Σωματική τιμωρία & οριοθέτηση - στα δικά σας παιδιά

[Ελένη6]

Επίσης, τα παιδια δεν ειπα οτι γεννιουνται καλα ή κακα, ειπα οτι εχουν τη δικη τους προσωπικοτητα. Αλλα ειναι υπακουα απο χαρακτηρα, αλλα οχι. Εχω μεγαλωσει με υπακουο παιδι (την αδελφη μου). Δεν ειναι υποχρεωτικα καλο, ειναι πολυ υποχωρητικο ατομο σε ολους ακομα και σημερα.

 

Ενα παιδι δεν ειναι σκυλος για να ειναι "υπακουο" οπως το λες.Ειναι διαφορετικο το να ειναι καλοβολος και "ευκολος" ενας ανθρωπος,με αποτελεσμα απο δικη του θεληση να αποδεχεται καποια πραγματα πιο ευκολα απο εναν αλλο-αυτος μπορει να ειναι ο χαρακτηρας της αδερφης σου που ανεφερες-και ειναι διαφορετικο ενα παιδι το οποιο αποδεχεται κανονες και οχι διαταγες,τους οποιους εσυ εχεις εδραιωσει εξ αρχης.

 

 

Μπηκα στο θεμα για να βρω εναλλακτικες λυσεις, οταν σπανια, το δικο μου παιδι [νηπιο], γινεται ακλονητο και δεν μπορεις να το χειριστεις παρα μονο με το να το παρεις σηκωτο. Που το θεωρω βια. Βασικα θεωρησα οτι οταν εχουμε φτασει στο 100ο και βαλε ποστ και το μονο που εχουμε να διαβαζουμε ειναι «ΠΟΤΕ , καταδικαζω τη βια» κλπ χωρις καμμια αλλη τοποθετηση, καταντα και λιγο αχρηστο το θεμα απο πλευρας πληροφορησης/ανταλλαγης αποψεων. Κατι τετοιο θα ηταν αρκετο, αν το ερωτημα ηταν «καταδικαζετε τη βια?» ομως το θεμα μιλαει και για πειθαρχια.

ΟΚ, δεν τα χτυπας/χρησιμοποιεις βια> ΠΩΣ τα πειθαρχεις? Γιατι ολα τα παιδια, καποια φορα, κατι θα κανουν εκτος αν ειναι πολυ υποχωρητικα απο χαρακτηρα τι να πω.

 

Το να παρεις σηκωτο ενα παιδι δεν ειναι βια!Αναλογως βεβαια τι εννοει ο καθενας σηκωτο..Εγω προσωπικα φανταζομαι απλα να το παιρνεις αγκαλια γρηγορα,αυτο μεταφραζω ως σηκωτο.Ολες οι κοπελες και ειδικοτερα η alcyon παραθεσαμε πολλα παραδειγματα,δεν σταθηκαμε μονο στο ΠΟΤΕ που λες εσυ.Το βρισκεις αχρηστο το θεμα προφανως γιατι δεν διαβαζεις τιποτε απο οσα γραφονται,παρα μονο απομονωνεις φρασεις και τις σχολιαζεις.Απο τα λεγομενα σου καταλαβαινω πως απλα παραιτεισαι των ευθυνων και βαφτιζεις το παιδι σου "ζωηρο" και με βαση αυτο πορευεσαι.

 

Στο θεμα μου λοιπον για να ολοκληρωσω τη σκεψη μου.

Μεχρι στιγμης, εχω παρει μερικες απαντησεις σχετικα με το παραδειγμα που παρεθεσα αλλα η πρωτη, το να κανω πως φευγω, ειναι μια πρακτικη που τη δοκιμασα και δεν πετυχε, η δευτερη, το οτι να την ντυσω με βια δεν ειναι βια δε θα τη σχολιασω, και η τριτη μου λεει οτι προφανως εγω φταιω επειδη εδειξα συνεπεια κι οτι καποτε, θα ειχα υποχωρησει-κατι που δεν κανω γενικα ποτε, γιατι κι εγω ειμαι πεισματαρα. Οποτε προφανως αν το ξανακανει, παλι το ιδιο θα εκανα..... Θα την επαιρνα σηκωτη. Γιατι αν την αφησω, θα νομισει οτι μπορει να κανει ο,τι θελει οποτε το θελει. Και δεν θεωρω οτι παραγω φοβο, απλα της δειχνω οτι οταν πρεπει, πρεπει και τελειωσε.

 

Νομιζω πως τα εχεις μπερδεψει ολα στο μυαλο σου!ΔΕΝ σου ειπε κανεις οτι "φταις αχρηστη μανα που το παιδι σου καταντησε ετσι".Αυτο που ειπαμε ειναι πως οταν αφησεις αθελα σου το παιδι να εδραιωσει μια συμπεριφορα,χωρις να την κοψεις απο την ριζα της,δηλαδη απο την αρχη,τοτε αυτη η συμπεριφορα κλιμακωνεται και γινεται "φυσιολογικη".Δεν μιλαμε για μη "υποχωρηση επειδη εισαι πεισματαρα:shock:",το οποιο το βρισκω ακρως ανωριμο σαν φραση,αλλα για κανονες που μπαινουν οχι λογο πεισματος απο την πλευρα του γονιου,αλλα επειδη ετσι ειναι το σωστο!

[Χαρά-Μαρία]

Ελένη6 αμφιβαλλω αν καταλαβες μια απο οσα εχω γραψει...

[Ελισα24]

Μπηκα στο θεμα για να βρω εναλλακτικες λυσεις, οταν σπανια, το δικο μου παιδι [νηπιο], γινεται ακλονητο και δεν μπορεις να το χειριστεις παρα μονο με το να το παρεις σηκωτο. Που το θεωρω βια. Βασικα θεωρησα οτι οταν εχουμε φτασει στο 100ο και βαλε ποστ και το μονο που εχουμε να διαβαζουμε ειναι «ΠΟΤΕ , καταδικαζω τη βια» κλπ χωρις καμμια αλλη τοποθετηση, καταντα και λιγο αχρηστο το θεμα απο πλευρας πληροφορησης/ανταλλαγης αποψεων. Κατι τετοιο θα ηταν αρκετο, αν το ερωτημα ηταν «καταδικαζετε τη βια?» ομως το θεμα μιλαει και για πειθαρχια.

ΟΚ, δεν τα χτυπας/χρησιμοποιεις βια> ΠΩΣ τα πειθαρχεις? Γιατι ολα τα παιδια, καποια φορα, κατι θα κανουν εκτος αν ειναι πολυ υποχωρητικα απο χαρακτηρα τι να πω.

Μεχρι στιγμης, εχω παρει μερικες απαντησεις σχετικα με το παραδειγμα που παρεθεσα αλλα η πρωτη, το να κανω πως φευγω, ειναι μια πρακτικη που τη δοκιμασα και δεν πετυχε, η δευτερη, το οτι να την ντυσω με βια δεν ειναι βια δε θα τη σχολιασω, και η τριτη μου λεει οτι προφανως εγω φταιω επειδη εδειξα συνεπεια κι οτι καποτε, θα ειχα υποχωρησει-κατι που δεν κανω γενικα ποτε, γιατι κι εγω ειμαι πεισματαρα. Οποτε προφανως αν το ξανακανει, παλι το ιδιο θα εκανα..... Θα την επαιρνα σηκωτη. Γιατι αν την αφησω, θα νομισει οτι μπορει να κανει ο,τι θελει οποτε το θελει. Και δεν θεωρω οτι παραγω φοβο, απλα της δειχνω οτι οταν πρεπει, πρεπει και τελειωσε.

 

Χαρα-μαρια είναι δύσκολο αυτό που ρωτάς. Εσύ η ίδια λες ότι το κάθε παιδί είναι διαφορετικό. Η δασκάλά του, τί σου είπε; Εγώ στη θέση σου τα ίδια θα έκανα πάντως.

 

[/color]

 

Η χαρα-μαρία αναφέρει παραπάνω, ότι είναι συνεπής στην οριοθέτηση κανόνων και στην τήρησή τους. Γιατί επιμένεις στο ότι κάτι έκανε λάθος σχετικά με αυτό;

Επίσης, αναφέρει ότι το παιδί παρουσίασε την συμπεριφορά που συζητάμε, απότομα κι ότι το είχε επηρεάσει μια συμμαθήτριά του. Το πρόσεξε κανείς αυτο;

Ό,τι προσπάθεια και να καταβάλλει ο γονιός, αν το παιδί επηρεαστεί από φίλο, μπορεί να γκρεμιστούν όλα σε δευτερόλεπτα. Σου το υπογράφω αυτό.

[Ελένη6]

Η χαρα-μαρία αναφέρει παραπάνω, ότι είναι συνεπής στην οριοθέτηση κανόνων και στην τήρησή τους. Γιατί επιμένεις στο ότι κάτι έκανε λάθος σχετικά με αυτό;

Επίσης, αναφέρει ότι το παιδί παρουσίασε την συμπεριφορά που συζητάμε, απότομα κι ότι το είχε επηρεάσει μια συμμαθήτριά του. Το πρόσεξε κανείς αυτο;

Ό,τι προσπάθεια και να καταβάλλει ο γονιός, αν το παιδί επηρεαστεί από φίλο, μπορεί να γκρεμιστούν όλα σε δευτερόλεπτα. Σου το υπογράφω αυτό.

 

Δεν βλεπω ποια προταση μου εχεις βαλει ως παραθεση..Δεν καταλαβαινω βρε κοριτσια γιατι δεν γινονται κατανοητα αυτα που γραφουμε.Ποσο πιο απλα να τα γραψω για να βγει νοημα??Πρωτον η Χαρα-Μαρια αναφερεται σε ενα "ζωηρο" παιδι,οποτε δεν παρουσιασε αποτομα,οπως λες,αυτη τη συμπεριφορα,προφανως το παιδακι εχει γενικοτερα τετοιες "εκρηξεις" και γι'αυτο αλλωστε χαρακτηριζεται και "ζωηρο"!Ελπιζω να εγινα κατανοητη ως εδωΔευτερον,τα παιδια δεχονται ερεθισματα θετικα και αρνητικα καθημερινα.Οταν ομως ενα παιδι εχει τις σωστες βασεις απο την αρχη,δεν γινεται να μεταλλαχθει απο τη μια μερα στην αλλη μονο και μονο επειδη επηρεαστηκε απο ενα αλλο παιδι.Το γεγονος οτι επηρεαστηκε απο το ξενο παιδι ηταν απλα η αφορμη για την "λαθος" συμπεριφορα απεναντι στη μητερα της.Ο κανονας εχει καταπατηθει πολυ νωριτερα απο αυτο το περιστατικο.Αυτο προσπαθω να εξηγησω,δεν εννοω πως η Χαρα-Μαρια ειναι κακη μητερα-οπως η ιδια το παιρνει-αλλα οτι καπου εχει κανει λαθος.

[Ελισα24]

Δεν βλεπω ποια προταση μου εχεις βαλει ως παραθεση..Δεν καταλαβαινω βρε κοριτσια γιατι δεν γινονται κατανοητα αυτα που γραφουμε.Ποσο πιο απλα να τα γραψω για να βγει νοημα??Πρωτον η Χαρα-Μαρια αναφερεται σε ενα "ζωηρο" παιδι,οποτε δεν παρουσιασε αποτομα,οπως λες,αυτη τη συμπεριφορα,προφανως το παιδακι εχει γενικοτερα τετοιες "εκρηξεις" και γι'αυτο αλλωστε χαρακτηριζεται και "ζωηρο"!Ελπιζω να εγινα κατανοητη ως εδωΔευτερον,τα παιδια δεχονται ερεθισματα θετικα και αρνητικα καθημερινα.Οταν ομως ενα παιδι εχει τις σωστες βασεις απο την αρχη,δεν γινεται να μεταλλαχθει απο τη μια μερα στην αλλη μονο και μονο επειδη επηρεαστηκε απο ενα αλλο παιδι.Το γεγονος οτι επηρεαστηκε απο το ξενο παιδι ηταν απλα η αφορμη για την "λαθος" συμπεριφορα απεναντι στη μητερα της.Ο κανονας εχει καταπατηθει πολυ νωριτερα απο αυτο το περιστατικο.Αυτο προσπαθω να εξηγησω,δεν εννοω πως η Χαρα-Μαρια ειναι κακη μητερα-οπως η ιδια το παιρνει-αλλα οτι καπου εχει κανει λαθος.

 

Όλα αυτά, από που τα συμπέρανες; Ότι δηλαδή η μητέρα έκανε κάπου και τί λάθος; Θέλεις να πεις ότι ένα παιδί που έχει «σωστές βάσεις» όπως τις λες, δεν επηρεάζεται ποτέ από κανέναν; Πολύ βαρύ για να το πεις σε γονιό.

Αυτο που λες για ζωηρό παιδάκι, δεν το έχω διαβάσει.

 

Εγώ αυτό βρήκα

 

"Συζητησα με τη δασκαλα της κ το θεμα της πειθαρχιας και μου ειπε οτι οσο καλο παιδι και να ειναι, ειναι πεισματαρα πολυ και θελει προσοχη. "

 

Δεν είναι το ίδιο.

[Ελισα24]

Εγώ για να απαντήσω στη δημοσκόπηση, έχω χρησιμοποιήσει κάποιες φορές όταν δεν έχω άλλη λύση. Πολύ ήπια όμως. Μια στον πωπό πχ.

[ΑΝΝΑ24]

Έχω την υποψία ότι κάποιες από τις κοπέλες που γράφουν απλώς δεν έχουν γευτεί ποτέ τα TERRIBLE TWO!

Όλα τα μωρά και τα νήπια έχουν δυσκολίες, αλλά αν δεν έχεις ζήσει με ένα νήπιο που περνάει την "πρώτη εφηβεία", μεγάλη μπουκιά φάε...

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη περίοδο της ζωής τους, όπου αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν ξεχωριστή οντότητα και διεκδικούν την ανεξαρτησία, η οποία εξ' ορισμού δεν μπορεί να τους παραχωρηθεί.

Ουσιαστικά, είναι μια περίοδος συναισθηματικής ωρίμανσης, μια μετάβαση από το άβουλο μωρό στην "ωριμότητα" της νηπιακής ηλικίας. Μπορεί να ξεκινήσει και από τον ενάμιση χρόνο και να φτάσει μέχρι και τα τέσσερα - πέντε.

Αυτό φυσικά ισχύει για όλα τα παιδιά, απλώς κάποια ζουν αυτή τη μετάβαση μέσω άρνησης, γκρίνιας, επιθετικότητας κλπ.

Και, σας παρακαλώ, μη σπεύσετε να κατηγορήσετε τους γονείς για συμπεριφορές που το προκαλούν όλο αυτο. Η θεωρία της "tabula rasa" έχει ξεπεραστεί. Τα παιδιά γεννιούνται με την προσωπικότητά τους, η διαχείριση των συναισθημάτων τους γίνεται από το δικό τους εγκέφαλο.

Φυσικά μπορούμε να τα καθοδηγήσουμε και να τα βοηθήσουμε, παρατηρώντας πάντα ποιος είναι ο χαρακτήρας του παιδιού μας και τι είδους διαχείρηση χρειάζεται.

Αλλά, κορίτσια, είμαστε απλώς μαμάδες. Θνητές, απλές, χωρίς υπερδυνάμεις και χωρίς μαγικές ιδιότητες. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το χαρακτήρα του παιδιού μας και την ψυχοσύνθεσή του, όχι περισσότερο από όσο μπορούν

να αλλάξουν οι μαμάδες μας εμάς. Δεν είμαστε υπεύθυνες για ό,τι μα ό,τι κάνει. Το συμβουλεύουμε, το νουθετούμε, το προσέχουμε, το περιορίζουμε, αλλά η "Μαρία" δε θα γίνει ποτέ σαν την "Ελένη". Ναι, το ξέρουμε αυτό και δεν τη συγκρίνουμε, μπλα μπλα... Τότε γιατί η μαμά της "Ελένης" να κάνει την έξυπνη στη μαμά της "Μαρίας"?

 

Εγώ, όντας περήφανη μαμά ενός υπέροχου κοριτσιού, και έχοντας βγει, εδώ και ένα χρόνο από μια εφιαλτική περίοδο "TERRIBLE TWO" που κράτησε 2 χρόνια, έχω να συμβουλεύσω τα εξής to whom it may concern:

 

1. Υπομονή και θα περάσει. Είναι φάση.

2. Προσπάθησε να μην κάνεις κάτι που θα μετανιώσεις. Εκείνο θα μεγαλώσει και θα αλλάξει, εσύ όχι.

3. Το σύστημα που έπιασε τελικά σε μένα, το τιτλοφόρησα Ψυχραιμία & Υπεροχή. (αφού δοκίμασα το Βούδας, το Κρουέλα ντε βιλ, το Γκάντι, το Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες και μερικά άλλα).

Δηλαδή με ήρεμη και γλυκειά φωνή του ανακοινώνεις ότι αυτό που πρέπει να γίνει θα γίνει. ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΛΑΣ ΠΟΤΕ. Δίνεις τις κλασσικές εναλλακτικές, αλλά η τελευταία εναλλακτική είναι ότι θα γίνει έστω και με το ζόρι. Τότε το τσουβαλιάζεις, με σταθερό και σιδερένιο χέρι αλλά με ήρεμες και όχι σπαστικές κινήσεις, και πάντα με σταθερή και γλυκιά φωνή, και καλά λόγια.

Εγώ Χαρά-Μαρία, την έχω φτάσει (Σεπτέμβρη ευτυχώς), μέχρι την γωνία του σχολείου αγκαλιά με τις πυτζάμες, τα ρούχα στην τσάντα μου και τα παπούτσια της στο χέρι. Λίγα σπίτια πριν, ντράπηκε και μπήκαμε σε ένα γκαράζ να ντυθεί. (Βγήκε και η γυναίκα που έμενε εκεί και μας πέρασε για διαρήκτες). Έπιασε όμως.

4. Μην ξεχνάς να χαίρεσαι αυτά τα χρόνια γιατί περνάνε υπερβολικά γρήγορα. Και ξυπνάς μια μέρα, μετά από μια ακόμα νύχτα συνεχόμενου και ανεμπόδιστου ύπνου και αναρωτιέσαι που πήγε το μπιμπερό και γιατί ακούς το καζανάκι από μέσα...

[Ελένη6]

Μπηκα στο θεμα για να βρω εναλλακτικες λυσεις, οταν σπανια, το δικο μου παιδι [νηπιο], γινεται ακλονητο και δεν μπορεις να το χειριστεις παρα μονο με το να το παρεις σηκωτο.

 

Ελισα24 σου ελυσα την απορια?

 

Όλα αυτά, από που τα συμπέρανες; Ότι δηλαδή η μητέρα έκανε κάπου και τί λάθος; Θέλεις να πεις ότι ένα παιδί που έχει «σωστές βάσεις» όπως τις λες, δεν επηρεάζεται ποτέ από κανέναν; Πολύ βαρύ για να το πεις σε γονιό.

Αυτο που λες για ζωηρό παιδάκι, δεν το έχω διαβάσει[/B].

 

Εγώ αυτό βρήκα

 

"Συζητησα με τη δασκαλα της κ το θεμα της πειθαρχιας και μου ειπε οτι οσο καλο παιδι και να ειναι, ειναι πεισματαρα πολυ και θελει προσοχη. "

 

Δεν είναι το ίδιο.

 

Δεν επηρεαζεται σε βαθμο που να μεταλλαχθει!!Δηλαδη να κλωτσαει-σπρωχνει κλπ..Ας διαβαζουμε πιο προσεκτικα αυτα που γραφει ο καθενας πριν απαντησουμε!

[Χαρά-Μαρία]

Έχω την υποψία ότι κάποιες από τις κοπέλες που γράφουν απλώς δεν έχουν γευτεί ποτέ τα TERRIBLE TWO!

Όλα τα μωρά και τα νήπια έχουν δυσκολίες, αλλά αν δεν έχεις ζήσει με ένα νήπιο που περνάει την "πρώτη εφηβεία", μεγάλη μπουκιά φάε...

Πρόκειται για μια ιδιαίτερη περίοδο της ζωής τους, όπου αντιλαμβάνονται ότι αποτελούν ξεχωριστή οντότητα και διεκδικούν την ανεξαρτησία, η οποία εξ' ορισμού δεν μπορεί να τους παραχωρηθεί.

Ουσιαστικά, είναι μια περίοδος συναισθηματικής ωρίμανσης, μια μετάβαση από το άβουλο μωρό στην "ωριμότητα" της νηπιακής ηλικίας. Μπορεί να ξεκινήσει και από τον ενάμιση χρόνο και να φτάσει μέχρι και τα τέσσερα - πέντε.

Αυτό φυσικά ισχύει για όλα τα παιδιά, απλώς κάποια ζουν αυτή τη μετάβαση μέσω άρνησης, γκρίνιας, επιθετικότητας κλπ.

Και, σας παρακαλώ, μη σπεύσετε να κατηγορήσετε τους γονείς για συμπεριφορές που το προκαλούν όλο αυτο. Η θεωρία της "tabula rasa" έχει ξεπεραστεί. Τα παιδιά γεννιούνται με την προσωπικότητά τους, η διαχείριση των συναισθημάτων τους γίνεται από το δικό τους εγκέφαλο.

Φυσικά μπορούμε να τα καθοδηγήσουμε και να τα βοηθήσουμε, παρατηρώντας πάντα ποιος είναι ο χαρακτήρας του παιδιού μας και τι είδους διαχείρηση χρειάζεται.

Αλλά, κορίτσια, είμαστε απλώς μαμάδες. Θνητές, απλές, χωρίς υπερδυνάμεις και χωρίς μαγικές ιδιότητες. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το χαρακτήρα του παιδιού μας και την ψυχοσύνθεσή του, όχι περισσότερο από όσο μπορούν

να αλλάξουν οι μαμάδες μας εμάς. Δεν είμαστε υπεύθυνες για ό,τι μα ό,τι κάνει. Το συμβουλεύουμε, το νουθετούμε, το προσέχουμε, το περιορίζουμε, αλλά η "Μαρία" δε θα γίνει ποτέ σαν την "Ελένη". Ναι, το ξέρουμε αυτό και δεν τη συγκρίνουμε, μπλα μπλα... Τότε γιατί η μαμά της "Ελένης" να κάνει την έξυπνη στη μαμά της "Μαρίας"?

 

Εγώ, όντας περήφανη μαμά ενός υπέροχου κοριτσιού, και έχοντας βγει, εδώ και ένα χρόνο από μια εφιαλτική περίοδο "TERRIBLE TWO" που κράτησε 2 χρόνια, έχω να συμβουλεύσω τα εξής to whom it may concern:

 

1. Υπομονή και θα περάσει. Είναι φάση.

2. Προσπάθησε να μην κάνεις κάτι που θα μετανιώσεις. Εκείνο θα μεγαλώσει και θα αλλάξει, εσύ όχι.

3. Το σύστημα που έπιασε τελικά σε μένα, το τιτλοφόρησα Ψυχραιμία & Υπεροχή. (αφού δοκίμασα το Βούδας, το Κρουέλα ντε βιλ, το Γκάντι, το Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες και μερικά άλλα).

Δηλαδή με ήρεμη και γλυκειά φωνή του ανακοινώνεις ότι αυτό που πρέπει να γίνει θα γίνει. ΔΕΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΛΑΣ ΠΟΤΕ. Δίνεις τις κλασσικές εναλλακτικές, αλλά η τελευταία εναλλακτική είναι ότι θα γίνει έστω και με το ζόρι. Τότε το τσουβαλιάζεις, με σταθερό και σιδερένιο χέρι αλλά με ήρεμες και όχι σπαστικές κινήσεις, και πάντα με σταθερή και γλυκιά φωνή, και καλά λόγια.

Εγώ Χαρά-Μαρία, την έχω φτάσει (Σεπτέμβρη ευτυχώς), μέχρι την γωνία του σχολείου αγκαλιά με τις πυτζάμες, τα ρούχα στην τσάντα μου και τα παπούτσια της στο χέρι. Λίγα σπίτια πριν, ντράπηκε και μπήκαμε σε ένα γκαράζ να ντυθεί. (Βγήκε και η γυναίκα που έμενε εκεί και μας πέρασε για διαρήκτες). Έπιασε όμως.

4. Μην ξεχνάς να χαίρεσαι αυτά τα χρόνια γιατί περνάνε υπερβολικά γρήγορα. Και ξυπνάς μια μέρα, μετά από μια ακόμα νύχτα συνεχόμενου και ανεμπόδιστου ύπνου και αναρωτιέσαι που πήγε το μπιμπερό και γιατί ακούς το καζανάκι από μέσα...

 

 

Ευχαριστω- μου ελυσες πολλές απορίες!

[Ελένη6]

Έχω την υποψία ότι κάποιες από τις κοπέλες που γράφουν απλώς δεν έχουν γευτεί ποτέ τα TERRIBLE TWO!

Όλα τα μωρά και τα νήπια έχουν δυσκολίες, αλλά αν δεν έχεις ζήσει με ένα νήπιο που περνάει την "πρώτη εφηβεία", μεγάλη μπουκιά φάε...

Καποιες την εχουμε περασει 3 φορες..

 

Και, σας παρακαλώ, μη σπεύσετε να κατηγορήσετε τους γονείς για συμπεριφορές που το προκαλούν όλο αυτο. Η θεωρία της "tabula rasa" έχει ξεπεραστεί. Τα παιδιά γεννιούνται με την προσωπικότητά τους, η διαχείριση των συναισθημάτων τους γίνεται από το δικό τους εγκέφαλο.

Φυσικά μπορούμε να τα καθοδηγήσουμε και να τα βοηθήσουμε, παρατηρώντας πάντα ποιος είναι ο χαρακτήρας του παιδιού μας και τι είδους διαχείρηση χρειάζεται.

Τότε γιατί η μαμά της "Ελένης" να κάνει την έξυπνη στη μαμά της "Μαρίας"?

 

Θα διαφωνησω με αυτο,καθως πιστευω πως ειναι αλλο πραγμα η προσωπικοτητα και τα συναισθηματα ενος παιδιου και αλλο πραγμα η συμπεριφορα του!Ενα παιδι μπορει να ειναι πολυ ζωηρο,εξωστρεφες,"σιφουνας" πουλεμε,αυτο ομως δεν σημαινει πως θα ειναι και ανηπακουο.Επισης πιστευω πως ο γονιος δεν μπορει να ειναι απλα παρατηρητης ειδικα τα πρωτα χρονια οπου τα παιδια "πλαθονται".Εμεις ως γονεις πρεπει να υποδεικνυουμε και οχι να προτεινουμε τον σωστο τροπο στο παιδι μας.Σιγουρα τα παιδια δεν ειναι μια λευκη κολλα χαρτι που θα την χρωματισεις οπως εσυ θες,αλλα ωστοσο μπορεις να υποδειξεις τα χρωματα..Καμια μαμα δεν κανει την εξυπνη,συμβουλες δινονται..

............

[Λαΐδα]

Ολα τα παιδια του κοσμου μπορει να μεταλλαχθουν... Ακομη και για πολυ λιγο μπορει να κανουν τα χιλια δυο. Συμβαινει και στις καλυτερες οικογενειες . Απο ότι βλεπω από τη δημοσκοπηση περιπου το 50·/. τσεκαρε τις τρεις πρωτες απαντησεις. Αρα οι περισσοτεροι απο εμας δεν ειμαστε τοσο ψυχραιμοι η σπλα δεν εχουμε τα πιο ηρεμα παιδια. Επειδη ειναι ενα μεγαλο ποσοστο πιστευω οτι θα πρεπει να εστιασουμε στους τροπους αντιμετωπισης "δυσκολων παιδιων" οπως ειπε και η χαρα - μαρια.

Επισης θα ηθελα να ρωτησω αν γνωριζετε περιπτωσεις σε καποιες χωρες, που η σωματικη τιμωρια αγγιζει πολυ μικρα ποσοστα, πως τελικα μεγαλωνουν τα περισσοτερα παιδακια.

Αυτο το απολυτο εναντια στην παραμικρη προκληση πονου εμενα με βρισκει αντιθετη. Στην αγγλια ο μεσος ορος δωδεκαχρονων εχουν ξεπερασει τα ορια του κακομαθημενου, ακριβως επειδη δεν εχουν να φοβουνται τίποτα.

Σαφως ο σεβασμος και η συναισθηση ειναι αυτα που θελουμε και επιδιωκουμε. Αλλα σε μια στιγμη που το παιδι πχ κινδυνευει και δεν τα καταφερνουμε αλλιως, ακομη και μια στον ποπο ειναι μια λυση.

Κακη; Κακιστη αλλα καλυτερη απο το να παθει κατι το παιδι.

[novak]

Η χαρα-μαρία αναφέρει παραπάνω, ότι είναι συνεπής στην οριοθέτηση κανόνων και στην τήρησή τους. Γιατί επιμένεις στο ότι κάτι έκανε λάθος σχετικά με αυτό;

 

Επιμένει, γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο να λέμε ότι σίγουρα έχεις κάνει κάτι λάθος, απλά δεν το έχεις βρει ακόμα αντί απλά να παραδεχτούμε ότι πχ. δεν μας έχει τύχει παρόμοια περίπτωση ή ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ τί θα μπορούσε να κάνει...Εφόσον αυτά που πιάνουν στο δικό μας παιδί δεν πιάνουν στου άλλου, πάει να πεί ή ότι ο άλλος κάνει λάθος ή ότι ο άλλος δεν έχει αξιολογήσει / αποκωδικοποιήσει σωστά την κατάσταση!! (...εδώ παραπάνω κοπέλλα παραδέχτηκε ότι λέει την αποψή της χωρίς να έχει αντιμετωπίσει ακόμα κρίσεις θυμού και "ξεσπάσματα", καθότι το παιδάκι της είναι πολύ μικρό!)

 

Θεωρώ ότι πέφτουμε λίγο στην παγίδα της υπερ-κατηγοριοποίησης των καταστάσεων (του τύπου αν δεν είναι αυτό είναι εκείνο κι αν δεν είναι εκείνο είναι το άλλο...) - αυτήν την εντύπωση μου δίνουν κάποια μηνύματα.

 

Θεωρητικά συμφωνώ ότι όλες οι συμπεριφορές έχουν μια αιτία την οποία πρέπει να εντοπίζουμε εγκαίρως, αλλά ορισμένες φορές η αιτία αυτή μπορεί να είναι εντελώς "σουρεάλ" ...Επίσης, μπορεί μέσα στη μέρα να υπάρξουν περί τις 15 συμπεριφορές (πείσματα, ξεσπάσματα, αντιδράσεις, επικίνδυνες ενέργειες) οι οποίες να χρήζουν ανάλυσης και διαχείρισης, και αυτό είναι πολύ διαφορετικό και πολύ πιο σύνθετο από το να υπάρξουν πχ. μόνο 2 φορές...

 

Όσο για τη λογική της συμπεριφοράς που "αντιμετωπίζεται στη ρίζα της με απόλυτη συνέπεια γιατί μετά τρέχα γύρευε", προσωπικά μου φαίνεται μια απλουστευτική προσέγγιση, έγκυρη αν αναφερόμαστε σε ένα μεμονωμένο θέμα και σε εντελώς θεωρητική βάση. Κι αυτό επειδή δεν ζούμε σε αποστειρωμένες γυάλες, αλλά σε αληθινές οικογένειες από αληθινούς ανθρώπους, όπου τα παιδιά μας είναι όλα διαφορετικά και έρχονται σε επαφή με πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους και ερεθίσματα...

 

Επομένως, αντί να λέμε ότι 1+1=2, θα μπορούσαμε να λέμε ότι πρέπει να προσπαθούμε συνεχώς για το καλύτερο, και να αναγνωρίσουμε ότι κάποιες φορές θα το πετυχαίνουμε και κάποιες όχι, ελπίζοντας ότι οι μικρές "αποτυχίες" όλο και θα μειώνονται, και ότι το συνολικό ισοζύγιο θα είναι θετικό (ειδικά αφού η διαπαισαγώγηση των παιδιών δεν τελειώνει ποτέ, και για κάθε θέμα που καταφέρνεις να λύσεις ξεφυτρώνουν άλλα δυο-τρία καινούργια για επιβράβευση ).

 

Νομίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών που έχουν αναφέρει στη συζήτηση αυτή ότι έχουν χρησιμοποιήσει βία με τη μία ή την άλλη μορφή το έχουν κάνει χωρίς να το θέλουν και χωρίς να δικαιολογούν τον εαυτό τους. Θα επιμείνω σε αυτό που έγραψα και νωρίτερα, το να λέμε ότι ένα παιδάκι είναι "πάρα πολύ ζωηρό" ΔΕΝ σημαίνει ότι μεταφέρουμε την ευθύνη στο παιδί ή ότι το λέμε για να απενοχοποιηθούμε...Το λέμε απλά για να περιγράψουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν οι καταστάσεις που συζητάμε...

[Χαρά-Μαρία]

Νομίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών που έχουν αναφέρει στη συζήτηση αυτή ότι έχουν χρησιμοποιήσει βία με τη μία ή την άλλη μορφή το έχουν κάνει χωρίς να το θέλουν και χωρίς να δικαιολογούν τον εαυτό τους. Θα επιμείνω σε αυτό που έγραψα και νωρίτερα, το να λέμε ότι ένα παιδάκι είναι "πάρα πολύ ζωηρό" ΔΕΝ σημαίνει ότι μεταφέρουμε την ευθύνη στο παιδί ή ότι το λέμε για να απενοχοποιηθούμε...Το λέμε απλά για να περιγράψουμε το πλαίσιο μέσα στο οποίο συμβαίνουν οι καταστάσεις που συζητάμε...

 

 

Συμφωνω 100%.

[ΑΝΝΑ24]

[quote=Ελένη6;2618354

............

 

Ελένη6, δεν είπα ποτέ ότι είμαστε παρατηρητές. Σε παρακαλώ αν κάνεις quote μήνυμά μου, μην κόβεις και ράβεις φράσεις. Ή κάνε όλη την παράγραφο, ή καθόλου. Αν ήθελα να τα γράψω όπως τα ανηπαρήγαγες, θα το είχα κάνει.

Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση.

[Ελένη6]

Ελένη6, δεν είπα ποτέ ότι είμαστε παρατηρητές. Σε παρακαλώ αν κάνεις quote μήνυμά μου, μην κόβεις και ράβεις φράσεις. Ή κάνε όλη την παράγραφο, ή καθόλου. Αν ήθελα να τα γράψω όπως τα ανηπαρήγαγες, θα το είχα κάνει.

Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για την κατανόηση.

 

ΑΝΝΑ24 δεν αλλαξα καν αυτα που εγραψες.Δεν παρεθεσα ολο σου το κειμενο για να εστιασω στις προτασεις στις οποιες ηθελα να σου απαντησω.Ολες το κανουμε αυτο για ευκολοτερη κατανοηση σε αυτα που απανταμε..Το μηνυμα σου υπαρχει ολοκληρο ουτως η αλλως για οποιον θελει να το διαβασει.

[alcyon]

Αν μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών και προσέγγισης διαφορετικών χαρακτήρων και περιστάσεων, το κείμενό μου το αποδελτίωσε ο χρόνος τόσο που να φαίνεται απλουστευμένο... τι να πω;! Ίσως μερικά πράγματα τελικά να μην είναι τόσο τραγικά όσο μας φαίνονται τώρα που τα βιώνουμε.

 

Δεν μπήκα στη διαδικασία να σχολιάσω το θέμα με το παιδί που θέλει να αλλάξει ρούχα στις 8 παρά, γιατί η ίδια η μητέρα δίνει την αιτιολογία του προβλήματος. Επίσης δε δίνονται πληροφορίες ούτε για το πριν ούτε για τις συνήθειες της οικογένειας. Επιπρόσθετα υπάρχουν συχνά σημεία-κλειδιά που δεν τα λαμβάνει κάποιος υπόψη και τα αποσιωπεί, οπότε δυσκολεύεται να βρει γιατί αντιδρά έτσι και όχι αλλιώς. Δεν έχει νόημα να συζητάμε για ένα παράδειγμα με ελλιπή δεδομένα.

 

 

Συχνά τα παιδιά μας εμφανίζουν συμπεριφορές, που εμείς τις εστιάζουμε σε άλλο σημείο. Την ώρα δηλαδή που μια μαμά κυνηγά το παιδί της να φάει και του δίνει μια στον πωπό για να κάτσει στο καρεκλάκι του φρόνημα και να φάει το φαΐ του, εκείνη την ώρα δεν μαθαίνουμε στο παιδί να κάθεται να τρώει, αλλά του δείχνουμε πως επιβάλει τη γνώμη του ο πιο δυνατός.

 

 

Το ζήτημα των κρίσεων θυμού που αναφέρθηκε... δεν έχει να κάνει με σωματική τιμωρία. Δε φαντάζομαι όσοι έχουν παιδάκια που επιδεικνύουν κρίσεις θυμού, να τα τιμωρούν σωματικά! Επίσης, όσοι τα έχετε περάσει θα έχετε ίσως αντιληφθεί πως θέλει ιδιαίτερο χειρισμό. Να συμπληρώσω πως όσο μαθαίνουμε από τη διαδικασία του γονεϊκού ρόλου, τόσο οι κρίσεις θυμού γίνονται λιγότερες και ηπιότερες, μέχρι κάποια στιγμή να περάσουν. Λίγο που μεγαλώνει το παιδί και μαθαίνει να εκφράζεται, λίγο που εμείς το προσεγγίζουμε και σκύβουμε να το ακούσουμε, συγκλίνουν οι κόσμοι μας και ξεπερνάμε τη "φάση". Πάντως οι κρίσεις θυμού με τη σωματική τιμωρία είναι θα έλεγα άσχετα θέματα.

 

 

Το παιδί και ο χαρακτήρας του είναι μοναδικά. Όλα όμως είναι ... παιδιά. Κάποια πράγματα λοιπόν ισχύουν για όλα τα παιδιά, είτε ήρεμα, είτε ζωηρά. Ένας ζωηρός χαρακτήρας, δε σημαίνει πως δεν είναι διαχειρίσιμος.

 

Για να κάνουμε την καλύτερη δυνατή διαχείριση θα πρέπει να θυμόμαστε πως... πρέπει να μένουμε πάνω από τις περιστάσεις και να μη βυθιζόμαστε μέσα σε αυτές. Αν κρατάμε στο νου μας πως το παιδί είναι παιδί και αντιδρά έτσι γιατί αυτό κάνουν τα παιδιά τότε δε θα θυμώσουμε μαζί του. Έτσι μας μένει ένα ψύχραιμο μυαλό για να σκεφτούμε τη διαχείριση. Αν θυμώσουμε, τότε εξομοιώνουμε τον εαυτό μας και τον ρίχνουμε στα μάτια του παιδιού δίνοντας την αίσθηση του συνομηλίκου.

(Να γιατί ακόμα και η κρίση θυμού ηρεμεί, όταν εμείς κάνουμε το βούδα... και το παίζουμε υπεράνω... Ενώ όσο φωνάζουμε ή μαλώνουμε ή θυμώνουμε ή τιμωρούμε... αυτό αυξάνεται).

 

 

 

Υ.Γ. θα επανέλθω με πιο συγκεκριμένα παραδείγματα ...

[Ελένη6]

Επιμένει, γιατί είναι πάρα πολύ εύκολο να λέμε ότι σίγουρα έχεις κάνει κάτι λάθος, απλά δεν το έχεις βρει ακόμα αντί απλά να παραδεχτούμε ότι πχ. δεν μας έχει τύχει παρόμοια περίπτωση ή ότι ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ τί θα μπορούσε να κάνει...Εφόσον αυτά που πιάνουν στο δικό μας παιδί δεν πιάνουν στου άλλου, πάει να πεί ή ότι ο άλλος κάνει λάθος ή ότι ο άλλος δεν έχει αξιολογήσει / αποκωδικοποιήσει σωστά την κατάσταση!! (...εδώ παραπάνω κοπέλλα παραδέχτηκε ότι λέει την αποψή της χωρίς να έχει αντιμετωπίσει ακόμα κρίσεις θυμού και "ξεσπάσματα", καθότι το παιδάκι της είναι πολύ μικρό!)

 

Novak μπορεις να απευθυνεσαι κατευθειαν σε εμενα-αφου για'μενα μιλας-και οχι να σχολιαζεις αυτα που γραφω σε ποστ αλλης κοπελας.

 

Αν ενας ανθρωπος βιωνει καποιες καταστασεις εντονες με το παιδι του,οπου αν ρωτησεις οποιονδηποτε παιδοψυχολογο,θα σου ελεγε πως καποιο προβλημα υπαρχει,εσυ πως το βρισκεις φυσιολογικο ολο αυτο?Οταν ενα παιδι κλωτσαει και χτυπιεται στο πατωμα αυτο μεταφραζεται ως "φυσιολογικο" και ο γονιος καθισταται αλανθαστος,απλα τυχαινει το παιδι να ειναι ζωηρο??Ολοι οι γονεις κανουμε λαθη,τα οποια πληρωνουμε αργοτερα,ειναι τοσο κακο να τα παραδεχομαστε?Αν θιγεται τοσο πολυ ενας γονιος επειδη μπορει να εχει σφαλει καπου και να μην το εχει καταλαβει,τοτε με συγχωρεις αλλα μονο εγωιστικο μου κανει ολο αυτο.Υπαρχουν γονεις που καταφευγουν σε ψυχολογους προκειμενου να λυσουν τετοιου ειδους προβληματα,θα επρεπε δηλαδη οταν ο ψυχολογος τους δωσει μια φορμουλα να ακολουθησουν εκεινοι να πουν "ποιος εισαι εσυ που μας κατηγορεις οτι εχουμε κανει καποιο λαθος??"Ε τοτε γιατι ζηταει βοηθεια?

 

Θεωρητικά συμφωνώ ότι όλες οι συμπεριφορές έχουν μια αιτία την οποία πρέπει να εντοπίζουμε εγκαίρως, αλλά ορισμένες φορές η αιτία αυτή μπορεί να είναι εντελώς "σουρεάλ"

 

Δεν διαφωνω σε αυτο,αλλα για να καταλαβεις αν ειναι ''σουρεαλ",οπως λες,ή αν μπορει να αντιμετωπιστει δεν πρεπει να κανεις καποιες ενεργειες?Αυτες τις ενεργειες παραθετουμε οι γονεις που τα εχουμε καταφερει σε αυτο το θεμα-γιατι υπαρχουν αλλα θεματα οπου δεν τα εχουμε καταφερει-μηπως και βοηθησουμε.Τωρα γιατι αυτο μεταφραζεται οτι το παιζουμε εξυπνες πραγματικα δεν καταλαβαινω.Οσο για την κοπελα που ειπε την γνωμη της ενω εχει μικροτερο παιδακι,η Κωνσταντινα86 ηταν συγκεκριμενα,δεν θεωρω οτι δεν επρεπε.Μπορει απο εναν ανθρωπο που δεν εχει βιωσει με το δικο του παιδι αναλογα προβληματα να ακουσεις συμβουλες πολυ βασιμες και χρησιμες.Ας ειμαστε λιγο πιο ανοιχτομυαλοι δεν ειναι κακο.

..............

[novak]

Ελένη6, δεν κάνω παράθεση όλο το μήνυμά σου για οικονομία χώρου, αλλά θα σταθώ σε αυτό:

 

"Οταν ενα παιδι κλωτσαει και χτυπιεται στο πατωμα αυτο μεταφραζεται ως "φυσιολογικο" και ο γονιος καθισταται αλανθαστος,απλα τυχαινει το παιδι να ειναι ζωηρο??Ολοι οι γονεις κανουμε λαθη,τα οποια πληρωνουμε αργοτερα,ειναι τοσο κακο να τα παραδεχομαστε?"

Ειλικρινά προσπαθώ να καταλάβω από πού έβγαλες το συμπέρασμα ότι επικρατεί αυτή η άποψη.

 

Οι μαμάδες που αναζήτησαν βοήθεια και συμβουλές για τη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων, κάθε άλλο παρά φυσιολογικές μου φάνηκε να τις θεωρούν, και κάθε άλλο παρά αλάνθαστους να θεωρούν εαυτούς. Συνάντησαν όμως αρκετές μαμάδες που ήταν σίγουρες ότι ξέρουν ακριβώς τί συμβαίνει και πώς έχουν οι καταστάσεις αυτές, ή ότι τα έχουν καταφέρει / θα τα κατάφερναν καλύτερα. Πολύ κήρυγμα και θεωρητικολογία, ελάχιστες "πρακτικές" συμβουλές.

 

Διευκρινίζω (για τελευταία φορά γιατί έχει γίνει λίγο κουραστικό σε αυτό το τόπικ να διαστρεβλώνονται και τα πιο απλά πράγματα) ότι κανείς δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει τη σωματική τιμωρία ή να μεταθέσει τις ευθύνες ή να απενοχοποιηθεί για τα λάθη του! Η ένστασή μου αφορά στον ολίγον τί απόλυτο τρόπο κάποιων απαντήσεων (πχ. το να κατακεραυνώνεις τον άλλον για κάτι που εσένα δεν σου έχει τύχει καν ποτέ, το να λες ότι εγώ έχω χ παιδιά ή χ χρόνια εμπειρίας άρα ξέρω τί λεω κλπ.)

[alcyon]

Σε μερικούς η θεωρία δεν αρέσει. Η εμπειρία δεν αρέσει.. Τι ψάχνουν ακριβώς; Έτοιμες λύσεις-χαπάκια;

 

Ή απλά προσπαθούν να πείσουν πως υπάρχουν παιδιά που δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά η ξυλιά για να συνετιστούν;

[ΑΝΝΑ24]

Εγώ γιατί βρίσκω φυσιολογική την ένσταση της novak?

 

Γύρισα 2-3 σελίδες πίσω και δε βρήκα καμμία να υπερασπίζεται το ξύλο, ούτε καμμία να περιμένει από το φόρουμ να της αλλάξει τη ζωή...

[Ελένη6]

Ο λογος που υπαρχει αυτο το ρημαδι(και συγχωρεστε με για την εκφραση)το φορουμ,ειναι για να παραθετουμε αποψεις,να ζηταμε αποψεις,να ανταλλασουμε εμπειριες κλπ..Φυσικα και δεν θα σου αλλαξει τη ζωη το φορουμ,αλλα δεν σημαινει οτι ολοι μπαινουν εδω για την πλακα τους.Προσφερεται και ζητειται βοηθεια για γονεις με προβληματα.Αν καποια μελη τωρα απλα θελουν να γραφουν το προβλημα τους,αλλα κατα τα αλλα να κατακρινουν την οποιαδηποτε βοηθεια που καποιος προσπαθει να τους προσφερει ως λυση,τοτε οκ παω πασο..Οχι τιποτε αλλο αλλα εχουμε βρεθει να κατηγορουμαστε πως "το παιζουμε εξυπνες" επειδη ειπαμε την αποψη μας.Και προφανως,για οσες δεν καταλαβαινουν μαλλον τα Ελληνικα που γραφουμε,εννοειται πως εχουμε περασει παρομοιες καταστασεις και βρηκαμε λυσεις,γι'αυτο και τις προτειναμε και οχι για να περασει η ωρα ουτε για να παρουμε τον τιτλο της καλυτερης μαμας.Η alcyon ολοκληρες εκθεσεις εχει γραψει εδω μεσα,μηπως θα πληρωθει η κοπελα γι'αυτο ή μηπως ειχε ορεξη να γραφει κατεβατά ολοκληρα ετσι για τα παρασημα?

[Ελένη6]

Εγώ γιατί βρίσκω φυσιολογική την ένσταση της novak?

 

Γύρισα 2-3 σελίδες πίσω και δε βρήκα καμμία να υπερασπίζεται το ξύλο, ούτε καμμία να περιμένει από το φόρουμ να της αλλάξει τη ζωή...

 

Εγω κοριτσια εχω δωσει 2-3 φορες φαπιτσες στο χερακι της μπεμπας μου γιατι πηγαινε και πειραζε τον διακοπτη με το φως αλλα εκεινη αντι να κλαψει νομιζε οτι επαιζα μαζι της και εβαζε τα γελια οποτε και εγω ετσι ξεσπαγα τα νευρακια μου και εκεινη ηταν χαρουμενη με το δηθεν παιχνιδι μας...

 

Αυτο βρε ΑΝΝΑ24 πως σου φαινεται;Ειναι αυτη λογικη απο μια γυναικα ενηλικη που μεγαλωνει ενα ανηλικο;Υπαρχουν σχολια κατακριτεα εδω μεσα που ουτε ενα πενταχρονο δεν θα τα εγραφε.

[ΑΝΝΑ24]

Όταν αυτός που δέχεται τη βοήθεια, νιώθει ότι δεν βοηθιέται αλλά προσβάλλεται, αυτό δεν θα έπρεπε να γίνεται σεβαστό? Δεν υπάρχει η περίπτωση, επειδή ίσως γνωρίζουμε καλά το θέμα και ξέρουμε περισσότερα, η συμπεριφορά μας να είναι άθελά μας πιεστική ή ακόμη και απαξιωτική?

Όταν κάποιος εκθέτει τον εαυτό του και ένα ευαίσθητο θέμα που τον απασχολεί χρειάζεται λεπτότητα και διακριτικότητα.

Απάντησα στην Alcyon ( και πραγματικά Alcyon με συγχωρείς που σε αναφέρω ερήμην σου) γιατί ένιωσα ειρωνία στο συγκεκριμένο ποστ και με ξένισε.

Και, Ελένη, πραγματικά η εμπειρία είναι σεβαστή, αλλά θυμίσου ότι με τον ίδιο τρόπο μας νευριάζουν και οι μαμάδες και η πεθερές μας ( ξέρεις "εγώ που μεγάλωσα παιδιά και ξέρω κλπκλπ )

[ΑΝΝΑ24]

Αυτο βρε ΑΝΝΑ24 πως σου φαινεται;Ειναι αυτη λογικη απο μια γυναικα ενηλικη που μεγαλωνει ενα ανηλικο;Υπαρχουν σχολια κατακριτεα εδω μεσα που ουτε ενα πενταχρονο δεν θα τα εγραφε.

 

Καλά κουφάθηκα, εδώ έχεις εντελώς δίκιο..

[Ελένη6]

Όταν αυτός που δέχεται τη βοήθεια, νιώθει ότι δεν βοηθιέται αλλά προσβάλλεται, αυτό δεν θα έπρεπε να γίνεται σεβαστό? Δεν υπάρχει η περίπτωση, επειδή ίσως γνωρίζουμε καλά το θέμα και ξέρουμε περισσότερα, η συμπεριφορά μας να είναι άθελά μας πιεστική ή ακόμη και απαξιωτική?

Όταν κάποιος εκθέτει τον εαυτό του και ένα ευαίσθητο θέμα που τον απασχολεί χρειάζεται λεπτότητα και διακριτικότητα.

Απάντησα στην Alcyon ( και πραγματικά Alcyon με συγχωρείς που σε αναφέρω ερήμην σου) γιατί ένιωσα ειρωνία στο συγκεκριμένο ποστ και με ξένισε.

Και, Ελένη, πραγματικά η εμπειρία είναι σεβαστή, αλλά θυμίσου ότι με τον ίδιο τρόπο μας νευριάζουν και οι μαμάδες και η πεθερές μας ( ξέρεις "εγώ που μεγάλωσα παιδιά και ξέρω κλπκλπ )

 

Αλοιμονο να θελουμε να προσβαλλουμε οποιονδηποτε εδω μεσα.Το να μην βοηθιεται καποια κοπελα απο αυτα που γραφω ειναι απολυτα σεβαστο,αυτο ελειπε τι ειμαι εγω η ολοσωστη του φορουμ?Και την εμπειρια μου δεν την ανεφερα για να το παιξω "ξερολα",αλλα για να πω πως εχω γνωση των πραγματων δεν λεω λογια του αερα.Εχω κανει και εγω λαθη να φαν'και οι κοτες που λενε..Οσο για την πεθερα εχω ακουσει του κοσμου τα καλουδια.....