ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ

[evita]

Τα παιδιά γεννιούνται με μια απίστευτη λαχτάρα να δουν, να κάνουν, να νιώσουν και μάθουν τα πάντα... Έχουν μια αστείρευτη λαχτάρα για τη ζωή και τα δικά μας "πρέπει και δεν πρέπει" δεν τους λένε τίποτα στα πρώτα χρόνια αυτού του μαγικού ταξιδιού... Η κατανόηση του κόσμου, της ζωής, των άλλων ανθρώπων και των κοινωνικών συμβάσεων είναι κάτι που έρχεται με το πέρασμα του χρόνου και εδραιώνεται με την "τριβή" και τη συχνή επάνάληψη αυτών των μαθημάτων ζωής.

Η δική μας ευθύνη είναι εφόσον τους δίνουμε το εισιτήριο για το ταξίδι με την επιλογή μας να τα φέρουμε στον κόσμο, να φροντίσουμε να έχουν ένα όμορφο και ασφαλές ταξίδι μέχρι να μπορέσουν τα ίδια να σταθούν στα πόδια τους. Να τους δώσουμε μια ευτυχισμένη ζωή και να διαλέγουμε "καλοτάξιδες θάλασσες" γι΄αυτά μακριά από τις δικές μας "θύελλες".

Το παν είναι ο σεβασμός και το αγαπάτε αλλήλους και η αγάπη δεν μπορεί να είναι σκληρή...

 

Όλοι μας υπήρξαμε κάποτε παιδιά - αν το κρατάμε αυτό πάντα στο μυαλό μας θα καταλάβουμε πως μπορεί να νιώθει ένα παιδί την ώρα που το χτυπάμε, το βρίζουμε, το τιμωρούμε ή το κατανοούμε... Πώς θέλουμε να νιώθουν τα παιδιά μας; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μας δείξει και ποια μέθοδο διαπαιδαγώγησης θα εφαρμόσουμε.

 

 

 

Καταπληκτικό κείμενο!

 

Δεν έχω χτυπήσει ποτέ το γιο μου και έχω πει στον άντρα μου αν ποτέ το κάνω να φωνάξει να έρθουν να με μαζέψουν. Εκτός από όλα όσα γράφτηκαν μέχρι τώρα για την αναποτελεσμάτικότητα του ξύλου, τις ανεπανόρθωτες βλάβες στις παιδικές ψυχούλες κλπ εγώ προσωπικά θεωρώ καταρχήν υποτιμητικό για μένα που πήρα συνειδητά την απόφαση να φέρω στον κόσμο ένα παιδί να μην μπορώ να βρω κώδικα επικοινωνίας μαζί του και να καταφεύγω στο ξύλο.

Αλλά πάνω από όλα προσπαθώ με τις πράξεις μου να χτίσω μια σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί μου, θέλω να αισθάνεται ότι η οικογένεια παρά τις όποιες εντάσεις, θα είναι πάντα το καταφύγιό του όπου θα εισπράττει πάντα κατανόηση και άνευ όρων αγάπη. Πως είναι λοιπόν δυνατόν να δείρω αυτό το πλάσμα που ναι είναι αεικίνητο, πεισματάρικο και μου ρουφάει όλη την ενέργεια αλλά στα δύσκολα μου δίνει το χέρι και με εμπιστεύεται να το οδηγήσω;

[DALIA]

Νομίζω τελικά ότι μέσα στο forum υπάρχουν μόνο ελάχιστα άτομα που μπορεί κάποιος να συννενοηθεί μαζί τους.

 

πόσο συμφωνώ μαζί σου....

 

και για να τελειώνω με την ειρωνεία σου θα σου πω ότι και η ΚΑΡΔΙΑ εξεφρασε το ίδιο πρόβλημα με σενα αλλά δεν προκάλεσε ουδεμία στιγμή και δε δεχτηκε καμία κριτική...

όπως κρίνεις τους γονείς που έχουν ένα παιδί ότι δεν μπορούν να ξέρουν μάθε να δέχεσαι τις κριτικές...δεν μπορείς να κρίνεις χωρίς να κριθείς...

μην εθελοτυφλείς λοιπόν στα γραφόμενα σου....

ΤΕΛΟΣ

[Aggela]

A! καλά τώρα που τα πατε ησυχάσατε; Να μετρήσω και ΄γω τα ανήψια μου και να σας πω πόσα παιδιά έχω; Λίγο καλήτερα αν διαβάζατε τα μηνύματα μου και δεν απαντούσατε απλά για να ρίξετε το λίθο! Και το ξαναλέω: τίποτα δεν είναι άσπρο - μαυρο και κανείς δε ξέρει τι καταστάσεις περνά το κάθε σπίτι. Π.χ. Υπάρχουν παιδάκια "μαμουχαλάκια" τα λέω εγώ τα οποία είται ένα έχεις , είται 10 είναι το ίδιο και το αυτό. Ευτυχώς που τα δικά μου είναι ζωντανά παιδάκια και τα χαίρομαι παρόλη την κούραση. Ασχοληθείτε τώρα με καμία άλλη από το fοrum γιατί εγώ δεν έγραψα εδώ για να με κριτικάρουν οι άψογες μανάδες αλλά γιατί κατάλαβα πως νιώθει η ΚΑΡΔΙΑ και να δεχτώ προτάσεις όπως αυτή της gavrias. Δε κατάλαβα όλες δικηγόροι θέλατε να γίνετε όταν ήσασταν μικρές; Κάντε ότι κάνετε με τα παιδιά σας χωρίς να κριτικάρετε εμένα. Η καμήλα τη μπροστινή καμπούρα κοιτάει και όχι τη δικιά της, λέει ένας μύθος.

 

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13

Λυπαμε αν σε πειραξαν τα λογια που ειπα αλλα ειπα την γνωμη μου καθαρα και τις εμπειριες μου, δεν ειμαι η αρμοδια να σε κριτικαρω και ουτε προκειται, οχι μονο σε εσενα αλλα σε ολες τις κοπελες, και σε εμενα εχουν κανει κριτικη , δεν νευριασα, απλα εβαλα τον εαυτο μου να σκεφτει μηπως ειμαι εγω αυτη που κανει λαθος? , προσωπικα εγω δεχομαι κριτικη που μου κανουν , για να μπορω να διορθωνω τα λαθη μου και να πηγαινω μπροστα σαν μαμα και σαν ανθρωπος

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13]

πόσο συμφωνώ μαζί σου....

 

και για να τελειώνω με την ειρωνεία σου θα σου πω ότι και η ΚΑΡΔΙΑ εξεφρασε το ίδιο πρόβλημα με σενα αλλά δεν προκάλεσε ουδεμία στιγμή και δε δεχτηκε καμία κριτική...

όπως κρίνεις τους γονείς που έχουν ένα παιδί ότι δεν μπορούν να ξέρουν μάθε να δέχεσαι τις κριτικές...δεν μπορείς να κρίνεις χωρίς να κριθείς...

μην εθελοτυφλείς λοιπόν στα γραφόμενα σου....

ΤΕΛΟΣ

 

Συγνώμη αλλά δεν είναι κριτική να επισημάνει κάποιος τις διαφορές της οικογένειας με ένα παιδί ή με παραπάνω. Εγώ αυτό μονο έκανα. Εσύ το έχεις πάρει στραβά από την αρχή και νομίζεις ότι σε κριτικάρω που δεν έκανες ακόμη άλλο παιδί. Ούτε καν! Σου ξανααπάντησα πάνω σ΄αυτό και πάλι δεν κατάλαβες!

το ρητό μη κρίνεις για να μη κριθείς το γνωρίζω πολύ καλά!

 

Eπίσης δε νομίζω να προκάλεσα για κριτική και δεν είμαι η ΚΑΡΔΙΑ!

[Μαρια Στυλιανακη]

ελα Παρασκευή 13,

 

τα όσα γράφω προκύπτουν απο χρόνια ενασχόλησης με τέτοια θέματα

 

αρκετοί αναγνώστες γονείς ή μή δεν ξέρουν πάντα τους μηχανισμούς με τους οποίους ο απέναντί τους γονέας, μπαίνει σε μια τόσο δύσκολη κατάσταση,

και θυμώνουν γιατί δεν την καταλαβαίνουν.

 

παραλλήλισέ το λίγο με το πως και εσύ θυμώνεις με το γιό σου, γιατί δε καταλαβαίνεις γιατί, κάνει κάτι τέτοιο που σε στεναχωρεί τόσο και εσενα και τη κόρη σου και όλους μαζί.

 

Χαίρομαι που βρήκες χρήσιμο το κείμενό μου.

 

δεν είναι καθόλου εύκολο για κάποιον που δε ξέρει τους μηχανισμούς που εξηγεί αυτός στο κείμενο της Αννα+

και ίσως

δεν έχει αισθανθεί την απελπισία που έχεις αισθανθεί εσύ και πολλοί άλλοι γονείς,

(που είναι και τυχεροί για αυτό το λόγο, γιατί η απελπισία είναι ένα απαίσιο πράγμα...)

να καταλάβει και αντί να θυμώσει να το δεί απο άλλη οπτική γωνιά.

 

Η απελπισία που βιώνει ένας γονέας εκείνη τη στιγμή, έχει θεωρώ εγώ τουλ. να κάνει ΠΑΡΑ πολύ με αυστηρό τρόπο διαπαιδαγώγησης,

και με το να έχεις συγκεκριμένες και πολύ ξεκάθαρες απαιτήσεις απο τον εαυτό σου και κατ επέκταση προς τα παιδιά σου.

Το καλό είναι! ότι δεν φταίς εσύ για αυτές τις απαιτήσεις!

φταίει ο τρόπος διαπαιδαγώγησης που χρησιμοποιούσε μια ολόκληρη γενιά! Στην ίδια απελπισία στην οποία έχεις οδηγηθεί εσύ, βρίσκονται και πολλοιιιι άλλοι ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ γονείς.

Ευτυχώς μας δίνεται δυνατότητα, να δούμε ότι αυτά τα ιδανικά, δεν υλοποιούνται, δεν είναι υλοποιήσιμα, είναι στόχοι που παραπλανούν, και οδηγούν σε αδιέξοδα και μονόδρομους!

Τα πράγματα ευτυχώς μπορούν να είναι πολύ πιο ωραία!

[ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13]

Kαι πάλι σ΄ευχαριστώ Μαρία. Έχεις δίκιο, είμαστε τυχεροί που μπορούμε να διδαχθούμε από τα λάθη που έκαναν οι προηγούμενες γενεές στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους και να τα αποφύγουμε. Μ΄αρέσει που κλείνεις με ένα πολύ αισιόδοξο μήνυμα. Προχωρώντας την υλοποίηση των μεθόδων σου θα σε ενημερώσω!

[anna+]

Η δική μας γενιά τουλάχιστον έχει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τα προηγούμενες - έχει πρόσβαση στην ενημέρωση και τη δυνατότητα να δει το ίδιο θέμα από πολλές οπτικές γωνίες... Αυτό μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει για όλους μας.

[ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ]

Το ξύλο δεν βγήκε από τον παράδεισο

 

Κυριακή, 27 Σεπτεμβρίου 2009, 10:49

 

 

Μπορεί ακόμη και ένα απαλό χτύπημα στα μαλακά μόρια ενός παιδιού μεταβρεφικής, προσχολικής αλλά και σχολικής ηλικίας να επιφέρει πρόβλημα στη νοημοσύνη του;

 

Στο ερώτημα αυτό δίνει απάντηση έρευνα Αυστραλών επιστημόνων. Ένα χτύπημα με την παλάμη στα μαλακά μόρια του παιδιού (μπούτια, οπίσθια, μπράτσο κ.λπ.) ενδέχεται να προκαλέσει κάτι πολύ περισσότερο από δάκρυα. Μπορεί να μειώσει τον δείκτη ευφυΐας του, σύμφωνα με τον Αυστραλό κοινωνιολόγο Μάρι Στράους.

 

Έχοντας ως δείγμα 800 παιδιά, ηλικίας από 2 έως και 4 χρόνων, ο Αυστραλός επιστήμονας μελέτησε την επίδραση του ξύλου στα απείθαρχα παιδιά και συμπέρανε ότι εκείνα που δέχονταν χτυπήματα από τους γονείς τους είχαν δείκτη ευφυΐας χαμηλότερο κατά πέντε βαθμούς από τα άλλα, που δεν υποβάλλονταν σ' αυτήν την μέθοδο επιβολής πειθαρχίας.

 

Σε παιδιά ηλικίας από 5 έως και 9 χρόνων, που πήραν μέρος στην ίδια έρευνα, διαπιστώθηκε ότι το ξύλο μείωνε το IQ τους κατά 2,8 βαθμούς.

 

Ο Μάρι Στράους δήλωσε ότι το αποτέλεσμα της έρευνάς του έχει μεγάλη σημασία για τη φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών όλου του κόσμου.

 

Αλλά και η ψυχολόγος δρ. Τζούντιθ Κέννεντι, από το Σίδνεϊ, υποστήριξε ότι, ενώ ένα ελαφρό χτύπημα στα οπίσθια -σε αραιά διαστήματα- δεν αναμένεται να έχει τραυματική επίδραση στο παιδί, το συχνό ξύλο έχει σίγουρα βλαβερά αποτελέσματα, τόσο στην εξυπνάδα όσο και στον χαρακτήρα του.

-------------------------------

zougla.gr

[OLFINI]

Εμείς ανήκουμε στην κατηγορία, που ο μπαμπάς έδερνε πολλές φορές ακόμη και για κάποια απλή βλακεία και φυσικά χωρίς να αναλογίζεται τη δική του βλακεία και το τι αντίτιμο θα πληρώναμε τελικά.

Εγώ από την άλλη, την έχω δείρει μια δυο φορές αλλά ήταν στον ποπό και όχι με τέτοια ΜΑΝΙΑ που έβγαζε ο άντρας μου.

Όταν προσπαθούσα να του μιλήσω ή να τον εμποδίσω , μου έλεγε πως εγώ φταίω που η Νίκη έχει γίνει ένα κακομαθημένο κολ.....και πως αν ξανακάνει το οτιδήποτε θα πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνη μου.

Έτσι η λουλούδο μου μεγάλωνε με ένα μπαμπά "βίδα" και μία μαμά που προσπαθώντας να κρατήσω κάποιες ισοροποίες απλά έκανα ότι δεν έβλεπα ή δεν άκουγα τα όσα έκανε ή έλεγε.

Κάποια στιγμή γύρω στα 7 το ξύλο σταμάτησε κι εκεί άνοιξε η γλώσσα της και άρχισαν τα δύσκολα.

Τώρα πια είναι 8 χρονών και το τι ακούω όταν τσαντίζεται ή βαριεται να διαβάσει είναι το κάτι άλλο .Ενώ στον μπαμπά της δεν τολμάει να αντιμηλήσει,να πει αυτά που λεει σε εμένα κ.τ.λ.

Κι έτσι φτάσαμε σε αδιέξοδο , ξεκινήσαμε επαφές με Παιδοψυχολόγο (αν και ο ανήρ νομιζε πως μόνο οι τρελοί πάνε)αι ελπίζω να βρούμε τα λάθη και τις λύσεις σε όλα οσα μας απασχολούν.

[balabol]

Εμείς ανήκουμε στην κατηγορία, που ο μπαμπάς έδερνε πολλές φορές ακόμη και για κάποια απλή βλακεία και φυσικά χωρίς να αναλογίζεται τη δική του βλακεία και το τι αντίτιμο θα πληρώναμε τελικά.

Εγώ από την άλλη, την έχω δείρει μια δυο φορές αλλά ήταν στον ποπό και όχι με τέτοια ΜΑΝΙΑ που έβγαζε ο άντρας μου.

Όταν προσπαθούσα να του μιλήσω ή να τον εμποδίσω , μου έλεγε πως εγώ φταίω που η Νίκη έχει γίνει ένα κακομαθημένο κολ.....και πως αν ξανακάνει το οτιδήποτε θα πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνη μου.

Έτσι η λουλούδο μου μεγάλωνε με ένα μπαμπά "βίδα" και μία μαμά που προσπαθώντας να κρατήσω κάποιες ισοροποίες απλά έκανα ότι δεν έβλεπα ή δεν άκουγα τα όσα έκανε ή έλεγε.

Κάποια στιγμή γύρω στα 7 το ξύλο σταμάτησε κι εκεί άνοιξε η γλώσσα της και άρχισαν τα δύσκολα.

Τώρα πια είναι 8 χρονών και το τι ακούω όταν τσαντίζεται ή βαριεται να διαβάσει είναι το κάτι άλλο .Ενώ στον μπαμπά της δεν τολμάει να αντιμηλήσει,να πει αυτά που λεει σε εμένα κ.τ.λ.

Κι έτσι φτάσαμε σε αδιέξοδο , ξεκινήσαμε επαφές με Παιδοψυχολόγο (αν και ο ανήρ νομιζε πως μόνο οι τρελοί πάνε)αι ελπίζω να βρούμε τα λάθη και τις λύσεις σε όλα οσα μας απασχολούν.

 

Sorry που θε επέμβω κουμπάρα, αλλα παρέλειψες να πεις ότι έχεις βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό από μωρό παιδί πράγμα που δεν σου επιτρέπει να έχεις τις ίδιες αντοχές στην αντιμετώπιση κάποιων καταστάσεων όπως πχ. εμένα ας πούμε που απλώς είμαι τρελλή από κούνια.......

(Καλά μαρή το πρώτο σου πόστ είναι?......... Η δικιά μου μάλλον κόλλησε από την δικιά σου... έχουμε φαρρυγοαμυγδαλύτιδα).

[elenik]

Το να εκτονώνει κανείς το θυμό του πάνω σε κάποιον άλλο κάνοντας χρήση βίας είτε σωματικής είτε λεκτικής είναι μια προσπάθεια να διοχευτεύσει κάπου όλη την αρνητική ενέργεια που συσσωρεύει μέσα του εξαιτίας της κούρασης, του άγχους, της πίεσης, του φόβου κ.λπ.

Αυτό όμως είναι ένα θέμα που αφορά εκείνον και μόνο εκείνον - με τον εαυτό του πρέπει να το λύσει... Πρέπει να ψάξει να βρει τρόπους να διαχειρίζεται όλα εκείνα τα αρνητικά συναισθήματα που μοιάζουν με εύφλεκτα υλικά και με την πρώτη σπίθα κάνουν ΜΠΑΜ !!!

 

Τα παιδιά γεννιούνται με μια απίστευτη λαχτάρα να δουν, να κάνουν, να νιώσουν και μάθουν τα πάντα... Έχουν μια αστείρευτη λαχτάρα για τη ζωή και τα δικά μας "πρέπει και δεν πρέπει" δεν τους λένε τίποτα στα πρώτα χρόνια αυτού του μαγικού ταξιδιού... Η κατανόηση του κόσμου, της ζωής, των άλλων ανθρώπων και των κοινωνικών συμβάσεων είναι κάτι που έρχεται με το πέρασμα του χρόνου και εδραιώνεται με την "τριβή" και τη συχνή επάνάληψη αυτών των μαθημάτων ζωής.

Η δική μας ευθύνη είναι εφόσον τους δίνουμε το εισιτήριο για το ταξίδι με την επιλογή μας να τα φέρουμε στον κόσμο, να φροντίσουμε να έχουν ένα όμορφο και ασφαλές ταξίδι μέχρι να μπορέσουν τα ίδια να σταθούν στα πόδια τους. Να τους δώσουμε μια ευτυχισμένη ζωή και να διαλέγουμε "καλοτάξιδες θάλασσες" γι΄αυτά μακριά από τις δικές μας "θύελλες".

Το παν είναι ο σεβασμός και το αγαπάτε αλλήλους και η αγάπη δεν μπορεί να είναι σκληρή...

 

Όλοι μας υπήρξαμε κάποτε παιδιά - αν το κρατάμε αυτό πάντα στο μυαλό μας θα καταλάβουμε πως μπορεί να νιώθει ένα παιδί την ώρα που το χτυπάμε, το βρίζουμε, το τιμωρούμε ή το κατανοούμε... Πώς θέλουμε να νιώθουν τα παιδιά μας; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα μας δείξει και ποια μέθοδο διαπαιδαγώγησης θα εφαρμόσουμε.

 

Υπεροχο ποστ. Μπραβο σου κοπελα μου

[ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ]

Παρασκευή, 16 Οκτωβρίου 2009

 

Ξύλο στα παιδιά ή όχι;

 

 

Ένα κρίσιμο ερώτημα έθεσε η αυστραλιανή εφημερίδα Herald Sun στους αναγνώστες της: Ξύλο στα παιδιά ή όχι; Προς έκπληξη πολλών, το 92% απάντησε με ένα ηχηρό «ναι»!

 

Το θέμα ανέκυψε όταν ένα 9χρονο κορίτσι εκμυστηρεύθηκε στη δασκάλα του ότι η μητέρα του χρησιμοποιεί την ξύλινη κουτάλα για να τη μαλώσει. Η αντίδραση της εκπαιδευτικού ήταν...

να ειδοποιήσει την αστυνομία.

 

Η συγκεκριμένη μητέρα, που απειλήθηκε με δίωξη για χρήση βίας σε βάρος ανηλίκου, είπε ότι δε θα το επαναλάβει, τόνισε όμως, ότι μια ξυλιά με το χέρι κάπου-κάπου στα μαλακά είναι μέσα στο πρόγραμμα νουθεσίας.

 

Στη δημοσκόπηση της εφημερίδας, που απάντησαν συνολικά 8.000 άνθρωποι, πολλοί ήταν εκείνοι οι οποίοι υποστήριξαν ότι αν καταργηθεί το ξύλο, θα δημιουργηθεί μια γενιά που δε θα σέβεται κανέναν.

 

Εναλλακτικές λύσεις, υποστηρίζουν οι παιδοψυχολόγοι, είναι προτιμότερες από το ξύλο, έστω και το ελαφρό. Ποιες είναι αυτές; Τιμωρία στη γωνία για μερικά λεπτά, απαγόρευση ενός αγαπημένου γλυκού, προγράμματος στην τηλεόραση ή εξόδου.

 

 

(Πηγή madata)

 

 

http://troktiko.blogspot.com/2009/10/blog-post_9433.html

 

------------------------------------------------------------------

 

:shock::-?

[ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ]

My name is Chris ,

I am three,

My eyes are swollen..

I cannot see.

 

I must be stupid,

I must be bad,

What else could have made,

My daddy so mad?

 

I wish I were better,

I wish I weren't ugly,

Then maybe my mommy,

Would still want to hug me.

 

I can't do a wrong,

I can't speak at all,

Or else I'm locked up,

All day long.

 

When I'm awake,

I'm all alone,

The house is dark,

My folks aren't home.

 

When my mommy does come home,

I'll try and be nice,

So maybe I'll just get,

One whipping tonight.

 

I just heard a car,

My daddy is back,

From Charlie's bar

 

I hear him curse,

My name is called ,

I press myself,

Against the wall.

 

I try to hide,

>From his evil eyes,

I'm so afraid now,

I'm starting to cry.

 

He finds me weeping,

Calls me ugly words,

He says its my fault,

He suffers at work.

 

He slaps and hits me,

And yells at me more,

I finally get free,

And run to the door.

 

He's already locked it,

And I start to bawl,

He takes me and throws me,

Against the hard wall.

 

I fall to the floor,

With my bones nearly broken,

And my daddy continues,

With more bad words spoken.

 

'I'm sorry!', I scream,

But it's now much to late,

His face has been twisted,

Into a unimaginable sh ape.

 

The hurt and the pain,

Again and again,

O please God, have mercy!

O please let it end!

 

And he finally stops,

And heads for the door,

While I lay there motionless,

Sprawled on the floor.

 

My name is Chris ,

I am three,

Tonight my daddy,

Murdered me.

 

And you can help,

Sickens me to the soul,

If you read this,

And don't pass it on.

 

I pray for your forgiveness,

You would have to be,

One heartless person,

Not to be affected,

By this Poem.

 

And because you ARE affected,

Do something about it!

So all I ask you to do,

Is pass this on!

 

 

IF YOU ARE AGAINST CHILD ABUSE!

Post this as 'Daddy ... It hurts'

 

If you do not send this to everyone you know

Then you obviously don't care about child abuse.

 

At first I thought this was just a chain letter

And I wasn't going to send it either,

But now I realize that this is an important situation.

 

 

At least 5 children each day from around the world die from child abuse!!!!

 

This happens across the board, no matter how much money they have or their ethnicity.

Please help.

 

 

[Nefelirene]

My name is Chris ,

I am three,

My eyes are swollen..

I cannot see.

 

I must be stupid,

I must be bad,

What else could have made,

My daddy so mad?

 

I wish I were better,

I wish I weren't ugly,

Then maybe my mommy,

Would still want to hug me.

 

Πονάω και μόνο που το σκεφτομαι και στεναχωριέμαι περισσότερο για τις 2-3 φορές που έχω ακουμπήσει την μικρή στο pumpers.

Κλαίω και καταλαβαίνω ότι αν και ζήτησα συγνώμη στο παιδί μου δεν πρόκειται να την κάνω να ξεχάσει ποτέ.Μακάρι ποτε παιδάκι να μην ξανανείωσει αυτά που αναφερονται στο ποίημα και πραγματικά απορώ ποιοος γονιος μπορεί να αντίκρυσει το παιδακι του όπως στην photo και να το έχει κάνει αυτός........

[eleni_k]

My name is Chris ,

I am three,

My eyes are swollen..

I cannot see.

 

I must be stupid,

I must be bad,

What else could have made,

My daddy so mad?

 

I wish I were better,

I wish I weren't ugly,

Then maybe my mommy,

Would still want to hug me.

 

Πονάω και μόνο που το σκεφτομαι και στεναχωριέμαι περισσότερο για τις 2-3 φορές που έχω ακουμπήσει την μικρή στο pumpers.

Κλαίω και καταλαβαίνω ότι αν και ζήτησα συγνώμη στο παιδί μου δεν πρόκειται να την κάνω να ξεχάσει ποτέ.Μακάρι ποτε παιδάκι να μην ξανανείωσει αυτά που αναφερονται στο ποίημα και πραγματικά απορώ ποιοος γονιος μπορεί να αντίκρυσει το παιδακι του όπως στην photo και να το έχει κάνει αυτός........

 

Ακριβώς έτσι!!! Γροθιά στο στομάχι, θέλω να ξυπνήσω την μικρή μου και να κλαίω με τις ώρες για την απαράδεκτη συμπεριφορά μου προς αυτήν το δίμηνο που ο μπέμπης ταλαιπωριόταν με κολικούς.... Όσο κουρασμένη - άυπνη - μόνη - ταλαιπωρημένη αισθανόμουν, θα έπρεπε να είχα περισσότερο κατανόηση για εκείνην, την ζήλια της, το πόσο κρεμασμένη ήταν πάνω μου και δεν ήθελε κανέναν άλλον!!! Της έχω ζητήσει άπειρες φορές συγγνώμη αλλά οι τύψεις και οι ενοχές δεν λένε να φύγουν.... Αυτήν την στιγμή είμαι ένα με το πάτωμα....

[UFO]

αυτα να μην ξεχναμε !!!!!

 

[Dimitrali]

Η ζημιά που κάνει ένας γονιός στο παιδί του όταν το χτυπάει δεν έγκειται στο γεγονός πως μαθαίνει να λύνει τα προβλήματά του με τη βία... συμβαίνει βέβαια και αυτό, αλλά δεν είναι το πιο σπουδαίο...

Η μεγαλύτερη ζημιά που κάνει ένας άνθρωπος κακοποιώντας έναν άλλον άνθρωπο με οποιονδήποτε τρόπο είναι ότι του καταρρακώνει την προσωπικότητα, την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση, την εμπιστοσύνη του για τον κόσμο και τη ζωή... Τον μετατρέπει σε ένα πλάσμα, έρμαιο του φόβου και της ανάγκης για στοργή και αποδοχή...

 

Ο κακοποιημένος συχνά αγαπάει τον θύτη της κακοποίησης με έναν αρρωστημένο τρόπο εξάρτησης... νιώθει ταυτόχρονα την απόρριψη και βιώνει απίστευτα ενοχικά συναισθήματα γιατί πιστεύει ότι είναι εκείνος ο φταίχτης της κακοποίησης και όχι ο δράστης... Αυτό σε έναν ατέλειωτο κύκλο συναισθημάτων τον οδηγεί πολλές φορές σε μια μάταιη αναζήτηση της αποδοχής... δίνοντας τον εαυτό του άσκεφτα σε ανθρώπους που πιθανόν να μην το αξίζουν αλλά που νομίζει πως τον αγαπούν και τον δέχονται... και φυσικά με αυτόν τον τρόπο αναλώνεται σε λάθος σχέσεις... ή κάνει πράγματα που δεν πιστεύει και δεν τον εκφράζουν για να γίνει αρεστός...

 

Όλη αυτή η κατάσταση αλλοιώνει όπως είναι προφανές εντελώς την προσωπικότητα του κακοποιημένου (ας πούμε παιδιού) και πρέπει να έχει μεγάλη ψυχική δύναμη και αντοχή ώστε να καταφέρει να σπάσει την αλυσίδα... Τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνει και ο κύκλος της βίας συνεχίζεται... Αν όμως κάποιος κάπου συναντηθεί με το Υπερεγώ του, αν καταφέρει να μιλήσει λιγάκι με τη συνείδησή του, αν ψάξει βαθιά μέσα του για να δει τι έχει πραγματικά συμβεί και αν τέλος τέλος βρει το κουράγιο να συγχωρήσει αυτόν ή αυτούς που τον πόνεσαν τόσο... τότε ο κύκλος της βίας σπάει και τότε ο άνθρωπος αυτός μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός της...

[ΜΠΟΥΚΙΤΣΑ]

Η ζημιά που κάνει ένας γονιός στο παιδί του όταν το χτυπάει δεν έγκειται στο γεγονός πως μαθαίνει να λύνει τα προβλήματά του με τη βία... συμβαίνει βέβαια και αυτό, αλλά δεν είναι το πιο σπουδαίο...

Η μεγαλύτερη ζημιά που κάνει ένας άνθρωπος κακοποιώντας έναν άλλον άνθρωπο με οποιονδήποτε τρόπο είναι ότι του καταρρακώνει την προσωπικότητα, την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση, την εμπιστοσύνη του για τον κόσμο και τη ζωή... Τον μετατρέπει σε ένα πλάσμα, έρμαιο του φόβου και της ανάγκης για στοργή και αποδοχή...

 

Ο κακοποιημένος συχνά αγαπάει τον θύτη της κακοποίησης με έναν αρρωστημένο τρόπο εξάρτησης... νιώθει ταυτόχρονα την απόρριψη και βιώνει απίστευτα ενοχικά συναισθήματα γιατί πιστεύει ότι είναι εκείνος ο φταίχτης της κακοποίησης και όχι ο δράστης... Αυτό σε έναν ατέλειωτο κύκλο συναισθημάτων τον οδηγεί πολλές φορές σε μια μάταιη αναζήτηση της αποδοχής... δίνοντας τον εαυτό του άσκεφτα σε ανθρώπους που πιθανόν να μην το αξίζουν αλλά που νομίζει πως τον αγαπούν και τον δέχονται... και φυσικά με αυτόν τον τρόπο αναλώνεται σε λάθος σχέσεις... ή κάνει πράγματα που δεν πιστεύει και δεν τον εκφράζουν για να γίνει αρεστός...

 

Όλη αυτή η κατάσταση αλλοιώνει όπως είναι προφανές εντελώς την προσωπικότητα του κακοποιημένου (ας πούμε παιδιού) και πρέπει να έχει μεγάλη ψυχική δύναμη και αντοχή ώστε να καταφέρει να σπάσει την αλυσίδα... Τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνει και ο κύκλος της βίας συνεχίζεται... Αν όμως κάποιος κάπου συναντηθεί με το Υπερεγώ του, αν καταφέρει να μιλήσει λιγάκι με τη συνείδησή του, αν ψάξει βαθιά μέσα του για να δει τι έχει πραγματικά συμβεί και αν τέλος τέλος βρει το κουράγιο να συγχωρήσει αυτόν ή αυτούς που τον πόνεσαν τόσο... τότε ο κύκλος της βίας σπάει και τότε ο άνθρωπος αυτός μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός της...

 

 

 

Δήμητρα,

 

Τα είπες όλα............ιστορίες ζωής πολλών παιδιών..:cry:..ας βοηθήσουμε να μην γίνει ιστορία ζωής για κανένα άλλο παιδί στο μέλλον....ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.......όποια χέρια και αν είναι αυτά!!!

[gavrias]

Η ζημιά που κάνει ένας γονιός στο παιδί του όταν το χτυπάει δεν έγκειται στο γεγονός πως μαθαίνει να λύνει τα προβλήματά του με τη βία... συμβαίνει βέβαια και αυτό, αλλά δεν είναι το πιο σπουδαίο...

Η μεγαλύτερη ζημιά που κάνει ένας άνθρωπος κακοποιώντας έναν άλλον άνθρωπο με οποιονδήποτε τρόπο είναι ότι του καταρρακώνει την προσωπικότητα, την αυτοπεποίθηση, την αυτοεκτίμηση, την εμπιστοσύνη του για τον κόσμο και τη ζωή... Τον μετατρέπει σε ένα πλάσμα, έρμαιο του φόβου και της ανάγκης για στοργή και αποδοχή...

 

Ο κακοποιημένος συχνά αγαπάει τον θύτη της κακοποίησης με έναν αρρωστημένο τρόπο εξάρτησης... νιώθει ταυτόχρονα την απόρριψη και βιώνει απίστευτα ενοχικά συναισθήματα γιατί πιστεύει ότι είναι εκείνος ο φταίχτης της κακοποίησης και όχι ο δράστης... Αυτό σε έναν ατέλειωτο κύκλο συναισθημάτων τον οδηγεί πολλές φορές σε μια μάταιη αναζήτηση της αποδοχής... δίνοντας τον εαυτό του άσκεφτα σε ανθρώπους που πιθανόν να μην το αξίζουν αλλά που νομίζει πως τον αγαπούν και τον δέχονται... και φυσικά με αυτόν τον τρόπο αναλώνεται σε λάθος σχέσεις... ή κάνει πράγματα που δεν πιστεύει και δεν τον εκφράζουν για να γίνει αρεστός...

 

Όλη αυτή η κατάσταση αλλοιώνει όπως είναι προφανές εντελώς την προσωπικότητα του κακοποιημένου (ας πούμε παιδιού) και πρέπει να έχει μεγάλη ψυχική δύναμη και αντοχή ώστε να καταφέρει να σπάσει την αλυσίδα... Τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνει και ο κύκλος της βίας συνεχίζεται... Αν όμως κάποιος κάπου συναντηθεί με το Υπερεγώ του, αν καταφέρει να μιλήσει λιγάκι με τη συνείδησή του, αν ψάξει βαθιά μέσα του για να δει τι έχει πραγματικά συμβεί και αν τέλος τέλος βρει το κουράγιο να συγχωρήσει αυτόν ή αυτούς που τον πόνεσαν τόσο... τότε ο κύκλος της βίας σπάει και τότε ο άνθρωπος αυτός μπορεί να γίνει ο χειρότερος εχθρός της...

 

 

Τα σέβη μου!

[ilia bakou]

Πολυ διαφωτιστικο θεμα συγχαρητηρια σε ολους, μακαρι να υπαρχουν παντα στο πλαι μας τετοιοι ανθρωποι να μας καθοδηγουν και να μας συμβουλευουν.

Ακομα και ο πιο τελειος γονιος ειναι ανθρωπος, δεν εχω καταφερει να νικησω τις αδυναμιες μου που εχω, προσπαθω ομως νομιζω στη σωστη κατευθυνση.

Ενα θερμο ευχαριστω απο τα βαθη της ψυχης μου!

[Dimitrali]

Δεν έχω προλάβει να διαβάσω όλο το τόπικ και δεν γνωρίζω αν έχει γραφτεί κάπου πώς μπορούμε να αναγνωρίσουμε σε ένα παιδί σημάδια σεξουαλικής κακοποίησης. Τα γράφω για να ενημερωθούν όσοι γονείς ενδιαφέρονται...

 

Ποια είναι τα σημάδια ότι ένα παιδί κακοποιείται σεξουαλικά;

Ακατάλληλη σεξουαλική δραστηριότητα με παιχνίδια ή αντικείμενα

Εφιάλτες, προβλήματα ύπνου

Απόσυρση ή έντονη προσκόλληση σε κάποιον ενήλικα

Ασυνήθιστη μυστικοπάθεια

Ξαφνικές απρόσμενες αλλαγές στη διάθεση και προσωπικότητα

Παλινδρόμηση σε προγενέστερες συμπεριφορές, π.χ. ενούρηση τη νύχτα

Ανεξήγητος φόβος συγκεκριμένων τοποθεσιών ή ατόμων; δε θέλει να μένει μόνο με ένα συγκεκριμένο άτομο

Απώλεια όρεξης και ξαφνικές αλλαγές σε διατροφικές συνήθειες

Κατοχή νέων ενήλικων λέξεων για μέρη του σώματος χωρίς εμφανή πηγή

Μιλά για ένα καινούργιο μεγαλύτερο φίλο και αδικαιολόγητα δώρα ή χρήματα

Αυτό-τραυματισμός (κόψιμο και κάψιμο) στους εφήβους

Σωματικές ενδείξεις, αδικαιολόγητη ευαισθησία, πόνος ή μώλωπες στη στοματική ή γεννητική περιοχή, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, εγκυμοσύνη

Φυγή από το σπίτι

Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης είναι πολύ σοβαρές, επηρεάζουν πολλούς τομείς της ζωής του ατόμου, και, χωρίς θεραπεία, διατηρούνται για μια ολόκληρη ζωή. Η αυτοκτονικότητα, ο εθισμός στα ναρκωτικά, ο αλκοολισμός, η ανορεξία, η βουλιμία, η κατάθλιψη, οι ψυχώσεις, η εξάρτηση από κακοποιητικές σχέσεις, η εμπλοκή σε πορνεία, η αποτυχία στην εργασία και τις προσωπικές σχέσεις αποτελούν συνήθεις συνέπειες στα ενήλικα άτομα που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά ως παιδιά. Η ψυχοθεραπεία είναι πολύτιμη για την αποκατάσταση της ανείπωτης ψυχικής βλάβης, που έχουν υποστεί τα άτομα αυτά.

Πώς μπορούμε να προστατέψουμε τα παιδιά μας;

Πρέπει να τους διδάξουμε ότι έχουν το δικαίωμα να λένε όχι, για παράδειγμα όταν δε θέλουν να παίξουν, να τα γαργαλήσουν, να τα αγκαλιάσουν ή να τα φιλήσουν. Θα πρέπει πάντα να μας πουν αν κάποιος τους φέρθηκε με τρόπο που να τα ανησυχεί, ακόμη κι αν τους ήταν αδύνατο να πουν όχι εκείνη τη στιγμή. Όλα τα μέλη της οικογένειας έχουν δικαίωμα στον ιδιωτικό χώρο όταν ντύνονται, πλένονται, κοιμούνται ή έχουν άλλες προσωπικές δραστηριότητες. Ακόμη και τα μικρά παιδιά πρέπει να τα ακούμε και να τα σεβόμαστε. Πρέπει να προσέξουμε με ποιόν αφήνουμε τα παιδιά μας Αν το παιδί είναι δυσαρεστημένο με αυτόν που το προσέχει, να μιλάμε με το παιδί για αυτό το θέμα. Να τους διδάξουμε ότι:

Κανείς, ακόμη και κάποιος που αγαπούν, δε θα πρέπει να τους ζητήσει να κρατήσουν μυστικό για φιλιά, αγγίγματα, αγκαλιές.

Δεν είναι ποτέ φταίξιμο του παιδιού αν κάποιος τα κακοποιήσει.

Ότι δε θα θυμώσουμε αν σας πουν, ακόμη κι αν εκείνα νομίζουν ότι έκαναν κάτι λάθος ή αν αυτό περιλαμβάνει κάποιον γνωστό ή άτομο της οικογένειας.

Αν κάποιος τα αγγίξει με τρόπο που τα φοβίζει ή τα μπερδεύει πρέπει να το πουν. Τα συναισθήματα φόβου και σύγχυσης μπορεί να έρθουν για κάποιο άτομο και πριν ακόμη τα αγγίξουν.

 

http://www.obrela.gr/ekstrateia_paidikh_kakopoihsh.htm

[Dimitrali]

[soevan07]

Θεωρώ άσκοπο και απαράδεκτο όταν πρέπει να τιμωρήσουμε το παιδί μας για μια αταξία που έχει κάνει να το χτυπήσουμε, (έστω και με μία στα χεράκια -η βία είναι βία και δεν ξεχωρίζεται σε μικρή ή μεγάλη!)

 

Ήθελα να ακούσω και τις δικές σας γνώμες, μήπως και τελικά είμαι εγώ η υπερβολική και προτιμώ άλλες μεθόδους για τιμωρία...

[soevan07]

Χθες είχαμε πάει για μια επίσκεψη με την κόρη μου σε ένα σπίτι, στο οποίο ήταν ένα παιδάκι της ηλικίας της περίπου (2,5 χρονων)

 

Σε κάποια στιγμή, αυτό το παιδάκι έκανε μια αταξία και η μαμά του τον χτύπησε μπροστά μας!

 

Εγώ ένιωσα πάρα πολύ άσχημα γιαυτή της τη πράξη και ιδίως μπροστά στην κόρη μου, η οποία δεν το έχει συνηθίσει αυτό απο εμένα.

 

Το συζητήσαμε αυτό με την άλλη μαμά και η κουβέντα μας κόντευε να καταλήξει σε καβγά, γιατί η ίδια τόνιζε οτι κι εμείς που φάγαμε ξύλο απο τους γονείς μας δεν πάθαμε τίποτα, και οτι κι ο άγιος φοβέρα θέλει, και οτι απο τότε που καταργήθηκε ο "βούρδουλας" μας κάνουν οτι θέλουν τα παιδιά και κάτι τέτοια.

 

Το αποτέλεσμα ήταν (φυσικά) το παιδάκι αυτό μετά απο λίγο να ξανακάνει την αταξία -προφανώς γιατί ήθελε να μας τραβήξει την προσοχή.

 

Ο παιδίατρός μας μου είπε οτι πού και πού μπορώ να της δίνω "καμία" έτσι στο babylino και καλά για να τρομάξει και όχι για να πονέσει...

 

Το θέμα δεν είναι μόνο εάν πονέσειι!! Το θέμα είναι οτι εξακολουθεί να είναι μια βίαιη πράξη!! Είτε το χτυπάμε σιγά είτε δυνατά!

 

Δεν ξέρω τι να πω...

 

Εγω παλιά μία (και μοναδική!) φορά της έδωσα "μια" έτσι στα χεράκια της, γιατί με είχε νευριάσει με κάτι, και εκείνη μετά... άρχισε να χτυπάει μόνη της τον εαυτό της!!! Οι τύψεις που ένιωσα δεν περιγράφονται και απο τότε ορκίστηκα να μην την ξαναχτυπήσω!!

 

 

Γενικά πιστεύω οτι έτσι τα παιδιά μαθαίνουν οτι τα προβλήματα λύνονται μόνο με την βία.

[soevan07]

Xώρια που έχω και την πεθερά μου, που μου λέει συνέχεια όταν η μικρή κάνει καμιά αταξία: Δώστης και καμιά στον κ..... να μάθει!!!