ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΤΟΚΕΤΟ («ΕΠΙΛΟΧΕΙΑ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ»)

[miriki]

Τις πρώτες 6 εβδομάδες στην Κίνα η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως βασίλισσα. Όποιος σας ενοχλεί να μαζέψει τα μπογαλάκια του και να πάει στο σπίτι του. Κουμάντο να κάνουν στα δικά τους παιδιά.

 

aasimak πάρε ένα ρινγκ σλινγκ φόρα το μωρό και πήγαινε βόλτα το σκύλο όταν δεν έχει.... σκυλόκρυο. Μη μένεις μέσα μόνη σου και φρικάρεις. Όσες από εσάς μένετε Αθήνα υπάρχει το κέντρο Φαιναρέτη που προσφέρει υποστήριξη εξειδικευμένη (με ψυχολόγο κ.λ.π.) ακριβώς για την πρόληψη της επιλοχείου κατάθλιψης και είναι ΔΩΡΕΑΝ.

 

Κατά τα άλλα δύο έχω να σας προτείνω που εμένα με έσωσαν κυριολεκτικά;

1. να μιλάτε γιαυτά που νιώθετε ακόμη κι αν είναι παράλογα. Μην περιμένετε να καταλάβουν οι άλλοι ζητήστε ακριβώς αυτό που θέλετε και χρειάζεστε.

 

2. Μην παίρνετε τον εαυτό σας στα σοβαρά. Οι ορμόνες σας είναι ό,τι να ναι τώρα θα το καταλάβετε όταν σαραντίσετε και ακόμη καλύτερα όταν διπλοσαραντήσετε. Εγώ επαναλάμβανα συνέχεια στον εαυτό μου "Δεν είμαι εγώ τώρα είναι μια άλλη που τα σκέφτεται αυτά, θα ηρεμίσω όταν σαραντίσω και θα τα ξαναδώ τότε. Μέρες μετράμε."

[iouliam]

Δεν ξέρω αν είναι λόγω ορμονών αλλά έχω τα χάλια μου. Πέρασα μια δύσκολη κύηση και γέννησα στις 37 εβδομάδες με καισαρική λόγω προβλήματος δικού μου. Στην εγκυμοσύνη έπαθα 2-3 φορές κρίση άγχους και πήγα στο νοσοκομείο όπου με κράτησαν 1 μέρα και μετά όλα καλά.

Αλλά από την ημέρα που γύρισα σπίτι με το μωρό με πιάνει συχνά και φοβάμαι πολύ, μου κόβεται η ανάσα, πιέζεται το κεφάλι μου, πονάει το στήθος μου και ζαλίζομαι. Και όλα αυτά περνάνε μαγικά μόνα τους. Και επανέρχονται όμως. Σκέφτηκα να βγω έξω για ψώνια αλλά με έπιασε μέσα σε μαγαζί και τρόμαξα πολύ. Δεν ξέρω τι να κάνω, δε θέλω να το πω σε κανέναν για να μην τους αγχώσω. Έχω τους γονείς μου και τον άντρα μου που με προσέχουν από την αρχή της κύησης και δεν αντέχω να τους τρομάξω άλλο. Φοβάμαι πολύ!

[miriki]

Μίλα στους δικούς σου και βρες άμεσα ειδικό να σε στηρίξει. Οι δικοί σου μπορεί να ανακουφιστούν αν σε δουν να παραδέχεσαι ότι δεν νιώθεις καλά, γιατί ίσως να διστάζουν να σε προσεγγίσουν και να σου προσφέρουν τη βοήθειά τους.

 

Δεν κινδυνεύεις να πάθεις κάτι από τις κρίσεις πανικού, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να νιώθει κανείς τόσο άσχημα. Πάρε όση περισσότερη βοήθεια χρειάζεσαι. Να σου ζήσει το μωρό σου.

[alexandra1]

Koρίτσια καλημέρα !Πιστεύω ότι κάτι πέρασα και εγώ !Γέννησα στις 37 εβδομάδες έπειτα από μία όχι και τόσο εύκολη εγκυμοσύνη.Απο τον 6ο μήνα είχα συσπάσεις και το τελευταιο μήνα έπαιρνα χάπια κάθε 2 ώρες για να καταφέρω να φτάσω στην 37η εβδομάδα.Αγχος τρελό και αρκετο κλάμα.Ειχα κάνει και διαβήτη κυήσεως.Γέννησα με καισαρική απο αδρανεια μήτρας και καθόλου υγρό στο σάκο.Στο νοσοκομείο όλα μια χαρά..μολις επέστρεψα σπίτι από το ίδιο βράδυ άρχισα να μην αισθάνομαι καλά.Νόμιζα ότι κάτι θα πάθει το μωρό...το κοιτούσα συνέχεια να δω αν αναπνέει ..φρίκη..κλάμα όλη μέρα και όλη νύχτα(εγώ)!!Ανοιγα το ντους στο μπάνιο και καθόμουν με τις ώρες στη κυριολεξία..έπεφτε το νέρό πάνω μου και ένιωθα εντελώς ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε..ακόμη και να βγω απο εκει ..κλάμα και μόνο κλάμα!!!Με βοήθησε η αδερφή μου πάρα πολύ να το ξεπεράσω.Παρ'ολο που μένουμε 400 χλμ μακριά ,ήρθε και έμεινε μαζί μου μια εβδομάδα περίπου γιατί έχει και εκείνη ενα μικράκι 1 χρονού.Μόνο εκέινη και η μητέρα μου με βοήθησαν.Να σημειώσω ότι είχα γίνει και πολυ κακιά νύφη και δεν επέτρεπα σε κανέναν να έρθει σπίτι ..Πέρασα πάρα πολυ δύσκολα.Τώρα βέβαια είμαι καλύτερα και το αγοράκι μου είναι 4 μηνών!!!Συγνώμη αν σας κούρασα

[mpempaki]

Δεν ξέρω αν είναι λόγω ορμονών αλλά έχω τα χάλια μου. Πέρασα μια δύσκολη κύηση και γέννησα στις 37 εβδομάδες με καισαρική λόγω προβλήματος δικού μου. Στην εγκυμοσύνη έπαθα 2-3 φορές κρίση άγχους και πήγα στο νοσοκομείο όπου με κράτησαν 1 μέρα και μετά όλα καλά.

Αλλά από την ημέρα που γύρισα σπίτι με το μωρό με πιάνει συχνά και φοβάμαι πολύ, μου κόβεται η ανάσα, πιέζεται το κεφάλι μου, πονάει το στήθος μου και ζαλίζομαι. Και όλα αυτά περνάνε μαγικά μόνα τους. Και επανέρχονται όμως. Σκέφτηκα να βγω έξω για ψώνια αλλά με έπιασε μέσα σε μαγαζί και τρόμαξα πολύ. Δεν ξέρω τι να κάνω, δε θέλω να το πω σε κανέναν για να μην τους αγχώσω. Έχω τους γονείς μου και τον άντρα μου που με προσέχουν από την αρχή της κύησης και δεν αντέχω να τους τρομάξω άλλο. Φοβάμαι πολύ!

περασα οτι περιγραφεις και καλεσα ψυχιατρο στο σπιτι πηρε 50 ευρω και το μονο που μου ειπε ηταν μαθε να ζητας και αρχισε να μιλας.μιλα συζητα ανελυσε.εχεις υποστηριχτες μην το κρατας μεσα σου.

[iouliam]

Και εμένα αυτό μου είπε φίλη ψυχολόγος αλλά στους γονείς μου δεν μπορώ να μιλήσω γιατί τους ταλαιπώρησα πάρα πολύ δύο χρόνια με 2παλίδρομες, εξέτάσεις, δύσκολη κύηση και ξαφνική γέννα. Πόσα να αντέξουν;

Στον άντρα μου μίλησα και η αλήθεια είναι πως αν και εκείνη την ημέρα δε φάνηκε να καταλαβαίνει πολύ (είναι πολύ καλός και με στηρίζει αλλά είναι πολύ χαρούμενος με την κόρη του και του το χαλάω) τώρα είμαι λίγο καλύτερα. Βέβαια δεν έχω βγει ακόμα έξω από εκείνη την ημέρα και τρέμω αύριο που θα βγούμε να πάρουμε ευχές μη με ξαναπιάσει πάλι.

Οι φίλοι μας πάλι δεν έρχονται σπίτι γιατί είναι νωρίς για επισκέψεις λόγω του μωρού. Οπότε κάνω ότι δε συμβαίνει τίποτα.

mpempaki μετά από πόσο καιρό συνήλθες;

[miriki]

Αν οι φίλοι σου είναι καλά στην υγεία τους δε βρίσκω κανένα λόγο να μην έχεις λίγη παρέα. Ίσα ίσα θα σε βοηθήσει κιόλας. Επίσης μπορείς να μιλήσεις σε κάποια φίλη σου γιαυτό που σου συμβαίνει αντί για τους γονείς σου. Ακόμη κι ένα τηλεφώνημα εμψυχωτικό μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά.

[iouliam]

Ήμουν κάπως καλύτερα τις προηγούμενες ημέρες, πήραμε και ευχές και ευτυχώς δεν έπαθα τίποτα που βγήκα. Από χθες όμως με έπιασε πάλι σε πολύ μικρότερο βαθμό βέβαια. Θα δείξει. Έχω μια γνωστή ψυχολόγο αλλά δεν μένω καθόλου μόνη στο σπίτι για να της πω να έρθει. Όσο για τις επισκέψεις φίλων έχω από κάτω "έλεγχο" και ακούμε γκρίνια αν έρθει κάποιος γιατί θα πάθει το μωρό. Καθένας με τον κάλο του!!!

[nikolname]

γεια σας ειμαι καινουρια στο φορουμ.Δυστυχως και εγω υποφερω απο επιλοχειος καταθλιψη. Έχω ένα αγοράκι 4 μηνων, εναν αγγελο. Απο τότε που γεννησα μου χτυπησε την πορτα η καταθλιψη. Συμπτωματα:

-αγχος για το μωρο ακομα και για το ταισμα του

-πιστευω οτι δεν ειμαι καλη μανα

-φοβαμαι να ειμαι μονη μου

-αγχος και για τα πιο απλα ασημαντα πραγματα οπως δουλειες του σπιτιου

-πιστευω οτι δεν θα μου περασει

-κρισεις πανικου κατα την διαρκεια της μέρας

-αγχος μην με αφήσει ο άντρας μου

-υπερκινητικοτητα

-θέλω να τα κάνω ολα τελεια, το σπιτι καθαρο

-ξυπναω το πρωι στις 6 με έναν κομπο στο στομαχι και ενω ξερω οτι δεν εχω κατι να κάνω δεν μπορω να ξανακοιμηθω

-μου εχει κοπει η ορεξη

Αλλά περιεργως ολα αυτα το βράδι λίγο υποχωρουν. Επισης να σας πω οτι εχω ιστορικο κυκλικης καταθλιψης οπου καταφερα να ξεπερασω τα τελευταια 4 χρονια. Ακομα και κατα την διαρκεια της εγκυμοσύνης έπερνα ένα ελαφρυ αντικαταθλιπτικο για προλυπτικους λόγους. Είμαι φρεσκοπαντρεμενη μετα απο μια σχεση 1 χρονου. Μέσα βασικα σε ενα χρονο παντρευτηκα, εμεινα εγκυος, μετακομησα σε ενα καινουριο για μενα περιβαλλον. Να σας πω επισης οτι γεννησα με φυσιολογικο τοκετο αλλα ειχαμε επιπλοκες - αιμοραγια-και παραλιγο να πεθανω. Όλα στην ζωη μου πηγαινανε ρολοι. Πηρα συνηδητα την αποφαση να παντρευτω και να μεινω εγκυος γιατι βρηκα τον ανθρωπο που θελω να κανω οικογενεια. Απο την στιγμη που γεννησα ηρθαν τα πανω κατω. Με διακυμανσεις της διαθεσης ανα μερα. Εχω παρατηρησει ότι οταν μου τελειωνει η περιοδος επανερχετε περισσοτερο το προβλημα. Αμεσως πηγα σε ψυχιατρο και πηρα αγωγη αντικαταθλιπτικου, ηρεμηστικου και σταθεροποιητικου διαθεσης. Πηγαινα καλυτερα στον 2 μηνα. Ο γιατρος ομως που πηγαινα δεν με καλυπτε και πηγα σε αλλον ο οποιος μου αλλαξε την αγωγη δινοντας μου αλλο αντικαταθλιπτικο, και κρατοντας το ηπεμιστικο. Δεν παρουσιαζω μανια κατα τα λεγομενα του οποτε γιατι να περνω το σταθεροποιητικο. Εγω ομως επερνα το σταθεροποιητικο παλια για να μου ρυθμιζει της διακυμανσεις της διαθεσης και να υπαρχει μια σταθεροτητα. Η παλια μου γιατρος μου ειχε πει οτι δεν ειμαι μανιοκαταθλιπτικη απλα παρουσιαζω κυκλικη καταθλιψη. Φοβαμαι πολυ. Υπαρχει καμια κοπελα που να εχει περασει τα ιδια με μένα? Τι με συμβουλευεται?

[Marirena]

Καλησπέρα και να σου ζήσει το μπεμπάκι σου! Θα πρότεινα, εφόσον υπάρχει ιστορικό και εφόσον ήδη απευθύνθηκες σε επαγγελματία, να ψάξεις κάποιον-α που θα έχει μία σχετική εξειδίκευση και οικειότητα με το θέμα της επιλοχείου κατάθλιψης. Από εκεί και πέρα είναι πολλά, και καθημερινά αυτά που μπορείς να κάνεις για να νιώσεις κάπως καλύτερα, είναι όμως μικρότερης εμβέλειας (εννοώ λιγότερο άμεσα από τα χάπια), γιατί γενικότερα (από προσωπική εμπειρία) νομίζω πως το ζήτημα επιλόχειος κατάθλιψη θέλει υπομονή και χρόνο. Αυτό βέβαια είναι υποκειμενικό, μπορεί σε 2 μήνες να νιώσεις καλύτερα, μπορεί να χρειαστεί παραπάνω, μπορεί και λιγότερο. Να ξέρεις πως όλο αυτό που νιώθεις είναι φυσιολογικό και θα περάσει, είναι καταιγιστικές οι αλλαγές που επιφέρει η μητρότητα, και σε αναγκάζει να δεις μέσα σου με νέα - ίσως πιο αληθινή - ματιά. Προσωπικά, μπορώ πια να πω πως την ξεπέρασα εντελώς, κι ενώ δεν ήταν καθόλου εύκολα, νιώθω πως η εμπειρία ήταν πολύτιμη. Ήταν σαν να με ανάγκασε κάποιος να κάνω (ακόμα ένα) πιο βίαιο όμως ξεκαθάρισμα μέσα μου. Σα συμβουλή θα σου έλεγα, να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου και σε όλα, π.χ η τελειομανία είναι ό,τι χειρότερο αυτή την περίοδο. Ξεσπάς σε καθάρισμα γιατί αισθάνεσαι πως είναι κάτι που μπορείς να ελέγξεις, μέσα σε όλο αυτό τον ανεξέλεγκτο 'χαμό' που έχει επιφέρει το νέο μέλος της οικογένειας... η μπορεί και να είχες συνηθίσει να ελέγχεις τα πάντα και τώρα νιώθεις πως σου φεύγει ο έλεγχος, σ' εμένα ίσχυε πάντως αυτό και μόλις το συνειδητοποίησα είχα κάνει το μισό δρόμο. Γενικώς, προσπάθησε να βοηθηθείς από μικρά πράγματα, πράγματα που δεν φαντάζεσαι ότι μπορεί να σε βοηθήσουν (π.χ εγώ έπαιρνα τη μικρή αγκαλιά και τραγουδούσα), κάποιο βιβλίο την ώρα που κοιμάται το μωρό, αντί να ξεπατώνεσαι στο καθάρισμα, ένα κείμενο στο ίντερνετ ( με είχε βοηθήσει πολύ ένα μπλογκ συγκεκριμένα, αν θες το παραθέτω ).... και ό,τι άλλο. Τώρα μάλιστα που θα μπει η Άνοιξη, θα πρότεινα το μωρό, και έξω έξω έξω. Να υποθέσω πως δεν θηλάζεις...γιατί ο θηλασμός βοηθάει πολύ στην επιλόχειο κατάθλιψη. Και κυρίως, μίλα με τους αγαπημένους σου και ζήτα βοήθεια (εννοώ για οτιδήποτε, το μωρό, το σπίτι, μην νομίζεις πως πρεπει να τα κάνεις όλα μόνη σου). Ελπίζω να βοηθάω καθόλου. Ό,τι άλλο θες...

[nikolname]

Σε ευχαριστω πολυ καλή μου. Αυτα που λες ειναι πολυ σωστα. Αισθανομαι οτι ολα πρεπει να περνανε απο τα χερια μου. Δεν δίνω χρονο στον εαυτο μου. Πρεπει να το κανω ομως. Θα παω αυριο παλι στον καινουριο γιατρο. Φοβαμαι τι θα μου πει. Παντως βοηθεια εχω δοξα το θεο απο τον αντρα μου και απο την μητερα μου. Απλα εγω βλέπω τα πραγματα με λάθος σκοπια. Εσυ τι ακριβως περασες? Α! πιο ειναι το site που μου ελεγες?

[kiki v]

nikolname, πάντα σε συνδυασμό με την ψυχιατρική στήριξη που χρειάζεσαι λόγω ιστορικού, θα μπορούσες ίσως να ρίξεις μια ματιά κι εδώ: http://www.fainareti.gr/index.php

Δεν έχω προσωπική εμπειρία από το Κέντρο αλλά, νομίζω, πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις αν κάνεις μια τηλεφωνική ή επί τόπου επικοινωνία μαζί τους, τη στιγμή, μάλιστα, που οι υπηρεσίες τους παρέχονται δωρεάν (το λέω γιατί οι εποχές είναι δύσκολες ). Σε κάθε περίπτωση, φρόντισε τον εαυτό σου!

[erma79]

Τι μου θυμήσατε και εμένα.Πέρασα και εγώ μια τέτοια φάση για κανά 4μήνο.Εαν δεν είχα την μάνα μου θα είχα ...

Ο αντράς μου έλεγε οτι ήμουν υπερβολική.Και οταν με επιαναν οι φοβίες μου δεν μου μίλαγε καθόλου γιατι δεν ηξερε τι να μου πεί. Μαζί με τον αντρά μου είχα και την πεθερά που έλεγε κα απαιτούσε διάφορα.Άστα να πάνε απο παντού να με χτυπάνε.

Περιμένω και το δεύτερο παιδάκι και πιστεύω οτι και αυτή φορά θα είναι τα ίδια.Να είναι καλά η μητέρα μου.Αυτή τη φορά δεν θα αφησώ τον εαυτό μου και θα ζητήσω βοήθεια απο ειδικό εαν δω οτι με παίρνει απο κάτω.

Καλημέρα σας

[nikolname]

βρε κοριτσια να σας ρωτησω κατι, κατα ποσο οι ορμονες παιζουν ρολο στο θεμα της επιλοχειου καταθλιψης. Ταλαιπωρουμε εδω και 5 μηνες, οσο ειναι και ο μπεμπης μας. Σαν να εχω χασει τον εαυτο μου. Πολυ αγχος ακομα και για το πως θα μιλαω και τι θα συζηταω με τον αντρα μου. Φρικη.... Και δεν εχω κανενα παραπονο απο κανενα. Μονο με τον εαυτο μου τα βαζω. Οι ορμονες ποσο θελουν για να επανελθουν, αν υπαρχει θεμα με αυτες. Γιατι υπαρχουν πολλες διακυμανσεις στην διαθεση και στην ενταση του αγχους.

[feravgia]

βρε κοριτσια να σας ρωτησω κατι, κατα ποσο οι ορμονες παιζουν ρολο στο θεμα της επιλοχειου καταθλιψης. Ταλαιπωρουμε εδω και 5 μηνες, οσο ειναι και ο μπεμπης μας. Σαν να εχω χασει τον εαυτο μου. Πολυ αγχος ακομα και για το πως θα μιλαω και τι θα συζηταω με τον αντρα μου. Φρικη.... Και δεν εχω κανενα παραπονο απο κανενα. Μονο με τον εαυτο μου τα βαζω. Οι ορμονες ποσο θελουν για να επανελθουν, αν υπαρχει θεμα με αυτες. Γιατι υπαρχουν πολλες διακυμανσεις στην διαθεση και στην ενταση του αγχους.

 

μένεις Αθήνα;

Δες και το θέμα της βιοανάδρασης, βοηθάει πολύ στη μείωση του στρες...

[Marirena]

βρε κοριτσια να σας ρωτησω κατι, κατα ποσο οι ορμονες παιζουν ρολο στο θεμα της επιλοχειου καταθλιψης. Ταλαιπωρουμε εδω και 5 μηνες, οσο ειναι και ο μπεμπης μας. Σαν να εχω χασει τον εαυτο μου. Πολυ αγχος ακομα και για το πως θα μιλαω και τι θα συζηταω με τον αντρα μου. Φρικη.... Και δεν εχω κανενα παραπονο απο κανενα. Μονο με τον εαυτο μου τα βαζω. Οι ορμονες ποσο θελουν για να επανελθουν, αν υπαρχει θεμα με αυτες. Γιατι υπαρχουν πολλες διακυμανσεις στην διαθεση και στην ενταση του αγχους.

Ακριβώς αυτό που περιγράφεις είναι 'χάνουμε τον εαυτό μας'. Έτσι ένιωθα κι εγώ. Όμως όντως τον χάνουμε γιατί έχουμε τον νου μας στραμένο απολύτως στα μικρά μας καθώς αυτά είναι απούτως εξαρτημένα από εμάς. Σταδιακά θα δεις πως ακόμα και με τα μικρά βήματα 'ανεξαρτητοποίησης' που θα κάνει το μικράκι σου, θα παίρνεις κι εσύ το περιθώριο να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Μόνο που θα πρέπει να δεχτείς πως αυτή θα είναι μια μακριά διαδικασία, πως δεν θα βρεις 'ακριβώς αυτό που άφησες, από τον εαυτό σου εννοώ, όμως είναι μια θεσπέσια ευκαιρία, να ανακαλύψεις έναν νέο εαυτό, γιατί όχι, καλύτερο;) Θα δεις, όλα περνάνε, μόνο μίλα με ανθρώπους, και ζήτα βοήθεια (εννοώ για τα απλά και καθημερινά).

Τώρα για τις ορμόνες, δεν ξέρω να σου πω, εγώ αυτό που διάβασα πρόσφατα, είναι ότι οι ορμόνες σε ρίχνουν και πάλι όταν αποθηλάζεις, και να σας πως την αλήθεια, μιας που ξεπέρασα την επιλόχειο, δεν θ' αντέξω να την ξαναπάθω λόγο αποθηλασμού....Έλεος πια αυτές οι ορμόνες μας......

[στεκια3]

γεια σας..γεννησα πριν 2.5 μηνες περιπου..οσο ημουν εγκυοσ ολα μια χαρα...με το που γενναω με καισαρικη..ενω δεν ηθελα καθολου..ακομα κ μεσα στην κλινικη να νιωθω τελειωσ μονη,να κλαιω. γιρναμε σπιτι καθε μερα κλαμα..να μην θελω κανεναν μερικεσ φορεσ ουτε το ιδιο μου το μωρο..το λεω κ ντρεπομαι! μερικεσ φορεσ δεν μπορω ουτε να κοιμηθω..σκεφτομαι ποσο λαθος χειριστικα την κατασταση κ κατεληξα με καισαρικη..ποσο με εκμεταλλευτηκε ο γιατροσ μου απλα κ μονο να με ξεπεταξει σε 2 ωρριτσες..δεν νιωθω καλα..δεν μπορω με τπτ να το ξεπερασω..δεν εχω κ κανεναν να μιλισω..οταν παω να κανω κουβεντα με τον αντρα μου το μονο που μου λεει ειναι απλα χαλαρωσε...το θεμα ειναι οτι δεν μπορω

[ZWH]

γεια σας..γεννησα πριν 2.5 μηνες περιπου..οσο ημουν εγκυοσ ολα μια χαρα...με το που γενναω με καισαρικη..ενω δεν ηθελα καθολου..ακομα κ μεσα στην κλινικη να νιωθω τελειωσ μονη,να κλαιω. γιρναμε σπιτι καθε μερα κλαμα..να μην θελω κανεναν μερικεσ φορεσ ουτε το ιδιο μου το μωρο..το λεω κ ντρεπομαι! μερικεσ φορεσ δεν μπορω ουτε να κοιμηθω..σκεφτομαι ποσο λαθος χειριστικα την κατασταση κ κατεληξα με καισαρικη..ποσο με εκμεταλλευτηκε ο γιατροσ μου απλα κ μονο να με ξεπεταξει σε 2 ωρριτσες..δεν νιωθω καλα..δεν μπορω με τπτ να το ξεπερασω..δεν εχω κ κανεναν να μιλισω..οταν παω να κανω κουβεντα με τον αντρα μου το μονο που μου λεει ειναι απλα χαλαρωσε...το θεμα ειναι οτι δεν μπορω

Σημασια δεν εχει ο τροπος που γεννησες αλλα οτι γεννησες ενα γερο μωρο.

Να σου ζησει το μωρακι!!! Οι περισσοτερες εχουμε περασει αναλογες φασεις μετα το τοκετο. Αν νιωθεις οτι δεν μπορεις να το διαχειριστεις μονη σου ζητησες βοηθεια.

[στεκια3]

ειμαι τοση δειλη που δεν μπορω να ζητησω βοηθεια ποτε δεν το εκανα στη ζωη μου ..παντα λεω οτι ολα ειναι μια χαρα! κ στην κλινικη δειλιασα κ κατελιξα με καισαρικη..δεν μπορουσα να με υπερασπιστω..μονο εσεισ ειστε η συντροφια μου..διαβασω τις ιστοριες σας κ περνω κουραγιο ειναι η αληθεια

[ZWH]

ειμαι τοση δειλη που δεν μπορω να ζητησω βοηθεια ποτε δεν το εκανα στη ζωη μου ..παντα λεω οτι ολα ειναι μια χαρα! κ στην κλινικη δειλιασα κ κατελιξα με καισαρικη..δεν μπορουσα να με υπερασπιστω..μονο εσεισ ειστε η συντροφια μου..διαβασω τις ιστοριες σας κ περνω κουραγιο ειναι η αληθεια

Oταν ημαστε εγκυος θελουμε το καλυτερο για το εμβρυακι που κουβαλαμε. Διαλεγουμε ενα γιατρο και τον εμπιστευομαστε με κλειστα ματια. Λογικο δεν ειναι αφου αυτη ειναι η δουλεια του? Αφου τον εμπιστευομαστε ακουμε και ακολουθουμε οτι μας λεει. Δεν υπαρχει λογος να ριχνεις ευθυνες στον εαυτο σου. Ησουν σε πολυ ευαισθητη φαση οποτε ακουσες αυτον που ειναι ειδικος. Εχει σημασια πως γεννησες? Σημασια εχει οτι εφερες μια ψυχουλα στον κοσμο.

Δειλη δεν εισαι. Εισαι μια υπεροχη μαμα που θελεις το καλυτερο για το μωρακι σου.

Πριν 9 χρονια περιπου που γεννησα και εγω ο γιατρος μου διεκρινε καποια πραγματα στην συμπεριφορα μου, οπως και η παιδιατρος. Φοβομουν για το μωρο, οτι δεν ετρωγε και δεν επαιρνε βαρος σε υπερβολικο βαθμο. Δεν μπορουσα να λειτουργησω, δεν μπορουσα να κοιμηθω απο το αγχος μου. Ο γιατρος με συμβουλευσε να βγαινω εξω και να παιρνω και το μωρο βολτιτσα αν δεν ειχα κανεναν να μου το κρατησει. μεχρι και διακοπες πηγα με μωρο που μολις ειχε σαραντησει. Εκανα πραγματα που με ευχαριστουσαν και δεν ακουγα κανεναν.

Δεν ειναι ντροπη να κανεις ακομη πραγματα που σε ευχαριστουν ουτε ειναι ντροπη να ζητησεις βοηθεια απο καποιον. Ασε τον αντρα σου να σε στηριξει, μιλα ακομη και με την παιδιατρο σου αν νιωθεις καλα...

Ολα θα πανε καλα, θα δεις.

[Έφη_]

γεια σας..γεννησα πριν 2.5 μηνες περιπου..οσο ημουν εγκυοσ ολα μια χαρα...με το που γενναω με καισαρικη..ενω δεν ηθελα καθολου..ακομα κ μεσα στην κλινικη να νιωθω τελειωσ μονη,να κλαιω. γιρναμε σπιτι καθε μερα κλαμα..να μην θελω κανεναν μερικεσ φορεσ ουτε το ιδιο μου το μωρο..το λεω κ ντρεπομαι! μερικεσ φορεσ δεν μπορω ουτε να κοιμηθω..σκεφτομαι ποσο λαθος χειριστικα την κατασταση κ κατεληξα με καισαρικη..ποσο με εκμεταλλευτηκε ο γιατροσ μου απλα κ μονο να με ξεπεταξει σε 2 ωρριτσες..δεν νιωθω καλα..δεν μπορω με τπτ να το ξεπερασω..δεν εχω κ κανεναν να μιλισω..οταν παω να κανω κουβεντα με τον αντρα μου το μονο που μου λεει ειναι απλα χαλαρωσε...το θεμα ειναι οτι δεν μπορω

 

Δεν φαντάζεσαι πόσο σε καταλαβαίνω!!Γέννησα κι εγώ πριν από 5 εβδομάδες με καισαρική την μικρή μου.Ακόμα συχτιρίζω γτ δεν καταφέραμε να θηλάσουμε και θεωρώ υπαίτια και την καισαρική!!!Ήθελα πολύ να γεννήσω φυσιολογικά και να βιώσω όλη αυτήν την εμπειρία.Εμένα μου "έσκασε" η καισαρική σαν κεραυνός.Πέμπτη πήγα για εξέταση και μου λέει ο γιατρός"Έλα αύριο για καισαρική"..έπαθα σοκ..έτρεμα ολόκληρη!!!Κοινώς δεν μπορούσα να το χωνέψω.Προσπαθούσα να σκέφτομαι τα λόγια της νύφης μου-η οποία είναι ψυχολόγος- ότι έχει δει περιπτώσεις παιδιών με προβλήματα-νοητικά κ.α.- που οφείλονται σε λανθασμένες κινήσεις τοκετού.Προσπαθούσα να σκέφτομαι ότι είναι για το καλό της μικρής μου.Άργησα πολύ να το χωνέψω,κι ακόμα να σου πω δεν το πολυ-χώνεψα αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι.Προσπαθώ να γυρίσω σελίδα και να χαρώ την κόρη μου.Βλέπεις ακόμα δεν καταφέραμε να θηλάσουμε και το'χω πάρει πολύ βαριά.Όλοι μου λένε να τα παρατήσω.Έκλεγα πολλές φορές θεωρώντας ότι ΑΝ είχα γεννήσει φυσιολογικά δεν θα είχα ίσως πρόβλημα!!!

Μου είχε γίνει εμμονή.Όχι ότι θα τα παρατήσω, αλλά προσπαθώ να είμαι πιο ευχάριστη και γλυκειά...για μένα, για την κόρη μου και για τον αντρούλη μου.

Άστα όλα πίσω σου και μην σκέφτεσαι τίποτα.Εγώ αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι θα ψάξω να βρω γιατρό για την επόμενη εγκυμοσύνη που να αναλαμβάνει να κάνει ΦΤ μετά από ΚΤ κι έτσι παρηγορούμαι..και σίγουρα θα έχω και σύμβουλο θηλασμού μαζί μου απ'την αρχή, για να αποφευχθούν τα λάθη.Νόμιζα ότι ήμουν προετοιμασμένη και για τον τοκετό και για τον θλασμό και το είχα δέσει ότι όλα θα γίνουν έτσι!!!

Αλλά ξέρεις τί λένε για το όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια!!!Κάποιος από κει πάνω γελάει!!!Η ζωή είναι απρόβλεπτη.Σκέψου ότι έχεις ένα υπέροχο πλάσμα στην αγκαλιά σου, ένα μικρό θαυματάκι που το έκανες ΕΣΥ!!!Μη νοιάζεσαι για τίποτα άλλο και μη νιώθεις τύψεις για ό,τι αισθάνεσαι.Είναι φυσιολογικό.Και, αν σε παρηγορεί, να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη!!!Είμαστε πολλές εδώ έξω.Εδώ θα βρεις παρηγοριά!!Ό,τι χρειαστείς, μη διστάσεις να το μοιραστείς.Είναι πιο εύκολο έτσι!!

[libera46]

γεια σας..γεννησα πριν 2.5 μηνες περιπου..οσο ημουν εγκυοσ ολα μια χαρα...με το που γενναω με καισαρικη..ενω δεν ηθελα καθολου..ακομα κ μεσα στην κλινικη να νιωθω τελειωσ μονη,να κλαιω. γιρναμε σπιτι καθε μερα κλαμα..να μην θελω κανεναν μερικεσ φορεσ ουτε το ιδιο μου το μωρο..το λεω κ ντρεπομαι! μερικεσ φορεσ δεν μπορω ουτε να κοιμηθω..σκεφτομαι ποσο λαθος χειριστικα την κατασταση κ κατεληξα με καισαρικη..ποσο με εκμεταλλευτηκε ο γιατροσ μου απλα κ μονο να με ξεπεταξει σε 2 ωρριτσες..δεν νιωθω καλα..δεν μπορω με τπτ να το ξεπερασω..δεν εχω κ κανεναν να μιλισω..οταν παω να κανω κουβεντα με τον αντρα μου το μονο που μου λεει ειναι απλα χαλαρωσε...το θεμα ειναι οτι δεν μπορω

 

με αφορμη τα οσα λες αλλα και προς απαντηση στην nikolname και σαν μαμα ενος μπεμπη τωρα 12 μηνων θα πω οτι η επιλοχεια ειναι μια τεραστιαααααααααααα κουβεντα....απλα θα σας συμβουλεψω επειγοντως να ζητησετε βοηθεια αν αισθανεστε οτι κατι δεν παει καλα μεσα σας...διαβαζω αυτα που γραφεται πιο νεες μαμαδες και ανατριχιαζω.σαν να ακουω τον εαυτο μου...για 5 μηνες εκλεγα ολη μερα...και νυχτα....ημουν ενα ελαχιστο βημα πριν πηδηξω απο την ταρατσα του σπιτιου μου...χωρις υπερβολες.τιποτα δεν πηγαινε καλα ,ολα ηταν ενα χαος γυρω μου,αισθανομουν ολο και πιο δυστυχισμενη,,,και να λεω μα ειναι δυνατον αντι να χαιρομαι ολο αυτο εγω να βλεπω και καμια φορα το μωρο και να θελω να το αφησω να ανοιξω την πορτα και να φυγω με τις πυτζαμες...τι να ντρεπεσαι καλε να το πεις...πιστεψε με δεν ακουγεται τοσο παραξενο οσο νομιζεις...νομιζω οτι πιο δυσκολο πραγμα απο τη λοχεια δεν υπαρχει...μα και τωρα που το βλεπω πιο καθαρα ειναι φυσιολογικο..ξαφνικα απο τη μια μερα στην αλλη μια τοσο μεγαλη ευθυνη,τοσο μεγαλη αλλαγη...δεν ξερεις αν τα κανεις σωστα αν οχι...ολα μαζι,κουραση ,αυπνια...παντως στα κοριτσια που γεννησαν σχετικα προσφατα θα πω 2 πραγματα...πρωτον οτι ο πρωτος χρονος ειναι πολυ δυσκολος...πολλες αλλαγες μαζι το μωρο μεγαλωνει ταχαιως,και ουσιαστικα για ενα μεγαλο διαστημα μονο δινεις το μωρο δεν σου δινει και πολλα.καταλαβατε πιστευω τι εννοω..θα δειτε πιο μετα αγκαλιτσες,φιλακια,παιχνιδια ειναι μουρλια και αυτο σου δινει κουραγιο να τα αντεχεις ολα...και δευτερον ψαξτε οσο πιο γρηγορα βοηθεια... εγω ενα πραγμα μετανιωσα..πηγα κ σε ψυχιατρο κ σε ψυχολογο .μου ειπε ο ψυχολ.να κοψω το θηλασμο και να παρω αντικαταθλιπτικα.δεν το εκανα γιατι λυπομουν να κοψω το γαλα μου...και μου ειπε τοτε ο ψυχολ.και δεν λυπασαι να βλεπεις τον εαυτο σου ετσι???τοτε δεν ειχα τη δυναμη να το κανω.λαθος μου...γιατι εχω ξαναπαρει σε αλλη φαση χαπια και με βοηθησαν πολυ...κατι που θα μπορουσα να ξεπερασω σε λιγο καιρο το δυσκολεψα πιο πολυ...καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη απλα λεω σε ολα τα κοριτσια οτι ολα θελουν τον καιρο τους,ακομη και η σχεση με τον αντρα μας περναει μια κριση,,,,και αυτη θελει το χρονο της.μπορω να πω οτι μετα απο τον εννατο μηνα καλυτερεψαν πολυ τα πραγματα..παρα πολυ...τωρα δεν μπορω να φανταστω πως εγω εκλεγα ,δεν ηθελα το μωρο,ολα μου φαινοταν ενα τεραστιο βουνο...τωρα εχω λιγοτερο χρονο απο οταν ηταν νεογγενητο,εχει πιο κουραση σωματικη κ ψυχολογικη,δοντια μπουσουλημα,να το μαθεις να τρωει μικρα κομματακια..κτλ...και χιλια αλλα..αλλα ειμαι καλα ψυχολογικα...θελει χρονο να προσαρμοστουμε στην νεα πραγματικοτητα...αααααααα..και κατι που μπορει να το ξεχναμε...που και που βγητε και με καμια κοριτσοπαρεα για ποτακι..εστω και μια ωρα....αξιζει οσο 100 ψυχολογουςςςςςςςςςς......ειλικρινα γεμιζει μπαταριες...υπομονη και οτι θελετε εδω ειμαστε...

[στεκια3]

μολις διαβασα τισ απαντησεις σας κ πραγματικα δεν μπορω να σταματησω να κλαιω..σας ευχαριστω παρα πολυ..χωρις να με ξερετε με βοηθεισατε παρα πολυ..πηγα πηρα κ το μωρακι μου αγκαλια κ το κοιταξα αλλιως αυτη τη φορα...απλα οταν κατι σου γινεται εμμονη θεσ μια κουβεντα παραπανω μια υποστιξη κ η αληθεια ειναι τη πηρα μονο απο δω..ευχαριστω!

[ZWH]

μολις διαβασα τισ απαντησεις σας κ πραγματικα δεν μπορω να σταματησω να κλαιω..σας ευχαριστω παρα πολυ..χωρις να με ξερετε με βοηθεισατε παρα πολυ..πηγα πηρα κ το μωρακι μου αγκαλια κ το κοιταξα αλλιως αυτη τη φορα...απλα οταν κατι σου γινεται εμμονη θεσ μια κουβεντα παραπανω μια υποστιξη κ η αληθεια ειναι τη πηρα μονο απο δω..ευχαριστω!

Να εισαι καλα και εσυ και το μωρακι σου!!! Οποτε θελεις κουβεντουλα ειμαστε εδω!!!

[στεκια3]

σε ευχαριστω παρα πολυ ..η αληθεια ειναι οτι γι αυτο εγινα μελοσ προσφατα..ηθελα καπου να τα πω, να τα γραψω...να ξαλαφρωσω λιγο! κ να παρηγορηθω..