Τι (δεν) λέτε στα παιδιά σας για το Θεό;

[marchalina]

Συμφωνω με τις απο πάνω μου!

Πολυ ωραίο το θεμα Alcyon!!

Καποια στιγμη που θα εχω χρονο θα γραψω περισσοτερα

[no doubt]

Ακυόνη εγώ δεν θα απαντήσω σε τίποτα.

Θα πω μόνο ότι η θρησκεία, όποια κι αν είναι αυτή, έχει 2 όψεις.

Όποια θέλει κάποιος κρατά.

Μην ξεχνάμε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ιστορίας έγιναν στο όνομα της θρησκείας και κάποιου θεού.

Όλα αυτά είναι δημιουργήματα του ανθρώπου για να μην χάνει ποτέ του την ΕΛΠΙΔΑ. Εγώ πιστεύω στην ορθοδοξία αλλά αν με ρωτήσεις αν υπάρχει η μετά θάνατον ζωή θα σου απαντήσω όχι. Αυτό αυτομάτως με κάνει άπιστη. Κάνω λάθος;

Τελικά είμαστε ολίγον πιστοί, όπως είμαστε και ολίγον σε πολλά άλλα θέματα.

[ΜΑΡΙΑΛ]

Θέλω το παιδί μου να αποφασίσει μόνο του και ελπίζω να πιστεύει στον εαυτό του και να μην έχει ανάγκη από παρηγοριά και δύναμη από ένα ανώτερο ον.

αυτό δεν γίνεται όλοι κάποτε λυποψυχούμε...

αν πιστευουμε κάπου έχουμε κάπου να στραφούμε αν δεν πιστευουμε (και δικαιολογημένα βέβαια) αισθανόμαστε ανύμποροι σε ότι δεν ελέγχουμε...

πχ: μια ανίατη αρρώστια, ένας πρόωρος θάνατος...

να είναι τόσο γεμάτο από αγάπη, (....) να σέβεται και να εκτιμά τον άνθρωπο,(...) και ταυτόχρονα να μην επιτρέπει σε κανέναν να μη του φέρεται με τον ίδιο τρόπο.

συγγνώμη αλλά αυτά αντιφάσκουν...

πως γίνεται από τη μια να αγαπάς και από την άλλη να απαιτείς, αγάπη και σεβασμό;

πιστεύω πως το να βαφτίζονται μικρά παιδιά (= μη επιλογή τους) είναι μια απόλυτα εγωιστική πράξη των γονέων.

εμβολιάζεις τα παιδιά σου; τα πηγαίνεις στο γιατρό; (= μη επιλογή τους)... άρα είσαι εγωίστρια;;;;;

όχι βέβαια.... απλά θέλεις να κάνεις το καλύτερο για την υγεία του σώματός τους....

όσοι κάνουν νηπιοβαφτισμό φροντίζουν για την υγεία της "ψυχής" (με τη θεολογική όχι την ψυχιατρική ένοια) των παιδιών τους.... γιατί τους αδικείς τόσο και τους χαραχτηρίζεις εγωιστές;

[peony]

Ακυόνη εγώ δεν θα απαντήσω σε τίποτα.

Θα πω μόνο ότι η θρησκεία, όποια κι αν είναι αυτή, έχει 2 όψεις.

Όποια θέλει κάποιος κρατά.

Μην ξεχνάμε ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ιστορίας έγιναν στο όνομα της θρησκείας και κάποιου θεού.

Όλα αυτά είναι δημιουργήματα του ανθρώπου για να μην χάνει ποτέ του την ΕΛΠΙΔΑ. Εγώ πιστεύω στην ορθοδοξία αλλά αν με ρωτήσεις αν υπάρχει η μετά θάνατον ζωή θα σου απαντήσω όχι. Αυτό αυτομάτως με κάνει άπιστη. Κάνω λάθος;

Τελικά είμαστε ολίγον πιστοί, όπως είμαστε και ολίγον σε πολλά άλλα θέματα.

 

No doubt, μου άρεσε πολύ η τοποθέτηση σου (όπως και τα ποστ σου στο άλλο θέμα).

[eft]

Εγώ δεν μπορώ να καταλάβω δύο πράγματα 1ο) διαβάζω πολλά ποστ (όχι κάποιο συγκεκριμένο) που ένε είμαι χ.ο. αλλά δεν εκκλησιάζομαι, δεν προσεύχομαι, το κρατάω για τον ευατό μου κ.λ.π. μα όλα αυτά δεν έρχονται σε αντίθεση με τις διδαχές του χριστού. δηλ. άμα πιστέυεις, πιστεύεις και ακολουθείς τους κανόνες της ορθοδοξίας, άμα δεν πιστεύεις απλά δεν τους ακολουθείς. άμα πιστεεύεις επίσης είναι ένας διαρκής αγώνας να τους ακολουθήσεις καθημερινά (που είναι και ο δικός μου). Εγώ π.χ. δεν εκκλησιάζομαι κάθε κυριακή, όμως δεν λέω επιλέγω να μην το κάνω, άπαξ και πιστεύω προσπαθώ. 2) στο γραφείο έχω εικόνες . σας πληροφορώ ότι έχω ακούσει το κράξιμο της ζωής μου. Δηλ. είναι κάτι μυστικό ότι είμαι χ.ο. και δεν πρέπει να το λέω. Φυσικά και το λέω και προσπαθώ κάθε μέρα (με πάρα πολύ αγώνα) να το αποδεικνύω. Ναι πιστεύω , ναι είμαι χ.ο. και ναι το λέω και στα παιδιά μου ότι είμαι , ότι πιστεύω. Αυτή τη μητέρα έχουν και πρέπει να το ξέρουν

[ΜΑΡΙΑΛ]

Αν τα παιδιά μυηθούν από νωρίς στη θρηκευτική λατρεία αυτό που χάνουν είναι η κριτική ικανότητα. Δεν πιστεύω ότι κερδίζουν κάτι.

χωρίς καμιά διάθεση αντιπαράθεσης, θα ήθελα να μου δικαιολογήσεις την άποψή σου (δες και το δικό μου αντίστοιχο ποστ για μιά άλλη άποψη)

[wonder.]

ΜΑΡΙΑΛ

 

Μπορεί όλοι να λιποψυχούμε κάποτε όπως λες, αλλά δεν το χειριζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Εγώ πχ. όταν περνάω δυσκολίες ή χαρές το μοιράζομαι με τα αγαπημένα μου πρόσωπα και αυτό μου είναι υπεραρκετό.

 

 

συγγνώμη αλλά αυτά αντιφάσκουν...

πως γίνεται από τη μια να αγαπάς και από την άλλη να απαιτείς, αγάπη και σεβασμό;

 

που ακριβώς αντιφάσκω; και πότε μίλησα για απαίτηση αγάπης και σεβασμού. Η αγάπη και ο σεβασμός κερδίζονται. Παρόλα αυτά για να το αποσαφηνίσω και να μην υπάρχει παρερμήνευση εννοούσα το να μην αφήνει κάποιον να το καθιστά θύμα, να μη του δίνει περιθώριο να το βλάψει. Η ελευθερία του ενός σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.

Άποψή μου πάντα κάποιος άλλος μπορεί να πιστεύει ότι αν αγαπάς κάποιον και σε χαστουκίσει θα πρέπει να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο. Εγώ δε λέω χαστούκισέ τον και εσύ αλλά κάνε ό,τι χρειάζεται για να σταματήσει και να μην επαναληφθεί.

 

 

εμβολιάζεις τα παιδιά σου; τα πηγαίνεις στο γιατρό; (= μη επιλογή τους)... άρα είσαι εγωίστρια;;;;;

όχι βέβαια.... απλά θέλεις να κάνεις το καλύτερο για την υγεία του σώματός τους....

 

Εμβολιάζω το παιδί μου σύμφωνα με τις συστάσεις του παιδιάτρου, γιατί από όσο γνωρίζω δεν υπάρχει άλλη επιλογή απόκτησης αντισωμάτων και άμυνας, δεν μπορείς να το βάζεις στην ίδια κατηγορία με τη βάφτιση, η οποία κάλλιστα μπορεί να γίνει πολύ αργότερα αν και όταν το θελήσει το ίδιο το παιδί.

 

ακριβώς γι' αυτό το λόγο το θεωρώ άκρως εγωιστική πράξη.

 

όσοι κάνουν νηπιοβαφτισμό φροντίζουν για την υγεία της "ψυχής" (με τη θεολογική όχι την ψυχιατρική ένοια) των παιδιών τους.... γιατί τους αδικείς τόσο και τους χαραχτηρίζεις εγωιστές;

[alcyon]

Χαίρομαι και εντυπωσιάζομαι από τις απαντήσεις, όλες μία προς μία.

Να πω πως η τοποθέτηση του φεγγαρόπαιδου με βρίσκει σε συμφωνία. (Αν και προτιμώ διαφορετική προσέγγιση στα παιδιά)

 

Αν και διαβάζοντας κάθε ποστ, έχω κάτι να σχολιάσω... ειλικρινά είναι πολλά και θα τα αφήσω για... (μόλις μπορέσω).

 

Πριν ξεκινήσω το σχολιασμό, θέλω να πω περί ηθικής και ζούγκλας και καλλιέργειας που ανέφερε κάποιο μέλος (δε θυμάμαι ποιο)...

Η ηθική αλλάζει ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες. Στην εποχή των σπηλαίων, ήταν άλλες οι ανάγκες. Το κοινωνικά αποδεκτό και επομένως ηθικό είναι κατά πολύ πιο διαφορετικό από το τώρα. Η τότε θρησκεία, υπαγόρευε εκείνη την ηθική. Επομένως, αφού ο Χριστιανισμός είναι μεταγενέστερος, σαφώς θα έχει ενσωματώσει διαφορετικό κώδικα ηθικής.

 

 

 

 

Θα πιαστώ από το ποστ της ΜΑΡΙΑΛ, επειδή είναι απαντήσεις που συναντά κάποιος συχνά σε θρησκευόμενα άτομα. Έτσι χωρίς καμία μα καμία διάθεση επίθεσης, θα φέρω κάποιες αντιρρήσεις (συνήγορος του διαβόλου γαρ!)

 

Επίσης για τον παρακάτω σχολιασμό, κρατώ στα υπόψη πως οι φράσεις σε παράθεση αναφέρονται σε μικρές ηλικίες των παιδιών και όχι σε ενηλίκους. Δηλαδή η ηλικιακή ομάδα είναι ιδιαίτερη από θέματα αντίληψης.

ναι υπάρχει

 

Αποδείξεις όμως;

Λέμε πως υπάρχει θεός γιατί έτσι μας έμαθαν, έτσι ακούσαμε, έτσι νιώθουμε πως θέλουμε.

Άρα απάντηση με τέτοια σιγουριά πώς προκύπτει;

 

Έχοντας μάθει να αμφισβητώ -ως τρόπο σκέψεις και αντιμετώπισης, λόγω σπουδών σε θετικές επιστήμες- και να μη στηρίζομαι σε τι "άκουσα", "μου είπαν"... αισθάνομαι πως με το να πω με σιγουριά ένα "ναι υπάρχει" ή ένα "όχι δεν υπάρχει", είναι κάτι βαρύ.

 

 

γιατί κάποιοι έχουν αιστανθεί να τους βοηθάει και κάποοι όχι

Κάποιοι από τους δύο κάνουν σφάλμα απόδοσης... Ποιοι από τους δύο όμως;

 

 

πάει στον παράδεισο μαζί με το θεό, αλλά δεν μπορεί να ξαναγυρίσει σπίτι του

Κι εδώ αρχίζουν οι μεγαλύτερες διαφωνίες. Αυτή η ατάκα, σε ένα παιδί, δίνει αίσθημα εγκλωβισμού.

π.χ. Γιατί ο Θεός "παίρνει" (με το έτσι-θέλω) τους αγαπημένους, και τους κρατάει (εντελώς εγωιστικά), και απαγορεύει να τους ξαναδούμε;

 

Μήπως η θρησκεία "απαντά" σε ερωτήματα και προβληματισμούς περί θανάτου, επειδή ουσιαστικά η προσέγγισή της τα δημιουργεί;

 

Αυτό το αίσθημα εγκλωβισμού, έρχεται μετά η ίδια να διατείνει πως το παρηγορεί με άλλες συμπληρωματικές θεολογικές προσεγγίσεις (π.χ. όλοι θέλουμε να πάμε στο Θεό... παράδεισος... κτλ κτλ) Πρώτα δηλαδή "φοβίζει" και μετά γλυκαίνει.

Και συνήθως ο φόβος είναι πολύ καλός οδηγός. Αν δηλαδή δημιουργήσω φόβο, μετά πολύ εύκολα μπορώ να χειραγωγήσω, προτείνοντας "λύσεις". (Και ... να λοιπόν η εξουσία).

 

Ουσιαστικά, έχω την αίσθηση πως είναι η αρχή της "υποταγής" στην (εκκλησιαστική) εξουσία.

 

γιατί εμείς δεν είμαστε αρκετά καλοί ώστε να ταίζουμε τους φτωχούς και θέλουμε να χαλάμε τα λευτά μας για να περνάμε καλά

Εδώ διαφωνώ πλέον κάθετα.

Είναι πολύ ενοχικό. Φταίμε δηλαδή (γιατί άραγε; Για κάτι που δεν έχουμε καν τον έλεγχο!)

 

Οι ενοχές και ο φόβος... πάνε χέρι χέρι στα περί εξουσίας που αναφέρω παραπάνω.

 

Στα παιδιά, σε έναν κόσμο που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό τους μιας και ακόμα η κοινωνικοποίησή τους βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο, οι ενοχές είναι δυσβάσταχτες!

γιατί αν είμασταν τόσο καλοί όσο μας θέλει ο θεός θα πέρναμε τα παιδιά που δεν έχουν γονείς σπίτι μας για δικά μας παιδιά, και θα είχαν γονείς

... ενοχών συνέχεια. Δηλαδή, είμαστε ήδη κακοί;

Δηλαδή, το παιδί νιώθει πως κάνει κάτι κακό κάθε φορά που βλέπει ένα παιδί και δεν το παίρνει αμέσως στο σπίτι. Μια απόφαση που είναι σίγουρα πέρα από τον έλεγχό του! Άρα βρίσκεται εγκλωβισμένο, να θέλει να κάνει το "καλό", αλλά να αδυνατεί! Νιώθει δηλαδή για τον εαυτό του πως κάνει κακό, ακόμα και χωρίς να έχει κάνει κάτι το μεμπτό.

αυτά τους λέω εγώ

Σε ευχαριστώ για την ευκαιρία να πω κάποιες σκέψεις μου!

Να θυμίσω πως έκανα παράθεση τα λεγόμενά σου γιατί είναι αρκετά συνηθισμένα να ακούγονται.

[Λαΐδα]

Εμένα τα παιδιά, κατά καιρούς με βομβαρδιζουν με ερωτήσεις:

υπάρχει θεός;

γιατί κάποιοι πιστεύουν πως υπάρχει και κάποιοι όχι;

ποιοι έχουν δίκιο;

καλά, τόσα χρόνια κανένας δεν τον έχει δει να μας πει;

όποιος πεθαίνει πού πάει;

αν ο θεός είναι καλός, γιατί κάποια παιδιά δεν έχουν να φάνε, δεν έχουν γονείς ή πεθαίνουν;

αυτες οι ερωτησεις πιστευω πηγαζουν στην πεποιηθηση πως ο Θεος σκεφτεται και λειτουργει σαν ανθρωπος.

Οποτε αν και εσυ πιστευεις οτι ο Θεος εχει 'ανθρωπινα' χαρακτηριστικα, θα πρεπει να τους απαντησεις αναλογα. Να εισαι ομως ετοιμη να βρεις απαντησεις και για οσα 'αρνητικα' συμαβινουν γυρω μας.

Εγω δεν πιστευω οτι εχει....οποτε σε αναλογες ερωτησεις απαντω 'ο Θεος ειναι δυναμη . Δεν μπορεις να την δεις, μονο να τη νιωσεις. Οι ανθρωποι παιρνουν αυτην την δυναμη και αλλοι τη χρησιμοποιουν για κατι καλο και αλλα για κατι κακο.'...και με τον τροπο μου τους ξηγω πως μπορουν να τη χρησιμοποιησουν για καλο.

 

Τελικά είμαστε ολίγον πιστοί, όπως είμαστε και ολίγον σε πολλά άλλα θέματα.

εγω ειμαι πολυ πιστη. Στον Θεο ομως. Δεν βρισκω λογο να θεωρουμαι πολυ πιστη μονο αν ακολουθω την ορθοδοξια. Εξαλλου ο χριστανισμος δεν εθεσε κανονες συγκεκριμενους. Η ορθοδοξια τους εθεσε, τουλαχιστον αυτους που λιγο πολυ εμεις οι Ελληνες γνωριζουμε. Οι καθολικοι ας πουμε εχουν αλλους κανονες, οι Πεντηκοστιανοι επισης, οι Μαρτυρες του Ιεχωβα αλλους, κοκ.

[kinkajoujou]

Εγώ να θέσω ένα ακόμη ερώτημα; Γιατί πρέπει να αποδειχτεί ότι υπάρχει Θεός για να πιστέψουμε σε αυτόν; Μήπως περιμένει κανείς ότι θα πάει στον ουρανό πεθαίνοντας και θα συναντήσει τον καλό γέροντα με τα μακριά άσπρα γένια που θα του βγάλει λογαριασμό για το αν ήταν καλός άνθρωπος ή όχι;

 

Νομίζω σε αυτά τα πράγματα δεν χωράνε αποδείξεις, Θεός είναι η ανάγκη του ανθρώπου να γίνεται καλύτερος, να φτάσει το τέλειο, το οποίο ξέρει ότι στην πραγματικότητα δεν θα το φτάσει ποτέ, εξού και όλα τα υπαρξιακά του ερωτήματα. Γι΄αυτό κι ο Θεός έχει τόσες διαφορετικές εκφάνσεις, όχι μόνο μεταξύ των διαφόρων θρησκειών, αλλά ακόμα και μέσα στην ίδια θρησκεία. Δύο άνθρωποι μπορεί να είναι Χ.Ο. αλλά ο ένας να έχει στο μυαλό του έναν Θεό τιμωρό του κακού και της αμαρτίας κι ο άλλος έναν Θεό που συγχωρεί και πρεσβεύει την αγάπη. Από εκεί και πέρα κάθε θρησκεία έχει και το τελετουργικό της, που το νόημά του είναι να μας φέρει πιο κοντά στο συνάνθρωπο ως προς τη λατρεία, χωρίς να σημαίνει ότι όποιος δεν το ακολουθεί κατά γράμμα δεν είναι και άξιο μέλος της εκάστοτε θρησκείας. (Αν και στην εποχή μας κι αυτό έχει αλλάξει και τείνουμε να θεωρούμε ότι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας με το Θεό είναι κατά μόνας.)

 

Τέλος νομίζω ότι το παιδί, ειδικά μέχρι μια ηλικία, δεν έχει πραγματική ανάγκη το θείο γιατί καλύπτεται από την αγάπη και τη φροντίδα των οικείων του. Μεγαλώνοντας όμως και όσο αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, σίγουρα θα γεννηθούν και σε αυτό υπερφυσικές ανησυχίες και ερωτήματα, τα οποία σίγουρα δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε μεταξύ τυριού και αχλαδιού. Εγώ προσωπικά από τώρα το σκέφτομαι καμιά φορά και πραγματικά δεν ξέρω τι απάντηση θα δώσω σε τέτοια ερωτήματα...

[ifigen]

Εγώ να θέσω ένα ακόμη ερώτημα; Γιατί πρέπει να αποδειχτεί ότι υπάρχει Θεός για να πιστέψουμε σε αυτόν; Μήπως περιμένει κανείς ότι θα πάει στον ουρανό πεθαίνοντας και θα συναντήσει τον καλό γέροντα με τα μακριά άσπρα γένια που θα του βγάλει λογαριασμό για το αν ήταν καλός άνθρωπος ή όχι;

 

Νομίζω σε αυτά τα πράγματα δεν χωράνε αποδείξεις, Θεός είναι η ανάγκη του ανθρώπου να γίνεται καλύτερος, να φτάσει το τέλειο, το οποίο ξέρει ότι στην πραγματικότητα δεν θα το φτάσει ποτέ, εξού και όλα τα υπαρξιακά του ερωτήματα. Γι΄αυτό κι ο Θεός έχει τόσες διαφορετικές εκφάνσεις, όχι μόνο μεταξύ των διαφόρων θρησκειών, αλλά ακόμα και μέσα στην ίδια θρησκεία. Δύο άνθρωποι μπορεί να είναι Χ.Ο. αλλά ο ένας να έχει στο μυαλό του έναν Θεό τιμωρό του κακού και της αμαρτίας κι ο άλλος έναν Θεό που συγχωρεί και πρεσβεύει την αγάπη. Από εκεί και πέρα κάθε θρησκεία έχει και το τελετουργικό της, που το νόημά του είναι να μας φέρει πιο κοντά στο συνάνθρωπο ως προς τη λατρεία, χωρίς να σημαίνει ότι όποιος δεν το ακολουθεί κατά γράμμα δεν είναι και άξιο μέλος της εκάστοτε θρησκείας. (Αν και στην εποχή μας κι αυτό έχει αλλάξει και τείνουμε να θεωρούμε ότι ο καλύτερος τρόπος επικοινωνίας με το Θεό είναι κατά μόνας.)

 

Τέλος νομίζω ότι το παιδί, ειδικά μέχρι μια ηλικία, δεν έχει πραγματική ανάγκη το θείο γιατί καλύπτεται από την αγάπη και τη φροντίδα των οικείων του. Μεγαλώνοντας όμως και όσο αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του, σίγουρα θα γεννηθούν και σε αυτό υπερφυσικές ανησυχίες και ερωτήματα, τα οποία σίγουρα δεν είναι εύκολο να απαντήσουμε μεταξύ τυριού και αχλαδιού. Εγώ προσωπικά από τώρα το σκέφτομαι καμιά φορά και πραγματικά δεν ξέρω τι απάντηση θα δώσω σε τέτοια ερωτήματα...

 

συμφωνω οτι απο μικρη ηλικια τα παιδια δεν αισθανονται την αναγκη του θεου γιατι προστατευονται απο την οικογενεια...μπορουμε ομως να τους καλλιεργησουμε την αναγκη να πιστεψουν στο θεο καθως μεγαλωνουν γιατι οι περισσοτεροι απο εμας εχουμε αυτη την αναγκη για να πορευομαστε.

[no doubt]

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=67969&highlight=%E8%F1%E7%F3%EA%E5%E9%E1

 

αυτές για μένα είναι ακρότητες και γι'αυτό είπα ολίγον

[jannis]

Εγώ να θέσω ένα ακόμη ερώτημα; Γιατί πρέπει να αποδειχτεί ότι υπάρχει Θεός για να πιστέψουμε σε αυτόν; Μήπως περιμένει κανείς ότι θα πάει στον ουρανό πεθαίνοντας και θα συναντήσει τον καλό γέροντα με τα μακριά άσπρα γένια που θα του βγάλει λογαριασμό για το αν ήταν καλός άνθρωπος ή όχι;

 

Νομίζω σε αυτά τα πράγματα δεν χωράνε αποδείξεις, Θεός είναι η ανάγκη του ανθρώπου να γίνεται καλύτερος, να φτάσει το τέλειο, το οποίο ξέρει ότι στην πραγματικότητα δεν θα το φτάσει ποτέ, εξού και όλα τα υπαρξιακά του ερωτήματα....

 

Kinka, το να ''πρέπει να αποδειχτεί ότι υπάρχει Θεός για να πιστέψουμε σε αυτόν'' θα ήταν οξύμωρο. Εξ ορισμού η πίστη σε κάτι συνεπάγεται ότι δεν έχεις αποδείξεις. Έχεις την πεποίθηση ότι κάτι ισχύει, είσαι ''1000%'' σίγουρος αλλά δεν έχεις αποδείξεις. Αλιώς δεν πιστεύεις απλώς ξέρεις (πάλι μέσα σε κάποια όρια βεβαιότητας...). [ΟΚ σε ένα άλλο επίπεδο όλα είναι σχετικά άρα πίστη και γνώση μπερδεύονται- αλλά αν παραμείνουμε στους ορισμούς λεξικών τότε υπάρχει διαφορά]

Οπότε όχι δεν θα έπρεπε να αποδειχτεί.

Σίγουρα δεν χωράνε αποδείξεις στη πίστη - αλιώς δεν θα ήταν πίστη.

Το θέμα είναι τι δρόμο διαλέγει ο καθένας να λύσει τα υπαρξιακά του ερωτήματα - στον βαθμό που τον απασχολούν.

Δεν μπορώ να πω ότι ένα παιδί το απασχολεί ''το θείο'' -από την φύση του - αλλά σίγουρα τα παιδιά τα απασχολεί ο θάνατος και τι γίνεται μετά που πεθαίνουμε. Επίσης σίγουρα το απασχολούν άλλα θέματα όπως κοινωνικές αδικίες που ανάφερε η serba αλλά και άλλα στα οποία μπορείς να συζητήσεις μαζί τους κατά την άποψη μου να απαντήσεις χωρίς να δώσεις θρησκευτική διάσταση. Η θρησκευτική διάστασταση είναι ''τεχνητή'' ή τελωςπάντων προέρχεται από την παραδοχή της ύπαρξης και παντοδυναμίας του Θεου.

[ΜΑΡΙΑΛ]

Αποδείξεις όμως;

Λέμε πως υπάρχει θεός γιατί έτσι μας έμαθαν, έτσι ακούσαμε, έτσι νιώθουμε πως θέλουμε.

Άρα απάντηση με τέτοια σιγουριά πώς προκύπτει;

απάντηση με τέτοια σιγουριά προκείπτει για ένα και μόνο λόγο... (μιλάμε πάντα για συζητήσεις με παιδιά έτσι

είναι πολύ σκληρό να υποβάλω ένα παιδί σε τετοια δηλίματα...

με την ίδια λογική που δεν τους λέω για βιασμούς, βασανηστήρια, πολέμους κτλ τι σημαίνει ότι δεν γνωρίζω την ύπαρξή τους; όχι βέβαια απλά τα θεωρω too much για τα παιδάκια...

 

αισθάνομαι πως με το να πω με σιγουριά ένα "ναι υπάρχει" ή ένα "όχι δεν υπάρχει", είναι κάτι βαρύ.

συμφωνώ αλλά νομίζω πως τα παιδιά χρειάζονται ασφάλεια, δεν θα περάσω τις δικιές μου αναζητήσεις τα παιδιά... το θεωρώ σκληρό και εγωιστικό...

 

Κι εδώ αρχίζουν οι μεγαλύτερες διαφωνίες. Αυτή η ατάκα, σε ένα παιδί, δίνει αίσθημα εγκλωβισμού.

π.χ. Γιατί ο Θεός "παίρνει" (με το έτσι-θέλω) τους αγαπημένους, και τους κρατάει (εντελώς εγωιστικά), και απαγορεύει να τους ξαναδούμε;

εδώ φταίω εγώ δεν έχω αναλήση όλη μου τη "διδασκαλία" περί θανάτου....

λοιπόν:

όλοι οι άνθρωποι και τα ζώα ζούνε και πεθαίνουν (αυτό έτσι είναι δεν μπορούμε να το αλάξουμε), και επειδή ο θεός είναι καλός δεν τους αφήνει να χαθούν και τους έχει κοντά του (πρόσφατα φτιάξαμε και παράδεισο σκυλιών)

Ουσιαστικά, έχω την αίσθηση πως είναι η αρχή της "υποταγής" στην (εκκλησιαστική) εξουσία.

η πίστη και η εκκλησιαστική εξουσία είναι δυο άσχετα πράγματα δεν προηποθέτουν η μια την άλλη νομίζω πως αυτό είναι κατανοητό...

ένας ασκητής μοναχός στο άγιο όρος είναι πιθανότατα πολύ πιο πιστός από έναν δεσπότη και εντελώς αποκομένος από την εξουσία που αναφέρεις...

 

... ενοχών συνέχεια. Δηλαδή, είμαστε ήδη κακοί;

ούτε κατά διάνοια δεν έχει περαστεί αυτό στα παιδιά μου...

Δηλαδή, το παιδί νιώθει πως κάνει κάτι κακό κάθε φορά που βλέπει ένα παιδί και δεν το παίρνει αμέσως στο σπίτι.

όχι τους εξηγώ ότι αυτό δεν γίνεται... υπάρχουν άλλοι τρόποι να δείξουμε την αγάπη μας

αλλά θα δώσει στο παιδί στο φανάρι δικά του λεφτά (χωρίς προτροπή από μένα), ή αν δεν έχει ίσως προσευχηθεί για το παιδί, θα πάρει τη λαμπάδα του από το χαμόγελο του παιδιού και δεν το πειράζει που δεν έχει πάνω του το μακουίν γιατί θα βοηθηθούν άλλα παιδάκια...

επείσης θα δει ότι η μαμά και ο μπαμπάς φτιαχνουν πράγματα για φιλανθρωπικά παζάρια, και θα είναι απόλυτα χαρούμενο ότι έκανε κάτι για να βοηθήσει....

[goody]

Πολυ ωραιο θεμα, εχω διαβασει πολλες ωραιες αποψεις!!

 

 

1. Πιστεύετε πως η ηθική υπαγορεύεται από τη θρησκεία ή η θρησκεία ενσωμάτωσε την ηθική;

 

Πιστευω πως η καθε θρησκεια ενσωματωσε την ηθικη της εποχης της. Η αισθηση του καλου και του κακου, το αισθημα της ντροπης, ειναι μεσα σε ολους μας αλλα το ιδιο ειναι και η ταση να λεμε ψεμματα αν ερθουμε σε δυσκολη θεση κτλ. Οποτε κατα τη γνωμη μου υπαρχει η εμφυτη και η επικτητη ηθικη την οποια μας διδασκει το περιβαλλον μας.

 

2. Αν τα παιδιά μυηθούν από μικρά στη θρησκευτική λατρεία, τι κερδίζουν (ή χάνουν); Αν δεν ακούσουν τίποτα, ποια μπορεί να είναι η μελλοντική τους πορεία;

 

Κατα τη γνωμη μου η πιστη σε μια ανωτερη δυναμη, στο βαθμο που δεν ειναι καταπιεστικη, βοηθαει τον ανθρωπο. Το να νιωθεις οτι υπαρχει κατι ανωτερο απο σενα, μια δυναμη βοηθειας και αγαπης, οτι δεν γινονται ολα ματαια, οτι ακομα και αν αδικηθεις, καποιος, κατι, καπου εκει εξω θα σε δικαιωσει... εμενα αυτο μου δινει δυναμη.

Συμφωνω οτι τα παιδια μικρης ηλικιας καλυπτονται απο την αγαπη των γονιων τους αλλα αργοτερα που θα αρχισουν να ανοιγουν τα φτερα τους νομιζω θα τα βοηθαει να πιστευουν οτι υπαρχει μια ανωτερη δυναμη, ενα ''αφεντικο'' που παρατηρει, συγχωρει, βοηθαει και αγαπαει. Κατα τα αλλα... θα με χαρακτηριζα αθρησκη... οποτε δεν πιστευω οτι θα χασουν και πολλα αν δεν ακολουθουν τα διαφορα εθιμα και κανονες.

 

3. Ποια πιστεύετε πως είναι η εικόνα που έχουν τα παιδιά για τα θρησκευτικά μυστήρια και τις θρησκευτικές λατρείες;

 

Αναλογα με το πως θα το παρουσιασει ο γονιος. Αν δινει σαν κινητρο το φοβο ή το πρεπει τοτε μαλλον θα το βλεπουν σαν αγγαρια. Αλλιως μαλλον ειναι κατι ευχαριστο, σαν ενα παιχνιδι που παιζει ολη η οικογενεια.

4. Πού "φαίνεται" ο θεός στην καθημερινή οικογενειακή ρουτίνα; Δηλαδή, μέσα από ποια ερεθίσματα γνωρίζει (ή όχι) το παιδί σας το θεό; (π.χ. πρωινή προσευχή, ιστορίες από βίβλο-καινή διαθήκη κτλ) Τι λέτε στα παιδιά σας; σε ποια ηλικία;

Η πιστη μου στο Θεο δεν φαινεται στην καθημερινοτητα μου. Δεν ειμαι φαν της ρουτινας στην πιστη. Και ειναι κατι προσωπικο σε γενικες γραμμες οχι ομαδικο.

Σκοπευω να μιλησω στον μικρο για τον Θεο αλλα μεχρι εκει. Θα ηταν ψεμμα να πω οτι ειμαι χριστιανη ορθοδοξη καθως δεν πιστευω σε βασικες αρχες του χριστιανισμου και δεν ακολουθω βασικους κανονες (νηστεια, εξομολογηση, κοινωνια), ωστοσο μου αρεσει που και που να πηγαινω στην εκκλησια να αναβω ενα κερακι και να προσευχομαι.Νιωθω πιο κοντα στο Θεο. Για αυτο το λογο θελω και ο γιος μου να βαφτιστει.Θελω να ανηκει σε μια θρησκεια για να εχει καπου να στραφει οταν θα εχει αναγκη για επαφη με τα θεια.

 

[kinkajoujou]

Kinka, το να ''πρέπει να αποδειχτεί ότι υπάρχει Θεός για να πιστέψουμε σε αυτόν'' θα ήταν οξύμωρο. Εξ ορισμού η πίστη σε κάτι συνεπάγεται ότι δεν έχεις αποδείξεις. Έχεις την πεποίθηση ότι κάτι ισχύει, είσαι ''1000%'' σίγουρος αλλά δεν έχεις αποδείξεις. Αλιώς δεν πιστεύεις απλώς ξέρεις (πάλι μέσα σε κάποια όρια βεβαιότητας...). [ΟΚ σε ένα άλλο επίπεδο όλα είναι σχετικά άρα πίστη και γνώση μπερδεύονται- αλλά αν παραμείνουμε στους ορισμούς λεξικών τότε υπάρχει διαφορά]

Οπότε όχι δεν θα έπρεπε να αποδειχτεί.

Σίγουρα δεν χωράνε αποδείξεις στη πίστη - αλιώς δεν θα ήταν πίστη.

Το θέμα είναι τι δρόμο διαλέγει ο καθένας να λύσει τα υπαρξιακά του ερωτήματα - στον βαθμό που τον απασχολούν.

Δεν μπορώ να πω ότι ένα παιδί το απασχολεί ''το θείο'' -από την φύση του - αλλά σίγουρα τα παιδιά τα απασχολεί ο θάνατος και τι γίνεται μετά που πεθαίνουμε. Επίσης σίγουρα το απασχολούν άλλα θέματα όπως κοινωνικές αδικίες που ανάφερε η serba αλλά και άλλα στα οποία μπορείς να συζητήσεις μαζί τους κατά την άποψη μου να απαντήσεις χωρίς να δώσεις θρησκευτική διάσταση. Η θρησκευτική διάστασταση είναι ''τεχνητή'' ή τελωςπάντων προέρχεται από την παραδοχή της ύπαρξης και παντοδυναμίας του Θεου.

 

Πάνω-κάτω αυτό φαντάζομαι ότι θα προσπαθήσω κι εγώ να περάσω στα παιδιά μου, ότι ο Θεός δεν είναι αυτός που κάθεται εκεί ψηλά και μετράει ποιος είναι καλός και ποιος κακός, αλλά το "βαρόμετρο" που έχουμε μέσα μας και μας λέει από μόνο του πότε φερόμαστε σωστά και πότε όχι. Η συνείδηση ίσως. Αλλά και η ελπίδα και η έμφυτη αισιοδοξία ότι αν στη ζωή προσπαθούμε (με τρόπο που δεν πάει κόντρα στις αξίες μας) μπορούμε να ανταπεξέλθουμε με αξιοπρέπεια στις δυσκολίες. Τώρα αν όλα αυτά θέλουν να τα συνοδεύσουν και με το τυπικό της νηστείας, της προσευχής κλπ, είναι ελεύθερα να το κάνουν. Εγώ προσωπικά μπορεί να μην ακολουθώ τις διαδικασίες αυτές, αλλά αν εκείνα το νιώθουν, είναι ελεύθερα να το κάνουν. Και τέλος, δεν χρειάζεται να μπλέκουν σε ατέρμονες αναζητήσεις για το αν πραγματικά υπάρχει ή όχι κλπ, φτάνει να θέλουν τα ίδια να θέλουν να το πιστέψουν.

 

Τώρα για τις κοινωνικές αδικίες κλπ, δεν θα τις συνέδεα με την ύπαρξη του θεού, αλλά καθαρά με την ανθρώπινη φύση. Δυστυχώς δεν φέρονται όλοι οι άνθρωποι με τρόπο θετικό για την κοινωνία, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, κάτι τέτοιο θα έλεγα, κι ότι μεγαλώνοντας τα ίδια τα παιδιά θα αποκτήσουν περισσότερη εμπειρία στο να αναγνωρίζουν τέτοιες καταστάσεις.

[mmdad]

Κατά τη διάρκεια μιας πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης περί της πρωινής προσευχής στα σχολεία, (http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=122389) προέκυψαν πολλές προεκτάσεις οι οποίες είναι ενδιαφέρουσες, αλλά δε σχετίζονται με το αρχικό θέμα.

 

Πήρα λοιπόν το θάρρος να ανοίξω ένα νέο θέμα για να φιλοξενηθούν οι απόψεις αυτές, χωρίς να δεσμεύονται από την "πρωινή προσευχή" στο σχολείο.

 

Στόχος του παρόντος θέματος είναι να δούμε διαφορετικές προσεγγίσεις στο θέμα θρησκεία/θεός/αθεΐα/... μέσα στην οικογένεια, στην καθημερινότητα, στα παιδιά και σε εμάς.

 

Και να θέσω κάποια ερωτήματα για αρχή.

 

1. Πιστεύετε πως η ηθική υπαγορεύεται από τη θρησκεία ή η θρησκεία ενσωμάτωσε την ηθική;

 

2. Αν τα παιδιά μυηθούν από μικρά στη θρησκευτική λατρεία, τι κερδίζουν (ή χάνουν); Αν δεν ακούσουν τίποτα, ποια μπορεί να είναι η μελλοντική τους πορεία;

 

3. Ποια πιστεύετε πως είναι η εικόνα που έχουν τα παιδιά για τα θρησκευτικά μυστήρια και τις θρησκευτικές λατρείες;

 

4. Πού "φαίνεται" ο θεός στην καθημερινή οικογενειακή ρουτίνα; Δηλαδή, μέσα από ποια ερεθίσματα γνωρίζει (ή όχι) το παιδί σας το θεό; (π.χ. πρωινή προσευχή, ιστορίες από βίβλο-καινή διαθήκη κτλ) Τι λέτε στα παιδιά σας; σε ποια ηλικία;

 

 

Φυσικά, μπορεί να σχολιαστεί οτιδήποτε άλλο σχετικό (ή και άσχετο ) με τα παραπάνω ερωτήματα.

 

 

Μόνο μία παράκληση να κάνω.

Να αποφύγουμε την προσωποποίηση των απόψεων. Δηλαδή, αν κάποιος διαφωνεί μαζί μας, ας μην τον φάμε σήμερα για πρωινό, γιατί δε φταίει ο κακομοίρης για τα δεινά του κόσμου!

 

Ειρήνη υμήν... και Καλή Αρχή!

 

Νομιζω οτι για να δοθει απαντηση στο τι κανουμε με τα παιδια πρεπει να γινει μια περιγραφη του τι κανουμε εμεις οι μεγαλοι. Τουλαχιστων οσοι ζουμε κατω απο την ιδια στεγη.

Ο μπαμπας: εχει να πατησει σε εκκλησια απο το 2010 που βαφτισαμε τον μικρο. Πιο πριν ειχε παει το 2008 (2 φορες!!) στην βαπτιση του μεγαλου και σε ενα γαμο. Αλλα φοραει τον σταυρο του (ισως ομως γιατι τον φοραγε η μητερα του μεχρι που πεθανε)

Η γιαγια: Παντα πηγαινε στην εκκλησια αλλα μετα το θανατο του πατερα μου μαλλον αρχισε να ασχολειται περισσοτερο. Νηστευει, προσευχεται και για μας και μαλλον μας σταυρωνει οταν φευγουμε απο το σπιτι

Εγω: θυμαμαι να πηγαινω στην εκκλησια απο μικρη. Με την μαμα μου. Ισως οχι απο πολυ μικρη. Σιγουρα δεν πηγα στο κατηχυτικο. Θυμαμαι οτι πηγαινα και στο γυμανσιο - λυκειο αλλα και οσο σπουδαζα 800 χιλιομετρα μακρια απο την μαμα μου. Αρα πηγαινα γιατι το ηθελα. Και στο Βελιο οταν ηρθα εψαξα να βρω εκκλησια και προσπαθω να πηγαινω καθε κυριακη με την μαμα μου τωρα παλι...

1. Νομιζω οτι η ηθκη ειναι συνδεδεμενη με την θρησκεια. Η θησκεια (η οποια θρησκεια) ειναι σαν το μανουαλ της ηθικης. Σου υπενθιμιζει τι ειναι σωστο και τι θα γινει αν παραβεις τον κανονα. Επισεις πιστευω οτι η θρησκεια ειναι συνδεδμενη με το κρατος. Κατα καιρους εχει εξυπηρετησει το κρατος (οχι μονο το ελληνικο) αλλα και πολλα αλλα. Κραταει τον λαο ενωμενο σε περιπτωση κρισης, κραταει τον λαο "ησυχο" γιατι ο αστυνομος μπορει να μην σε δει αλλα ο Θεος ή η οποια αντωτατη δυναμη βλεπει τα παντα..

Δεν γνωριζω αλλα νομιζω οτι αυτο που εννουμε εμεις θρησκια και ορθοδοξια δεν ειναι ακριβως αυτο που διδαξε ο Χριστος. Στο περασμα του χρονου αλλοι το προσαρμοσαν και εφτασαν να εχουν δωσει την μορφη που γνωριζουμε τωρα. Μαλλον ομως σταματησαν να το προσαρμοζουν. Ισως ο κοσμος να μην ασχολειται τοσο οσο παλια. Οχι μονο οι Χριστιανοι αλλα και οι αλλες θρησκειες δεν εχουν ανανεωθει.

Δεν νομιζω οτι καποιος που δεν ακολουθει καμια θρησκια ειναι by default ανηθικος ουτε αυτος που δηλωνει θρησκευομενος ειναι αυτοματα ηθικος (ξερετε ποσοι παπαδες παιδεραστε υπηρξαν στη καθολικη εκκλησια?).

 

2. Αν τα παιδια μυηθουν απο μικρα στην θρησκια θα ξερουν τι θα αποριψουν αργοτερα την εποχη της επαναστασης. Κατ αναγκη τα παιδια ακολουθουν την θρησκια (ή αθρησκια) των γονιων μια και οι γονεις αποφασιζουν για αυτα. Για ολα εμεις δεν αποφασιζουμε για αυτα? Τι γαλα θα πιουν, τι πανα θα φορεσουν, τι ονομα θα εχουν (ασχετα με το αν κανουμε ονοματοδοσια η βαπτιση) που θα πανε και ποτε. Εκ των πραγματων τα παιδια δεν μπορουν να μεγαλωσουν με ανεξηθρησκια. Εκτως αν καποιος ειναι διατεθιμενος να αφιερωσει τον ιδιο χρονο σε ολες τις υπαρχουσες θρησκιες (κατι που πιθανοτατα θα οδηγησει γονεις και παιδια στο να κανουν χαρακιρι - που δεν ειναι αποδεκτο σε ολες τις θρησκιες). Τωρα αν μεαωσουν χωρις θρησκεια ειναι πολυ πιθανο να μην παθουν τιποτα. Οπως και αν αποφασισουν να αλλαξουν θρησκια ή να μην ακολουθησουν καμια θρησκια. Εξαρταται απο το τι θα περασουν μεγαλωνοντας και το πως θα ειναι ο χαρακτηρα τους. Συμφωνω οτι ο ανθρωπος θελει καπου να πιστευει.. Τα μικρα παιδακια πιστευουν οτι οι γονεις τους ειναι παντοδυναμοι. Καποιοι ενηλικες πιστευουν οτι δεν εχουν αναγκη να πιστευουν καπου. Η θρησκια καλυπτει το αναμεσα για τα παιδια (εστι νομιζω).

 

3 Τα παιδια μου εχουν συμμετασχει μονο στο μυστηριο της Θειας Κοινωνιας (ενταξυ και της βαπτισης αλλα ηταν πολυ μικρα). Η Θεια Κοινωνια, ο εκκλησιασμος την Κυριακη ειναι μερος της ρουτινας τους. Τους λειπει αν δεν παμε στο Βελγιο αλλα δεν παρατηρησαν οτι δεν πηγαμε οσο ειμασταν διακοπες στην Ελλαδα.

 

4 Σε καθημερινη βαση κανουμε προσευχη το βραδυ. Στο Βελγικο σχολειο δεν κανουν προσευχη ουτε στο νηπιαγωγιο. Αποριες δεν εχουν εκφρασει ακομη. Περισυ πειραμε ενα βιβλιο για την Μεγαλη Εβδομαδα αλλα δεν το διαβασαμε. Φετος θα παρουμε για τα Χριστουγεννα και ελπιζω να εχει καλυτερη τυχη. Εικονες δεν εχουμε εδω. Ειχα στο κομοδινο μου αλλα τις μαζεψα γιατι τις χαλαγε ο μικρος..

[alcyon]

Πολύ ενδιαφέρουσες οι απόψεις που αναπτύσσονται!

 

ΜΑΡΙΑΛ, πραγματικά δεν είχα στο νου μου τα δικά σου παιδιά. "Πιάστηκα" από το γραπτό σου, γιατί τις απαντήσεις αυτές τις έχω ακούσει αρκετές φορές, και μάλιστα από ανθρώπους που βιώνουν τη θρησκευτικότητα με εντελώς διαφορετικό τρόπο ο καθένας και την ερμηνεύουν με εντελώς διαφορετικές εκφράσεις.

Αυτό που εσύ πολύ όμορφα, λες ... πως τα παιδιά σου ανταποκρίνονται θετικά... (και χαίρομαι πολύ γι' αυτό! )... δεν είναι πάντα ο κανόνας.

 

 

Να κάνω μια μικρή επισήμανση, επειδή κάποιος ανέφερε για ανεξιθρησκεία. Η "ανεξιθρησκεία" δεν είναι παν-θρησκεία. Ανεξιθρησκεία είναι η ικανότητα ανοχής των άλλων θρησκευτικών πεποιθήσεων, χωρίς να ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά. Δεν έχει σχέση με τη γνωριμία όλων των θρησκειών και των δογμάτων για να γίνει επιλογή. Δεν είναι μπουφές θρησκειών. Με μια κουβέντα, η ανεξιθρησκεία δεν είναι κανενός είδους θρησκευτική πεποίθηση.

 

 

ΜΑΡΙΑΛ, γράφεις... (και ξαναπιάνομαι από σένα... δεν το κάνω επίτηδες! ... ούτε σε έχω βάλει στο σημάδι. Απλά τα γράφεις μαζεμένα σε ένα και βολεύει ο λόγος σου. )

απάντηση με τέτοια σιγουριά προκείπτει για ένα και μόνο λόγο... (μιλάμε πάντα για συζητήσεις με παιδιά έτσι; )

είναι πολύ σκληρό να υποβάλω ένα παιδί σε τετοια δηλίματα...

με την ίδια λογική που δεν τους λέω για βιασμούς, βασανηστήρια, πολέμους κτλ τι σημαίνει ότι δεν γνωρίζω την ύπαρξή τους; όχι βέβαια απλά τα θεωρω too much για τα παιδάκια...

Δηλαδή, αν εσύ είχες αμφιβολίες... παρολ'αυτά θα έλεγες πως "ναι υπάρχει", μόνο και μόνο για να "γλυκάνεις" τον κόσμο τους; Ουσιαστικά αναφέρεσαι στην παρηγορητική δράση της πίστης;

 

 

 

 

Και εννοείται πως δεν περιμένω απάντηση μόνο από τη ΜΑΡΙΑΛ, αλλά από οποιονδήποτε έχει κάτι να πει...

[mmdad]

Τοτε η ανεξηθρησκια εχει να κανει ή με την ωριμοτητα του καθενος ή με την αδιαφορια του γενικως. Δεν με νοιαζει τι πιστευεις αρκει να μην με εμποδιζεις να πιστεψω αυτο που θελω και να μην προσπαθεις να με πισεις οτι αυτο που πιστευεις ειναι καλυτερο. Βεβαια σε αυτη την περιπτωση αυτοι που ακολουθουν την επισημη θρησκεια θα ειναι προνομοιουχοι μια και πχ θα εχουν το δικαιωμα να προσευχονται στο σχολειο ενω οι υπολοιποι θα εχουν μονο το δικαιωμα να απεχουν (ή να προσευχονται απο μεσα τους εστω)

[Lucy]

2. Αν τα παιδιά μυηθούν από νωρίς στη θρηκευτική λατρεία αυτό που χάνουν είναι η κριτική ικανότητα. Δεν πιστεύω ότι κερδίζουν κάτι.

 

 

χωρίς καμιά διάθεση αντιπαράθεσης, θα ήθελα να μου δικαιολογήσεις την άποψή σου (δες και το δικό μου αντίστοιχο ποστ για μιά άλλη άποψη)

 

Βεβαίως.

 

Καταρχήν να διευκρινήσω ότι ως "θρησκευτική λατρεία" αντιλαμβάνομαι την πιστή εφαρμογή των κανόνων και των δογματων της εκκλησίας.

 

Αν ένα μικρό παιδάκι το μυήσεις λοιπόν από νωρίς στην "θρησκευτική λατρεία", δηλαδή στο να αποδεχτεί κάποια πράγματα ως δεδομένα (γιατί έτσι λεει η εκκλησία) και να ακολουθεί κάποιους κανόνες μηχανικά μην ξέροντας καλά καλά γιατί τους ακολουθεί, δεν είναι προφανές ότι έτσι παρεμποδίζεις την ανάπτυξη της κριτικής του σκέψης?

 

Εγώ δεν θέλω να σπρώξω το παιδί προς τη μία κατεύθυνση ή την άλλη. Δεν με νοιάζει αργότερα αν θα πιστεύει κάπου και αν ναι σε τι και πως. Αυτό που με νοιάζει είναι να έχει κριτική σκέψη, να έχει δική του άποψη και να μην παρασύρεται από τον κάθε επιτήδειο που μπορεί να εκμεταλλευτεί τις όποιες ανησυχίες του.

 

Προφανώς και μαθαίνω στο παιδί κάποιες αρχές και αξίες, αλλά δεν είναι απαραίτητη η θρησκεία και η θρησκευτική λατρεία για να μάθει πχ να σέβεται τον συνάνθρωπό του, τα συναισθήματα των άλλων κτλ.

[Λαΐδα]

συμφωνω με Λουσυ. Εξαλλου η θρησκεια βασιζεται ΣΤΗΝ ΑΠΟΔΟΧΗ (συνηθως ανευ ορων) και οχι στην ΚΡΙΤΙΚΗ.

[DALIA]

Καταρχήν να διευκρινήσω ότι ως "θρησκευτική λατρεία" αντιλαμβάνομαι την πιστή εφαρμογή των κανόνων και των δογματων της εκκλησίας.

 

Αν ένα μικρό παιδάκι το μυήσεις λοιπόν από νωρίς στην "θρησκευτική λατρεία", δηλαδή στο να αποδεχτεί κάποια πράγματα ως δεδομένα (γιατί έτσι λεει η εκκλησία) και να ακολουθεί κάποιους κανόνες μηχανικά μην ξέροντας καλά καλά γιατί τους ακολουθεί, δεν είναι προφανές ότι έτσι παρεμποδίζεις την ανάπτυξη της κριτικής του σκέψης?

 

ξέρεις κάτι Lucy αυτό εξαρτάται και από το πόσο έχεις βοηθήσει το παιδί σου να αναπτύξει κριτική σκέψη, εξαρτάται από το χαρακτήρα του παιδιού.

Έχω δύο φίλους...του ενός η οικογένεια μάρτυρες του Ιεχωβά, του άλλου χο αλλά όπως ακριβώς το γράφεις...πιστή εφαρμογή των κανόνων και απο τις δύο πλευρές...ο ένας μάλιστα έχασε την αδερφή του από μη μετάγγιση αίματος στα 32 της:cry:.

Αυτός που προέρχεται από την οικογένεια των μαρτύρων έγινε άθεος και ο άλλος 12θειστής.

[Lucy]

ξέρεις κάτι Lucy αυτό εξαρτάται και από το πόσο έχεις βοηθήσει το παιδί σου να αναπτύξει κριτική σκέψη, εξαρτάται από το χαρακτήρα του παιδιού.

Έχω δύο φίλους...του ενός η οικογένεια μάρτυρες του Ιεχωβά, του άλλου χο αλλά όπως ακριβώς το γράφεις...πιστή εφαρμογή των κανόνων και απο τις δύο πλευρές...ο ένας μάλιστα έχασε την αδερφή του από μη μετάγγιση αίματος στα 32 της:cry:.

Αυτός που προέρχεται από την οικογένεια των μαρτύρων έγινε άθεος και ο άλλος 12θειστής.

 

Το τι έγινε (άθεος, 12θειστής ή οτιδήποτε) δεν έχει να κάνει με την κριτική σκέψη.

Και βέβαια δεν λέω ότι δεν διαθέτουν καθόλου κριτική σκέψη έτσι? Απλώς όσο να΄ναι την παρεμποδίζεις όταν υπαγορεύεις στο παιδί από μικρό στην ουσία το πως θα σκέφτεται και τι θα πιστεύει. Μπορεί τελικά να μην καταφέρεις να αποδεχτεί αυτό που προσπαθείς να του περάσεις, αλλά θα το κάνεις να καταπιεί αμάσητο κάτι που θα του περάσει κάποιος άλλος.

 

Γενικότερα μιλώντας, όταν κάποιος μαθαίνει να εξαρτάται από κάποιον, σε όλη του τη ζωή θα χρειάζεται κάποιον προστάτη. Εγώ θέλω να κάνω τα παιδιά μου όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητα και να έχουν δική τους άποψη και θεώρηση ζωής.

[DALIA]

Το τι έγινε (άθεος, 12θειστής ή οτιδήποτε) δεν έχει να κάνει με την κριτική σκέψη.

 

Γιατί το λες αυτό...μπόρεσαν και έκρινα ( σωστό-λάθος δεν έχει σημασία ) ότι αυτό που είχαν στην οικογένεια δεν τους ταίριαζε.

Εγώ πάλι πιστεύω το αντίθετο.Οι γονείς παρόλλα τα κολλήματα τους άφησαν τα παιδιά να αναπτύξουν τη δική τους κριτική σκέψη αλλιώς θα πήγαιναν με παρωπίδες σε αυτό που πίστεύαν οι γονείς...

Και βέβαια δεν λέω ότι δεν διαθέτουν καθόλου κριτική σκέψη έτσι? Απλώς όσο να΄ναι την παρεμποδίζεις όταν υπαγορεύεις στο παιδί από μικρό στην ουσία το πως θα σκέφτεται και τι θα πιστεύει. Μπορεί τελικά να μην καταφέρεις να αποδεχτεί αυτό που προσπαθείς να του περάσεις, αλλά θα το κάνεις να καταπιεί αμάσητο κάτι που θα του περάσει κάποιος άλλος.

 

Sorry αλλά χρησιμοποίησες τη λέξη προφανές οπότε από κει πιάστηκα και έδοσα τα 2 παραδείγματα που ιδιαίτερα το 1 τα έχω ζήσει από πολύ κοντά.

[jannis]

...

2. Αν τα παιδια μυηθουν απο μικρα στην θρησκια θα ξερουν τι θα αποριψουν αργοτερα την εποχη της επαναστασης. Κατ αναγκη τα παιδια ακολουθουν την θρησκια (ή αθρησκια) των γονιων μια και οι γονεις αποφασιζουν για αυτα. Για ολα εμεις δεν αποφασιζουμε για αυτα? Τι γαλα θα πιουν, τι πανα θα φορεσουν, τι ονομα θα εχουν (ασχετα με το αν κανουμε ονοματοδοσια η βαπτιση) που θα πανε και ποτε. Εκ των πραγματων τα παιδια δεν μπορουν να μεγαλωσουν με ανεξηθρησκια. Εκτως αν καποιος ειναι διατεθιμενος να αφιερωσει τον ιδιο χρονο σε ολες τις υπαρχουσες θρησκιες (κατι που πιθανοτατα θα οδηγησει γονεις και παιδια στο να κανουν χαρακιρι - που δεν ειναι αποδεκτο σε ολες τις θρησκιες). ..

 

Ενας λόγος παραπάνω για μένα για να μην ''μεταδώσω'' τις ιδέες/αντιλήψεις στα παιδιά μου. Φυσικά και θέλω να αποφασίσουν μόνοι τους, αλλά ενδόμυχα πιστεύω θα είμουν δυσαριστημένη αν επέλεγαν κάτι πολύ διαφορετικό ή που θα ερχόταν σε σύγκρουση με τα δικά μου πιστεύω - αυτό είναι πέραν του ''λογικού'' ελέγχου μου. Θα ήθελα λοιπόν αν διάλεγαν κάτι τόσο διαφορετικό να μην το κάνουν από αντίδραση. Ενας λόγος παραπάνω για μένα να μην παροτρύνω προς μια ή άλλη κατεύθυνση.

 

Αν τα παιδιά έχουν ήδη στο περιβάλλον τους ανθρώπους με διαφορετικές αντιλήψεις (πολλές φορές οι ίδιοι οι γονείς) - που σέβονται τις αντιλήψεις των άλλων- δεν είναι απαραίτητο να ακολουθήσουν τους γονείς. Δεν νομίζω ότι για να διδάξεις τι σημαίνει ανεξιθρησκεία πρέπει να διδάξεις όλες τις θρησκείες. Πρέπει απλά να τους πληροφορήσεις ότι αυτές υπάρχουν και να διδάξεις τον σεβασμό στις διαφορετικές αντιλήψεις - στον βαθμό που μπορείς...