Διακοπες χωρις το παιδι

[Sofia]

Κι όμως, θα επιμείνω στην άποψή μου.

Κι αυτό γιατί κρίνω από την πείρα μου ως μάνα που γνωρίζει το παιδί της.

Την άφησα 3 μηνών για να λείψω για 4 ημέρες. Φυσικά, την άφησα στα καλύτερα χέρια που υπήρχαν: στην μαμά μου, την οποία το παιδί την είχε συνηθίσει και την γνώριζε όσο κι εμάς.

Δεν παρουσίασε καμία διαφορά όταν γύρισα, αλλά ούτε και όταν έλειπα.

 

Θεωρώ ότι ακόμη κι αν παρουσίαζε κάποια σημάδια "εγκατάλειψης", το παιδί σ' αυτήν την ηλικία είναι τόσο μικρό που τα ξεχνάει αμέσως...

 

Καλές και οι έρευνες από ειδικούς.... αλλά το ένστικτο της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα...

[Oh-Mamy]

Εγώ πάλι διάλεξα να παω διακοπές κάπου κοντά στο πατρικό του συζυγάτου, για να παίρνει την τσαπερδόνα μας και να τους επισκέπτεται καθε απόγευμα ή έστω κάθε δεύτερο απόγευμα (δεν τους την αφήνω για βράδυ), μπας και ξεκουραστώ λιγάκι.

μακάρι να είχαμε την ευκαιρία να μας την κρατήσει κάποιος στις διακοπές.

Βλέπετε, πιστεύω πως καλύτερα να έχει ένα σχετικό άγχος αποχωρισμού, για λίγες ημέρες, παρα μια μόνιμα κουρασμένη και στερημένη μητέρα,,,

 

Ισως τα έχουμε πιο πολύ ανάγκη να μας έχουν ανάγκη, απο ότι αυτά!!!

[Μαρια Στυλιανακη]

Εγώ δεν έχω εκφραστεί πολύ απέναντι σε αυτό το θέμα,

 

Πιστεύω ότι οι γονείς δρούν όπως μπορούν εκείνοι - δηλαδή εάν νιώθουν καταβεβλημένοι και δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, εάν δεν έχουν την ευκαιρία να φύγουν να ξεφύγουν, τότε, είναι μόνο καλό για το παιδί, μελλοντικά και για την καθημερινότητά του.

 

Δηλαδή πιστεύω ότι αναγκαστικά διαλέγει κάποιος το λιγότερο κακό που μπορεί να κάνει.

 

Να είναι χάλια όλο το καλοκαίρι επειδή είχε πραγματικά ανάγκη λίγες μέρες μακριά χωρίς έγνοιες ή κατι τέτοιο τέλος πάντων, ή να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη και έτσι μετά με όρεξη να γυρίσει πίσω.

 

Κάποιοι γονείς μπορεί να μην έχουν ανάγκη, αυτή την απόσταση απο όλα για να χαλαρώσουν και να πάρουν μπαταρίες, ενώ κάποιοι άλλοι μπορεί να την έχουν.

 

Όσοι δεν την έχουν φυσικά και μένουν με τα παιδιά τους. Όσοι την έχουν, τι θα κάνουν να την βγάλουν έτσι με το πρέπει και με το ζόρι, αυτό δεν γίνεται.

Και δεν έχει και νόημα να νιώσουν και ένοχοι για αυτό, γιατί ούτε και αυτό δεν θα αλλάξει τον χαρακτήρα τους και την προσωπικότητά τους.

 

Όμως σίγουρα όπως λέει η Αγλαία, τα παιδιά το νιώθουν αυτό το πράγμα δηλαδή δεν πιστεύω ότι το παιδί δεν καταλαβαίνει ότι φεύγουν οι γονείς του - για αυτό το πράγμα είμαι σίγουρη -

απλώς και μόνο απο το γεγονός, ότι ένα μωρό όταν το κρατάνε άλλοι και κλαίει, αμέσως όταν πάει στην αγκαλιά του γονέα του ξέρει ποιος είναι και ηρεμεί. Με το πρώτο δευτερόλεπτο.

Αυτό το συναίσθημα το έχει καλιεργηθεί απο πρίν την γέννα του.

Οπότε δεν γίνεται να πούμε ότι το παιδί δεν καταλαβαίνει την πολυήμερη απουσία των γονιών. Φυσικά και την καταλαβαίνει, μιας και δεν εχει ξαφνικά αυτό το συναίσθημα στο οποίο συντελούν η όσφρηση και η ακοή (όταν είναι μωρό) και μετά και η όραση, και περιμένει πάλι να το ξανααισθανθεί.

 

 

Το θέμα είναι ποιό είναι το αποτέλεσμα αυτού. Παθαίνει κάποια μακρόχρονη βλάβη? παθαίνει κάτι? είναι αυτό κάτι που μπορούν οι γονείς να το δεχτούν σαν παράπλευρη απώλεια όπως έλεγε ο bush?

 

η γνώμη μου για αυτό, είναι ότι εάν αυτό συμβαίνει μια φορά το χρόνο, για 4 -5 μέρες, ενώ τον υπόλοιπο χρόνο δεν τους αποχωρίζεται, είναι κάτι που δεν θα έχει μία τόσο μεγάλη απώλεια, δηλαδή είναι κάτι που με το χρόνο πάλι θα το ξεπεράσει ένα παιδί.

 

Τι γίνεται όμως εάν ένα παιδί έτσι και αλλιώς δεν βλέπει αρκετά τους γονείς του λόγω πολύωρης εργασίας και των δύο, και ξαφνικά πρέπει να τους αποχωριστεί και εντελώς - και τι γίνεται αν παίζει και ερχομός δεύτερου παιδιού στην οικογένεια ? - πάρα πολλοί αποχωρισμοί.

 

Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι κάτι που σίγουρα θα έχει παραπάνω παράπλευρες απώλειες απο ότι μόνο προσωρινά.

 

Παλιότερα γνώριζα ένα ζευγάρι το οποίο, πήγαινε τον γιό τους κάθε λίγο σε πόλη όπου βρίσκονταν τα πεθερικά κτλ. (μια φορά το μήνα για μια εβδομάδα)

Οι γονείς δούλευαν και οι δύο απο το σπίτι οπότε ήταν κατά τα άλλα συνέχεια μαζί. Στο δεύτερο παιδί έκαναν κάπως ακριβώς τα αντίθετα απο αυτά που γράφει το άρθρο - πρίν και μετά την γέννα, έστελναν τον γιό τους εκεί. για να είναι πιό χαλαροί, για να κάνει μπάνια, για να παίζει όλη μέρα στην παραλία. Αυτό συνεχίστηκε, και το μεγαλύτερο παιδί απο 2 ετών, έτρωγε τα νύχια του, και όπου πήγαινε έχει το χέρι στο στόμα.... οι γονείς ήταν νέοι, και έβλεπαν αυτό το πράγμα ανεξάρτητα..... δεν είχαν καταλάβει ότι είχε αγωνία και άγχος, συνέχεια.

συνεχής άγχος, και αγωνία...

όπως νιώθουμε όταν πάμε για σημαντικές εξετάσεις, όταν περιμένουμε αποτελέσματα. Ακόμα το έχει και φαίνεται στο βλέμμα του και είναι τώρα 5 ετών... ήταν τόσο έντονα αυτά τότε, που παγιώθηκαν σαν συναισθήματα - μιάς και δεν τα κατάλαβαν οι γονείς του για να το κάνουν να αισθανθεί ασφάλεια.

 

Όπως βλέπετε στην περίπτωση αυτή, το ότι περνούν πολύ χρόνο οι γονείς με το παιδί, πάλι δεν προλαβαίνει να εξισώσει δυο τόσο μεγάλους αποχωρισμούς που διαρκούν πολύ. (ο ερχομός του νέου μωρού θεωρείται σαν αποχωρισμός για το παιδί)..

 

 

Οπότε, αυτό που κατά τη γνώμη μου είναι καλό και σημαντικό να προσέξετε, είναι να υπάρχει κάποια ισορροπία, σε όλα αυτά.

Εάν έχετε μόλις γεννήσει πχ το δεύτερο αδερφάκι, μην στέλνετε μακριά το πρώτο η να πάτε διακοπές χωρίς αυτό.

Εάν δεν βλέπετε το παιδί σας πχ όσο θα θέλατε λόγω εργασίας, μην το αφήνετε και για να πάτε διακοπές...

 

είναι ένα παν μέτρον άριστον, που πιστεύω οι περισσότεροι συμφωνούν με αυτό.

 

Δεν νομίζω ότι κιόλας οι έρευνες αυτό που λένε είναι ότι κάποιος είναι εγκληματίας εαν φυγει, το θέμα είναι μόνο να ξέρει ότι ότι κάνει σίγουρα έχει κάποια επίπτωση, και ότι πρέπει αυτό να γίνεται με πολύ μεγάλη προσοχή και ζύγισμα.

 

επίσης, εάν οι γονείς δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν είναι χειρότερο να μη φύγουν και να μείνουν όντας σε κακή συναιισθηματική κατάσταση που θα βλάψει εξίσου το παιδί,

απο το να φύγουν λίγες μέρες.

 

Ο γονέας είναι ο καθρέφτης του μωρού, και αν ο καθρέφτης αυτός τα δείχνει όλα "χάλια" επειδή έχει ανάγκη διακοπές, καλύτερα να πάει να κάνει διακοπές και μετα ο καθρέφτης του να λάμπει.....

 

Αγλαια καλά κάνεις και τα γράφεις αυτά, γιατί είναι σημαντικό να τα γνωρίζουν οι γονείς έτσι ώστε να έχουν όλα τα κριτήρια στην διάθεσή τους (εκτός απο πχ την συναισθηματική τους πρόθεση) για να ζυγίσουν και να κάνουν τις επιλογές τους.

Μόνο εκείνοι ξέρουν και μπορούν να το κάνουν αυτό για τα παιδιά τους.

[aglaia]

 

Αγλαια καλά κάνεις και τα γράφεις αυτά, γιατί είναι σημαντικό να τα γνωρίζουν οι γονείς έτσι ώστε να έχουν όλα τα κριτήρια στην διάθεσή τους (εκτός απο πχ την συναισθηματική τους πρόθεση) για να ζυγίσουν και να κάνουν τις επιλογές τους.

Μόνο εκείνοι ξέρουν και μπορούν να το κάνουν αυτό για τα παιδιά τους.

 

Ευχαριστώ.

 

Τα έγραψα απλά για να επισημάνω ότι ένας παρατηρητής ( ο γονέας) και ένα μωρό δεν είναι αρκετά για να βγάλουμε συμπεράσματα.

 

Η επιστήμη θέλει έναν ελάχιστον αριθμο παρατηρήσεων (30, 100, 300...) για να μπορεί να εξάγει ασφαλή συμπεράσματα. Επίσης η επιστήμη λέει ότι όταν υπάρχουν πολλοί που παρατηρούν το ίδιο πράγμα, μάλλον υπάρχει αντικειμενικότητα. Για να διασφαλιστεί η αντικειμενικότητα έχουν επιπλέον κριτήρια και μεθόδους παρατήρησης. Ακόμη και τότε όμως δεν εκφράζουν απόψεις με ύφος που δε σηκώνει αντιρήσεις και κυρίως δεν προτρέπουν άλλους να κάνουν το ίδιο γιατί έτσι νομίζουν.

 

Λένε σεμνά ότι σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα φαίνεται ότι... ή κάπως έτσι.

 

Επίσης συνιστούν κάποιες πρακτικές.

 

Είναι μερικές φορές όμως που είναι πιο κατηγορηματικοί γιατί κάτι είναι περισσότερο από οφθαλμοφανές στις έρευνές τους...

 

Ας πούμε είναι κατηγορηματικοί ότι το τσιγάρο βλάπτει στην υγεία. Ακόμη και αν ο παπούς μου κάπνιζε 3 πακέτα και δεν έπαθε τίποτα, αυτός ήταν απλά τυχερός ή πέθανε από άλλη αιτία πριν προλάβουν να του διαγνώσουν μια ασθένεια σχετική με το τσιγάρο...

[dora]

Εγω το ξαναειπα οτι δεν θα τον αφηνα... περα από τις ερευνες, τις στατιστικες, τα χιλιαδες παραδειγματα , και τις αμετρητες απόψεις, αυτο που προσπαθω να κανω στην συγκεκριμενη περιοδο τουλαχιστον ειναι να ειμαι πανω απ΄το παιδι μου και να "ακουω" αυτο που εχει να μου πει... και για να το κανω πρεπει να ειμαι διπλα του.

Ξερω οτι με εχει αναγκη να ειμαι διπλα του περισσοτερο από οποιοδηποτε αλλον και αυτο κανω. Εχω προσαρμόσει το προγραμμα μου στις αναγκες του παιδιου, τρεχω με το καθε κιχ που κανει και όλοι μου λενε οτι ειμαι υπερβολικη και οτι θα τον κακομαθω... Δεν μπορω να δεχτω όμως οτι ενα μωρο 7 μηνων θα κακομαθει επειδη η μαμα του το παιρνει αγκαλια οταν της το ζηταει. Ειμαι σιγουρη οτι οταν το παιδι μου θα αισθανθει σιγουρο θα φυγει από μονο του από την αγκαλια μου. όπως επισης οταν το παιδι μου θα αισθανθει ετοιμο να με αποχωρηστει θα ζητησει από μονο του να παει διακοπες με τη γιαγια, η να κοιμηθει στο σπίτι της γιαγιας και τοτε θα ερθει η ωρα να παω και γω με τον αντρα μου διακοπες οι δυο μας.

[Μαρια Στυλιανακη]

Εκεί όπου τείνει αρκετά η παιδαγωγική την σήμερον ημέραν, είναι η θεωρία του attachment parenting... στο εξωτερικό, είναι μια θεωρία η οποία είναι πλέον ευρέως αποδεκτή, ....

 

διαβάστε:

http://www.attachmentparenting.com/

[rosi]

Ειμαι σιγουρη οτι οταν το παιδι μου θα αισθανθει σιγουρο θα φυγει από μονο του από την αγκαλια μου. όπως επισης οταν το παιδι μου θα αισθανθει ετοιμο να με αποχωρηστει θα ζητησει από μονο του να παει διακοπες με τη γιαγια, η να κοιμηθει στο σπίτι της γιαγιας και τοτε θα ερθει η ωρα να παω και γω με τον αντρα μου διακοπες οι δυο μας.

 

Το θέμα είναι Dora ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει αύριο μεθαύριο...ποιο παιδάκι αποχωρίζεται με τη θέλησή του τους γονείς του;

Το να περιμένεις να κλείσει χρόνο, το καταλαβαίνω. Αλλά και το να βρεθείς κάπου μαζί με το σύντροφό σου οι δύο σας χωρίς παιδιά, εφόσον τα έχεις αφήσει σε έμπιστα χέρια, νομίζω ότι το χρειάζεται το ζευγάρι. δεν ξέρω για σας, πάντως εμάς τα παιδιά απορροφούν τόση ενέργεια και χρόνο που σχεδόν δεν προλαβαίνουμε να μιλήσουμε με τον άντρα μου, όταν είμαστε όλοι στο σπίτι...Στις συζητήσεις μας δεν υπάρχει ειρμός καθώς συνεχώς πετάγεται η μεγάλη για να ζητήσει κάτι ή το μωρό για να κλάψει... μετά από τη διακοπή ξεχνάς τι έλεγες και πάλι από την αρχή...

[Μαρια Στυλιανακη]

ίσως χρειάζεται να αλλαξετε και κάτι σε αυτό, δηλαδή τον λόγο για τον οποίο ζητάει και μιλάει και διακόπτει η μεγάλη ....?

 

πάντως, σε αυτή τη περίπτωση, κάνει κακό πραγματικά σας το λέω όταν υπάρχει μεγαλύτερο αδερφάκι που έχει μόλις γεννηθεί μωρό, να αφήνετε πίσω το μεγάλο αδερφάκι που μόλις έχει περάσει αυτό τον αποχωρισμό...απο το ρόλο του μοναχοπαιδιού και απο την αποκλειστική σχέση με τους γονείς.

 

απο αποκλειστική σχέση, πχ, γίνεται μοιρασμενη, και ανφύγουν διακοπές χωριστά οι γονείς απο το παιδί, ξαφνικά γίνεται και εξαποστάσεως!!να ένα τεράστιο σόκ... απο δώ ώς εκεί πάνω...

 

Είναι διαφορετικό το να φύγετε μιά φορά όταν είναι καλή η στιγμή - όταν έχετε ένα παιδί και δεν έχει γίνει άλλη αλλαγή στην οικογένεια,

 

και διαφορετικό να φύγετε αφήνοντας πίσω ένα μεγάλο παιδί που εκείνη ακριβώς τη στιγμή έχει ανάγκη να νιώσει κοντά στους γονείς του....

είναι προτιμότερο να μείνει πίσω πχ το μικρό, παρά το μεγάλο.

αυτό να θυμάστε........

 

είπαμε, δεν θα είναι τραγικό, να φεύγουν οι γονείς μιά φορά.

 

αλλά όταν όμως υπάρχει διαρκής αποχωρισμός, ή αλλαγές ή γέννα κτλ... θα έλεγα ότι αυτό σίγουρα, απο την εμπειρία μου face to face με παιδιά, αλλάζει πολλά πράγματα που είναι πιθανό να παγιωθούν.

 

Οι διακοπές και οι αναμνήσεις τους, σκεφτείτε το, δεν παγιώνονται, ξεθυμαίνουν μετά απο λίγες εβδομάδες ... το μόνο που μένει σταθερό είναι οι φωτογραφίες.

 

πάντως,... το θέμα δεν είναι να αποκτήσετε ξαφνικά ενοχές, αλλά απλώς να ζυγίσετε τις καταστάσεις για να μπορέσετε να πάρετε την καλύτερη δυνατή απόφαση, για κάθε κατάσταση, ξεχωριστά.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή. Όπως μπορεί ο καθένας...!

[dora]

Δεν θα διαφωνησω οτι πολλες φορες η συνεχης παρουσια του παιδιου βλαπτει τη σχεση του ζευγαριου. Ομως μπορουμε καλλιστα να ζητησουμε από καποιον να κρατησει 3-4 ωρες το παιδι ωστε να βρεθουμε για λίγο μονοι με τον συντροφο μας. Να παμε για εναν καφε, μια βολτα με το αυτοκινητο, η εστω να κατσουμε στο σπιτι μας και να αραξουμε στον καναπε μας. Καπως ετσι θεωρω οτι εχεις και "την πιτα ολοκλήρη και τον σκυλο χορτατο".. Ετσι θυμασαι και την εποχη που πρωτοερωτευτηκες και συναντιοσουνα για τοσο με τον αντρα σου... Ραντεβουδακια

Δεν ξερω κιόλας βρε παιδια δεν επιμενω γιατι ειναι το πρωτο μου παιδακι και δεν ειμαι ουτε κουρασμενη ουτε μπουχτισμενη.. ισως στο δευτερο να τα βλεπω διαφορετικα τα πραγματα.

[Μαρια Στυλιανακη]

To πρόβλημα είναι ότι ακριβώς τότε δημιουργούνται και τα διλήμματα αυτά,...

την στιγμή που πχ για τα παιδιά είναι το χειρότερο ίσως, για τους γονείς θα ήταν η καλύτερη.....!!

[dora]

πάντως,... το θέμα δεν είναι να αποκτήσετε ξαφνικά ενοχές, αλλά απλώς να ζυγίσετε τις καταστάσεις για να μπορέσετε να πάρετε την καλύτερη δυνατή απόφαση, για κάθε κατάσταση, ξεχωριστά.

Δεν υπάρχει συγκεκριμένη συνταγή. Όπως μπορεί ο καθένας...!

 

Συμφωνω απόλυτα. Η συζητηση αυτη δεν γινεται ουτε για να δημιουργησουμε ενοχες σε καποιον ουτε για να υποδειξουμε τον τροπο που θα λειτουργησει καποιος. Ο καθενας λεει την απόψη του, πως αισθανεται και πως πραττει ο ιδιος, με το δικο του το παιδι.

Αλλωστε το ειπα κιόλας οτι εγω το κανω αυτο γιατι ετσι νιωθω τωρα.. οτι εγω δεν νιωθω ετοιμη να αποχωριστω το μικρουλη μου. Δεν το κανω γιατι το λενε ερευνες, στατιστικες ή καποια παιδαγωγικη μεθοδος. Το κανω γιατι ετσι μου βγαινει σαν μαμα.. και την πιθανοτητα σε λίγους μηνες να λεω αλλα δεν την αποκλειω καθόλου.

[aglaia]

Ειμαι σιγουρη οτι οταν το παιδι μου θα αισθανθει σιγουρο θα φυγει από μονο του από την αγκαλια μου. όπως επισης οταν το παιδι μου θα αισθανθει ετοιμο να με αποχωρηστει θα ζητησει από μονο του να παει διακοπες με τη γιαγια, η να κοιμηθει στο σπίτι της γιαγιας και τοτε θα ερθει η ωρα να παω και γω με τον αντρα μου διακοπες οι δυο μας.

 

Τα παιδιά που μεγαλώνουν στην αγκαλια γίνονται πιο ανεξάρτητα γιατί νιώθουν ασφαλή (τουλάχιστον αυτό δείχνουν οι έρευνες).

 

Ο γιος μου πριν τα 5 ζήτησε να φύγει στη γιαγιά του σαββατοκύριακο με τον μπαμπά (χωρίς εμένα) και στα 5,5 ζητησε να μείνει 3 μέρες με τη γιαγιά του χωρίς γονείς.

 

Ένιωσε πολύ περήφανος που τα κατάφερε και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση.

 

Τώρα είναι διακοπές μιας εβδομάδας με τη γιαγιά του, πάλι με δικη του πρωτοβουλία

[aglaia]

ποιο παιδάκι αποχωρίζεται με τη θέλησή του τους γονείς του;

 

 

το παιδάκι που νιώθει ασφαλές και έτοιμο

 

Ο γιος μου είναι ήδη 7 χρονών και μπορώ να σου πω με βεβαιότητα ότι αποχωρίζεται τους γονείς του με τη θέλησή σου. Μέχρι τα 5,5 δεν τον άφησα ούτε ένα 24ωρο μόνο με δική μου πρωτοβουλία. Άρχισε μόνος του να ζητά να φεύγει όταν ήταν έτοιμος, πριν τα 5, αρχικά για διήμερα, μετά για περισσότερο.

[aglaia]

Δεν θα διαφωνησω οτι πολλες φορες η συνεχης παρουσια του παιδιου βλαπτει τη σχεση του ζευγαριου. Ομως μπορουμε καλλιστα να ζητησουμε από καποιον να κρατησει 3-4 ωρες το παιδι ωστε να βρεθουμε για λίγο μονοι με τον συντροφο μας. Να παμε για εναν καφε, μια βολτα με το αυτοκινητο, η εστω να κατσουμε στο σπιτι μας και να αραξουμε στον καναπε μας. Καπως ετσι θεωρω οτι εχεις και "την πιτα ολοκλήρη και τον σκυλο χορτατο"..

 

Όλοι έχουν ανάγκη από τέτοιες στιγμές. Λίγες ώρες τέτοιες είναι περισσότερο από απαραίτητες, για μια βόλτα, για μια ευχάριστη έξοδο. Το κάναμε από τότε που ο γιος μου ήταν 2 μηνών

[hara]

Ήδη ήμουν σε μεγάλη στεναχώρια και σε μεγάλο δίλημμα...τώρα στεναχωρήθηκα περισσότερο..!!

 

Απο καιρού με είχε φάει ο άντρας μου να κάνουμε ένα ταξίδι οι δυό μας...χωρίς παιδιά!

 

Τα παιδιά μου είναι η μεγάλη 4χρ. και η μικρή 2χρ.

Δεν τα έχουμε αποχωριστεί ποτέ για πάνω απο μερικές ώρες κάποια απογεύματα, όλα αυτά τα χρόνια.

 

Σημειωτέον όμως ότι εργάζομαι full time τα πρωϊνά και ήδη κουβαλάω πολλές ενοχές και τύψεις για αυτό!!

 

Αποφασίσαμε να πάμε για λίγες μέρες Ρώμη, ουσιαστικά 4 βράδυα θα είναι και τα παιδιά στο εξοχικό με τους γονείς μου, στη θάλασσα εκείνες τις μέρες.

 

Η μεγάλη ομολογώ ότι έχει αρχίσει να ζητάει απο μόνη της να πάει στο εξοχικό με τη γιαγιά.....για τη μικρούλα ανησυχώ περισσότερο που δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά της!

 

Επίσης γενικότερα καθημερινά τους λείπω πολύ εφόσον εργάζομαι...!!

 

Τώρα με έχει πιάσει ένα αμόκ και θέλω να αναβάλλω το ταξίδι...είχα που είχα αμφιβολίες...τώρα....απέγινε η κατάσταση!!

[mimika]

Εμενα ο καλος μου λογω του οτι φετος δεν προβλεπονται διακοπες (λογω γεννας φυσικα) απο τωρα μου λεει να φυγουμε μονοι μας του χρονου......

 

Ακομη δεν τον ειδαμε.... κατσε βρε πουλακι μου , του λεω, και μεχρι τοτε........... ουουουουουου εχουμε καιρο.

 

Αν ομως δεν ειχα παει ταξιδι του μελιτος θα εφευγα για λιγες μερες.

Εμεις πηγαμε Ισπανια (Marbella - Malaga) και ηταν τελεια. Μπανακι και ξεκουραση. Το προτεινω ανεπιφυλακτα για καποιον που δε θελει πολλα σουρτα-φερτα και ποδαροδρομο για να δει τα αξιοθεατα. Και τιμες σαν της Ελλαδας.

[mama]

Μη στεναχωριέσαι βρε hara!!!

Δεν αμφισβητω τα επιστημονικά δεδομενα που μας δινει η aglaia, πιστευω ομως οτι, οπως ισως ειπαν κι αλλες μαμαδες, δεν ειναι τοσο τρομερα τα πράγματα!

Κι εγω δουλευω full time (και μερικες φορες overtime), κι εγω εχω ενοχες (που μεγαλωνουν οταν ο μικρος μου λεει "μου ελειψες σημερα") αλλα δεν γινεται να μην οδυλευουμε ουτε ειναι λυση το να μην πηγαινουμε πουθενα.

Να σου πω και κατι? Τα παιδια μου αισθανθηκαν πιο πολυ την έλλειψή μου 2 βραδυα που γυρισα στις 11 απο τη δουλεια γιατι προεκυψε κατι έκτακτο και ηταν απροετοιμαστα, παρα τις 4 μερες που λειψαμε με τον αντρα μου στο Λονδινο και εμειναν με τη γιαγια τους!

Παντα, όταν φευγουμε ταξιδι μονοι μας (και το κανουμε παντα μια φορα το χρονο για 2 με 4 μερες απο τοτε που ο μεγαλος μου εγινε 9 μηνων, με μονη εξαιρεση τη χρονια που ημουν εγκυος στο 2ο) ξερουν απο πολυ πριν πού θα πάμε, πόσο θα λειψουμε, μιλαμε καθε μερα στο τηλέφωνο. Περνανε καλά, ειναι με αγαπημενα προσωπα που τα εμπιστευονται και δεν ειχαμε ποτε προβλημα!

Προσωπικη μου άποψη: Κανε ενα "test drive" - αστα μια ολόκληρη μερα στο εξοχικό ή ενα Σαββατοκυριακο, να δεις πώς θα πάει, να δεις πως θα το αντιμετωπίσει και η μικρουλα σου. Θα δεις, ολα θα πανε καλα! Και η Ρωμη θα ειναι τελεια!!!

[Μαρια Στυλιανακη]

Η μεγάλη ομολογώ ότι έχει αρχίσει να ζητάει απο μόνη της να πάει στο εξοχικό με τη γιαγιά

 

αυτό είναι πολύ θετικό!

 

για την μεγάλη έχουν περάσει 2 χρόνια απο την γέννηση της αδερφής της και άρα έχει περάσει το πιό δύσκολο κομμάτι του αποχωρισμού, (σχετικά),

 

και τα μικρά αδερφάκια λόγω του ότι έχουν πάντα και το μεγάλο τους αδερφάκι, δεν αισθάνονται τόσο άσχημα όσο τα μεγάλα.

 

όπως είδες (εγώ πάντως) στο πόστ μου αναφέρθηκα σε παιδιά των οποίων το αδερφάκι γεννήθηκε πρόσφατα... εκεί είναι που είναι μεγάλη η ένταση, και ένα ταξίδι των γονέων την στιγμή εκείνη δεν θα το σύστηνα...

 

αλλά στην δική σου περίπτωση, έχουν συνηθίσει 2 χρόνια μαζί.

αφού στο λέει και η ίδια η κόρη σου ότι θέλει να πάει στην γιαγιά πχ, μην έχεις αμφιβολίες.

κάνε και ένα τεστ που σου λέει και η mama.

[hara]

Η αλήθεια είναι ότι έχω παρατηρήσει πώς όταν η μικρή έχει και τη μεγάλη τότε αισθάνεται τρομερή ασφάλεια!!

Άν π.χ πεταχτώ στο περίπτερο δίπλα ή στο σούπερ και με δεί να παίρνω τη μεγάλη τότε γίνεται πανικός!!!

Ξεσπά σε κλάμματα..ουρλιάζει και θέλει και εκείνη να έρθει!!

 

Οπότε τις έχω πακέτο και τις δύο σε ό,τι κάνουμε!

 

Μια δοκιμή θα μας πείσει ε;;;

[Μαρια Στυλιανακη]

μπράβο, βέβαια να τις έχεις πακέτο είναι μόνο καλό.

έτσι δεν μπαίνουν σε αντιπαράθεση του ποιός σε έχει περισσότερο ή λιγότερο. .. ειδικά αν τους λείπεις, μπαίνει έτσι ένα όριο όπου και οι δύο δεν ζηλεύει η μία την άλλη.

άντε καλό τέστ drive!!!

αν και ξέρεις τι το τέστ ντραιβ κάνε το, αλλά μήν περιμένεις ότι το κάνεις για να έχει τέλεια αποτελέσματα αλλά περισσότερο για να αισθανθούν ότι και να λείπεις μια μέρα, θα ξανάρθεις και να έχουν αυτή την εμπειρία. έτσι όταν φυγεις για 4 μέρες θα μπορεί να της πεί και το άτομο που τα προσέχει -

θυμάσαι την άλλη φορά που είχατε έρθει και ήρθε η μαμά την άλλη μέρα?

έτσι θα έρθει και τώρα, αλλά θα έρθει μετά που θα φάμε πρωινό άλλες δυο φορές! να μου πείτε τι θέλετε να φάτε πρωινό, τώρα που λείπει η μαμά να φτιάξουμε κάτι που δεν τρώτε συνήθως!!! ..

 

(χε χε δώσε αυτή την οδηγία. έτσι θα έχουν και ευχάριστη ανάμνηση αυτής της εξόδου! )

έτσι και αλλιώς το κάνουν αυτό οι γιαγιάδες οπότε ... μιά χαρά. ..

(η μητερα μου κάποτε είχε λείψει 4 μέρες με τον πατέρα μου, και μας άφησε με μια κυρία που δεν την ξέραμε καλά καλά. -δεν υπήρχαν γιαγιάδες παπούδες καθόλου - μας έκανε όμως τηγανητές πατάτες και αυγά κάθε μέρα!!!!! νομίζω μείναμε ευχαριστημένες!!! ήμασταν 5-6 ετών - χα αυτή δεν την συμπαθήσαμε, αλλά τις χάρες, μας τις έκανε )

(ήταν και είναι το αγαπημένο μας φαγητό )

[Sandra]

Το ερώτημα για το αν το παιδί νιώθει εγκατελειμένο και γενικά για το τι νιώθει έχει τεθεί εδώ και πολυ καιρό και υπάρχουν ειδικοί να απαντήσουν. Γιατί δεν κάνετε μια ερώτηση σε κάποιον ειδικό;

 

Τα λίγα βιβλία παιδοψυχολογίας που διάβασα λένε ότι το παιδί πριν κλείσει το χρόνο δεν μπορεί να έχει στην αίσθηση της προσδοκίας και δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι οι γονείς θα επιστρέψουν. Αν λείπουν οι γονείς για ένα 24ωρο το παιδί νιώθει απελπισία και πιστεύει ότι τους έχει χάσει. Αρχίζει να τακτοποιεί τη ζωή του χωρίς αυτούς προσπαθώντας να προσκοληθεί στα άλλα άτομα. Μετά από μερικές μέρες οι γονείς εμφανίζονται και το παιδί πρέπει να αρχίσει πάλι από την αρχή, μόνο που τώρα δεν ξέρει αν όταν οι γονείς φεύγουν το πρωί θα τους χάσει για πολύ, θα νιώσει πάλι ότι τους έχασε ή θα επιστρέψουν...

 

Αυτό σημαίνει έλειψη εμπιστοσύνης, άγχος αποχωρισμού...

 

Τα συμπεράσματα δεν έχουν βγει από την παρατήρηση ενός παιδιού από έναν υποκειμενικό παρατηρητή. Έχουν βγει από την παρατήρηση πολλών παιδιών από πολλούς παρατηρητές για να εξαληφθεί η μεροληψία (η υποκειμενικότητα...).

 

Το ότι τα πολύ μικρά μωρά δεν μπορούν να εκφράσουν αυτά τα αισθήματα δε σημαίνει ότι δεν τα νιώθουν, αντίθετα σημαίνει ότι τα βιώνουν πιο τραγικά γιατί δεν έχουν τρόπο να τα πούνε...

 

Μη βασίζεστε στα όσα μεταφέρω. Καλύτερα ρωτήστε κάποιον ειδικό (παιδοψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή...). Τόσα έξοδα θα κάνετε για το ταξίδι, στον ειδικό θα δώσετε 50 ευρώ και θα σας λύσει την απορία.

 

Πιο φθηνό από την επίσκεψη θα σας βγει το βιβλίο της Λουκίας Δημητρίου - Χατζηνεοφύτου, Ψυχολόγου, με τίτλο "Τα 6 πρώτα χρόνια της ζωής" από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.

 

Μεταφέρω από τη σελίδα 421:

 

Οι γονείς με παδιά στη βρεφική ηλικία πρέπει να αποφεύγουν να αποχωρίζονται από αυτά για μακρά χρονικά διαστήματα. Στην ηλικία αυτή το παιδί, όχι μόνο είναι ανίκανο να αντιληφθεί το χρόνο και συνεπώς η απουσία του γονιού του φαίνεται ατελείωτη αλλά δεν αντιλαμβάνεται ότι ο γονιός θα επιστρέψει κάποτε. Η μακρά απουσία των γονιών (πχ σε πολυήμερα ταξίδα) δημιουργεί στο παιδί πολλή αβεβαιότητα και άγχος. ...

These are quite much the words what I was looking for. I just can't express myself so clearly

[ssidi]

Όταν ήμουν έγκυος σχεδίαζα τις διακοπές που θα πηγαίναμε όταν με το καλό γεννιόταν το μωράκι μου και μεγάλωνε λίγο ώστε να το αφήσουμε στην γιαγιά του. Τώρα, ίσως και επειδή είμαι όλη μέρα αλλά σχεδόν και την νύχτα(ο άντρας μου έχει μαγαζί και λείπει πάααααρα πολλές ώρες) μόνη με το μωρό, ούτε να το σκεφτώ δεν θέλω το να πάω οπουδήποτε και να το αφήσω πίσω. Εδώ για μισή ώρα βγαίνω για καμιά δουλειά και το αφήνω στον μπαμπά του και το μυαλό μου είναι συνέχεια στο τι κάνει τώρα που δεν είμαι εκεί.....έχω πάθει εξάρτηση μάλλον!!

[talkirti]

χωρίς τα παιδιά μου,

χωρίς τα παιδιά μου,

χωρίς τα παιδιά μου,

δεν παω πουθενά.(δισ)

[Νίκη]

Εγώ το έχω ξαναπεί κακά τα ψέματα ... όλα θέλουν σωστό μοίρασμα... να κρατούνται οι ισορροπίες... Και κάτι ακόμα...

 

Μάνα δεν είναι αυτή που θα γίνει στήριγμα για το παιδί της... είναι αυτή που θα του μάθει να μη χρειάζεται στηρίγματα...

[Μαρια Στυλιανακη]

κοίτα Νίκη αυτό που γράφεις είναι κάτι που μπορεί να παρεξηγηθεί σαν θεωρία.

 

όλοι χρειαζόμαστε να έχουμε στηρίγματα απλώς πρέπει να είναι σε βαθμό λογικό.

πάν μέτρον άριστον.

εγώ δεν πιστεύω ότι η μητέρα είναι καλό να μάθει στο παιδί της να μην χρειάζεται στήριγμα. υγιές θεωρείται να αποδέχεσαι ένα στήριγμα όταν το χρειάζεσαι.

 

μάλλον αυτό που εννοείς είναι ότι η μητέρα δεν χρειάζεται να είναι το "π" (αυτό που έχουν οι ηλικιωμένοι για να κρατιούνται μην πέσουν) ή το υποστήριγμα διαρκώς.