Αναζήτηση στο φόρουμ

Καλησπέρα έχω ένα πρόβλημα με την 4χρονη κόρη μου η οποία πεισματικά δεν δέχεται να πάει στο γιογιό της η στην τουαλέτα. Παιδευόμαστε εδώ και ενάμιση χρόνο και τίποτα επιμένει να τα κάνει επάνω στα βρακάκια της και δεν το λέει κιόλας... Το καλοκαίρι πηγαίναμε σχετικά καλύτερα και είχα χαρεί αλλά δεν κράτησε και πολύ διότι ένα απόγευμα που ήταν στην γιαγιά της και την πήγε τουαλέτα εκεί μου είπε ότι την ώρα που έκανε τα κακάκια της πόνεσε και εκεί πέρα από δύο φορές που ξαναπήγε με πολύ παρακαλυτ τό μετα το χάος συνεχεία τα κάνει επάνω της και του χρόνου που θα πάει στα νήπια εάν δεν διορθωθεί θα έχω πρόβλημα. Τι μόνο που σκέφτομαι να κάνω είναι να την πάω σε κάποιο παιδοψυχολόγο γιατι ασχολούνται αυτοί με αυτά τα θέματα. Σας έχει τύχει τόσο αρνητικό παιδάκι και τι κάνατε?

Καλησπέρα σε όλους!!! Έχω ένα κοριτσάκι 3 ετών και μέσα Σεπτεμβρίου ξεκινήσαμε παιδικό με πολύ εύκολη προσαρμογή από την πρώτη μέρα.Εδω και ένα 15μερο 1-2 φορές την εβδομάδα θα φάει 2-3 μπουκιές και θα κάνει εμετό. Γενικά εδώ και ένα χρόνο έχει γίνει πολύ περίεργη στο φαγητό. Στην αρχή θεώρησα ότι πιέζεται λόγω του ότι μπορεί να μην της αρέσει το φαγητό (δεν τα πιέζουν καθόλου στο να φάνε αν δεν θέλουν), μετά σκέφτηκα καθυστερημένη προσαρμογή (είναι πάντα χαρούμενη βέβαια όταν πάμε ή όταν την παίρνω από τον παιδικό). Την προηγούμενη εβδομάδα έκανε πάλι και όταν γυρίσαμε σπίτι είδα ότι το χέρι της ήταν γεμάτο νυχιες και δαγκωνιες, μίλησα με την ίδια και την δασκάλα της και υπάρχει ένα παιδάκι που είναι επιθετικό και δαγκώνει. Η ερώτηση μου είναι σχετίζονται αυτά τα δύο γεγονότα ή απλά πιέζεται λόγο φαγητού? Γενικά δεν μου μιλάει, αν δεν το έβλεπα και δεν ρωτούσα δεν θα μου έλεγε. Σκέφτομαι να μιλήσω και με παιδοψυχολογο να δω από πού πηγάζει και πως να το αντιμετωπίσω. Συγνώμη για το μακροσκελές μύνημα αλλά ήθελα να δώσω όσες περισσότερες πληροφορίες γίνεται, ευχαριστώ

Καλησπέρα. Παραθέτω την πρόσφατη εμπειρία μου από παιδικό σταθμό. Έχω ένα κοριτσάκι 2,5 ετών και αποφασίσαμε να την γράψουμε σε παιδικό σταθμό από τον Σεπτέμβριο. Με δεδομένο ότι την περίοδο του Ιουνίου-Ιουλίου έχουμε πιο ευέλικτο ωράριο εργασίας, αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε με summer camp στον σταθμό που επιλέξαμε, ώστε να μπορέσουμε να αφιερώσουμε αρκούντα χρόνο στην προσαρμογή. Μετά από τέσσερις ημέρες, η μικρή μας εξακολουθούσε να κλαίει κατά τον αποχωρισμό και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Σημειώνω ότι μας είχαν ζητήσει από τον παιδικό τις πρώτες ημέρες να παραμένει ένας εκ των δύο μας στον χώρο για να προσαρμοστεί πιο ομαλά το παιδί. Την πέμπτη ημέρα μας είπαν να μην συνεχίσει αφού δεν έχει προσαρμοστεί ως τώρα και να την ξαναφέρουμε τον Σεπτέμβριο. Στην ερώτησή μου, τι θα αλλάξει τον Σεπτέμβριο, η απάντηση ήταν ότι θα το πάρουμε από την αρχή με άλλον τρόπο. Την ενημέρωση μας την έκανε η ιδιοκτήτρια του σταθμού και φεύγοντας λέει στο παιδί (παρουσία μου): Σταμάτα να κλαίς, αν δεν σου αρέσει μπορείς να φύγεις. Ούτε κι εγώ θέλω στο σχολείο μου παιδάκια που κλαίνε. Θα ήθελα μερικές απόψεις πάνω στο θέμα και αν έχετε παρόμοιες εμπειρίες από παιδικούς σταθμούς. Ευχαριστώ!

Πως να επιλεξουμε τον σωστο παιδικο σταθμο? Αυτο το ερωτημα με απασχολει εδω και καιρο..... Προς το παρον μενω εγω μαζι με το παιδι, αλλα στο αμεσο μελλον ισως χρειαστει λογο δουλειας να του ξεκινησω παιδικο σταθμο.Πως θα καταλαβω αν ειναι καταλληλος για το παιδι μου?Αν προσεχουν τα παιδια...αν τους συμπεριφερονται σωστα αν τα ταιζουν οπως πρεπει και αν δεν τα κακομεταχειριζονται?

Καλησπέρα στις μανούλες... Εδώ και 2 εβδομάδες ξεκινήσαμε βρεφονηπιακό σταθμό στο μωράκι μου που είναι 11,5 μηνών.. Ήταν οι 2 εβδομάδες προσαρμογής όπως λένε εδώ στο εξωτερικό. Πρώτα 15 λεπτά, τη δεύτερη μέρα μισή ώρα και πάει λέγοντας με μέγιστο 4 ώρες. Οι πρώτες 4 ημέρες πήγαν περίφημα, δεν έκλαψε στιγμή ο μικρός. Από την 5η ημέρα άρχισε να τον πιάνει το παράπονο και μετά από κάποιες ημέρες να κλαίει όταν έφευγα. Περιττό να σας πω πώς ένιωθα όταν έβλεπα τον μικρό μου να κλαίει έτσι και να απλώνει τα χεράκια του.... Η καρδιά μου σκιζοταν στα 2 και έκλαιγα και εγώ από κάτω όταν έφευγα. Ακόμη και τώρα στεναχωριέμαι. Την τελευταία ημέρα πήγε καλά, έπαιξε, κοιμήθηκε και έφαγε μια χαρά. Από αύριο όμως θα πρέπει να κάθεται κάνα 8ωρο γιατί δουλεύουμε και οι 2 οι γονείς... Εχω πέσει εντελώς ψυχολογικά. Ενώ χαίρομαι που θα είναι και με άλλα παιδιά, από την άλλη δεν μπορώ να το διαχειριστώ ότι θα είναι τόσες ώρες μακριά μου. Ανησυχώ μήπως νομίζει ότι τον εγκαταλείπω και γενικά πώς αισθάνεται. Του έχουμε εξηγήσει γιατί πηγαίνει στον παιδικό, ότι θα παίζει κλπ, είναι καλό να μιλάς στα μωρά. Αλλά προσπαθώ να ανέβω ψυχολογικά για να μην του μεταφέρω τη στεναχωρια μου, αλλά δεν μπορώ με τίποτα. Όλοι κλαίω σε άσχετες στιγμές όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να στεναχωριέται. Οι δασκάλες είπαν ότι πολλά μωρά έτσι αντιδρούν και μετά ξεχνιούνται, συνηθίζουν και τους αρέσει μετά κιόλας. Ο δικός μου δεν αντέδρασε και πολύ η αλήθεια είναι, αλλά να..... Πως το αντιμετωπίσατε εσείς?

Η μικρή μου έχει 2,5 μήνες ξεκίνησε παιδικό σταθμο( τώρα κοντεύει 21 μηνων). Στην αρχή είχαμε μεγάλο θέμα προσαρμογής. Τα πρωινα με ρωτούσε συνέχεια αν θα παω στη δουλεια και έκλαιγε με το που καταλάβαινε ότι θα την πάω στον παιδικό, τα βράδια ξυπνούσε και με έψαχνε από φόβο μη την αφήσω και γενικά ήταν πολύ αρνητική. Τις τελευταίες περίπου 3 βδομάδες η κατάσταση έχει βελτιωθεί. Δεν πηγαίνει με μεγάλη χαρά αλλά τουλάχιστον δεν έχουμε δράματα το πρωί παραμονο λίγα δακρυα πριν τον αποχωρισμό. Επισης οση ωρα μενει εκει μου λενε οτι αρχισε να παιζει λίγο μονη της. Αυτό που μου κάνει όμως εντύπωση και δεν το έχω ξανακούσει είναι ότι δεν τρώει. Όλα τα παιδιά κάθονται και τρώνε πρωινο και η μικρή μου σηκώνεται και αρνείται πεισματικά να φάει. Αν το πρωί ξυπνήσει νωρίτερα και έχει όρεξη να φάει την τάιζω, αλλιώς μένει νηστική μέχρι τις 11:30 που θα πάω να την πάρω. Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ και οι νηπιαγωγοί το ίδιο. Μου λένε πως αν πεινάσει θα φάει. Σήμερα την άφησα λίγο παραπάνω μήπως και φάει μεσημεριανό αλλά τπτ. Στις 12 που πήγα να την πάρω, ήταν κλαμενη και μου είπαν ότι δεν έφαγε τπτ όλη τη μέρα. Η αλήθεια δεν τρώει μεγάλες ποσότητες το πρωί, προτιμάει φρούτα και μπορεί και αβγό ή λίγο μπρετσελ αν της δώσω. Αλλά να μην τρώει τπτ δε συμβαίνει στο σπιτι. Τι θα μπορούσε να βοηθήσει την κατασταση; πώς να την ενθαρρύνω να φάει εκει; της δείχνω σχετικά βιβλία που τα παιδάκια τρώνε και παίζουν στον παιδικό, της εξηγω πως θα φάει εκει και μετά θα ρθω να την πάρω. Έχετε καμία άλλη ιδέα;

Όλοι έχουμε σίγουρα δει παιδάκια που πρωτοξεκινάνε τον παιδικό σταθμό, τουλάχιστον εγώ αυτή την εικόνα βλέπω στη πόλη μου. Τις πρώτες εβδομάδες κλαίνε συνέχεια, απαρηγόρητα, σταματώντας μόνο όταν εξαντλούνται, αφού κανείς δεν τα δίνει σημασία. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στα ορφανοτροφεία. Λοιπόν εγώ δεν ήθελα με κανένα τρόπο κάτι τέτοιο για τη κόρη μου. 33 μηνών, ξεκινήσαμε πριν 10 μέρες. Ο διευθυντής (ιδιωτικός σταθμός) με πίεζε από την αρχή να μην είμαι εκεί, να μη με βλέπει το παιδί. Αυτό όμως έκανε το παιδί να έχει εφιάλτες το βράδυ, και της δημιούργησε άγχος αποχωρισμού, άρχισε να μη θέλει να την αφήνω καθόλου μόνη της, κι έκλαιγε με το παραμικρό. Έτσι κάθησα μαζί της μέσα στο παιδικό, όταν τα είχαν έξω, φρόντισα να είμαι πάντα σε σημείο που να με βλέπει, κι είδα ότι είχε θετικό αποτέλεσμα, το παιδί σιγά σιγά ξεθάρρεψε. Όταν ερχόταν όμως η ώρα να μπει στη τάξη ούρλιαζε και δεν έμπαινε με τίποτα. Επειδή με άφησε η δασκάλα, μια μέρα μπήκα κι εγώ μαζί της. Και πάλι είδα ότι είχε θετικό αποτέλεσμα, κι άρχισε να συμμετέχει κι εκείνη στο παιχνίδι. Και τότε μπήκε μέσα η αδερφή του διευθυντή (οικογενειακή επιχείρηση) και με ανάγκασε να βγω έξω. Φυσικά η κόρη μου άρχισε να ουρλιάζει και φύγαμε, και πήγε χαμένη όλη η προσπάθεια. Τώρα δε θέλει να δει την αίθουσα ούτε ζωγραφιστή. Προσπάθησα να μιλήσω με το διευθυντή, τίποτα. Παρωπίδες και ωτοασπίδες. Το να μπαίνουν οι μαμάδες μέσα στις αίθουσες με τα παιδιά του φάνηκε το πιο τρελό πράγμα που έχει ακούσει. Κι όμως αυτό συμβαίνει σ’ όλη την Ευρώπη, και σε όλους τους ιδιωτικούς σταθμούς σε Αθήνα και Θεσ/νίκη. (βλέπε στο google «σύστημα σταδιακής προσαρμογής του Βερολίνου»). Μου την είπε κιόλας απ’ έξω απ’ έξω, αν δε σ’ αρέσει, πάρε τη κόρη σου και φύγε. Ανήκουστο για μένα, τέτοια στενομυαλιά σε ιδιωτικό σχολείο. Δε βλέπω να στεριώνουμε σ’ αυτό το παιδικό, ούτε και σε κανένα άλλο παιδικό, γενικώς. Η πρέπει το παιδί να πλαντάξει στο κλάμα, ή να κάτσει στο σπίτι. Εσάς ποια είναι η εμπειρία σας από τους παιδικούς? Αφήνουν τη συμμετοχή των γονιών στην αίθουσα του παιχνιδιού?

Να πάρουμε μία γεύση για το πώς λειτουργούν οι περισσότεροι παιδικοί. Εφόσον θέλετε, μπορείτε και να γράψετε το όνομα του παιδικού. Είναι σημαντικό να ευαισθητοποιηθούν οι γονείς για το ότι πρέπει να έχουν απαίτηση, να μπορούν να μείνουν στο χώρο, μέχρι να συνηθίσει το παιδί τους τον χώρο κ να αισθανθεί λιγο μεταλύτερη οικειότητα. Στο εξωτερικό όπως και σε παιδικούς σταθμούς που λειτουργούν με αντίστοιχα προγράμματα όπως αυτά που πραγματοποιούνται στο εξωτερικό, οι γονείς είναι απαραίτητο να παραμείνουν στον χώρο για 5 ημέρες !!!! (κάτω απο συγκεκριμένες συνθήκες φυσικά, όχι μέσα στην τάξη, αλλά στον διάδρομο κτλ.περισσότερα στα αρθρα) Εδώ, επιμένουν να διώχνουν τους γονείς, με επιβάρυνση του παιδιού, και της σχέσης του παιδιού με τους γονείς του (βιώνει εγκατάλειψη, χωρίς απολύτως κανέναν λόγο - καθώς το συναίσθημα αυτό μετά απο 5 μέρες παραμονής του γονέα, εξομαλύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό, κ γίνεται μια προσαρμογή του παιδιού στο χώρο, με παρουσία του γονέα). Δυστυχώς σε αρκετούς σταθμούς όταν οι γονείς ζητούν κάτι τέτοιο, τους απαντούνται διάφορα, παράλογα δεδομένα, όπως ότι "είναι καλύτερα έτσι", "δε θα συνηθίσει με εσάς εδώ", "απλώς παρατείνεται ο αποχωρισμός" και άλλα. Αυτά, διεθνώς, θεωρούνται πεπαλαιωμένης παιδαγωγικής αντίληψης, κ είναι τρόπος λειτουργίας, παιδικών σταθμών, που δεν υπολογίζουν τα συναιθήματα αυτά του παιδιού, ισοπεδώνοντας την μέχρι τώρα φιλοσοφία του γονέα, να μην αφήνει το παιδί του με αγνώστους, σε άγνωστο χώρο. Απο την στιγμή που ο γονέας, έχει συνηθίσει το παιδί του σε αυτή την φιλοσοφία, οφείλει να πάει κόντρα σε όποιες οδηγίες του δίνουν - οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο απο προσπάθεια διευκόλυνσης της λειτουργίας του παιδικού, κ δεν εξυπηρετούν κανένα άλλο συμφέρον για το παιδί ή εσάς αλλά αντίθετα το βλάπτουν Αντισταθείτε, στα παράλογα σχόλια των σταθμών, και απαιτήστε αυτό που εσείς οι ίδιοι τηρείτε, όπως και αυτό που τηρείται σε όλες τις άλλες ευρωπαικές χώρες: οι ημέρες προσαρμογής του παιδιού σας στον παιδικό σταθμό, είναι ένας τρόπος εκμάθησης σε νέες αλλαγές, τον οποίο καλείτε εσείς να μάθετε στο παιδί σας, ότι είναι κάτι ευχάριστο, και ήπιο, όχι απότομο, απρόβλεπτο, και ριζοσπαστικό (απο την στιγμή που δεν αφήνετε γενικά το παιδί σας με αγνώστους σε άγνωστο χώρο). Μην αφήνετε να σας ισοπεδώνουν την λογική, απλώς για την δική τους βόλεψη. Η προσαρμογή απαιτεί προσπάθεια, και είναι δύσκολη για την παιδαγωγό - αλλά ειναι η σωστή διαδικασία που πρέπει να γίνεται σε αυτή την αλλαγή της ζωής του παιδιού σας. Εάν ο παιδικός σταθμός, που επισκεφτήκατε, δεν δίνει βάρος σε όλα αυτά - αναζητήστε έναν άλλο παιδικό σταθμό. Συζητήστε με άλλους γονείς της περιοχής σας και οργανώστε απο κοινού το αίτημά σας - η ζήτηση, διαμορφώνει την προσφορά. Θυμηθείτε, ότι δεν ζητάτε κάποιο πολυτελές δικαίωμα, αλλά ένα πολύ σημαντικό πράγμα: την σταδιακή προσαρμογή του παιδιού σας σε αυτό το νέο περιβάλλον, την οποία τα άλλα παιδιά σε ευρωπαικές χώρες έχουν αυτονόητη. Εδω? Διαβάστε περισσότερα για την πρώτη μέρα στον παιδικό εδώ: http://parents.org.gr/psych/?sid=151

Καλή σας ημέρα! Αφου Φροντισα το μεγαλύτερο παιδάκι μου να προσαρμοστεί στον παιδικό σταθμο τώρα θα ξεκινήσουμε την προσαρμογή του μπέμπη μας! Δεν έχω ανάλογη εμπειρία απο βρεφικό σταθμο και γι αυτο θα ήθελα την βοήθεια σας. Ο μικρός ειναι 18 μηνών, δεν έχει καθαρίσει, δεν μιλάει ! Για να μην είμαι υπερβολική λέει γύρω στις 20 λέξεις και εγώ "συνεννοούμαι" μαζί του. Η αποφασή μας να ξεκινήσουμε βρεφικό σταθμό έχει να κάνει με το ότι ειναι πολυ ζωήρός και η μητέρα μου δεν αντέχει πια να τον κρατήσει. Εκτος αυτού ειναι και επικίνδυνος γιατι πηδάει απο το πάρκο-κρεββατάκι και πριν λίγες μέρες ξεκλειδωσε την πόρτα και η γιαγιά του τον πρόβαλε στην εισοδο της πολυκατοικίας. Πιστεύω πως στο σταθμο θα μπορεί να παιξει με τα παιδάκια και θα βγάζει μεγάλο μέρος την ενέργειάς του εκεί. Αυτό που με προβληματίζει ειναι ότι το πως θα μπορέσω να τον προσαρμώσω. Σε ενα μεγαλύτερο παιδί που μιλαει του λες "θα πας σχολειο θα περάσεις καλά " κτλ σε τόσο μικρά τι κάνεις? Πας και τα αφήνεις εκεί και τέλος? Επίσης φοβάμαι το γεγονός που δεν μπορεί να μου μεταφέρει γεγονοτα του σχολείου. Εγώ πως θα καταλάβω οτι το παιδι δεν περνάει καλά? Τι αντίδραση θα δω? Εκτός αυτου σήμερα που έκανα την εγγραφή μου είπαν να ξεκινήσω την διαδικασία να του βγάλω την πάνα. Σιγουρα ειναι κάτι που θα το ήθελα και εγώ αλλά το καλοκαιρι που προσπάθησα δεν τα κατάφερα γιατί απλά το παιδι δεν μιλάει. Αρα θεώρησα πως πρέπει πρώτα τα μιλήσουμε και μετά να "καθαραίσουμε΄". Εκεινοι μου ειπαν πως τα παιδιά μιμούνται και έτσι θα μάθει. Εχω τις επιφυλάξεις μου σε αυτό. Φοβάμαι μήπως πιεστει και έχουμε τα αντιθετα αποτελέσματα. Βεβαια ο ιδιος μόλις κάνει τσίσα ή κακά λέει "τα τα" και πολλες φορές βγάζει και την πάνα μόνος αλλα όσες φορές πηγαμε στο γιογιο δεν καταφέραμε κάτι...... Αυτοί ειναι οι πρώτοι προβληματισμοί μου και πιστεύω πως έχω τον ανάλογο χρόνο της προετοιμασίας του γιατί θα ξεκινήσουμε περίπου σε 15 ημέρες. Ευχαριστώ

Καλημέρα σε όλες! Θα ήθελα κι εγώ τη βοήθεια και τη γνώμη σας για το θεματάκι που αντιμετωπίζω με το μικρούλη μου. Πριν 4 εβδομάδες ξεκινήσαμε με την προσαρμογή στο βρεφικό, με πολύ καλό πλάνο προσαρμογής και συμμετοχή δική μου, σταδιακή απομάκρυνση και όλες τις προδιαγραφές που έχω διαβάσει σε άλλα posts από τη Μαρία Στυλιανάκη και τις άλλες μαμάδες. Να πω ότι ζούμε στη Γερμανία, όπου ακολουθείται ένα πολύ καλό μοντέλο προσαρμογής σε όλους τους βρεφικούς και παιδικούς σταθμούς. Οι δύο πρώτες εβδομάδες πήγαν τέλεια. Ο μικρός στην αρχή μου έριχνε καμιά ματιά, μία φορά μπουσούλησε και προς το μέρος που καθόμουνα για να τον χαιδέψω, αλλά γενικά αλώνιζε μπουσουλώντας όλα τα δωμάτια, έπαιζε, παρατηρούσε, όλα καλά. Γενικά είναι αρκετά ανεξάρτητος και κοινωνικός. Τη δεύτερη εβδομάδα δε με έβλεπε, αλλά περίμενα κρυμμένη σε ένα δωμάτιο και ο μικρός εξακολουθούσε τα μπουσουλήματα και τις εξερευνήσεις του χωρίς να με αναζητάει. Από φαγητό του έδιναν το πρωινό του, έτρωγε λιγάκι, αλλά κυρίως έπαιζε και δε συγκεντρωνόταν στο φαγητό. Καθόταν γύρω στη 1,5 ώρα, μετά κουραζόταν και τον έπαιρνα σπίτι. Μέχρι που την προηγούμενη εβδομάδα έγινε το εξής: Ενώ τους είχα πει ότι το παιδί έχει μάθει να κοιμάται στα χέρια (και με περπάτημα) και αδυνατεί ακόμη να αποκοιμηθεί μόνο του, οι βρεφονηπιοκόμοι έκριναν σκόπιμο να τον κοιμήσουν σ' ένα καρότσι που έχουν, στον ίδιο χώρο που έπαιζαν άλλα παιδάκια, με φασαρία, φως κλπ., με αποτέλεσμα το παιδί να σπαράξει στο κλάμα για κανα μισάωρο και τελικά προφανώς να μην κοιμηθεί. Μετά απ' αυτό όλη την ημέρα το παιδί ήταν αρκετά ταραγμένο, το δε ίδιο βράδυ δεν κοιμήθηκε καθόλου στην κούνια του, έκλαιγε και ζήταγε συνέχεια αγκαλιά (ήταν σοκαρισμένος, θεωρώ). Μετά ταύτα, μίλησα με τη διευθύντρια και τις κοπέλες στο βρεφικό και τους είπα να μην το πιέζουν στον ύπνο, να τον κοιμίζουν αρχικά στα χέρια μέχρι να τις εμπιστευτεί και μετά ας τον εκπαιδεύσουν στον ύπνο χωρίς τη χρήση βάρβαρων μεθόδων που περιλαμβάνουν (ελεγχόμενο ή μη) κλάμα. Ούτως ή άλλως δεν εφαρμόζουν τέτοιες μεθόδους, είναι κοντά στα παιδιά όταν κλαίνε, δεν τα αφήνουν δηλ. σε ένα δωμάτιο να σπαράξουν και να κοιμηθούν απ' την εξάντληση αλλά κάθονται μαζί τους και τα παρηγορούν, μου είπαν. Και ερχόμαστε στο παιδί. Από το περιστατικό με το καρότσι και μετά (να διευκρινήσω ότι γενικά τον παίρνει εύκολα ο ύπνος στο καρότσι, αλλά όταν είμαστε έξω, όχι στο σπίτι), ο μικρός δε θέλει να πηγαίνει στο βρεφικό, ξαφνικά κλαίει γοερά όταν τον δίνω στην αγκαλιά της βρεφονηπιοκόμου και πλέον κλαίει όλη την ώρα που είναι εκεί (μάξιμουμ δύο ώρες), ούτε τρώει, ούτε παίζει, ούτε τίποτα. Μόνο αγκαλιά και κλάμα. Προσπαθούν κάθε μέρα να τον κοιμήσουν στα χέρια αλλά τίποτα. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω να του δώσω χρόνο, μήπως το ξεχάσει ή το συγχωρήσει και προσαρμοστεί, από την άλλη η ψυχολογία μου δεν είναι και στα ύψη όταν ξέρω ότι όσο λείπω κλαίει. Βέβαια βοήθεια δεν έχουμε από πουθενά, ο βρεφικός είναι μονόδρομος, κάποια στιγμή πρέπει κι εγώ να επιστρέψω στη δουλειά, είμαι σε αδιέξοδο. Πώς μπορώ να βοηθήσω το παιδί;;;

καλησπερα κοριτσια,θα ηθελα την βοηθεια σας!εχω ενα κοριτσακι 22 μηνων.ξεκινησαμε βρεφονηπιακο τον σεπτεβρη με οτι συνεπαγεται,κλαματα,οδυρμουσ κλπ.ενω εστρωσε κ εδειχνε να προσαρμοζεται,αρχισε να τρωει να παιζει,ξαφνικα αρχισε παλι τα ιδια λες κ πηγε παλι πρωτη μερα!δεν θελει κανεναν,διωχνει οποιο παιδι ειναι κοντα της και θελει να ειναι αγκαλια μονο με την δασκαλα!εχω απελπιστει πια....

Κοριτσια καλησπερα!Ξεκινησε ο μικρος μου 28 μηνων παιδικο σταθμο πριν σχεδον 2 εβδομαδες.Πηγε 3 μερες απο λιγη ωρα την πρωτη εβδομαδα και την περασμενη Δευτερα ξεκινησε κανονικα 9-1μμ.Πηγε Δευτερα και τριτη και μτα εμεινε στο σπιτι με ελαφρια ιωσουλα!και παλι χθες και σημερα.Δηλαδη εχει παει παιδικο 4 μερες με τη σημερινη Το πρωι απ την ωρα που θα ξυπνησει κλαιει και δηλωνει ξεκαθαρα οτι δεν θελει να παει σχολειο και οτι θελει να μεινει σπιτι μαζι μου.(εγω δεν δουλευω).Εννοειται οτι προσπαθω να μην του δειχνω οτι στεναχωριεμαι. Τα νευρα και οι εκρηξεις θυμου στο σπιτι ειναι συχνες. Ευτυχως ο μεγαλος μου ο γιος στο προνηπιο εχει απιστευτη προσαρμογη...δεν θελει να φευγει. Σημερα λοιπον πηγα να [παρω το μικρο και μου λεει η δασκαλα οτι εχει "κολλησει" πανω της και επειδη δεν θελει-δεν ειναι σωστο να παει ολη η χρονιά ετσι σημερα ξεκινησε σιγα να να του βαζει ορια οσο αναφορα το ποσο μπορει να ειναι συνεχει μαζι της.Απ οσο καταλαβα δεν την αφηνει ουτε για νερο να παει.Οποτε σημερα ο μικρουλης μου μια εκλαιγε μια ηρεμουσε και ηταν γενικα πολυ νευρικος.Τα ματακια του ηταν κλαμενα οταν πηγα να τον παρω και ειχε παει με την αλλη δασκαλα σε αλλο χωρο μαλλον για να ηρεμησει. Μου φαινεται παρα πολυ νωρις ,ακομη καλα καλα δεν εχει καταλαβει το παιδακι τι συμβαινει,πρεπει να το αγχωσουμε κι αλλο?Εχω προβληματιστει πααααρα πολυ! Πρωτον γιατι εξ αρχης δεν ημουν σιγουρη αν κανω το σωστο που τον στελνω(αυτο ειναι αλλο κεφαλαιο...μονη ολη μερα με 2 μωρα ,περασα και μια ελαφρια καταθλιψη και μεσα μου γινεται μεγαλος πολεμος το τι τελικα ειναι σωστο και καλυτερο για ολους μας...) Δευτερον γιατι δεν εχω αφησει τα παιδια μου να κλαψουν σχεδον καθολου.Ειμαι γενικα αντιθετη και ολο αυτο σημερα μου κακοφανηκε να σκεφτομαι οτι κλαιει επειδη νιωθει ανασφαλεια και θελει τη δασκαλα του αλλα εκεινη θεωρει οτι αυτο δεν ειναι σωστο για τους δικους της κατανοητους -κατα τα αλλα- λογους. Ποια ειναι η γνωμη σας?Αυτο ειναι ενα σταδιο που περνανε ολα τα παιδακια?οποτε να μην δινω σημασια? Αυτο που νιωθω ειναι υπερβολικο επειδη νιωθω εγω μπερδεμενη?ετσι γινονται τα πραγματα στον παιδικο?

Η μικρή μου κλείνει τα 4 τον Δεκέμβριο και μεταξύ των επιλογών νηπιαγωγείο ή δημοτικός παιδικός σταθμός επέλεξα το δεύτερο λόγω της ηλικίας των παιδιών (ίσα ή μικρότερα) και του γεγονότος ότι θα μάθαινε να τρώει μόνη της και απο όλα. Την εστειλα για πρώτη φορά την προηγούμενη Δευτέρα. Την πρώτη μέρα τσίμπησε λιγάκι στο πρωινό, την άφησα μόνο για 1,5 ώρα και την πήρα. Δεν μου φάνηκε καθόλου ενθουσιασμένη και μάλιστα μου ζήτησε την επόμενη μέρα να μην πάει καθόλου στην τραπεζαρία, κάτι το οποίο ζήτησα από την βρεφοκόπο την επομένη ημέρα. Το αποτέλεσμα είναι ότι όταν ήταν η ώρα του πρωινού και όλα τα παιδάκια πήγαν στην τραπεζαρία την δικιά μου την έβαλαν σε ένα διπλανό δωμάτιο και της είπαν να διαβάσει ένα βιβλίο μόνη της. Φυσικά από τότε δεν θέλει να ξαναπάει στο σταθμό με τίποτα. Δεν ξέρω εάν η τραπεζαρία είναι η αφορμή αλλά σίγουρα δεν συμπάθησε τις κυρίες του παιδικού. Μάλιστα αυτή που την πρόσεχε μου είπε ότι θα πρέπει να βγάζω έξω περισσότερο την μικρή μου, χωρίς να καταλάβω καλά καλά τι εννοεί. Έτσι, δεν την ξαναπήγα στο σταθμό λόγω και μιας μικρής ίωσης που κόλλησε αμέσως. Έχετε παρόμοια εμπειρία?

...εάν το παιδί σας ήταν 27 μηνών , αν η μέχρι τώρα πορεία του δείχνει οτι ειναι ενα παιδάκι δραστήριο , κοινωνικό και ξανικά ενώ μέχρι τώρα είχατε την δυνατότητα να τον προσέχει ένας πολυ δικός σας άνθρωπος (επι πληρωμής) ...θα έπρεπε να επιλέξετε να το στείλετε ή σε Βρεφ.Σταθμό (εδω στην Πάτρα τουλάχιστον μέχρι την ηλικία των 2,5χρονών τα πέρνουν μόνο βρεφονηπιακοί) ή να περνάει τα πρωινά του με την γιαγιά ; Θα διαλέγατε να πάει σε βρεφ.Σταθμό έχοντας την δυνατότοτητα ίσως να μάθει πολύ περισσότερα πράγματα , να ενταχθεί σε ομάδες ...κτλ ή να μείνει με την γιαγιά ένα χρόνο ακόμα ;;;;

Η τρίχρονη κόρη μου πηγαίνει εδώ και μια εβδομάδα σε ιδιωτικό παιδικό σταθμό, όπου δείχνει να έχει προσαρμοστεί χωρίς κανένα πρόβλημα (φαινομενικά τουλάχιστον). Δηλαδή ούτε έκλαψε ποτέ, ούτε και χαίρεται διαίτερα όταν πηγαίνουμε να την πάρουμε (έρχεται ωστόσο αδιαμαρτύρητα μαζί μας). Η απορία μου είναι η εξής: δε μας λέει τίποτα από αυτά που κάνει στον παιδικό και αρνείται πεισματικά να απαντήσει στις ερωτήσεις μας (τι έπαιξες; τι έφαγες; τι τραγουδάκια είπατε; κλπ). Σαν να θέλει να μας αφήσει απέξω; Σαν να μη θέλει να το συζητήσει; Δεν ξέρω τι να πω. Έχει κάποιος άλλος παρόμοια εμπειρία; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Κορίτσια καλημέρα! Τι θα λέγατε να μαζευτούμε οι μαμάδες που τα παιδάκια μας θα πάνε φέτος Α΄Δημοτικού; Να ανταλλάσουμε τις εμπειρίες μας, τα προβλήματα που θα συναντήσουμε (ελπίζω να μη συναντήσουμε!), τις αγωνίες μας και έτσι να βοηθά και να δίνει κουράγιο η μία στην άλλη! Εμένα ο γιός μου θα πάει φέτος Α΄Δημοτικού. Με προβληματίζει το γεγονός ότι θα πάει μικρούλης (κερδίζει χρόνο 14/12) και αν θα μπορέσει να ακολουθήσει τα μεγαλύτερα παιδάκια. Πιστευω ότι σ΄αυτή την ηλικία οι 3 και 6 και 9 μήνες παίζουν μεγάλο ρόλο στην ανάπτυξη των παιδιών. Προς το παρόν αυτό είναι το ένα γεγονός που με αγχώνει. Το άλλο είναι ότι είναι έξυπνος αλλά ολίγον τι τεμπελάκος. Αυτό είναι πολύ χειρότερο από ένα παιδάκι που είναι λιγότερο έξυπνο από αυτό αλλά προσπαθεί και διαβάζει. Πιστευω μεσ΄στη χρονιά να βρούμε κανα κόλπο να στρώσουμε στο διάβασμα και τα ολίγον τεμπελούτσικα παιδάκια! Καλή σχολική χρονιά στα "πρωτάκια" μας και όχι μόνο, καλή σχολική χρονιά σε όλα τα ζουζούνια μικρά (παιδικού σταθμού) αλλά και όσο μεγάλα πάει (ντοκτορά να πω;)

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!! ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΑΠΕΛΙΠΙΣΜΕΝΗ ΜΗΤΕΡΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ 3 ΧΡΟΝΩΝ ΠΟΥ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΑΙΔΙΚΟ. ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΙΧΑΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ, ΜΕ ΚΛΑΜΜΑΤΑ, ΦΩΝΕΣ, ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙ ΚΛΠ. ΞΥΠΝΟΥΣΕ ΤΑ ΠΙΟ ΠΟΛΛΑ ΒΡΑΔΥΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ, ΡΩΤΩΝΤΑΣ ΤΙ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ, ΑΝ ΕΧΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΑΕΙ. ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΡΩΤΟΥΣΑΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΛΕΓΕ ΌΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΚΑΛΑ, ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ. ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΕΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕ ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΑΝ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΟΒΕΡΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΝΑΖΙΑ ΠΡΟΣ ΕΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΟΛΙΣ ΕΓΩ ΕΦΕΥΓΑ ΗΤΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΡΕΛΗ ΧΑΡΑ. ΜΕΤΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΛΙΓΑΚΙ ΒΕΛΤΙΩΘΗΚΑΝ. ΕΦΑΡΜΟΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΑ ΛΙΧΟΥΔΙΑ, ΟΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΛΑ ΣΧΟΛΕΙΟ, ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΠΙΑΣΕ ΓΙΑ 15 ΜΕΡΕΣ. ΜΕΤΑ ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ... ΤΩΡΑ ΞΥΠΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ 6πμ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΝΕΥΡΑ ΚΑΙ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΑΦΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙ 1ώρα ΚΑΙ 45λεπτά ΟΠΟΥ ΤΟΥ ΜΙΛΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΞΗΓΩ ΣΥΝΕΧΩΣ, ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΑΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ. ΑΛΛΑ ΟΣΟ ΠΛΗΣΙΑΖΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΒΡΙΣΚΕΙ ΧΙΛΙΑ ΔΥΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ (ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΣΙΣΑ, ΘΕΛΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΔΕΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ..) ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΑΡΧΙΖΕ ΝΑ ΧΤΥΠΙΕΤΑΙ, ΝΑ ΛΕΕΙ "ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ,ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΣΠΙΤΙ" ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΧΑΜΟΣ... ΣΕ ΟΤΙ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΔΑΣΚΑΛΕΣ, ΤΙΣ ΕΧΩ ΠΙΑΣΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΝΕ ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΚΡΟΨΕΜΜΑΤΑΚΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΚΑΠΩΣ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΜΟΥ... ΚΑΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΚΟΝΤΕΥΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΝΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΙ... ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ... ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΙΝΩ ΣΤΑΘΕΡΗ ΚΑΙ ΑΝΕΝΔΟΤΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΠΑΙΔΙΚΟ, ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ?? ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ?? SOS, ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ Ή ΕΧΕΙ ΚΑΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΑΣ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ!! ΕΙΜΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ!!

Καλημέρα σας. Τον Δεκέμβριο με το καλό θα μας έρθει και το δεύτερο μας παιδάκι. Ο «μεγάλος» μας τότε θα είναι 20,5. Έχω λοιπόν το εξής πρόβλημα. Σαν πρώτο παιδί κάναμε το λάθος να τον έχουμε πάντα κοντά μας για να τον βλέπουμε μη πέσει και χτυπήσει, οπότε το παιδί συνήθισε να έχει πάντα την μαμά η τον μπαμπά κοντά του. Μεγαλώνοντας άρχισε να παίζει μαζί μας και ποτέ μόνος του και δεν τον πιέσαμε να κάθεται και μόνος στο δωμάτιο του αφού δεν το είχε μάθει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι τώρα υπερβολικά προσκολλημένος στην μαμά και στον μπαμπά. Τώρα που περιμένουμε το δεύτερο εκ των πραγμάτων δεν θα έχει την αμέριστη προσοχή της μαμάς γιατί στις αρχές το μωρό θα θέλει πολύ φροντίδα. Φοβάμαι ότι ο μικρός μου θα θεωρήσει την μπέμπα μας σαν εισβολέα που του παίρνει την μαμά και τον μπαμπά και θα ζηλεύει το μωρό. Προσπαθώ να του μάθω τώρα, πριν γεννηθεί η αδελφούλα του, να παίζει και να ασχολείται μόνος του αλλά ίσως δεν έχω βρει τον σωστό τρόπο. Πηγαίνουμε μαζί στο δωμάτιο του και τον αφήνω να παίξει με ένα παιχνιδάκι του. όταν τον βλέπω ότι παίζει του λέω ότι η μαμά πάει να κάνει μια δουλειά η να πιει νερό και θα έρθει πάλι, αλλά μόλις βγαίνω από το δωμάτιο τρέχει από πίσω μου και με φωνάζει. Τον στέλνω πάλι μέσα και μετά από 1 λεπτό πάω πάλι για να δει ότι η μαμά δεν έφυγε αλλά γενικά δεν καταφέρνω να τον αφήσω μόνο του γιατί δεν μένει. Επίσης τον στέλνω στο δωμάτιο του να παίζει και ανά διαστήματα πάω και στέκομαι έξω από την πόρτα και του λέω «μπράβο το αγόρι μου που παίζει μονό του η μανούλα κάνει δουλειές και θα έρθει σε λίγο», αλλά πολύ σπάνια το καταφέρουμε αυτό. Δεν ξέρω αν είναι σωστές οι κινήσεις μου η αν κάνω κάτι λάθος. Εύχομαι μέσα στους επόμενους μήνες να τα καταφέρω. Ξέχασα να αναφέρω ότι πάει σε βρεφονηπιακό σταθμό και έτσι δεν είναι πολλές ώρες με την μαμά και τον μπαμπά επειδή και εμείς δουλεύουμε. Για αυτό είναι και πιο δύσκολο να ξεκολλήσει από πάνω μας. Τι άλλο μπορώ να κάνω? Βοήθεια!!!

Και να μαστε παλι....σημερα ξεκινησε η βδομαδα προσαρμογης στο σχολειο. Πηγαμε το πρωι ολα μια χαρα, ειχαμε ετοιμασει απο βραδυ τα πραγματα μας, φτασαμε , ενθουσιασμενος ο Νικολας, μπαινει κατευθειαν μεσα στην ταξη του και αρχιζουν το χορο και τα τραγουδια. Φευγω και περιμενω σε καφε κοντα στο σχολειο (οπως με συμβουλεψε και η δασκαλα ) για να ειμαι κοντα. Αφου δεν υπαρχει περιπτωση να μην με ζητησει κλαιγοντας την πρωτη μερα. Εχουν περασει 40 λεπτα (στην μια ωρα ετσι και αλλιως θα τον επερνα,-για να μην ζοριστει την πρωτη φορα-) και δεν με εχουν παρει. " Ωραια , καλα ξεκιναμε " σκεφτομαι. Στα 45 λεπτα , χτυπαει το τηλ. "Ελα, σιγα σιγα αρχιζει να ενοχλειται που δεν εισαι εδω". Μεχρι να παω (μιλαμε για 5 λεπτα) , βρησκω εναν Νικολα, να κλαιει με μαυρο δακρυ, να εχει ηδη βγει στο προαυλιο με την δασκαλα,( η οποια τον απασχολουσε με πολυ ομορφο τροπο-ετυχε και την ακουσα πως του μιλουσε, πριν με δουν-) και απογοητευμενο. Φυγαμε με τα πολλα, μου ειπε οτι δεν θελει να παει ξανα χωρις εμενα και του ειπα (παντα σε συνεννοηση με την δασκαλα) οτι αυριο θα κατσω λιγο παραπανω μαζι του. Δεν δειχνει να το δεχετε. Με οσους γονεις εχω μιλησει, ολοι μου λενε, οτι δεν υπαρχει περιπτωση να αποφυγω την σκηνη, ο Νικολας να κλαιει και εγω να το χαιρεταω και να φευγω. Τωρα πειτε με υπερβολικη αλλα εγω αυτο δεν νομιζω οτι μπορω να το κανω, μου κοβεται η ανασα και μονο στην σκεψη. Και καθαρα απο ενστικο μου φαινεται και λαθος , για την ψυχολογια του παιδιου. Εχω αδικο?? δεν υπαρχει αλλος τροπος?? Αυτος ο τροπος δεν θα τραυματισει την εμπιστοσυνη του?? Συγνωμη για το κατεβατο, αλλα νιωθω τετοια αναστατωση με ολο αυτο.....μου φαινεται εγω θα κλαιω πιο πολυ απο τον ΝΙκο!

Babysitter Νταντά Μπειμπισιττερ Κάμερα παρακολούθησης νταντας; Αμοιβές νταντάδων Βabysitter και κάμερες Συνθήκες και προβλήματα στους παιδικούς Συμπεριφορά παιδαγωγών Πως πρέπει να επικοινωνεί μια παιδαγωγός με τα παιδιά? Χαστουκι απο την δασκαλα? Δημοτικός παιδικός σταθμός-τεκές Άλλες δυσκολίες και προβλήματα Απαράδεκτη στάση παιδικου! - αναζήτηση νομικής στήριξης 13 μηνών και μελανιές Πάλι άρρωστη.. Προσαρμογή στον παιδικό https://parents.org.gr/forum/tags/προσαρμογή/ Οι πρώτες μέρες στον παιδικό! Αγωνίες και Φόβοι! http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=948 Θετικό ξεκίνημα σε παιδικό σταθμό http://parents.org.gr/forum/viewtopic.php?t=209 φυσιολογική προσαρμογή ή λανθάνον πρόβλημα; Προσαρμογή παιδιου 18 μην. σε βρεφ/κό & φοράει ακόμα πάνα - μας σύστησαν να ξεκινήσουμε διαδικασίες του να τα κάνει στο γιογιό πριν την προσαρμογή Συμπεριφορά των παιδιών στον παιδικό Αλλαγή συμπεριφοράς (δε θελει παιδικό) μετακόμιση 22 μην. ΧΤΥΠΗΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ (δάγκωμα!) Εναλλακτικό μπειμπισιττινγκ, πρωτοβουλία απο μαμάδες για μαμάδες εναλλακτικό baby sitting Κριτήρια για εύρεση παιδικού σταθμού και διλήμματα Δίλλημα εσωτερικός χώρος ή παιδαγωγοί για κριτήριο? Τί προσέχουμε ψάχνοντας για ΒΡΕΦΙΚΟ σταθμό Παιδικός σταθμός ή μπειμπισίττερ?(σχεδόν 3 ετών) Να στείλω και το μικρό μου (10 μηνών) με τo μεγαλύτερο αδερφάκι του στον παιδικό? ή να μεινει σπίτι? Να τα στειλω παιδικο? (αδερφια 16 μηνών κ 2,5 ετών) Δίλλημα...δυσκολία απόφασης... Παιδικός κ ιώσεις ή όχι (18 μηνων) Παιδαγωγικό πρόγραμμα για προ-προ-νήπια Δεν με έπεισε ο παιδικός Διαδικαστικά θέματα ΑΚΡΙΒΑ ΔΙΔΑΚΤΡΑ! Επιδότηση μητέρων για διδακτρα σε παιδικούς σταθμούς απο οργανισμό εργατικής εστίας Ποιά χρονιά θα πάει το παιδί μου στο νηπιαγωγείο/σχολείο? ΣΧΟΛΙΚΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ-ΧΡΟΝΟΙ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ? ΠΑΙΔΙΚΟΠΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΑ Δεν δέχονται επισκέψεις το πρωί Απασχόληση παιδιών όταν κλεινει ο παιδικός το καλοκαίρι? προνηπιο & φαγητο ανάκληση αδειών ιδιωτικών νηπαιγωγίων Παιδικος σταθμος και Δηλωση στην Εφορια . - περνάνε οι αποδείξεις? καθαριότητα τουαλέτας παιδικού ΕΠΙΔΟΜΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ Νηπιαγωγείο για υπαλλήλους του δήμου, μονο για κατοίκους της ίδιας περιοχής ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΙ ΠΑΙΔΙΚΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ ΠΡΟΝΗΠΙΟ & ΧΑΡΤΙΑ (για δημόσιους σταθμούς) Προσωπικές ιστορίες προσαρμογών Οι διδυμούλες πάνε παιδικό Ο Χαρούλης και η προσαρμογή του (15 μηνών) ξεκινάμε....... προσαρμογή

Τις δύο πρώτες ημέρες που έγραψα την μικρή μου στον παιδικό όλα πήγαν ΤΕΛΕΙΑ........ομως την τρίτη ημέρα άρχισε το δράμα μας!!! Οταν φτάσαμε στην πόρτα του παιδικού είχαμε κλάματα και οδυρμούς!! Η μικρή να γαντζώνεται στην κυριολεξία επάνω μου!! Να φωνάζει "ΜΑΜΑ ΜΟΥ, ΜΑΜΑ ΜΟΥ, ΜΗΗΗΗΗΗΗΗ" κι εγω να γίνομαι χάλια!! Να κατηγορώ τον εαυτό μου γι'αυτο που κάνω στο παιδί! Να προβληματίζομαι για το αν έπραξα καλά που την έγραψα απο τώρα (είναι μόλις 23 μηνών) παιδικό! Να προβληματίζομαι για το αν αυτός ο παιδικός είναι καλός ή μήπως κάνουν κάτι στο παιδί και αντιδρά έτσι και πολλά, μα πάρα πολλά άλλα!! Να σας εξηγήσω τι εννοώ: Δυστυχώς οι γονείς μου θα λείπουν όλο το καλοκαίρι μέχρι και τον Σεπτέμβριο στο χωριό κι μου είναι παρα ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!! (απο 6 μηνών μέχρι τώρα το κρατούσαν οι γονείς μου τις ώρες που ήμουν στο γραφείο)!!! Έτσι καταλήξαμε μαζί με τον άντρα μου στην λύση του ΠΑΙΔΙΚΟΥ! Τουλάχιστον για Ιουνιο και Ιούλιο!!! Όταν πήγα και έγραψα την μικρή (την περασμένη Δευτέρα), πέρασα έξω απο την τάξη της! Εκείνη την στιγμή άκουσα κάποια απο τις δασκάλες να λέει σε ένα παιδάκι "σκασμός" ή "βούλωστο"! Απο το σοκ που έπαθα δεν θυμάμαι καλά (σοβαρά σας μιλάω)!Έμεινα εκεί σαν στήλη άλατος δεν ξέρω για πόση ώρα!! Κι εκεί άρχισαν και οι αμφιβολίες μου......!!! Μου εξήγησαν βέβαια ότι τα παιδία περνάνε κάποια περίοδο προσαρμογής! Δηλαδή μπορεί να έχουμε κλάματα και οδυρμούς! Μπορεί και όχι! Όπως προείπα το παιδί τις δυο πρώτες ημέρες ήθελε σαν τρελό να πάει στον παιδικό! Κυρίως τη δεύτερη ημέρα! Ξυπνούσε από τον μεσημεριανό της ύπνο έπαιρνε την τσάντα της, πήγαινε στην πόρτα και μου έλεγε «ΜΑΜΑ ΣΚΟΛΕΙΟ». (σημείωση: εγω και τις δυο ημέρες ήμουν σχεδόν «γαντζωμένη» πάνω στην μάντρα του παιδικού και στο γραφείο με το μόνιτορ χωρίς όμως να με έχει πάρει χαμπάρι το παιδί). Την Τρίτη ημέρα το παιδί άρχισε να μην θέλει!! Ήταν άρρωστη και καταλαβαίνω ότι γιʼαυτό δεν ήθελε να φύγει απο το σπίτι!! Ετσι πήρα άλλη μια μέρα άδεια από το γραφείο! Ομως την τέταρτη έπρεπε να επιστρέψω στο γραφείο. Οταν πήγα και την πήρα από τον παιδικό την τέταρτη ημέρα είδα το παιδί κλαμένο! Ρώτησα λοιπόν την κυρία (η οποία είναι η βοηθός της δασκάλας) γιατί το παιδί μου είναι κλαμένο!! Η απάντηση ήταν «μα δεν έκλεγε»! Και της λέω «μα τι λέτε, αφού το παιδί έχει δάκρυα στα μάτια»!! και μου απαντά «ααα! Να, τσακώθηκε με ένα παιδάκι για κάποιο σκυλάκι»!! Και της απαντώ «μήπως ήταν το δικό της το σκυλάκι?» και μου λέει «οχι»! Και τελικά καταλαβαίνω ότι ήταν το σκυλάκι παιδιού μου που της το είχε πάρει κάποιο παιδάκι! Τελικά η κυρία (η οποία υποτίθεται ότι προσέχει τα παιδιά) τι έκανε εκείνη τι στιγμή? Γνώριζε πολύ καλά για το σκυλάκι του παιδιού και την πιπίλα γιατί της το είχα πει εγω!! ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΔΑΣΚΑΛΑ!! «Το παιδί δεν κάνει χωρίς αυτά». Γενικά έχουν πέσει σε πολλές αντιφάσεις για διάφορα θέματα οι δυο τους (δασκάλα και βοηθός) καθώς και η διεύθυνση του παιδικού και προβληματίζομαι πολύ αν πρέπει να αφήσω το παιδί και τον Ιούλιο εκεί!! Σήμερα είχαμε άλλα σκηνικά! Μόλις φθάσαμε στην πόρτα του παιδικού το παιδί άρχισε να χτυπιέται και να οδύρεται «ΟΧΙ ΜΑΜΑ ΜΟΥ, ΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗ», «ΟΧΙ ΣΚΟΛΕΙΟ» «ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙΙ»!! Τελικά την άφησα! Περίμενα όμως απʼεξω να ακούσω πότε θα σταματήσει το κλάμα! Και τελικά σταμάτησε αμέσως μόλις είδε την δασκάλα της!! Ομως σήμερα το μεσημέρι πήγαν οι γονείς μου και την πήραν από τον παιδικό (τους οποίους έχει να τους δει 1 εβδομάδα)! Όταν λοιπόν τους είδε άρχισε να κλαίει με σπασμούς και έτρεξε στην αγκαλιά του παππού της!! Μέχρι που έφθασαν στο σπίτι ήταν στην αγκαλιά της γιαγιά της κι έκλεγε!! Τι να κάνω? Μήπως τελικά αυτός ο παιδικός δεν είναι καλός? Ξέρω ότι τα παιδιά θέλουν κάποιο χρόνο προσαρμογής!! Το ίδιο κι εμείς! Ομως........... Με τόσα που έχω διαβάσει και ακούσει δεν ξέρω τι να κάνω! Μήπως τελικά να δώσω το παιδί στους δικούς μου για τον Ιούλιο? Μήπως όμως αυτό του κάνει περισσότερο κακό παρά καλό? Δεν μπορούμε μακριά η μία από την άλλη!! ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!! Το έχουμε προσπαθήσει και δεν γίνεται!! Τι να κάνω!??? Μαρία σε παρακαλώ βοήθησε με!! ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!! ΕΙΜΑΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ!!