Μαθητές που μεγάλωσαν...

[alcyon]

Καλησπέρα σας!

Μέρες τώρα χαζεύω συζητήσεις για τα σχολεία, το εκπαιδευτικό σύστημα. Οι συζητήσεις για γνώσεις, χαρτιά, διπλώματα πραγματικά δίνουν και παίρνουν, ειδικά το Σεπτέμβρη (ως εποχιακό φρούτο). Ο καθένας από εμάς έχει σχηματίσει μια άποψη βασισμένη κυρίως στα προσωπικά του βιώματα. Λοιπόν... εδώ έρχεται και η ερώτησή μου:

 

Μιας και είμαστε πλέον ενήλικες και έχουμε βρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το δρόμο μας... πόσο άραγε επιβεβαιώθηκαν οι εκάστοτε εκπαιδευτικοί που συναντήσαμε στο δρόμο μας όταν εμείς ήμασταν μαθητές; Υπήρξαν άνθρωποι που μας υποτίμησαν και τελικά η ζωή αποδεικνύει πως έπεσαν έξω στις "προβλέψεις" τους; Υπήρξαν άνθρωποι εμπνευστές που μας κινητοποίησαν; Τι απέγιναν οι συμμαθητές; Οι "καλοί" πήγαν καλά και στη ζωή τους; Οι "κακοί" πήγαν όντως άσχημα;

 

Τελικά το εκπαιδευτικό σύστημα που εμείς βιώσαμε ως μαθητές πώς το αντιλαμβανόμαστε τώρα; Κερδίσαμε από αυτό; Χάσαμε από αυτό;

 

Πείτε εμπειρίες ή σκηνές ή ό,τι θέλετε που θυμάστε από το σχολείο και για κάποιο λόγο σας έκανε εντύπωση είτε θετική, είτε αρνητική.

 

 

Πριν λιθοβολήσουμε το σύμπαν,

έρχεται η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου:

Το σχολείο -έστω μέσα από τις πολλές ατέλειές του- μας έδωσε τελικά τη δυνατότητα να βελτιωθούμε στο μέλλον (δηλαδή το παρόν μας) ως ενήλικες;

 

 

Δεν αναζητώ γενικότητες. Εμπειρίες αναζητώ. Είτε δικές σας, είτε κοντινών σας προσώπων. (Παρακαλώ να αποφύγουμε τις αόριστες κουβέντες του τύπου: "άκουσα για μια περίπτωση που ....", γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις δε μπορούμε να συζητήσουμε πιο βαθιά για παράπλευρους παράγοντες).

[mmdad]

Η φιλολογος στην Α γυμνασιου μου ειπε οτι δεν θα επερνα ποτε πανω απο 15. Ο φιλολογος στην Γ' Λυκειου μου εβαλε 5 σε μια εκθεση. Σιγουρα εχω σημαδια δυσλεξιας αλλα ευτυχως υπηραχαν και υπαρχουν τα μαθηματικα. Οι παλιες αγαπες ομως πανε στον παραδεισο ετσι δεν ειναι?

Απο ολα τα φρουτα ειμασταν στην ταξη. Στην πορεία ειχαμε και κλεφτες και αστυνομους και εφετες! Συμμαθητες οχι τοσο καλοι μαθητες ακολουθησαν επεγγελματα που τους τεριαζαν και τους εδωσαν και χρημα. Αριστη μαθητες εκαναν μια μετρια καρριερα. Ειμαστε 30 χρονια μετα σχεδον... Η ευτυχια και η επιτυχια στηριζεται τελικα στην προσωπικη ζωη του καθενος και οχι στις επιδοσεις του στο σχολειο..

Καποτε λεγαμε με ενα φιλο (που ειναι καθηγητης μαθηματικων) οτι αν τα παιδια μας δεν ειναι τουλαχιστον καλα στα μαθηματικα θα τα πεταξουμε στον Καιαδα.. Ευτυχως ο ενας δειχνει να την γλυτωνει (και ο αλλος ειναι πολυ γλυκουλης).. Θα συνεχισουμε τον αγωνα ομως

[Maya]

Το τι σημαίνει επιτυχία είναι εντελώς υποκειμενικό. Έχω συμμαθητές, άθλιους μαθητές, που έγιναν επιτυχημένοι επαγγελματίες, χάλια οικογενειάρχες κλπ κλπ. Έχω συμμαθητές που έγιναν γιατροί αλλά.....

Έχω συμμαθητές που έγινες εργάτες και χαίρεσαι να πιεις έναν καφέ μαζί τους.

 

Τώρα όμως δεν θα αποφύγω τη γενικότητα.

Κατά τη δική σου άποψη, δίνουμε την εικόνα ενός λαού που έχει πάρει καλή παιδεία?

Η γενική επίσης απάντησή μου είναι, όχι.

[Little Monkey]

Κατά τη δική σου άποψη, δίνουμε την εικόνα ενός λαού που έχει πάρει καλή παιδεία?

Η γενική επίσης απάντησή μου είναι, όχι.

Προσωπικά θα συμφωνήσω ότι δεν έχουμε την εικόνα λαού με καλή παιδεία. Όμως γι' αυτό δεν φταίει μόνο το σχολείο. Η παιδεία είναι κάτι μεγαλύτερο από αυτό που σου δίνει το σχολείο. Το σχολείο προσφέρει κυρίως εκπαίδευση και μόρφωση. Για να πεις ότι έχεις παιδεία πρέπει να έχεις πνευματική καλλιέργεια, κουλτούρα, ευρύτητα πνεύματος. Μετά υπάρχουν και οι συγκεκριμένες παιδείες: οδική, περιβαλλοντική κλπ. Σε όλα αυτά βοηθάει το σχολείο, αλλά ο ρόλος του σχολείου πρέπει να υποστηριχτεί από την οικογένεια και την κοινωνία - από τους γονείς, τις αρχές, τους δημοσιογράφους, τους πολιτικούς, τους συμπολίτες. Μόνο του το σχολείο δεν μπορεί να δώσει παιδεία, δεν είναι αυτός ο ρόλος του (κι ας μιλάμε για Υπουργείο Παιδείας - σύμφωνα με το λεξικό ο όρος παιδεία στην περίπτωση αυτή σημαίνει εκπαίδευση και όχι πνευματική καλλιέργεια).

 

Τώρα ως προς την αρχική ερώτηση αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι οι καλύτεροι μαθητές συνήθως τα καταφέρνουν καλύτερα στη ζωή. Όμως όταν λέω καλύτεροι δεν εννοώ απαραίτητα αυτούς με τα 20άρια αλλά αυτούς που ήταν ξύπνιοι και είχαν ενδιαφέρον για τη μάθηση. Ως προς το ποιος είναι πιο πετυχημένος επαγγελματικά, θα έλεγα ότι αυτό έχει μεγάλη σχέση με το τι επιλέγεις να ασχοληθείς. Από τους καλούς άλλοι τα πήγαν καλύτερα και άλλοι χειρότερα. Οι κακοί όλοι σχεδόν τα πήγαν χειρότερα. Από τους συμμαθητές μου δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να σκεφτώ ούτε ένα παράδειγμα κακού μαθητή που να διέψευσε τις προβλέψεις και να πρόκοψε σε κάποιο απαιτητικό ακαδημαϊκό ή επαγγελματικό τομέα.

 

Προσωπικά θεωρώ ότι το σχολείο μου πρόσφερε πολλά. Ήμουν ίσως και τυχερή γιατί πήγα σε καλά σχολεία με εξαιρετικούς στην πλειοψηφία τους δασκάλους / καθηγητές και καλούς διευθυντές, αλλά και τα φροντιστήρια που πήγα και οι καθηγητές που είχα στα ιδιαίτερα ήταν επίσης πολύ καλοί. Σίγουρα υπάρχει συνάρτηση ανάμεσα στην ποιότητα των καθηγητών μου και στο αποτέλεσμα, π.χ. σε μαθήματα που είχα κακούς καθηγητές στο Λύκειο έχω ελάχιστη μόρφωση και παιδεία (ελάχιστη παιδεία γιατί μαζί με όλα τα άλλα έχασα και το ενδιαφέρον μου για τα συγκεκριμένα μαθήματα οπότε δεν έχω ασχοληθεί μαζί τους μετά το τέλος του σχολείου), ενώ σε μαθήματα που είχα καλούς καθηγητές έχω πιο καλές γνώσεις, είτε γενικές είτε ειδικές.

[epang]

Πέτυχες τη στιγμή για αυτή τη συζήτηση !!! Σήμερα έχουμε το δεύτερο reunion της τάξης.... οπότε αν καταφέρω να πάω, θα σας πω αύριο τα νεώτερα για κάποιους συμμαθητές που δεν ξέρουμε τι γίνανε.

Πάντως στο πρώτο reunion είδα περιπτώσεις:

- άριστη μαθήτρια έκανε καλές σπουδές, έκανε καριέρα στο marketing,έγινε γιάπισσα, τα πήρε στο κρανίο με τους ρυθμούς & το σύστημα, έφυγε στο εξωτερικό, έπαθε ένα σοβαρό ατύχημα που ευτυχώς μόνο την ταρακούνησε & τώρα είναι μια ενδιαφέρουσα συγγραφέας, νομίζω πολλά υποσχόμενη..

- άριστη μαθήτρια, έκανε εξαιρετικές σπουδές, μπήκε αμέσως στο αρχαιολογικό μουσείου & περιμένει τη σύνταξη..... (έχει σκυλοβαρεθεί τη ζωή της...)

- άριστος μαθητής, έκανε μέτριες σπουδές αλλά έφυγε για μεταπτυχιακό στην Αμερική, όπου έμεινε μόνιμα & είναι καθηγητής σε κολλέγιο.

- κακός μαθητής, χωρίς καμία ελπίδα να σπουδάσει, πήγε σε σχολή φωτογραφίας & τώρα έχει δική του εταιρεία & είναι πετυχημένος παραγωγός... (τουλάχιστον πριν την κρίση..)

- 4 μέτριοι μαθητές, χωρίς σπουδές, γίνανε δημόσιοι υπάλληλοι, κάποιοι από αυτούς σήμερα έχουν πολύ καλές θέσεις... (αξιοκρατικά φαντάζομαι..)

- 2 μέτριοι μαθητές γίνανε στρατιωτικοί

- 2 καλοί μαθητές & 3 μέτριοι μαθητές, κάνανε μπαράκια ή καφέ στην Αθήνα & σε νησιά & εγώ τους είδα μια χαρά...

- 1 κακός μαθητής πήρε τη βιοτεχνία παιδικών ρούχων από τους δικούς του & την ανέπτυξε σε καιρούς δύσκολους & αυτός λέει ότι πάει πολύ καλά

- 3 καλοί μαθητές, γίνανε καθηγητές, δουλεύουν σε γυμνάσια & ΤΕΙ

- κάποιοι μέτριοι μαθητές γίνανε έμποροι & παλεύουν να τη βγάλουν

- οι υπόλοιποι είναι ή ιδ. υπάλληλοι με τα προβλήματά του ο καθένας, ή νοικοκυρές ή άνεργοι...

Αρκετοί μαθητές που ήταν υπερτιμημένοι από τους δασκάλους τους, επαγγελματικά δεν έκαναν & τίποτα σπουδαίο, ενώ εντελώς υποτιμημένοι & ξεχασμένοι από τους δασκάλους μέτριοι ή κακοί μαθητές, τα πήγαν πολύ καλύτερα από το αναμενόμενο..

 

ΑΛΛΑ, το συμπέρασμα που έβγαλα γενικά, είναι ότι οι επιλογές που έκαναν στην προσωπική τους ζωή καθόρισε τη σημερινή τους ευτυχία. Όταν μιλούν για τις οικογένειες & τα παιδιά που έκαναν ή δεν έκαναν, καταλαβαίνεις την κατάστασή τους..

Πάντως όλοι κατά γενική ομολογία, δεν έχουμε να πούμε πολλά καλά για δασκάλους ή καθηγητές μας, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων.. Μάλλον δεν πέσαμε σε καλή φουρνιά εκπαιδευτικών γιατί θυμόμαστε μερικές απαράδεκτες συμπεριφορές (ορισμένοι ήταν κάτι νούμερα....) που δεν μας βοήθησαν & πολύ στην ενήλικη ζωή μας.

[ekavi_]

Μιας και είμαστε πλέον ενήλικες και έχουμε βρει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο το δρόμο μας... πόσο άραγε επιβεβαιώθηκαν οι εκάστοτε εκπαιδευτικοί που συναντήσαμε στο δρόμο μας όταν εμείς ήμασταν μαθητές; Υπήρξαν άνθρωποι που μας υποτίμησαν και τελικά η ζωή αποδεικνύει πως έπεσαν έξω στις "προβλέψεις" τους; Υπήρξαν άνθρωποι εμπνευστές που μας κινητοποίησαν; Τι απέγιναν οι συμμαθητές; Οι "καλοί" πήγαν καλά και στη ζωή τους; Οι "κακοί" πήγαν όντως άσχημα;

 

Τελικά το εκπαιδευτικό σύστημα που εμείς βιώσαμε ως μαθητές πώς το αντιλαμβανόμαστε τώρα; Κερδίσαμε από αυτό; Χάσαμε από αυτό;

[/size]

 

Είναι τελείως σχετικό αυτό που ρωτάς. Τι πάει να πει "πήγαν καλά στη ζωή τους ; " Πως το ορίζουμε;

Το εκπαιδευτικό σύστημα σίγουρα δεν βοηθάει σε καμία περίπτωση κάποιον που δεν έχει ερεθίσματα, παιδεία, κτλ από το σπίτι του.

 

Προσωπικά δεν περίμενα ποτέ από κάποιον δάσκαλο-καθηγητή να μου κάνει προβλέψεις για το μέλλον μου, ούτε βασιζόμουν στη γνώμη του, ούτε και ήθελα να την ξέρω.

 

Αυτό που διαπιστώνω γενικώς, είναι πως οι άνθρωποι που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για τη μάθηση, που τελικά δεν μορφώθηκαν, δεν διεύρυναν το πνεύμα τους, την κριτική τους ικανότητα κτλ, συνεχίζουν και ως ενήλικες, να κάνουν λάθος επιλογές, να μην μπορούν να παίρνουν αποφάσεις, να χειραγωγούνται εύκολα από τον καθένα, να έχουν άγνοια για βασικά θέματα κτλ. Τώρα αν τύχει να επιβιώσουν με άνεση, είναι καθαρά θέμα τύχης και όχι ικανοτήτων. Ένα άτομο σαν αυτό που περιγράφω, το εκπαιδευτικό μας σύστημα το αφήνει στη μοίρα του.

[AthinaP]

Ανήκω στη γενια των 40 και κάτι και δεν ξέρω κατά πόσον βγαίνουν ασφαλή συμπεράσματα από το τότε για το τώρα...

 

Εμείς όταν αποφοιτήσαμε, η αγορά εργασίας ήταν παράξενη, στριμωχτή. Ταυτόχρονα το χρηματιστήριο πήγαινε καλά και ήμουν από εκείνους που βγήκαν για μεταπτυχιακό εξωτερικό με λεφτά του χρηματιστηρίου που έπαιζε ο μπαμπάς και γιατί με το πρώτο πτυχίο μας είτε ήμασταν ετεροαπασχολούμενοι είτε δουλεύαμε σε δουλειες του ποδαριού είτε δεν είχαμε προοπτικές για σοβαρή δουλειά... Μόλις γυρίσαμε άνοιξαν οι δουλειές ξαφνικά και πραγματικά φαίνεται ότι οι άτυχοι δεν πρόκοψαν, από εκείνη τη γενιά... Τουλάχιστον όσο πηγαινε καλά η οικονομία.

 

Παντως την επιτυχία στο σχολείο μας στα πανεπιστήμια την εξαφάλισαν τα φροντιστήρια σε μεγάλο βαθμό και το πόσο έδωσε βάση ο μαθητής στα μαθηματα δέσμης. Δηλαδή υπηρχαν μαθητές σε όλη την πορεία τους κάπως άνω του μέτριου που πέρασαν στις καλυτερες σχολές και αντίστροφα... Οι δικοί μας δάσκαλοι δεν έκαναν προβλέψεις και μαντεψιές... Στο τμήμα είχαμε και αρκετούς γόνους οικογενειών που έκαναν τουρισμό, γιατί είχαν στρωμένη δουλειά από το μπαμπά... Και εκείνοι μια χαρά τα πέρασαν στο σχολείο και μετά!

 

Οι τότε καλές μαθήτριες, γιατί νομίζω υπάρχει ένα θέμα φύλου, σήμερα είναι οι περισσότερες στελέχη εταιριών, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό στη χώρα μας.

 

Μια κυνήγησε το όνειρό της στο εξωτερικό, φεύγοντας από την αρχη έξω για το πρώτο πτυχίο, γιατί εδώ δεν είχε περάσει στη σχολής της 1ης επιλογής και όντως η ζωή της μοιάζει όνειρο! Δεν ήταν ιδιαίτερα καλή μαθήτρια.

 

Το δικό μας σχολειο μας έδωσε και παραδείγματα προς αποφυγή, δηλαδή πως είναι κάποιος να μισεί τη δουλειά του και να τη βλέπει μόνο ως βόλεμα και μισθό...

 

Στο πανεπιστήμιο περιμενα να βρω μερικούς ανθρώπους ανώτερους από κάποιους καθηγητές μας που ήταν πρότυπα ανθρώπων, καλλιεργημένοι, ολοκληρωμένοι και εκεί (στο πανεπιστήμιο) επίσης καταλάμβαναν καρέκλες όντα που πουλουσαν μούρη και όντως τους ενδιέφερε το βόλεμα και ο μισθός... Μια μετρημένη καθηγήτρια βρήκα που έδειχνε να ενδιαφέρεται για κάτι περισσότερο και μιλάω για σχολή ανθρωπιστικής κατεύθυνσης.

 

Από το σχολείο μου έμεινε μια καθηγήτρια η οποία προσπαθούσε κάπως να μας περάσει μηνύματα, η ύλη όμως δεν της επέτρεπε να κάνει και πολλά πράγματα και τελικά μας έδωσε μια λιστα με βιβλία να διαβάσουμε το καλοκαίρι.

 

Επαγγελματικά μια χαρά είναι οι περισσότεροι από τους συμμαθητές μου, όπως και της γενιάς μου γενικότερα όσοι ξέρω, είτε σπούδασαν, είτε δεν σπούδασαν. Αν αυτό προσδιορίζει την ευτυχία, σε ένα βαθμό, ίσως την κάνει, δεν ξέρω, είναι πολλά άλλα πράγματα που μετράνε...

[alcyon]

Να διευκρινίσω για να αποφεύγουμε τις γενικότητες. Δε ζητάω να κριτικάρουμε το εκπαιδευτικό σύστημα που περάσαμε με αντικειμενικό τρόπο. Σίγουρα υπάρχουν τα καλά του και στα τραβά του. Μιλάω για εντελώς υποκειμενικό κριτήριο. Αναφέρομαι στην κρίση με άξονα τα δικά σας δεδομένα, τον δικό σας ορισμό για την ευτυχία και την επιτυχία...

 

 

Μέσα από τα 12 αυτά χρόνια του σχολείου, πέρασαν σίγουρα άνθρωποι που μας είπαν μια κουβέντα παραπάνω είτε θετική είτε αρνητική. Θυμάμαι θυμωμένη καθηγήτρια να κουνάει το κεφάλι και να λέει σε συμμαθητές μου "τι θα κάνετε στη ζωή σας;;!" ... και αναρωτιέμαι, τελικά... τι έκαναν; επιβεβαίωσαν τη δική της υποκειμενική (και στιγμιαία) κρίση που έκανε τότε;

 

 

Αναμένουμε τις εντυπώσεις από την επανασύνδεση των παλιών συμμαθητών epang.

 

 

Ας πω μερικά δικά μου:

-μαθήτρια που δυσκολευόταν στα μαθήματα, μπήκε νωρίς στο ρυθμό της οικογένειας (αμέσως μόλις τελείωσε το σχολείο). Μεγαλώνει μια ήρεμη οικογένεια. Δυσκολεύεται οικονομικά -όπως οι περισσότεροι αυτόν τον καιρό. Όμως δείχνει ολοκληρωμένη και ευτυχισμένη για αυτό που έχει.

-άριστη μαθήτρια, απουσιολόγος και σημαιοφόρος... δεν πέρασε τις εξετάσεις όπως υπολόγιζε για ιατρική. Αντί αυτού, δεν είχε καν το κουράγιο να ξαναδώσει. Εργάζεται ως γραμματέας. (Δεν ξέρω τι έκανε στο οικογενειακό θέμα).

-μαθήτρια που δεν τα κατάφερνε με τα μαθήματα και ίδρωσε για να τελειώσει το σχολείο, έκανε έναν γάμο με έναν άνθρωπο ο οποίος έχει μεγάλη οικονομική επιφάνεια και τον στηρίζει στη δική του ζωή.

-οι περισσότεροι συμφοιτητές μου έχουν σκορπιστεί στα 4 σημεία του ορίζοντα με καλές προοπτικές σε καλά πανεπιστήμια με προοπτικές ακαδημαϊκής καριέρας και πλούσιο έργο (στον τομέα τους). Δεν έχουν οικογένεια οι περισσότεροι.

-Θυμάμαι παιδιά, που ήταν πολλά υποσχόμενα (ως προς το αντικείμενο), να καθυστερούν τις σπουδές τους, επειδή π.χ. συνδικαλίστηκαν.

 

Προσωπικά θεωρώ πως όσο πιο πίσω πηγαίνουμε, τα εκπαιδευτικά συστήματα της χώρας μας στερούνται ορθής παιδαγωγικής πρακτικής. Όσο προσεγγίζουμε στο παρόν, τόσο πιο πολύ λαμβάνονται υπόψη περισσότεροι παράγοντες για καλύτερη παιδαγωγική προσέγγιση.

 

 

Και ενώ οφείλω να ομολογήσω πως το ίδιο σχολικό (ή πανεπιστημιακό) περιβάλλον το μοιραστήκαμε όλοι μας (συμμαθητές/συμφοιτητές)... καθώς φαίνεται αποκομίσαμε διαφορετικά πράγματα ο καθένας και τα χρησιμοποίησε με διαφορετικό τρόπο στη ζωή του. Φαίνεται να υπάρχει κάποια "δύναμη" που κάνει τους μαθητές να καταλήγουν στη μία ή την άλλη επιλογή που καθορίζει τη ζωή τους. Κατά την εντύπωση που έχω, αυτή την επιρροή την ασκεί η οικογένεια. Όχι με αυτά που θα πει, ούτε με το τι ακριβώς θα παρέχει... αλλά κυρίως με τον τρόπο που θα τα παρέχει....

 

Τελικά μήπως το ποιους θα συναντήσει κάποιος στο δρόμο του προς την εκπαίδευση δεν έχει τόσο απόλυτη σημασία όσο πιστεύουμε....;; Ναι, φυσικά έχει σημασία ποιος θα είναι ο δάσκαλος. Μα νομίζω πως μεγαλύτερη σημασία έχει η επιρροή που έχει ο γονιός (άθελά του).

 

 

Προσωπικά, οφείλω να αναγνωρίσω την ανθρώπινη και υποστηρικτική παρουσία ορισμένων καθηγητών που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων όταν βασικές κοινωνικές δομές ήταν σαθρές. (Είναι επίσης ένας βασικός παράγοντας που καθορίζει σε βάθος χρόνου, κάποιες σοβαρές επιλογές).

[alcyon]

......

 

Προσωπικά δεν περίμενα ποτέ από κάποιον δάσκαλο-καθηγητή να μου κάνει προβλέψεις για το μέλλον μου, ούτε βασιζόμουν στη γνώμη του, ούτε και ήθελα να την ξέρω.

.....

Δεν μίλησα για προβλέψεις... Όχι, η Πυθία πάει χρόνια που δε λειτουργεί...

Σε ανύποπτο χρόνο όμως... όλο και κάποια "κρίση" ξεφεύγει στον ένα ή στον άλλο δάσκαλο/καθηγητή.

 

 

Αλήθεια, γιατί δεν ήθελες να ξέρεις τη γνώμη τους;

 

Εμένα για παράδειγμα, με ενδιέφερε η γνώμη ορισμένων ανθρώπων που τους ξεχώριζα για κάποιο χαρακτηριστικό τους. Ανάλογα με την αξία που έδινα στο πρόσωπο, είχε και άλλη βαρύτητα η άποψή του. Η τελική κρίση ήταν δική μου, μα τσέκαρα δύο φορές τη γνώμη αυτών που εκτιμούσα.

[AthinaP]

Α... είχα ξεχάσει ότι υπήρχαν και κάποιες συμμαθήτριες που μπήκαν "νωρίς" στο παιχνίδι της οικογένειας. Αυτές τις χάσαμε από παρέες και δεν ξέρουμε τι απέγιναν... Νομίζω μια χαρά θα είναι και αυτές.

 

Ο ορισμός της προσωπικής ευτυχίας διαφέρει... Για κάποιον άλλον περνάει από την επαγγελματική επιτυχία και το χρήμα... Για εμένα αρκεί (εκτός από μια σχετική οικονομική άνεση) να έχω αληθινούς ανθρώπους γύρω μου. Το ένα δεν συμβαδίζει απόλυτα με το άλλο. Ανθρώπους που δεν φοβούνται τη δουλειά και δεν καταφεύγουν σε ιδιαίτερες μαϊμουδιές για να πετύχουν κάτι, έχουμε την τάση να συγκεντρώνουμε με τον άντρα μου και είμαστε πολύ χαρούμενοι για τον κύκλο που έχουμε στη διάρκεια των ετών... Και σε αυτό το περιβάλλον φέραμε και τα παιδιά μας και τα παιδιά των φίλων μας. Αυτό πράγματι, το πώς να δημιουργούμε και να κρατάμε σχέσεις που μας γεμίζουν, δεν έπαιξε σημαντικό ρόλο το σχολείο για να το έχουμε ως προτεραιότητα, αλλα το είχαμε ως παράδειγμα από τις οικογένειές μας.

 

Νομίζω όμως ότι ο ρόλος της οικογένειας είναι υπερεκτιμημένος στο μυαλο κάποιων. Αν για παραδειγμα, οσα γράφουμε εδώ δειχνουν ότι υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα στις επιδόσεις στο Λυκειο πχ και στις επιδόσεις στη ζωή, αλλά ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι κατάφεραν να ξεφύγουν από αυτό, πως στέκει αυτό που διάβασα εδώ ως αξίωμα κανα-δυο φορές ότι ο χαρακτήρας διαμορφώνεται μέχρι την προσχολική ηλικία ξέρω γω; Ο άνθρωπος μπορει να εξελίσσεται, ευτυχώς σε όλη τη ζωή του σχεδόν. Βέβαια η ζωή προσγειώνει κάποιες φορές, αλλά δυνατότητες υπάρχουν.

 

Στην πορεία του εφήβου, από όσο είχα διαβάσει σε πανεπιστημιακό μάθημα, παίζουν ρόλο οι παρέες, πόσο είναι προσανατολισμένες στις επιδόσεις και στην επιτυχία ή όχι. Συγκεκριμένα αυτό συμβαίνει πιο πολύ στις οικογένειες που είναι πιο δημοκρατικές-ελαστικές, όπου μια χαρά κάποια παιδιά της ίδιας οικογενειας, άλλοι γίνονται "επιτυχημένοι" και τα αδέρφια τους ακριβώς το αντίθετο. Εκεί πιο εύκολα εξαρτάται ένα παιδί από την παρέα. Μια χαρά μπορεί να καταλήξει πχ στα ναρκωτικά (παλιότερα που ήταν πιο έντονο το πρόβλημα) παιδί "καλής οικογένειας"... Θα μου πεις, κάτι τραβάει τον άλλον στις κακές, παρεες, κάτι του λείπει, δεν ειναι όλα τυχαία. Βέβαια, αλλά ήθελα να πω πως ό,τι και να κάνει η οικογένεια, ως αρχές που δίνει, είναι λίγο πεπερασμένα. Εμένα αν η οικογένειά μου με είχε βάλει στο Κολλέγιο, άσχετα αν οι αρχές της ήταν ίδιες με τις τωρινές, θα είχα καταλήξει αλλιώς....

[ΑΝΝΑ24]

Δυο, δυο, πέρασαν πέρασαν, να ʽτα τα κορίτσια

Όλο ντρέπονται, ντρέπονται όλο, τα κορίτσια

Τα κορίτσια, τα κορίτσια, δύο - δύο βιαστικά

στρίβουν από τη γωνία για να μπουν στο σινεμά

Στέκουν πίσω από το τζάμι και ζητάνε παγωτό

τα κορίτσια που ʼχουν γίνει δεκατέσσερα χρονών

 

Σε λευκώματα όμορφα γράφουν τα κορίτσια

Πριν πλαγιάσουν κλείνουν, κλειδώνουν τα κορίτσια

 

Στον καθρέφτη κάθε βράδυ στα κρυφά

βλέπουνε να μεγαλώνουν μʼ ένα φόβο στη καρδιά

Τη μαμά τους τη ρωτάνε κάθε μήνα μια φορά

τα κορίτσια που περνάνε δύο - δύο βιαστικά

 

Πόσα όμορφα βλέπεις τα κορίτσια

Πόσο άτυχα βλέπεις τα κορίτσια

 

Την ασχήμια των γονιών τους θα πληρώσουνε ακριβά

Κάποια μέρα σα χαμένα θα σταθούν στην εκκλησιά

Η μαμά τους θα δακρύζει, συγγενείς, πεθερικά

Τα κορίτσια τα καημένα κι ούτε λέξη πια γιʼ αυτά

 

Σας αφιερώνω αυτό για τώρα. Για τα υπόλοιπα, θέλω να συλλογιστώ πρώτα. Θα επανέλθω το βράδυ!

[AthinaP]

Alcyon, το ξέρω τώρα ότι θα ξεφύγω, αλλά ο ορισμός της επιτυχίας είναι τόσο μα τόσο σχετικός... Πρόσφατα βγήκε ξανά παρασκήνιο γύρω από τη ζωή της σούπερ επιτυχημένης ζηλευτής, πρότυπο του στυλ κλπ κλπ Τζάκι Ο, όπου φάνηκε ότι ο δεύτερός της σύζυγος την είχε στο φτύσιμο.. και ο πρώτος βέβαια, με άλλο τρόπο. Επιπλέον φοβόταν για τη ζωη της και των παιδιών της... Και πόσο χαλαρή και ωραία στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι μια γυναίκα που την απασχολεί τρομερά να μην ξεφύγει τρίχα από την κόμμωσή της και να μην την δουν ΠΟΤΕ άβαφτη;

 

Επίσης η Τζέρι Χολ, με αυτά που έβγαλε στη φόρα, γκρέμισε κάθε εξιδανικευμένη εικόνα της ροκ'ν'ρολ ζωής. Επίσης ο Μικ Τζάγκερ της φερόταν αισχρά και στο κρεβάτι δεν φαίνεται να ήταν καλύτερος από το Μήτσο τον υδραυλικό...

 

Η J-Lo κυνηγούσε τα τεκνά, αλλά όλοι της οι άντρες είναι λιγότερο εμφανίσιμοι από τα μωρά που κυκλοφορούσα τα παλιά τα χρόνια!

 

Οπότε όλα έχουν ένα τίμημα, αλλά είμαι σίγουρη ότι και οι 3 παραπάνω είναι σίγουρες ότι τα κατάφεραν περίφημα και έκαναν τις μαμάδες τους περήφανες!

[alcyon]

Αθηνά, αυτό ακριβώς το υποκειμενικό ρωτάω.

Στο σπίτι, το βράδυ, σε χαλαρή κουβέντα... ναι, μπορώ να πω ... "αυτός βρε παιδί μου τρέχει όλη μέρα, κάνει το ένα κάνει το άλλο αλλά ο ίδιος δεν απολαμβάνει τίποτα. Τι να τα κάνω τα λεφτά άμα δε μπορώ να τα χαρώ;" Άρα, το προσωπικό μου κριτήριο δεν συμβαδίζει με αυτό που θεωρείται "καταξιωμένο". Κατά τα γούστα μου λοιπόν, δε μπορώ να τον θεωρήσω ευτυχισμένο. Άλλος μπορεί να το βλέπει εντελώς διαφορετικά.

 

 

Προσωπικά θεωρώ πως η οικογένεια είναι αυτή που ουσιαστικά έχει το μεγαλύτερο μερίδιο στο θέμα της "προβολής" στο μέλλον. Οι επιλογές που θα κάνει η οικογένεια ως προς την εκπαίδευση (γνωστικό αντικείμενο, επιλογή δασκάλων ή σχολείου κτλ), ο τρόπος που θα τις εφαρμόσει στο παιδί (αυταρχικά, δημοκρατικά, με βάση τις ανάγκες του παιδιού, τις δικές τους κτλ...) θα έχει αντίκτυπο στον τρόπο που θα ανταποκριθεί το παιδί.

[ΑΝΝΑ24]

ΝΑ ΔΩ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ, ΠΕΤΖΕΤΑΚΗ!!!

Κατέληγε ο Δάσκαλος στη διαφήμιση της ομώνυμης εταιρείας, κάποια χρόνια πριν. Ο Πετζετάκης εφηύρε τους χαλκοσωλήνες και έστησε μια αυτοκρατορία (την οποία φούνταραν οι απόγονοι).

 

Ο Πετζετάκης διέψευσε περίτρανα το Δάσκαλο (λες η διαφήμιση να ήταν η εκδίκησή του? ή το σκέφτηκε η διαφημιστική? ποιός να ξέρει).

 

Εμείς? Εγώ?

 

Θυμάμαι το δάσκαλο της Πέμπτης να αποφαίνεται σε (εύστοχο) σχόλιο του Μίλτου ενώ έλεγε μάθημα η Γιώτα " Η Γιώτα μπορεί να διορθώσει το Μίλτο, ο Μίλτος δεν μπορεί να διορθώσει τη Γιώτα".

Θυμάμαι πως έβρασαν τα παιδικά αυτιά μου και πόσο συναισθάνθηκα το Μίλτο μπροστά στο κοροϊδευτικό γέλιο που απλώθηκε.

 

Το Μίλτο τον βρήκα σε ένα πλοίο, σε φοιτητική εκδρομή. Εκείνος μου μίλησε, δεν τον γνώρισα. Μέχρι που έβγαλε το βιολί. Τότε τον θυμήθηκα.

Ο Mίλτος έπαιζε βιολί, και στις γιορτές και μόνο τότε, έχαιρε σεβασμού από το δάσκαλο που τον έβαζε μπροστά μπροστά να παίξει την 'Άγια νύχτα".

Ο Μίλτος μπήκε στο "Μουσικών Σπουδών", πήγαινε για πτυχίο στο βιολί.

Αντλούσε από κει την αυτοπεποίθησή του.

 

Η Γιώτα εκπλήρωσε τις προσδοκίες. Σπούδασε (δε θυμάμαι τι, νομίζω κάτι παιδαγωγικό), παντρεύτηκε κι έκανε παιδιά.

 

Εγώ?

Εγώ ήμουν μάλλον ασήμαντη για τον συγκεκριμένο δάσκαλο. Ούτε πολύ καλή ούτε πολύ κακή. Δεν ένιωθα άνετα με τους έντονους διαχωρισμούς που έκανε, κι ας μη με περιλάμβανε ποτέ, αφού ήμουν στη γκρίζα ζώνη.

 

Και μετα ήρθε ο Μπίμπας. Ο φιλόλογος της πρώτης Γυμνασίου. Με ανακάλυψε. Με αποθέωσε. Περιέφερε τις εκθέσεις μου σε όλα τα τμήματά του, με κοίταζε στο στόμα περιμένοντας την επόμενη ευφυή κουβέντα μου.

Με έβαλε σε ένα βάθρο από το οποίο αντλώ αυτοπεποίθηση μέχρι σήμερα.

 

Στην τρίτη Γυμνασίου μετακομίσαμε. Αλλαγή σχολείου. Ελεύθερη πτώση.

 

Στην πρώτη Λυκείου σταμάτησα να διαβάζω. Δεν το πρόσεξε κανείς. Με την εξαιρετική μου μνήμη, τη φάτσα της καλής μαθήτριας και το προνόμιο να είμαι παιδί συναδέλφου, μάζευα τα δεκαοχτάρια και τα εικοσάρια ακόμα και σε μαθήματα που είχα χάσει το βιβλίο.

 

Και μετά ήρθε Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ.

Σε μια κίνηση που εκτιμώ αφάνταστα μέχρι σήμερα, οι γονείς μου με καθήσαν στον καναπέ, και με μια ευρύτητα οριζόντων που ακόμα με ξαφνιάζει, μου ανακοίνωσαν πως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε τι επάγγελμα θα διαλέξω.

 

Αυτή ήταν η στιγμή που καθόρισε το μέλλον μου. Η απόφαση που πήρα, οι γονείς μου που την υποστήριξαν χωρίς στεγανά και το ότι...μπήκα στη δεύτερη επιλογή και αρνήθηκα μετά βδελυγμίας να ξαναδώσω.

 

Από αυτό το σημείο εκκίνησης βγήκα στη ζωή. Και από εκεί καθορίστηκαν όλα. Οι φιλίες που με καθόρισαν, οι κίνδυνοι που διέτρεξα, ο άντρας που γνώρισα άρα και το παιδί που έκανα, η νοοτροπία που δημιούργησα.

Και η δουλειά που τελικά κάνω, που είναι αυτή που σπούδασα.

 

Γυρνώντας πίσω, θα μου έλειπε ο Μπίμπας. Και η Μάντω.

Η Μάντω στο Λύκειο, η μόνη που με κατάλαβε, στο παρά πέντε. Η μόνη που είδε ότι προσπαθούσα να κατέβω επίπεδο για να ταιριάξω. Και μου μίλησε. Και με ταρακούνησε.

 

Δεν ξέρω τι συμπεράσματα να βγάλω. Μάλλον χρειάζονται πρώτα κάποια χρόνια ψυχανάλυσης πριν καταλάβουμε τι πραγματικά μας έχει επηρεάσει, τι μας έκανε ό,τι είμαστε σήμερα.

[alcyon]

!!!!!

 

Άννα... εντυπωσιακή κατάθεση...

[ΜΑΡΙΑΛ]

Λοιπόν ήμουν πάντα αντιδραστικός χαραχτήρας (νομίζω ότι οι περισσότεροι το έχετε καταλάβει)

Παρόλα αυτά και ενώ πάντα οι απόψεις μου ήταν ακρέες και τις υποστήριζα μέχρι να με βγάλουν από την τάξη (ήμουν βέβαια και καλή μαθήτρια) , οι δάσκαλοι όλοι λάτρευαν το "πνεύμα μου"

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί με αγαπούσαν αφού τους έκανα τη ζωή δύσκολη, όμως η αγάπη τους με βοήθησε να μην κρατώ ποτέ κακία (παρ όλο που εκνευρίζομαι εύκολα)

[alcyon]

Οφείλω να θυμηθώ μια καθηγήτρια, φιλόλογο, η οποία μας είχε βάλει στο γυμνάσιο να κάνουμε μια εργασία τύπου - project. Ποτέ στη μαθητική μου ζωή δε συνάντησα άλλο καθηγητή να εργάζεται με τον ίδιο τρόπο. Μου έμειναν τόσα πράγματα από εκείνη την εργασία:

- οργάνωση υλικού

- στοχευμένη αναζήτηση

- αφαιρετική σκέψη

- ανάπτυξη κριτικής σκέψης

- εισαγωγή προσωπικού στοιχείου

- ... κτλ ...

Πράγματα που ακόμα κι εμένα με είχαν εντυπωσιάσει. Συνειδητοποιήσαμε όλοι οι συμμαθητές, πως είχαμε ικανότητες που ούτε που περνούσαν από το νου μας έως τότε. Είχε δουλειά, αλλά άξιζε τον κόπο!

 

 

Από την άλλη, έναν φόβο για ομιλία σε μεγάλο ακροατήριο, την απέκτησα στο δημοτικό, χάρη στις "όμορφες" παιδαγωγικές τεχνικές μιας δασκάλας. Χρειάστηκε ένα σχετικό ζόρι για να ξεπεραστεί αυτό, μιας και η δουλειά μου το απαιτεί καθημερινά...

 

 

 

Σε γενικές γραμμές όμως, θεωρώ πως όσα κέρδισα από το σχολείο ήταν περισσότερα από αυτά που "κόστισε" και όταν λέω κόστος, δεν αναφέρομαι στο οικονομικό.

[ΑΝΝΑ24]

Σήμερα που βράζω στη γιορτινή μου μιζέρια (δεν έχω καταφέρει να διώξω το αίσθημα ότι η μεσοβδόμαδη αργία δεν είναι παρά μια αγωνιώδης προσμονή της επόμενης εργάσιμης), σκέφτομαι με νοσταλγία το σχολείο.

 

Τότε που στο αναγνωστικό (ή ήταν το ανθολόγιο?) μας περίμεναν οι πιο ζωντανές ιστορίες, καλογραμμένες από τους σημαντικότερους Έλληνες πεζογράφους. Μέσα από τις σελίδες του ζωντάνευαν μπροστά μου οι ήρωες του '21, η μαγεία των Χριστουγέννων, η κατασκευή χαρταετού από τα ξυπόλυτα αγόρια, το ζύμωμα του τσουρεκιού...

 

Νομίζω ότι η εικόνα που έχω για την Ελλάδα μέχρι και σήμερα, δημιουργήθηκε στο μυαλό μου μέσα από αυτά τα αποσπάσματα.

Η αγάπη για το χωριό (που δεν είχα), η συλλογικότητα, η μυρωδιές της φύσης, του φούρνου και του τζακιού, ο πόνος της μετανάστευσης, η θρησκευτικότητα, η αφέλεια και η αγνότητα του Παλιού Κόσμου...

 

Όντας γόνος 2 αρκετά αντισυμβατικών (ή απλώς αδιάφορων) ανθρώπων στην κατηγορία Ήθη και Έθιμα του Τόπου μου, νομίζω ότι δεν θα είχα έρθει σε επαφή με όλα αυτά - και με όλους αυτούς- αν δεν με είχε ξεναγήσει το σχολείο.

 

* Ψάξε ψάξε...βρίσκεις.

* Νομίζω ότι κάποια μορφή του mr Keating έχει περάσει από τη σχολική ζωή όλων μας.

[AthinaP]

Το εκπαιδευτικό σύστημα σίγουρα δεν βοηθάει σε καμία περίπτωση κάποιον που δεν έχει ερεθίσματα, παιδεία, κτλ από το σπίτι του.

 

Δεν ήταν πάντα έτσι. Ο πατέρας μου και αρκετοί στη γενια του, μεγάλωσε σε χωριό, με γονιούς που είχαν πάει δημοτικό ή κάτι τέτοιο και έκανε αρκετά πράγματα στη ζωή του μέσω της μόρφωσης. Κάποιους επίδοξους Μr Keating σε Γυμνάσιο και Λυκειο είχαμε και εμείς, όμως τους περισσότερους τους έφαγε λίγο η μαρμάγκα της κομματικοποίησης και έχαναν λίγο στα μάτια μας τότε, που έπεφτε το τοιχος του Βερολίνου και εκείνοι είχαν μείνει τότε λίγο πίσω... Στο δημοτικό είχα άριστους δασκάλους, θα έλεγα...

 

Για τις εθνικές εορτές δεν έμαθα τίποτα από το σπίτι, γιατί τότε σαν να φοβόντουσαν να πάρουν θέση... Γενικά και οι δικοί μου ήταν άχρωμοι - άοσμοι... μάλλον γιατί δεν ήθελαν να χαρακτηριστούν πολιτικά ή δεν τους ένοιαζε κιόλας.

[Χαρα-Μαρια2]

mr Keating ειχαμε ολοι μας τελικα?

Ειχα εναν στο Δημοτικο, μαλιστα μας ελεγε παρομοια λογια-να μην αφηνουμε τη ζωη να παει χαμενη κλπ... ουτε να τον ειχε ακουσει ο Cook....Εμενα προσωπικα με βοηθησε αρκετα γιατι μολις ειχα ερθει απο ιδιωτικο σχολειο που μας κανακευαν ολη μερα, μας ειχε πει και καποιες αληθειες. Καλα εκανε. Και στο οτι μας εκανε μινι-διαγωνισμο καθε μερα σε προβληματα αριθμητικης, κυριως μεθοδο των τριων, γιατι ηξερε οτι ηταν το κλειδι σε καθε διαγωνισμο-και μαντεψτε, χαρη σε αυτη μου τη δεξιοτητα, περασα σε εξετασεις αναμεσα σε χιλιαδες και εχω τη δουλεια που εχω σημερα. (Την κριση βεβαια δεν την ειχε προβλεψει...να μας πει πως να τη διατηρησουμε...)

 

Στο δε Γυμνασιο-Λυκειο, επειδη πηγαινα σε ενα σχολειο που μονο σε Αμερικανικες ταινιες εχουν δει οι περισσοτεροι, με μερικα ατομα εντελως αδιαφορα για τη μαθηση, ειχαμε μερικους καθηγητες που απλα εκαναν το σταυρο τους να τη βγαλουν καθαρη, αλλοι ομως μας ελεγαν και ενα δυο λογια-μια καθηγητρια λοιπον, οταν μας τα ειπε ολα εξω απο τα δοντια μια μερα, τα ειπε ολα: και τι θα γινοταν ο καθενας μας, και τι μελλον μας περιμενει. Και επεσε μεσα....100%....ευτυχως που μερικα ατομα ειμασταν αποφασισμενα να μαθουμε και να παμε Πανεπιστημιο, και καθηγητες σαν αυτη μας βοηθησαν να επικεντρωθουμε σε αυτο...πιστεψαν σε ατομα σαν εμενα απο οικογενεια που ΟΥΤΕ τον ΕΛΕΓΧΟ δεν ερχοντουσαν να παρουν γιατι δεν προλαβαιναν, και μια χαρα τα πηγα.

 

Για να απαντησω λοιπον στο θεμα διαφωνω λοιπον οτι το σπιτι ειναι ΠΑΝΤΑ Νο1....ειχα τρομερους γονεις ζεστους και μορφωμενους. Και βεβαια παντα μας περναγαν το μηνυμα οτι το σχολειο ειναι σημαντικο και το Πανεπστημιο μονοδρομος και μας στηριζαν οικονομικα και ψυχολογικα. Αλλα δεν προλαβαιναν και γενικα ποτε δεν θεωρησαν χρεος τους, να ασχοληθουν με μαθηματα, διαβασματα, συλλογους γονεων και τα συναφη. Πληρωναν μεν φρονιστηριο οποτε χρειαζοταν, αλλα δεν ηξερε η μητερα μου ουτε τι ταξη καν πηγαινα-δεν κανω πλακα. Ποσο μαλλον, "τι εχω αυριο ιστορια" που ξερουν οι περισσοτερες μαμαδες. Δεν με διαβασε ποτε. Οι δασκαλοι εκαναν ολη τη δουλεια-κι εγω, φυσικα... Και ανακαλυψα απο πολυ μικρη, οτι "με ο,τι δασκαλο θα κατσεις"....ισχυει.

 

 

 

ΥΓ Οσο για το σημερινο reunion λεγεται facebook...εκανα προσφατα και οι πρωτοι που με "ανακαλυψαν" ηταν οι συμμαθητες μου...ολοι ιδιοι με τοτε. Καμμια εκπληξη. Η συμμαθητρια μου που ολη μερα βαφοταν και δε διαβαζε, εγινε αισθητικος και ανεβαζει φωτο ολη μερα. Η συμμαθητρια μου που μας μιλαγε για οικογενειες και παιδια, την ωρα που εγω εφτιαχνα μηχανογραφικο, εκανε, 3 παιδια, ολα μεγαλα σημερα...Ο συμμαθητης μου που ελεγε οτι θελει να παει Πολεμικο ναυτικο, πηγε, γυρισε ολο το κοσμο...Σε ολα ειχαν πεσει μεσα οι καθηγητες...δυστυχως και στο συμμαθητη μου, που επαιρνε ναρκωτικα και δεν ειναι πια αναμεσα μας....

[sofi@p]

και στη δικη μου φουρνια καμμια εκπληξη. Οσοι διαβαζαν περασαν στο πανεπιστημιο και εχουν καλες δουλειες. Οσοι ηταν μετριοι περασαν σε ΤΕΙ ή πηγαν στο στρατο και ειναι κι αυτοι ΟΚ. Οσοι δεν ηταν καλοι μαθητες ανοιξαν μαγαζια ή παντρευτηκαν νωρις κι εχουν πια μεγαλα παιδια.

η οικονομικη κατασταση ειναι, για μενα, μια μονο παραμετρος του "πηγα καλα στη ζωη". Μπορει να βγαζεις χρηματα αλλα το επιπεδο να ειναι χαμηλο.

αντιστοιχα, μπορει να εχεις σπουδασει και να μη βγαζεις πολλα χρηματα.

η οικογενειακη κατασταση ειναι μια αλλη παραμετρος που εχει διαφορετικη αξια για τον καθενα. Αλλοι δεν θελλουν να ακουν για γαμο και αλλοι ειναι ευτυχισμενοι με 3 παιδια.

προσωπικα, για να πει κανεις οτι πηγε καλα στη ζωη πρεπει να συνδυαζει ολα τα παραπανω, σε βαθμο μεγαλυτερο ή τουλαχιστον ισο με τους γονεις του. Να εχει παει δηλαδη ενα βημα παραπερα.

[ΑΝΝΑ24]

Για να πεις ότι πήγε κάποιος καλά στη ζωή...αναπάντητο.

Ίσως αν η επαγγελματική, οικονομική, οικογενειακή του κατάσταση συμβαδίζει με τα θέλω του

Ίσως αν βρίσκεται σε αρμονία με το μέσα του

Ίσως αν πληροί τα αντικειμενικά κριτήρια

Ίσως αν είναι ακόμα ζωντανός και υγιής

 

και ποιός μπορεί να το κρίνει?

 

Η δικιά μου ιδέα για το "πήγα καλά στη ζωή" είναι μια εικόνα.

Μια υπέργηρη κυρία, εκλεπτυσμένη, σε ένα όμορφο σαλόνι τριγυρισμένη από πολλά παιδιά κι εγγόνια, όλα μορφωμένα και αγαπημένα, και στον τοίχο φωτογραφίες από τα ταξίδια της σε όλο τον κόσμο...

 

Ωχ αμάν. Αυτή είναι η γιαγιά μου

[ΑΝΝΑ24]

Επιστρέφω. ΟΚ, το μεταβόλισα (νομίζω) ότι το ίνδαλμά μου αποδεικνύεται ότι είναι η γιαγιά. Μην το μάθει μόνο. Το χειρίζομαι. Μάλλον.

 

Ήθελα να πω και κάτι άλλο. Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι το σχολείο αναγνωρίζει, προωθεί και συνεργάζεται με ένα μόνο είδος νοημοσύνης.

Σε αυτό το επίπεδο πράγματι οι προβλέψεις του φαίνεται ότι είναι σωστές.

Για το δρόμο εξέλιξης που αναγνωρίζει και επιβραβεύει.

 

Αλλά υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι στη ζωή.

 

-Γνωρίζω ανθρώπους που είναι επαγγελματίες ακτιβιστές. Είναι η πλήρης απασχόλησή τους, προσφέρουν απίστευτα σημαντικό έργο και είναι ευτυχείς. Αυτοί δεν είχαν και τις τέλειες σχέσεις με το σχολείο.

 

-Οι γεννημένοι καλλιτέχνες σε κάθε τομέα. Ποτέ δεν αναγνωρίζονται στο σχολείο, και συχνά βέβαια ούτε στη ζωή. Δεν μπορούν όμως να βρουν την ευτυχία αν δεν είναι σε επαφή με το ταλέντο τους.

 

-Οι γεννημένοι έμποροι. Υπάρχει και αυτό. Υπάρχουν άνθρωποι που "ότι πιάνουν γίνεται χρυσάφι", είτε περάσαν από το Deree, είτε όχι. (Λόγω επαγγέλματος γνωρίζω αρκετούς τέτοιους, σας ορκίζομαι ότι στέλνουν τα MBA για βρούβες - και τους manager για ψυχανάλυση).

 

Πιστεύω ότι η ζωή είναι ένα σκάκι, με πολλούς αλλά διακριτούς ρόλους. Άλλοι έχουν γεννηθεί πολεμιστές, άλλοι ηγέτες, άλλοι φροντιστές, διασκεδαστές, λόγιοι, επιστήμονες, δημιουργοί...

 

Δεν μπορεί να θεωρείς επιτυχία να μετατρέψεις τον αθλητή σε IT manager, ούτε τον πολεμιστή σε δάσκαλο.

Επιτυχία είναι να διαπρέπεις εκεί για το οποίο είσαι φτιαγμένος.

 

Με τις μεταφράσεις βέβαια της κάθε εποχής.

[Χαρα-Μαρια2]

Συμφωνω απολυτα με αυτο που λες, Αννα.

 

Δεν γινεται εξαλλου να γινονται ολοι γιατροι και δικηγοροι.... Κι εδω βρισκεται και η επιτυχια των εν λογω καθηγητων μου-δεν προσπαθησαν ποτε να μας αλλαξουν. Ουτε τη συμμαθητρια μου που εγινε -πετυχημενη- αισθητικος, ουτε ενα συμμαθητη μου που δεν διαβαζε ποτε γιατι ηθελε να "ασχοληθει με επιχειρησεις". Δεν ακουσα ποτε να του λενε "παρε MBA", αλλα τον ενθαρρυναν, γιατι ειχε αυτο το "κατι", το επικοινωνιακο που πειθει. Παντα εδειχναν τη σιγουρια τους, οτι θα τα καταφερει. Σημερα, εχει αλυσιδα τροφιμων, παει πολυ καλα.

 

ΥΓ πολυ ομορφη εικονα, αυτη με τη γιαγια!

[Ελισα24]

Ο ρολος του σχολειου δεν ειναι η εκπαιδευση; Η δουλεια των δασκαλων ειναι να διδασκουν φυσικα. Αν ενας δασκαλος τους μαθει και μερικα πραγματα παραπανω ειναι καλο αλλα δεν μπορω να πω μπραβο σε δασκαλο που επιβραβευει μαθητη που δεν διαβαζει.

Επιπλεον εχω συμμαθητες που δεν εγιναν αυτο που περιμεναμε ουτε εμεις ουτε οι ιδιοι. Καλοι μαθητες που δεν περασαν πουθενα και μετριοι που εκαναν καριερα. Στο χερι μας ειναι οι δασκαλοι βοηθουν στη μαθηση αλλα τι θελεις να κανεις μετα εσυ το ξερεις κι εσυ προσπαθεις. Και ο Θεου θελοντος βεβαια...