Ονοματοδοσία. Μέχρι ποιά ηλικία;

[little lamb]

Χρόνος για βάφτιση οντως δεν χρειάζεται πολύς, σε δύο μήνες γίνεται. Απλώς από μια ηλικία και πέρα θα είναι αμήχανο το "μπέμπης" και όχι μόνο για τον ίδιο. Και σε εσάς δεν θα σας βγαινει. Άσχετα από το αν θα γίνει βάφτιση, ονοματοδοσία κλπ κλπ κλπ, θα θέλετε να αποφασίσετε ένα όνομα ακόμα κι αν δεν έχει δοθεί τυπικά.

[Madrugada]

Ναι, έχεις δίκιο, δεν γίνεται να μην έχει ένα όνομα μετά το πρώτο του έτος. Πιστεύω ότι είναι ένα λογικό χρονικό περιθώριο για προσφώνηση. Η αλήθεια είναι ότι δεν σκεφτόμουν να δώσω μετά από χρόνια το όνομα. Απλώς ήθελα να ξέρω η πολιτεία μέχρι πότε το αργότερο βάζει όριο χρονικά στην ονοματοδοσία. Δεν γνώριζα και υπέθεσα ότι θα έπρεπε να γίνει σχετικά σύντομα. Δηλ. μέχρι το πρώτο έτος. 

[Κάντι]

5 ώρες πρίν, Madrugada είπε:

Δεν του το έχω πει ευθέως διότι δεν είναι ότι οπωσδήποτε θέλω να βγει το όνομα του δικού μου πατέρα. Αν πχ μου έλεγε ότι του αρέσει το τάδε όνομα δεν θα είχα αντίρρηση.

Το θέμα δεν είναι ότι περιμένω από τους υπόλοιπους. Απλώς στην προκειμένη περίπτωση, με τους γονείς του και κυρίως με την μάνα του, μετά από τόσα πολλά χρόνια που με ξέρουν, έχω μια μικρή απαίτηση να καταλαβαίνουν και να σκέφτονται ότι υπάρχει και η πιθανότητα να θέλω να δώσω ένα άλλο όνομα ή το όνομα του πατέρα μου χωρίς περίεργες συμπεριφορές (όπως το να αποκαλεί η μάνα του το μωρό με το όνομα του άντρα της).

 

Δεν κάνω αντίποινα όταν σκέφτομαι να αφήσω τον χρόνο να περάσει. Το κάνω καθαρά γιατί έχω έρθει σε δύσκολη θέση και δεν ξέρω τι να κάνω.

 

Το πρόβλημα το έχω εγώ. Πάντα προτιμώ να κάνω πίσω για να μην έχω να αντιμετωπίσω τα μούτρα και τις μπηχτές για τα επόμενα χρόνια.

Δεν έχω οργανώσει κάτι ακόμη ώστε να το ακυρώσω. Απ’ ότι ρώτησα μια φίλη μου που έχει παιδί, μου είπε ότι δεν χρειάζεται απαραίτητα και τόσος πολύς χρόνος για να οργανώσεις μια βάπτιση. Δεν ξέρω!

Κι αν σε ξέρουν τόσα χρόνια τι να λέει δεν ειναι η μάνα σου να ξέρει οτι πρεπει να κανει η ίδια το βήμα.

Και επειδη το καταλαβαίνουν οτι θα ήθελες να βάλεις αλλα ονομα προσπαθούν να στο ξεκόψουν καθε ενας με τον τροπο του.

Ή η πεθερα μπορει πατροπαράδοτα να το εχει σίγουρο το ονομα και να μην πετάει καρφιά αλλα να το θεωρεί δεδομένο. Φαντάζεσαι;

Λογικά πρεπει να μιλήσεις στον άνδρα σου για αρχη.

Μου φαίνεται απίστευτο να μην συζητάς κατι τοσο σημαντικό και ουσιαστικα να ειστε όλοι σε αμηχανία θεριευοντας οι προσδοκίες που εχει ο καθενας σας για το ονομα του παιδιού.

 

[belleblue]

 

Γειά  σου. Έχω υπάρξει λίγο απότομη,...

Συγνώμη, ελπίζω να μη σε προσβάλω αλλα θα στα πω οπως θα στο λεγε ίσως καποια αδερφικη σου φίλη που δεν θα φοβηθεί να σου τα χώσει. 

λες 

"έχω μια μικρή απαίτηση να καταλαβαίνουν και να σκέφτονται ότι υπάρχει και η πιθανότητα να θέλω να δώσω ένα άλλο όνομα ή το όνομα του πατέρα μου χωρίς περίεργες συμπεριφορές (όπως το να αποκαλεί η μάνα του το μωρό με το όνομα του άντρα της)."

 

¨Το πρόβλημα το έχω εγώ. Πάντα προτιμώ να κάνω πίσω για να μην έχω να αντιμετωπίσω τα μούτρα και τις μπηχτές για τα επόμενα χρόνια"

 

 Ορίστε; Μιλάς για ψυχικά άρρωστη συμπεριφορά, πεθεράς,   (συγνώμη δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά το γράφω επειδή θυμώνω και το θεωρώ παθολογικό, αυθαίρετα ίσως αλλά έτσι το καταλαβαίνω )

Σου φαίνεται φυσιολογική συμπεριφορά ; Όχι σε θέμα διάγνωσης, αλλά ....με την κοινή αντίληψη... 

και λες οτι περιμενεις να το καταλάβει απο μόνη της; , ή μάλλον έχεις μικρή απαίτηση;

 

Το να περιμένεις/έχεις την προσδοκία/απαιτείς το αρρωστο άτομο να καταλάβει τι θέλεις, και να το κάνει κιόλας, αυτό δεν είναι ρεαλιστικό.  

Είναι magic thinking.  ψάξε το στο διαδίκτυο είναι φανταστικός όρος. 

 

 ..δεν φταίς εσυ, που λες οτι το πρόβλημα το έχω εγώ. Κάπου έμαθες, ότι  περισσότερη σημασία έχουν οι άλλοι.  Κάποιος το έκανε αυτό με εσένα,

 

...αν δε μπορείς μόνη σου, ζητα βοήθεια απο καποιο coach η ειδικό   

σχετικά με 

- αποδοχή πραγματικότητας ("άρρωστη" ψυχικά πεθερά) & πως θα προστατευτείς στο μέλλον (αυτό θέλει πραγματικά ειδικό και θα σε βοηθήσει πολύ!)

- κατάλληλους τρόπους έκφρασης των συμφερόντων σου

-   "                     "        διεκδίκησης των συμφερόντων σου

 

Όλα αυτά στην περίπτωση που όντως έχει σημασια για σένα αυτό. Όπως λίγο σκληρά είχα γράψει σε άλλο κειμενο πιο πάνω,  αν δεν είναι σημαντικό, τα παρατάς.

Αν είναι σημαντικό, τότε θα κάνεις τα πάντα για να φτάσεις στο στόχο σου.  

 

Και μια άλλη σκέψη ... αν μεγαλώσεις ένα παιδί με αυτή την φιλοσοφία και σε βλέπει να σκέφεσαι έτσι, για τα θέλω σου ή για την θέση σου, ή για το πως εκφράζεις τους στόχους σου, το σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσεις τα κακά της πατριαρχικής κοινωνίας που και η πεθερά σου και οποιοι αντρες συμμετέχουν με σιωπη, συντηρούν, 

δημιουργώντας ένα αδυναμο και ανήμπορο παιδάκι.   Όταν γίνεται σε γυναίκα λέγεται και εσωτερικευμένος μισογυνισμός.   Όταν γίνεται σε αγόρι, απλά του μαθαίνει, ότι "αγοράκι μου οι καλές γυναίκες σα τη μαμά σου κάνουν πίσω και δε μιλάνε, σκέφτονται 100 χρόνια πριν μιλήσουν και δεν μπαίνουν σε διαμάχες"

 

Ο άντρας σου αν μεγάλωσε με αυτή τη γυναίκα, πιθανώς αυτό που είχε καταλάβει  είναι "αγοράκι μου οι καλές γυναίκες σα τη μαμά σου, κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους, πατάνε τους άλλους και ας κλαίνε, και επιμένουν σε σπάσιμο νεύρων μέχρι να υποταγεί ο άλλος, εντάξει; "

Δε το θεωρώ και απίθανο να σε διάλεξε επειδή δεν είσαι καθόλου έτσι!   Όμως είναι ενάντια στο συμφέρον όλων, όλα τα άκρα! 

Οπότε αν εσύ δεν ξέρεις πως να είσαι στη μέση, ζήτα συμβουλές και απο ειδικό , ίσως κιόλας σε κατευθύνει καλά πως να αντιμετωπίσεις αυτη την ακραία της συμπεριφορά, χωρίς να φτάσεις και εσύ σε αντίστοιχα ακραία συμπεριφορά της παραίτησης σιωπής και protest behaviour.

(ψάξε το και αυτό στο διαδίκτυο είναι μια συμπεριφορά που προκύπτει από ελλειπείς ικανότητες επικοινωνίας και διαπραγμάτευσης)

 

Ναι βάφτιση γίνεται και εντελώς εντελώς μίνιμουμ.  Ότι θέλεις κάνεις πάντα μιλώντας όμορφα με σύζυγο.  

 

keywords to educate yourself on 

magic thinking

protest behaviour

 

Ελπίζω να σε κάνω να σκεφτείς και να πας παραπέρα.  Δεν θυμάμαι αν είχες γράψει, πόσων ετών είσαι περίπου;

 

Ξέχασα κάτι  -  κάθε δήμος έχει δωρεάν συμβουλευτική.  Κάνε το βήμα, επειδή ξαναδιάβασα ότι έγραψες ότι δεν αλλάζει τόσο εύκολα αυτή η δική σου αδυναμία. 

Αλλάζει τόσο γρήγορα όσο το θέλεις να αλλάξει! και αν δεν κάνεις κάτι επι τούτου, εσύ , δεν θα γίνει αυτό. 

Αν δεν το κάνεις για σένα, κάνε το για παιδί σου για να μη πάρει και αυτό λάθος μηνύματα απο δικά σου βάρη. 

 

Κάπου είδα να έγραψες, ότι τρώτε όλοι μαζί... Δηλαδή, εσυ μόνη σου, δεν είσαι στα γεύματα ποτέ; Πως γίνεται αυτό;  Προσωπικός χώρος / ώρα, δεν έχεις ανάγκη;   

Η ώρα του φαγητού είναι πολύ σημαντική, και εσύ βλέπεις κάθε μέρα ένα τέτοιο τοξικό άτομο σε αυτή την όμορφη ώρα που φροντίζουμε να πάρουμε θρεπτικές ουσίες και να έχουμε μια ανάπαυλα;    Αν ναι,  δώσε οπωσδήποτε και από τέτοια μικρά βήματα,  όρια, με ευγενικούς τρόπους  (βλέπε ειδικό αν δε μπορείς μόνη σου),και πάρε πίσω τη ζωή σου με κάθε λεπτό να έχει σημασία. 

 

άλλος όρος να ψάξεις 

self love

 

γιατί πρώτα ξεκινάμε με το να πάρουμε τα βήματα να προσέξουμε τον εαυτό μας, και αυτό θέλει καθημερινή στόχευση με μικρά βήματα.

Και να μη στεναχωριέσαι ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία που το ζεί αυτό! Όμως ας σπάσουμε κάπου το κύκλο της εκάστοτε γενιάς/σε κάθε οικογένεια! 

 

 

[little lamb]

1 hour ago, Madrugada είπε:

Ναι, έχεις δίκιο, δεν γίνεται να μην έχει ένα όνομα μετά το πρώτο του έτος. Πιστεύω ότι είναι ένα λογικό χρονικό περιθώριο για προσφώνηση. 

 

Και μέχρι τα 2 εμένα θα μου φαινόταν οκ. Εμείς την πρώτη τη βαφτίσαμε 8 μηνών κι όμως για πολύ καιρό μετά πολλές φορές τη λέγαμε μπέμπα. Όχι ως προσφώνηση, αλλά λέγαμε "η μπέμπα" αντί "η τάδε". Όπως θα λέγαμε "το μωρό" ή "το παιδί". Δεν θεωρώ οτι το μπέμπης-μπεμπα ειναι "ονομα" πριν αποκτησουν κανονικό όνομα. Το έχω καθαρά σαν συνώνυμο του "το μωρό", που το λες και μετά την απόκτηση ονοματος. Οπότε είτε το σκέφτεται κανείς έτσι είτε σαν προσφώνηση, όπως και να'χει μετά τα 2κατι είναι κάπως.

 

1 ώρα πρίν, Madrugada είπε:

Απλώς ήθελα να ξέρω η πολιτεία μέχρι πότε το αργότερο βάζει όριο χρονικά στην ονοματοδοσία. Δεν γνώριζα και υπέθεσα ότι θα έπρεπε να γίνει σχετικά σύντομα. Δηλ. μέχρι το πρώτο έτος. 

 

Δεν έχω ακούσει κάτι. Στο εξωτερικό ξέρω ότι σε κάποιες χώρες είναι υποχρεωτικό από τη γεννηση και μάλιστα το βραχιολακι του μαιευτηρίου γράφει το ονοματεπώνυμο του μωρού. Να σου πω την αλήθεια πολύ λογικό μου φαίνεται να απαιτείται εξ αρχής, να δηλώνεται ποιο άτομο γεννήθηκε κλπ, παρόλο που εμείς στην πρώτη μέχρι κάνα διμηνο πριν τη βάφτιση (όταν και την κλείσαμε) δεν είχαμε καταλήξει σε όνομα και κάπως έτσι μας βλέπω και στη δεύτερη! Δεν υπάρχουν απαιτήσεις, προστριβές κλπ ούτε με τρίτους ούτε μεταξύ μας, απλά δεν αποφασίζουμε εύκολα! (Οι επιλογές μας εντωμεταξυ είναι μονο τα ονόματα των παππουδογιαγιαδων, κι όμως δεν ξέρουμε ποιο να διαλέξουμε!)

[Madrugada]

16 ώρες πρίν, belleblue είπε:

Γειά  σου. Έχω υπάρξει λίγο απότομη,...

Συγνώμη, ελπίζω να μη σε προσβάλω αλλα θα στα πω οπως θα στο λεγε ίσως καποια αδερφικη σου φίλη που δεν θα φοβηθεί να σου τα χώσει.

 

Κανένα πρόβλημα, όχι δεν με προσβάλεις καθόλου. Ίσα ίσα σ’ ευχαριστώ που ασχολείσαι και σχολιάζεις στο θέμα που άνοιξα. Είμαστε εδώ για να ανταλλάσσουμε απόψεις. Ο καθένας μας έχει έναν δικό του τρόπο να εκφράζεται και πρέπει να νιώθουμε άνετα.

 

16 ώρες πρίν, belleblue είπε:

Ορίστε; Μιλάς για ψυχικά άρρωστη συμπεριφορά, πεθεράς,   (συγνώμη δεν είμαι ψυχολόγος, αλλά το γράφω επειδή θυμώνω και το θεωρώ παθολογικό, αυθαίρετα ίσως αλλά έτσι το καταλαβαίνω )

Σου φαίνεται φυσιολογική συμπεριφορά ; Όχι σε θέμα διάγνωσης, αλλά ....με την κοινή αντίληψη... 

και λες οτι περιμενεις να το καταλάβει απο μόνη της; , ή μάλλον έχεις μικρή απαίτηση;

 

Κοίτα, δεν πιστεύω ότι η πεθερά μου είναι ψυχικά ασταθής ή ψυχικά άρρωστη. Την γνωρίζω χρόνια. Είναι καλοί άνθρωποι οι γονείς του άντρα μου, μου έχουν σταθεί στο παρελθόν σε δύσκολες καταστάσεις, ιδιαίτερα η μητέρα του.

Ναι, η συμπεριφορά της όπως λες δεν είναι φυσιολογική. Αυτό που πιστεύω είναι ότι τέτοιες συμπεριφορές, είναι απλώς απόρροια συντηρητικής και επαρχιώτικης κουλτούρας μιας άλλης εποχής. (σσ δεν έχω κάτι με την επαρχία αυτή καθαυτή). Κοινώς η «κατινίστικη» συμπεριφορά που είναι εκνευριστική. Είναι και μεγάλοι άνθρωποι (79 ετών).

Δυστυχώς από συζητήσεις με γνωστές μου, κοντά στην ηλικία μου, που έχουν κάνει οικογένεια, παρόμοιες καταστάσεις βιώνουν, μη σου πω και χειρότερες. Είναι αυτή η μικροαστική ελληνική κουλτούρα. Ακόμη και σε πεθερικά νεότερης ηλικίας (60ρηδες) παρατηρούνται αντίστοιχες συμπεριφορές. Συνήθως δεν είναι από κακία, ούτε από ψυχασθένεια. Είναι θέμα καθαρά παγιωμένης νοοτροπίας.

Στον άντρα μου τ’ αναφέρω αυτά και συμφωνεί μ’ εμένα. Δεν θέλει όμως με τίποτα να δίνει έκταση και σημασία. Δεν θέλει ν’ ασχολείται και μου λέει να μην ασχολούμαι ούτε κι εγώ. Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να μη δίνω σημασία. Χαλιέμαι εύκολα σαν άνθρωπος και από την άλλη δεν θέλω να τσακώνομαι, οπότε ναι, υποχωρώ.

 

16 ώρες πρίν, belleblue είπε:

..δεν φταίς εσυ, που λες οτι το πρόβλημα το έχω εγώ. Κάπου έμαθες, ότι  περισσότερη σημασία έχουν οι άλλοι.  Κάποιος το έκανε αυτό με εσένα,

 

Βεβαίως, έτσι είναι. Το αναφέρω και πιο πάνω, ότι οι γονείς μου δεν μου έδιναν ποτέ σημασία, εκτός όταν έπρεπε να σκεφτούν πώς θα με περιορίσουν μη και τολμήσω να ανοίξω τα φτερά μου.  Το μόνο που έκαναν στο τέλος ήταν να μου φορτώσουν προβλήματα.  Εννοείται ότι την ίδια αντιμετώπιση είχα / έχω  και από τα μεγαλύτερα αδέλφια μου (αγόρια).

 

16 ώρες πρίν, belleblue είπε:

Και μια άλλη σκέψη ... αν μεγαλώσεις ένα παιδί με αυτή την φιλοσοφία και σε βλέπει να σκέφεσαι έτσι, για τα θέλω σου ή για την θέση σου, ή για το πως εκφράζεις τους στόχους σου, το σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσεις τα κακά της πατριαρχικής κοινωνίας που και η πεθερά σου και οποιοι αντρες συμμετέχουν με σιωπη, συντηρούν, 

δημιουργώντας ένα αδυναμο και ανήμπορο παιδάκι.   Όταν γίνεται σε γυναίκα λέγεται και εσωτερικευμένος μισογυνισμός.   Όταν γίνεται σε αγόρι, απλά του μαθαίνει, ότι "αγοράκι μου οι καλές γυναίκες σα τη μαμά σου κάνουν πίσω και δε μιλάνε, σκέφτονται 100 χρόνια πριν μιλήσουν και δεν μπαίνουν σε διαμάχες

 

Το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Θα έχω πάντα υπόψιν να προσπαθώ με κάθε ευκαιρία να τον μάθω να σέβεται τις γυναίκες. Πιστεύω ότι ακόμη όταν θα με βλέπει να δυσανασχετώ με κάτι που θα προσπαθούν να μου επιβάλλουν οι άλλοι, ότι θα παίρνει το μήνυμα ότι αυτό που κάνουν οι άλλοι σ'εμένα είναι λάθος.

 

Υπάρχει και ένα άλλο πρακτικό ζήτημα που σκέφτομαι συχνά. Ότι αυτό το παιδί όταν φτάσει με το καλό  στην εφηβεία ή όταν πάει 20 / 25 ετών εγώ πού θα είμαι; πώς θα είμαι;  Εννοώ ότι θα είμαι πολύ μεγάλη ηλικιακά και δεν ξέρω τότε αν θα μπορώ να έχω επιρροή επάνω του ως γονιός που θέλει να καθοδηγήσει το παιδί του. Σίγουρα θα προσπαθώ πάντα! Αλλά δεν ξέρω τότε αν θα έχω ανταπόκριση. Τώρα είμαι 45.

 

17 ώρες πρίν, belleblue είπε:

Ο άντρας σου αν μεγάλωσε με αυτή τη γυναίκα, πιθανώς αυτό που είχε καταλάβει  είναι "αγοράκι μου οι καλές γυναίκες σα τη μαμά σου, κοιτάνε μόνο το συμφέρον τους, πατάνε τους άλλους και ας κλαίνε, και επιμένουν σε σπάσιμο νεύρων μέχρι να υποταγεί ο άλλος, εντάξει; "

 

Όχι καμία σχέση. Ίσα ίσα που η μάνα του έχει πρόβλημα με τέτοιες συμπεριφορές. Συγκεκριμένα ο άλλος της γιος, αυτός που μένει από πάνω, έχει παντρευτεί μια κοπέλα που του έχει φορτώσει όλες τις υποχρεώσεις του σπιτιού / παιδιού, τον κατσαδιάζει και από πάνω ότι δεν τα κάνει καλά. Μόνο ξύλο που δεν τρώει. Επίσης δεν τον αφήνει να πηγαίνει το παιδί στον παππού και γιαγιά που μένουν από κάτω.

 

17 ώρες πρίν, belleblue είπε:

Κάπου είδα να έγραψες, ότι τρώτε όλοι μαζί... Δηλαδή, εσυ μόνη σου, δεν είσαι στα γεύματα ποτέ; Πως γίνεται αυτό;  Προσωπικός χώρος / ώρα, δεν έχεις ανάγκη;   

Ναι, μεσημέρι και βράδυ. Παλιότερα είχα προσπαθήσει πολλές φορές να μαγειρεύω και να τρώω μόνη μου, αλλά όσες φορές έχει γίνει η μάνα του στενοχωριέται και θεωρεί ότι έχω θυμώσει με κάτι. Να πω βέβαια και την «αμαρτία» με βολεύει και λίγο αυτό, από την άποψη ότι βαριέμαι να μαγειρεύω κάθε μέρα. Σίγουρα δεν θα άντεχα αν πετούσε κάθε μέρα μπηχτές για κάτι, αλλά ευτυχώς δεν είναι καθημερινό φαινόμενο.

[belleblue]

ο άντρας σου δεν βοηθάει να λυθεί το θεμα, γιατι δεν φτανει " να μη δινεις διασταση ",

 

..εγώ για αυτό είπα ότι επειδή δεν εχεις βοηθεια απο εκείνον, να ζητησεις μια συναντηση οικογενειακή να γινει πολιτισμενα για το θεμα αυτο, γιατι το θεωρω ακριβως αντιδοτο στο επαρχιωτικο στυλ επικοινωνίας και το βραχυκυκλώνει.  

Τι θα πει δεν εχουν δουλειά; αφού έχουν βαλει τον εαυτό τους σε αυτη τη θεση και θεωρειται αποδεκτο αυτό,  έχουν άτυπα.  ας το συζητησετε εντελώς ανοιχτα, αυτο ειναι το πολιτισμενο, αν δεν θελεις να κυρήξεις πολεμο απο τη στιγμη που τα μέσα τους είναι ύπουλα και μη ελέγξιμα. 

 

Άρα, σου λέω πάρε εσυ τα ηνία. Εσυ πες τους , θελω να ταπουμε σήμερα μετά το φαγητό, για καφέ και εχω αυτο το θεμα, θέλω να ακουσω την αποψη σας, και να σας πω τη δικη μου.

Δε καταλαβαινω που εναι το κακό. Από την συζητηση θα καταλάβεις τι σε παιρνει να πει και τι όχι, και θα πεις,  οκ ευχαριστώ που μου είπατε την άποψή σας,

θα σκεφτώ αυτά που μου είπατε, αλλά να ξέρετε οτι εγώ θέλω αυτό και αυτό και έχει μεγάλη σημασία για μένα, και ήθελα όμως κι να το ξέρετε! 

αυτό είναι ένδειξη σεβασμού και θα δώσει το μήνυμα ότι  είσαι εκεί, συζητάς και τα θέλεις ανοιχτά όλα αυτά. 

όλα αυτά επειδή δε μιλάει ο άντρας σου έτσι; 

Γιατί λοιπόν να μην είσαι ικανή εσύ να αναλάβεις το ρόλο αυτό το δικό του εφόσον δεν τον παίρνει;   Πες του ρώτα τον αν έχει πρόβλημα, πάρε το βήμα.  

Εφόσον έχετε τοσο στενή σχεση αυτό είναι που πρέεπει να γίνει και να τελειώσει αυτή η χρονοβόρα ψυχοφθόρα κατάσταση! 

 

Στην θέση σου θα κανόνιζα να έχω κάποιες μέρες που για χ δικαιολογίες να μην τρώω μαζί τους ( αρχίζεις διατροφή τάδε και δεν αντεχεις να βλεπεις το αλλο φαγητο διπλα και ξερω γω. ότι μια φορά την εβδομάδα κάνεις ολοήμερη νηστεία ? πραγματικά ο κόσμος τα κάνει αυτά και κοιτάει λίγο τον εαυτό του! .), ότι ξεκινάς ένα μάθημα στον ΗΥ, βρες κατι, για να αποκτήσεις δικό σου χρόνο και χώρο και να μην ειναι κανόνας. 

 

Ακριβώς επειδη έχετε τέτοια σχέση, και επειδή φαίνεται να έχεις εσύ αλληλοεξάρτηση συναισθηματική, θα πρέπει να τους αντιμετωπίσεις σαν να ήταν δική σου οικογένεια. 

Αφού επιλέγεις να έχεις τόσο κοντινή ζωή μαζί τους, θέλω να πω.  

 

Για διάβασε και λίγο για το   codependency     ..     (  κατ επέκταση αυτό  προκαλεί  self love deficit disorder,  Ross Rosenberg)

 

Υπάρχουν τρόποι που βγαίνεις από αυτό συναισθηματικά

Οι δικές μου οικογενειακές κασταστάσεις είχαν ένα τέτοιο στοιχείο, οπότε, για αυτό στα γράφω αυτά.

Υπήρχε πολύ μεγάλος περιορισμός στην ανάληψη πρωτοβουλίας ή στην έκφραση. 

[little lamb]

Εφόσον τρως εκεί καθε μέρα πάντως μην εκπλαγείς αν σου πουν ότι είσαι αχάριστη κλπ κλπ...

[vicky86]

5 ώρες πρίν, little lamb είπε:

Εφόσον τρως εκεί καθε μέρα πάντως μην εκπλαγείς αν σου πουν ότι είσαι αχάριστη κλπ κλπ...

ακριβως,ολα πρεπει να τα περιμεμουμε

σε βολευει να μην εχεις να μαγειρευεις,γι αυτο κ τωρα εισαι σε αυτην την θεση

μην περιμενεις κανενας να σκεφτει τι μπορει να ηθελες,αν δ το λες.δυστυχως ουτε απο τον αντρα σου

πρεπει να μιλησεις μαζι του ανοιχτα.ολα οσα λες εδω,κ περισσοτερα

δ μπορεις να μην δινεις σημασια,οπως δ μπορουν να μην ανακατευονται κ σχολιαζουν.εφοσον αυτο σε ενοχλει πρεπει να κανετε κτ να αλλαξει.αρχικα μαζι με τον συζυγο σου,κ αν για αλλη μια φορα δ σε στηριξει,μονη

διαφωνω καθετα να συζητησεις με καποιον αλλο το θεμα.το πολυ πολυ,μετα το φαγητο,θα ελεγα οτι το ονομα του μωρου το αποφασιζουμε εγω κ ο αντρας μου,δε θελω αλλη κουβεντα πανω σε αυτο

καπου εκει τελειωνει το γευμα,κ προσωπικα θα εκοβα την καθημερινη συναντηση(πραγματικα απορω πως το κανει καποιος,δ θα μπορουσα με τπτ,ουτε με συγγενεις μου.ειδικα στο φαι,παντα με ενοχλουσε η φασαρια στην πατρικη μου οικογενεια)

επισης αν ελεγα κτ θα ηταν μετα τη συζητηση με τον συζυγο

[kotsifikos]

On 2/28/2023 at 7:40 PM, Madrugada said:

 

Στον άντρα μου τ’ αναφέρω αυτά και συμφωνεί μ’ εμένα. Δεν θέλει όμως με τίποτα να δίνει έκταση και σημασία. Δεν θέλει ν’ ασχολείται και μου λέει να μην ασχολούμαι ούτε κι εγώ. Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να μη δίνω σημασία. Χαλιέμαι εύκολα σαν άνθρωπος και από την άλλη δεν θέλω να τσακώνομαι, οπότε ναι, υποχωρώ.

Υπάρχει περίπτωση η αντίδραση αυτή να οφείλεται στο ότι δεν θέλει να γίνει δυσάρεστος στους γονείς του?

Αν ναι ,  τότε θα πρέπει να το δεις σε άλλη βάση, πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να ''δώσουν έκταση΄΄ επειδή στην ουσία δεν μπορούν να έρθουν απέναντι με τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

On 2/28/2023 at 7:40 PM, Madrugada said:

Ναι, μεσημέρι και βράδυ. Παλιότερα είχα προσπαθήσει πολλές φορές να μαγειρεύω και να τρώω μόνη μου, αλλά όσες φορές έχει γίνει η μάνα του στενοχωριέται και θεωρεί ότι έχω θυμώσει με κάτι.

Αν δεν θέλεις να τρως μαζί τους του -που εγώ στη θέση σου δεν θα ήθελα ώστε να κρατήσω όσο το δυνατό μεγαλύτερες αποστάσεις - εξηγείς ότι δεν μπορείς και τελείωσε εκεί το θέμα. Αν η πεθερά σου αισθάνεται ότι έχεις κάτι και για αυτό το κάνεις την ενημερώνεις πως δεν υπάρχει κάτι. Έχεις ευθύνη για αυτά που κάνεις εσύ όχι για αυτά που οι άλλοι καταλαβαίνουν.