Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Προσλαμβανουσες


Recommended Posts

Με αφορμή μια επαγγελματική υπόθεση που χειρίζεται αυτές τις ημέρες ο σύζυγος μου, ξεκινήσαμε σήμερα το απόγευμα, πίνοντας τον καφέ μας, παρουσία των παιδιών μας, μια συζήτηση σχετικά με τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει αυτή την περίοδο μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας.

Η συζήτηση προφανώς κέντρισε εντόνως το ενδιαφέρον των παιδιών μας, τα οποία στη συνέχεια εξαπέλυσαν ένα χείμαρρο ερωτήσεων για το τι σημαίνει φτώχεια, γιατί υπάρχει και αρκετές ακόμα συναφείς προς το θέμα ερωτήσεις, οι οποίες γεννιόνταν με κάθε απάντηση μας.

Το περιστατικό αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω το πόσο προστατευμένα τελικά είναι τα παιδιά μας. Και πηγαίνοντας τη σκέψη μου ακόμα παραπέρα χρονικά, συνειδητοποιώ εκ νέου ότι με τα ιδιωτικά σχολεία, την προνομιούχο περιοχή στην οποία ζουμε, που αντικειμενικά αντανακλούν και τις κοινωνικές επαφές και συναναστροφές μας, οι πιθανότητες να "εκτεθούν" σε κάτι διαφορετικό και - δυστυχώς - πιο συνηθισμένο σε σχέση με το δικό μας περιβάλλον είναι ελάχιστες.

Προφανώς και είμαι ευγνώμων που βιωματικά δεν έχουν έρθει τα παιδιά μου αντιμέτωπα με λυπηρές καταστάσεις, όμως προβληματίζομαι σε σχέση με τις προσλαμβάνουσες τους σε δεδομένα εκπαιδευτικα ιδρυματα, περιοχή διαμονής, κοινωνικό περίγυρο. Μήπως τελικά μεγαλώνουν τα παιδια μας μονοδιάστατα, αγνοώντας την πραγματικότητα και αυτό πως εντέλει θα επιδράσει στην προσωπικότητα που θα διαμορφώσουν...

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ κάτι αντίστοιχο;

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


  • Απαντήσεις 146
  • Πρώτη δημ/ση
  • Τελευταία Απάντηση

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Περισσότερες δημοσιεύσεις

Αυτό είναι όμως και λιγο στο χερι σας.Κι εμεις μενουμε σε καλη περιοχη...σχολειο επιλεξαμε δημοσιο.Αλλα εχουμε κανει παρα πολλες συζητήσεις.Θελω να κατανοουν ποσο τυχερα είναι που ζουμε εδώ που ζουμε και που εχουμε το Σπιτι που εχουμε γιατι αλλα παιδακια δεν εχουν.Δε θελω να νομιζουν πως όλα τα παιδακια εχουν τις ιδιες ανεσεις.Επισης θελω τα παιδια μου να μαθουν να βοηθάνε στη ζωη τους.Ειναι πολύ σημαντικο για μενα αυτό.Ετσι εχουμε πολλες φορες ετοιμασει μαζι δεματα με πραγματα που στειλαμε σε καποιες οικογενειες για να τους βοηθήσουμε,τους εχω βαλει πολλες φορες να χαρισουν παιχνίδια που δε θελουν.Επισης δε συνηθίζω να τους αγοραζω ότι θελουν.Παντα εξηγω ότι εχω τοσα λεφτα και θα πρεπει να επιλεξουν κατι φτηνο ώστε να μας μεινουν και χρηματα και για το φαγητο μας και για ότι άλλο χρειαστούμε.Στο χερι μας είναι το τι μηνυματα περναμε στα παιδια μας.

Link to comment
Share on other sites

Συμφωνώ απόλυτα με τη συγκεκριμένη προσέγγιση. Κι εμείς σε γενικές γραμμές, πέραν ορισμένων ανέσεων που απολαμβάνουμε (ιδιωτικό σχολείο, διακοπές /ταξίδια, κλπ.) δεν έχουμε εκθέσει τα παιδιά μας σε υπερκαταναλωτικά πρότυπα.

Επίσης, παρόλο που γενικά έχουμε συζητήσει μαζί τους κοινωνικά θέματα, προσαρμοσμένα προφανώς στην ηλικιακή ωριμότητα τους, προκειμένου να γίνουν αντιληπτά, διαπίστωσα οτι πράγματι χωρίζει ένα χασμα τη θεωρία από την εμπειρία.

Ίσως επιδρά και το νεαρό της ηλικίας. Αλήθεια, για τι ηλικίες μιλάμε αναφορικά με τα δικά σου παιδιά;

 

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

Θα συμφωνήσω με τα προηγούμενα κορίτσια..Επιπλέον πιστεύω οτι τα παιδιά θα πρέπει να αντιμετωπίζουν πιο ρεαλιστικά τις καταστάσεις και να μη ζουν μέσα σε μια φούσκα ιδανικά πλασμένη..Για σκέψου τι θα έχουν να αντιμετωπίσουν αν πχ "εκτεθούν" στην πραγματικότητα και δεν είναι προετοιμασμένα..Ακόμα με το να τους προσφέρονται ολα απλόχερα θα έχουν την εντύπωση οτι η μαμά κ ο μπαμπάς φροντίζουν για όλα και δε θα αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους,γίνονται πιο εγωιστικά και εγωκεντρικα καο σίγουρα είναι κ αρκετά αλλά..Οκ μπορεί να μη συμβαίνει σε όλα τα παιδιά αλλα σίγουρα παίζουν ρόλο τα εξωτερικά ερεθίσματα

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Είχα κάνει μια φορά συζήτηση με μαθητές μου (γυμνασίου) μια συζήτηση σχετικά με τους άστεγους, με αφορμή κάποιο λογοτεχνικό κείμενο. Εκεί διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι είχαν μια σκληρή στάση, ότι όποιος είναι σε τέτοια κατάσταση ήταν ανεύθυνος και επιπόλσιος, δεν ήθελε να δουλέψει κλπ. Ήταν σοκαριστικό, αλλά προφανώς αυτά τα είχσν ακούσει στο σπίτι. Βέβαια αυτό έγινε σε μεγάλο νησι με σχετική οικονομική άνεση, δεν έχουν εικόνα αστέγων ή επαιτών ούτε τα παιδιά ούτε δυστυχώς και οι γονείς- οι οποίοι φυσικά δεν δικαιολογούνται να μην ξέρουν! Αλλά τα παιδιά των αστικών κέντρων, σε όσο καλές περιοχές κι αν ζουν, σίγουρα θα έρθουν σε επαφή με κοινωνικά προβλήματα. Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας πχ αρκεί...

Link to comment
Share on other sites

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και προκειμένου η συζήτηση να μη διαχυθεί σε γενικές τοποθετήσεις - χωρίς να αμφισβητώ τη χρησιμότητα τους φυσικά - να επισημάνω ότι ξεκίνησα το θέμα με την παραδοχή οτι δεν επιθυμούμε να αναθρέψουμε τα παιδιά μας σε μια προστατευτική γυάλα, πως δεν αντιμετωπίζουμε ως παρία έναν άνθρωπο άστεγο, πως προσπαθούμε ως γονείς να εμφυσησουμε τις αξίες της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της κατανόησης, της συμπόνιας, αλλά και της ενεργούς αρωγής.

Κρατώντας τα παραπάνω ως δεδομένα, προβληματίζομαι για το αν τελικά επαρκούν και κατά πόσο, εφόσον αντικειμενικά τα παιδιά μας δεν έρχονται αντιμέτωπα με άμεσο τρόπο με δυσάρεστες καταστάσεις, τα διδάγματα μας μένουν στη σφαίρα του θεωρητικού. Με λίγα λόγια, κατά πόσο το αντικειμενικό σε αυτό το θέμα τελικά υπερκεράζει το υποκειμενικό, δηλαδή τη δική μας προσπάθεια, όσο μεγάλη κι αν είναι.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

10 hours ago, Αννα 35 said:

Συμφωνώ απόλυτα με τη συγκεκριμένη προσέγγιση. Κι εμείς σε γενικές γραμμές, πέραν ορισμένων ανέσεων που απολαμβάνουμε (ιδιωτικό σχολείο, διακοπές /ταξίδια, κλπ.) δεν έχουμε εκθέσει τα παιδιά μας σε υπερκαταναλωτικά πρότυπα.

Επίσης, παρόλο που γενικά έχουμε συζητήσει μαζί τους κοινωνικά θέματα, προσαρμοσμένα προφανώς στην ηλικιακή ωριμότητα τους, προκειμένου να γίνουν αντιληπτά, διαπίστωσα οτι πράγματι χωρίζει ένα χασμα τη θεωρία από την εμπειρία.

Ίσως επιδρά και το νεαρό της ηλικίας. Αλήθεια, για τι ηλικίες μιλάμε αναφορικά με τα δικά σου παιδιά;

 

Συνειδητα επελεξα δημοσιο σχολειο για τα δικα μου...και ηταν και αυτος ενας από τους λογους.Στη δικη μας περιπτωση δε νομιζω ότι δεν καταλαβαινουν γιατι περα από τη θεωρια προσπαθω όπως σου ειπα να κανουμε και καποια πρακτικα.πχ στο σουπερ μαρκετ θα δωσω ένα μικρο καλαθι στο γιο μου και θα τον αφήσω να επιλεξει λιγα πραγματα,τροφιμα και στη συνεχεια τα παιρνει αυτος και πηγαινει και τα χαριζει σε καποιον ο οποιος μπορει να βρίσκεται εξω από το σουπερ μαρκετ και να ζηταει καποια βοηθεια.Μπορει να μην εχει απολυτη εικονα του πως ζει αυτος ο ανθρωπος.Στοχος μου δεν είναι αυτος εξαλλου.Εχουμε πολλες φορες συζητησει για τα προβλήματα που αντιμετωπιζει η χωρα μας τα τελευταια χρονια...απλα και επιφανιακα.Τελος όταν μου ζητανε καποιο παιχνιδι ακριβο τους βαζω να μαζευουν αυτοι χρηματα στο κουμπαρα τους.Πχ θα με βοηθησει σε καποια δουλεια και θα του δωσω ένα ευρω.Ετσι νιωθουν και πιο υπεύθυνα και πιο υπερηφανα ότι τελικα αορασαν το παιχνιδι με δικα τους χρηματα.Η φετος στην αρχη της χρονιας ο γιος μου μου ζητησε μια σχολικη τσαντα που ειχε 70 ευρω.Ειχα την οικονομικη ανεση να του την αγορασω.Ομως δεν την αγοράσαμε.Και του εξηγησα ότι είναι πολύ ακριβη.Δε θα μου αρεσε εξαλλου τη στιγμη που αλλα παιδακια και αλλοι γονεις ζορίζονται να αγορασουν τα σχολικα να παει ο δικος μου με την ακριβη τσαντα.Ανεσεις τυπου ταξίδια,διακοπες και τα δικα μου εχουν.Ο μεγαλος μου κονετευ τα 7 και ο μικρος είναι 5.

 

 

Link to comment
Share on other sites

Ναι κι εγώ έχω σκεφτεί ότι τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε ένα παράλληλο σύμπαν, που χωράει σχετικά λίγους. Ήταν ένας από τους λόγους που επιλέξαμε το δημόσιο σχολείο, για να συγχρωτίζονται καθημερινά με παιδιά οικογενειών πολλών και διαφορετικών οικονομικών και κοινωνικών status. Προσπαθούμε να τους δίνουμε ζωντανά παραδείγματα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης και να συζητάμε μαζί τους για κάθε προβληματισμό τους (επαιτεία, ανεργία κλπ). Με τρόπο όμως που να μην τα αγχώνει και τα φοβίζει. 

Link to comment
Share on other sites

1 hour ago, Αννα 35 είπε:

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και προκειμένου η συζήτηση να μη διαχυθεί σε γενικές τοποθετήσεις - χωρίς να αμφισβητώ τη χρησιμότητα τους φυσικά - να επισημάνω ότι ξεκίνησα το θέμα με την παραδοχή οτι δεν επιθυμούμε να αναθρέψουμε τα παιδιά μας σε μια προστατευτική γυάλα, πως δεν αντιμετωπίζουμε ως παρία έναν άνθρωπο άστεγο, πως προσπαθούμε ως γονείς να εμφυσησουμε τις αξίες της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της κατανόησης, της συμπόνιας, αλλά και της ενεργούς αρωγής.

Κρατώντας τα παραπάνω ως δεδομένα, προβληματίζομαι για το αν τελικά επαρκούν και κατά πόσο, εφόσον αντικειμενικά τα παιδιά μας δεν έρχονται αντιμέτωπα με άμεσο τρόπο με δυσάρεστες καταστάσεις, τα διδάγματα μας μένουν στη σφαίρα του θεωρητικού. Με λίγα λόγια, κατά πόσο το αντικειμενικό σε αυτό το θέμα τελικά υπερκεράζει το υποκειμενικό, δηλαδή τη δική μας προσπάθεια, όσο μεγάλη κι αν είναι.

 

H γνώμη μου είναι ότι επαρκούν, κυρίως γιατί θα οδηγήσουν σε αντίστοιχες συμπεριφορές τις οποίες τα παιδιά θα παρατηρήσουν και εντέλει θα μιμηθούν. Προσωπικά πιστεύω ότι δεν πρέπει να επιδιώκουμε οι γονείς να έρχονται τα παιδιά σε άμεση επαφή με δυσάρεστες καταστάσεις ή μάλλον ας το κάνουμε στην "κατάλληλη" ηλικία. Για παράδειγμα, δεν θα έπαιρνα τον 5χρονο γιο μου σε έναν καταυλισμό προσφύγων μαζί μου να μοιράσουμε τρόφιμα,όταν όμως τύχει να παίζει μια σχετική είδηση στην τηλεόραση δεν σπεύδω να την κλείσω, του εξηγώ την κατάσταση, θα μαζέψουμε μαζί παιχνίδια και ρούχα στο σπίτι κλπ. Ωστόσο, ξέρω ότι το σχολείο του στην 6η δημοτικού κάνει επίσκεψη στο κατάστημα κράτησης του Κορυδαλλού όπου κρατούνται μητέρες με τα παιδιά τους και μοιράζουν πακέτα με ρούχα, τρόφιμα και παιχνίδια. Κάτι τέτοιο δεν το θεωρώ λάθος. Κάθε πράγμα έχει την σωστή στίγμη.

 

Καλώς ή κακώς όλοι μας - όχι μόνο τα παιδιά - ζούμε στον μικρόκοσμό μας, απλά οι ενήλικες έχουμε περισσότερες προσλαμβάνουσες τις οποίες όμως αποκτήσαμε σταδιακά μεγαλώνοντας. Από εκεί και πέρα, η στάση του καθενός απέναντι στην πραγματικότητα καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τις αρχές και τα πιστεύω του, μια οικογένεια που "διδάσκει" ενεργά (όχι μόνο στα λόγια) στα παιδιά της τις αξίες που αναφέρει η Άννα35, θα μεγαλώσει παιδιά υπεύθυνα και με κοινωνική ευαισθησία, ακόμα κι αν πάνε στο ακριβότερο ιδιωτικό σχολείο.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

1 hour ago, Αννα 35 είπε:

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και προκειμένου η συζήτηση να μη διαχυθεί σε γενικές τοποθετήσεις - χωρίς να αμφισβητώ τη χρησιμότητα τους φυσικά - να επισημάνω ότι ξεκίνησα το θέμα με την παραδοχή οτι δεν επιθυμούμε να αναθρέψουμε τα παιδιά μας σε μια προστατευτική γυάλα, πως δεν αντιμετωπίζουμε ως παρία έναν άνθρωπο άστεγο, πως προσπαθούμε ως γονείς να εμφυσησουμε τις αξίες της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της κατανόησης, της συμπόνιας, αλλά και της ενεργούς αρωγής.

Κρατώντας τα παραπάνω ως δεδομένα, προβληματίζομαι για το αν τελικά επαρκούν και κατά πόσο, εφόσον αντικειμενικά τα παιδιά μας δεν έρχονται αντιμέτωπα με άμεσο τρόπο με δυσάρεστες καταστάσεις, τα διδάγματα μας μένουν στη σφαίρα του θεωρητικού. Με λίγα λόγια, κατά πόσο το αντικειμενικό σε αυτό το θέμα τελικά υπερκεράζει το υποκειμενικό, δηλαδή τη δική μας προσπάθεια, όσο μεγάλη κι αν είναι.

Δεν ξέρω αν αυτό απευθύνετα σ' εμένα, αν δηλαδή έγραψα κάτι που υπονοεί ότι δεν κσλλιεργείτε τέτοιες αξίες στα παιδιά σας. Το έγραψα γιατί πιστεύω ότι και το τι ακούει κανείς στο σπίτι του μετράει, όταν δεν έχει άμεσες προσλσμβάνουσες. 

 

Τώρα βέβαια για το τι είναι γυάλα και τι είναι προστατευμένο περιβάλλον, είναι μεγάλη κουβέντα. Στα κοινωνικά / οικονομικά ζητήματα, επειδή κάπιια στιγμή θα τα δεις γύρω σου, θα τα αντιληφθείς και θα ευαισθητοποιηθείς. Δεν είμαι σίγουρη όμως ότι ένα παιδί μπορεί να καταλάβει πιο λεπτές κοινωνικές διαφορές, όπως την παραμέληση ή εγκατάλειψη παιδιών πχ, ή ακόμα και πιο απλά πράγματα, ότι δεν έχουν όλα τα παιδιά διαφορετική δραστηριότητα κάθε απόγευμα και δεν κάνουν όλοι δύο ξένες γλώσσες και μουσικά όργανα ή δεν ταξιδεύουν με την οικογένειά τους ή δεν πηγαίνουν καν σινεμά. Αυτά εμένα προσωπικά σαν νέο άνθρωπο με είχαν ξενίσει πολύ περισσότερο, και δεν είχα πάει καν σε ιδιωτικό, σε πειραματικό πήγαινα με παιδιά γονέων μορφωμένων μεν, αλλά όχι ευκατάστατων. Κλείνω όμως την παρένθεση γιατί με αυτό ίσως βγαίνω από τον σκοπό της συζήτησης.

Link to comment
Share on other sites

14 hours ago, Αννα 35 said:

Με αφορμή μια επαγγελματική υπόθεση που χειρίζεται αυτές τις ημέρες ο σύζυγος μου, ξεκινήσαμε σήμερα το απόγευμα, πίνοντας τον καφέ μας, παρουσία των παιδιών μας, μια συζήτηση σχετικά με τις δυσκολίες και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει αυτή την περίοδο μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας.

Η συζήτηση προφανώς κέντρισε εντόνως το ενδιαφέρον των παιδιών μας, τα οποία στη συνέχεια εξαπέλυσαν ένα χείμαρρο ερωτήσεων για το τι σημαίνει φτώχεια, γιατί υπάρχει και αρκετές ακόμα συναφείς προς το θέμα ερωτήσεις, οι οποίες γεννιόνταν με κάθε απάντηση μας.

Το περιστατικό αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω το πόσο προστατευμένα τελικά είναι τα παιδιά μας. Και πηγαίνοντας τη σκέψη μου ακόμα παραπέρα χρονικά, συνειδητοποιώ εκ νέου ότι με τα ιδιωτικά σχολεία, την προνομιούχο περιοχή στην οποία ζουμε, που αντικειμενικά αντανακλούν και τις κοινωνικές επαφές και συναναστροφές μας, οι πιθανότητες να "εκτεθούν" σε κάτι διαφορετικό και - δυστυχώς - πιο συνηθισμένο σε σχέση με το δικό μας περιβάλλον είναι ελάχιστες.

Προφανώς και είμαι ευγνώμων που βιωματικά δεν έχουν έρθει τα παιδιά μου αντιμέτωπα με λυπηρές καταστάσεις, όμως προβληματίζομαι σε σχέση με τις προσλαμβάνουσες τους σε δεδομένα εκπαιδευτικα ιδρυματα, περιοχή διαμονής, κοινωνικό περίγυρο. Μήπως τελικά μεγαλώνουν τα παιδια μας μονοδιάστατα, αγνοώντας την πραγματικότητα και αυτό πως εντέλει θα επιδράσει στην προσωπικότητα που θα διαμορφώσουν...

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ κάτι αντίστοιχο;

 

Αχ τι ωραίο θέμα, είναι κάτι που με αγγίζει και μένα. Εγώ προσπαθώ να φέρνω τα παιδιά μου σε επαφή με αυτό που αποκαλείται "φτώχεια" παρόλο που κινούνται σε ένα χώρο και περιβάλλον που όπως λες δύσκολα θα έρθουν από μόνα τους σε επαφή. Η μεγάλη μου αγάπη για τα ζώα και τους συνανθρώπους μας με έχει ωθήσει να είμαι μέλος σε διάφορους συλλόγους που έχουν ως επίκεντρο τα ζωάκια που υποφέρουν από την εγκατάλειψη και την έλλειψη αγάπης και φροντίδας αλλά και σε ένα σύλλογο που παρέχει βοήθεια σε οικογένειες και ηλικιωμένους που χρειάζονται την βοήθειά μας. Προσπαθώ να τους περάσω σαν σλόγκαν το "όσο δίνω, τόσο ανακαλύπτω ότι έχω πολλά ακόμη" και δεν αναφέρομαι μόνο στην υλική παροχή αγαθών αλλά κυρίως στην ψυχολογική! Οπότε θεωρώ πως βλέπουν και άλλη μία πτυχή της κοινωνίας μας, που χρειάζεται την βοήθειά μας. Βέβαια τους δείχνω πάντα ότι και η άλλη πλευρά δεν είναι πάντα τόσο αθώα όσο φαίνεται, καθώς δυστυχώς έχουμε συναντήσει και περιπτώσεις που ενώ δινόταν συστηματικά βοήθεια σε μία οικογένεια (θεωρητικά φτωχειά) τελικά επρόκειτο για ανθρώπους που από τεμπελιά δεν δούλευαν και προέβαλλαν τα παιδιά τους για να βοηθηθούν οι ίδιοι εις βάρος άλλων οικογενειών που πραγματικά το είχαν ανάγκη. Δυστυχώς συμβαίνουν και αυτά, ως επί το πλείστον όμως είναι σπουδαίο πράγμα να μαθαίνεις στα παιδιά τους ότι δεν είναι όλα αυτονόητα, δεδομένα και ονειρικά πλασμένα!

Να χαίρεσαι την οικογένειά σου κοπέλα μου, να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! :)

"Λευτεριά στο zaxaroulini!!!"

Link to comment
Share on other sites

Είναι ένα θέμα που με απασχολεί έντονα. Γι΄αυτό και επέλεξα κατευθείαν δημόσιο σχολείο. Έχοντας εικόνα από γνωστούς και φίλους που πηγαίνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία, διαπίστωσα ακριβώς αυτό που λες. Ότι δείχνουν να βρίσκονται σε έναν παράλληλο κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με τον πραγματικό. Ακόμα και οι χώροι που κινούνται είναι εντελώς συγκεκριμένοι και "προστατευμένοι". Ενώ παράλληλα οι αντιλήψεις που έχουν για άλλες περιοχές είναι γεμάτες στερεότυπα, χωρίς βέβαια να έχουν ιδίαν άποψη. Έχω για παράδειγμα φίλο που φοβάται και δεν καταδέχεται να πάει προς δυτικά προάστια, γιατί είναι λέει γκέτο και έχει υψηλή εγκληματικότητα... Ότι και να του έχω πει δεν αλλάζει γνώμη. Βεβαίως, ανάλογη γνώμη έχει και για άλλες περιοχές και για το κέντρο της Αθήνας...

Για να έρθουμε στο δια ταύτα, τα δικά μου παιδιά φροντίζω να έχουν προσλαμβάνουσες παραστάσεις διαφόρων ειδών, να ταξιδεύουν, να γνωρίζουν και να έρχονται σε επαφή με  κόσμο διαφορετικό, να διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία, να ενημερώνονται, να συζητάμε και να τα κρατάω όσο το δυνατόν προσγειωμένα...

πρίν από 10 λεπτά , zaxaroulini είπε:

 

Βέβαια τους δείχνω πάντα ότι και η άλλη πλευρά δεν είναι πάντα τόσο αθώα όσο φαίνεται, καθώς δυστυχώς έχουμε συναντήσει και περιπτώσεις που ενώ δινόταν συστηματικά βοήθεια σε μία οικογένεια (θεωρητικά φτωχειά) τελικά επρόκειτο για ανθρώπους που από τεμπελιά δεν δούλευαν και προέβαλλαν τα παιδιά τους για να βοηθηθούν οι ίδιοι εις βάρος άλλων οικογενειών που πραγματικά το είχαν ανάγκη.

 

Σωστό και αυτό. Προσπαθώ και εγώ να τα κάνω να ξεχωρίζουν την εκμετάλλευση ή την "επαγγελματική επαιτεία" από την πραγματική ανάγκη που μπορεί να έχει κάποιος.

Link to comment
Share on other sites

Επειδή και μεγάλωσα στα χρόνια της εφηβείας στα Βόρεια προάστια και τώρα μένω στην ίδια ευρύτερη περιοχή (φαντάζομαι κάτι αντιστοιχο θα συμβαίνει και στα Νότια) και είχα και γείτονες και συγγενείς από ιδιωτικά σχολεία, υπάρχει ένα πλήθος εφήβων το οποίο όταν το δεις να κινείται σε παρέα 2-3 ατόμων έστω, ξέρεις ότι είναι μαθητές ιδιωτικου σχολείου. Ειναι τα παδιά που έχουν κάπως διαφορετικά ρούχα και χτενίσματα (φαντάζομαι υπάρχει και "μικρο" μόδα ανάλογα με το πού κινείται κανείς), που κινούνται σε συγκεκριμένους χώρους (συγκεκριμένες πλατείες, καφετέριες, εμπορικά κέντρα) και για τα οποία κάποια πράγματα απλά είναι άγνωστα: δημόσια συγκοινωνία για παράδειγμα.  Τα παιδιά αυτά όντως είναι διαφορετικα, αλλά το θέμα είναι ότι κατά κανόνα η διαφορετικότητα αυτή είναι και αυτό που οι γονείς θεωρούν φυσιολογικό ή τουλάχιστον επιθυμητό. Στις περισσότερες περιπώσεις, και μιλάω γενικά χωρίς πρόθεση να προσβάλω κανέναν, ακόμη και αν γίνεται μία προσπάθεια από την οικογένεια να γνωρίσουν το πώς είναι ο "υπόλοιπος" κόσμος, έχει μία προσέγγιση επίσκεψης σε μουσείο ή σε ζωωολογικό κήπο. Το "έλα να βοηθήσουμε τους καημένους" όσο καλή πρόθεση και αν έχει ο γονιός, είναι σαν το "φάε το φαϊ σου γιατί τα παιδιά στην Αφρική πεινάνε". Τα παιδιά στην Αφρική συνεχίζουν να πεινάνε, συνεχίζουν να είναι μια μακρινή και άγνωστη έννοια, κάτι το εξωτικό και όχι κάτι το γνωστό σε εμάς. 

Υπάρχει η προσέγγιση που ανέφερε η @Niki81, του φροντίζω τα παιδια μου να έχουν καθημερινή επαφή με διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και να βοηθούν και στην καθημερινή τους ζωή όπου και όποιον μπορούν, χωρίς να είναι κάτι το περίεργο. Υπάρχει και η προσέγγιση που έχω δει (και τονίζω ότι δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένο παράδειγμα εδώ, αλλά στην πραγματική μου ζωή) όπου το παιδί από το ακριβό ιδιωτικό, με τα αθλητικά των 200 ευρώ,  το κινητό των 400 ευρώ, και το νέο δερμάτινο μπουφάν, πριν από την βραδινή έξοδο στην trendy καφετέρια, θα περάσει και από ένα φιλανθρωπικό σύλλογο να δωρίσουν μία τσάντα παλιά ρούχα που έχουν να φορεθούν 10 χρόνια και βρέθηκαν στο υπόεγειο, "για τα φτωχά παιδάκια". Ε, σε αυτή την περίπτωση, νομίζω θα ήταν πιο υγιές απλά το παιδί να συνεχίσει να ζει στον κόσμο του, της άγνοιας των προβλημάτων που έχουν οι γύρω του, παρά να έχει αυτή τη νοοτροπία της "ελεημοσύνης" στους περίεργους "φτωχούς".

Link to comment
Share on other sites

Το με ποιον τρόπο αντιμετωπίζεται η προσφορά προς όποιον έχει ανάγκη είναι όντως λεπτό θέμα. Και σίγουρα για κάποιες κοιμωνικές ομάδες ο "φτωχός" θα είνσι κάτι σαν εξωτικό φρούτο. Όμως για τον μέσο γονιό που έχει την άνεση να μείνει σε μια καλή γειτονιά και να πάει το παιδί του σε ένα καλό δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο, υπάρχουν κάποιοι τρόποι, πιστεύω, να έρθουν τα παιδιά σε μια έστω και εξ όψεως επαφή με την πραγματική ζωή. Μια Κυριακάτικη βόλτα με τις συγκοινωνίες, ειδικά τα λεωφορεία, θα τους εξοικειώσει με τους μετανάστες. Ένας περίπατος στη Σταδίου, με τους αστέγους, κλπ. Δεν εννοώ βόλτα για αξιοθέατο βέβαια, σπλώς αν η οικογένεια πάει για ψώνια ή σινεμά, ας μην πάει στο Mall μια φορά, ας πάει στο κέντρο με τη συγκοινωνία.

 

Και μη νομίζετε, σε περιοχές εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων τς παιδιά δεν έχουν περισσότερες ευκαιρίες να διαπιστώσουν την πραγματική εξαθλίωση, το πολύ πολύ να ξέρουν για φτωχές οικογένειες στις οποίες μοιράζονται τρόφιμα. Δεν έχουν δει όμως ζητιάνο, άστεγο, πλανόδιο μικροπωλητή, ναρκομανή...

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

2 hours ago, ΑΡΓΚ said:

Επειδή και μεγάλωσα στα χρόνια της εφηβείας στα Βόρεια προάστια και τώρα μένω στην ίδια ευρύτερη περιοχή (φαντάζομαι κάτι αντιστοιχο θα συμβαίνει και στα Νότια) και είχα και γείτονες και συγγενείς από ιδιωτικά σχολεία, υπάρχει ένα πλήθος εφήβων το οποίο όταν το δεις να κινείται σε παρέα 2-3 ατόμων έστω, ξέρεις ότι είναι μαθητές ιδιωτικου σχολείου. Ειναι τα παδιά που έχουν κάπως διαφορετικά ρούχα και χτενίσματα (φαντάζομαι υπάρχει και "μικρο" μόδα ανάλογα με το πού κινείται κανείς), που κινούνται σε συγκεκριμένους χώρους (συγκεκριμένες πλατείες, καφετέριες, εμπορικά κέντρα) και για τα οποία κάποια πράγματα απλά είναι άγνωστα: δημόσια συγκοινωνία για παράδειγμα.  Τα παιδιά αυτά όντως είναι διαφορετικα, αλλά το θέμα είναι ότι κατά κανόνα η διαφορετικότητα αυτή είναι και αυτό που οι γονείς θεωρούν φυσιολογικό ή τουλάχιστον επιθυμητό. Στις περισσότερες περιπώσεις, και μιλάω γενικά χωρίς πρόθεση να προσβάλω κανέναν, ακόμη και αν γίνεται μία προσπάθεια από την οικογένεια να γνωρίσουν το πώς είναι ο "υπόλοιπος" κόσμος, έχει μία προσέγγιση επίσκεψης σε μουσείο ή σε ζωωολογικό κήπο. Το "έλα να βοηθήσουμε τους καημένους" όσο καλή πρόθεση και αν έχει ο γονιός, είναι σαν το "φάε το φαϊ σου γιατί τα παιδιά στην Αφρική πεινάνε". Τα παιδιά στην Αφρική συνεχίζουν να πεινάνε, συνεχίζουν να είναι μια μακρινή και άγνωστη έννοια, κάτι το εξωτικό και όχι κάτι το γνωστό σε εμάς. 

Υπάρχει η προσέγγιση που ανέφερε η @Niki81, του φροντίζω τα παιδια μου να έχουν καθημερινή επαφή με διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και να βοηθούν και στην καθημερινή τους ζωή όπου και όποιον μπορούν, χωρίς να είναι κάτι το περίεργο. Υπάρχει και η προσέγγιση που έχω δει (και τονίζω ότι δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένο παράδειγμα εδώ, αλλά στην πραγματική μου ζωή) όπου το παιδί από το ακριβό ιδιωτικό, με τα αθλητικά των 200 ευρώ,  το κινητό των 400 ευρώ, και το νέο δερμάτινο μπουφάν, πριν από την βραδινή έξοδο στην trendy καφετέρια, θα περάσει και από ένα φιλανθρωπικό σύλλογο να δωρίσουν μία τσάντα παλιά ρούχα που έχουν να φορεθούν 10 χρόνια και βρέθηκαν στο υπόεγειο, "για τα φτωχά παιδάκια". Ε, σε αυτή την περίπτωση, νομίζω θα ήταν πιο υγιές απλά το παιδί να συνεχίσει να ζει στον κόσμο του, της άγνοιας των προβλημάτων που έχουν οι γύρω του, παρά να έχει αυτή τη νοοτροπία της "ελεημοσύνης" στους περίεργους "φτωχούς".

Επειδή τυχαινει να ζω νοτια θα σου πω ότι καμια μα καμια σχεση δεν εχει η νοοτροπια με αυτή των βορειων προαστιων.Δε θελω να επεκταθώ...το λεω απλα γιατι μου εχει κανει τρομερη εντυπωση.Σιγουρα δεν είναι ολες οι οικογενειες το ιδιο αλλα πραγματικα οσες εχω γνωρισει μαμαδες είναι λες και ζουν αυτές σε άλλο πλανητη.τεσπα δε θελω να επεκταθώ.Τωρα αυτό που αναφέρεις με την ελεημοσυνη ξεκιναει από τους ιδιους τους γονεις .Αν ο γονιος ασχολείται με τους κακομοιρους τους φτωχούς γιατι η φιλανθρωπια είναι της μοδας τοτε και το παιδι λαθος προσεγγιση θα εχει.

Link to comment
Share on other sites

Η αλήθεια είναι, ότι οι εικόνες που παρουσιασε η συνομιλήτρια ΑΡΓΚ, μου ήρθαν συνειρμικά όταν μου γεννήθηκε ο προβληματισμός εξαρχής.

Και εδώ επιτείνεται ακόμα περισσότερο ο προβληματισμός μου. Κατά πόσο μια δοσμένη καθημερινότητα που διαμορφώνει και τον τρόπο σκέψης και ζωής μας, μπορεί να "ανατραπεί" από ορισμένες παρενθέσεις, όσο εύστοχες, καλά μελετημένες, επεξηγημενες και γιατί όχι και βιωματικές κι αν είναι.

Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή.

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 13 λεπτά , Έσπερος είπε:

Το με ποιον τρόπο αντιμετωπίζεται η προσφορά προς όποιον έχει ανάγκη είναι όντως λεπτό θέμα. Και σίγουρα για κάποιες κοιμωνικές ομάδες ο "φτωχός" θα είνσι κάτι σαν εξωτικό φρούτο. Όμως για τον μέσο γονιό που έχει την άνεση να μείνει σε μια καλή γειτονιά και να πάει το παιδί του σε ένα καλό δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο, υπάρχουν κάποιοι τρόποι, πιστεύω, να έρθουν τα παιδιά σε μια έστω και εξ όψεως επαφή με την πραγματική ζωή. Μια Κυριακάτικη βόλτα με τις συγκοινωνίες, ειδικά τα λεωφορεία, θα τους εξοικειώσει με τους μετανάστες. Ένας περίπατος στη Σταδίου, με τους αστέγους, κλπ. Δεν εννοώ βόλτα για αξιοθέατο βέβαια, σπλώς αν η οικογένεια πάει για ψώνια ή σινεμά, ας μην πάει στο Mall μια φορά, ας πάει στο κέντρο με τη συγκοινωνία.

 

Και μη νομίζετε, σε περιοχές εκτός των μεγάλων αστικών κέντρων τς παιδιά δεν έχουν περισσότερες ευκαιρίες να διαπιστώσουν την πραγματική εξαθλίωση, το πολύ πολύ να ξέρουν για φτωχές οικογένειες στις οποίες μοιράζονται τρόφιμα. Δεν έχουν δει όμως ζητιάνο, άστεγο, πλανόδιο μικροπωλητή, ναρκομανή...

 

Το θέμα με κάποια προνομιουχα παιδιά, δεν είναι απλά η αντίληψη για το τι θα πει κοινωνική εξαθλίωση, είναι ότι θεωρούν εξαθλίωση το μέσο όρο.

Σε κάποιο βαθμό, μέχρι να ενηλικιωθεί ένα παιδί, οτιδήποτε φεύγει από το μικρόκοσμό του, του φαίνεται περίεργο. Για να πω ένα απλό παράδειγμα, επειδή τα παιδιά μου μεγάλωσαν στα όρια της πόλης, και δε θυμούνται καν τα μωρουδιακά τους χρόνια στο κέντρο, τους φαίνεται ότι το φυσιολογικό είναι να έχεις αυλή και κήπο, είτε μιλάμε για βίλα κήπο με πισίνα, είτε για παράγκα με αυλή με κότες (έχει και τα 2 η περιοχή και όλα τα ενδιάμεσα) και αν και κατανοούν θεωρητικά ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στα αστικά κέντρα ζουν σε πολυκατοικία, τους φαίνεται πολύ περίεργο.

Αν μεγαλώνεις σε ένα καλό σπίτι, πηγαίνεις σε ένα ιδιωτικό σχολείο, όλες σου οι συναναστροφές είναι κυρίως συμμαθητές, θεωρείς αυτονόητο ότι όλοι έχουν καινούρια και σχετικά ακριβά ρούχα, ότι μπορείς να κάνεις όποιες και όσες δραστηριότητες θες, ότι όλες οι οικογένειες γύρω σου έχουν δύο καλά αυτοκίνητα και ότι όταν σκεφτόμαστε διακοπές ο μόνος περιορισμός είναι να μας φαίνεται ενδιαφέρον το μέρος, η πραγματικότητα μιας ενετλώς μέσης οικογένειας που ζει στου Γκύζη, κινείται με το λεωφορείο, στέλνει τα παιδιά στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών της γειτονιάς  και διακοπές πηγαίνει σε κάμπινγκ, τους φαίνεται σαν η απόλυτη εξαθλίωση ή σαν εξωγήινοι.

 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 23 λεπτά , Αννα 35 είπε:

Η αλήθεια είναι, ότι οι εικόνες που παρουσιασε η συνομιλήτρια ΑΡΓΚ, μου ήρθαν συνειρμικά όταν μου γεννήθηκε ο προβληματισμός εξαρχής.

Και εδώ επιτείνεται ακόμα περισσότερο ο προβληματισμός μου. Κατά πόσο μια δοσμένη καθημερινότητα που διαμορφώνει και τον τρόπο σκέψης και ζωής μας, μπορεί να "ανατραπεί" από ορισμένες παρενθέσεις, όσο εύστοχες, καλά μελετημένες, επεξηγημενες και γιατί όχι και βιωματικές κι αν είναι.

Φυσικά και μπορεί να ανατραπεί. Αλίμονο αν καθόριζε μόνο το περιβάλλον στο οποίο ζούμε τον τρόπο σκέψης μας... Είναι ένας παράγοντας, αλλά όχι ο μοναδικός.

Οπότε ας μην αναπαράγουμε τα στερεότυπα, βόρεια προάστια, νότια, δυτικά κτλ.  Εκείνοι που τα αναπαράγουν είναι εκείνοι που τελικά ζουν εντελώς απομονωμένα, κλεισμένοι στην εκάστοτε φούσκα τους και αρνιούνται να γνωρίσουν κάτι παραπέρα από αυτό που βιώνουν.

 

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 16 λεπτά , Αννα 35 είπε:

Η αλήθεια είναι, ότι οι εικόνες που παρουσιασε η συνομιλήτρια ΑΡΓΚ, μου ήρθαν συνειρμικά όταν μου γεννήθηκε ο προβληματισμός εξαρχής.

Και εδώ επιτείνεται ακόμα περισσότερο ο προβληματισμός μου. Κατά πόσο μια δοσμένη καθημερινότητα που διαμορφώνει και τον τρόπο σκέψης και ζωής μας, μπορεί να "ανατραπεί" από ορισμένες παρενθέσεις, όσο εύστοχες, καλά μελετημένες, επεξηγημενες και γιατί όχι και βιωματικές κι αν είναι.

 

Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι συνήθως δεν μπορεί. Τα βιώματα της παιδικής ηλικίας τα κουβαλάμε για πάντα. Βεβαια μπορεί η ζωή να τα ανατρέψει όλα, αλλά και πάλι, δύσκολα ξεφεύγεις από όσα έχεις μάθει ως παιδί και έφηβος, τουλάχιστον σε επίπεδο νοοτροπίας.

 

Εχω γνωστες που ανατράφηκαν λίγο με  νοοτροπία "αν δεν εχουν ψωμί, ας φάνε παντεσπάνι", που ακόμη και τωρα σαν ενήλικες είναι σαν "ούφο" σε σχέση με το μέσο άνθρωπο. Αλλά από τη σιτγμή που έτσι ανατράφηκαν και υπήρχε εξασφαλισμένο το επαγγελματικό τους μέλλον (ή συνήθως η οικονομική άνεση χωρίς εργασία, από διαμερίσματα με νοίκια, μερίσματα κλπ ή απλά η μεσολάβηση της οικογένειςα για ένα καλό γάμο) , η πραγματικότητα είναι ότι όντως κινούνται σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου οι "φτωχοί" είναι τεμπέληδες και η Σαββατιάτικη συμμετοχή σε φιλανθρωπικές οργανώσεις μεταξύ personal training και baby swimming class η επαφή μου με τους "κακομοίρηδες" που παρέμειναν ένα εξωτικό και ελαφρώς επικίνδυνο είδος ;)

 

Ο άντρας μου πάλι, ειναι η αντίθετη περίπτωση: αν και έχει ένα πολυ καλό μισθό, ζούμε σε καλή γειτονιά, έχουμε την άνεση να κάνουμε διακοπές κλπ, επειδή μεγάλωσε σε απόλυτη εξαθλίωση, ποτέ δεν ένιωσε άνετα με την παραμικρή σπατάλη και αν χρειαστεί να παραβρεθεί σε κάποια κοινωνική εκδήλωση της "καλής κοινωνίας", κάπου στην ώρα πάνω είναι έτοιμος για το εγκεφαλικο.

 

Link to comment
Share on other sites

36 minutes ago, Αννα 35 said:

Η αλήθεια είναι, ότι οι εικόνες που παρουσιασε η συνομιλήτρια ΑΡΓΚ, μου ήρθαν συνειρμικά όταν μου γεννήθηκε ο προβληματισμός εξαρχής.

Και εδώ επιτείνεται ακόμα περισσότερο ο προβληματισμός μου. Κατά πόσο μια δοσμένη καθημερινότητα που διαμορφώνει και τον τρόπο σκέψης και ζωής μας, μπορεί να "ανατραπεί" από ορισμένες παρενθέσεις, όσο εύστοχες, καλά μελετημένες, επεξηγημενες και γιατί όχι και βιωματικές κι αν είναι.

Αν η δοσμενη καθημερινοτητα του παιδου είναι να κυκλοφορει με το παπουτσι των 200 ευρω,κινητο 400 ευρω και 200 ευρω στην τσεπη για να παει να πιει καφε τοτε προφανως και είναι δυσκολο να καταλαβει το οτιδήποτε.

Link to comment
Share on other sites

Αν του βάλεις μια καλή παρενθεσούλα όμως (όπως πολύ ωραία περιέγραψε η Άννα: εύστοχη, μελετημένη, επεξηγημένη, βιωματική) δεν θα έχει ανάγκη την αποδοχή του κοινωνικού του περίγυρου και δεν θα αφομοιωθεί από τη μάζα...

Αυτός (το να μην αφομοιωθείς από τη μάζα) πρέπει να είναι γενικότερος σκοπός σε όποιο περιβάλλον και να είσαι...

Link to comment
Share on other sites

πρίν από 5 λεπτά , erin0000 είπε:

Αν του βάλεις μια καλή παρενθεσούλα όμως (όπως πολύ ωραία περιέγραψε η Άννα: εύστοχη, μελετημένη, επεξηγημένη, βιωματική) δεν θα έχει ανάγκη την αποδοχή του κοινωνικού του περίγυρου και δεν θα αφομοιωθεί από τη μάζα...

Αυτός (το να μην αφομοιωθείς από τη μάζα) πρέπει να είναι γενικότερος σκοπός σε όποιο περιβάλλον και να είσαι...

 

Σε πολλες περιπτώσεις, χωρίς να αναφέρομαι ασφαλώς στην Αννα που δεν γνωρίζω, αλλά σε πραγματικούς ανθρώπους που γνωρίζω προσωπικά, το πρόβληαμ δεν είναι το παιδί να μην αφομοιωθεί από τη μάζα, είναι να μην αρχίσει να πιστεύει ότι είναι ανώτερο από τη μάζα.

Αν χρειάζεται "βιωματική παρένθεση" για να γνωρισει ένα παιδί τους ανθρώπους που δεν έχουν οικονομική άνεση, έχει εξισωθεί η γνωριμία με τους οικονιμικά αδύναμους σε εκπαιδευτική επίσκεψη για να δούμε πώς πατούσαν παλιά τα σταφύλια ή πώς μοιάζουν οι αγελάδες. Ανούσια για το παιδί και συχνότατα προσβλητική για τον αποδεκτη της δράσης. Επαναλαμβάνω, δεν αναφέρομαι σε ανθρώπους από το φόρουμ, αλλά σε εικόνες που έχω δει στην πραγματική ζωή.

 

Link to comment
Share on other sites

3 ώρες πρίν, ΑΡΓΚ είπε:

Υπάρχει και η προσέγγιση που έχω δει (και τονίζω ότι δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένο παράδειγμα εδώ, αλλά στην πραγματική μου ζωή) όπου το παιδί από το ακριβό ιδιωτικό, με τα αθλητικά των 200 ευρώ,  το κινητό των 400 ευρώ, και το νέο δερμάτινο μπουφάν, πριν από την βραδινή έξοδο στην trendy καφετέρια, θα περάσει και από ένα φιλανθρωπικό σύλλογο να δωρίσουν μία τσάντα παλιά ρούχα που έχουν να φορεθούν 10 χρόνια και βρέθηκαν στο υπόεγειο, "για τα φτωχά παιδάκια". Ε, σε αυτή την περίπτωση, νομίζω θα ήταν πιο υγιές απλά το παιδί να συνεχίσει να ζει στον κόσμο του, της άγνοιας των προβλημάτων που έχουν οι γύρω του, παρά να έχει αυτή τη νοοτροπία της "ελεημοσύνης" στους περίεργους "φτωχούς".

 

Ωραίο θέμα ανοίξατε! Και δύσκολο επίσης. Δύσκολο γιατί δεν το έχουμε ζήσει στο πετσί μας και μακάρι και να μη χρειαστεί ποτέ. Χαίρομαι για την αντιμετώπιση που έχουν οι νέες μαμάδες -όχι όλες,σε όσες απάντησαν αναφέρομαι-, όπου κ αν ζουν και κινούνται. Εμείς ζούμε σε μεσαίου εισοδήματος περιοχή, οπότε το παιδί μου έρχεται σε επαφή με προσφυγόπουλα και μετανάστες συνέχεια αλλά και με πιο εύπορους, γενικά με όλα τα "πορτοφόλια" και όλες τις νοοτροπίες . Και χαίρομαι που έχουν αυτή τη δυνατότητα από μικρά, χωρίς να χρειάζεται να το κάνουμε σαν "επίσκεψη" αλλού (δεν κρίνω τίποτα, καλά κάνουν όσοι το κάνουν για τους λόγους που ανέφεραν), ή να είναι όπως αναφέρθηκε παραπάνω το "φάε το φαί σου γιατί στην Αφρική πεινάνε", στα λόγια μόνο δηλαδή.

 

Διαφωνώ όμως με αυτό που έχω παραθέσει παραπάνω. Και εξηγώ: Τα παπούτσια των 200 ευρώ υπάρχουν για αυτούς που μπορούνε να τα αγοράσουνε. Είναι όμως και οι ίδιοι που μπορούνε κατά βάση να βοηθήσουνε περισσότερο. Ένας γόνος πλούσιας οικογένειας ας αγοράσει ότι θέλει για τον εαυτό του και ας δίνει και τα υπόλοιπα σε πιο φτωχούς, δεν το θεωρώ κακό σε καμία περίπτωση. Αν είναι να ωφεληθεί ένας άνθρωπος, ας γίνει με οποιονδήποτε τρόπο, δεν χρειάζεται να πάει ρακένδυτος ή να μη φοράει τα ακριβά του ρούχα (αφού αυτά αγοράζει μόνο στην τελική εφόσον μπρεί) για να βοηθήσει έναν άνθρωπο! Δεν χρειάζεται να μην πάει να βοηθήσει απλά και μόνο επειδή το ντύσιμό του στοιχίζει 2 μισθούς μας! Όλα τα φιλανθρωπικά γκαλά γίνονται από κυρίες με σετάκια χιλιάδων ευρώ. Ε, αν πραγματικά ευεργετούν κόσμο, ας φοράνε τα σετάκια τους αλλά ας βοηθάνε κιόλας! Στο συγκεκριμένο παράδειγμα που αναφέρεται παραπάνω, ας δούμε και την καλή πλευρά, ότι σκέφτηκε κιόλας τι θα μπορούσαν να γίνουν τα παλιά του ρούχα (που ίσως κάνανε κ εκείνα 200 ευρώ το καθένα και αυτός που τα πήρε ίσως ήταν η μοναδική του ευκαιρία να φορέσει κάτι ακριβό, άσχετα αν ήταν παλιότερο), παρά να ζούσε στον κόσμο του και να τα πέταγε κατευθείαν στα σκουπίδια απλά και μόνο επειδή αγοράζει κάθε μήνα καινούρια.

 

Κλείνοντας, να αναφέρω ότι ναι πρέπει να μεγαλώσουμε παιδιά που να γνωρίζουν ότι δεν ξέρουμε πραγματικά τι μας ξημερώνει. Ότι δεν είναι δεδομένο πως πάντα θα έχουμε αυτά που έχουμε σήμερα. Μπορεί να έχουμε και περισσότερα, κανείς δεν ξέρει, αλλά μπορεί και λιγότερα, ίσως και πολύ λιγότερα. Έχω κοντινά μου 3 παραδείγματα οικογενειών (ξεχωριστές περιπτώσεις), οι οποίες βρέθηκαν κυριολεκτικά από τα σαλόνια στα αλώνια (και μιλάμε για πολύ ακριβά σαλόνια). Τα παιδιά τους όλα αυτά τα χρόνια είναι αδύνατο να το διαχειριστούν. Ντρέπονται να κυκλοφορήσουν. Νοιώθω άσχημα γι αυτά ειλικρινά. Πήγαιναν στα πιο ακριβά ιδιωτικά και είχαν πισίνα στο σπίτι τους, τώρα δεν δεν μπορούν να διαχειριστούν πως είναι να ζεις χωρίς πισίνα και να μην έχει ο μπαμπάς τζιπάρα. Είχαν τουπέ, ζούσαν σε παράλληλο σύμπαν, πολλές φορές συμπεριφέρονταν σαν να ήμασταν υπηρέτες τους οι υπόλοιποι που είχαμε διαμερισματάκια για παράδειγμα. Έχω ακούσει ατάκα "πωπω το σπίτι σου είναι μόνο αυτό;; Τόσο είναι μόνο το δωμάτιό μου, πως ζεις;;" Τώρα το σπίτι τους είναι κ αυτών όσο το δικό μου. Δεν χαίρομαι καθόλου με αυτό. Ίσα ίσα στεναχωριέμαι για αυτά που δεν έζησαν τη ζωή που τους άφησαν οι γονείς τους να νομίζουν πως θα έχουν. Άλλωστε δεν φταίγανε για αυτό. Αυτό τους περάσανε οι δικοί τους. Ε, τα παιδιά μου δεν θέλω να προσγειωθούν μια μέρα απότομα, Προτιμώ να ξέρουν ήδη τη σκληρή αλήθεια, να βοηθάνε, να δίνουν όχι μόνο το περίσσευμα αλλά και το κάτι παραπάνω και ας μην έχουν μετά οι ίδιοι αφού ο άλλος το είχε περισσότερη ανα΄γκη τη δεδομένη στιγμή. 

Link to comment
Share on other sites

1 ώρα πρίν, Niki81 είπε:

Αν η δοσμενη καθημερινοτητα του παιδου είναι να κυκλοφορει με το παπουτσι των 200 ευρω,κινητο 400 ευρω και 200 ευρω στην τσεπη για να παει να πιει καφε τοτε προφανως και είναι δυσκολο να καταλαβει το οτιδήποτε.

 

Έτσι ακριβώς, εκεί όμως την μπαγκέτα την κρατάει ο γονιός, όπως και στα περισσότερα πράγματα δηλαδή. Και ο ανεύθυνος/ασυνείδητος/βολεψάκιας/παρτάκιας γονέας που δεν νοιάζεται τί γίνεται έξω από το κατώφλι του υπάρχει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. 

 

Δεν ξέρω πάντως για εσάς, αλλά προσωπικά αν και πήγαινα σε δημόσιο σχολείο, μέχρι το Πανεπιστήμιο ήμουν αρκετά στον κόσμο μου και στο συννεφάκι μου, ο μικρόκοσμός μου ήταν το σπίτι μου, οι φίλοι μου, το σχολείο, το φροντιστήριο. Ακόμα και το ίδιο το σχολείο δεν μπορώ πια να πω ότι περιλάμβανε καμιά τρελλή "ποικιλία" από προσλαμβάνουσες. Εντάξει, στο Λύκειο ήξερα προφανώς περισσότερα πράγματα για τον "έξω κόσμο" σε σχέση με το Δημοτικό, αλλά και πάλι χρειάστηκε να αρχίσω να κινούμαι πιο αυτόνομα και εκτός οικογενειακής εστίας για να αποκτήσω ευρύτερη εικόνα και άποψη.

 

Κάποιες περιπτώσεις που αναφέρθηκαν είναι αρκετά ακραίες, η εικόνα της πλειοψηφίας των παιδιών που πάνε σε ιδιωτικά σχολεία και των οικογενειών τους δεν είναι αυτή, δεν πρόκειται για ελίτ ούτε για ολίγους αποκομμένους από την καθημερινότητα και την κοινωνία. Εργαζόμενοι άνθρωποι είμαστε που ζούμε όλοι στην ίδια κοινωνία και με την δουλειά μας πληρώνουμε τα σχολεία των παιδιών μας.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...