Νιώθω πως έχω μείνει πίσω

[adamantia_Pan_]

Δεν ξέρω αν μπαίνει κανείς σε αυτό το μπλογκ μιας και είναι πάνω από 10 ετών, αλλά βλέπουμε. Βασικά δεν ξέρω αν θα έπρεπε να γράφω σ' αυτό το φόρουμ εφόσον αν είσαι άνω των 18, θεωρητικά είσαι ενήλικος. Τέλος πάντων... 

 

Εδώ και ενάμισι χρόνο τελείωσα το σχολείο (Ιούνιος του '21) και πραγματικά νιώθω πως έχω αποτύχει. Παθαίνω συχνά κρίσεις πανικού όταν είμαι σε δημόσιο χώρο μόνη μου χωρίς κάποιο γνωστό μου πρόσωπο, αν και τώρα τελευταία που άρχισα θεραπεία με φάρμακα έχει μειωθεί σχετικά. Γι'αυτόν τον λόγο κάνω τα μαθήματα της σχολής μου εξ αποστάσεως.

 

Πίστευα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, ότι θα μού περάσει και δεν θα είμαι εξαρτημένη από τους γονείς μου. Ο πατέρας μου όμως με έχει πρήξει με τα θέματα τύπου «να ανοίξω τα φτερά μου», «να βρω δουλειά που φέρνει καρπούς», «να κάνω σχέση», οτιδήποτε γίνεται στην φοιτητική ζωή τέλος πάντων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με συγκρίνει κιόλας με τους παλιούς μου συμμαθητές: «όλοι έφυγαν απ'τα σπίτια τους μόνο εσύ έμεινες εδώ» και ξέρω 'γω τι! Οχι πως έχει άδικο, αλλά γιατί πρέπει να με γεμίζει με ενοχές; Είναι πατέρας μου και τον σέβομαι, αλλά πραγματικά μακάρι να μπορούσα να φύγω κι εγώ απ'το σπίτι, για να μην είμαι εκτός. 

 

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ανέκαθεν με σύγκρινε με τους άλλους με αποτέλεσμα να νιώθω μειονεκτικά. «Γιατί ο τάδε πήρε 20 κι εσύ πήρες 15;» «γιατί δεν είσαι καλή μαθήτρια;» και τα σχετικά. Οπότε σκεφτόμουν να φύγω από το σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και κάτω των 18 μάλιστα. 

Η μάνα μου από την άλλη λέει πως ο καθένας έχει την δική του εμπειρία ζωής, κι ότι δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Του τα έχει ψάλλει κιόλας του πατέρα μου, αλλά όποτε γίνεται αυτό κλείνωμαι στο δωμάτιό μου και ρίχνω κατάρες. 

 

Εχω μείνει πίσω στις εμπειρίες της ζωής, γιατί είμαι 19 και δεν είχα ποτέ καμία ουσιαστική παρέα, ούτε είχα κάνει ποτέ σχέση, και μένω ακόμα με τους γονείς μου.

[Συντονιστής Περιεχομένου]

up καθυστέρησε έγκριση για τεχνικούς λόγους, ευχαριστούμε για την κατανόηση!

[irin]

On 17/11/2022 at 9:29 ΠΜ, adamantia_Pan_ είπε:

Δεν ξέρω αν μπαίνει κανείς σε αυτό το μπλογκ μιας και είναι πάνω από 10 ετών, αλλά βλέπουμε. Βασικά δεν ξέρω αν θα έπρεπε να γράφω σ' αυτό το φόρουμ εφόσον αν είσαι άνω των 18, θεωρητικά είσαι ενήλικος. Τέλος πάντων... 

 

Εδώ και ενάμισι χρόνο τελείωσα το σχολείο (Ιούνιος του '21) και πραγματικά νιώθω πως έχω αποτύχει. Παθαίνω συχνά κρίσεις πανικού όταν είμαι σε δημόσιο χώρο μόνη μου χωρίς κάποιο γνωστό μου πρόσωπο, αν και τώρα τελευταία που άρχισα θεραπεία με φάρμακα έχει μειωθεί σχετικά. Γι'αυτόν τον λόγο κάνω τα μαθήματα της σχολής μου εξ αποστάσεως.

 

Πίστευα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, ότι θα μού περάσει και δεν θα είμαι εξαρτημένη από τους γονείς μου. Ο πατέρας μου όμως με έχει πρήξει με τα θέματα τύπου «να ανοίξω τα φτερά μου», «να βρω δουλειά που φέρνει καρπούς», «να κάνω σχέση», οτιδήποτε γίνεται στην φοιτητική ζωή τέλος πάντων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με συγκρίνει κιόλας με τους παλιούς μου συμμαθητές: «όλοι έφυγαν απ'τα σπίτια τους μόνο εσύ έμεινες εδώ» και ξέρω 'γω τι! Οχι πως έχει άδικο, αλλά γιατί πρέπει να με γεμίζει με ενοχές; Είναι πατέρας μου και τον σέβομαι, αλλά πραγματικά μακάρι να μπορούσα να φύγω κι εγώ απ'το σπίτι, για να μην είμαι εκτός. 

 

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ανέκαθεν με σύγκρινε με τους άλλους με αποτέλεσμα να νιώθω μειονεκτικά. «Γιατί ο τάδε πήρε 20 κι εσύ πήρες 15;» «γιατί δεν είσαι καλή μαθήτρια;» και τα σχετικά. Οπότε σκεφτόμουν να φύγω από το σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και κάτω των 18 μάλιστα. 

Η μάνα μου από την άλλη λέει πως ο καθένας έχει την δική του εμπειρία ζωής, κι ότι δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Του τα έχει ψάλλει κιόλας του πατέρα μου, αλλά όποτε γίνεται αυτό κλείνωμαι στο δωμάτιό μου και ρίχνω κατάρες. 

 

Εχω μείνει πίσω στις εμπειρίες της ζωής, γιατί είμαι 19 και δεν είχα ποτέ καμία ουσιαστική παρέα, ούτε είχα κάνει ποτέ σχέση, και μένω ακόμα με τους γονείς μου.

Δεν ξέρω πολλούς που έχουν φύγει από το σπίτι στα 19... εκτός από όσους σπουδάζουν σε άλλη περιοχή, συνήθως με την οικονομική υποστήριξη της οικογένειας... Οπότε.. πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί νιώθεις άσχημα που μένεις με τους γονείς σου! 

Επίσης, λίγοι φοιτητές βρίσκουν δουλειά παράλληλα με τις σπουδές, και συνήθως είναι πρόχειρη δουλειά για χαρτζιλίκι. Επομένως, επίσης είναι άτοπο να σε ανησυχεί αυτό. 

Το να έχεις παρέες κλπ, προφανώς θα ήταν καλό!  Σε αυτό να στρέψεις την προσοχή σου και να ψάξεις τί μπορεί να φταίει αν δεν έχεις. 

Πίστεψε στον εαυτό σου, ξεκίνα να πηγαίνεις στη σχολή ώστε να εμπλακείς με κόσμο, και ξέχνα την κριτική του πατέρα σου! 

[kotsifikos]

Δεν ξέρω με ποιον τρόπο ο μπαμπάς σου θα καταλάβει πως όσο καλή και αν είναι η πρόθεση του , αυτά που σου λέει περισσότερο σε πληγώνουν παρά σου δίνουν κίνητρο για να προχωρήσεις στη ζωή σου, πιθανό με τη βοήθεια της μαμάς σου να το κατανοήσει.

Από ότι κατάλαβα έχεις ξεκινήσει θεραπεία, αν ισχύει αυτό δώσε χρόνο στον εαυτό σου να νιώσεις καλύτερα ώστε να μπορέσει να κάνεις το επόμενο βήμα και να ξεκινήσεις σιγά σιγά τα δια ζώσης μαθήματα στη σχολή σου,  έτσι θα σου δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσεις νέους ανθρώπους και να ενταχθείς σε  καινούριες  παρέες.

 

 

[mama16]

On 17/11/2022 at 9:29 ΠΜ, adamantia_Pan_ είπε:

Δεν ξέρω αν μπαίνει κανείς σε αυτό το μπλογκ μιας και είναι πάνω από 10 ετών, αλλά βλέπουμε. Βασικά δεν ξέρω αν θα έπρεπε να γράφω σ' αυτό το φόρουμ εφόσον αν είσαι άνω των 18, θεωρητικά είσαι ενήλικος. Τέλος πάντων... 

 

Εδώ και ενάμισι χρόνο τελείωσα το σχολείο (Ιούνιος του '21) και πραγματικά νιώθω πως έχω αποτύχει. Παθαίνω συχνά κρίσεις πανικού όταν είμαι σε δημόσιο χώρο μόνη μου χωρίς κάποιο γνωστό μου πρόσωπο, αν και τώρα τελευταία που άρχισα θεραπεία με φάρμακα έχει μειωθεί σχετικά. Γι'αυτόν τον λόγο κάνω τα μαθήματα της σχολής μου εξ αποστάσεως.

 

Πίστευα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, ότι θα μού περάσει και δεν θα είμαι εξαρτημένη από τους γονείς μου. Ο πατέρας μου όμως με έχει πρήξει με τα θέματα τύπου «να ανοίξω τα φτερά μου», «να βρω δουλειά που φέρνει καρπούς», «να κάνω σχέση», οτιδήποτε γίνεται στην φοιτητική ζωή τέλος πάντων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με συγκρίνει κιόλας με τους παλιούς μου συμμαθητές: «όλοι έφυγαν απ'τα σπίτια τους μόνο εσύ έμεινες εδώ» και ξέρω 'γω τι! Οχι πως έχει άδικο, αλλά γιατί πρέπει να με γεμίζει με ενοχές; Είναι πατέρας μου και τον σέβομαι, αλλά πραγματικά μακάρι να μπορούσα να φύγω κι εγώ απ'το σπίτι, για να μην είμαι εκτός. 

 

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ανέκαθεν με σύγκρινε με τους άλλους με αποτέλεσμα να νιώθω μειονεκτικά. «Γιατί ο τάδε πήρε 20 κι εσύ πήρες 15;» «γιατί δεν είσαι καλή μαθήτρια;» και τα σχετικά. Οπότε σκεφτόμουν να φύγω από το σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και κάτω των 18 μάλιστα. 

Η μάνα μου από την άλλη λέει πως ο καθένας έχει την δική του εμπειρία ζωής, κι ότι δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Του τα έχει ψάλλει κιόλας του πατέρα μου, αλλά όποτε γίνεται αυτό κλείνωμαι στο δωμάτιό μου και ρίχνω κατάρες. 

 

Εχω μείνει πίσω στις εμπειρίες της ζωής, γιατί είμαι 19 και δεν είχα ποτέ καμία ουσιαστική παρέα, ούτε είχα κάνει ποτέ σχέση, και μένω ακόμα με τους γονείς μου.

Γιατί κορίτσι μου όμορφο νιώθεις ότι έχεις αποτύχει? Μην το λες αυτό.. Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου.. Με τη βοήθεια του ειδικού θα δεις πως θα νιώσεις καλύτερα, να δίνεις ευκαιρία να γνωρίσεις τους/τις συμφοιτητές σου. Όλο και με κάποιο άτομο θα ταιριάξεις..

 

Όσο για τον μπαμπά σου ενώ έχει όλη την καλή διάθεση, σου κάνει κακό. Ίσως αυτός ο ίδιος θα πρέπει να μιλήσει σε κάποιον ώστε να ξέρει πως να σου συμπεριφέρεται για να μην σε αγχωνει κ σε πληγώνει.

 

Όπως είπαν τα κορίτσια παρά πάνω κανένα παιδί κ εγώ δεν ξέρω που έφυγε απ' το σπίτι του στα 18, μόνο αν σπουδάζει σε διαφορετική πόλη, αλλά κ μετά τις σπουδές για κάποιο διάστημα ίσως γυρίσει πάλι στο πατρικό.. 19 είσαι και όχι 40 που να φαίνεται πιο περίεργο (που όμως κ αυτό συμβαίνει).

 

Εύχομαι όλα από εδώ κ στο εξής να σου πάνε καλά κ να νιώσεις πάλι χαρούμενη, χωρίς άγχος!

[ninaki80]

On 17/11/2022 at 9:29 ΠΜ, adamantia_Pan_ είπε:

Δεν ξέρω αν μπαίνει κανείς σε αυτό το μπλογκ μιας και είναι πάνω από 10 ετών, αλλά βλέπουμε. Βασικά δεν ξέρω αν θα έπρεπε να γράφω σ' αυτό το φόρουμ εφόσον αν είσαι άνω των 18, θεωρητικά είσαι ενήλικος. Τέλος πάντων... 

 

Εδώ και ενάμισι χρόνο τελείωσα το σχολείο (Ιούνιος του '21) και πραγματικά νιώθω πως έχω αποτύχει. Παθαίνω συχνά κρίσεις πανικού όταν είμαι σε δημόσιο χώρο μόνη μου χωρίς κάποιο γνωστό μου πρόσωπο, αν και τώρα τελευταία που άρχισα θεραπεία με φάρμακα έχει μειωθεί σχετικά. Γι'αυτόν τον λόγο κάνω τα μαθήματα της σχολής μου εξ αποστάσεως.

 

Πίστευα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, ότι θα μού περάσει και δεν θα είμαι εξαρτημένη από τους γονείς μου. Ο πατέρας μου όμως με έχει πρήξει με τα θέματα τύπου «να ανοίξω τα φτερά μου», «να βρω δουλειά που φέρνει καρπούς», «να κάνω σχέση», οτιδήποτε γίνεται στην φοιτητική ζωή τέλος πάντων. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά με συγκρίνει κιόλας με τους παλιούς μου συμμαθητές: «όλοι έφυγαν απ'τα σπίτια τους μόνο εσύ έμεινες εδώ» και ξέρω 'γω τι! Οχι πως έχει άδικο, αλλά γιατί πρέπει να με γεμίζει με ενοχές; Είναι πατέρας μου και τον σέβομαι, αλλά πραγματικά μακάρι να μπορούσα να φύγω κι εγώ απ'το σπίτι, για να μην είμαι εκτός. 

 

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ανέκαθεν με σύγκρινε με τους άλλους με αποτέλεσμα να νιώθω μειονεκτικά. «Γιατί ο τάδε πήρε 20 κι εσύ πήρες 15;» «γιατί δεν είσαι καλή μαθήτρια;» και τα σχετικά. Οπότε σκεφτόμουν να φύγω από το σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Και κάτω των 18 μάλιστα. 

Η μάνα μου από την άλλη λέει πως ο καθένας έχει την δική του εμπειρία ζωής, κι ότι δεν χρειάζεται να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τους άλλους. Του τα έχει ψάλλει κιόλας του πατέρα μου, αλλά όποτε γίνεται αυτό κλείνωμαι στο δωμάτιό μου και ρίχνω κατάρες. 

 

Εχω μείνει πίσω στις εμπειρίες της ζωής, γιατί είμαι 19 και δεν είχα ποτέ καμία ουσιαστική παρέα, ούτε είχα κάνει ποτέ σχέση, και μένω ακόμα με τους γονείς μου.

Βάλε έναν στοχο την φορά. Τι σε κάνει να μην έχεις ουσιαστική παρέα? Είναι η εμφάνιση ειναι τα ενδιαφέροντα που νιώθεις μειονεκτικά? Βαλε έναν στοχο που θα σε κάνει να νιωσεις καλητερα. Εναν στοχο ομως την φορά.  Βρες αυτο που σε κάνει να μην θέλεις να έχεις παρέα κ διορθωσε το. Πηγαινε σε κάποιον ψυχολόγο κ αν δεν δεις βελτίωση αλλαξε τον δεν σημαίνει ότι αν ένας ψυχολόγος δεν φέρνει αποτέλεσμα φταις εσύ. Πολυ πιθανο να φταίει η αυτός.  Οποτε κανε τις δοκιμές σου. 

Για να τα σκεφτεσε κ να σε επηρεάζουν αυτά που λέει ο πατέρας σου ενώ έχεις υποστιρικτικη μητέρα ίσως συμφωνείς κ εσύ μαζί του κ θέλεις να αλλάξεις πραγματα αλλα δεν ξέρεις από που θα κανεις την αρχη. Βρες λοιπόν από που θα κανεις την αρχη με λίγη βοήθεια θα δεις ότι θα ειναι ολα καλητερα απλα πιασε ένα στοχο .