Παιδικός σταθμός και προσκόλληση

[Τίνα32]

 Καλημερα,εχω ενα κοριτσάκι  28 μηνών. Ζούμε στο εξωτερικό και περα απο εμενα την μητερα της και τον πατέρα της,δεν έχουμε καποιον αλλο. Το καλοκαίρι που πηγαίναμε σε καποια παιδική χαρα,που ηταν γονεις με παιδιά, περασε μια φαση ,που επειδη την χτυπησαν αρκετες φορες και την δαγκωσαν καποια παιδακια, ανέπτυξε φόβο με τα παιδιά (αυτο καταλαβα μονη μου) γιατι ενω ηταν δεκτική στο να πηγαίνουμε, μετα αρχισε να αμύνεται και οταν την πλησιαζαν τα τραβουσε τα ρουχα ή τα μαλλιά.  Σταματησαμε να πηγαίνουμε στη συγκεκριμένη παιδικη χαρα και αλλαξαμε μέρος, όπου εκει σιγα σιγα "προσαρμοστηκε" και επαψε να επιτίθεται στα παιδακια που ηταν κοντα της. Το θεμα μου ομως τωρα ειναι οτι..αρχισαμε παιδικο σταθμο εδω και 3 εβδομάδες.  Την πρωτη εβδομάδα, δεν εκλαψε καθόλου, επαιζε κοντα στα παιδάκια και καποιες φορες επαιξε και μαζι τους,φτιαχνοταν πυργους με τουβλάκια.  4η και 5η ημερα καναμε εναν μινι αποχωρισμο, βγαίνοντας εγω απο την αιθουσα για 15 λεπτα. Εκλαψε οταν με ειδε να μπαινω. Δεύτερη και τρίτη εβδομάδα.. απο την στιγμή που προσπαθω να μπουμε μεσα στην αίθουσα με τα παιδιά, αρχίζει να κλαίει παρα πολυ. Και αν την αφησω κατω ,αρχίζει παλι τραβάει τα παιδάκια. Αν καταφερουμε να την ηρεμήσουμε, γινεται μονο στην αλλη αιθουσα όπου εκεί ειναο το γυμναστήριο και δεν υπάρχουν αλλα παιδιά παρα μονο ο υπεύθυνος της κ εγω. Απο την νεα εβδομάδα, θα αρχισει ο υπεύθυνος να ερχεται στο σπιτι μας ,να προσεγγίσει τονθεμα διαφορετικα,μαθαίνοντας η μικρη μου να αλληλεπιδρά μαζι του και κανοντας την να νιώθει ασφάλεια. (Δεν ξερω τι θα καταφέρουμε ετσι,βασει οτι το θεμα το εχει με τα παιδια στον παιδικο και οχι τοσο με τους ιδιους τους παιδαγωγούς αν κρινω οτι μαζί τους παιζει εκει οταν ειναι ήρεμη) εχω κι εγω μεγαλο αγχος με ολο αυτό ,και με τον τροπο που αντιδρα,γιατι την πρωτη εβδομάδα ναι μεν ηταν σφιγμένη ,αλλα μπορουσε να παιξει στον ιδιο χωρο με τα υπόλοιπα παιδακια. Επισης στο σπιτι πλεον,οσο παιζει θέλει να ειμαι κυριολεκτικά στα ποδια της,δεν μπορω να κουνησω ουτε μισο εκατοστό.  Δεν μπορω να παω στο μπανιο, γιατι κλαιει. Αν τρωει η βλέπει καποιο παιδικό στην τηλεόραση, μπορεί να κατσει μονη της. Μου ειπε ο υπεύθυνος της οτι εχει τρομερό αγχος ,ανασφάλεια κ φοβο εκει. Στο σπιτι δεν αρνηθηκε καμια φορα να παμε στον παιδικό.  Οταν πηγαινουμε και οταν φεύγουμε, τους χαιρετάει όλους, στέλνει φιλακια..ακομα χαιρετάει και τα παιδάκια.  Συγνώμη για το μεγαλο κείμενο. Δεν ξερω πως να το διαχειριστώ..

[Iris89]

Τίνα, είναι πολύ ενδιαφέρον το θέμα που έθεσες. Είμαι σχεδόν στην ίδια κατάσταση. Κ εμείς ζούμε στο εξωτερικό και, εκτός από εμάς τους γονείς του, ο γιος μου (25 μηνών) δεν έχει επαφή με άλλα μέλη της οικογένειας. Παιδάκια ευτυχώς έχουμε εδώ στη γειτονιά, αλλά κ εγώ βλέπω ότι είναι πολύ προσκολλημένος επάνω μου. Όταν παίζει με τα άλλα παιδάκια στην παιδική χαρά, συνέχεια με κοιτάζει να δει που είμαι. Κ εμένα κλαίει όταν λείπω από το δωμάτιο. Όταν βέβαια λείπω από το σπίτι και είναι με μια κυρία που τον προσέχει πότε πότε, κλαίει κανένα 10λεπτο πολύ γοερά και μετά σταματάει. Αν θέλεις την γνώμη μου, βλέποντας και από άλλα παιδάκια και επειδή θυμάμαι και τον αδερφό μου σε αυτή  την ηλικία που ήταν πολύ μικρότερός μου, τα παιδάκια περνούν τέτοιες φάσεις, αλλά μετά πιο μεγάλα μόνα τους πάλι απογαλακτίζονται και αποζητούν άλλα παιδάκια, αλλά θέλει υπομονή. Ίσως να είναι και κάπως περίεργο που δεν καταλαβαίνουν και την γλώσσα των άλλων παιδιών ή τι τους λένε οι μεγάλοι. Έχουμε κ αυτό εμείς οι ξενιτεμένοι γονείς τώρα. Εμείς από Σεπτέμβρη λέμε να τον στείλουμε στον παιδικό.

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, Τίνα32 είπε:

 Καλημερα,εχω ενα κοριτσάκι  28 μηνών. Ζούμε στο εξωτερικό και περα απο εμενα την μητερα της και τον πατέρα της,δεν έχουμε καποιον αλλο. Το καλοκαίρι που πηγαίναμε σε καποια παιδική χαρα,που ηταν γονεις με παιδιά, περασε μια φαση ,που επειδη την χτυπησαν αρκετες φορες και την δαγκωσαν καποια παιδακια, ανέπτυξε φόβο με τα παιδιά (αυτο καταλαβα μονη μου) γιατι ενω ηταν δεκτική στο να πηγαίνουμε, μετα αρχισε να αμύνεται και οταν την πλησιαζαν τα τραβουσε τα ρουχα ή τα μαλλιά.  Σταματησαμε να πηγαίνουμε στη συγκεκριμένη παιδικη χαρα και αλλαξαμε μέρος, όπου εκει σιγα σιγα "προσαρμοστηκε" και επαψε να επιτίθεται στα παιδακια που ηταν κοντα της. Το θεμα μου ομως τωρα ειναι οτι..αρχισαμε παιδικο σταθμο εδω και 3 εβδομάδες.  Την πρωτη εβδομάδα, δεν εκλαψε καθόλου, επαιζε κοντα στα παιδάκια και καποιες φορες επαιξε και μαζι τους,φτιαχνοταν πυργους με τουβλάκια.  4η και 5η ημερα καναμε εναν μινι αποχωρισμο, βγαίνοντας εγω απο την αιθουσα για 15 λεπτα. Εκλαψε οταν με ειδε να μπαινω. Δεύτερη και τρίτη εβδομάδα.. απο την στιγμή που προσπαθω να μπουμε μεσα στην αίθουσα με τα παιδιά, αρχίζει να κλαίει παρα πολυ. Και αν την αφησω κατω ,αρχίζει παλι τραβάει τα παιδάκια. Αν καταφερουμε να την ηρεμήσουμε, γινεται μονο στην αλλη αιθουσα όπου εκεί ειναο το γυμναστήριο και δεν υπάρχουν αλλα παιδιά παρα μονο ο υπεύθυνος της κ εγω. Απο την νεα εβδομάδα, θα αρχισει ο υπεύθυνος να ερχεται στο σπιτι μας ,να προσεγγίσει τονθεμα διαφορετικα,μαθαίνοντας η μικρη μου να αλληλεπιδρά μαζι του και κανοντας την να νιώθει ασφάλεια. (Δεν ξερω τι θα καταφέρουμε ετσι,βασει οτι το θεμα το εχει με τα παιδια στον παιδικο και οχι τοσο με τους ιδιους τους παιδαγωγούς αν κρινω οτι μαζί τους παιζει εκει οταν ειναι ήρεμη) εχω κι εγω μεγαλο αγχος με ολο αυτό ,και με τον τροπο που αντιδρα,γιατι την πρωτη εβδομάδα ναι μεν ηταν σφιγμένη ,αλλα μπορουσε να παιξει στον ιδιο χωρο με τα υπόλοιπα παιδακια. Επισης στο σπιτι πλεον,οσο παιζει θέλει να ειμαι κυριολεκτικά στα ποδια της,δεν μπορω να κουνησω ουτε μισο εκατοστό.  Δεν μπορω να παω στο μπανιο, γιατι κλαιει. Αν τρωει η βλέπει καποιο παιδικό στην τηλεόραση, μπορεί να κατσει μονη της. Μου ειπε ο υπεύθυνος της οτι εχει τρομερό αγχος ,ανασφάλεια κ φοβο εκει. Στο σπιτι δεν αρνηθηκε καμια φορα να παμε στον παιδικό.  Οταν πηγαινουμε και οταν φεύγουμε, τους χαιρετάει όλους, στέλνει φιλακια..ακομα χαιρετάει και τα παιδάκια.  Συγνώμη για το μεγαλο κείμενο. Δεν ξερω πως να το διαχειριστώ..

 

Υπάρχει οποιαδήποτε εναλλακτική; Babysitter, εργασία από το σπίτι, άδεια άνευ αποδοχών, συγγενής να έρθει να βοηθήσει; 

[Belmar]

Ίσως θα ήταν καλό να μπορεί ν αέρθει σε επαφή με άλλα παιδάκια σε ελεγχόμενο περιβάλλον πχ από δικούς σας φίλους με παιδιά ώστε να μην τα φοβάται πλέον.

[Τίνα32]

Just now, Belmar είπε:

Ίσως θα ήταν καλό να μπορεί ν αέρθει σε επαφή με άλλα παιδάκια σε ελεγχόμενο περιβάλλον πχ από δικούς σας φίλους με παιδιά ώστε να μην τα φοβάται πλέον.

Καλησπέρα, δεν έχουμε αλλα παιδάκια που να μπορεί η μικρή μου να ερθει σε επαφη . Και αυτό ειναι το μεγαλο μας θέμα. Η μονη επαφη με παιδακια ηταν σε παιδική χαρα που εκεί υπήρχαν περιστατικά που την χτυπησαν την δαγκωσαν κτλ και αρχισε να τα φοβαται πολυ. 

[Τίνα32]

19 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Υπάρχει οποιαδήποτε εναλλακτική; Babysitter, εργασία από το σπίτι, άδεια άνευ αποδοχών, συγγενής να έρθει να βοηθήσει; 

Δεν δουλεύω εγω ,μονο ο σύζυγος.  

[Τίνα32]

20 ώρες πρίν, Iris89 είπε:

Τίνα, είναι πολύ ενδιαφέρον το θέμα που έθεσες. Είμαι σχεδόν στην ίδια κατάσταση. Κ εμείς ζούμε στο εξωτερικό και, εκτός από εμάς τους γονείς του, ο γιος μου (25 μηνών) δεν έχει επαφή με άλλα μέλη της οικογένειας. Παιδάκια ευτυχώς έχουμε εδώ στη γειτονιά, αλλά κ εγώ βλέπω ότι είναι πολύ προσκολλημένος επάνω μου. Όταν παίζει με τα άλλα παιδάκια στην παιδική χαρά, συνέχεια με κοιτάζει να δει που είμαι. Κ εμένα κλαίει όταν λείπω από το δωμάτιο. Όταν βέβαια λείπω από το σπίτι και είναι με μια κυρία που τον προσέχει πότε πότε, κλαίει κανένα 10λεπτο πολύ γοερά και μετά σταματάει. Αν θέλεις την γνώμη μου, βλέποντας και από άλλα παιδάκια και επειδή θυμάμαι και τον αδερφό μου σε αυτή  την ηλικία που ήταν πολύ μικρότερός μου, τα παιδάκια περνούν τέτοιες φάσεις, αλλά μετά πιο μεγάλα μόνα τους πάλι απογαλακτίζονται και αποζητούν άλλα παιδάκια, αλλά θέλει υπομονή. Ίσως να είναι και κάπως περίεργο που δεν καταλαβαίνουν και την γλώσσα των άλλων παιδιών ή τι τους λένε οι μεγάλοι. Έχουμε κ αυτό εμείς οι ξενιτεμένοι γονείς τώρα. Εμείς από Σεπτέμβρη λέμε να τον στείλουμε στον παιδικό.

Καλησπέρα Ιris,εμεις εδω γειτονιά δεν εχουμε παιδάκια μικρά, ενα κοριτσάκι που ερχόταν σπιτι μας που μενει απο κατω (10 ετων) ξεκινησε να ερχεται απο την πρωτη μερα που μετακομισε απο κατω.. η μικρη μου τρελαθηκε απο την χαρα της, της εδινε τα παιχνιδια της και την παρακαλούσε να παιξει μαζι της ,η μεγαλη όμως, ερχοταν εδω και μοθ ζητούσε να ανοιξω τηλεόραση, ή να παιξει στον υπολογιστή.  Ή εφερνε ενα ηχειο με μουσική και χόρευε, η δικια μου αρχισε στεναχωριοταν παρα πολυ ,που της εδινε τα παιχνίδια και η μεγαλη τα πετουσε παραδίπλα, χωρις να της δινει την παραμικρη σημασια. Μονο την πρώτη μερα ασχολήθηκε μαζι της.  (Παραπονο δικο μου πιο πολυ) βεβαια σταμάτησε να ανεβαίνει λογο του κορονοιου. Στην παιδική χαρα που πηγαίναμε οπου ειχε παιδακια πολλα,την χτυπησαν ,την δαγκωσαν ,σαν μικρή που ηταν η δικια μου, δεν την αφηναν να κανει τσουληθρα.  Εκει η μικρη μου ,αρχισε να αμυνεται βγάζοντας επιθετικοτητα. Δεν ηξερε πιο πριν ,οτι "σηκώνουμε χερι". Το εμαθε ,και το εκανε . Δυστυχώς.  Το θέμα ειναι οτι και στο σπιτι αν οποιοσδήποτε ειναι να ερθει η μικρη αρχιζει κλαιει. Δεν θέλει κανεναν . Σημερα ηρθε ο υπεύθυνος του παιδικού σταθμού  και εκλαιγε επι ωρα ,δλδ μεχρι που εφυγε. Ενω οταν τον ειδαμε απο το παράθυρο γελούσε.  Και στον παιδικο αρχιζει κλαιει μολις παμε να μπουμε στην αίθουσα με τα παιδιά.  Πριν ειναι πολυ κεφάτη.  Ξεκιναει με χαρα απο το σπιτι,και οταν φτάνουμε τους χαιρετάει όλους, βγαζει μπουφαν σκουφι, της βαζουν τα παντοφλακια κ ειναι καλα. Μολις κάνουμε να μπουμε στην ταξη,γινεται αλλο παιδι. Μου ειπαν ότι ενα να φταιει κ οτι αλλαξε 3 δασκάλους σε 3 εβδομάδες ,ενω την πρώτη εβδομάδα ,εφτασε να παιζει μαζι με τα παιδάκια.  Χωρις να κλαψει η να δυσανασχετεί.  Ισα ισα της αρεσε ,ηταν μαζεμένη βέβαια..αλλα επαιζε. Επισης μου είπαν οτι παιζει ρολο οτι κ εγω ειμαι στρεσαρισμενη,με ολο αυτο και της το μεταφέρω.  Οτι φοβαται τον κοσμο και γενικα οταν βγαίνει απο την ρουτινα της ,δλδ τ σπιτι με την μαμα κ τον μπαμπα. Και στεναχωριέμαι και ψαχνω βρω λαθη που εκανα, μήπως μπορεσω μα διορθωσω κατι.

[Μαρή Κλαίρ(η)]

Καλησπέρα σας. Είμαι υπεύθυνη παιδικού σταθμου, εδώ και κάποια χρόνια. Από την εμπειρία μου θα σας πω το εξής: το άγχος μεταδίδεται. Όσο εσείς είστε αγχωμένη για τον αποχωρισμό σας, άλλο τόσο θα είναι και το παιδι. Και είναι λογικό. Φευγει απο την αγκαλιά και την ασφάλεια των Φροντιστών του (κυρίως της μαμάς) και πηγαινει σε ένα μέρος που δεν ξέρει κανέναν. Επιπλεον, από το κέντρο της προσοχης που είναι στο σπιτι, γίνεται ένα απο τα πολλα παιδια του σχολείου. Είναι πολυ φυσιολογικές οι αντιδράσεις αυτές. Και κάτι πολυ κλισέ.. Κάθε παιδι θέλει το χρόνο του. Καποια παιδια αργουν να προσαρμοστουν συγκριτικά με τα υπολοιπα. Δώστε χρόνο και χαλαρώστε. Θα προσαρμοστει και μετά δε θα πιστευετε στα μάτια σας. Θα μάθει να παίζει και να αλληλεπιδρά με τα παιδια με τον καιρό. 

 

 

 

Από την στιγμή που αντιλαμβάνεται, μπορείτε να συζητήσετε με το παιδί και να του εξηγήσετε τι προκειται να συμβεί. Θα μείνεις στο σχολείο για λίγη ώρα κι εγώ δε θα αργήσω να έρθω να σε παρω. Να είστε σταθερή σε όσα λέτε. Τα παιδιά μπορουν να καταλάβουν τα συναισθήματά μας. Δικη μου συμβουλή να το χαιρετάτε στην είσοδο του σχολείου και αν μπορείτε να μην εισέρχεστε στο χώρο του. Να γονατιζετε μπροστά του, να του δίνετε ένα φιλί και να είστε ήρεμη. 

 

 

[ΑΡΓΚ]

14 ώρες πρίν, Τίνα32 είπε:

Δεν δουλεύω εγω ,μονο ο σύζυγος.  

 

Ε; Τότε γιατί να υπομένει το μωρό ένα τέτοιο βασανιστήριο; Σίγουρα δεν κερδίζει κάτι, πέραν από το να δυσκολευτεί η προσαρμογή του στην υποχρεωτική εκπαίδευση όταν έρθει η ώρα, και ένα τεράστιο άγχος εσείς.

Κάποια παιδιά είναι έτοιμα για σχολείο σε μικρή ηλικία, τα περισσότερα όχι. 

[vtgian]

H προσκόλληση που περιγράφετε είναι εντελώς αναμενόμενη από ένα παιδί 2 έως 3 ετών. Μέχρι εκείνη την ηλικία, τα παιδιά χρειάζονται ένα βασικό πρόσωπο αναφοράς (φροντιστή) που θα τα κάνει να νιώσουν ασφάλεια. Η όποια επιθετικότητα βγάζει είναι αποτέλεσμα της ανασφάλειας που νιώθει. Αυτό προσπαθεί να πετύχει και ο υπεύθυνος που έρχεται σπίτι σας, να κερδίσει την εμπιστοσύνη της. Είναι όντως αρνητικό ότι άλλαξε τόσες δασκάλες, στη διάρκεια προσαρμογής τα νήπια θέλουν σταθερούς φροντιστές και συνήθως "δένονται" με έναν δάσκαλο.

Η ανάγκη διάδρασης με άλλα παιδιά ξεκινά πάνω κάτω μετά τα 3 (άλλα είναι έτοιμα νωρίτερα, άλλα αργότερα). Μέχρι τότε δεν παίζουν μαζί τα παιδιά, υπό την έννοια της διάδρασης, αλλά παράλληλα. Η επαφή με το 10χρονο έτσι και αλλιώς δεν θα μπορούσε να είναι πολύ εποικοδομητική εκτός και αν το άλλο παιδάκι ήθελε να παίξει φροντίζοντας ένα μικρότερο. 

Για να αναπτύξετε την κοινωνικοποίησή του σε αυτή την ηλικία χρειάζεται ελεγχόμενο περιβάλλον. Π.χ. μια βόλτα και παιχνίδι με ένα παιδάκι μόνο, παρόμοιας ηλικίας, και με ενεργή τη δική σας συμμετοχή. Σε παιδική χαρά θα πρέπει να είστε συνέχεια μαζί της και να προλαβαίνετε τις επιθέσεις. Στη θέση σας θα ξαναπροσπαθούσα στη παιδική χαρά (εφόσον δεν έχετε άλλο κύκλο) και αν σας παίρνει, θα προσπαθούσα να γνωρίσω άλλες μαμάδες με παιδάκια παρόμοιας ηλικίας, επιδιώκοντας περιορισμένες επαφές. Αυτό έκανα και εγώ με τη δική μου κόρη (δεν ήταν επιθετική αλλά πολύ ανασφαλής).

Ισχύει ότι το άγχος σας μεταφέρεται, αλλά επίσης ισχύει ότι σε αυτή την ηλικία το νήπιο δεν έχει ανάγκη το δομημένο περιβάλλον του παιδικού σταθμού/day care αλλά το ασφαλές πλαίσιο. Τα περισσότερα παιδάκια που ξέρω, από τα 3,5 και μετά ήταν έτοιμα να μπουν σε σχολικό περιβάλλον και όσα έδειχναν να δυσκολεύονται, ναι εκεί η σταθερότητα της μαμάς ή του μπαμπά, τα βοηθούσε. Το τονίζω ωστόσο ότι στα ανασφαλή παιδιά, με έντονη προσκόλληση, χρειάζεται πολύ προσπάθεια και από τον νέο φροντιστή για να "ξεκλειδώσει" το παιδάκι, να νιώσει ασφαλές και στη συνέχεια να μπορέσει να ενσωματωθεί στο νέο περιβάλλον. 

[Yovanna]

Θα συμφωνήσω με Αργκ και vtgian. Αντιλαμβάνομαι ότι θες το παιδί να κοινωνικοποιηθεί, πιθανότατα να θες/χρειάζεσαι και λίγο προσωπικό χρόνο για εσένα, απόλυτα κατανοητό και αυτό. Και για εμένα καλά έκανες και το δοκίμασες, όμως εφόσον το παιδί στρεσάρεται τόσο , και έχουν περάσει ήδη 3 βδομάδες (δεν είναι μια βδομάδα δηλαδή), και υπάρχει η δυνατότητα να κάτσει σπίτι, μήπως να το αφήνατε για φέτος και να ξεκινήσετε πάλι τον Σεπτέμβρη. Θα δεις ότι το παιδί θα είναι πολύ πιο ώριμο τότε. Δεν σημαίνει ότι θα είναι μέσα στην τρελή χαρά ή ότι δεν θα βγάλει ανασφάλεια, θα του είναι όμως  πιο εύκολο να το διαχειριστεί τότε. 'Εχει μεγάλη διαφορά το παιδί 2 χρονών με το παιδί τριών. Τώρα αν για κάποιο λόγο δεν θες να σταματήσει, ίσως θα ήταν καλό αρχικά να πηγαίνει για λίγο, μέχρι να αρχίσει να προσαρμόζεται και να ακολουθήσεις και τις συμβουλές τις Μαρή Κλαίρης!

[Iris89]

21 hours ago, Τίνα32 said:

Καλησπέρα Ιris,εμεις εδω γειτονιά δεν εχουμε παιδάκια μικρά, ενα κοριτσάκι που ερχόταν σπιτι μας που μενει απο κατω (10 ετων) ξεκινησε να ερχεται απο την πρωτη μερα που μετακομισε απο κατω.. η μικρη μου τρελαθηκε απο την χαρα της, της εδινε τα παιχνιδια της και την παρακαλούσε να παιξει μαζι της ,η μεγαλη όμως, ερχοταν εδω και μοθ ζητούσε να ανοιξω τηλεόραση, ή να παιξει στον υπολογιστή.  Ή εφερνε ενα ηχειο με μουσική και χόρευε, η δικια μου αρχισε στεναχωριοταν παρα πολυ ,που της εδινε τα παιχνίδια και η μεγαλη τα πετουσε παραδίπλα, χωρις να της δινει την παραμικρη σημασια. Μονο την πρώτη μερα ασχολήθηκε μαζι της.  (Παραπονο δικο μου πιο πολυ) βεβαια σταμάτησε να ανεβαίνει λογο του κορονοιου. Στην παιδική χαρα που πηγαίναμε οπου ειχε παιδακια πολλα,την χτυπησαν ,την δαγκωσαν ,σαν μικρή που ηταν η δικια μου, δεν την αφηναν να κανει τσουληθρα.  Εκει η μικρη μου ,αρχισε να αμυνεται βγάζοντας επιθετικοτητα. Δεν ηξερε πιο πριν ,οτι "σηκώνουμε χερι". Το εμαθε ,και το εκανε . Δυστυχώς.  Το θέμα ειναι οτι και στο σπιτι αν οποιοσδήποτε ειναι να ερθει η μικρη αρχιζει κλαιει. Δεν θέλει κανεναν . Σημερα ηρθε ο υπεύθυνος του παιδικού σταθμού  και εκλαιγε επι ωρα ,δλδ μεχρι που εφυγε. Ενω οταν τον ειδαμε απο το παράθυρο γελούσε.  Και στον παιδικο αρχιζει κλαιει μολις παμε να μπουμε στην αίθουσα με τα παιδιά.  Πριν ειναι πολυ κεφάτη.  Ξεκιναει με χαρα απο το σπιτι,και οταν φτάνουμε τους χαιρετάει όλους, βγαζει μπουφαν σκουφι, της βαζουν τα παντοφλακια κ ειναι καλα. Μολις κάνουμε να μπουμε στην ταξη,γινεται αλλο παιδι. Μου ειπαν ότι ενα να φταιει κ οτι αλλαξε 3 δασκάλους σε 3 εβδομάδες ,ενω την πρώτη εβδομάδα ,εφτασε να παιζει μαζι με τα παιδάκια.  Χωρις να κλαψει η να δυσανασχετεί.  Ισα ισα της αρεσε ,ηταν μαζεμένη βέβαια..αλλα επαιζε. Επισης μου είπαν οτι παιζει ρολο οτι κ εγω ειμαι στρεσαρισμενη,με ολο αυτο και της το μεταφέρω.  Οτι φοβαται τον κοσμο και γενικα οταν βγαίνει απο την ρουτινα της ,δλδ τ σπιτι με την μαμα κ τον μπαμπα. Και στεναχωριέμαι και ψαχνω βρω λαθη που εκανα, μήπως μπορεσω μα διορθωσω κατι.

 

Τίνα, είναι σαν να διαβάζω πράγματα που σκέφτομαι κ εγώ. Κ εγώ πέφτω στο λάθος να αναζητώ τι... φοβερά και τρομερά λάθη και παραλείψεις έκανα. Πραγματικά όμως δεν νομίζω ότι έχουμε κάνει κάποιο λάθος. Ίσα ίσα προσπαθούμε για το καλύτερο σε δύσκολες συνθήκες: δεν έχουμε καμία βοήθεια ούτε από οικογένεια, ούτε από φίλους και γενικά λείπει από την ζωή μας η πολύτιμη παρουσία τους. Κ εμένα ο σύζυγός μου δουλεύει πολλές ώρες και το παιδί είναι τις περισσότερες ώρες μαζί μου. Μου φαίνεται λογικό, αφού έτσι είναι οι συνθήκες, τα παιδιά μας να αποζητούν εμάς κατά βάση. Κ εμένα ο δικός μου, όταν είχαμε πάει το καλοκαίρι στους γονείς μου, δεν του άρεσε που έβλεπε άγνωστους ανθρώπους να μπαίνουν στο σπίτι και έκλαιγε πολύ. Να σου πω όμως ένα tip που έκανα και δούλεψε. Βρες ένα είδος παιχνιδιού που της αρέσει (π.χ. ο δικός μου τρελαίνεται για αεροπλανάκια) και πάρε ένα-δυο τέτοια μικρά φθηνά (που να μην τα ξέρει) και όταν έρθει κάποιος δώσε του ένα από αυτά, δήθεν ότι της το έφερε δώρο. Κ ο δικός μου έβλεπε τα αεροπλανάκια που του έφεραν οι θείες μου, έπαιζαν έτσι μαζί του και σιγά σιγά τις δέχτηκε.  

 

Επίσης, δεν ξέρω πόσο καταλαβαίνουν τα παιδιά την ξένη γλώσσα. Απορώ πραγματικά. Στα Ελληνικά ο μικρός μου καταλαβαίνει σχεδόν τα πάντα πια. Το αυτί του ακούει Αγγλικά παντού γύρω γύρω, αλλά πέρα από το hello/bye-bye δεν καταλαβαίνει κάτι άλλο (φαντάζομαι δλδ). Οπότε κ η μικρή σου θέλει πιο πολύ χρόνο ώστε κάποιος τρίτος που μιλάει την ξένη γλώσσα να κερδίσει την εμπιστοσύνη της με διάφορους τρόπους (με την παρουσία, το χαμόγελο, τις κινήσεις του κλπ), αφού δεν μπορεί να καταλάβει τα περισσότερα από όσα της λέει. 

[Belmar]

On 11/23/2020 at 6:29 PM, Τίνα32 said:

Καλησπέρα, δεν έχουμε αλλα παιδάκια που να μπορεί η μικρή μου να ερθει σε επαφη . Και αυτό ειναι το μεγαλο μας θέμα. Η μονη επαφη με παιδακια ηταν σε παιδική χαρα που εκεί υπήρχαν περιστατικά που την χτυπησαν την δαγκωσαν κτλ και αρχισε να τα φοβαται πολυ. 

 

Είναι και δύσκολα τωρα με τον κορονοϊό... έχετε φιλικά παιδάκια που θα μπορούσατε να κανετε τουλάχιστον βιντεοκλήση;

[Τίνα32]

On 23/11/2020 at 6:43 ΜΜ, Μαρή Κλαίρ(η) είπε:

Καλησπέρα σας. Είμαι υπεύθυνη παιδικού σταθμου, εδώ και κάποια χρόνια. Από την εμπειρία μου θα σας πω το εξής: το άγχος μεταδίδεται. Όσο εσείς είστε αγχωμένη για τον αποχωρισμό σας, άλλο τόσο θα είναι και το παιδι. Και είναι λογικό. Φευγει απο την αγκαλιά και την ασφάλεια των Φροντιστών του (κυρίως της μαμάς) και πηγαινει σε ένα μέρος που δεν ξέρει κανέναν. Επιπλεον, από το κέντρο της προσοχης που είναι στο σπιτι, γίνεται ένα απο τα πολλα παιδια του σχολείου. Είναι πολυ φυσιολογικές οι αντιδράσεις αυτές. Και κάτι πολυ κλισέ.. Κάθε παιδι θέλει το χρόνο του. Καποια παιδια αργουν να προσαρμοστουν συγκριτικά με τα υπολοιπα. Δώστε χρόνο και χαλαρώστε. Θα προσαρμοστει και μετά δε θα πιστευετε στα μάτια σας. Θα μάθει να παίζει και να αλληλεπιδρά με τα παιδια με τον καιρό. 

 

 

 

Από την στιγμή που αντιλαμβάνεται, μπορείτε να συζητήσετε με το παιδί και να του εξηγήσετε τι προκειται να συμβεί. Θα μείνεις στο σχολείο για λίγη ώρα κι εγώ δε θα αργήσω να έρθω να σε παρω. Να είστε σταθερή σε όσα λέτε. Τα παιδιά μπορουν να καταλάβουν τα συναισθήματά μας. Δικη μου συμβουλή να το χαιρετάτε στην είσοδο του σχολείου και αν μπορείτε να μην εισέρχεστε στο χώρο του. Να γονατιζετε μπροστά του, να του δίνετε ένα φιλί και να είστε ήρεμη. 

 

 

Καλημέρα σας. Να σας πω οτι δεν φτάσαμε ακομα στον αποχωρισμο,περα απο ορισμενες φορες απο 15 λεπτα. Ειμαι μεσα στην αίθουσα μαζι της. Υποτίθεται ετσι, μενοντας μαζι της για ενα διαστημα κ φεύγοντας σιγα σιγα θα ειναι πιο εύκολη η προσαρμογή. Υποτίθεται. 

[Τίνα32]

21 ώρες πρίν, Yovanna είπε:

Θα συμφωνήσω με Αργκ και vtgian. Αντιλαμβάνομαι ότι θες το παιδί να κοινωνικοποιηθεί, πιθανότατα να θες/χρειάζεσαι και λίγο προσωπικό χρόνο για εσένα, απόλυτα κατανοητό και αυτό. Και για εμένα καλά έκανες και το δοκίμασες, όμως εφόσον το παιδί στρεσάρεται τόσο , και έχουν περάσει ήδη 3 βδομάδες (δεν είναι μια βδομάδα δηλαδή), και υπάρχει η δυνατότητα να κάτσει σπίτι, μήπως να το αφήνατε για φέτος και να ξεκινήσετε πάλι τον Σεπτέμβρη. Θα δεις ότι το παιδί θα είναι πολύ πιο ώριμο τότε. Δεν σημαίνει ότι θα είναι μέσα στην τρελή χαρά ή ότι δεν θα βγάλει ανασφάλεια, θα του είναι όμως  πιο εύκολο να το διαχειριστεί τότε. 'Εχει μεγάλη διαφορά το παιδί 2 χρονών με το παιδί τριών. Τώρα αν για κάποιο λόγο δεν θες να σταματήσει, ίσως θα ήταν καλό αρχικά να πηγαίνει για λίγο, μέχρι να αρχίσει να προσαρμόζεται και να ακολουθήσεις και τις συμβουλές τις Μαρή Κλαίρης!

Καλημέρα, η πρωτη εβδομάδα στον παιδικό, ηταν ονειρική.  Επαιζε με τα παιχνίδια, εκατσε στο χαλι και επαιζε και μαζι με υπόλοιπα παιδακια, φτιάχνοντας πυργους με τουβλάκια.  Δεύτερη κ Τρίτη εβδομάδα ηταν που εκλαιγε κ δεν ηθελε να μπει στην ταξη της. Θέλει να πηγαίνει μονο στην αιθουσα που ειναι καποια παιχνιδια και χωρις παιδάκια.  Κανανε λαθη κ απο τον παιδικο , της αλλαζανε διαρκως παιδαγωγούς, την αλλαξανε και ταξη.μεχρι που εφτασε να ασχολείται μαζι της ο υπεύθυνος του παιδικού γιατι δεν ειχαν προσωπικό. Γενικα δεν την αφησαν να "δεθεί " με εναν φροντιστή.  Πραγμα που της δημιούργησε ανασφάλεια παραπάνω.  Εμεις ο λογος που θέλαμε να παει παιδικο,ειναι οτι για καποιες ωρες τουλάχιστον ,τα πρωινα να περνάει δημιουργικά, μαθαίνοντας καινούρια πράγματα και την καινούρια γλωσσα , κανουν και προετοιμασία για τις πρωτες ταξεις του σχολείο στον παιδικό.. και καταφερει να παει θα παω κι εγω σχολείο για να μαθω την γλωσσα να παρω το πτυχίο που χρειάζομαι.  

[Τίνα32]

On 24/11/2020 at 11:02 ΠΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Ε; Τότε γιατί να υπομένει το μωρό ένα τέτοιο βασανιστήριο; Σίγουρα δεν κερδίζει κάτι, πέραν από το να δυσκολευτεί η προσαρμογή του στην υποχρεωτική εκπαίδευση όταν έρθει η ώρα, και ένα τεράστιο άγχος εσείς.

Κάποια παιδιά είναι έτοιμα για σχολείο σε μικρή ηλικία, τα περισσότερα όχι. 

Καλημέρα, προς Θεου δεν είχαμε τέτοιο σκοπό . Η πρώτη βδομαδα της ,ηταν πολυ καλη. Δεν εκλαιγε, επαιζε μονη της ,επαιζε και με τα παιδάκια. Της αλλάξανε, πολλους παιδαγωγούς, ταξη,που ηταν ενα μειον(πολλα μειον  για ενα παιδι στην διάρκεια της προσαρμογής, ποσο μαλλον σε ενα παιδι που εχει μια τάση να αγχώνεται και να στρεσάρεται λίγο περισσότερο, το ηξεραν αυτο απο την αρχή)πφφ

[Συντονιστής Περιεχομένου]

Γειά σας

δείτε αυτό το άρθρο

https://parents.org.gr/2009/09/03/mama-ti-ine-o-pedikos-stathmos-ti-na-pite-sto-pedi-sas-gia-na-to-proetimasete/

 

και αυτό

 

 

https://parents.org.gr/2015/10/04/proti-imera-choris-tin-mama-sto-nipiagogiopediko-stathmo/

 

ευχαριστούμε 

[ΑΡΓΚ]

On 25/11/2020 at 3:01 ΜΜ, Τίνα32 είπε:

Καλημέρα, προς Θεου δεν είχαμε τέτοιο σκοπό . Η πρώτη βδομαδα της ,ηταν πολυ καλη. Δεν εκλαιγε, επαιζε μονη της ,επαιζε και με τα παιδάκια. Της αλλάξανε, πολλους παιδαγωγούς, ταξη,που ηταν ενα μειον(πολλα μειον  για ενα παιδι στην διάρκεια της προσαρμογής, ποσο μαλλον σε ενα παιδι που εχει μια τάση να αγχώνεται και να στρεσάρεται λίγο περισσότερο, το ηξεραν αυτο απο την αρχή)πφφ

Mα εννοείται ότι δεν θέλετε να παιδέψετε το μωρό. Αλλά είναι μικρό και για λόγους που δεν μπορείτε να ελέγξετε εσείς, τα πράγματα πήγαν αρκετά στραβά. Δεν κερδίζει κάτι από αυτό. Τα μωρά σε αυτή την ηλικία δεν παίζουν ακόμη μαζί, δεν ευχαριστιούνται την παρέα άλλων μωρών και περνούν καλύτερα με έναν φροντιστή. Το είδες και μόνη ότι ενθουσιάστηκε με το μεγαλύτερο κορίτσι, που για το μωρό σου δεν ήταν ένα παιδί, αλλά ένας νέος μεγάλος άνθρωπος που άξιζε να του κινήσει την προσοχή. Τα μωρά μαθαίνουν και κοινωνικοποιούνται από τη βόλτα στο μπακάλικο, την καλημέρα στο γείτονα. Εννοείται ότι αν υπάρχει ανάγκη, θα ψάξεις πώς θα γίνει ομαλά μία ένταξη σε σχολικό περιβάλλον, αλλά αν δεν υπάρχει ανάγκη, κράτησε το παιδί στο σπίτι για φέτος. Του χρόνου θα είναι πιο έτοιμο και μπορεί το καλοκαίρι να παίζει στην παιδική με άλλα παιδάκια, εννοείται με πολύ στενή επίβλεψη δική σου, για να προλάβεις σηκωμένα χεράκια και δαγκωματιές, πριν καν συμβούν.