Έξοδος χωρίς παιδιά

[argini]

Ηθικον δίδαγμα...οι εργαζόμενες περιμενουν τις αργιες για να αφιερωσουν το 100% του ελευθερου χρόνου τους στα παιδια τους...οι μη εργαζόμενες περιμένουν το σκ και τις διακοπες για να δώσουν στα παιδιά τους να καταλάβουν πόσο ανεξάρτητες είναι, για να τις θαυμάζουν και για να τις δουν ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Κατανοητό.

[lelaki1980]

Ηθικον δίδαγμα...οι εργαζόμενες περιμενουν τις αργιες για να αφιερωσουν το 100% του ελευθερου χρόνου τους στα παιδια τους...οι μη εργαζόμενες περιμένουν το σκ και τις διακοπες για να δώσουν στα παιδιά τους να καταλάβουν πόσο ανεξάρτητες είναι, για να τις θαυμάζουν και για να τις δουν ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Κατανοητό.

 

τα λες λιγο υπερβολικα νομιζω.....δεν περιμενουμε να ολοκληρωθουμε σαν προσωπικοτητες βγαινοντας εξω φορα την εβδομαδα...ειναι αφελες και τουλαχιστον προσβλητικο για καθε μαμα που μας διαβαζει.ειμαστε μαμαδες και γυναικες και συζυγοι κα προσπαθουμε ολο αυτο να το κανουμε ενα mix να ειναι ολοι ευχαριστημενοι χωρις να δημιοργησω την παραμικρη αμφιβολια βεβαια στο παιδι μας για την αγαπη μας.....

[Χαρα-Μαρια2]

Ηθικον δίδαγμα...οι εργαζόμενες περιμενουν τις αργιες για να αφιερωσουν το 100% του ελευθερου χρόνου τους στα παιδια τους...οι μη εργαζόμενες περιμένουν το σκ και τις διακοπες για να δώσουν στα παιδιά τους να καταλάβουν πόσο ανεξάρτητες είναι, για να τις θαυμάζουν και για να τις δουν ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες. Κατανοητό.

 

Δεν καταλαβα αυτο ακριβως. Εμενα ως εργαζομενη μαμα, μου λειπει ολη μερα, αν βγω και το ΣΚ δεν θα δω καθολου το παιδι μου. Η μη εργαζομενη μαμα, ειναι ολη μερα με το παιδι της, το να βγει 2-3 ωρες να πιει ενα ποτο και να δει το παιδι τη γιαγια του, δεν το θεωρω τρομερο για το παιδι ουτε θα προλαβει σε ενα διωρο να αισθανθει εγκαταλειψη, εφοσον ειναι σε οικειο περιβαλλον.

Εκει που διαφωνω ειναι στο οτι δεν θα πηγαινα ταξιδια χωρις το παιδι, ουτε θα το αφηνα σε αλλο σπιτι. Απλα θελω να αισθανεται ασφαλης. Εδω οταν εργαζεται ο μπαμπας μας καποια βραδια, ενω το κανει απο τοτε που γεννηθηκε η μικρη, νιωθει ανασφαλεια και τον ζηταει. Ετσι την εχει βρει η δικη μας οικογενεια, ετσι πραττουμε. Αλλοι εχουν βρει αλλη φορμουλα και αφου λειτουργει καλα κανουν. Ειναι απλο.

[ΑΝΝΑ24]

Θα συμφωνήσω με το Λελάκι για τη δουλειά. Εγώ πραγματικά έχω αντιμετωπίσει δυσκολία της μικρής να αποδεχτεί την καθημερινή έλλειψη μου λόγω δουλειάς, παρά το να της κακοφάνηκε αν μια στις τόσες βγήκα ένα βράδυ.

Βέβαια, ισχύει ότι είναι αλληλένδετα αυτά. Τις εποχές που έλειπα πολλές ώρες στο γραφείο, πραγματικά ήθελα να περνάω όλες τις υπόλοιπες μαζί της.

Αλλά σε καιρό ειρήνης, δηλ.πιο νορμάλ ωράριο, μια απογευματινή ή και βραδυνή έξοδος είμαι απολύτως σίγουρη ότι δεν την στιγμάτισε.

 

Για τις διακοπές, δεν έχω να κακολογήσω κάποιον που θέλει να περάσει λίγες μέρες για τον εαυτό του.

Εγώ προσωπικά, θέλω οπωσδήποτε να την έχω μαζί μου.

Θέλω να τα ζήσουμε μαζί αυτά.

Φέτος είχαμε την τύχη να μπορέσουμε να κάνουμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι χαρά ένιωσα να την εκθέτω σε όλες αυτές τις καινούριες εμπειρείες (το πρώτο της ταξίδι με αεροπλάνο, η επαφή της με ανθρώπους που μιλάνε άλλη γλώσσα, τα βράδυα κάτω από τα μνημεία να ακούμε τους υπαίθριους μουσικούς, να ανεβοκατεβαίνουμε σε μετρό, λεωφορεία και τρένα φορτωμένοι με τις βαλίτσες...).

Όλα αυτά για μένα ήταν μια περιπέτεια που την έζησα και μέσα από τα δικά της μάτια. Ξετρελενόμουν να παρατηρώ τι έβλεπε και τι την εντυπωσίαζε στο μικρόκοσμό της.

Αν χαλάρωσα? Δεν το λες. Μέσα σε εκατομμύρια τουρίστες να τρέμω μη χάσω οπτική επαφή, να ετοιμάζω γρήγορα σάντουιτς στα όρθια στην ουρά για τα μουσεία, να απολυμαίνω τις τουαλέτες κάθε ξενοδοχείου και εστιατορίου που περάσαμε.

Αλλά αυτές είναι οι αναμνήσεις που ελπίζω να μη μου πάρει μια μέρα το αλτσχάιμερ. Και ξέρω ότι αυτές τις αναμνήσεις θα κουβαλάει κι εκείνη.

Θέλω τις ώρες που είμαστε χαλαροί και ευχαριστημένοι με τον άντρα μου, να έιναι εκεί και να μας βλέπει. Να μη ζει μόνο την συχνά αγχωμένη μας καθημερινότητα. Να μας ζει και στα καλύτερά μας.

[Χαρα-Μαρια2]

Θα συμφωνήσω με το Λελάκι για τη δουλειά. Εγώ πραγματικά έχω αντιμετωπίσει δυσκολία της μικρής να αποδεχτεί την καθημερινή έλλειψη μου λόγω δουλειάς, παρά το να της κακοφάνηκε αν μια στις τόσες βγήκα ένα βράδυ.

Βέβαια, ισχύει ότι είναι αλληλένδετα αυτά. Τις εποχές που έλειπα πολλές ώρες στο γραφείο, πραγματικά ήθελα να περνάω όλες τις υπόλοιπες μαζί της.

Αλλά σε καιρό ειρήνης, δηλ.πιο νορμάλ ωράριο, μια απογευματινή ή και βραδυνή έξοδος είμαι απολύτως σίγουρη ότι δεν την στιγμάτισε.

 

Για τις διακοπές, δεν έχω να κακολογήσω κάποιον που θέλει να περάσει λίγες μέρες για τον εαυτό του.

Εγώ προσωπικά, θέλω οπωσδήποτε να την έχω μαζί μου.

Θέλω να τα ζήσουμε μαζί αυτά.

Φέτος είχαμε την τύχη να μπορέσουμε να κάνουμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι χαρά ένιωσα να την εκθέτω σε όλες αυτές τις καινούριες εμπειρείες (το πρώτο της ταξίδι με αεροπλάνο, η επαφή της με ανθρώπους που μιλάνε άλλη γλώσσα, τα βράδυα κάτω από τα μνημεία να ακούμε τους υπαίθριους μουσικούς, να ανεβοκατεβαίνουμε σε μετρό, λεωφορεία και τρένα φορτωμένοι με τις βαλίτσες...).

Όλα αυτά για μένα ήταν μια περιπέτεια που την έζησα και μέσα από τα δικά της μάτια. Ξετρελενόμουν να παρατηρώ τι έβλεπε και τι την εντυπωσίαζε στο μικρόκοσμό της.

Αν χαλάρωσα? Δεν το λες. Μέσα σε εκατομμύρια τουρίστες να τρέμω μη χάσω οπτική επαφή, να ετοιμάζω γρήγορα σάντουιτς στα όρθια στην ουρά για τα μουσεία, να απολυμαίνω τις τουαλέτες κάθε ξενοδοχείου και εστιατορίου που περάσαμε.

Αλλά αυτές είναι οι αναμνήσεις που ελπίζω να μη μου πάρει μια μέρα το αλτσχάιμερ. Και ξέρω ότι αυτές τις αναμνήσεις θα κουβαλάει κι εκείνη.

Θέλω τις ώρες που είμαστε χαλαροί και ευχαριστημένοι με τον άντρα μου, να έιναι εκεί και να μας βλέπει. Να μη ζει μόνο την συχνά αγχωμένη μας καθημερινότητα. Να μας ζει και στα καλύτερά μας.

 

(ως συνηθως...) βρηκες τη μαγικη φραση!.... να μας ζει και στα καλυτερα μας...

 

ΥΓ Καλα, εκει με τις τουαλετες επεσα κατω!! Κουβαλαγα φετος 2 απορρυπαντικα επι 700 χλμ!!!

[Ελισα24]

Συμφωνώ απόλυτα. Αλίμονο αν ένας γονιός δεν μπορούσε να ψυχολογησει το ίδιο του το παιδί και τις ανάγκες του. Αν και για μένα προσωπικά η λέξη κλειδί ειναι η ισορροπία και η αποφυγή ακροτητων και απο τις δυο πλευρές για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να γίνουν κι αυτά με τη σειρά τους ισορροπημένες προσωπικότητες. Παν μέτρον άριστον λοιπόν.

 

Δηλ το να θελει ενας γονιος να περναει τα σαββατοβραδα και τις διακοπες με τα παιδια του, ειναι ακροτητα; Και θα γινουν ανισορροπα;

[Ελισα24]

Θα συμφωνήσω με το Λελάκι για τη δουλειά. Εγώ πραγματικά έχω αντιμετωπίσει δυσκολία της μικρής να αποδεχτεί την καθημερινή έλλειψη μου λόγω δουλειάς, παρά το να της κακοφάνηκε αν μια στις τόσες βγήκα ένα βράδυ.

Βέβαια, ισχύει ότι είναι αλληλένδετα αυτά. Τις εποχές που έλειπα πολλές ώρες στο γραφείο, πραγματικά ήθελα να περνάω όλες τις υπόλοιπες μαζί της.

Αλλά σε καιρό ειρήνης, δηλ.πιο νορμάλ ωράριο, μια απογευματινή ή και βραδυνή έξοδος είμαι απολύτως σίγουρη ότι δεν την στιγμάτισε.

 

Για τις διακοπές, δεν έχω να κακολογήσω κάποιον που θέλει να περάσει λίγες μέρες για τον εαυτό του.

Εγώ προσωπικά, θέλω οπωσδήποτε να την έχω μαζί μου.

Θέλω να τα ζήσουμε μαζί αυτά.

Φέτος είχαμε την τύχη να μπορέσουμε να κάνουμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι χαρά ένιωσα να την εκθέτω σε όλες αυτές τις καινούριες εμπειρείες (το πρώτο της ταξίδι με αεροπλάνο, η επαφή της με ανθρώπους που μιλάνε άλλη γλώσσα, τα βράδυα κάτω από τα μνημεία να ακούμε τους υπαίθριους μουσικούς, να ανεβοκατεβαίνουμε σε μετρό, λεωφορεία και τρένα φορτωμένοι με τις βαλίτσες...).

Όλα αυτά για μένα ήταν μια περιπέτεια που την έζησα και μέσα από τα δικά της μάτια. Ξετρελενόμουν να παρατηρώ τι έβλεπε και τι την εντυπωσίαζε στο μικρόκοσμό της.

Αν χαλάρωσα? Δεν το λες. Μέσα σε εκατομμύρια τουρίστες να τρέμω μη χάσω οπτική επαφή, να ετοιμάζω γρήγορα σάντουιτς στα όρθια στην ουρά για τα μουσεία, να απολυμαίνω τις τουαλέτες κάθε ξενοδοχείου και εστιατορίου που περάσαμε.

Αλλά αυτές είναι οι αναμνήσεις που ελπίζω να μη μου πάρει μια μέρα το αλτσχάιμερ. Και ξέρω ότι αυτές τις αναμνήσεις θα κουβαλάει κι εκείνη.

Θέλω τις ώρες που είμαστε χαλαροί και ευχαριστημένοι με τον άντρα μου, να έιναι εκεί και να μας βλέπει. Να μη ζει μόνο την συχνά αγχωμένη μας καθημερινότητα. Να μας ζει και στα καλύτερά μας.

 

Με δυο παιδια που ελεγα να παω 28η Οκτωβριου θα ειναι δυσκολοτερο, αλλα γενικα πως ηταν στο αεροπλανο, σε μεσα μεταφορας, δεν δυσκολευτηκατε;

Αλλες μαμαδες που εβαλαν μωρα/νηπια σε αεροπλανα; Εχω βαρεθει να ακουω απο συγγενεις και φιλους οτι θα ταλαιπωρηθω τοσο πολυ που θα το μετανιωσω. Τα ιδια ελεγε και η μανα μου οτι αν πηγαιναμε μαζι θα ηταν πολυ δυσκολα.

 

Συγνωμη αν βγαινω εκτος

[ΑΝΝΑ24]

Με δυο παιδια που ελεγα να παω 28η Οκτωβριου θα ειναι δυσκολοτερο, αλλα γενικα πως ηταν στο αεροπλανο, σε μεσα μεταφορας, δεν δυσκολευτηκατε;

Αλλες μαμαδες που εβαλαν μωρα/νηπια σε αεροπλανα; Εχω βαρεθει να ακουω απο συγγενεις και φιλους οτι θα ταλαιπωρηθω τοσο πολυ που θα το μετανιωσω. Τα ιδια ελεγε και η μανα μου οτι αν πηγαιναμε μαζι θα ηταν πολυ δυσκολα.

 

Συγνωμη αν βγαινω εκτος

 

Θα σου πω αναλυτικά, πολύ ευχαρίστως. Μόνο αύριο γιατί κουτουλάω. Αν θες θα σου στείλω πμ για να μην κάνουμε κατάχρηση.

[christina77]

Δηλ το να θελει ενας γονιος να περναει τα σαββατοβραδα και τις διακοπες με τα παιδια του, ειναι ακροτητα; Και θα γινουν ανισορροπα;

 

Ακρότητα πιστεύω ότι είναι να συγκρίνουμε τις διακοπές μίας εβδομάδας - τη στιγμή που κάνουμε διακοπές και όλοι μαζί για τουλάχιστον ένα μήνα το καλοκαίρι και τη στιγμή που όλο τον υπόλοιπο χρόνο είμαστε συνεχώς μαζί - με την περίπτωση της μικρής Μαντλίν που την άφησαν μόνη της στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Και που στο κάτω κάτω πιο ασφαλής θα ήταν αν έμενε με τους παππούδες της και δεν ακολουθούσε τους γονείς της. Αλλά αυτή είναι η γνώμη μου και εννοείται ότι δεν προσπαθώ ούτε και θέλω να πείσω κανέναν.

 

Επίσης ομολογώ ότι στο εξωτερικό φοβάμαι και διστάζω μέχρι στιγμής να πάρω μαζί μου τρία παιδιά όλων των ηλικιών και ευτυχώς ο άντρας μου είναι κι αυτός σύμφωνος. Προτιμώ μαζί τους μέχρι τώρα τουλάχιστον να κάνω ταξίδια στην Ελλάδα. Μεγαλώνοντας λίγο ακόμη θα έχουμε όλο τον καιρό γι' αυτό.

[Ελισα24]

Θα σου πω αναλυτικά, πολύ ευχαρίστως. Μόνο αύριο γιατί κουτουλάω. Αν θες θα σου στείλω πμ για να μην κάνουμε κατάχρηση.

 

Οκ εχεις δικιο, αν μπορεσεις πες μου...

[Ελισα24]

Ακρότητα πιστεύω ότι είναι να συγκρίνουμε τις διακοπές μίας εβδομάδας - τη στιγμή που κάνουμε διακοπές και όλοι μαζί για τουλάχιστον ένα μήνα το καλοκαίρι και τη στιγμή που όλο τον υπόλοιπο χρόνο είμαστε συνεχώς μαζί - με την περίπτωση της μικρής Μαντλίν που την άφησαν μόνη της στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Και που στο κάτω κάτω πιο ασφαλής θα ήταν αν έμενε με τους παππούδες της και δεν ακολουθούσε τους γονείς της. Αλλά αυτή είναι η γνώμη μου και εννοείται ότι δεν προσπαθώ ούτε και θέλω να πείσω κανέναν.

 

Επίσης ομολογώ ότι στο εξωτερικό φοβάμαι και διστάζω μέχρι στιγμής να πάρω μαζί μου τρία παιδιά όλων των ηλικιών και ευτυχώς ο άντρας μου είναι κι αυτός σύμφωνος. Προτιμώ μαζί τους μέχρι τώρα τουλάχιστον να κάνω ταξίδια στην Ελλάδα. Μεγαλώνοντας λίγο ακόμη θα έχουμε όλο τον καιρό γι' αυτό.

 

Μα δεν εγινε τετοια συγκριση, δε συζηταμε αυτο τοση ωρα. Πιαστηκες απο ενα σχολιο πριν σελιδες και το γενικευεις. Εδω μιλαμε για το αν θα αφησεις τα παιδια σε αλλους για να πας διακοπες η οχι.

Αυτο που λες με τους παππουδες δεν με βρισκει συμφωνη, μονο στο κοντινο μου περ/λλον εχω δυο παραδειγματα απο νεους και καλους παππουδες, που εκαναν ζημια. Ο ενας επειδη το παιδι εφαγε ταλκ η αλλη ουσια που βρηκε σε ενα συρταρι και καταστραφηκαν τα νεφρα του, ο αλλος επειδη το πηγε βολτα με το ποδηλατο και δεν το προλαβαινε και του επεσε και εσπασε ποδι και χερι, ασε που παρολιγο να βγει σε λεωφορο.

Για το εξωτερικο θα σου πω τον αλλο μηνα, οταν γυρισω με δυο παιδια. Αλλα δεν εχω καθολου αγχος. Εδω βεβαια εχω φιλη που δεν τα εχει παει 4 και 9 χρονων, ουτε μεχρι την Ανδρο γιατι φοβαται. Για εμενα αυτες ειναι οι ακροτητες.

[novak]

Δηλαδή τώρα για να καταλάβω, αν μια μαμά δεν εργάζεται και άρα αφιερώνει πολύ χρόνο στα παιδιά της, είναι εν μέρει κατανοητό να θέλει να βγει και με τους φίλους της...Αλλά κάποια που εργάζεται και άρα λείπει αρκετά, είναι ακατανόητο το να επιζητά οτιδήποτε άλλο απο τα παιδιά της στο λίγο ελεύθερο χρόνο που έχει!!!!

 

(άλλωστε είναι γνωστό ότι η εποικοδομητική ενασχόληση με τα παιδιά μετριέται με το κιλό...)

 

Τί να πώ, αυτή η άποψη με ξεπερνά...

[AthinaP]

Καλά,Αθήνα, ακαρδη μάνα , αφησες μια εβδομάδα τα παιδιά μόνα με παππούδες; Για διακοπές ; Και δε σου κρατούσαν μούτρα επιστρέφοντας; τι άλλο θα ακούσω εδώ μέσα τόσα χρόνια...

 

Τα αφήσαμε για μια εβδομάδα στο βουνό, ενώ δουλεύαμε. Εκείνα έχουν διακοπές 4 μήνες το χρόνο, εμείς λιγότερο! Και τη δεδομενη στιγμή δεν λειτουργούσαν τα camp γιατί ήταν Αύγουστος και εμείς δεν είχαμε άδεια. Κρατήσαμε λίγη άδεια για τις διακοπές των Χριστουγέννων, για να τις κάνουμε όλοι μαζί. Όταν γυρίσαμε να τα πάρουμε στην Αθήνα, μας κάναν μπόλικες αγκαλίτσες και λιγο πριν τα παρακολουθούσαμε κρυφά τι ωραία έπαιζαν UNO με τη γιαγιά, κάτι που εμείς δεν κάνουμε, δεν έχουμε τη διάθεση. Επίσης αυτή την εβδομάδα έπαιξαν με την ψυχή τους όλη μέρα, με άλλα παιδάκια, με ζωάκια στη γειτονιά, κάτι που δεν θα μπορούσαν να κάνουν στη γειτονιά μας καλοκαιριάτικα, γιατί τα άλλα παιδάκια λείπουν, αρκετά με τους παππούδες τους και γιατί στην Αθήνα όλη μέρα έχει ζέστη! Γενικά, μόνο μούτρα δεν μας κράτησαν, αν και αυτός που έδειχνε να του λείπει που δεν ήμασταν μαζί ήταν ο άντρας μου πιο πολύ! Τα παιδιά μας ζητάνε να ξαναπάνε με την πρώτη ευκαιρία στο συγκεκριμένο μέρος που ξέρουν ότι θα βρουν παρέες και παιχνίδι.

 

Η εναλλακτική, ώστε να μην αποχωριστούμε τα παιδιά ήταν να πηγαινοέρχεται η γιαγιά σπίτι μας, μια ώρα δρόμος από το σπίτι της μέσα στον Αύγουστο, με υποτυπώδεις συγκοινωνίες, αλλά έτσι δεν θα περνούσε κανείς καλύτερα σε σχέση με το να φύγουν γιαγιά και παιιδά για δικές τους διακοπές όλοι μαζί.

[mkcm]

Πάντως κορίτσια, νομίζω ότι πολλά εξαρτώνται και από το χαρακτήρα του παιδιού, δεν είναι όλα όπως τα μάθεις. Π.χ. εγώ και η αδερφή μου μεγαλώσαμε με τους ίδιους γονείς, στο ίδιο περιβάλλον, κλπ. Εγώ δεν κοιμήθηκα ποτέ μακριά από τους γονείς μου (και τότε που με άφησε η μαμά μου να πάει να γεννήσει δεν ησύχασα ούτε μια μέρα) και ποτέ εκτός κρεβατιού μου, σε αντίθεση με την αδερφή μου που ήταν ζαμάν φου, όπου, όπως, όποτε και με όποιον να' ναι κοιμόταν.... Θυμάμαι ακόμα ότι 1 - 2 φορές που επιχείρησα να κοιμηθώ στο Γυμνάσιο σε φίλη μου πέρασα μαύρη νύχτα... Ήθελα το χώρο μου (και τώρα δηλαδή σαν το σπίτι μου τίποτα).

 

Αλλά το κυριότερο είναι να είναι καλά τα παιδιά. Εγώ π.χ. τη μικρή μου δεν την έχω αφήσει για πολλές μέρες, ούτε καν για διανυκτέρευση αλλού και διαφωνεί και ο άντρας μου να το κάνουμε. Έχουμε συμφωνήσει στο εξής, όταν θα είναι σε ηλικία τέτοια που θα μπορεί να κάνει μόνη της την επιλογή - συνειδητά να πάει 1 - 2 βδομάδες στη γιαγιά και στον παππού θα στη στείλουμε, όμως θέλουμε να είναι αποκλειστικά δική της απόφαση.

[xrisaki]

Κορίτσια ας μην φτάνουμε σε ακρότητες...... γιατί ένα παιδί, όχι μωρό, όχι νήπιο το τονίζω για να μην πέσετε να με φάτε, που αγαπάει την γιαγιά και τον παππού και το αγαπάνε και αυτοί και είναι καλοστεκούμενοι, γιατί να μην πάει το καλοκαίρι να κάνει διακοπές μαζί τους, να ξεσκάσει, να φύγει από την πόλη και την κλεισούρα, να κάνει παρέες και να παίζει όλη μέρα, να κάνει μπάνια, να παίζει κυνηγητό, κρυφτό κλπ. κάτι που λείπει στις εποχές που ζούμε και όλοι γνωρίζουμε πόσο πολύτιμα είναι όλα αυτά. Γιατί να κλείνουμε τα παιδιά στα διαμερίσματα και να τα αποβλακώνουμε στην τηλεόραση? Και μιλάμε για παιδί και όχι για μωρό που έχει ανασφάλειες και άγχη και ανάγκη από τους γονείς του.... Στο σημείο που θα διαφωνήσω είναι το χρονικό διάστημα, άλλο οι μέρες και άλλο οι μήνες και εγώ δεν θεωρώ ότι είναι σωστό να φεύγουν τα παιδιά για μήνες από το σπίτι, λίγες ημέρες εντάξει, μετά πάλι σπίτι και μετά από λίγο καιρό ξανά για λίγες ημέρες στην γιαγιά κοκ. Όσον αφορά τώρα τις εξόδους, ε δεν χάλασε και ο κόσμος να βγουν και οι γονείς κάποια φορά μόνοι τους, ούτε θα νιώσει το παιδί εγκαταλελειμμένο άμα κάνει να δει 3 ή 4 ώρες την μαμά του..... τα μεγαλύτερα παιδιά άνω των 4 πιστεύω πως μπορούν να διανυκτερεύουν και στο σπίτι της γιαγιάς για ένα βράδυ που και που.... εξάλλου πλέον σε αυτή την ηλικία ξέρουν τι τους γίνεται, καταλαβαίνουν πως θα είναι για ένα βράδυ και μην σου πω πως το θέλουν τα περισσότερα γιατί καλοπερνάνε και κάνουν κάτι διαφορετικό. Από την άλλη και οι γονείς θέλουν τον χρόνο τους γιατί είναι ζευγάρι, είναι ερωτευμένοι, έχουν ανάγκη να ξυπνήσουν τα πάθη τους και πρέπει να το κάνουν για να πορευτούν πολλά χρόνια μαζί ευτυχισμένοι, εκτός και αν τους έχει περάσει όλο αυτό και δεν τους νοιάζει...... τα προβλήματα όμως δεν θα αργήσουν στην προκειμένη περίπτωση..... Όλοι οι ψυχολόγοι τονίζουν πως τα παιδιά περνάνε καλά όταν εμείς καταρχήν είμαστε καλά. Δεν λέω βέβαια να φτάνουμε σε ακρότητες να παρατάμε 3 και 4 φορές την εβδομάδα τα παιδιά και να ζούμε τον έρωτα μας αλλά η 1 φορά ίσως είναι και ευεργετική και ξαναλέω δεν μιλάω για μωρά αλλά για παιδιά που καταλαβαίνουν. Τώρα αν το παιδί ΔΕΝ θέλει και κλαίει ή τελοσπάντων οι γονείς αντιληφθούν ότι το παιδί δεν μπορεί να διαχειριστεί κάτι τέτοιο (να μείνει έστω και ένα βράδυ, ή ακόμα και ώρες χωρίς τους γονείς) εντάξει τότε ναι προτεραιότητα έχει το παιδί αλλά και πάλι οι γονείς μπορούν να βρουν κάποια λύση (πχ να έρθει κάποιος έμπιστος στο σπίτι) για να κάνουν αυτό που έχουν ανάγκη. Πρέπει να υπάρχει ισορροπία και καλό είναι να καταλαβαίνουν και τα παιδιά σιγά-σιγά καθώς μεγαλώνουν και ωριμάζουν ότι και οι γονείς είναι άνθρωποι με ανάγκες και ότι δεν μπορούν να γίνονται όλα μα όλα για αυτά, να μην γίνουν στο τέλος εγωιστές και κακομαθημένα. Εάν ένα παιδί 4 χρονών δεν μπορεί να μείνει με την γιαγιά για ένα βράδυ θα το καταλάβω και θα το αφήσω προς το παρόν και το ξαναπροσπαθώ στο μέλλον, να μου κάνει όμως μούτρα ένα παιδί 7 ή 8 χρονών που περνάμε όλη μέρα μαζί, επειδή βγήκα μία φορά και έπρεπε να μείνει στην γιαγιά (μια γιαγιά που γνωρίζει και αγαπά) εκεί θα το συζητήσουμε και θα βάλω και εγώ τα όρια μου. Τέλος ξαναλέω όταν όλα αυτά δεν πρέπει να γίνονται συστηματικά και σε μεγάλη συχνότητα….. Εξάλλου τα παιδιά καταλαβαίνουν τον γονιό που θέλει να τα ξεφορτωθεί και τον γονιό που έχει λίγη ανάγκη να ξεκουραστεί και να ξεγνοιάσει για λίγες ώρες.....

[molgaki]

Καλημέρα και πάλι κορίτσια!

 

Ας μιλήσουμε λοιπόν για συμβουλές προς γονείς που παλεύουν να καταφέρουν να βγουν πότε πότε μόνοι τους (σ.σ. αποφεύγω κι εγώ τα μαλλιοτραβήγματα στο φόρουμ, δεν είναι καθόλου του στυλ μου!:p:p).

 

- ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

Δυστυχώς ή ευτυχώς η έξοδος χωρίς παιδιά δεν μπορεί να είναι αυθόρμητη, δύσκολα αποφασίζεις Σάββατο απόγευμα να βγεις Σάββατο βράδυ. Εγώ τις εβδομάδες που νιώθω ότι μπούχτισα και θέλω να πάω μια βόλτα βραδυνή το Σ/Κ, αρχίζω την "έρευνα" από Τετάρτη περίπου. Πού θα θέλαμε να πάμε? Να βγούμε μόνοι ή με παρέα? Το κυριότερο : οι γιαγιάδες είναι διαθέσιμες? Οι δικές μας γιαγιάδες είναι νέες και γενικώς τα ζευγάρια των παππουδογιαγιάδων είναι γερά στην υγεία τους και έχουν κοινωνικές δραστηριότητες (εξόδους με φίλους κ.λπ.) οπότε δεν είναι στάνταρ ότι όποτε ζητάμε έχουμε babysitting, συχνότατα τρώμε το άκυρό μας;)

 

- ΦΙΛΟΙ ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ

Οι έξοδοι με φίλους χωρίς παιδιά είναι αρκετά δύσκολες. Κανένας φίλος που δεν έχει οικογενειακές υποχρεώσεις δεν μπορεί την Τετάρτη να σου πει σίγουρα τί θα κάνει το Σ/Κ, αντιθέτως θα κανονίσει έξοδο την τελευταία στιγμή (και καλά θα κάνει!!!), στην οποία δύσκολα θα μπορέσεις να ακολουθήσεις είτε λόγω έλλειψης babysitting είτε φύσεως της εξόδου (π.χ. ξενύχτι). Οι φίλοι με παιδιά είναι πιο "εύκολοι". Γίνεται κοινός συντονισμός, αναζητείται ταυτόχρονα το babysitting και στην χειρότερη, αν κάποιος από όλους δεν καταφέρει να αφήσει κάπου το παιδί, πάει ο ένας στο σπίτι του άλλου. Εμείς έχουμε τους κουμπάρους μας που έχουν ένα συνομίληκο κοριτσάκι με τους οποίους είμαστε και κολλητοί και συχνά τα babysitting δεν συμπίπτουν, οπότε πολλές φορές όποιος έχει γιαγιά να μείνει με το παιδί πάει στο σπίτι του άλλου, όπου το παιδί κοιμάται. Έξοδος είναι κι αυτή, από τις καλύτερες μάλιστα!!!

 

- "ΕΥΚΟΛΟ" ΠΑΙΔΙ

Είναι αλήθεια ότι αν έχεις ένα παιδί που δεν κοιμάται νωρίς, ξυπνάει μέσα στη νύχτα, είναι ιδιαίτερα νευρικό όταν δεν είναι οι γονείς μαζί ή είναι πολύ άτακτο, μάλλον κάθεσαι στα αυγά σου. Εγώ αυτό θα έκανα και αυτό θα κάνω εάν η μπέμπα που περιμένω μας προκύψει το εντελώς αντίθετο από τον αδερφό της που είναι η ηρεμία προσωποποιημένη! Πρέπει να έχουμε υπ' όψιν μας ότι οι γιαγιάδες μας κάνουν χάρη όταν μένουν με τα παιδιά, δεν μπορούμε να τις επιβαρύνουμε περισσότερο από το εύλογο. Δεν μπορεί ο γονιός να είναι στην έξοδό του και η γιαγιά να πασχίζει στο σπίτι να κοιμίσει ή να ηρεμήσει το παιδί. Εμένα τουλάχιστον δεν μου πάει!

 

 

Κορίτσια καλημέρα! Διάβάζω με πολύ ενδιαφέρον αυτά που έχετε γράψει και ειλικρινά συμφωνώ με καθεμία για εντελώε διαφορετικούς λόγους. Και εγώ προσπαθώ να διαχειριστώ το θέμα της ανάγκης μου να περνάω λίγο προσωπικό χρόνο με τον άντρα μου αλλά παράλληλα να μην αποχωρίζομαι την κόρη μου και ομολογουμένως είναι πολύ δύσκολο να βρω τη χρυσή τομή ιδίως όταν ο χρόνος μου είναι αρκετά περιορισμένος λόγω δουλειάς. Αυτό που ξέρω είναι ότι, προσωπικά εμένα, μου είναι απαραίτητο να περνάω λόγο χρόνο με το σύζυγό μου χωρίς την μικρή μας-μην παρεξηγηθώ ως άκαρδη και άσπλαχνη μάνα- διότι αυτό βοηθάει τη σχέση μας η οποία καταποντίζεται από την καθημερινότητα και το άγχος. Η μικρή μας είναι η ζωή μας και η απόλυτη προτεραιότητά μας. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν θελουμε και λίγο χρόνο μόνοι μας.

[love4]

Εγω παλι πιστευω πως παιζει ρολο εαν δουλευουμε και ποσο δουλευουμε. Εαν πχ εγω λειπω ολη μερα στη δουλεια, ΛΕΙΠΩ, δεν εχει σημασια για το παιδι αν ειμαι στη δουλεια η στο club. Ακομη και εαν υπερωριες, βαρδιες, εφημεριες, συνεδρια, επαγγελαματικα ταξιδια, ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟΥ ΛΕΙΠΩ. Οταν λοιπον εγω απουσιαζω πολλες ωρες, η επιθυμια μου ειναι με το που επιστρεψω να δω τα παιδια μου και να τα κανω ολα μαζι τους. Να βγω βολτες, να παιξω, να μιλησω, να κανων αγκαλιες. Εκεινες τις περιοδους δε θα μου περασει καν απο το μυαλο να παω μονη μου με τον αντρα μου να ξεσκασουμε μονοι μας.

 

Εαν ομως ειμαι σε μια περιοδο που δεν εργαζομαι, ειμαι ΟΛΗ ΜΕΡΑ με τα παιδια, με εχουν φερει στο αμην, ακουω ολη μερα γκρινιες, τσακωμους, τρεχω να τα εξυπηρετησω απο τη στιγμη που ξυπνανε μεχρι που κοιμουνται, ε, τοτε καποια βραδια θα τη χαρω την εξοδο με το συζυγο

[Χαρα-Μαρια2]

Δηλαδή τώρα για να καταλάβω, αν μια μαμά δεν εργάζεται και άρα αφιερώνει πολύ χρόνο στα παιδιά της, είναι εν μέρει κατανοητό να θέλει να βγει και με τους φίλους της...Αλλά κάποια που εργάζεται και άρα λείπει αρκετά, είναι ακατανόητο το να επιζητά οτιδήποτε άλλο απο τα παιδιά της στο λίγο ελεύθερο χρόνο που έχει!!!!

 

(άλλωστε είναι γνωστό ότι η εποικοδομητική ενασχόληση με τα παιδιά μετριέται με το κιλό...)

 

Τί να πώ, αυτή η άποψη με ξεπερνά...

 

Εγω πάλι την κατανοω. Συμφωνω με love4. Ισως επειδη ειχα την μεγαλη τυχη να μεινω τον πρωτο χρονο με αδεια με το παιδι, και ειδα πως ειναι το 24/7, επισης σημερα εχω την μεγαλη -για τα γουστα μου- ατυχια να λειπω παρα πολλες ωρες.

 

Αν εργαζεσαι ολη την εβδομαδα μεχρι το βραδυ και στην ουσια δεν το βλεπεις το παιδι καθολου ή για μια ωρα πριν παει για υπνο (που προφανως ειναι πλυσου-βρες ρουχα γι αυριο-φαε κοιμησου) αν μετα λειψω ΣΚ με το συζυγο το παιδι δεν θα με εχει δει καθολου-ουτε κι εγω. Οταν ερθει το ΣΚ, το τελευταιο οπου μου λειπει ειναι το "οτιδηποτε αλλο απο το παιδι" οπως το λες. Το πρωτο που μου λειπει, ειναι εκεινη. Οποτε γιατι το υποβιβαζεις τοσο, με την προτελευταια φραση? Προσπαθω να ξεκλεψω οσο περισσοτερο χρονο μπορω μαζι της, ναι. Γιατι με ποναει, που χανω τοσο καθημερινα, και μετα μου λενε τριτοι, τι εκανε και τι ειπε το παιδι μου ολη μερα-κι εγω, το εχασα....

 

Εγω βεβαια επαναλαμβανω οτι μιλαω για ταξιδια, διανυκτερευσεις αλλου και διημερα, ή κατι συστηματικο πχ ξερω φιλους που βγαινουν καθε ΣΚ. Το να βγεις περιστασιακα η σπανια ειναι λογικο, και πολλες φορες εχει να κανει με την περισταση.

 

Οποτε θα βγω καμμια φορα εξω με φιλους χωρις εκεινη και θα την κρατησει ο συζυγος για λιγες ωρες. Αν πχ χωρισει μια φιλη μου, οι αλλοι δυο δεν μπορουν να ερθουν μαζι μου. Αν βγουν συναδελφοι, θα παω. Απλα μετα θα γυρισω σπιτι, δεν θα μεινω πχ ΣΚ στο εξοχικο μιας φιλης μου. Καποιες φορες την εχω αφησει στη μητερα μου για να βγω 2-3 ωρες με τον αντρα μου. Αλλα δεν λειπουμε ποτε και οι δυο μας πανω απο αυτες τις 2-3 ωρες, γιατι ετσι την εχουμε βρει κι ετσι μας αρεσει

[free dom]

Να σας πω ποιες ειναι για μενα ακροτητες..

Γνωριζω ζευγαρι που δεν αφηνει το παιδακι πουθενα απο επιλογη, οχι γιατι δεν υπαρχουν ατομα, το παιρνουν ακομη και σε γιατρους, και το ζευγαρι δεν εχει καθολου κοινωνικη ζωη(ουτε με το παιδι ουτε χωρις). Για μενα αυτο ειναι λαθος πρωτον γιατι το παιδι αυτο δε θα αναπτυξει την κοινωνικοτητα του και θα δυσκολευτει στην προσαρμογη του στο σχολειο και δευτερον γιατι νομιζω πως φθειρεται η σχεση των συζυγων και αυτο θα φανει μακροπροθεσμα, οχι στα πρωτα 5-6 χρονια γαμου. Αυτη ειναι η προσωπικη μου αποψη, οι ιδιοι ειναι μια χαρα με τις επιλογες τους.

 

Επισης ενα αλλο ζευγαρι, αφηνει το μωρο στους παππουδες ανα μια βδομαδα(για ολοκληρη τη βδομαδα), οι οποιοι μενουν σε αλλο μερος, απο τοτε που αυτο ηταν τριων μηνων. Βεβαια δουλευουν πολυ οι ανθρωποι(και τις εξοδους τους τις εχουν), ομως για μενα η ζημια που θα γινει σ αυτο το παιδακι δεν εξαργυρωνεται με κανεναν μισθο. Και παλι η αποψη μου..Οι ιδιοι περναν καλα,ξεκουραζονται και πηγαινουν ανανεωμενοι να παρουν το παιδακι τους.

[Aimee]

Κορίτσια ας μην φτάνουμε σε ακρότητες...... γιατί ένα παιδί, όχι μωρό, όχι νήπιο το τονίζω για να μην πέσετε να με φάτε, που αγαπάει την γιαγιά και τον παππού και το αγαπάνε και αυτοί και είναι καλοστεκούμενοι, γιατί να μην πάει το καλοκαίρι να κάνει διακοπές μαζί τους, να ξεσκάσει, να φύγει από την πόλη και την κλεισούρα, να κάνει παρέες και να παίζει όλη μέρα, να κάνει μπάνια, να παίζει κυνηγητό, κρυφτό κλπ. κάτι που λείπει στις εποχές που ζούμε και όλοι γνωρίζουμε πόσο πολύτιμα είναι όλα αυτά. Γιατί να κλείνουμε τα παιδιά στα διαμερίσματα και να τα αποβλακώνουμε στην τηλεόραση? .

 

 

Χωρίς να απευθύνομαι σε εσένα xrisaki, το ερώτημα αυτό ΔΕΝ είναι ακρότητα;

 

 

Κι εμένα μου κάνει εντύπωση να επιθυμεί ο γονιός να περάσει 1 εβδομάδα (από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του) μακριά από το παιδί του.. Δεν μιλάμε να εργάζεται για 80 ώρες εβδομαδιαίως (που είπε η Μανούλα για πάντα!), οπότε έχει -ας πούμε- ένα κάποιο νόημα να παραμείνει το παιδί με τον παππού και τη γιαγιά και όχι με την νταντά. Αλλά να είναι στις διακοπές μοιρασμένη στα δύο η οικογένεια; Και στις διακοπές βγάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας, όπως τόσο όμορφα τα έγραψε η Άννα (κλασικά!).

Ειδικά για τους εργαζόμενους γονείς, πότε θα ζήσουν με το παιδί τους αφού ακόμα και στις διακοπές είναι χώρια;

Αλλά και οι μη εργαζόμενοι γονείς, στην ίδια κατάσταση είναι πάνω-κάτω με τους εργαζόμενους, από την ηλικία που τα παιδιά πηγαίνουν σε παιδικό σταθμό...

Εκεί που σάστισα όμως είναι με όσα αναφέρθηκαν για το παιδί να επιθυμεί να αποχωριστεί τον γονιό του και να προτιμά να περάσει ο γονιός τις (ελάχιστες) διακοπές μακριά του... για να του φέρει δώρα

Είναι απλώς λόγια, για να μην νιώθουμε ενοχές; Ή είναι πραγματικότητα; Και αν ισχύει το δεύτερο, δεν προβληματίζει το ότι το παιδί διασκεδάζει καλύτερα μακριά από τους γονείς του;

 

Στο ερώτημα που έθεσε το rosaki, εμείς βγαίνουμε 1 φορά την εβδομάδα, σχεδόν κάθε εβδομάδα, μόλις κοιμίσουμε τα παιδιά. Έρχονται στο σπίτι οι γονείς μου/αδέρφια/νταντά και ξεπορτίζουμε σε ...ώρα φοιτητική (11 παρά...). Αυτό το κάνουμε από την εποχή που μπορούσαμε να νιώσουμε σιγουριά ότι τα παιδιά θα κοιμηθούν τουλάχιστον 5 ώρες συνεχόμενες και εφόσον δεν έχουμε άλλα θέματα (ιώσεις, δόντια κλπ.). Προφανώς, ο χρόνος του ύπνου μας συρρικνώνεται, γιατί την άλλη μέρα θα ξυπνήσουμε -ως συνήθως- στις 7:30, ΑΛΛΑ η ενέργεια και η χαρά που νιώθουμε από τις εξόδους μας είναι τεράστιες!

[Χαρα-Μαρια2]

Να σας πω ποιες ειναι για μενα ακροτητες..

Γνωριζω ζευγαρι που δεν αφηνει το παιδακι πουθενα απο επιλογη, οχι γιατι δεν υπαρχουν ατομα, το παιρνουν ακομη και σε γιατρους, και το ζευγαρι δεν εχει καθολου κοινωνικη ζωη(ουτε με το παιδι ουτε χωρις). Για μενα αυτο ειναι λαθος πρωτον γιατι το παιδι αυτο δε θα αναπτυξει την κοινωνικοτητα του και θα δυσκολευτει στην προσαρμογη του στο σχολειο και δευτερον γιατι νομιζω πως φθειρεται η σχεση των συζυγων και αυτο θα φανει μακροπροθεσμα, οχι στα πρωτα 5-6 χρονια γαμου. Αυτη ειναι η προσωπικη μου αποψη, οι ιδιοι ειναι μια χαρα με τις επιλογες τους.

 

Επισης ενα αλλο ζευγαρι, αφηνει το μωρο στους παππουδες ανα μια βδομαδα(για ολοκληρη τη βδομαδα), οι οποιοι μενουν σε αλλο μερος, απο τοτε που αυτο ηταν τριων μηνων. Βεβαια δουλευουν πολυ οι ανθρωποι(και τις εξοδους τους τις εχουν), ομως για μενα η ζημια που θα γινει σ αυτο το παιδακι δεν εξαργυρωνεται με κανεναν μισθο. Και παλι η αποψη μου..Οι ιδιοι περναν καλα,ξεκουραζονται και πηγαινουν ανανεωμενοι να παρουν το παιδακι τους.

 

Ισως να καταλαβαιναμε, οτι καθε οικογενεια εχει βρει τη βολη της και μια χρυση τομη? Εσενα ή εμενα δεν μας ταιριαζουν τα παραπανω μοντελα, σε αυτους προφανως ταιριαζουν. βεβαια δεν κατανοω γιατι στην α' περιπτωση δεν κοινωνικοποιουνται με οικογενειες με παιδια, αλλα αυτο ειναι αλλο καπελο.

[free dom]

Ισως να καταλαβαιναμε, οτι καθε οικογενεια εχει βρει τη βολη της και μια χρυση τομη? Εσενα ή εμενα δεν μας ταιριαζουν τα παραπανω μοντελα, σε αυτους προφανως ταιριαζουν. βεβαια δεν κατανοω γιατι στην α' περιπτωση δεν κοινωνικοποιουνται με οικογενειες με παιδια, αλλα αυτο ειναι αλλο καπελο.

Ετσι ειναι δικιο εχεις.Απλα κουβεντα κανουμε και ανταλλασουμε αποψεις.. Αυτο που λες για την α περιπτωση ουτε εγω το κατανοω!

[xrisaki]

Χωρίς να απευθύνομαι σε εσένα xrisaki, το ερώτημα αυτό ΔΕΝ είναι ακρότητα;

 

 

Κι εμένα μου κάνει εντύπωση να επιθυμεί ο γονιός να περάσει 1 εβδομάδα (από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του) μακριά από το παιδί του.. Δεν μιλάμε να εργάζεται για 80 ώρες εβδομαδιαίως (που είπε η Μανούλα για πάντα!), οπότε έχει -ας πούμε- ένα κάποιο νόημα να παραμείνει το παιδί με τον παππού και τη γιαγιά και όχι με την νταντά. Αλλά να είναι στις διακοπές μοιρασμένη στα δύο η οικογένεια; Και στις διακοπές βγάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας, όπως τόσο όμορφα τα έγραψε η Άννα (κλασικά!).

Ειδικά για τους εργαζόμενους γονείς, πότε θα ζήσουν με το παιδί τους αφού ακόμα και στις διακοπές είναι χώρια;

Αλλά και οι μη εργαζόμενοι γονείς, στην ίδια κατάσταση είναι πάνω-κάτω με τους εργαζόμενους, από την ηλικία που τα παιδιά πηγαίνουν σε παιδικό σταθμό...

Εκεί που σάστισα όμως είναι με όσα αναφέρθηκαν για το παιδί να επιθυμεί να αποχωριστεί τον γονιό του και να προτιμά να περάσει ο γονιός τις (ελάχιστες) διακοπές μακριά του... για να του φέρει δώρα

Είναι απλώς λόγια, για να μην νιώθουμε ενοχές; Ή είναι πραγματικότητα; Και αν ισχύει το δεύτερο, δεν προβληματίζει το ότι το παιδί διασκεδάζει καλύτερα μακριά από τους γονείς του;

 

Στο ερώτημα που έθεσε το rosaki, εμείς βγαίνουμε 1 φορά την εβδομάδα, σχεδόν κάθε εβδομάδα, μόλις κοιμίσουμε τα παιδιά. Έρχονται στο σπίτι οι γονείς μου/αδέρφια/νταντά και ξεπορτίζουμε σε ...ώρα φοιτητική (11 παρά...). Αυτό το κάνουμε από την εποχή που μπορούσαμε να νιώσουμε σιγουριά ότι τα παιδιά θα κοιμηθούν τουλάχιστον 5 ώρες συνεχόμενες και εφόσον δεν έχουμε άλλα θέματα (ιώσεις, δόντια κλπ.). Προφανώς, ο χρόνος του ύπνου μας συρρικνώνεται, γιατί την άλλη μέρα θα ξυπνήσουμε -ως συνήθως- στις 7:30, ΑΛΛΑ η ενέργεια και η χαρά που νιώθουμε από τις εξόδους μας είναι τεράστιες!

 

 

Δεν λέω να είναι οι γονείς διακοπές σε ένα μέρος και τα παιδιά διακοπές σε άλλο, αλλά το καλοκαίρι που τα παιδιά δεν έχουν σχολείο και οι γονείς δουλεύουν, γιατί να μην πάει ένα παιδί στην γιαγιά στην εξοχή για 5 μέρες να ξεσκάσει? Μιλώντας πάντα για παιδιά και όχι μωρά. Όταν πάρουν άδεια και οι γονείς τον Αύγουστο ή όποτε πάρουν, να πάνε όλοι μαζί εννοείται. Ρόλο παίζει η ηλικία, εγώ την γιαγιά μου και τον παππού μου τους υπεραγαπούσα και τις περισσότερες φορές ήθελα να πάω από μόνη μου σπίτι τους γιατί εκεί είχε πολλά παιδάκια στην γειτονιά και παίζαμε όλη μέρα σχεδόν και το έβλεπα και σαν διακοπές, ένιωθα εννοείται σαν στο σπίτι μου, αλλοίμονο γιαγιά και παππους είναι και μην φανταστείτε ότι είχα καμία μανα που με πετούσε δεξιά και αριστερά, καμία σχέση ήταν πάντα πολύ κοντά μας, αλλά πως να το κάνουμε ρε παιδί μου, αλλιώς περνούσα στην γιαγιά με τόσα παιδάκια και τόσο παιχνίδι. Δηλ. νομίζεται ένα παιδί προτιμά να μείνει σπίτι με τους γονείς όταν έχει την δυνατότητα να βρει παιδάκια να παίξει? Θα περάσει χρόνο και με τους γονείς αλλά έχει ανάγκη και να βρεθεί και με άλλα παιδάκια. Τι να πω, ίσως να εξαρτάται και από το παιδί, εμένα πάντως η μεγάλη μου που είναι 4,5 πολλές φορές ζητάει να την πάρω στα ξεδέρφια της να παίξει και όταν πάω να την πάρω πίσω γκρινιάζει ότι δεν της έφτασε, τι σημαίνει ότι δεν είμαι καλή μάνα και το παιδί δεν με θέλει ή ότι το παιδί είναι σωστά κοινωνικοποιημένο και απόλυτα φυσιολογικό να θέλει να συναναστρέφεται και με άλλα παιδάκια? Και τέλος δεν μπορώ να δεχτώ να μου πειτε ότι έρχεται η γιαγιά π.χ. να πάρει το παιδί βόλτα στο πάρκο και δεν αστράφτουν τα ματάκια του παιδιού από χαρά ή ότι εσείς δεν το αφήνετε να πάει, τώρα θα μου πείτε ότι θα το πάτε οι ίδιες ας πούμε αλλά οκ ας βγάλουμε τους πάντες από την ζωή των παιδιών γιατί εμείς είμαστε οι μάνες και ας ξέρουν μόνο εμάς τα παιδιά και κανέναν άλλο, λίγο εγωιστικό από μεριά των μανάδων μου φαίνεται αυτό...... Δηλ. έχουμε μπερδέψει το να παρατάμε τα παιδιά με το να κάνει το παιδί και άλλες δραστηριότητες και με άλλα αγαπημένα πρόσωπα κάποιες φορές.

[xrisaki]

Και τα λέω εγώ που πριν λίγες μέρες άνοιξα θέμα, το προηγούμενο πιο πρόσφατο, ότι έχω ψύχωση με τα παιδιά μου και δεν μπορώ να τα αποχωριστώ, αλλά ναι νομίζω πως όταν τα παιδιά μου περάσουν την ηλικία των νήπιων και γίνουν παιδάκια 7 ή 8 χρονών δεν θα έχω πρόβλημα να μείνουν ένα βράδυ στην γιαγιά για μία φορά την εβδομάδα και να τα πάρω το πρωί ή να πάω ένα 3ήμερο με το άντρα μου κάπου να ανανεώσουμε των έρωτα μας.

[daisy1]

εμείς έχουμε βγεί ελάχιστες φορές οι δυο μας χωρίς τη μικρή. Παρόλα αυτά την έχω αφήσει αρκετά βράδια στη μητέρα μου γιατί η μικρή το ζήτησε... Δηλαδή όταν είμαστε στη γιαγιά της και ειναι η ώρα να φύγουμε μπορεί να πεί οτι θέλει να κοιμηθεί εκεί.Αν η γιαγιά δεν έχει κάποια δουλειά για την επόμενη μέρα την αφήνω και πηγαίνω την επόμενη και την παίρνω.Της αρέσει γιατί η μαμα μου την έχει όλη την ημέρα στη γύρα! Γιατί να της το στερήσω, ίσα ίσα χαίρομαι που αγαπάει τη γιαγιά της!