Απλοί καβγάδες ή χασμα;

[vtgian]

Έτσι όπως το γράφεις, έχεις όλο το δίκιο του κόσμου. Μάλλον εσύ είσαι αυτή που έκανε υπομονή τόσα χρόνια και δε μίλαγε και τώρα δεν αντέχεις (και δικαιολογημένα) άλλο.

Ίσως παλαιότερα λόγω του ότι δούλευες δεν είχες το χρόνο να δώσεις σημασία, ενώ τώρα σου βγαίνει περισσότερο;

 

Το ότι δουλεύει δεν του δίνει κανένα δικαίωμα να γυρίζει και να συμπεριφέρεται σαν αφεντικό, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Γιατί ακριβώς σε θεωρεί αχάριστη; Επειδή έχετε τη δυνατότητα να μη δουλεύεις; Δυστυχώς για μερικούς το να είσαι σπίτι είναι λες και όλη μέρα είσαι αραχτή...

 

Zaxaroulini, δεν ξέρω ποια είναι αυτή η φύση που σε κάνει να θέλεις να προσφέρεις χωρίς ανταπόκριση, προσωπικά όταν ο άλλος δεν δείχνει ότι εκτιμά αυτό που προσφέρω, σταματάω να το προσφέρω. Χαλί θα γίνω να με πατήσεις, αλλά όχι θύμα. Στη περίπτωση της φίλης μας, όχι μόνο ευχαριστώ δεν ακούει, αλλά τα ακούει και από πάνω.

[kotsifikos]

Όχι δεν περνάω τέτοια περιοδο,τα πέρασα και αυτά αλλα΄επειδη ειμαι άνθρωπος που δεν το βαζω κατω τα καταφερα,και κοινωνικο κυκλο έκανα και περνάω καλά,και ασχολιες έχω βρει,και με την ελλειψη δουλειας έχω συμβιβαστει κ γενικα ο,τι εμποδια βρηκα(και σοβαρα θα έλεγα) τα ξεπέρασα χωρις υστεριες-νευρα κλπ.

Επειδη λοιπον προερχομαι απο μια οικογενεια με καβγαδες κ μεγαλωσα έτσι εγώ εχω ακολουθησει το αλλο ακρο:δεν αρχιζω ποτε καβγα,προσπαθω να ειμαι συγκαταβατικη,βοηθητικη,οχι γκρινιαρα,οχι ευθυνοφοβη αλλά οταν δεν τα εκτιμαει αυτα ο ανδρας μ κ μενει στην τριχα κ την κανει τριχια ,ναι τοτε αισθανομε καταφορη αδικια

 

Έχεις χίλια δίκια να νιώθεις έτσι, δεν ξέρω τι να σου πω για να σε βοηθήσω, εγώ αυτό που θα έκανα θα ήταν για πολλοστή φορά μία ακόμα συζήτηση.

Θα έλεγα τι με στεναχωρεί και θα άκουγα τι στεναχωρεί και τον άντρα μου...ίσως αυτό βοηθήσει λίγο την κατάσταση.

Επίσης καλό είναι και αυτό που κάποια άλλη κοπέλα πρότεινε το να διακωμωδείς λίγο την κατάσταση, όσο φυσικά το επιτρέπει η περίσταση και η διάθεση σου.

[HOPE77]

Συμφωνώ μαζί σου αλλά νομίζω ότι από την φύση μας ούτως ή άλλως θα το κάναμε, δεν θα σταματούσαμε να κάνουμε κάτι επειδή δεν το εκτιμάει ο άλλος. Ο σεβασμός και η αγάπη εννοείται ότι πρεπει να υπάρχουν για να λειτουργήσει η σχέση όχι μόνο στο γάμο αλλά και στην φιλία.

Αλλά στις περιπτώσεις που για παράδειγμα ο ένας δουλεύει και ο άλλος όχι (όπως είπα είτε πρόκειται για άντρα είτε για γυναίκα) εγώ θεωρώ κάποια πράγματα αυτονόητα ότι πρέπει να γίνονται.

Συμφωνω οτι τα κανουμε απο αγαπη χωρις να περιμενουμε ανταπόδωση αλλα όπως και να το κανουμε η αναγνωριση,η ανατροφοδότηση ειναι απο τις σημαντικοτερες παραμετρους σε ολες τις σχεσεις και οταν η σχεση ειναι υγιης το να αναγνωρισεις αυτο που κανει ο αλλος για σενα ειναι το λιγοτερο,ποσο μαλλον οταν αυτον τον άνθρωπο τον αγαπας,και να μη τα θεωρεις όλα δεδομενα.

Δεν με κουρασε καθολου η καθημερινοτητα,εχω βαλει τη ζωη μ σε έναν καλο ρυθμο αλλα οπως ειπα ισως μεγαλωσα ,ισως μαζευτηκαν πολλα ,ισως περιμενα καποια αλλαγή,ισως πες-πες περιμενα οτι θα καταλαβει κατι

Όσο για το τι κανω ,ολα απο μενα περνανε και δουλειες εσωτερικεςκ εξωτερικες κ για τις εξοδους-διασκεδαση εγω κανονιζω,γενικα δεν τον κουραζω τον άνδρα μου,κανει μονο οτι κ αν θελει κατι(ποτε δεν απαιτω)ακολουθω το προγραμμα του ,ποτε δεν τον περιοριζω κ γενικα εχω αναλαβει τα παντα σχεδον.Τωρα αν τα κανω τελεια αυτη ειναι μια μεγαλη κουβεντα προπαθω

[summer wine]

Αχ βρε μανούλες, ότι κάνουμε για τον σύζυγο, το σπίτι, τα παιδιά μας, τα κάνουμε με την αγάπη μας, εγώ δεν περιμένω να τα "εκτιμήσει" κάποιος και ούτε φυσικά το κάνουμε γι' αυτό. Εγώ πιστεύω ότι η φίλη μας έχει κουραστεί με την ρουτίνα και την καθημερινότητα, εκεί πιστεύω ότι πρέπει να το ψάξει. Ο σύζυγος από ότι λέει έτσι ήταν 10 χρόνια, δεν άλλαξε τώρα σε κάτι. Οπότε κάτι την ενοχλεί και παρόλο που ο χαρακτήρας του συζύγου δεν άλλαξε, η ίδια ενοχλείται πολύ τώρα πια. Οπότε νομίζω ότι κάτι θα πρέπει να αλλάξει στην καθημερινότητά της για να μην δίνει και η ίδια σημασία σε τέτοια καυγαδάκια.

 

ζαχαρουλινη, τα λες γλυκα σαν τη ζαχαρη

αλλα και οι δυο αλλαζουν.

Και η hope δειχνει λιγοτερη υπομονη , αλλα και ο αντρας της προφανως. Ετσι συμβαινει με τα χρονια. Οταν ημουν μικρη και εβλεπα ολα τα ζευγαρια να τρωγονται για ασημαντους λογους, τους θεωρουσα αποτυχημενους δυστυχισμενους και ελεγα εγω δεν θα γινω ετσι. Αλλα λιγο πολυ ξεσπαμε τα νευρα μας στους πιο κοντινους, αγαπημενους δυστυχως, και τυος στενοχωρουμε. Κατα τα αλλα συμφωνω μαζι σου. Νομιζω οτι οι γυναικες ειμαστε πιο εγωκεντρικες. Δεν μπορω να συνειδητοποιησουμε τις επαγγελματικες δυσκολιες του αντρα. Και να σκεφτεις οτι εγω κανω παραπλησιο επαγγελμα με τον αντρα μου. Αλλα αυτος εχει υπομονη και τα προσπερναει, εγω τα μεγαλοποιω. Αλλα βλεπω οτι και οι αλλες γυναικες συναδελφοι την ιδια αντιμετωπιση δειχνουν στα επαγγελματικα προβληματα και στα αλλα προβληματα του σπιτιου, σε αντιθεση με τους αντρες που σκεφτονται πιο ψυχραιμα και λογικα.

Γενικα νομιζω οτι εμεις οι γυναικες ξεφευογυμε πιο πολυ και εαν ειμαστε γλυκες, ψυχραιμες τους αντρες θα τους ειχαμε του χεριου μας. Δεν θελουν και πολλα πραγματα.

 

Αλλο λαθος που γινεται σημερα ειναι οτι ανακατευονται και οι αντρες στις δουλειες του σπιτιου. Ανακατευονται στα ποδια μας και εχουν λογο.

 

elemaxi, αυτο εφαρμοζει και ο αντρας μου , αλλα το εκλαβανω ως αδιαφορια και νευριαζω ακομα περισσοτερο.

[kotsifikos]

Δυστυχώς για μερικούς το να είσαι σπίτι είναι λες και όλη μέρα είσαι αραχτή...

 

αυτό και εγώ δεν το καταλαβαίνω.

Λες και υπάρχει ένα μαγικό χέρι που θα πλύνει θα καθαρίσει θα σιδερώσει θα μαγειρέψει και θα κάνει όλα όσα χρειάζεται ένα νοικοκυριό.

[zaxaroulini]

Αυτό μπορείς να το πεις αν έχεις δει τι σημαίνει να μην εκτιμώνται τα όσα προσφέρεις...

Διότι προφανώς ο δικός σου σύζυγος, εκτιμάει την προσφορά σου στην οικογένεια αλλά και τη σχέση σας.

 

Της θεματοθέτριας δεν το εκτιμάει και όταν δίνεις τα πάντα στους άλλους (πολλές φορές παραγκωνίζοντας τον εαυτό σου) επιθυμείς έστω σιωπηλή εκτίμηση. Πόσο μάλλον φωνές και υποδείξεις.

 

Εγώ ευτυχώς ΔΕΝ έχω σύζυγο με απαιτήσεις αλλά με κατανόηση υπέρ του δέοντος. Δεδομένου όμως του χαρακτήρα μου και των αρκετών κοινών μαζί σου HOPE (μακριά η πατρική οικογένεια, καμία βοήθεια εκτός του συζύγου, απώλεια εργασίας, αποκλειστικό μεγάλωμα παιδιών), ΑΝ είχα τον σύζυγό σου, θα προσπαθούσα να τον συνεφέρω. Αν δεν έπιανε με το καλό, θα του απαντούσα πως ότι δεν του αρέσει, μπορεί να το κάνει εκείνος αφού μπορεί καλύτερα. Αν συνέχιζε, συγνώμη αλλά δεν θα αρρώσταινα. Στον επόμενο απαράδεκτο καυγά θα του έδινα τα παπουτσάκια του αγκαλιά.

 

Καλέ μην φουντώνεις Καταλαβαίνω αυτά που λες αλλά εδώ βλέπουμε μόνο την μία πλευρά την πλευρά της φίλης μας και με τα όσα μας λέει η κοπέλα προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Αχ βρε κορίτσια μονός καυγάς δεν γίνεται. Ο σύζυγος μπορεί από την πλευρά του να λέει ότι "δουλεύω ολη μέρα για να μην τους λείψει τίποτε και γυρίζω σπίτι και βλέπω την σύζυγο με μούτρα μέχρι κάτω". Δεν λέω ότι το λέει ο άνθρωπος αλλά επειδή εμείς ακούμε την μία πλευρά, κάπως νομίζω πρέπει να είμαστε πιο ψύχραιμες.

[zaxaroulini]

Συμφωνω οτι τα κανουμε απο αγαπη χωρις να περιμενουμε ανταπόδωση αλλα όπως και να το κανουμε η αναγνωριση,η ανατροφοδότηση ειναι απο τις σημαντικοτερες παραμετρους σε ολες τις σχεσεις και οταν η σχεση ειναι υγιης το να αναγνωρισεις αυτο που κανει ο αλλος για σενα ειναι το λιγοτερο,ποσο μαλλον οταν αυτον τον άνθρωπο τον αγαπας,και να μη τα θεωρεις όλα δεδομενα.

Δεν με κουρασε καθολου η καθημερινοτητα,εχω βαλει τη ζωη μ σε έναν καλο ρυθμο αλλα οπως ειπα ισως μεγαλωσα ,ισως μαζευτηκαν πολλα ,ισως περιμενα καποια αλλαγή,ισως πες-πες περιμενα οτι θα καταλαβει κατι

Όσο για το τι κανω ,ολα απο μενα περνανε και δουλειες εσωτερικεςκ εξωτερικες κ για τις εξοδους-διασκεδαση εγω κανονιζω,γενικα δεν τον κουραζω τον άνδρα μου,κανει μονο οτι κ αν θελει κατι(ποτε δεν απαιτω)ακολουθω το προγραμμα του ,ποτε δεν τον περιοριζω κ γενικα εχω αναλαβει τα παντα σχεδον.Τωρα αν τα κανω τελεια αυτη ειναι μια μεγαλη κουβεντα προπαθω

 

Κανένας δεν είναι τέλειος και όλοι προσπαθούν για το καλύτερο και για τους ευατούς τους και για την οικογένειά τους. Εγώ θα σε συμβούλευα να δεις τα πράγματα ψύχραιμα, να δεις τι πραγματικά σε ενώνει με τον άνθρωπό σου και να εστιάσεις εκεί. Όπως είπαν και οι κοπέλες, ρίξτο και λίγο στην τρελή.

Εμείς εδώ καθόμαστε και μπορούμε να γράφουμε ατελείωτες σελίδες και τον σύζυγό σου να τον ρώταγε ένας φίλος του "τι γίνεται σπίτι, όλα καλά?" και να του απαντούσε "όλα μια χαρά" και να το εννοεί κιόλας ο άνθρωπος!

Αχ βρε κοπέλα μου στενοχωριέμαι που δεν είσαι καλά, προσπάθησε μήπως απλώς όλα αυτά είναι παράπονα που αύριο θα ξεχαστούν!

[summer wine]

.....

Εγώ ευτυχώς ΔΕΝ έχω σύζυγο με απαιτήσεις αλλά με κατανόηση υπέρ του δέοντος. Δεδομένου όμως του χαρακτήρα μου και των αρκετών κοινών μαζί σου HOPE (μακριά η πατρική οικογένεια, καμία βοήθεια εκτός του συζύγου, απώλεια εργασίας, αποκλειστικό μεγάλωμα παιδιών), ΑΝ είχα τον σύζυγό σου, θα προσπαθούσα να τον συνεφέρω. Αν δεν έπιανε με το καλό, θα του απαντούσα πως ότι δεν του αρέσει, μπορεί να το κάνει εκείνος αφού μπορεί καλύτερα. Αν συνέχιζε, συγνώμη αλλά δεν θα αρρώσταινα. Στον επόμενο απαράδεκτο καυγά θα του έδινα τα παπουτσάκια του αγκαλιά.

 

Νομιζω οτι πρωτος αυτος θα σου ειχε δωσει τα παπουτσια στο χερι!

 

Ωραιες συμβουλες εκ του ασφαλους.

 

Τι γραφετε στην κοπελα?

[ravT]

Γράφουμε την άποψή μας. Νομίζω ότι αυτό ρώτησε. Δεν ζήτησε να αποφασίσουμε για εκείνη. Δεν συμβουλεύω κανέναν. Λέω τι θα έκανα ΕΓΩ.

[lelaki1980]

εμενα δεν μου αρεσει τοσο πολυ η συμπεριφορα του συζυγου.να πω οτι και εγω εχω εναν παραξενο και νευρικο αντρα αλλα μονο αν τον τσιγκλισεις.δεν θα μου πει πχ για τον αν καθαρισα το σπιτι αλλα θα μου βαλει χερι γιατι δεν πηγα το σκυλο βολτα 3 φορες ενω τον πηγα 2...το μονο υποτιμητικο που μου εχει πει και ειναι κλασσικο για αντρα εεε και τι κανεις δεν κουραζεσε σπιτι εισαι ενω εγω δουλευω 12ωρα......εκει λοιπον ο κυριος τα ακουει απο μενα και του λεω αν θες να αλλαξουμε θεσεις να παω εγω για δουλεια και κατσε εσυ να κανεις αυτα που κανω εγω σκουπισμα μαγειρεμα διαβασμα το παιδι κτλ και μπες εσυ στην ρουτινα μου και δεν θα αντεξεις ουτε μια ωρα.....εγω δεν σου λεω τιποτα για την δουλεια σου και ουτε εσυ θα μου λες για την δικια μου.......ο καθενας στο ποστο του του λεω και ανευ σχολιων.....τσαντιζετε βεβαια γιατι εχει και την ξερολιαση επισης αλλα εχει μια γυναικα απεναντι του που δεν δεχετε και πολλα πολλα....κοινως ανταπανταω στην προκληση με σοβαροτητα και αποφασιστικοτητα!!εσυ απο την αλλη εισαι πιο ηπιος χαρακτηρας και δεν σου αρεσουνε οι τσακωμοι.ο συζυγος σου πιστευω οτι χρειαζετε λιγο τριξιμο στα δοντια οχι με την εννοια να του δωσεις τα παπουτσια στο χερι αλλα να του δωσεις να καταλαβει οτι δεν θα ανεχτεις τετοιου ειδους μικροτσακωμους για ασημαντους λογους και οτι εισαι και εσυ ανθρωπος και εχεις και εσυ τα ορια σου.πιστευω οτι μονο μεσα απο πραγματικα ουσιαστικη συζητηση μπορει να βγει κατι....αν παλι δεν το δεχτει να σε ακουσει με τιποτα εγω θα σταματουσα να κανω οτι κανω στο σπιτι και εξω απο αυτο θα τα αφηνα ολα στο βροντο και στον επομενο τσακωμο-παρατηρηση θα του ελεγα οτι ουτως ή αλλως με τιποτα δεν εισαι ευχαριστημενος κανω δεν κανω κατι λαθος ή σωστο παλι θα μου την πεις και παλι θα τσακωθεις.αλλα θα τσακωθεις μονος σου αυτη τη φορα και τα υπολοιπα θα τα κανω οταν θελω εγω εκτος αν παλι δεχτεις να συζητησουμε σαν ανθρωποι και βρουμε καμια λυση.....δηλαδη στην ουσια του τονιζεις παμπολες φορες οτι αυτο που κανει σε ενοχλει πια σε απιστευτο βαθμο.και πιστεψε με αν σε αγαπαει θα σε ακουσει....αυτη ειναι η ταπεινη μου αποψη χωρις να παρεξηγηθω απο κανεναν.

[zaxaroulini]

Αχ βρε μανούλες, σας καταλαβαίνω αλλά επειδή και εγώ σπίτι με 2 παιδιά είμαι, μήπως είμαστε λίγο υπερβολικές μερικές φορές? Κανείς δεν υποτιμά τις δουλειές του σπιτιού αλλά επειδή και σε δουλειά έχω βρεθεί πριν κάνω τα παιδιά και τώρα είμαι σπίτι μέχρι να ξαναπιάσω δουλειά, συγνώμη αλλά εγώ που τα έχω ζήσει και τα 2 έχω να πω ότι, ανάλογα βέβαια και τη δουλειά κάνει ο καθένας, ότι μερικές φορές υπερβάλλουμε. Εγώ όταν δούλευα χτύπαγα κάτι 12ωρα, όταν χρειαζόταν, με πίεση, με άγχος, αλλά και τις νορμάλ ημέρες υπήρχαν deadline, υπήρχε κούραση. Τώρα 5 χρόνια με τα παιδιά στο σπίτι, σίγουρα υπάρχει κούραση αλλά ελεγχόμενη. Δηλαδή δεν είμαστε και όλη μέρα να σκουπίζουμε / σιδερώνουμε. Και σας μιλάει ένας άνθρωπος που μου αρέσει και η καθαριότητα και η τακτοποίηση.

Η φίλη μας δεν δουλεύει, πάει το παιδί σχολείο, έχει χρόνο για τον ευατό της. Οπότε δεν πιστεύω ότι την έχουν κουράσει οι δουλειές, την έχει κουράσει η ρουτίνα, αυτό εγώ πιστεύω, μπορεί να κάνω και λάθος.

Αλλά βλέπω και μανουλες που δουλεύουν όλη μερα και καθονται μέχρι τα μεσάνυχτα για να προλάβουν να κάνουν τις δουλειές τους.

Ως μανούλα που είμαι σπίτι με 2 παιδιά, θεωρώ πως είμαστε υπερβολικές μερικές φορές.

 

Για την κοπέλα εγώ δεν έχω να συμβουλεύσω κάτι άλλο, μακάρι να υπερισχύσουν όπως έγραψα και πιο πάνω τα θετικά και όχι τα αρνητικά.

[HOPE77]

Κοριτσια σας ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας.Καταρχην να τονισω οτι απο τη μερια του άνδρα μου δεν εχει να κανει η συμπεριφορα του με το οτι καθομαι σπιτι.Ξερει οτι θελω να δουλεψω πολυ ,ετσι κ με γνωρισε δουλευα τρελα.Αρα ποτε δεν εχει αναφερθει σε αυτο.Το ιδιο εκανε κ οταν δουλευα άρα δεν εχει να κανει με αυτο.Έχει να κανει ξαναλεω με το οτι δεν ξερει πως να διαχειριστει την αντιρρηση-θυμο του κ πως να επικοινωνησει.Προφανως εχει να κανει κ με το οτι αυτος ειναι περισσοτερο τελειομανης απο μενα αλλα αυτο το ηξερε για μενα δεν το έμαθε τωρα.Προσπαθώ δεν μπορω να αλλαξω τελειως.

Επισης ειναι πολυ βοηθητικος δεν ξερω αν εδωσα αλλή εντυπωση αλλά κανει αυτο που θελει,οταν εχει ωρα-διαθεση.Γι αυτο ακριβως με λεει αχαριστη γιατι με βοηθαει αλλά αν ειναι να βοηθαει κ να εχει αποψη για τα παντα ευχαριστω αλλα δεν θελω.

Πραγματικα δεν ξερω τι να κανω οταν τον βλεπω να εκρηγνεται γιατι.......ξεχασα να παρω ρυζι κ το βιωνει εκεινη τη στιγμη του στυλ αν ειναι δυνατον να το εχεις κανει αυτο.Του εξηγω οτι ολοι κανουμε λαθη κ μου λεει πως αυτα τα λεω για δικαιολογιες κ απο οχαδερφισμο.Βέβαια του περναει αμεσως κ αν εγω δεν αντιδράσω μπορει κ να το ξεχασει αλλά δεν μπορω....

Τώρα για να καταλαβετε ειναι διπλα μου κ με ρωτάει "μωρο τι θα κανουμε αυριο;"Εμενα ομως ολο το πρωι πονουσε το κεφαλι μ κ περασα ενα ΣΚ χαλια.

[AthinaP]

Θα σου μιλήσω με ένα παράδειγμα.

 

Για αρκετά χρόνια τα πεθερικά μου καβγάδιζαν μεταξύ τους κάθε φορά που τρώγαμε όλοι μαζί στο τραπέζι. Αυτοί ειδικά μάλλον αν είχαν χρήματα θα είχαν χωρίσει από χρόνια, δεν ήταν μόνο για ασήμαντους λόγους μικροκαβγαδάκια. Εμείς πηγαίναμε ΣΚ για να δει ο σύζυγος τους γονείς του και εγώ αφού είχα μείνει παγωτό την πρώτη φορά, κατά κάποιον τρόπο το άφησα να συμβαίνει για χρόνια. Δηλαδή δεν είχε πρόβλημα με τον άντρα μου, δεν το είχε υιοθετήσει στη συμπεριφορά του αυτό και το άφησα και εγώ να πέσει κάτω. Αν και εκ των υστέρων είδα ότι αυτή η άνεση προς εμένα κατ' αυτούς σήμαινε ότι ήμουν μια από την οικογένεια δεν πείραζε να μου ζαλίζουν τα ΣΚ, για εμένα όμως είδα εκ των υστέρων ότι δεν με σέβονταν. Ούτε το παιδί τους, ούτε τους ευατούς τους, αλλά έτσι είχαν συνηθίσει όλοι τέλος πάντων.

 

Όταν γέννησα, την πρώτη φορά που θα ξαναπήγαινα σπίτι τους με τα μωρά, είπα στο σύζυγο να τους πει ότι δεν θα ξαναδεχόμουν τέτοιο περιβάλλον, γιατί δεν ήθελα να μάθουν τα παιδιά ότι αυτά τα πράγματα ειναι νορμάλ. Σε πληροφορώ το έκοψαν το συνήθειό τους μαχαίρι! Για 10 χρόνια περίπου! Δεν νομίζω ότι άλλαξε κάτι στη δική τους σχέση, αλλά τουλάχιστον μαζεύτηκαν όταν τέθηκε το υπέρτατο αγαθό που είναι να μεγαλώσουν τα παιδιά σε όσο γίνεται καλύτερο περιβάλλον.

 

Θέλω να πω ότι μπορεις, αν το σκεφτείς εσύ καλά ότι το έχεις αποφασίσει να το τηρήσεις, να πάρεις μέσα σου μια απόφαση ότι δεν θα αντιδράς σε μικροπράγματα και βέβαια να πεις και στο σύζυγο για ποιο λόγο θα το κάνεις. Ότι από εδώ και πέρα που το παιδί καταλαβαίνει δεν θες να έχει τέτοιες αναμνήσεις και τέλος. Αναγνωρίζεις ότι αυτό συνεχίζεται επειδή τσιμπάς.

 

Δεν ξέρω βέβαια τι γίνεται με το πώς τελικά θα συζητήσετε ήρεμα αντί να τσακώνεστε, εντυπωσιακό μου ακούγεται που ο σύζυγος δεν μπορει να το κάνει αυτό. Τι δουλειά κάνει; Μην απαντήσεις, δεν χρειάζεται δημόσια ουτε ιδιωτικά, απλά για εσένα. Είναι δυνατόν να λειτουργεί πάντα έτσι;

 

Κάτι ακόμα που δεν είμαι σίγουρη αν θα σου κάνει καλό να υποψιαστείς τώρα, είναι μήπως έχει βρει κάτι άλλο και θέλει στο μυαλό του να δικαιωθεί γιατί εσύ τον έχεις "προδόσει" με τις διάφορες υποτιθέμενα απαράδεκτες συμπεριφορές σου και μεγαλοποιεί αυτός στο μυαλό του πρώτα τα όποια σου ελαττώματα για να δικαιολογήσει αυτό το κάτι άλλο που του τράβηξε αυτή τη στιγμή την προσοχή. Δεν σου λέω να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι, αλλα αυτοί που παίζουν έξω από το σπίτι τους έχουν συχνά μια τέτοια λογική, να προσπαθούν στο μυαλό τους να βρουν ελαττώματα στο σύντροφο για να καθησυχάσουν τη δική τους συνείδηση ότι έχουν δικαιολογία που ψάχνουν και κάτι άλλο.

[lydiap]

Αγαπητή hope, δε διάβασα τις απαντήσεις, όμως κι εγώ ήμουν και είμαι ακόμη ως έναν βαθμό σαν τον άντρα σου, και λόγω χαρακτήρα και λόγω του τρόπου που μεγάλωσα. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που είναι έτσι, απλά ''πνίγονται'' μέσα τους, καθώς δε γνωρίζουν τον τρόπο να πούνε όλα αυτά που τους στεναχωρούν στους γύρω τους! Κάνε μία προσπάθεια να του εξηγήσεις, ότι μπορεί να σου λέει τα παράπονά του, χωρίς να γίνεται ειρωνικός και πικρόχολος.

Από εκεί και πέρα, βάλε τα όριά σου κι εσύ, γιατί ως άνθρωπος, λογικό είναι να θυμώνεις, δε σε κατηγορώ καθόλου. 'Οταν σε προσβάλλει, απλά αδιαφόρησε και λέγε του -με ήρεμο και γλυκό τρόπο- ότι θα συζητήσετε γι' αυτό όταν ηρεμήσει. Αν τυχόν προσπαθήσει να δώσει έκταση, απλά μη το συνεχίζεις.

Στην περίπτωσή μας, αυτά βοήθησαν!

[lydiap]

Αχ βρε μανούλες, σας καταλαβαίνω αλλά επειδή και εγώ σπίτι με 2 παιδιά είμαι, μήπως είμαστε λίγο υπερβολικές μερικές φορές? Κανείς δεν υποτιμά τις δουλειές του σπιτιού αλλά επειδή και σε δουλειά έχω βρεθεί πριν κάνω τα παιδιά και τώρα είμαι σπίτι μέχρι να ξαναπιάσω δουλειά, συγνώμη αλλά εγώ που τα έχω ζήσει και τα 2 έχω να πω ότι, ανάλογα βέβαια και τη δουλειά κάνει ο καθένας, ότι μερικές φορές υπερβάλλουμε. Εγώ όταν δούλευα χτύπαγα κάτι 12ωρα, όταν χρειαζόταν, με πίεση, με άγχος, αλλά και τις νορμάλ ημέρες υπήρχαν deadline, υπήρχε κούραση. Τώρα 5 χρόνια με τα παιδιά στο σπίτι, σίγουρα υπάρχει κούραση αλλά ελεγχόμενη. Δηλαδή δεν είμαστε και όλη μέρα να σκουπίζουμε / σιδερώνουμε. Και σας μιλάει ένας άνθρωπος που μου αρέσει και η καθαριότητα και η τακτοποίηση.

Η φίλη μας δεν δουλεύει, πάει το παιδί σχολείο, έχει χρόνο για τον ευατό της. Οπότε δεν πιστεύω ότι την έχουν κουράσει οι δουλειές, την έχει κουράσει η ρουτίνα, αυτό εγώ πιστεύω, μπορεί να κάνω και λάθος.

Αλλά βλέπω και μανουλες που δουλεύουν όλη μερα και καθονται μέχρι τα μεσάνυχτα για να προλάβουν να κάνουν τις δουλειές τους.

Ως μανούλα που είμαι σπίτι με 2 παιδιά, θεωρώ πως είμαστε υπερβολικές μερικές φορές.

 

Για την κοπέλα εγώ δεν έχω να συμβουλεύσω κάτι άλλο, μακάρι να υπερισχύσουν όπως έγραψα και πιο πάνω τα θετικά και όχι τα αρνητικά.

 

zaxaroulini μου, πολύ ωραία αυτά που λες και δε διαφωνώ. Αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν όρια. Εμείς οι ίδιοι βάζουμε, ακόμη και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους όρια, ως εκεί που αντέχουμε. Αν, λοιπόν, η hope νιώθει να πιέζεται από τα συμπεριφορά του συζύγου της, ο οποίος, βέβαια, μάλλον δε καταλαβαίνει ότι την πειράζει, πρέπει απλά να του δείξει με κάποιον τρόπο ότι αυτό την ενοχλεί. Γιατί και αυτή είναι άνθρωπος και είναι κρίμα και για την ίδια και για τη σχέση τους να τα μαζεύει μέσα της και κάποια στιγμή ενδεχομένως να ξεσπάσει. Το ποιος κουράζεται παραπάνω, ποιος θα κάνει τις δουλειές κλπ είναι αμελητέο για εμένα. Αν μπουν όρια, όλα λύνονται!

[HOPE77]

Δεν ειναι οτι εχει βρει κατι άλλο ειμαι σιγουρη για αυτο.Για τον άνδρα μου εγω κ το παιδι ειμαστε ο,τι έχει ,δεν εχει αλλη οικογενεια.Ειναι απολυτα εξαρτημενος απο μένα:εγω θα κανονισω εξοδους,εγω διασκεδαση,εγω διακοπες,χωρις εμενα δεν κανει τιποτα κανενα καφε ίσως.Κ οταν μαλωνουμε εγω του λεω οτι θα σηκωθω να φυγω εκεινος ποτε δε λεει κατι τετοιο.Γενικα τον καταφερνω κ θα κανω το δικο μου χωρις βεβαια να τον καταπιεζω ή να εκμεταλλευομαι το γεγονος οτι ειναι μονος του.Γι αυτο υποσυνειδητα ισως πιστευα οτι αυτος ο άνθρωπος δεν θα έκανε τετοια πραγματα,θα προσεχε να μη με στεναχωρει φοβουμενος μη με χάσει.

Όσο για τη δουλεια του-εξω που ρωτησε μια φιλη ειναι παντα ηρεμος ,χαλαρος στα 10χρ σπανια τον εχω δει να τα παιρνει κ ποτε φυσικα να μαλωνει.

[marakiz]

Φαντάζομαι πως ο άντρας σου πάντα έτσι θα ήτανε, απλά εχεις πήξει στο σπιτι και με όλες τις ευθύνες, ειδικά αν έχεις συνηθίσει να δουλεύεις έχει μια μοναξιά όλο αυτο...

 

Σε καταλαβαίνω ως προς το αίσθημα της αδικιας, είναι ότι χειρότερο μπορείς να μου κάνεις. Με τον άντρα μου είμαστε 10 χρόνια μαζί κι αυτό που έχει καλυτερευσει τη σχέση μας ως προς τους τσακωμους μας ειναι πως πλεον αν πχ μου πει κάποια στιγμή μια χοντράδα ΔΕΝ του απαντάω εκείνη την ώρα. Αφήνω τη στιγμή να εκτονωθεί αναιμακτα. Το ίδιο κάνει κ αυτός και δεν περνάμε δευτερη μερα τσακωμενοι, ΑΝ τσακωθουμε, πλεον ειναι σπανιο.

 

Θα σου πρότεινα την επόμενη φορά που θα σου πει κάτι και σε πειραξει να κάνεις λίγο υπομονή και να μην πεις τίποτα. Αργότερα που θα είναι πιο ηρεμος να τον πιάσεις να το συζητησετε. Κάθε φορά που σε πειράζει κάτι, μην τα αφήνεις να μαζευονται, μπουχτιζεις και χάνεις κ εσύ τη ψυχραιμία σου. Αν το εφαρμόσεις κάποιες φορές και δεν δεις προκοπή, μπορείς όντως να τον προτρεψεις να κάνει μόνος του ότι δεν γίνεται σύμφωνα με τα γούστα του..

[mkcm]

Εγώ απ' όσα γράφεις χασμα δε βλέπω. Χασμα θα ήταν να είσαι εσυ αφοσιωμένη στην οικογένεια σας κι ο άντρας σου να θέλει να πηγαίνετε κάθε σ/κ μόνοι ταξιδάκια ή να μαζεύεις εσυ λεφτά για να έχεις κομπόδεμα για τις σπουδές των παιδιών σου αύριο κι ο σύζυγος να τα χαλάει σε λούσα.

 

Μια γυναίκα βλέπω που ενώ είχε μάθει να είναι εκτός σπιτιού στη δουλειά ξαφνικά εγκλωβίστηκε εντός και πιέζεται. Ίσως η δική σου κλεισούρα και ψυχολογία να διογκώνει τα πράγματα ίσως κιβο σύζυγος τώρα που δε δουλεύεις να έχει περισσότερες απαιτήσεις σε ότι αφορά το νοικοκυριό έρχεται και δένει το γλυκό.

 

Συμβουλή. Την ώρα που μπριζωνει γραφτόν, κάνε σα να μην ακούς αλλά μετά πες του ότι φίλε εκεί ήσουν φάουλ και ξεκινα να ψάχνεις δουλειά χθες (εφόσον δεν έχεις ξεκινήσει).

[HOPE77]

Κοριτσια ευχαριστω για τις γνωμες σας.Με βοηθησαν πολύ.Τωρα βέβαια όλα μια χαρά(μεχρι το επομενο ξέσπασμα).Εχετε δικιο στο να προσπαθησω να μην του απαντώ,αλλα αν τον βλεπατε εκεινη τη στιγμη που τα λεει ολα αυτά,παθιαζεται ,ειναι σιγουρος πως τον εχει βρει η μεγαλυτερη συμφορά του κόσμου(επειδη ξεχασα να παρω κρεμμυδια).Θα μου πειτε 10χρονια γιατι τώρα ...γιατι ειμαι κ ανθρωπος κ οσο κ αν προσπαθώ να τον συνδεσω με ...Κάιρο δεν μπορω,μαζευονται κιολας και κυριως γιατι τωρα ειναι κ ο μικρος κ δε θελω να μας βλεπει να σκοτωνομαστε.Και το καλυτερο απ΄όλα ειναι οτι ενω αυτος αρχιζει πάντα,εγω επωμιζομαι το φταιξιμο γιατι λεει οτι ανοιγω το στομα μ κ δεν ξερω τι λεω.Μα στην βλακεια κ την ανοησια ποσο να μεινω ψύχραιμη.Κ φυσικα ποτε δε ζητα συγγνωμη για να το ληξουμε,ισως κ αυτο με τρελαινει.Κανει πως θελει να μεινει μονος ,πως τον κουρασα με τη γκρινια μου αλλα δε λεει οκ λαθος μου τελειωσε.Δηλαδη κ παραλογος κ εγωιστης ε ποσο να αντεξω.Το μονο καλο ειναι οτι του περναει γρήγορα αφου κανει το κομματι του αλλα εμενα οχι .Δεν ειμαστε κ ρομποτ να παταμε ενα κουμπι.

[demi1981]

Δεν ειμαστε κ ρομποτ να παταμε ενα κουμπι.

 

Πω πω και νόμιζα ότι αυτήν την ατάκα την λέω μόνο εγώ.

 

Βρε συ, δες το λίγο πιο χαλαρά, σου λεει δεν πήρες κρεμμύδια καταστροφολογόντας και εσύ εν συνεχεία στραβώνεις και συνεχίζεις αυτή την συμφορά που σας βρήκε. Ρίξτο στην τρελή καλέ! (Εμένα πάντως θα μου φαινόταν πολύ άστειο και θα το συνέχιζα σαν άστειο)