ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ?

[mariaVdr]

Απλά, όταν οι ήρωες που σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης ήταν αγράμματοι και ας πούμε χαμηλού φυσικού αναστήματος, θεωρώ ότι είναι εντελώς αυθαίρετο να απαιτούμε οι άνθρωποι που θα τους τιμήσουν να πρέπει υποχρεωτικά να είναι καλοί μαθητές και ψηλοί.

 

Αυτό για μένα δείχνει πόσο μακριά βρίσκονται τα ιδανικά μας από αυτά τα ίδια ιδανικά που υποτίθεται ότι τιμούμε.

 

ΥΓ Οι σχολικές επιδώσεις των μαθητών είναι κάτι που αφορά τη δική τους προσπάθεια για τη δική τους εξέλιξη. Δεν είναι κάτι που απαιτεί την απόδοση τιμής από την υπόλοιπη κοινωνία, ειδικά σε επίπεδο δεκάτων βαθμολογίας.

Συμφωνώ ότι διαφωνούμε.

Η δική τους προσπάθεια για την δική τους εξέλιξη μπορεί να βοηθήσει αργότερα μια ολόκληρη κοινωνία.

Προσωπικά πιστεύω ότι η προσπάθεια του καθενός να τιμάται, όποια και αν είναι αυτή.Ειδικά όταν πρόκειται για προσπάθεια που κάνει ένα παιδί για να γίνει αύριο επιστήμονας και να έχουμε να καμαρώνουμε έλληνες να διαπρέπουν.Αυτός ο τρόπος τους παρέχεται αυτή την στιγμή.

[kikileuteris]

συμφωνώ, κι εγώ θέλω το παιδί μου πρώτα να είναι άνθρωπος και μετά οτιδήποτε άλλο, ναι αισθάνομαι υπερήφανη όπως κάθε άνθρωπος για την πατρίδα τους, αλλά επίσης αισθάνομαι άνθρωπος του κόσμου κι ας μην είμαι πολυταξιδεμένη, τα σύνορα είναι κάτι τόσο τυπικό και εφήμερο, και η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη αντιπαραθέσεις χωρίς νόημα για αυτό ακριβώς το τόσο εφήμερο, ή για θρησκείες ή για χρήματα,

το παιδί μου πραγματικά δεν ξέρω που θα επιλέξει να ζήσει, θέλω όμως να γίνει βαθειά ανθρωπιστής, να του εμφυσήσω πανανθρώπινες και διαχρονικές αξίες και να μην κολλάει στο χρώμα του δέρματος ή στη χώρα του διαβατηρίου ή στο θεό που πιστεύει καθένας

 

Πολύ χαίρομαι που υπάρχουν και αυτές οι απαντήσεις. Άρα δεν είμαι η μόνη που αισθάνεται έτσι.

Δεν μου αρέσει να αισθάνομαι ότι για να αποδείξω κάτι πρέπει να κάνω συγκεκριμένα πράγματα. Είναι κάτι που με καταπιέζει και εμένα επειδή η παρέλαση δεν μου άρεσε και το σχολείο δεν μας επέτρεπε να μην παρελαύνουμε, καταπιεζόμουν και πήγαινα στην παρέλαση.

Αυτό βέβαια δεν το βλέπω ως λόγο να καταργηθούν, αλλά θα ήθελα να δω να καταργούν τον τρόπο με τον οποίο επιλέγουν τους μαθητές που βρίσκονται στην σημαία και να δώσουν μέσω κλήρωσης το δικαίωμα να μπορούν να συμμετέχουν όλοι στην σημαία.

 

eleanax, και σε μένα αρέσει να αισθάνομαι πολίτης του κόσμου, είναι τόσο ωραίο συναίσθημα.

 

 

Κύριε αντμίν θέμε κουμπί like.

 

Sternchen, και Eleanax με καλύψατε!

[sternchen]

Ναι για μένα όμως δεν ισχύει το όπου γης και πατρίς.Η 'γη' μπορεί να είναι οπουδήποτε η πατρίδα είναι πάντα μια.

Αναφέρθηκε παραπάνω το πολίτης του κόσμου αλλά δεν το έκανα παρέθεση το σχόλιο της κοπέλας γιατί δεν ήθελα να απαντήσω μόνο σε αυτό.Εγώ λοιπόν θεωρώ ότι έχω μια αρχή, ένα σημείο αναφοράς, ένα χαρακτηριστικό όπως θές πάρτο..είμαι Ελληνίδα.Για να μάθω λοιπόν να τιμώ και να σέβομαι τις πατρίδες των άλλων πρέπει αρχικά να μάθω να σέβομαι την δικιά μου.

 

Βέβαια για να σέβομαι μια πατρίδα-χώρα πρέπει να εισπράττω και τον δικό της σεβασμό απέναντι στους πολίτες αυτής της πατρίδας-χώρας, αλλιώς δεν την σέβομαι αυτήν την χώρα, αλλά απλά κοιτάζω να συνεχίζω την ζωή μου χωρίς να ενοχλώ κανέναν από τους γύρω μου και να αδικώ.

Προσωπικά δεν καμαρώνω μόνο τους επιστήμονες, αλλά και τους οδοκαθαριστές και μέσα μου είναι το ίδιο σημαντικοί, ο καθένας με την αξία του.

[mariaVdr]

Βέβαια για να σέβομαι μια πατρίδα-χώρα πρέπει να εισπράττω και τον δικό της σεβασμό απέναντι στους πολίτες αυτής της πατρίδας-χώρας, αλλιώς δεν την σέβομαι αυτήν την χώρα, αλλά απλά κοιτάζω να συνεχίζω την ζωή μου χωρίς να ενοχλώ κανέναν από τους γύρω μου και να αδικώ.

Προσωπικά δεν καμαρώνω μόνο τους επιστήμονες, αλλά και τους οδοκαθαριστές και μέσα μου είναι το ίδιο σημαντικοί, ο καθένας με την αξία του.

Η πατρίδα δεν είναι η εκάστοτε κυβέρνηση, ο καθενας που ανεβαίνει στην εξουσία για να κυβερνήσει.

Δεν είπα ότι δεν έχουν αξία οι υπόλοιποι παρά μόνο οι επιστήμονες.Εγραψα για την προσπάθεια των πρώτων και ότι προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να τιμάται.

''Προσωπικά πιστεύω ότι η προσπάθεια του καθενός να τιμάται, όποια και αν είναι αυτή.Ειδικά όταν πρόκειται για προσπάθεια που κάνει ένα παιδί για να γίνει αύριο επιστήμονας και να έχουμε να καμαρώνουμε έλληνες να διαπρέπουν.Αυτός ο τρόπος τους παρέχεται αυτή την στιγμή. ''

[sternchen]

Ειδικά όταν πρόκειται για προσπάθεια που κάνει ένα παιδί για να γίνει αύριο επιστήμονας και να έχουμε να καμαρώνουμε έλληνες να διαπρέπουν.Αυτός ο τρόπος τους παρέχεται αυτή την στιγμή.

 

Τους δίνουν αριστείο και βραβείο και χρηματικά ποσά έδιναν, αλλά μην ξεχνάμε ότι τους ανταμοίβουν με τους βαθμούς που παίρνουν στα τρίμηνα.

 

 

ΥΓ Οι σχολικές επιδώσεις των μαθητών είναι κάτι που αφορά τη δική τους προσπάθεια για τη δική τους εξέλιξη. Δεν είναι κάτι που απαιτεί την απόδοση τιμής από την υπόλοιπη κοινωνία, ειδικά σε επίπεδο δεκάτων βαθμολογίας.

 

Αυτό ακριβώς με εκφράζει και μένα και με ενοχλεί αυτή η επιδειξιομανία που υπάρχει στην χώρα μας, αυτός είναι ο πρώτος μαθητής κτλ, αυτός σπουδάζει ιατρική, αυτός εκείνο για να έχουμε να λέμε.

Και το να γίνεται μια γιορτή ευκαιρία να διακριθούν οι άριστοι μπροστά μπροστά δεν μου αρέσει καθόλου, με απωθεί.

Θα ήθελα να δίνεται και μια ευκαιρία σε αυτούς που έχουν πιο χαμηλές επιδόσεις, αλλά τόσο μπορούν και προσπαθούν και να αισθάνονται και αυτοί ότι η προσπάθεια πάντα ανταμοίβεται, σαν λέμε στην κλήρωση θα συμμετέχουν όλοι οσοι βγάζουν πχ 15 μέσο όρο και πάνω, αυτό θα πει για μένα κίνητρο, ώστε να το συνδέσω με την ανταμοιβή του καλού, που θα τιμήσει τους εθνικούς ήρωες μας.

[sternchen]

Η πατρίδα δεν είναι η εκάστοτε κυβέρνηση, ο καθενας που ανεβαίνει στην εξουσία για να κυβερνήσει.

 

Πατρίδα για μένα είναι όπου αισθάνομαι σπίτι μου και όπου αισθάνομαι ότι μου δίνουν σημασία και δεν με κάνουν να αισθάνομαι τρόμο για το μέλλον μου.

Δεν με νοιάζει εαν θα είναι οι κυβερνώντες ή οι ψηφοφόροι τους.

Το συναίσθημα της ασφάλειας και της ηρεμίας είναι αυτό που με ενδιαφέρει, όπου το αισθάνομαι αυτό, τότε ξέρω ότι εκεί είναι η πατρίδα μου.

Μια πατρίδα που πουλάει τους ανθρώπους της δεν την θέλω και δεν εννοώ μόνο τους κυβερνώντες, αλλά και όλους αυτούς που αποτελούν τον ιστό της βρισκόμενοι σε καίριες θέσεις.

[kikileuteris]

Βέβαια για να σέβομαι μια πατρίδα-χώρα πρέπει να εισπράττω και τον δικό της σεβασμό απέναντι στους πολίτες αυτής της πατρίδας-χώρας, αλλιώς δεν την σέβομαι αυτήν την χώρα, αλλά απλά κοιτάζω να συνεχίζω την ζωή μου χωρίς να ενοχλώ κανέναν από τους γύρω μου και να αδικώ.

Προσωπικά δεν καμαρώνω μόνο τους επιστήμονες, αλλά και τους οδοκαθαριστές και μέσα μου είναι το ίδιο σημαντικοί, ο καθένας με την αξία του.

 

Πατρίδα για μένα είναι όπου αισθάνομαι σπίτι μου και όπου αισθάνομαι ότι μου δίνουν σημασία και δεν με κάνουν να αισθάνομαι τρόμο για το μέλλον μου.

Δεν με νοιάζει εαν θα είναι οι κυβερνώντες ή οι ψηφοφόροι τους.

Το συναίσθημα της ασφάλειας και της ηρεμίας είναι αυτό που με ενδιαφέρει, όπου το αισθάνομαι αυτό, τότε ξέρω ότι εκεί είναι η πατρίδα μου.

Μια πατρίδα που πουλάει τους ανθρώπους της δεν την θέλω και δεν εννοώ μόνο τους κυβερνώντες, αλλά και όλους αυτούς που αποτελούν τον ιστό της βρισκόμενοι σε καίριες θέσεις.

 

Βρε στέρνχεν, σα να μιλάω εγώ ένα πράμα

[sesame]

Οι σχολικές επιδόσεις είναι μία προσπάθεια των παιδιών και αυτά που προσπαθούν περισσοτερο, σαφώς και θα πρέπει να αμοίβονται.

Ένα παιδί δηλαδηή που είναι αδιάφορο θα έχει τα ίδια δικαιώματα με κάποιο που αγωνίζεται? Μέγα λάθος....και άδικο για το δευτερο παιδί (και γιατί να συνεχίσει να το κάνει αφού όλοι την ίδια αντιμετώπιση έχουμε?) αλλά και καταστροφικό για το πρώτο παιδί (ποτέ δεν θα έχει κίνητρο να κάνει κάτι καλύτερο για τον εαυτό του)

Σίγουρα η σχολική επίδοση δεν προκαθορίζει τη μελλοντική πορεία των παιδιών αλλά δείχνει ποιά παιδιά έχουν μάθει να προσπαθούν. Και αυτό πρέπει να επιβραβεύεται.

Ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης δεν ήξεραν από σχολικές επιδόσεις, όχι! Αλλά δεν ήξεραν επίσης ότι κάποια στιγμή ο προσπαθών περισσοτερο δεν θα αναγνωρίζεται. Αυτοί οι ήρωες χάρισαν τη ζωή τους, ήταν μέγιστη η προσπάθεια τους....τουλάχιστον τιμούνται! ...πάλι καλά....

Φέτος ήταν η πρώτη φορά που παρέλασε ο μεγάλος μου γιος (πρωτάκι). Ένιωσα μεγάλη υπερηφάνεια για το έθνος μου παρ΄όλην αυτην την οικονομοκή και πολιτκή κατάντια.

Είναι στο χέρι μας να κρατήσουμε τα θετικά και τα προτερήματα των προγόνων μας, την προσπάθεια τους και τον αγώνα τους, και όχι να χρησιμοποιούμε την 'καραμέλα' πόσο άχρηστοι είναι οι νεοέλληνες ώστε να μην φοβόμαστε να αχρηστευτούμε και εμείς.

Η νεολαία εξακολουθεί να θέλει πρότυπα, όραμα, παραδείγματα.....μια οικονομική κρίση και πολλά πολιτικά σκάνδαλα δεν απαξιώνουν την κληρονομιά μας...αρκεί βέβαια να την εκτιμούμε και να την χρησιμοποιούμε και εμείς ως πρότυπο - όραμα.

 

Ακριβώς!

Δεν καταλαβαίνω γιατί ενοχλείστε αν τη σημαία κρατούν αυτοί που προσπάθησαν περισσότερο....και δεν έχει να κάνει με το μπόι......έχει να κάνει μόνο με τις επιδόσεις....

[sternchen]

Δεν καταλαβαίνω γιατί ενοχλείστε αν τη σημαία κρατούν αυτοί που προσπάθησαν περισσότερο....και δεν έχει να κάνει με το μπόι......έχει να κάνει μόνο με τις επιδόσεις....

 

Μας ενοχλεί, γιατί δεν θα έπρεπε να συγχέονται οι επιδόσεις με μια εθνική εορτή, όπου όλοι γιορτάζουν το ίδιο γεγονός, αλλά το ίδιο το γεγονός χρησιμοποιείται και σαν επιβράβευση των σχολικών επιδόσεων.

[kikileuteris]

Μας ενοχλεί, γιατί δεν θα έπρεπε να συγχέονται οι επιδόσεις με μια εθνική εορτή, όπου όλοι γιορτάζουν το ίδιο γεγονός, αλλά το ίδιο το γεγονός χρησιμοποιείται και σαν επιβράβευση των σχολικών επιδόσεων.

 

Επιτέλους! Σε ένα θέμα κάποιος με καλύπτει απόλυτα και δε χρειάζεται να γράφω επιχειρήματα!!!!!!!!!!!!

 

Θενκ γιου στέρνχεν.

 

Αντμίν, θέμε κουμπί λάικ!

[sesame]

Κάποιος τρόπος έπρεπε να υπάρχει όμως για να πάρει ένας τη σημαία......εσείς δηλαδή τι θα προτείνατε?

Νομίζω πάντως πως σε ένα σχολείο αυτό που μετράει περισσότερο είναι οι επιδόσεις.......και είναι το σωστότερο κριτήριο για σχολικές παρελάσεις..........όλοι ξέρουν πως ο καλύτερος παίρνει τη σημαία...άρα όλοι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες αν μελετήσουν........ακόμη δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα....

[Αγγελίνα_2]

" H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες."

 

Άρθρο 16, παράγραφος 2 του Ελληνικού Συντάγματος

 

Μέσα σε αυτό το πνεύμα εντάσσονται και οι μαθητικές παρελάσεις. Εγώ έχω παρελάσει και ως σημαιοφόρος και ως παραστάτρια και στη γραμμή και πάντα το απολάμβανα το ίδιο. Το εύρισκα απόλυτα δίκαιο, επίσης, να σηκώνει τη σημαία ο εκάστοτε αριστούχος, γιατί δε μπορώ να φανταστώ κάποιον αλλο, πιο δίκαιο, τρόπο να επιλέγεται ο σημαιοφόρος. Το δέλεαρ είναι πολύ μικρό, πάντως, για να ξεσκιστείς όλη τη χρονιά στο διάβασμα...αν δηλαδή δεν έχεις σκοπό να το κάνεις, ούτως ή άλλως, οπωσδήποτε δε θα το κάνεις για τη μία φορά το χρόνο, που θα σηκώσεις τη σημαία. Γιατί, να μην ξεχνάμε και την άλλη πλευρά, ο σημαιοφόρος είναι επίσης, συνήθως, για τους συμμαθητές του, το φυτό, ο σπασίκλας και ούτω καθεξής. Μη λέμε λοιπόν ότι αυτή η επιβράβευση του αριστούχου ωθεί τους μαθητές σε αθέμιτο ανταγωνισμό, είναι αστείο, το ξαναλέω, κανείς δε διαβάζει μόνο και μόνο για να του δώσουν τη σημαία.

 

Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους, μέσα στην εναγώνια προσπάθειά τους να επιδείξουν το φιλελεύθερο και προοδευτικό πνεύμα που τους διακατέχει, να φτάνουν στο άλλο άκρο, να απορρίπτουν συλλήβδην ό,τι οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ως αναχρονιστικό και αρτηριοσκληρωτικό και να θέλουν να καταστήσουν αυτη τους την απόρριψη ως επικρατούσα άποψη, ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ. Για μένα, ο ορισμός του φασισμού είναι το δίκαιο των λίγων να υπερισχύει των πολλών, και μάλιστα με το έτσι θέλω. Η σχολική παρέλαση έχει πολύ μεγάλη οικειοθελή συμμετοχή και δεν είναι, σε καμια περίπτωση, ειδικά σήμερα, υποχρεωτική. Διαφορετικά, δε θα παρήλαυνε μία "διμοιρία" από κάθε σχολείο, αλλά όλο το σχολείο μαζί. Αδιανόητο. Αν κάποιος μαθητής της 6ης Δημοτικού ή της 3ης Γυμνασίου ή Λυκείου, δεν επιθυμεί να παρελάσει, μπορεί καλλιστα να αντικατασταθεί από αλλον μαθητή, μικρότερης τάξης, όπως συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει. Αν κάποιος δάσκαλος ή καθηγητής προσπαθήσει να το επιβάλλει, απευθυνόμαστε στο Διευθυντή του σχολείου και στην Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με αναφορά, αν χρειαστεί. Τόσο απλά.

 

Συγκεκριμένα, θυμάμαι που εμείς παρακαλούσαμε να μη θέλήσει καποιο μεγαλυτερο παιδι να παρελάσει, για να πάρουμε τη θέση του, γεγονός που συνέβαινε σχεδόν κάθε χρονιά. Ήταν τιμή για εμάς να επιλεγούμε για την παρέλαση, ποτέ δεν το είδαμε ως υποχρέωση, γιατί όποιος ένιωθε έτσι, απλά δεν συμμετείχε και τελείωνε η υπόθεση. Αδυνατώ να πιστέψω ότι σε όλα τα άλλα σχολεια ίσχυαν εντελώς διαφορετικά πραγματα, από ό,τι στο δικό μου.

 

Τέλος, οι γονείς που επιθυμούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους βάσει της λογικής του οικουμενισμού και της παγκοσμιοποίησης, είναι ελεύθεροι να το πράξουν και δε θα τους πει κανένας τίποτα. Ας μη συμμετέχουν στις εθνικές εορτές, στις παρελάσεις, ακόμα ακόμα, ας επιλέξουν να μην παρακολουθούν τα παιδιά τους το μάθημα των θρησκευτικών, ή οτιδήποτε άλλο, εντός των νόμιμων ορίων που τους παρέχονται. Εμένα όμως και όλων των άλλων, που θέλουμε να αναθρέψουμε Ελληνες πολίτες, ας μην υπονομεύουν το δικαίωμά μας, να το πράξουμε.

[missirlou]

..........όλοι ξέρουν πως ο καλύτερος παίρνει τη σημαία...άρα όλοι έχουν τις ίδιες ευκαιρίες αν μελετήσουν........ακόμη δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το πρόβλημα....

έτσι είναι...

 

" H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες."

 

Άρθρο 16, παράγραφος 2 του Ελληνικού Συντάγματος

 

Μέσα σε αυτό το πνεύμα εντάσσονται και οι μαθητικές παρελάσεις. Εγώ έχω παρελάσει και ως σημαιοφόρος και ως παραστάτρια και στη γραμμή και πάντα το απολάμβανα το ίδιο. Το εύρισκα απόλυτα δίκαιο, επίσης, να σηκώνει τη σημαία ο εκάστοτε αριστούχος, γιατί δε μπορώ να φανταστώ κάποιον αλλο, πιο δίκαιο, τρόπο να επιλέγεται ο σημαιοφόρος. Το δέλεαρ είναι πολύ μικρό, πάντως, για να ξεσκιστείς όλη τη χρονιά στο διάβασμα...αν δηλαδή δεν έχεις σκοπό να το κάνεις, ούτως ή άλλως, οπωσδήποτε δε θα το κάνεις για τη μία φορά το χρόνο, που θα σηκώσεις τη σημαία. Γιατί, να μην ξεχνάμε και την άλλη πλευρά, ο σημαιοφόρος είναι επίσης, συνήθως, για τους συμμαθητές του, το φυτό, ο σπασίκλας και ούτω καθεξής. Μη λέμε λοιπόν ότι αυτή η επιβράβευση του αριστούχου ωθεί τους μαθητές σε αθέμιτο ανταγωνισμό, είναι αστείο, το ξαναλέω, κανείς δε διαβάζει μόνο και μόνο για να του δώσουν τη σημαία.

 

Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους, μέσα στην εναγώνια προσπάθειά τους να επιδείξουν το φιλελεύθερο και προοδευτικό πνεύμα που τους διακατέχει, να φτάνουν στο άλλο άκρο, να απορρίπτουν συλλήβδην ό,τι οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ως αναχρονιστικό και αρτηριοσκληρωτικό και να θέλουν να καταστήσουν αυτη τους την απόρριψη ως επικρατούσα άποψη, ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ. Για μένα, ο ορισμός του φασισμού είναι το δίκαιο των λίγων να υπερισχύει των πολλών, και μάλιστα με το έτσι θέλω. Η σχολική παρέλαση έχει πολύ μεγάλη οικειοθελή συμμετοχή και δεν είναι, σε καμια περίπτωση, ειδικά σήμερα, υποχρεωτική. Διαφορετικά, δε θα παρήλαυνε μία "διμοιρία" από κάθε σχολείο, αλλά όλο το σχολείο μαζί. Αδιανόητο. Αν κάποιος μαθητής της 6ης Δημοτικού ή της 3ης Γυμνασίου ή Λυκείου, δεν επιθυμεί να παρελάσει, μπορεί καλλιστα να αντικατασταθεί από αλλον μαθητή, μικρότερης τάξης, όπως συνέβαινε και εξακολουθεί να συμβαίνει. Αν κάποιος δάσκαλος ή καθηγητής προσπαθήσει να το επιβάλλει, απευθυνόμαστε στο Διευθυντή του σχολείου και στην Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας ή Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με αναφορά, αν χρειαστεί. Τόσο απλά.

 

Συγκεκριμένα, θυμάμαι που εμείς παρακαλούσαμε να μη θέλήσει καποιο μεγαλυτερο παιδι να παρελάσει, για να πάρουμε τη θέση του, γεγονός που συνέβαινε σχεδόν κάθε χρονιά. Ήταν τιμή για εμάς να επιλεγούμε για την παρέλαση, ποτέ δεν το είδαμε ως υποχρέωση, γιατί όποιος ένιωθε έτσι, απλά δεν συμμετείχε και τελείωνε η υπόθεση. Αδυνατώ να πιστέψω ότι σε όλα τα άλλα σχολεια ίσχυαν εντελώς διαφορετικά πραγματα, από ό,τι στο δικό μου.

 

Τέλος, οι γονείς που επιθυμούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους βάσει της λογικής του οικουμενισμού και της παγκοσμιοποίησης, είναι ελεύθεροι να το πράξουν και δε θα τους πει κανένας τίποτα. Ας μη συμμετέχουν στις εθνικές εορτές, στις παρελάσεις, ακόμα ακόμα, ας επιλέξουν να μην παρακολουθούν τα παιδιά τους το μάθημα των θρησκευτικών, ή οτιδήποτε άλλο, εντός των νόμιμων ορίων που τους παρέχονται. Εμένα όμως και όλων των άλλων, που θέλουμε να αναθέψουμε Ελληνες πολίτες, ας μην υπονομεύουν το δικαίωμά μας, να το πράξουμε.

ωραίο ποστ αγγελίνα

 

Και εγώ είχα την τιμή και να κρατήσω τη σημαία, και να παρασταθώ δίπλα της και να είμαι 'στη γραμμή' μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου. Ποτέ δεν μου το επέβαλλε κανείς.

 

Ήταν μεγάλη η τιμή και η χαρά...μακάρι να την νιώσουν και τα παιδιά μου..

[Τόνια]

Ας μη συμμετέχουν στις εθνικές εορτές, στις παρελάσεις, ακόμα ακόμα, ας επιλέξουν να μην παρακολουθούν τα παιδιά τους το μάθημα των θρησκευτικών, ή οτιδήποτε άλλο, εντός των νόμιμων ορίων που τους παρέχονται. Εμένα όμως και όλων των άλλων, που θέλουμε να αναθέψουμε Ελληνες πολίτες, ας μην υπονομεύουν το δικαίωμά μας, να το πράξουμε.

 

 

Δηλ. εγώ που δεν δεν συμφωνώ με την ιδέα των παρελάσεων και δεν επιθυμώ να παρακολουθήσει το παιδί μου μάθημα Θρησκευτικών δεν θα μεγαλώσω Έλληνα πολίτη;;; τι σχέση έχει η υπηκοότητα με αυτά;;; αφού στην Έλλαδα τον γέννησα και την υπηκοότητα την έχει... Έλληνες είναι μόνο οι ορθόδοξοι που συμφωνούν με τις παρελάσεις;;

[kinkajoujou]

Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους, μέσα στην εναγώνια προσπάθειά τους να επιδείξουν το φιλελεύθερο και προοδευτικό πνεύμα που τους διακατέχει, να φτάνουν στο άλλο άκρο, να απορρίπτουν συλλήβδην ό,τι οι ίδιοι χαρακτηρίζουν ως αναχρονιστικό και αρτηριοσκληρωτικό και να θέλουν να καταστήσουν αυτη τους την απόρριψη ως επικρατούσα άποψη, ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΤΑ ΔΙΑΝΟΙΑ.

 

Συμφωνώ με αυτό.

 

Προσωπικά οι παρελάσεις με αφήνουν παγερά αδιάφορη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει το ίδιο να ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους, κι επειδή εγώ δεν ασχολούμαι να καταργηθούν κιόλας. Ούτε οι δικές μου απόψεις είναι απαραίτητα πιο προοδευτικές, ούτε έχω απαραίτητα πιο συνειδητή στάση ζωής επειδή δεν θεωρώ ότι η παρέλαση διαμορφώνει εθνικό χαρακτήρα. Τι άλλο θα ακούσουμε δλδ...

 

Αν δεν σας εκφράζουν, δεν επιτρέπετε στο παιδί σας να συμμετάσχει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείτε να επιβάλλετε και στο παιδί του γείτονα να μην συμμετάσχει, έτσι δεν είναι; Όπως μας δίδαξε κι ο μέγας διδάσκαλος του γένους Τζέιμης Μποντ "Ζήσε, κι άσε τους άλλους να ζήσουν".

 

Και για πολλούς που διατείνονται ότι είναι πολίτες του κόσμου κλπ κλπ, έχω να προτείνω μια μακρόχρονη παραμονή σε χώρα του εξωτερικού, εκεί βλέπεις πραγματικά πόσο Έλληνας (ή Ουζμπέκος ή Κιργίσιος ή οτιδήποτε) είσαι, και πόσο η γλώσσα σου και οι προσλαμβάνουσες της χώρας που μεγάλωσες σε χαρακτηρίζουν και σε ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους (κι αυτό το λέω εγώ, που είμαι πολύ καλά προσαρμοσμένη στη ζωή στο εξωτερικό και δεν μου λείπει ποτέ η Ελλάδα, αλλά και πάλι...) Θέλω να πω εν ολίγοις, ότι η εθνική ταυτότητα είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει, όσο κοσμοπόλιταν κι αν θεωρούμε εαυτούς.

[mariab]

Δηλ. εγώ που δεν δεν συμφωνώ με την ιδέα των παρελάσεων και δεν επιθυμώ να παρακολουθήσει το παιδί μου μάθημα Θρησκευτικών δεν θα μεγαλώσω Έλληνα πολίτη;;; τι σχέση έχει η υπηκοότητα με αυτά;;; αφού στην Έλλαδα τον γέννησα και την υπηκοότητα την έχει... Έλληνες είναι μόνο οι ορθόδοξοι που συμφωνούν με τις παρελάσεις;;

 

Νομίζω ότι μόνο εσύ ξέρεις αν θα μεγαλώσεις Έλληνα ή όχι. Σίγουρα δεν έχει να κάνει με το αν γεννήθηκε ή όχι στην Ελλάδα. Δεν έχει να κάνει με τη θρησκεία. Υπάρχουν και καθολικοί Έλληνες. Επίσης, μπορεί να διαφωνείς ή να συμφωνείς με τις παρελάσεις. Ούτε αυτό από μόνο του αποτελεί κριτήριο.

 

Η εθνικότητα (και όχι η υπηκοότητα) έχει να κάνει με την ανατροφή. Εάν εσύ αισθάνεσαι πρώτα Ελληνίδα και μετά "πολίτης του κόσμου" (παράδειγμα το λέω, δεν αναφέρομαι σε δικό σου ποστ), το παιδί σου θα γίνει Έλληνας. Εάν αισθάνεσαι πρώτα πολίτης του κόσμου και μετά Έλληνας, το παιδί θα γίνει στην ψυχή άπατρης. Μπορεί βέβαια να είναι καλύτερος άνθρωπος από εμένα και οποιοδήποτε άλλον, αλλά είναι θέμα πρωτεραιοτήτων. Η υπηκοότητα είναι κατι τυπικό. Ο παππούς μου, γεννημένος στην Αλεξανδρούπολη πολύυυυ παλιά, είχε Βουλγαρική υπηκοότητα. Όμως, δεν χαρακτηριζόταν Βούλγαρος, Έλληνας λογιζόταν.

[mariaVdr]

Δηλ. εγώ που δεν δεν συμφωνώ με την ιδέα των παρελάσεων και δεν επιθυμώ να παρακολουθήσει το παιδί μου μάθημα Θρησκευτικών δεν θα μεγαλώσω Έλληνα πολίτη;;; τι σχέση έχει η υπηκοότητα με αυτά;;; αφού στην Έλλαδα τον γέννησα και την υπηκοότητα την έχει... Έλληνες είναι μόνο οι ορθόδοξοι που συμφωνούν με τις παρελάσεις;;

Εγώ που συμφωνώ με τις παρελάσεις δεν είμαι καν ορθόδοξη.Το άρθρο αναφέρει θρησκευτική συνείδηση και οχι ορθόδοξη θρησκευτική συνείδηση.

[Αγγελίνα_2]

Δηλ. εγώ που δεν δεν συμφωνώ με την ιδέα των παρελάσεων και δεν επιθυμώ να παρακολουθήσει το παιδί μου μάθημα Θρησκευτικών δεν θα μεγαλώσω Έλληνα πολίτη;;; τι σχέση έχει η υπηκοότητα με αυτά;;; αφού στην Έλλαδα τον γέννησα και την υπηκοότητα την έχει... Έλληνες είναι μόνο οι ορθόδοξοι που συμφωνούν με τις παρελάσεις;;

 

Δε μιλάω για την υπηκοότητα, αυτή είναι δεδομένη. Μιλάω για την εθνική συνείδηση ή μη, ενός Έλληνα/μιας Ελληνίδας. Ούτε υπαινίχθηκα πουθενά ότι όσοι επιλέγουν να θεωρούν τους εαυτούς τους πρώτα "πολίτες του κόσμου", οπώς ετέθη κι έπειτα (ή και καθόλου) Έλληνες/Άγγλοι/Γάλλοι/Πορτογάλοι, μειονεκτούν οπουδήποτε, συγκριτικά με όσους επιλέγουν να κάνουν το ανίθετο. Γενικά, δεν έθεσα θέμα σύγκρισης. Εξέφρασα τους λόγους για τους οποίους διαφωνώ με το γεγονός ότι, βάσει μίας άποψη της μειοψηφίας, προτείνεται να καταργηθεί ανευ λόγου και αιτίας, κάτι, το οποίο υποστηρίζεται από την πλειοψηφία.

 

Εγώ που συμφωνώ με τις παρελάσεις δεν είμαι καν ορθόδοξη.Το άρθρο αναφέρει θρησκευτική συνείδηση και οχι ορθόδοξη θρησκευτική συνείδηση.

 

Θα συμφωνήσω απόλυτα. Η ανεξιθρησκία στην Ελλάδα είναι, επίσης, συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα όσων ζουν στην επικράτειά της. Ελπίζω το κομμάτι αυτό του ποστ μου να μην παρερμηνεύθηκε. Το ανέφερα, κακώς ίσως, επειδή, συνήθως, πάνε όλα μαζί πακέτο στο αίτημα περί κατάργησης (παρελάσεις, μάθημα θρησκευτικών, σταυρός από τη σημαία κλπ). Αν, κατά λάθος, προσέβαλα κάποιον, ζητώ ειλικρινά συγγνώμη.

[floralique]

Καλησπέρα σε όλους σας.

 

Νομίζω παιδιά πως όταν συγχέουμε τις επιδόσεις ενός μαθητή με το να κρατήσει τη σημαία στην παρέλαση, μάλλον έχουμε χάσει το πραγματικό νόημα της παρέλασης…

 

Δεν έχει να κάνει ούτε με επιβραβεύσεις, ούτε με επιδείξεις, ούτε με πασαρέλες, ούτε με στρατοκρατούμενες κοινωνίες, ούτε με στενομυαλιά, ούτε με καταπίεση ούτε με όλα αυτά που αναφέρετε όσοι είστε εναντίον της παρέλασης. Ούτε βέβαια η συμμετοχή σε τέτοιες εκδηλώσεις σημαίνει ότι δεν είσαι και «πολίτης του κόσμου» όπως αναφέρθηκε… Απορώ με τον συνειρμό και το λογικό άλμα…Πολίτες του κόσμου είμαστε όλοι όσοι κατοικούμε επάνω σε αυτήν τη γη. Η ανάγκη να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου δε συνδέεται-ως ανάγκη πάντα, έτσι?-με την ανάγκη να θέλεις να τιμήσεις ιστορικά γεγονότα που αφορούν την πατρίδα σου…Όταν μάλιστα συνυπάρχουν και τα δύο-όχι όμως απλώς σαν ανάγκες αλλά κυρίως ως απόσταγμα της κοινωνικής μόρφωσης και ψυχικής καλλιέργειας- στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου, εκεί έχουμε να κάνουμε με εσωτερική ποιότητα και ειδικόν βάρος όσον αφορά την πνευματική ολοκλήρωσή του.

 

Η εκπαίδευση είναι ασφαλώς βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση των πιστεύω ενός παιδιού, ωστόσο η δική μου άποψη είναι ότι κακώς ένας γονιός περιμένει όλη τη δουλειά να την κάνει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής. Ο ρόλος του δασκάλου είναι συμπληρωματικός του γονέα στην εκπαίδευση και τη διάπλαση του παιδιού, κάτι που πολλοί γονείς το ξεχνούν και διαλέγουν την εύκολη λύση της κατηγόριας απέναντι στους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων κάνουν ένα λειτούργημα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, σε πολυπληθείς αίθουσες και με πολλούς περιορισμούς όσον αφορά τον τρόπο διδασκαλίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, για ένα άλλο τόπικ…Στους περιορισμούς αυτούς όμως οφείλεται και αυτό: Το τι είδους ιδεώδη και ιδανικά θα εμφυσηθούν στο μαθητή, εξαρτάται περισσότερο από τους ίδιους τους γονείς . Επομένως καλή μου sternchen, την ιστορική συνείδηση των παιδιών μας τη διαμορφώνουμε εν πολλοίς εμείς οι ίδιοι…

 

Το να περιμένουμε απλώς από «μία» πατρίδα να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς και ήρεμοι χωρίς εμείς οι ίδιοι να προσπαθούμε και να αγωνιζόμαστε καθημερινά για εκείνη, χωρίς να την υπερασπιζόμαστε και να αποτίουμε φόρο τιμής σε αυτούς που την υπερασπίστηκαν, είναι σα να θεωρούμε ότι έχουμε μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση, κανένα καθήκον απένανι σε αυτήν την πατρίδα. Η πατρίδα είμαστε όλοι εμείς, δεν είναι κάτι απρόσωπο…Αν κάτι δε μας αρέσει, αντί να αλλάζουμε πατρίδες κατά βούληση( αναρωτιέμαι, πώς μπορεί ένας άνθρωπος που αλλάζει έτσι εύκολα πατρίδα- κατά το όπου γης πατρίς- μπορεί να γίνει ένα με τον πολιτισμό, την ιστορία, τα ήθη και έθιμά της…Πατρίδα είναι εκεί όπου είναι η καρδιά μας και όχι η βολή μας…) να αγωνιζόμαστε για τη βελτίωση των κακώς κειμένων.

 

Το να αγαπώ την πατρίδα μου και να σέβομαι το παρελθόν, να τιμώ την ιστορία και τους σπουδαίους ανθρώπους που η πατρίδα μου γέννησε, να θαυμάζω και να έχω ως παράδειγμα ανθρώπους που ηρωικά έδωσαν τη ζωή τους(για να μπορούμε να παριστάνουμε εμείς σήμερα εκ του ασφαλούς τους καμπόσους και να διαστρεβλώνουμε έννοιες όπως η φιλοπατρία, να θεωρούμε οπισθοδρομικότητα και φασισμό/εθνικισμό την κάθε αναφορά σε αξίες και θέματα εθνικής σημασίας- ιδιαίτερα στη δύσκολη περίοδο που περνά η χώρα μας), όλα αυτά προϋποθέτουν βαθύτατο σεβασμό προς τον κάθε λαό και το ιστορικό του παρελθόν. Οπότε, κατά τη γνώμη μου, όταν ένας άνθρωπος νιώθει ύψιστη τιμή να κρατήσει τη σημαία της χώρας του σε μία παρέλαση ( η οποία γίνεται σε ανάμνηση των αγώνων που έδωσαν κάποτε κάποιοι άλλοι συμπατριώτες μας -και πολλοί ακόμα φιλέλληνες, ας μην το ξεχνάμε αυτό-για εμάς που θα αποτελούσαμε το δκό τους μέλλον), έχει εκ των προτέρων σεβαστεί το λαό κάθε χώρας, ή κάθε έθνους αν θέλετε.

 

Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τιμηθούν ήρωες και ιστορικά γεγονότα, όπως ομιλίες και σχολικές γιορτές, όμως οι παρελάσεις είναι και μία εκδήλωση που αφορά ευρύτερο πληθησμό μιας χώρας, η οποία δεν αποτελείται φυσικά μόνο από ανθρώπους που φέρουν την ιδιότητα του μαθητή και άρα ξεφεύγουν (οι παρελάσεις) από τα όρια της σχολικής κοινότητας.

 

Και για να κλείσω, αν και θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το συγκεκριμένο θέμα, βρίσκω ότι η κατάργηση των παρελάσεων κινείται μόνο προς την ενίσχυση της λήθης και την υποβάθμιση συμβόλων κάτω από τα οποία ο λαός αυτής της πολύπαθης χώρας ενώθηκε πολλές φορές στην ιστορία του και έδωσε τον υπέρτατο αγώνα του-ΑΜΥΝΟΜΕΝΟΣ, όχι για τη δική του κάθε φορά γενιά αλλά για εμάς, τις επόμενες! Αναρωτιέμαι, αν θα έκανε το ίδιο κάθε ένας από εμάς που κάθεται στον υπολογιστή του και περνά γενεές δεκατέσσερις τους πάντες και τα πάντα με αλαζονία που περισσεύει…

 

Καλή Κυριακή να έχουμε…

 

ΥΓ.: Luce, κάθε φορά που έχω διαβάσει ποστ σου, έχω καλυφθεί πλήρως! Τους χαιρετισμούς μου!

[sesame]

Καλησπέρα σε όλους σας.

 

Νομίζω παιδιά πως όταν συγχέουμε τις επιδόσεις ενός μαθητή με το να κρατήσει τη σημαία στην παρέλαση, μάλλον έχουμε χάσει το πραγματικό νόημα της παρέλασης…

 

Δεν έχει να κάνει ούτε με επιβραβεύσεις, ούτε με επιδείξεις, ούτε με πασαρέλες, ούτε με στρατοκρατούμενες κοινωνίες, ούτε με στενομυαλιά, ούτε με καταπίεση ούτε με όλα αυτά που αναφέρετε όσοι είστε εναντίον της παρέλασης. Ούτε βέβαια η συμμετοχή σε τέτοιες εκδηλώσεις σημαίνει ότι δεν είσαι και «πολίτης του κόσμου» όπως αναφέρθηκε… Απορώ με τον συνειρμό και το λογικό άλμα…Πολίτες του κόσμου είμαστε όλοι όσοι κατοικούμε επάνω σε αυτήν τη γη. Η ανάγκη να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου δε συνδέεται-ως ανάγκη πάντα, έτσι?-με την ανάγκη να θέλεις να τιμήσεις ιστορικά γεγονότα που αφορούν την πατρίδα σου…Όταν μάλιστα συνυπάρχουν και τα δύο-όχι όμως απλώς σαν ανάγκες αλλά κυρίως ως απόσταγμα της κοινωνικής μόρφωσης και ψυχικής καλλιέργειας- στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου, εκεί έχουμε να κάνουμε με εσωτερική ποιότητα και ειδικόν βάρος όσον αφορά την πνευματική ολοκλήρωσή του.

 

Η εκπαίδευση είναι ασφαλώς βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση των πιστεύω ενός παιδιού, ωστόσο η δική μου άποψη είναι ότι κακώς ένας γονιός περιμένει όλη τη δουλειά να την κάνει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής. Ο ρόλος του δασκάλου είναι συμπληρωματικός του γονέα στην εκπαίδευση και τη διάπλαση του παιδιού, κάτι που πολλοί γονείς το ξεχνούν και διαλέγουν την εύκολη λύση της κατηγόριας απέναντι στους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων κάνουν ένα λειτούργημα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, σε πολυπληθείς αίθουσες και με πολλούς περιορισμούς όσον αφορά τον τρόπο διδασκαλίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, για ένα άλλο τόπικ…Στους περιορισμούς αυτούς όμως οφείλεται και αυτό: Το τι είδους ιδεώδη και ιδανικά θα εμφυσηθούν στο μαθητή, εξαρτάται περισσότερο από τους ίδιους τους γονείς . Επομένως καλή μου sternchen, την ιστορική συνείδηση των παιδιών μας τη διαμορφώνουμε εν πολλοίς εμείς οι ίδιοι…

 

Το να περιμένουμε απλώς από «μία» πατρίδα να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς και ήρεμοι χωρίς εμείς οι ίδιοι να προσπαθούμε και να αγωνιζόμαστε καθημερινά για εκείνη, χωρίς να την υπερασπιζόμαστε και να αποτίουμε φόρο τιμής σε αυτούς που την υπερασπίστηκαν, είναι σα να θεωρούμε ότι έχουμε μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση, κανένα καθήκον απένανι σε αυτήν την πατρίδα. Η πατρίδα είμαστε όλοι εμείς, δεν είναι κάτι απρόσωπο…Αν κάτι δε μας αρέσει, αντί να αλλάζουμε πατρίδες κατά βούληση( αναρωτιέμαι, πώς μπορεί ένας άνθρωπος που αλλάζει έτσι εύκολα πατρίδα- κατά το όπου γης πατρίς- μπορεί να γίνει ένα με τον πολιτισμό, την ιστορία, τα ήθη και έθιμά της…Πατρίδα είναι εκεί όπου είναι η καρδιά μας και όχι η βολή μας…) να αγωνιζόμαστε για τη βελτίωση των κακώς κειμένων.

 

Το να αγαπώ την πατρίδα μου και να σέβομαι το παρελθόν, να τιμώ την ιστορία και τους σπουδαίους ανθρώπους που η πατρίδα μου γέννησε, να θαυμάζω και να έχω ως παράδειγμα ανθρώπους που ηρωικά έδωσαν τη ζωή τους(για να μπορούμε να παριστάνουμε εμείς σήμερα εκ του ασφαλούς τους καμπόσους και να διαστρεβλώνουμε έννοιες όπως η φιλοπατρία, να θεωρούμε οπισθοδρομικότητα και φασισμό/εθνικισμό την κάθε αναφορά σε αξίες και θέματα εθνικής σημασίας- ιδιαίτερα στη δύσκολη περίοδο που περνά η χώρα μας), όλα αυτά προϋποθέτουν βαθύτατο σεβασμό προς τον κάθε λαό και το ιστορικό του παρελθόν. Οπότε, κατά τη γνώμη μου, όταν ένας άνθρωπος νιώθει ύψιστη τιμή να κρατήσει τη σημαία της χώρας του σε μία παρέλαση ( η οποία γίνεται σε ανάμνηση των αγώνων που έδωσαν κάποτε κάποιοι άλλοι συμπατριώτες μας -και πολλοί ακόμα φιλέλληνες, ας μην το ξεχνάμε αυτό-για εμάς που θα αποτελούσαμε το δκό τους μέλλον), έχει εκ των προτέρων σεβαστεί το λαό κάθε χώρας, ή κάθε έθνους αν θέλετε.

 

Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τιμηθούν ήρωες και ιστορικά γεγονότα, όπως ομιλίες και σχολικές γιορτές, όμως οι παρελάσεις είναι και μία εκδήλωση που αφορά ευρύτερο πληθησμό μιας χώρας, η οποία δεν αποτελείται φυσικά μόνο από ανθρώπους που φέρουν την ιδιότητα του μαθητή και άρα ξεφεύγουν (οι παρελάσεις) από τα όρια της σχολικής κοινότητας.

 

Και για να κλείσω, αν και θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το συγκεκριμένο θέμα, βρίσκω ότι η κατάργηση των παρελάσεων κινείται μόνο προς την ενίσχυση της λήθης και την υποβάθμιση συμβόλων κάτω από τα οποία ο λαός αυτής της πολύπαθης χώρας ενώθηκε πολλές φορές στην ιστορία του και έδωσε τον υπέρτατο αγώνα του-ΑΜΥΝΟΜΕΝΟΣ, όχι για τη δική του κάθε φορά γενιά αλλά για εμάς, τις επόμενες! Αναρωτιέμαι, αν θα έκανε το ίδιο κάθε ένας από εμάς που κάθεται στον υπολογιστή του και περνά γενεές δεκατέσσερις τους πάντες και τα πάντα με αλαζονία που περισσεύει…

 

Καλή Κυριακή να έχουμε…

 

ΥΓ.: Luce, κάθε φορά που έχω διαβάσει ποστ σου, έχω καλυφθεί πλήρως! Τους χαιρετισμούς μου!

 

Μπράβο!!!!!

 

Με μπέρδεψες λίγο στην αρχή με τις επιδόσεις και τη σημαία.....για μένα οι επιδόσεις είναι απλά η επιλογή του σημαιοφόρου......κι όσο το σκέφτομαι τόσο καταλήγω πως είναι ίσως το πιο σωστό, με την έννοια πως αλλιώς θα πάρει ένας τη σημαία?....

αλλά πέρα από αυτό δεν έχει να κάνει με την ίδια την παρέλαση....θυμάμαι ακόμα την παράδοση της σημαίας στους μαθητές...ο καθηγητής που την παρέδιδε δεν είπε ποτέ π.χ.είσαι οι καλύτεροι για αυτό παίρνετε τη σημαία..αλλά έλεγε τι σημαίνει η σημαία για μας τους Έλληνες και αν χρειαστεί ποτέ να είναι έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για αυτή.........αυτό που θέλω να πω είναι ότι όταν τελειώνει το κριτήριο επιλογής (που κάποιο πρέπει να είναι έτσι κι αλλιώς) αρχίζουν οι ευθύνες......για αυτό και ήμουν αντίθετη με το να κρατά τη σημαία μας ένας που δεν πιστεύει σε αυτή και τη θεωρεί απλά ένα πανί.....

[Luce]

 

 

ΥΓ.: Luce, κάθε φορά που έχω διαβάσει ποστ σου, έχω καλυφθεί πλήρως! Τους χαιρετισμούς μου!

Να' σαι καλά, ευχαριστώ!

Κι εγώ βρήκα πολύ αξιόλογο και καλογραμμένο το προηγούμενο ποστ σου!

[Κοριτσομανα]

Καλησπέρα σε όλους σας.

 

Νομίζω παιδιά πως όταν συγχέουμε τις επιδόσεις ενός μαθητή με το να κρατήσει τη σημαία στην παρέλαση, μάλλον έχουμε χάσει το πραγματικό νόημα της παρέλασης…

 

Δεν έχει να κάνει ούτε με επιβραβεύσεις, ούτε με επιδείξεις, ούτε με πασαρέλες, ούτε με στρατοκρατούμενες κοινωνίες, ούτε με στενομυαλιά, ούτε με καταπίεση ούτε με όλα αυτά που αναφέρετε όσοι είστε εναντίον της παρέλασης. Ούτε βέβαια η συμμετοχή σε τέτοιες εκδηλώσεις σημαίνει ότι δεν είσαι και «πολίτης του κόσμου» όπως αναφέρθηκε… Απορώ με τον συνειρμό και το λογικό άλμα…Πολίτες του κόσμου είμαστε όλοι όσοι κατοικούμε επάνω σε αυτήν τη γη. Η ανάγκη να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου δε συνδέεται-ως ανάγκη πάντα, έτσι?-με την ανάγκη να θέλεις να τιμήσεις ιστορικά γεγονότα που αφορούν την πατρίδα σου…Όταν μάλιστα συνυπάρχουν και τα δύο-όχι όμως απλώς σαν ανάγκες αλλά κυρίως ως απόσταγμα της κοινωνικής μόρφωσης και ψυχικής καλλιέργειας- στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου, εκεί έχουμε να κάνουμε με εσωτερική ποιότητα και ειδικόν βάρος όσον αφορά την πνευματική ολοκλήρωσή του.

 

Η εκπαίδευση είναι ασφαλώς βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση των πιστεύω ενός παιδιού, ωστόσο η δική μου άποψη είναι ότι κακώς ένας γονιός περιμένει όλη τη δουλειά να την κάνει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής. Ο ρόλος του δασκάλου είναι συμπληρωματικός του γονέα στην εκπαίδευση και τη διάπλαση του παιδιού, κάτι που πολλοί γονείς το ξεχνούν και διαλέγουν την εύκολη λύση της κατηγόριας απέναντι στους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων κάνουν ένα λειτούργημα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, σε πολυπληθείς αίθουσες και με πολλούς περιορισμούς όσον αφορά τον τρόπο διδασκαλίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, για ένα άλλο τόπικ…Στους περιορισμούς αυτούς όμως οφείλεται και αυτό: Το τι είδους ιδεώδη και ιδανικά θα εμφυσηθούν στο μαθητή, εξαρτάται περισσότερο από τους ίδιους τους γονείς . Επομένως καλή μου sternchen, την ιστορική συνείδηση των παιδιών μας τη διαμορφώνουμε εν πολλοίς εμείς οι ίδιοι…

 

Το να περιμένουμε απλώς από «μία» πατρίδα να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς και ήρεμοι χωρίς εμείς οι ίδιοι να προσπαθούμε και να αγωνιζόμαστε καθημερινά για εκείνη, χωρίς να την υπερασπιζόμαστε και να αποτίουμε φόρο τιμής σε αυτούς που την υπερασπίστηκαν, είναι σα να θεωρούμε ότι έχουμε μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση, κανένα καθήκον απένανι σε αυτήν την πατρίδα. Η πατρίδα είμαστε όλοι εμείς, δεν είναι κάτι απρόσωπο…Αν κάτι δε μας αρέσει, αντί να αλλάζουμε πατρίδες κατά βούληση( αναρωτιέμαι, πώς μπορεί ένας άνθρωπος που αλλάζει έτσι εύκολα πατρίδα- κατά το όπου γης πατρίς- μπορεί να γίνει ένα με τον πολιτισμό, την ιστορία, τα ήθη και έθιμά της…Πατρίδα είναι εκεί όπου είναι η καρδιά μας και όχι η βολή μας…) να αγωνιζόμαστε για τη βελτίωση των κακώς κειμένων.

 

Το να αγαπώ την πατρίδα μου και να σέβομαι το παρελθόν, να τιμώ την ιστορία και τους σπουδαίους ανθρώπους που η πατρίδα μου γέννησε, να θαυμάζω και να έχω ως παράδειγμα ανθρώπους που ηρωικά έδωσαν τη ζωή τους(για να μπορούμε να παριστάνουμε εμείς σήμερα εκ του ασφαλούς τους καμπόσους και να διαστρεβλώνουμε έννοιες όπως η φιλοπατρία, να θεωρούμε οπισθοδρομικότητα και φασισμό/εθνικισμό την κάθε αναφορά σε αξίες και θέματα εθνικής σημασίας- ιδιαίτερα στη δύσκολη περίοδο που περνά η χώρα μας), όλα αυτά προϋποθέτουν βαθύτατο σεβασμό προς τον κάθε λαό και το ιστορικό του παρελθόν. Οπότε, κατά τη γνώμη μου, όταν ένας άνθρωπος νιώθει ύψιστη τιμή να κρατήσει τη σημαία της χώρας του σε μία παρέλαση ( η οποία γίνεται σε ανάμνηση των αγώνων που έδωσαν κάποτε κάποιοι άλλοι συμπατριώτες μας -και πολλοί ακόμα φιλέλληνες, ας μην το ξεχνάμε αυτό-για εμάς που θα αποτελούσαμε το δκό τους μέλλον), έχει εκ των προτέρων σεβαστεί το λαό κάθε χώρας, ή κάθε έθνους αν θέλετε.

 

Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τιμηθούν ήρωες και ιστορικά γεγονότα, όπως ομιλίες και σχολικές γιορτές, όμως οι παρελάσεις είναι και μία εκδήλωση που αφορά ευρύτερο πληθησμό μιας χώρας, η οποία δεν αποτελείται φυσικά μόνο από ανθρώπους που φέρουν την ιδιότητα του μαθητή και άρα ξεφεύγουν (οι παρελάσεις) από τα όρια της σχολικής κοινότητας.

 

Και για να κλείσω, αν και θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το συγκεκριμένο θέμα, βρίσκω ότι η κατάργηση των παρελάσεων κινείται μόνο προς την ενίσχυση της λήθης και την υποβάθμιση συμβόλων κάτω από τα οποία ο λαός αυτής της πολύπαθης χώρας ενώθηκε πολλές φορές στην ιστορία του και έδωσε τον υπέρτατο αγώνα του-ΑΜΥΝΟΜΕΝΟΣ, όχι για τη δική του κάθε φορά γενιά αλλά για εμάς, τις επόμενες! Αναρωτιέμαι, αν θα έκανε το ίδιο κάθε ένας από εμάς που κάθεται στον υπολογιστή του και περνά γενεές δεκατέσσερις τους πάντες και τα πάντα με αλαζονία που περισσεύει…

 

Καλή Κυριακή να έχουμε…

 

ΥΓ.: Luce, κάθε φορά που έχω διαβάσει ποστ σου, έχω καλυφθεί πλήρως! Τους χαιρετισμούς μου!

1

 

Εξαιρετικη ερμηνεια του παροντος χρονου. Με καλυψες και συμφωνω, μπραβο!

Εξαιρετικη ερμηνεια της σημερινης καταστασης

[floralique]

Sesame, υπ'αυτήν την έννοια η τοποθέτησή σου με βρίσκει σύμφωνη!

Luce, !

[Κοριτσομανα]

Aνοίγεις μεγάλη κουβέντα !

Αλλά δεν βλέπω τον λόγο γιατί να συνδέεται ένα ιστορικό γεγονός, που αποτελεί εθνική εορτή με τις σχολικές επιδόσεις των μαθητών και γιατί πρέπει αυτό το γεγονός να είναι μια ευκαιρία να διακριθούν οι άριστοι μαθητές, ενώ υπάρχουν και άλλοι τρόποι, όπως π.χ το αριστείο το οποίο έτσι και αλλιώς δίνεται;

Μου κάνει όλο αυτό κάπως σαν μια επίδειξη και δεν μου αρέσει.

Δεν υπάρχουν αδιάφοροι ή τεμπέληδες μαθητές, αλλά τεμπέληδες και αδιάφοροι γονείς και εκπαιδευτικοί, οπότε δεν το βλέπω έτσι, ότι δεν θα πρέπει να αμείβονται οι τεμπέληδες.

Πιστεύω πως όταν γιορτάζεις και τιμάς την ιστορία σου δεν έχουν καμία σημασία οι σχολικές επιδόσεις και δεν μπορείς να κάνεις διακρίσεις.

Οι σχολικές επιδόσεις είναι κάτι προσωπικό για τον καθένα και δεν θα πρέπει να επιδεικνύονται κρατώντας π.χ την σημαία, δεν χρειάζεται να τις ξέρουν όλοι.

Οι υψηλές θέσεις στην κοινωνία ποιες είναι;

Εννοείς στον επαγγελματικό χώρο, γιατί για εμένα προσωπικά δεν υπάρχουν υψηλές θέσεις, άλλα μόνο θέσεις, οι οποίες στα μάτια μου φαντάζουν όλες το ίδιο χρήσιμες.

 

Μιλαω για αξιοκρατια, αυτο εννοω εδω. Δεν μπορει να εχει τα πρωτεια ο πιο αδιαφορος. Και ναι, υπαρχουν και τεμπεληδες μαθητες. Ειμαι σε σχολειο, εχω επιγνωση τι επικρατει. Γονεις που κλαινε για το παιδι τους και την αδιαφορια ή την ασχημη συμπεριφορα του (που βεβαια μπορει και την ευθυνη να την εχουν και οι ιδιοι) και οι καλυτερες καθηγητες να μην το κανουν ζαπινγκ. Με το ζορι να ερχονται σχολειο και να κανουν χαβαλε συνεχεια.

 

Βεβαια αυτο ειναι αλλο θεμα, απλα θελω να πω οτι και στην κοινωνια, οποιος δουλευει πολυ, διακρινεται. Γι' αυτο αναφερα τους πολιτικους, οι οποιοι χωρις να διακρινονται για κατι εξιεπαινο, προωθουνται σε ηγεμονικες θεσεις, χωρις να το αξιζουν. Το παραδειγμα τους και οχι μονο, βλεπουν πολλοι νεοι και περιμενουν να πετυχουν τα παντα χωρις καμια προσπαθεια και αξιοκρατια.

 

Νομιζω οτι πρεπει να μπει ενα κριτηριο,θεωρω οτι ειναι λογικο οι βαθμοι να ειναι ενα.

[ζώπυρον]

Προσωπικά οι παρελάσεις με αφήνουν παγερά αδιάφορη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει το ίδιο να ισχύει και για όλους τους υπόλοιπους, κι επειδή εγώ δεν ασχολούμαι να καταργηθούν κιόλας. Ούτε οι δικές μου απόψεις είναι απαραίτητα πιο προοδευτικές, ούτε έχω απαραίτητα πιο συνειδητή στάση ζωής επειδή δεν θεωρώ ότι η παρέλαση διαμορφώνει εθνικό χαρακτήρα. Τι άλλο θα ακούσουμε δλδ...

 

Αν δεν σας εκφράζουν, δεν επιτρέπετε στο παιδί σας να συμμετάσχει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείτε να επιβάλλετε και στο παιδί του γείτονα να μην συμμετάσχει, έτσι δεν είναι; Όπως μας δίδαξε κι ο μέγας διδάσκαλος του γένους Τζέιμης Μποντ "Ζήσε, κι άσε τους άλλους να ζήσουν".

 

Και για πολλούς που διατείνονται ότι είναι πολίτες του κόσμου κλπ κλπ, έχω να προτείνω μια μακρόχρονη παραμονή σε χώρα του εξωτερικού, εκεί βλέπεις πραγματικά πόσο Έλληνας (ή Ουζμπέκος ή Κιργίσιος ή οτιδήποτε) είσαι, και πόσο η γλώσσα σου και οι προσλαμβάνουσες της χώρας που μεγάλωσες σε χαρακτηρίζουν και σε ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους (κι αυτό το λέω εγώ, που είμαι πολύ καλά προσαρμοσμένη στη ζωή στο εξωτερικό και δεν μου λείπει ποτέ η Ελλάδα, αλλά και πάλι...) Θέλω να πω εν ολίγοις, ότι η εθνική ταυτότητα είναι κάτι που μας χαρακτηρίζει, όσο κοσμοπόλιταν κι αν θεωρούμε εαυτούς.

Δεν μου συμβαίνει συχνά... αλλά συμφωνώ μαζί σου!

 

Καλησπέρα σε όλους σας.

 

Νομίζω παιδιά πως όταν συγχέουμε τις επιδόσεις ενός μαθητή με το να κρατήσει τη σημαία στην παρέλαση, μάλλον έχουμε χάσει το πραγματικό νόημα της παρέλασης…

 

Δεν έχει να κάνει ούτε με επιβραβεύσεις, ούτε με επιδείξεις, ούτε με πασαρέλες, ούτε με στρατοκρατούμενες κοινωνίες, ούτε με στενομυαλιά, ούτε με καταπίεση ούτε με όλα αυτά που αναφέρετε όσοι είστε εναντίον της παρέλασης. Ούτε βέβαια η συμμετοχή σε τέτοιες εκδηλώσεις σημαίνει ότι δεν είσαι και «πολίτης του κόσμου» όπως αναφέρθηκε… Απορώ με τον συνειρμό και το λογικό άλμα… Πολίτες του κόσμου είμαστε όλοι όσοι κατοικούμε επάνω σε αυτήν τη γη. Η ανάγκη να σέβεσαι τους συνανθρώπους σου δε συνδέεται-ως ανάγκη πάντα, έτσι?-με την ανάγκη να θέλεις να τιμήσεις ιστορικά γεγονότα που αφορούν την πατρίδα σου…Όταν μάλιστα συνυπάρχουν και τα δύο-όχι όμως απλώς σαν ανάγκες αλλά κυρίως ως απόσταγμα της κοινωνικής μόρφωσης και ψυχικής καλλιέργειας- στην προσωπικότητα ενός ανθρώπου, εκεί έχουμε να κάνουμε με εσωτερική ποιότητα και ειδικόν βάρος όσον αφορά την πνευματική ολοκλήρωσή του.

 

Η εκπαίδευση είναι ασφαλώς βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση των πιστεύω ενός παιδιού, ωστόσο η δική μου άποψη είναι ότι κακώς ένας γονιός περιμένει όλη τη δουλειά να την κάνει ο δάσκαλος ή ο καθηγητής. Ο ρόλος του δασκάλου είναι συμπληρωματικός του γονέα στην εκπαίδευση και τη διάπλαση του παιδιού, κάτι που πολλοί γονείς το ξεχνούν και διαλέγουν την εύκολη λύση της κατηγόριας απέναντι στους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων κάνουν ένα λειτούργημα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, σε πολυπληθείς αίθουσες και με πολλούς περιορισμούς όσον αφορά τον τρόπο διδασκαλίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, για ένα άλλο τόπικ…Στους περιορισμούς αυτούς όμως οφείλεται και αυτό: Το τι είδους ιδεώδη και ιδανικά θα εμφυσηθούν στο μαθητή, εξαρτάται περισσότερο από τους ίδιους τους γονείς . Επομένως καλή μου sternchen, την ιστορική συνείδηση των παιδιών μας τη διαμορφώνουμε εν πολλοίς εμείς οι ίδιοι…

 

Το να περιμένουμε απλώς από «μία» πατρίδα να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς και ήρεμοι χωρίς εμείς οι ίδιοι να προσπαθούμε και να αγωνιζόμαστε καθημερινά για εκείνη, χωρίς να την υπερασπιζόμαστε και να αποτίουμε φόρο τιμής σε αυτούς που την υπερασπίστηκαν, είναι σα να θεωρούμε ότι έχουμε μόνο δικαιώματα και καμία υποχρέωση, κανένα καθήκον απένανι σε αυτήν την πατρίδα. Η πατρίδα είμαστε όλοι εμείς, δεν είναι κάτι απρόσωπο…Αν κάτι δε μας αρέσει, αντί να αλλάζουμε πατρίδες κατά βούληση( αναρωτιέμαι, πώς μπορεί ένας άνθρωπος που αλλάζει έτσι εύκολα πατρίδα- κατά το όπου γης πατρίς- μπορεί να γίνει ένα με τον πολιτισμό, την ιστορία, τα ήθη και έθιμά της…Πατρίδα είναι εκεί όπου είναι η καρδιά μας και όχι η βολή μας…) να αγωνιζόμαστε για τη βελτίωση των κακώς κειμένων.

 

Το να αγαπώ την πατρίδα μου και να σέβομαι το παρελθόν, να τιμώ την ιστορία και τους σπουδαίους ανθρώπους που η πατρίδα μου γέννησε, να θαυμάζω και να έχω ως παράδειγμα ανθρώπους που ηρωικά έδωσαν τη ζωή τους(για να μπορούμε να παριστάνουμε εμείς σήμερα εκ του ασφαλούς τους καμπόσους και να διαστρεβλώνουμε έννοιες όπως η φιλοπατρία, να θεωρούμε οπισθοδρομικότητα και φασισμό/εθνικισμό την κάθε αναφορά σε αξίες και θέματα εθνικής σημασίας- ιδιαίτερα στη δύσκολη περίοδο που περνά η χώρα μας), όλα αυτά προϋποθέτουν βαθύτατο σεβασμό προς τον κάθε λαό και το ιστορικό του παρελθόν. Οπότε, κατά τη γνώμη μου, όταν ένας άνθρωπος νιώθει ύψιστη τιμή να κρατήσει τη σημαία της χώρας του σε μία παρέλαση ( η οποία γίνεται σε ανάμνηση των αγώνων που έδωσαν κάποτε κάποιοι άλλοι συμπατριώτες μας -και πολλοί ακόμα φιλέλληνες, ας μην το ξεχνάμε αυτό-για εμάς που θα αποτελούσαμε το δκό τους μέλλον), έχει εκ των προτέρων σεβαστεί το λαό κάθε χώρας, ή κάθε έθνους αν θέλετε.

 

Είναι αυτονόητο ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τιμηθούν ήρωες και ιστορικά γεγονότα, όπως ομιλίες και σχολικές γιορτές, όμως οι παρελάσεις είναι και μία εκδήλωση που αφορά ευρύτερο πληθησμό μιας χώρας, η οποία δεν αποτελείται φυσικά μόνο από ανθρώπους που φέρουν την ιδιότητα του μαθητή και άρα ξεφεύγουν (οι παρελάσεις) από τα όρια της σχολικής κοινότητας.

 

Και για να κλείσω, αν και θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το συγκεκριμένο θέμα, βρίσκω ότι η κατάργηση των παρελάσεων κινείται μόνο προς την ενίσχυση της λήθης και την υποβάθμιση συμβόλων κάτω από τα οποία ο λαός αυτής της πολύπαθης χώρας ενώθηκε πολλές φορές στην ιστορία του και έδωσε τον υπέρτατο αγώνα του-ΑΜΥΝΟΜΕΝΟΣ, όχι για τη δική του κάθε φορά γενιά αλλά για εμάς, τις επόμενες! Αναρωτιέμαι, αν θα έκανε το ίδιο κάθε ένας από εμάς που κάθεται στον υπολογιστή του και περνά γενεές δεκατέσσερις τους πάντες και τα πάντα με αλαζονία που περισσεύει…

Τι να πω? Εκπληκτικό μήνυμα!! Μπράβο!!

 

Τώρα... για τον σημαιοφόρο.

mariab... εμένα μ' έχουν αποκλείσει από παραστάτη... γιατί ήμουν πολύ ψηλή (ενώ η σημαιοφόρος πολύ κοντή). χαχαχα, εντάξει για γέλια είναι!

 

Προσωπικά, δεν με βρίσκει σύμφωνη στο να κρατά την σημαία οπωσδήποτε ο άριστος μαθητής. Αυτός - έτσι ή αλλοιώς - παίρνει επιβράβευση από παντού. Οι πιο "μέτριοι" δεν έχουν δικαίωμα σ' αυτή την τιμή? Μόνο όποιος αγγίζει την τελειότητα του 19,3 19,7 19,9...?

Κι ένας βαθμός... κρίνει το πιο έξυπνο παιδί, το πιο ικανό, σηματοδοτεί και την πορεία του? Ξέρουμε σίγουρα ότι θα γίνει επιστήμονας? Κι ακόμα κι αν γίνει, μόνο οι επιστήμονες έχουν δικαίωμα στη φιλοπατρία? Μάχιμοι (για να γίνει η αντιστοίχιση με τις σχετικές επετείους) δεν είναι μόνο οι "καλύτεροι" μαθητές. Μπορεί να είναι κι άλλοι... που δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να αριστεύσουν, λόγω δυσκολιών (μαθησιακών, οικογενειακών, υγείας, κ.λ.π.) κι όχι απαραίτητα λόγω τεμπελιάς.

 

Το δικό μου σκεπτικό είναι εντελώς διαφορετικό. Γιατί να μην κρατήσει την σημαία ο καλύτερος αθλητής του σχολείου? (Για να μην πω... ο καλύτερος χαρακτήρας... γιατί θα μιλάμε μερόνυχτα κι άκρη δεν θα βγάλουμε) Η' το παιδί που θα έχει εκπονήσει και παρουσιάσει μια ωραία μελέτη πάνω σ' ένα επίκαιρο θέμα που ν' αφορά την ηλικία του ή/και την σχετική γιορτή? Η' τελικά, γιατί να μην γίνεται κλήρωση ανάμεσα σ΄αυτούς που πραγματικά θέλουν να κρατήσουν την σημαία?

 

Όσο για τα έξοδα ένδυσης σε μια παρέλαση (συγνώμη, δεν θυμάμαι ποιά φίλη το έθιξε), ναι είναι πολύ σημαντικό κομμάτι, ειδικά στις μέρες μας. Θα μπορούσε όμως ν' απλοποιηθεί το πράγμα : τζηνάκι (που όλα τα παιδιά νομίζω έχουν), μια μπλούζα κοινής αποδοχής, αθλητικά παπούτσια, μια κονκάρδα (του σχολείου/συλλόγου) που θα εμπνευστούν οι συμμετέχοντες... και το θέμα λύθηκε.