σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι κλείνεις την πόρτα και δεν ξαναμπαίνεις ποτέ, αλλά αφήνεις το παιδί να κλάψει και να κλάψει και να κλάψει μέχρι να απογοητευθεί και να κοιμηθεί αποκαμωμένο. Αντιθέτως, βασικό στοιχείο της μεθόδου είναι ότι πρέπει οπωσδήποτε να επιστρέφεις στο παιδί ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Επίσης, σε κάποιο από τα άρθρα του Παπαβέντση αναφέρονται οι κύκλοι REM (σ.σ. γράφει συγκεκριμένα "Τα μωρά μας κοιμούνται για πολύ λίγο χρόνο βαθιά, έπειτα βιώνουν αρκετό ύπνο REM ( ύπνο γρήγορων κινήσεων των ματιών, συνδεόμενο με τα όνειρα) και ξυπνούν έπειτα από 1-2 ώρες, για να επιστρέψουν έπειτα σε έναν παρόμοιο βραχύ κύκλο ύπνου. Οι σύντομοι κύκλοι ύπνου επιτρέπουν στα βρέφη να περνούν περισσότερο χρόνο της ημέρας στον ύπνο REM, o οποίος θεωρείται ιδιαίτερα σημαντικός για την ανάπτυξη του εγκεφάλου"). Ο ύπνος REM, ο οποίος όντως είναι πολύ σημαντικός για την ανάπτυξη του εγκεφάλου, δεν πλήττεται από την τεχνική του ελεγχόμενου κλάματος, η οποία το μόνο που κάνει είναι να βοηθά τα παιδιά να περνάνε από τον έναν κύκλο στον άλλο χωρίς εξωτερική βοήθεια. Δηλαδή ένα παιδί που θα το βάλεις για ύπνο και θα το ακούσεις το άλλο πρωί, δεν πάει να πει ότι δεν ξύπνησε καθόλου μέσα στη νύχτα (ακόμα και οι ενήλικες ξυπνάμε ανεπαίσθητα). Αυτό που γίνεται είναι το παιδί ξυπνάει, βλέπει ότι είναι στο ίδιο περιβάλλον και στις ίδιες συνθήκες με τις οποίες αποκοιμήθηκε και έτσι καταφέρνει να ξανακοιμηθεί μόνο του.

 

[Sentir...natureza]

Ναι, γνωριζω πως λειτουργει ο υπνος των παιδιων. Οπως επισης γνωριζω πως το να ξανα-αποκοιμεται το παιδι αναμεσα στα ξυπνηματα του (οπως κανουμε οι ενηλικες) ειναι ενα αναπτυξιακο επιτευγμα που πραγματοποιειται οταν το παιδι νιωσει ετοιμο (οπως ειναι το περπατημα, η ομιλια, ο ελεγχος των σφιγκτηρων κα). Γι'αυτο δεν πιστευω οτι πρεπει να ζοριζεις το παιδι ωστε να το κανει νωριτερα, για να γινει "ανεξαρτητο" γιατι συνηθως εχεις τα αντιθετα αποτελεσματα. Και ειμαι σιγουρη οτι αν υπηρχε γρηγορος τροπος μιας εβδομαδας να κανεις το παιδι να περπατησει, να μιλησει πριν την ηλικια του καποιοι γονεις θα κανανε τα παντα για να το καταφερουν.

Επισης, ουτε πιστευω οτι με την συγκεκριμενη μεθοδο το παιδι "βλέπει ότι είναι στο ίδιο περιβάλλον και στις ίδιες συνθήκες με τις οποίες αποκοιμήθηκε και έτσι καταφέρνει να ξανακοιμηθεί μόνο του" . Το τι σκεφτεται το παιδι οταν ξυπναει μετα την εκπαιδευση ελγχ. κλαματος κατα τη γνωμη μου ειναι μπορει να ειναι : Θελω την μαμα μου, αλλα και να φωναξω δεν θα ερθει οποτε ας ξανακοιμηθω...Γιατι αυτον το συνειρμο εχει κανει. Το οτι δεν φωναζει την μαμα του απο ενα σημειο και μετα δεν σημαινει οτι δεν την θελει κιολας, απλα εχει μαθει οτι δεν εχει νοημα το κλαμα του γιατι δεν ανταποκρινεται κανεις...κι ας μην ξεχναμε οτι συνηθως προκειται για ηλικιες που δεν μιλανε ακομη και η μονη φωνη τους ειναι το κλαμα τους...δηλαδη στην ουσια τα φιμωνεις...

Επεξεργάστηκαν 11 Μαίου,2017 by Sentir...natureza

[kine]

Μέθοδοι εκπαίδευσης στον ύπνο και οι επιπτώσεις τους 

Ομιλία στο 7ο Συνέδριο του Κολλεγίου Ελλήνων Παιδιάτρων 7.4.2013 της κ. Χρυσανθοπούλου Κατερίνας Γλωσσολόγου, Συγγραφέα - MSc Γνωσιακές Επιστήμες Μέλος Δικτύου για την Παιδική Διατροφή IBFAN Συγγραφέα του βιβλίου «Τα μωρά είναι άνθρωποι της νύχτας»     Η φυσιολογία του βρεφικού ύπνου διαφέρει αρκετά από αυτήν των ενηλίκων, κυρίως ως προς τη χρονική διάρκεια και τη συχνότητα των κύκλων REM - non-REM. Ο ύπνος των βρεφών χαρακτηρίζεται από συχνά ξυπνήματα, τα οποία είναι απαραίτητα για την επιβίωση του βρέφους, το οποίο, ως ατελής οργανισμός, έχει ανάγκη από συχνή σίτιση, επαφή δέρμα με δέρμα (για λόγους συναισθηματικής, ψυχολογικής αλλά και οργανικής ανάπτυξης), συναισθηματική επανασύνδεση με γονέα (ιδίως στο σύγχρονο τρόπο ζωής), βέλτιστη ανάπτυξη εγκεφάλου, αποφυγή μεγάλων περιόδων σε non REM, με στόχο τη βέλτιστη ανάπτυξη του εγκεφάλου, αλλά και προστασία από ΣΑΒΘ, που έχει συσχετιστεί με μακρές περιόδους ύπνου στα βρέφη. Αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση στα μωρά μας, όμως πολλές οικογένειες δεν το γνωρίζουν και θεωρούν τα ξυπνήματα των βρεφών ως «πρόβλημα» - παρανόηση που, δυστυχώς, μεγεθύνουν οι διαφημίσεις, οι παροτρύνσεις από διάφορους «ειδικούς» και μη, κτλ. Αντιθέτως, περιμένουν ότι τα βρέφη και τα μωρά κοιμούνται πολλές συνεχόμενες ώρες τη νύχτα, όπως και οι ενήλικες, και μάλιστα τις ώρες που βολεύει τους εργαζόμενους γονείς τους. Ένα βασικό ερώτημα για πάρα πολλές Ελληνικές οικογένειες είναι ποιος είναι ο φυσιολογικός ύπνος, «πόσο» πρέπει να κοιμάται ένα μωρό και πώς λύνουμε το «πρόβλημα» του μη συνεχόμενου ύπνου. Αναζητώντας με αγωνία και αρκετό άγχος οι νέοι γονείς μια απάντηση στη «πόσο» ΠΡΕΠΕΙ να κοιμάται το μωρό τους, καταφεύγουν σε τυποποιημένες απαντήσεις, όπως αυτές που δίνονται από τους γνωστούς πίνακες της χρονικής διάρκειας του ύπνου. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι οι πίνακες αυτοί ΔΕΝ δείχνουν πόσο πρέπει να κοιμούνται τα μωρά, ούτε ότι τα στοιχεία βασίζονται σε συγκεκριμένα δείγματα βρεφών και όχι σε ιατρικά ευρήματα ή μελέτες για το τι είναι «φυσιολογικό», αλλά πόσο έχουν κοιμηθεί κάποια μωρά σε συγκεκριμένα δείγματα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Επίσης, ξεχνούν ότι δεν είναι όλα τα μωρά ίδια, ούτε και οι συμπεριφορές και ανάγκες τους στον ύπνο είναι ίδιες - ο χρονότυπος, δηλαδή το μοτίβο της εναλλαγής των κιρκάδιων ρυθμών του οργανισμού μπορεί να διαφέρει σημαντικά από βρέφος σε βρέφος, όπως άλλωστε και η οικογενειακή συνθήκη, αλλά και η ιδιοσυγκρασία κάθε μωρού. Ας δούμε ένα παράδειγμα από το περιοδικό Pediatrics όπου δημοσιεύτηκε το 2008 μια τέτοια εμπεριστατωμένη μελέτη του μέσου όρου ύπνου σε ένα μεγάλο δείγμα 493 παιδιών από την Ελβετία, τα οποία έχουν παρατηρηθεί από τη γέννηση τους, με 24ωρη παρακολούθηση, και δίνει τον εξής πίνακα:  Αυτοί οι μέσοι όροι δεν δείχνουν αν και πόσο φυσιολογικό είναι κάθε παιδί ή ποιος είναι ο βέλτιστος χρόνος ύπνου για καθένα, αλλά απλώς καταγράφουν τους στατιστικούς μέσους όρους του τι συνέβη κατά τη διάρκεια της εκπόνησης της μελέτης. Δεδομένου ότι το δείγμα ήταν τυχαίο, υποτίθεται ότι θα έχουν παρόμοια συμπεριφορά στον ύπνο όλοι οι παρόμοιοι πληθυσμοί παιδιών. Για να βγει ο μέσος όρος, πχ. οι 14-15 ώρες για τα βρέφη 1 μηνός έως 2 μηνών, πολλά παιδάκια κοιμόντουσαν 19 ώρες ενώ άλλα μόλις 9 ή 10. Ένα παιδί που συμμετείχε στην έρευνα, θα ήταν εξίσου φυσιολογικό με όλα τα άλλα είτε κοιμόταν 19 είτε 9 ώρες! Τα βρέφη χαρακτηρίζονται από αδυναμία αυτορρύθμισης συναισθηματικών ή φυσιολογικών καταστάσεων. Μεγάλες συναισθηματικές εντάσεις κατακλύζουν τον οργανισμό τους [έκπληξη, φόβος, θυμός, κτλ] και έχουν ανάγκη βοήθειας για να χειριστούν τα συναισθήματα τους. Η συναισθηματική τους ανάπτυξη είναι σε εξέλιξη - και η ψυχολογία μας λέει ότι η συναισθηματική ωριμότητα κατακτάται σταδιακά, ενώ περνά από διάφορα κρίσιμα κατώφλια, μετά τα οποία οι μαθημένες συναισθηματικές καταστάσεις δύσκολα (αν καθόλου) αλλάζουν. Έτσι λοιπόν χρειάζονται αγκαλιά για να ησυχάσουν και αυτό είναι μια εγγενής ανθρώπινη ανάγκη. Στις αρχές του 20 αιώνα παρουσιάστηκε η ψυχολογική σχολή του συμπεριφορισμού, η οποία όμως είχε και μια «παρενέργεια»: αντί να χρησιμοποιείται για να αποτυπώσει τυπικές ανθρώπινες συμπεριφορές, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις των επιστημόνων, κάποιες καταγεγραμμένες συμπεριφορές χρησιμοποιήθηκαν ως κανόνες για να «κανόνι κόποι ήσουν» όλες τις υπόλοιπες! Έτσι, γύρω στα 1920 οι JB Watson και F Truby King καθιερώνουν την «επιστημονική» φροντίδα βρεφών που βασίζεται στις «ύψιστες» αρχές της μετα-βιομηχανικής ατομιστικής «δυτικού τύπου» κοινωνίας: - Ανεξαρτησία - Αυτοέλεγχο - Αυτοπεποίθηση - Απομόνωση Ήδη το 1950 θεωρείται φυσιολογικό το μωρό να κοιμάται μόνο του στην κούνια, ενώ το 1960 εντείνονται οι εκστρατείες προώθησης υποκατάστατων μητρικού γάλακτος, ενώ παράλληλα όλο και περισσότερες γυναίκες «βγαίνουν» από το σπίτι για να εργαστούν, και γρήγορα σχηματίζεται η έννοια του «καλού μωρού», που πίνει το γάλα του με το μπιμπερό και κοιμάται ήσυχο όλη τη νύχτα μόνο του στο κρεβατάκι του, στο δικό του δωμάτιο. Φτάνουμε σιγά σιγά στη δεκαετία του 1980 όπου το 1985 ο παιδίατρος Ferber, εκδίδει το βιβλίο του Solve your child's sleep problems το οποίο προτείνει στους γονείς τεχνικές «εκπαίδευσης στον ύπνο», γνωστές και ως «μέθοδοι ελεγχόμενου κλάματος». Με δυο λόγια, η γενική μέθοδος συνιστάται σε μωρά από 6 μηνών και πάνω και αποτελείται από διακριτά βήματα. Η μέθοδος δεν απαιτεί από το μωρό να παραμείνει μόνο του και να κλαίει μέχρις ότου εξαντληθεί και το πάρει ο ύπνος (ή λιποθυμήσει) αλλά το αφήνει να κλαίει για ορισμένη χρονική περίοδο, την οποία ορίζει ο ειδικός και όχι η μητέρα ή το μωρό, μέχρις ότου ο γονιός να πάει κοντά στο παιδί του για να το ηρεμήσει. Δηλαδή, • Προετοιμάζουμε το μωρό για ύπνο με συγκεκριμένη ρουτίνα • Την ώρα του ύπνου βάζουμε το παιδί στο κρεβάτι και βγαίνουμε από δωμάτιο • Επιστρέφουμε κάθε ορισμένα, σταδιακά αυξανόμενα, χρονικά διαστήματα (3- 5-10 μέχρι το παιδί να κοιμηθεί) για να παρηγορήσουμε» το μωρό που κλαίει, μόνο μιλώντας του, όμως, από την πόρτα, χωρίς άγγιγμα ή αγκαλιά • Κάθε επόμενη νύχτα αυξάνουμε το χρονικό διάστημα της απουσίας μας Η γενική προσέγγιση «άστο να κλαίει» (CIO) βασίζεται στην υπόθεση ότι το να αποκοιμιέται ένας άνθρωπος μόνος του είναι μια δεξιότητα όπως οποιαδήποτε άλλη που αναπτύσσει στη ζωή του και ότι το μωρό σας μπορεί να κατακτήσει αυτή τη δεξιότητα, εφόσον του δώσετε την ευκαιρία να το κάνει. Η κεντρική ιδέα είναι ότι αν το παιδί σας συνηθίσει να αποκοιμιέται ενώ εσείς το λικνίζετε στην αγκαλιά σας ή στην κούνια του ή θηλάζοντας το, τότε, δεν θα μάθει ποτέ να κοιμάται μόνο του. Και όταν θα ξυπνά μέσα στη νύχτα, τότε δεν θα μπορεί να ξανακοιμηθεί μόνο του. Αν το μωρό μάθει να «παρηγορείται» μόνο του τότε δεν θα σας χρειάζεται όταν ξυπνήσει. Το ίδιο το κλάμα δεν αποτελεί στόχο της μεθόδου αλλά αναπόφευκτη «παρενέργεια» της προσπάθειας ενός μωρού να μάθει να κοιμάται μόνο του. Οι υπέρμαχοι της πρακτικής αυτής θεωρούν ότι λίγα δάκρυα και λίγος (ελεγχόμενος) «πόνος» για μικρό χρονικό διάστημα (κατά την «εκπαίδευση») εξισορροπείται και με το παραπάνω από τα μακροπρόθεσμα οφέλη που απολαμβάνει ένα παιδί που έχει μάθει να πέφτει με ευκολία χαρούμενο για ύπνο και αφήνει και τους γονείς του να ξεκουραστούν. Φαίνεται πως σκοπός της μεθόδου είναι να διαμορφώσει παιδιά που δεν είναι ενοχλητικά για τους γονείς τους, δηλαδή δεν ζητούν βοήθεια όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες στον ύπνο αλλά αναλαμβάνουν μόνα τους την ευθύνη του εαυτού τους. Η μέθοδος δεν διδάσκει στα παιδιά ΠΩΣ ΝΑ αποκοιμιούνται μόνα τους αλλά απλώς τους αποστερεί την πρόσβαση στους γονείς τους ώστε να λύσουν μόνα τους το πρόβλημα τους όπως μπορούν καλύτερα. Έτσι οι γονείς δεν ασχολούνται με το πώς κοιμάται το παιδί τους - ούτε και με το πώς αισθάνεται... Σύμφωνα με τη μέθοδο αυτή, οι γονείς που «υποκύπτουν» στα αιτήματα των παιδιών τους για φροντίδα ενισχύουν την προβληματική συμπεριφορά, άρα η λύση είναι να τα βάζουν ξύπνια στο κρεβάτι τους και να τα αφήνουν μόνα τους. Το σημαντικό, είναι οι γονείς να επιμείνουν και να μην ενδώσουν στα κλάματα των παιδιών τους πριν δουν βελτίωση στη συμπεριφορά τους διότι, ιδίως τις πρώτες νύχτες, η συμπεριφορά θα χειροτερέψει, δηλαδή με πιο έντονες αντιδράσεις, ουρλιαχτά ή οργή. Δεν επιτρέπεται παρέκβαση από το πλάνο. Σε περίπτωση εμετού οι γονείς πρέπει να μαζέψουν τις ακαθαρσίες γρήγορα και μετά να ξαναφύγουν από το δωμάτιο και να συνεχίσουν την εκπαίδευση. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτό δεν είναι εκπαίδευση αλλά κακοποίηση. Είναι βίαιη πράξη κατά του βρέφους το να το αφήνεις να κλαίει αβοήθητο. Διαβάζοντας και σε ελληνικές μεταφράσεις αρκετά τέτοια βιβλία, και μην εντοπίζοντας κανένα τίτλο στην ελληνική βιβλιογραφία που να καταδεικνύει την βιαιότητα αυτής της μεθόδου, αποφάσισα, βασιζόμενη σε ξένη βιβλιογραφία, να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο εγώ. Κατ' αρχάς, ας δούμε τι είναι το κλάμα. Το κλάμα είναι μια εξωτερική έκφραση μιας κατάστασης στρες. Παρατεταμένο κλάμα = παρατεταμένο στρες. Τα μωρά που αφήνονται να κλαίνε με αυτόν τον τρόπο έχουν παρατηρηθεί τρεις τυπικές φάσεις: • Πρώτη φάση [protest]: το μωρό διαμαρτύρεται και ζητά βοήθεια. Στη φάση αυτή παρατηρείται αύξηση κορτιζόλης στο αίμα και συνεχής διέγερση της εγκεφαλικής περιοχής που χειρίζεται και τον φυσικό πόνο. Φαίνεται λοιπόν σαν το βρέφος, με το συναισθηματικό χωρισμό, να βιώνει συνεχή κατάσταση οδύνης. Επαναλαμβανόμενες αντιδράσεις στρες είναι πιθανόν να έχουν αρνητικές συνέπειες στον εγκέφαλο • Δεύτερη φάση: Το μωρό είτε κλαίει μονότονα είτε είναι σε ηρεμία [defeat response]. Σταδιακά παρατηρείται παύση διεκδίκησης, παύση ενδιαφέροντος. • Τρίτη φάση: το μωρό αποσυνδέεται από το περιβάλλον [Detachment]. Πολλές μελέτες υποστηρίζουν ότι σε αυτή τη φάση έχουμε - Συνέπειες στα νευρικά εγκεφαλικά κύτταρα - Αποδυνάμωση συστήματος δεσμού - Αποδυνάμωση μηχανισμού προσέγγισης - Αποδυνάμωση μηχανισμού αντίληψης - Αποδυνάμωση μηχανισμού αυτό-επίγνωσης Ποιες είναι οι επιπτώσεις της μεθόδου ελεγχόμενου κλάματος? • Άγχος αποχωρισμού • Απόκριση πανικού  • Επιπτώσεις σε • Φυσιολογική ανάπτυξη • Μηχανισμό απόκρισης του οργανισμού του παιδιού στο ΣΤΡΕΣ • Σχέση εμπιστοσύνης με γονείς / ενήλικες • Συναισθήματα / ικανότητα διαχείρισης τους • Προσωπικότητα • Διανοητική και κοινωνική ανάπτυξη • Αντίληψη εαυτού και πραγματικότητας Το συνεχές ΣΤΡΕΣ το οποίο βιώνει το βρέφος, που ΔΕΝ μπορεί να επιδείξει μια συμπεριφορά «Fight or flight», μια που αισθητηριο-κινητικά ακόμα είναι ατελές, έχει μεταξύ άλλων τις εξής επιπτώσεις • Αυξημένος καρδιακός ρυθμός • Αυξημένη αρτηριακή πίεση • Μειωμένο επίπεδο πρόσληψης οξυγόνου • Αυξημένη εγκεφαλική αρτηριακή πίεση • Έλλειψη ενεργειακών αποθεμάτων / οξυγόνου στον εγκέφαλο / οργανισμό • Σταθερά υψηλά επίπεδα κορτιζόλης • Αλλά και συνθήκες στέρησης βοήθειας, αγγίγματος και φαγητού [συχνά οι υποστηρικτές της μεθόδου προβάλουν το επιχείρημα ότι το μωρό ήδη έχει πάρει την ημερήσια ποσότητα του γάλακτος που χρειάζεται, άρα δεν πεινά - μα, η κοινή λογική λέει ότι ένα τόσο μικρό βρέφος, σε τέτοια κατάσταση οδύνης, καίει τόσες θερμίδες που σίγουρα μετά από λίγα λεπτά κλάματος θα χρειάζεται περισσότερη τροφή!] Μπορεί το κλάμα να βλάψει; Αν το παιδί χωρίζεται από τη μητέρα του, αφήνεται να κλαίει μόνο του, συστηματικά και χωρίς φροντίδα (σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες, όχι σύμφωνα με στατιστικές ή μελέτες...) ίσως υπονομεύεται σοβαρά η διανοητική, συναισθηματική, κοινωνική αλλά και φυσιολογική του ανάπτυξη. Η επιστήμη πλέον μπορεί να μετρήσει, να υπολογίσει και να ποσοτικoποιήσει πόσο πανικό και πόση αγωνία βιώνουν τα μωρά όταν κλαίνε. Οι ορμόνες του στρες, η αδρεναλίνη και η κορτιζόλη, «χτυπάνε κόκκινο» στα μωρά που κλαίνε για πολύ, ιδίως αν είναι μόνα τους. Το «πολύ» είναι σχετικό και εξαρτάται από το ίδιο το παιδί και όχι από τα λεπτά του ρολογιού ή τις στατιστικές. Αυτό είναι ένα βασικό σημείο διαφωνίας: ποιος αποφασίζει και με ποιον τρόπο τι είναι πολύ και τι είναι λίγο για κάθε μωρό? Στο βιβλίο αναφέρω αρκετές τεκμηριωμένες μελέτες που δείχνουν ποιες πιθανές βλάβες μπορεί να υποστεί ένα βρέφος που αποχωρίζεται συστηματικά από τους γονείς τους με τέτοιο τρόπο. Με δυο λόγια, σύγχρονες μελέτες λένε ότι όταν ο αναπτυσσόμενος εγκεφαλικός ιστός εκτίθεται σε υψηλά επίπεδα των ορμονών αυτών (αδρεναλίνη και κορτιζόλη) για παρατεταμένο χρονικό διάστημα ορισμένα νεύρα δεν σχηματίζουν συνδέσεις προς άλλα νεύρα και τελικώς τείνουν να εκφυλιστούν. Δεν είναι προβλέψιμο πού θα παρουσιαστούν αυτά τα ελλείμματα, ωστόσο οι επιστήμες του ανθρώπου μπορούν αναδρομικά να εκτιμήσουν τις «βλάβες» εκ του αποτελέσματος, δηλαδή, από μεταδεδομένα και από τις «προβληματικές» συμπεριφορές που τείνουν να παρουσιάζουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε τέτοιο περιβάλλον έντονου στρες. Τα μωρά που αφήνονται να κλαίνε για να κοιμηθούν (ή απλώς να συνεχίσουν να κλαίνε) ζουν σε συνθήκες στέρησης βοήθειας, φαγητού, αγγίγματος και άλλων ερεθισμάτων. Όλα αυτά συνιστούν παραβιάσεις των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων - να υπενθυμίσω ότι η στέρηση τροφής από φυλακισμένους στην απομόνωση ανθρώπους καταγγέλλεται ως βασανιστήριο! Το να μάθει ένα μωρό να μην εκφράζει τις ανάγκες του, δεν «παράγει» υπάκουα, πειθαρχημένα και «καλά» παιδιά, αλλά απλώς παιδιά θλιμμένα που ίσως σταματούν δια παντός να έχουν την οργανική ικανότητα να εκφράζουν τις οποιεσδήποτε ανάγκες τους.  Το «αντίπαλο δέος» σε αυτές τις μεθόδους είναι η θεωρία της προσκόλλησης (attachment) που θέλει τη μητέρα και το βρέφος μαζί και αγκαλιά για τους πρώτους μήνες της ζωής του. Μητέρα και βρέφος είναι ψυχικά και σωματικά «συγκύτιοι» οργανισμοί που συμβιώνουν. Η σχέση αυτή για τη μητέρα είναι δεσμός, αλλά για το βρέφος είναι προσκόλληση. Πρώτες εμπεριστατωμένες έρευνες για τα αρνητικά αποτελέσματα του χωρισμού της μητέρας από το παιδί της στο κλασσικό βιβλίο του Bowlby (εισηγητή της «γονικής προσήλωσης» ή "attachment parenting") με τίτλο Separation: Anxiety and Anger, από το δίτομο έργο του Attachment and Loss [1973]. Ο συγγραφέας συζητά εκεί τις πιθανότητες ψυχοπαθητικών συνεπειών αυτού του αποχωρισμού και καταλήγει ότι ο χωρισμός που επιβάλλεται αναίτια και πρώιμα δεν «παράγει» ένα ευτυχισμένο παιδί, δηλαδή ένα παιδί που γνωρίζει τι σημαίνει ασφάλεια. Σύμφωνα με τη θεωρία της προσκόλλησης (ή γονικής προσήλωσης) τα μωρά γεννιούνται χωρίς ικανότητα να ρυθμίζουν συναισθήματα και να «αυτοπαρηγορούνται». Αυτό το βρίσκουν από τον άνθρωπο που τα φροντίζει, που μέσω της φυσικής επαφής ρυθμίζει την οργανική και συναισθηματική ισορροπία τους. Όταν η μητέρα αποκρίνεται με συνέπεια και ευαισθησία, εκτός από αυτή την ίδια τη συμπεριφορά, την οποία μαθαίνει το μωρό, μαθαίνει επίσης και ότι το ίδιο είναι άξιο αγάπης, φροντίδας και εμπιστοσύνης από τους άλλους. Μαθαίνει επίσης ότι το συγκεκριμένο ενήλικο άτομο είναι μια ασφαλής βάση μέσω της οποίας μπορεί να εξερευνήσει τον κόσμο και στην οποία μπορεί να ξαναγυρίσει όποτε ο κόσμος γίνει εχθρικός ή παράξενος. Αυτή η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο αυτό ανατρέφει ανθρώπους που νιώθουν σιγουριά για τον εαυτό τους. Οφέλη προσκόλλησης •Προαγωγή θηλασμού • Συντονισμός στα νυχτερινά ξυπνήματα •Ρύθμιση λειτουργιών οργανισμού βρέφους [θερμοκρασία σώματος, μεταβολισμός, επίπεδα ορμονών, κατάσταση ανοσοποιητικού, επίπεδα οξυγόνωσης οργανισμού •Κοινός ύπνος • Συνεχής και σταθερή φυσική επαφή • Σχέση εμπιστοσύνης - αφοσίωσης • Συναισθηματική ασφάλεια • Δέρμα με δέρμα επαφή [και προσκόλληση σε αντικείμενα] • Συνεχής ροή αισθητηριακών και κινητικών ερεθισμάτων Μία έκφραση αυτού του τύπου ανατροφής είναι και ο κοινός ύπνος, δηλαδή • Co-sleeping: όταν το μωρό κοιμάται στον ίδιο χώρο με την μητέρα του • Bed-sharing: όταν μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι Η μητέρα (ή και οι δύο γονείς) κοιμάται δίπλα ή κοντά στο μωρό, αρκετά κοντά δηλαδή ώστε να μπορεί να αποκρίνεται στα αισθητηριακά σημάδια που δίνει το μωρό για να επικοινωνήσει: στο ίδιο δωμάτιο σε διαφορετικά κρεβάτια, στο ίδιο δωμάτιο σε κρεβάτια τοποθετημένα δίπλα δίπλα, στο ίδιο κρεβάτι ή στο ίδιο στρώμα. Όμως «κοιμάμαι με το μωρό στο ίδιο στρώμα» από μόνο του δεν είναι ούτε επικίνδυνη ούτε ακίνδυνη, υπάρχουν κανόνες κοινής λογικής (βέβαια, την «κοινή λογική» δεν την έχουν όλοι, μάλιστα, φαίνεται συχνά δεν την έχουν οι περισσότεροι). Φυσικά, αυτό που συνηθίζεται σε έναν πολιτισμό ίσως δεν συναντάται σε κάποιον άλλο. Γι' αυτό μιλάμε για κοινωνικές ή πολιτιστικές συνήθειες (ενώ, αντιθέτως, για φυσιολογικές ή οργανικές ή βιολογικές ανάγκες). Για παράδειγμα, στο ζήτημα του ύπνου, στην Ιαπωνία το κανονικό είναι η μαμά και το μωρό να κοιμούνται στο ίδιο στρώμα για πολλά χρόνια (έχει άραγε σχέση αυτό με το γεγονός ότι παγκοσμίως η Ιαπωνία έχει τα χαμηλότερα βεβαιωμένα ποσοστά «συνδρόμου ΣΑΒΘ»)? Αν και ο κατά μόνας ύπνος θεωρείται σήμερα συνηθισμένος, ωστόσο είναι ένα πολύ πρόσφατο κοινωνικό πείραμα, οι βιολογικές και ψυχολογικές συνέπειες του οποίου δεν έχουν αξιολογηθεί. Είναι μια πολιτιστική επιταγή που πλέον αμφισβητείται ανοιχτά αν πράγματι προάγει την φυσιολογική και κοινωνική αυτονομία του νέου ανθρώπου. Είναι απαραίτητο να γίνουν περισσότερες μελέτες με την επιπλέον υπόθεση εργασίας ότι ο κατά μόνας ύπνος είναι παρέκκλιση από τα φυσιολογικά, ώστε να εξετάσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις του στα παιδιά. Μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα τα περισσότερα σπίτια στην Ευρώπη δεν είχαν καν ξεχωριστά υπνοδωμάτια. Η βρεφική κούνια έχει ηλικία περίπου 200 ετών. Όμως, η απομόνωση του μωρού στην κούνια του στο δικό του δωμάτιο το αναγκάζει να αντιμετωπίσει τη νύχτα μόνο του πολλά χρόνια πριν να είναι ψυχολογικά έτοιμο να είναι, να αποφασίζει και να ενεργεί μόνο του. Η απομόνωση του διδάσκει την έλλειψη οικειότητας και ελπίδας, την έλλειψη εμπιστοσύνης, την έλλειψη ισχύος, τον κοινωνικό αποκλεισμό, ενώ δημιουργεί μια βαθιά αίσθηση μοναξιάς, που κανένα αρκουδάκι ή φωτεινό ζωάκι δεν μπορεί να καλύψει. Ο νυχτερινός αποχωρισμός διακόπτει τον κρίσιμο συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στο γονιό και στο παιδί, που δύσκολα αποκαθίσταται στη διάρκεια της ημέρας, όπου η ένταση των δραστηριοτήτων είναι μεγαλύτερη. Επιπλέον, ο νυχτερινός αποχωρισμός συχνότατα ωθεί τις μητέρες να διακόψουν τον νυχτερινό θηλασμό ή ακόμη και να αποθηλάσουν εντελώς. Συμπέρασμα • Απομόνωση = βίωμα απώλειας γονέα = απώλεια ασφάλειας • Έντονο στρες και άγχος αν οι γονείς δεν ανταποκριθούν άμεσα • Πιθανότητα μόνιμων νευροφυσιολογικών, συναισθηματικών, αναπτυξιακών αλλαγών • Ζωτικής σημασίας η άμεση ανταπόκριση στις ανάγκες του μωρού ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΜΕΡΑ!

 

 

[Lenia16]

On 23/6/2017 at 11:26 ΜΜ, kine είπε:

Μέθοδοι εκπαίδευσης στον ύπνο και οι επιπτώσεις τους 

Ομιλία στο 7ο Συνέδριο του Κολλεγίου Ελλήνων Παιδιάτρων 7.4.2013 της κ. Χρυσανθοπούλου Κατερίνας Γλωσσολόγου, Συγγραφέα - MSc Γνωσιακές Επιστήμες Μέλος Δικτύου για την Παιδική Διατροφή IBFAN Συγγραφέα του βιβλίου «Τα μωρά είναι άνθρωποι της νύχτας»     Η φυσιολογία του βρεφικού ύπνου διαφέρει αρκετά από αυτήν των ενηλίκων, κυρίως ως προς τη χρονική διάρκεια και τη συχνότητα των κύκλων REM - non-REM. Ο ύπνος των βρεφών χαρακτηρίζεται από συχνά ξυπνήματα, τα οποία είναι απαραίτητα για την επιβίωση του βρέφους, το οποίο, ως ατελής οργανισμός, έχει ανάγκη από συχνή σίτιση, επαφή δέρμα με δέρμα (για λόγους συναισθηματικής, ψυχολογικής αλλά και οργανικής ανάπτυξης), συναισθηματική επανασύνδεση με γονέα (ιδίως στο σύγχρονο τρόπο ζωής), βέλτιστη ανάπτυξη εγκεφάλου, αποφυγή μεγάλων περιόδων σε non REM, με στόχο τη βέλτιστη ανάπτυξη του εγκεφάλου, αλλά και προστασία από ΣΑΒΘ, που έχει συσχετιστεί με μακρές περιόδους ύπνου στα βρέφη. Αυτή είναι η φυσιολογική κατάσταση στα μωρά μας, όμως πολλές οικογένειες δεν το γνωρίζουν και θεωρούν τα ξυπνήματα των βρεφών ως «πρόβλημα» - παρανόηση που, δυστυχώς, μεγεθύνουν οι διαφημίσεις, οι παροτρύνσεις από διάφορους «ειδικούς» και μη, κτλ. Αντιθέτως, περιμένουν ότι τα βρέφη και τα μωρά κοιμούνται πολλές συνεχόμενες ώρες τη νύχτα, όπως και οι ενήλικες, και μάλιστα τις ώρες που βολεύει τους εργαζόμενους γονείς τους. Ένα βασικό ερώτημα για πάρα πολλές Ελληνικές οικογένειες είναι ποιος είναι ο φυσιολογικός ύπνος, «πόσο» πρέπει να κοιμάται ένα μωρό και πώς λύνουμε το «πρόβλημα» του μη συνεχόμενου ύπνου. Αναζητώντας με αγωνία και αρκετό άγχος οι νέοι γονείς μια απάντηση στη «πόσο» ΠΡΕΠΕΙ να κοιμάται το μωρό τους, καταφεύγουν σε τυποποιημένες απαντήσεις, όπως αυτές που δίνονται από τους γνωστούς πίνακες της χρονικής διάρκειας του ύπνου. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι ότι οι πίνακες αυτοί ΔΕΝ δείχνουν πόσο πρέπει να κοιμούνται τα μωρά, ούτε ότι τα στοιχεία βασίζονται σε συγκεκριμένα δείγματα βρεφών και όχι σε ιατρικά ευρήματα ή μελέτες για το τι είναι «φυσιολογικό», αλλά πόσο έχουν κοιμηθεί κάποια μωρά σε συγκεκριμένα δείγματα σε συγκεκριμένες συνθήκες. Επίσης, ξεχνούν ότι δεν είναι όλα τα μωρά ίδια, ούτε και οι συμπεριφορές και ανάγκες τους στον ύπνο είναι ίδιες - ο χρονότυπος, δηλαδή το μοτίβο της εναλλαγής των κιρκάδιων ρυθμών του οργανισμού μπορεί να διαφέρει σημαντικά από βρέφος σε βρέφος, όπως άλλωστε και η οικογενειακή συνθήκη, αλλά και η ιδιοσυγκρασία κάθε μωρού. Ας δούμε ένα παράδειγμα από το περιοδικό Pediatrics όπου δημοσιεύτηκε το 2008 μια τέτοια εμπεριστατωμένη μελέτη του μέσου όρου ύπνου σε ένα μεγάλο δείγμα 493 παιδιών από την Ελβετία, τα οποία έχουν παρατηρηθεί από τη γέννηση τους, με 24ωρη παρακολούθηση, και δίνει τον εξής πίνακα:  Αυτοί οι μέσοι όροι δεν δείχνουν αν και πόσο φυσιολογικό είναι κάθε παιδί ή ποιος είναι ο βέλτιστος χρόνος ύπνου για καθένα, αλλά απλώς καταγράφουν τους στατιστικούς μέσους όρους του τι συνέβη κατά τη διάρκεια της εκπόνησης της μελέτης. Δεδομένου ότι το δείγμα ήταν τυχαίο, υποτίθεται ότι θα έχουν παρόμοια συμπεριφορά στον ύπνο όλοι οι παρόμοιοι πληθυσμοί παιδιών. Για να βγει ο μέσος όρος, πχ. οι 14-15 ώρες για τα βρέφη 1 μηνός έως 2 μηνών, πολλά παιδάκια κοιμόντουσαν 19 ώρες ενώ άλλα μόλις 9 ή 10. Ένα παιδί που συμμετείχε στην έρευνα, θα ήταν εξίσου φυσιολογικό με όλα τα άλλα είτε κοιμόταν 19 είτε 9 ώρες! Τα βρέφη χαρακτηρίζονται από αδυναμία αυτορρύθμισης συναισθηματικών ή φυσιολογικών καταστάσεων. Μεγάλες συναισθηματικές εντάσεις κατακλύζουν τον οργανισμό τους [έκπληξη, φόβος, θυμός, κτλ] και έχουν ανάγκη βοήθειας για να χειριστούν τα συναισθήματα τους. Η συναισθηματική τους ανάπτυξη είναι σε εξέλιξη - και η ψυχολογία μας λέει ότι η συναισθηματική ωριμότητα κατακτάται σταδιακά, ενώ περνά από διάφορα κρίσιμα κατώφλια, μετά τα οποία οι μαθημένες συναισθηματικές καταστάσεις δύσκολα (αν καθόλου) αλλάζουν. Έτσι λοιπόν χρειάζονται αγκαλιά για να ησυχάσουν και αυτό είναι μια εγγενής ανθρώπινη ανάγκη. Στις αρχές του 20 αιώνα παρουσιάστηκε η ψυχολογική σχολή του συμπεριφορισμού, η οποία όμως είχε και μια «παρενέργεια»: αντί να χρησιμοποιείται για να αποτυπώσει τυπικές ανθρώπινες συμπεριφορές, σύμφωνα με τις παρατηρήσεις των επιστημόνων, κάποιες καταγεγραμμένες συμπεριφορές χρησιμοποιήθηκαν ως κανόνες για να «κανόνι κόποι ήσουν» όλες τις υπόλοιπες! Έτσι, γύρω στα 1920 οι JB Watson και F Truby King καθιερώνουν την «επιστημονική» φροντίδα βρεφών που βασίζεται στις «ύψιστες» αρχές της μετα-βιομηχανικής ατομιστικής «δυτικού τύπου» κοινωνίας: - Ανεξαρτησία - Αυτοέλεγχο - Αυτοπεποίθηση - Απομόνωση Ήδη το 1950 θεωρείται φυσιολογικό το μωρό να κοιμάται μόνο του στην κούνια, ενώ το 1960 εντείνονται οι εκστρατείες προώθησης υποκατάστατων μητρικού γάλακτος, ενώ παράλληλα όλο και περισσότερες γυναίκες «βγαίνουν» από το σπίτι για να εργαστούν, και γρήγορα σχηματίζεται η έννοια του «καλού μωρού», που πίνει το γάλα του με το μπιμπερό και κοιμάται ήσυχο όλη τη νύχτα μόνο του στο κρεβατάκι του, στο δικό του δωμάτιο. Φτάνουμε σιγά σιγά στη δεκαετία του 1980 όπου το 1985 ο παιδίατρος Ferber, εκδίδει το βιβλίο του Solve your child's sleep problems το οποίο προτείνει στους γονείς τεχνικές «εκπαίδευσης στον ύπνο», γνωστές και ως «μέθοδοι ελεγχόμενου κλάματος». Με δυο λόγια, η γενική μέθοδος συνιστάται σε μωρά από 6 μηνών και πάνω και αποτελείται από διακριτά βήματα. Η μέθοδος δεν απαιτεί από το μωρό να παραμείνει μόνο του και να κλαίει μέχρις ότου εξαντληθεί και το πάρει ο ύπνος (ή λιποθυμήσει) αλλά το αφήνει να κλαίει για ορισμένη χρονική περίοδο, την οποία ορίζει ο ειδικός και όχι η μητέρα ή το μωρό, μέχρις ότου ο γονιός να πάει κοντά στο παιδί του για να το ηρεμήσει. Δηλαδή, • Προετοιμάζουμε το μωρό για ύπνο με συγκεκριμένη ρουτίνα • Την ώρα του ύπνου βάζουμε το παιδί στο κρεβάτι και βγαίνουμε από δωμάτιο • Επιστρέφουμε κάθε ορισμένα, σταδιακά αυξανόμενα, χρονικά διαστήματα (3- 5-10 μέχρι το παιδί να κοιμηθεί) για να παρηγορήσουμε» το μωρό που κλαίει, μόνο μιλώντας του, όμως, από την πόρτα, χωρίς άγγιγμα ή αγκαλιά • Κάθε επόμενη νύχτα αυξάνουμε το χρονικό διάστημα της απουσίας μας Η γενική προσέγγιση «άστο να κλαίει» (CIO) βασίζεται στην υπόθεση ότι το να αποκοιμιέται ένας άνθρωπος μόνος του είναι μια δεξιότητα όπως οποιαδήποτε άλλη που αναπτύσσει στη ζωή του και ότι το μωρό σας μπορεί να κατακτήσει αυτή τη δεξιότητα, εφόσον του δώσετε την ευκαιρία να το κάνει. Η κεντρική ιδέα είναι ότι αν το παιδί σας συνηθίσει να αποκοιμιέται ενώ εσείς το λικνίζετε στην αγκαλιά σας ή στην κούνια του ή θηλάζοντας το, τότε, δεν θα μάθει ποτέ να κοιμάται μόνο του. Και όταν θα ξυπνά μέσα στη νύχτα, τότε δεν θα μπορεί να ξανακοιμηθεί μόνο του. Αν το μωρό μάθει να «παρηγορείται» μόνο του τότε δεν θα σας χρειάζεται όταν ξυπνήσει. Το ίδιο το κλάμα δεν αποτελεί στόχο της μεθόδου αλλά αναπόφευκτη «παρενέργεια» της προσπάθειας ενός μωρού να μάθει να κοιμάται μόνο του. Οι υπέρμαχοι της πρακτικής αυτής θεωρούν ότι λίγα δάκρυα και λίγος (ελεγχόμενος) «πόνος» για μικρό χρονικό διάστημα (κατά την «εκπαίδευση») εξισορροπείται και με το παραπάνω από τα μακροπρόθεσμα οφέλη που απολαμβάνει ένα παιδί που έχει μάθει να πέφτει με ευκολία χαρούμενο για ύπνο και αφήνει και τους γονείς του να ξεκουραστούν. Φαίνεται πως σκοπός της μεθόδου είναι να διαμορφώσει παιδιά που δεν είναι ενοχλητικά για τους γονείς τους, δηλαδή δεν ζητούν βοήθεια όταν αντιμετωπίζουν δυσκολίες στον ύπνο αλλά αναλαμβάνουν μόνα τους την ευθύνη του εαυτού τους. Η μέθοδος δεν διδάσκει στα παιδιά ΠΩΣ ΝΑ αποκοιμιούνται μόνα τους αλλά απλώς τους αποστερεί την πρόσβαση στους γονείς τους ώστε να λύσουν μόνα τους το πρόβλημα τους όπως μπορούν καλύτερα. Έτσι οι γονείς δεν ασχολούνται με το πώς κοιμάται το παιδί τους - ούτε και με το πώς αισθάνεται... Σύμφωνα με τη μέθοδο αυτή, οι γονείς που «υποκύπτουν» στα αιτήματα των παιδιών τους για φροντίδα ενισχύουν την προβληματική συμπεριφορά, άρα η λύση είναι να τα βάζουν ξύπνια στο κρεβάτι τους και να τα αφήνουν μόνα τους. Το σημαντικό, είναι οι γονείς να επιμείνουν και να μην ενδώσουν στα κλάματα των παιδιών τους πριν δουν βελτίωση στη συμπεριφορά τους διότι, ιδίως τις πρώτες νύχτες, η συμπεριφορά θα χειροτερέψει, δηλαδή με πιο έντονες αντιδράσεις, ουρλιαχτά ή οργή. Δεν επιτρέπεται παρέκβαση από το πλάνο. Σε περίπτωση εμετού οι γονείς πρέπει να μαζέψουν τις ακαθαρσίες γρήγορα και μετά να ξαναφύγουν από το δωμάτιο και να συνεχίσουν την εκπαίδευση. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι αυτό δεν είναι εκπαίδευση αλλά κακοποίηση. Είναι βίαιη πράξη κατά του βρέφους το να το αφήνεις να κλαίει αβοήθητο. Διαβάζοντας και σε ελληνικές μεταφράσεις αρκετά τέτοια βιβλία, και μην εντοπίζοντας κανένα τίτλο στην ελληνική βιβλιογραφία που να καταδεικνύει την βιαιότητα αυτής της μεθόδου, αποφάσισα, βασιζόμενη σε ξένη βιβλιογραφία, να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο εγώ. Κατ' αρχάς, ας δούμε τι είναι το κλάμα. Το κλάμα είναι μια εξωτερική έκφραση μιας κατάστασης στρες. Παρατεταμένο κλάμα = παρατεταμένο στρες. Τα μωρά που αφήνονται να κλαίνε με αυτόν τον τρόπο έχουν παρατηρηθεί τρεις τυπικές φάσεις: • Πρώτη φάση [protest]: το μωρό διαμαρτύρεται και ζητά βοήθεια. Στη φάση αυτή παρατηρείται αύξηση κορτιζόλης στο αίμα και συνεχής διέγερση της εγκεφαλικής περιοχής που χειρίζεται και τον φυσικό πόνο. Φαίνεται λοιπόν σαν το βρέφος, με το συναισθηματικό χωρισμό, να βιώνει συνεχή κατάσταση οδύνης. Επαναλαμβανόμενες αντιδράσεις στρες είναι πιθανόν να έχουν αρνητικές συνέπειες στον εγκέφαλο • Δεύτερη φάση: Το μωρό είτε κλαίει μονότονα είτε είναι σε ηρεμία [defeat response]. Σταδιακά παρατηρείται παύση διεκδίκησης, παύση ενδιαφέροντος. • Τρίτη φάση: το μωρό αποσυνδέεται από το περιβάλλον [Detachment]. Πολλές μελέτες υποστηρίζουν ότι σε αυτή τη φάση έχουμε - Συνέπειες στα νευρικά εγκεφαλικά κύτταρα - Αποδυνάμωση συστήματος δεσμού - Αποδυνάμωση μηχανισμού προσέγγισης - Αποδυνάμωση μηχανισμού αντίληψης - Αποδυνάμωση μηχανισμού αυτό-επίγνωσης Ποιες είναι οι επιπτώσεις της μεθόδου ελεγχόμενου κλάματος? • Άγχος αποχωρισμού • Απόκριση πανικού  • Επιπτώσεις σε • Φυσιολογική ανάπτυξη • Μηχανισμό απόκρισης του οργανισμού του παιδιού στο ΣΤΡΕΣ • Σχέση εμπιστοσύνης με γονείς / ενήλικες • Συναισθήματα / ικανότητα διαχείρισης τους • Προσωπικότητα • Διανοητική και κοινωνική ανάπτυξη • Αντίληψη εαυτού και πραγματικότητας Το συνεχές ΣΤΡΕΣ το οποίο βιώνει το βρέφος, που ΔΕΝ μπορεί να επιδείξει μια συμπεριφορά «Fight or flight», μια που αισθητηριο-κινητικά ακόμα είναι ατελές, έχει μεταξύ άλλων τις εξής επιπτώσεις • Αυξημένος καρδιακός ρυθμός • Αυξημένη αρτηριακή πίεση • Μειωμένο επίπεδο πρόσληψης οξυγόνου • Αυξημένη εγκεφαλική αρτηριακή πίεση • Έλλειψη ενεργειακών αποθεμάτων / οξυγόνου στον εγκέφαλο / οργανισμό • Σταθερά υψηλά επίπεδα κορτιζόλης • Αλλά και συνθήκες στέρησης βοήθειας, αγγίγματος και φαγητού [συχνά οι υποστηρικτές της μεθόδου προβάλουν το επιχείρημα ότι το μωρό ήδη έχει πάρει την ημερήσια ποσότητα του γάλακτος που χρειάζεται, άρα δεν πεινά - μα, η κοινή λογική λέει ότι ένα τόσο μικρό βρέφος, σε τέτοια κατάσταση οδύνης, καίει τόσες θερμίδες που σίγουρα μετά από λίγα λεπτά κλάματος θα χρειάζεται περισσότερη τροφή!] Μπορεί το κλάμα να βλάψει; Αν το παιδί χωρίζεται από τη μητέρα του, αφήνεται να κλαίει μόνο του, συστηματικά και χωρίς φροντίδα (σύμφωνα με τις δικές του ανάγκες, όχι σύμφωνα με στατιστικές ή μελέτες...) ίσως υπονομεύεται σοβαρά η διανοητική, συναισθηματική, κοινωνική αλλά και φυσιολογική του ανάπτυξη. Η επιστήμη πλέον μπορεί να μετρήσει, να υπολογίσει και να ποσοτικoποιήσει πόσο πανικό και πόση αγωνία βιώνουν τα μωρά όταν κλαίνε. Οι ορμόνες του στρες, η αδρεναλίνη και η κορτιζόλη, «χτυπάνε κόκκινο» στα μωρά που κλαίνε για πολύ, ιδίως αν είναι μόνα τους. Το «πολύ» είναι σχετικό και εξαρτάται από το ίδιο το παιδί και όχι από τα λεπτά του ρολογιού ή τις στατιστικές. Αυτό είναι ένα βασικό σημείο διαφωνίας: ποιος αποφασίζει και με ποιον τρόπο τι είναι πολύ και τι είναι λίγο για κάθε μωρό? Στο βιβλίο αναφέρω αρκετές τεκμηριωμένες μελέτες που δείχνουν ποιες πιθανές βλάβες μπορεί να υποστεί ένα βρέφος που αποχωρίζεται συστηματικά από τους γονείς τους με τέτοιο τρόπο. Με δυο λόγια, σύγχρονες μελέτες λένε ότι όταν ο αναπτυσσόμενος εγκεφαλικός ιστός εκτίθεται σε υψηλά επίπεδα των ορμονών αυτών (αδρεναλίνη και κορτιζόλη) για παρατεταμένο χρονικό διάστημα ορισμένα νεύρα δεν σχηματίζουν συνδέσεις προς άλλα νεύρα και τελικώς τείνουν να εκφυλιστούν. Δεν είναι προβλέψιμο πού θα παρουσιαστούν αυτά τα ελλείμματα, ωστόσο οι επιστήμες του ανθρώπου μπορούν αναδρομικά να εκτιμήσουν τις «βλάβες» εκ του αποτελέσματος, δηλαδή, από μεταδεδομένα και από τις «προβληματικές» συμπεριφορές που τείνουν να παρουσιάζουν τα παιδιά που μεγαλώνουν σε τέτοιο περιβάλλον έντονου στρες. Τα μωρά που αφήνονται να κλαίνε για να κοιμηθούν (ή απλώς να συνεχίσουν να κλαίνε) ζουν σε συνθήκες στέρησης βοήθειας, φαγητού, αγγίγματος και άλλων ερεθισμάτων. Όλα αυτά συνιστούν παραβιάσεις των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων - να υπενθυμίσω ότι η στέρηση τροφής από φυλακισμένους στην απομόνωση ανθρώπους καταγγέλλεται ως βασανιστήριο! Το να μάθει ένα μωρό να μην εκφράζει τις ανάγκες του, δεν «παράγει» υπάκουα, πειθαρχημένα και «καλά» παιδιά, αλλά απλώς παιδιά θλιμμένα που ίσως σταματούν δια παντός να έχουν την οργανική ικανότητα να εκφράζουν τις οποιεσδήποτε ανάγκες τους.  Το «αντίπαλο δέος» σε αυτές τις μεθόδους είναι η θεωρία της προσκόλλησης (attachment) που θέλει τη μητέρα και το βρέφος μαζί και αγκαλιά για τους πρώτους μήνες της ζωής του. Μητέρα και βρέφος είναι ψυχικά και σωματικά «συγκύτιοι» οργανισμοί που συμβιώνουν. Η σχέση αυτή για τη μητέρα είναι δεσμός, αλλά για το βρέφος είναι προσκόλληση. Πρώτες εμπεριστατωμένες έρευνες για τα αρνητικά αποτελέσματα του χωρισμού της μητέρας από το παιδί της στο κλασσικό βιβλίο του Bowlby (εισηγητή της «γονικής προσήλωσης» ή "attachment parenting") με τίτλο Separation: Anxiety and Anger, από το δίτομο έργο του Attachment and Loss [1973]. Ο συγγραφέας συζητά εκεί τις πιθανότητες ψυχοπαθητικών συνεπειών αυτού του αποχωρισμού και καταλήγει ότι ο χωρισμός που επιβάλλεται αναίτια και πρώιμα δεν «παράγει» ένα ευτυχισμένο παιδί, δηλαδή ένα παιδί που γνωρίζει τι σημαίνει ασφάλεια. Σύμφωνα με τη θεωρία της προσκόλλησης (ή γονικής προσήλωσης) τα μωρά γεννιούνται χωρίς ικανότητα να ρυθμίζουν συναισθήματα και να «αυτοπαρηγορούνται». Αυτό το βρίσκουν από τον άνθρωπο που τα φροντίζει, που μέσω της φυσικής επαφής ρυθμίζει την οργανική και συναισθηματική ισορροπία τους. Όταν η μητέρα αποκρίνεται με συνέπεια και ευαισθησία, εκτός από αυτή την ίδια τη συμπεριφορά, την οποία μαθαίνει το μωρό, μαθαίνει επίσης και ότι το ίδιο είναι άξιο αγάπης, φροντίδας και εμπιστοσύνης από τους άλλους. Μαθαίνει επίσης ότι το συγκεκριμένο ενήλικο άτομο είναι μια ασφαλής βάση μέσω της οποίας μπορεί να εξερευνήσει τον κόσμο και στην οποία μπορεί να ξαναγυρίσει όποτε ο κόσμος γίνει εχθρικός ή παράξενος. Αυτή η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο αυτό ανατρέφει ανθρώπους που νιώθουν σιγουριά για τον εαυτό τους. Οφέλη προσκόλλησης •Προαγωγή θηλασμού • Συντονισμός στα νυχτερινά ξυπνήματα •Ρύθμιση λειτουργιών οργανισμού βρέφους [θερμοκρασία σώματος, μεταβολισμός, επίπεδα ορμονών, κατάσταση ανοσοποιητικού, επίπεδα οξυγόνωσης οργανισμού •Κοινός ύπνος • Συνεχής και σταθερή φυσική επαφή • Σχέση εμπιστοσύνης - αφοσίωσης • Συναισθηματική ασφάλεια • Δέρμα με δέρμα επαφή [και προσκόλληση σε αντικείμενα] • Συνεχής ροή αισθητηριακών και κινητικών ερεθισμάτων Μία έκφραση αυτού του τύπου ανατροφής είναι και ο κοινός ύπνος, δηλαδή • Co-sleeping: όταν το μωρό κοιμάται στον ίδιο χώρο με την μητέρα του • Bed-sharing: όταν μοιράζονται το ίδιο κρεβάτι Η μητέρα (ή και οι δύο γονείς) κοιμάται δίπλα ή κοντά στο μωρό, αρκετά κοντά δηλαδή ώστε να μπορεί να αποκρίνεται στα αισθητηριακά σημάδια που δίνει το μωρό για να επικοινωνήσει: στο ίδιο δωμάτιο σε διαφορετικά κρεβάτια, στο ίδιο δωμάτιο σε κρεβάτια τοποθετημένα δίπλα δίπλα, στο ίδιο κρεβάτι ή στο ίδιο στρώμα. Όμως «κοιμάμαι με το μωρό στο ίδιο στρώμα» από μόνο του δεν είναι ούτε επικίνδυνη ούτε ακίνδυνη, υπάρχουν κανόνες κοινής λογικής (βέβαια, την «κοινή λογική» δεν την έχουν όλοι, μάλιστα, φαίνεται συχνά δεν την έχουν οι περισσότεροι). Φυσικά, αυτό που συνηθίζεται σε έναν πολιτισμό ίσως δεν συναντάται σε κάποιον άλλο. Γι' αυτό μιλάμε για κοινωνικές ή πολιτιστικές συνήθειες (ενώ, αντιθέτως, για φυσιολογικές ή οργανικές ή βιολογικές ανάγκες). Για παράδειγμα, στο ζήτημα του ύπνου, στην Ιαπωνία το κανονικό είναι η μαμά και το μωρό να κοιμούνται στο ίδιο στρώμα για πολλά χρόνια (έχει άραγε σχέση αυτό με το γεγονός ότι παγκοσμίως η Ιαπωνία έχει τα χαμηλότερα βεβαιωμένα ποσοστά «συνδρόμου ΣΑΒΘ»)? Αν και ο κατά μόνας ύπνος θεωρείται σήμερα συνηθισμένος, ωστόσο είναι ένα πολύ πρόσφατο κοινωνικό πείραμα, οι βιολογικές και ψυχολογικές συνέπειες του οποίου δεν έχουν αξιολογηθεί. Είναι μια πολιτιστική επιταγή που πλέον αμφισβητείται ανοιχτά αν πράγματι προάγει την φυσιολογική και κοινωνική αυτονομία του νέου ανθρώπου. Είναι απαραίτητο να γίνουν περισσότερες μελέτες με την επιπλέον υπόθεση εργασίας ότι ο κατά μόνας ύπνος είναι παρέκκλιση από τα φυσιολογικά, ώστε να εξετάσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις του στα παιδιά. Μέχρι τα μέσα του 17ου αιώνα τα περισσότερα σπίτια στην Ευρώπη δεν είχαν καν ξεχωριστά υπνοδωμάτια. Η βρεφική κούνια έχει ηλικία περίπου 200 ετών. Όμως, η απομόνωση του μωρού στην κούνια του στο δικό του δωμάτιο το αναγκάζει να αντιμετωπίσει τη νύχτα μόνο του πολλά χρόνια πριν να είναι ψυχολογικά έτοιμο να είναι, να αποφασίζει και να ενεργεί μόνο του. Η απομόνωση του διδάσκει την έλλειψη οικειότητας και ελπίδας, την έλλειψη εμπιστοσύνης, την έλλειψη ισχύος, τον κοινωνικό αποκλεισμό, ενώ δημιουργεί μια βαθιά αίσθηση μοναξιάς, που κανένα αρκουδάκι ή φωτεινό ζωάκι δεν μπορεί να καλύψει. Ο νυχτερινός αποχωρισμός διακόπτει τον κρίσιμο συναισθηματικό δεσμό ανάμεσα στο γονιό και στο παιδί, που δύσκολα αποκαθίσταται στη διάρκεια της ημέρας, όπου η ένταση των δραστηριοτήτων είναι μεγαλύτερη. Επιπλέον, ο νυχτερινός αποχωρισμός συχνότατα ωθεί τις μητέρες να διακόψουν τον νυχτερινό θηλασμό ή ακόμη και να αποθηλάσουν εντελώς. Συμπέρασμα • Απομόνωση = βίωμα απώλειας γονέα = απώλεια ασφάλειας • Έντονο στρες και άγχος αν οι γονείς δεν ανταποκριθούν άμεσα • Πιθανότητα μόνιμων νευροφυσιολογικών, συναισθηματικών, αναπτυξιακών αλλαγών • Ζωτικής σημασίας η άμεση ανταπόκριση στις ανάγκες του μωρού ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΜΕΡΑ!

 

 

Πολύ ωραία ολα αυτα στη θεωρία... Εγώ πριν απο 5 μέρες έβαλα την 7.5 μηνων κορη μου στο δωμάτιο της. Μέχρι πρότινος κοιμοταν στο δικό μας δωμάτιο-είτε με την κούνια χωρίς το κάγκελο κολλητά στο δικο μας κρεβάτι είτε στην κούνια της για λίγο είτε εξ ολοκλήρου στο κρεβάτι μας. Θηλάζω ακομα μετα από πολύ ταλαιπωρία και πόνο που πέρασα τον πρώτο καιρό, δεν την έχω αφήσει πότε να κλαψει, είμαστε αγκαλιτσα οταν πονάνε τα δοντια, τη θηλάζω όσες φορές θέλει το βραδυ-που είναι από 2 έως 6- μέχρι κ τη δουλειά μου άλλαξα σε παρτ τάιμ γιατι ειμαι της άποψης ότι τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα με τη μανα τους έστω τον πρώτο καιρό. Όμως ΔΕΝ αντέχω άλλο. Τσακωνομαι με τον αντρα μου ο οποιος παει αυπνος στη δουλεια, σκέφτομαι να σταματήσω το θηλασμό μπας και δεν ξυπνάει το βράδυ, να την αφήσω να κλαίει μόνη της στην κούνια μπας και κοιμηθούμε λίγο, να τη βαζω να βλέπει τηλεόραση γιατι η μεση μου εχει ανοίξει απ την αγκαλιά κ το παιχνίδι και βλέπω ότι όλα τα "κακοποιημενα" όπως λέει ο ομιλητής παιδάκια είναι ήρεμα και κοινωνικά και εμένα είναι προσκολλημένη πάνω μου και γκρίνιαρα οταν δε γίνεται το δικο της. Νομίζω πλέον οτι ο καθένας λέει τα δικα του και αν δεν το ζησεις δύσκολα μπαίνεις στη θέση ενός γονιού που περνάει λούκι με τον ύπνο.

[Deena]

2 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Πολύ ωραία ολα αυτα στη θεωρία... Εγώ πριν απο 5 μέρες έβαλα την 7.5 μηνων κορη μου στο δωμάτιο της. Μέχρι πρότινος κοιμοταν στο δικό μας δωμάτιο-είτε με την κούνια χωρίς το κάγκελο κολλητά στο δικο μας κρεβάτι είτε στην κούνια της για λίγο είτε εξ ολοκλήρου στο κρεβάτι μας. Θηλάζω ακομα μετα από πολύ ταλαιπωρία και πόνο που πέρασα τον πρώτο καιρό, δεν την έχω αφήσει πότε να κλαψει, είμαστε αγκαλιτσα οταν πονάνε τα δοντια, τη θηλάζω όσες φορές θέλει το βραδυ-που είναι από 2 έως 6- μέχρι κ τη δουλειά μου άλλαξα σε παρτ τάιμ γιατι ειμαι της άποψης ότι τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα με τη μανα τους έστω τον πρώτο καιρό. Όμως ΔΕΝ αντέχω άλλο. Τσακωνομαι με τον αντρα μου ο οποιος παει αυπνος στη δουλεια, σκέφτομαι να σταματήσω το θηλασμό μπας και δεν ξυπνάει το βράδυ, να την αφήσω να κλαίει μόνη της στην κούνια μπας και κοιμηθούμε λίγο, να τη βαζω να βλέπει τηλεόραση γιατι η μεση μου εχει ανοίξει απ την αγκαλιά κ το παιχνίδι και βλέπω ότι όλα τα "κακοποιημενα" όπως λέει ο ομιλητής παιδάκια είναι ήρεμα και κοινωνικά και εμένα είναι προσκολλημένη πάνω μου και γκρίνιαρα οταν δε γίνεται το δικο της. Νομίζω πλέον οτι ο καθένας λέει τα δικα του και αν δεν το ζησεις δύσκολα μπαίνεις στη θέση ενός γονιού που περνάει λούκι με τον ύπνο.

Υπομονή!

 

Μην σταματήσεις τον θηλασμό για αυτό τον λόγο, δεν είναι απαραίτητο για να λύσεις το θέμα του ύπνου. Η ηλικία είναι δύσκολη, αρχίζει το άγχος αποχωρισμού, υπάρχει η κρίση ύπνου των 8 μηνών, αρχίζει/εντείνεται η ταλαιπωρία της οδοντοφυίας κλπ

 

Μια και είμαστε στο θέμα για το συγκεκριμένο βιβλίο, αν σε ενδιαφέρει διάβασέ το με λεπτομέρεια, για να δεις αν είναι κάτι που θα μπορούσες να κάνεις....το να την αφήσεις ώρες να κλαίει μόνη της στην κούνια, δεν το λέει πάντως!

 

Όλα θα τα δεις πιο αισιόδοξα όταν ξεκουραστείς λίγο.

[marakiz]

Lenia16 λογικό δεν είναι να είναι προσκολλημένο πάνω στη μαμά του ένα μωρό 7,5 μηνών? Είσαστε ακριβώς πάνω στο άγχος αποχωρισμού. Σε καταλαβαίνω και δεν μιλάω εκ του ασφαλούς, ο μικρός μου ξυπνάει συνεχώς το βράδυ για να θηλάσει. Και να σταματήσω να θηλάζω, πάλι μπορεί να ξυπνάει για την επαφή, απλά με το θηλασμό ξανακοιμάται αμέσως. Εσάς δεν συμβαίνει αυτό? Εφόσον θηλάζεις πως και ξυπνάει ο άντρας σου? Προσωπικά έχω μάθει να το βιώνω με αποδοχή κι έτσι το περνάμε όλοι καλύτερα. Τις λίγες φορές που ο εκνευρισμός μου με κυρίευσε (λόγω της κούρασης φυσικά γιατί άνθρωπος είμαι κι εγώ) είδα ότι ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα, καθώς μετέφερα τον εκνευρισμό μου και στο παιδί. Είναι μωρά ακόμα, ο ύπνος είναι κι αυτός κατάκτηση που κανονικά αποκτάται με την ώρα του, όπως το περπάτημα κλπ. αν δεν επέμβει ο κουρασμένος γονιός. 

 

Είσαι πολύ κουρασμένη, όμως αναρωτήσου με ψυχραιμία, αν το βάλεις να βλέπει τηλεόραση (που απαγορεύεται κανονικά μέχρι τα 2 χρόνια), είναι κάτι που θα σε ξεκουράσει πραγματικά? Μήπως κάτι τέτοιο θα σου έφερνε άλλα προβλήματα στο μέλλον? Μήπως να δοκίμαζες να κοιμάσαι όταν κοιμάται και το μωρό σου? Έστω μια ώρα, μια ώρα επιπλέον για έναν άνθρωπο που του λείπει ο ύπνος, είναι πάρα πολύ σημαντική! Μήπως να κρατήσει κάποιος το μωρό να πας μια βόλτα να ξελαμπικάρεις? Λίγες ώρες για σένα μπορεί να είναι κάτι που θα σε ξεκουράσει απρόσμενα!

 

υγ. Συμφωνώ απόλυτα με το κείμενο της jellyfishch πιο πάνω, μόνο σε μια λέξη θα διαφωνήσω, τη "θυσίες", τη θεωρώ πολύ λάθος όταν συσχετίζεται με τα παιδιά μας. Δεν θεωρώ ότι θυσιαζόμαστε σε κάτι για τα παιδιά μας, ότι κι αν κάνουμε το κάνουμε ως μαμάς και μπαμπάς, απλά το κάνουμε.

[Sentir...natureza]

3 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Πολύ ωραία ολα αυτα στη θεωρία... Εγώ πριν απο 5 μέρες έβαλα την 7.5 μηνων κορη μου στο δωμάτιο της. Μέχρι πρότινος κοιμοταν στο δικό μας δωμάτιο-είτε με την κούνια χωρίς το κάγκελο κολλητά στο δικο μας κρεβάτι είτε στην κούνια της για λίγο είτε εξ ολοκλήρου στο κρεβάτι μας. Θηλάζω ακομα μετα από πολύ ταλαιπωρία και πόνο που πέρασα τον πρώτο καιρό, δεν την έχω αφήσει πότε να κλαψει, είμαστε αγκαλιτσα οταν πονάνε τα δοντια, τη θηλάζω όσες φορές θέλει το βραδυ-που είναι από 2 έως 6- μέχρι κ τη δουλειά μου άλλαξα σε παρτ τάιμ γιατι ειμαι της άποψης ότι τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα με τη μανα τους έστω τον πρώτο καιρό. Όμως ΔΕΝ αντέχω άλλο.Τσακωνομαι με τον αντρα μου ο οποιος παει αυπνος στη δουλεια, σκέφτομαι να σταματήσω το θηλασμό μπας και δεν ξυπνάει το βράδυ, να την αφήσω να κλαίει μόνη της στην κούνια μπας και κοιμηθούμε λίγο, να τη βαζω να βλέπει τηλεόραση γιατι η μεση μου εχει ανοίξει απ την αγκαλιά κ το παιχνίδι και βλέπω ότι όλα τα "κακοποιημενα" όπως λέει ο ομιλητής παιδάκια είναι ήρεμα και κοινωνικά και εμένα είναι προσκολλημένη πάνω μου και γκρίνιαρα οταν δε γίνεται το δικο της.

Κι εγω πιστευω οτι με το να κοψεις τον θηλασμο δεν θα σταματησουν τα νυχτερινα ξυπνηματα. Ειστε σε ηλικια που αρχιζουν τα αγχη αποχωρισμου, οι ανασφαλειες πριν τα μεγαλα κατορθωματα (μπουσουλημα, περπατημα κα), τα δοντια που συνεχιζονται για αρκετο καιρο και να ξυπναει να σε ζηταει ειναι τελειως φυσιολογικο! Μεχρι τα 3-4 που ανεξαρτητοποιουνται στον υπνο, μας εχουν απολυτη αναγκη το βραδυ οταν μας ζητανε.Προσωπικα δεν ξερω πως θα την παλευα να τον ηρεμω σε διαφορα ζητηματα αν δεν θηλαζα. Εχω την εντυπωση οτι θα μου επαιρνε διπλασιο χρονο και θα χρειαζοταν δεκαπλασια υπομονη.

 

Το οτι ειναι προσκολλημενη πανω σου εναι τελειως φυσιολογικο για την ηλικια της, για την ακριβεια μεχρι τα 2-3 ετσι ειναι. Εγω θα ανησυχουσα αν δεν ηταν. Το παιδι σε τοσο μικρη ηλικια ειναι ενα με την μαμα του και ετσι νιωθει. Για μενα 3-4-5 χρονια προσκολλησης, ειναι ενα τιποτα μπροστα στην διαρκεια ζωης του ανθρωπου, αλλα παρ'ολα αυτα ειναι τα πιο σημαντικα.Οσο για το γκρινιαρα, σου εχω νεα...σε περιμενουν χειροτερα! Οι κρισεις θυμου ξεκινουν γυρω στον χρονο και κρατανε 2-3 χρονια...Οπλισου με υπομονη και προσπαθειστε να τα βρειτε με τον συζυγο. Εμεις οταν δυσκολευομαστε να κοιμηθουμε ολοι μαζι (και συμβαινει συχνα λογω των ροχαλητων του συζυγου), παει στον καναπε γιατι βαζουμε σε προτεραιοτητα τον μικρο. Θα μεγαλωσει και θα εχουμε ολο τον χρονο (και τον χωρο) για μας . Αλλα τα βρισκουμε σε αυτο το θεμα, ειναι σημαντικο να προσπαθησετε να βρειτε μια εναλλακτικη σαν ζευγαρι και να συμφωνειτε. Εγω ειμαι τελειως εναντιον αυτων των μεθοδων και φαινεται και απ'τα προηγουμενα σχολια. Αν θελεις να δοκιμασεις πιο ηπιες και ανωδυνες μεθοδους (αλλα και με περισσοτερο χρονο, υπομονη και επιμονη) υπαρχουν βιβλια, οπως το "Τα μωρα ειναι ανθρωποι της νυχτας" της Χρυσανθοπουλου Κατερινας (που εχει πει και αυτα που εγραψε η Kine) αλλα και στα αγγλικα, με περισσοτερες λεπτομερειες το "The no cry sleep solution" της Elizabeth Pantley. 

Επεξεργάστηκαν 21 Ιουλίου,2017 by Sentir...natureza

[vicky86]

Σε καμια περιπτωση δ μπορεις να ξερεις αν κοψεις το θηλασμο αν θα κοιμαται η αν θα εχεις ενα μωρο που κλαιει κ δ μπορεις να το ηρεμησεις ουτε με το θηλασμο

Μου φαινεται απολυτα λογικο να ναι προσκολλημενη πανω σου

Τον χαρακτηρισμο γκρινιαρα για μωρο 7,5μηνων δ τον σχολιαζω

Δ νομιζω οτι θα αντεχες να την αφησεις να κλαει

Οσο για την τηλεοραση φανταζομαι οτι το λες λογω κουρασης ,αγκαλιες κ παιχνιδια θελει η κορη σου,τι αλλο να θελει

Κ το εχω ζησει.δ ειμαι εξω απο το λουκι

Το no cry sleep solution ειναι αρκετα καλο

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Πολύ ωραία ολα αυτα στη θεωρία... Εγώ πριν απο 5 μέρες έβαλα την 7.5 μηνων κορη μου στο δωμάτιο της. Μέχρι πρότινος κοιμοταν στο δικό μας δωμάτιο-είτε με την κούνια χωρίς το κάγκελο κολλητά στο δικο μας κρεβάτι είτε στην κούνια της για λίγο είτε εξ ολοκλήρου στο κρεβάτι μας. Θηλάζω ακομα μετα από πολύ ταλαιπωρία και πόνο που πέρασα τον πρώτο καιρό, δεν την έχω αφήσει πότε να κλαψει, είμαστε αγκαλιτσα οταν πονάνε τα δοντια, τη θηλάζω όσες φορές θέλει το βραδυ-που είναι από 2 έως 6- μέχρι κ τη δουλειά μου άλλαξα σε παρτ τάιμ γιατι ειμαι της άποψης ότι τα παιδιά μεγαλώνουν καλύτερα με τη μανα τους έστω τον πρώτο καιρό. Όμως ΔΕΝ αντέχω άλλο. Τσακωνομαι με τον αντρα μου ο οποιος παει αυπνος στη δουλεια, σκέφτομαι να σταματήσω το θηλασμό μπας και δεν ξυπνάει το βράδυ, να την αφήσω να κλαίει μόνη της στην κούνια μπας και κοιμηθούμε λίγο, να τη βαζω να βλέπει τηλεόραση γιατι η μεση μου εχει ανοίξει απ την αγκαλιά κ το παιχνίδι και βλέπω ότι όλα τα "κακοποιημενα" όπως λέει ο ομιλητής παιδάκια είναι ήρεμα και κοινωνικά και εμένα είναι προσκολλημένη πάνω μου και γκρίνιαρα οταν δε γίνεται το δικο της. Νομίζω πλέον οτι ο καθένας λέει τα δικα του και αν δεν το ζησεις δύσκολα μπαίνεις στη θέση ενός γονιού που περνάει λούκι με τον ύπνο.

 

Αν έπρεπε κάποιος να κοιμηθεί σε ξεχριστό δωμάτιο σε αυτή τη φάση, είναι ο μπαμπάς (ο οποίος είναι ενήλικας και αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες του να εχεις ένα βρέφος, ή θα έπρεπε) και όχι το μωρό (που δεν φταίει σε κάτι, και δεν μπορεί να μην ξυπνάει, λόγω του ότι ειναι βρεφος).

Μπορείς να κόψεις φυσικά το θηλασμό αν δεν αντέχεις. Απλά μετά θα ξυπνάτε τη νύχτα και θα δίνετα μπουκάλι, θα πηγαίνετα βόλτες να παρηγορηθεί από τον πόνο κλπ. Το θετικό για εσένα σε αυτό το σενάριο είναι ότι μπορειτε να μοιραστείτε τότε το ξενυχτι με τον άντρα σου. 

[Lenia16]

Εχω διαβάσει πολλά βιβλία μέσα σ αυτα και το no cry sleep solution κ μολις προχθές αγόρασα και το κοιμήσου παιδί μου να δω και την άλλη άποψη! Το μωρό μου, δυστυχως, δεν είναι του ύπνου και αυτο το έχω καταλάβει από τη στιγμή που γεννηθηκε. Πλέον έχω εξακριβώσει ότι δεν ξυπνάει απο πεινα κ δε θέλω να τη βαζω στο στήθος το βράδυ χωρίς να χρειαζεται γιατι κάποια περίοδο που το έκανα αύξησε τα ξυπνηματα. Επίσης, θέλω να μην κοιμαται μαζί μας οχι για να περνάω "συζυγικες" στιγμές με τον άντρα μου, ούτε έλλειψη έχω και υπάρχουν κ αλλά μέρη αν μας έρθει η ορεξη- αν, γιατί με αυτή την αϋπνία ούτε να το σκεφτώ δεν μπορώ! Απλά θέλω να κοιμηθω σαν τον άνθρωπο και οχι σαν τελικό σίγμα. Την ημερα χρειαζομαι ενεργεια και ορεξη να ασχοληθω με το παιδι μου την οποια δεν εχω. Πιστεύω ότι πρέπει να μπαίνουν κάποια όρια στην ανατροφή του παιδιού τα οποία καλο είναι να θέτει ο γονέας από νωρίς. Εχω παραδείγματα στον κύκλο μου συγκοιμησης και attachment parenting που μόνο θετικά αποτελέσματα δεν είχαν στα παιδιά. Το ενα δυσκολεύεται να προσαρμοστεί και να κοινωνικοποιηθει με άλλα παιδάκια, το αλλο ειναι 6 κοιμαται με τη μαμα και ο μπαμπας τοσα χρονια στον καναπε. Αν εσεις πιστευετε οτι αυτος ειναι ο σωστος τροπος παω πασο. Όμως δε συμφωνώ ούτε με το να αφήνεις ενα μωρο να κλαίει επί ωρες για να μάθει να κοιμαται μονο του. Σιγουρα με το στηθος ξανακοιμαται αμέσως αλλά αυτο δεν είναι λύση. Βοήθεια δεν εχω και γι αυτό προσπαθεί ο αντρας μου να με ξεκουραζει όσο μπορεί τις ωρες που είναι σπιτι και όσο του επιτρέπει η μικρή, η οποία κατα τα αλλα είναι ένας άγγελος! Απλά ελπίζω σε λίγες ώρες συνεχόμενου ύπνου...

[belleblue]

Γεια σου θα σου απαντήσω αργότερα πιο αναλυτικά  αλλα με μια ματιά όμως μπορεί να συμβαίνει κάτι άλλο στο παιδί σου. Ή σε σένα , με την έννοια ότι από την κούραση έχεις κλατάρει .Πρέπει να βρεις μία λύση που να βολεύει / ταιριάζει στο δικό σου μωρό όχι το τι κάνουν τα άλλα.

Τα παραδείγματα του κύκλου σου δεν μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις ως ενδεικτικά γιατί ο χαρακτήρας ενός παιδιού δεν έχει να κάνει μόνο με το πως κοιμάται το βράδυ και σε ποιο δωμάτιο αλλά με την συμπεριφορά που έχουν και οι γονείς προς αυτό. 

Σε αυτή την ηλικία δεν μπορείς να διδάξεις κάτι στο παιδί (άποψή μου). 

 Μπορείς να το αναγκάσεις να δεχτεί κάτι ακόμα κι αν δεν του αρέσει.

 Υπάρχουν απόψεις και απόψεις σχετικά με το άν αυτές οι δύο φράσεις είναι το ίδιο ή όχι .

Εκεί θα πρέπει να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου και να αναρωτηθείς εσύ τι πιστεύεις. Πιστεύεις ότι μπορείς ένα βρέφος να του διδάξεις κάτι που δεν του αρέσει; 

θα διαβάσω αργότερα τις ώρες ύπνου που γράφεις. 

 Να ξέρεις ότι η συχνότεροι  Θηλασμοί μπορεί να σημαίνουν ανάγκη για περισσότερο φαγητό κάτι που συμβαίνει στα παιδιά στα μωρά κατά καιρούς ειδικά όσο αυξάνεται και η κινητική τους δραστηριότητα. Το ότι εσύ πιστεύεις ότι ξυπνάει περισσότερο επειδή το θηλάζεις βράδυ νομίζω ότι είναι λανθασμένο συμπέρασμα και θα ρώταγα οπωσδήποτε σύμβουλο θηλασμού για να μου εξηγήσει γιατί ένα μωρό θηλάζει πιο συχνά περισσότερο ξαφνικά το βράδυ. 

 Επίσης κάθε αλλαγή τακτικής το βράδυ να ξέρεις ότι φέρνει ανησυχία στο μωρό σου αν δηλαδή το ένα βράδυ διαλέξεις ξαφνικά να μη θηλαζεις ειναι μια αλλαγη ολόκληρου του σύμπαντός του.

Την επομενη φορα πχ αν θηλασεις βραδυ εννοειται οτι το θέλει περισσότερο. 

Βαθειές αναπνοές μου ακούγεται οτι τα έχεις παίξει! Κουραγιο, λύσεις βρίσκονται.  Στο θέμα του συζύγου σίγουρα θα βρεις άνθρωπο που θα σου πουν το ένα ανθρώπους που θα σου πουν το άλλο- Δηλαδή διώξε το σύζυγό στο καναπέ γιατί πρώτο είναι το μωρό κι άλλοι θα σου πούνε διώξε το μωρό γιατί πρώτα είναι ο συζυγος και η σχέση. 

 Ο καθένας αποφασίζει με τα δικά του βιώματα .

 

[Sentir...natureza]

Νομιζω πως ειδικα στο θεμα του υπνου, παιζουν βασικο ρολο και οι προσδοκιες που εχει ο γονεας πριν φερει το παιδι στον κοσμο. Ολοι ακουμε οτι θα ξενυχταμε οταν κανουμε μωρο, αλλα νομιζω οι περισσοτεροι πιστευουν οτι μετα τους πρωτους μηνες το παιδι πρεπει να αρχισει να κοιμαται "κανονικα". Κι εγω στην αρχη μη εχοντας ψαξει για τον υπνο που κανουν τα βρεφη μετα τους 3 μηνες, μου κακοφανηκε που ηταν 6-7 μηνων και ακομη ξυπνουσε καθε 2 ωρες. Νομιζα οτι αυτο συμβαινει μονο στα νεογεννητα. Αλλα αφου ενημερωθηκα, καταλαβα οτι ειναι κατι που δεν μπορω να το αποφυγω και απλα θα ακολουθησω τις αναγκες του παιδιου, δεν υπηρχε αλλος δρομος, το πηρα αποφαση. Μολις το πηρα αποφαση, ολα εγιναν πιο ευκολα. Ετσι, μετα απο 17 μηνες, ακομη ξυπναμε ανα 2 ωρες (στο κρεβατακι του, στο δωματιο μας, εκτος απο καποιες δυσκολες βραδιες -ειδικα τον τελευταιο μηνα-που αναγκαζομαι να τον παρω στο κρεβατι γιατι ειναι αρκετα ανησυχος και μονο ετσι κοιμομαστε) και πλεον το εχω συνηθισει, νομιζω θα συμφωνησουν κι αλλες μαμαδες οτι ειναι θεμα συνηθειας. Lenia16 σε καταλαβαινω, εχεις πιαστει, νιωθεις οτι δεν μπορεις να ξεκουραστεις, αλλα νομιζω οτι σε περιμενει περισσοτερη κουραση αν την βαλεις σε αλλο δωματιο ή αν κοψεις τον θηλασμο. Τωρα αν σκεφτεσαι να ακολουθησεις το cry it out για να τα αποφυγεις ολα αυτα, τοτε πρεπει να το ξανασκεφτεις πολυ σοβαρα και να ενημερωθεις για την σημαντικοτητα της ικανοποιησης των αναγκων του παιδιου, παραμεριζοντας για λιγο τον υπνο σου (που ειναι σημαντικος δε λεω). Στο κατω κατω οπως λεει και η Jellyfisch δεν ηταν επιλογη των παιδιων μας να γινουμε γονεις.

1 ώρα πρίν, Lenia16 είπε:

Απλά ελπίζω σε λίγες ώρες συνεχόμενου ύπνου...

Κι εγω ακομη ελπιζω... αλλα δεν απελπιζομαι...καλο κουραγιο!

[vicky86]

 Αν ηταν ενος ετους κ ηθελες να κοψεις τα νυχτερινα ξυπνηματα θα συμφωνουσα οτι αξιζει μια προσπαθεια,αλλα οχι στην ηλικια σας

Ακομη κ να μην πειναει θεωρω οτι ειναι σημαντικο αναπτυξιακα.ακομη κ το πιπιλισμα εχει λογω υπαρξης

Επεξεργάστηκαν 21 Ιουλίου,2017 by vicky86