Το παιδί της απέναντι

[ekavi_]

Όσο το παιδί μεγαλώνει αλλάζουν οι ανάγκες του, χρειάζεται να κάνει σχέσεις. Όσο περισσότερες, τόσο το καλύτερο.

 

Ναι, αλλά με κάποια επιλογή. Ναι μεν ανοίγουμε πόρτες και γνωρίζουμε κόσμο, αλλά με κάποιο μέτρο και με κάποιες προυποθέσεις.

 

Και 12χρονης κόρης φίλης μου που έπεσε απο μπαλκόνι σε πάρτυ και τα πόδια της καταστράφηκαν!

 

αααα.......

[christina77]

Φαντάσου να είσαι μόνη σου και να φοβάσαι και να τα μαλώσεις μην τυχόν και σε παρεξηγήσουν οι γονείς τους που δεν είναι εκεί.

 

Οταν είναι φίλοι των παιδιών στο σπίτι μας - και είναι πάρα μα πάρα πολύ συχνά - τους φέρομαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως στα παιδιά μου, τους μιλάω με τον ίδιο τρόπο, τους ετοιμάζω το ίδιο βραδινό κλπ κλπ. Εννοειται ότι αν χρειαστεί και δω ότι ξεφεύγουν τους κάνω και παρατήρηση, δεν τέθηκε ποτέ θέμα παρεξήγησης ούτε από τα ίδια ούτε από τους γονείς τους.

Ειναι επίσης αυτονόητο ότι από τη στιγμή που ο γονιός επιτρέπει στο παιδί να έρθει στο σπίτι μας, αποδέχεται αυτομάτως και τους όρους που θέτω εγώ ως οικοδέσποινα. Βοηθάει φυσικά και το γεγονός ότι είμαστε γνωστοί με όλους τους γονείς, μια που τα παιδιά μας είναι χρόνια συμμαθητές, αλλά νομίζω ότι το ίδιο θα φερόμουν και σε παιδάκι του οποίου τον γονιό γνώρισα μόλις εχθές.

[matri]

Επίσης, πολύ το απολαμβάνω να έρχονται στο σπίτι μου φίλοι των παιδιών.Εκτός του ότι περνάνε καλά τα παιδιά, μου δίνεται η δυνατότητα να "παρακολουθήσω" πώς συμπεριφέρονται μεταξύ τους, τη σχέση που έχουν αναπτύξει, τα ενδιαφέροντά τους κτλ. Και μεγαλώνοντας θα θέλω ακόμη περισσότερο να γνωρίζω τις παρέες τους και να νιώθουν άνετα να φέρουν φίλους στο σπίτι..

 

Δεν προλαβα να τα διαβασω ολα αλλα αυτο νομιζω οτι αξιξει να μην το ξεχναμε γιατι ειναι πολυ σωστο. Μου το ειχε πει και μαμα με πιο μεγαλα παιδια σαν συμβουλη

[tzoutzouka]

Δεν είναι όλοι οι γονείς σαν εσένα christina77...

 

Έχω γνωρίσει κάτι φρούτα...:roll:

[ekavi_]

Οταν είναι φίλοι των παιδιών στο σπίτι μας - και είναι πάρα μα πάρα πολύ συχνά - τους φέρομαι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως στα παιδιά μου, τους μιλάω με τον ίδιο τρόπο, τους ετοιμάζω το ίδιο βραδινό κλπ κλπ. Εννοειται ότι αν χρειαστεί και δω ότι ξεφεύγουν τους κάνω και παρατήρηση, δεν τέθηκε ποτέ θέμα παρεξήγησης ούτε από τα ίδια ούτε από τους γονείς τους.

Ειναι επίσης αυτονόητο ότι από τη στιγμή που ο γονιός επιτρέπει στο παιδί να έρθει στο σπίτι μας, αποδέχεται αυτομάτως και τους όρους που θέτω εγώ ως οικοδέσποινα. Βοηθάει φυσικά και το γεγονός ότι είμαστε γνωστοί με όλους τους γονείς, μια που τα παιδιά μας είναι χρόνια συμμαθητές, αλλά νομίζω ότι το ίδιο θα φερόμουν και σε παιδάκι του οποίου τον γονιό γνώρισα μόλις εχθές.

 

Αυτή είναι η πρόταση κλειδί που υπογράμμισα.

 

Εσύ το ίδιο θα φερόσουν και σε ένα ξένο παιδάκι (και εγώ το ίδιο), αλλά οι γονείς του όχι απαραίτητα.

 

Τι να σου πω, από την εμπειρία μου όταν σε πλησιάζει κάποιος ψιλοάγνωστος και έχει μόνο απαιτήσεις, το πράγμα θα στραβώσει. Είναι σίγουρο. Μπορεί εσύ να φερθείς σωστά και σύμφωνα με τη συνείδησή σου ή να το παίξεις υπεράνω, αλλά αυτό σημαίνει πως είτε σε εκμεταλλεύεται έστω και εν γνώσει σου, είτε θα μαλλώσετε άσχημα κάποια στιγμή μόλις φέρεις αντίρρηση.

(το ίδιο ισχύει και για γνωστούς όταν βλέπεις ότι αρχίζουν να μην σε σέβονται).

 

Εγώ αρκετά έχω αφήσει να με εκμεταλλευτούν. Αν ο άλλος έχει απαιτήσεις θα πρέπει να έχει και αντίστοιχες υποχρεώσεις.

[Little Monkey]

Τι να σου πω, από την εμπειρία μου όταν σε πλησιάζει κάποιος ψιλοάγνωστος και έχει μόνο απαιτήσεις, το πράγμα θα στραβώσει. Είναι σίγουρο.

Εδώ όμως δεν μιλάμε για κάποιον ψιλοάγνωστο. Αναφέρομαι στην περίπτωση της θεματοθέτριας. Τα παιδιά είναι συμμαθητές και γείτονες, άρα γνωρίζονται τουλάχιστον 8 μήνες. Τους γονείς επίσης τους ξέρει, με τη μαμά έχει μιλήσει και με τον μπαμπά έχουν βρεθεί στην παιδική χαρά και της φάνηκε και χαλαρός (δεν ξέρω αν το εννοούσε θετικά ή αρνητικά). Άρα δεν μιλάμε για ανθρώπους που εμφανίστηκαν από το πουθενά να αφήσουν το παιδί στο σπίτι σου. Άλλωστε το παιδί απέναντι μένει, αν θελήσεις να το διώξεις και δεν φεύγει το πας και κουβαλώντας που λέει ο λόγος.

 

"Φρούτα" υπάρχουν πολλά αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα καταστρέψουμε τον ψυχολογικό κόσμο των παιδιών μας από το φόβο μας για τα "φρούτα".

 

Και ξαναρωτάω, τι κάνει ένα 5χρονο μόνο του στο σπίτι κάθε απόγευμα; Τι προτιμότερη ενασχόληση υπάρχει από το να παίξει με το φιλαράκι του;

[pax]

Εγώ πάντως 5χρονο θα προτιμούσα να παίζει στο σπίτι παρά στην παιδική χαρά... ή στα Goody's!!! Πώς στην ευχή κάνει συμβολικό παιχνίδι στον παιδότοπο ή στην παιδική χαρά;

 

Καλή ιδέα, για να δούμε αν υπάρχει εργαστήρι συμβολικού παιχνιδιού στη γειτονιά μας και να κοιτάξω στο μπλοκάκι μου αν εκείνη την ώρα έχουμε χρόνο

 

Πέρα από την πλάκα, ο λόγος για τον οποίο τα θέμα πήρε τέτοιες διαστάσεις είναι γιατί δείχνει πόσο υποτιμούμε την αξία του ελεύθερου παιχνιδιού στην κοινωνία μας. Είναι πρόβλημα που αξίζει συζήτηση και χαίρομαι πραγματικά που η συζήτηση εξελίσσεται με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο.

[Little Monkey]

Ναι, αλλά με κάποια επιλογή. Ναι μεν ανοίγουμε πόρτες και γνωρίζουμε κόσμο, αλλά με κάποιο μέτρο και με κάποιες προυποθέσεις.

 

Μα η θεματοθέτρια όχι μόνο δεν ανοίγει πόρτες, κοιτάει πώς να τις κλείσει. Δες τι λέει. Συμφωνείς δηλαδή με αυτή την στρατηγική;

 

σαφώς δεν αρνούμαι την κοινωνική ζωή του παιδιού και για αυτό με έχουν φάει οι παιδικές χαρές, επίσης μια φορά της φωναξα παιδάκια και τελικά κατέληξε σε φιάσκο, αφού η κόρη μου δεν πέρασε καλά (γιατί δεν γινόταν το δικό της), ενώ εγώ κατακουράστηκα να καθαρίζω ένα σπίτι τεράστιο. Αισθάνομαι ότι αναζητώ την αποστομοτική ατάκα ώστε να ησυχάσει η μικρή μου!! Δεν είμαι υποχρεωμένη να καλώ κανέναν. Περιττό να πω ότι έχω καταλήξει και από άλλες μαμάδες που βλέπω ότι όλες αυτές οι επισκέψεις οδηγούν σε παρεξηγήσεις για τον ένα λόγο ή τον άλλο. Βέβαια δεν αρνούμαι ότι μπορεί να τύχει να περάσουν και τέλεια, πράγμα που έχει συμβεί και αυτό αλλά γιατί να νοιώθω ότι είμαι η κακιά που δεν έχω κάνει το σπίτι "ξενώνα". Δυστυχώς άλλα τα δικά μας χρόνια και άλλα αυτά τον παιδιών μας, δεν μπορείς να αφήσεις το παιδί στην αλάνα γιατί δεν υπάρχει αλάνα. Επίσης πολλές φορές όταν γίνεται συζήτηση μεταξύ των μεγάλων όλο και κάτι θα ειπωθεί που δεν θα αρέσει στον άλλον και τελικά θα σε φέρει σε αμηχανία. Εδώ το παιδί πάω και παίρνω από το σχολείο και εκεί που κάθομαι μου λέει η κάθε μια το μακρύ και το κοντό της λες και είμαι υποχρεωμένη να την ακουω. Δεν καταλαβαίνω πως παίρνουν τόσο θάρρος ειλικρινα, φαντάσου να την φέρεις την άλλη και μέσα στο σπίτι σου, να σου πει πως θα τα κάνεις κι όλας. Η αλήθεια είναι ότι είχα και εγώ στενές φίλες στο παρελθόν που όταν τελικά αρχίσαν τα πολλά πολλά διαπίστωσα ότι ένοιωθα πολύ άβολα με την οικειότητα που έπαιρνε ο άλλος, άσε την πλήρη ανάκριση που σου κάνουν και θέλουν να τα μάθουν όλα, όχι καλή μου δεν ψαχνουν για κοινωνινκή επαφή αλλά για κουτσομπολιό ή για κανένα κορόϊδο.

Δηλαδή η μαμά δεν έχει στενές φίλες, δεν θέλει πολλά-πολλά με άλλους γονείς, θέλει η κοινωνικοποίηση του παιδιού της να γίνεται με την παρουσία της στην παιδική χαρά, μία φορά κάλεσε παιδάκια στο σπίτι και το μετάνιωσε, η κόρη της φέρεται σαν κλασικό μοναχοπαίδι και αυτό που την απασχολεί είναι πώς να την αποστομώσει όταν αναζητάει την παρέα συνομιλήκων για παιχνίδι.

 

Συγγνώμη που το λέω, δεν βλέπω τίποτα "υγιές" σε αυτές τις συμπεριφορές.

 

Η μαμά προφανώς δεν θέλει φιλίες και επαφές με άλλους γονείς. Αν και οι παπούδες δεν θέλουν ξένα παιδάκια στο σπίτι, τότε το πρόβλημα δεν το έχει το 5χρονο αλλά οι ενήλικες.

[tzoutzouka]

 

"Φρούτα" υπάρχουν πολλά αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα καταστρέψουμε τον ψυχολογικό κόσμο των παιδιών μας από το φόβο μας για τα "φρούτα".

 

Και ξαναρωτάω, τι κάνει ένα 5χρονο μόνο του στο σπίτι κάθε απόγευμα; Τι προτιμότερη ενασχόληση υπάρχει από το να παίξει με το φιλαράκι του;

 

Το να είσαι επιλεκτικός στις παρέες σου δεν πάει να πει ότι καταστρέφεις τον ψυχολογικό κόσμο των παιδιών σου. Δηλαδή αν το μάθεις να είναι χύμα στο κύμα δεν το καταστρέφεις? Άλλωστε δεν μιλήσαμε για άκρα, μιλήσαμε για ελεγχόμενες καταστάσεις. Όπως προσέχεις ως ενήλικας τις παρέες σου και δεν κάνεις παρέα με τον οποιονδήποτε έτσι θα πρέπει να μάθουν και τα παιδιά πιστεύω.

 

Και πίστεψέ με, το να περάσει ένα απόγευμα μόνο του ένα πεντάχρονο σπίτι του δεν είναι το τραγικότερο πράγμα του κόσμου. Μαθαίνει να αυτοαπασχολήται και να χρησιμοποιεί δημιουργικά την φαντασία του. Ως παιδί έχω περάσει αρκετές ώρες μόνη μου και αρκετές με άλλα παιδάκια. Όταν ήμουνα μόνη λοιπόν, έβρισκα τρόπους να περνάω ευχάριστα χωρίς να έχω συνεχώς την ανάγκη να είμαι με κάποιον άλλο.

[cateyes]

Μα η θεματοθέτρια όχι μόνο δεν ανοίγει πόρτες, κοιτάει πώς να τις κλείσει. Δες τι λέει. Συμφωνείς δηλαδή με αυτή την στρατηγική;

 

 

Δηλαδή η μαμά δεν έχει στενές φίλες, δεν θέλει πολλά-πολλά με άλλους γονείς, θέλει η κοινωνικοποίηση του παιδιού της να γίνεται με την παρουσία της στην παιδική χαρά, μία φορά κάλεσε παιδάκια στο σπίτι και το μετάνιωσε, η κόρη της φέρεται σαν κλασικό μοναχοπαίδι και αυτό που την απασχολεί είναι πώς να την αποστομώσει όταν αναζητάει την παρέα συνομιλήκων για παιχνίδι.

 

Συγγνώμη που το λέω, δεν βλέπω τίποτα "υγιές" σε αυτές τις συμπεριφορές.

 

Η μαμά προφανώς δεν θέλει φιλίες και επαφές με άλλους γονείς. Αν και οι παπούδες δεν θέλουν ξένα παιδάκια στο σπίτι, τότε το πρόβλημα δεν το έχει το 5χρονο αλλά οι ενήλικες.

 

Κάνω παράθεση πάλι το δικό σου μήνυμα little monkey , γιατί τελικά, κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το θέμα. Όχι, το πρόβλημα δεν είναι του παιδιού της ούτε του άλλου παιδιού, τα γράψαμε τόσες και τόσες παραπάνω, είναι φυσιολογικότατο το παιδί να αποζητεί την παρέα του άλλου παιδιού. Τα παιδιά στις ηλικίες αυτές και άνω δεν παίζουν με τους γονείς, αλλά με άλλα παιδιά. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Σκέψου ένα παιδί 5,5 ετών από τις 14:00 και μετά μόνο του σ' ένα σπίτι με ενήλικες και μπορεί μόνο παππούδες (γιατί η μαμά εργάζεται), άρα με "ηλικιωμένους", που έχουν άλλες αντιλήψεις. Πώς στο καλό να περάσει καλά; Βαριέται, είναι παιδάκι, λαχταράει η ψυχή του το φίλο του. Το ίδιο και το άλλο παιδάκι. Είναι απέναντι. Αθώα παιδάκια αποζητούν το ένα τη συντροφιά του άλλου, γνωρίζονται, είναι συμμαθήτριες και αντί οι παππούδες ή η μαμά να ανοίξουν το σπίτι τους και να το καλοδεχτούν, μόνο του χωρίς τους γονείς του, αρχίζουν οι θεωρίες περί συνωμοσίας. Ή το σπίτι μας δεν είναι εντάξει ή δεν θέλουμε εκείνη τη στιγμή. Εντάξει δεν είπαμε όλες τις ώρες. Αλλά εντέλει, κάποιες στιγμές πρέπει να παίξει κι αυτό στο σπίτι του με το φίλο του. Τι πιο φυσιολογικό; Και εν τέλει τι παιδιά θέλουμε να μεγαλώσουμε; Μετά θα μας φταίει που μεγαλύτερα θα "αποβλακώνονται" σ' ένα τάμπλετ.

Να πω ότι για μένα το ότι μια φορά κάλεσε παιδιά και το μετάνιωσε, όπως γράφει η θεματοθέτρια, γιατί δεν γινόταν "το δικό της" (του παιδιού της) και γι' αυτό έκτοτε δεν καλεί είναι νομίζω η ουσία. Δηλαδή πώς στο καλό το παιδί να μάθει να μοιράζεται τα παιχνίδια του, να δέχεται ότι και το άλλο παιδί θα κερδίζει π.χ. στο επιτραπέζιο, όταν η μητέρα δεν το αφήνει να φέρει στο σπίτι φίλους/συμμαθητές; Πάντα έτσι θα είναι (το λέω γιατί όπως ανέφερα έχω κι εγώ μοναχοπαίδι 8,5 ετών) αν συνεχίζεται αυτό. Και όχι, η παιδική χαρά και ο παιδότοπος είναι για εκτόνωση, όχι για να παίζουν με τους φίλους τους.

[Little Monkey]

Το να είσαι επιλεκτικός στις παρέες σου δεν πάει να πει ότι καταστρέφεις τον ψυχολογικό κόσμο των παιδιών σου. Δηλαδή αν το μάθεις να είναι χύμα στο κύμα δεν το καταστρέφεις? Άλλωστε δεν μιλήσαμε για άκρα, μιλήσαμε για ελεγχόμενες καταστάσεις. Όπως προσέχεις ως ενήλικας τις παρέες σου και δεν κάνεις παρέα με τον οποιονδήποτε έτσι θα πρέπει να μάθουν και τα παιδιά πιστεύω.

Συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά αυτό που περιγράφει η θεματοθέτρια σου φαίνεται "ελεγχόμενη κατάσταση"? Εμένα καθόλου.

 

Και πίστεψέ με, το να περάσει ένα απόγευμα μόνο του ένα πεντάχρονο σπίτι του δεν είναι το τραγικότερο πράγμα του κόσμου. Μαθαίνει να αυτοαπασχολήται και να χρησιμοποιεί δημιουργικά την φαντασία του. Ως παιδί έχω περάσει αρκετές ώρες μόνη μου και αρκετές με άλλα παιδάκια. Όταν ήμουνα μόνη λοιπόν, έβρισκα τρόπους να περνάω ευχάριστα χωρίς να έχω συνεχώς την ανάγκη να είμαι με κάποιον άλλο.

Αν ήσουν συνέχεια μόνη σου όμως; Κάθε μέρα;

 

Δεν είναι "αδυναμία" να θέλουμε παρέα. Είναι φυσιολογικό. Το ότι μπορούμε να κάτσουμε και μόνοι μας, δεν σημαίνει πως είναι ευχής έργο να καθόμαστε μόνοι μας όσο περισσότερο γίνεται.

 

Και αν αντί να τρως κάθε μέρα, τρως κάθε 3 μέρες, δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα βρεις τρόπους να ξεγελάσεις την πείνα σου και να επιβιώσεις. Είναι σωστό όμως να επιλέγεις να μην τρως κάθε μέρα;

 

Έτσι και το 5χρονο με τις παρέες. Στην ηλικία αυτή έχεις ανάγκη την επαφή με συνομιλήκους, την επικοινωνία, το συμβολικό παιχνίδι. Γιατί όπως το φαγητό θρέφει το σώμα, έτσι και η επαφή με συνομηλίκους θρέφει την ψυχή. Όσο περισσότερο θρέψεις (και το σώμα και την ψυχή) σε αυτές τις ηλικίες, τόσο το καλύτερο.

 

Ο στόχος μας ως γονείς θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερη κοινωνική επαφή για τα παιδιά μας, όχι όσο το δυνατόν λιγότερη.

[Ελισα24]

Κάνω παράθεση πάλι το δικό σου μήνυμα little monkey , γιατί τελικά, κατά τη γνώμη μου αυτό είναι το θέμα. Όχι, το πρόβλημα δεν είναι του παιδιού της ούτε του άλλου παιδιού, τα γράψαμε τόσες και τόσες παραπάνω, είναι φυσιολογικότατο το παιδί να αποζητεί την παρέα του άλλου παιδιού. Τα παιδιά στις ηλικίες αυτές και άνω δεν παίζουν με τους γονείς, αλλά με άλλα παιδιά. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Σκέψου ένα παιδί 5,5 ετών από τις 14:00 και μετά μόνο του σ' ένα σπίτι με ενήλικες και μπορεί μόνο παππούδες (γιατί η μαμά εργάζεται), άρα με "ηλικιωμένους", που έχουν άλλες αντιλήψεις. Πώς στο καλό να περάσει καλά; Βαριέται, είναι παιδάκι, λαχταράει η ψυχή του το φίλο του. Το ίδιο και το άλλο παιδάκι. Είναι απέναντι. Αθώα παιδάκια αποζητούν το ένα τη συντροφιά του άλλου, γνωρίζονται, είναι συμμαθήτριες και αντί οι παππούδες ή η μαμά να ανοίξουν το σπίτι τους και να το καλοδεχτούν, μόνο του χωρίς τους γονείς του, αρχίζουν οι θεωρίες περί συνωμοσίας. Ή το σπίτι μας δεν είναι εντάξει ή δεν θέλουμε εκείνη τη στιγμή. Εντάξει δεν είπαμε όλες τις ώρες. Αλλά εντέλει, κάποιες στιγμές πρέπει να παίξει κι αυτό στο σπίτι του με το φίλο του. Τι πιο φυσιολογικό; Και εν τέλει τι παιδιά θέλουμε να μεγαλώσουμε; Μετά θα μας φταίει που μεγαλύτερα θα "αποβλακώνονται" σ' ένα τάμπλετ.

Να πω ότι για μένα το ότι μια φορά κάλεσε παιδιά και το μετάνιωσε, όπως γράφει η θεματοθέτρια, γιατί δεν γινόταν "το δικό της" (του παιδιού της) και γι' αυτό έκτοτε δεν καλεί είναι νομίζω η ουσία. Δηλαδή πώς στο καλό το παιδί να μάθει να μοιράζεται τα παιχνίδια του, να δέχεται ότι και το άλλο παιδί θα κερδίζει π.χ. στο επιτραπέζιο, όταν η μητέρα δεν το αφήνει να φέρει στο σπίτι φίλους/συμμαθητές; Πάντα έτσι θα είναι (το λέω γιατί όπως ανέφερα έχω κι εγώ μοναχοπαίδι 8,5 ετών) αν συνεχίζεται αυτό. Και όχι, η παιδική χαρά και ο παιδότοπος είναι για εκτόνωση, όχι για να παίζουν με τους φίλους τους.

 

Μπραβο-τα ειπες ολα.

[christina77]

 

Δεν είναι "αδυναμία" να θέλουμε παρέα. Είναι φυσιολογικό. Το ότι μπορούμε να κάτσουμε και μόνοι μας, δεν σημαίνει πως είναι ευχής έργο να καθόμαστε μόνοι μας όσο περισσότερο γίνεται.

 

Και αν αντί να τρως κάθε μέρα, τρως κάθε 3 μέρες, δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα βρεις τρόπους να ξεγελάσεις την πείνα σου και να επιβιώσεις. Είναι σωστό όμως να επιλέγεις να μην τρως κάθε μέρα;

 

Έτσι και το 5χρονο με τις παρέες. Στην ηλικία αυτή έχεις ανάγκη την επαφή με συνομιλήκους, την επικοινωνία, το συμβολικό παιχνίδι. Γιατί όπως το φαγητό θρέφει το σώμα, έτσι και η επαφή με συνομηλίκους θρέφει την ψυχή. Όσο περισσότερο θρέψεις (και το σώμα και την ψυχή) σε αυτές τις ηλικίες, τόσο το καλύτερο.

 

Ο στόχος μας ως γονείς θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερη κοινωνική επαφή για τα παιδιά μας, όχι όσο το δυνατόν λιγότερη.

 

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.

[cateyes]

Συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά αυτό που περιγράφει η θεματοθέτρια σου φαίνεται "ελεγχόμενη κατάσταση"? Εμένα καθόλου.

 

 

Αν ήσουν συνέχεια μόνη σου όμως; Κάθε μέρα;

 

Δεν είναι "αδυναμία" να θέλουμε παρέα. Είναι φυσιολογικό. Το ότι μπορούμε να κάτσουμε και μόνοι μας, δεν σημαίνει πως είναι ευχής έργο να καθόμαστε μόνοι μας όσο περισσότερο γίνεται.

 

Και αν αντί να τρως κάθε μέρα, τρως κάθε 3 μέρες, δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα βρεις τρόπους να ξεγελάσεις την πείνα σου και να επιβιώσεις. Είναι σωστό όμως να επιλέγεις να μην τρως κάθε μέρα;

 

Έτσι και το 5χρονο με τις παρέες. Στην ηλικία αυτή έχεις ανάγκη την επαφή με συνομιλήκους, την επικοινωνία, το συμβολικό παιχνίδι. Γιατί όπως το φαγητό θρέφει το σώμα, έτσι και η επαφή με συνομηλίκους θρέφει την ψυχή. Όσο περισσότερο θρέψεις (και το σώμα και την ψυχή) σε αυτές τις ηλικίες, τόσο το καλύτερο.

 

Ο στόχος μας ως γονείς θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερη κοινωνική επαφή για τα παιδιά μας, όχι όσο το δυνατόν λιγότερη.

 

Σαν την ψυχολόγο μου μιλάς.....μήπως είσαι εσύ Μαρία;;;;;:):) Πέρα από την πλάκα, που έκανα τώρα, αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια της ψυχολόγου που επισκέφτηκα τρία χρόνια πριν όταν την επισκέφτηκα να τη ρωτήσω για το μοναχοπαίδι μου (για άλλα, τα έγραψα σε άλλο θέμα), αλλά και γιατί ήθελε να γίνεται "το δικό του". Φυσικά τα τήρησα και τα τηρώ, γιατί τα αντιλαμβάνομαι από τη ματιά του παιδιού μου και όχι από τη ματιά τη δική μου.

[tzoutzouka]

Συμφωνώ με αυτό που λες, αλλά αυτό που περιγράφει η θεματοθέτρια σου φαίνεται "ελεγχόμενη κατάσταση"? Εμένα καθόλου.

 

Εμένα μου φαίνεται πως ναι, είναι ελεγχόμενη κατάσταση, δεν είδα πουθενά κάτι ακραίο. Οπότε εδώ θα συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε μιας και δεν έχουμε πιο αναλυτικά στοιχεία εκ μέρους της θεματοθέτριας.

 

 

Αν ήσουν συνέχεια μόνη σου όμως; Κάθε μέρα;

 

Δεν είναι "αδυναμία" να θέλουμε παρέα. Είναι φυσιολογικό. Το ότι μπορούμε να κάτσουμε και μόνοι μας, δεν σημαίνει πως είναι ευχής έργο να καθόμαστε μόνοι μας όσο περισσότερο γίνεται.

 

Και αν αντί να τρως κάθε μέρα, τρως κάθε 3 μέρες, δεν υπάρχει πρόβλημα. Θα βρεις τρόπους να ξεγελάσεις την πείνα σου και να επιβιώσεις. Είναι σωστό όμως να επιλέγεις να μην τρως κάθε μέρα;

 

Έτσι και το 5χρονο με τις παρέες. Στην ηλικία αυτή έχεις ανάγκη την επαφή με συνομιλήκους, την επικοινωνία, το συμβολικό παιχνίδι. Γιατί όπως το φαγητό θρέφει το σώμα, έτσι και η επαφή με συνομηλίκους θρέφει την ψυχή. Όσο περισσότερο θρέψεις (και το σώμα και την ψυχή) σε αυτές τις ηλικίες, τόσο το καλύτερο.

 

Ο στόχος μας ως γονείς θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερη κοινωνική επαφή για τα παιδιά μας, όχι όσο το δυνατόν λιγότερη.

 

Δεν μίλησα για καθημερινή μοναξιά ούτε έγραψα κάπου πως είναι ευχής έργο να καθόμαστε μόνοι μας όσο περισσότερο γίνεται. Αυτό που λέω είναι ότι καλό είναι να υπάρχει ένα μέτρο σε όλα.

 

 

απαντώ με bold

[Daphne-]

 

Εμένα πάντως θα ήταν χαρά μου να παίζει το παιδί μου με μεγάλη παρέα. Εγώ έτσι μεγάλωσα και κακό δεν μου έκανε. Το μοναχικό παιχνίδι στην ηλικία αυτή το θεωρώ κατάντια, το παιχνίδι με 4-5 παιδάκια ιδανικό και το παιχνίδι με ένα παιδάκι, παρηγοριά στον άρρωστο.

 

Τα 15 παιδιά είναι χαμένο όνειρο...

 

Εννοείς το μόνιμα μοναχικό παιχνίδι ειναι κατάντια. Κρινοντας από την κορη μου χρειάζεται και το μοναχικό παιχνίδι που και που και η παιδικη και ο παιδότοπος και τα σπίτια φίλων αλλά και να μπορει να δεχτει φιλους της στο χωρο της. Το τελευταιο δε το θελει αποκλειστικα τωρα με το μωρο.

"Οχι να ερθουν εκεινοι σπίτι και να μην παμε εμεις"!!!!

Οπότε ανοιξαμε και τους δεχομαστε μολις ο μπεμπης εκλεισε το 2ο μηνα

 

Οσο για το "αυτοπροσκαλουνται" δεν το θεωρω αγενεια. Τα παιδια ειναι αυθορμητα.

Πολλα 5χρονα μας εχουν ζητησει να ερθουν και να παμε σπιτι τους.

Το δικο μου οχι λογω χαρακτηρα (βαζει εμενα)

[pax]

Και πίστεψέ με, το να περάσει ένα απόγευμα μόνο του ένα πεντάχρονο σπίτι του δεν είναι το τραγικότερο πράγμα του κόσμου. Μαθαίνει να αυτοαπασχολήται και να χρησιμοποιεί δημιουργικά την φαντασία του. Ως παιδί έχω περάσει αρκετές ώρες μόνη μου και αρκετές με άλλα παιδάκια. Όταν ήμουνα μόνη λοιπόν, έβρισκα τρόπους να περνάω ευχάριστα χωρίς να έχω συνεχώς την ανάγκη να είμαι με κάποιον άλλο.

 

Αν ένα παιδάκι είναι ευχαριστημένο μόνο του, σεβαστό. Αν ένα παιδάκι ζητά επανειλημμένα παρέα όμως, είναι κι αυτό σεβαστό.

 

Στο πρακτικό του θέματος, η γνώμη μου είναι να καλέσεις το παιδάκι και να μη διστάσεις να βάλεις κανόνες: μέχρι ποια ώρα μπορεί να καθίσει, σε ποια δωμάτια μπορούν να παίξουν, κτλ. Και αφού δεν θέλεις πολλά πάρε-δώσε με τη μαμά του, καλύτερα που θα έρθει μόνο του.

[katerinag]

Ενδιαφέρον το θέμα αυτό και με έχει απασχολήσει και εμένα αρκετές φορές.. η αλήθεια είναι ότι είναι βολικό να παίζει το παιδί με το γειτονάκι τις καθημερινές η όταν δεν έχετε κανονίσει κάτι άλλο.

Εμένα δίπλα στη μαμά μου νοίκιαζαν το σπίτι ένα ζευγάρι αλλοδαπών με δύο παιδάκια το ένα συνομήλικο με το δικό μου και το άλλο λίγο πιο μεγάλο και ήταν όλη μέρα στο σπίτι της μαμάς μου και παίζανε, και τρώγανε φαγητό και φρούτα και όλα.. ποτέ δεν μας πείραξε ούτε εμένα ούτε τη μαμά μου που αυτή τους φρόντιζε γιατι εγω ήμουν δουλειά, ίσα ίσα χαιρόμασταν που είχε παρέα το παιδί μου. Και όταν έσπασε το χέρι του και δεν πήγαινε ούτε παιδικό τα περίμενε πως και πώς να παίξουν, και αυτά τον πρόσεχαν τόοσο πολύ ρε κορίτσια που είχε το γύψο.. ήταν συγκινητικό … και η μαμα τους τις περισσότερες φορες δούλευε και ήταν μόνο ο παππούς τους δίπλα στο σπίτι. Με τη μαμά τους λέγαμε μόνο μια καλημέρα.. όμως τα παιδάκια έπαιζαν ώρες μαζί.

Αργότερα ερχόταν άλλο γειτονάκι και έπαιζαν μονο του χωρίς τη μαμα του πολύ συχνά, σιγά σιγά γνώρισα καλύτερα και τη μαμά του και τώρα 1 φορά την εβδομάδα κανονίζουμε παρέα και τα παμε καπου.

Και συμμαθητής του έρχεται στο σπίτι μόνος του και παίζουν αφότου κάναμε παρτυ και γνωριστήκαμε με γονείς του. Αυτοί τα αφήνουν και έρχονται μόνα τους και παίζουν, βέβαια τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας γιατί είναι μεγάλη ευθύνη αλλά αξίζει τον κόπο. εγώ δεν ξέρω αν θα τον άφηνα μόνο του στα σπίτια τους… μάλλον όχι.. αλλά έρχονται πάντα αυτά, βολεύει και τους γονείς τους προφανώς αλλά και εγώ το προτιμώ να σας πώ την αλήθεια.. και μπορεί να φαίνεται σαν εκμετάλλευση άλλα όταν οι αλλοι γονείς δουλεύουν και οι 2 μεχρι το βράδυ και το παιδάκι είναι με μια γιαγιά στο σπίτι δεν είναι κρίμα να μην έρχεται σπίτι μας να παίζουν?

Γενικά επειδή ο δικός μου είναι μοναχοπαίδι φροντίζω να έχει παρέα και να κοινωνικοποιείται… όταν δεν κανονίζουμε με τους δικούς μας φίλους και τα παιδιά τους, επιδιώκω να έρχονται οι δικοί του φίλοι στο σπίτι να παίζουν ανεξάρτητα από το αν συμπαθώ και πολύ τους γονείς τους και αν θα τους έκανα εγώ ποτέ παρέα η όχι.

[tzoutzouka]

Αυτοί τα αφήνουν και έρχονται μόνα τους και παίζουν, βέβαια τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας γιατί είναι μεγάλη ευθύνη αλλά αξίζει τον κόπο. εγώ δεν ξέρω αν θα τον άφηνα μόνο του στα σπίτια τους… μάλλον όχι.. αλλά έρχονται πάντα αυτά, βολεύει και τους γονείς τους προφανώς αλλά και εγώ το προτιμώ να σας πώ την αλήθεια..

 

Για ποιό λόγο δεν θα άφηνες το παιδί σου σπίτι των άλλων μόνο του?

[elin]

Τσα! Να'μαι και πάλι!

 

Λιτλ Μάνκι, συμφωνώ με τα περί ελέυθερου παιχνιδιύ, δεν νομίζω να διαφωνεί και κανείς, υπάρχουν όμως κάποια λεπτά σημεία:

- Το ότι εσύ και εγώ και οι υπόλοιπες θα φερόμασταν σε ένα φιλαράκι του/των παιδιών μας όπως και στα δικά μας, δεν συνεπάγεται ότι και ο "χ" γονιός θα έκανε το ίδιο, η μάλλον δεν μας το διασφαλίζει στο μυαλό μας, από τη στιγμή που δεν θα είμαστε εκεί να το δούμε.

- Το ότι λέω καλημέρα στους γονείς των συμμαθητών των παιδιών μου στη διαδρομή από και προς το σταθμό/νήπιο, ξέρω τη διεύθυνσή τους, γνωρίζω πού μένουν, κλπ-κλπ δεν σημαίνει απολύτως τπτ. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΓΝΩΡΙΖΩ.

- Στο πάρτυ των παιδιών μου κάλεσα αυτούς τους συμμαθητές που μου υπέδειξαν. Δεν έχω τπτ με τους συμμαθητές ή τους γονείς τους, αλλά το πάρτυ το κάνω για να περάσουν οι προσκεκλημένοι, μικροί - μεγάλοι και κυρίως οι πρώτοι όμορφα. Δεν περνάει από το μυαλό κανενός ότι ένα παιδάκι μπορεί να παρενοχλεί/θυματοποιεί ένα άλλο παρά τις συστάσεις των δασκάλων; Μπορεί το δικό μου το παιδί λόγω ιδιοσυγκρασίας να μην θέλει να καλέσει αυτό που του άνοιγε την πόρτα στην τουαλέτα-μην ανοίξουμε άλλο θέμα τωρα για παραβατικές συμπεριφορές και αντιμετώπισή τους-παρά το γεγονός ότι του ζήτησε συγνώμη. Μπορεί να είναι επιφυλακτικό ή ό,τι άλλο. Ο σκοπός είναι να υπάρχει μια ομάδα παιδιών που τη δεδομένη στιγμή να περάσει όμορφα, αν είναι κάποια να νιώθουν άβολα, δεν θα περάσει κανείς καλά-άποψή μου.Ε, λοιπόν στο πάρτυ του παιδιού μου θα καλέσω αυτά που θέλει εκείνο και όχι εγώ, γιατί εκείνο είναι το τιμώμενο πρόσωπο.

 

Αλήθεια, στους γάμους σας και στις βαφτίσεις των παιδιών σας καλέσατε όοολους τους γνωστούς σας, αυτούς που ήθελαν οι γονείς σας, ή αυτούς που θέλατε εσείς;

 

Ελίσα, στο σχολείο του παιδιού μου καλημερίζω όλους τους γονείς και αντίστοιχα και εκείνοι.

 

Μπέμπα 09, άσχετα με το αν συμφωνώ με την αντιμετώπιση του θέματος από την πλευρά σου, εφόσον δεν θέλεις το συγκεκριμένο παιδάκι, υπό τις δεδομένες συνθήκες, η απάντηση δόθηκε από την Εκάβη, νομίζω:προτείνεις να πάτε παιδική χαρά παρουσία και της μητέρας του, στην οποία θα μπορούσες να μιλήσεις τηλεφωνικά πχ. Αν σου το κάνει πάσα, της λες απλά ότι δεν μπορείς να έχεις την εποπτεία και την ευθύνη 2 παιδιών και ότι της το προτείνεις γιατί τα παιδάκια σας θέλουν να είναι μαζί. Αναλόγως τη στάση της, πορεύεσαι. Αν σου πει όχι, δεν νομίζω ότι μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Αν σου πει ναι, θα μπορούσες να τις δέχεσαι σπίτι σου, μαμά και κόρη για να παίζουν οι μικρές σας, μια στο τόσο, λαμβάνοντας υπόψη το πρόγραμμα όλων, μικρών-μεγάλων. Ας μην είμαστε των άκρων.

 

Προσωπικά, επειδή όπως και πολύς άλλος κόσμος κάνω το Βέγγο, προσπαθώ να πηγαίνω τα μικρά μου παιδική, να ανταλάσσω επισκέψεις με συμμαθητές τους, να πηγαίνουμε σε δραστηριότητες και να περνάμε χρόνο όλοι μαζί. Σίγουρα δεν θα καταφέρω να κάνω τα πάντα, αλλά θέλω στο τέλος της ημέρας να μου που τα παιδιά μου "πέρασα όμορφα σήμερα" και να ευχηθώ από μέσα μου να είναι έτσι η κάθε τους μέρα. Αμήν.

 

(Χωρίς να θέλω να υπεισέλθω σε προσωπικά ζητήματα και πάντα καλοπροαίρετα, θυμάμαι πως είστε μονογονεϊκή οικογένεια; Μήπως αυτό σε "φρενάρει" σε κάποια ζητήματα;Με όλη την καλή διάθεση)

[katerinag]

Και για το συγκεκριμένο θέμα πιστεύω πως είναι κρίμα να είναι δυο παιδάκια δίπλα δίπλα και να μην συναντιούνται σε ένα σπίτι να παίξουν μαζί εφόσον είναι το καθένα μόνο του στο σπίτι του. Δηλαδή να στερούνται το παιχνίδι τα παιδάκια επειδή μπορεί η μια μαμά να μην πολυσυμπαθεί την άλλη? Έτερον εκάτερον για μένα…

[katerinag]

Νομίζω θα δίσταζα… θα φοβόμουν αν θα τα προσέχουν αρκετά ώστε να μην χτυπήσουν…

[Λαΐδα]

Στην ηλικία αυτή έχεις ανάγκη την επαφή με συνομιλήκους, την επικοινωνία, το συμβολικό παιχνίδι. Γιατί όπως το φαγητό θρέφει το σώμα, έτσι και η επαφή με συνομηλίκους θρέφει την ψυχή. Όσο περισσότερο θρέψεις (και το σώμα και την ψυχή) σε αυτές τις ηλικίες, τόσο το καλύτερο.

 

Ο στόχος μας ως γονείς θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερη κοινωνική επαφή για τα παιδιά μας, όχι όσο το δυνατόν λιγότερη.

 

Εννοείς το μόνιμα μοναχικό παιχνίδι ειναι κατάντια. Κρινοντας από την κορη μου χρειάζεται και το μοναχικό παιχνίδι που και που και η παιδικη και ο παιδότοπος και τα σπίτια φίλων αλλά και να μπορει να δεχτει φιλους της στο χωρο της. Το τελευταιο δε το θελει αποκλειστικα τωρα με το μωρο.

"Οχι να ερθουν εκεινοι σπίτι και να μην παμε εμεις"!!!!

Οπότε ανοιξαμε και τους δεχομαστε μολις ο μπεμπης εκλεισε το 2ο μηνα

 

Οσο για το "αυτοπροσκαλουνται" δεν το θεωρω αγενεια. Τα παιδια ειναι αυθορμητα.

Πολλα 5χρονα μας εχουν ζητησει να ερθουν και να παμε σπιτι τους.

Το δικο μου οχι λογω χαρακτηρα (βαζει εμενα)

και εγω συμφωνω!

[tzoutzouka]

Τα παιδάκια είναι φυσικό να αυτοπροσκαλούνται. Ποιός όμως είναι ο ρόλος της μαμάς μετά? Να είναι, ουσιαστικά, ανύπαρκτη? Αν το παιδί μου αυτοπροσκαλεστεί κάπου και είμαι εκεί να το ακούσω, θα παρέμβω. Θα απευθυνθώ στην μαμά του άλλου παιδιού για να πάρω την άδειά της. Θα είναι δικιά μου αγένεια να μην απευθυνθώ στην άλλη μητέρα και να αφήσω το παιδί μου να κάνει του κεφαλιού του.

 

Τώρα όσο για τα υπόλοιπα, καλή είναι η κοινωνική επαφή, κάλλιστη! Όχι όμως να ξεχνάμε κάθε μέτρο ευγένειας και σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς χάριν της κοινωνικοποίησης.

 

Για το πρακτικό του θέματος τοποθετήθηκα σε προηγούμενο μήνυμα, να μην επαναλαμβάνομαι.

[ΜΑΡΙΤΑ]

Μα η θεματοθέτρια όχι μόνο δεν ανοίγει πόρτες, κοιτάει πώς να τις κλείσει. Δες τι λέει. Συμφωνείς δηλαδή με αυτή την στρατηγική;

 

 

Δηλαδή η μαμά δεν έχει στενές φίλες, δεν θέλει πολλά-πολλά με άλλους γονείς, θέλει η κοινωνικοποίηση του παιδιού της να γίνεται με την παρουσία της στην παιδική χαρά, μία φορά κάλεσε παιδάκια στο σπίτι και το μετάνιωσε, η κόρη της φέρεται σαν κλασικό μοναχοπαίδι και αυτό που την απασχολεί είναι πώς να την αποστομώσει όταν αναζητάει την παρέα συνομιλήκων για παιχνίδι.

 

Συγγνώμη που το λέω, δεν βλέπω τίποτα "υγιές" σε αυτές τις συμπεριφορές.

 

Η μαμά προφανώς δεν θέλει φιλίες και επαφές με άλλους γονείς. Αν και οι παπούδες δεν θέλουν ξένα παιδάκια στο σπίτι, τότε το πρόβλημα δεν το έχει το 5χρονο αλλά οι ενήλικες.

 

Αυτό είναι το ρεζουμε της υπόθεσης, συμφωνώ μαζί σου, δε το λες και τόσο υγιές όλο αυτό. Αυτό προσπαθώ να πω και εγώ από το πρωι