ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ

[Afroditi D]

http://www.somatikitimoria.gr/tvspotlhigh.htm

τα ποσοστά είναι τρομαχτικά

......το ξύλο δεν βγήκε απο τον παράδεισο..........

 

Απο τις 24 Ιανουαρίου 2007 έχει τεθεί σε ισχύ ο Ν. 3500/06

http://www.parliament.gr/ergasies/nomosxedia/ValidNomosxedio/g-oikovia-pap.pdf

ο οποίος με το άρθρο 4 απαγορεύει την άσκηση σωματικής βίας σε βάρος ανηλίκου ως μέσο σωφρονισμού στο πλαίσιο της ανατροφής του.

[Κυριακή]

Ένα πολύ συγκινητικό video που αναφέρετε στο θέμα αυτό!!

http://www.youtube.com/watch?v=E4vMKR3VTBw

[gavrias]

Οσοι βίωσαν επώδυνες εμπειρίες, έχουν πιθανότητες να γίνουν συστηματικοί πότες

 

Παιδιά, τα οποία έρχονται αντιμέτωπα με το διαζύγιο των γονιών τους ή πέφτουν θύματα κακομεταχείρισης ή βιώνουν άλλες δυσάρεστες ενδοοικογενειακές καταστάσεις, έχουν σαφώς περισσότερες πιθανότητες να αρχίσουν την κατανάλωση αλκοολούχων ποτών σε νεότερη ηλικία, είναι το κεντρικό συμπέρασμα αμερικανικής έρευνας.

 

Η συγκεκριμένη έρευνα συμπεριέλαβε 3.600 Αμερικανούς, ηλικίας 18 έως 39 ετών, και κατέδειξε ότι αυτοί που βίωσαν επώδυνες εμπειρίες σε παιδική ηλικία είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να γίνουν συστηματικοί πότες και μάλιστα πριν από την ηλικία των 15 ετών.

 

Οι κακές εμπειρίες που συνδέθηκαν με τη συνήθεια κατανάλωσης αλκοολούχων, ήταν η φυσική κακομεταχείριση, η σεξουαλική κακομεταχείριση, η συγκατοίκηση με μέλος της οικογένειας με πρόβλημα ψυχικής νόσου, η κατάχρηση ναρκωτικών ουσιών στο σπίτι και το διαζύγιο ή η διάσταση των γονέων.

 

Επιβεβαίωση

Τα συμπεράσματα της έρευνας που δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Pediatrics, επιβεβαιώνουν προηγούμενες έρευνες που συσχέτιζαν τις δυσάρεστες εμπειρίες στην παιδική ηλικία με τη χρήση αλκοόλ.

 

Αυτό που είναι νέο είναι ότι συγκεκριμενοποιούνται «αυτές οι ειδικές καταστάσεις», τόνισε η δρ Emily F. Rothman της Πανεπιστημιακής Σχολής Δημόσιας Υγείας της Βοστώνης, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.

 

Διαπιστώθηκε ότι ενήλικες, οι οποίοι ανέφεραν οιαδήποτε από αυτές τις δυσάρεστες εμπειρίες της παιδικής ηλικίας, είχαν, σε σχέση με συνομηλίκους τους, όχι μόνον μεγαλύτερη πιθανότητα να ξεκινήσουν από μικρή ηλικία το ποτό, αλλά και να συνεχίσουν να πίνουν συστηματικά.

 

Στην έρευνα συμπεριελήφθη ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα Αμερικανών ενηλίκων, οι οποίοι είτε ήταν συστηματικοί πότες είτε δήλωναν «πρώην πότες». Ολοι ρωτήθηκαν για το εάν βίωσαν δυσάρεστες εμπειρίες στην παιδική τους ηλικία, και εάν αυτές τους ώθησαν να ξεκινήσουν το ποτό.

 

Συνολικά, δύο στους τρεις απάντησαν ότι βίωσαν τουλάχιστον μια δυσμενή εμπειρία στην παιδική τους ηλικία. Πιο συγκεκριμένα, οι ερευνητές διαπίστωσαν: η κακομεταχείριση στην παιδική ηλικία είχε την ισχυρότερη σχέση με τη χρήση αλκοόλ, ενώ τα άτομα που στο οικογενειακό τους περιβάλλον είχαν συγγενή με ψυχικά προβλήματα ή συγγενή που έκανε χρήση ναρκωτικών ουσιών, είχαν διπλάσιες πιθανότητες να γίνουν πότες.

 

Ενήλικες, των οποίων οι γονείς είχαν πάρει διαζύγιο ή βρίσκονταν σε διάσταση όταν αυτοί ήταν παιδιά, είχαν 70% περισσότερες πιθανότητες να ξεκινήσουν το ποτό. Πάντως, οι ερευνητές επισημαίνουν ότι ένας λόγος, που τα παιδιά ξεκινούν να πίνουν είναι η έλλειψη επιτήρησης από τους ενήλικες. Η δρ Rothman και οι συνεργάτες της επισημαίνουν ότι γονείς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν π.χ. ψυχολογικά προβλήματα, πιθανότατα αδυνατούν να ανταποκριθούν επαρκώς στον συμβουλευτικό ρόλο του γονέα, και αυτό είναι η απαρχή πολλών προβλημάτων.

 

ΠΗΓΗ: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_31/08/2008_282812

[mata]

Τελικά ΄τη σωστότερη έκφραση που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό

ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΒΓΕΙ ΚΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ, νομίζω πως πρέπει να την τοιχοκολλήσουμε σε όλη την πόλη!!!!!!

ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ με τους γονείς τιμωρούς!!!!Ας βρεθεί κάποιος να δείρει κι αυτούς, να τους τραβήξει τα μαλλιά η τα αυτιά την ώρα που το κάνουν στο παιδί τους, για να αντιληφθούν τα αισθήματα των αθώων αυτών ψυχών και το πόσο πληγώνονται!!!!!

 

Φ Τ Α Ν Ε Ι Π Ι Α !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[kiknaki]

Η βία σημαδεύει τα παιδιά

 

Η κακομεταχείρηση των παιδιών οδηγεί σε μαθησιακά προβλήματα και χαμηλή σχολική απόδοση.

 

 

Λίζα Βάρβογλη διδάκτωρ Ψυχολογίας, ψυχολόγος και ερευνήτρια στο Children's Hospital της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.

 

Με ποια συμπτώματα εμφανίζεται στους ενηλίκους η κακοποίηση στη νεαρή ηλικία

 

Η σκηνή εκτυλίσσεται στον 10ο όροφο του Children's Hospital της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ στη Βοστόνη. Στο γραφείο μου βρίσκεται ένα επτάχρονο αγοράκι, οχυρωμένο πίσω από τον καναπέ, που φωνάζει εκτός εαυτού να μην το πλησιάσω.

 

Διαβάζοντας το ιστορικό του, διαπιστώνω ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το παιδάκι βρίσκεται για εξετάσεις στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου: επιθετική συμπεριφορά στο σπίτι και στο σχολείο, υπερβολική συναισθηματική αντίδραση σε μικροπράγματα αλλά και βιαιοπραγίες όπως να δαγκώνει ή να χτυπάει τους συμμαθητές του.

 

Μόλις δύο ημέρες πριν από αυτή τη συνάντηση βρισκόταν στο γραφείο μου ένα 14χρονο κορίτσι το οποίο έτρωγε και μάτωνε τα νύχια του, είχε καρφωμένα τα μάτια του στο πάτωμα και πεταγόταν πάνω κάθε φορά που ακουγόταν κάποιος θόρυβος από τον διάδρομο μια πόρτα που έκλεινε με δύναμη, τα βήματα ή ο βήχας κάποιου...

 

Το ιστορικό του κοριτσιού αυτού συμπεριλαμβάνει άγχος, ξεσπάσματα κλάματος, δυσκολία προσοχής και συγκέντρωσης, δυσκολία συναισθηματικής επικοινωνίας με τους γύρω του και χαμηλή σχολική απόδοση.

 

Ακόμη μια 40χρονη ασθενής μου που υπέφερε από μελαγχολία και αγοραφοβία δηλαδή φοβόταν υπερβολικά να βγει από το σπίτι της και να πάει μόνη της στην αγορά, σε εξωτερικές δουλειές ή σε φιλικά σπίτια μου εκμυστηρεύθηκε ότι όταν ήταν παιδί οι γονείς της την έδερναν και της μιλούσαν πολύ άσχημα, "εμπειρίες που θαρρείς και έχουν βγάλει ρίζες μέσα μου και δεν λένε να ξεριζωθούν από τη σκέψη και τη ζωή μου", όπως χαρακτηριστικά δήλωσε.

 

Τι κοινό έχουν αυτές οι τρεις περιπτώσεις;

 

Πρόκειται για άτομα τα οποία σε μικρή ηλικία υπέστησαν κακομεταχείριση, τόσο σωματική (οι γονείς τους τα έδερναν) όσο και συναισθηματική (τα έβριζαν και τους μιλούσαν άσχημα).

 

Συμπεριφορές σαν αυτές που περιέγραψα είναι συχνές στην κλινική πρακτική και συνήθως συνοδεύονται από ιστορικό κακής μεταχείρισης στη βρεφική και παιδική ηλικία.

 

Μια πολύ πρόσφατη έρευνα έρχεται να επιβεβαιώσει τις κλινικές αυτές παρατηρήσεις με χειροπιαστές αποδείξεις.

 

Ο δόκτωρ Martin Teicher και οι συνεργάτες του στο νοσοκομείο McLean της Βοστόνης διαπίστωσαν ότι το συναισθηματικό τραύμα στην παιδική ηλικία μπορεί να προκαλέσει παραμόρφωση σε σημαντικά τμήματα του εγκεφάλου με αποτέλεσμα συναισθηματικές διαταραχές όπως μελαγχολία ή άγχος.

 

Οι διαταραχές αυτές δεν είναι όμως αποκλειστικά ψυχολογικές, αλλά φαίνεται ότι έχουν φυσιολογική βάση, καθώς σχετίζονται με αλλαγές που συμβαίνουν στα νευρωνικά μονοπάτια του εγκεφάλου.

 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

 

Ο εγκέφαλος διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από τις εμπειρίες μας, οι οποίες, καθώς επαναλαμβάνονται, χαράζουν "μονοπάτια" και συνδέσεις ανάμεσα στους νευρώνες. Οι αντίξοες εμπειρίες δημιουργούν εγγραφές στον εγκέφαλο, διαμορφώνοντάς τον με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι οι κανονικές εμπειρίες. Έτσι το ερέθισμα που προκαλούν τα άσχημα λόγια και οι βρισιές που προέρχονται από τους γονείς προς το παιδί τους έχουν έναν μόνιμο αντίκτυπο στη διαμόρφωση του εγκεφάλου του παιδιού τους, πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουν τα ωραία λόγια και η τρυφερότητα των γονιών προς το παιδί.

 

Ο δόκτωρ Martin Teicher δήλωσε ότι ο αντίκτυπος της λεκτικής και συναισθηματικής κακομεταχείρισης είναι μόνιμος και δύσκολα αντιστρέψιμος και δεν πρόκειται για μια εμπειρία την οποία ο άνθρωπος μπορεί εύκολα και ανώδυνα να ξεπεράσει.

 

 

Τα συμπεράσματα των ερευνητών

 

Ο δόκτωρ Martin Teicher και οι συνεργάτες του κατέληξαν σε αυτά τα συμπεράσματα αφού εξέτασαν εκατοντάδες εγκεφάλους από παιδιά που είχαν εισαχθεί στο νοσοκομείο λόγω σεξουαλικής, φυσικής ή συναισθηματικής κακοποίησης.

 

Οι εικόνες των εγκεφάλων αυτών των παιδιών συγκρίθηκαν στη συνέχεια με τις εικόνες των εγκεφάλων παιδιών που δεν είχαν υποστεί τέτοιου είδους κακομεταχείριση. Η σύγκριση των εγκεφαλικών εικόνων έδειξε ότι τα παραμελημένα ή κακοποιημένα παιδιά σαφώς υστερούσαν σε εγκεφαλική μάζα σε σχέση με τα μη κακοποιημένα παιδιά.

 

Έτσι βρέθηκε ότι η δεσμίδα των νεύρων που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια και η οποία λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος για την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ τους ήταν ως και 40% μικρότερη στα παραμελημένα ή στα κακοποιημένα παιδιά.

 

Τι σημαίνει όμως από πρακτική άποψη μια τέτοια συρρίκνωση της εγκεφαλικής αυτής δομής;

 

Ένα υπανάπτυκτο μεσολόβιο, δηλαδή η δεσμίδα των νεύρων που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια, παρακωλύει την ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά λειτουργούν κυρίως βάσει του ενός ημισφαιρίου αντί να έχουν την ευελιξία να μετακινούνται από το ένα στο άλλο με γρήγορο ρυθμό, όπως είναι φυσιολογικό και χρήσιμο.

 

Η έρευνα του καθηγητή Seth Pollak πάνω στην ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου κακοποιημένων και μη παιδιών έδωσε παρόμοια αποτελέσματα σε σχέση με τη συναισθηματική ένταση. Ο κ. Pollak δημιούργησε ένα ανώδυνο πείραμα σαν παιχνίδι, στο οποίο ζητούσε από τα παιδιά να κοιτάξουν μια σειρά προσώπων και να βρουν τα χαρούμενα, φοβισμένα ή θυμωμένα πρόσωπα, πατώντας ένα κουμπί κάθε φορά. Κατά τη διάρκεια του πειράματος τα παιδιά φορούσαν μια κάσκα με ηλεκτρόδια ώστε να μπορεί να μετρηθεί η ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου. Το ζητούμενο ήταν να μετρηθεί μια έντονη αύξηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας στον εγκέφαλο, ως αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου ερεθίσματος. Η ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου ήταν ίδια τόσο για τα κακοποιημένα όσο και για τα μη κακοποιημένα παιδιά όταν επρόκειτο για χαρούμενα ή φοβισμένα πρόσωπα. Υπήρξε όμως μια δραματική αύξηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας του εγκεφάλου των κακοποιημένων παιδιών όταν βρέθηκαν αντιμέτωπα με τις εικόνες των θυμωμένων προσώπων.

 

Οι επιπτώσεις του θυμού

 

Η ηλεκτρική αντίδραση του εγκεφάλου τους στο ερέθισμα του θυμωμένου προσώπου ήταν πολύ έντονη και μακράς διάρκειας. Ο λόγος γι' αυτή την έντονη αλλαγή είναι, σύμφωνα με τον καθηγητή Pollak, ότι ο θυμός των γονιών είναι ένα πολύ έντονο στοιχείο, ότι κάτι πρόκειται να συμβεί στο οικογενειακό περιβάλλον, και η επιβίωση του παιδιού ουσιαστικά εξαρτάται από τη γρήγορη και άμεση ικανότητά του να αναγνωρίσει το σήμα του θυμού και τις επερχόμενες αλλαγές. Αυτή η εγρήγορση προς τον θυμό γίνεται μια αυτόματη συναισθηματική αντίδραση για το άτομο, που ως ενήλικος τείνει να ερμηνεύει ακόμη και ουδέτερα ή ασαφή ερεθίσματα ως απειλητικά, πράγμα το οποίο εμποδίζει τη σύναψη υγιών σχέσεων με άλλους ενηλίκους.

 

Πώς ερμηνεύονται όμως από φυσιολογική άποψη αυτά τα ευρήματα;

Το κάθε εγκεφαλικό ημισφαίριο έχει μια σειρά εξειδικευμένων λειτουργιών, με το αριστερό ημισφαίριο να ελέγχει τη λογική σκέψη και τη γλώσσα, ενώ το δεξί έχει τον έλεγχο της δημιουργικότητας και της συναισθηματικής σκέψης. Όταν δεν υπάρχει άνετη ροή από το ένα ημισφαίριο στο άλλο παρά εμμονή στις λειτουργίες του ενός, τότε μπορεί να προκύψουν διάφορα προβλήματα. Για παράδειγμα, ενήλικοι που είχαν υποστεί κακομεταχείριση στην παιδική τους ηλικία χρησιμοποιούν το αριστερό τους ημισφαίριο στην καθημερινή τους ζωή όταν δεν έχουν δυσκολίες. Όταν όμως οι τραυματικές σκέψεις ξαναβγούν στην επιφάνεια ή κάποιο γεγονός που συναισθηματικά τους θυμίζει την κακομεταχείριση της παιδικής τους ηλικίας έρθει στο προσκήνιο, τότε τα ίδια αυτά άτομα καταφεύγουν στο δεξί τους ημισφαίριο, με αποτέλεσμα να γίνονται υπερβολικά συναισθηματικά και να άγονται και να φέρονται από πάθη και συγκινήσεις χωρίς να τιθασεύει αυτή την ένταση το χαλινάρι της λογικής

 

 

ΕΡΕΥΝΕΣ

 

Κακομεταχείριση και ιδιοφυΐα

Μεμονωμένοι ερευνητές έκαναν μια τολμηρή σύνδεση ανάμεσα στην κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και στην ιδιοφυΐα, βασισμένοι στα παραδείγματα από τη ζωή του Μπετόβεν και του D. Η. Lawrence.

 

Ο Μπετόβεν είχε δύσκολη παιδική ηλικία καθώς ο πατέρας του τον κακομεταχειριζόταν, τον τραβούσε από το κρεβάτι και τον υποχρέωνε να κάνει εξάσκηση στο πιάνο μέσα στη νύχτα, χτυπώντας τον όποτε έκανε λάθος.

 

Ο Lawrence είχε μια πολύ άσχημη σχέση με τον αλκοολικό πατέρα του. Σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν επίσης ομολογήσει επεισόδια κακομεταχείρισής τους όταν ήταν παιδιά, όπως η τραγουδίστρια Sinead Ο' Connor , η οποία εκμυστηρεύθηκε πως όταν ήταν μικρή την κλείδωναν γυμνή για μέρες σε ένα παγωμένο δωμάτιο και τη χτυπούσαν.

 

Η σύγχρονη ψυχιατρική άποψη υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει αιτιακή σχέση ανάμεσα στις ψυχικές ασθένειες ή στην κακομεταχείριση και στην ιδιοφυΐα.

 

Τελικά φαίνεται να ισχύει το αντίθετο, δηλαδή ότι η κακομεταχείριση οδηγεί σε μαθησιακά προβλήματα και χαμηλή σχολική απόδοση.

 

Πηγή: εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", 14-01-2001

 

 

 

 

http://www.specialeducation.gr/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=36

[yogini]

Διάβασα το θέμα και ομολογώ οτι εχω προβληματιστεί έντονα. Καλά δεν το συζητώ οτι είμαστε όλοι κατά της κακοποίησης των παιδιών, στις βρισιές κτλ αλλα σκέφτομαι πως μερικές φορές το να φωνάξεις σε ενα παιδί για να το προφυλάξεις ή να το συνετίσεις ισως δεν ειναι και τόσο ακραίο αρκεί βέβαια να μην γίνεται συνέχεια και με υστερικό τρόπο.

Εγω προσωπικά που θυμάμαι ακόμα την απειλή της σφαλιάρας του πατέρα μου (μια φορά την έφαγα γιατι χάθηκα όμως ) δεν νιώθω κακοποιημένη, θυμάμαι τις τσιμπιές της μάνας μου αμα κάναμε χαζομάρες μέσα στο δρομο γιατι κάτι μας την έσπαγε και γελάω...θυμάμαι τις φωνές της γιαγιάς μου όταν δεν έτρωγε ο αδερφός μου......μήπως το παρακάνουμε....σε όλα υπάρχει ένα μέτρο και νομίζω ειναι διακριτά τα όρια του αποδεκτού με το απαράδεκτο.

Ότι έκαναν οι δικοι μας και μας μάλωσαν το έκαναν για το καλό μας και δεν μας προκάλεσαν ψυχικά τραύματα αντίθετα βλέπω πολλούς γονείς σήμερα που ειναι εντελώς κατά της βίας και τα βλαστάρια τους κάνουν ότι γουστάρουν, βρίζουν, ειναι ατίθασα, κατεβάζουν βάζα, χαλάνε πράγματα μιας και δεν υπάρχει καμια συνέπεια....δεν μπορεί λοιπόν να ειναι και αυτό το σωστό. Σίγουρα αν εισαι ήρεμος γονιός και χειρίζεσαι τα πράγματα με εναν άλφα τρόπο θα καταφέρεις πολλά αλλα βλέπω και πάρα πολλούς πελαγωμένους ακόμα κι εδω μέσα.

 

 

Αχ μονο αυτή η νταντά στο ΣΚΑΙ τα καταφέρνει!!!!!!!!!!!!!!!!

[thessalonikia]

συμφωνω με την yogini απολυτα (αυτη η νταντα μαλλον μαγα η βοηθος φακιρη ειναι αλλιως δεν εξηγειται)

[kiknaki]

Yogini σαφώς και πρέπει να βάλεις όρια στα παιδιά όταν κυρίως πρόκειται για τη διασφάλιση της σωματικής τους ακεραιότητας.Το ερώτημα που καλείται κάθε γονέας να απάντησει είναι πως θα μπουν αυτά τα όρια και δεν εννοώ τον τρόπο που το παιδί θέλει δε θέλει θα τα αποδεχθεί αλλά το τρόπο που θα δεχθεί χωρίς να αισθάνεται καταπιεσμένο.

Το πως θα δώσεις το παιδί να καταλάβει οτι αυτό που κάνει δεν είναι σωστό και γενικά ο τρόπος που θα το διαπαιδαγωγήσεις είναι το Α και το Ω για τη μετέπειτα εξέλιξη της ψυχοσύνθεσης του και του χαρακτήρα του.

Ξέρω πολλά παιδιά ενήλικες πλέον που τις έφαγαν από τους γονείς τους κατά τη διαρκεία της παιδικής τους ηλικίας και άλλους (λίγοι δυστηχώς) που οι γονείς τους δε χρησιμοποιήσαν ποτε τη βία ως μεσο διαπαιδαγώγισης.

Οι τελευταίοι έχουν άψογες σχέσεις με τους γονείς τους και φυσικά έγιναν και σωστοί γονείς. Οι πρώτοι που είχαν το φόβο από μικροί μην τις φάνε έχουν και τον φόβο τώρα σε άλλα πραγματα φυσικά.

Είμαι κατά της βίας στα παιδιά και είμαι απόλυτη σε αυτό.

Μου έχουν πει κατά καιρούς (επειδή η κόρη μου είναι πολύ ζωηρή και γενικά δεν ακούει πολύ) οτι και ο άγιος φοβέρα θέλει.

Αλλά ξέρεις τι θα καταφέρω τώρα αν την συνετίσω με το ξύλο?Να με φοβάται!Και όταν μεγαλώσει και ανεξαρτητοποιηθεί να μην την έχω κοντά μου κάτι που το φοβάμαι εγώ. Και όταν εννοώ να μην την έχω κοντά μου εννοώ να μην με αισθάνεται κοντά της.

Κλείνοντας θα ήθελα να πω οτι τα παιδιά είναι οι καθρέφτες της ψυχής μας κι εμείς οι γονείς είμαστε τα πρότυπα για εκείνα. Αν χρησιμοποιήσουμε εμείς τη βία θα την χρησιμοποιήσουν κι αυτά αν όμως διαλέξουμε το δρόμο της συζήτησης και της οριοθέτησης σε ομαλά επίπεδα τότε και αυτά θα πράξουν ανάλογα είτε τώρα που είναι παιδιά αλλά και το κυριότερο είτε σαν ενήλικες.

[Jen.]

Δηλαδή kiknaki πως συναιτίζεις την κόρη σου όταν είναι ατίθαση?

 

Με ενδιαφέρει πολύ το θέμα αυτό και θα ήθελα ειλικρινά να μάθω...

προς το παρόν πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ένας τρόπος που να δείχνουμε στο παιδί ότι κάνει κάτι κακό...σίγουρα όχι πάντα ξύλο και φωνές αλλά τι? πάντως και εμείς που μικρά φάγαμε 2-3 στον πωπω και καμιά σφαλιάρα (ελάχιστες!) έχουμε πολύ καλή σχέση με τους γονείς μας...νομίζω η λύση είναι στο μέτρο...

[kiknaki]

Καταρχήν να διευκρινίσω κάτι.

Στο πιο πάνω ποστ αναφερόμουν σε παιδιά που τις έτρωγαν συστηματικά και όχι μια και δυο όπως λες jen στον πωπω.

Και για να σου απαντήσω στο ερώτημα που μου έθεσες θα σου πω το εξής.

Όταν κάνει κάτι το οποίο δεν πρέπει πρώτα αλλάζει το βλέμμα μας και καταλαβαίνει οτι κάνει κάτι λάθος και φυσικά αλλάζει και ο τόνος της φωνής. Εξηγούμε το λόγο που μας ενόχλησε η εκάστοτε πράξη της και φυσικά της αφήνουμε χρόνο να ηρεμήσει και να σκεφτεί.

Πιστεψε με μας πήρε πολύ για να καταφέρουμε κάτι τέτοιο και πάλι έχουμε κάποιες ανατροπές π.χ φωνές και ξεσπάσματα της μικρής.

Αυτό όμως που χρειάζεται είναι επιμονή και μεγάλη υπομονή.

Τέλειοι δεν είμαστε μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε αρκεί να μην να επαναλαμβάνουμε.

[gavrias]

Ότι έκαναν οι δικοι μας και μας μάλωσαν το έκαναν για το καλό μας και δεν μας προκάλεσαν ψυχικά τραύματα αντίθετα βλέπω πολλούς γονείς σήμερα που ειναι εντελώς κατά της βίας και τα βλαστάρια τους κάνουν ότι γουστάρουν, βρίζουν, ειναι ατίθασα, κατεβάζουν βάζα, χαλάνε πράγματα μιας και δεν υπάρχει καμια συνέπεια....δεν μπορεί λοιπόν να ειναι και αυτό το σωστό. Σίγουρα αν εισαι ήρεμος γονιός και χειρίζεσαι τα πράγματα με εναν άλφα τρόπο θα καταφέρεις πολλά αλλα βλέπω και πάρα πολλούς πελαγωμένους ακόμα κι εδω μέσα.

 

 

Αχ μονο αυτή η νταντά στο ΣΚΑΙ τα καταφέρνει!!!!!!!!!!!!!!!!

 

yogini,Είμαι απο τους γονείς που έιναι απόλυτοι με το θέμα της βίας όπως θα κατάλαβες κι απο το πόστ..

Εχω 2 παιδιά 7 και 3 ετών τα οποία δεν ξέρουνε κυριολεκτικά τι θα πέι σφαλιάρα..παρ'όλα αυτά,Δε σπάνε πράγματα πουθενά..Δε βρίζουνε..είναι ευγενέστατα..είναι συνεργάσιμα και για την ηλικία τους συνεπέστατα.

Ξέρεις όταν σεβόμαστε το παιδί μας σέβεται κιόλας.

Και η μή βία δε σημαίνει ασυδωσία ή μη όρια. Όπως και οι σφαλιάρες σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ έιναι όρια...

[Νίκη]

Τα παιδιά μας ΔΕΝ είναι σάκοι του μποξ

 

Είμαι κι εγώ ΚΑΘΕΤΗ στο θέμα ΒΙΑ στα ΠΑΙΔΙΑ αλλά και στους ενήλικες αλλά και γενικότερα. Θεωρώ απαράδεκτη κάθε μορφή βίας, πόσο μάλλον όταν αφορά ένα παιδί...

 

 

Συμφωνώ με όλα όσα γράφει η gavrias...!

 

[starlight]

όταν σεβόμαστε το παιδί μας σέβεται κιόλας.

 

Νομίζω αυτό τα συνοψίζει όλα.

[mata]

 

Εχω 2 παιδιά 7 και 3 ετών τα οποία δεν ξέρουνε κυριολεκτικά τι θα πέι σφαλιάρα..παρ'όλα αυτά,Δε σπάνε πράγματα πουθενά..Δε βρίζουνε..είναι ευγενέστατα..είναι συνεργάσιμα και για την ηλικία τους συνεπέστατα.

Ξέρεις όταν σεβόμαστε το παιδί μας σέβεται κιόλας.

Και η μή βία δε σημαίνει ασυδωσία ή μη όρια. Όπως και οι σφαλιάρες σε καμιά περίπτωση ΔΕΝ έιναι όρια...[/color]

 

Τα ίδια ισχύουν και για τον γιο μου, που είναι έξι. Ακόμα κι αν ρίξει κάτω νερό, μου ζητάει συγγνώμη, παρόλο που δεν τον έχω δείρει ούτε τον έχω φοβερίσει. Με τη συζήτηση, έχει αναγνωρίσει το λάθος από το σωστό. Ακόμα κι αν του έχω πεί "δεν πειράζει", τις στιγμές που έχει κάνει κάποια ζημιά κατά λάθος, συνεχίζει να μου ζητάει συγγνώμη.

Η βία και ο φόβος, δεν κάνουν τους ανθρώπους σωστούς και συνετούς. Μόνο η συζήτηση θέτει για μένα όρια, διδάσκει στο παιδί μου το λάθος και το σωστό και όταν κριθεί απαραίτητο σε κάποιες περιπτώσεις η τιμωρία, που μπορεί να είναι η στέρηση, κάποιας ευχάριστης δραστηριότητας.

Αυτά και μόνο είναι αρκετά για τη σωστή διαπαιδαγώγηση.

[Sam]

Το ότι συμφωνώ με τις προλαλήσασες το θεωρώ αυτονόητο..

 

Απλώς θα ήθελα να μάθω με ποιά λογική κάποιος γράφει ότι και που

τις φάγαμε δεν πάθαμε τίποτα αυτό στηρίζεται σε κάποια επιστημονικά

ψυχολογικά ή και εγώ δεν ξέρω τι άλλα στοιχεία?

[katd]

Συμφωνω οτι η σωματικη βια ειναι οτι χειροτερο αλλα οταν ενα παιδι βαζει σε κινδυνο τον εαυτο του και απλα δεν καταλαβαινει οσες φορες και αν του εξηγεις......τι κανεις?

Ο μικρος μου εχει απιστευτο κολλημα με την κουζινα..Απο τοτε που περπατησε παει εκει....Δεν ξερω ποσες φορες του εχω πει "ειναι κακο" "ειναι τζιζ καιει" τιποτα αυτος το κανει επιτηδες. Με κοιταει και τσουπ εκει. Μια μερα λοιπον χτυπησα την παντοφλα μου στο πατωμα και εκανε θορυβο και τρομαξε και ταυτοχρανα του φωναξα "κακο, πολυ κακο"(αυτο βεβαια αφου πρωτα του το ειχα πει ηρεμα 30 φορες) τοτε σταματησε. Απο εκεινη την ημερα οταν κανει κατι ο μονος τροπος να σταματαει ειναι αν του λεω "θα βγαλω την παντοφλα" και την χτυπαω στο πατωμα να κανει θορυβο.

Δεν μαρεσει καθολου που μονο μαυτο σταματαει αλλα τι να κανω?

Αν μπορειτε να με βοηθησετε περιμενω απαντησεις!!

[mata]

Αφού η παντόφλα χτυπάει το πάτωμα......δεν είμαι σίγουρη...αλλά νομίζω πώς δεν είναι και τόσο κακό, αφού μάλιστα προστατεύεται έτσι από κάτι επικίνδυνο. Το να φοβάται μια παντόφλα που κάνει θόρυβο και δεν του προκαλεί πόνο δεν νομίζω πως μπορεί να είναι κάτι τραυματικό για τον ψυχισμό του!Εκτός βέβαια από το αν μεγαλώσει να μην φοράει ποτέ παντόφλες!!!!

[gavrias]

Αφού η παντόφλα χτυπάει το πάτωμα......δεν είμαι σίγουρη...αλλά νομίζω πώς δεν είναι και τόσο κακό, αφού μάλιστα προστατεύεται έτσι από κάτι επικίνδυνο. Το να φοβάται μια παντόφλα που κάνει θόρυβο και δεν του προκαλεί πόνο δεν νομίζω πως μπορεί να είναι κάτι τραυματικό για τον ψυχισμό του!Εκτός βέβαια από το αν μεγαλώσει να μην φοράει ποτέ παντόφλες!!!!

 

Ειδικά αυτές που κάνουν θόρυβο

[rit@]

νοιώθω πολύ άσχημα διαβάζοντας όλα αυτά. οχι ότι δεν συμφωνώ και εγώ μισώ το ξύλο. Ομως πραγματικά πιστεύω πως κάποιες φορές είναι αναπόφεκτο και όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να το αποφύγω. Διάβασα όλες τις σελίδες και είδα πως υπάρχουν και άλλοι γονείς με την ίδια άποψη. Προσπαθώ πολύ να μην τιμωρώ έτσι τον Σπυράκη που είναι πολύ ατίθασος και κακομαθημένος λόγω διαφόρων προβλημάτων και παραμονής σε νοσοκομείο μας κάνει ότι θέλει. Και όταν κάνει κάτι πολύ κακό και το ξέρει γυρίζει και μου λέει "έλα γιατί δεν με βαράς" και αν του δώσω μια στον πωπώ μου λέει χαχα δεν με πόνεσες κ.α. Ξέρω ότι θέλει να τραβήξει την προσοχή μας κ.α. αν και μόνο μαζί του ασχολούμαστε ποτέ δεν του φτάνει. Προσπαθώ να του στερήσω προνόμια όπως τη βόλτα κ.α. αλλά δεν πτοείται. Και όταν τον βάζω τιμωρία στην κούνια του κάθεται και παίζει σαν να μη συμβαίνει τίποτα και περιμένει απλά να ξεθυμώσω και να τον βγάλω και μετά κάνει πάλι τα ίδια. Οταν βλέπω πως ζηλεύει τον μικρό τον παίρνω πάντα με το καλό και του εξηγώ και ομολογώ πως δείχνει να καταλαβαίνει αλλά πεισμώνει και φέρεται χειρότερα απο πριν επίτηδες. Νομίζω πως του λείπει ο πατέρας του που δουλεύει πολλές ώρες και την "πληρώνουμε" εμείς. Επίσης έχω καταλάβει ότι τον ενοχλεί που ο μικρός κάθεται σπίτι με την γιαγιά ενώ αυτός πάει παιδικό. Δεν ξέρω όμως τι να κάνω? Θέλω να έχω υπομονή αλλά ώρες ώρες απελπίζομαι είναι και η κούραση όλη μέρα και με παίρνει το παράπονο και κλαίω και με βλέπει και παρότι κάνει πως δεν τον νοιάζει πιστεύω πως δεν του κάνει καλό και τον θυμώνει κιόλας τι δεν κάνω καλά? Ο Σπύρος είναι τριάμιση και ο Αλέξανδρος 14 μηνών. Διαπιστώνω ότι και ο μικρός κάνει τώρα ότι ο μεγάλος δεν ακούει καθόλου και αν δεν κάνει ότι θέλει κλαίει και τσιρίζει και το αντίθετο μετά και ο μεγάλος κάνει τα ίδια και εγώ σκάω και καλά τον μεγάλο τον μαλώνω τον βάζω τιμωρία τον μικρό τη να τον κάνω που του φωνάζω και γελάει? Ασε που είναι πολύ γλυκούλι και ναζιάρικο και μετά γελάω και εγώ? Σαλάτα τα έχω κάνει μάλλον ή τα κάνω όλα λάθος?

[Jean]

Ειμαι σε θεση να πιστοποιησω οτι η μεθοδος της Gavrias με τα παιδια της επηλθε ακρως αποδοτική. Εσπειρε καλα και τωρα δρεπει τους καρπους. Τα παιδακια της εχουν αψογη συμπεριφορα απ' ολες τις αποψεις. Μου εκαναν τεραστια εντυπωση, τοσο μικρα παιδια να εχουν τροπους και παιδεια και φερσιμο που σπανιως συναντας ακομη και σε ενηλικες...

 

Οχι βια, οχι φωνες και υστεριες. ΔΙΑΛΟΓΟ!

[sofia_nefeli]

εγω παλι ειμαι της αποψης οτι δεν πειραζει να φανε και απο καμια στο πωπο η στα χερακια. οσο για τη κοπελα που μιλησε για τη παντοφλα και το πατωμα ειναι ενα τελειο παραδειγμα!!! τελειο!

κι ομως ειναι βια! εχουμε κολλησει λιγο με το ξυλο...ποιος ειναι ο ορισμος της βιας (εδω δηλωνω ασχετη) φανταζομαι οτι αυτο που θα κανει το παιδι να φοβηθει...πχ ο μπαμπουλας οταν χρησιμοποιειται κατα κορον, ναι ειναι βια, οταν φωναζουμε συνεχεια ειναι βια, οταν απειλουμε συνεχεια ειναι βια. ΔΕΝ ειναι βια οταν χτυπησεις το παιδι σου στο πωπο επειδη εκανε κατι πολυ επικινδυνο. ΔΕΝ ειναι βια οταν η μανα βλεπει το παιδι ετοιμο να χτυπησει και χτυπαει κατω την παντοφλα. βια ειναι οταν το κανει συνεχεια και οταν δεν εχει εξαντλησει ολες τις μεθοδους.

σπαζομαι οταν βλεπω μαμαδες να κανουν το σπιτι μπαχαλο επειδη εμαθαν οτι στη σημερινη εποχη δε χτυπαμε τα παιδια.

και επειδη ειμαι σιγουρη οτι ελαχιστοι γονεις εδω μεσα ειναι ετσι να αναφερθω και στο αλλο ακρο.

τα παιδια τα ωριμα, τα προτυπα καλης συμπεριφορας, που δεν κανουν καμια αταξια. ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ.

εξηγουμαι: βιαζεις το παιδι (βιαζω τι σημαινει? προσπαθω να επιταχυνω κατι με διαφορες μεθοδους) (jean διορθωσε με αν κανω λαθος) οταν το κανεις υπερβολικα υπευθυνο. το παιδι ΠΡΕΠΕΙ να φαει και μια στο πωπο για να νοιωσει παιδι. πρεπει να κανει τη σκανταλια του και να μη το αρχισουμε κατευθειαν στο μπλα μπλα. ειναι παιδι.

θα σας πω κατι. εγω ετρωγα ξυλο. αρκετο. βεβαια τιποτα δεν επαθα παρα μονο μια πληγη μεσα μου (τιποτα,ε?) anyway το πιο σκληρο για μενα ηταν οταν ο μπαμπας μου μου απελευθερωσε το ωραριο (τι ωρα θα γυριζα απο τις εξοδους μου). ημουν 3 γυμνασιου. οταν λοιπον η μαμα μου μου ειπε να γυρισω πχ 1 ωρα δεν την ακουσα και γυρισα οπως μου ειχε πει ο μπαμπας οτι ωρα θελω. οταν γυρισα στις 3:30 γυρισε και μου ειπε τι ωρα ειναι αυτη? τετοια ωρα γυρναν οι πουτ...και οι νταβ.... εσυ τι εισαι? ΑΥΤΟ με πληγωσε πιο πολυ απ'ολα. ειχε την απαιτησει να λειτουργησω τοσο ωριμα ωστε να θεσω μονη μου ωραριο. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ. βιαζεις τη παιδικοτητα.

επειδη μακραινω πολυ θελω να πω οτι κακοποιηση και βια ειναι ενα τεραστιο κεφαλαιο και σιγουρα το "μια στο πωπο" δεν ειναι αυτου του κεφαλαιου. πολλα ομως αλλα που τα κανουμε απενοχοποιημενα ανηκουν. μηπως να ψαχτουμε λιγο? μηπως να μη διυλιζουμε τον κωνωψ?

[Jean]

Εγω παλι διαφωνω και με τη μια στον ποπο και με το ντα στο χερακι. Για μενα ειναι βια. Αν αυτη τη στιγμη το κανω στο παιδι μου (που δεν εχει φαει καμια) θα ξαφνιαστει, θα πονεσει (πολυ ή λιγο ή σχετικα λιγο για μενα δεν εχει σημασια, η κινηση του χεριου απο μονη της ειναι βιαιη), θα την πιασει το παραπονο, αποκλειεται φυσικα να συνετιστει (αλλιως θα αρκουσε εκεινη η πρωτη "μια στον ποπο" και δεν θα χρειαζοταν ποτε να επαναληφθει και εαν παλι συνετιστει προσωρινα θα το κανει οχι γιατι καταλαβε το λαθος αλλα απο φοβο μην την ξαναφαει) και φυσικα θα μαθει να σηκωνει και το δικο της χερακι...

Δεν ειναι τυχαιο που ολοι μα ολοι οι ενηλικες συμμορφωνονται με κανονες, νομους, απαγορευσεις, οχι επειδη κατανοουν την αναγκαιοτητα και την ορθοτητα τους, αλλα επειδη φοβουνται την τιμωρια-προστιμο-φυλακιση.

Περναω ας πουμε με κοκκινο και φοβαμαι οχι μην φαω το κεφαλι μου αλλα μηπως με καταγραψει καμια καμερα.... ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΞΕΚΙΝΑΝΕ!!

 

Τον κωνωπα Σοφια...αιτιατικη...

[Σοφία Τ.]

Συμφωνω απολυτα με τη sofia_nefeli.Καθε παιδι ειναι διαφορετικο οπως και καθε γονιος,καθε σπιτι-δεν ειμαστε ολοι πανομοτυποι χαρακτηρες με ιδιες αναγκες και ιδια προβληματα.Δεν μπορει οι μεθοδοι που χρησιμοποιει πχ η φιλη μου,να εφαρμοσουν και στο δικο μου παιδι.Και επιπλεον, προτιμω ενα παιδι ζωηρο που και θα τα ακουσει και στην εσχατη θα φαει και μια στον πωπο (οχι δεν θα συνετιστει συμφωνω,ουτε και δεν θα το ξανακανει,συμφωνω,αλλα εκεινη τη στιγμη θα καταλαβει οτι εκανε κατι που ενοχλησε την μαμα-αρα μηπως δεν ειναι σωστο αυτο που εκανε?)παρα ενα παιδι-ρομποτακι,που δεν φαιρεται σαν παιδι αλλα σαν μεγαλος.Δεν θελω να θιξω καμια κοπελα εδω για το πως μεγαλωνει τα παιδια της,αλλα στη ζωη δεν ειναι ολα ασπρα ή μαυρα.Υπαρχει και το γκρι:παν μετρον αριστον σε ολα...Και ο καθενας ξερει πιο καλα απο ολους τους αλλους τι ειναι καλυτερο για το δικο του παιδι!

[Ekabn]

το παιδι ΠΡΕΠΕΙ να φαει και μια στο πωπο για να νοιωσει παιδι.

 

Απίστευτη ατάκα! Να σου θυμίσω ότι τα ίδια λένε κάποιοι για τις γυναίκες...

 

Τέλος πάντων, αν και είναι μικρός ο δικός μου και δεν έχω δοκιμαστεί στα πολύ δύσκολα, θα πω αυτή την εμπειρία που είχα εγώ ως παιδί. Η τιμωρία της μαμάς μου ήταν να μου πει ότι είναι θυμωμένη μαζί μου. Το έβλεπα ότι ήταν θυμωμένη, δε μου μίλαγε παρά μόνο τυπικά και είχε μια δυσαρεστημένη έκφραση. Στην αρχή την έγραφα, αλλά το κλειδί ήταν ότι ΕΠΕΜΕΝΕ. Όταν πήγαινα να της τριφτώ δεν υποχωρούσε με τίποτα. Ήταν ψυχρή και μου επαναλάμβανε ότι αυτό που έκανα δεν της άρεσε.

 

ΝΟμίζω ότι αυτή είναι η διαφορά, το ότι δεν υποχωρούσε. Αν ήξερα ότι θα κάνει πίσω, τότε θα την αγνοούσα τελείως. Αλλά την είχα ανάγκη και έμαθα να προσαρμόζω τη συμπεριφορά μου για να μη χάσω την τρυφερότητα και τα σχετικά.

[Sam]

εγω παλι ειμαι της αποψης οτι δεν πειραζει να φανε και απο καμια στο πωπο η στα χερακια. οσο για τη κοπελα που μιλησε για τη παντοφλα και το πατωμα ειναι ενα τελειο παραδειγμα!!! τελειο!

κι ομως ειναι βια! εχουμε κολλησει λιγο με το ξυλο...ποιος ειναι ο ορισμος της βιας (εδω δηλωνω ασχετη) φανταζομαι οτι αυτο που θα κανει το παιδι να φοβηθει...πχ ο μπαμπουλας οταν χρησιμοποιειται κατα κορον, ναι ειναι βια, οταν φωναζουμε συνεχεια ειναι βια, οταν απειλουμε συνεχεια ειναι βια. ΔΕΝ ειναι βια οταν χτυπησεις το παιδι σου στο πωπο επειδη εκανε κατι πολυ επικινδυνο. ΔΕΝ ειναι βια οταν η μανα βλεπει το παιδι ετοιμο να χτυπησει και χτυπαει κατω την παντοφλα. βια ειναι οταν το κανει συνεχεια και οταν δεν εχει εξαντλησει ολες τις μεθοδους.

σπαζομαι οταν βλεπω μαμαδες να κανουν το σπιτι μπαχαλο επειδη εμαθαν οτι στη σημερινη εποχη δε χτυπαμε τα παιδια.

και επειδη ειμαι σιγουρη οτι ελαχιστοι γονεις εδω μεσα ειναι ετσι να αναφερθω και στο αλλο ακρο.

τα παιδια τα ωριμα, τα προτυπα καλης συμπεριφορας, που δεν κανουν καμια αταξια. ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΕΣ ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ.

εξηγουμαι: βιαζεις το παιδι (βιαζω τι σημαινει? προσπαθω να επιταχυνω κατι με διαφορες μεθοδους) (jean διορθωσε με αν κανω λαθος) οταν το κανεις υπερβολικα υπευθυνο. το παιδι ΠΡΕΠΕΙ να φαει και μια στο πωπο για να νοιωσει παιδι. πρεπει να κανει τη σκανταλια του και να μη το αρχισουμε κατευθειαν στο μπλα μπλα. ειναι παιδι.

θα σας πω κατι. εγω ετρωγα ξυλο. αρκετο. βεβαια τιποτα δεν επαθα παρα μονο μια πληγη μεσα μου (τιποτα,ε?) anyway το πιο σκληρο για μενα ηταν οταν ο μπαμπας μου μου απελευθερωσε το ωραριο (τι ωρα θα γυριζα απο τις εξοδους μου). ημουν 3 γυμνασιου. οταν λοιπον η μαμα μου μου ειπε να γυρισω πχ 1 ωρα δεν την ακουσα και γυρισα οπως μου ειχε πει ο μπαμπας οτι ωρα θελω. οταν γυρισα στις 3:30 γυρισε και μου ειπε τι ωρα ειναι αυτη? τετοια ωρα γυρναν οι πουτ...και οι νταβ.... εσυ τι εισαι? ΑΥΤΟ με πληγωσε πιο πολυ απ'ολα. ειχε την απαιτησει να λειτουργησω τοσο ωριμα ωστε να θεσω μονη μου ωραριο. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΒΙΑ. βιαζεις τη παιδικοτητα.

επειδη μακραινω πολυ θελω να πω οτι κακοποιηση και βια ειναι ενα τεραστιο κεφαλαιο και σιγουρα το "μια στο πωπο" δεν ειναι αυτου του κεφαλαιου. πολλα ομως αλλα που τα κανουμε απενοχοποιημενα ανηκουν. μηπως να ψαχτουμε λιγο? μηπως να μη διυλιζουμε τον κωνωψ?

 

sofia_nefeli το θέμα του τόπικ είναι η σωματική τιμωρία που προσωπικά τη

θεωρώ απαράδεκτη για το θέμα της λεκτικής κακοποίσης υπάρχει ένα πολύ

ενδιαφέρον λινκ εδώ http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=8876&highlight=%EB%E5%EA%F4%E9%EA%DE+%EA%E1%EA%EF%F0%EF%DF%DE%F3%E7

δεν θα αναφέρω άλλα λινκ που μιλάνε για το πως μαυρίζουμε τις ψυχές των παιδιών μας.....

αλλά τα παιδιά που θα φάνε καμία στον πωπώ ή θα κακοποιηθούν λεκτικά

το θεωρούν φυσιολογικό να καταλήξουν εδώ http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=8015&start=0