Μητέρα δηλώνει έτοιμη να θηλάζει τον γιο της μέχρι να γίνει οκτώ ετών

[tzatzikaki]

Κine, εγώ πάλι θα σου προτείνω να θυμηθείς τη σημερινή σου δήλωση περί μη ανάγκης εκμάθησης κανόνων και ορίων στα παιδιά, σε, ας πούμε ένα χρόνο από τώρα, (νωρίτερα για άλλο θέμα προτάθηκαν 7 χρόνια) και σου το λέω επειδή πιστεύω απόλυτα ότι αυτό είναι κάτι που εσύ θα διδαχθείς βιωματικά.

Ακόμα και το πιο συνεργάσιμο παιδί θα σε βγάλει κάποιες στιγμές από τα ρούχα σου, θα θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο, θα ζητήσει κάτι παράλογο. Θα το κάνει όσο και να έχεις παλέψει να του διδάξεις βιωματικά κανόνες και όρια.

Πάρα μα πάρα πολλές φορές θα επιχειρήσει να σε τεστάρει. Και θα το κάνει όχι επειδή είναι κακό παιδί, θα το κάνει επειδή θέλει να δει την αντίδρασή σου, να δει μέχρι πού μπορεί να φτάσει με τι συμπεριφορά του και μέχρι τι θα του επιτραπεί να κάνει. Αυτά θα σου συμβούν και θα κληθείς να τα αντιμετωπίσεις. Μέχρι τότε, κράτα και καμιά πισινή βρε kine....

[kine]

Όσον αφορά το στήθος, ένα μωρό που θηλάζει ως τα δύο, δεν πρόκειται να θυμάται (συνειδητά τουλάχιστον) τίποτα στην ενήλικη ζωή του. Πριν τα τρία δεν υπάρχει μόνιμη μνήμη. Την προσλαμβάνουσα θα την πάρει από το αδερφάκι, από τον κόσμο γύρω του εν γένει.

 

Για την οριοθέτηση, διαφωνώ κάθετα. Αν γινόταν αυτόματα και φυσικά, θα ζούσαμε σε μια κοινωνία όπου ο ένας θα σεβόταν τον άλλο.

 

Το να θηλάσει αυτό καθ' αυτό δεν θα σηματοδοτήσει τρομερές διαφορές στην κοινωνική συμπεριφορά ως προς το στήθος. Το να υπάρχει μια διευρυμένη αντίληψη ως προς τη φυσικότητα του θηλασμού, μαζί με την βιωματική εμπειρία του ίδιου του παιδιού αλλά και την συνέχεια στα μικρότερα αδέρφια, θα δώσει το αποτέλεσμα που προανέφερα. Δεν είναι ζήτημα μνήμης με την αυστηρή έννοια (του τύπου, ανακαλώ εμένα να κάνω αυτό), αλλά βιώματος και εμπέδωσης στη συλλογική μνήμη (της οικογένειας εν αρχή). Μετουσιώνεται έτσι ο θηλασμός, στα πράγματα που απλώς ξέρει και κατανοεί ως αυτονόητα, χωρίς αναλύσεις και επεξηγήσεις.

Ο θηλασμός είναι φυσικός για ένα παιδί τότε, γιατί, έτσι είναι!! όχι γιατί μου το εξήγησαν στην όποια ηλικία.

 

Είναι άπειρα τα πράγματα που κάνουμε στην νεαρότερη παιδική ηλικία (απ'την οποία μπορεί να μην έχουμε και καθόλου μνήμες φαινομενικά), που έχουν εμπεδωθεί μέσα μας και τα έχουμε ως αυτονόητα, χωρίς ποτέ να μας τα διδάξει κανείς με κάποιον εκπαιδευτικό τρόπο. Απλά τα ξέρουμε γιατί έτσι ήταν το φυσικό να γίνεται στο σπίτι μας και μιμηθήκαμε. Αργότερα μπορεί κάποια από αυτά να αμφισβητηθούν και να αρχίσει σταδιακά η αναίρεση ή η επιβεβαίωση τους μέσα από τη σχέση με τους τρίτους άλλους.

 

Η επισήμανση μου για την οριοθέτηση υπονοεί ακριβώς αυτό: υπάρχει νοσηρότητα στον τρόπο που λειτουργεί ο ενήλικας και μεταφέρεται αυτή στο παιδί.

Ο γονέας αναγνωρίζει τότε μια προβληματική συμπεριφορά στο παιδί και προσπαθεί να το οριοθετήσει. Δεν αντιλαμβάνεται όμως, τί ήταν αυτό (στην δική του συμπεριφορά) που εξαρχής τροφοδότησε αυτή την συμπεριφορά, την οποία, τώρα θέλει οριοθέτησει.

Ας πούμε ότι τα καταφέρνει και οριοθετεί το παιδί. Εχει επιτύχει συμπεριφορικά: το παιδί ομοιομορφεί, υπακούει τον γονέα. Αυτό όμως έχει επιτευχθεί με επιβολή απ' εξω, όχι μέσω της εμπερίας, εκ των έσω. Είναι μια διδαχή, ένας κανόνας, ενώ θα μπορούσε να είναι ήθος (όχι ηθική, μη μπερδευτούμε).

 

Στα μεγαλύτερα παιδιά και τους ενήλικες, αυτή η διαφορά φαίνεται στην ποιότητα των εκφράσεων τους προς τους άλλους, αλλά και στην συνέπεια της έκφρασης αυτής ανάμεσα σε διαφορετικά πρόσωπα / πλαισια:

Η οριοθέτηση που γίνεται ως "μάθημα" είναι τρωτή, είναι εύπλαστη και μπορεί να ακυρωθεί, όταν ακυρώνεται το πλαίσιο που την ορίζει (είμαι έτσι όπως μου δίδαξαν οι γονείς μου ΟΤΑΝ είμαι μαζί τους, αλλά είμαι διαφορετικός/η όταν είμαι έξω από το σπίτι / είμαι συνεπής προς τις υποχρεώσεις μου στο σχολείο, όπως μου δίδαξαν στο σχολείο, αλλά είμαι ασυνεπής προς άλλες υποχρεώσεις, εκτός μαθησιακού πλαισίου κ.α.)

Αρα σέβομαι, ασκώ εμπράκτως τα όρια, υπό προϋποθέσεις, σε ορισμένο πλαίσιο, πρόσωπα που έχω αποφασίσει εγώ κτλ.

 

Το αντίθετο, είναι ένα παιδί με βιωματικές αρχές, αξίες και όρια, που εφαρμόζονταν με τέτοιο τρόπο από τους γονείς, ώστε δεν χρειάστηκε να του τα διδάξουν. Εκφράζονται πάντα και παντού, στον οικείο και στον ξένο, στον αγαπημένο και στον ενοχλητικό.

Φυσικά αυτό πάει και αντιστρόφως: τις αγενείς και προσβλητικές συμπεριφορές που βλέπει να ασκούν οι γονείς του, θα τις μετουσιώσει εμπειρικά σε αυτονόητες και όσο κι αν "διδαχθεί" όρια και σεβασμό στον άλλο, μέσα του θα ξέρει, πως η προσβολή και η ασέβεια είναι φυσικό πράγμα!

 

Δίνω παραδείγματα οριοθέτησης (πχ. σεβασμός) για να κάνουμε πιο πρακτική την συζήτηση. Αν θέλετε μπορούμε να θέσουμε ένα άλλο παράδειγμα οριοθέτησης (πέραν του θηλασμού) και να το αναλύσουμε εκεί πάνω για να είμαστε πιο συγκεκριμένες στα όσα λέμε.

 

Με τα παραπάνω δεδομένα, το να θηλάσει για όσο καιρό θέλει (και θέλει και η μαμά και μπορεί!) είναι κάτι θετικό, όχι για την πράξη αυτή καθ' αυτή του θηλασμού, αλλά γιατί η οικογένεια εν γένει έχει αφήσει αυτή τη διαδικασία στην ελευθερία του παιδιού και της μητέρας να εξελιχθεί ομαλά και δεν ανησυχεί μήπως είναι νοσηρή.

Αντίστροφα, αν μια μητέρα διατηρεί το θηλασμό όσο περισσότερο μπορεί, ενώ ταυτόχρονα νιώθει αμήχανα γιατί το παιδί μεγαλώνει, κουράζεται και το κάνει με το ζόρι, "για το καλό του παιδιού", της προκύπτει εκνευρισμός από την όλη διαδικασία, αμύνεται στο οικογενειακό της περιβάλλον για αυτό που κάνει κ.α. τέτοια, ΔΕΝ μπορείς να θεωρήσεις ότι θα έχει σαν κάτι το φυσικό και το θετικό τον θηλασμό αυτό το παιδί, διότι θα εντυπωθεί στην εμπειρία του όλη αυτή η δυσκολία και η αμηχανία της μητέρας και της οικογένειας, γύρω από το θηλασμό.

[kine]

Ακόμα και το πιο συνεργάσιμο παιδί θα σε βγάλει κάποιες στιγμές από τα ρούχα σου, θα θέσει τον εαυτό του σε κίνδυνο, θα ζητήσει κάτι παράλογο. Θα το κάνει όσο και να έχεις παλέψει να του διδάξεις βιωματικά κανόνες και όρια.

Πάρα μα πάρα πολλές φορές θα επιχειρήσει να σε τεστάρει. Και θα το κάνει όχι επειδή είναι κακό παιδί, θα το κάνει επειδή θέλει να δει την αντίδρασή σου, να δει μέχρι πού μπορεί να φτάσει με τι συμπεριφορά του και μέχρι τι θα του επιτραπεί να κάνει. Αυτά θα σου συμβούν και θα κληθείς να τα αντιμετωπίσεις. Μέχρι τότε, κράτα και καμιά πισινή βρε kine....

 

Δίκιο έχεις σε όλα. Δεν αμφισβητώ το πόσο εκτός εαυτού μπορεί να σε βγάλει ένα παιδί για να σε τεστάρει και να ελέγξει και τα δικά σου όρια... Η επισήμανση είναι στο ΠΩΣ. Το βίωμα ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΕΙΣ. Είναι η καθημερινότητα μας. Δεν το προσπαθείς. Είναι όσα κάνεις ακούσια σχεδόν. Αυτά μένουν στα παιδιά, αυτά αναπαράγει. Τα άλλα τα μαθαίνει από πάνω, από αυτή την εμπειρία. Αν το θέλεις αλλιώς, η μητέρα και ο πατέρας που είναι τέτοιοι (: καλοί, κακοί, σοβαροί, κάφροι, αγενείς, ευγενικοί ή ότι άλλο), θα το δώσουν αυτό στα παιδιά τους, ότι άλλο και να προσπαθήσουν να διδάξουν.

 

Πολύ εκτός συζήτησης παράδειγμα αλλά έτσι για την σαφήνεια: προσπαθώ να μάθω το παιδί να τρώει υγιεινά, αλλά εγώ δεν τα πολυσυμπαθώ τα πράσινα και τα φρούτα, τα βγάζω στο τραπέζι, ίσως τα τρώω κι εγώ αλλά θα με δει να ευχαριστιέμαι και να απολαμβάνω την μπριζόλα ή την λάκτα (ή να κρύβω συγκεκριμένες τροφές για να μην τις μάθει, αλλά να μη τις έχω καταργήσει από τη δική μου διατροφή).

 

Μας απαντάς ως επαγγελματίας ψυχικής υγείας δηλαδή? Γιατί στο πρώτο σου post μας λες τα παρακάτω που δεν συνάδουν με άνθρωπο που έχει κάνει τις σπουδές που ισχυρίζεσαι, το καταλαβαίνεις αυτό φαντάζομαι?

 

Γιατί και σε ένα απλό σεμινάριο με θέμα τα όρια στην νηπιακή και σχολική ηλικία να πας, από αυτά που διοργανώνουν ορισμένοι δήμοι, τόσο απλό, τέτοιο πράγμα δεν θα το ακούσεις. Φυσικά και διδάσκονται τα όρια. Από τους γονείς προς τα παιδιά τους. Και για να μην σε μπερδεύω, όταν λέμε ότι διδάσκουμε τα παιδιά μας δεν εννοούμε "να Λόλα, να ένα μήλο", ούτε σε καμία τάξη μέσα.

 

Οχι, σας απαντάω ως πρόσωπο, με την ιδιότητα της μητέρας, της συζύγου, της κόρης και φίλης. Με τις γνώσεις που έχω αποκομμίσει από την εμπειρία μου και τα διαβάσματα μου, τα παιδιά που έχω συναναστραφεί και τις έρευνες που έχω μελετήσει. Οπως όλες δηλαδή. Δεν εκτιμώ την αυθεντία του "επαγγελματία" στις ανθρωπιστικές επιστήμες και γι' αυτό δεν την ασκώ αυτή την ιδιότητα με ευκολία, πόσο μάλλον σε ένα φορουμ που είναι εκ των πραγμάτων ανούσια η επίκληση σε τέτοιες αυθεντίες.

 

Κάνω λογικούς συλλογισμούς, με συνέπεια και περιμένω να μου απαντούν στο ίδιο πλαίσιο για να μπορώ κι εγώ να σεβαστώ και να συνεχίσω μια συζήτηση με λογικά επιχειρήματα.

Σου αναφέρω πως είμαι σε συνεχή ενασχόληση με το εν λόγω αντικείμενο και μερικές ακόμη ανθρωπιστικές επιστήμες, που με κάνουν να έχω μια ισχυρογνωμοσύνη στα όσα παραθέτω. Μέχρι εκει.

 

ΥΓ. Τα σεμινάρια που αναφέρεις δεν είναι παράδειγμα επιστημονικής γνώσης για τέτοια ζητήματα. Αλλο μια μέθοδος διαχείρισης παιδιών σε ορισμένη ηλικία, πρακτικές συμβουλές και προσεγγίσεις κι άλλο μια σφαιρική μελέτη και προσπάθεια κατανόησης του ανθρώπινου είδους από τη γέννηση μέχρι το τέλος της ζωής. Για το δεύτερο χρειάζεται πολυπλευρη ενασχόληση και φυσικά, όσο ζεις, μαθαίνεις, γι' αυτό είναι ουσιαστικής σημασίας, η εμπειρία, πέρα από την θεωρία. Σε αυτό με βοηθά πολύ και το φόρουμ, στο οποίο βλέπεις μυριάδες διαφορετικές εμπειρίες ή και όμοιες και προσθέτεις (εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω) στη δική σου συλλογιστική.

[sofi@p]

πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά.... σε θεωρητικό επίπεδο. μου θυμίζουν αυτά που διάβαζα και σκεφτόμουν, ως σωστά, πριν κάνω παιδιά.

 

η πρακτική εφαρμογή είναι δύσκολη και όσο περνάνε τα χρόνια αναθεωρείς πολλά πράγματα. γενικότερα, είμαι της άποψης: μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες!

[ΑΝΝΑ24]

Θα συμφωνήσω με τη μπουκιά.

To βιωματικό είναι απαραίτητο, αλλά όχι επαρκές. Δεν μπορείς να περιμένεις ένα δίχρονο να παρατηρήσει τη συμπεριφορά σου για να μην πεταχτεί στο δρόμο, για να μην τρώει στο σαλόνι, για να μην αρπάζει παιχνίδια από άλλα παιδιά, για να μην αναποδογυρίζει τα τάπερ...πόσα να πω? δεν τελειώνουν.

 

* Το έξι μηνών προσπαθείς να το μάθεις να τρώει υγιεινά?

[livinath]

Υπάρχει κανείς που λέει ότι όταν διδάσκεις τα όρια στο παιδί σου δεν πρέπει να τηρείς τους κανόνες που βάζεις? Ή ότι θα κάνεις ή το ένα ή το άλλο?? Όταν διδάσκεις κανόνες φροντίζεις και να τους τηρείς και να μένεις πιστός σε αυτούς. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι όταν αυτοί οι κανόνες έχουν εμπεδωθεί, δεν μπορούν να υπάρξουν και εξαιρέσεις οι οποίες γίνονται σαφής εξ'αρχής στο παιδί.

 

Μπερδεύεις τον μιμητισμό με την εκμάθηση κανόνων. Να σου φέρω ένα παράδειγμα... Στην οικογένεια μας δεν χτυπάμε το παιδί μας, ούτε και κανέναν άλλο. Παράλληλα δε, δεν επιδοκιμάζουμε τέτοιες πρακτικές, δεν γελάμε δηλαδή αν δούμε ένα τέτοιο περιστατικό στην παιδική χαρά, ίσα ίσα μπορεί και να αρπάξουμε την ευκαιρία να πούμε στο παιδί μας πόσο άσχημο ήταν αυτό που έγινε κλπ. Όμως μια μέρα στην παιδική χαρά το παιδάκι μας σηκώνει το χέρι και κατραπακιάζει ένα άλλο παιδάκι. Το βίωμα του μέσα από το σπίτι δεν είναι τέτοιο, όμως το κάνει... Το γιατί δεν έχει πάντα σχέση με την οικογένεια, άλλωστε είναι ουτοπικό να πούμε ότι τα παιδιά μας βγαίνουν καρμπόν με εμάς. Είναι ο καθρέφτης της οικογένειας αλλά δεν είναι καρμπόν. Όταν θα χτυπήσει το άλλο παιδί λοιπόν, τι θα κάνεις? Θα περιμένεις μόνο του να καταλάβει ότι δεν είναι σωστό αυτό που έκανε? Δεν θα βάλεις μια - υποτυπώδη έστω - τιμωρία? Προσωπικά θα έφευγα άμεσα από την παιδική χαρά, αφού την έστελνα να ζητήσει συγγνώμη. Η κακή πράξη θα πρέπει να έχει μια αρνητική συνέπεια και παράλληλα την προφορική νουθεσία. Αν δεν εξηγήσω, πως στο καλό θα καταλάβει γιατί φεύγουμε από την παιδική χαρά? Κάποια στιγμή, οι τιμωρίες/ανταμοιβές παύουν και μένει μόνο η προφορική νουθεσία. Οι ανταμοιβές βέβαια ίσως και να μην παύουν ποτέ. Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι διδάσκουμε τα όρια. Δεν μπορείς να διαχωρίσεις το βίωμα από τον κανόνα, πάνε μαζί.

 

Πολύ εκτός συζήτησης παράδειγμα αλλά έτσι για την σαφήνεια: προσπαθώ να μάθω το παιδί να τρώει υγιεινά, αλλά εγώ δεν τα πολυσυμπαθώ τα πράσινα και τα φρούτα, τα βγάζω στο τραπέζι, ίσως τα τρώω κι εγώ αλλά θα με δει να ευχαριστιέμαι και να απολαμβάνω την μπριζόλα ή την λάκτα (ή να κρύβω συγκεκριμένες τροφές για να μην τις μάθει, αλλά να μη τις έχω καταργήσει από τη δική μου διατροφή).

 

Αυτού του είδους η "διδαχή" είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Δεν εννοώ αυτό όταν λέω "διδάσκουμε".

 

Οχι, σας απαντάω ως πρόσωπο, με την ιδιότητα της μητέρας, της συζύγου, της κόρης και φίλης. Με τις γνώσεις που έχω αποκομμίσει από την εμπειρία μου και τα διαβάσματα μου, τα παιδιά που έχω συναναστραφεί και τις έρευνες που έχω μελετήσει. Οπως όλες δηλαδή. Δεν εκτιμώ την αυθεντία του "επαγγελματία" στις ανθρωπιστικές επιστήμες και γι' αυτό δεν την ασκώ αυτή την ιδιότητα με ευκολία, πόσο μάλλον σε ένα φορουμ που είναι εκ των πραγμάτων ανούσια η επίκληση σε τέτοιες αυθεντίες.

 

Κάνω λογικούς συλλογισμούς, με συνέπεια και περιμένω να μου απαντούν στο ίδιο πλαίσιο για να μπορώ κι εγώ να σεβαστώ και να συνεχίσω μια συζήτηση με λογικά επιχειρήματα.

Σου αναφέρω πως είμαι σε συνεχή ενασχόληση με το εν λόγω αντικείμενο και μερικές ακόμη ανθρωπιστικές επιστήμες, που με κάνουν να έχω μια ισχυρογνωμοσύνη στα όσα παραθέτω. Μέχρι εκει.

 

Οπότε οι εμπειρίες σου σε έχουν οδηγήσει στα συμπεράσματα αυτά? Και κανα δυο βιβλία? Κράτα μικρό καλάθι λοιπόν γιατί έχεις πολλές εμπειρίες μπροστά σου, όπως όλες μας... Και καλό είναι, όταν οι διατυπώσεις μας είναι εμπειρικές και μόνο να μην μιλάμε με το ύφος αυθεντίας για να μας σέβονται και οι υπόλοιποι συνομιλητές μας, όπως πολύ σωστά γράφεις. Οι δε "λογικοί συλλογισμοί" ισχύουν για όλους έχε υπόψη σου. Κοινώς, για τον καθένα - μια και έχεις μελετήσει ψυχολογία - υπάρχει η δική του αλήθεια. Δεν υπάρχει κανένας που θα πει ότι ο συλλογισμός του είναι παράλογος και αυτό είναι το φυσικό και το αναμενόμενο.

 

Τα σεμινάρια που αναφέρεις δεν είναι παράδειγμα επιστημονικής γνώσης για τέτοια ζητήματα. Αλλο μια μέθοδος διαχείρισης παιδιών σε ορισμένη ηλικία, πρακτικές συμβουλές και προσεγγίσεις κι άλλο μια σφαιρική μελέτη και προσπάθεια κατανόησης του ανθρώπινου είδους από τη γέννηση μέχρι το τέλος της ζωής. Για το δεύτερο χρειάζεται πολυπλευρη ενασχόληση και φυσικά, όσο ζεις, μαθαίνεις, γι' αυτό είναι ουσιαστικής σημασίας, η εμπειρία, πέρα από την θεωρία. Σε αυτό με βοηθά πολύ και το φόρουμ, στο οποίο βλέπεις μυριάδες διαφορετικές εμπειρίες ή και όμοιες και προσθέτεις (εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω) στη δική σου συλλογιστική.

 

Γι'αυτό ακριβώς τα αναφέρω. Διότι σε τέτοιου τύπου συμβουλευτικά σεμινάρια θα πάρεις την γνώση εκλαϊκευμένη και απλή. Αλλά ούτε κι εκεί δεν αναφέρονται τέτοια συμπεράσματα σαν αυτό που σχολίασα πριν. Μου διευκρίνισες βέβαια κατόπιν ότι μιλάς εμπειρικά οπότε αναμενόμενο είναι. Τώρα αν αυτές οι εμπειρίες και η μελέτη των αντιδράσεων των μελών αυτού του φόρουμ (δεν ήξερα ότι αποτελούμε αντικείμενο μελέτης! ) σε βοηθούν στην κατανόηση του ανθρώπινου είδους, τι να πω? Τα λέει όλα η σιωπή...

 

Επειδή όμως, όσο αφορά τον θηλασμό, αυτό που είπα είναι ότι δεν είναι κακό να ζητήσει το παιδί να θηλάσει (γιατί αυτό που ζητά είναι παρηγοριά) και να του αρνηθείς. Αυτό είναι ίσως ένας τρόπος να το εκπαιδεύσεις αφενός να διαχειριστεί να απογοήτευσή του με άλλον τρόπο αφετέρου να μάθει ότι δεν μπορεί να έχει ότι θέλει όποτε το θέλει. Γιατί όλα τα παραπάνω από αυτό ξεκίνησαν.

[tzatzikaki]

Πολύ εκτός συζήτησης παράδειγμα αλλά έτσι για την σαφήνεια: προσπαθώ να μάθω το παιδί να τρώει υγιεινά, αλλά εγώ δεν τα πολυσυμπαθώ τα πράσινα και τα φρούτα, τα βγάζω στο τραπέζι, ίσως τα τρώω κι εγώ αλλά θα με δει να ευχαριστιέμαι και να απολαμβάνω την μπριζόλα ή την λάκτα (ή να κρύβω συγκεκριμένες τροφές για να μην τις μάθει, αλλά να μη τις έχω καταργήσει από τη δική μου διατροφή).

Ας πάμε στα παραδείγματα: είναι 1,5 έτους ανεβαίνει στο τραπέζι και χοροπηδάει με κίνδυνο να πέσει και να φάει τα μούτρα του. Ή το κάνει πάνω σε τραπέζι σπιτιού στο οποίο έχεις πάει επίσκεψη. Δε θέλει να κατέβει με τίποτα, προσπαθείς να του εξηγήσεις γιατί δεν πρέπει, το αγγίζεις και τσιρίζει. Και προφανώς δε σε έχει δει ποτέ να χοροπηδάς πάνω στο τραπέζι.

Τι κάνεις?

 

 

Παρακάτω τα σχόλιά μου με bold

Οχι, σας απαντάω ως πρόσωπο, με την ιδιότητα της μητέρας ενός βρέφους, της συζύγου, της κόρης και φίλης. Με τις γνώσεις που έχω αποκομμίσει από την εμπειρία μου και τα διαβάσματα μου και τα 2 διαφέρουν στην καθεμία από μας, άλλες οι εμπειρίες και άλλα τα διαβάσματα τα παιδιά που έχω συναναστραφεί τα παιδιά που έχεις απλώς συναναστραφεί δεν έχουν καμία σχέση με τα παιδιά που θα κληθείς να μεγαλώσεις και τις έρευνες που έχω μελετήσει όταν αναφερόμαστε σε έρευνες, αυτό δεν προσδίδει καμία εγκυρότητα στα λεγόμενά μας, εκτός αν αναφερθούμε σε συγκεκριμένες έρευνες, ποιός και πότε τις διεξήγαγε και ποιό το πόρισμα. Οπως όλες δηλαδή όχι ακριβώς όπως όλες επομένως. Δεν εκτιμώ την αυθεντία του "επαγγελματία" στις ανθρωπιστικές επιστήμες και γι' αυτό δεν την ασκώ αυτή την ιδιότητα με ευκολία, πόσο μάλλον σε ένα φορουμ που είναι εκ των πραγμάτων ανούσια η επίκληση σε τέτοιες αυθεντίες. Αν είσαι επαγγελματίας στις ανθρωπιστικές επιστήμες δε βρίσκω κάτι μεμπτό στο να το αναφέρεις. Προ ολίγου επικαλέστηκες αυτή την ιδιότητα και το αντικείμενό σου για να πεις στη livinath πως δε μιλάς αποκλειστικά εκ πεποιθήσεως, ανατρέχεις και στις γνώσεις σου περί ψυχολογίας, παιδοψυχολογίας, κοινωνιολογίας, ανθρωπολογίας και μερικών συναφών ανθρωπιστικών επιστημών, τις οποίες στερούμεθα οι υπόλοιπες...

 

Κάνω λογικούς συλλογισμούς, με συνέπεια και περιμένω να μου απαντούν στο ίδιο πλαίσιο για να μπορώ κι εγώ να σεβαστώ και να συνεχίσω μια συζήτηση με λογικά επιχειρήματα. Προσωπικά, εν πολλοίς λογικούς τους βρίσκω τους συλλογισμούς και θα έλεγα ότι οι μαμάδες που συμμετέχουν και απάντησαν στην πλειοψηφία ήταν ευγενέστατες...δε θέλω να κουράσω τους αναγνώστες επαναφέροντας κάποια ποστ που σα να ακυρώνουν λίγο άλλες μαμάδες...

Σου αναφέρω πως είμαι σε συνεχή ενασχόληση με το εν λόγω αντικείμενο και μερικές ακόμη ανθρωπιστικές επιστήμες, που με κάνουν να έχω μια ισχυρογνωμοσύνη στα όσα παραθέτω. Οι έρευνες πάλι? Η ισχυρογνωμοσύνη όσων διαφωνούν μαζί σου πάντως, απορρέει από αυτό που βιώνουν καθημερινά με τα παιδιά τους. Μεγάλο σχολείο. Μέχρι εκει.

 

ΥΓ. Τα σεμινάρια που αναφέρεις δεν είναι παράδειγμα επιστημονικής γνώσης για τέτοια ζητήματα. Αλλο μια μέθοδος διαχείρισης παιδιών σε ορισμένη ηλικία, πρακτικές συμβουλές και προσεγγίσεις κι άλλο μια σφαιρική μελέτη και προσπάθεια κατανόησης του ανθρώπινου είδους από τη γέννηση μέχρι το τέλος της ζωής. Για το δεύτερο χρειάζεται πολυπλευρη ενασχόληση και φυσικά, όσο ζεις, μαθαίνεις, γι' αυτό είναι ουσιαστικής σημασίας, η εμπειρία, η λέξη κλειδί, πέρα από την θεωρία. Σε αυτό με βοηθά πολύ και το φόρουμ, στο οποίο βλέπεις μυριάδες διαφορετικές εμπειρίες ή και όμοιες και προσθέτεις (εγώ τουλάχιστον αυτό κάνω) στη δική σου συλλογιστική.

[kine]

Κανένα μέλος δεν έχει υποχρέωση να αποδείξει τον εαυτό του ή την ιδιότητά του για να μπορέσει να εμπλακεί σε έναν διάλογο. Τα γραφομενα του καθενός, αρκούν για να γίνει επικοδομητική συζήτηση.

Αν η διαφωνία φέρνει εκνευρισμό σε κάποιους, είναι δικό τους θέμα να το διαχειριστούν.

Επικλήθηκε η επαγγελματική μου ιδιότητα, η οικογενειακή μου κατάσταση, η ηλικία του παιδιού κ.α. προκειμένου να υποτιμηθεί η εγγυρότητα των λόγων μου. Δεν με εκφράζει τέτοια αντιπαράθεση και γι' αυτό δεν αναφέρθηκα πουθενά επί του προσωπικού, για κάποιο μέλος, τα παιδιά του, την ηλικία τους ή ότι άλλο.

 

Δεν είναι αγώνας και δεν έχει νικητή. Διάλογος είναι.

 

ΥΓ. Να με συγχωρούν και οι δυο συνομιλήτριες που δεν θα απαντήσω περαιτέρω. Νομίζω δεν ενδιαφέρει κανέναν η προσέγγιση μου στο ζήτημα και το γίνεται απλώς αφορμή για συνεχείς προσβολές, δεν τιμά κανέναν.

[poulxeria]

Κανένα μέλος δεν έχει υποχρέωση να αποδείξει τον εαυτό του ή την ιδιότητά του για να μπορέσει να εμπλακεί σε έναν διάλογο. Τα γραφομενα του καθενός, αρκούν για να γίνει επικοδομητική συζήτηση.

Αν η διαφωνία φέρνει εκνευρισμό σε κάποιους, είναι δικό τους θέμα να το διαχειριστούν.

Επικλήθηκε η επαγγελματική μου ιδιότητα, η οικογενειακή μου κατάσταση, η ηλικία του παιδιού κ.α. προκειμένου να υποτιμηθεί η εγγυρότητα των λόγων μου. Δεν με εκφράζει τέτοια αντιπαράθεση και γι' αυτό δεν αναφέρθηκα πουθενά επί του προσωπικού, για κάποιο μέλος, τα παιδιά του, την ηλικία τους ή ότι άλλο.

 

Δεν είναι αγώνας και δεν έχει νικητή. Διάλογος είναι.

 

ΥΓ. Να με συγχωρούν και οι δυο συνομιλήτριες που δεν θα απαντήσω περαιτέρω. Νομίζω δεν ενδιαφέρει κανέναν η προσέγγιση μου στο ζήτημα και το γίνεται απλώς αφορμή για συνεχείς προσβολές, δεν τιμά κανέναν.

Γεια, εγώ μόλις μπήκα στη συζήτηση, την έχω διαβάσει όμως από την αρχή.

Κατά τη δική σου γνώμη πού είναι λάθος η τύπισσα? (για την Αυστραλέζα λέω)

[ΑΡΓΚ]

Βρε vtgian μου, το θέμα γι αυτό ανοίχτηκε, για να μιλήσουμε για τη συγκεκριμένη. Δεν είναι τόπικ συμφωνούμε - δε συμφωνούμε με το θηλασμό, αυτό είναι λυμένο.

Τώρα το τι μας προσφέρει, είναι φιλοσοφικό ερώτημα

 

Πάντως, έστω και εξτρίμ, μας δίνει λίγο μια εικόνα του πολύ μακροχρόνιου θηλασμού. Γιατί μπορεί όταν έχουμε ένα μωράκι στην αγκαλιά να λέμε "τι ωραία που είναι και τι καλό που του κάνει θα το κάνω για πάντα" κι άλλο να βλέπεις το πραγματικό τετράχρονο στην πράξη.

 

Για να λέμε την αλήθεια, ό,τι και να δει κανείς τη συγκεκριμένη γυναίκα να κάνει, και μήλο να τρώει, θα πει ότι κάτι δεν παει καλά και θα προσπαθήσει να το αποφύγει...

Πάντως κυκλοφορούν στο ιντερνετ και πολύ πιο φυσιολογικές φωτογραφίες και βιντεο γυναικών που θηλάζουν παιδιά τέτοιας ηλικίας και που δεν δημιουργούν την ίδια εντύπωση. Νομίζω ότι η συγκεκριμένη προσπαθεί να προκαλέσει και καμία σχέση δεν έχει ό,τι δείχνει με το πώς είναι η πραγματικότητα για πιο "νορμάλ" μανάδες.

[poulxeria]

Για να λέμε την αλήθεια, ό,τι και να δει κανείς τη συγκεκριμένη γυναίκα να κάνει, και μήλο να τρώει, θα πει ότι κάτι δεν παει καλά και θα προσπαθήσει να το αποφύγει...

Πάντως κυκλοφορούν στο ιντερνετ και πολύ πιο φυσιολογικές φωτογραφίες και βιντεο γυναικών που θηλάζουν παιδιά τέτοιας ηλικίας και που δεν δημιουργούν την ίδια εντύπωση. Νομίζω ότι η συγκεκριμένη προσπαθεί να προκαλέσει και καμία σχέση δεν έχει ό,τι δείχνει με το πώς είναι η πραγματικότητα για πιο "νορμάλ" μανάδες.

Ναι, κάποιος θα σου πει όμως ότι για καλό το κάνει κι αυτή υποτίθεται ...για να μετατραπεί σε "νορμάλ" κάτι που δε θεωρείται αυτή τη στιγμή "νορμάλ" (για όσες τελοσπάντων θεωρούν ότι ο θηλασμός του 4χρονου είναι "νορμάλ", δε θα το κρίνω εγώ αυτή τη στιγμή).

...άρα? Πού είναι το πρόβλημα?

[vivien9]

Κανένα μέλος δεν έχει υποχρέωση να αποδείξει τον εαυτό του ή την ιδιότητά του για να μπορέσει να εμπλακεί σε έναν διάλογο. Τα γραφομενα του καθενός, αρκούν για να γίνει επικοδομητική συζήτηση.

Αν η διαφωνία φέρνει εκνευρισμό σε κάποιους, είναι δικό τους θέμα να το διαχειριστούν.

Επικλήθηκε η επαγγελματική μου ιδιότητα, η οικογενειακή μου κατάσταση, η ηλικία του παιδιού κ.α. προκειμένου να υποτιμηθεί η εγγυρότητα των λόγων μου. Δεν με εκφράζει τέτοια αντιπαράθεση και γι' αυτό δεν αναφέρθηκα πουθενά επί του προσωπικού, για κάποιο μέλος, τα παιδιά του, την ηλικία τους ή ότι άλλο.

 

Δεν είναι αγώνας και δεν έχει νικητή. Διάλογος είναι.

 

ΥΓ. Να με συγχωρούν και οι δυο συνομιλήτριες που δεν θα απαντήσω περαιτέρω. Νομίζω δεν ενδιαφέρει κανέναν η προσέγγιση μου στο ζήτημα και το γίνεται απλώς αφορμή για συνεχείς προσβολές, δεν τιμά κανέναν.

Kine, εμένα μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγισή σου, και πάνω-κάτω συμφωνώ με αυτήν.

 

Συγκεκριμένα, εχω παρατηρήσει ότι όντως μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς του παιδιού προέρχεται φυσιολογικά από το πώς συμπεριφέρονται οι γονείς και όχι από το τι προσπαθούν να του μάθουν. Απλώς δεν έχω καταλήξει τι πρέπει να γίνει όταν προσπαθούν οι γονείς να διδάξουν κάτι που θεωρούν σωστο να μάθει το παιδί, ενώ οι ίδιοι δεν το εφαρμόζουν πάντα.

 

Παράδειγμα (πραγματικό): έχω μεγαλώσει σε οικογένεια όπου οι φωνές όταν υπήρχε διαφωνία ήταν καθημερινό φαινόμενο. Το αποτέλεσμα είναι, αν και δεν φωνάζω εν γένει, όταν θυμώσω ή χάσω την ψυχραιμία μου να φωνάξω πολύ. Στον μικρό μου ωστόσω που είναι τεσσάρων προσπαθώ να διδάξω ότι δεν είναι σωστό ή ωραίο να φωνάζουμε. 'Οταν παραφερθώ και φωνάξω, σε καυγά με τον άντρα μου (που φωνάζει κι εκείνος άλλωστε) ή στο ίδιο το παιδί, μετά κάθομαι και του εξηγώ ότι αυτό που έκανα δεν ήταν σωστό αλλά έχασα την ψυχραιμία μου - αν έχω φωνάξει στον ίδιο του ζητάω και συγγνώμη. Το παιδί όντως δεν φωνάζει ιδιαίτερα, όμως αν θυμώσει θα φωνάξει και ταυτόχρονα οι φώνες των μεγάλων δεν του κάνουν κάποια ιδιαίτερη εντύπωση δεδομένου ότι τις έχει συνηθίσει. Έχει νόημα να προσπαθώ να του μάθω να μην φωνάζει ή του περνάω διπλά μηνύματα? Από την άλλη δεν γίνεται να αφήσουμε το παιδί να αντιγράψει όλες τις δικές μας συμπεριφορές, ειδικά αφού έχουμε εντοπίσει πράγματα σ' εμάς που θα θέλαμε να διορθώσουμε. Δηλαδή εγώ δεν βρισκω λάθος ή υποκρισία ότι ο γονιός που τρώει junk food προσπάθει να μάθει στο παιδί του να τρωέι υγειινά.. εκ των πραγμάτων ο γονιός δεν πρόκειται να κόψει τα junk στα σαράντα, αντε το πολύ πολύ να τα μειώσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να κάνει την προσπάθεια να διδάξει αυτό που θεωρεί σωστό στο παιδί του.

 

 

• 
  

 

 

 

• 
  

[tzatzikaki]

Συγκεκριμένα, εχω παρατηρήσει ότι όντως μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς του παιδιού προέρχεται φυσιολογικά από το πώς συμπεριφέρονται οι γονείς και όχι από το τι προσπαθούν να του μάθουν.

Πάντως δεν είπε κανείς ότι δεν είναι εντελώς απαραίτητο και θεμελιώδες να εκπαιδεύεις το παιδί σου δίνοντας το καλό παράδειγμα. Απλώς αυτό από μόνο του δεν αρκεί, ειδικά στο στάδιο που το παιδί απομακρύνεται από τη βρεφική ηλικία, γίνεται νήπιο και επιδιώκει την ανεξαρτητοποίηση. Είναι τελείως ουτοπικό να λέμε ότι τα παιδιά μαθαίνουν όρια βιωματικά και μόνο. Τα μισά και βάλε από αυτά που κάνουν τα μικρούλια, δεν τα έχουν αντιγράψει από ενήλικες...

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Μεταφέρθηκαν οι δημοσιεύσεις που είχαν θέμα

 

Φωνές στην οικογένεια - είναι επιλογή ή όχι;

 

εδώ

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=145313

 

Ενώ δημοσιεύσεις που ήταν ενάντια στους κανόνες του φόρουμ

στο αρχείο.

 

Τις επόμενες ημέρες θα δημοσιευτεί ειδική ανακοίνωση στο αρχείο, εκεί που βρίσκονται οι δημοσιεύσεις που αφαιρέθηκαν, και θα αποδοθούν κάρτες ειδοποίησης.

 

Θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι κάθε παρέμβαση της διαχείρισης στα θέματα απαιτεί πολύωρη ενασχόληση περισσοτέρων ατόμων, ότι η ιστοσελίδα λειτουργεί και με εθελοντές και ότι είναι μη κερδοσκοπική εταιρεία.

 

Υπάρχουν προτεραιότητες που πρέπει να τηρούνται και έχουν σχέση με το καταστατικό της εταιρείας, αυτό σημαίνει ότι η παρέμβαση σε διάφορα θέματα μπορεί να καθυστερεί κάποιες φορές.

 

Ευχαριστούμε εκ των προτέρων για την κατανόησή σας, όπως και τις χρήσιμες αναφορές που έγιναν και βοήθησαν να διαχωριστεί το θέμα όσο καλύτερα γίνεται όσον αφορά τις διαφορετικές θεματολογίες.