Αγχος αποχωρισμού

[vicky86]

10 ώρες πρίν, Irina095 είπε:

Χαχαχα έκλαψα !!αλλα μάλλον θα κλάψω και στα αλήθεια γιατί εδώ φρικαρα με άλμα ανάπτυξης μετά ακούω άγχος αποχωρισμού , δοντάκια , τώρα για terrible tows υπάρχει κάτι άλλο που δεν ξέρω ;; 

Η αλήθεια είναι ότι μετά ηρεμούν αρκετά, γίνεται καλύτερη η συνεννοηση

Η κορη μου πέρασε μια έντονη φάση στα 4 που πηγε πρώτη φορά σχολειο, μιμουμενη κ αλλα παιδια

Ευχομαι μετά στην εφηβεία ξανα

[Chrysoum]

20 hours ago, Irina095 said:

Κορίτσια μου καλησπέρα!!!! Έχω μια ερώτηση: ποτε βιώσατε με το μωράκι σας άγχος αποχωρισμού. Εμείς είμαστε τώρα 5 μηνών και κάτι μου είπαν ότι μπορεί να ξεκινήσει και νωρίτερα από τον 6 μήνα. Εσείς ποτε περάσατε ; Και ποσό δύσκολο ήταν ; 

Ναι σε εμάς ξεκίνησε πριν τον 6ο. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, αλλά θυμάμαι ότι όταν ήταν 5 μηνών και είχαμε πάει στους συγγενείς μου που επέμεναν ότι θα είναι οκ η μικρή αν φύγω, και φυσικά έκλαιγε σπαρακτικα με το που την άφηνα από τα χέρια μου. Νομίζω κάπου εκεί στον 5ο είχε ξεκινήσει. Γενικά οταν ήταν ξεκούραστη ήταν καλύτερα, όταν ήταν κουρασμένη ήταν χειρότερα. Ήταν χειρότερα όσο ήμουν στο σπίτι και το ήξερε (όταν ήταν σε θέση να το καταλάβει δηλαδη, γύρω στον χρόνο). Αν έπρεπε να φύγω από το σπίτι και εμένε με τον μπαμπά της ήταν πολύ καλύτερα. Κράτησε πολύ καιρό σε εμάς, σίγουρα μέχρι 14-15 μηνών. Μετά σιγά σιγά το ξεπερασε και τώρα όταν ειμαστε έξω και έχει πράγματα να ασχολείται δεν μου δίνει καν σημασία. Υπομονή είναι μια φάση και θα περάσει. 

[Manoulitsa75]

Σε καταλαβαίνω απόλυτα ως το πόσο εξαντλητικό είναι για το γονιό! Η δικιά μου 5 χρονών και βιώνουμε ξανά άγχος αποχωρισμού από τα πιο μεγάλα, ακόμα και στη τουαλέτα θέλει να της κρατάω το χέρι! Νόμιζω ότι τα είχαμε ξεπεράσει αυτά, αλλά που? Υπομονή!

 

Όσο για το να κοιμάται μόνο του 1 έτους δεν το θεωρώ φυσιολογικό για τόσο μικρή ηλικία. Είναι μωρά ακόμη, έχουν ανάγκη τη συγκοίμηση. Πιθανών κάποια παιδιά να κοιμούνται μόνα τους, αλλά είναι οι εξαιρέσεις πιστεύω. Η πλειοψηφία κοιμάται με τη μαμά. Ακόμα και τώρα, στα νήπια, οι περισσότερες μητέρες που ρωτάω, το βράδυ τα κοιμίζουν στο κρεβάτι τους, και το πρωί ξυπνάνε μαζί, στο ίδιο κρεβάτι! Τα παιδιά νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια όταν κοιμούνται με κάποιον ενήλικα. 

[Super.mum]

Just now, Manoulitsa75 είπε:

Σε καταλαβαίνω απόλυτα ως το πόσο εξαντλητικό είναι για το γονιό! Η δικιά μου 5 χρονών και βιώνουμε ξανά άγχος αποχωρισμού από τα πιο μεγάλα, ακόμα και στη τουαλέτα θέλει να της κρατάω το χέρι! Νόμιζω ότι τα είχαμε ξεπεράσει αυτά, αλλά που? Υπομονή!

 

Όσο για το να κοιμάται μόνο του 1 έτους δεν το θεωρώ φυσιολογικό για τόσο μικρή ηλικία. Είναι μωρά ακόμη, έχουν ανάγκη τη συγκοίμηση. Πιθανών κάποια παιδιά να κοιμούνται μόνα τους, αλλά είναι οι εξαιρέσεις πιστεύω. Η πλειοψηφία κοιμάται με τη μαμά. Ακόμα και τώρα, στα νήπια, οι περισσότερες μητέρες που ρωτάω, το βράδυ τα κοιμίζουν στο κρεβάτι τους, και το πρωί ξυπνάνε μαζί, στο ίδιο κρεβάτι! Τα παιδιά νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια όταν κοιμούνται με κάποιον ενήλικα. 

Και εγώ είμαι υπέρ της συγκοιμησης πάντα κοιμόταν και κοιμάται μαζί μου και εγώ θεωρώ ότι αυτό του δίνει περισσότερη ασφάλεια. Θηλάζω κιόλας όποτε με βολεύει φουλ. 

Just now, Chrysoum είπε:

Ναι σε εμάς ξεκίνησε πριν τον 6ο. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς, αλλά θυμάμαι ότι όταν ήταν 5 μηνών και είχαμε πάει στους συγγενείς μου που επέμεναν ότι θα είναι οκ η μικρή αν φύγω, και φυσικά έκλαιγε σπαρακτικα με το που την άφηνα από τα χέρια μου. Νομίζω κάπου εκεί στον 5ο είχε ξεκινήσει. Γενικά οταν ήταν ξεκούραστη ήταν καλύτερα, όταν ήταν κουρασμένη ήταν χειρότερα. Ήταν χειρότερα όσο ήμουν στο σπίτι και το ήξερε (όταν ήταν σε θέση να το καταλάβει δηλαδη, γύρω στον χρόνο). Αν έπρεπε να φύγω από το σπίτι και εμένε με τον μπαμπά της ήταν πολύ καλύτερα. Κράτησε πολύ καιρό σε εμάς, σίγουρα μέχρι 14-15 μηνών. Μετά σιγά σιγά το ξεπερασε και τώρα όταν ειμαστε έξω και έχει πράγματα να ασχολείται δεν μου δίνει καν σημασία. Υπομονή είναι μια φάση και θα περάσει. 

Απαπααα εγώ νόμιζα είναι σαν άλμα ανάπτυξης ένα πράγμα που κρατάει κανα μήνα και μετά ηρεμεί. Τι μου είπες τώρα χαχα 

[Annitamik]

Γειά σας, έχω γράψει και σε άλλο ποστ ότι πλέον ξεκίνησα να δουλεύω. Η κόρη μου ν, που τώρα είναι 13 μηνών εκδηλώνει τεράστιο άγχος αποχωρισμού. Φωνάζει συνεχώς μαμά , αν δεν την πάρω αγκαλιά χτυπιέται , κλαίει, με τον μπαμπά της δε κάθεται. Όταν καταλαβαίνει ότι θα πάω δουλειά γίνεται το σώσε...Στην αρχή το είχε πάρει καλά , όσο περνάει ο καιρός δυσκολεύουν τα πράγματα. Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω; Την παίρνω αγκαλιά όταν είμαι σπίτι, παίζουμε ,τη θηλάζω, αλλά μόλις πάω να την αφήσω σπαραζει. Νιώθω ότι και να κάνω δεν είμαι αρκετή. Θα ήθελα να ρωτήσω από κοπέλες με αντίστοιχη εμπειρία, τι σας βοήθησε να ηρεμήσει το μωρό; Ξέρω ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά, αλλά η καθημερινότητα μου αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολη. Το βράδυ ενώ είχε ηρεμήσει και ξυπνούσε πολύ λιγότερο, τώρα σχεδόν θηλάζει όλη μέρα 

[ninaki80]

πρίν από 1 λεπτό , Annitamik είπε:

Γειά σας, έχω γράψει και σε άλλο ποστ ότι πλέον ξεκίνησα να δουλεύω. Η κόρη μου ν, που τώρα είναι 13 μηνών εκδηλώνει τεράστιο άγχος αποχωρισμού. Φωνάζει συνεχώς μαμά , αν δεν την πάρω αγκαλιά χτυπιέται , κλαίει, με τον μπαμπά της δε κάθεται. Όταν καταλαβαίνει ότι θα πάω δουλειά γίνεται το σώσε...Στην αρχή το είχε πάρει καλά , όσο περνάει ο καιρός δυσκολεύουν τα πράγματα. Υπάρχει κάτι που μπορώ να κάνω; Την παίρνω αγκαλιά όταν είμαι σπίτι, παίζουμε ,τη θηλάζω, αλλά μόλις πάω να την αφήσω σπαραζει. Νιώθω ότι και να κάνω δεν είμαι αρκετή. Θα ήθελα να ρωτήσω από κοπέλες με αντίστοιχη εμπειρία, τι σας βοήθησε να ηρεμήσει το μωρό; Ξέρω ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά, αλλά η καθημερινότητα μου αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολη. Το βράδυ ενώ είχε ηρεμήσει και ξυπνούσε πολύ λιγότερο, τώρα σχεδόν θηλάζει όλη μέρα 

Κ μενα οταν γυρναω ειναι συνεχεια απο πισω μου . Δεν φευγω μπροστα του κ οταν λειπω του λεμε παντα το ιδιο οποτε το εχει συνδιασει κ δεν με ζηταει καθολου οταν λειπω. Στην αρχη οταν γυριζα του εφερνα ενα παιχνιδι παντα οποτε το να λειπω το συνδιασε με κατι ευχαριστο. Μετα που δεν εφερνα τιποτα απλα του εχει μεινει οτι οταν λειπω κατι καλο θα επακολουθησει. 

[Annitamik]

8 ώρες πρίν, ninaki80 είπε:

Κ μενα οταν γυρναω ειναι συνεχεια απο πισω μου . Δεν φευγω μπροστα του κ οταν λειπω του λεμε παντα το ιδιο οποτε το εχει συνδιασει κ δεν με ζηταει καθολου οταν λειπω. Στην αρχη οταν γυριζα του εφερνα ενα παιχνιδι παντα οποτε το να λειπω το συνδιασε με κατι ευχαριστο. Μετα που δεν εφερνα τιποτα απλα του εχει μεινει οτι οταν λειπω κατι καλο θα επακολουθησει. 

Ευχαριστώ για την απάντηση σου! Πόσο είναι ο γιος σου; Αυτό που λες ότι δε φεύγεις μπροστά του βοήθησε ε; Βασικά είχα ακούσει ότι είναι καλύτερα να χαιρετας το παιδί όταν φεύγεις, αλλά όλα είναι σχετικά, είναι ανάλογα το παιδί. Το να φέρνω κάθε φορά ένα παιχνίδι είναι λίγο δύσκολο..

[ninaki80]

Just now, Annitamik είπε:

Ευχαριστώ για την απάντηση σου! Πόσο είναι ο γιος σου; Αυτό που λες ότι δε φεύγεις μπροστά του βοήθησε ε; Βασικά είχα ακούσει ότι είναι καλύτερα να χαιρετας το παιδί όταν φεύγεις, αλλά όλα είναι σχετικά, είναι ανάλογα το παιδί. Το να φέρνω κάθε φορά ένα παιχνίδι είναι λίγο δύσκολο..

Μην φανταστεις οτι εφερνα κανενα τρομερο παιχνιδι απτο περιπτερο κανενα αυτοκινητακι ή κανενα παραμυθι τετοια ισα ισα για δυο τρεις εβδομαδες μεχρι να το πιασει το νοημα. 

Εμενα τωρα ειναι 2.5. Γενικα ειναι καλο να χαιρετας οταν μπορεις να συζητησεις με το παιδι κ να καταλαβει το λογο που φευγεις εστω κ αργοτερα αφου κλαψει να το επεξεργαστει. Αν βλεπεις οτι δεν ειναι ετοιμο να καταλαβει καποιες εννοιες απλα φευγεις κρυφα μην τρελαθουν κ οι υπολοιποι που μενουν πισω.. Κ παντα να του λετε το ιδιο οχι καθε φορα που πας αλλου να του λες αλλο. Παντα οτι πας στο ιδιο μερος . 

 

Γενικα μην ξεχνας οτι ενα παιδακι 1-2 χρονων λειτουργει πολυ με εικονες . Η εννοιες οτι θα ξαναερθει γεια σου αντιο κτλ δεν υπαρχουν μεσα στο μυαλο του οποτε απλα βλεπει μια πορτα να κλεινει κ η μαμα του να εξαφανιζετε . Οποτε πρεπει να του το συνδοιασεις καπως για να εχει μια ωραια εικονα.