Δραστηριότητες, αθλήματα, προπονήσεις και προβληματισμός

[Έσπερος]

πρίν από 35 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Μήπως δε μιλούσες με κανέναν μη εγκεκριμμένο ως παιδί (άρα γαλλικά και πιάνο) και μόνο στην Αγγλία μπόρεσες να συναναστραφείς υπόκοσμο που αθλούταν;

Καλά τώρα ως ενήλικες, γυναίκες και άντρες, όσοι δεν υπήρξαμε πρωταθλητές δεν ασχολούμαστε με αθλήματα αλλά γενική γυμναστική. Και να θες να πας σε ομάδα ως σαραντάρης, τι ομάδα θα είναι αυτή;

Η απαράδεκτη γενικά ( απίστευτα υπερσυντηρητική σε βαθμό υστερίας, τη μισή μέρα προσεύχεται και την άλλη μισή μιλάει για δαίμονες και πειρασμούς)  πενηνταπεντάρα-εξηντάρα θεολόγος του Γυμνασίου εδώ, κάνει πολεμικές τέχνες και ούτε καν κάτι συμβατικό, είναι γραμμένη σε ένα γυμναστήριο που ειδικεύεται σε μια παραλλαγή krav maga, μαζί με μια συνομήλική της φιλόλογο του Λυκείου. Και η αλήθεια είναι ότι από μυικό σύστημα, αν και μικροκαμωμένες και οι δύο, τις συγχαίρω, δε θα ήθελα να τσακωθώ μαζί τους.

 

Κράτα τον γενικά μακριά από έγχορδα, είναι κακή επιρροή. Γιατί αν τυχόν καταφέρει και παίξει καλά οτιδήποτε, από κλασική κιθάρα, μέχρι βιολί και τσέλο, μία συνηθισμένη πορεία για όσους θέλουν να κάνουν επίδειξη τεχνικής είναι το heavy metal, και λογικά αν δείτε το παιδί να βάζει μαύρα και να κάνει headbanging , το εγκεφαλικό είναι εγγυημένο. Μη σου πω ότι παίζει να κάνει και piercing (ανεξαρτήτως μουσικών γούστων) ! 

σε σχολείο της γειτονιάς πήγα δημοτικό κ γυμνάσιο, λύκειο σε πειραματικό. κανονικά παιδιά, της διπλαμησ πόρτας. δεν μπορεί να μην θυμάμαι αν κάποιος έκανε άθλημα!!! 

 

Δεν έχω θέμα με το metal, είναι κανονική μουσική. εξάλλου υπάρχει κ πολύ crossover μεταξύ ροκ κ κλασικής!!! αλλά αυτό το βιολί που νομίζεις ότι ο άλλος θα παίζει Παγκανινι κ παίζει Κονιτοπούλο, μου πέφτει too much. Βέβαια έχω την υποψία ότι οοολα αυτά τα παιδιά που κάνουν μουσική εδώ σ εμάς, δεν κάνουν απαραίτητα το πρόγραμμα σπουδών των ωδείων αλλά απλώς μαθαίνουν τραγούδια...

[μαγιοπουλας]

πρίν από 2 λεπτά , Έσπερος είπε:

σε σχολείο της γειτονιάς πήγα δημοτικό κ γυμνάσιο, λύκειο σε πειραματικό. κανονικά παιδιά, της διπλαμησ πόρτας. δεν μπορεί να μην θυμάμαι αν κάποιος έκανε άθλημα!!! 

 

Δεν έχω θέμα με το metal, είναι κανονική μουσική. εξάλλου υπάρχει κ πολύ crossover μεταξύ ροκ κ κλασικής!!! αλλά αυτό το βιολί που νομίζεις ότι ο άλλος θα παίζει Παγκανινι κ παίζει Κονιτοπούλο, μου πέφτει too much. Βέβαια έχω την υποψία ότι οοολα αυτά τα παιδιά που κάνουν μουσική εδώ σ εμάς, δεν κάνουν απαραίτητα το πρόγραμμα σπουδών των ωδείων αλλά απλώς μαθαίνουν τραγούδια...

Δεν είναι κακό κι αυτο.το αποτελεσμα μετράει.γθα να παίζουν κατινθα χουν μαθει.

[Έσπερος]

πρίν από 25 λεπτά , love kids είπε:

Εγώ πολύ θα ήθελα να ξεκινήσω πολεμικές τέχνες ακόμη και τώρα που πλησιάζω σε μερικά χρονάκια  τα δεύτερα άντα. Μάλλον θα γελάσετε αλλά αν έβρισκα κοντά μου σχολή ή δάσκαλο που να κάνει μαθήματα σε αρχάριους ενήλικες, θα πήγαινα. 

μια φίλη με δυο γιούς που σταμάτησε να δουλεύει μέχρι να πάνε σχολείο κ κλασικα δεν βρήκε ξανά κάτι, κάνει hapkido που δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αλλά προφανώς έχει ανάγκη εκτόνωσης!!

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 5 λεπτά , Έσπερος είπε:

Βέβαια έχω την υποψία ότι οοολα αυτά τα παιδιά που κάνουν μουσική εδώ σ εμάς, δεν κάνουν απαραίτητα το πρόγραμμα σπουδών των ωδείων αλλά απλώς μαθαίνουν τραγούδια...

 

Μα γιατί να κάνουν το πρόγραμμα των ωδείων; Ξέρω πολλούς απόφοιτους ωδειων που δεν είναι μουσικοί. Ξέρω έναν και μοναδικό (προσωπικά εννοώ) που δεν κατονομάζω αλλά είναι αρκετά γνωστός πιστεψτε με, ο οποίος ηχογραφεί, κάνει συναυλίες, δίνει πανεπιστημιακές διαλέξεις σε όλο τον πλανήτη, και δεν έχει ο ίδιος ακολουθήσει συμβατικό δρόμο, αλλά σαν έφηβος προσκολλήθηκε σε έναν μουσικό συναυλιών, του έμαθε τα βασικά, άρχισε να παίζει μαζί του, έγινε γνωστός στο χώρο του και από εκεί ακολούθησε σπουδές.

[Έσπερος]

πρίν από 34 λεπτά , ΑΡΓΚ είπε:

 

Μα γιατί να κάνουν το πρόγραμμα των ωδείων; Ξέρω πολλούς απόφοιτους ωδειων που δεν είναι μουσικοί. Ξέρω έναν και μοναδικό (προσωπικά εννοώ) που δεν κατονομάζω αλλά είναι αρκετά γνωστός πιστεψτε με, ο οποίος ηχογραφεί, κάνει συναυλίες, δίνει πανεπιστημιακές διαλέξεις σε όλο τον πλανήτη, και δεν έχει ο ίδιος ακολουθήσει συμβατικό δρόμο, αλλά σαν έφηβος προσκολλήθηκε σε έναν μουσικό συναυλιών, του έμαθε τα βασικά, άρχισε να παίζει μαζί του, έγινε γνωστός στο χώρο του και από εκεί ακολούθησε σπουδές.

Πολλοί επαγγελματίες της μουσικής είναι αυτοδίδακτοι, άλλο θέμα αυτό. απλώς εγω όταν άκουγα ότι κάνουν μουσική φανταζόμουν ότι κάνουν κανονικά το επίσημο πρόγραμμα των ωδείων κ μετά κατάλαβα ότι οι καθηγητές τα προσαρμόζουν ανάλογα με τα ενδιαφέροντα κ τις αντοχές των παιδιών, εκτός αν όντως θέλουν κάποια στιγμή να δώσουν κατατακτήριες σε ωδείο για να πάρουν χαρτι. όχι ότι όσοι πάνε σε ωδείο ακούν κλασική μουσική, το ξέρω από πρώτο χέρι, απλώς όταν σκέφτομαι ότι θέλω το παθδι να μάθει μουσική εννοώ να κάνει ο,τι θα έκανε κ στα μεγάλα ωδεία της Αθήνας. 

[μαγιοπουλας]

1 hour ago, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μα γιατί να κάνουν το πρόγραμμα των ωδείων; Ξέρω πολλούς απόφοιτους ωδειων που δεν είναι μουσικοί. Ξέρω έναν και μοναδικό (προσωπικά εννοώ) που δεν κατονομάζω αλλά είναι αρκετά γνωστός πιστεψτε με, ο οποίος ηχογραφεί, κάνει συναυλίες, δίνει πανεπιστημιακές διαλέξεις σε όλο τον πλανήτη, και δεν έχει ο ίδιος ακολουθήσει συμβατικό δρόμο, αλλά σαν έφηβος προσκολλήθηκε σε έναν μουσικό συναυλιών, του έμαθε τα βασικά, άρχισε να παίζει μαζί του, έγινε γνωστός στο χώρο του και από εκεί ακολούθησε σπουδές.

Ευτυχία θα πρι αυτο.

Θυμαμαι πολύ συχνά μια φράση της Αρβελερ.

Ειπε οτι οι Έλληνες εύχονται στα παιδια τους καλη επιτυχία αντι για καλη ευτυχία.

[ΑΡΓΚ]

11 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Πολλοί επαγγελματίες της μουσικής είναι αυτοδίδακτοι, άλλο θέμα αυτό. απλώς εγω όταν άκουγα ότι κάνουν μουσική φανταζόμουν ότι κάνουν κανονικά το επίσημο πρόγραμμα των ωδείων κ μετά κατάλαβα ότι οι καθηγητές τα προσαρμόζουν ανάλογα με τα ενδιαφέροντα κ τις αντοχές των παιδιών, εκτός αν όντως θέλουν κάποια στιγμή να δώσουν κατατακτήριες σε ωδείο για να πάρουν χαρτι. όχι ότι όσοι πάνε σε ωδείο ακούν κλασική μουσική, το ξέρω από πρώτο χέρι, απλώς όταν σκέφτομαι ότι θέλω το παθδι να μάθει μουσική εννοώ να κάνει ο,τι θα έκανε κ στα μεγάλα ωδεία της Αθήνας. 

 

Ναι αλλά γιατί; Κοντά μας έχουμε ωδείο, οπότε τα παιδιά πάνε εκεί, η κόρη μου σκέφτεται τη διδασκαλία σαν πάρεργο πιο πολύ, θα δώσει για πτυχίο άρα. Αν δεν την ενδιέφερε για το κομμάτι της διδασκαλίας, γιατί να το κάνει; Αλλά η πλειοψηφία των πτυχιούχων, από όσο έχω δει δεν παίζει καν ερασιτεχνικά, απλά κορνιζώνει το πτυχίο και κάνει κάτι άλλο, οπότε γιατί; 100 φορές καλύτερα να έχεις μάθει νησιώτικα ή ροκ εκτός προγράμματος, αν αυτό σε βοηθά να παίζεις. 

[Έσπερος]

1 hour ago, ΑΡΓΚ είπε:

 

Ναι αλλά γιατί; Κοντά μας έχουμε ωδείο, οπότε τα παιδιά πάνε εκεί, η κόρη μου σκέφτεται τη διδασκαλία σαν πάρεργο πιο πολύ, θα δώσει για πτυχίο άρα. Αν δεν την ενδιέφερε για το κομμάτι της διδασκαλίας, γιατί να το κάνει; Αλλά η πλειοψηφία των πτυχιούχων, από όσο έχω δει δεν παίζει καν ερασιτεχνικά, απλά κορνιζώνει το πτυχίο και κάνει κάτι άλλο, οπότε γιατί; 100 φορές καλύτερα να έχεις μάθει νησιώτικα ή ροκ εκτός προγράμματος, αν αυτό σε βοηθά να παίζεις. 

Αχ σαν να ακούω τον άντρα μου. Το πτυχίο της μουσικής είναι παρα πολλά χρόνια σπουδών κ απαιτεί πειθαρχία σαν να κανεις άθλημα. Αλλά δεν έχει σχέση με το αν θε το κανεις επαγγελματικά, αυτή η ενασχοληση με τη μουσική είναι τρόπος ζωής, δεν μπορώ να το περιγράψω. Προφανώς ο καθένας κάνει ο,τι θέλει, κ σημασία έχει να ασχολείται κανεις κι ας παίζει οτιδήποτε, μουσική είναι όλα. Απλώς για μένα το να μάθει το παιδί μουσική δεν είναι απλα να ξέρει να παίζει, είναι μια κουλτούρα η κλασική μουσική στην οποία θέλω να μυηθεί για να γίνει μέρος της ταυτότητας του. Κι ας μην παίξει ποτέ μισή νότα όταν μεγαλώσει. Θέλω να έχει το άκουσμα, να το αγαπήσει, να είναι επιλογή τιυ για να διασκεδάσει, να γνωρίσει ανθρώπους που το αγαπούν επισης. Έχει πολύ μεγάλη σημασία για μένα αυτό. ο άντρας μου πάλι θα ειναο ευχαριστημένος αν παίζει κάτι για να διασκεδάζουμε. 

[ΑΡΓΚ]

1 hour ago, Έσπερος είπε:

Αχ σαν να ακούω τον άντρα μου. Το πτυχίο της μουσικής είναι παρα πολλά χρόνια σπουδών κ απαιτεί πειθαρχία σαν να κανεις άθλημα. Αλλά δεν έχει σχέση με το αν θε το κανεις επαγγελματικά, αυτή η ενασχοληση με τη μουσική είναι τρόπος ζωής, δεν μπορώ να το περιγράψω. Προφανώς ο καθένας κάνει ο,τι θέλει, κ σημασία έχει να ασχολείται κανεις κι ας παίζει οτιδήποτε, μουσική είναι όλα. Απλώς για μένα το να μάθει το παιδί μουσική δεν είναι απλα να ξέρει να παίζει, είναι μια κουλτούρα η κλασική μουσική στην οποία θέλω να μυηθεί για να γίνει μέρος της ταυτότητας του. Κι ας μην παίξει ποτέ μισή νότα όταν μεγαλώσει. Θέλω να έχει το άκουσμα, να το αγαπήσει, να είναι επιλογή τιυ για να διασκεδάσει, να γνωρίσει ανθρώπους που το αγαπούν επισης. Έχει πολύ μεγάλη σημασία για μένα αυτό. ο άντρας μου πάλι θα ειναο ευχαριστημένος αν παίζει κάτι για να διασκεδάζουμε. 

 

Μα αν δεν παίξει ποτέ μισή νότα όταν τελειώσει τα μαθήματα, δεν έγινε κουλτούρα, έγινε χαρτί. Αντίθετα, ο άλλος που τον ευχαριστεί να παίζει στα πανηγύρια, στην αυλή των φίλων του, στο δρόμο, το έχει σαν κουλτούρα. Φίλη ξεκίνησε από πιάνο, το παράτησε, έμαθε "ανεπίσημα" βιολί, αυτοδίδακτη σε άλλα έγχορδα και εμφανίζεται τακτικά, κυρίως εθελοντικά σε συναυλίες και σε κάποια μαγαζιά με αστεία ποσά, για την πλάκα της. Άλλη φίλη, έχει πάρει δίπλωμα πιάνου, ούτε καν πτυχίο, και από τότε δεν ξαναακούμπησε πιάνο, δεν το πήρε καν μαζί της όταν μετακόμισε (σε μονοκατοικία μένει). Η πρώτη θεωρώ ότι αγαπά τη μουσική, η δεύτερη μάλλον όχι πια  Εννοείται ότι και πολλοί πτυχιούχοι συνεχίζουν να παίζουν, έχω και μία γνωστή φιλόλογο που παίζει καθημερινά, πάντα τα βράδια ακούγεται πιάνο από το σπίτι της. Αλλά αν σταματά κάποιος με το χαρτί, πώς είναι μέρος της ταυτότητάς του; Ήταν κάποτε.

[Anna3011]

5 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Αχ σαν να ακούω τον άντρα μου. Το πτυχίο της μουσικής είναι παρα πολλά χρόνια σπουδών κ απαιτεί πειθαρχία σαν να κανεις άθλημα. Αλλά δεν έχει σχέση με το αν θε το κανεις επαγγελματικά, αυτή η ενασχοληση με τη μουσική είναι τρόπος ζωής, δεν μπορώ να το περιγράψω. Προφανώς ο καθένας κάνει ο,τι θέλει, κ σημασία έχει να ασχολείται κανεις κι ας παίζει οτιδήποτε, μουσική είναι όλα. Απλώς για μένα το να μάθει το παιδί μουσική δεν είναι απλα να ξέρει να παίζει, είναι μια κουλτούρα η κλασική μουσική στην οποία θέλω να μυηθεί για να γίνει μέρος της ταυτότητας του. Κι ας μην παίξει ποτέ μισή νότα όταν μεγαλώσει. Θέλω να έχει το άκουσμα, να το αγαπήσει, να είναι επιλογή τιυ για να διασκεδάσει, να γνωρίσει ανθρώπους που το αγαπούν επισης. Έχει πολύ μεγάλη σημασία για μένα αυτό. ο άντρας μου πάλι θα ειναο ευχαριστημένος αν παίζει κάτι για να διασκεδάζουμε. 

Θα μου ακουγόταν ωραιότερο να πεις: "εγώ θα φέρω σε επαφή το παιδί με την κλασική μουσική δίνοντάς του τη δυνατότητα να ασχοληθεί με κάποιο όργανό μικρός και αυτός μετά θα επιλέξει πως θα το διαχειριστεί" παρά το "θέλω να μυηθεί για να γίνει μέρος της ταυτότητάς του". Μου ακούγεσαι πάλι το control freak που όλοι γνωρίζουμε και όλοι αγαπήσαμε . Όσο και αν θέλουμε να περάσουμε στο παιδί μας την κουλτούρα μας, τις συνήθειές μας και τα ενδιαφέροντά μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι μεγαλώνουμε ξεχωριστές προσωπικότητες που έχουν το δικαίωμα να παρεκκλίνουν από τις δικές μας προσδοκίες. Μην κάνεις τα λάθη των γονιών σου...

[Έσπερος]

7 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Μα αν δεν παίξει ποτέ μισή νότα όταν τελειώσει τα μαθήματα, δεν έγινε κουλτούρα, έγινε χαρτί. Αντίθετα, ο άλλος που τον ευχαριστεί να παίζει στα πανηγύρια, στην αυλή των φίλων του, στο δρόμο, το έχει σαν κουλτούρα. Φίλη ξεκίνησε από πιάνο, το παράτησε, έμαθε "ανεπίσημα" βιολί, αυτοδίδακτη σε άλλα έγχορδα και εμφανίζεται τακτικά, κυρίως εθελοντικά σε συναυλίες και σε κάποια μαγαζιά με αστεία ποσά, για την πλάκα της. Άλλη φίλη, έχει πάρει δίπλωμα πιάνου, ούτε καν πτυχίο, και από τότε δεν ξαναακούμπησε πιάνο, δεν το πήρε καν μαζί της όταν μετακόμισε (σε μονοκατοικία μένει). Η πρώτη θεωρώ ότι αγαπά τη μουσική, η δεύτερη μάλλον όχι πια  Εννοείται ότι και πολλοί πτυχιούχοι συνεχίζουν να παίζουν, έχω και μία γνωστή φιλόλογο που παίζει καθημερινά, πάντα τα βράδια ακούγεται πιάνο από το σπίτι της. Αλλά αν σταματά κάποιος με το χαρτί, πώς είναι μέρος της ταυτότητάς του; Ήταν κάποτε.

Κοιτα έτσι όπως τα λες δεν μοορω να αντιτείνω το οτιδήποτε. Προφανώς να πάρεις δίπλωμα κ να μην ε εις πλέον καμία επαφή με την κλασική μουσική, όπως ξέρω πολλά άτομα, είναι χαζό. Εγω δεν εννοώ αυτό. Εννοώ ότι μπορεί να μην γίνει δεξιοτέχνης, μπορεί να βαρεθεί τη μελέτη, να το αφήσει, να αλλάξει οργανο ή μουσικό στιλ, αλλά θέλω να μπει σε μια ομάδα ανθρώπων που ασχολούνται με αυτό, να αποκτήσει τη συνήθεια να ακούει αυτή τη μουσική να πηγαίνει σε συναυλίες (ας αντιδράσει στην εφηβεια, φυσιολογικό είναι),  να γνωρίσει παιδιά με ίδια ενδιαφέροντα, αυτό εννοώ τρόπο ζωής. Αυτά τα θεωρώ πιο σημαντικά από το ποσο θα παίξει. 

3 ώρες πρίν, Anna3011 είπε:

Όσο και αν θέλουμε να περάσουμε στο παιδί μας την κουλτούρα μας, τις συνήθειές μας και τα ενδιαφέροντά μας, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι μεγαλώνουμε ξεχωριστές προσωπικότητες που έχουν το δικαίωμα να παρεκκλίνουν από τις δικές μας προσδοκίες. Μην κάνεις τα λάθη των γονιών σου...

ενταξει δικαίωμα του αν δεν του αρέσει, απλώς θέλω να έρθει σε επαφή μ αυτό το κομμάτι της μουσικής, δεν θα είμαι ευχαριστημένη αν δεν του το προσφέρω, αυτό εννοώ, δεν μου αρκεί να πάει σ έναν δάσκαλο να μάθει ακορντα, θέλω να έρθει σε επαφή με τον χώρο όπως τον έζησα εγω. Αν δεν του αρεεει ας μην το συνεχίσει. Απλώς όπως είναι σημαντικό για άλλους γονείς να αθλείται το παιδί τους, για μένα είναι η κουλτούρα του ωδείου. Άλλοι γονείς το έχουν απλώς σαν μια πιθανή δραστηριότητα, που εν τελει ίσως δεν τους νοιάξει αν τελικά δεν είναι το ωδείο κ είναι κάτι άλλο, για μένα δεν είναι έτσι. 

[love kids]

8 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Αχ σαν να ακούω τον άντρα μου. Το πτυχίο της μουσικής είναι παρα πολλά χρόνια σπουδών κ απαιτεί πειθαρχία σαν να κανεις άθλημα. Αλλά δεν έχει σχέση με το αν θε το κανεις επαγγελματικά, αυτή η ενασχοληση με τη μουσική είναι τρόπος ζωής, δεν μπορώ να το περιγράψω. Προφανώς ο καθένας κάνει ο,τι θέλει, κ σημασία έχει να ασχολείται κανεις κι ας παίζει οτιδήποτε, μουσική είναι όλα. Απλώς για μένα το να μάθει το παιδί μουσική δεν είναι απλα να ξέρει να παίζει, είναι μια κουλτούρα η κλασική μουσική στην οποία θέλω να μυηθεί για να γίνει μέρος της ταυτότητας του. Κι ας μην παίξει ποτέ μισή νότα όταν μεγαλώσει. Θέλω να έχει το άκουσμα, να το αγαπήσει, να είναι επιλογή τιυ για να διασκεδάσει, να γνωρίσει ανθρώπους που το αγαπούν επισης. Έχει πολύ μεγάλη σημασία για μένα αυτό. ο άντρας μου πάλι θα ειναο ευχαριστημένος αν παίζει κάτι για να διασκεδάζουμε. 

Το "θέλω να είναι επιλογή του" δεν το καταλαβαίνω. Μάλλον θες να συμφωνήσει με την επιλογή τη δική σου για τον ίδιο. Δεν ξέρω, μου ακούγονται πολύ παλιές και συντηρητικές αυτές οι αντιλήψεις και με ξενίζουν όταν τις έχουν νέοι, μορφωμένοι άνθρωποι και ειδικά εκπαιδευτικοί. Δεν μπορεί να μη συμφωνείς ότι δεν μπορεί να μας αναγκάσει κανείς να κάνουμε μέρος της ταυτότητάς μας κάτι που εμείς δε θέλουμε. 

πρίν από 15 λεπτά , Έσπερος είπε:

Κοιτα έτσι όπως τα λες δεν μοορω να αντιτείνω το οτιδήποτε. Προφανώς να πάρεις δίπλωμα κ να μην ε εις πλέον καμία επαφή με την κλασική μουσική, όπως ξέρω πολλά άτομα, είναι χαζό. Εγω δεν εννοώ αυτό. Εννοώ ότι μπορεί να μην γίνει δεξιοτέχνης, μπορεί να βαρεθεί τη μελέτη, να το αφήσει, να αλλάξει οργανο ή μουσικό στιλ, αλλά θέλω να μπει σε μια ομάδα ανθρώπων που ασχολούνται με αυτό, να αποκτήσει τη συνήθεια να ακούει αυτή τη μουσική να πηγαίνει σε συναυλίες (ας αντιδράσει στην εφηβεια, φυσιολογικό είναι),  να γνωρίσει παιδιά με ίδια ενδιαφέροντα, αυτό εννοώ τρόπο ζωής. Αυτά τα θεωρώ πιο σημαντικά από το ποσο θα παίξει. 

ενταξει δικαίωμα του αν δεν του αρέσει, απλώς θέλω να έρθει σε επαφή μ αυτό το κομμάτι της μουσικής, δεν θα είμαι ευχαριστημένη αν δεν του το προσφέρω, αυτό εννοώ, δεν μου αρκεί να πάει σ έναν δάσκαλο να μάθει ακορντα, θέλω να έρθει σε επαφή με τον χώρο όπως τον έζησα εγω. Αν δεν του αρεεει ας μην το συνεχίσει. Απλώς όπως είναι σημαντικό για άλλους γονείς να αθλείται το παιδί τους, για μένα είναι η κουλτούρα του ωδείου. Άλλοι γονείς το έχουν απλώς σαν μια πιθανή δραστηριότητα, που εν τελει ίσως δεν τους νοιάξει αν τελικά δεν είναι το ωδείο κ είναι κάτι άλλο, για μένα δεν είναι έτσι. 

Και πάλι, αν δεν του αρέσει πώς θα πάει σε συναυλίες κλασικής μουσικής; Άσε που μπορεί να μην τον ενδιαφέρει, οπότε και να γνωρίσει άλλα άτομα που ασχολούνται με τη μουσική που θες εσύ, δε θα έχουν κοινά ενδιαφέροντα. 

Φαντάζομαι έχεις ήδη αποφασίσει τα αγαπημένα του μαθήματα, την κατεύθυνση και τις σπουδές που θα κάνει, σωστά;  

[Έσπερος]

πρίν από 2 λεπτά , love kids είπε:

Το "θέλω να είναι επιλογή του" δεν το καταλαβαίνω. Μάλλον θες να συμφωνήσει με την επιλογή τη δική σου για τον ίδιο. Δεν ξέρω, μου ακούγονται πολύ παλιές και συντηρητικές αυτές οι αντιλήψεις και με ξενίζουν όταν τις έχουν νέοι, μορφωμένοι άνθρωποι και ειδικά εκπαιδευτικοί. Δεν μπορεί να μη συμφωνείς ότι δεν μπορεί να μας αναγκάσει κανείς να κάνουμε μέρος της ταυτότητάς μας κάτι που εμείς δε θέλουμε. 

Μα αν το γνωρίσει από μικρός ως βίωμα της οικογένειας, κ όχι ως κάτι που πρέπει να γίνει οπωσ κάνουν πολλοί γονείς, είναι πολύ πιθανό να του αρέσει. Εσείς δηλαδή που γράφετε τα παιδιά σας σε αθλήματα κ λετε ότι θεωρείτε σημαντικό τον αθλητισμό, δεν θέλετε να τους γίνει συνήθεια επειδή το θεωρείτε σημαντικό; ποια η διαφορα; μόνο ότι η άσκηση είναι λόγος υγείας. Όλες οι οικογένειες έχουν κάποιες αξίες που θέλουν να περάσουν στα παιδιά τους, άλλος τον αθλητισμό, άλλος την θρησκεία, άλλος την φιλεργατικοτητα, άλλος κάποια κοινωνική/πολιτική ευαισθησία, άλλος τον εθελοντισμό κλπ κ μεγαλώνουν τα παιδθα τους με τέτοιες δραστηριότητες κ τέτοιο κλίμα που να είναι βίωμα. Δν νομίζω ότι λέω κάτι διαφορετικό. 

[little lamb]

Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, αν και δεν με απασχολεί ακόμα άμεσα. Ακολουθεί μεγάλο μήνυμα, το έγραφα σπαστά για μέρες κι όλο έλεγα να το στείλω να μην το στείλω για να μη βγω άλλη μια φορά εκτός θέματος και κολλήσω, αλλά τελικά βλέπω ότι της θέμα έχει ξεφύγει προ πολλού!

 

Ξεκινάω από την ερώτηση της θεματοθετριας: νομίζω κι εγώ δεν θα επέμενα σε αυτή την ηλικία με το κολυμβητήριο ή όποια άλλη δραστηριότητα δεν ήθελε. Δεν θα σταματούσα από την πρώτη φορά εκτός αν υπήρχε τρομερή αντίδραση, ίσως πηγαίναμε κάποιες φορές δοκιμαστικά, αλλά μετά δεν θα επέμενα. Αλλά καταλαβαινω ότι είναι δύσκολη η θέση του γονιού γιατί με τον καιρό μπορει όχι απλά να του αρέσει κάτι αλλά να το λατρέψει. Δεν μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά σε αυτό γιατί η δική μου εμπειρία ήταν περίπλοκη: στις αρχές του δημοτικού έκανα αγγλικά, πιάνο, μπαλέτο και παραδοσιακούς χορούς. Το μπαλέτο το μισούσα και τους έπεισα να με σταματήσουν μετά από 3 χρόνια. Τους παραδοσιακούς τους λάτρεψα, χόρευα σε σύλλογο από τα 7 μέχρι όταν παντρεύτηκα και μετακόμισα! Ήταν πολύ εμφανής από τα 7 η διαφορετική αντιμετώπιση που είχα μεταξύ μπαλέτου και παραδοσιακών. Δεν έπαιξε κάτι άλλο ρόλο, γιατί σαν ακούσματα υπήρχαν στο σπίτι και η κλασική και η παραδοσιακή μουσική. Ήταν απλά ότι το μπαλέτο δεν μου άρεσε. Ήμουν και αγοροκόριτσο και λίγο στρουμπουλη και καθόλου ευλύγιστη.

Τα αγγλικά (φροντιστήριο) δεν θυμάμαι να είχα μπει σε διαδικασία να σκεφτώ αν μου άρεσαν, ήταν κατι δεδομένο σαν σχολείο. Νομίζω δεν μου άρεσαν, αγγαρεία ήταν, απλώς ήμουν καλή επειδή γενικά ήμουν καλή μαθήτρια, κάπως έτσι.

Το πιάνο ούτε κρύο ούτε ζέστη αλλά ενίοτε είχα άρνηση και ήθελα να σταματήσω, μάλλον όχι τόσο επειδή δεν μου άρεσε αλλά επειδή είχα μια υποχρεωση που δεν είχε σχεδόν κανένα άλλο γνωστό μου παιδί. Στην ηλικία του δημοτικού νομίζω παίζει κι αυτό ρόλο, ενώ στα 4 που είναι το παιδάκι της θεματοθετριας είναι λίγο πιο ξεκάθαρο το όχι που λένε. Δεν με σταμάτησαν όμως, και όπως αποδείχτηκε ήταν για καλή μου τύχη. Στα τέλη του δημοτικού και γυμνασιο είχε φύγει το μπαλέτο από τη μέση και είχα αγγλικά (φροντιστήριο), γαλλικά (ιδιαίτερο), είχα αρχίσει και δεύτερο όργανο συν θεωρητικά και χορωδία και συνέχιζα φουλ τους παραδοσιακούς. Τελικά η μουσική αποδείχτηκε το αγαπημένο μου, δεν διέκοψα ούτε στη γ' λυκείου, στο ένα οργανο πήρα πτυχίο, στο άλλο έκανα δέκα χρόνια, στα 25 έκανα λίγο κι ένα τρίτο όργανο, της παραδοσιακής μουσικής αυτή τη φορά, πήγα σε χορωδίες (κλασικής) ακόμα κι όταν ήμουν Εράσμους, έσπευσα να γραφτώ σε φιλαρμονικες σε ο,τι πόλη έτυχε να δουλέψω με συμβασεις (πήγαινα τα απογεύματα για πρόβα 3 φορές τη βδομάδα!!) και μέσα από τη μουσική γνώρισα και τον άντρα μου και αυτή ήταν βασική μας κοινή δραστηριότητα και έξοδος προ παιδιού. Μέγαρο, μέγαρο, μέγαρο. Στο σπίτι όλη μέρα τρίτο πρόγραμμα. Οπότε μόνο σε καλο μου βγήκε που δεν με σταματησαν κι ας το ζητούσα, ποιος να το φανταζόταν τότε. Από την άλλη, το μπαλέτο που τόσο μισούσα, μεγαλωνοντας έβλεπα κοπέλες που συνέχισαν και ζήλευα, ελεγα κρίμα που πείστηκαν να με σταματήσουν. Το λέω τώρα όμως, όταν πήγαινα υπέφερα. Οπότε είναι δύσκολη απόφαση του γονιού, κυρίως στο δημοτικό που θέλουν να κάνουν ο,τι κι οι παρέες. Το λέω αυτό γιατί (αυτά που θα πω τώρα σχετίζονται και με το θέμα ιδιαίτερο/φροντιστήριο) στη μεταστροφή μου στη μουσική πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο και η παρέα: γιατί στα τέλη του δημοτικού ξεκίνησαν τα θεωρητικά μαθήματα και η χορωδια, όπου γνώρισα άλλα παιδιά που ασχολούνταν (αν κάνεις μόνο όργανο επί της ουσίας είναι ιδιαίτερο) και τότε ξεκίνησα και το δεύτερο όργανο που ήταν όργανο "ορχήστρας", οπότε κάναμε μουσικά σύνολα, ομαδικά μαθήματα κλπ. Αν δεν το είχα ξεκινήσει μπορεί να είχα παρατήσει και το πιάνο. Το ίδιο περίπου συνέβη στον άντρα μου που έκανε οργανο σε ιδιαιτερα και στο λύκειο το παράτησε, ενώ η αδερφή του που έκανε σε ωδείο και είχε παρέες από εκεί έγινε επαγγελματίας. Τελικά βέβαια κι ο άντρας μου το συνέχισε μεγάλος πια, δεν πήρε πτυχίο αλλά έγινε βασικό του χόμπι, πιστεύει όμως ότι αν ήταν σε ωδείο μικρός θα ήταν τώρα επαγγελματίας (ήταν από μουσική οικογένεια και πιστεύει ότι θα το ακολουθούσε κι εκείνος). Ανοίγω μια παρένθεση εδώ σχετικά με αυτό που λέτε για τις κλασικές σπουδές μουσικής, γιατί και για εμάς είναι δεδομένο ότι για το ξεκίνημα τουλάχιστον θέλουμε το κλασικό πρόγραμμα, με την ελπίδα φυσικά να της αρέσει και χωρίς πιεση. Το να παίζεις τραγούδια είναι το μόνο εύκολο. Ξέροντας κλασική μπορείς να παίξεις οτιδήποτε, το αντίστροφο όμως όχι. Μια δασκάλα μου, πολύ κουλ άνθρωπος και καθόλου κολλημένη, ελεγε ότι αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μουσικού και οργανοπαίχτη. Αυτός που παίζει απλώς τραγούδια είναι οργανοπαίχτης. Ο μουσικος ξέρει θεωρία, αρμονία, ιστορία μουσικής κλπ (όχι απαραίτητα κλασική).

 

Στο θέμα των γλωσσών, συμφωνώ με την Έσπερος ότι το φροντιστήριο τόσα χρόνια μου φαίνεται χάσιμο χρόνου, και δεν εννοώ με την έννοια ότι αργείς να πάρεις δίπλωμα, αλλά ότι τις ίδιες ώρες ένα μικρό παιδί μπορεί να κάνει κάτι καλλιτεχνικό ή αθλητικό. Φυσικά ξέρω ότι όσο πιο μικρό τη μαθαίνει σαν μητρική κλπ, αλλά νομίζω δεν με απασχολεί. Αν είχαμε στο νου μας να στείλουμε το παιδι εξωτερικό στα 18 θα το έβλεπα αλλιώς. Τώρα σκέφτομαι ότι δεν μπορείς να ξέρεις αν στο μέλλον θα του χρειαστούν τα τόσο άριστα Αγγλικά ή κάποια άλλη άριστη γλώσσα οπότε νομίζω δεν θα το προδιεγραφα με τα αγγλικά, ώστε να ασχολείται με πιο καλλιτεχνικά και αθλητικά σε μικρή ηλικία (και σίγουρα όχι μέχρι proficiency εκτός αν το ζητούσε το παιδί, γιατι θεωρώ ότι είναι για ενήλικες, το πήρα στο λύκειο αλλά θεωρώ ότι δεν μου άφησε τίποτα-δεν θυμαμαι τίποτα. Χίλιες φορές να το είχα πάρει φοιτήτρια) Η προφορά που είναι καλή αν ξεκινάς μικρός, είναι το τελευταίο που με νοιάζει, ο άντρας μου παρακολουθεί διάφορα συνέδρια στα αγγλικά και ακούω ότι όλοι διεθνως έχουν προφορα ο,τι να'ναι, δεν το θεωρώ τόσο βασικό. Τώρα μάλιστα αν δεν κάνω λάθος ξεκινάνε στο σχολείο από πρώτη δημοτικού, έτσι δεν είναι; Οπότε νομιζω θα αφήσουμε να έρθει σε επαφή στο σχολείο πρώτα, και άλλα μαθήματα να κάνει αργότερα, γύρω στην τετάρτη ξερω'γω. Με τα ιδιαίτερα όντως προχωράς πιο γρήγορα, αλλά είναι βαρετά ακόμα και για ενήλικες. Από την άλλη και στο φροντιστήριο που είναι λίγα παιδιά,είναι πολύ πιθανό να μη βρει παιδια που θα κολλήσει για παρέα. Εγώ τουλάχιστον έτσι θυμάμαι, μόνο με μία φίλη ταίριαξα, κι αυτή στο γυμνάσιο, πιο πριν κανέναν... Αγγαρεία ήταν είτε φροντιστήριο είτε ιδιαίτερο. Για δεύτερη γλώσσα δεν ξερω,είμαι σε δίλημμα αν αξίζει να κάνει και εκτός σχολείου ή να επιλέξει ως φοιτητής/τρια ποια θα κάνει ανάλογα και με το ποια του χρειάζεται για βιβλιογραφία στις σπουδές του/της. Εκτός αν θέλει το ίδιο εννοειται να εντρυφήσει παράλληλα με το σχολείο.

Απο άλλες δραστηριότητες για εμάς το δεδομένο είναι ότι θα επιχειρήσουμε να αρχίσει μουσική, με την ελπίδα να της αρέσει μιας που είναι μεγαλο μέρος της ζωής μας. Ο άντρας μου θέλει και κάτι αθλητικό, αλλά πρωτίστως μουσική. Εγω ήθελα επίσης σίγουρα να τη φερω σε επαφή με τους παραδοσιακούς χορούς και μάλιστα στον ίδιο σύλλογο που πήγαινα κι εγώ (επειδή δεν κάνουν σκετους χορούς αλλά λαογραφία)! Τρελό λίγο γιατι ειναι μακριά,αλλά είναι κοντά στο πατρικό μου, οπότε ίσως θα μπορούσε να συνδυάζεται η επίσκεψη στους παππούδες τη μέρα του μαθήματος, χαχα! Θα δούμε, έχουμε καιρό! Πολεμικές δεν μας έχει περάσει απο το μυαλό αλλά αν έκανε το είχα στο νου μου ότι γινεται για την κουλτούρα τους καθαρά (το έχω στο νου μου σαν τέχνες, που λέει και το όνομά τους), όχι για να τις χρησιμοποιησεις κάπου σαν άμυνα.

Εδώ που μένουμε σε απόσταση με τα πόδια έχει μπάσκετ, τέννις και μπαλέτο. Με το αυτοκίνητο σίγουρα θα έχει κι άλλα, θα τα δούμε όταν έρθει η ώρα. Το μείον είναι ότι και στο σχολείο πας με αυτοκίνητο οπότε γενικα θα μας τρώνε οι μετακινήσεις κι αυτο είναι ένα κίνητρο να κάνει για αρχή κάτι από αυτά που υπάρχουν εδώ, χαχα!

[love kids]

πρίν από 1 λεπτό , Έσπερος είπε:

Μα αν το γνωρίσει από μικρός ως βίωμα της οικογένειας, κ όχι ως κάτι που πρέπει να γίνει οπωσ κάνουν πολλοί γονείς, είναι πολύ πιθανό να του αρέσει. Εσείς δηλαδή που γράφετε τα παιδιά σας σε αθλήματα κ λετε ότι θεωρείτε σημαντικό τον αθλητισμό, δεν θέλετε να τους γίνει συνήθεια επειδή το θεωρείτε σημαντικό; ποια η διαφορα; μόνο ότι η άσκηση είναι λόγος υγείας. Όλες οι οικογένειες έχουν κάποιες αξίες που θέλουν να περάσουν στα παιδιά τους, άλλος τον αθλητισμό, άλλος την θρησκεία, άλλος την φιλεργατικοτητα, άλλος κάποια κοινωνική/πολιτική ευαισθησία, άλλος τον εθελοντισμό κλπ κ μεγαλώνουν τα παιδθα τους με τέτοιες δραστηριότητες κ τέτοιο κλίμα που να είναι βίωμα. Δν νομίζω ότι λέω κάτι διαφορετικό. 

Κι όμως. Λες κάτι διαφορετικό. Απορώ πώς δεν το καταλαβαίνεις. Για παράδειγμα, λόγω σχετικών σπουδών κι ενδιαφερόντων στην οικογένεια από πολύ πολύ μικρή φέραμε σε επαφή την κόρη μου με συγκεκριμένη δραστηριότητα. Ε, δεν την ενδιαφέρει και πολύ και το λέει. Το αποδέχομαι όσο κι αν δε μου αρέσει. Ίσως στο μέλλον αλλάξει γνώμη. Φίλη μου προέρχεται από οικογένεια μαθηματικών. Η αδερφή της μεγάλο μυαλό στα μαθηματικά. Η φίλη μου παρόλο που μια χαρά τα καταλάβαινε, δεν της άρεσαν ποτέ και σπούδασε κάτι εντελώς διαφορετικό. Η οικογένεια στενοχωρήθηκε που "χάλασε" την παράδοση αλλά τι θα μπορούσε να κάνει;

Εσύ λες θες να γνωρίσει την κλασική μουσική το παιδί. Αν δεν του αρέσει και θέλει να μάθει ντραμς; Αληθινό παράδειγμα. Μαμά, μπαμπάς, αδερφές με χρόνια σπουδών στο πιάνο κι ο γιος στο ίδιο ωδείο κάνει ντραμς.

[little lamb]

Του άντρα μου ο εφιάλτης είναι το μπουζούκι πάντως, χαχα!

[love kids]

πρίν από 18 λεπτά , little lamb είπε:

Πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, αν και δεν με απασχολεί ακόμα άμεσα. Ακολουθεί μεγάλο μήνυμα, το έγραφα σπαστά για μέρες κι όλο έλεγα να το στείλω να μην το στείλω για να μη βγω άλλη μια φορά εκτός θέματος και κολλήσω, αλλά τελικά βλέπω ότι της θέμα έχει ξεφύγει προ πολλού!

 

Ξεκινάω από την ερώτηση της θεματοθετριας: νομίζω κι εγώ δεν θα επέμενα σε αυτή την ηλικία με το κολυμβητήριο ή όποια άλλη δραστηριότητα δεν ήθελε. Δεν θα σταματούσα από την πρώτη φορά εκτός αν υπήρχε τρομερή αντίδραση, ίσως πηγαίναμε κάποιες φορές δοκιμαστικά, αλλά μετά δεν θα επέμενα. Αλλά καταλαβαινω ότι είναι δύσκολη η θέση του γονιού γιατί με τον καιρό μπορει όχι απλά να του αρέσει κάτι αλλά να το λατρέψει. Δεν μπορώ να βοηθήσω ουσιαστικά σε αυτό γιατί η δική μου εμπειρία ήταν περίπλοκη: στις αρχές του δημοτικού έκανα αγγλικά, πιάνο, μπαλέτο και παραδοσιακούς χορούς. Το μπαλέτο το μισούσα και τους έπεισα να με σταματήσουν μετά από 3 χρόνια. Τους παραδοσιακούς τους λάτρεψα, χόρευα σε σύλλογο από τα 7 μέχρι όταν παντρεύτηκα και μετακόμισα! Ήταν πολύ εμφανής από τα 7 η διαφορετική αντιμετώπιση που είχα μεταξύ μπαλέτου και παραδοσιακών. Δεν έπαιξε κάτι άλλο ρόλο, γιατί σαν ακούσματα υπήρχαν στο σπίτι και η κλασική και η παραδοσιακή μουσική. Ήταν απλά ότι το μπαλέτο δεν μου άρεσε. Ήμουν και αγοροκόριτσο και λίγο στρουμπουλη και καθόλου ευλύγιστη.

Τα αγγλικά (φροντιστήριο) δεν θυμάμαι να είχα μπει σε διαδικασία να σκεφτώ αν μου άρεσαν, ήταν κατι δεδομένο σαν σχολείο. Νομίζω δεν μου άρεσαν, αγγαρεία ήταν, απλώς ήμουν καλή επειδή γενικά ήμουν καλή μαθήτρια, κάπως έτσι.

Το πιάνο ούτε κρύο ούτε ζέστη αλλά ενίοτε είχα άρνηση και ήθελα να σταματήσω, μάλλον όχι τόσο επειδή δεν μου άρεσε αλλά επειδή είχα μια υποχρεωση που δεν είχε σχεδόν κανένα άλλο γνωστό μου παιδί. Στην ηλικία του δημοτικού νομίζω παίζει κι αυτό ρόλο, ενώ στα 4 που είναι το παιδάκι της θεματοθετριας είναι λίγο πιο ξεκάθαρο το όχι που λένε. Δεν με σταμάτησαν όμως, και όπως αποδείχτηκε ήταν για καλή μου τύχη. Στα τέλη του δημοτικού και γυμνασιο είχε φύγει το μπαλέτο από τη μέση και είχα αγγλικά (φροντιστήριο), γαλλικά (ιδιαίτερο), είχα αρχίσει και δεύτερο όργανο συν θεωρητικά και χορωδία και συνέχιζα φουλ τους παραδοσιακούς. Τελικά η μουσική αποδείχτηκε το αγαπημένο μου, δεν διέκοψα ούτε στη γ' λυκείου, στο ένα οργανο πήρα πτυχίο, στο άλλο έκανα δέκα χρόνια, στα 25 έκανα λίγο κι ένα τρίτο όργανο, της παραδοσιακής μουσικής αυτή τη φορά, πήγα σε χορωδίες (κλασικής) ακόμα κι όταν ήμουν Εράσμους, έσπευσα να γραφτώ σε φιλαρμονικες σε ο,τι πόλη έτυχε να δουλέψω με συμβασεις (πήγαινα τα απογεύματα για πρόβα 3 φορές τη βδομάδα!!) και μέσα από τη μουσική γνώρισα και τον άντρα μου και αυτή ήταν βασική μας κοινή δραστηριότητα και έξοδος προ παιδιού. Μέγαρο, μέγαρο, μέγαρο. Στο σπίτι όλη μέρα τρίτο πρόγραμμα. Οπότε μόνο σε καλο μου βγήκε που δεν με σταματησαν κι ας το ζητούσα, ποιος να το φανταζόταν τότε. Από την άλλη, το μπαλέτο που τόσο μισούσα, μεγαλωνοντας έβλεπα κοπέλες που συνέχισαν και ζήλευα, ελεγα κρίμα που πείστηκαν να με σταματήσουν. Το λέω τώρα όμως, όταν πήγαινα υπέφερα. Οπότε είναι δύσκολη απόφαση του γονιού, κυρίως στο δημοτικό που θέλουν να κάνουν ο,τι κι οι παρέες. Το λέω αυτό γιατί (αυτά που θα πω τώρα σχετίζονται και με το θέμα ιδιαίτερο/φροντιστήριο) στη μεταστροφή μου στη μουσική πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο και η παρέα: γιατί στα τέλη του δημοτικού ξεκίνησαν τα θεωρητικά μαθήματα και η χορωδια, όπου γνώρισα άλλα παιδιά που ασχολούνταν (αν κάνεις μόνο όργανο επί της ουσίας είναι ιδιαίτερο) και τότε ξεκίνησα και το δεύτερο όργανο που ήταν όργανο "ορχήστρας", οπότε κάναμε μουσικά σύνολα, ομαδικά μαθήματα κλπ. Αν δεν το είχα ξεκινήσει μπορεί να είχα παρατήσει και το πιάνο. Το ίδιο περίπου συνέβη στον άντρα μου που έκανε οργανο σε ιδιαιτερα και στο λύκειο το παράτησε, ενώ η αδερφή του που έκανε σε ωδείο και είχε παρέες από εκεί έγινε επαγγελματίας. Τελικά βέβαια κι ο άντρας μου το συνέχισε μεγάλος πια, δεν πήρε πτυχίο αλλά έγινε βασικό του χόμπι, πιστεύει όμως ότι αν ήταν σε ωδείο μικρός θα ήταν τώρα επαγγελματίας (ήταν από μουσική οικογένεια και πιστεύει ότι θα το ακολουθούσε κι εκείνος). Ανοίγω μια παρένθεση εδώ σχετικά με αυτό που λέτε για τις κλασικές σπουδές μουσικής, γιατί και για εμάς είναι δεδομένο ότι για το ξεκίνημα τουλάχιστον θέλουμε το κλασικό πρόγραμμα, με την ελπίδα φυσικά να της αρέσει και χωρίς πιεση. Το να παίζεις τραγούδια είναι το μόνο εύκολο. Ξέροντας κλασική μπορείς να παίξεις οτιδήποτε, το αντίστροφο όμως όχι. Μια δασκάλα μου, πολύ κουλ άνθρωπος και καθόλου κολλημένη, ελεγε ότι αυτή είναι η διαφορά μεταξύ μουσικού και οργανοπαίχτη. Αυτός που παίζει απλώς τραγούδια είναι οργανοπαίχτης. Ο μουσικος ξέρει θεωρία, αρμονία, ιστορία μουσικής κλπ (όχι απαραίτητα κλασική).

 

Στο θέμα των γλωσσών, συμφωνώ με την Έσπερος ότι το φροντιστήριο τόσα χρόνια μου φαίνεται χάσιμο χρόνου, και δεν εννοώ με την έννοια ότι αργείς να πάρεις δίπλωμα, αλλά ότι τις ίδιες ώρες ένα μικρό παιδί μπορεί να κάνει κάτι καλλιτεχνικό ή αθλητικό. Φυσικά ξέρω ότι όσο πιο μικρό τη μαθαίνει σαν μητρική κλπ, αλλά νομίζω δεν με απασχολεί. Αν είχαμε στο νου μας να στείλουμε το παιδι εξωτερικό στα 18 θα το έβλεπα αλλιώς. Τώρα σκέφτομαι ότι δεν μπορείς να ξέρεις αν στο μέλλον θα του χρειαστούν τα τόσο άριστα Αγγλικά ή κάποια άλλη άριστη γλώσσα οπότε νομίζω δεν θα το προδιεγραφα με τα αγγλικά, ώστε να ασχολείται με πιο καλλιτεχνικά και αθλητικά σε μικρή ηλικία (και σίγουρα όχι μέχρι proficiency εκτός αν το ζητούσε το παιδί, γιατι θεωρώ ότι είναι για ενήλικες, το πήρα στο λύκειο αλλά θεωρώ ότι δεν μου άφησε τίποτα-δεν θυμαμαι τίποτα. Χίλιες φορές να το είχα πάρει φοιτήτρια) Η προφορά που είναι καλή αν ξεκινάς μικρός, είναι το τελευταίο που με νοιάζει, ο άντρας μου παρακολουθεί διάφορα συνέδρια στα αγγλικά και ακούω ότι όλοι διεθνως έχουν προφορα ο,τι να'ναι, δεν το θεωρώ τόσο βασικό. Τώρα μάλιστα αν δεν κάνω λάθος ξεκινάνε στο σχολείο από πρώτη δημοτικού, έτσι δεν είναι; Οπότε νομιζω θα αφήσουμε να έρθει σε επαφή στο σχολείο πρώτα, και άλλα μαθήματα να κάνει αργότερα, γύρω στην τετάρτη ξερω'γω. Με τα ιδιαίτερα όντως προχωράς πιο γρήγορα, αλλά είναι βαρετά ακόμα και για ενήλικες. Από την άλλη και στο φροντιστήριο που είναι λίγα παιδιά,είναι πολύ πιθανό να μη βρει παιδια που θα κολλήσει για παρέα. Εγώ τουλάχιστον έτσι θυμάμαι, μόνο με μία φίλη ταίριαξα, κι αυτή στο γυμνάσιο, πιο πριν κανέναν... Αγγαρεία ήταν είτε φροντιστήριο είτε ιδιαίτερο. Για δεύτερη γλώσσα δεν ξερω,είμαι σε δίλημμα αν αξίζει να κάνει και εκτός σχολείου ή να επιλέξει ως φοιτητής/τρια ποια θα κάνει ανάλογα και με το ποια του χρειάζεται για βιβλιογραφία στις σπουδές του/της. Εκτός αν θέλει το ίδιο εννοειται να εντρυφήσει παράλληλα με το σχολείο.

Απο άλλες δραστηριότητες για εμάς το δεδομένο είναι ότι θα επιχειρήσουμε να αρχίσει μουσική, με την ελπίδα να της αρέσει μιας που είναι μεγαλο μέρος της ζωής μας. Ο άντρας μου θέλει και κάτι αθλητικό, αλλά πρωτίστως μουσική. Εγω ήθελα επίσης σίγουρα να τη φερω σε επαφή με τους παραδοσιακούς χορούς και μάλιστα στον ίδιο σύλλογο που πήγαινα κι εγώ (επειδή δεν κάνουν σκετους χορούς αλλά λαογραφία)! Τρελό λίγο γιατι ειναι μακριά,αλλά είναι κοντά στο πατρικό μου, οπότε ίσως θα μπορούσε να συνδυάζεται η επίσκεψη στους παππούδες τη μέρα του μαθήματος, χαχα! Θα δούμε, έχουμε καιρό! Πολεμικές δεν μας έχει περάσει απο το μυαλό αλλά αν έκανε το είχα στο νου μου ότι γινεται για την κουλτούρα τους καθαρά (το έχω στο νου μου σαν τέχνες, που λέει και το όνομά τους), όχι για να τις χρησιμοποιησεις κάπου σαν άμυνα.

Εδώ που μένουμε σε απόσταση με τα πόδια έχει μπάσκετ, τέννις και μπαλέτο. Με το αυτοκίνητο σίγουρα θα έχει κι άλλα, θα τα δούμε όταν έρθει η ώρα. Το μείον είναι ότι και στο σχολείο πας με αυτοκίνητο οπότε γενικα θα μας τρώνε οι μετακινήσεις κι αυτο είναι ένα κίνητρο να κάνει για αρχή κάτι από αυτά που υπάρχουν εδώ, χαχα!

Για τις ξένες γλώσσες διαφωνώ. Ναι, μπορεί με λίγα χρόνια μαθημάτων να πάρεις ένα πιστοποιητικό αλλά τη γλώσσα δεν την ξέρεις πιθανότατα. Έχεις μάθει τεχνικές επιτυχίας στις εξετάσεις, άλλο αυτό. Επίσης υπάρχουν πιστοποιητικά και πιστοποιητικά που δε συγκρίνονται σε επίπεδο δυσκολίας. 

Ακούω γονείς να βιάζονται να τελειώσει το παιδί με τα Αγγλικά, Γερμανικά κλπ. Καταλαβαίνω ότι από τη Β' Λυκείου που μπαίνουν στη μέση οι πανελλαδικές είναι δύσκολο έως αδύνατο να έχει και μαθήματα ξένων γλωσσών το παιδί. Αλλά δεν είμαι από αυτούς που θέλουν να περνάνε τα επίπεδα δύο δύο. Η γλώσσα μαθαίνεται σε βάθος μόνο μετά από χρόνια ενασχόλησης με αυτή. Φυσικά αυτό δε γίνεται μέσω μαθημάτων μόνο αλλά επειδή δεν είναι και πολύ πιθανό το παιδί να ασχολείται μόνο του επαρκώς με την ξένη γλώσσα, προτιμώ τα οργανωμένα μαθήματα, όχι απαραίτητα στην παραδοσιακή μορφή τους αλλά με πιο σύγχρονες και δημιουργικές τεχνικές. Φυσικά ο καθένας βλέπει αλλιώς τα πράγματα και έχει άλλες προτεραιότητες.

[Έσπερος]

πρίν από 12 λεπτά , love kids είπε:

Εσύ λες θες να γνωρίσει την κλασική μουσική το παιδί. Αν δεν του αρέσει και θέλει να μάθει ντραμς; Αληθινό παράδειγμα. Μαμά, μπαμπάς, αδερφές με χρόνια σπουδών στο πιάνο κι ο γιος στο ίδιο ωδείο κάνει ντραμς.

Πίστεψε με αν εχεις στο σπίτι παιδί που μελετάει πιάνο σε επίπεδο μέσης κ πάνω, ακόμα κ αν τρελαίνεσαι για κλασική, μπορεί να είναι το ίδιο ενοχλητικό με τα ντραμς!!! Δεν με νοιάζει, ας μάθει ντραμς. Θέλω όμως πρώτα να έρθει σε επαφή με την κανονική κλασική παιδεία, κ στο ωδείο κ φυσικά κ στο σπίτι κ σε συναυλίες κλπ. Ας του γίνει βίωμα κ ας το απορρίψει. Αρκεί να το έχει γνωρίσει, όχι ως εξωσχολική δραστηριότητα αλλά ως οικογενειακή συνήθεια. Μετά μπορεί να αλλάξει είδος ή να το βαρεθεί ή να το ανακαλύψει μετά από χρόνια, θα είναι πλέον δικό του θέμα. 

[love kids]

πρίν από 2 λεπτά , Έσπερος είπε:

Πίστεψε με αν εχεις στο σπίτι παιδί που μελετάει πιάνο σε επίπεδο μέσης κ πάνω, ακόμα κ αν τρελαίνεσαι για κλασική, μπορεί να είναι το ίδιο ενοχλητικό με τα ντραμς!!! Δεν με νοιάζει, ας μάθει ντραμς. Θέλω όμως πρώτα να έρθει σε επαφή με την κανονική κλασική παιδεία, κ στο ωδείο κ φυσικά κ στο σπίτι κ σε συναυλίες κλπ. Ας του γίνει βίωμα κ ας το απορρίψει. Αρκεί να το έχει γνωρίσει, όχι ως εξωσχολική δραστηριότητα αλλά ως οικογενειακή συνήθεια. Μετά μπορεί να αλλάξει είδος ή να το βαρεθεί ή να το ανακαλύψει μετά από χρόνια, θα είναι πλέον δικό του θέμα. 

Έτσι το καταλαβαίνω. Άλλο να του δοθεί η επιλογή και το ερέθισμα και αν θέλει να το συνεχίσει και άλλο να γίνει επιλογή του γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Και η κόρη μου κάνει πιάνο από Α' Δημοτικού αφού μας είχε φάει τα αυτιά από πολύ μικρή. Έχει ταλέντο κατά τη δασκάλα του ωδείου αλλά δεν ξέρω τι θα κάνει μεγαλώνοντας που θα χρειάζεται και πιο πολλή μελέτη. 

[Έσπερος]

πρίν από 3 λεπτά , love kids είπε:

Για τις ξένες γλώσσες διαφωνώ. Ναι, μπορεί με λίγα χρόνια μαθημάτων να πάρεις ένα πιστοποιητικό αλλά τη γλώσσα δεν την ξέρεις πιθανότατα. Έχεις μάθει τεχνικές επιτυχίας στις εξετάσεις, άλλο αυτό. Επίσης υπάρχουν πιστοποιητικά και πιστοποιητικά που δε συγκρίνονται σε επίπεδο δυσκολίας. 

Ακούω γονείς να βιάζονται να τελειώσει το παιδί με τα Αγγλικά, Γερμανικά κλπ. Καταλαβαίνω ότι από τη Β' Λυκείου που μπαίνουν στη μέση οι πανελλαδικές είναι δύσκολο έως αδύνατο να έχει και μαθήματα ξένων γλωσσών το παιδί. Αλλά δεν είμαι από αυτούς που θέλουν να περνάνε τα επίπεδα δύο δύο. Η γλώσσα μαθαίνεται σε βάθος μόνο μετά από χρόνια ενασχόλησης με αυτή. Φυσικά αυτό δε γίνεται μέσω μαθημάτων μόνο αλλά επειδή δεν είναι και πολύ πιθανό το παιδί να ασχολείται μόνο του επαρκώς με την ξένη γλώσσα, προτιμώ τα οργανωμένα μαθήματα, όχι απαραίτητα στην παραδοσιακή μορφή τους αλλά με πιο σύγχρονες και δημιουργικές τεχνικές. Φυσικά ο καθένας βλέπει αλλιώς τα πράγματα και έχει άλλες προτεραιότητες.

Όσο πιο μεγάλος μαθαίνεις πιο γρήγορα, εννοώ αλλιώς κανεις μια γλώσσα ως μαθητής σχολείου κ αλλιώς ως φοιτητής. Μια χαρά τη μαθαίνεις κ μεγάλος εντατικά. (αφήνω στην άκρη το να τη μαθεις μικρός σχεδον σαν μητρική). Έτσι κ αλλιώς ο βασικός τρόπος κανονικής εκμάθησης είναι η χρήση. Όσα χαρτιά κ να εχεις, αν δεν βρεθείς σε συνθήκες κανονικής συνομιλίας στη γλώσσα, δεν είναι το ίδιο. Βέβαια υπάρχουν διαφορα επίπεδα. εγω ιταλικά καταλαβαίνω βιβλιογραφία κ λίγο λογοτεχνία, δεν μιλάω όμως. Αγγλικές ταινίες λίγο πολύ όλοι καταλαβαίνουν πλέον λόγω ακούσματος. Το τι εννοουμε ως γνώση μιας γλώσσας είναι πολύ διαφορετικό ανάλογα με τις περιστάσεις. και η προφορά δεν σημαίνει κάτι, έχω ακούσει στην Αγγλία πανεπιστημιακούς διεθνούς κύρους από διάφορες χώρες με απαίσιες προφορές Αγγλικων, χειρότερες από το ανέκδοτο με τον Ιταλό κ το sun of the beach. Ο άντρας μου τη γλώσσα της χώρας που σπούδασε τη μιλάει με ευφράδεια σχεδον μητρικής, αλλά με προφορά κάπως χύμα γιατί μιλάει γρήγορα κ αυθόρμητα κ δεν ασχολείται. Την ίδια γλώσσα εγω τη μιλάω με πολύ ακριβή προφορά (γενικα μιμούμαι προφορες), αλλά δεν μπορώ να φτιάξω προτάσεις με ευκολια. Ποιος τη μιλάει καλύτερα; Επίσης την προφορά των γαλλικών, των γερμανικών, ακόμα κ των ιταλικών, την μιμούμαι πολύ καλά. την προφορά των αγγλικών δεν την πέτυχα ποτέ. ΣτηννΑγγλια διόρθωσα πολλά λάθη κ απέκτησα μια αίσθηση πιο γνήσια κ μιλάω σαφώς πιο πιστά από τον Έλληνα που όσο καλά αγγλικά κ αν ξέρει, δεν πήγε ποτέ στην Αγγλία· αλλά είναι σαφές ότι απέχω από την αυθεντική παρολο που προφανώς είναι η γλώσσα που μιλάω κ γράφω ανετότερα απ όλες τις άλλες. 

[little lamb]

@love kids Δεν με πειράζει ακριβώς το "για χρόνια", με πειράζει το "για χρόνια" με τη μορφή του φροντιστηρίου,γιατί το θυμάμαι από την εποχή μου ότι ήταν το απόλυτο χάσιμο χρόνου. Ήταν δηλαδή ταυτόχρονα και αυτό που λες "τεχνικές για τις εξετάσεις" και "για χρόνια". Δύο σε ένα. Το για χρόνια που να είναι όμως ουσιωδώς δεν με πειράζει τόσο, απλά θεωρώ ότι ένα πεντάχρονο έχει πολύ πιο χρήσιμα πράγματα να κάνει για την ηλικία του. Επίσης αλλάζει αν μιλάμε για ξένο δάσκαλο που του μιλάει μόνο στη γλώσσα κλπ κ μεγαλώνει σαν δίγλωσσο ή αν εννοουμε ότι μαθαινει απλώς χρώματα και νούμερα στα αγγλικά από τα 4, που προσωπικά το βρισκω ανούσιο και ότι δεν κερδίζει κάτι που τα μαθαίνει από μικρό.

Γενικά πάντως δεν τρελαίνομαι με τη φάση να μιλάει κάποιος μια γλώσσα σαν μητρική, πόσο μάλλον αν απλά αποφάσισε ο γονιός ποια θα είναι αυτή η γλώσσα κι επίσης σε παιδική ηλικία. Το να μάθει κάποιος παρά πολύ καλά μια γλώσσα μέσω της τριβής με αυτή (από σπουδές, δουλειά, διαμονή) είναι πολύ ωραίο. Έτσι έχει μάθει ο άντρας μου αγγλικά και γαλλικά σε επίπεδο πολυ ανώτερο από εμένα που είχα υψηλότερα πτυχία. Το να μάθει όμως εκ των προτέρων κάποια που είναι αμφίβολο αν θα του χρειαστεί (θα του χρειαστεί τόσο μα τόσο άπταιστα εννοω, γιατί ένα α' επίπεδο αγγλικών είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα χρειαστούν) δεν μου πολυαρεσει. Και είναι και λίγο δεσμευτικό κιόλας. Πολλοί επέλεξαν χώρα σπουδών ή ακόμα και αντικείμενο μεταπτυχιακου με βάση ποια γλώσσα έτυχε να ξέρουν, ενώ για εμένα το λογικό είναι το αντίθετο. Να επιλέγεις πού θες να πας και τι θες να κάνεις και μετά να μαθαίνεις την αντίστοιχη γλώσσα που σου χρειάζεται.

[Έσπερος]

πρίν από 23 λεπτά , little lamb είπε:

Του άντρα μου ο εφιάλτης είναι το μπουζούκι πάντως, χαχα!

Εμένα το βιολί για νησιώτικα. μ αρέσει να τα ακούω σαν μουσική από επαγγελματίες, απλώς το βιολί όταν είσαι αρχάριος είναι ούτως ή άλλως δοκιμασία γθα όποιον είναι γύρω σου, ποσο μάλλον να είναι κ τα νησιώτικα, που εκτός από τα γνωστά ωραία στο κάθε νησί έχουν κ τα τοπικά άσματα που εκθειάζουν τις παραλίες κ τα ξωκλήσια λες κ δεν έχει πλαστεί ομορφότερο μέρος στον κόσμο, κ δεν μπορώ να τα ακούω, με εκνευρίζει ο τοπικισμός!!! 

[love kids]

πρίν από 7 λεπτά , Έσπερος είπε:

Όσο πιο μεγάλος μαθαίνεις πιο γρήγορα, εννοώ αλλιώς κανεις μια γλώσσα ως μαθητής σχολείου κ αλλιώς ως φοιτητής. Μια χαρά τη μαθαίνεις κ μεγάλος εντατικά. (αφήνω στην άκρη το να τη μαθεις μικρός σχεδον σαν μητρική). Έτσι κ αλλιώς ο βασικός τρόπος κανονικής εκμάθησης είναι η χρήση. Όσα χαρτιά κ να εχεις, αν δεν βρεθείς σε συνθήκες κανονικής συνομιλίας στη γλώσσα, δεν είναι το ίδιο. Βέβαια υπάρχουν διαφορα επίπεδα. εγω ιταλικά καταλαβαίνω βιβλιογραφία κ λίγο λογοτεχνία, δεν μιλάω όμως. Αγγλικές ταινίες λίγο πολύ όλοι καταλαβαίνουν πλέον λόγω ακούσματος. Το τι εννοουμε ως γνώση μιας γλώσσας είναι πολύ διαφορετικό ανάλογα με τις περιστάσεις. και η προφορά δεν σημαίνει κάτι, έχω ακούσει στην Αγγλία πανεπιστημιακούς διεθνούς κύρους από διάφορες χώρες με απαίσιες προφορές Αγγλικων, χειρότερες από το ανέκδοτο με τον Ιταλό κ το sun of the beach. Ο άντρας μου τη γλώσσα της χώρας που σπούδασε τη μιλάει με ευφράδεια σχεδον μητρικής, αλλά με προφορά κάπως χύμα γιατί μιλάει γρήγορα κ αυθόρμητα κ δεν ασχολείται. Την ίδια γλώσσα εγω τη μιλάω με πολύ ακριβή προφορά (γενικα μιμούμαι προφορες), αλλά δεν μπορώ να φτιάξω προτάσεις με ευκολια. Ποιος τη μιλάει καλύτερα; Επίσης την προφορά των γαλλικών, των γερμανικών, ακόμα κ των ιταλικών, την μιμούμαι πολύ καλά. την προφορά των αγγλικών δεν την πέτυχα ποτέ. ΣτηννΑγγλια διόρθωσα πολλά λάθη κ απέκτησα μια αίσθηση πιο γνήσια κ μιλάω σαφώς πιο πιστά από τον Έλληνα που όσο καλά αγγλικά κ αν ξέρει, δεν πήγε ποτέ στην Αγγλία· αλλά είναι σαφές ότι απέχω από την αυθεντική παρολο που προφανώς είναι η γλώσσα που μιλάω κ γράφω ανετότερα απ όλες τις άλλες. 

Έχει παρέλθει πια ο μύθος του native speaker αφού οι μη φυσικοί ομιλητές των Αγγλικών είναι πιο πολλοί από τους φυσικούς. Σημασία έχει να μιλάς σωστά και να γίνεσαι κατανοητός. Η κόρη μου που μιλάει από νήπιο Αγγλικά λόγω σχολείου έχει εξαιρετική προφορά και μου αρέσει αλλά δεν το θεωρώ γενικά τόσο σημαντικό. 

[Έσπερος]

πρίν από 2 λεπτά , little lamb είπε:

Επίσης αλλάζει αν μιλάμε για ξένο που του μιλάει μόνο στη γλώσσα κλπ κ μεγαλώνει σαν δίγλωσσο ή αν εννοουμε ότι μαθαινει απλώς χρώματα και νούμερα στα αγγλικά, που προσωπικά το βρισκω ανούσιο και ότι δεν κερδίζει κάτι που τα μαθαίνει από μικρό.

Λοιπόν αυτό έχω αναρωτηθεί κ εγω τώρα που μπαίνουν τα αγγλικά στο νηπιαγωγειο. Τα οφέλη να μεγαλώσει το παιδί δίγλωσσο από γονείς ή από φροντιστή, δεν τα συζητώ. Το ποιο είναι το τόσο συγκλονιστικό όφελος να κανεις τραγουδάκια στα αγγλικά ή αριθμούς ή χρώματα, όταν είσαι νηπιο ή πρώτη, δεν μπορώ να το καταλάβω. εμπιστευομαι τους γλωσσολόγους φίλους που επιμένουν για τα οφέλη αν γίνει με μορφή παιχνιδιού από παιδαγωγό εξειδικευμένο στα παιδθα κ όχι σαν μάθημα, γιατί ακόμα κ όσοι ακούνε Κεραμεως κ βγάζουν φλύκταινες, δεν διαφωνούν με τα αγγλικά στο νηπιο απλώς δεν είναι σίγουροι για τη μέθοδο. αλλά δεν θα έλεγα ότι με τρελαίνει η ιδέα ούτε καν στην α δημοτικού που έχουν μπει. κατά τ αλλά στον γιο μου έμαθα για πλάκα να μετράει μέχρι το 10 σε αγγλικά γαλλικά γερμανικά κ ιταλικά γιατί τα πιάνει (κ τα έμαθε κ στην νταντά όσα δεν ήξερε), αλλά δεν νιώθω ότι του προσέφερα κανένα φοβερό υπόβαθρο που το έκανα...

[love kids]

πρίν από 8 λεπτά , little lamb είπε:

Δεν με πειράζει ακριβώς το "για χρόνια", με πειράζει το "για χρόνια" με τη μορφή του φροντιστηρίου,γιατί το θυμάμαι από την εποχή μου ότι ήταν το απόλυτο χάσιμο χρόνου. Ήταν δηλαδή ταυτόχρονα και αυτό που λες "τεχνικές για τις εξετάσεις" και "για χρόνια". Δύο σε ένα. Το για χρόνια που να είναι όμως ουσιωδώς δεν με πειράζει τόσο, απλά θεωρώ ότι ένα πεντάχρονο έχει πολύ πιο χρήσιμα πράγματα να κάνει για την ηλικία του. Επίσης αλλάζει αν μιλάμε για ξένο που του μιλάει μόνο στη γλώσσα κλπ κ μεγαλώνει σαν δίγλωσσο ή αν εννοουμε ότι μαθαινει απλώς χρώματα και νούμερα στα αγγλικά, που προσωπικά το βρισκω ανούσιο και ότι δεν κερδίζει κάτι που τα μαθαίνει από μικρό.

Γενικά δεν τρελαίνομαι με τη φάση να μιλάει κάποιος μια γλώσσα σαν μητρική, πόσο μάλλον αν απλά αποφάσισε ο γονιός ποια θα είναι αυτή η γλώσσα κι επίσης σε παιδική ηλικία. Το να μάθει κάποιος παρά πολύ καλά μια γλώσσα μέσω της τριβής με αυτή (από σπουδές, δουλειά, διαμονή) είναι πολύ ωραίο. Έτσι έχει μάθει ο άντρας μου αγγλικά και γαλλικά σε επίπεδο πολυ ανώτερο από εμένα που είχα υψηλότερα πτυχία. Το να μάθει όμως εκ των προτέρων κάποια που είναι αμφίβολο αν θα του χρειαστεί (θα του χρειαστεί τόσο μα τόσο άπταιστα εννοω, γιατί ένα α' επίπεδο αγγλικών είναι σχεδόν δεδομένο ότι θα χρειαστούν) δεν μου πολυαρεσει. Και είναι και λίγο δεσμευτικό κιόλας. Πολλοί επέλεξαν χώρα σπουδών ή ακόμα και αντικείμενο μεταπτυχιακου με βάση ποια γλώσσα έτυχε να ξέρουν, ενώ για εμένα το λογικό είναι το αντίθετο. Να επιλέγεις πού θες να πας και τι θες να κάνεις και μετά να μαθαίνεις την αντίστοιχη γλώσσα που σου χρειάζεται.

Έχει σημασία το πώς μαθαίνεις τη γλώσσα. Για παράδειγμα, η μέθοδος αρκετών ιδιωτικών σχολείων που πέρα από τα μαθήματα γλώσσας διδάσκουν κι άλλα μαθήματα του ωρολόγιου προγράμματος στην ξένη γλώσσα έχει καλά αποτελέσματα. Επίσης, το summer camp σε χώρα όπου μιλούν τη γλώσσα που διδάσκεται το παιδί ή ακόμη και το να πας εκεί με το παιδί μερικές εβδομάδες διακοπές έχουν πολύ καλά αποτελέσματα.