30η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΞΙΑ

[nodoubt]

Πρέπει να τα γράψω γιατί θα σκάσω!!!

Διανύω την 30η εβδομάδα της 2ης εγκυμοσύνης και η ψυχολογία μου είναι στα τάρταρα. Ψάχνω να βρω κάπου να πιαστώ και δεν βρίσκω κανέναν, γιατί ντρέπομαι να συζητήσω με τους δικούς μου.

Ο λόγος:

Η άθλια σχέση που έχω με το σύζυγό μου. Μετά τη γέννηση του πρώτου μας παιδιού όλα άλλαξαν. Έπαψε να ενδιαφέρεται για μένα κι εγώ εκ των πραγμάτων δε μπορούσα να αφιερώσω τον απαιτούμενο χρόνο στη σχέση μας. Ακολούθησαν οι βρισιές και οι προσβολές, οι φασαρίες, η έλλειψη κατανόησης της δυσκολίας μεγαλώματος ενός μωρού, η απόσυρσή του, η αδιαφορία του. Πάντα εγώ έκανα το πρώτο βήμα για συμφιλίωση, από ενδιαφέρον και αγάπη για τον "άνθρωπό" μου. Αυτή η άρρωστη κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι την 25η Μαρτίου 2016, οπότε κι έγινε η έκρηξη και αποφασίσουμε να χωρίσουμε. Και πάλι εγώ πρότεινα ως λύση για ομαλή μετάβαση του παιδιού στη νέα κατάσταση να πάμε σε οικογενειακό σύμβουλο. Μετά από κάποιες επισκέψεις πειστήκαμε ότι η καλύτερη λύση ήταν να προσπαθήσουμε να σώσουμε το γάμο κι όχι να τον διαλύσουμε.

Κι έτσι ξεκίνησε μία όμορφη αλλά δυστυχώς πολύ μικρή περίοδος οικογενειακής αρμονίας, κατά την οποία έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά. Δυστυχώς, μετά το πρώτο τετράμηνο κατά το οποίο ήμουν σαν φυτό από τους εμετούς και τις αναγούλες, ξύπνησα και διαπίστωσα ότι κατ' ουσίαν τίποτα δεν έχει αλλάξει:

Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του. Επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά, αράζει στον καναπέ και αφοσιώνεται στο τρίπτυχο τηλεόραση, κινητό, laptop. Η μικρή μας κι εγώ είμαστε τα απλά αξεσουάρ του σπιτιού με τα οποία ανταλλάσσει δύο κουβέντες το πρωί και δύο το απόγευμα, εκ των οποίων η μία είναι : ΤΙ ΝΑ ΦΑΩ;

Όλη την ώρα ισχυρίζεται ότι είναι κουρασμένος, έχει πονοκέφαλο, νεύρα, είναι άρρωστος κλπ. προσπαθώντας να δικαιολογήσει την απάθειά του. Έτσι εγώ εκτός από τη δουλειά μου έχω επωμισθεί πλήρως το μεγάλωμα της μικρής και τη διασκέδασή της, γιατί εκείνος δεν την πηγαίνει ΠΟΥΘΕΝΑ. Να μην τολμήσω να ζητήσω να ξυπνήσει πιο νωρίς τις Κυριακές για να κοιμηθώ εγώ, δεν έχει συμβεί ποτέ. Οι Κυριακές του ανήκουν: ύπνος μέχρι τις 11 το πρωί και μετά άραγμα στον καναπέ μέχρι τις 11 το βράδυ. Και φυσικά όταν το επισημαίνω, γιατί πλέον μιλάω, είμαι γκρινιάρα και δεν θέλει να συζητήσει.

Τα δε οικονομικά μας είναι μία τραγική ιστορία. Υποτίθεται ότι είναι κερδοφόρος επιχειρηματίας, αλλά οι εισροές στο σπίτι είναι ελάχιστες. Είμαστε δύο μήνες πριν τη γέννα και περιμένω πότε θα γνωρίζω που θα γεννήσω γιατί ο δικός μου μισθός καλύπτει με το ζόρι πλέον τα έξοδα του σπιτιού.

Αυτό που με πειράζει πιο πολύ είναι η έλλειψη στοιχειώδους ενδιαφέροντος:

Αν ήμουν σκύλος μέσα στο σπίτι σίγουρα θα εισέπραττα περισσότερη τρυφερότητα. Είναι σαν να μην υπάρχω για αυτόν, δεν ρωτάει τίποτα για το μωρό, για το αν πονάω κάπου, για το αν χρειάζομαι κάτι.

Και σε αυτή τη φάση χρειάζομαι πολύ μία ενήλικη αγκαλιά :cry:

[μαγιοπουλας]

Καλη μου nodoubt νομιζω οτι θα πρεπει να βρεις το κουραγιο να πας παρακατω.ειναι πολυ δυσκολο,το ξερω,αλλα αυτος ο ανθρωπος δεν προκειται να αλλαξει.θα πρεπει να σταθεις τα ποδια σου μονη σου, να ζητησεις βοηθεια απο τους δικους ανθρωπους κ να βγαλεις αυτον τον ανθρωπο απο τη ζωη σου και καποια στιγμη θα βρεις την ηρεμια κ τη γαληνη στο σπιτι σου κ στην ψυχη σου κ τα παιδακια σου θα μεγαλωσουν σε πολυ πιο υγιες περιβαλλον.κ οσο κ αν φαινεται βουνο τωρα,πιστευω οτι καποια στιγμη στο μελλον θα βρεθει ενας ανθρωπος που θα σου δωσει την αγαπη κ την προσοχη που σου αξιζει.μου θυμσες τοσο πολυ μια φιλη μου...ειναι σαν να μου τα διηγειται εκεινη.

[giannaMom]

Εγώ πάλι θα σου πω να κάνεις υπομονή μέχρι να γεννήσεις, γιατί τώρα στην εγκυμοσύνη είναι λίγο περίεργα τα πράγματα λόγω των ορμονών μας γινόμαστε πιο οξύθυμες και υπάρχουν και σκαμπανεβάσματα στην ψυχολογία μας. Είχα παρόμοια προβλήματα στην πρώτη μου εγκυμοσύνη και μέχρι να γεννήσω γινόταν χαμός κάθε μέρα ακόμα και στο νοσοκομείο δεν μιλούσαμε, αφότου γέννησα και μετά κατάλαβα ότι προκαλούσα πολύ με την συμπεριφορά μου και είχα κατάθλιψη και ο άνδρας είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει ότι δεν λειτουργούμε νορμάλ στην εγκυμοσύνη. Γιαυτό πιστεύω πως πρέπει να κάνεις υπομονή και να μην βιαστείς να κάνεις κίνηση. Υπομονή και πιστεύω όλα θα στρώσουν.... και όταν νιώθεις μοναξιά εδώ είμαστε στείλε ένα μηνυματάκι και όλο και κάποια από εμάς θα σου απαντήσει.

[ΑΡΓΚ]

Aν η απόφαση για διαζύγιο είχε ήδη παρθεί, προ εγκυμοσύνης, και αν σε έβριζε / βρίζει όντως, και δε μιλάμε για ένα φυσιολογικό καβγά, μάζεψέ τα και φύγε. Κανένα παιδί δεν πρέπει να μεγαλώνει σε τέτοιο περιβάλλον, και πίστεψέ με, δυστυχώς ξέρω τι λέω.

[ΑΝΝΑ24]

Μίλησε στους δικούς σου, είναι η ώρα. Δεν υπάρχει κάτι για να ντρέπεσαι, προσπάθησες πολύ να κρατήσεις αυτή τη σχέση. Χρειάζεσαι υποστήριξη από ανθρώπους που νοιάζονται για σένα, δεν γίνεται να το αντιμετωπίσεις άλλο μόνη σου. Δεν είναι καλό και για το μωρό να κρατάς τέτοια στεναχώρια μέσα σου. Άνοιξε την καρδιά σου στους δικούς σου και εφόσον ο άντρας σου δεν ενδιαφέρεται να κάνει κάτι για να είστε όλοι μαζί, τότε προχώρα. Δεν είσαι υποχρεωμένη να ζεις έτσι για πάντα.

[zaxaroulini]

Νομίζω μόνη σου λες την αιτία του "κακού". Δεν αφιέρωσες χρόνο στη σχέση σας. Κάνατε μία προσπάθεια για να τα ξαναβρείτε. Προσωπικά πιστεύω ότι μέχρι να ξαναβρείτε τις ισορροπίες σας δεν θα έπρεπε να βάλετε μπρος και για δεύτερο παιδί. Όταν κάποιος προσπαθεί να σώσει τον γάμο του το κάνει δίνοντας βαρύτητα σε αυτά που έχει και από την στιγμή που ο κλονισμός επήλθε γιατί ήρθε ένα νέα μέλος στην οικογένεια πως είναι δυνατόν να φέρνουμε και ένα δεύτερο μέλος στην οικογένεια; αυτό θα γιγαντώσει τα προβλήματα που δεν έχουν λυθεί.

Διαφωνώ κάθετα με το να χωρίσεις. Προσωπικά σε μία οικογένεια με ένα μικρό παιδάκι και ένα μωρό να έρχεται το θεωρώ απαράδεκτο να σε συμβουλεύουν να χωρίσεις. Η οικογένειά σου, ο σύζυγος και τα παιδάκια σου είναι πάνω από όλα. Μαζί αποφασίσατε να κάνετε οικογένεια, και το πρώτο και το δεύτερο παιδάκι ως ενήλικες μαζί πήρατε την απόφαση να τα κάνετε. Και μαζί θα αναλάβετε τις ευθύνες. Ποιος ενήλικας έχει το δικαίωμα να στερεί τον γονιό σε ένα μωρό που δεν έχει έρθει ακόμη;

Πηγαίνετε ξανά σε σύμβουλο γάμου. Δώσε χρόνο στον σύζυγό σου και την σχέση σας. Δυστυχώς πολλές φορές οι άντρες είναι ένα από τα παιδιά του σπιτιού. Η γυναίκα είναι πάντα πιο ώριμη. Έχεις σκεφτεί πόσο πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα αν χωρίσεις; Τα παιδάκια γιατι να βιώσουν ένα διαζύγιο; Να κάτσετε κάτω μαζί να συζητήσετε και είμαι σίγουρη ότι θα τα βρείτε.

Εύχομαι με το καλό το μωράκι σου και να σε φωτίσει ο Θεός να μην διαλύσεις την οικογένειά σου.

[zaxaroulini]

Aν η απόφαση για διαζύγιο είχε ήδη παρθεί, προ εγκυμοσύνης, και αν σε έβριζε / βρίζει όντως, και δε μιλάμε για ένα φυσιολογικό καβγά, μάζεψέ τα και φύγε. Κανένα παιδί δεν πρέπει να μεγαλώνει σε τέτοιο περιβάλλον, και πίστεψέ με, δυστυχώς ξέρω τι λέω.

 

Είναι δυνατόν να συμβουλεύουμε την κοπέλα να χωρίσει; Πολύ εύκολο τον έχετε τον χωρισμό. Αυτά τα παιδάκια αν σας κοίταγαν στα μάτια τι θα τους λέγατε; ότι οι γονείς σου ως ενήλικες αποφάσισαν να σας γεννήσουν και μετά από λίγο άλλαξαν γνώμη; Εδώ μιλάμε για μία κλασσική περίπτωση που έρχεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια και χρειάζεται χρόνος για να βρεθούν ξανά οι ισορροπίες. Και εμείς ελαφριά την καρδία λέμε σήκω και φύγε;

Τα παιδάκια χρειάζονται και τους 2 γονείς. Ο σύζυγος αισθάνεται παραμελημένος, πρέπει να τον φροντίσει η κοπέλα όπως και τα παιδιά της.

[ravT]

Αλήθεια εσύ zaxaroulini διαβάζοντας το ποστ της θεματοθέτριας κατάλαβες οτι ο σύζυγος είναι παραμελημένος; Κάτσε εσύ να περάσεις τη ζωή σου με έναν τέτοιο άνθρωπο... Εγώ δεν θα καθόμουν (βέβαια δεν θα έκανα και 2ο παιδί...)

[ΑΝΝΑ24]

Νομίζω μόνη σου λες την αιτία του "κακού". Δεν αφιέρωσες χρόνο στη σχέση σας. Κάνατε μία προσπάθεια για να τα ξαναβρείτε. Προσωπικά πιστεύω ότι μέχρι να ξαναβρείτε τις ισορροπίες σας δεν θα έπρεπε να βάλετε μπρος και για δεύτερο παιδί. Όταν κάποιος προσπαθεί να σώσει τον γάμο του το κάνει δίνοντας βαρύτητα σε αυτά που έχει και από την στιγμή που ο κλονισμός επήλθε γιατί ήρθε ένα νέα μέλος στην οικογένεια πως είναι δυνατόν να φέρνουμε και ένα δεύτερο μέλος στην οικογένεια; αυτό θα γιγαντώσει τα προβλήματα που δεν έχουν λυθεί.

Διαφωνώ κάθετα με το να χωρίσεις. Προσωπικά σε μία οικογένεια με ένα μικρό παιδάκι και ένα μωρό να έρχεται το θεωρώ απαράδεκτο να σε συμβουλεύουν να χωρίσεις. Η οικογένειά σου, ο σύζυγος και τα παιδάκια σου είναι πάνω από όλα. Μαζί αποφασίσατε να κάνετε οικογένεια, και το πρώτο και το δεύτερο παιδάκι ως ενήλικες μαζί πήρατε την απόφαση να τα κάνετε. Και μαζί θα αναλάβετε τις ευθύνες. Ποιος ενήλικας έχει το δικαίωμα να στερεί τον γονιό σε ένα μωρό που δεν έχει έρθει ακόμη;

Πηγαίνετε ξανά σε σύμβουλο γάμου. Δώσε χρόνο στον σύζυγό σου και την σχέση σας. Δυστυχώς πολλές φορές οι άντρες είναι ένα από τα παιδιά του σπιτιού. Η γυναίκα είναι πάντα πιο ώριμη. Έχεις σκεφτεί πόσο πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα αν χωρίσεις; Τα παιδάκια γιατι να βιώσουν ένα διαζύγιο; Να κάτσετε κάτω μαζί να συζητήσετε και είμαι σίγουρη ότι θα τα βρείτε.

Εύχομαι με το καλό το μωράκι σου και να σε φωτίσει ο Θεός να μην διαλύσεις την οικογένειά σου.

 

Ξέρεις, δεν μπορεί να το στείλει πίσω. Το θέμα είναι τι κάνει τώρα.

 

Και ναι, το διαζύγιο δεν είναι το χειρότερο σενάριο. Το χειρότερο είναι μια οικογένεια που δεν λειτουργεί και δυο παιδιά που μεγαλώνουν σε μίζερο περιβάλλον.

[μαγιοπουλας]

Εμεις εχουμε μονο την πλευρα της θεματοθετριας κ τη γνωμη μας τη δινουμε συμφωνα με αυτα που μας λεει.βαση αυτου λοιπον δεν θα πρεπει να την κανουμε να νιωθει κ τυψεις γιατι ταχα τον εχει παραμελημενο.η ιστορια εχει δειξει οτι σχεσεις με τετοιο προφιλ δεν επιβιωνουν κ οταν επιβιωνουν ,επιβιωνουν αρρωστημενα κ μιζερα ροκανιζοντας σιγα σιγα την την ψυχικη ισορροπια των ανθρωπων.οκ.δεν ειναι καλο να χωριζουν τα ζευγαρια.το ξερουμε κ το απευχομαστε αλλα αυτα τα παιδακια ποια εικονα θα σχηματισουν για τις σχεσεις των δυο φιλων κ τη δομη της οικογενειας?δεν ειναι πολυ χειροτερο να τρεμει η ψυχουλα τους οταν ξεκιναει ενας καυγας κ η μανα τους απαξιωνεται κ δεχεται τη λεκτικη κακοποιηση του πατερα? να κανουμε υπομονη κ να δινουμε ευκαιριες σε σχεσεις που το αξιζουν,οχι σε ολες αδιακριτως.ας τα ζυγισει λοιπον τα πραγματα η κοπελα,να μιλησει με τους δικους της ανθρωπους που την αγαπανε κ ας παρει τις αποφασεις της οταν νομιζει οτι θα ερθει η καταλληλη στιγμη.

[zaxaroulini]

Αλήθεια εσύ zaxaroulini διαβάζοντας το ποστ της θεματοθέτριας κατάλαβες οτι ο σύζυγος είναι παραμελημένος; Κάτσε εσύ να περάσεις τη ζωή σου με έναν τέτοιο άνθρωπο... Εγώ δεν θα καθόμουν (βέβαια δεν θα έκανα και 2ο παιδί...)

 

H κοπέλα λέει αυτό ακριβώς: "εγώ εκ των πραγμάτων δε μπορούσα να αφιερώσω τον απαιτούμενο χρόνο στη σχέση μας".

άρα ναι το ζευγάρι μπροστά στον ερχομό του παιδιού έκανε το λάθος που κάνουν πολλοί να αφήσουν την σχέση τους στην άκρη.

Δηλ. ο άνθρωπος τι κακό έχει; προφανώς ζει σε ένα σπίτι που νιώθει ανύπαρκτος και επειδή η σχέση του ζευγαριού δεν είναι καλή τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα.

Είναι και οι 2 ενήλικες και συνειδητά ενώ η σχέση τους δεν ήταν καλή αποφάσισαν να κάνουν και δεύτερο παιδί. Πότε ακριβώς απαλλάσσονται και οι 2 των ευθυνών που έχουν απέναντι στα παιδιά τους;

Εγώ πιστεύω ότι το ζευγάρι αγαπιέται μεταξύ του και εκεί πρέπει να εστιάσουν. Να παλέψουν για την σχέση τους για τον γάμο τους για την οικογένειά τους για τα παιδάκια τους.

Το να προτρέπουμε από τον δικό μας καναπέ μία οικογένεια να διαλυθεί εμένα με βρίσκει εντελώς αντίθετη.

[zaxaroulini]

Ξέρεις, δεν μπορεί να το στείλει πίσω. Το θέμα είναι τι κάνει τώρα.

 

Και ναι, το διαζύγιο δεν είναι το χειρότερο σενάριο. Το χειρότερο είναι μια οικογένεια που δεν λειτουργεί και δυο παιδιά που μεγαλώνουν σε μίζερο περιβάλλον.

 

άμα θες να είσαι μίζερος ζεις και σε μίζερο περιβάλλον. Αμα δίνεις στον καθένα που αξίζει την θέση που του αξίζει τότε ζεις καλά. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και άλλοι μισοάδεια. Αυτή είναι η διαφορά μας. Για εμένα φταίνε και οι 2. Δεν κρίνω την κοπέλα, άνοιξε ένα θέμα να πει τον πόνο της, μας νοιάζει εάν υπάρχει αγάπη μεταξύ του ζευγαριού και εάν μπορεί να σωθεί αυτή η οικογένεια; Γιατί το σήκω και φύγε είναι πολύ εύκολο να το λεμε από την καναπέ μας.

[zaxaroulini]

Εμεις εχουμε μονο την πλευρα της θεματοθετριας κ τη γνωμη μας τη δινουμε συμφωνα με αυτα που μας λεει.βαση αυτου λοιπον δεν θα πρεπει να την κανουμε να νιωθει κ τυψεις γιατι ταχα τον εχει παραμελημενο.η ιστορια εχει δειξει οτι σχεσεις με τετοιο προφιλ δεν επιβιωνουν κ οταν επιβιωνουν ,επιβιωνουν αρρωστημενα κ μιζερα ροκανιζοντας σιγα σιγα την την ψυχικη ισορροπια των ανθρωπων.οκ.δεν ειναι καλο να χωριζουν τα ζευγαρια.το ξερουμε κ το απευχομαστε αλλα αυτα τα παιδακια ποια εικονα θα σχηματισουν για τις σχεσεις των δυο φιλων κ τη δομη της οικογενειας?δεν ειναι πολυ χειροτερο να τρεμει η ψυχουλα τους οταν ξεκιναει ενας καυγας κ η μανα τους απαξιωνεται κ δεχεται τη λεκτικη κακοποιηση του πατερα? να κανουμε υπομονη κ να δινουμε ευκαιριες σε σχεσεις που το αξιζουν,οχι σε ολες αδιακριτως.ας τα ζυγισει λοιπον τα πραγματα η κοπελα,να μιλησει με τους δικους της ανθρωπους που την αγαπανε κ ας παρει τις αποφασεις της οταν νομιζει οτι θα ερθει η καταλληλη στιγμη.

 

τότε αφού δεν έχουμε όλα τα δεδομένα, είναι αυθαίρετο να διατυπώσουμε οποιαδήποτε άποψη. Το πιο λογικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να υποδείξουμε στην κοπέλα με ποιο τρόπο μπορεί να σώσει την οικογένειά της, π.χ. να πάει σε έναν ειδικό, σε ένα σύμβουλο γάμου στον οποίο θα τεθούν όλα τα δεδομένα. Σας διαφεύγει σε όλους ότι πήγαν μία φορά και βοηθήθηκαν. Και μάλιστα ήταν τόσο καλά που αποφάσισαν και για δεύτερο παιδί. Μόλις η κοπέλα κουράστηκε / αγχώθηκε / την έπιασε το παράπονο και είπε τον πόνο της όλοι πέσατε να της πείτε να χωρίσει. Ίσως τελικά έχω τελείως διαφορετική οπτική για την οικογένεια από πολλούς εδώ μέσα.

[giannaMom]

Συμφωνώ απόλυτα με την zaxaroulini. Η κοπέλα δεν πρέπει να παραδώσει έτσι εύκολα τα όπλα, εσείς που της λέτε να χωρίσει με την πρώτη δυσκολία παρατήσατε τον άντρα σας? κι εγώ τα ίδια πέρασα και ήμουν χάλια στην πρώτη εγκυμοσύνη και αν είχα τέτοιους συμβούλους σαν κι εσάς τώρα το παιδί μου δεν θα είχε γνωρίσει πατέρα... γιαυτό να προσέχουμε τι λέμε και σε ποιον τα λέμε. Έτσι κρατιούνται οι οικογένειες? Για ρωτήστε τη μάνα σας και την γιαγιά σας να σας πούνε, δεν είναι πάντα όλα μέλι γάλα..... Άντε κάναμε παιδί και μετά δεν μου κάνει ο άντρας μου τον πετάμε....εσύ τον διάλεξες... και έπρεπε τουλάχιστον να μην βιαστείς να κάνεις παιδί για να δεις αν σου κάνει. Εσύ μεγάλωσες χωρίς πατέρα να δεις πως είναι? και μετά να μεγαλώνεις με μία μάνα που φέρνει τον γκόμενο στο σπίτι και τον παρουσιάζει για πατριό? Γιατί αυτό γίνετε μετά. Και όταν τα παιδιά μεγαλώνουν μετά βλέπουν τι γίνεται και θα ζητήσουν το λόγο ποιος έφταιγε και θα έχουν ψυχολογικά.

[zaxaroulini]

Συμφωνώ απόλυτα με την zaxaroulini. Η κοπέλα δεν πρέπει να παραδώσει έτσι εύκολα τα όπλα, εσείς που της λέτε να χωρίσει με την πρώτη δυσκολία παρατήσατε τον άντρα σας? κι εγώ τα ίδια πέρασα και ήμουν χάλια στην πρώτη εγκυμοσύνη και αν είχα τέτοιους συμβούλους σαν κι εσάς τώρα το παιδί μου δεν θα είχε γνωρίσει πατέρα... γιαυτό να προσέχουμε τι λέμε και σε ποιον τα λέμε. Έτσι κρατιούνται οι οικογένειες? Για ρωτήστε τη μάνα σας και την γιαγιά σας να σας πούνε, δεν είναι πάντα όλα μέλι γάλα..... Άντε κάναμε παιδί και μετά δεν μου κάνει ο άντρας μου τον πετάμε....εσύ τον διάλεξες... και έπρεπε τουλάχιστον να μην βιαστείς να κάνεις παιδί για να δεις αν σου κάνει. Εσύ μεγάλωσες χωρίς πατέρα να δεις πως είναι? και μετά να μεγαλώνεις με μία μάνα που φέρνει τον γκόμενο στο σπίτι και τον παρουσιάζει για πατριό? Γιατί αυτό γίνετε μετά. Και όταν τα παιδιά μεγαλώνουν μετά βλέπουν τι γίνεται και θα ζητήσουν το λόγο ποιος έφταιγε και θα έχουν ψυχολογικά.

 

Πραγματικά χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που το βλέπω έτσι. Πόσο εύκολα πια από τον δικό μας καναπέ (έχοντας όμως την ασφάλεια της δικής μας οικογένειας) λέμε σήκω φύγε; με την πρώτη δυσκολία, με το πρώτο παράπονο. Και το τι θα γίνουν αυτά τα παιδάκια κανέναν δεν τον νοιάζει. Γιατί πως γίνεται πάντα το διαζύγιο να είναι καλύτερο από το να προσπαθήσουν να σώσουν τον γάμο τους δεν το έχω καταλάβει.

Εγώ προτείνω στην κοπέλα να πάνε στον ίδιο σύμβουλο γάμου που είχαν πάει και πριν και τους βοήθησε.

[giannaMom]

Πραγματικά χαίρομαι που δεν είμαι η μόνη που το βλέπω έτσι. Πόσο εύκολα πια από τον δικό μας καναπέ (έχοντας όμως την ασφάλεια της δικής μας οικογένειας) λέμε σήκω φύγε; με την πρώτη δυσκολία, με το πρώτο παράπονο. Και το τι θα γίνουν αυτά τα παιδάκια κανέναν δεν τον νοιάζει. Γιατί πως γίνεται πάντα το διαζύγιο να είναι καλύτερο από το να προσπαθήσουν να σώσουν τον γάμο τους δεν το έχω καταλάβει.

Εγώ προτείνω στην κοπέλα να πάνε στον ίδιο σύμβουλο γάμου που είχαν πάει και πριν και τους βοήθησε.

Εγώ μεγάλωσα σε πόλη και δυστυχώς αυτή την άποψη έχουν οι περισσότεροι γιαυτό και δεν κρατάνε οικογένειες ο άντρας μου είναι από νησί και εδώ τα πράγματα είναι ποιο σκληρά σε θέματα ηθικής και οικογενείας. Αν ήμουν στην πόλη θα είχα σίγουρα χωρίσει. Σε όλα τα ζευγάρια υπάρχουν διαφωνίες και τσακωμοί και αν παρατηρήσεις σχεδόν σε όλα όσα χωρίζουν οι γυναίκες φεύγουν πρώτες, γιατί δεν φεύγει ο άντρας? γιαυτό λένε ότι η γυναίκα κρατάει το σπίτι.

[μαγιοπουλας]

Νομιζετε οτι η κοπελα δεν θα εχει σκεφτει καλυτερα απ' ολες εμας εδω τις πιθανες λυσεις κ τα ορια της?ειναι προφανως σε απογνωση.ας γεννησει με το καλο κ μετα απο ενα διαστημα βλεπει πως θα παει.αν μετα απο ενα χρονο συνεχιζεται αυτη η κατασταση ομως τι μελλον εχουν.για να ειμαι ειλικρινης φοβαμαι οτι με την ελευση του μωρου τα πραγματα θα χειροτερευσουν.σιγουρα η κοπελα χρειαζεται βοηθεια τοσο απο ειδικους οσο κ απο το περιβαλλον της.δεν συνηθιζω να γραφω σε τετοια θεματα αλλα η περιπτωση με αγγιξε γιατι βλεπω φιλη μου σε παρομοια κατασταση να υποφερει.τελος παντων.δεν μπορει η κοπελα απο ενα φορουμ να παρει αποφασεις.απλα εχει φτασει σε αδιεξο κ ηθελε καπου να μιλησει.της ευχομαι τις καλυτερες αποφασεις.

[giannaMom]

Όπως είπα και στο πρώτο μου μήνυμα παίζει πού μεγάλο ρόλο και οι ορμόνες της εγκυμοσύνης δεν ξέρω την κοπέλα προσωπικά για να ξέρω τον χαρακτήρα της αλλά αν στη εγκυμοσύνη υπάρχει ένα πρόβλημα συνήθως το μεγαλοποιούμε αλλάζει τελείως η ψυχολογία πολλές γυναίκες παθαίνουν και κατάθλιψη. χρειάζεται οπωσδήποτε έναν δικό της άνθρωπο δίπλα της (μητέρα, αδερφη κ.α.) μέχρι να γεννήσει να την βοηθήσει ψυχολογικά.

[zaxaroulini]

Όπως είπα και στο πρώτο μου μήνυμα παίζει πού μεγάλο ρόλο και οι ορμόνες της εγκυμοσύνης δεν ξέρω την κοπέλα προσωπικά για να ξέρω τον χαρακτήρα της αλλά αν στη εγκυμοσύνη υπάρχει ένα πρόβλημα συνήθως το μεγαλοποιούμε αλλάζει τελείως η ψυχολογία πολλές γυναίκες παθαίνουν και κατάθλιψη. χρειάζεται οπωσδήποτε έναν δικό της άνθρωπο δίπλα της (μητέρα, αδερφη κ.α.) μέχρι να γεννήσει να την βοηθήσει ψυχολογικά.

 

Σωστό, στην εγκυμοσύνη πολλά πράγματα τα βλέπουμε μαύρα. Εμένα με πιάνει η ψυχή μου να γεννηθεί αυτό το μωράκι και ο πατέρας να έχει πάρει πόδι από την σύζυγο. Και εγώ ελπίζω η κοπέλα να μην επηρεάζεται από ένα φόρουμ και να κάνει το καλύτερο για αυτή και την οικογένειά της.

Εγώ εύχομαι να της ζήσει η οικογένειά της και να έρθει με το καλό το μωράκι!

[ravT]

Πρέπει να τα γράψω γιατί θα σκάσω!!!

Διανύω την 30η εβδομάδα της 2ης εγκυμοσύνης και η ψυχολογία μου είναι στα τάρταρα. Ψάχνω να βρω κάπου να πιαστώ και δεν βρίσκω κανέναν, γιατί ντρέπομαι να συζητήσω με τους δικούς μου.

Ο λόγος:

Η άθλια σχέση που έχω με το σύζυγό μου. Μετά τη γέννηση του πρώτου μας παιδιού όλα άλλαξαν. Έπαψε να ενδιαφέρεται για μένα κι εγώ εκ των πραγμάτων δε μπορούσα να αφιερώσω τον απαιτούμενο χρόνο στη σχέση μας. Ακολούθησαν οι βρισιές και οι προσβολές, οι φασαρίες, η έλλειψη κατανόησης της δυσκολίας μεγαλώματος ενός μωρού, η απόσυρσή του, η αδιαφορία του. Πάντα εγώ έκανα το πρώτο βήμα για συμφιλίωση, από ενδιαφέρον και αγάπη για τον "άνθρωπό" μου. Αυτή η άρρωστη κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι την 25η Μαρτίου 2016, οπότε κι έγινε η έκρηξη και αποφασίσουμε να χωρίσουμε. Και πάλι εγώ πρότεινα ως λύση για ομαλή μετάβαση του παιδιού στη νέα κατάσταση να πάμε σε οικογενειακό σύμβουλο. Μετά από κάποιες επισκέψεις πειστήκαμε ότι η καλύτερη λύση ήταν να προσπαθήσουμε να σώσουμε το γάμο κι όχι να τον διαλύσουμε.

Κι έτσι ξεκίνησε μία όμορφη αλλά δυστυχώς πολύ μικρή περίοδος οικογενειακής αρμονίας, κατά την οποία έμεινα έγκυος για δεύτερη φορά. Δυστυχώς, μετά το πρώτο τετράμηνο κατά το οποίο ήμουν σαν φυτό από τους εμετούς και τις αναγούλες, ξύπνησα και διαπίστωσα ότι κατ' ουσίαν τίποτα δεν έχει αλλάξει:

Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο για τον εαυτό του. Επιστρέφει στο σπίτι από τη δουλειά, αράζει στον καναπέ και αφοσιώνεται στο τρίπτυχο τηλεόραση, κινητό, laptop. Η μικρή μας κι εγώ είμαστε τα απλά αξεσουάρ του σπιτιού με τα οποία ανταλλάσσει δύο κουβέντες το πρωί και δύο το απόγευμα, εκ των οποίων η μία είναι : ΤΙ ΝΑ ΦΑΩ;

Όλη την ώρα ισχυρίζεται ότι είναι κουρασμένος, έχει πονοκέφαλο, νεύρα, είναι άρρωστος κλπ. προσπαθώντας να δικαιολογήσει την απάθειά του. Έτσι εγώ εκτός από τη δουλειά μου έχω επωμισθεί πλήρως το μεγάλωμα της μικρής και τη διασκέδασή της, γιατί εκείνος δεν την πηγαίνει ΠΟΥΘΕΝΑ. Να μην τολμήσω να ζητήσω να ξυπνήσει πιο νωρίς τις Κυριακές για να κοιμηθώ εγώ, δεν έχει συμβεί ποτέ. Οι Κυριακές του ανήκουν: ύπνος μέχρι τις 11 το πρωί και μετά άραγμα στον καναπέ μέχρι τις 11 το βράδυ. Και φυσικά όταν το επισημαίνω, γιατί πλέον μιλάω, είμαι γκρινιάρα και δεν θέλει να συζητήσει.

Τα δε οικονομικά μας είναι μία τραγική ιστορία. Υποτίθεται ότι είναι κερδοφόρος επιχειρηματίας, αλλά οι εισροές στο σπίτι είναι ελάχιστες. Είμαστε δύο μήνες πριν τη γέννα και περιμένω πότε θα γνωρίζω που θα γεννήσω γιατί ο δικός μου μισθός καλύπτει με το ζόρι πλέον τα έξοδα του σπιτιού.

Αυτό που με πειράζει πιο πολύ είναι η έλλειψη στοιχειώδους ενδιαφέροντος:

Αν ήμουν σκύλος μέσα στο σπίτι σίγουρα θα εισέπραττα περισσότερη τρυφερότητα. Είναι σαν να μην υπάρχω για αυτόν, δεν ρωτάει τίποτα για το μωρό, για το αν πονάω κάπου, για το αν χρειάζομαι κάτι.

Και σε αυτή τη φάση χρειάζομαι πολύ μία ενήλικη αγκαλιά :cry:

 

Ξαναβάζω το πρώτο ποστ της θεματοθέτριας με τονισμένα σημεία στα οποία όσες λέτε ότι φταίει εκείνη ή ότι δεν έχει προσπαθήσει αρκετά ή ότι τέλος πάντων κακώς παρατάει τα όπλα, προφανώς δεν διαβάσατε...

[zaxaroulini]

Εγώ μεγάλωσα σε πόλη και δυστυχώς αυτή την άποψη έχουν οι περισσότεροι γιαυτό και δεν κρατάνε οικογένειες ο άντρας μου είναι από νησί και εδώ τα πράγματα είναι ποιο σκληρά σε θέματα ηθικής και οικογενείας. Αν ήμουν στην πόλη θα είχα σίγουρα χωρίσει. Σε όλα τα ζευγάρια υπάρχουν διαφωνίες και τσακωμοί και αν παρατηρήσεις σχεδόν σε όλα όσα χωρίζουν οι γυναίκες φεύγουν πρώτες, γιατί δεν φεύγει ο άντρας? γιαυτό λένε ότι η γυναίκα κρατάει το σπίτι.[/QUOTE]

 

Και αυτό σωστό, δυστυχώς πολλές γυναίκες από επιπολαιότητα και από έμμετρο εγωισμό, κάνουν ότι τους καπνίσει και κάνουν τα παιδιά τους δυστυχισμένα. Γιατί οι συγκεκριμένες γυναίκες δεν πρόκειται ποτέ να είναι ευτυχισμένες. Γιατί την ευτυχία πρέπει πάνω απόλα να την αναζητήσεις στον ευατό σου. Αμα είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος, το βγάζεις αυτό και στους γύρω σου. Τους παρασύρεις. Αμα είσαι θετικός άνθρωπος. Ξέρω γνωστή μου που έχει κάνει 2 γάμους, 4 παιδιά, πάλι μόνη της είναι.

[zaxaroulini]

Ξαναβάζω το πρώτο ποστ της θεματοθέτριας με τονισμένα σημεία στα οποία όσες λέτε ότι φταίει εκείνη ή ότι δεν έχει προσπαθήσει αρκετά ή ότι τέλος πάντων κακώς παρατάει τα όπλα, προφανώς δεν διαβάσατε...

 

Εγώ προσωπικά διάβασα πολύ καλά αυτά που έγραψε η κοπέλα. Κανείς δεν είπε ότι φταίει η κοπέλα. Φταίνε και οι 2 για αυτή την κατάσταση. Πριν ακούσω και την άποψη του συζύγου και πατέρα δεν θα συμβούλευα από τον καναπέ του σπιτιού μου να χωρίσει το ζευγάρι. Ας σκεφτούμε και λίγο τα παιδιά πριν πούμε τόσο εύκολα σε μία οικογένεια να διαλυθεί.

Για εσένα δηλαδή δεν αξίζει για 2 μικρά παιδάκια να παλέψει η κοπέλα για την οικογένειά της. Πρέπει να τα διαλύσει και να φύγει; και μετα τι?

άλλο ένα σπίτι διαλυμένο. Ε όχι, εγώ είμαι κάθετη.

Εγώ προτείνω πράγματα για να σωθεί αυτή η οικογένεια, δεν λέω την εύκολη για την γυναίκα και την δύσκολη για τα παιδιά λύση.

[giannaMom]

Ξαναβάζω το πρώτο ποστ της θεματοθέτριας με τονισμένα σημεία στα οποία όσες λέτε ότι φταίει εκείνη ή ότι δεν έχει προσπαθήσει αρκετά ή ότι τέλος πάντων κακώς παρατάει τα όπλα, προφανώς δεν διαβάσατε...

 

Και το λέω για τελευταία φορά στην προηγούμενη εγκυμοσύνη ο άντρας μου είχε την ίδια ακριβώς συμπεριφορά γιατί έφταιγα κι εγώ δεν ήμουν καλά ψυχολογικά και τα έλεγα στους δικούς μου όπως η κοπέλα. μετά που γέννησα και ηρέμησα κι εγώ και δεν γκρίνιαζα για το παραμικρό και ήμουν ποιο γλυκιά μαζί του όλα ήρθαν στην θέση τους τα είδα όλα με άλλο μάτι. Αν δεν ζήσεις κάτι παρόμοιο δεν μπορείς να συμβουλέψεις εύκολα.

[ΑΡΓΚ]

Είναι δυνατόν να συμβουλεύουμε την κοπέλα να χωρίσει; Πολύ εύκολο τον έχετε τον χωρισμό. Αυτά τα παιδάκια αν σας κοίταγαν στα μάτια τι θα τους λέγατε; ότι οι γονείς σου ως ενήλικες αποφάσισαν να σας γεννήσουν και μετά από λίγο άλλαξαν γνώμη; Εδώ μιλάμε για μία κλασσική περίπτωση που έρχεται ένα νέο μέλος στην οικογένεια και χρειάζεται χρόνος για να βρεθούν ξανά οι ισορροπίες. Και εμείς ελαφριά την καρδία λέμε σήκω και φύγε;

Τα παιδάκια χρειάζονται και τους 2 γονείς. Ο σύζυγος αισθάνεται παραμελημένος, πρέπει να τον φροντίσει η κοπέλα όπως και τα παιδιά της.

 

Ξαναλέω: ΑΝ ο άντρας τη βριζει και την προσβάλει ή δεν της μιλάει, και υποθετοντας ότι ΒΡΙΖΕΙ θα πει ΒΡΙΖΕΙ και όχι τσακωθηκαν και είπε κάτι του τύπου "μα χαζή είσαι", τότε τα παιδιά χρειάζονται ένα άλλο περιβάλλον. ΑΜΕΣΑ

Και όσο για όλες τις κυρίες που χαζοχαρούμενα από την ασφάλεια του δικου τους σπιτιού μιλάνε για παραμελημένους συζυγους και άλλα κουραφέξαλα, τέτοια σχόλια είναι από αφελή ως επικίνδυνα αν σε ένα σπίτι υπάρχει κακοποίηση. Έχω μεγαλώσει σε τέτοιο περιβάλλον, όπου η κακοποίηση ήταν "ΜΟΝΟ" λεκτική. Μετά από μία απόπειρα αυτοκτονίας ως παιδί και την ψυχιη υγεια του αδερφού μου κατεστραμμένη ανεπανόρθωτα, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι όχι, δεν έπρεπε η μάνα μου να προσπαθήσει περισσότερο. Δεν ήταν αυτό που πήγε στραβά ότι δεν έφερνε τις παντόφλες στον πατέρα μου.

 

nodoubt, για το καλό των παιδιών σου, μίλησε σε ένα ψυχολόγο τωρα. ΜΟΝΗ σου. Τώρα εισαι έγκυος. Περίμενε ο,τι είδες μετά την πρώτη γέννα, να το δεις δεκα φορές χειρότερο τώρα και προετοιμάσου.

[elenip]

Συμφωνώ με ζαχαρουλίνι και γιανναμομ.

Κοπέλα μου πήγατε ήδη μία φορά σε σύμβουλο και σας βοήθησε. Να ξαναπάτε. Σε έναν ειδικό δεν πάμε μία φορά, αλλά όσες φορές χρειαστεί γιατί αλλάζουν τα πράγματα, αλλάζουν οι καταστάσεις οπότε τον χρειαζόμαστε για να μας βοηθάει. Στον περίγυρό σου να μιλήσεις μόνο εάν είσαι σίγουρη γιατί αυτό που εμείς λέμε πάνω στα νεύρα μας και μπορεί να μας περάσει για τους γύρω μπορεί να θεωρηθεί παγιωμένη κατάσταση.

Εχεις μία όμορφη οικογένεια, ο σύζυγος δεν κάνει κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από πολλούς, στο χέρι της γυναίκας είναι να έχει μία ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη οικογένεια.

Μην παρασύρεσαι από όσους σου γράφουν να χωρίσεις. Πάλεψε για την οικογένειά σου και πάρε τις αποφάσεις σου όχι εν θερμώ αλλά μετά από σκέψη.

 

Σημ. από εκεί και πέρα, θα συμφωνήσω ότι ο καθένας από τον καναπέ του ότι θέλει θα πει. Μην νομίζεις ότι αυτοί έχουν τις τέλεις οικογένειες τις πιο πολλές φορές είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι που προσπαθούν από το ιντερνετ να κάνουν και άλλους άνθρωπους δυστυχισμένους για να μην αισθάνονται μόνοι.

Για να μην παρεξηγηθώ δεν αναφέρομαι σε όσους γράφουν σε αυτό το θέμα, γράφω για τους κινδύνους από "συμβουλές" από το ιντερνετ για τόσο λεπτά ζητήματα.