Όταν δεν υπάρχει σύμπνοια και ηρεμία

[Μπεμπούλα10]

Απορία: Τα παιδιά μόνο εσύ τα ήθελες;;;

 

Όχι. Αυτός ήθελε πολύ να κάνει παιδιά και από τα πρώτα πράγματα που με ρώτησε τη μέρα που γνωριστήκαμε ήταν αν ήθελα και αν ήμουν έτοιμη να κάνω παιδιά (πριν καν βγούμε 1ο ραντεβού)...

 

 

Και με τη μπέμπα τώρα είναι ξετρελαμένος. Από άποψη αγάπης προς τα παιδιά δεν είχα ποτέ παράπονο. Στην πράξη είναι που εγώ νιώθω ότι δεν βοηθάει, ενώ αυτός θίγεται άμα του πω κάτι τέτοιο. Εργάζεται παρα πολλές ώρες και δεν συμμετέχει καθόλου σε πράγματα που αφορούν το σπίτι ή την ξεκούραση της μαμάς, πχ να κρατήσει λίγο τα παιδιά να κάνω καμιά δουλειά-μου λέει να τις κάνω τη νύχτα αφού κοιμηθούν τα παιδιά και εγώ παραπατάω από την κούραση. Μπορεί να του έχει περάσει από το μυαλό κάποιες φορές να βοηθήσει-μετά από δικά μου παράπονα φυσικά- να το έχει υποσχεθεί κι όλας, αλλά να έμεινε εκεί(εκτος από λίγες εξαιρέσεις).

 

Μου λέει ότι τα έχουμε χωρίσει τα πράγματα:αυτός δουλειά, εγώ σπίτι και παιδιά. "Εσύ με βοηθάς στη δουλειά μου;"

[Μπεμπούλα10]

Μια ερώτηση: ο άντρας σου συμφωνεί μαζί σου για τη γενικότερη φιλοσοφία διαπαιδαγώγησης - ομοιοπαθητική, αποφυγή εμβολίων κλπ

 

Ναι.

 

Όταν λέω ότι είναι κατά του "μέσου όρου" εννοώ ότι δεν επηρεάζεται από το τι κάνουν οι περισσότεροι (μη σου πω ότι πάει και επίτηδες κόντρα). Είναι επαναστάτης...

[Μπεμπούλα10]

Μήπως έχουν γίνει χειρότερα σκηνικά από όσα έχεις γράψει;

 

Χειρότερα όχι. Σ'αυτό το επίπεδο κυμαίνονται.

[summer99]

Χειρότερα όχι. Σ'αυτό το επίπεδο κυμαίνονται.

 

ρώτησα γιατί από αυτά που έγραψες μου φάνηκε ότι θέλεις να πεις και άλλα, όμως σαν να φοβάσαι. Όσο για το ότι δε μιλάει το παιδί ακόμα μήπως θα έπρεπε να το δείτε; Να σε ρωτήσω και κάτι ακόμα; προτιμάς να είσαι μόνη σου στο σπίτι με τα παιδιά παρά να είναι και ο άντρας σου, ηρεμείς και χαλαρώνεις, σταματάς να έχεις αυτό το άγχος ότι θα συμβεί το οτιδήποτε που θα του χαλάσει την διάθεση και θα προκαλέσει τα ξεσπάσματα απέναντι στο παιδί;

[Lisbet]

Ναι.

 

Όταν λέω ότι είναι κατά του "μέσου όρου" εννοώ ότι δεν επηρεάζεται από το τι κάνουν οι περισσότεροι (μη σου πω ότι πάει και επίτηδες κόντρα). Είναι επαναστάτης...

 

ΟΚ. Εγώ επαναλαμβάνω πως μόνο ειδικός μπορεί να σας βοηθήσει και τη αρχή πρέπει να την κάνεις μόνη σου. Μη σκέφτεσαι αν θα ακολουθήσει ο άντρας σου μετά, αυτό θα το αντιμετωπίσεις όταν έρθει η ώρα. Έχεις μπόλικη δουλειά να κάνεις πριν φτάσετε σε εκείνο το σημείο. Είσαι διατεθειμένη για κάτι τέτοιο;

[G.Geo]

Όχι. Αυτός ήθελε πολύ να κάνει παιδιά και από τα πρώτα πράγματα που με ρώτησε τη μέρα που γνωριστήκαμε ήταν αν ήθελα και αν ήμουν έτοιμη να κάνω παιδιά (πριν καν βγούμε 1ο ραντεβού)...

Τελικά οι άντρες μας έχουν πολλά κοινά..Εγώ ανάποδα, τον είχα ρωτήσει πως φαντάζεται τη ζωή του 5 χρόνια μετά και μου είχε πει, παντρεμένο με παιδιά!! Όταν όμως κάναμε το πρωτο δεν ξενύχτησε ποτέ, άλλαξε πάνα όταν είχε πάει 6 μηνών, δεν το έκανε μπάνιο ποτέ κτλ

 

Εργάζεται παρα πολλές ώρες και δεν συμμετέχει καθόλου σε πράγματα που αφορούν το σπίτι ή την ξεκούραση της μαμάς, Μπορεί να του έχει περάσει από το μυαλό κάποιες φορές να βοηθήσει-μετά από δικά μου παράπονα φυσικά- να το έχει υποσχεθεί κι όλας, αλλά να έμεινε εκεί(εκτος από λίγες εξαιρέσεις).

Μου λέει ότι τα έχουμε χωρίσει τα πράγματα:αυτός δουλειά, εγώ σπίτι και παιδιά. "Εσύ με βοηθάς στη δουλειά μου;"

Αυτές τις μ#&*^#*& μου τις έλεγε και εμένα ο άντρας μου...Και φαντάσου ότι εγώ δουλεύω κιόλας. "η γυναίκα είναι για το σπίτι και τα παιδιά, εγώ δουλεύω όλη μέρα", έλεγε. Εμείς δεν είχαμε την επιλογή να κρατησει τα παιδιά, να κάνω δουλειές γιατί μόνο ΣΚ ήταν σπίτι και μόνο κοιμόταν, ψόφιος από κούραση. Αλλά έχω κάνει ομηρικούς καβγάδες, του έχω πει ότι αν δεν μπορεί να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης και των υποχρεώσεων δεν έπρεπε να κάνει παιδιά, να τα ξεχάσει αυτά, έχω παρατήσει το σπίτι κ% και του έλεγα δεν προλαβαίνω....εσύ δουλεύεις ολη μέρα και καλά (πόσες ώρες 12-13?), εγώ δουλεύω 24, γιατί ακόμη και το βράδυ με ξυπνάνε συνέχεια τα παιδιά. Επίσης ΣΚ δουλεύει εσένα??? Εσυ όμως δουλεύεις...και επιπλέον δεν αμοίβεσαι για όλη τη δουλειά που κάνεις...Σε πληροφορώ λοιπόν πως εμένα όλα αυτά τα χρόνια έχει κάνει μεγάλες αλλαγές και έχει καταλάβει ότι είχα δίκιο. Δεν πρόκειται να κάνει σκούπα και πλύσιμο, αλλά ότι έχει να κάνει με τα παιδιά αν του πω θα το κάνει. Επίσης φέτος μετά από 6 χρόνια ήρθε η αναγνώριση..μου είπε κάποια στιγμή σ' ευχαριστουμε εγώ και τα παιδιά που είσαι πάντα δίπλα μας..και μας προσέχεις. Εκείνη την μέρα έβαλα τα κλάματα....έκλεγα, γιατί δεν πίστευα αυτό που έβλεπα στο μήνυμα...

Αυτά στα λέω για να καταλάβεις ότι οι άνθρωποι μπορούν να βελτιωθούν, να αλλάξουν λίγο οπτική, θέλει πολύ κουβέντα, δραστικές λύσεις και τρόπο!!!Πρέπει να τον φέρεις προ των ευθυνών του. Οικογένεια δεν έκανε μόνη σου, αν ήταν έτσι δεν θα παντρευόσουν, σωστά?

[ekavi_]

Το θέμα είναι ακριβώς ο ορισμός της λέξης "βιαιος". Που είναι το όριο; Ποιο είναι το μικρότερο κακό;

 

Δεν είναι κάτι μετρήσιμο. Το όριο θα το βάλεις εσύ.

 

 

Από την πλευρά μου υπάρχει το γνωστό δίλημμα πάντα "Να μιλήσω(μήπως λυθεί κάποιο θέμα) και να έχουμε φασαρία ή να κρατηθώ και να έχουμε (φαινομενική έστω) ηρεμία;"

 

Να μιλήσεις...

 

Αν δεν μιλάς ο άλλος σχηματίζει λανθασμένη εικόνα για το τι θέλεις, το τι σκέφτεσαι κτλ και επίσης παγιώνεται κάποια κατάσταση... Δίνεις χώρο στον άλλον και ο άλλος τον καταλαμβάνει.

 

Αλλά παράλληλα με το να μιλήσεις, πρέπει να κάνεις την αυτοκριτική σου. Αν θεωρείς ότι μόνο ο άλλος φταίει θα είσαι επιθετική και άδικη. Ψάξε να βρεις τι μπορείς να διορθώσεις και στον εαυτό σου.

[Μπεμπούλα10]

Επίσης ΣΚ δουλεύει εσένα???

 

Ναι, δουλεύει και ΣΚ.

 

 

 

να τον φέρεις προ των ευθυνών του.

 

Η ευθύνη του είναι τα οικονομικά της οικογένειας.

 

 

 

 

Όλα αυτά πάντως δεν έχουν σχέση με το βασικό πρόβλημα που είναι ο τρόπος που μιλάει και φέρεται σε μένα και στο παιδί.

[Μπεμπούλα10]

Όσο για το ότι δε μιλάει το παιδί ακόμα μήπως θα έπρεπε να το δείτε;

 

Επειδή είναι αγόρι (που μιλάνε αργότερα) και επειδή μη λεκτικά επικοινωνεί πολύ καλά, ακόμα δεν είναι αναγκαίο κατά τον παιδίατρο (τον οποίο τον εμπιστευόμαστε γιατί κάναμε αμάν και πώς να βρούμε έναν παιδίατρο που τιμάει τον όρκο που έχει δώσει). Μετά από κανένα 2μηνο θα το κοιτάξουμε αν δεν υπάρξει πρόοδος.

 

 

προτιμάς να είσαι μόνη σου στο σπίτι με τα παιδιά παρά να είναι και ο άντρας σου, ηρεμείς και χαλαρώνεις, σταματάς να έχεις αυτό το άγχος ότι θα συμβεί το οτιδήποτε που θα του χαλάσει την διάθεση και θα προκαλέσει τα ξεσπάσματα απέναντι στο παιδί;

 

Ναι. Όταν έρχεται κουράζομαι περισσότερο.

[goody]

Παρακολουθω το θεμα και η αποψη μου ηταν να επισκεφθειτε εναν παιδοψυχολογο ωστε να σας δωσει μια κατευθυνση, εφοσον ομως εισαι σιγουρη οτι θα το αποκλεισει και ετσι και αλλιως δεν τους αποδεχεται/σεβεται και θεωρει οτι ξερει καλυτερα τοτε ο μονος τριτος που θα μπορουσε να του μιλησει ειναι καποιος επιστημονας που παραδεχεται...αρα μενει ο παιδιατρος ή ο ομοιοπαθητικος σας. Σε επομενη επισκεψη σας λοιπον θα ελεγα να αναφερθεις στο θεμα οριοθετησης τωρα που το παιδι μεγαλωνει και στις ανησυχιες σου για το αν τραυματιζεται η ψυχη του με χαρακτηρισμους και βιαιες κινησεις κλπ. Θα ειναι μια ευκαιρια να τα συζητησετε ενωπιον ειδικου και ισως -εστω κι αν γινει απο αμυνα- να εκφρασει και ο αντρας σου τα παραπονα του και να κανετε καποια προοδο σε ολο αυτο.Να επιμεινεις να παρεις την αποψη του ομοιοπαθητικου ή του παιδιατρου ομως γιατι πιθανοτατα ο αντρας σου να προσπαθησει να κλεισει τη συζητηση γρηγορα.

Παντως επειδη το εχω κανει κι εγω και ειδα ποσο ανωφελο ηταν τελικα, μην κρατας μεσα σου αυτα που σε ενοχλουν για να μην δημιουργησεις ενταση. Καταλαβαινω οτι δεν εχεις αντοχη για εντασεις με την κουραση κλπ αλλα καλυτερα να μιλας παρα να σωπαινεις.

[Μπεμπούλα10]

Τα περισσότερα παιδιά μπορούν να ακούν τις περισσότερες φορές

 

Και το δικό μου ακούει τις περισσότερες φορές. Το πρόβλημα είναι το πώς χειρίζεται ο μπαμπάς τις άλλες φορές που δεν ακούει, ειδικά αν είναι κουρασμένος ή αν υπάρχει κάποιος άλλος που μπορεί να ενοχλείται από τη συμπεριφορά του παιδιού.

 

Η σωστή οριοθέτηση όμως δεν γίνεται για να έχουμε ήσυχο σπίτι ή να μην ενοχλούνται οι άλλοι, αλλά για να μάθουμε το παιδί πώς ότι κάνει στη ζωή του έχει συνέπειες και να μάθει να κάνει καλές επιλογές.

 

Οι φωνές, οι άσχημοι χαρακτηρισμοί, η κοροιδία, η ειρωνεία, το χαστουκάκι, τα τραβολογήματα και άλλες τέτοιου τύπου μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από πολλούς γονείς (ακόμα κι αν χρησιμοποιούνται σπάνια), αποτελούν επιθετικούς τρόπους ανατροφής και κακοποιητικές συμπεριφορές.

 

Έχουν ως βραχυπρόθεσμο αποτέλεσμα να "υπακούει" το παιδί επειδή το σοκάρουν και το βγάζουν από το έντονο συναίσθημα που το κατακλύζει (οργή, ζήλια, αδικία, ματαίωση) και το βάζουν σε ένα άλλο έντονο συναίσθημα, τον φόβο.

 

Τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα όμως είναι ότι οι επιθετικοί τρόποι ανατροφής

-Αναθρέφουν επιθετικά παιδιά.

-Είναι αποτελεσματικοί μόνο βραχυπρόθεσμα. Όταν το παιδί πάψει να πονάει ή να είναι τρομαγμένο από τις φωνές, δεν έχει άλλον τρόπο να υπακούει ή να συνεργάζεται.

-Βλάπτουν την εμπιστοσύνη που νιώθει το παιδί προς τον γονιό

-Καταστρέφουν την αυτοπεποίθηση του παιδιού

-Μαθαίνουν στο παιδί ότι ασκώντας βία σε κάποιον, μπορούν να πάρουν ότι θέλουν

[Μπεμπούλα10]

Καταλαβαινω οτι δεν εχεις αντοχη για εντασεις με την κουραση κλπ αλλα καλυτερα να μιλας παρα να σωπαινεις.

 

Όταν μιλάω "βγάζω γλώσσα".

[Alexia1985]

Όταν μιλάω "βγάζω γλώσσα".

Ισως να αλλαζες τον τροπο...Παντως με το να μην κανείς τιποτα απλα παρατεινεις το κακο..

[ekavi_]

Όταν μιλάω "βγάζω γλώσσα".

 

Μπεμπούλα, μια τέτοια κατάσταση που περιγράφεις, προφανώς δεν αφορά μόνο τα θέματα του παιδιού, αλλά είναι μια γενικότερη κατάσταση όπου φαίνεται σαν να είναι η γυναίκα σε υποδεέστερη θέση που για ό,τι κάνει να χρειάζεται την έγκριση του άντρα.

 

Είναι πράγματι έτσι;

 

Αν είναι, έχεις διεκδικήσει μια ισότιμη θέση μέσα στην οικογένεια;

 

Με το να σιωπάς συνέχεια δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.

[miriki]

Μπεμπούλα10 βρες ένα καλό ψυχολόγο, να σε βοηθήσει να δεις το δικό σου ρόλο, τα δικά σου λάθη, τις δικές σου ανάγκες, τις δικές σου αδυναμίες, τα δικά σου άλυτα θέματα.

 

Όταν θέλεις να αλλάξεις κάτι στη ζωή σου πάντα να ξεκινάς από τον εαυτό σου. Ως θύμα κακοποίησης από της πατρική σου οικογένεια έχεις παγιωμένες συμπεριφορές- άμυνες και όσο δίκιο και να έχεις συχνά καταλήγεις σαν το ανέκδοτο με το γρύλλο. Όμως στην πραγματική ζωή αυτό δεν είναι καθόλου καθόλου αστείο όπως το ανέκδοτο και αυτό το υφίστασαι κάθε μέρα....

 

Μόλις εστιάσεις στο τι κάνεις εσύ και πάρεις εσύ την ευθύνη για την κατάσταση στην οικογένειά σου αυτομάτως δεν έχει καμιά σημασία το πόσο ισχυρός νομίζει ότι είναι ο άλλος. Εφόσον ο άνθρωπός σου δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι υπάρχει πρόβλημα, δεν έχεις το περιθώριο να ταμπουρωθείς πίσω από την άρνησή του. Προχώρα παρακάτω και δειξε του το δρόμο εσύ. Μόλις έρθεις αντιμέτωπη με τον εαυτό σου θα βρεθεί ο τρόπος...

 

Στα τηλέφωνα της ΕΨΥΠΕ που υπάρχουν στο φόρουμ μπορείς να βρεις κατάλληλη καθοδήγηση για το πού να απευθυνθείς.

[Μπεμπούλα10]

Μπεμπούλα, μια τέτοια κατάσταση που περιγράφεις, προφανώς δεν αφορά μόνο τα θέματα του παιδιού, αλλά είναι μια γενικότερη κατάσταση όπου φαίνεται σαν να είναι η γυναίκα σε υποδεέστερη θέση που για ό,τι κάνει να χρειάζεται την έγκριση του άντρα.

 

Είναι πράγματι έτσι;

 

 

Ο άντρας μου από τη δική του πλευρά νιώθει ότι εγώ κάνω ότι θέλω στο σπίτι και τα παιδιά. Οπότε τι να διεκδικήσω απ'αυτόν;

[ekavi_]

Ο άντρας μου από τη δική του πλευρά νιώθει ότι εγώ κάνω ότι θέλω στο σπίτι και τα παιδιά. Οπότε τι να διεκδικήσω απ'αυτόν;

 

Άρα πιθανόν δεν έχει σκοπό να σε υποτιμήσει. Αυτό προσπαθώ να καταλάβω.

 

Ίσως δεν έχει λοιπόν κακή πρόθεση απέναντι σε εσένα ή στο παιδί. Ίσως να μην έχετε καλή επικοινωνία. Εκείνος ίσως νομίζει ότι εσύ τον παραμερίζεις, εσύ πάλι νομίζεις το ίδιο για εκείνον, εκείνος γίνεται πιο απότομος, εσύ τα κρατάς μέσα σου και αηδιάζεις μαζί του και είναι ένας φαύλος κύκλος.

 

Σε αυτή την περίπτωση θα βοηθήσει μόνο μια συζήτηση όπου ο καθένας θα πει πως νιώθει και θα προσπαθήσετε και οι δύο να διορθώσετε τη συμπεριφορά σας ώστε ο άλλος να αισθανθεί καλύτερα.

Αν δεν δεχτεί να το κάνει, τότε θα διεκδικήσεις να το κάνει.

 

Δεν ξέρω σε βλέπω σαν να τα έχεις παρατήσει. Δεν του λες τίποτα, δεν διεκδικείς τίποτα γιατί θεωρείς ότι ξέρεις την απάντηση. Και έχω την εντύπωση πως εκείνος δεν ξέρει πόσο πολύ σε ενοχλεί η κατάσταση.

[Μπεμπούλα10]

Δεν ξέρω σε βλέπω σαν να τα έχεις παρατήσει. Δεν του λες τίποτα, δεν διεκδικείς τίποτα γιατί θεωρείς ότι ξέρεις την απάντηση. Και έχω την εντύπωση πως εκείνος δεν ξέρει πόσο πολύ σε ενοχλεί η κατάσταση.

 

Του λέω και οδηγούμαστε σε συχνούς τσακωμούς τον τελευταίο καιρό.

[Lisbet]

Του λέω και οδηγούμαστε σε συχνούς τσακωμούς τον τελευταίο καιρό.

 

Δε θα σας βγάλει πουθενά αυτό, σου μιλάω εκ πείρας. Μένετε ο καθένας ταμπουρωμένος πίσω από το δίκιο του και απαιτείτε αναγνώριση. Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να κάνει αυτοκριτική, να κάνει ένα βήμα πίσω και να μπει στη θέση του άλλου. Βασικά, όταν είσαι σε τέτοια ψυχολογική κατάσταση, δε μπορείς να μπεις στη θέση του άλλου, γιατί αυτόματα τη συγκρίνεις με τη δική σου και λες "Γιατί να δείξω κατανόηση; Γιατί να προσπαθήσω; Εμένα ποιος με καταλαβαίνει, ποιος μπαίνει έστω και για 1 ώρα στη θέση μου;"

 

Προσωπικά, δε σε βλέπω παραιτημένη, αλλά εγκλωβισμένη στα συναισθήματά σου, γι' αυτό και σου βγαίνει οργή και πικρία προς το σύζυγο και μια αίσθηση ματαιοπονίας για την όλη κατάσταση. Εγώ δε σου λέω πως έχεις άδικο αν σκέφτεσαι και φέρεσαι έτσι. Απλά σου λέω πως δε θα βοηθήσει σε τίποτα. Όταν θα κάνεις υπομονή, θα υπάρχει μια σχετική ηρεμία. Όταν θα μιλάς, θα γίνονται καυγάδες. Για να τηρούνται οι ισορροπίες, θα είσαι αναγκασμένη να κάνεις υποκρίνεσαι συνέχεια απέναντι σε όλους πως όλα πάνε καλά, ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό. Θα μπεις στο τριπάκι "τέτοιος είναι, τι να τον κάνω; Δεν αλλάζει. Ας προχωρήσουμε με τη ζωή μας και βλέπουμε". Θα συνεχίσεις να σηκώνεις όλα τα βάρη μόνη. Εν τω μεταξύ τα χρόνια θα περνούν, τα παιδιά θα μεγαλώνουν και θα καταλαβαίνουν περισσότερα και μια μέρα θα είναι πια πολύ αργά για όλους. Θα έχει εξαντληθεί η υπομονή σου, θα έχουν σπάσει τα νεύρα σου κι ίσως να βρεθείς κι εσύ να παραβαίνεις τις αρχές σου απέναντι στα παιδιά, να τους φωνάζεις όταν χασομεράνε, ενώ σε 5 λεπτά περνάει το σχολικό, να μην έχεις διάθεση να παίξεις μαζί τους πια ή να κάνεις πάλι το διαιτητή στον εκατομμυριοστό τσακωμό τους. Αυτό είναι το χειρότερο, ότι σε καταβάλει η καθημερινότητα και η απέραντη μοναξιά κι αλλοιώνεσαι κι εσύ χωρίς να το καταλάβεις.

 

Όποτε, θα επαναλάβω, όπως και η miriki και άλλα κορίτσια, αν θέλεις να το παλέψεις, είναι απαραίτητη η παρέμβαση τρίτου. Όμως μου φαίνεται πως δεν το βλέπεις και πολύ θετικά να κάνεις το πρώτο βήμα εσύ και πάλι μόνη...ίσως σκέφτεσαι "εκείνος δημιουργεί το πρόβλημα, εκείνος έχει το θέμα, πάλι εγώ πρέπει να τρέχω για να το λύσω;"

[Μπεμπούλα10]

Όποτε, θα επαναλάβω, όπως και η miriki και άλλα κορίτσια, αν θέλεις να το παλέψεις, είναι απαραίτητη η παρέμβαση τρίτου. Όμως μου φαίνεται πως δεν το βλέπεις και πολύ θετικά να κάνεις το πρώτο βήμα εσύ και πάλι μόνη...ίσως σκέφτεσαι "εκείνος δημιουργεί το πρόβλημα, εκείνος έχει το θέμα, πάλι εγώ πρέπει να τρέχω για να το λύσω;"

 

Όχι, δεν έχω πάει σε κάποιον σύμβουλο για οικονομικούς λόγους. Ο άντρας μου δεν το βλέπει σαν επένδυση αλλά και να το έβλεπε, τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν "πολυτέλειες."

[Lisbet]

Όχι, δεν έχω πάει σε κάποιον σύμβουλο για οικονομικούς λόγους. Ο άντρας μου δεν το βλέπει σαν επένδυση αλλά και να το έβλεπε, τα οικονομικά μας δεν μας επιτρέπουν "πολυτέλειες."

 

Κατανοητό. Mπορείς όμως, αν θέλεις, να ξεκινήσεις από αυτές τις τηλεφωνικές γραμμές που σου πρότειναν παραπάνω τα κορίτσια.

 

Όμως δεν είπες ότι κι εσύ του πρότεινες να πάτε σε ειδικό κι αρνήθηκε; Το θεωρείς λύση εσύ η ίδια ή όχι;

[miriki]

Για μένα προς το παρόν δεν έχει νόημα να πάνε μαζί σε ειδικό. Ούτε να το προτείνει. Πρέπει κορίτσι να αναλάβεις τις ευθύνες σου ως σύζυγος και ως μητέρα. Δε σε αφορά καθόλου τι κάνει ή το τι δεν κάνει ο άλλος σε αφορά μόνο το τι κάνεις και το τι δεν κάνεις εσύ.

 

Στους δήμους παρέχονται δωρεάν συμβουλευτικές υπηρεσίες. Υπάρχουν ψυχολόγοι που μπορούν να σε βοηθήσουν. Αλλά και πάλι ένα τηλεφώνημα στην ΕΨΥΠΕ μπορεί να σου δώσει επιπλέον πληροφορίες....

 

Γιατί μπορείς να μείνεις θύμα αν το θέλεις, αλλά αυτό σου προσθέτει επιπλέον ευθύνες για τις συνθήκες που θα ζει η οικογένειά σου, αλλά και για το πρότυπο που δίνεις ως μάνα και σύζυγος και εσωτερικεύουν τα παιδιά σου. Είναι δύσκολο, είναι εξοργιστικό να φταίει ο άλλος, αλλά να πρέπει να κοιτάξεις εσύ να βρεις τη λύση, αλλά το οφείλεις στον εαυτό σου και στα παιδιά σου και γιατί όχι και σε αυτόν τον άνθρωπο που είναι τόσο εγκλωβισμένος που αναπαράγει ακριβώς το πρότυπο που έζησε και μισεί.

[Μπεμπούλα10]

Όμως δεν είπες ότι κι εσύ του πρότεινες να πάτε σε ειδικό κι αρνήθηκε; Το θεωρείς λύση εσύ η ίδια ή όχι;

 

Εγώ θέλω να πάμε εδώ και καιρό. Αυτός δεν θέλει.

[Lisbet]

Βρε Μπεμπούλα10, με τις λέξεις παίζουμε. Από τη μια λες ότι του πρότεινες να πάτε σε ειδικό, από την άλλη ότι δεν το επιτρέπουν τα οικονομικά σας. Από τη μια θεωρείς κι εσύ τον ειδικό λύση, από την άλλη δε θέλεις, από ό,τι αντιλαμβάνομαι, να κάνεις την κίνηση μόνη σου.

 

Δεν ξέρω τι ιδέα έχεις για τον σύμβουλο, πάντως δεν είναι ο δικαστής που θα σταθείτε και οι δυο μπροστά του, να παρουσιάσετε ο καθένας τη δική του πλευρά και να σας απονείμει το δίκιο του καθενός. Ούτε θαύματα μπορεί να κάνει κι ούτε και να δουλέψει μαζί σας, αν δεν έχετε ξεκαθαρίσει πριν κάποια πράγματα ο καθένας για τον εαυτό του.

 

Οπότε θα ξαναπώ αυτό που είπε και η miriki και είναι απόλυτα σωστό: δεν έχει νόημα να πάτε σε αυτή τη φάση σε σύμβουλο και οι δυο μαζί. Ή θα ξεκινήσεις μόνη σου ή θα χρειαστεί να βρείτε κάποια άλλη λύση, ανάλογα με τις ανάγκες και τις αντοχές σας.

[summer99]

Κρατήθηκα όσο μπορούσα μέχρι που άρχισε να χτυπιέται το παιδί έξαλλο.

 

Όταν προσπαθώ να συζητήσω μαζί του αργότερα για κάποιο σκηνικό που έχει γίνει, δεν καταδέχεται να το συζητήσουμε. Η απάντηση του είναι να μην ανακατεύομαι όταν μιλάει στο παιδί.

 

Και μένα πολλές φορές όταν γίνεται κάτι ανάμεσα στα παιδιά ή στο ένα παιδί με τον άντρα μου, εκείνη τη στιγμή μπορεί να πω κάτι ανάλαφρο για να φύγει λίγο η ένταση αλλά μετά θα πάω εκεί που είναι μόνος του και θα του μιλήσω, χωρίς όμως πια να ακούνε τα παιδιά. Τις περισσότερες φορές θα μου πει, άντε όλο γκρινιάζεις και άφησέ με αλλά δεν πτοούμαι, θα του τα πω και θα του υπενθυμίσω πόσο κακό κάνει αυτή η ένταση στα παιδιά. Κανείς δεν είναι τέλειος πίστεψέ με και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά τόσο πιο δύσκολο είναι τα ελέγχεις, αποκτούν τον δικό τους τρόπο σκέψης και γίνονται πιο ανεξάρτητα.

 

Αν προσπαθούσα να επέμβω στην αρχή μιας πιθανής έντασης, όπως έκανες εσύ που πήρες το παιδί να κάνετε κάτι άλλο, θα μου έλεγε να αφήσω κάτω το παιδί και να μην ανακατεύομαι όταν ασχολείται αυτός με τον γιο του. Την ώρα που είναι αυτός με το παιδί θέλει να είμαι θεατής, ΕΙΔΙΚΑ άμα υπάρχει κάποια ένταση/πρόβλημα/διαφωνία με το παιδί. Πρέπει να την χειριστεί 100000% μόνο αυτός και να μην επεμβαίνω ούτε όταν φωνάζει/μιλάει άσχημα ή απειλεί το παιδί ότι θα το δείρει.

 

Τι σημαίνει θεατής; δηλαδή αν δεις κάτι που δεν είναι σωστό θα μπορούσες να παρέμβεις με διακριτικό τρόπο και να πεις, έλα τώρα αγόρι μου, ίσως και ο μπαμπάς είναι κουρασμένος από τη δουλειά, ας ασχοληθείτε με άλλα πράγματα.

 

Τ

Δεν λέω ότι δεν βοηθάει επειδή κάθεται-αντιθέτως είναι τρομερά εργατικός και δουλεύει πάρα πολλές ώρες. Αλλά στην πράξη δεν βοήθησε ποτέ στο να είμαι ξεκούραστη, ώστε εκτός από μαμά να μπορώ να είμαι και γυναίκα του. Μετά από πολλές συζητήσεις για αυτό το θέμα, έχει πει κάποιες φορές ότι θα κρατάει τα παιδιά κανένα δύωρο για να κοιμηθώ, αλλά στην πράξη το εφάρμωσε μόνο 3-4 φορές.

 

Αν κράταγε τα παιδιά θα αισθανόσουν ότι ήταν ασφαλείς μαζί του ή θα σκεφτόσουν πώς φέρεται;

 

Επειδή είναι αγόρι (που μιλάνε αργότερα) και επειδή μη λεκτικά επικοινωνεί πολύ καλά, ακόμα δεν είναι αναγκαίο κατά τον παιδίατρο (τον οποίο τον εμπιστευόμαστε γιατί κάναμε αμάν και πώς να βρούμε έναν παιδίατρο που τιμάει τον όρκο που έχει δώσει). Μετά από κανένα 2μηνο θα το κοιτάξουμε αν δεν υπάρξει πρόοδος.

 

 

 

 

Ναι. Όταν έρχεται κουράζομαι περισσότερο.

 

Δεν μιλάνε όλα τα αγόρια αργότερα, ο μεγάλος μου χρειάστηκε λογοθεραπεία γιατί δεν μίλαγε και ο μικρός μίλησε από 18 μηνών.

Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα ένιωθες αν αποφασίζατε να χωρίσετε; ανακούφιση, στενοχώρια;