Χειριστικά μωρά

αυτές είναι οι σκέψεις μου ως μή παιδίατρος/ειδικός/δλδη ως παιδαγωγός :

Σε περίπτωση που γονέας προβληματίζεται με τον τρόπο που επικοινωνεί ένα βρέφος 7 μηνών, πέραν από την αξιολόγηση του παιδιάτρου, ο γονέας θα είναι μόνο καλό να συμβουλεύεται και ειδικούς με εξειδίκευση στην παιδοψυχολογία/ψυχολογία.

Στο πλαίσιο της συμβουλευτικής προς τον γονέα από ειδικό με την παραπάνω εξειδίκευση, είτε και απο τον παιδίατρο, θα πρέπει να τεθεί στο γονέα το γεγονός ότι στην ηλικία των 6 μηνών - 1,5 ετών το στάδιο του άγχους αποχωρισμού και της προσκόλλησης προς την μητέρα, προκαλεί σε ένα βρέφος μεγάλο φόβο και έντονα αρνητικά συναισθήματα τα οποία θεωρούνται προβλέψιμα και άκρως φυσιολογικά.

Το στάδιο αυτό μπορεί στην έναρξή του να δημιουργήσει μια λανθασμένη εντύπωση στον γονέα ότι πρόκειται περι "εσκεμμένης" αντίδρασης του βρέφους καθώς δεν υπήρχε αυτή η "αντίδραση" προηγουμένως.

Κάτι τέτοιο όμως, καθώς δεν ισχύει, θα πρέπει απαραιτήτως να τονίζεται απο τον παιδίατρο,

(οτι αυτό επουδενί δεν αποτελεί λόγος να βγάλει ο γονέας συμπέρασμα οτι το παιδί του τον "χειρίζεται").

Η υγιής προσκόλληση προς την μητέρα σε αυτό το στάδιο, http://parents.org.gr/forum/showpost...73&postcount=5 την οποία η μητέρα καλείται να ικανοποιήσει,

συνεισφέρει στην καλή ψυχική υγεία του βρέφους και μετέπειτα παιδιού/ενήλικα.

Πώς ικανοποιείται με υγιή τρόπο η επιθυμητή προσκόλληση του παιδιού στην μητέρα, χωρίς να υπάρξει

εκνευρισμός απο τους γονείς για αυτό το άγχος του παιδιού;

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να είναι απόλυτη, ή να αναλυθεί σε μια φράση.

Η απάντηση, εξαρτάται απο το εάν κατανοεί ο γονέας και εάν του το εξηγήσει και ο ειδικός,

το ότι η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης για προσκόλληση, ειναι βασική ανάγκη για την ψυχολογία του παιδιού όπως ίσως και άλλες ανάγκες πχ η διατροφή για το σώμα του.

Σίγουρα η αντιμετώπιση του γονέα απέναντι σε αυτή την ανάγκη θα είναι διαφορετική, εάν ο ειδικός εξηγήσει ότι δεν πρόκειται περι κάποιας "ηθελημένης" συμπεριφοράς του βρέφους, αλλά και την σημασία αυτών των αρνητικών συναισθημάτων που βιώνει εκείνη την ώρα το βρέφος.

Οποιεσδήποτε συμβουλές που δίνονται σε μια μητέρα για παιδί τέτοιας ηλικίας θα πρέπει απαραιτήτως να έχουν ως κριτήριο οτι πρόκειται περι ενός απολύτως φυσιολογικού σταδίου το οποίο περνάει το βρέφος, το οποίο μετά το πέρας κάποιας ηλικίας, και όταν έχει ικανοποιηθεί αυτή η προσκόλληση, περνά σε επόμενα στάδια επιτρέποντας στο παιδί να επικεντρώσει σε άλλα ερεθίσματα.

Οι στρατηγικές και λύσεις που προτείνονται πρέπει να σέβονται αυτό το αναπτυξιολογικό στάδιο του παιδιού.

Εάν αποφασιστεί μια στρατηγική αλλαγής συμπεριφοράς του γονέα, είναι καλό να είναι σταδιακή στο χρόνο, αλλά και στις πράξεις του γονέα. Θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη το χρονικό διάστημα (πόσες ώρες καθημερινά) που διαθέτει ο γονέας στο παιδί του ή εάν υπήρξε κάποια άλλη πρόσφατη αλλαγή στις ώρες αυτές (δηλαδή γονέας που ξεκίνησε εργασία) ή κάποια άλλη αλλαγή (μετακόμιση, ή απώλεια).

Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιές άλλες μεθόδους σύστησε ο παιδίατρος και κατά πόσο η σύσταση ήταν αυτή που έχει σημειωθεί απο το μέλος ακριβώς έτσι όπως δόθηκε απο τον παιδίατρο.

Απο πλευράς μoυ, θεωρώ ότι ο γονέας οφείλει πάντα να αναρωτηθεί και να αμφισβητήσει τις δικές του σκέψεις και πεποιθήσεις, ειδικά όταν βρίσκεται σε κάποιο έντονα αρνητικό αδιέξοδο όσον αφορά την αντιμετώπιση του παιδιού του (όταν το παιδί του είναι σε τόσο μικρή ηλικία ειδικά), αλλά και να συμβουλεύτει όσο περισσότερους ειδικούς μπορεί - να μην μείνει ποτέ μόνο σε μία σύσταση ή πρόταση, ειδικά όταν αυτή δεν συνοδεύεται απο μια επαρκή ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ εξήγηση όσον αφορά την αιτιολογία και μεθοδικότητα που θα ακολουθηθεί.

Ακόμα, μια έντονη δυσφορία της μητέρας στο κάλεσμα του βρέφους ή το φυσιολογικό αίτημά του για προσκόλληση, μπορεί να έχει και άλλους κινδύνους/κρύβει και άλλα θέματα όπως πχ, πιθανή επιλόχεια κατάθλιψη η οποία εκδηλώνεται ανάμεσα σε άλλα και με θυμό απέναντι στο βρέφος που κλαίει (κατά τα άλλα για φυσιολογικό λόγο).

Έτσι, ειδικά εξαιτίας του ότι υπάρχουν τόσοι παράγονες που πρέπει να ληφθουν υπόψη σε ένα τέτοιο θέμα,

πάντα θα πρέπει να υπάρχει καλή ανάλυση της περίπτωσης και απο τον γονέα και απο τον θεράπων ιατρό πριν πραγματοποιηθεί η οποιαδήποτε απόφαση.

Δεν υπάρχει μία συνταγή για όλες τις περιπτώσεις και σίγουρα όλες τις ηλικίες,

και αποτελεί παραπληροφόρηση απο πλευράς μελών, η γενίκευση τέτοιων οδηγιών, και προς άλλες μητέρες ή άλλες ηλικίες παιδιού.

Η σύσταση που ένας παιδίατρος μπορεί να έδωσε για μια μητέρα και ένα παιδί δεν ισχύει απαραιτήτως γενικευμένα για όλες αυτές τις περιπτώσεις όσο παρόμοιες και να φαίνονται. Τα γραφόμενα ενός μέλους όσον αφορά το τι είπε ακριβως κατά λέξη ο παιδίατρος ως σύσταση, μπορεί να διαφέρουν απο την πραγματικότητα.

Το αποτέλεσμα είναι η διαστρέβλωση της πληροφορίας.

θα είναι μόνο καλό τα μέλη να μην γενικεύουν, να μην παραλληλίζουν μια ηλικία βρέφους με άλλη ηλικία νηπίου ή παιδιού.

συστήνω στους γονείς να κάνουν χρήση των τηλεφωνικών γραμμών, που υπάρχουν ειδικά για γονείς,

801 801 1177 (αστική χρέωση) και , να μην παραμείνουν σε μία σύσταση ή άποψη ενός ειδικού,

αλλά να αναζητήσουν περισσότερες και κυριότερα να ζητήσουν αιτιολογία και εξήγηση της όποιας προτεινόμενης στρατηγικής.

Εξαιρετικές παρατηρήσεις κυρία Στυλιανάκη! Και "τροφή" για ωραία συζήτηση!

Μαρίια να αγιάσει το χέρι σου.

Κάτι που είναι σημαντικό για μένα είναι ότι χρήσιμη η εμπειρία του παιδιάτρου αλλά δεν είναι παιδοψυχολόγος και ίσως δεν είναι σε θέση να μας βοηθήσει σε θέματα που άπτονται της ειδικότητας του 2ου.

Όπως πχ σε θέματα αλλεργίας θα πάμε σε αλλεργιολόγο και δεν θα αρκεστούμε στις υποδειξεις του παιδιάτρου. Σε θέματα ανάπτυξης ή κίνησης στον αναπτυξιολόγο. Σε θέματα όρασης στον οφθαλμιατρο κοκ

αυτές είναι οι σκέψεις μου ως μή παιδίατρος/ειδικός/δλδη ως παιδαγωγός :

 

Σε περίπτωση που γονέας προβληματίζεται με τον τρόπο που επικοινωνεί ένα βρέφος 7 μηνών, πέραν από την αξιολόγηση του παιδιάτρου, ο γονέας θα είναι μόνο καλό να συμβουλεύεται και ειδικούς με εξειδίκευση στην παιδοψυχολογία/ψυχολογία.

 

Στο πλαίσιο της συμβουλευτικής προς τον γονέα από ειδικό με την παραπάνω εξειδίκευση, είτε και απο τον παιδίατρο, θα πρέπει να τεθεί στο γονέα το γεγονός ότι στην ηλικία των 6 μηνών - 1,5 ετών το στάδιο του άγχους αποχωρισμού και της προσκόλλησης προς την μητέρα, προκαλεί σε ένα βρέφος μεγάλο φόβο και έντονα αρνητικά συναισθήματα τα οποία θεωρούνται προβλέψιμα και άκρως φυσιολογικά.

Το στάδιο αυτό μπορεί στην έναρξή του να δημιουργήσει μια λανθασμένη εντύπωση στον γονέα ότι πρόκειται περι "εσκεμμένης" αντίδρασης του βρέφους καθώς δεν υπήρχε αυτή η "αντίδραση" προηγουμένως.

Κάτι τέτοιο όμως, καθώς δεν ισχύει, θα πρέπει απαραιτήτως να τονίζεται απο τον παιδίατρο,

(οτι αυτό επουδενί δεν αποτελεί λόγος να βγάλει ο γονέας συμπέρασμα οτι το παιδί του τον "χειρίζεται").

 

Η υγιής προσκόλληση προς την μητέρα σε αυτό το στάδιο, http://parents.org.gr/forum/showpost...73&postcount=5 την οποία η μητέρα καλείται να ικανοποιήσει,

συνεισφέρει στην καλή ψυχική υγεία του βρέφους και μετέπειτα παιδιού/ενήλικα.

 

Πώς ικανοποιείται με υγιή τρόπο η επιθυμητή προσκόλληση του παιδιού στην μητέρα, χωρίς να υπάρξει

εκνευρισμός απο τους γονείς για αυτό το άγχος του παιδιού;

 

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να είναι απόλυτη, ή να αναλυθεί σε μια φράση.

Η απάντηση, εξαρτάται απο το εάν κατανοεί ο γονέας και εάν του το εξηγήσει και ο ειδικός,

το ότι η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης για προσκόλληση, ειναι βασική ανάγκη για την ψυχολογία του παιδιού όπως ίσως και άλλες ανάγκες πχ η διατροφή για το σώμα του.

Σίγουρα η αντιμετώπιση του γονέα απέναντι σε αυτή την ανάγκη θα είναι διαφορετική, εάν ο ειδικός εξηγήσει ότι δεν πρόκειται περι κάποιας "ηθελημένης" συμπεριφοράς του βρέφους, αλλά και την σημασία αυτών των αρνητικών συναισθημάτων που βιώνει εκείνη την ώρα το βρέφος.

 

Οποιεσδήποτε συμβουλές που δίνονται σε μια μητέρα για παιδί τέτοιας ηλικίας θα πρέπει απαραιτήτως να έχουν ως κριτήριο οτι πρόκειται περι ενός απολύτως φυσιολογικού σταδίου το οποίο περνάει το βρέφος, το οποίο μετά το πέρας κάποιας ηλικίας, και όταν έχει ικανοποιηθεί αυτή η προσκόλληση, περνά σε επόμενα στάδια επιτρέποντας στο παιδί να επικεντρώσει σε άλλα ερεθίσματα.

 

Οι στρατηγικές και λύσεις που προτείνονται πρέπει να σέβονται αυτό το αναπτυξιολογικό στάδιο του παιδιού.

 

Εάν αποφασιστεί μια στρατηγική αλλαγής συμπεριφοράς του γονέα, είναι καλό να είναι σταδιακή στο χρόνο, αλλά και στις πράξεις του γονέα. Θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη το χρονικό διάστημα (πόσες ώρες καθημερινά) που διαθέτει ο γονέας στο παιδί του ή εάν υπήρξε κάποια άλλη πρόσφατη αλλαγή στις ώρες αυτές (δηλαδή γονέας που ξεκίνησε εργασία) ή κάποια άλλη αλλαγή (μετακόμιση, ή απώλεια).

 

Στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιές άλλες μεθόδους σύστησε ο παιδίατρος και κατά πόσο η σύσταση ήταν αυτή που έχει σημειωθεί απο το μέλος ακριβώς έτσι όπως δόθηκε απο τον παιδίατρο.

 

Απο πλευράς μoυ, θεωρώ ότι ο γονέας οφείλει πάντα να αναρωτηθεί και να αμφισβητήσει τις δικές του σκέψεις και πεποιθήσεις, ειδικά όταν βρίσκεται σε κάποιο έντονα αρνητικό αδιέξοδο όσον αφορά την αντιμετώπιση του παιδιού του (όταν το παιδί του είναι σε τόσο μικρή ηλικία ειδικά), αλλά και να συμβουλεύτει όσο περισσότερους ειδικούς μπορεί - να μην μείνει ποτέ μόνο σε μία σύσταση ή πρόταση, ειδικά όταν αυτή δεν συνοδεύεται απο μια επαρκή ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ εξήγηση όσον αφορά την αιτιολογία και μεθοδικότητα που θα ακολουθηθεί.

 

Ακόμα, μια έντονη δυσφορία της μητέρας στο κάλεσμα του βρέφους ή το φυσιολογικό αίτημά του για προσκόλληση, μπορεί να έχει και άλλους κινδύνους/κρύβει και άλλα θέματα όπως πχ, πιθανή επιλόχεια κατάθλιψη η οποία εκδηλώνεται ανάμεσα σε άλλα και με θυμό απέναντι στο βρέφος που κλαίει (κατά τα άλλα για φυσιολογικό λόγο).

 

Έτσι, ειδικά εξαιτίας του ότι υπάρχουν τόσοι παράγονες που πρέπει να ληφθουν υπόψη σε ένα τέτοιο θέμα,

πάντα θα πρέπει να υπάρχει καλή ανάλυση της περίπτωσης και απο τον γονέα και απο τον θεράπων ιατρό πριν πραγματοποιηθεί η οποιαδήποτε απόφαση.

Δεν υπάρχει μία συνταγή για όλες τις περιπτώσεις και σίγουρα όλες τις ηλικίες,

και αποτελεί παραπληροφόρηση απο πλευράς μελών, η γενίκευση τέτοιων οδηγιών, και προς άλλες μητέρες ή άλλες ηλικίες παιδιού.

 

Η σύσταση που ένας παιδίατρος μπορεί να έδωσε για μια μητέρα και ένα παιδί δεν ισχύει απαραιτήτως γενικευμένα για όλες αυτές τις περιπτώσεις όσο παρόμοιες και να φαίνονται. Τα γραφόμενα ενός μέλους όσον αφορά το τι είπε ακριβως κατά λέξη ο παιδίατρος ως σύσταση, μπορεί να διαφέρουν απο την πραγματικότητα.

Το αποτέλεσμα είναι η διαστρέβλωση της πληροφορίας.

 

θα είναι μόνο καλό τα μέλη να μην γενικεύουν, να μην παραλληλίζουν μια ηλικία βρέφους με άλλη ηλικία νηπίου ή παιδιού.

 

συστήνω στους γονείς να κάνουν χρήση των τηλεφωνικών γραμμών, που υπάρχουν ειδικά για γονείς,

801 801 1177 (αστική χρέωση) και , να μην παραμείνουν σε μία σύσταση ή άποψη ενός ειδικού,

αλλά να αναζητήσουν περισσότερες και κυριότερα να ζητήσουν αιτιολογία και εξήγηση της όποιας προτεινόμενης στρατηγικής.

Ευχαριστουμε για την ωραια επεξηγηση!!!Αποκαθισταται η αληθεια!!!!

Το μόνο που ξεχάσατε να πείτε κυρία Στυλιανάκη είναι ότι η ασφαλής προσκόλληση διευκολύνεται όταν η μητέρα συγχρονίζει τη δική της συμπεριφορά με τη συμπεριφορά του παιδιού, και γι' αυτό το λόγο δεν είναι θεμιτό η μητέρα να διερεθίζει το μωρό (με παιχνίδια, χαδάκια, αγκαλιές) όλες τις ώρες και πάντα, αλλά μόνο στις φάσεις έντασης της προσοχής (έτσι λέγονται οι φάσεις που το μωρό αποζητά την επικοινωνία και το παιχνίδι). Αν η μητέρα συνεχίζει να διερεθίζει το παιδί κατά τη φάση της χαλάρωσης, εκείνο νιώθει εσωτερική δυσφορία και αποστροφή.

Όλα με μέτρο, είναι μια καλή συμβουλή προς τους γονείς.

Το μόνο που ξεχάσατε να πείτε κυρία Στυλιανάκη είναι ότι η ασφαλής προσκόλληση διευκολύνεται όταν η μητέρα συγχρονίζει τη δική της συμπεριφορά με τη συμπεριφορά του παιδιού, και γι' αυτό το λόγο δεν είναι θεμιτό η μητέρα να διερεθίζει το μωρό (με παιχνίδια, χαδάκια, αγκαλιές) όλες τις ώρες και πάντα, αλλά μόνο στις φάσεις έντασης της προσοχής (έτσι λέγονται οι φάσεις που το μωρό αποζητά την επικοινωνία και το παιχνίδι). Αν η μητέρα συνεχίζει να διερεθίζει το παιδί κατά τη φάση της χαλάρωσης, εκείνο νιώθει εσωτερική δυσφορία και αποστροφή.

 

Όλα με μέτρο, είναι μια καλή συμβουλή προς τους γονείς.

σωστο, σωστο,,το πολυ γουτσι γουτσι κοινως βλαπτει

δεν εινα κατοικιδια ανθρωποι ειναι, που και κατοικιδια να ηταν παλι θα αμυνοντουσαν αν τα παραπασπατευες σε ασχετες στιγμες

η πολυ ενασχοληση με το σωμα των βρεφων/παιδιων μας ειδικα στη φαση της χαλαρωσης μαλλον αρνητικο ειναι,,,για να μην πω οταν τα αλλαζουν και κανουν 100 χρονια σχολαστικου πασπατεματος στις ευαισθητες περιοχες και στο κωλαρακι,,,,ποσο καταβροχθιστικες γινομαστε εμεις οι μαμαδες καποιες φορες ου ου! ευκολα χανεται το μετρο κοριτσια γι αυτο καλο ειναι να ειμαστε σε επαγρυπνηση

Το μόνο που ξεχάσατε να πείτε κυρία Στυλιανάκη είναι ότι η ασφαλής προσκόλληση διευκολύνεται όταν η μητέρα συγχρονίζει τη δική της συμπεριφορά με τη συμπεριφορά του παιδιού, και γι' αυτό το λόγο δεν είναι θεμιτό η μητέρα να διερεθίζει το μωρό (με παιχνίδια, χαδάκια, αγκαλιές) όλες τις ώρες και πάντα, αλλά μόνο στις φάσεις έντασης της προσοχής (έτσι λέγονται οι φάσεις που το μωρό αποζητά την επικοινωνία και το παιχνίδι). Αν η μητέρα συνεχίζει να διερεθίζει το παιδί κατά τη φάση της χαλάρωσης, εκείνο νιώθει εσωτερική δυσφορία και αποστροφή.

 

Όλα με μέτρο, είναι μια καλή συμβουλή προς τους γονείς.

θα εξηγήσω γιατι το όλα με μέτρο κατά τη γνώμη μου δεν είναι επαρκής συμβουλή όταν προέρχεται απο ειδικό σε ραντεβού με γονέα. (άλλο μια γενικού τύπου συζήτηση σε φόρουμ φυσικά)

παράδειγμα - όταν μια μητέρα πιθανώς έχει αδυναμία να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του μωρού ή το αισθάνεται ως δύσκολο/την επιβαρύνει,

(που σε αυτή τη πιθανότητα πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο η μητέρα να έχει "βάρος" πάνω της που δεν΄εχει σχέση με το μωρό, και μπορεί να οφείλεται σε ορμόνες σε κούραση, και σε πολλά άλλα),

μια μητέρα που βρίσκεται σε αυτή την δύσκολη θέση,

εάν διαβάσει ότι

"το πολύ γούτσου γούτσου δεν κάνει καλό" ή όλα με μέτρο

μπορεί να θεωρήσει ότι το μέτρο, είναι αυτό που εκείνη νιώθει.

μπορεί αυτό να την οδηγήσει σε επανάπαυση, αντί :

σε αμφισβήτηση των συναισθημάτων της, και σε μια εσωτερική ενδοσκόπηση,

η οποία πιθανώς να την καθοδηγήσει στο ζητούμενο συμπέρασμα

το οποίο ίσως είναι... ότι αισθάνεται αυτά τα συναισθήματα,

όχι επειδή το μωρό, την ζητά υπερβολικά,,... αλλά επειδή πρέπει πρώτα να φροντίσει τον εαυτό της και να αναρωτηθεί γιατι της φαίνονται υπερβολικά...

(μιλάμε πάντα για το κάλεσμα του μωρου προς τη μαμά!)

μια μητέρα που δεν ξέρει όλα αυτά τα δεδομένα που αναλύουμε, δεν μπορεί να καταλάβει by default πιό είναι αυτό το μέτρο,

ειδικά όταν είναι επιβεβαρυμένη με αρκετά αρνητικά συναισθήματα ή άλλα συναισθήματα που την κάνουν να μήν μπορεί να βρεί αυτό το μέτρο εξαρχής....

δηλαδή, θελω να πω

ο παιδίατρος, δεν νοείται για μένα ούτε καν να παραμένει απλώς σε μια τέτοια φράση "όλα με μέτρο".... πρέπει να εξηγεί στην μητέρα, πρέπει να της τα λέει αυτά τα πράγματα, επακριβώς.

αν διαβάσετε το βιβλίο της χατζηνεοφύτου, το εξηγεί πολύ καλά (σε λίγες σελίδες που κάθε παιδίατρος θα πρέπει να είχε διαβάσει) το τι είναι αυτό το άλλο άκρο, το οποίο αναφέρει η tinsey που και αυτό φυσικά έχει πολύ αρνητικά αποτελέσματα για το παιδί.

εξηγεί ότι η υγιής προσκόλληση βρίσκεται στην μέση,

και τα άκρα είναι είτε η μή επαρκής προσκόλληση είτε η υπερβολική προσκόλληση.

Αυτό που λείπει και χρειάζονται νομίζω οι γονείς είναι μια πιο συγκεκριμένη περιγραφή, με εικόνες, με βίντεο για το τι καθορίζει αυτές τις καταστάσεις που το ζητούμενο είναι να αποφευχθούν.

δυστυχώς το πάν μέτρον άριστον δεν μπορεί να ισχύσει. γιατί ο καθένας έχει μάθει κάποια πράγματα απο την οικογένειά του και τον περίγυρό του ως "μέτρο" - οπότε ο παιδίατρος θα πρέπει να διευκρινίζει κάπως ποιό είναι το μέτρο, ... συγκεκριμένα!.

πχ κατι συγκκεριμενο είναι η ξεκάθαρη διαφορά του

1) - ανταπόκριση/συμπεριφορά μαμας προς βρέφος οταν την καλεί

2) - ανταπόκριση/συμπεριφορά μαμάς προς βρέφος όταν αυτό δεν την καλεί κ δεν την έχει απαραιτήτως "ανάγκη" εκείνη τη στιγμή

η tinsey μιλά για το δεύτερο,

μια μαμά όμως αν ακούσει το παν μετρον αριστον δεν θα καταλαβει αυτο το διαχωρισμό, και πόση διαφορά έχει το ένα και το άλλο

αλλά και η κλίμακα που υπάρχει, στην ταχυτητα, και χρονική ενασχόληση

της μαμάς στο 1)

και αντιστοιχα στο 2)

Όπως και να έχει ο παιδίατρος αν δεν ξέρει να πεί κάτι πιο συγκεκριμένο πρέπει να παραπέμψει σε κάποιον που θα το κάνει, εάν η ανησυχία της μητέρας δείχνει έντονη, ή εάν ο παιδίατρος παρατηρήσει κάτι στην συμπεριφορά της μητέρας το οποίο εκείνη να θεωρεί μέτρο,

αλλά με βάση την θεωρία περί προσκόλλησης

προσεγγίζει πιθανώς κάποιο απο τα δύο άκρα.

και μην ξεχνάμε υπάρχει και το "μέτρο" του ίδιου του παιδιού

Κάποια παιδιά έχουν ανάγκη περισσότερη επαφή, ενώ άλλα όχι. ! Οπότε και σε αυτή τη περίπτωση η συμβουλή το πάν μέτρον άριστον, δεν αρκεί με τίποτα.

Μια μητέρα μπορεί να θεωρήσει το παιδί της υπερβολικό στο μέτρο που την αποζητά, σε σχεση με το χρόνο/στοργή που του προσφέρει, ενώ άλλη μαμά πάλι υπερβολικό το ότι δεν την ζητά/ δεν την προτιμά.

είναι ένα σοβαρό θέμα που καθορίζει την σχέση του παιδιού με την μητέρα του και τα επόμενα χρόνια και νομίζω ο παιδίατρος εάν ο ίδιος δεν έχει το χρόνο ή τις γνώσεις/ εμπειρία , θα ήταν καλό να παραπέμψει την μητέρα σε κάποιον άλλο για να της απαντηθεί αυτή η απορία εφόσον δείχνει να την απασχολεί..

Αυτά που λέτε ισχύουν για ΟΛΕΣ τις συμβουλές και νουθεσίες που δίνονται σε ένα φόρουμ. Εννοείται ότι ο γονιός που ενδιαφέρεται να κάνει το σωστό για το παιδί του, δεν θα πρέπει να βασίζεται σε ένα φόρουμ για συμβουλές ιατρικής ή ψυχολογικής φύσεως αλλά να απευθυνθεί σε έναν ειδικό εμπιστοσύνης του. Δυστυχώς κατ' εμέ, πολύ συχνά στα φόρουμ (όχι μόνο σε αυτό εδώ αλλά στα φόρουμ και στο διαδίκτυο γενικώς) κρίνονται οι συμβουλές που έδωσαν ειδικοί ως λανθασμένες, από ανθρώπους που δεν γνωρίζουν ούτε το αντικείμενο ούτε το περιστατικό και που ενδεχομένως δεν κατανοούν τις έννοιες που διαχειρίζονται. Και το χειρότερο, δίνουν συμβουλές κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια.

Εκείνο που θα έπρεπε ίσως να τονίσετε (γιατί αν πιάσετε κάθε σημείο που ενδέχεται ένας γονιός να παρερμηνεύσει, θα είσαστε εδώ να γράφετε κατεβατά όλη μέρα κάθε μέρα) είναι πως όποιος δεν είναι ικανοποιημένος με την ανάπτυξη του παιδιού του (σωματική, ψυχοσεξουαλική, γλωσσική κ.ο.κ.) θα πρέπει να παίρνει τη γνώμη ειδικού και όχι τη γνώμη του πρώτου τυχόντα.

Προσωπικά θεωρώ ότι κανείς δεν μπορεί να μας υποδείξει ποιο είναι το "σωστό" ή το "μέτρο" στην επαφή μας με το παιδί. Βασικοί παράγοντες είναι η δική μας άποψη περί επαφής, και η ανταπόκριση του παιδιού σε αυτή (θετική ή αρνητική). Από εκεί και πέρα, δεν είναι κατακριτέο να θεωρεί μια μητέρα ότι το παιδί της την αποζητά περισσότερο από ό,τι θα ήθελε εκείνη. Η ουσία έγκειται στον τρόπο που θα επιλέξει να χειριστεί όλη αυτή την κατάσταση, χωρίς να φερθεί βάναυσα στο παιδί ή να το κάνει να νιώσει απόρριψη.

Αγαπητά μέλη

στο πλαίσιο της συνεργασίας με τους επιστημονικούς συνεργάτες της ΕΕΕΓ ζητήσαμε να μας στείλουν απόψεις ή κείμενα για το θέμα αυτό, τις οποίες παραθέτουμε εδώ :

Εκ μέρους του κ.Παπαβέντση

(Παιδίατρος /Πιστοποιημένος Σύμβουλος Θηλασμού)

σύμβουλος Παιδιατρικής & Θηλασμού Lactation Consultant IBCLC

σας παραπέμπουμε σε άρθρα που συστήνει για ανάγνωση, με τίτλο:

Πάρτε τα βρέφη σας αγκαλιά!

Βρέφη, στρες και μια μαμά που δεν ανταποκρίνεται

“Εκπαίδευση” των βρεφών στον ύπνο

Ελεγχόμενο κλάμα είναι ασφαλές;

[/url]Γονείς και σύγχρονος τρόπος φροντίδας

Για να δείτε το βιογραφικό του κ,Παπαβέντση, πατήστε εδώ.

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τον κ. Παπαβέντση εδώ

Το μόνο που ξεχάσατε να πείτε κυρία Στυλιανάκη είναι ότι η ασφαλής προσκόλληση διευκολύνεται όταν η μητέρα συγχρονίζει τη δική της συμπεριφορά με τη συμπεριφορά του παιδιού, και γι' αυτό το λόγο δεν είναι θεμιτό η μητέρα να διερεθίζει το μωρό (με παιχνίδια, χαδάκια, αγκαλιές) όλες τις ώρες και πάντα, αλλά μόνο στις φάσεις έντασης της προσοχής (έτσι λέγονται οι φάσεις που το μωρό αποζητά την επικοινωνία και το παιχνίδι). Αν η μητέρα συνεχίζει να διερεθίζει το παιδί κατά τη φάση της χαλάρωσης, εκείνο νιώθει εσωτερική δυσφορία και αποστροφή.

 

Όλα με μέτρο, είναι μια καλή συμβουλή προς τους γονείς.

Μια άλλη καλύτερη συμβουλή από το "όλα με μέτρο" στους γονείς, είναι να ακούνε το ένστικτό τους και να ανταποκρίνονται ΠΑΝΤΑ στο κλάμα του παιδιού τους. Σε μια τέτοια ανταπόκριση ΔΕΝ μπορεί να υπάρχει έλλειψη του μέτρου.

Προσωπικά θεωρώ ότι κανείς δεν μπορεί να μας υποδείξει ποιο είναι το "σωστό" ή το "μέτρο" στην επαφή μας με το παιδί. Βασικοί παράγοντες είναι η δική μας άποψη περί επαφής, και η ανταπόκριση του παιδιού σε αυτή (θετική ή αρνητική). Από εκεί και πέρα, δεν είναι κατακριτέο να θεωρεί μια μητέρα ότι το παιδί της την αποζητά περισσότερο από ό,τι θα ήθελε εκείνη. Η ουσία έγκειται στον τρόπο που θα επιλέξει να χειριστεί όλη αυτή την κατάσταση, χωρίς να φερθεί βάναυσα στο παιδί ή να το κάνει να νιώσει απόρριψη.

πιο σωστα δεν θα μπορουσε να το εκφρασει καποιος

οσο με αφορα κι επειδη αναφερθηκα στο μετρο κι επειδη η ιδεα της μαμας κλωσσας που δεν αφηνει το βρεφος της να ανασανει, να χαλαρωσει κλπ εμενα λογω βιωματων με φρικαρει οπως και το αλλο ακρο της μαμας που για τον οποιο χ ψ ω λογο δεν μπορει να ανταποκριθει, παλι με φρικαρει

οποτε οταν εγω μιλαω για μετρο αναφερομαι σε μια αρκετα δυσκολη κι επιπονη διαδικασια και που στην οποια μπαινει ο γονιος προκειμενου να βρει την χρυση τομη,,,για να βρεις το μετρο απαιτειται αυτογνωσια διαρκης ειλικρινης και εντιμος διαλογος με τον εαυτο μας και στη συνεχεια με τον αλλον συνυπευθυνο γονεα

αν μια μαμα πχ νιωθει οτι ειναι υπερπρστατευτικη, εγω ειμαι, και το αναγνωριζει ως μπουκωτικο για το παιδι της θα πρεπει να το παρει λιγο αλλιως,,,δεν ειναι απλο γι αυτο συχνα χρειαζομαστε βοηθεια, γι αυτο και ζηταω βοηθεια

αρα η αναζητηση του μετρου ειναι σοβαρη υποθεση κι οχι απλα μια κουβεντα

Αγαπητά μέλη

στο πλαίσιο της συνεργασίας με τους επιστημονικούς συνεργάτες της ΕΕΕΓ ζητήσαμε να μας στείλουν απόψεις ή κείμενα για το θέμα αυτό, τις οποίες παραθέτουμε εδώ :

Εκ μέρους της κα Φάνιας Βιλλιώτη Ψυχολόγος

σας παραπέμπουμε στο παρακάτω κείμενο που συστήνει για ανάγνωση με τίτλο:

To κλάμα

Το κλάμα των μωρών μπορεί να προέρχεται από πολλούς παράγοντες. Βεβαιωθείτε,όταν ένα μωρό κλαίει, ότι έχει φάει, έχει καθαρή πάνα, δεν κρυώνει ή δε ζεσταίνεται,δεν ενοχλείται από κάτι (έντονοι ήχοι, ετικέτα ρούχου, σφιχτά ρούχα, κ. ά.). Επίσης βεβαιωθείτε ότι δεν έχει πυρετό και σκεφτείτε το ενδεχόμενο των κολικών.

Εάν τίποτα από τα παραπάνω δε συμβαίνει, τότε, το μωρό μπορεί να χρειάζεται αγκαλιά, να θέλει να νιώσει τη μητρική μυρωδιά και να ακούσει το ρυθμό της καρδιάς. Επιπλέον, μπορείτε να του δώσετε να πιπιλίσει κάτι, ή να βάλετε χαμηλά απαλή μουσική, ή να το τοποθετήσετε στο ριλάξ, ή στο καρότσι ώστε να μπει το μωρό σε κίνηση. Δοκιμάστε επίσης να το αφήσετε σε ασφαλές μέρος για λίγο μέχρι να ησυχάσει. Πιθανόν αν ξεσπάσει για λίγο να ηρεμήσει από μόνο του.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν «συνταγή» για όλα τα μωρά. Σε κάθε περίπτωση οι διαδικασίες είναι διαφορετικές, και δε μπορούμε να συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο σε όλα τα βρέφη. Ωστόσο, το να αφήσει κανείς ένα μωρό να κλάψει, δεν είναι απαραίτητα κακό. Δε μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις, δηλαδή να αφήσει κανείς το μωρό ατελείωτες ώρες να κλαίει. Αλλά σίγουρα τα μωρά μαθαίνουν την εξής διαδικασία: «κλαίω, και αμέσως η μαμά με παίρνει αγκαλιά. Άρα θα κλαίω μέχρι να γίνει αυτό.» Φυσικά και δεν υπάρχει αντίστοιχος τρόπος σκέψης, απλά παραφράζω την όλη διαδικασία μάθησης μιας συμπεριφοράς. Αντίθετα, μπορείτε να παίρνετε αγκαλιά το μωρό σας αμέσως μόλις σταματήσει να κλαίει. Οπότε μαθαίνει στην εξής συμπεριφορά: «μόλις σταματήσω να κλαίω με παίρνει αγκαλιά η μαμά, άρα θα σταματήσω». Τονίζω πάλι ότι δεν αναφέρομαι σε περιπτώσεις συνεχούς και έντονου κλάματος. Μην μπείτε σε διαδικασία να αγνοείτε το μωρό και να περιμένετε μετά απόδυο ώρες να σταματήσει να κλαίει.

Μια άλλη ιδέα είναι να του μιλάτε με γλυκό τόνο φωνής και να απευθύνεστε σε αυτό, χωρίς απαραίτητα να το πάρετε αγκαλιά. Για να κλαίει ένα μωρό ίσως να θέλει την προσοχή σας.

Και να θυμάστε ότι κανένα μωρό δεν γεννιέται στρυφνό, κακομαθημένο και απαιτητικό. Αυτά τα μαθαίνει στην πορεία της ζωής του. Συνεπώς, όταν κλαίει έναβρέφος (όχι ένα νήπιο 2 ή 3 ετών), έχει ανάγκη από κάτι, έστω κι αν αυτό είναι απλά να το καθησυχάσετε. Ακόμα όμως και στις περιπτώσεις των νηπίων, πάλι υπάρχει τρόπος να ασχοληθείτε μαζί του, να το καθησυχάσετε, να του εξηγήσετε, χωρίς απαραίτητα να του κάνετε το χατίρι αν αυτό δεν είναι το σωστό. Επίσης, το να κάνουμε «χατίρια» στα παιδιά μας –όχι υποχωρήσεις που τα κακομαθαίνουν ή μας κάνουν να φαινόμαστε ανίκανοι να αντισταθούμε στα «καπρίτσια» τους- είναι ένας καλός χειρισμός που χτίζει ευτυχισμένα και ικανοποιημένα παιδιά.

Αγαπητά μέλη

στο πλαίσιο της συνεργασίας με τους επιστημονικούς συνεργάτες της ΕΕΕΓ ζητήσαμε να μας στείλουν απόψεις ή κείμενα για το θέμα αυτό, τις οποίες παραθέτουμε εδώ :

Εκ μέρους της κα Όλγα Μάντη Ψυχολόγος

Msc σχολικής και εξελικτικής ψυχολογίας

σας παραπέμπουμε στο παρακάτω κείμενο που συστήνει για ανάγνωση

Η βρεφική ηλικία είναι μια περίοδος ακραίας εξάρτησης. Ένα μωρό δεν μπορεί να είναι

ανεξάρτητο, καθώς δεν μπορεί να τραφεί μόνο του, να μετακινηθεί, να καθαριστεί, επομένως έχει

ανάγκη το περιβάλλον του, δηλαδή το πρόσωπο που το φροντίζει, που είναι συνήθως η μητέρα.

Όπως κάθε μητέρα γνωρίζει, το βρέφος είναι εξαρχής ένα πρόσωπο. Έχει ανάγκες σωματικές

και ψυχικές, επομένως και οι φροντίδες που του παρέχει η μητέρα του είναι σωματικές και ψυχικές.

Ένα μωρό δεν χρειάζεται μόνο γάλα για να μεγαλωσει, χρειάζεται και νανούρισμα και τόσα άλλα,

που μόνο οι μητέρες ξέρουν τόσο καλά. Έτσι η μητέρα προσαρμόζεται από την αρχή στις ανάγκες

του βρέφους της. Αυτή η προσαρμογή είναι ουσιαστική για τη συναισθηματική ανάπτυξη του

βρέφους, καθώς διευκολύνει τις έμφυτες δυνάμεις για ανάπτυξη και ολοκλήρωση που έχει να

εξελιχθούν σε μια προσωπική ταυτότητα.

Είναι όμως όλα τα μωρά ίδια; Έχουν όλα τις ίδιες ανάγκες; Αρχικά θα μπορούσαμε να πούμε

ναι, χρειάζονται όλα γάλα, όπως και πάνες. Όμως, οι γονείς συχνά συγκρίνουν τα δυο παιδιά τους

λέγοντας: “ ο πρώτος ήταν πιο ζωηρός” ή “ η δεύτερη τρώει πιο πολύ από την πρώτη” ή ακόμα

“αυτή κλαίει συνέχεια, ενώ ο πρώτος ήταν τόσο εύκολο να κοιμηθεί”. Επομένως, μπορούμε να

πούμε ότι δεν υπάρχουν δύο ολόιδια μωρά, όπως δεν υπάρχουν δύο ολόιδιοι άνθρωποι. Και αυτό

ισχύει και για τις μαμάδες και τους μπαμπάδες. Έτσι θα λέγαμε ότι κάθε οικογένεια είναι

διαφορετική και μοναδική, έχει τους δικούς της ρυθμούς, τις δικές της δυσκολίες και τις δικές της

λύσεις στις δυσκολίες αυτές. Πιστεύω λοιπόν, ότι δεν υπάρχουν τυποποιημένες συμβουλές του

τύπου: “όταν το μωρό κάνει αυτό η μητέρα πρέπει να κάνει εκείνο”. Κυρίως αν δεν ξέρουμε όλες

τις λεπτομέρειες και αν δεν γνωρίζουμε τη συγκεκριμένη μαμά και το συγκεκριμένο μωρό. Από

αυτή την πλευρά θα μπορούσα να πω πως κάθε μαμά είναι η “ειδική” για το μωρό της γιατί το ξέρει

καλύτερα από κάθε άλλον. Ξέρει τι έχει ανάγκη και ξέρει τι του αρέσει και τι του ταιριάζει και τι

ταιριάζει και σε αυτή. Και μέσα της ξέρει με ποιο τρόπο θέλει να το μεγαλώσει.

Μερικές φορές, ωστόσο, οι μητέρες νιώθουν αμφιβολίες για το τι είναι “σωστό” να κάνουν και

χρειάζονται κάποιον να τις βοηθήσει. Ο παιδίατρος είναι ένα σημαντικό πρόσωπο εμπιστοσύνης,γιατί έχει την ευθύνη για τη σωματική υγεία του παιδιού. Η μητέρα χρειάζεται το γιατρό και τη

βοήθεια που της προσφέρει για να κατευνάσει τις ανησυχίες της. Ο παιδίατρος έχει γνώση και

εμπειρία σε ό,τι αφορά θέματα σωματικής υγείας, ωστόσο, δεν πρέπει να περιμένουμε απ' αυτόν

επειδή είναι ειδήμονας σε αυτά τα θέματα, ότι θα κατέχει εξίσου καλά και θέματα ψυχικής ζωής και

θα είναι ενημερωμένος για όλες τις τελευταίες εξελίξεις στα θέματα ψυχολογίας του παιδιού. Έτσι

μπορεί ένας εξαιρετικός γιατρός να παρεμβαίνει χωρίς κακή πρόθεση, δίνοντας συμβουλές για

κάποιο θέμα, όπως θα έδινε και οποιοσδήποτε άλλος που θα ζητούσατε τη γνώμη του. Επομένως,

μια μητέρα μπορεί να ακούει τη συμβουλή του παδιάτρου για ένα θέμα συμπεριφοράς π.χ. του

παιδιού της και να κρίνει αν αυτή είναι κατάλληλη και ταιριάζει σ' αυτή και το παιδί της. Αν

πιστεύει ότι κάτι πάει στραβά ή τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα, θα ήταν καλό να σκεφτεί να

απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ψυχολόγο. Άλλωστε, σκεφτείτε: θα αφήνατε ποτέ έναν ψυχολόγο να

δώσει αντιβίωση ή να εγχειρήσει το παιδί σας;

Κάθε μητέρα που ξέρει το μωρό της και το σέβεται ως ένα άτομο, ξέρει πότε αυτό είναι έτοιμο

να κατακτήσει ορισμένα πράγματα, που οφείλει να κατακτήσει στην πορεία του προς την

ωρίμανση. Φυσικά καμιά μητέρα δεν περιμένει από το 6 μηνών βρέφος της να μάθει να μην

λερώνεται πάνω του και να χρησιμοποιεί την τουαλέτα. Περιμένει με υπομονή τη στιγμή που αυτό

θα ωριμάσει αρκετά ώστε να μπορέσει να το “εκπαιδεύσει”. Οι αλλαγές τον πρώτο χρόνο της ζωής

είναι τόσο μεγάλες που βλέπετε κάθε μήνα το μωρό σας να αλλάζει. Στην αρχή η μητέρα θέτει τον

εαυτό της στη διάθεση του μωρού. Όσο το παιδί μεγαλώνει, αυτό μπορεί να αλλάξει. Εξάλλου μια

γυναίκα θα πρέπει να ασχοληθεί με τόσα άλλα, το σπίτι, τη δουλειά της, τον άντρα της. Η αλλαγή

όμως αυτή θα πρέπει να γίνει σταδιακά, λαμβάνοντας υπόψην το μωρό και το αναπτυξιακό στάδιο

που βρίσκεται. Οι αλλαγές στη συμπεριφορά των γονιών καθώς αρχίζουν τη “διαπαιδαγώγηση” του

βρέφους δεν βοηθάει να είναι απότομες και βιαστικές. Θα πρέπει να το λαμβάνουν υπόψην τους

ακόμα και όταν οι πιέσεις για αλλαγή που δέχονται είναι μεγάλες.

Είναι γνωστό ότι κάθε ζευγάρι έχει δημιουργήσει έναν τρόπο ζωής που του αρέσει και

ακολουθεί. Το νεογέννητο παιδί όμως που φτάνει, έχει δικές του ιδέες και απόψεις και την ανάγκηνα ελέχγει το περιβάλλον του όσο μπορεί. Αυτό μπορεί να ανατρέψει τα πάντα στην τόσο καλά

ρυθμισμένη ζωή των γονιών του. Μερικές φορές μπορεί να υπάρχει σύγκρουση μεταξύ του δικού

τους δικαιώματος να κυριαρχήσουν και στο δικό του να κυριαρχήσει πάνω τους. Για παράδειγμα, η

μαμά θέλει το σπίτι τακτοποιημένο, ενώ το μωρό θέλει να τα πετάει όλα κάτω. Αν η μητέρα

επιβληθεί με αυστηρότητα στο παιδί της μέχρι αυτό να συμμορφωθεί, δεν το βοηθά να αναπτυχθεί.

Φυσικά, και το αντίθετο άκρο, όταν μια μητέρα αφήνει να περνά κάθε επιθυμία του παιδιού της

πάντα, υποτάσσοντας απόλυτα τις ανάγκες και τις επιθυμίες των γονιών στις ανάγκες του παιδιού,

δεν βοηθάει ούτε το παιδί, ούτε και τους γονείς να είναι ευτυχισμένοι.

 

Μια επισήμανση σχετικά με τον τίτλο “χειριστικά μωρά”.

Είναι γνωστό ότι η “ετικετοποίηση” είναι εξαιρετικά βλαβερή για όσους τη δέχονται και γι'

αυτό το λόγο πρέπει να αποφεύγεται, ιδιαίτερα δε από τους ειδικούς. Επιπλέον, η χρησιμοποίηση

χαρακτηριστικών από τους γονείς στα παιδιά τους όπως: “είσαι κακό παιδί” “είσαι καλό παιδί”

“είσαι έξυπνος”, “είσαι χαζή”, “είναι χειριστικό παιδί” κοκ, αποτελεί βαρύ φορτίο γι' αυτά και έχει

αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους. Αντ' αυτού είναι καλύτερα να

δίνονται χαρακτηρισμοί στις συμπεριφορές π.χ. “αυτό που έκανες δεν είναι σωστό”, όταν

χρειάζεται να εφιστήσουμε την προσοχή σε κάτι που έκανε

Να πείς γλυκειά μου στην παιδίατρο σου οτι τα μωρά,προσωπικότητα δεν έχουν και όχι ψυχολογία.Αν και ακόμη κι αυτό περιορίζεται στο οτι η προσωπικότητά τους σε αυτή την ηλικία απλά δεν έχει ωριμάσει,ολοκληρωθεί.Όχι πως δεν υπάρχει.Τι θα πεί δεν έχει το παιδί ψυχολογία....Δηλαδή όταν παίζεις μαζί του και αυτό γελάει αυτό τι είναι....γελάει επειδή γαργαλιέται,κι όχι επειδή ευχαριστιέται η ψυχούλα του???Θα'λεγα καμιά λέξη τώρα.....

Οσο για τα ξεσπάσματά της...κάνε υπομονή...έτσι είναι ο μεγάλος μου απο 5 μηνών και είναι τώρα 3,5 χρονων κι ακόμη δεν έχω βρεί το κουμπί του...κάθε μέρα μαλώνουμε...ΓΙΑ ΟΛΑ ΟΜΩΣ!Είναι η προσωποποίηση της άρνησης.'Ελα να κάνουμε αυτό,μουγκρίζει.Έλα να κάνουμε το άλλο,γκαρίζει.Έλα να κοιμηθείς,ουρλιάζει....κάνε ησυχία,αυτός φωνάζει,πεύτει κάτω και χτυπιέται απο πείσμα.κι ας λέει τα πάντα πεντακάθαρα.Τι να πώ....κι εμείς έχουμε ραντεβού με αναπτυξιολόγο να μας δώσει συμβουλές για τη συμπεριφορά του...Σου ξανα λέω...υπομονή.