Όταν δεν υπάρχει σύμπνοια και ηρεμία

[Μπεμπούλα10]

Τι σημαίνει θεατής; δηλαδή αν δεις κάτι που δεν είναι σωστό θα μπορούσες να παρέμβεις με διακριτικό τρόπο και να πεις, έλα τώρα αγόρι μου, ίσως και ο μπαμπάς είναι κουρασμένος από τη δουλειά, ας ασχοληθείτε με άλλα πράγματα.

 

Δεν θέλει να επεμβαίνω καθόλου όταν μιλάει με το παιδί. Εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις που μου έχει πει ο ίδιος να πάρω το παιδί και να το ηρεμήσω.

[Μπεμπούλα10]

Αν κράταγε τα παιδιά θα αισθανόσουν ότι ήταν ασφαλείς μαζί του ή θα σκεφτόσουν πώς φέρεται;

 

Δεν νιώθω ήρεμη όταν είναι μόνος με τον γιο μας. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν έχω επιμείνει να κρατήσει τα παιδιά για να κοιμηθώ λίγο ακόμα και σε περιόδους που σερνόμουν από την αυπνία.

 

Με την μπέμπα δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί είναι ακόμα μικρή.

 

 

 

Δεν μιλάνε όλα τα αγόρια αργότερα, ο μεγάλος μου χρειάστηκε λογοθεραπεία γιατί δεν μίλαγε και ο μικρός μίλησε από 18 μηνών.

 

Είχε δείξει κάποιο σημάδι ότι υπάρχει πρόβλημα; Ή μόνο η ηλικία σας έβαλε σε υποψίες; Η μη λεκτική επικοινωνία του ήταν καλή;

 

 

Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ένιωθες αν αποφασίζατε να χωρίσετε; ανακούφιση, στενοχώρια;

 

 

Αυτά κι άλλα πολλά.

[AthinaP]

Κοίτα, εμένα ο άντρας σου μου ακούγεται ότι δεν ξεκίνησε πριν γίνει γονιός να πει ας ρίχνω και κανα-δυο πού και πού, καλό κάνει κακό δεν κάνει... Θα τον είχες μυριστεί νωρίτερα.

 

Όπως και άλλοι και εγώ μέσα τους, κάπου στην πορεία είδε ότι σε κάποιες περιπτώσεις, για το δικό του αξιακό σύστημα έστω, δεν υπάρχει άλλη λύση... Όπου καταλήγει το 80% σε πρόσφατα σχετικά δεδομένα στο εξωτερικό, να έχει χρησιμοποιήσει κάτι από αυτά που τόσο έντονα καταδικάζεις.

 

Και να σου πω και κάτι; Μιλάς για ένστικτα... Καταπιέζεις το ένστικτο να ησχυχάσεις ένα παιδί που τσιρίζει με έναν τρόπο που ξέρεις μέσα σου ότι είναι αποτελεσματικός; Το παιδί που είναι εκτός εαυτού βιώνει κάτι πιο θετικό εκείνη τη στιγμή σε σχέση με ένα κυριολεκτικό ταρακούνημα που θα του δείξει, εφόσον δεν είναι σε ηλικια να καταλάβει με λόγια, ότι όλοι κουραζόμαστε, δυσανασχετούμε, αλλά δεν κάνουμε έτσι; Και θα παραδώσεις το παιδί έτσι παραέξω;

 

Τις μεθοδους που αποθαρρύνεις τις εφάρμοσα στο ένα μου παιδί, το άλλο δεν χρειαζόταν, ήταν θέμα χαρακτήρα. Μετρημένες στο δάχτυλο του ενός χεριού οι φορές για αυτό το ένα το πιο ζωηρό... Και όσο μεγάλωνε το παιδί και καταλάβαινε δεν χρειαζόταν.

 

Θα σου πω ένα παράδειγμα παρόμοιο με αυτό που έγινε στο δικό σας περιστατικό με την επιστροφή από το μαιευτήριο. Ήμασταν σε μια μεγάλη ουρά για εισητήρια, σε ξένη χώρα, το παιδί ήταν κουρασμένο και ξαφνικά από το πουθενά έκανε meltdown, που δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο, έπεσε κάτω και χτυπιόταν. Ήταν τεσσάρων και κάτι ετών. Εντωμεταξύ όσο χτυπιόταν χάναμε τη σειρά μας, είχε έρθει η σειρά μας για την ακρίβεια και εγώ ως ενήλικη ήξερα ότι εφόσον παίρναμε τελικά το εισητήριο, θα φεύγαμε από την ουρά και θα πηγαίναμε κάπου να ξεκουραστούμε. Ε, το παιδί δεν έπαιρνε από λόγια, οπότε το βούτηξα, όπως καλή ώρα ο άντρας σου και το έσπρωξα με δύναμη, οπότε από τη σαστιμάρα του σταμάτησε. Κατάλαβε ότι αυτό που έκανε ήταν ανεπίτρεπτο. Αν θέλεις, είχε αποτέλεσμα στην απόγνωση που αισθανόταν το παιδί μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι του έδειχνα ότι μπορούσε να μαζευτεί, ενώ αν το άφηνα να χτυπιέται θα έδειχνα ότι παραδεχόμουν ότι αυτό ήταν όντως μια κατάσταση απογνωσης και φρίκης! Το να περιμένουμε δηλαδή για μισό λεπτό ακόμα στην ουρά!

 

Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή... Και ο δικός μου ήταν και είναι τρομερό ζουζούνι... Πολύ μα πολύ πιο ζόρικος από τον δικό σου, έτσι όπως τον περιγράφεις. Απλά ηθελα να πω ότι καμιά φορά το να είμαστε απόλυτοι μπορει να μη βοηθάει.

 

Ζητάς ηρεμία στον τίτλο εκ μέρους του άντρα σου, αλλά πώς με ήπιες μεθόδους εξασφαλίζεις ότι το παιδί θα έχει ηρεμία, γενικά;

 

Και μπράβο θα έλεγα σε όσους ξεκίνησαν με ήπιες μεθόδους, όπως εμείς ξεκινήσαμε άλλωστε και φτάσαν τα παιδιά τους 4-5 ετών και δεν χρειάστηκε ποτέ κάτι σε απότομη συμπεριφορά. Μπορεί να είναι και στο παιδί... Σε μεγάλο βαθμό είναι και αυτό.

 

Εγώ δεν θα πω ότι τα πράγματα χειροτερεύουν όσο μεγαλώνουν τα παιδιά. Αν βρείτε κάτι αποτελεσματικό, ό,τι και να είναι αυτό, τα πράγματα δεν χειροτερεύουν, ειδικά όταν μιλάμε για "δύο κάτω των δύο". Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά μεγαλώνοντας έχουν άποψη και όσο είναι μικρά λες θα μεγαλώσουν και θα καταλαβαίνουν, αλλά το θέμα είναι ότι μεγαλώνουν και δείχνουν ότι δεν θέλουν να κάνουν αυτό που θες εσύ / απαιτεί το πρόγραμμα της οικογένειας και τότε είναι εκνευριστικό...

[Μπεμπούλα10]

Και να σου πω και κάτι; Μιλάς για ένστικτα... Καταπιέζεις το ένστικτο να ησχυχάσεις ένα παιδί που τσιρίζει με έναν τρόπο που ξέρεις μέσα σου ότι είναι αποτελεσματικός;

 

 

Έχω γράψει παραπάνω για την "αποτελεσματικότητα" των επιθετικών τρόπων ανατροφής. Μας βγαίνουν εύκολα αλλά τα αποτελέσματά τους είναι αρνητικά.

 

Το να πάρεις το παιδί να φύγεις από έναν χώρο μπορεί να γίνει βίαια ή μπορεί να γίνει πιο ήρεμα.

 

Μη επιθετικοί τρόποι αντιμετώπισης εκρήξεων οργής υπάρχουν.

 

Όσο για το "ταρακούνημα" που πιστεύεις ότι είναι καλύτερο...έγραψα πιο πριν ότι οι επιθετικοί τρόποι ανατροφής

 

"Έχουν ως βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα να "υπακούει" το παιδί επειδή το σοκάρουν και το βγάζουν από το έντονο συναίσθημα που το κατακλύζει (οργή, ζήλια, αδικία, ματαίωση) και το βάζουν σε ένα άλλο έντονο συναίσθημα, τον φόβο."

 

 

 

Το πόσα προβλήματα δημιουργεί ο φόβος στο παιδί και στη σχέση του παιδιού με τους γονείς, είναι μεγάλο κεφάλαιο. Τέτοιες μέθοδοι είναι αποτελεσματικές γιατί βολεύουν τον γονιό, όχι γιατί προσφέρουν κάτι στο παιδί, άλλα του διδάσκουν την επιθετικότητα και τη βία (ακόμα κι όταν δεν πέφτει ξύλο)

 

Έχει κάποια πολύ καλά βιντεάκια στο λινκ με την παιδοψυχολόγο που υπάρχει στις πρώτες σελίδες αυτού του θέματος.

 

 

[miriki]

Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων χτίζονται και αλλάζουν. Η γέννηση των παιδιών της οικογένειας αποτελεί τεράστια μετάβαση και φέρνει στην επιφάνεια συναισθήματα και πρακτικές που ούτε καν ξέραμε ότι τα είχαμε. Στατιστικά τα περισσότερα διαζύγια συμβαίνουν όταν τα παιδιά είναι έως 5 ετών (έχω μιλήσει και σε συνέδριο γι' αυτό πριν από χρόνια βέβαια, αλλά τα δεδομένα δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα).

 

Επειδή λοιπόν οι ισορροπίες μέσα στην οικογένεια είναι δυναμικές (αν αλλάξει κάτι από μια πλευρά, πρέπει να αλλάξει και από 1002 άλλες) έστω και ένα μικρό βηματάκι να κάνει κάποιος από τη δική του θέση είναι αρκετό για να αλλάξουν όλα. Θέλει πολλή δουλειά. Και θέλει πολλή δουλειά με όλους. Ο πρίγκηπας πάνω στο λευκό άτι, μπορεί να έχει ένα προβληματάκι με το τζόγο ή το αλκοόλ, ή να βρωμάνε τα πόδια του. Το ίδιο κι ο πρίγκηπας στο μαύρο. Άρα λοιπόν ακόμη κι αν έχουμε ανεξάντλητη επιλογή από πρίγκηπες κανείς δεν εγγυάται ότι η σχέση μας με τον επόμενο θα είναι καλύτερη.

 

Το καθεστώς που επικρατεί τώρα στο σπίτι της Μπεμπούλας10 είναι μη βιώσιμο δυνάμει απειλητικό. Πρέπει να αλλάξει. Την κατεύθυνση μπορεί να τη βρει μόνο η ίδια και πάλι μετά από πολύ σοβαρή ενδοσκόπηση για το τι ακριβώς θέλει. Να το παλέψει ή να το διώξει. Όλα αυτά όμως περνούν από την αυτεπίγνωση της μπεμπούλας και από την βούλησή της να βάλει όρια. Σε΄ολους. Στον εαυτό της στον άντρα της και στα παιδιά της. Όλα αυτά όμως είναι δύσκολο να γίνουν από μόνα τους. Συχνά χρεια΄ζεται βοήθεια.

 

Μπεμπούλα όταν έχουμε όλες τις απαντήσεις για όλα τα πράγματα και παρόλα αυτά συνεχίζουν να πηγαίνουν στραβά τότε κάτι κάνουμε λάθος. Και στο λέω εγώ που ναι είχα όλες τις απαντήσεις για όλα. Και μετά όλα πήγαν κατά διαόλου. κι άρχισαν να ρωτάω και να αναρωτιέμαι..

[vivien9]

Βρε παιδιά η Μπεμπούλα δεν αναφέρει πουθενά ότι ο ο άντρας της χάνει καμιά φορά την ψυχραιμία του και δίνει μια στον πωπο ή ταρακουνάει το παιδί. Λέει ότι είναι η κοσμοθεωρία του ότι τα αγόρια πρέπει να σκληραγωγούνται και επίτηδες φέρεται απότομα έως και βίαια στον μικρό, και χρησιμοποιεί και χαρακτηρισμούς (σκάσε ΒΛΑΚΑ) για τα οποία μετά δεν μετανιώνει αλλά υποστηρίζει ότι τα κάνει υπολογισμένα, και δεν της επιτρέπει να επέμβει επουδενί. Επιπλέον μεγάλωσε σε βίαιο οικογενειακό περιβάλλον, έφαγε πολύ ξύλο μικρος και βιαιοπραγούσε σε προηγούμενες σχέσεις του. Επιπλέον προσβαλει και βρίζει την ίδια μπροστα στα παιδιά. ΤΙ λάθος και υπερβολή να βρει στην δική της συμπεριφορά για όλα αυτά?

 

Μπεμπούλα για εμένα το μόνο παρήγορο σε όσα έχεις πει είναι ότι ο πατέρας περνάει πολύ λίγο χρόνο με τα παιδιά, αφού δουλεύει και το Σαββατοκύριακο. Μίλησε με κάποιον ειδικό για το πώς μπορεί να βελτιωθεί η σχέση σας και η επικοινωνία σας και για το αν μπορεί να αλλάξει η συμπεριφορά του.

[miriki]

Μίλησε με κάποιον ειδικό για το πώς μπορεί να βελτιωθεί η σχέση σας και η επικοινωνία σας και για το αν μπορεί να αλλάξει η συμπεριφορά του.

 

Αυτο λεμεεεεεεεε!

[vivien9]

Αυτο λεμεεεεεεεε!

Ναι το ξέρω, δεν αναφερόμουν σε όσα γράφεις και με τα οποία συμφωνώ, αλλά σε προηγούμενα ποστ, απλώς γράφαμε ταυτόχρονα.

[Μπεμπούλα10]

Ε, το παιδί δεν έπαιρνε από λόγια, οπότε το βούτηξα, όπως καλή ώρα ο άντρας σου και το έσπρωξα με δύναμη, οπότε από τη σαστιμάρα του σταμάτησε. Κατάλαβε ότι αυτό που έκανε ήταν ανεπίτρεπτο. Αν θέλεις, είχε αποτέλεσμα στην απόγνωση που αισθανόταν το παιδί μέχρι εκείνη τη στιγμή, ότι του έδειχνα ότι μπορούσε να μαζευτεί, ενώ αν το άφηνα να χτυπιέται θα έδειχνα ότι παραδεχόμουν ότι αυτό ήταν όντως μια κατάσταση απογνωσης και φρίκης! Το να περιμένουμε δηλαδή για μισό λεπτό ακόμα στην ουρά!

 

 

Μπορούμε να ακολουθήσουμε μη επιθετικό τρόπο αντιμετώπισης σε τέτοιες περιπτώσεις.

 

Στις εκρήξεις οργής

-Δεν δείχνουμε ανησυχία ή φόβο

-Κρατάμε βλεμματική επαφή, οπότε χαμηλώνουμε στο δικό του επίπεδο. Αν κυλιέται στο πάτωμα, χαμηλώνουμε κι εμείς για να κοιταζόμαστε.

-Μιλάμε ήρεμα, αργά και χαμηλώνουμε την ένταση της φωνής μας ώστε να αναγκαστεί και το παιδί να χαμηλώσει τη δική του για να μας ακούσει

-Αναγνωρίζουμε τα αισθήματα του παιδιού: «Καταλαβαίνω ότι αυτή τη στιγμή νιώθεις θυμό (θλίψη/ αδικία..κτλ) γιατί ήθελες να κάνεις το ….. που δεν επιτρέπεται γιατί …….. (Όχι «δεν σου το επιτρέπω εγώ που είμαι ο γονιός)

-του εξηγούμε ήρεμα ότι είμαστε σε δημόσιο χώρο και κάνουμε πολλή φασαρία

-του δίνουμε επιλογή: αν νομίζεις ότι μπορείς να είσαι ήρεμος, θα παραμείνουμε. Αλλιώς θα περιμένουμε λίγο και μετά θα φύγουμε.

-δίνουμε χρόνο. Δεν το αρπάζουμε αμέσως να φύγουμε. Αφήνουμε στο παιδί λίγα λεπτά να το σκεφτεί και να επιλέξει.

-Αν συνεχίσει να χτυπιέται, το απομακρύνουμε με τρόπο από τον χώρο.

 

 

 

Ζητάς ηρεμία στον τίτλο εκ μέρους του άντρα σου, αλλά πώς με ήπιες μεθόδους εξασφαλίζεις ότι το παιδί θα έχει ηρεμία, γενικά;

 

Το παιδί μαθαίνει αυτό που βιώνει. Με ήπιους τρόπους μαθαίνει να είναι ήρεμο, με φωνές μαθαίνει να φωνάζει, με ξύλο μαθαίνει να δέρνει. Δεν υποστηρίζω καμιά φοβερή καινοτομία. Δεν είναι εύκολα στην εφαρμογή,αλλά είναι γνωστά.

[AthinaP]

Μπορούμε να ακολουθήσουμε μη επιθετικό τρόπο αντιμετώπισης σε τέτοιες περιπτώσεις.

 

Στις εκρήξεις οργής

-Δεν δείχνουμε ανησυχία ή φόβο

-Κρατάμε βλεμματική επαφή, οπότε χαμηλώνουμε στο δικό του επίπεδο. Αν κυλιέται στο πάτωμα, χαμηλώνουμε κι εμείς για να κοιταζόμαστε.

-Μιλάμε ήρεμα, αργά και χαμηλώνουμε την ένταση της φωνής μας ώστε να αναγκαστεί και το παιδί να χαμηλώσει τη δική του για να μας ακούσει

-Αναγνωρίζουμε τα αισθήματα του παιδιού: «Καταλαβαίνω ότι αυτή τη στιγμή νιώθεις θυμό (θλίψη/ αδικία..κτλ) γιατί ήθελες να κάνεις το ….. που δεν επιτρέπεται γιατί …….. (Όχι «δεν σου το επιτρέπω εγώ που είμαι ο γονιός)

-του εξηγούμε ήρεμα ότι είμαστε σε δημόσιο χώρο και κάνουμε πολλή φασαρία

-του δίνουμε επιλογή: αν νομίζεις ότι μπορείς να είσαι ήρεμος, θα παραμείνουμε. Αλλιώς θα περιμένουμε λίγο και μετά θα φύγουμε.

-δίνουμε χρόνο. Δεν το αρπάζουμε αμέσως να φύγουμε. Αφήνουμε στο παιδί λίγα λεπτά να το σκεφτεί και να επιλέξει.

-Αν συνεχίσει να χτυπιέται, το απομακρύνουμε με τρόπο από τον χώρο.

 

 

Το παιδί μαθαίνει αυτό που βιώνει. Με ήπιους τρόπους μαθαίνει να είναι ήρεμο, με φωνές μαθαίνει να φωνάζει, με ξύλο μαθαίνει να δέρνει. Δεν υποστηρίζω καμιά φοβερή καινοτομία. Δεν είναι εύκολα στην εφαρμογή,αλλά είναι γνωστά.

 

Καλέ έγραψα ότι ήμασταν οι πρώτοι στην ουρά για το εισητήριό μας να φύγουμε από εκεί και να ησυχάσουμε, δηλαδή έπρεπε να φύγουμε από την ουρά και να έχουμε περισσότερη κούραση μετά ξανά στην ουρά; Εννοείται ότι το μόνο που δεν δοκίμασα, γιατί δεν ήθελα να το δοκιμάσω, ήταν να φύγουμε. Η διαδικασία φευγω, περιμένω όποτε και αν το παιδί ηρεμήσει, ξανά ουρά μπορεί να έπαιρνε μισάωρο. Και εγώ είχα φτάσει στα όρια της δικής μου φυσικής αντοχής εκείνη τη στιγμή σε μια ξένη χώρα σε έναν σταθμό μετρό μόνη μου με ένα παιδί! Εσύ θα έχανες αλήθεια πχ ένα αεροπλάνο στη θέση μου, προκειμένου "να μην κλονίσεις τη σχέση σου με το παιδί"; Τι μάθημα του δίνεις έτσι για το τι είναι σημαντικό μια δεδομένη στιγμή... Και μιλάει η κυρία στο βίντεο για καλές επιλογές...

 

Άλλη φάση... Το παιδί να πετάει πράγματα στο μπαμπά από το πίσω κάθισμα την ώρα που οδηγεί ο μπαμπάς με 140 στην εθνική οδό ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ! Ε, δεν το αφήσαμε να συμβεί 10 φορές για όταν και αν το παιδί καταλάβει με λόγια, έβαλε τις φωνές ο μπαμπάς τη δεύτερη φορά και το παιδί όντως τον φοβήθηκε. Η κυρία στο βίντεο μιλάει ότι το αποτέλεσμα θέλει 3 εβδομάδες κλπ...

[miriki]

Α και πάρε και δεύτερη γνώμη γιατί δε μιλάει ο μεγάλος. Ενδεχομένως να σχετίζεται και με τη συμπεριφορά του μπαμπά, που υποθέτω ότι ο παιδίατρος δε γνωρίζει.... γιατί πώς να το αναφέρεις μπροστά στο σύζυγο χωρίς παρατράγουδα.... Με αφορμή το λόγο του μικρού μπορεί να βρεθεί λύση και στα άλλα...

[Lisbet]

Το ότι η θεματοθέτρια έχει κάθε δίκιο να είναι αγανακτισμένη με τη συμπεριφορά του άντρα της προς το γιο της και να θέλει να την αλλάξει οπωσδήποτε, είναι κάτι που δεν αμφισβητεί καμια μας, νομίζω. Κι εγώ θα ήμουν (και υπήρξα) έξαλλη στη θέση της.

 

Ωστόσο, θέλω να επισημάνω 2 πράγματα που αντιλαμβάνομαι μέσα από τις απαντήσεις σου, Μπεμπούλα10.

 

1ον μου φαίνεται πως μέσα σε όλο αυτό το άγχος να διατηρήσεις τις ισορροπίες, έχεις ταυτιστεί με το ρόλο του γιου σου απέναντι στον άντρα σου. Βλέπεις τα πάντα μέσα από την οπτική του παιδιού σου. Μιλάς σε 3ο πρόσωπο και χρησιμοποιείς συνεχώς τους όρους "ο μπαμπάς" και "η μαμά". Κατανοητό, καθώς προσπαθείς να το κατανοήσεις και να το βοηθήσεις, αλλά επίτρεψέ μου να σου πω πως δε σε βοηθάει καθόλου σε όλα τα άλλα, αντίθετα σε μπερδεύει.

 

2ον σκέψου λιγάκι, όταν συζητάς ή έστω τσακώνεσαι με το σύζυγο, μιλάς από την καρδιά σου, σαν γυναίκα του; Ή μήπως τον κάνεις να νιώθει σα να προσπαθεί να κάνει διάλογο με εγχειρίδιο ψυχολογίας;

[iouliana]

καλησπέρα,,,,εγω παλι μπεμπουλα αν εχω καταλαβει καλα το πρόβλημα ξεκινα από το γεγονος ότι ειστε δυο ανθρωποι που δεν θα επρεπε να ειχαν παντρευτει ποτε,,,,μου φαινεται ιδιαιτερα περιεργο που γραφεις σε τριτο προσωπο!!!είναι σαν να εχεις αποστασιοποιηθεί από τη ζωη σου,,,,, αν δεν μπορεις να συζητήσεις με τον αντρα σου τοτε με ποιον θα μπορεις??

 

για το θεμα της διαπαιδαγώγησης είμαι καπου στη μεση,,καλη η συζητηση και ο διαλογος αλλα η αυστηροτητα χρειαζεται,,,,σιγουρα όχι η βια αλλα τα να αφηνεις το παιδι σου να κανει ότι θελει είναι το ιδιο καταστρεπτικο,,,,τις ειρωνειες και τα κοσμητικα επιθετα τα θεωρω τραγικα,,,σταματησε το τωρα!!!

 

για τα υπολοιπα που αναφέρεται συμφωνω με την αθηνα 100%,,,,ειδικα στο περιστατικο που περιγραφεις δε το συζητω,,,

[Μπεμπούλα10]

2ον σκέψου λιγάκι, όταν συζητάς ή έστω τσακώνεσαι με το σύζυγο, μιλάς από την καρδιά σου, σαν γυναίκα του; Ή μήπως τον κάνεις να νιώθει σα να προσπαθεί να κάνει διάλογο με εγχειρίδιο ψυχολογίας;

 

Έχω δοκιμάσει και τους 2 τρόπους. Δεν πέτυχε κανένας.

[Μπεμπούλα10]

για το θεμα της διαπαιδαγώγησης είμαι καπου στη μεση,,καλη η συζητηση και ο διαλογος αλλα η αυστηροτητα χρειαζεται,,,,σιγουρα όχι η βια αλλα τα να αφηνεις το παιδι σου να κανει ότι θελει είναι το ιδιο καταστρεπτικο,,,,τις ειρωνειες και τα κοσμητικα επιθετα τα θεωρω τραγικα,,,σταματησε το τωρα!!!

 

Δεν αφήνω το παιδί να κάνει ότι θέλει. Προσπαθώ να εφαρμόζω μη επιθετική οριοθέτηση, η οποία έχει μακροπρόθεσμα θετικά αποτελέσματα.

[Lisbet]

Έχω δοκιμάσει και τους 2 τρόπους. Δεν πέτυχε κανένας.

 

Μου απαντάς επιλεκτικά σε όσα σε ρωτάω όμως...αν και δεν πειράζει. Προσπαθώ να βοηθήσω, αλλά ίσως και να μην τα καταφέρνω.

[miriki]

Μου ήρθε φλασιά. Η μπεμπούλα δεν έγραψε για να ζητήσει βοήθεια, αλλά για να πει τη γνώμη της για τη βίαιη συμπεριφορά. Σόρρυ μπεμπούλα έκανα λάθος που σου έδωσα συμβουλές, γιατί δεν ήταν αυ΄το που έψαχνες....

[Μπεμπούλα10]

Καλέ έγραψα ότι ήμασταν οι πρώτοι στην ουρά για το εισητήριό μας να φύγουμε από εκεί και να ησυχάσουμε, δηλαδή έπρεπε να φύγουμε από την ουρά και να έχουμε περισσότερη κούραση μετά ξανά στην ουρά;

 

Εγώ θα ήθελα να δράσω διαφορετικά. Τουλάχιστον δεν θα το έσπρωχνα.

[Μπεμπούλα10]

Μου απαντάς επιλεκτικά σε όσα σε ρωτάω όμως...αν και δεν πειράζει. Προσπαθώ να βοηθήσω, αλλά ίσως και να μην τα καταφέρνω.

 

Έχω δοκιμάσει να του μιλήσω με πολλούς τρόπους, και απλά σαν μητέρα των παιδιών του και πιο τεκμηριωμένα. Μέχρι στιγμής δεν έχουν πετύχει αυτοί οι τρόποι, δεν είχαν δηλ. αποτελέσματα . Ένας σύμβουλος θα μας βοηθούσε πολύ στην επικοινωνία και θα κοιτάξω τι μπορώ να κάνω προς αυτήν την κατεύθυνση.

[Μπεμπούλα10]

Α και πάρε και δεύτερη γνώμη γιατί δε μιλάει ο μεγάλος. Ενδεχομένως να σχετίζεται και με τη συμπεριφορά του μπαμπά, που υποθέτω ότι ο παιδίατρος δε γνωρίζει.... γιατί πώς να το αναφέρεις μπροστά στο σύζυγο χωρίς παρατράγουδα.... Με αφορμή το λόγο του μικρού μπορεί να βρεθεί λύση και στα άλλα...

 

Ο παιδίατρος προφανώς δεν γνωρίζει τι γίνεται στο σπίτι μας. Δεύτερη γνώμη από που να πάρω; Από άλλον παιδίατρο;Τι έχουν κάνει οι μανούλες σε παρόμοια θέση;

 

Όταν λες ότι με αφορμή το λόγο του μικρού μπορεί να βρεθεί λύση και στα άλλα, πώς το εννοείς δηλαδή; Πώς το σκέφτεσαι; Ο παιδίατρος θα μας παραπέμψει σε αναπτυξιολόγο ή λογοθεραπευτή, σωστά;

[miriki]

Σωστά και θα περασετε και από ψυχολόγο (είναι μέσα στο πακέτο αξιολόγησης) οπότε τόμπολα. Αναγκαστικά θα βγουν πράγματα στη φόρα. Εφόσον ο παιδίατρος δε γνωρίζει τι γίνεται δεν μπορεί να σκεφτεί το ενδεχόμενο του φόβου ως καταπίεση και κατ επέκταση καθυστέρηση του λόγου.

 

Μην το χρησιμοποιήσεις εσύ ομως εναντίον του άστο να το βρει κάποιος άλλος.

[summer99]

Δεν νιώθω ήρεμη όταν είναι μόνος με τον γιο μας. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν έχω επιμείνει να κρατήσει τα παιδιά για να κοιμηθώ λίγο ακόμα και σε περιόδους που σερνόμουν από την αυπνία.

 

Με την μπέμπα δεν υπάρχει πρόβλημα γιατί είναι ακόμα μικρή.

 

 

 

 

 

Είχε δείξει κάποιο σημάδι ότι υπάρχει πρόβλημα; Ή μόνο η ηλικία σας έβαλε σε υποψίες; Η μη λεκτική επικοινωνία του ήταν καλή;

 

 

 

 

 

Αυτά κι άλλα πολλά.

 

Η ομιλία του ήταν ακαταλαβίστικη και δε χρησιμοποιούσε λέξεις, μου έλεγαν ότι είναι μικρός, ότι θα τα πει όλα μαζεμένα, ακόμα και ο παιδίατρος έλεγε ότι δε χρειαζόταν να κάνω κάτι. Πήγε 3,5 χρονών και η ομιλία του δεν ξεκαθάριζε, εμένα με έτρωγε μέσα μου, είχε ξεκινήσει παιδικό και πάλι οι δασκάλες τα ίδια μου έλεγαν ότι είναι δηλαδή μικρός. Βρήκα μόνη μου λογοθεραπεύτρια, τον πήγα για να τον δει και ξεκινήσαμε τελικά λογοθεραπεία.

 

Όσο για τον άντρα σου και τη μπέμπα, πιστεύω ότι θα επαναλάβει το ίδιο μοτίβο συμπεριφοράς όταν θα μεγαλώσει λίγο, δε νομίζω ότι συμπεριφέρεται έτσι για να σκληραγωγήσει τον γιο σας. Πριν μείνεις έγκυος στο δεύτερο, πώς φερόταν στο παιδί;

[Μπεμπούλα10]

Μου ήρθε φλασιά. Η μπεμπούλα δεν έγραψε για να ζητήσει βοήθεια, αλλά για να πει τη γνώμη της για τη βίαιη συμπεριφορά. Σόρρυ μπεμπούλα έκανα λάθος που σου έδωσα συμβουλές, γιατί δεν ήταν αυ΄το που έψαχνες....

 

 

Τους λόγους για τους οποίους άνοιξα αυτό το θέμα τους έχω ήδη αναφέρει

 

1ον) κατά πόσο ισχύει το "έλα μωρέ, όλοι το κάνουν" όσον αφορά τα παραδείγματα λεκτικής και ψυχολογικής βίας προς το παιδί και τη μαμά που έχω αναφέρει.

 

2ον) αν η μαμά έχει υπερβολικές προσδοκίες ή αν πρέπει να είναι ευχαριστημένη με τόσο

 

3ον) σχετικές εμπειρίες/προτάσεις

 

4ον) αν είναι χειρότερα για τα παιδιά να μεγαλώνουν σε τέτοιο περιβάλλον ή να είναι "παιδιά χωρισμένων γονιών"

 

 

Σας ευχαριστώ πολύ όλες για τον χρόνο σας και την παρέα που μου κάνετε αυτές τις μέρες...

[miriki]

Εφόσον τα πράγματα είναι τόσο δύσκολα, εγώ θα χρησιμοποιούσα και τον παιδίατρο προς αυτή την κατεύθυνση )θα του μιλούσα κατ' ιδίαν δηλ.

[Μπεμπούλα10]

Σωστά και θα περασετε και από ψυχολόγο (είναι μέσα στο πακέτο αξιολόγησης) οπότε τόμπολα. Αναγκαστικά θα βγουν πράγματα στη φόρα. Εφόσον ο παιδίατρος δε γνωρίζει τι γίνεται δεν μπορεί να σκεφτεί το ενδεχόμενο του φόβου ως καταπίεση και κατ επέκταση καθυστέρηση του λόγου.

 

Μην το χρησιμοποιήσεις εσύ ομως εναντίον του άστο να το βρει κάποιος άλλος.

 

Το παιδί δεν έχει κλείσει ακόμα τα 2,5 και ο παιδίατρος (τον οποίο εμπιστεύεται και ο άντρας μου) μας είπε να μην ανησυχούμε και να το αφήσουμε να δούμε πώς θα πάει. Και αυτό το λέμε συχνά τον τελευταίο καιρό με τον άντρα μου-να μην ανησυχούμε δηλ. και να περιμένουμε.

 

Πώς να τα αλλάξω τώρα και να του πω να πάμε να κοιτάξουμε μην έχει πρόβλημα το παιδί; Είχαμε πει να περιμέναμε μερικούς μήνες ακόμα.