Θετικές προσεγγίσεις

[student]

Θέλω να ανοίξω αυτό το τόσο σημαντικό κατ εμέ θέμα για το τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαμε να εστιάσουμε περισσοτερο στα θετικά και όχι τόσο στα αρνητικά σχόλια, παρατηρήσεις κλπ. που κάνουμε καθημερινα στα παιδιά μας καθώς και στους ανθρώπους μας. 

 

Γι αυτό το θέμα με ενέπνευσε μια γνωστή Κυρία η οποία υποστηρίζει την καλή επίδραση που έχουν τα θετικά λόγια σε σχέση με τα αρνητικά (δεν, μη κλπ). 

Όταν δεχτεις ένα αρνητικό σχόλιο τύπου, δεν είναι σωστό αυτό που είπες η έκανες για τον τάδε λογο, θα αποτυπωθεί στο μυαλό σου το ΔΕΝ.
Το αποτέλεσμα (ανάλογα με την ιδιοσυγκρασια του ανθρώπου) συνήθως θα είναι να το προσπεράσει. Το μυαλό δεν καταγραφεί το ΔΕΝ. 
Το ίδιο θα συμβεί  με μια παρατήρηση σε έναν μικρό φιλο. "Μην τρέχεις, θα σκονταψεις!" Το παιδί θα τρέξει και θα πέσει. 
Ενώ αν πεις, "περπατά πιο αργά και σταθερα" το πιο πιθανόν είναι το παιδί να προσέξει περισσότερο.

Αν από την άλλη δεχτεις μια θετική προσέγγιση τύπου, " θα μπορούσες αυτο να το κάνεις με αυτό τον τρόπο" αυτοματως αλλάζει η ψυχολογία και ο εγκέφαλος έχει διάθεση να το επεξεργαστεί. 

 

Εμείς πρέπει να λέμε αυτό που θέλουμε το μυαλό να κάνει. 
Αν κάνουμε το αντίθετο θα έχουμε αρνητικά αποτελέσματα.

 

Όταν το συνειδητοποιησαμε με τον άνδρα μου και ξεκινήσαμε να το εφαρμόζουμε μεταξύ μας είδαμε θεαματικά αποτελέσματα. Το ίδιο ακολουθούμε και στην επικοινωνία με τα παιδιά μας. Προσπαθούμε, κάποιες φορές σου ξεφεύγει το ΔΕΝ η το ΜΗ η το ΟΧΙ αλλά το μαζεύουμε αμέσως μόλις το καταλαβαίνουμε. 

Για να ψηλωσω τον τόνο της φωνής μου στα παιδιά μου πρέπει να έχει διαδραμάτιστει κάτι πολύ σοβαρό, κυρίως θέματα που αφορούν την σωματικη ακεραιότητας μεταξύ των δυων μικρών. Πλέον σπάνια φωνάζω, μιλάω κοφτά με αυστηρό τόνο, μικρές προτασεις και ξεκάθαρες. Αμέσως σταματούν. Δεν χρησιμοποιώ αρνητικές λέξεις και έχω δει διαφορά. 

 

Θα με ενδιέφεραν να συζητηθεί και παραπέρα το θέμα των θετικών δηλώσεων και αν έχετε ιδέα πως αλλιώς μπορεί να εφαρμοστεί και σε ποιους τομείς πχ σχολείο, διάβασμα κλπ. 

Ακόμα, ανάλογα με την ηλικία θα πρέπει να ακολουθηθεί και διαφορετική προσέγγιση? 
Θα ήθελα να ακούσω τις θετικές εμπειριες και σκέψεις σας. 

 

[Έσπερος]

Το παιδί μου είναι μικρό ακόμα και με το τώρα μόνο το θέμα του αν πειράζει κάτι επικίνδυνο είχαμε. εκεί ήμασταν αρκετά θετικοί κ αφήναμε να επεξεργαστεί κλπ κ όντως δεν είχαμε θέματα. Τώρα που μεγαλώνει λίγο ζορίζομαι. πχ με την τσιρίδα ή κυριως την αρνηση να συνεργαστει στο ντυσιμο κ πιεζει ο χρονος. εκει χανω την υπομονη μου κ συχνα ακούγομαι σαν υστερική μανούλα. ο αντρας μου ειναι πιο θετικός σ αυτο αλλα εκεινος δεν ειναι τοσο επιφορτισμένος με τηξ καθημερινη φροντιδα οποτε εχει αλλη υπομονη. 

 

Στο σχολείο παντως εμενα η θετικη μεθοδος  με εχει σώσει. Οποτε πηγα να κανω κατι πολυ αυστηρό που θεωρουσα οτι θα δειξει πως δεν σηκωνω μύγα στο σπαθί μου, η κατασταση εκτροχιάστηκε κ εγω τελικα εκτέθηκα. Προφανως φωνάζω αν μιλανε ολοι μαζι, δεν εχω απεριόριστες αντοχες. Αλλα γενικα εξηγω τους κανονες κ τις σπαιτησρις ειτε τους σχολικούς ειτε τους προσωπικούς μου. Τους εξορθολογίζω δηλαδη , εξηγω ποιον σκοπο εξυπηρετούν, δεν λεω απλα οτι ειναι κατι που πρεπει να γινει. Αν διαφωνούν με κατι πχ εναν νομο τους αφηνω να εκφράστουν κ εκφράζομαι κι εγω αν διαφωνω.  ή λεω ανοιχτα οτι διαφωνω με την πρωινη προσευχή αλλα παρίσταμαι αφου εκει υποχρεωμένη κ φροντιζω να τηρείται ησυχια κατα τη διαρκεια της. αν καταλαβω οτι εχουν θεμα με καποιον καθηγητη αλλο προσπαθω να δω πού εχουν δικιο χωρις να εκθέσω τον συναδελφο ή αν δεν γινετσι αυτο τους λεω τουλ να αναγνωρίσουν το δικο τους λαθος κ να το συζητήσουν μαζι του. Γενικα οταν ειναι εκνευρισμένοι με κατι τους αφηνω να μου μιλησουν κι ας χασω μαθημα (χαμενο θα πηγαινε ετσι κι αλλιως) κ φροντιζω να μην φορτίσω αλλο το κλιμα πχ να μην βαλω το απροειδοποίητο τεστ που υπολόγιζα. Με αυτην την προσεγγιση γενικα χτίζω μια σχεση εμπιστοσυνης και τα παμε καλα ομως δεν εχω επιτυχια στο κομματι αυτο του να ειμαι κόφτη κ ξεκάθαρη στα δικα μου ορια. Ετσι ενω συο μαθημα γενικα συνεργαζόμαστε, δεν υπαρχει περιπτωση να μου δωσει σημασια μαθητης στο προαύλιο σε διαλειμμα ή σε καποια εκδηλωση σε αλλον χωρο. εκει δλδ δεν μπορω να δειξω οτι λεω κατι που για προφανείς λογους (ασφαλειας ή κοσμιότητας ας πουμε) οφείλουν να ακολουθήσουν χωρις συζητηδη. 

 

Ο διευθυντης μας απο την αλλη εφαρμόζει αυτη τη θετικη μεθοδο με παταγωδη αποτυχια γιατι κανεις δεν τον παιρνει στα σοβαρα. Παρολο που πιστευει στη μεθοδο κ δειχνει ειλικρινης κ εχει απιστευτη υπομονη να ακουει τα πιο απίθανα πραγματα, αυτο εχει περασει σαν ανεκτικότητα κ χαλαρότητα. Ισως λογω θεσης απ αυτον οι μαθητες θα περιμεναν κατι πιο αυστηρό. Εγω βασικα εκει το αποδίδω γιατι δεν εξηγείται αλλιως. Γενικα χρειαζεται μια ισορροπια στο να μην φανείς υπερβολικα άνετος. Πρεπει να ξερουν οτι υπαρχει ενα οριο που δεν γινεται να υπερβούν. Αλλα συνολικα οι συναδελφοι μου που ακολουθούν ανάλογες προσεγγίσεις εχουν τα λιγοτερα θέματα στην ταξη. 

 

Υ.Γ. Αναφέρομαι σε εφήβους και γενικα ετσι δουλευω καλυτερα με τη β και γ γυμνασιου. Στην α που ειναι οριακα τα παιδια και υπαρχει ανομοιογένεια στην αναπτυξη τους ακομα, δουλευει πιο πολυ η έμφυτη "πειθαρχία" που φερνουν απο το δημοτθκο. κ αν δεν ειναι έμφυτο ειναι απο φοβο για την επίπληξη. αυτο σταδιακα υποχωρει οσο μπαινουν πια ολα στην εφηβεια.

[Super.mum]

Just now, student είπε:

Θέλω να ανοίξω αυτό το τόσο σημαντικό κατ εμέ θέμα για το τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαμε να εστιάσουμε περισσοτερο στα θετικά και όχι τόσο στα αρνητικά σχόλια, παρατηρήσεις κλπ. που κάνουμε καθημερινα στα παιδιά μας καθώς και στους ανθρώπους μας. 

 

Γι αυτό το θέμα με ενέπνευσε μια γνωστή Κυρία η οποία υποστηρίζει την καλή επίδραση που έχουν τα θετικά λόγια σε σχέση με τα αρνητικά (δεν, μη κλπ). 

Όταν δεχτεις ένα αρνητικό σχόλιο τύπου, δεν είναι σωστό αυτό που είπες η έκανες για τον τάδε λογο, θα αποτυπωθεί στο μυαλό σου το ΔΕΝ.
Το αποτέλεσμα (ανάλογα με την ιδιοσυγκρασια του ανθρώπου) συνήθως θα είναι να το προσπεράσει. Το μυαλό δεν καταγραφεί το ΔΕΝ. 
Το ίδιο θα συμβεί  με μια παρατήρηση σε έναν μικρό φιλο. "Μην τρέχεις, θα σκονταψεις!" Το παιδί θα τρέξει και θα πέσει. 
Ενώ αν πεις, "περπατά πιο αργά και σταθερα" το πιο πιθανόν είναι το παιδί να προσέξει περισσότερο.

Αν από την άλλη δεχτεις μια θετική προσέγγιση τύπου, " θα μπορούσες αυτο να το κάνεις με αυτό τον τρόπο" αυτοματως αλλάζει η ψυχολογία και ο εγκέφαλος έχει διάθεση να το επεξεργαστεί. 

 

Εμείς πρέπει να λέμε αυτό που θέλουμε το μυαλό να κάνει. 
Αν κάνουμε το αντίθετο θα έχουμε αρνητικά αποτελέσματα.

 

Όταν το συνειδητοποιησαμε με τον άνδρα μου και ξεκινήσαμε να το εφαρμόζουμε μεταξύ μας είδαμε θεαματικά αποτελέσματα. Το ίδιο ακολουθούμε και στην επικοινωνία με τα παιδιά μας. Προσπαθούμε, κάποιες φορές σου ξεφεύγει το ΔΕΝ η το ΜΗ η το ΟΧΙ αλλά το μαζεύουμε αμέσως μόλις το καταλαβαίνουμε. 

Για να ψηλωσω τον τόνο της φωνής μου στα παιδιά μου πρέπει να έχει διαδραμάτιστει κάτι πολύ σοβαρό, κυρίως θέματα που αφορούν την σωματικη ακεραιότητας μεταξύ των δυων μικρών. Πλέον σπάνια φωνάζω, μιλάω κοφτά με αυστηρό τόνο, μικρές προτασεις και ξεκάθαρες. Αμέσως σταματούν. Δεν χρησιμοποιώ αρνητικές λέξεις και έχω δει διαφορά. 

 

 

Θα με ενδιέφεραν να συζητηθεί και παραπέρα το θέμα των θετικών δηλώσεων και αν έχετε ιδέα πως αλλιώς μπορεί να εφαρμοστεί και σε ποιους τομείς πχ σχολείο, διάβασμα κλπ. 

Ακόμα, ανάλογα με την ηλικία θα πρέπει να ακολουθηθεί και διαφορετική προσέγγιση? 
Θα ήθελα να ακούσω τις θετικές εμπειριες και σκέψεις σας. 

 

Είμαι ακριβώς της ίδιας άποψης αν και το μωράκι το δικό μου είναι ακόμα πολύ μικρό είναι μόλις 4 μηνών έχουμε είδη κάνει άπειρες συζητήσεις με τον άντρα μου πάνω σε αυτό το θέμα και αλλά θέματα διαπαιδαγώγησης. Να προσπαθούμε δηλαδή μελλοντικά να αποφεύγουμε τα ΜΗ και τα ΔΕΝ και αντί αυτού να χρησιμοποιούμε φράσεις όπως Καλό θα ήταν να ... , κλπ. Βέβαια και αυτό ανάλογα την περίσταση γιατί άμα το παιδί βάλει το χέρι στην πρίζα εκείνη την στιγμή θα φωνάξεις ΜΗ για να το αποτρέψεις από κακό που μπορεί να συμβεί. 

[Nefeli2014]

Πάντα η ενθάρρυνση είναι θετική προς όλους τους ανθρώπους. Εγώ συμφωνώ και το εφαρμόζω συχνά. Αυτό μου το δίδαξε η προηγούμενη λογοθεραπευτρια και εστιαζαμε στις θετικές αλλαγές του παιδιού. Όταν άρχισα να λέω τα αρνητικα με σταματούσε και μου ζητούσε τα θετικά. Από τοτε μου έμεινε σαν βίωμα καθώς είδα πως είχε μεγάλη ανταπόκριση απέναντι στο παιδί και το συνέχισα. Βέβαια έχουμε διακόψει μαζί της και ειναι κάτι που ξεχνάω μερικές φορές την είχα να μου το υπενθυμίζει. Ωραίο θέμα. Έχεις κάποιο βιβλίο να προτείνεις με παραδείγματα φράσεων και πράξεων ώστε να τα θυμηθω πάλι? Σε ότι αφορα την ηλικία.. Κατάλαβα πως πιάνει σε όλες τις ηλικίες καθώς τότε το δοκίμαζα με όλους γύρω μου, πχ εκεί που νευριασα με τον άντρα μου σε κάτι σκεφτόμουν τα θετικά του και χαλάρωνα. Πιάνει γενικώς και κανει τον κόσμο καλύτερο. 

[Sentir...natureza]

Φυσικα εχουν μεγιστη σημασια οι λεξεις που χρησιμοποιουμε και εχουν αμεσο αντικρισμα στην συμπεριφορα του παιδιου (και ολων των ανθρωπων). Ωραιο βιβλιο (ισως το καλυτερο του ειδους του), γεματο παραδειγματα και πρακτικες εφαρμογες ειναι το "Πως να μιλατε στα παιδια ωστε να σας ακουν και πως να τα ακουτε ωστε να σας μιλουν" των Φειμπερ και Μαζλις.

[Maya14]

Είναι μια σωστή και όμορφη προσέγγιση, οχι μονο απέναντι στα παιδιά μας, αλλά και σε κοινωνικό -επαγγελματικό επίπεδο. Παρόλα αυτά δεν θεωρώ κακό το παιδι να ακούσει  απο τον γονιο το οχι, το δεν, το μη. Κι αυτα χρειάζονται για να μπουν υγιη όρια. Όπως και είναι αδύνατον ο γονιος, με τις καθημερινές δυσκολιες και απαιτήσεις, να είναι σε ψυχολογική θεση να εφαρμοζει 24 ώρες το 24 ωρο την θετικη προσέγγιση. 

[Mama_Anesti_]

Προσπαθώ κάθε μέρα να ακολουθήσω την μέθοδο και τις περισσότερες φορές αποτυγχανω. Αυθόρμητα μου βγαίνουν φρασεις όπως "μην τρεχεις στα βρεγμένα πλακάκια θα γλιστρησεις!" Και γρήγορα κοφτά  "μη" για την ασφάλεια του. Σε δεύτερο χρόνο διορθωνω την φράση με θετικές έννοιες αλλά τελικά δεν ξερω τι αποκομίζει το παιδί. 

 

    Δεν μου αρέσει να είμαι συνέχεια με ένα μη στο στόμα και όταν ήταν μικρότερος πραγματικά το χρησιμοποιουσα σπανια. Τώρα φοβάμαι πως οι κίνδυνοι μεγαλώνουν όσο μεγαλώνει κι εκείνος και δοκιμάζει τα ορια και τις ικανότητές του. Πιάνω τον εαυτό μου να λέει πολύ συχνά "πρόσεχε".

  Πχ κρεμιέται απ τα συρτάρια "πρόσεχε να μην πέσει στα ποδαρακια σου!" Ή τα ανοιγοκλεινει "πρόσεχε τα δαχτυλακια σου!" Κρατάει το πηρουνι αφηρημένα με την άκρη προς τα πάνω "πρόσεχε μην χτυπήσεις τα ματάκια σου". 

  

 

[Nefeli2014]

Εγώ έχω καταλάβει πως όσο μεγαλώνουν τόσο δυσκολεύουν τα πράγματα γενικως... 

[Lenia16]

7 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Προσπαθώ κάθε μέρα να ακολουθήσω την μέθοδο και τις περισσότερες φορές αποτυγχανω. Αυθόρμητα μου βγαίνουν φρασεις όπως "μην τρεχεις στα βρεγμένα πλακάκια θα γλιστρησεις!" Και γρήγορα κοφτά  "μη" για την ασφάλεια του. Σε δεύτερο χρόνο διορθωνω την φράση με θετικές έννοιες αλλά τελικά δεν ξερω τι αποκομίζει το παιδί. Ι ην

 

    Δεν μου αρέσει να είμαι συνέχεια με ένα μη στο στόμα και όταν ήταν μικρότερος πραγματικά το χρησιμοποιουσα σπανια. Τώρα φοβάμαι πως οι κίνδυνοι μεγαλώνουν όσο μεγαλώνει κι εκείνος και δοκιμάζει τα ορια και τις ικανότητές του. Πιάνω τον εαυτό μου να λέει πολύ συχνά "πρόσεχε".

  Πχ κρεμιέται απ τα συρτάρια "πρόσεχε να μην πέσει στα ποδαρακια σου!" Ή τα ανοιγοκλεινει "πρόσεχε τα δαχτυλακια σου!" Κρατάει το πηρουνι αφηρημένα με την άκρη προς τα πάνω "πρόσεχε μην χτυπήσεις τα ματάκια σου". 

  

 

Μια από τα ίδια κ εδώ. Προσωπικά είμαι κ πολυ αγχωδης, για θέματα υγείας κυρίως, τα υπόλοιπα δε με απασχολούν τόσο, και έχω καταλάβει ότι αυτό της το περνάω πολυ έντονα. Χτες συνειδητοποίησα ότι σε 3 λεπτά της είχα πει 5 φορες "δεν το κάνουμε αυτό γιατί..", "προσεχε το τάδε", "μη αυτό" κ ένιωσα τόσο άσχημα.

Στο μάθημα yoga που πηγαίνω ο δάσκαλος μας έλεγε προχθές ότι ενα μωρο είναι ο απόλυτος yogi, που σημαίνει ο απόλυτα ελεύθερος άνθρωπος, αυθεντικός, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις, άσχημες σκέψεις, κακίες, που δεν κρίνει κ δεν μεμψιμοιρει κ πως εμείς οι γονείς, με τις εκάστοτε προβληματικες πράξεις κ πεποιθήσεις, διαμορφωνουμε πλήρως το πώς σκέφτονται τα παιδιά μας και πόσο "προβληματικα" θα είναι μελλοντικά σαν ενήλικες. Τους περνάμε το άγχος μας, τα πρέπει και τα μη, τα θεωρητικά κοινωνικά αποδεκτά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχουν, τις νευρώσεις κ τις τοξικές μας σκέψεις κ συνήθειες. Μετά τα χθεσινά λοιπόν αποφάσισα να σταματήσω -στο βαθμο του δυνατού κ στο σημείο που δεν επιδρά άσχημα στην υγεία της ή σε κάποιον άλλο άνθρωπο- να καταπιεζω τόσο πολυ την κόρη μου γιατί είναι πολυ άσχημο. Και τώρα που τα γράφω στεναχωριέμαι. Αποτασσομαι την καταπίεση και αρχίζω την ενίσχυση της αυτοδιάθεσης γιατί θέλω το παιδι μου να είναι ο εαυτος του, το πιο σημαντικό πράγμα για μια υγιή προσωπικότητα.

[student]

On 4/11/2019 at 9:50 ΜΜ, Irina095 είπε:

Είμαι ακριβώς της ίδιας άποψης αν και το μωράκι το δικό μου είναι ακόμα πολύ μικρό είναι μόλις 4 μηνών έχουμε είδη κάνει άπειρες συζητήσεις με τον άντρα μου πάνω σε αυτό το θέμα και αλλά θέματα διαπαιδαγώγησης. Να προσπαθούμε δηλαδή μελλοντικά να αποφεύγουμε τα ΜΗ και τα ΔΕΝ και αντί αυτού να χρησιμοποιούμε φράσεις όπως Καλό θα ήταν να ... , κλπ. Βέβαια και αυτό ανάλογα την περίσταση γιατί άμα το παιδί βάλει το χέρι στην πρίζα εκείνη την στιγμή θα φωνάξεις ΜΗ για να το αποτρέψεις από κακό που μπορεί να συμβεί. 

Καλά κάνεις, εκπαιδεύεσαι εσυ θα βοηθήσεις και το παιδί σου μελλοντικά.

Εγω προσωπικά άργησα να αρχίσω να ασχολούμαι με τέτοια θέματα και τώρα που είναι λίγο μεγαλύτερα προσπαθώ να αλλάξω προσεγγιση. Κυρίως την συμπεριφορά μου προς τα παιδιά. Δεν μπορώ να πω ότι φώναζα ιδιαίτερα αλλά υπήρχαν κάποιες φορές που ξέφευγα και δεν μου αρεσα καθολου..

16 ώρες πρίν, Sentir...natureza είπε:

Φυσικα εχουν μεγιστη σημασια οι λεξεις που χρησιμοποιουμε και εχουν αμεσο αντικρισμα στην συμπεριφορα του παιδιου (και ολων των ανθρωπων). Ωραιο βιβλιο (ισως το καλυτερο του ειδους του), γεματο παραδειγματα και πρακτικες εφαρμογες ειναι το "Πως να μιλατε στα παιδια ωστε να σας ακουν και πως να τα ακουτε ωστε να σας μιλουν" των Φειμπερ και Μαζλις.

Το βιβλίο αυτό, ήταν η αρχή για εμένα κυρίως στο κομμάτι της ενσυναισθησης και της παρατήρησης. 

Υπάρχουν και για τα επόμενα ηλικία στάδια αντίστοιχα. 

 

8 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Προσπαθώ κάθε μέρα να ακολουθήσω την μέθοδο και τις περισσότερες φορές αποτυγχανω. Αυθόρμητα μου βγαίνουν φρασεις όπως "μην τρεχεις στα βρεγμένα πλακάκια θα γλιστρησεις!" Και γρήγορα κοφτά  "μη" για την ασφάλεια του. Σε δεύτερο χρόνο διορθωνω την φράση με θετικές έννοιες αλλά τελικά δεν ξερω τι αποκομίζει το παιδί. 

 

    Δεν μου αρέσει να είμαι συνέχεια με ένα μη στο στόμα και όταν ήταν μικρότερος πραγματικά το χρησιμοποιουσα σπανια. Τώρα φοβάμαι πως οι κίνδυνοι μεγαλώνουν όσο μεγαλώνει κι εκείνος και δοκιμάζει τα ορια και τις ικανότητές του. Πιάνω τον εαυτό μου να λέει πολύ συχνά "πρόσεχε".

  Πχ κρεμιέται απ τα συρτάρια "πρόσεχε να μην πέσει στα ποδαρακια σου!" Ή τα ανοιγοκλεινει "πρόσεχε τα δαχτυλακια σου!" Κρατάει το πηρουνι αφηρημένα με την άκρη προς τα πάνω "πρόσεχε μην χτυπήσεις τα ματάκια σου". 

  

 

Είχαμε ένα περιστατικό που ανεβαίναμε τις σκάλες για να πάμε στο μπάνιο και μόλις τις ανέβηκε αρχισε να τρέχει προς το μπάνιο και συνέχισε αφού μπήκε μέσα. Γλίστρησε και έπεσε, ευτυχώς δεν έπαθε κάτι αλλά θα μπορούσε να είχε πάθει τα χειρότερα στο πλακάκι. Είχα σφουγγάρισει λίγη ώρα πριν και δεν είχε στεγνώσει.. Έκανα βλακεια. Την επόμενη φορά που ανεβήκαμε τις σκάλες παρέα του είπα "πάμε στο μπάνιο αργά αργά". Κατευθείαν άλλαξε βηματισμό. Αυτό το κάνουμε κάθε μέρα όταν πάμε στο μπάνιο και του έχει καταγραφεί πλέον.

 

[erin0000]

13 ώρες πρίν, Maya14 είπε:

Είναι μια σωστή και όμορφη προσέγγιση, οχι μονο απέναντι στα παιδιά μας, αλλά και σε κοινωνικό -επαγγελματικό επίπεδο. Παρόλα αυτά δεν θεωρώ κακό το παιδι να ακούσει  απο τον γονιο το οχι, το δεν, το μη. Κι αυτα χρειάζονται για να μπουν υγιη όρια. Όπως και είναι αδύνατον ο γονιος, με τις καθημερινές δυσκολιες και απαιτήσεις, να είναι σε ψυχολογική θεση να εφαρμοζει 24 ώρες το 24 ωρο την θετικη προσέγγιση. 

 

Συμφωνώ.

 

Όλα αυτά είναι καλά στη θεωρία ίσως... Στην πράξη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Καταρχήν δεν έχεις τον χρόνο και τη διάθεση όλη την μέρα να προσέχεις τι λες και πως το λες, να εξηγείς ή να πετυχαίνεις και το παιδί σε διάθεση να σε ακούσει...

Εγώ είμαι της άποψης ότι πρώτα μπαίνει το ΜΗΝ, το ΔΕΝ, το ΟΧΙ σε θέματα που δεν επιδέχονται διαπραγμάτευσης και μετά αναλύεις το λόγο που μπήκε το όριο ή η απαγόρευση.

[student]

On 5/11/2019 at 3:01 ΠΜ, Nefeli2014 είπε:

Πάντα η ενθάρρυνση είναι θετική προς όλους τους ανθρώπους. Εγώ συμφωνώ και το εφαρμόζω συχνά. Αυτό μου το δίδαξε η προηγούμενη λογοθεραπευτρια και εστιαζαμε στις θετικές αλλαγές του παιδιού. Όταν άρχισα να λέω τα αρνητικα με σταματούσε και μου ζητούσε τα θετικά. Από τοτε μου έμεινε σαν βίωμα καθώς είδα πως είχε μεγάλη ανταπόκριση απέναντι στο παιδί και το συνέχισα. Βέβαια έχουμε διακόψει μαζί της και ειναι κάτι που ξεχνάω μερικές φορές την είχα να μου το υπενθυμίζει. Ωραίο θέμα. Έχεις κάποιο βιβλίο να προτείνεις με παραδείγματα φράσεων και πράξεων ώστε να τα θυμηθω πάλι? Σε ότι αφορα την ηλικία.. Κατάλαβα πως πιάνει σε όλες τις ηλικίες καθώς τότε το δοκίμαζα με όλους γύρω μου, πχ εκεί που νευριασα με τον άντρα μου σε κάτι σκεφτόμουν τα θετικά του και χαλάρωνα. Πιάνει γενικώς και κανει τον κόσμο καλύτερο. 

Το παράδειγμα σου είναι πολύ ισχυρό, το να σου λέει κάποιος ειδικός να επικεντρώνεσαι στα θετικά, αλλάζει όλη σου την ιδιοσυγκρασια και διάθεση άρα και την προσέγγιση προς το παιδάκι σου. 

Εχω παρατηρήσει ότι όταν επεμβαίνει κάποιος που μπορεί να σε κατευθύνει ορθά είναι σαν θαύμα. Ανοίγουν νέοι δρόμοι. Αυτό συμβαίνει φυσικά και εδώ μέσα μέσα από τις εμπειρίες όλων μας. Όλο και κάποιος θα σε βάλει σε σκέψεις και αυτό είναι η αρχή για όμορφες αλλαγές. 

Σχετικά με το βιβλίο, έχω διαβάσει αυτό που αναφέρθηκε παρακάτω, περιλαμβάνει ασκησουλες που καταγραφείς και βοηθάει απίστευτα. 

Εχω διαβάσει αποσπάσματα από το βιβλίο " Πειθαρχία χωρίς ξύλο και φωνες " . Εχω βρει άλλο ένα το " The Happy Kid Handbook" που θα ήθελα να αποκτήσω. 

Aν κάποια μαμά έχει διαβάζει κάποιο από τα δύο θα ήθελα να μας πει τι προσκόμισε. 

Just now, erin0000 είπε:

 

Συμφωνώ.

 

Όλα αυτά είναι καλά στη θεωρία ίσως... Στην πράξη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Καταρχήν δεν έχεις τον χρόνο και τη διάθεση όλη την μέρα να προσέχεις τι λες και πως το λες, να εξηγείς ή να πετυχαίνεις και το παιδί σε διάθεση να σε ακούσει...

Εγώ είμαι της άποψης ότι πρώτα μπαίνει το ΜΗΝ, το ΔΕΝ, το ΟΧΙ σε θέματα που δεν επιδέχονται διαπραγμάτευσης και μετά αναλύεις το λόγο που μπήκε το όριο ή η απαγόρευση.

Λέω στην συχνά την λέξη "απαγορεύεται" την λέω πολύ κοφτά και πιάνει σε εμάς. 

Την χρησιμοποιώ κυρίως σε θεματα που έχουν να κάνουν με την σωματική του ακεραιότητα. 

On 4/11/2019 at 9:49 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Το παιδί μου είναι μικρό ακόμα και με το τώρα μόνο το θέμα του αν πειράζει κάτι επικίνδυνο είχαμε. εκεί ήμασταν αρκετά θετικοί κ αφήναμε να επεξεργαστεί κλπ κ όντως δεν είχαμε θέματα. Τώρα που μεγαλώνει λίγο ζορίζομαι. πχ με την τσιρίδα ή κυριως την αρνηση να συνεργαστει στο ντυσιμο κ πιεζει ο χρονος. εκει χανω την υπομονη μου κ συχνα ακούγομαι σαν υστερική μανούλα. ο αντρας μου ειναι πιο θετικός σ αυτο αλλα εκεινος δεν ειναι τοσο επιφορτισμένος με τηξ καθημερινη φροντιδα οποτε εχει αλλη υπομονη. 

 

Στο σχολείο παντως εμενα η θετικη μεθοδος  με εχει σώσει. Οποτε πηγα να κανω κατι πολυ αυστηρό που θεωρουσα οτι θα δειξει πως δεν σηκωνω μύγα στο σπαθί μου, η κατασταση εκτροχιάστηκε κ εγω τελικα εκτέθηκα. Προφανως φωνάζω αν μιλανε ολοι μαζι, δεν εχω απεριόριστες αντοχες. Αλλα γενικα εξηγω τους κανονες κ τις σπαιτησρις ειτε τους σχολικούς ειτε τους προσωπικούς μου. Τους εξορθολογίζω δηλαδη , εξηγω ποιον σκοπο εξυπηρετούν, δεν λεω απλα οτι ειναι κατι που πρεπει να γινει. Αν διαφωνούν με κατι πχ εναν νομο τους αφηνω να εκφράστουν κ εκφράζομαι κι εγω αν διαφωνω.  ή λεω ανοιχτα οτι διαφωνω με την πρωινη προσευχή αλλα παρίσταμαι αφου εκει υποχρεωμένη κ φροντιζω να τηρείται ησυχια κατα τη διαρκεια της. αν καταλαβω οτι εχουν θεμα με καποιον καθηγητη αλλο προσπαθω να δω πού εχουν δικιο χωρις να εκθέσω τον συναδελφο ή αν δεν γινετσι αυτο τους λεω τουλ να αναγνωρίσουν το δικο τους λαθος κ να το συζητήσουν μαζι του. Γενικα οταν ειναι εκνευρισμένοι με κατι τους αφηνω να μου μιλησουν κι ας χασω μαθημα (χαμενο θα πηγαινε ετσι κι αλλιως) κ φροντιζω να μην φορτίσω αλλο το κλιμα πχ να μην βαλω το απροειδοποίητο τεστ που υπολόγιζα. Με αυτην την προσεγγιση γενικα χτίζω μια σχεση εμπιστοσυνης και τα παμε καλα ομως δεν εχω επιτυχια στο κομματι αυτο του να ειμαι κόφτη κ ξεκάθαρη στα δικα μου ορια. Ετσι ενω συο μαθημα γενικα συνεργαζόμαστε, δεν υπαρχει περιπτωση να μου δωσει σημασια μαθητης στο προαύλιο σε διαλειμμα ή σε καποια εκδηλωση σε αλλον χωρο. εκει δλδ δεν μπορω να δειξω οτι λεω κατι που για προφανείς λογους (ασφαλειας ή κοσμιότητας ας πουμε) οφείλουν να ακολουθήσουν χωρις συζητηδη. 

 

Ο διευθυντης μας απο την αλλη εφαρμόζει αυτη τη θετικη μεθοδο με παταγωδη αποτυχια γιατι κανεις δεν τον παιρνει στα σοβαρα. Παρολο που πιστευει στη μεθοδο κ δειχνει ειλικρινης κ εχει απιστευτη υπομονη να ακουει τα πιο απίθανα πραγματα, αυτο εχει περασει σαν ανεκτικότητα κ χαλαρότητα. Ισως λογω θεσης απ αυτον οι μαθητες θα περιμεναν κατι πιο αυστηρό. Εγω βασικα εκει το αποδίδω γιατι δεν εξηγείται αλλιως. Γενικα χρειαζεται μια ισορροπια στο να μην φανείς υπερβολικα άνετος. Πρεπει να ξερουν οτι υπαρχει ενα οριο που δεν γινεται να υπερβούν. Αλλα συνολικα οι συναδελφοι μου που ακολουθούν ανάλογες προσεγγίσεις εχουν τα λιγοτερα θέματα στην ταξη. 

 

Υ.Γ. Αναφέρομαι σε εφήβους και γενικα ετσι δουλευω καλυτερα με τη β και γ γυμνασιου. Στην α που ειναι οριακα τα παιδια και υπαρχει ανομοιογένεια στην αναπτυξη τους ακομα, δουλευει πιο πολυ η έμφυτη "πειθαρχία" που φερνουν απο το δημοτθκο. κ αν δεν ειναι έμφυτο ειναι απο φοβο για την επίπληξη. αυτο σταδιακα υποχωρει οσο μπαινουν πια ολα στην εφηβεια.

Φαίνεται να υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην θετική στάση και στο να είσαι χαλαρός. Αυτό καταλαβαίνω από αυτά που περιγραφεις.. Στη πράξη αυτό είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο..θελει πολύ δουλειά και αυτό. 

Σκέφτομαι ότι όταν βάζω όρια στον άλλον, δεν χρησιμοποιώ σάλτσες και περιττές λέξεις. Είμαι πολύ συγκεκριμένη και απόλυτη σε αυτό που θέλω. Κάποιες φορές δεν δίνω επεξηγήσεις και αυτό βοηθάει τον άλλον πιστεύω στο να μην σκεφτεί παραπέρα πάρα να επικεντρωθεί σε αυτό που λέω και μόνο. 

 

Just now, student είπε:

Καλά κάνεις, εκπαιδεύεσαι εσυ θα βοηθήσεις και το παιδί σου μελλοντικά.

Εγω προσωπικά άργησα να αρχίσω να ασχολούμαι με τέτοια θέματα και τώρα που είναι λίγο μεγαλύτερα προσπαθώ να αλλάξω προσεγγιση. Κυρίως την συμπεριφορά μου προς τα παιδιά. Δεν μπορώ να πω ότι φώναζα ιδιαίτερα αλλά υπήρχαν κάποιες φορές που ξέφευγα και δεν μου αρεσα καθολου..

Το βιβλίο αυτό, ήταν η αρχή για εμένα κυρίως στο κομμάτι της ενσυναισθησης και της παρατήρησης. 

Υπάρχουν και για τα επόμενα ηλικία στάδια αντίστοιχα. 

 

Είχαμε ένα περιστατικό που ανεβαίναμε τις σκάλες για να πάμε στο μπάνιο και μόλις τις ανέβηκε αρχισε να τρέχει προς το μπάνιο και συνέχισε αφού μπήκε μέσα. Γλίστρησε και έπεσε, ευτυχώς δεν έπαθε κάτι αλλά θα μπορούσε να είχε πάθει τα χειρότερα στο πλακάκι. Είχα σφουγγάρισει λίγη ώρα πριν και δεν είχε στεγνώσει.. Έκανα βλακεια. Την επόμενη φορά που ανεβήκαμε τις σκάλες παρέα του είπα "πάμε στο μπάνιο αργά αργά". Κατευθείαν άλλαξε βηματισμό. Αυτό το κάνουμε κάθε μέρα όταν πάμε στο μπάνιο και του έχει καταγραφεί πλέον.

Αν αλλάξουμε εμείς θεωρω ότι αυτόματα θα αποκτησουμε θετικές σκέψεις ακόμα και στις πιο δύσκολες περιόδους που διανύουμε. 

Στα δύσκολα το να ζεις σε ένα ήρεμο περιβάλλον σε βοηθάει, σκέψου να είσαι πιεσμενη και να αρχίζεις να φωνάζεις η να κάνεις συνέχεια παρατηρήσεις πόσο πολύ μπορεί αυτό να σε ρίξει στον πάτο. 

 

[Mama_Anesti_]

On 6/11/2019 at 11:17 ΠΜ, Lenia16 είπε:

Μια από τα ίδια κ εδώ. Προσωπικά είμαι κ πολυ αγχωδης, για θέματα υγείας κυρίως, τα υπόλοιπα δε με απασχολούν τόσο, και έχω καταλάβει ότι αυτό της το περνάω πολυ έντονα. Χτες συνειδητοποίησα ότι σε 3 λεπτά της είχα πει 5 φορες "δεν το κάνουμε αυτό γιατί..", "προσεχε το τάδε", "μη αυτό" κ ένιωσα τόσο άσχημα.

Στο μάθημα yoga που πηγαίνω ο δάσκαλος μας έλεγε προχθές ότι ενα μωρο είναι ο απόλυτος yogi, που σημαίνει ο απόλυτα ελεύθερος άνθρωπος, αυθεντικός, απαλλαγμένος από προκαταλήψεις, άσχημες σκέψεις, κακίες, που δεν κρίνει κ δεν μεμψιμοιρει κ πως εμείς οι γονείς, με τις εκάστοτε προβληματικες πράξεις κ πεποιθήσεις, διαμορφωνουμε πλήρως το πώς σκέφτονται τα παιδιά μας και πόσο "προβληματικα" θα είναι μελλοντικά σαν ενήλικες. Τους περνάμε το άγχος μας, τα πρέπει και τα μη, τα θεωρητικά κοινωνικά αποδεκτά χαρακτηριστικά που πρέπει να έχουν, τις νευρώσεις κ τις τοξικές μας σκέψεις κ συνήθειες. Μετά τα χθεσινά λοιπόν αποφάσισα να σταματήσω -στο βαθμο του δυνατού κ στο σημείο που δεν επιδρά άσχημα στην υγεία της ή σε κάποιον άλλο άνθρωπο- να καταπιεζω τόσο πολυ την κόρη μου γιατί είναι πολυ άσχημο. Και τώρα που τα γράφω στεναχωριέμαι. Αποτασσομαι την καταπίεση και αρχίζω την ενίσχυση της αυτοδιάθεσης γιατί θέλω το παιδι μου να είναι ο εαυτος του, το πιο σημαντικό πράγμα για μια υγιή προσωπικότητα.

Πράγματικα είναι πολύ δύσκολο να αλλαξεις νοοτροπία στο συγκεκριμένο θέμα, χρειάζεται υπομονή κ χρόνο για να σκεφτείς να αντικαταστήσεις τις λέξεις που πηγάζουν αυθορμητα. Είναι φοβερή άσκηση ομως! 

On 6/11/2019 at 12:01 ΜΜ, student είπε:

. Είχα σφουγγάρισει λίγη ώρα πριν και δεν είχε στεγνώσει.. Έκανα βλακεια. Την επόμενη φορά που ανεβήκαμε τις σκάλες παρέα του είπα "πάμε στο μπάνιο αργά αργά". Κατευθείαν άλλαξε βηματισμό. Αυτό το κάνουμε κάθε μέρα όταν πάμε στο μπάνιο και του έχει καταγραφεί πλέον.

Κ ο γιος μου τα συγκρατεί αυτά αλλά ο δικός μου φόβος πολλές φορές ξεπερνά την λογικη κ νιώθω πως αν δεν το πω ίσως κ να μην το προσέξει. 

Αλλά τελικά ίσως του μεταφέρω "φοβιες" οπότε παλευω να το περιορισω!

[Έσπερος]

On 6 Νοεμβρίου 2019 at 12:38 ΜΜ, student είπε:

Φαίνεται να υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην θετική στάση και στο να είσαι χαλαρός. Αυτό καταλαβαίνω από αυτά που περιγραφεις.. Στη πράξη αυτό είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο..θελει πολύ δουλειά και αυτό. 

Σκέφτομαι ότι όταν βάζω όρια στον άλλον, δεν χρησιμοποιώ σάλτσες και περιττές λέξεις. Είμαι πολύ συγκεκριμένη και απόλυτη σε αυτό που θέλω. Κάποιες φορές δεν δίνω επεξηγήσεις και αυτό βοηθάει τον άλλον πιστεύω στο να μην σκεφτεί παραπέρα πάρα να επικεντρωθεί σε αυτό που λέω και μόνο. 

Άλλο το σχολείο όμως. Δεν ειναι ίδια η σχεση, ιδιος κώδικας επικοινωνιας. Με το παιδι σου χτίζεις ενα συστημα συνεννόησης. Με τα 200 που το καθενα εχει μαθει αλλιως σπίτι του κ επισης ορεπει να προσαρμοστει και σε 10-15 διαφορετικούς καθηγητες, ειναι πιο περίπλοκο κ γι αυτο εκει δεν μπορω να φανταστω παντελώς μη τιμωρητικές μεθοδους. Εκει νομιζω το κλειδι ειναι η αποτροπή δλδ αν ειχαμε τμηματα των 15 παιδιων πχ θα υπηρχε αλλη σχεση κ αλλη συνεργασια αρα θα εντάσσονταν ολοι οι μαθητες καλυτερα στο κλιμα κ δεν θα εκανα φασαρια κ ετσι θα προλάβαιναμε καταστασεις. Παντως, προσωπικη μου γνωμη, άπαξ κ γινει ενα σοβαρο παράπτωμα σε τέτοιος χωρους δεν χωρανε οι πολλες συζητησεις. Δεν μπορεις να αναλύσεις γιατι καποιος βανδάλισε πχ. Σιγουρα αν το ψαξεις θα βρεις τα βαθύτερα κίνητρα κ καλο θα ηταν να το κανεις, αλλα πρεοει να υπαρξει κ άμεση αντιδραση για να γινει αντιληπτό οτι δεν γινονται ανεκτές καταστροφές, βία, προσβολές, ρατσιστικές ενέργειες κλπ. Άλλοι έχουν αντίθετη αποψη σ αυτο βεβαια.

[student]

On 7/11/2019 at 7:10 ΜΜ, Mama_Anesti_ είπε:

Πράγματικα είναι πολύ δύσκολο να αλλαξεις νοοτροπία στο συγκεκριμένο θέμα, χρειάζεται υπομονή κ χρόνο για να σκεφτείς να αντικαταστήσεις τις λέξεις που πηγάζουν αυθορμητα. Είναι φοβερή άσκηση ομως! 

Κ ο γιος μου τα συγκρατεί αυτά αλλά ο δικός μου φόβος πολλές φορές ξεπερνά την λογικη κ νιώθω πως αν δεν το πω ίσως κ να μην το προσέξει. 

Αλλά τελικά ίσως του μεταφέρω "φοβιες" οπότε παλευω να το περιορισω!

Είναι επίσης και μια ωραία πρόκληση! 

 

Κάποιες φορές οι σκέψεις είναι πιο συνθέτες απο την πραγματικότητα. Και εγώ δυσκολεύομαι συχνά αλλά σκέφτομαι αυτό και κάπως ισιώνω. 

On 7/11/2019 at 7:19 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Άλλο το σχολείο όμως. Δεν ειναι ίδια η σχεση, ιδιος κώδικας επικοινωνιας. Με το παιδι σου χτίζεις ενα συστημα συνεννόησης. Με τα 200 που το καθενα εχει μαθει αλλιως σπίτι του κ επισης ορεπει να προσαρμοστει και σε 10-15 διαφορετικούς καθηγητες, ειναι πιο περίπλοκο κ γι αυτο εκει δεν μπορω να φανταστω παντελώς μη τιμωρητικές μεθοδους. Εκει νομιζω το κλειδι ειναι η αποτροπή δλδ αν ειχαμε τμηματα των 15 παιδιων πχ θα υπηρχε αλλη σχεση κ αλλη συνεργασια αρα θα εντάσσονταν ολοι οι μαθητες καλυτερα στο κλιμα κ δεν θα εκανα φασαρια κ ετσι θα προλάβαιναμε καταστασεις. Παντως, προσωπικη μου γνωμη, άπαξ κ γινει ενα σοβαρο παράπτωμα σε τέτοιος χωρους δεν χωρανε οι πολλες συζητησεις. Δεν μπορεις να αναλύσεις γιατι καποιος βανδάλισε πχ. Σιγουρα αν το ψαξεις θα βρεις τα βαθύτερα κίνητρα κ καλο θα ηταν να το κανεις, αλλα πρεοει να υπαρξει κ άμεση αντιδραση για να γινει αντιληπτό οτι δεν γινονται ανεκτές καταστροφές, βία, προσβολές, ρατσιστικές ενέργειες κλπ. Άλλοι έχουν αντίθετη αποψη σ αυτο βεβαια.

Συμφωνώ στο ότι τέτοιες συμπεριφορες δεν πρέπει να είναι ανεκτές και ειδικά σε σχολεία. 

 

Στις ηλικίες που αναφέρεις τα πράγματα σίγουρα είναι πιο σύνθετα, έχεις να κάνεις με τόσα διαφορετικά παιδιά που κουβαλάνε και αυτά τα της οικογένειας τους. 

Εμένα μου φαίνεται βουνο όντας εκτός χώρου. 

Εκει τι γίνεται, πως το αντιμετωπίζεις? Υπάρχει ανταπόκριση? 

 

[Έσπερος]

3 ώρες πρίν, student είπε:

 

Στις ηλικίες που αναφέρεις τα πράγματα σίγουρα είναι πιο σύνθετα, έχεις να κάνεις με τόσα διαφορετικά παιδιά που κουβαλάνε και αυτά τα της οικογένειας τους. 

Εμένα μου φαίνεται βουνο όντας εκτός χώρου. 

Εκει τι γίνεται, πως το αντιμετωπίζεις? Υπάρχει ανταπόκριση? 

Με αρκετή υπομονή υπάρχει ανταπόκριση στις θετικές προσεγγίσεις. Αλλα μη νομιζεις ειναι φορες που η συνεννοηση ειναι εξισου δυσκολη με τη συνεννοηση με τον δίχρονο γιο μου που δεν μιλαει. Χωρις συζητηση κ εξήγηση των κανόνων (εννοω της αιτιολογίας τους) κ χωρίς ειλικρίνεια στο να ακούσεις κ να δεχτείς κ να μην θεωρεις οτι εισαι αυθεντια, δεν γινεται τιποτα. Ομως υπαρχουν προϋποθεσεις γι αυτο πχ εγω παιρνω μαθηματα με τροπο που να κανω αρκετες ωρες στα τμηματα που μπαινω κ να μην εχω πολλα διαφορετικα τμηματα για δυο ωρες μονο  γιατι ετσι δεν με γνωρίζουν κ δεν τους γνωρίζω όποτε δεν υπάρχει συνεργασία. κ βλέπω διαφορά στα τμήματα που κάνω πάνω από τρεις ώρες σε σχέση με αυτά που κάνω μόνο δυο. τους εχω μαθει, κανω χιουμορ κ διακωμωδω τις βλακείες τους κ το παίρνουν καλοπροαίρετα. Ενώ σε άλλους αμέσως μ βγαίνει φωνή που δεν είναι σωστο. Αλλά δεν πετυχαίνω το κομμάτι του να είμαι ήρεμη, σταθερή κ αποφασιστική στο τι επιτρέπω κ τι οχι. Γι αυτο κ μολις βγουμε απο την ταξη δεν με ακούν ποτε. στη γιορτή προχθές είτε έκανα παρατήρηση είτε όχι, σαν να μην υπήρχα κ αρνούνταν κ να αλλάξουν θέση. Αλλα σε παιδια μεγαλα υοαρχει συνεννοηση. Εγω βγαζω το καπέλο σε οσους παιδαγ γους προσεγγίζουν ετσι ταξεις προσχολικής ή νηπια. Εκει θελει πολλη μαεστρία γιατι εχεις παιδακια που χτυπάνε, κανουν ζημιές κλπ κ πρεπει να τους μαθεις το σωστο κ να προστατεύσεις τα υπολοιπα. επισης θελει μαεστρία η διαμεσολάβηση σε ενδοσχολικές συγκρούσεις γιατί όντως κ οι θύτες έχουν θέματα που πρέπει να φροντίσουν αλλα δεν ειναι κ ευκολο να δινεις περιθωριο μη τιμωρίας σε καποιον που προσβάλει ή εκφοβίζει. 

[ΑΡΓΚ]

On 4/11/2019 at 9:49 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Το παιδί μου είναι μικρό ακόμα και με το τώρα μόνο το θέμα του αν πειράζει κάτι επικίνδυνο είχαμε. εκεί ήμασταν αρκετά θετικοί κ αφήναμε να επεξεργαστεί κλπ κ όντως δεν είχαμε θέματα. Τώρα που μεγαλώνει λίγο ζορίζομαι. πχ με την τσιρίδα ή κυριως την αρνηση να συνεργαστει στο ντυσιμο κ πιεζει ο χρονος. εκει χανω την υπομονη μου κ συχνα ακούγομαι σαν υστερική μανούλα. ο αντρας μου ειναι πιο θετικός σ αυτο αλλα εκεινος δεν ειναι τοσο επιφορτισμένος με τηξ καθημερινη φροντιδα οποτε εχει αλλη υπομονη. 

 

Στο σχολείο παντως εμενα η θετικη μεθοδος  με εχει σώσει. Οποτε πηγα να κανω κατι πολυ αυστηρό που θεωρουσα οτι θα δειξει πως δεν σηκωνω μύγα στο σπαθί μου, η κατασταση εκτροχιάστηκε κ εγω τελικα εκτέθηκα. Προφανως φωνάζω αν μιλανε ολοι μαζι, δεν εχω απεριόριστες αντοχες. Αλλα γενικα εξηγω τους κανονες κ τις σπαιτησρις ειτε τους σχολικούς ειτε τους προσωπικούς μου. Τους εξορθολογίζω δηλαδη , εξηγω ποιον σκοπο εξυπηρετούν, δεν λεω απλα οτι ειναι κατι που πρεπει να γινει. Αν διαφωνούν με κατι πχ εναν νομο τους αφηνω να εκφράστουν κ εκφράζομαι κι εγω αν διαφωνω.  ή λεω ανοιχτα οτι διαφωνω με την πρωινη προσευχή αλλα παρίσταμαι αφου εκει υποχρεωμένη κ φροντιζω να τηρείται ησυχια κατα τη διαρκεια της. αν καταλαβω οτι εχουν θεμα με καποιον καθηγητη αλλο προσπαθω να δω πού εχουν δικιο χωρις να εκθέσω τον συναδελφο ή αν δεν γινετσι αυτο τους λεω τουλ να αναγνωρίσουν το δικο τους λαθος κ να το συζητήσουν μαζι του. Γενικα οταν ειναι εκνευρισμένοι με κατι τους αφηνω να μου μιλησουν κι ας χασω μαθημα (χαμενο θα πηγαινε ετσι κι αλλιως) κ φροντιζω να μην φορτίσω αλλο το κλιμα πχ να μην βαλω το απροειδοποίητο τεστ που υπολόγιζα. Με αυτην την προσεγγιση γενικα χτίζω μια σχεση εμπιστοσυνης και τα παμε καλα ομως δεν εχω επιτυχια στο κομματι αυτο του να ειμαι κόφτη κ ξεκάθαρη στα δικα μου ορια. Ετσι ενω συο μαθημα γενικα συνεργαζόμαστε, δεν υπαρχει περιπτωση να μου δωσει σημασια μαθητης στο προαύλιο σε διαλειμμα ή σε καποια εκδηλωση σε αλλον χωρο. εκει δλδ δεν μπορω να δειξω οτι λεω κατι που για προφανείς λογους (ασφαλειας ή κοσμιότητας ας πουμε) οφείλουν να ακολουθήσουν χωρις συζητηδη. 

 

Ο διευθυντης μας απο την αλλη εφαρμόζει αυτη τη θετικη μεθοδο με παταγωδη αποτυχια γιατι κανεις δεν τον παιρνει στα σοβαρα. Παρολο που πιστευει στη μεθοδο κ δειχνει ειλικρινης κ εχει απιστευτη υπομονη να ακουει τα πιο απίθανα πραγματα, αυτο εχει περασει σαν ανεκτικότητα κ χαλαρότητα. Ισως λογω θεσης απ αυτον οι μαθητες θα περιμεναν κατι πιο αυστηρό. Εγω βασικα εκει το αποδίδω γιατι δεν εξηγείται αλλιως. Γενικα χρειαζεται μια ισορροπια στο να μην φανείς υπερβολικα άνετος. Πρεπει να ξερουν οτι υπαρχει ενα οριο που δεν γινεται να υπερβούν. Αλλα συνολικα οι συναδελφοι μου που ακολουθούν ανάλογες προσεγγίσεις εχουν τα λιγοτερα θέματα στην ταξη. 

 

Υ.Γ. Αναφέρομαι σε εφήβους και γενικα ετσι δουλευω καλυτερα με τη β και γ γυμνασιου. Στην α που ειναι οριακα τα παιδια και υπαρχει ανομοιογένεια στην αναπτυξη τους ακομα, δουλευει πιο πολυ η έμφυτη "πειθαρχία" που φερνουν απο το δημοτθκο. κ αν δεν ειναι έμφυτο ειναι απο φοβο για την επίπληξη. αυτο σταδιακα υποχωρει οσο μπαινουν πια ολα στην εφηβεια.

 

Σε μεγαλύτερα παιδιά και εφήβους, η τακτική "είμαστε φίλοι" όταν μιλάμε για μαθητή-καθηγητή ή και φυσικά παιδί-γονιό, είναι μόνο εγγύηση αποτυχίας νομίζω. Και δεν εννοώ ότι η εναλλακτική είναι το ξύλο και η τιμωρία. Τα όρια, και οι κανόνες, δημιουργούν ασφάλεια σε μία ηλικία που το παιδί και ο έφηβος ίσως τη χρειάζονται ακόμη περισσότερο. Άλλο η άνεση και άλλο το να γίνεις χαλί να σε πατήσουν. Η υπερβολική ανεκτικότητα σε γονείς, τύπου "κοιμήσου ό,τι ώρα θες, είμαι πολύ κουλ γονιός" όπως και η ανοχή του μαθητή που ξεπερνα τα όρια, μάλλον μία λογική ότι ο ενήλικας έχει χάσει τον έλεγχο δημιουργούν, παρά την αίσθηση ότι υπάρχει εμπιστοσύνη. Άλλο θετική προσέγγιση, άλλο έλλειψη κανόνων. Αν η αποφυγή των ορίων, το να μην πεις ποτέ Όχι, το να μην τιμωρήσεις, γίνει αυτοσκοπός, ζημιά γίνεται. Από το να ακους, να ενθαρρύνεις, να εξηγείς στο να σε έχουν γραμμένο, όπως τον διευθυντη που αναφερεις, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

[Έσπερος]

21 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

εξηγείς στο να σε έχουν γραμμένο, όπως τον διευθυντη που αναφερεις, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Προφανώς υπάρχει απόσταση αλλά το αναφέρω ως αντιπαράδειγμα γιατί αυτός ο άνθρωπος από το θεωρητικό αυτό πλαίσιο ξεκινάει. εννοω δεν συμπεριφέρεται ετσι για να ειναι αρεστός ή για να αποφύγει καταστασεις, αλλα εχει μελετήσει κ προφανως το πιστευει, απλως νομιζω δεν εχει την ευελιξια να διαπιστώσει πού πρεπει αυτο να σταματησει. Κι ετσι μπλέκει σε ατέρμονες συζητήσεις όπου τελικά μπερδεύεται το ποιος εχει δικιο ή αδικο, ποιος χτυπησε, ποιος εκανε καταστροφές κλπ. 

 

Εγω παντως πρωτα διαπιστωσα στην πραξη καποια πραγματα κ μετα διαβασα (γθατι στη σχολη βασικα καναμε συμπεριφορθσμο ξ ειχα μπει με αυτη τη λογικη). Μετα καταλαβα οτι η κόντρα φερνει εντασεις κ οτι ειναι πιο απλο πχ να πεις "φάε δυο μπουκιές απο το φαγητο σου μεχρι να τακτοποιηθουμε κ μάζεψε το" αντι να πεις "απαγορευεται το φαγητο στην ταξη".

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Προφανώς υπάρχει απόσταση αλλά το αναφέρω ως αντιπαράδειγμα γιατί αυτός ο άνθρωπος από το θεωρητικό αυτό πλαίσιο ξεκινάει. εννοω δεν συμπεριφέρεται ετσι για να ειναι αρεστός ή για να αποφύγει καταστασεις, αλλα εχει μελετήσει κ προφανως το πιστευει, απλως νομιζω δεν εχει την ευελιξια να διαπιστώσει πού πρεπει αυτο να σταματησει. Κι ετσι μπλέκει σε ατέρμονες συζητήσεις όπου τελικά μπερδεύεται το ποιος εχει δικιο ή αδικο, ποιος χτυπησε, ποιος εκανε καταστροφές κλπ. 

 

Εγω παντως πρωτα διαπιστωσα στην πραξη καποια πραγματα κ μετα διαβασα (γθατι στη σχολη βασικα καναμε συμπεριφορθσμο ξ ειχα μπει με αυτη τη λογικη). Μετα καταλαβα οτι η κόντρα φερνει εντασεις κ οτι ειναι πιο απλο πχ να πεις "φάε δυο μπουκιές απο το φαγητο σου μεχρι να τακτοποιηθουμε κ μάζεψε το" αντι να πεις "απαγορευεται το φαγητο στην ταξη".

 

 

Ανοίγουμε μεγάλη κουβέντα τώρα, αλλά αν υπάρχει ο σεβασμός από τους μαθητές, δε θα πεις τίποτα. Δεν είμαι σίγουρη δηλαδή ότι το "φάε δυο μπουκιές" σε παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου είναι θετική προσέγγιση και όχι "δεν μπορώ να σας επιβληθώ έτσι κι αλλιώς, οπότε ας παραστήσω ότι συμφωνήσαμε". Η τέλος πάντων ότι δεν εκλαμβάνεται έτσι από τα παιδιά.

Δεν το λέω κατηγορηματικά, έχω διδάξει μόνο σε φοιτητές, δεν έχω εμπειρία από εφήβους από θέση διδάσκοντα, αλλά από όσο θυμάμαι και από τα μαθητικά μου χρόνια, και από τα παιδιά μου, είναι συνήθως αρκετά σαφές το πού υπάρχει σεβασμός και πού όχι, και όταν υπάρχει, δεν είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Αν δηλαδή όντως δεν είναι εύκολο απλά να πεις "απαγορεύεται το φαγητό" και να γίνει σεβαστό με τη μία, υπάρχει θέμα ξεκαθαρίσματος ορίων, και τελικά σεβασμού.

Αν ο κανόνας δεν υπάρχει λόγος να ισχύει (π.χ. δεν υπάρχει πρόβλημα να φάμε στην τάξη για τον καθηγητή) και έχει εξηγηθεί, αυτό είναι λογικό, και είναι λογικό και να υπάρχουν εξηγήσεις για το ποιοι κανόνες δεν ισχύουν σε αυτό το μάθημα. Αλλά το "για να μην τσακωθούμε, άντε φάε" ενώ υπάρχει ο κανόνας, και δεν έχει εξηγηθεί η κατάργησή του, οδηγεί νομίζω στο να υπάρχει ο κανόνας τελικά για τα "καλά" παιδιά, και το μπάχαλο για τους πιο θρασείς, που από τη μία αποκτούν θέση εξουσίας, και από την άλλη δημιουργοείται και μία αίσθηση αδικίας μέσα στην τάξη.

Σαν μαμά το έχω ακούσει πολλές φορές σε κουβέντες παιδιών εκεί στα 14-15, το "έλα τώρα η τάδε καθηγήτρια δεν του κάνει τίποτα του Γιάννη, κι αυτός την έχει γραμμένη".Είναι λεπτο το όριο μεταξύ θετικής προσέγγισης και έλλειψης ορίων. Και συνήθως συνοδεύεται από το "κι εγώ που διάβαζα τι κατάλαβα, πήρα 17 και ο Γιάννης 14 και δεν έχει ανοίξει βιβλίο και λέει και εξυπνάδες όλη μέρα, αλλά η κυρία τάδε δεν τολμάει να τον αφήσει, άδικο δεν είναι;"

 

Και να σου πω, επειδή κανείς καθηγητής δεν είναι εντελώς χαζός, πόσο μάλλον διευθυντης, το θεωρητικό πλαίσιο νομίζω είναι κάλυψη της αδυναμίας. Σε κανέναν δεν αρέσει να τον γράφουν οι μαθητές του. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να επιβληθείς αν δεν το έχεις. Κακά τα ψέματα, και πού τον βλέπει δυο ώρες ένα καθηγητη μία τάξη, τον έχει ταξινομήσει σε άνθρωπο που επιβάλλεται με την παρουσια του (ανεξάρτητα από το αν το κάνει με ωραίο τρόπο και αμοιβαίο σεβασμό ή αυταρχικά), ή σε άνθρωπο που έχει χάσει το παιχνίδι (είτε το έχει χάσει με υποχωρητικότητα, είτε ουρλιάζοντας όλη μέρα χωρίς λόγο). Να εφαρμόζει κανείς από ιδεολογία ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν δουλεύει, έχει λογική αν είναι πρωτοδιορισμένος και κάνει πειράματα να δει πώς να χειριστεί μία τάξη. Αλλά με χρόνια εμπειρίας το να σε έχουν γραμμένο, να μπλέκεις σε ατέρμονες αντιπαραθέσεις, ή και το να μπαίνουν για μαθηματικά με την τυρόπιτα, δεν είναι αποτέλεσμα ιδεολογίας, είναι αδυναμία στο εκπαιδευτικό έργο. 

[Έσπερος]

Τώρα πιαστήκαμε από ένα παράδειγμα αλλά τέλος πάντων. Το να βαςιζεςαι σε μια ιδεολοφια ή θεωρία δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, σε αυτό διαφωνώ. Η εμμονή αν βλέπεις ότι αυτό είναι αναποτελεσματικό, είναι πρόβλημα διαχείρισης. Αυτό που θέλω να πω με δυο λόγια είναι ότι αν είσαι συνεχώς σε μια ατελείωτη κόντρα για ανόητα πράγματα, που μπορεί κάποιος να τα κάνει για να σου σπάσει τα νεύρα απλώς κ να γελάσει νε την αντιδραση σου, δεν πετυχαίνεις να βαλεις ορια, αλλα να γελοιοποιηθεις. δεν μιλω φυσικα για παιδακια δημοτικου σλλα για εφηβους. Οταν ο αλλος μπαινει στην ταξη με κουκούλα σαν επίδοξος ράπερ σε σχολείο γκέτο μαύρων στο Σικάγο, θέαμα κωμικό πρωτιστως, κ το κανει για να δει πώς θα αντιδρασεις, κ εσυ αρχίσεις τα περι ευπρεπούς εμφάνισης στο χωρο του σχολειου κλπ, πιθανότατα θα αρχισει μια αντιπαράθεση ανευ λογου οπου ειτε τον πετάς εξω απο την ταξη (για να κλαφτει μετα στον διευθυντη που θα του σβήσει την απουσια κ εσυ θα γελοιοποιηθεις) είτε υποχωρεις εξευτελισμένος αφου εχεθς χασει κ κανενα πενταλεπτο μαθηματος, εχεις βαλει τις φωνες, εχεις προσφέρει το θέαμα που τόσο επιθυμούσαν. Ενω το πιο απλο ειναι να κανεις οτι δεν βλεπεις, να τους αφήσεις να τακτοποιηθούν, κ με του που ξεκινησεις, να κανεις ενα νοημα κ τότε είναι βέβαιο ότι θα τη βγαλει αμέσως χωρίς συζήτηση. Κ το φαγητο που λες, είναι δεδομένο ότι κάποιοι θα μπουν στην τάξη με το φαγητο γιατι το αγόρασαν στο τελος του διαλείμματος, αλλοι απο χαζολογημα, αλλοι επειδη οντως δεν πρόλαβαν. Οι περισσοτεροι θα ζητησουν μεινουν πεντε λεπτα εξω να φανε. να πεις ναι προφανως δεν γινεται, με το οχι θα αρχθσει η κλάψα που δεν πρόλαβαν που είχε ουρά στο κυλικείο κ τους κρατησε παραπανω ο προηγούμενος κ εχασαν το διαλειμμα κλπ κ πάλι ένας δυο θα τεστάρουν όρια, ενω αν πεις οτι μεχρι να βγαλουν ολοι τα βιβλια τους προλαβαινουν να φανε δυο μπουκιές, η υποθεση τελείωσε. Αυτά εξάλλου γίνονται στην αρχή. Μετά όσοι δοκιμάζουν τα ορια σου βαριούνται γιατι βλεπουν οτι μέχρι εκεί τους παίρνει κ δεν γίνεσαι κ το πολυπόθητο θέαμα που επιθυμούν, οπότε θα παραμείνουν όντως αυτοί που ατύχησαν κ δεν πρόλαβαν, εκτός αν καποιος το κανει συστηματικα οπότε το βλεπεις κ το χειρίζεσαι αλλθως. 

 

Στο αν υπαρχει γενθκα ο σεβασμος, εχεις δικιο. Εγω σ αυτα κατεληξα εμπειρικά γιατι ατυχώς στο δικο μου αχολειο ηδη απο 1-2 χρονια πριν παω, με αλλη διευθυνση, ειχε αρχισει να περναει μια γραμμη ελευθεριότητας που στην αρχη ηταν αντιδραση σε ενα πρότερο αρκετα αυταρχικό μοντελο. Αλλα οπως συμβαινει συνηθως, εκει η κατασταση καπου ξεφυγε χωρις να καταλαβει κανεις το πώς. άλλαξαν διευθυντες εκτοτε αλλα το στιλ αυτο παρέμεινε κ εμεις παλευουμε μονοι μας. στο σχολείο μας πχ δεν ειναι δεδομενο οτι τα παιδια θα περιμενουν τον καθηγητη μεσα στην ταξη (δεν ξερω σε ποσα σχολείο περιμενουν ησυχα στα θρανία τους με τα βιβλια ανοιχτα, δεν μιλω καν για αυτο). Εμας συνηθως ειναι στην πορτα κ ενιοτε μπαινουν κ απο τα παραθυρα κ σιγουρα δεν ειναι ετοιμοι να αρχίσεις με το που μπεις, που φυσικα δεν γινεται να μην πας με το που χτυπήσει το κουδούνι μπάς κ ετοιμαστούν, γιατί αν αργήσεις δυο λεπτά είσαι υπεύθυνος για ο,τι συμβεί. Οπότε προσαρμόζονται κ οι συνθηκες γιατι αλλιως παθαίνεις το αντίστροφο: κολλάς σε μια ιδανική κατασταση που περιμενεις κ θεωρεις αυτονοητη, επιμενεις στο να εφαρμοστεί αυτο το ιδανικο, κ τελικα δινεις μαχες για το καθετί που συνηθως χανεις. Εκτος αν εχεις πιο "ψαρωτικη" εμφάνιση που θα αποτρέψει απο το να σε δοκιμάσουν. Εγω ως νεοδιοριστη δεν ειχα, τωρα βεβαια έχω αρχίσει να το κατακτώ κ αυτο το υφος. βεβαια είναι παράδοξο κάπως ότι ενώ τα δυο πρώτα χρόνια είχα ένα στιλ ότι δεν επιτρέπω τίποτα (ή τουλ αυτό προσπαθούσα να περασω), τοτε ειχα υποφερει κ ημουν κ περίγελως, ενω τωρα που δεν προσπαθω να περασω αυτο το στιλ, κ ενω η γενικοτερη κατασταση χαλάρωσης στο σχολείο εχει επιδεινωθεί, πολυ πιο σπανια μου προκυπτουν περιστατικά που θελουν να με τεστάρουν. 

[student]

On 7/11/2019 at 7:10 ΜΜ, Mama_Anesti_ είπε:

Πράγματικα είναι πολύ δύσκολο να αλλαξεις νοοτροπία στο συγκεκριμένο θέμα, χρειάζεται υπομονή κ χρόνο για να σκεφτείς να αντικαταστήσεις τις λέξεις που πηγάζουν αυθορμητα. Είναι φοβερή άσκηση ομως! 

Κ ο γιος μου τα συγκρατεί αυτά αλλά ο δικός μου φόβος πολλές φορές ξεπερνά την λογικη κ νιώθω πως αν δεν το πω ίσως κ να μην το προσέξει. 

Αλλά τελικά ίσως του μεταφέρω "φοβιες" οπότε παλευω να το περιορισω!

@Mama_Anesti_αν έχεις φτάσει σε ένα τέλμα ίσως τοτε θορυβηθει ο άνθρωπος και αλλάξει νοοτροπία. Είμαι της άποψης ότι οτι δεν δουλεύει χρήζει διερευνησης και διόρθωσης για το καλό όλης της οικογένειας. Δυσλειτουργικα μοντέλα δεν βοηθάνε και αυτό αργά ή γρήγορα αποκαλυπτεται μεσω του καθρέπτη της ανατροφής των παιδιών μας.

Οι λέξεις καθώς και οι πράξεις παίζουν καθοριστικό ρόλο στο μεγάλωμα του παιδιού και στην καλλιέργεια του. 

[Mama_Anesti_]

2 ώρες πρίν, student είπε:

@Mama_Anesti_αν έχεις φτάσει σε ένα τέλμα ίσως τοτε θορυβηθει ο άνθρωπος και αλλάξει νοοτροπία. Είμαι της άποψης ότι οτι δεν δουλεύει χρήζει διερευνησης και διόρθωσης για το καλό όλης της οικογένειας. Δυσλειτουργικα μοντέλα δεν βοηθάνε και αυτό αργά ή γρήγορα αποκαλυπτεται μεσω του καθρέπτη της ανατροφής των παιδιών μας.

Οι λέξεις καθώς και οι πράξεις παίζουν καθοριστικό ρόλο στο μεγάλωμα του παιδιού και στην καλλιέργεια του. 

Θα συμφωνησω με την προσέγγιση σου. 

 

 Όσο για την δική μας εξέλιξη,  ο γιος μου είναι πλέον τρίσιμιση, έχει μάθει να ξεχωρίζει τους εμφανεις κινδύνους, δεν ξέρω αν έπιασαν τόπο οι συνεχείς επαναλήψεις ή ωρίμασε. Πιθανολογω το δεύτερο. Πλέον αναγνωρίζει  πως αν τρεχει στα βρεγμενα θα πεσει-για να πω ένα πάραδειγμα που έχει ήδη συζητητηθει. Παίρνει από μόνος του τα μέτρα του (σιγανό βάδισμα,παντοφλες) χωρίς να πω κάτι. Έτσι σταμάτησα να χρησιμοποιώ κι εγω συχνά έννοιες που αγχωνουν ή αρνητικές (πχ πρόσεχε κ μη) . 

 

 

[student]

13 ώρες πρίν, Mama_Anesti_ είπε:

Θα συμφωνησω με την προσέγγιση σου. 

 

 Όσο για την δική μας εξέλιξη,  ο γιος μου είναι πλέον τρίσιμιση, έχει μάθει να ξεχωρίζει τους εμφανεις κινδύνους, δεν ξέρω αν έπιασαν τόπο οι συνεχείς επαναλήψεις ή ωρίμασε. Πιθανολογω το δεύτερο. Πλέον αναγνωρίζει  πως αν τρεχει στα βρεγμενα θα πεσει-για να πω ένα πάραδειγμα που έχει ήδη συζητητηθει. Παίρνει από μόνος του τα μέτρα του (σιγανό βάδισμα,παντοφλες) χωρίς να πω κάτι. Έτσι σταμάτησα να χρησιμοποιώ κι εγω συχνά έννοιες που αγχωνουν ή αρνητικές (πχ πρόσεχε κ μη) . 

 

 

@Mama_Anesti_Πιστεύω ότι έπαιξε ρόλο η δική σου προσέγγιση αλλά περισσότερο η ηλικία. Και εγώ παρατηρώ παρόμοια συμπεριφορά στον γιο μου!

 

Κάτι που θέλω να προσθεσω είναι ότι είναι γεγονός το ποσό εύκολο μαθαίνουν τα παιδιά στις μικρές ηλικίες και όχι μόνο.
Οι γονείς έχουμε πολλές ευκαιρίες να διορθώσουμε διαφορά που λέμε η κάνουμε. Το έχω παρατηρήσει όλες τις φορές που θέλω να κάνω μια αλλαγή, είναι θέμα πολλές φορές μιας ημέρες η αλλαγή αυτή.Φυσικά καθοριστικό ρόλο παίζει το να το έχω πάρει απόφαση και να μην κάνω πίσω.