Επαγγελματικές υποχωρήσεις για την οικογένεια. Αναγκαίο κακό; Πλήττουν μονο τις γυναίκες;

[Έσπερος]

Πόσο θεωρείτε εφικτό να πραγματοποιηθούν οι περισσότερες επιθυμίες που ειχαμε όταν τελειώναμε τις σπουδες και αρχίζαμε δουλεια, εάν παραλληλα εχουμε κσι οικογενεια; βγαζω εξω το θεμα των ιδιαιτεροτήτων της αγοράς εργασιας που ειναι διαφορετικός παράγοντας. 

 

Αναφερομαι αποκλειστικα σε καταστασεις που εχουν σχεση με τη δημιουργία οικογενειας. Ακομα και πριν υπαρξει οικογενεια, δηλαδη την επιλογη μας να ακολουθήσουμε ενα επάγγελμα επειδη το ωραριο του ειναι συμβατοτερο με τα παιδια. Ή αποφασεις για το ποσο χρονο θα περναμε με τον σύντροφο μας, ακομα και πριν το γαμο (πχ αν θα κανουμε πραγματα σχετικα με τη δουλεια ή την επιμόρφωση μας που δεν ειναι ομως υποχρεωτικά, εις βάρος χρόνου με τον σύντροφο μας). Ή ακομα και αποφασεις που δεν ηταν απολύτως δικες μας αλλα τις πηραμε γιατι βλεπαμε αρνητισμό ή απροθυμία υποστήριξης. 

 

Πιστεύετε οτι σε τετοιες καταστασεις καταλήγουν μονο οι γυναικες; Εγω εχω την αισθηση οτι υπαρχουν αντρες που το κανουν αλλα καθαρα συνειδητα, ενω οι γυναικες μπορει να το κανουν επειδη εστω και υποσυνείδητα ή ύπορρητα νιωθουν την πιεση να το κανουν, απο τον εαυτο τους, απο τις συνθηκες ή απο τους συζύγους. 

 

Οσες εχετε βρεθει σε τετοιες καταστασεις, ακομα και σε απολυτα συνειδητές αποφασεις, πώς νιώθετε οταν βλεπετε οτι θα μπορούσατε να εχετε παρει εναν αλλο δρομο; Ποσο συμβατό εντέλει θα το θεωρούσατε με την οικογενεια σας; Πιστεύετε οτι θα επιτυγχάνονταν μονο με τη συνεργασια των συζυγων ή θα χρειαζοταν και εξωτερική βοηθεια; Και αν βλεπετε αλλα ατομα που απο την ιδια αφετηρία προχώρησαν περισδοτερο, με ή χωρις οικογενεια, πώς αισθάνεστε; 

[ΑΡΓΚ]

Ηταν μία εντελώς συνειδητή απόφαση να κάνω οικογένεια και να περάσω χρόνο με τα παιδιά η ίδια (αντί π.χ. μία εσωτερική νταντά πλήρους απασχόλησης) και ότι τα παιδιά δε θα στερηθούν δραστηριότητες και γενικά μία κανονικότητα. Η δουλειά που κάνω είναι σαφώς καλή από οικονομικης απόψεως, αλλά θα μπορούσε να ήταν πραγματικα πολύ καλύτερη και σε οικονομικές απολαβές και σε αναγνώριση αν δεν είχα θέσει περιορισμούς στον εαυτό μου: επιδιώκω ένα ωράριο όσο πιο κοντά στο 9-5 γίνεται σε μια δουλειά που οι "πετυχημένοι" έρχονται μετα τις 10 και φεύγουν νύχτα, δεν ακολουθώ για ποτό τα βράδια την σωστή "παρέα" (που θα προωθήσει και τον επόμενο για προαγωγή), δεν δέχομαι να κάνω ταξίδια πάνω από 2-3 μέρες, δεν προσφέρομαι να δουλέψω ΣΚ αν δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη. Οπότε ξέρω ότι άνθρωποι με λιγότερα προσόντα που όμως έκαναν τα παραπάνω, τελικά θα προχωρήσουν πιο γρήγορα.

Από την άλλη, σίγουρα κουράστηκα να κρατήσω έστω αυτό το επίπεδο, επιμένοντας στον ιδιωτικό τομέα και σε δουλειές με μεγάλη πίεση, γιατί θέλω να πιστεύω ότι όταν τα παιδιά θα μεγαλώσουν, έστω και στα 50, θα καλύψω τον χαμένο δρόμο εν μέρει, πιθανώς και περνώντας  από μία αργοπορημένη μετανάστευση για να καλυφθεί ο χαμένος χρόνος.

Θα ήταν πολύ πιο εύκολη η ζωή μου αν είχα π.χ. δεχτεί μία θέση στο δημόσιο ή είχα ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα, που ήταν και οι δύο πιο συμβατές επιλογές με οικογενειακή ζωή, αλλά δε θα το άντεχα γιατί εκεί δεν έχει γυρισμό. Οπότε ούτε 100% την οικογενειακή ζωή όπως θα την ονειρευόμουν έχω, ούτε το 100% της αναγνώρισης που θα μπορούσα να έχω στη δουλειά μου έχω, αλλά μάλλον ένα συμβιβασμό, κυρίως στο δεύτερο, και πολύ κούραση. 

Αν και ο άντρας μου δουλεύει πολύ περισσότερες ώρες, εν μέρει και εκείνος αν δεχόταν ταξίδια πολύμηνα εδώ κι εκεί π.χ., ή δουλειές όπου τύχει να είναι η επόμενη ευκαιρία, θα είχε καταφέρει κάτι πολύ καλύτερο. Αλλά θα μας έβλεπε κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα. 

[Έσπερος]

Ο άντρας μου συνειδητά πριν από χρόνια, πριν με γνωρίσει δλδ, αφησε καλη θεση με προοπτικές κ καλες συνθηκες σε πολυ σοβαρη ετςιρεια, οχι με απάνθρωπο ωραριο αλλα με ταξιδια εξω, με την προοπτικη σε βαθος χρονου να κανει οικογενεια εκτος Αθηνών. Προ κρισης ομως, δλδ με αλλους μισθους. Αλλα κ με το σχεδιο οποτε χρειαζεται περιστασιακά να κανει κ κατι αλλο για συμπληρωμα - ο κλαδος του δεν ειναι αμιγώς "καθηγητικός" κ του επιτρεπει ευελιξια κ ποικιλια δραστηριοτήτων. 

 

Εγω δεν βρεθηκα προ κανενός διλήμματος γιατι οταν ξεκινησε η κριση οι επιλογες μου ηταν η εξης μια. Μονο την αμυδρη πιθανότητα καποτε στο μελλον ισως κ αν κλπ να προέκυπτε καποια σκαδημαϊκη θεση- δεν ειναι ασυνήθιστο να ξεκινησει κανεις απο την εκπαιδευση στον χωρο μου. Εξαλλου το επάγγελμα αφηνει χωρο και για ερευνητικά ενδιαφεροντα (αν εισαι θεωρητικός και δεν χρειάζεσαι εργαστηρια). Απλως χωρις να εχω επιγνωση ακριβως του τι σημαινει ελεύθερος χρονος οταν εχεις παιδι, ειχα καποιους στοχους οι οποίοι βασικα θα ηταν για την κάλυψη συναισθηματικών αναγκών, δλδ να συνεχισω ν ασχολουμαι με τα ενδιαφεροντα μου κ να εχω κ μια καποια αναγνωριση, την οποια δεν προσφερει το σχολείο, μην πω κ το δημοσιο γενικα. Με στοχο οπως λες ισως αργοτερα να κερδίσω λιγο απο το χαμενο έδαφος. Βεβαια οταν μενεις εξω απο τον χορο των δημοσιεύσεων κ των συνεδρίων (δεν μιλαω καν για τις διασυνδέσεις...), αυτα δεν ειναι εφικτά. Απλως εχω αναρωτηθεί αν καποια πραγματα θα ηταν αλλιως αν πχ ειχα βοηθεια απο γιαγιαδες. Θα αφηνα αραγε το μωρο με τη γιαγια καποιες ωρες για να γραψω ενα αρθρο ετσι για το κεφι μου; Ή για να παω να παρακολουθησω ενα συνεδριο για να μην ξεχάσουν εστω τη φατσα μου; Αυτα ειναι πραγματα που καποτε θεωρουσα δεδομενο οτι θα εκανα αν και τωρα δεν ειμαι σιγουρη. Μιλωντας για τη βρεφική-νηπιακά ηλικια τουλαχιστον. Σιγουρα ο αντρας μου δεν θα ενθουσιαζοταν με την ιδεα, σ´ αυτες τις ηλικίες τουλαχιστον. 

 

Τελος παντων, δεν ειναι οτι μου ετυχε καποια προταση κ την απέρριψα λογω μωρου ή αποστασης. Πιο πολυ προβληματιζομαι γιατι -ντροπη μου- νομιζα οτι η αδεια ανατροφης ειναι λιγο διακοπες για τον γονιο που μενει σπίτι κ ειχα μεγαλεπήβολα σχεδια για τα διαβάσματα κ τα γραψίματα που θα εκανα, κ τα σκεφτομουν αυτα τις προαλλες που σε ρωτουσα πώς διαβαζεις στο σκοτάδι! Κι αναρωτιεμαι αν, οσο συνειδητα κι αν αποφασίζεις κατι, δεν σε τσιμπάει πού κ πού μια πικρία οταν μαθαινεις κατι για καποιον, οταν μιλας με εναν γνωστο απο τα παλια ή οταν βλεπεις την προκηρυξη μιας θεσης κ λες what if...?

[Deena]

Εγώ είμαι σε ένα επάγγελμα που ανά πάσα στιγμή, αν πω ότι αφιερώνω έξτρα ώρες, τόσο σε δουλειά, όσο και σε δημόσιες σχέσεις, διασυνδέσεις κλπ, μπορώ να "απογειωθώ" επαγγελματικά, να αυξηθούν πολύ οι απολαβές μου κλπ. Είναι όμως και ένα επάγγελμα που θέλει συνεχές κυνήγι και τρέξιμο εφ'όρου ζωής, όχι απλά μέχρι να "φτάσεις" κάπου.

 

Επέλεξα συνειδητά να μην το κυνηγήσω τόσο πολύ, ειδικά όταν έκανα παιδιά έβαλα γερό φρένο και εκτός απροόπτου (οικονομική ανάγκη) δεν σκοπεύω να ξαναφορτσάρω. Έχω μεγάλη διαθεσιμότητα από γιαγιάδες για βοήθεια, ενώ αν ποτέ ήθελα να επικεντρωθώ περισσότερο στα επαγγελματικά, σίγουρα θα έπαιρνα εξωτερική βοήθεια, όσες συναδέλφους ξέρω πιο "επιτυχημένες", αυτό κάνουν. Άλλωστε κι εγώ η ίδια όταν γύρισα στην δουλειά μετά την άδεια μητρότητας (4,5 μήνες για το κάθε παιδί) αυτό έκανα, ΑΛΛΑ τώρα που τα παιδιά είναι μεγαλύτερα το θεωρώ ανεκτίμητο το ότι είμαι διαθέσιμη τα απογεύματα, ότι γυρίζω στο σπίτι μαζί με τα παιδιά και όχι μετά από αυτά, το ότι κανονίζω και διεκπεραιώνω η ίδια το φαγητό, την μελέτη, τις δραστηριότητες κλπ. Είμαι και πολύ ιδιωτικός άνθρωπος, η ιδέα του να λείπω εγώ και να είναι ένας τρίτος άνθρωπος στον χώρο μου δεν μου αρέσει καθόλου.

 

Βέβαια όλα αυτά είναι σχετικά, εγώ αισθάνομαι τυχερή που γυρίζω στις 17.00 και θεωρώ ότι έχω φρενάρει στα επαγγελματικά, η κολλητή μου δουλεύει σε μια βασική μισθωτή θέση, γυρίζει στις 19.00 γιατί πολύ απλά αυτό είναι το ωράριο και έχει καταπιεί την ανάγκη για ιδιωτικότητα κλπ, γιατί το παιδί τί θα το κάνει, θα το αφήσει μόνο του στο σπίτι?

 

@Έσπερος πάντως αυτά που σκέφτεσαι που ίσως θα ήθελες να κάνεις, προσωπικά δεν μου φαίνονται τόσο δύσκολα αφού το παιδί μεγαλώσει. Προσωπικά γνωρίζω πολλές κοπέλες που έβαλαν στον πάγο διδακτορικά τα πρώτα χρόνια της μητρότητας και τα ξαναέπιασαν στην σχολική ηλικία.

[ΑΡΓΚ]

On 9/12/2018 at 4:14 ΜΜ, Έσπερος είπε:

Ο άντρας μου συνειδητά πριν από χρόνια, πριν με γνωρίσει δλδ, αφησε καλη θεση με προοπτικές κ καλες συνθηκες σε πολυ σοβαρη ετςιρεια, οχι με απάνθρωπο ωραριο αλλα με ταξιδια εξω, με την προοπτικη σε βαθος χρονου να κανει οικογενεια εκτος Αθηνών. Προ κρισης ομως, δλδ με αλλους μισθους. Αλλα κ με το σχεδιο οποτε χρειαζεται περιστασιακά να κανει κ κατι αλλο για συμπληρωμα - ο κλαδος του δεν ειναι αμιγώς "καθηγητικός" κ του επιτρεπει ευελιξια κ ποικιλια δραστηριοτήτων. 

 

Εγω δεν βρεθηκα προ κανενός διλήμματος γιατι οταν ξεκινησε η κριση οι επιλογες μου ηταν η εξης μια. Μονο την αμυδρη πιθανότητα καποτε στο μελλον ισως κ αν κλπ να προέκυπτε καποια σκαδημαϊκη θεση- δεν ειναι ασυνήθιστο να ξεκινησει κανεις απο την εκπαιδευση στον χωρο μου. Εξαλλου το επάγγελμα αφηνει χωρο και για ερευνητικά ενδιαφεροντα (αν εισαι θεωρητικός και δεν χρειάζεσαι εργαστηρια). Απλως χωρις να εχω επιγνωση ακριβως του τι σημαινει ελεύθερος χρονος οταν εχεις παιδι, ειχα καποιους στοχους οι οποίοι βασικα θα ηταν για την κάλυψη συναισθηματικών αναγκών, δλδ να συνεχισω ν ασχολουμαι με τα ενδιαφεροντα μου κ να εχω κ μια καποια αναγνωριση, την οποια δεν προσφερει το σχολείο, μην πω κ το δημοσιο γενικα. Με στοχο οπως λες ισως αργοτερα να κερδίσω λιγο απο το χαμενο έδαφος. Βεβαια οταν μενεις εξω απο τον χορο των δημοσιεύσεων κ των συνεδρίων (δεν μιλαω καν για τις διασυνδέσεις...), αυτα δεν ειναι εφικτά. Απλως εχω αναρωτηθεί αν καποια πραγματα θα ηταν αλλιως αν πχ ειχα βοηθεια απο γιαγιαδες. Θα αφηνα αραγε το μωρο με τη γιαγια καποιες ωρες για να γραψω ενα αρθρο ετσι για το κεφι μου; Ή για να παω να παρακολουθησω ενα συνεδριο για να μην ξεχάσουν εστω τη φατσα μου; Αυτα ειναι πραγματα που καποτε θεωρουσα δεδομενο οτι θα εκανα αν και τωρα δεν ειμαι σιγουρη. Μιλωντας για τη βρεφική-νηπιακά ηλικια τουλαχιστον. Σιγουρα ο αντρας μου δεν θα ενθουσιαζοταν με την ιδεα, σ´ αυτες τις ηλικίες τουλαχιστον. 

 

Τελος παντων, δεν ειναι οτι μου ετυχε καποια προταση κ την απέρριψα λογω μωρου ή αποστασης. Πιο πολυ προβληματιζομαι γιατι -ντροπη μου- νομιζα οτι η αδεια ανατροφης ειναι λιγο διακοπες για τον γονιο που μενει σπίτι κ ειχα μεγαλεπήβολα σχεδια για τα διαβάσματα κ τα γραψίματα που θα εκανα, κ τα σκεφτομουν αυτα τις προαλλες που σε ρωτουσα πώς διαβαζεις στο σκοτάδι! Κι αναρωτιεμαι αν, οσο συνειδητα κι αν αποφασίζεις κατι, δεν σε τσιμπάει πού κ πού μια πικρία οταν μαθαινεις κατι για καποιον, οταν μιλας με εναν γνωστο απο τα παλια ή οταν βλεπεις την προκηρυξη μιας θεσης κ λες what if...?

 

Κοίτα, εμένα το ότι δεν υπήρξε γιαγιά, θεία κλπ να βοηθήσει σίγουρα μου στοίχισε, και στοίχισε και στον άντρα μου, και το χειρότερο μαζεύτηκε και μία τρελή κούραση, που τελικά αν κάτι στοιχίσει και το γάμο μας κάποια στιγμή, αυτό θα είναι, η πλήρης έλλειψη βοήθειας που άφησε απωθημένα πολλά σε βάθος χρόνου. Αν ήταν να ξαναπεράσω τα βρεφικά χρόνια από την αρχή, παίζει σίγουρα και να παρότρυνα τον άντρα μου να κάνει περισσότερα επαγγελματικά ταξίδια, γιατί του έχει μείνει μία απογοήτευση που βγήκε άσχημα με τα χρόνια, και θα είχα μάλλον κι εγώ πάρει κάποια ρίσκα παραπάνω. Αλλά δεν ήταν σίγουρα ο ένας χρόνος αυτός που έκανε τη διαφορά.

Από την άλλη σκέφτομαι, ΟΚ, μας πόνεσε που δεν υπήρχε γιαγιά να βοηθήσει, κάπου αγχώθηκα και  παραπάνω, κάπου έχασα και ευκαιρίες, αλλά τι να κάνω τώρα; Δεν μπορώ να ελέγξω τα πάντα, έτσι τα έφερε η ζωή, άλλος έχει την τύχη να έχει γιαγιά, άλλος χρήματα, άλλος χρόνο, άλλος να γεννηθεί στο σωστό μέρος για να έχει ευκαιρίες, αν ήταν να πρέπει να είναι όλα τέλεια για να κάνουμε παιδιά, θα είχε εξαφανιστεί το ανθρώπινο είδος. Ας μην τα κάνουμε και όλα τέλεια, δεν πειράζει  

Από την άλλη τελικά, νομίζω ό,τι και να κάνεις, πάντα θα αναρωτιέσαι τι μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά, μάλλον με το  χαρακτήρα έχει να κάνει αυτό. Μήπως έλειψες στο μωρό, μήπως εκείνη η babysitter που χρειάστηκες δεν ήταν καλή, μήπως ζορίστηκε ο άντρας σου που έμεινε 2 μέρες με το παιδί, μήπως έπρεπε να είχες κάνει εκείνη τη δημοσίευση, μήπως τελικά έπρεπε να είχες αφήσει τη δημοσίευση και το συνέδριο και να πας στην παιδική χαρά, όρεξη να έχεις να μετανιώνεις για το τι έκανες ή δεν έκανες, και αφορμές θα υπάρχουν  

 

[Έσπερος]

21 ώρες πρίν, Deena είπε:

@Έσπερος πάντως αυτά που σκέφτεσαι που ίσως θα ήθελες να κάνεις, προσωπικά δεν μου φαίνονται τόσο δύσκολα αφού το παιδί μεγαλώσει. Προσωπικά γνωρίζω πολλές κοπέλες που έβαλαν στον πάγο διδακτορικά τα πρώτα χρόνια της μητρότητας και τα ξαναέπιασαν στην σχολική ηλικία.

Ναι, αυτο ειναι αληθεια. Απλως τοτε θα τα κανω τελειως για χομπι, εκτος αν κανω στροφή προς θέματα που θα με διευκολυνουν να γινω στέλεχος της εκπαιδευσης. Αυτη ειναι και η μονη ευκαιρια ανέλιξης που προσφερει η διυλεια μου. Τα κριτηρια ωστόσο και οι θεσεις αλλαζουν σχεδον με καθε κυβέρνηση, οποτε αν καποτε το αποφασίσω θα κρινω αναλογως πού θα κατευθύνω τα ενδιαφεροντα μου. 

 

Αλλιως, αν αφησω -ή μαλλον τωρα που εχω αφησει- στην ακρη συνεδρια κ δημοσιευσεις, κ απεχω κ γεωγραφικά απο διαφορα πανεπιστήμια, εχω κλεισει την πορτα οριστικά σε οποιαδηποτε μικρη πιθανότητα μπορει να υπηρχε να συνεργαστώ εξ αποστασεως σε ενα ερευνητικό προγραμμα ή να διδάξω με συμβαση σε καποιο πανεπιστημιο, αν υπαρχει δυνατοτητα μετακινησης, οπως εχω ξανακανει προ παιδιου. Να αξιοποιηςω δηλαδη επι της ουςιας τις σπουδες μου και να εχουμε και περιςταςιακα συμπληρωματικό εισόδημα. Γιατι τα βιογραφικά των αλλων εμπλουτίζονται και νομιζω οτι ουτε ο ακαδημαϊκος χωρος δεχεται τετοια κενα μεταξυ διδακτορικού κ μελλοντικών δραστηριοτητων. 

 

Η αληθεια ειναι οτι τρώγομαι λιγο με τη σκεψη, αν μεναμε στην Αθηνα που θα ήμουν αφενός στο επίκεντρο των δραστηριοτήτων κ αφετέρου θα ειχα κοντα τη μητερα μου, θα έπεφτα αραγε με τα μουτρα στην ερευνα με οποιο κόστος για το παιδί κ την οικογένεια (όπως φανταζόμουν πιο μικρή χωρίς να υπολογίζω συνεπειες), ή θα το έκανα απλα σαν χομπι, οπως αλλες πανε στο γυμναστηριο πχ καποιες μερες την εβδομάδα; Γι αυτο αναρωτιεμαι πώς σκεφτονται αλλες γυναικες. Γιατί πιο νέα τα άκουγα αυτά κ εκνευριζομουν!

[Έσπερος]

Λιγο εκτος θεματος, πολλοι που εχουν βοηθεια γιαγιαδες μου εχουν πει οτι ενα απο τα πραγματα που επιβάρυναν πολυ τους γαμους τους, ηταν οι γιαγιαδες.  

 

Ειναι επιβαρυντικό για την ψυχολογια μας να τρωγόμαστε. Αλλα ειναι ενοχλητικο και το στιλ της γενιας των γονιων μας, και τι πάθατε που γυρισατε στη δουλεια στις 40 μερες; και τι πάθατε που σας αφήναμε και πηγαιναμε σε συνεδρια; και τι πάθατε που φευγαμε μονοι μας διακοπες;;

[Mary1976]

Σε καμία περίπτωση δεν θεώρησα ποτέ ότι το παιδί «φρέναρε» την επαγγελματική μου εξέλιξη ή ότι επειδή είμαι γυναίκα αναγκάστηκα να κάνω λίγο πίσω. Ήταν συνειδητή επιλογή να κάνω παιδί και από την αρχή θεώρησα χρέος απέναντί του να του δώσω απόλυτη προτεραιότητα.

 

Μακάρι, αν μπορούσα οικονομικά θα σταμάταγα τελείως για λίγα χρόνια την δουλειά μου ή θα μείωνα τις ημέρες εργασίας για να ασχοληθώ περισσότερο με το παιδί. Για μένα το καλύτερο που μπορεί να προσφέρει κανείς στο παιδί του είναι η αφοσίωση και ο χρόνος του.

 

Άλλωστε για όλα υπάρχει ο σωστός χρόνος. Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου διαβάζοντας, δίνοντας εξετάσεις, σπουδάζοντας και δουλεύοντας. Αν θελήσω αργότερα, όταν δηλαδή το παιδί έχει φτάσει σε μια κάποια ηλικία πχ 10 χρονών, που αρχίζει να αυτονομείται σε πολλά επίπεδα, μπορώ και τη δουλειά μου να την κυνηγήσω περισσότερο (έστω να μην φεύγω τρέχοντας όταν τελειώνει το ωράριο!) και να κάνω κάποιες σπουδές (αν και νομίζω…φτάνει πια!) ή να αρχίσω κάποιο χόμπι (αυτό μάλιστα!).

 

Επίσης καλές είναι οι γιαγιάδες αλλά με μέτρο, όχι για νταντάδες πλήρους απασχόληση. Μετά οι παρεμβάσεις στην διαπαιδαγώγηση του παιδιού και στη ζωή της οικογένειας είναι αυτονόητες και οδηγούν σε εντάσεις. Η βοήθειά τους έχει μεγάλο κόστος μερικές φορές.

 

Στη δική μου περίπτωση είναι σωτήριο για την ψυχική μου υγεία και το γάμο μου που δεν μένω κοντά στους γονείς μου! Νομίζω Έσπερος το ίδιο ισχύει και για σένα!

[Silky]

Δεν υπάρχει βοηθεια και είμαι ελεύθερος επαγγελματίας όποτε ζορίζομαι γιατί το γραφείο το έχω τις περισσότερες μερες κλειστό ακόμα. Από την κοινωνία η από την οικογένεια δεν έχω νοιώσει πίεση για τα επαγγελματικά, έχω νοιώσει από μένα, βλέπω μάνες στο δημόσιο και ζηλεύω. Θέλω 1,5 χρόνο άδεια και εγώ, θέλω επιδόματα και εγώ, θέλω μειωμένο ωράριο, γονικές άδειες κλπ και εγώ. Χωρίς βλακείες, στόχος μου πλέον είναι το δημόσιο. Η αδερφή μου δημόσιο πάει 8,30 σχολαει 2,30 η άλλη δίπλα πάει 7 χτυπάει κάρτα γυρνάει σπίτι ετοιμάζει παιδιά σκυλιά πάει 8. 1,30 πάει παίρνει το παιδί το πάει στην δουλειά όπου διαβάζουν μέχρι να χτυπήσει κάρτα στις 3, δεν εξυπηρετεί κοινό διότι «δεν έχουν σύστημα» ( μπουρδεσ) και γυρνάνε σπίτι. Άλλη περίπτωση πάει 8,30 - όταν κάνει εξωτ δουλειές σημαίνει πάει λαϊκή, φούρνο, σούπερ, καθαριστήριο, τράπεζα, ταχυδρομείο κατά τα αλλά κάθε φορά που την βλέπω «πολύ δουλειά, τρέχω». 2 φεύγει της χτυπάει άλλος την κάρτα. Προ λίγο καιρό είχε θέμα υγείας το ένα παιδί και ηταν στο νοσοκομείο, τυχαία μου ανέφερε ότι από τον ενάμιση μήνα, που ζήτημα να είχε πάει για δουλειά 10 μερες , της είχαν γράψει άδεια 9 μερες, ΕΝΝΕΑ μερες. 

Αυτο το θέλω και εγώ,χεστηκα αν παιρνω λιγότερα (που όπως έχουν γίνει τα πράγματα δεν το νομίζω) οι συνθήκες είναι εξωπραγματικές. Εκτός πχ γονική άδεια Άνευ αποδοχών (κρατάς την θέση κανονικά) για κάποια χρόνια εκτός επιδομάτων που αναρωτιέμαι πρώτου τα κόψουν ποσά ήταν, αναφέρομαι στην ευχέρεια του πηγαινοέρχομαι όποτε θέλω και επειδή όλες έχουν παιδιά υπάρχει κατανόηση. Στο ελεύθερο επάγγελμα η στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι τραγικά διαφορετικά. 

[ΑΡΓΚ]

On 11/12/2018 at 8:39 ΠΜ, Έσπερος είπε:

Ναι, αυτο ειναι αληθεια. Απλως τοτε θα τα κανω τελειως για χομπι, εκτος αν κανω στροφή προς θέματα που θα με διευκολυνουν να γινω στέλεχος της εκπαιδευσης. Αυτη ειναι και η μονη ευκαιρια ανέλιξης που προσφερει η διυλεια μου. Τα κριτηρια ωστόσο και οι θεσεις αλλαζουν σχεδον με καθε κυβέρνηση, οποτε αν καποτε το αποφασίσω θα κρινω αναλογως πού θα κατευθύνω τα ενδιαφεροντα μου. 

 

Αλλιως, αν αφησω -ή μαλλον τωρα που εχω αφησει- στην ακρη συνεδρια κ δημοσιευσεις, κ απεχω κ γεωγραφικά απο διαφορα πανεπιστήμια, εχω κλεισει την πορτα οριστικά σε οποιαδηποτε μικρη πιθανότητα μπορει να υπηρχε να συνεργαστώ εξ αποστασεως σε ενα ερευνητικό προγραμμα ή να διδάξω με συμβαση σε καποιο πανεπιστημιο, αν υπαρχει δυνατοτητα μετακινησης, οπως εχω ξανακανει προ παιδιου. Να αξιοποιηςω δηλαδη επι της ουςιας τις σπουδες μου και να εχουμε και περιςταςιακα συμπληρωματικό εισόδημα. Γιατι τα βιογραφικά των αλλων εμπλουτίζονται και νομιζω οτι ουτε ο ακαδημαϊκος χωρος δεχεται τετοια κενα μεταξυ διδακτορικού κ μελλοντικών δραστηριοτητων. 

 

Η αληθεια ειναι οτι τρώγομαι λιγο με τη σκεψη, αν μεναμε στην Αθηνα που θα ήμουν αφενός στο επίκεντρο των δραστηριοτήτων κ αφετέρου θα ειχα κοντα τη μητερα μου, θα έπεφτα αραγε με τα μουτρα στην ερευνα με οποιο κόστος για το παιδί κ την οικογένεια (όπως φανταζόμουν πιο μικρή χωρίς να υπολογίζω συνεπειες), ή θα το έκανα απλα σαν χομπι, οπως αλλες πανε στο γυμναστηριο πχ καποιες μερες την εβδομάδα; Γι αυτο αναρωτιεμαι πώς σκεφτονται αλλες γυναικες. Γιατί πιο νέα τα άκουγα αυτά κ εκνευριζομουν!

 

Θα σου έλεγα πάντως να θυμάσαι ότι καταρχήν υπάρχει ζωή και μετά το παιδί (που δε θα είναι μικρό για πάντα) αλλά και ότι όσο πιο καλά μακροπρόθεσμα είναι οι γονείς, τόσο πιο καλά είναι και το παιδί. Ολα με μέτρο. Η όποια καριέρα δε θα πάθει κάτι αν μισό ή ένα χρόνο απλά κάθεσαι σπίτι και ασχολείσαι με το μωρό σου, οπότε για ένα τέτοιο διάστημα είναι παράλογο να το σκέφτεσαι σαν χαμένο χρόνο. Από την άλλη όμως, μη βρεθείς π.χ. να χάνεις ευκαιρίες για τις οποίες μετά θα χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο γιατί 5 ή 10 χρόνια αφιερώθηκες αποκλειστικά στο παιδί.

[Αννα 35]

Πολυσύνθετο και δύσκολο θέμα κι αυτό γιατί ανάλογα με τους όρους εργασίας που βιώνει η κάθε γυναίκα βλέπει τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά.

 

Θεωρώ πως το εν λόγω ερώτημα απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες εργαζόμενες, η οποίες έχουν την επιλογή να προβούν σε αυτή την αναγκαία υποχώρηση. Γιατί μια γυναίκα, της οποίας ο μισθός είναι θέμα επιβίωσης να μπει στο σπίτι ή η μονογονεας αυτή την επιλογή δεν την έχουν. Καμία υποχώρηση δε θα κάνουν. Δώδεκα ώρες ημερησίως θα εργάζονται, σπαστά ωράρια θα εργάζονται και Κυριακές θα εργάζονται.

 

Επίσης, θεωρώ πως όσο πιο εξειδικευμένη είναι μια θέση εργασίας, όσο περισσότερα χρόνια προϋπηρεσίας έχει η εργαζόμενη στην ίδια εταιρεία, όσο περισσότερο έχει κατοχυρώσει τη θέση της, τόσο μεγαλύτερη διαπραγματευτική ικανότητα αποκτά.

Κι επίσης όσο μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια έχει τόσες περισσότερες επιλογές αποκτά. Μπορεί να αποφασίσει να μην εργαστεί για ένα διάστημα και αυτό οικονομικά να μην της στοιχίσει, μπορεί να αποφασίσει πως θα συνεχίσει να εργάζεται και έχει τη δυνατότητα να προσλάβει άνθρωπο για τα παιδιά της. Όποια απόφαση και αν πάρει όμως δεν θα είναι αποτέλεσμα οικονομικής καταπίεσης, αλλά προϊόν ιεράρχησης προταιρεοτητων.

 

Αυτή την επιλογή η γυναίκα, η οποία εργάζεται και της οποίας ο μισθός της αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του οικογενειακού προϋπολογισμού, δεν μπορεί να την κάνει. Θα προσπαθήσει να μην υπερβαίνει κατά πολύ το ωράριο της, θα αναγκαστεί να προσλάβει και μια κοπέλα για λίγες ώρες (διαφορετικά ίσως και να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις οικονομικές απαιτήσεις), η οποία θα παραλαμβάνει το παιδί από το σχολείο και τελικά θα καταλήξει να κάνει λίγο και από τα δύο. Τα οποία πιθανόν να τα κάνει και άριστα, όμως δεν της δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να επιλέξει.

[Astrien]

Η αλήθεια είναι πως έχω "κανονίσει" έτσι τη ζωή μου ώστε οι συνθήκες  να είναι ευνοϊκές για τη δημιουργία οικογένειας (επιλογή επαγγέλματος, μετανάστευση κτλ).Έκανα πολλές υποχωρήσεις βέβαια στα επαγγελματικά μου, αλλά προς το παρόν δεν το μετανιώνω. Βλέπω κι άλλες συνομίληκες που έχουν φτιάξει αλλιώς τη ζωή  τους και έχουν δώσει μεγαλύτερο βάρος στον επαγγελματικό τομέα και αλήθεια τις θαυμάζω για τη δύναμή τους αλλά οι περισσότερες από αυτές είτε είναι μόνες τους είτε έχουν έναν σύντροφο χωρίς παιδιά. Δε θα το ήθελα αυτό για μένα. Η απόφαση να είμαι εδώ που είμαι είναι συνειδητή.

Ο άνδρας μου έχει πάρει επίσης κάποιες αποφάσεις που να είναι "υπέρ μας" έναντι της δουλειά του. Βέβαια τώρα που έχουμε τη μικρή μας και ευτυχώς έχω για μεγάλο διάστημα γονεϊκή άδεια άρχισε να δίνει λίγο  μεγαλύτερο βάρος στα επαγγελματικά του, παρακολουθώντας σεμινάρια, κάνοντας μετεκπαίδευση και μένοντας περισσότερο στη δουλειά του. Φροντίζει ωστόσο πάντα να βρίσκει χρόνο και για μας. 

Ελπίζω βέβαια όταν θα μεγαλώσει λίγο το μωρό να έχω χρόνο να κάνω κάποια όνειρα μου πραγματικότητα( χόμπι, επάγγελμα) αλλά προς το παρόν απολαμβάνω χωρίς τύψεις το χρόνο που έχω με το παιδί.

Σίγουρα περιμένω στο μέλλον μεγαλύτερη υποστήριξη από το σύζυγο, όταν θα επιστρέψω πάλι στη δουλειά, εξωτερική βοήθεια όμως δε θα ήθελα στην ανατροφή του παιδιού. 

[Έσπερος]

Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησα το θέμα πιο πολύ για χάριν της κουβέντας και όχι τόσο από δικούς  μου προβληματισμούς, εννοώ δεν βρέθηκα πρόσφατα σε κάποια δίλημμα. ( @ΑΡΓΚ, είμαι εκπαιδευτικός σε σχολείο της επαρχίας, πόσες φοβερές ευκαιρίες καριέρας λες να μου παρουσιάζονται;   Δεν υπάρχει φόβος να κλωτσήσω καμιά ευκαιρία μόνο λόγω παιδιού, είναι κι άλλες συνθήκες με κρατάνε πίσω αλλά αυτά ήταν σίγουρα εν γνώσει μου από πριν). Ωστόσο αυτά που είχα στο μυαλό μου ήταν μάλλον διλήμματα πολυτελείας. Δηλαδή αναφερόμουν σε γυναίκες που είχαν πάντα στο νου τους να κάνουν πράγματα στη δουλειά τους, και αναρωτιέμαι το πώς τα διαχειρίστηκαν αυτά μετά τη δημιουργία οικογένειας. Περιπτώσεις όπως λέει η @Αννα 35 που ο μισθός με οποιεσδήποτε συνθήκες είναι θέμα επιβίωσης, είναι τελείως διαφορετικές.

 

@Silky, σίγουρα το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του δημοσίου, μεγαλύτερο κι από την οικονομική σταθερότητα νομίζω, είναι ότι διευκολύνει την οικογενειακή ζωή. Δεν ξέρω βέβαια πόσο διαδεδομένες είναι αυτές οι "ωραίες" περιπτώσεις που περιγράφεις, αλλά προφανώς αν είναι να επιλέξεις μεταξύ ενός επαγγέλματος που ούτε σου αποφέρει κάτι ιδιαίτερο, ούτε εντέλει σε ευχαριστούν οι συνθήκες του, και μεταξύ του να είσαι στο δημόσιο ακόμη και χωρίς αυτές τις ακρότητες που περιγράφεις,  είναι μάλλον λογική επιλογή η δεύτερη. Απλώς ξέρεις ότι όταν μεγαλώσουν τα παιδιά σου, μπορεί να θέλεις να πάρεις ναρκωτικά από την ανία, τη στασιμότητα, και την αηδία που θα σου προκαλεί η αναξιοκρατία και η ευνοϊκή μεταχείριση κάποιων - που δεν είναι επειδή έχουν παιδιά, είναι απλούστατα επειδή είναι τέτοιοι τύποι. Αυτό βέβαια αν είσαι τύπος που σε ενδιαφέρει να αντλείς και ευχαρίστηση από τη δουλειά. Αν θες απλα να πας, να κάνεις το καθήκον σου και να γυρίσεις σπίτι σου γιατί εκεί έχεις πιο ευχάριστα πράγματα να κάνεις, είναι άλλο θέμα. Και δεν το λέω υποτιμητικά αυτό, καταλαβαίνω ότι κάποιοι, είτε άντρες είτε γυναίκες (ο άντρας μου πχ), ευχαριστιούνται με χόμπι, αθλητισμό, μαγειρική, κηπουρική, χειροτεχνίες, κλπ, οπότε ο χρόνος εκτός δουλειάς μάλλον δεν τους φτάνει για να κάνουν πράγματα που τους ευχαριστούν. Εγώ προσωπικά και άπειρο ελεύθερο χρόνο να είχα, πάλι  κάποιο διάβασμα θα έκανα, ή θα παρακολουθούσα σεμινάρια και συνέδρια, γενικά δηλαδή με θέματα της επιστήμης μου και της δουλειάς θα ασχολούμουν περισσότερο, παρά με άλλα χόμπι, οπότε την ευχαρίστηση από τη δουλειά τη βλέπω διαφορετικά. 

[ΑΡΓΚ]

On 12/12/2018 at 5:06 ΜΜ, Silky είπε:

Δεν υπάρχει βοηθεια και είμαι ελεύθερος επαγγελματίας όποτε ζορίζομαι γιατί το γραφείο το έχω τις περισσότερες μερες κλειστό ακόμα. Από την κοινωνία η από την οικογένεια δεν έχω νοιώσει πίεση για τα επαγγελματικά, έχω νοιώσει από μένα, βλέπω μάνες στο δημόσιο και ζηλεύω. Θέλω 1,5 χρόνο άδεια και εγώ, θέλω επιδόματα και εγώ, θέλω μειωμένο ωράριο, γονικές άδειες κλπ και εγώ. Χωρίς βλακείες, στόχος μου πλέον είναι το δημόσιο. Η αδερφή μου δημόσιο πάει 8,30 σχολαει 2,30 η άλλη δίπλα πάει 7 χτυπάει κάρτα γυρνάει σπίτι ετοιμάζει παιδιά σκυλιά πάει 8. 1,30 πάει παίρνει το παιδί το πάει στην δουλειά όπου διαβάζουν μέχρι να χτυπήσει κάρτα στις 3, δεν εξυπηρετεί κοινό διότι «δεν έχουν σύστημα» ( μπουρδεσ) και γυρνάνε σπίτι. Άλλη περίπτωση πάει 8,30 - όταν κάνει εξωτ δουλειές σημαίνει πάει λαϊκή, φούρνο, σούπερ, καθαριστήριο, τράπεζα, ταχυδρομείο κατά τα αλλά κάθε φορά που την βλέπω «πολύ δουλειά, τρέχω». 2 φεύγει της χτυπάει άλλος την κάρτα. Προ λίγο καιρό είχε θέμα υγείας το ένα παιδί και ηταν στο νοσοκομείο, τυχαία μου ανέφερε ότι από τον ενάμιση μήνα, που ζήτημα να είχε πάει για δουλειά 10 μερες , της είχαν γράψει άδεια 9 μερες, ΕΝΝΕΑ μερες. 

Αυτο το θέλω και εγώ,χεστηκα αν παιρνω λιγότερα (που όπως έχουν γίνει τα πράγματα δεν το νομίζω) οι συνθήκες είναι εξωπραγματικές. Εκτός πχ γονική άδεια Άνευ αποδοχών (κρατάς την θέση κανονικά) για κάποια χρόνια εκτός επιδομάτων που αναρωτιέμαι πρώτου τα κόψουν ποσά ήταν, αναφέρομαι στην ευχέρεια του πηγαινοέρχομαι όποτε θέλω και επειδή όλες έχουν παιδιά υπάρχει κατανόηση. Στο ελεύθερο επάγγελμα η στον ιδιωτικό τομέα τα πράγματα είναι τραγικά διαφορετικά. 

 

Αναλόγως τη δουλειά όμως, είναι και οι μισθοί τραγικά διαφορετικοί. Το οποίο βέβαια σημαίνει και ότι το δημόσιο έχει τη λογική "κάνω πως δουλεύω και κάνουν πως με πληρώνουν".

[Lenia16]

3 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Αναλόγως τη δουλειά όμως, είναι και οι μισθοί τραγικά διαφορετικοί. Το οποίο βέβαια σημαίνει και ότι το δημόσιο έχει τη λογική "κάνω πως δουλεύω και κάνουν πως με πληρώνουν".

Αν δεν είσαι μεγαλοστελεχος ή δεν έχεις κατοχυρώσει από χρόνια τριετίες κ επιδοματα - κ δεν στα έχουν κοψει- ο μέσος δημόσιος υπάλληλος πληρώνεται μακράν καλύτερα από το μέσο ιδιωτικο, δουλεύοντας πολυυυύ λιγότερο. Δεν ισχύει αυτό που λες πλέον. Το μόνο που ισχύει είναι η στασιμότητα.

[erin0000]

 

Εγώ πιστεύω ότι πριν δημιουργήσουν οικογένεια και η γυναίκα αλλά και ο άντρας πρέπει να είναι συνειδητοποιημένοι και προετοιμασμένοι για τις αλλαγές που θα φέρουν τα παιδιά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους συμπεριλαμβανομένης και της επαγγελματικής. Αν ξεκινήσουν με την πεποίθηση ότι απλώς θα έχουμε και ένα μωρό στο σπίτι, θα τα βρούν σκούρα.

 

Από εκεί και πέρα πρέπει να ιεραρχήσουν κάποια πράγματα, να προσαρμοστούν και να δουν τι ευελιξίες υπάρχουν στην επαγγελματική ζωή και των δύο. Αν αφήσουν κάτι ή αν αλλάξουν κάτι στον επαγγελματικό τομέα και όπου αυτό είναι εφικτό, θα πρέπει να είναι κατόπιν ώριμης απόφασης. Αν δεν θέλουν να αλλάξουν τίποτα, θα πρέπει να αναζητήσουν άλλες λύσεις. Βοήθεια με το μωρό, με το σπίτι κτλ.

 

[erin0000]

Επίσης στο Δημόσιο δεν είναι τόσο ιδανικά τα πράγματα. Είναι πολύ χαμηλοί οι μισθοί, δεν υπάρχουν πλέον επιδόματα και δεν νομίζω ότι παντού το ωράριο είναι τόσο ευέλικτο ή ότι μπορείς να βγαίνεις έξω για ψώνια...  Αν υπάρχει τέτοια υπηρεσία (όπως εκεί που είναι η αδελφή της @Silky )θα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

[Έσπερος]

15 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

 

Αναλόγως τη δουλειά όμως, είναι και οι μισθοί τραγικά διαφορετικοί. Το οποίο βέβαια σημαίνει και ότι το δημόσιο έχει τη λογική "κάνω πως δουλεύω και κάνουν πως με πληρώνουν".

Εντάξει δεν έχει σχέση με το θέμα ακριβώς, αλλά αυτή η νοοτροπία ότι δεν κάνω σωστά τη δουλειά μου γιατί δεν με πληρώνουν, είναι πολύ άσχημη. Γιατί στο δημόσιο γίνεται εκ του ασφαλούς. Κανένας δεν θα το έκανε σε μια ιδιωτική εταιρεία που όντως κάνουν ότι σε πληρώνουν πολλές φορές αλλά δεν τολμάς να κουνηθείς. Εννοείται βέβαια ότι κι εγώ πέρα από το τι θα κάνω στην τάξη που το κάνω όπως πρέπει και με το παραπάνω όσο μπορώ ασχέτως πληρωμής, προφανώς και δεν κάνω τα διάφορα έξτρα τύπου δραστηριότητες σύνδεσης σχολείου με την τοπική κοινωνία (επί της ουσίας δημόσιες σχέσης και προβολή διευθυντών και δημάρχων στις πλάτες μας) και δεν δέχομαι απογευματινές ενημερώσεις και γενικά απογευματινές δραστηριότητες. 

 

Οι μισθοί όντως είναι χαμηλοί σε σχέση με θέσεις επιστημονικού προσωπικού σε σοβαρές ιδιωτικές εταιρείες, και λείπουν και διάφορα άλλα καλά που καμιά φορά έχεις στον ιδιωτικό τομέα όπως πχ ομαδικές ασφάλειες. Αλλά σε σχέση με άλλα επαγγέλματα είτε ελεύθερα είτε μισθωτά που μπορεί να είσαι 10ωρα και παραπάνω για λιγότερα ή τα ίδια λεφτά, προφανώς φαίνεται ελκυστική επιλογή. Βέβαια κι εγώ τέτοια ωραία που περιγράφει η Silky πραγματικά δεν έχω δει ούτε στο σχολείο που υποτίθεται ότι έχουμε μια χαλαρότητα στα κενά μας ή επειδή μπορεί να αρχίζουμε μάθημα πιο αργά ή να τελειώνουμε πιο νωρίς. 

[Silky]

Αν στο δημόσιο είναι χαμηλοί οι μισθοί περνά μια βόλτα από τον ιδιωτικό τομέα να κλάψεις. Τα επιδόματα υπάρχουν, μόνο τα «προσέλευση στην ώρα σου» δεν υπάρχουν. Το ωράριο δεν είναι ευέλικτο κανονικά, οι υπάλληλοι το κάνουν. Όταν ο προϊστάμενος φεύγει 1,30 σιγά μην κάτσουν οι υπάλληλοι μέχρι τις 3 η τις 4, 2-2,30 πέταξαν για τα σπίτια τους. Η εξαίρεση είναι οι υπάλληλοι που δουλεύουν πλήρες ωράριο. Εχεις πάει στο Δήμο πχ τις περιοχής σου στις 2 και δεν λείπουν οι μισοί υπάλληλοι; Εχεις πάει στο ΙΚΑ και δεν εχεις δει το προσωπικό μετά τις 1,30 να φεύγει σιγά σιγά; 

[Lenia16]

Βρε κορίτσια! Ξέρω πολλούς δημοσίους υπαλλήλους, όλοι δουλεύουν κατά μέσο όρο 4-5 ώρες ημερησίως κατά κανόνα, όχι κατ εξαίρεση! Σε σοβαρότατες κρατικες υπηρεσίες. Τις υπόλοιπες ώρες χαζεύουν στον υπολογιστή, βγαίνουν για εξωτερικες δουλειές, πάνε σε γιατρούς, πίνουν καφέ, κάνουν προσωπικές δουλειές όπως διάβασμα, μπομπονιέρες (με τη βοήθεια των συναδέλφων) κ πολλά αλλα κ αυτό όχι γιατί βαριουνται αλλά γιατί δεν υπάρχει συντονισμός κ έλεγχος! Κ στις 3 είναι σπίτι τους. Κ ο μισθός τους είναι πολύ υψηλότερος από ιδιωτικο υπάλληλο κάτοχο μεταπτυχιακου κ με δέκα χρόνια προϋπηρεσία. Χωρια τις άδειες. 

[little lamb]

Κορίτσια μπορεί να είμαι εκτός θέματος αλλά γράφω γιατί βλέπω ότι άλλη αντίληψη έχει ο καθένας για τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Νομίζω δεν πρέπει να μιλάμε γενικώς και αορίστως για "δημόσιο" ή "ιδιωτικό" τομέα. Επάγγελμα με επάγγελμα έχει διαφορές. Δημόσιο είναι και ο εκπαιδευτικός και ο γιατρός και ο υπάλληλος στο ΙΚΑ και ο οδοκαθαριστής κλπ κλπ. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες συνθήκες. Ιδιωτικός τομέας αντίστοιχα είναι και ο υπάλληλος σε εταιρεία, και ο πωλητής σε μαγαζί, και ο ντελιβεράς και ένα σωρό άλλα. Επίσης στο δημόσιο υπάρχουν και οι συμβασιούχοι που δεν έχουν καμία σχέση ως προς την αντιμετώπιση με τους μόνιμους.

 

Έχω δουλέψει συμβασιούχος αρχαιολόγος και οι συνθήκες δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που περιγράφετε! Στο σκάμμα κατακαλόκαιρο μέχρι τις 3 με μια ομπρέλα θαλάσσης για 10 άτομα. Και τρομερή αυστηρότητα στα ωράρια, όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και γιατί άφησες τον τάδε εργάτη να φύγει. Που μπορεί να είσαι κοπελίτσα 25 ετών, η μόνη κοπέλα με 10 εργάτες 50ρηδες που μιλάνε όλο για γκόμενες και στοίχημα και προφανώς δεν μπορείς να τους επιβληθείς για το αν θα φύγουν ένα τέταρτο ή μισή ώρα νωρίτερα (μόνο τηλεφωνώντας και καρφώνοντας στα γραφεία, που δεν σε συμφέρει γιατί όλη σου τη μέρα με τους εργάτες την περνάς, όχι με την προϊσταμένη, οπότε με τους εργάτες πρέπει να έχεις καλές σχέσεις και βρίσκεσαι συνεχώς στη μέση για βλακείες). 

 

Τα έγραψα όλα αυτά απλώς για να μην γενικεύουμε "δημόσιο έτσι, ιδιωτικός τομέας αλλιώς". Αντιστοίχως μπορεί να διαφέρουν οι συνθήκες και από ιδιωτικό σε ιδιωτικό, δεν έχω αντίστοιχη εμπειρία για να μιλήσω.

[ΑΡΓΚ]

4 ώρες πρίν, Silky είπε:

Αν στο δημόσιο είναι χαμηλοί οι μισθοί περνά μια βόλτα από τον ιδιωτικό τομέα να κλάψεις. Τα επιδόματα υπάρχουν, μόνο τα «προσέλευση στην ώρα σου» δεν υπάρχουν. Το ωράριο δεν είναι ευέλικτο κανονικά, οι υπάλληλοι το κάνουν. Όταν ο προϊστάμενος φεύγει 1,30 σιγά μην κάτσουν οι υπάλληλοι μέχρι τις 3 η τις 4, 2-2,30 πέταξαν για τα σπίτια τους. Η εξαίρεση είναι οι υπάλληλοι που δουλεύουν πλήρες ωράριο. Εχεις πάει στο Δήμο πχ τις περιοχής σου στις 2 και δεν λείπουν οι μισοί υπάλληλοι; Εχεις πάει στο ΙΚΑ και δεν εχεις δει το προσωπικό μετά τις 1,30 να φεύγει σιγά σιγά; 

 

Νομίζω ότι ίσως εξαρτάται από το τι δουλειά κάνεις, και το πόσο σε πειράζει να δουλεύεις. Πρόσφατα διορίστηκα σε σχετικά καλή θέση σε υπουργείο. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το ωράριο θα μπορούσε σε λίγο καιρό να γίνει εξάωρο και πολύ λέω. Και είμαι σίγουρη ότι η δουλειά θα ήταν αστεία σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Από την άλλη, ο μισθός, μαζί με όλα τα επιδόματα (ο,τι έχει ξεμείνει από αυτά) ήταν ακριβώς το 1/3 από όσο παίρνω στον ιδιωτικό τομέα. Όπου αν ήμουν διατεθειμένη να κάνω και μερικά δωδεκάωρα και μερικά ταξίδια παραπάνω, θα έπαιρνα αρκετά περισσότερα. Νομίζω ότι ο μισθός με κοντά 20 χρόνια προϋπηρεσία, συν διδακτορικό συν επίδομα τρίτεκνων, ήταν κατά τι μικρότερος από το μισθό που παίρνει στην εταιρεία όπου είμαι ένα νέο παιδί που μόλις πήρε το πτυχίο του.

Πιθανότατα τα πράγματα στο δημόσιο οικονομικά είναι όντως πολύ καλά αν ψάχνεις θέση εντελώς ανειδίκευτου (αν και πάλι νομίζω το να καθαρίζεις σπίτια π.χ. αποδίδει περισσότερο από αντιστοιχη θέση στο δημόσιο), ή αν πραγματικά θες μία θέση μερικής απασχόλησης.

[Έσπερος]

On 14 Δεκεμβρίου 2018 at 3:53 ΜΜ, ΑΡΓΚ είπε:

 

Νομίζω ότι ίσως εξαρτάται από το τι δουλειά κάνεις, και το πόσο σε πειράζει να δουλεύεις. Πρόσφατα διορίστηκα σε σχετικά καλή θέση σε υπουργείο. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι το ωράριο θα μπορούσε σε λίγο καιρό να γίνει εξάωρο και πολύ λέω. Και είμαι σίγουρη ότι η δουλειά θα ήταν αστεία σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα. Από την άλλη, ο μισθός, μαζί με όλα τα επιδόματα (ο,τι έχει ξεμείνει από αυτά) ήταν ακριβώς το 1/3 από όσο παίρνω στον ιδιωτικό τομέα. Όπου αν ήμουν διατεθειμένη να κάνω και μερικά δωδεκάωρα και μερικά ταξίδια παραπάνω, θα έπαιρνα αρκετά περισσότερα. Νομίζω ότι ο μισθός με κοντά 20 χρόνια προϋπηρεσία, συν διδακτορικό συν επίδομα τρίτεκνων, ήταν κατά τι μικρότερος από το μισθό που παίρνει στην εταιρεία όπου είμαι ένα νέο παιδί που μόλις πήρε το πτυχίο του.

Πιθανότατα τα πράγματα στο δημόσιο οικονομικά είναι όντως πολύ καλά αν ψάχνεις θέση εντελώς ανειδίκευτου (αν και πάλι νομίζω το να καθαρίζεις σπίτια π.χ. αποδίδει περισσότερο από αντιστοιχη θέση στο δημόσιο), ή αν πραγματικά θες μία θέση μερικής απασχόλησης.

Εγω εχω καταλαβει οτι στον ιδιωτικο τομεα υπαρχουν πολλες διακυμανσεις και γι αυτο βλεπουμε και τη διαφορετικη οπτικη. Γιατι κι εγω ακουω φιλους και συγγενεις που δουλευουν σε σοβαρές εταιρείες και εχουν αισθητά καλύτερες απολαβές από μένα που παίρνω μισθό πολύ υψηλότερο της προϋπηρεςιας μου λόγω διδακτορικού (άρα υποτίθεται είμαι σε καλή μοιρα). Δεν μιλάω για τα τριπλάσια που λες, αλλά ισως για σχεδον ετήσιο διπλάσιο, αν υπολογισω δλδ κ 13-14ο μισθο που εμεις δεν παιρνουμε. Αλλά ομως, για να γυρίσω το θέμα στις γυναίκες, αν είναι για έναν κατα τι υψηλότερο μισθό να υπολογίσεις κόστος μπειμπι σίτερ για πιο πολυωρη απουσία από το σπίτι, μπορεί τελικά να μην κάνει διαφορά. Αυτό δλδ αν το κριτήριο σου είναι μόνο το οικονομικό. Αν δεν γίνομαι αδιάκριτη, εσύ τελικά παρέμεινες στον ιδιωτικο τομεα; Θυμαμαι που ρωτούσες γνωμες.

 

@little lamb οι συμβασιούχοι στο δημοσιο, ειδικά το εποχικό προσωπικό, είναι για μια γυναικα απο τις χειρότερες επιλογές αν κρίνω κ από τις αναπληρώτριες στα σχολεία κ τα δικαιώματα που εχουν ως μητέρες. Χειρότερες απο ιδιωτικο τομεα, τουλαχιστον ως προς το τι προβλέπει ο νόμος. 

[kotsifikos]

Πριν κάνω οικογένεια και για πολλά χρόνια δούλευα 60 ώρες την εβδομάδα , δεν προλάβαινα να πάρω ανάσα, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να τα συνδυάσω, πολυ πριν μείνω έγκυος τα παράτησα όλα, ακόμα και αν είχα φτάσει επαγγελματικά σε ένα πολύ καλό επίπεδο, και βρήκα άλλη δουλεία, με ανθρώπινο ωράριο, και ήρεμο περιβάλλον. Τώρα που έχω το παιδί μου σκέφτομαι πόσο καλή επιλογή ήταν αυτή που έκανα...δεν θα άντεχα ούτε σωματικά ούτε ψυχικά αν συνέχιζα σε εκείνους τους ρυθμούς, και το κυριότερο δεν θα άντεχα να μην είμαι δίπλα στο παιδί μου. Για μένα αυτή ήταν η πιο ώριμη επιλογή, άλλη γυναίκα ίσως αυτό να μην την κάλυπτε.

 

 

[ΑΡΓΚ]

20 ώρες πρίν, Έσπερος είπε:

Εγω εχω καταλαβει οτι στον ιδιωτικο τομεα υπαρχουν πολλες διακυμανσεις και γι αυτο βλεπουμε και τη διαφορετικη οπτικη. Γιατι κι εγω ακουω φιλους και συγγενεις που δουλευουν σε σοβαρές εταιρείες και εχουν αισθητά καλύτερες απολαβές από μένα που παίρνω μισθό πολύ υψηλότερο της προϋπηρεςιας μου λόγω διδακτορικού (άρα υποτίθεται είμαι σε καλή μοιρα). Δεν μιλάω για τα τριπλάσια που λες, αλλά ισως για σχεδον ετήσιο διπλάσιο, αν υπολογισω δλδ κ 13-14ο μισθο που εμεις δεν παιρνουμε. Αλλά ομως, για να γυρίσω το θέμα στις γυναίκες, αν είναι για έναν κατα τι υψηλότερο μισθό να υπολογίσεις κόστος μπειμπι σίτερ για πιο πολυωρη απουσία από το σπίτι, μπορεί τελικά να μην κάνει διαφορά. Αυτό δλδ αν το κριτήριο σου είναι μόνο το οικονομικό. Αν δεν γίνομαι αδιάκριτη, εσύ τελικά παρέμεινες στον ιδιωτικο τομεα; Θυμαμαι που ρωτούσες γνωμες.

 

@little lamb οι συμβασιούχοι στο δημοσιο, ειδικά το εποχικό προσωπικό, είναι για μια γυναικα απο τις χειρότερες επιλογές αν κρίνω κ από τις αναπληρώτριες στα σχολεία κ τα δικαιώματα που εχουν ως μητέρες. Χειρότερες απο ιδιωτικο τομεα, τουλαχιστον ως προς το τι προβλέπει ο νόμος. 

 

Ναι, έμεινα στον ιδιωτικό τομέα. Και για λόγους οικονομικούς, και προοπτικών μακροπρόθεσμα, δεδομένου ότι δε μπόρεσα να με φανταστώ να μένω σε μία τέτοια θέση για πάντα. Αν είχα μπει στο δημόσιο 15 χρόνια πριν θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα, αλλά αυτή τη στιγμή, από όσο έμαθα όλοι οι επιτυχόντες για το συγκεκριμένο τμήμα απέρριψαν το διορισμό.