Όταν δεν υπάρχει σύμπνοια και ηρεμία

[Μπεμπούλα10]

Εφόσον τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα, εγώ θα χρησιμοποιούσα και τον παιδίατρο προς αυτή την κατεύθυνση )θα του μιλούσα κατ' ιδίαν δηλ.

 

Πώς ακριβώς; Δεν έχουμε ιδιαίτερη οικειότητα με τον παιδίατρο. Και δεν θα ήξερα και τι να του πω...

[miriki]

Ε αυτό σου λέω. Δώσε την πληροφορία στον παιδίατρο να "ανησυχήσει" εκείνος και να ζητήσει αξιολόγηση.... όχι να πει στον άντρα σου να μην τρομοκρατεί το παιδί, αλλά να βρεθεί τρόπος να εμπλακεί ψυχολόγος.

[Μπεμπούλα10]

Όσο για τον άντρα σου και τη μπέμπα, πιστεύω ότι θα επαναλάβει το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς όταν θα μεγαλώσει λίγο, δε νομίζω ότι συμπεριφέρεται έτσι για να σκληραγωγήσει τον γιο σας. Πριν μείνεις έγκυος στο δεύτερο, πώς φερόταν στο παιδί;

 

Δηλώνει ήδη ότι τη μπέμπα θα την αφήνει να κάνει ότι θέλει.

 

Το παιδί ήταν μικρό όταν έμεινα πάλι έγκυος, οπότε δεν είχαμε θέματα διαπαιδαγώγησης τότε.

[Μπεμπούλα10]

Ε αυτό σου λέω. Δώσε την πληροφορία στον παιδίατρο να "ανησυχήσει" εκείνος και να ζητήσει αξιολόγηση.... όχι να πει στον άντρα σου να μην τρομοκρατεί το παιδί, αλλά να βρεθεί τρόπος να εμπλακεί ψυχολόγος.

 

Ο παιδίατρος δεν ανησυχεί όμως καθόλου που δεν μιλάει ακόμα. Δεν ξέρω πώς μπορώ να πείσω τον παιδίατρο να ανησυχήσει... Αν πω στον παιδίατρο ότι ο μπαμπάς έχει πει το παιδί "βλάκα" και "σκάσε" και ότι μου φωνάζει μπροστά του, θα μας στείλει σε αναπτυξιολόγο ή θα με περάσει για τρελλή;;

[miriki]

Πώς ακριβώς; Δεν έχουμε ιδιαίτερη οικειότητα με τον παιδίατρο. Και δεν θα ήξερα και τι να του πω...

 

Να σε κάτι τέτοια είναι μανούλες στην ΕΨΥΠΕ

[summer99]

Δηλώνει ήδη ότι τη μπέμπα θα την αφήνει να κάνει ότι θέλει.

 

Το παιδί ήταν μικρό όταν έμεινα πάλι έγκυος, οπότε δεν είχαμε θέματα διαπαιδαγώγησης τότε.

 

Δηλαδή μέχρι τότε ήταν αλλιώς απέναντί σας, μίλαγε ήρεμα στο παιδί και σε σένα δε φώναζε; μετά άλλαξε τόσο απότομα; Προσωπικά από αυτά που έχεις γράψει δεν το πιστεύω αυτό που λέει για τη μπέμπα, όταν μεγαλώσει και αρχίσει να διεκδικεί, να δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές σας, πιστεύω, χωρίς να θέλω να σε προκαταβάλλω ότι θα έχει την ίδια συμπεριφορά. Οι δικοί σας άνθρωποι τι λένε για όλα αυτά;

[Μπεμπούλα10]

Δηλαδή μέχρι τότε ήταν αλλιώς απέναντί σας, μίλαγε ήρεμα στο παιδί και σε σένα δε φώναζε; μετά άλλαξε τόσο απότομα; Προσωπικά από αυτά που έχεις γράψει δεν το πιστεύω αυτό που λέει για τη μπέμπα, όταν μεγαλώσει και αρχίσει να διεκδικεί, να δοκιμάζει τα όρια και τις αντοχές σας, πιστεύω, χωρίς να θέλω να σε προκαταβάλλω ότι θα έχει την ίδια συμπεριφορά. Οι δικοί σας άνθρωποι τι λένε για όλα αυτά;

 

Οι δικοί μας άνθρωποι δεν γνωρίζουν τίποτα για όλα αυτά.

 

Δεν άλλαξε απότομα αλλά χειροτέρεψε πάρα πολύ και κάποιες φορές έχει απαιτήσεις από ένα δίχρονο που απλά δεν έχουν σχέση με την ηλικία του και όταν το δίχρονο συμπεριφέρεται σαν δίχρονο, αυτό δείχνει τη δική μου αποτυχία σαν μάνα. Για να μην έχουμε σκηνές πρέπει το δίχρονο να προσέχει, κι όχι ο μπαμπάς.

 

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου μιλούσε άσχημα μπροστά στα παιδιά. Πίστευα ότι θα τα λύναμε ιδιαιτέρως. Ο ίδιος έλεγε πάντα ότι τα παιδιά δεν πρέπει να βλέπουν τους γονείς να τσακώνονται και πόσο άσχημο ήταν το κλίμα στο σπίτι του όταν ήταν μικρός επειδή επικρατούσε βία και ένταση. Θεώρησα (αυθαίρετα μάλλον) ότι αυτά που έλεγε πως δεν πρέπει να κάνουν οι γονείς μπροστά στα παιδιά. δεν θα τα έκανε κι όλας.

 

Αλλά τελικά εφαρμόζει πολύ διαφορετικά πράγματα και θεωρεί πώς αυτά που εφαρμόζει δεν πειράζουν. Μερικές φορές τα ξεχνάει κι όλας (ότι έχει πει το παιδί βλάκα, σκάσε, κτλ).

 

Όπως είπα και πριν, δεν μπορείς να γνωρίσεις έναν άνθρωπο αν δεν κάνεις παιδιά μαζί του.

[Melina22]

Έχω γράψει παραπάνω για την "αποτελεσματικότητα" των επιθετικών τρόπων ανατροφής. Μας βγαίνουν εύκολα αλλά τα αποτελέσματά τους είναι αρνητικά.

 

Το να πάρεις το παιδί να φύγεις από έναν χώρο μπορεί να γίνει βίαια ή μπορεί να γίνει πιο ήρεμα.

 

Μη επιθετικοί τρόποι αντιμετώπισης εκρήξεων οργής υπάρχουν.

Όσο για το "ταρακούνημα" που πιστεύεις ότι είναι καλύτερο...έγραψα πιο πριν ότι οι επιθετικοί τρόποι ανατροφής

 

"Έχουν ως βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα να "υπακούει" το παιδί επειδή το σοκάρουν και το βγάζουν από το έντονο συναίσθημα που το κατακλύζει (οργή, ζήλια, αδικία, ματαίωση) και το βάζουν σε ένα άλλο έντονο συναίσθημα, τον φόβο."

 

 

 

 

 

Μπεμπούλα συμφωνώ 100% με τις απόψεις σου, έχεις απόλυτο δίκιο.

 

Δεν λέει κανείς ότι πρέπει να μείνει το παιδί χωρίς όριο ή να χάσει όλη η οικογένεια κάτι σημαντικό ή να κινδυνεύσει. (Έτσι προκαλείς ζημιά μεγαλύτερη)

Ο τρόπος που θα γίνει αυτό είναι το θέμα. Μπορείς για παράδειγμα εφόσον προειδοποιήσεις το παιδί και δεις ότι συνεχίζει να το πάρεις αγκαλιά και να φύγεις.

 

Εννοείται πως άνθρωποι είμαστε όλοι και κάποιες φορές δεν θα καταφέρουμε να λειτουργήσουμε με βάση το τι θεωρούμε καλύτερο. Το θέμα είναι όμως τι θεωρούμε καλύτερο γιατί αυτό καθορίζει τη συμπεριφορά μας.

 

Πάντως μπεμπούλα ειλικρινά έχω εντυπωσιαστεί που μέσα στην ίδια οικογένεια η μαμά έχει τόσο μεγάλη διαφορά με τον μπαμπά στα ζητήματα διαπαιδαγώγησης. Δεν θα το περίμενα ποτέ ακούγοντας μια μαμά να έχει τέτοιες απόψεις ότι θα υπήρχε τέτοιο χάσμα με τον σύζυγο.

 

Και αυτό δείχνει σε μένα και το πόσο βασανίζεσαι με όλο αυτό.

 

Και για τους τσακωμούς εγώ πιστεύω ότι δεν είναι αρνητικό να γίνονται μπροστά στο παιδί αλλά και πάλι παίζει ρόλο ο τρόπος που θα γίνουν. Αν υπάρχει ένας στοιχειώδης σεβασμός και ο τσακωμός δεν γίνεται με στόχο να βγει κάποιος "νικητής" αλλά για να βρεθεί λύση στο πρόβλημα τα παιδιά ωφελούνται πάρα πολύ από ένα τέτοιο πρότυπο.

 

Εγώ δεν το καταφέρνω τις περισσότερες φορές και γι' αυτό αποφεύγω όσο μπορώ όταν πρόκειται για κάτι φλέγον να γίνονται μπροστά στο παιδί.

[Μπεμπούλα10]

Πάντως μπεμπούλα ειλικρινά έχω εντυπωσιαστεί που μέσα στην ίδια οικογένεια η μαμά έχει τόσο μεγάλη διαφορά με τον μπαμπά στα ζητήματα διαπαιδαγώγησης. Δεν θα το περίμενα ποτέ ακούγοντας μια μαμά να έχει τέτοιες απόψεις ότι θα υπήρχε τέτοιο χάσμα με τον σύζυγο.

 

Το πιο εντυπωσιακό είναι το πώς μπορεί να υπάρχει τέτοιο χάσμα ανάμεσα στις 2 πλευρές του μπαμπά:

 

τη μια που λατρεύει τα παιδιά, ασχολείται πάρα πολύ με το πώς το κάθε τι μπορεί να επηρεάσει την ψυχολογία και την μελλοντική τους ανάπτυξη/ προσωπικότητα (να μην έχουμε κοντά στα παιδιά άτομα που δεν έχουν θετική ενέργεια, να ψειρίζει τα πάντα γιατί μπορεί να έχουν το χ αποτέλεσμα μελλοντικά, κτλ)

 

και την άλλη πλευρά που φωνάζει στο παιδί και στη μαμά, που μιλάει άσχημα, που δικαιολογεί ακόμα και περιπτώσεις που το παιδί έχει έκρηξη οργής και κλαίει έξαλλο και ο μπαμπάς αντί να ηρεμήσει το παιδί, μιμείται κοροιδευτικά τον τρόπο που κλαίει και φωνάζει ή το λέει βλάκα ή σκάσε και μετά το ξεχνάει. Και θεωρεί πως αυτές οι συμπεριφορές δεν πειράζουν διότι δεν γίνονται συχνά

 

[ekavi_]

1ον μου φαίνεται πως μέσα σε όλο αυτό το άγχος να διατηρήσεις τις ισορροπίες, έχεις ταυτιστεί με το ρόλο του γιου σου απέναντι στον άντρα σου. Βλέπεις τα πάντα μέσα από την οπτική του παιδιού σου. Μιλάς σε 3ο πρόσωπο και χρησιμοποιείς συνεχώς τους όρους "ο μπαμπάς" και "η μαμά". Κατανοητό, καθώς προσπαθείς να το κατανοήσεις και να το βοηθήσεις, αλλά επίτρεψέ μου να σου πω πως δε σε βοηθάει καθόλου σε όλα τα άλλα, αντίθετα σε μπερδεύει.

 

2ον σκέψου λιγάκι, όταν συζητάς ή έστω τσακώνεσαι με το σύζυγο, μιλάς από την καρδιά σου, σαν γυναίκα του; Ή μήπως τον κάνεις να νιώθει σα να προσπαθεί να κάνει διάλογο με εγχειρίδιο ψυχολογίας;

 

Και εγώ αυτό παρατήρησα. Ότι μιλάει στο τρίτο πρόσωπο και έχει ταυτιστεί με το παιδί, αλλά δεν το σχολίασε καθόλου η μπεμπούλα όταν το επεσήμανα.

 

Καλά τα εγχειρίδια ψυχολογίας, καλή και η θεωρία, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που όλα αυτά είναι ανεφάρμοστα.

 

επίσης μέσα σε όλα τα συναισθήματα, καλό είναι να υπάρχει και ο φόβος. Όχι με την άσχημη έννοια που το φαντάζεσαι μπεμπούλα. Αλλά ένα δίχρονο δεν μπορείς να το πείσεις με επιχειρήματα. Σε κάποιες περιπτώσεις που δεν μπορούν να εφαρμοστούν όλα τα άλλα, πρέπει το παιδί να καταλάβει το παιδί ότι ο γονιός είναι αυτός που βάζει τα όρια.

 

 

Μπεμπούλα ξέρεις τι πιστεύω; Ότι κάνεις υπερπροσπάθεια να εφαρμόσεις τα πάντα και ίσως τρομάζεις και τον άντρα σου. Πιθανόν να πιστεύει ότι εσύ δεν σκοπεύεις να θέσεις καθόλου όρια στο παιδί με αποτέλεσμα να γίνεται εκείνος πιο αυστηρός από ότι θα έπρεπε.

 

Δεν λέω ότι φταις εσύ για όλη την κατάσταση. Αλλά πρέπει και εσύ να χαλαρώσεις λίγο. Αν πηγαίνεις στο ένα άκρο, ωθείς τον άλλον να πάει στο άλλο άκρο για να εξισορροπήσει την κατάσταση.

 

Επίσης μην σκέφτεσαι να χωρίσεις απλώς και μόνο για να μπορέσεις να εφαρμόσεις αποκλειστικά τη μέθοδο διαπαιδαγώγησης που θέλεις. Το παιδί είναι και των 2 σας και το επηρρεάζετε εξίσου, είτε είστε μαζί, είτε είστε χώρια. Το θέμα είναι να βρείτε μια κοινή φόρμουλα για τα παιδιά.

[ekavi_]

Το πιο εντυπωσιακό είναι το πώς μπορεί να υπάρχει τέτοιο χάσμα ανάμεσα στις 2 πλευρές του μπαμπά:

 

τη μια που λατρεύει τα παιδιά, ασχολείται πάρα πολύ με το πώς το κάθε τι μπορεί να επηρεάσει την ψυχολογία και την μελλοντική τους ανάπτυξη/ προσωπικότητα (να μην έχουμε κοντά στα παιδιά άτομα που δεν έχουν θετική ενέργεια, να ψειρίζει τα πάντα γιατί μπορεί να έχουν το χ αποτέλεσμα μελλοντικά, κτλ)

 

και την άλλη πλευρά που φωνάζει στο παιδί και στη μαμά, που μιλάει άσχημα, που δικαιολογεί ακόμα και περιπτώσεις που το παιδί έχει έκρηξη οργής και κλαίει έξαλλο και ο μπαμπάς αντί να ηρεμήσει το παιδί, μιμείται κοροιδευτικά τον τρόπο που κλαίει και φωνάζει ή το λέει βλάκα ή σκάσε και μετά το ξεχνάει. Και θεωρεί πως αυτές οι συμπεριφορές δεν πειράζουν διότι δεν γίνονται συχνά

 

 

Βρε μπεμπούλα, αυτός είναι και ένας τρόπος να ηρεμήσεις το παιδί... Έχει τύχει η κόρη μου (μεγαλύτερη) να κλαίει από πείσμα, να μην πιάνουν επιχειρήματα κτλ, οπότε να αρχίσουμε και εμείς να κάνουμε ότι κλαίμε και εκείνη να σκάει στα γέλια και να σταματάει...

 

Επίσης το ότι ξεχνάει πως έχει πει κάποιες κουβέντες παραπάνω σημαίνει ότι δεν τις είπε συνειδητά. Εκεί μην τον πιάσεις από τα μούτρα (έβρισες το παιδί), αλλά κάνε μια πιο ομαλή προσέγγιση (βρε αγάπη μου πρόσεχε τι λες. Πες του σταμάτα αντί για σκάσε).

 

Οι καυγάδες μεταξύ σας πως είναι; Δηλαδή φωνάζετε, βρίζεστε, δεν μιλάτε ο ένας στον άλλον; Πως μαλώνετε;

[Μπεμπούλα10]

Έχει τύχει η κόρη μου (μεγαλύτερη) να κλαίει από πείσμα, να μην πιάνουν επιχειρήματα κτλ, οπότε να αρχίσουμε και εμείς να κάνουμε ότι κλαίμε..

 

Κοροιδευτικά;; Με τρόπο νευρικό και άσχημο, που πληγώνει το παιδί και το κάνει να κλαίει τρισχειρότερα;;

 

 

Επίσης το ότι ξεχνάει πως έχει πει κάποιες κουβέντες παραπάνω σημαίνει ότι δεν τις είπε συνειδητά.

 

Αυτό είναι πρόβλημα για μας. Τα λόγια πληγώνουν πολύ. Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει. Το επιλεκτικό Αλτσχάιμερ δεν σβήνει τίποτα ούτε από μένα, ούτε από το παιδί. Το πιστοποιητικό γάμου ή το ότι είσαι γονιός κάποιου δεν σου δίνει δικαίωμα να τους πληγώνεις και μετά να λες ότι δεν έγινε τίποτα.

 

Οι καυγάδες μεταξύ σας πως είναι; Δηλαδή φωνάζετε, βρίζεστε, δεν μιλάτε ο ένας στον άλλον; Πως μαλώνετε;

 

Εγώ δεν βρίζω. Αυτός το κάνει καμιά φορά αλλά θεωρεί ότι δεν έγινε και τίποτα. Και φωνάζει. Επειδή με παιδιά δεν είμαστε ποτέ μόνοι, όταν τσακωνόμαστε μας ακούνε και τα παιδιά.

[ekavi_]

Κοροιδευτικά;; Με τρόπο νευρικό και άσχημο, που πληγώνει το παιδί και το κάνει να κλαίει τρισχειρότερα;;

 

Κοροιδευτικά. Σαν να λέμε κοίτα πως κάνεις τώρα. Πως φαίνεσαι στα μάτια μας.

 

Αλλά σε εμάς βάζει τα γέλια. Βέβαια το έχουμε κάνει σε περιπτώσεις που όπως είπα κλαίει από πείσμα ή ψεύτικα.

[Μπεμπούλα10]

Καλά τα εγχειρίδια ψυχολογίας, καλή και η θεωρία, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που όλα αυτά είναι ανεφάρμοστα.

 

Κάποιες βασικές αρχές είναι εφαρμόσιμες.

 

Για να ηρεμήσουμε το παιδί πρέπει να είμαστε εμείς ήρεμοι, δεν χρησιμοποιούμε απειλές, δεν χρησιμοποιούμε άσχημους χαρακτηρισμούς ούτε για το παιδί ούτε για τη μαμά, δεν τσακωνόμαστε μπροστά στα παιδιά, έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες από το παιδί ανάλογα με την ηλικία του, δεν αποκαλούμε μια μητέρα που αφιεώνει κάθε κύτταρό της 24 το 24ωρο στα παιδιά αποτυχημένη μάνα επειδή το 2χρονο δεν κάθεται όταν έρχεται ο μπαμπάς και του λέει να κάτσει, ενώ το παιδί τον περιμένει όλη μέρα πότε θα έρθει να παίξουν.

 

Τα μικρά παιδιά δεν έχουν ενσυναίσθηση, κατανόηση, υπομονή, δεν μπορούν να μπουν στη θέση του άλλου. Αυτά είναι πράγματα που οι γονείς δεν γίνεται να τα απαιτούν από τα παιδιά, αλλά να τους τα μαθαίνουν.

 

Η διαδικασία της μάθησης απαιτεί χρόνο.

 

 

Όλα αυτά είναι εφαρμόσιμα. Χρειάζεται τρόπος.

[Μπεμπούλα10]

Κοροιδευτικά. Σαν να λέμε κοίτα πως κάνεις τώρα. Πως φαίνεσαι στα μάτια μας.

 

Αλλά σε εμάς βάζει τα γέλια. Βέβαια το έχουμε κάνει σε περιπτώσεις που όπως είπα κλαίει από πείσμα ή ψεύτικα.

 

Το δικό μου παιδί πληγώνεται. Τα παιδιά πληγώνονται όταν οι άνθρωποι που εμπιστεύονται και υποτίθεται τα αγαπούν, τα κοροιδεύουν. Αν πιστεύεις ότι στη δική σας περίπτωση το παιδί δεν πληγώνεται, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Δικό σου παιδί είναι.

[ekavi_]

Όλα αυτά είναι εφαρμόσιμα. Χρειάζεται τρόπος.

 

Συμφωνώ. απλώς θα υπάρξουν και στιγμές που ακόμα και εσύ η ίδια θα παρεκκλίνεις λόγω συνθηκών. Οπότε μην βιαστείς να καταδικάσεις τον άλλον αν και αυτός παρεκκλίνει κάποιες στιγμές. Ή αν θεωρεί ότι αυτή η παρέκκλιση δεν θα στιγματίσει το παιδί.

 

Τι σκέφτεσαι να κάνεις;

 

Γιατί έχεις απορρίψει όλες τις προτάσεις...

[ekavi_]

Το δικό μου παιδί πληγώνεται. Τα παιδιά πληγώνονται όταν οι άνθρωποι που εμπιστεύονται και υποτίθεται τα αγαπούν, τα κοροιδεύουν. Αν πιστεύεις ότι στη δική σας περίπτωση το παιδί δεν πληγώνεται, δεν μπορώ να πω κάτι άλλο. Δικό σου παιδί είναι.

 

Μα όταν κλαίει από πείσμα ή ψέμματα για να πετύχει το σκοπό της και εκείνη μας κοροιδεύει. Της δείχνουμε λοιπόν ότι δεν μπορεί να μας χειραγωγήσει με αυτό τον τρόπο. Και σκάει στα γέλια για αυτόν τον λόγο ακριβώς. Επειδή καταλαβαίνει ότι την καταλάβαμε...

 

Δεν σου λέω ότι κάθε φορά που κλαίει κάνουμε έτσι. Μιλάω για κάποια μεμονωμένα περιστατικά. Αλλά φαντάσου να έβλεπε αυτό το περιστατικό ένας τρίτος και να μας έλεγε ότι στιγματίσαμε το παιδί...

[Μπεμπούλα10]

Και εγώ αυτό παρατήρησα. Ότι μιλάει στο τρίτο πρόσωπο και έχει ταυτιστεί με το παιδί, αλλά δεν το σχολίασε καθόλου η μπεμπούλα όταν το επεσήμανα.

 

Ήθελα να σας δώσω μια πιο αντικειμενική ματιά της κατάστασης. Πιο αντικειμενική από το "ο άντρας μου μου είπε αυτό ή έκανε εκείνο".

[ekavi_]

Ήθελα να σας δώσω μια πιο αντικειμενική ματιά της κατάστασης. Πιο αντικειμενική από το "ο άντρας μου μου είπε αυτό ή έκανε εκείνο".

 

Κατάλαβα.

[Μπεμπούλα10]

Τι σκέφτεσαι να κάνεις;

 

Σκέφτομαι. Θα πάρω τηλ στην ΕΨΥΠΕ κάποια στιγμή που θα έχει ησυχία στο σπίτι (να μην είναι ο άντρας μου, να έχει βγει βόλτα ο μεγάλος, να κοιμάται η μικρή).

[koutavaki]

Αγαπητή Μπεμπούλα παρακολουθώ το θέμα σου από τη στιγμή που μπήκα σοτν πειρασμό να πω την άποψη μου ήδη μια φορά. Παρατήρησα ότι εξελίχθηκε σε μια ενδιαφέρουσα αντιπαράθεση σχτικά με το τι θεωρείται λεκτική και ψυχολογική βια του γονέα προς το παιδί. Νομίζω ότι τα ίδια πράγματα μπορούν να λέγονται με τρόπο που ξεπερνάει τα όρια ενώ μπορεί και όχι. Δεν είναι εύκολο να έχει κανείς την ακριβή εικόνα. Νομίζω όμως ότι δεν έχει σημασία τι θεωρώ εγωότι ξεπρνάει τα όρια. Σημασία έχει ότι εσύ θεωρείς και με απόλυτο τρόπο τρόπο ο άντρας σου ξεπερνάει τα όρια στην προσπάθεια του να οριοθετήσει τον δίχρονο γιο σας. Επίσης αποπνέεις με γενικότερη απέχθεια θα έλεγα για τον άντρα σου. Το έχω ξανασυναντήσει αυτό σε καλή μου φίλη η οποία τελικά οδηγήθηκε στο διαζύγιο. Αφού χώρισε παραδέχτηκε ότι ανακουφίστηκε αφάνταστα γιατί δεν μπορούσε να είναι υποχρεωμένη να κοιμάται μαζί του άλλη μια μέρα. Έλεγε ακριβώς το ίδιο που λες κι εσύ, ότι δεν ανέχεται να την απαξιώνει την ημέρα και να θέλει να κοιμάται μαζί του το βράδυ, ότι δεν φέρεται καλά στην δίχρονη κόρη τους, ότι δεν έχει υπομονή και δεν περνάει χρόνο μαζί της γιατί αμέσως εκνευρίζεται με τα φυσιολογικά καμώματα ενός δίχρονου και ότι δεν συνεισφέρει στις δουλειές στο σπίτι. Αυτά τα έλεγε με εξαιρετικό πάθος και ποτέ δεν του αναγνώριζε κανένα ελφρυντικό. Μπορεί να ήταν κι έτσι. Πάντως από τη στιγμή που μια γυναίκα βλέπει τον άντρα της έτσι δεν βλέπω μεγάλα περιθώρια. Επίσης, είχε παντρευτεί για να κάνει παιδιά, κάτι που διάβασα κι εδώ. Είναι μια τοποθέτηση που θεωρώ κάπως αρνητική για τον σύντροφο είτε προέρχεται από τον άντρα είτε από τη γυναίκα. Βεβαίως, οι περισσότεροι όταν παντρευόμαστε σκοπεύουμε να κάνουμε και παιδιά, όταν όμως αυτό τονίζεται ιδιαίτερα μου δίνει την εντύπωση ότι ο σύντροφος αποτελεί το απαραίτητο μέσο για την επίτευξη αυτού του σκοπού και στη συνέχεια η παρουσία του στη ζωή μας είναι χρήσιμη στο ρόλο του ως γονέα ή και καθόλου αν τα πράγματα δεν εξελίσονται λόπως θα θέλαμε σχετικά με αυτόν τον ρόλο.

Συμφωνώ απόλυτα με μήνυμα GeoC. Το ζευγάρι είνια η βάση της οικογένειας και πρέπει να διαφυλάξει κάπως την αυτοτέλεια του. Όταν δεν υπαρχει τέτοια πειθυμία το βρίσκω λίγο δύκολο να διατηρηθεί και η οικογένεια. Τέλος, χωρίς να θέλω να σε προσβάλω ενώ διρακώς προβάλεις ότι εσύ είσαι η διαλακτική στο σπίτι σας τα μηνύματα σου εμένα που δεν είμαι και άντρας δεν μου φαίνονται καθόλου διαλακτικά.

Με αυτά δεν εννοώ ότι ο άντρας σου έχει δίκιο, ούτε κάνουμε δικαστήριο πιστεύω, όμως σε προτρ΄πεω να κάνεις και αυτοκριική, όχι εδώ φυσικά μέσα σου αν θέλεις και αν σε ενδιαφέρει κάτι τέτοιο.

[Μπεμπούλα10]

ποτέ δεν του αναγνώριζε κανένα ελφρυντικό. Μπορεί να ήταν κι έτσι.

 

Εγώ έχω αναφέρει αρκετά θετικά του άντρα μου. Ότι λατρεύει τα παιδιά του, ότι ψάχνει πολύ το πώς επηρεάζει το καθε τι την ψυχολογία, την μελλοντική εξέλιξη, τη διάθεση, τον ύπνο του παιδιού, κτλ, ότι είναι πάρα πολύ εργατικός και κουράζεται πολύ από τα ωράρια που δουλεύει, ότι έχει πετύχει μεγάλη αυτοβελτίωση σε θέματα διαχείρησης θυμού σε σχέση με το πώς αντιδρούσε πριν από χρόνια, κα.

[Μπεμπούλα10]

ενώ διαρκώς προβάλεις ότι εσύ είσαι η διαλακτική στο σπίτι σας τα μηνύματα σου εμένα που δεν είμαι και άντρας δεν μου φαίνονται καθόλου διαλακτικά.

 

Παλεύω να μην παζαρεύω την αξιοπρέπειά μου και την αξιοπρέπεια του παιδιού μου, για να μάθει και το παιδί ότι έχει αξιοπρέπεια και να σέβεται την αξιοπρέπεια των άλλων. Είναι μια ιδέα που ίσως δεν περνάει συχνά από το μυαλό των γονιών, πάνω στο τρέξιμο, τις υποχρεώσεις και τις εντάσεις που δημιουργεί η ανατροφή των παιδιών...αλλά ναι! Έχουν και τα παιδιά αξιοπρέπεια.

 

Τους την καταπατάμε συχνά επειδή είναι το πιο εύκολο και μας βγαίνει αυθόρμητα και το έχω κάνει κι εγώ πολλές φορές.

 

Αλλά η διαφορά είναι ότι εγώ λέω "έχασα την ψυχραιμία μου και θα το χειριστώ καλύτερα την επόμενη φορά" ενώ ο άντρας μου λέει "δεν έχασα την ψυχραιμία μου και ξέρω τι πρέπει να κάνω για να μη μας καβαλήσει το παιδί, κι αν τα ακούσει και μια στις τόσες δεν θα πάθει τίποτα". Όσο άσχημα κι αν φερθεί δηλ, δεν το αναγνωρίζει ως λάθος διαπαιδαγώγηση και να πει "δεν το χειρίστηκα καλά, την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να το χειριστώ διαφορετικά" αλλά θεωρεί πώς ότι κάνει δεν χωρεί αμφισβήτηση ή (αυτο)κριτική. Άρα την επόμενη φορά δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να βελτιωθεί, αφού αυτό που έκανε ήταν το σωστό.

[G.Geo]

Θέλω να σου πω κάτι που εγώ η ίδια πίστευα, έζησα, έκανα πράξη και κάποια στιγμή απέρριψα γιατί είδα πως ήταν λάθος. Το πρώτο παιδί το μεγάλωνα, σύμφωνα με αυτά που πιστεύεις εσύ. Έφτασε 3.5 χρονών σχεδόν για να φάει μία στον κώλο, δεν φώναζα ποτέ (ο θεός ξέρει πως το κατάφερα αυτό), ο τόνος της φωνής μου ζήτημα να είχε ανεβει 2 φορές κι αυτό ελάχιστα! Ο μπαμπάς τότε δούλευε ακόμη πιο πολύ, έφευγε στισ 7 το πρωί και γύρναγε στισ 9 το βράδυ, οπότε ούτε από εκεί είχαμε φωνές. Το παιδί είχε μάθει τόσο πολύ στην ηρεμία, την ησυχία που κάθε τι πιο έντονο, τον τρόμαζε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία φορά (ηταν τότε 2-3 χρονών δεν θυμάμαι ακριβώς) είχε έρθει μια ξαδέρφη στο σπίτι και το παιδί κάποια στιγμή είχε πάει προς την πρίζα, εκείνη τρόμαξε μην βάλει χέρι μέσα και του φώναξε ΜΗ ΠΡΟΣΕΧΕ!!!!! Αυτό ήταν τόσο ισχυρό για αυτόν που έβαλε τα κλάματα και καναμε μισή ώρα να τον ηρεμήσουμε. Στην ουσία η ξαδέρφη δεν του φώναξε πολύ, ούτε χωρίς λόγο, αλλά το παιδί έπαθε κοκομπλόκο. Εκεί κάπου κατάλαβα ότι μάλλον δεν είναι τόσο σοφο το παιδί να μην ακούει ποτέ φωνές, γιατί θα δισκολευτεί απίστευτα να προσαρμοστεί στην αληθινή ζωή. Δεν μπορεί μια φωνή ελάχιστα πιο δυνατή να το ταράζει ΤΟΣΟΟΟΟΟ πολύ!!!!!!!!!!!!! Πως θα πάει παιδικό σταθμό αργότερα, πως θα δεχτεί ένα αδερφάκι αργότερα, με πολύ φασαρία, κλάματα κτλ. Τελοσπάντων δεν θα στο αναλύσω παραπάνω, αλλά θα σου πω ότι στον δέυτερο παιδί, που ακολούθησα την ίδια λογική, αλλά στο πιο ελαστικό (δηλαδή και φωνές έχει ακούσει και καυγάδες κτλ), το παιδί είναι survivor!!!Παντός καιρού που λέμε, όπου και να πάει, ότι και να του πουν, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Δεν ταράζεται, κλαίει μόνο αν χτυπήσει σοβαρά ή σε περιπτώσεις που τον μαλώσεις πολυ ή τσακωθεί με τον αδερφό του. Και μην μου πεις πως το πρώτο παιδί πήρε καλύτερες βάσεις και μεγαλώνει καλύτερα, είναι πιο ήρεμο, πιο ώριμο κτλ, γιατί μεγαλώνοντας έχει γίνει ΑΛΛΟ παιδί, δεν ακούει, αντιμιλάει, χτυπιέται...Ότι δεν έκανε μικρός τα κάνει τώρα! Επίσης είχε πρόβλημα να διαχειριστεί εντάσεις με τους συμμαθητές του, εκλέγε σε κάθε διαφωνία, ή το έλεγε στην δασκάλα. Δεν ξέρω λοιπόν πόσο καλό κάνει το παιδί να ζει σε ένα τόσο προστατευμένο περιββάλον..γιατί βγαίνει μετά εξω και βλέπει ένας κόσμο ζούγκλα, που κανείς δεν σου χαρίζεται, κανείς δεν κοιτάει μην σε στενοχωρήσει και ειδικά τα παιδιά είναι πολύ σκληρά...! Εκεί είμαι λίγο με τον άντρα σου...Δεν κάνει κακό, να ακούνε που και που καμία φωνή! Έχει να κάνει με την συχνότητα που γίνεται το κάθε κακό. Σε έχω ξαναρωτήσει και δεν μου έχεις απαντήσει. Το παιδί είναι 2,5 χρονών, πόσες φορές πχ, τον έχει πει βλάκα ή σκάσε?????

Αυτά..τροφή προς σκέψη...

[Μπεμπούλα10]

Έλεγε ακριβώς το ίδιο που λες κι εσύ, ότι δεν ανέχεται να την απαξιώνει την ημέρα και να θέλει να κοιμάται μαζί του το βράδυ,

 

Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Γίνεται να σου μιλάει άσχημα ο άνθρωπός σου, να σου φωνάζει, να σε προσβάλλει, να σε πληγώνει, ακόμα και να σε βρίζει και μετά να το ξεχνάει και να κάνει σαν να μη έγινε τίποτα, και να περιμένει να είσαι κι εσύ σαν να μην έγινε τίποτα; Τι περιμένει; Να του πει η γυναίκα "Αχ, ναι μωρό μου..πες μου κι άλλα!!!!!"

 

Μπορεί μια γυναίκα μετά να νιώθει κάτι ρομαντικό ή τρυφερό γι'αυτόν τον άνθρωπο; Να πάτάει delete; Ειδικά όταν ξέρει ότι θα ξαναγίνει. Αλλά και να μην ξαναγινόταν ποτέ, δεν σου γυρνάει το στομάχι;;