Σωματική τιμωρία & οριοθέτηση - στα δικά σας παιδιά

[Daphne-]

Τώρα που είναι άνω των 6 δεν τη νοιάζει καθόλου το τι θα φορέσει, αρκεί να μην είναι ίδιο με την προηγούμενη ημέρα.

Αμάν! Αυτό είναι χειρότερο! Τι έχω να τραβήξω....

 

Πως μπορώ να εκνευριστώ περισσότερο απο τις φωνές μιας μητέρας παρά απο τη θέα μιας μητέρας που χτυπάει το παιδί της;;

 

Κάνω τυχαία quote στην Ελένη γιατί βλέπω, οτι εκτός από ένα σχετικό τσουβάλιασμα, υπάρχει ένας διαχωρισμός: ξύλο ή φωνές. Ομως από ότι έχω παρατηρήσει το ξύλο (ελαφρύ ή βαρύ) συνοδεύεται κατά 99% από φωνές. Φωνές δυνατές και προσβλητικές.

Ή αρχίζει από φωνές και τελειώνει με ξύλο. Δηλάδή κάποιος/α που χτυπάει δε το κάνει αθόρυβα, αντιθέτως....

 

Η Asha γράφει στο βιβλίο Οταν λέμε "οχι" , οτι ένα χαστούκι είναι προτιμότερο από το να τα ψέλνεις και να κατηγορείς και να χαρακτηρίζεις το παιδί για ώρες. Αυτό δεν σημαίνει οτι προτείνει χαστούκι.

[elenip]

για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει:

 

http://somatikitimoria.gr/

[ekavi_]

Αμάν! Αυτό είναι χειρότερο! Τι έχω να τραβήξω....

 

 

εμένα δεν πέρασε αυτό το στάδιο ευτυχώς. Πάντα είχε προτίμηση σε ολόκληρη κατηγορία ρούχων και αυτή η προτίμηση άλλαζε κάθε τρεις και λίγο. Αλλά έχω ακούσει περιπτώσεις που έχουν πχ την αγαπημένη τους μπλούζα και δεν θέλουν να φοράνε τίποτα άλλο...

[ekavi_]

Κάνω τυχαία quote στην Ελένη γιατί βλέπω, οτι εκτός από ένα σχετικό τσουβάλιασμα, υπάρχει ένας διαχωρισμός: ξύλο ή φωνές. Ομως από ότι έχω παρατηρήσει το ξύλο (ελαφρύ ή βαρύ) συνοδεύεται κατά 99% από φωνές. Φωνές δυνατές και προσβλητικές.

Ή αρχίζει από φωνές και τελειώνει με ξύλο. Δηλάδή κάποιος/α που χτυπάει δε το κάνει αθόρυβα, αντιθέτως....

 

 

Να πω και εγώ ότι οι φωνές πρέπει να διαχωριστούν.

 

Άλλο το να υψώνω την ένταση της φωνής μου και να λέω πχ "σταμάτα τώρα αυτό που κάνεις" και άλλο υψώνω την ένταση της φωνής μου και βρίζω ή απειλώ ή χαρακτηρίζω...

[Λαΐδα]

Ειδικα οι απειλες..... Ο,τι τρομοκρατει γενικοτερα το παιδι...

[Daphne-]

1.4. Τι είναι η σωματική τιμωρία;

Ως σωματική τιμωρία ορίζεται η πράξη επιβολής πόνου ή σωματικής δυσφορίας σε ανήλικο με σκοπό τον σωφρονισμό ή τον έλεγχο της συμπεριφοράς του. Μορφές σωματικής τιμωρίας μπορεί να είναι, μεταξύ άλλων, το ≪ξύλο≫, το χαστούκι, το άγριο σπρώξιμο, το χτύπημα με αντικείμενο, το ταρακούνημα, το τράβηγμα (αυτιού, μαλλιών κλπ.), το δάγκωμα κ.ά. Η σωματική τιμωρία αποτελούσε μέχρι πρότινος μια επιτρεπτή πράξη βίας στο πλαίσιο άσκησης

του γονεϊκού ρόλου.

 

Elenip πολύ χρήσιμο το link που έδωσες. Βρηκα και τον ορισμό της σωματικής τιμωρίας. Οπότε μιλάμε γι αυτό εδω. Δεν είναι σωματική τιμωρία να το τραβήξω βίαια επειδή κινδυνεύει στιγμιαία.

 

 

Αυτό με την παιδική χαρά που έγραψες είναι ένα προβληματάκι. Σπάνια θέλουν να φύγουν.

Εγω της λέω "καταλαβαίνω οτι περνάς καλά, αλλά πέρασε η ώρα, εγώ κουράστηκα και θέλω να φύγω. Εσύ επειδή εισαι μικρή θα έρθεις μαζί μου. Αυριο θα ξαναέρθουμε"! Αμα πει "δεν έρχομαι", την παίρνω αγκαλιά και φευγουμε κι ας φωνάζει (Εχει προηγηθεί προειδοποιηση σε 5 λεπτά και παζάρεμα και έχουν γίνει 15 λεπτά). Αν της πω οτι θα φύγω, θα πιάσει γιατί θα το πιστέψει. Οτι η μαμά της ειναι ικανή να φυγει και να την αφήσει μόνη της. Ομως δεν θέλω να γινει έτσι.

 

Να πω και εγώ ότι οι φωνές πρέπει να διαχωριστούν.

Άλλο το να υψώνω την ένταση της φωνής μου και να λέω πχ "σταμάτα τώρα αυτό που κάνεις" και άλλο υψώνω την ένταση της φωνής μου και βρίζω ή απειλώ ή χαρακτηρίζω...

Σαφώς. Ωστόσο η ένταση δείχνει θυμό, αγανάκτηση.

 

Προσωπικά έχω αυξήσει την ένταση γενικά γιατί λόγω ωτίτιδας πέρισυ και φέτος δεν ακούει η μικρή καλά...

[novak]

Χαρά-Μαρία, με το μήνυμά σου ξαναέζησα τα 5 τελευταία πρωινά με το γιο μου...Περνάει μια φάση που δε θέλει να ντυθεί το πρωί γιατί κρυώνει (ή τουλάχιστον έτσι λέει...)

 

Θα ήθελα να πώ ότι όλες οι μέθοδοι που καλοπροαίρετα προτάθηκαν είναι πολύ ωραίες, αλλά υπάρχουν παιδιά με πολύ έντονη προσωπικότητα, με πολύ εκρηκτικό ταμπεραμέντο, παιδιά που "δε μασάνε", πώς να το πώ! Αν δεν έχεις ζήσει με τέτοιο παιδάκι ειλικρινά πιστεύω ότι δεν το καταλαβαίνεις όσο και να στο λένε...πχ. το σύστημα "εγώ τώρα βάζω το μπουφάν μου και φεύγω κι αν θέλεις έρχεσαι", το εφάρμοσα προχτές σαν έσχατη λύση (αφού είχα δοκιμάσει να βάλω το ξυπνητήρι 20 λεπτά νωρίτερα για να έχουμε άπλετο χρόνο, αφού είχα βάλει και αερόθερμο στο δωμάτιο για να κάνει ζέστη, αφού δοκίμασα άπειρα χάδια και φιλιά, 3-4 απόπειρες απόσπασης προσοχής, πιο αυστηρές παραινέσεις ότι θα χάσουμε το σχολικό, αφού παίξαμε κανά 10λεπτο το παιχνιδάκι "μόνος μου να ντυθώ - όχι, εσύ να με ντύσεις - όχι, μόνος μου", αφού κάπου εκεί άρχισαν τα κλάματα και οι κλωτσιές (από το μικρό), αφού βγήκα από το δωμάτιο για 3 λεπτά μήπως ηρεμήσει αλλά αυτό τον έκανε να κλαίει χειρότερα, αφού τον προειδοποιήσαμε 3 φορές ότι αν δεν συνεργαστεί να ντυθούμε η μαμά κι ο μπαμπάς θα πρέπει να τον ντύσουν μόνοι τους, αφού προσπαθήσαμε να τον ακινητοποιήσουμε 2 άτομα για να τον ντύσουμε αλλά χτυπιόταν σε τέτοιο βαθμό που μας τερμάτισε...)...το αποτέλεσμα;; μόλις με είδε να βγαίνω από την πόρτα, έπεσε κάτω και χτυπιόταν και ούρλιαζε τρισχειρότερα!!!....τελικά καταφέραμε να τον ντύσουμε με το ζόρι, τον έβαλα "τσουβαληδόν" στο ασανσέρ (σηκωτό και σπρωχτό)...περιττό να σας πω ότι με διάλυσε το όλο σκηνικό!...αυτός μετά από 5 λεπτά ήταν μέσα στην καλή χαρά!

 

Θέλω λοιπόν να πώ ότι προφανώς κάποιες από μας δεν είμαστε απλά χαζές ή ανίκανες να σκεφτούμε και να εφαρμόσουμε λύσεις, απλά ΙΣΩΣ οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε κάποιες φορές να είναι πιο δύσκολες ή σύνθετες, ή απλά πιο συχνές...

 

Φυσικά και η κύρια ευθύνη είναι στη μαμά, η οποία οφείλει να βρίσκει τρόπους, να συγκρατείται και κυρίως να κατανοεί την πηγή των αντιδράσεων του παιδιού. Ωστόσο την παράμετρο 'χαρακτήρας του παιδιού' ας μην την υποτιμούμε.

 

Θα συμφωνήσω με όσες κοπέλες ανέφεραν ότι παίζει ρόλο το είδος της 'βίαιης' αντίδρασης (δεν είναι το ίδιο ένα χαστούκι απλά επειδή δεν με ακούς με το σε βάζω με το ζόρι στο ασανσέρ αφού έχω εξαντλήσει όλα τα περιθώρια) και η ηλικία του παιδιού (θεωρώ ότι από τη στιγμή που συνεννοείσαι με το παιδί, μπορείς να έχεις και κάποιες λογικές 'απαιτήσεις' από αυτό).

 

Και τέλος, για να απαντήσω στη δημοσκόπηση, και να σας επιτρέψω να μου την πέσετε, θα πώ ότι δυστυχώς έχω ρίξει ξυλιά στο χέρι ή στον πωπώ κάποιες φορές...Πίστευα ότι δεν θα το κάνω ποτέ, το θεωρώ απαράδεκτο και έχω κλάψει πικρά κάθε φορά που συνέβη!

 

Παρόλο που τις περισσότερες φορές ήταν είτε σπασμωδική αντίδραση σε κάτι πολύ επικίνδυνο που έκανε, είτε αντανακλαστική αντίδραση σε δικό του χτύπημα που με πόνεσε πάρα πολύ (έχει τρομερά βαρύ χέρι!!). Δυστυχώς μια-δύο φορές ήταν απλά από αδυναμία μου να ελέγξω την κατάσταση σε πολύ έντονες και παράλογες κρίσεις θυμού του...

 

Επομένως, τονίζω και πάλι ότι δεν δίνω καμμία δικαιολογία στον εαυτό μου, στόχος μου είναι να μην ξανασυμβεί ΠΟΤΕ και θεωρώ ότι αυτό είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη, πλην όμως δεν θεωρώ κι ότι αυτό σημαίνει ότι δεν υπεραγαπώ ή δε σέβομαι το παιδί μου, ούτε ότι βγάζω τα απωθημένα μου πάνω του.

[elenip]

Χαρά-Μαρία, με το μήνυμά σου ξαναέζησα τα 5 τελευταία πρωινά με το γιο μου...Περνάει μια φάση που δε θέλει να ντυθεί το πρωί γιατί κρυώνει (ή τουλάχιστον έτσι λέει...)

 

Θα ήθελα να πώ ότι όλες οι μέθοδοι που καλοπροαίρετα προτάθηκαν είναι πολύ ωραίες, αλλά υπάρχουν παιδιά με πολύ έντονη προσωπικότητα, με πολύ εκρηκτικό ταμπεραμέντο, παιδιά που "δε μασάνε", πώς να το πώ! Αν δεν έχεις ζήσει με τέτοιο παιδάκι ειλικρινά πιστεύω ότι δεν το καταλαβαίνεις όσο και να στο λένε...πχ. το σύστημα "εγώ τώρα βάζω το μπουφάν μου και φεύγω κι αν θέλεις έρχεσαι", το εφάρμοσα προχτές σαν έσχατη λύση (αφού είχα δοκιμάσει να βάλω το ξυπνητήρι 20 λεπτά νωρίτερα για να έχουμε άπλετο χρόνο, αφού είχα βάλει και αερόθερμο στο δωμάτιο για να κάνει ζέστη, αφού δοκίμασα άπειρα χάδια και φιλιά, 3-4 απόπειρες απόσπασης προσοχής, πιο αυστηρές παραινέσεις ότι θα χάσουμε το σχολικό, αφού παίξαμε κανά 10λεπτο το παιχνιδάκι "μόνος μου να ντυθώ - όχι, εσύ να με ντύσεις - όχι, μόνος μου", αφού κάπου εκεί άρχισαν τα κλάματα και οι κλωτσιές (από το μικρό), αφού βγήκα από το δωμάτιο για 3 λεπτά μήπως ηρεμήσει αλλά αυτό τον έκανε να κλαίει χειρότερα, αφού τον προειδοποιήσαμε 3 φορές ότι αν δεν συνεργαστεί να ντυθούμε η μαμά κι ο μπαμπάς θα πρέπει να τον ντύσουν μόνοι τους, αφού προσπαθήσαμε να τον ακινητοποιήσουμε 2 άτομα για να τον ντύσουμε αλλά χτυπιόταν σε τέτοιο βαθμό που μας τερμάτισε...)...το αποτέλεσμα;; μόλις με είδε να βγαίνω από την πόρτα, έπεσε κάτω και χτυπιόταν και ούρλιαζε τρισχειρότερα!!!....τελικά καταφέραμε να τον ντύσουμε με το ζόρι, τον έβαλα "τσουβαληδόν" στο ασανσέρ (σηκωτό και σπρωχτό)...περιττό να σας πω ότι με διάλυσε το όλο σκηνικό!...αυτός μετά από 5 λεπτά ήταν μέσα στην καλή χαρά!

 

Θέλω λοιπόν να πώ ότι προφανώς κάποιες από μας δεν είμαστε απλά χαζές ή ανίκανες να σκεφτούμε και να εφαρμόσουμε λύσεις, απλά ΙΣΩΣ οι καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε κάποιες φορές να είναι πιο δύσκολες ή σύνθετες, ή απλά πιο συχνές...

 

Φυσικά και η κύρια ευθύνη είναι στη μαμά, η οποία οφείλει να βρίσκει τρόπους, να συγκρατείται και κυρίως να κατανοεί την πηγή των αντιδράσεων του παιδιού. Ωστόσο την παράμετρο 'χαρακτήρας του παιδιού' ας μην την υποτιμούμε.

 

Θα συμφωνήσω με όσες κοπέλες ανέφεραν ότι παίζει ρόλο το είδος της 'βίαιης' αντίδρασης (δεν είναι το ίδιο ένα χαστούκι απλά επειδή δεν με ακούς με το σε βάζω με το ζόρι στο ασανσέρ αφού έχω εξαντλήσει όλα τα περιθώρια) και η ηλικία του παιδιού (θεωρώ ότι από τη στιγμή που συνεννοείσαι με το παιδί, μπορείς να έχεις και κάποιες λογικές 'απαιτήσεις' από αυτό).

 

Και τέλος, για να απαντήσω στη δημοσκόπηση, και να σας επιτρέψω να μου την πέσετε, θα πώ ότι δυστυχώς έχω ρίξει ξυλιά στο χέρι ή στον πωπώ κάποιες φορές...Πίστευα ότι δεν θα το κάνω ποτέ, το θεωρώ απαράδεκτο και έχω κλάψει πικρά κάθε φορά που συνέβη!

 

Παρόλο που τις περισσότερες φορές ήταν είτε σπασμωδική αντίδραση σε κάτι πολύ επικίνδυνο που έκανε, είτε αντανακλαστική αντίδραση σε δικό του χτύπημα που με πόνεσε πάρα πολύ (έχει τρομερά βαρύ χέρι!!). Δυστυχώς μια-δύο φορές ήταν απλά από αδυναμία μου να ελέγξω την κατάσταση σε πολύ έντονες και παράλογες κρίσεις θυμού του...

 

Επομένως, τονίζω και πάλι ότι δεν δίνω καμμία δικαιολογία στον εαυτό μου, στόχος μου είναι να μην ξανασυμβεί ΠΟΤΕ και θεωρώ ότι αυτό είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη, πλην όμως δεν θεωρώ κι ότι αυτό σημαίνει ότι δεν υπεραγαπώ ή δε σέβομαι το παιδί μου, ούτε ότι βγάζω τα απωθημένα μου πάνω του.

 

Να σε ρωτήσω κάτι εντελώς καλοπροαίρετα? λες ότι (για τους δικούς σου λόγους) έτυχε να τον / την χτυπήσεις.... είχε κάποιο αποτέλεσμα?? οδήγησε κάπου? σταμάτησε να εμφανίζει την συμπεριφορά που σε έφτασε στο σημείο να τον /την χτυπήσεις?

[novak]

Να σε ρωτήσω κάτι εντελώς καλοπροαίρετα? λες ότι (για τους δικούς σου λόγους) έτυχε να τον / την χτυπήσεις.... είχε κάποιο αποτέλεσμα?? οδήγησε κάπου? σταμάτησε να εμφανίζει την συμπεριφορά που σε έφτασε στο σημείο να τον /την χτυπήσεις?

 

Όχι βέβαια...εξάλλου νομίζω τόνισα ότι το έχω κάνει σε στιγμές δικής μου αδυναμίας, και όχι συνειδητά επειδή το θεωρώ σωστό ή αποτελεσματικό μέσο...

[Λαΐδα]

Σε εμενα ναι ελενιπ. Οταν εφτασα στο σημειο να τον πιεσω με δυναμη στο μπρατσο ας πουμε, δεν επανελαβε τη συμπεριφορα για την αποτροπη της οποιας ειχα χρησιμοποιησει πολλες αλλες μεθοδους αλλα δεν ειχα αποτελεσμα.

Novac συμφωνω σε ολα....

[Χαρά-Μαρία]

Χαρά-Μαρία, με το μήνυμά σου ξαναέζησα τα 5 τελευταία πρωινά με το γιο μου...Περνάει μια φάση που δε θέλει να ντυθεί το πρωί γιατί κρυώνει (ή τουλάχιστον έτσι λέει...)

 

Δεν εκανα quote ολο το μηνυμα για το χωρο. Λοιπον εκει εχω καταληξει κι εγω. Υπαρχουν διαφορετικοι χαρακτηρες. Ηταν μια μαμα συμμαθητη της κορης μου και μας ελεγε με καμαρι ποσο τον κουμανταρει με το γαντι οταν ξεσπαει και οτι ειναι ανυποφορος αλλα τελικα την ακουει κλπ. Οταν βρεθηκα μπροστα σε περιστατικο, ειδα οτι η αντιδραση του γιου της, αν και αγορι, ηταν τοσο μα τοσο πιο μαλακη απο της κορης μου και σε μικροτερη διαρκεια. Επισης, λειτουργησε το «φευγω» και αμεσως ετρεξε. Εμενα αυτο, οπως και σε εσενα, δεν λειτουργησε καθολου.

 

 

Να σε ρωτήσω κάτι εντελώς καλοπροαίρετα? λες ότι (για τους δικούς σου λόγους) έτυχε να τον / την χτυπήσεις.... είχε κάποιο αποτέλεσμα?? οδήγησε κάπου? σταμάτησε να εμφανίζει την συμπεριφορά που σε έφτασε στο σημείο να τον /την χτυπήσεις?

 

 

Παιδια εγω 1-2 φορες που της εδωσα μια απαλα στα χερια αφου ειχα εξαντλησει ολες τις μεθοδους, λειτουργησε παρα πολυ. Απλα, δεν το ξαναεκανε οχι γιατι πονεσε γιατι το εκανα απαλα, αλλα γιατι θιχτηκε. Γι αυτο και δεν με εκανε να πειστω να το υιοθετησω μονιμα σαν μεθοδο.

[Ελένη6]

Κοιτα ειναι ευκολο να κανει κανεις εικασιες απο μακρια, χωρις να γνωριζει καν τα ατομα, ουτε να ειναι παρων/ουσα στο περιστατικο.

 

Χαρα-Μαρια ειναι δεδομενο πως δεν γνωριζουμε κανεναν απο εδω μεσα και οι "εικασιες",οπως λες,βασιζονται σε αυτα που γραφονται,φυσικα και δεν γνωριζω τι κανεις εσυ σπιτι σου.

[Ελένη6]

Δευτερον, το να τη ντυσω με ΒΙΑ δεν ειναι ΒΙΑ?

Εαν παραφραζεις τα οσα γραφω καλη μου Χαρα-Μαρια,τοτε ναι εχεις σε ολα δικιο.Δεν ειπα ποτε να ντυσεις το παιδι με τη βια.Ημουν σαφης,συγκεκριμενα χρησιμοποιησα τη φραση "ντυνεις το παιδι ηρεμα και ωραια",δεν ειπα ποτε να το ζουπηξεις κατω και να αρχισεις να του τραβας χερια-ποδια πονωντας το προκειμενου να το ντυσεις.Οποτε δεν μιλησα για βια.

Γιατι αυτο εκανα εν τελει. Φαντασου λοιπον αφου φυσικα δεν ησουν εκει και πρεπει να το περιγραψω, μια μικρη δυνατη που κλωτσαει (δεν φωναζε απλα), και που μολις της εβαζες μανικι, εβγαζε μανικι, εβαζες ζακετα, εβγαζε ζακετα κλπ. Χωρις βια, δεν ειναι δυνατον να την ντυσεις.

Αδυνατω να πιστεψω πως ενα παιδι διαθετει μεγαλυτερη δυναμη απο εμας.Θεωρω οτι μπορει καλλιστα ενας γονιος να βαλει περισσοτερη δυναμη για να ντυσει ενα παιδι χωρις να χρησιμοποιησει βια.

 

Αρα ακομα και αν ακουμε εδω βαρυγδουπες δηλωσεις τυπου «εγω ΠΟΤΕ δεν θα χρησιμοποιουσα βια στο παιδι μου», κατι αλλο συμβαινει. Μαλιστα ενω εγω προτιμησα πρωτα να την πεισω ΧΩΡΙΣ βια, μου λες οτι θα επρεπε να ειχα χρησιμοποιησει βια νωριτερα και οτι ηταν λαθος που....συζητησα μαζι της.

Πραγματικα αναρωτιεμαι τι αλλο θα μπορουσε να συμβαινει;;Ειμαστε ενηλικες γυναικες και βρισκω πολυ γελοιο το γεγονος οταν ενας γονιος τα εχει καταφερει καλα να λεμε παντα "δεν μπορει...αποκλειεται..εσυ με τρια παιδια και να καταφερνεις να σε ακουνε χωρις βια;;Απαπα..κατι αλλο συμβαινει....."Για να γινω για αλλη μια φορα ξεκαθαρη,αυτο που σου ειπα να μην συζητησεις με το παιδι,ηταν το παραλογο ζητημα της,ενω υπηρχε ελλειψη χρονου,να πατε στη ντουλαπα να δειτε οτι δεν υπαρχουν καλοκαιρινα,και οχι να μην συζητησεις τιποτα παρα να καταφυγεις στη βια.Δεν ανεφερα ποτε κατι τετοιο!

 

Εκει που θελω να καταληξω ειναι καλυτερα να μην λεμε μεγαλα λογια. Μακαρι ολα τα παιδακια του κοσμου να μην βιωνουν βια. Ομως καμμια φορα, πρεπει να μαθουν και τα πειθαρχουνται και πραγματικα δεν ξερεις πως να αντιδρασεις με μηδενικη (πραγματικα) βια. Βια δεν ειναι μονο το σκαμπιλι....

Εννοειται πως δεν σου δινω σε καμια περιπτωση υποδειξεις για το πως θα φερεσαι στο παιδι σου!Αλλα δεν θεωρω κακο το να δεχτει καποιος συμβουλες απο μια μητερα που ισως να διαθετει περισσοτερη εμπειρια ή που ισως για καποιους λογους μπορει σε ενα θεμα να τα εχει καταφερει καλυτερα,γι'αυτο δεν ειμαστε εδω αλλωστε;Και να τονισω πως δεν θεωρω βια το να τραβηξεις ενα παιδι απο το χερι αν χρειαστει,χωρις να το πονεσεις-συρεις στο πατωμα-σπρωξεις κλπ..

............

[alcyon]

Ένα βασικό ζητούμενο είναι όχι το αν έχει χρησιμοποιηθεί η σωματική τιμωρία αλλά κατά πόσο κάποιος την έχει απενοχοποιήσει. Αν δηλαδή το έκανε -γιατί π.χ. του ξέφυγε- και νιώθει άσχημα γι' αυτό, τότε έχει πολλές πιθανότητες να αναζητήσει τρόπους που να μεταβάλλουν τη δική του συμπεριφορά (=του γονιού) με τέτοιο τρόπο που να προκαλέσει στο παιδί την επιθυμητή αντίστοιχη συμπεριφορά. Χορός για δύο δηλαδή...

Ο γονιός προκαλεί μια αντίδραση με τη στάση του (άρα είναι "ηγετική φιγούρα" στην οικογένεια).

 

Αν όμως το έκανε και θεωρεί πως είναι αποτελεσματικό μέσο ή πως "δεν είχε άλλη εναλλακτική" τότε κάπου στο βάθος νιώθει πως "έπρεπε" να το κάνει και πως το παιδί "το άξιζε". Εκεί θεωρώ πως ο γονιός θα επαναπαυθεί στην ιδέα του "ζωηρού" παιδιού και στη δική του αντίδραση. Εκείνος ο γονιός, θα το ξανακάνει.

Ουσιαστικά αφήνει το παιδί να προκαλεί τις αντιδράσεις του γονιού. Εδώ δηλαδή έχουμε έναν γονιό που αφήνει το παιδί -άθελά του- να είναι εκείνο η "ηγετική φιγούρα".

 

 

Άρα... αν θέσουμε το ρόλο μας σε συγκεκριμένες βάσεις, τότε κάποια πράγματα θα έρθουν ως φυσική συνέπεια.

 

 

Στα παραδείγματα που αναφέρθηκαν παραπάνω για να δείξουν πόσο "αναπόφευκτη" ήταν η σφαλιάρα (κτλ) στην οποία κατέληξαν, θα ήθελα να πω πως λείπει όλο το προηγούμενο κομμάτι συμπεριφορών και αντιδράσεων. Περιγράφεται από τους γονείς μόνο το σημείο της εξωτερίκευσης της έντασης ή της αντίδρασης. Δεν ανέφερε όμως κανένας την έναρξή του, η οποία έχει γίνει πολύ νωρίτερα και με μικρά σημάδια που δεν αναγνωρίστηκαν εγκαίρως και οδήγησαν σε κλιμάκωση μιας συμπεριφοράς. Η συμπεριφορά αυτή είναι σαν το κύμα. Μπορείς με ένα μικρό εμπόδιο να το σταματήσεις στην αρχή του. Αν το αφήσεις, θα κλιμακωθεί και όταν έρθει η ώρα να σκάσει... δε σταματάει.

 

 

Βέβαια, εύκολα μπορεί κάποιος να εκτοξεύσει πυρά και "εκτικέτες" ενάντια στους "κακούς" (κτλ) γονείς που χρησιμοποιούν το ξύλο. Συχνά γίνεται ένας διαχωρισμός που εκφράζεται έντονα, σα να θέλουμε να σιγουρέψουμε την πλευρά από την οποία βρισκόμαστε, για να επιβεβαιώσουμε τη δική μας στάση. Πριν λοιπόν με τον τρόπο αυτό δείξουμε τη δική μας ανησυχία και ανασφάλεια, μπορούμε να αναλογιστούμε... λίγο τη θέση του γονιού.

 

 

Ο γονιός βρίσκεται να φταίει για τα πάντα. Ο γονιός επίσης προσπαθεί να τονίσει τις ατομικές διαφορές του κάθε παιδιού για να ελαφρύνει το βάρος των ευθυνών που του καταλογίζουν. Πολλές φορές οι άλλοι θέτουν για λογαριασμό του, ένα ανύπαρκτο πρότυπο ενός ιδανικού και αλάθητου γονέα.

 

Αλήθεια, πόσοι από αυτούς τους γονείς έχουν δεχθεί σφαλιάρες και αντίστοιχη σωματική τιμωρία όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά;

Πολλοί έχοντας εξειδανικεύσει τους δικούς τους γονείς, θεωρούν πως το μέσο αυτό "διαπαιδαγώγισης" είναι καλό. Συχνά λένε "κι εμείς φάγαμε ξύλο, σιγά! Και τι πάθαμε; Μια χαρά είμαστε!"

Κάποιοι άλλοι έχουν φάει πολύ ξύλο και έχοντας απορρίψει γενικότερα τη στάση των γονιών τους, είναι αρνητικοί σε οτιδήποτε έκαναν εκείνοι ... ακόμα και στο ξύλο.

Άλλοι έφαγαν πολύ ξύλο και τώρα που βρίσκονται σε θέση ισχύος, το χρησιμοποιούν για να επιβληθούν.

Κάποιοι άλλοι -τυχεροί στ' αλήθεια- έχουν μεγαλώσει χωρίς τη χρήση βίας και έτσι τους φαίνεται αδιανόητη η χρήση μιας τέτοιας μεθόδου.

Αν ψάξουμε, θα βρούμε πολλές ακόμα κατηγορίες και υποκατηγορίες.

 

Το πού μεγάλωσε ο καθένας μας, μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και προκαλεί τις αντιδράσεις μας και τις επιλογές μας. Για να φτάσουμε σε μια "ιδανική" συμπεριφορά θα πρέπει πρώτα να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας. Αυτό θέλει πολύ δουλειά και καθημερινή προσπάθεια.

 

Το ξύλο, τη σωματική ή τη λεκτική βία τις καταδικάζω.

Όμως...

Δε θα αφορίσω λοιπόν σε καμία περίπτωση τον γονιό που έριξε μια σφαλιάρα στο παιδί του όταν εκείνος έχει ξεκινήσει από μια βάση μόνιμου ξύλου και το έχει βελτιώσει στο να ρίξει μόνο μια σφαλιάρα πότε πότε. Θα χαρώ για τη βελτίωσή του και φυσικά θα ευχηθώ να βρει τρόπο να απαλλαγεί εντελώς από αυτή την πραγματικά ανασταλτική μέθοδο διαπαιδαγώγισης.

 

Ούτε το γονιό που φωνάζει στο παιδί του θα αφορίσω, εφόσον ξέρω πως ξεκίνησε από μια βάση ξύλου που κατάφερε να την αποτινάξει και τώρα "δουλεύει" και το θέμα με τις φωνές.

 

Δε συμφωνώ με τη στάση τους, αλλά οφείλω να τους αναγνωρίσω την προσπάθειά τους, η οποία είναι καθημερινή. Είναι πραγματικά αξιέπαινοι που αναγνώρισαν τις αδυναμίες τους και μέρα με τη μέρα προσπαθούν να βελτιώσουν τον εαυτό τους για χάρη δική τους και των παιδιών τους.

 

 

Μπράβο στους γονείς που καταφέρνουν να μη δώσουν ξύλο, να μη φωνάξουν και έχουν βρει τον τρόπο να διαχειρίζονται μεγάλη γκάμα χαρακτήρων ήρεμων και ζωηρών παιδιών. Είναι πραγματικά αξιέπαινοι.

 

 

Για μένα όμως οι μόνοι γονείς που είναι "κακοί" είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη σωματική ή λεκτική βία, ρίχνουν και το φταίξιμο στο χαρακτήρα του παιδιού και εκεί σταματούν την οποιαδήποτε προσπάθεια για βελτίωση.

 

 

Με μια κουβέντα... όλα ξεκινάνε από εμάς και προεκτείνονται στα παιδιά μας. Ο πρώτος που πρέπει να εκπαιδευτεί είμαστε εμείς, για να προκαλούμε ως συνέπεια τις αντίστοιχες συμπεριφορές των παιδιών μας.

 

"... ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ' αὐτήν ... "

[Λαΐδα]

Ωραιο ποστ αλκυων.....επισης καλο θα ειναι οσοι τα καταφερνουν με δυσκολο παιδινα δωσουν καμια συμβουλη σε αλλες.... Εγω δεν μπορω να δωσω γιατι ειμαι τυχερη και τα μικρα μου ειναι καλοβολα. Θα με ενδιεφερε ομως ξεροντας οτι στο μελλον, μεγαλωνοντας, δεν θα ειναι παντα ετσι....

[Ελένη6]

Ένα βασικό ζητούμενο είναι όχι το αν έχει χρησιμοποιηθεί η σωματική τιμωρία αλλά κατά πόσο κάποιος την έχει απενοχοποιήσει.

 

Αν όμως το έκανε και θεωρεί πως είναι αποτελεσματικό μέσο ή πως "δεν είχε άλλη εναλλακτική" τότε κάπου στο βάθος νιώθει πως "έπρεπε" να το κάνει και πως το παιδί "το άξιζε". Εκεί θεωρώ πως ο γονιός θα επαναπαυθεί στην ιδέα του "ζωηρού" παιδιού και στη δική του αντίδραση. Εκείνος ο γονιός, θα το ξανακάνει.

Ουσιαστικά αφήνει το παιδί να προκαλεί τις αντιδράσεις του γονιού. Εδώ δηλαδή έχουμε έναν γονιό που αφήνει το παιδί -άθελά του- να είναι εκείνο η "ηγετική φιγούρα".

 

Άρα... αν θέσουμε το ρόλο μας σε συγκεκριμένες βάσεις, τότε κάποια πράγματα θα έρθουν ως φυσική συνέπεια.

 

 

Στα παραδείγματα που αναφέρθηκαν παραπάνω για να δείξουν πόσο "αναπόφευκτη" ήταν η σφαλιάρα (κτλ) στην οποία κατέληξαν, θα ήθελα να πω πως λείπει όλο το προηγούμενο κομμάτι συμπεριφορών και αντιδράσεων. Περιγράφεται από τους γονείς μόνο το σημείο της εξωτερίκευσης της έντασης ή της αντίδρασης. Δεν ανέφερε όμως κανένας την έναρξή του, η οποία έχει γίνει πολύ νωρίτερα και με μικρά σημάδια που δεν αναγνωρίστηκαν εγκαίρως και οδήγησαν σε κλιμάκωση μιας συμπεριφοράς. Η συμπεριφορά αυτή είναι σαν το κύμα. Μπορείς με ένα μικρό εμπόδιο να το σταματήσεις στην αρχή του. Αν το αφήσεις, θα κλιμακωθεί και όταν έρθει η ώρα να σκάσει... δε σταματάει.

 

Το πού μεγάλωσε ο καθένας μας, μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και προκαλεί τις αντιδράσεις μας και τις επιλογές μας. Για να φτάσουμε σε μια "ιδανική" συμπεριφορά θα πρέπει πρώτα να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας. Αυτό θέλει πολύ δουλειά και καθημερινή προσπάθεια.

 

Δε συμφωνώ με τη στάση τους, αλλά οφείλω να τους αναγνωρίσω την προσπάθειά τους, η οποία είναι καθημερινή. Είναι πραγματικά αξιέπαινοι που αναγνώρισαν τις αδυναμίες τους και μέρα με τη μέρα προσπαθούν να βελτιώσουν τον εαυτό τους για χάρη δική τους και των παιδιών τους.

 

Μπράβο στους γονείς που καταφέρνουν να μη δώσουν ξύλο, να μη φωνάξουν και έχουν βρει τον τρόπο να διαχειρίζονται μεγάλη γκάμα χαρακτήρων ήρεμων και ζωηρών παιδιών. Είναι πραγματικά αξιέπαινοι.

 

 

Για μένα όμως οι μόνοι γονείς που είναι "κακοί" είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη σωματική ή λεκτική βία, ρίχνουν και το φταίξιμο στο χαρακτήρα του παιδιού και εκεί σταματούν την οποιαδήποτε προσπάθεια για βελτίωση.

 

 

Με μια κουβέντα... όλα ξεκινάνε από εμάς και προεκτείνονται στα παιδιά μας. Ο πρώτος που πρέπει να εκπαιδευτεί είμαστε εμείς, για να προκαλούμε ως συνέπεια τις αντίστοιχες συμπεριφορές των παιδιών μας.

 

"... ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ' αὐτήν ... "

 

Μπραβο στην alcyon γι'αυτο το καταπληκτικο ποστ που τα περικλυει ολα!Ειναι πραγματικα η πιο ολοκληρωμενη καταθεση ενος γονιου απο εμας και νομιζω πως δεν χρειαζεται να ειπωθει κατι περισσοτερο!Διαβαστε ολοκληρο το ποστ της γιατι εγω παραθεσα καποια κομματια που θεωρησα πιο σημαντικα,αλλα αξιζει καθε γονιος να το διαβασει ολοκληρο.Μπραβο και παλι μπραβο!!

[Cωνσταντίνα]

Ένα βασικό ζητούμενο είναι όχι το αν έχει χρησιμοποιηθεί η σωματική τιμωρία αλλά κατά πόσο κάποιος την έχει απενοχοποιήσει. Αν δηλαδή το έκανε -γιατί π.χ. του ξέφυγε- και νιώθει άσχημα γι' αυτό, τότε έχει πολλές πιθανότητες να αναζητήσει τρόπους που να μεταβάλλουν τη δική του συμπεριφορά (=του γονιού) με τέτοιο τρόπο που να προκαλέσει στο παιδί την επιθυμητή αντίστοιχη συμπεριφορά. Χορός για δύο δηλαδή...

Ο γονιός προκαλεί μια αντίδραση με τη στάση του (άρα είναι "ηγετική φιγούρα" στην οικογένεια).

 

Αν όμως το έκανε και θεωρεί πως είναι αποτελεσματικό μέσο ή πως "δεν είχε άλλη εναλλακτική" τότε κάπου στο βάθος νιώθει πως "έπρεπε" να το κάνει και πως το παιδί "το άξιζε". Εκεί θεωρώ πως ο γονιός θα επαναπαυθεί στην ιδέα του "ζωηρού" παιδιού και στη δική του αντίδραση. Εκείνος ο γονιός, θα το ξανακάνει.

Ουσιαστικά αφήνει το παιδί να προκαλεί τις αντιδράσεις του γονιού. Εδώ δηλαδή έχουμε έναν γονιό που αφήνει το παιδί -άθελά του- να είναι εκείνο η "ηγετική φιγούρα".

 

 

Άρα... αν θέσουμε το ρόλο μας σε συγκεκριμένες βάσεις, τότε κάποια πράγματα θα έρθουν ως φυσική συνέπεια.

 

 

Στα παραδείγματα που αναφέρθηκαν παραπάνω για να δείξουν πόσο "αναπόφευκτη" ήταν η σφαλιάρα (κτλ) στην οποία κατέληξαν, θα ήθελα να πω πως λείπει όλο το προηγούμενο κομμάτι συμπεριφορών και αντιδράσεων. Περιγράφεται από τους γονείς μόνο το σημείο της εξωτερίκευσης της έντασης ή της αντίδρασης. Δεν ανέφερε όμως κανένας την έναρξή του, η οποία έχει γίνει πολύ νωρίτερα και με μικρά σημάδια που δεν αναγνωρίστηκαν εγκαίρως και οδήγησαν σε κλιμάκωση μιας συμπεριφοράς. Η συμπεριφορά αυτή είναι σαν το κύμα. Μπορείς με ένα μικρό εμπόδιο να το σταματήσεις στην αρχή του. Αν το αφήσεις, θα κλιμακωθεί και όταν έρθει η ώρα να σκάσει... δε σταματάει.

 

 

Βέβαια, εύκολα μπορεί κάποιος να εκτοξεύσει πυρά και "εκτικέτες" ενάντια στους "κακούς" (κτλ) γονείς που χρησιμοποιούν το ξύλο. Συχνά γίνεται ένας διαχωρισμός που εκφράζεται έντονα, σα να θέλουμε να σιγουρέψουμε την πλευρά από την οποία βρισκόμαστε, για να επιβεβαιώσουμε τη δική μας στάση. Πριν λοιπόν με τον τρόπο αυτό δείξουμε τη δική μας ανησυχία και ανασφάλεια, μπορούμε να αναλογιστούμε... λίγο τη θέση του γονιού.

 

 

Ο γονιός βρίσκεται να φταίει για τα πάντα. Ο γονιός επίσης προσπαθεί να τονίσει τις ατομικές διαφορές του κάθε παιδιού για να ελαφρύνει το βάρος των ευθυνών που του καταλογίζουν. Πολλές φορές οι άλλοι θέτουν για λογαριασμό του, ένα ανύπαρκτο πρότυπο ενός ιδανικού και αλάθητου γονέα.

 

Αλήθεια, πόσοι από αυτούς τους γονείς έχουν δεχθεί σφαλιάρες και αντίστοιχη σωματική τιμωρία όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά;

Πολλοί έχοντας εξειδανικεύσει τους δικούς τους γονείς, θεωρούν πως το μέσο αυτό "διαπαιδαγώγισης" είναι καλό. Συχνά λένε "κι εμείς φάγαμε ξύλο, σιγά! Και τι πάθαμε; Μια χαρά είμαστε!"

Κάποιοι άλλοι έχουν φάει πολύ ξύλο και έχοντας απορρίψει γενικότερα τη στάση των γονιών τους, είναι αρνητικοί σε οτιδήποτε έκαναν εκείνοι ... ακόμα και στο ξύλο.

Άλλοι έφαγαν πολύ ξύλο και τώρα που βρίσκονται σε θέση ισχύος, το χρησιμοποιούν για να επιβληθούν.

Κάποιοι άλλοι -τυχεροί στ' αλήθεια- έχουν μεγαλώσει χωρίς τη χρήση βίας και έτσι τους φαίνεται αδιανόητη η χρήση μιας τέτοιας μεθόδου.

Αν ψάξουμε, θα βρούμε πολλές ακόμα κατηγορίες και υποκατηγορίες.

 

Το πού μεγάλωσε ο καθένας μας, μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και προκαλεί τις αντιδράσεις μας και τις επιλογές μας. Για να φτάσουμε σε μια "ιδανική" συμπεριφορά θα πρέπει πρώτα να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας. Αυτό θέλει πολύ δουλειά και καθημερινή προσπάθεια.

 

Το ξύλο, τη σωματική ή τη λεκτική βία τις καταδικάζω.

Όμως...

Δε θα αφορίσω λοιπόν σε καμία περίπτωση τον γονιό που έριξε μια σφαλιάρα στο παιδί του όταν εκείνος έχει ξεκινήσει από μια βάση μόνιμου ξύλου και το έχει βελτιώσει στο να ρίξει μόνο μια σφαλιάρα πότε πότε. Θα χαρώ για τη βελτίωσή του και φυσικά θα ευχηθώ να βρει τρόπο να απαλλαγεί εντελώς από αυτή την πραγματικά ανασταλτική μέθοδο διαπαιδαγώγισης.

 

Ούτε το γονιό που φωνάζει στο παιδί του θα αφορίσω, εφόσον ξέρω πως ξεκίνησε από μια βάση ξύλου που κατάφερε να την αποτινάξει και τώρα "δουλεύει" και το θέμα με τις φωνές.

 

Δε συμφωνώ με τη στάση τους, αλλά οφείλω να τους αναγνωρίσω την προσπάθειά τους, η οποία είναι καθημερινή. Είναι πραγματικά αξιέπαινοι που αναγνώρισαν τις αδυναμίες τους και μέρα με τη μέρα προσπαθούν να βελτιώσουν τον εαυτό τους για χάρη δική τους και των παιδιών τους.

 

 

Μπράβο στους γονείς που καταφέρνουν να μη δώσουν ξύλο, να μη φωνάξουν και έχουν βρει τον τρόπο να διαχειρίζονται μεγάλη γκάμα χαρακτήρων ήρεμων και ζωηρών παιδιών. Είναι πραγματικά αξιέπαινοι.

 

 

Για μένα όμως οι μόνοι γονείς που είναι "κακοί" είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη σωματική ή λεκτική βία, ρίχνουν και το φταίξιμο στο χαρακτήρα του παιδιού και εκεί σταματούν την οποιαδήποτε προσπάθεια για βελτίωση.

 

 

Με μια κουβέντα... όλα ξεκινάνε από εμάς και προεκτείνονται στα παιδιά μας. Ο πρώτος που πρέπει να εκπαιδευτεί είμαστε εμείς, για να προκαλούμε ως συνέπεια τις αντίστοιχες συμπεριφορές των παιδιών μας.

 

"... ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ' αὐτήν ... "

 

Σ'ΑΓΑΠΩ!!!

[Χαρά-Μαρία]

.....Εννοειται πως δεν σου δινω σε καμια περιπτωση υποδειξεις για το πως θα φερεσαι στο παιδι σου!Αλλα δεν θεωρω κακο το να δεχτει καποιος συμβουλες απο μια μητερα που ισως να διαθετει περισσοτερη εμπειρια ή που ισως για καποιους λογους μπορει σε ενα θεμα να τα εχει καταφερει καλυτερα,γι'αυτο δεν ειμαστε εδω αλλωστε;Και να τονισω πως δεν θεωρω βια το να τραβηξεις ενα παιδι απο το χερι αν χρειαστει,χωρις να το πονεσεις-συρεις στο πατωμα-σπρωξεις κλπ.......

 

Και τι προτεινες τελικα?

Πως δηλ γινεται να τραβηξεις ενα παιδι και να το συρεις χωρις να το πονεσεις? Για δοκιμασε το στον εαυτο σου!!

Προφανως γι αυτο πιο πανω λες οτι μπορουσα να τη ντυσω με το ζορι, χωρις να την πονεσω και καλα. Οταν καποιος αντιστεκεται, πως να λυγισεις χερι, χωρις να πονεσει??? Απο πλαστελινη ειναι?

Απο τη στιγμη που δεν θεωρεις βια, τα οσα λες, καταλαβαινω οτι δεν χρησιμοποιουμε την ιδια βαση οποτε τι να συζητησουμε....

Ο λογος δε που ξεκινησα την ολη συζητηση ηταν για να προτεινετε εσεις, οι ειδικες που λετε οτι δεν χρειαστηκε ποτε να χρησιμοποιησετε βια, αλλους τροπους γιατι πραγματικα ενδιαφερομαι.

Αλλα η προταση σου, ειναι να χρησιμοποιησω βια αλλα να μην την λεω ετσι!

[Χαρά-Μαρία]

Ένα βασικό ζητούμενο είναι όχι το αν έχει χρησιμοποιηθεί η σωματική τιμωρία αλλά κατά πόσο κάποιος την έχει απενοχοποιήσει. Αν δηλαδή το έκανε -γιατί π.χ. του ξέφυγε- και νιώθει άσχημα γι' αυτό, τότε έχει πολλές πιθανότητες να αναζητήσει τρόπους που να μεταβάλλουν τη δική του συμπεριφορά (=του γονιού) με τέτοιο τρόπο που να προκαλέσει στο παιδί την επιθυμητή αντίστοιχη συμπεριφορά. Χορός για δύο δηλαδή...

Ο γονιός προκαλεί μια αντίδραση με τη στάση του (άρα είναι "ηγετική φιγούρα" στην οικογένεια).

 

Αν όμως το έκανε και θεωρεί πως είναι αποτελεσματικό μέσο ή πως "δεν είχε άλλη εναλλακτική" τότε κάπου στο βάθος νιώθει πως "έπρεπε" να το κάνει και πως το παιδί "το άξιζε". Εκεί θεωρώ πως ο γονιός θα επαναπαυθεί στην ιδέα του "ζωηρού" παιδιού και στη δική του αντίδραση. Εκείνος ο γονιός, θα το ξανακάνει.

Ουσιαστικά αφήνει το παιδί να προκαλεί τις αντιδράσεις του γονιού. Εδώ δηλαδή έχουμε έναν γονιό που αφήνει το παιδί -άθελά του- να είναι εκείνο η "ηγετική φιγούρα".

 

 

Άρα... αν θέσουμε το ρόλο μας σε συγκεκριμένες βάσεις, τότε κάποια πράγματα θα έρθουν ως φυσική συνέπεια.

 

 

Στα παραδείγματα που αναφέρθηκαν παραπάνω για να δείξουν πόσο "αναπόφευκτη" ήταν η σφαλιάρα (κτλ) στην οποία κατέληξαν, θα ήθελα να πω πως λείπει όλο το προηγούμενο κομμάτι συμπεριφορών και αντιδράσεων. Περιγράφεται από τους γονείς μόνο το σημείο της εξωτερίκευσης της έντασης ή της αντίδρασης. Δεν ανέφερε όμως κανένας την έναρξή του, η οποία έχει γίνει πολύ νωρίτερα και με μικρά σημάδια που δεν αναγνωρίστηκαν εγκαίρως και οδήγησαν σε κλιμάκωση μιας συμπεριφοράς. Η συμπεριφορά αυτή είναι σαν το κύμα. Μπορείς με ένα μικρό εμπόδιο να το σταματήσεις στην αρχή του. Αν το αφήσεις, θα κλιμακωθεί και όταν έρθει η ώρα να σκάσει... δε σταματάει.

 

 

Βέβαια, εύκολα μπορεί κάποιος να εκτοξεύσει πυρά και "εκτικέτες" ενάντια στους "κακούς" (κτλ) γονείς που χρησιμοποιούν το ξύλο. Συχνά γίνεται ένας διαχωρισμός που εκφράζεται έντονα, σα να θέλουμε να σιγουρέψουμε την πλευρά από την οποία βρισκόμαστε, για να επιβεβαιώσουμε τη δική μας στάση. Πριν λοιπόν με τον τρόπο αυτό δείξουμε τη δική μας ανησυχία και ανασφάλεια, μπορούμε να αναλογιστούμε... λίγο τη θέση του γονιού.

 

 

Ο γονιός βρίσκεται να φταίει για τα πάντα. Ο γονιός επίσης προσπαθεί να τονίσει τις ατομικές διαφορές του κάθε παιδιού για να ελαφρύνει το βάρος των ευθυνών που του καταλογίζουν. Πολλές φορές οι άλλοι θέτουν για λογαριασμό του, ένα ανύπαρκτο πρότυπο ενός ιδανικού και αλάθητου γονέα.

 

Αλήθεια, πόσοι από αυτούς τους γονείς έχουν δεχθεί σφαλιάρες και αντίστοιχη σωματική τιμωρία όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά;

Πολλοί έχοντας εξειδανικεύσει τους δικούς τους γονείς, θεωρούν πως το μέσο αυτό "διαπαιδαγώγισης" είναι καλό. Συχνά λένε "κι εμείς φάγαμε ξύλο, σιγά! Και τι πάθαμε; Μια χαρά είμαστε!"

Κάποιοι άλλοι έχουν φάει πολύ ξύλο και έχοντας απορρίψει γενικότερα τη στάση των γονιών τους, είναι αρνητικοί σε οτιδήποτε έκαναν εκείνοι ... ακόμα και στο ξύλο.

Άλλοι έφαγαν πολύ ξύλο και τώρα που βρίσκονται σε θέση ισχύος, το χρησιμοποιούν για να επιβληθούν.

Κάποιοι άλλοι -τυχεροί στ' αλήθεια- έχουν μεγαλώσει χωρίς τη χρήση βίας και έτσι τους φαίνεται αδιανόητη η χρήση μιας τέτοιας μεθόδου.

Αν ψάξουμε, θα βρούμε πολλές ακόμα κατηγορίες και υποκατηγορίες.

 

Το πού μεγάλωσε ο καθένας μας, μας καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και προκαλεί τις αντιδράσεις μας και τις επιλογές μας. Για να φτάσουμε σε μια "ιδανική" συμπεριφορά θα πρέπει πρώτα να επαναπροσδιορίσουμε τον εαυτό μας. Αυτό θέλει πολύ δουλειά και καθημερινή προσπάθεια.

 

Το ξύλο, τη σωματική ή τη λεκτική βία τις καταδικάζω.

Όμως...

Δε θα αφορίσω λοιπόν σε καμία περίπτωση τον γονιό που έριξε μια σφαλιάρα στο παιδί του όταν εκείνος έχει ξεκινήσει από μια βάση μόνιμου ξύλου και το έχει βελτιώσει στο να ρίξει μόνο μια σφαλιάρα πότε πότε. Θα χαρώ για τη βελτίωσή του και φυσικά θα ευχηθώ να βρει τρόπο να απαλλαγεί εντελώς από αυτή την πραγματικά ανασταλτική μέθοδο διαπαιδαγώγισης.

 

Ούτε το γονιό που φωνάζει στο παιδί του θα αφορίσω, εφόσον ξέρω πως ξεκίνησε από μια βάση ξύλου που κατάφερε να την αποτινάξει και τώρα "δουλεύει" και το θέμα με τις φωνές.

 

Δε συμφωνώ με τη στάση τους, αλλά οφείλω να τους αναγνωρίσω την προσπάθειά τους, η οποία είναι καθημερινή. Είναι πραγματικά αξιέπαινοι που αναγνώρισαν τις αδυναμίες τους και μέρα με τη μέρα προσπαθούν να βελτιώσουν τον εαυτό τους για χάρη δική τους και των παιδιών τους.

 

 

Μπράβο στους γονείς που καταφέρνουν να μη δώσουν ξύλο, να μη φωνάξουν και έχουν βρει τον τρόπο να διαχειρίζονται μεγάλη γκάμα χαρακτήρων ήρεμων και ζωηρών παιδιών. Είναι πραγματικά αξιέπαινοι.

 

 

Για μένα όμως οι μόνοι γονείς που είναι "κακοί" είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη σωματική ή λεκτική βία, ρίχνουν και το φταίξιμο στο χαρακτήρα του παιδιού και εκεί σταματούν την οποιαδήποτε προσπάθεια για βελτίωση.

 

 

Με μια κουβέντα... όλα ξεκινάνε από εμάς και προεκτείνονται στα παιδιά μας. Ο πρώτος που πρέπει να εκπαιδευτεί είμαστε εμείς, για να προκαλούμε ως συνέπεια τις αντίστοιχες συμπεριφορές των παιδιών μας.

 

"... ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ' αὐτήν ... "

 

Δεν ξερω αν καταλαβα καλα το μηνυμα σου. Σε γενικες γραμμες εχεις δικιο με τα παραδειγματα που παραθετεις, αλλα δεν καλυπτουν ολες τις περιπτωσεις.

Η ανθρωπινη συμπεριφορα, δεν μπαινει σε κανονες.

Τα παιδια δεν γεννιουνται χωρις προσωπικοτητα. Ποσες φορες βλεπουμε στην ιδια οικογενεια, ηρεμο παιδι με ζωηρο αδερφακι?

Το να λεμε οτι ο,τι κακο επιχειρησει να κανει ενα παιδι, το εχουμε προκαλεσει ειναι σαν να λεμε οτι ειναι ενα πλασμα χωρις καμμια προσωπικοτητα και καμμια πρωτοβουλια. Συμβαινει, αλλα δεν ειναι κανονας. Ουτε μπορεις να ξερεις τι πυροδοτει μια συμπεριφορα. Το να λεω οτι το προκαλω παντα εγω, ειναι και λιγο εγωιστικο το παιδι εχει κι αλλα ατομα να παραδειγματιστει. Το να μου πεις βεβαια, οτι αφου παραδειγματιστει η δοκιμασει κατι εκτακτως (οπως εκανε η δικη μου) πρεπει να βρεις τροπο να διαχειριστεις την κατασταση, εκει με βρισκεις συμφωνη.

 

Εχουμε τοσα προβληματα, οι σημερινες μανουλες. Τοσες ευθυνες στη δουλεια, στο σπιτι, στο παιδι και σε κανενα σημειο δεν ειμαστε ολο το 24ωρο για να ξερουμε 100% τι γινεται, αναγκαστικα.

Ας μην ενοχοποιουμαστε, και γι αυτα για τα οποια δεν φταιμε. Ο,τι μπορουμε, κανουμε.

[Cωνσταντίνα]

Και τι προτεινες τελικα?

Πως δηλ γινεται να τραβηξεις ενα παιδι και να το συρεις χωρις να το πονεσεις? Για δοκιμασε το στον εαυτο σου!!

Προφανως γι αυτο πιο πανω λες οτι μπορουσα να τη ντυσω με το ζορι, χωρις να την πονεσω και καλα. Οταν καποιος αντιστεκεται, πως να λυγισεις χερι, χωρις να πονεσει??? Απο πλαστελινη ειναι?

Απο τη στιγμη που δεν θεωρεις βια, τα οσα λες, καταλαβαινω οτι δεν χρησιμοποιουμε την ιδια βαση οποτε τι να συζητησουμε....

Ο λογος δε που ξεκινησα την ολη συζητηση ηταν για να προτεινετε εσεις, οι ειδικες που λετε οτι δεν χρειαστηκε ποτε να χρησιμοποιησετε βια, αλλους τροπους γιατι πραγματικα ενδιαφερομαι.

Αλλα η προταση σου, ειναι να χρησιμοποιησω βια αλλα να μην την λεω ετσι!

 

Χαρα-Μαρια το δικο μου το παιδι ειναι ακομα μικρο και δεν εχουμε φτασει σε αυτο το σταδιο που ξεκινουν να αντιδρουν τοσο εντονα τα παιδια. Παρολα αυτα σε καταλαβαινω γιατι κρατουσα καποια περιοδο της ζωης μου ενα αγορακι 6 χρονων και την αδερφουλα του που ηταν 3 μηνων. Τα προσεχα 9 ωρες την ημερα και πραγματικα μου "εβγαζαν το λαδι". Ο μικρος ηταν πολυυυυ ζωηρος και καθε πρωι που τον ξυπνουσα για το σχολειο ειχε ακριβως τις αντιδρασεις που αναφερεις. Επεφτε στο πατωμα και χτυπιοταν κυριολεκτικα γιατι δεν του αρεσαν οι καλτσες που του εβαζα. Τον πρωτο καιρο ειχα πελαγωσει, δεν ηξερα πως να το διαχειριστω ολο αυτο, αργουσαμε στο σχολειο συστηματικα και για να καταφερω να τον ντυσω επαιρνα τη μητερα του τηλεφωνο στη δουλεια και με χιλιες δυο απειλες τον επειθε τελικα να με ακουσει. Τα ιδια εκανε και στη μητερα του. Τελικα αφου ειχα δοκιμασει τα παντα αυτο που επιασε ηταν οταν σταματησα να του δινω σημασια και να προσπαθω να τον καλοπιασω και του ελεγα πως αν δεν με αφησει να τον ντυσω εγω θα φυγω χωρις αυτον για το σχολειο. Στην αρχη δεν τσιμπισε αλλα οταν με ειδε να φοραω μπουφαν και να φευγω ντυθηκε ατσαλα απο μονος του και ετρεξε απο πισω μου. Με την μαμα του καναμε και παρεα και καποιες φορες που βρισκομασταν ειχα παρατηρησει πως εκανε ολα τα χατιρια στο παιδι της, ακομα και τα πιο παραλογα που ζητουσε. Πιστευω πως απο εκει πηγαζε ολη αυτη η νευρικοτητα, καθως ηταν ενα-κατα τα αλλα-πολυ εξυπνο παιδι, αυτο που εβγαζε σε εμενα ηταν πως επειδη του εκπληρωνοταν η καθε επιθυμια βαριοταν πολυ ευκολα και εκανε το καθετι για να τραβηξει την προσοχη. Δεν ξερω βεβαια τωρα το δικο σου το παιδακι γιατι αντιδραει ετσι, αλλα μηπως εισαι πολυ χαριστικη μαζι της και σου εχει παρει τον αερα που λεμε; Επισης εχεις δοκιμασει και αυτη τη μεθοδο του να φυγεις;

[Χαρά-Μαρία]

Χαρα-Μαρια το δικο μου το παιδι ειναι ακομα μικρο και δεν εχουμε φτασει σε αυτο το σταδιο που ξεκινουν να αντιδρουν τοσο εντονα τα παιδια. Παρολα αυτα σε καταλαβαινω γιατι κρατουσα καποια περιοδο της ζωης μου ενα αγορακι 6 χρονων και την αδερφουλα του που ηταν 3 μηνων. Τα προσεχα 9 ωρες την ημερα και πραγματικα μου "εβγαζαν το λαδι". Ο μικρος ηταν πολυυυυ ζωηρος και καθε πρωι που τον ξυπνουσα για το σχολειο ειχε ακριβως τις αντιδρασεις που αναφερεις. Επεφτε στο πατωμα και χτυπιοταν κυριολεκτικα γιατι δεν του αρεσαν οι καλτσες που του εβαζα. Τον πρωτο καιρο ειχα πελαγωσει, δεν ηξερα πως να το διαχειριστω ολο αυτο, αργουσαμε στο σχολειο συστηματικα και για να καταφερω να τον ντυσω επαιρνα τη μητερα του τηλεφωνο στη δουλεια και με χιλιες δυο απειλες τον επειθε τελικα να με ακουσει. Τα ιδια εκανε και στη μητερα του. Τελικα αφου ειχα δοκιμασει τα παντα αυτο που επιασε ηταν οταν σταματησα να του δινω σημασια και να προσπαθω να τον καλοπιασω και του ελεγα πως αν δεν με αφησει να τον ντυσω εγω θα φυγω χωρις αυτον για το σχολειο. Στην αρχη δεν τσιμπισε αλλα οταν με ειδε να φοραω μπουφαν και να φευγω ντυθηκε ατσαλα απο μονος του και ετρεξε απο πισω μου. Με την μαμα του καναμε και παρεα και καποιες φορες που βρισκομασταν ειχα παρατηρησει πως εκανε ολα τα χατιρια στο παιδι της, ακομα και τα πιο παραλογα που ζητουσε. Πιστευω πως απο εκει πηγαζε ολη αυτη η νευρικοτητα, καθως ηταν ενα-κατα τα αλλα-πολυ εξυπνο παιδι, αυτο που εβγαζε σε εμενα ηταν πως επειδη του εκπληρωνοταν η καθε επιθυμια βαριοταν πολυ ευκολα και εκανε το καθετι για να τραβηξει την προσοχη. Δεν ξερω βεβαια τωρα το δικο σου το παιδακι γιατι αντιδραει ετσι, αλλα μηπως εισαι πολυ χαριστικη μαζι της και σου εχει παρει τον αερα που λεμε; Επισης εχεις δοκιμασει και αυτη τη μεθοδο του να φυγεις;

 

Το ειχα δοκιμασει αλλα δεν επιασε. Βασικα το λυσαμε το συγκεκριμενο θεμα, την ειχε επηρεασει μια συμμαθητρια της της ειχε πει οτι τα ρουχα της δεν ειναι ωραια, σαν τα δικα της και οτι η ιδια τα διαλεγει καθε πρωι μονη της και βαζει ο,τι θελει. Και οτι μονο στα μωρα λενε οι μαμαδες τι να φορεσουν. Δοκιμασε κ η δικια μου....

Το συζητησαμε με τη δασκαλα και με το παιδι μετα και ολα καλα. βεβαια δεν ξερω αν θα εχει αλλη εκρηξη γι αλλο θεμα γιατι με το που πηγε σχολειο κανει κατι τετοια που και που, αλλα τις τελευταιες μερες με το που εγινε το περιστατικο και συζητησαμε ειναι πολυ καλο παιδι.

 

Συζητησα με τη δασκαλα της κ το θεμα της πειθαρχιας και μου ειπε οτι οσο καλο παιδι και να ειναι, ειναι πεισματαρα πολυ και θελει προσοχη. Την βαζει πχ τιμωρια η της στερει παιχνιδι για κατι που κανε επανειλημμενα (ανεβαινει σε επιπλα) και δεν εχει αποτελεσμα. Μου ειπε τεχνικες για να μη χανω την ψυχραιμια μου αλλα εχει να κανει και με τη στιγμη. Αλλο να ειναι ΣΚ κι αλλο πρωι στο παρα πεντε.

 

Γενικα το θεμα της πειθαρχιας θελει εξατομικευμενη προσεγγιση. Τα παιδια, περνανε και φασεις.

 

Αυτο που ηθελα παντως να πω ειναι οτι αλλο το να χρησιμοποιει βια ο γονιος χωρις λογο/για μικρο λογο/συνεχεια/συχνα/οταν εχει νευρα/επειδη δεν ξερει αλλο τροπο και αλλο μια φορα στο τοσο να εχει φτασει στο αμην και να σηκωσει πχ αποτομα και να παρει σηκωτο το παιδι απο την παιδικη χαρα επειδη εριχνε χαλικια σε αλλα παιδια και δεν ακουγε τις προειδοποιησεις του. Δεν ειναι το ιδιο.

[Cωνσταντίνα]

Αυτο που ηθελα παντως να πω ειναι οτι αλλο το να χρησιμοποιει βια ο γονιος χωρις λογο/για μικρο λογο/συνεχεια/συχνα/οταν εχει νευρα/επειδη δεν ξερει αλλο τροπο και αλλο μια φορα στο τοσο να εχει φτασει στο αμην και να σηκωσει πχ αποτομα και να παρει σηκωτο το παιδι απο την παιδικη χαρα επειδη εριχνε χαλικια σε αλλα παιδια και δεν ακουγε τις προειδοποιησεις του. Δεν ειναι το ιδιο.

 

Εννοειται αυτο δεν το θεωρω βια σε καμια περιπτωση. Η ανιψουλα μου ειναι τοσο ζωηρη που εχει φυγει σηκωτη απο ολες τις παιδικες χαρες που εχει παει

[Λαΐδα]

Μα αυτο λεμε...πως ο,τι προκαλει πονο θεωρειται βια....για καποιες βεβαια οχι για ολες, Αλλο η σωματικη κακοποιηση, αλλο η σωματικη τιμωρια και αλλο το ετυχε καποια φορα να το πονεσω..... Γιατι θεωρω οτι αν δεν ειναι συστημα η σωματικη τιμωρια δεν ειναι και τιμωρια....

[alcyon]

Δεν ξερω αν καταλαβα καλα το μηνυμα σου. Σε γενικες γραμμες εχεις δικιο με τα παραδειγματα που παραθετεις, αλλα δεν καλυπτουν ολες τις περιπτωσεις.

Η ανθρωπινη συμπεριφορα, δεν μπαινει σε κανονες.

Κι όμως, η ανθρώπινη συμπεριφορά έχει τους νόμους και τους κανόνες της. Μπορεί να είναι πολυπαραγοντική, αλλά και προβλέψιμη είναι και διαχειρίσιμη.

Τα παιδια δεν γεννιουνται χωρις προσωπικοτητα. Ποσες φορες βλεπουμε στην ιδια οικογενεια, ηρεμο παιδι με ζωηρο αδερφακι?

Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν είναι διαχειρίσιμες αυτές οι συμπεριφορές παρόλο που υπάρχουν ατομικές διαφορές. Επίσης σε καμία περίπτωση δε φερόμαστε πανομοιότυπα στα αδέρφια. Όσο κι αν το προσπαθούμε πάντα υπάρχουν διαφοροποιήσεις οι οποίες ενισχύουν ή καταστέλλουν χαρακτηριστικά της συμπεριφοράς τους και επομένως έχουν επίδραση στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.

Το να λεμε οτι ο,τι κακο επιχειρησει να κανει ενα παιδι, το εχουμε προκαλεσει ειναι σαν να λεμε οτι ειναι ενα πλασμα χωρις καμμια προσωπικοτητα και καμμια πρωτοβουλια. Συμβαινει, αλλα δεν ειναι κανονας.

Ώπα! Πήρες φόρα! Βάλε άνω τελεία ...

 

Τα παιδιά δεν επιχειρούν κατά βάση να κάνουν "κακό". Δεν έχουν γεννηθεί για να μας εξοντώσουν. Η άγνοια των κινδύνων, καθώς και η έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων είναι αυτό που τα κάνει να μας "παιδεύουν". Άρα και στα δύο θέματα καλούμαστε εμείς να τα φέρουμε σε επαφή με το ζήτημα "ασφάλεια" και "κοινωνικοποίηση". (Υπάρχουν κι άλλοι τομείς, αλλά να μη χαθούμε σε λεπτομέρειες. Γι' αυτό εστιάζω σε αυτούς κυρίως).

 

Το πόσο εμείς είμαστε σταθεροί και συνεπείς με ορισμένα πράγματα έχει άμεση επίπτωση στα παιδιά.

Συνήθως αυτό που εμείς αποκαλούμε ζωηράδα, έχει διογκωθεί και λόγω της δικής μας στάσης. Όταν π.χ. μαθαίνει το παιδί να περπατά όταν είναι 1 έτους κι εγώ καμαρώνω και το αφήνω να κάνει τα βήματά του πάνω στον καναπέ και του λέω μπράβο ... Δε φταίει το παιδί που στα 2 έχει πάρει φόρα και τρέχει πάνω στους καναπέδες και κάνει τον Ταρζάν από καναπέ σε πολυθρόνα και τραπέζι!

 

 

Ουτε μπορεις να ξερεις τι πυροδοτει μια συμπεριφορα.

Το ότι δεν μπορείς να ξέρεις τι την πυροδοτεί, δε σημαίνει πως δεν έχει συγκεκριμένη αιτιολογία. Άπαξ και υπάρχει συγκεκριμένη αιτιολογία... αυτομάτως καθίσταται και διαχειρίσιμη.

Ο ρόλος μας... να βρούμε και να συμπληρώσουμε τα κενά! Ναι, έχουμε πολλά να μάθουμε τελικά!

Το να λεω οτι το προκαλω παντα εγω, ειναι και λιγο εγωιστικο το παιδι εχει κι αλλα ατομα να παραδειγματιστει.

Παρανόησες κάτι. Διευκρινίζω:

Δεν είπα πως ο γονιός προκαλεί τη συμπεριφορά. Δεν είναι η πηγή της. Αλλά ουσιαστικά μπορεί να την ενισχύσει ή να την κατευνάσει. Άρα, αν υιοθετήσει μια "άλφα" στάση, μπορεί να προκαλέσει -όπως στο χορό- μια συγκεκριμένη απόκριση. Με την επανάληψη των αποκρίσεων, προκαλεί συνήθεια. Με τη συνήθεια εδραιώνει συμπεριφορές και σμιλεύει χαρακτήρες. Ο χαρακτήρας και τα βασικά στοιχεία προϋπάρχουν. Πάνω σε αυτό το υλικό όμως, ο γονιός μπορεί να φέρει αξιόλογες μεταβολές, αρκεί να χρησιμοποιήσει τα κατάλληλα εργαλεία-μεθόδους προσέγγισης.

 

 

Το να μου πεις βεβαια, οτι αφου παραδειγματιστει η δοκιμασει κατι εκτακτως (οπως εκανε η δικη μου) πρεπει να βρεις τροπο να διαχειριστεις την κατασταση, εκει με βρισκεις συμφωνη.

 

Εχουμε τοσα προβληματα, οι σημερινες μανουλες. Τοσες ευθυνες στη δουλεια, στο σπιτι, στο παιδι και σε κανενα σημειο δεν ειμαστε ολο το 24ωρο για να ξερουμε 100% τι γινεται, αναγκαστικα.

Ας μην ενοχοποιουμαστε, και γι αυτα για τα οποια δεν φταιμε. Ο,τι μπορουμε, κανουμε.

Κανένας δεν ενοχοποίησε κανέναν. Η αποδοχή του ρόλου μας και του πεπερασμένου των δυνάμεών μας είναι ένα από τα πρώτα "μαθήματα" που μας δίνει η ζωή στο ζήτημα του γονεϊκού μας ρόλου. Από εκεί και πέρα όμως είναι ευθύνη μας η αναζήτηση κατάλληλων εργαλείων-μεθόδων για να επικοινωνήσουμε αποτελεσματικά με το παιδί μας.

 

 

 

Κατ' αρχήν θα πρέπει να κρατάμε στο νου μας πως τα παιδιά μας δεν έχουν την παγκόσμια πρωτοτυπία σε όσα κάνουν. Οι συμπεριφορές αυτές δεν είναι ούτε έξω από το φυσικό, ούτε εμφανίζονται για πρώτη φορά. Από τη στιγμή που έχουν εμφανιστεί ξανά, σίγουρα θα υπάρχουν και τρόποι αντιμετώπισης. Αλίμονο αν τα ζωηρά παιδιά ήταν μη διαχειρίσιμα!

 

Συνήθως τα χαρακτηριστικά του παιδιού που μας "ενοχλούν" είναι αυτά που εμείς δεν έχουμε αντιμετωπίσει στον εαυτό μας. Είτε γιατί τα "κληρονόμησε" εκ γενετής, είτε γιατί η δική μας στάση -χωρίς να το καταλάβουμε- τα έκανε να εμφανιστούν.

 

Η επιμονή των παιδιών και το πείσμα, έχει να κάνει με δική μας ασυνέπεια -συνήθως. Όταν τη μία φορά έχω χρόνο για διαπραγμάτευση και ενδεχομένως ενδώσω στις απαιτήσεις του "για να μην κλαίει" ή γιατί "κρίμα μωρέ, παιδάκι είναι", τότε είναι αναμενόμενο να το ζητήσει ξανά και να επιμείνει για αυτό. Αν όμως εγώ σε άλλη στιγμή αποφασίσω πως δεν πάει άλλο, εκείνο δεν καταλαβαίνει γιατί ανταποκρινόμαστε στο ίδιο ερέθισμα με διαφορετικό τρόπο. Επομένως και ματαίωση βιώνει την οποία εκφράζει βεβαίως και θεωρεί πως αδικείται και επαναστατεί. Αν κάτω από αυτές τις πιέσεις ενδώσουμε εντέλει... την πατήσαμε! Γιατί τότε αντιλαμβάνεται πως αυτό που εμείς ζητάμε από το παιδί είναι να απαιτεί. Πως δεν πετυχαίνει, μόνο όσα πράγματα δε ζήτησε με σθένος! Έτσι κάθε φορά θα κλιμακώνει τις αντιδράσεις του προκειμένου να ανταποκριθεί στα δεδομένα που εμείς θέσαμε -εντελώς άθελά μας!

 

Τώρα... γιατί είπαμε εξ αρχής εκείνο το "για να μην κλαίει" και το "κρίμα μωρέ, παιδάκι είναι"... εκείνο ακριβώς το σημείο έχει να κάνει με εμάς και με σημεία ανεξερεύνητα στον εαυτό μας. Αν αναλογιστούμε γιατί το είπαμε, τι φοβηθήκαμε, τι προσδοκούμε, κτλ κτλ... θα ανακαλύψουμε πολλάααααα πράγματα (διαφορετικά ο καθένας μας) για τον εαυτό του. Αν λοιπόν βελτιώσουμε το δικό μας χαρακτήρα, με προσπάθεια και συνέπεια, τότε εμείς δε θα παράγουμε εκείνο το "έλα μωρέ...". Θα είμαστε λοιπόν πιο συνεπείς στο "όχι" ή το "ναι" μας. Το παιδάκι μας δε θα μπερδεύεται. Και όταν τα παιδάκια δεν μπερδεύονται, γενικώς χαίρονται να (μας δείχνουν πως) τα καταφέρνουν! Σίγουρα θα υπάρχουν και στιγμές δύσκολες που όμως δε θα έχουν ούτε διάρκεια, ούτε μεγάλη ένταση.

 

Η ξυλιά ουσιαστικά είναι η βασική ένδειξη που δείχνει τη δική μας αδυναμία έγκαιρης διαχείρισης. Αν φτάσουμε στο σημείο να επιθυμούμε να "συνετίσουμε" με ξυλιά, σημαίνει πως χάσαμε την έναρξη της συμπεριφοράς και προσπαθούμε στην έξαρσή της να την καταστείλουμε βίαια. Ναι μπορεί να υπάρξει καταστολή, αλλά η μεγάλη διαφορά είναι πως ενώ το παιδί συμμορφώνεται με αυτό που του λέμε στην πραγματικότητα δεν το ενσωματώνει. Δηλαδή, έχει παροδικό χαρακτήρα.

 

Το βασικότερο όμως είναι πως το ξύλο προκαλεί συμμόρφωση που βασίζεται στο φόβο. Και... δε μπορείς να αγαπάς κάτι που φοβάσαι! Σαμποτάρουμε τα θεμέλια της σχέσης μας με το παιδί μας.

[Χαρά-Μαρία]

Οχι alcyon δεν εχω υποχωρησει ποτε. Ουτε εχω δειξει ασυνεπεια. Επίσης, τα παιδια δεν ειπα οτι γεννιουνται καλα ή κακα, ειπα οτι εχουν τη δικη τους προσωπικοτητα. Αλλα ειναι υπακουα απο χαρακτηρα, αλλα οχι. Εχω μεγαλωσει με υπακουο παιδι (την αδελφη μου). Δεν ειναι υποχρεωτικα καλο, ειναι πολυ υποχωρητικο ατομο σε ολους ακομα και σημερα.

 

Μπηκα στο θεμα για να βρω εναλλακτικες λυσεις, οταν σπανια, το δικο μου παιδι [νηπιο], γινεται ακλονητο και δεν μπορεις να το χειριστεις παρα μονο με το να το παρεις σηκωτο. Που το θεωρω βια. Βασικα θεωρησα οτι οταν εχουμε φτασει στο 100ο και βαλε ποστ και το μονο που εχουμε να διαβαζουμε ειναι «ΠΟΤΕ , καταδικαζω τη βια» κλπ χωρις καμμια αλλη τοποθετηση, καταντα και λιγο αχρηστο το θεμα απο πλευρας πληροφορησης/ανταλλαγης αποψεων. Κατι τετοιο θα ηταν αρκετο, αν το ερωτημα ηταν «καταδικαζετε τη βια?» ομως το θεμα μιλαει και για πειθαρχια.

ΟΚ, δεν τα χτυπας/χρησιμοποιεις βια> ΠΩΣ τα πειθαρχεις? Γιατι ολα τα παιδια, καποια φορα, κατι θα κανουν εκτος αν ειναι πολυ υποχωρητικα απο χαρακτηρα τι να πω.

Ισως βεβαια, καποιοι γονεις δεν πειθαρχουν τα παιδια τους γενικοτερα. Δεν ειναι σπανιο το φαινομενο σε παιδικες χαρες κι αλλους δημοσιους χωρους, να βλεπεις ενα ζωηρο να το πω παιδι να χαλαει κοσμο, να χτυπαει, να λερωνει κλπ και μια μαμα σε αποσταση αναπνοης να καπνιζει/πινει καφε και να μην κανει απολυτως τιποτα. Δεν ειναι λιγες οι φορες που ακουω τετοιες μαμαδες να λενε «αααα ο Θανασακης μου καλο παιδι, δεν εχει φαει ξυλο ΠΟΤΕ! Δεν θα τον χτυπουσα ΠΟΤΕ!» περηφανη, ναι μανταμ αλλα ο Θανασακης, χτυπαει ολον τον υπολοιπο κοσμο. Προφανως το κομματι της πειθαρχιας ειναι ανυπαρκτο σε τετοιες περιπτωσεις.

Στο θεμα μου λοιπον για να ολοκληρωσω τη σκεψη μου.

Μεχρι στιγμης, εχω παρει μερικες απαντησεις σχετικα με το παραδειγμα που παρεθεσα αλλα η πρωτη, το να κανω πως φευγω, ειναι μια πρακτικη που τη δοκιμασα και δεν πετυχε, η δευτερη, το οτι να την ντυσω με βια δεν ειναι βια δε θα τη σχολιασω, και η τριτη μου λεει οτι προφανως εγω φταιω επειδη εδειξα συνεπεια κι οτι καποτε, θα ειχα υποχωρησει-κατι που δεν κανω γενικα ποτε, γιατι κι εγω ειμαι πεισματαρα. Οποτε προφανως αν το ξανακανει, παλι το ιδιο θα εκανα..... Θα την επαιρνα σηκωτη. Γιατι αν την αφησω, θα νομισει οτι μπορει να κανει ο,τι θελει οποτε το θελει. Και δεν θεωρω οτι παραγω φοβο, απλα της δειχνω οτι οταν πρεπει, πρεπει και τελειωσε.