προβληματισμός για σχολική εργασία

[Niki81]

Θα συμφωνησω με αυτό που γραφει η ΑγγεΚ παραπανω.Θα προσαρμοζα την εργασια στα δικα μας δεδομενα δλδ...χρησιμοποιώντας ακομα και εικονες από το διαδικτυο προκειμενου να παρουσιασω το θεμα της υιοθεσίας του παιδιου με έναν ομορφο τροπο.Θεωρω πως αν το παιδι συμμετεχει σε ολο αυτό και αν η οικογενεια φροντισει ολη η εργασια να γινει με χαρα και χαμογελο και τοπαιδι θα αισθανθεί ομορφα να παρουσιασει τηνιστορια του στο σχολειο.Και ναι θα είναι μια εξαιρετικη ευκαιρια για να ενημερωθουν τα αλλα παιδακια.Το να τεθει θεμα η να μπαινετε σε διαδικασια ν το κρυβετε εμενα δε μου αρεσει....εννοω το ιδιο το παιδι πως θα το παρει αν καταλαβει πως το κρυβετε?Γιατι να το κρυψετε?

[lydiap]

Αν δεν ήταν η υιοθεσία, θα ηταν κάτι άλλο. Αν ένα παιδί θέλει να κοροϊδεψει, θα κοροϊδέψει. Η κόρη μου ειχε υποφέρει τα πάνδεινα από ένα νταή στις πρώτες τάξεις, γιατί κατα τη γνώμη του το χρώμα της ήταν διαφορετικό από των υπολοίπων. Δεδομένου ότι δεν έχουμε κάποια εξωτική καταγωγή, ιδέα δνε έχω τι έβλεπε, αλλά μιλάμε για κοροΐδία και νταηλίκι που κράτησε χρόνο. Μην τρελένεστε, το μέσο παιδάκι δε θα κοροϊδέψει, και αυτό που θα δείξει σκληρότητα, θα την έδειχνε έτσι κι αλλιώς, με οποιαδήποτε αφορμή. Δείτε το σαν μία ευκαιρία να της τονώσετε την αυτοπεποίθηση, και να πάψει να πιστεύει ότι κάνει κάτι κακό

 

Το καταλαβαίνω αυτό που λέτε, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου το ίδιο...καθόλου. Τη δική σας την κόρη την κορόιδευε ο νταής στο σχολείο και το παιδάκι προφανώς στεναχωριόταν. Και τη δική μου τη μικρή την πειράζουν στον παιδικό για το χρώμα της, αλλά δε δίνω ιδιαίτερη σημασία. Τη μεγάλη μου δεν τη στεναχωρούν/ θα την στεναχωρέσουν τυχόν κοροϊδίες, θα παίξουν με το χειρότερο φόβο της. Δε μιλάμε για ένα παιδί που έζησε από μωρό κοντά μας. Μιλάμε για ένα παιδί που ως τα 4 δε μεγάλωσε όντας το κέντρο της προσοχής μια υποστηρικτής κι αγαπημένης οικογένειας, μιλάμε για ένα παιδί που έζησε ως τα 4 σε ίδρυμα. Μιλάμε για ένα παιδί που μέχρι πριν λίγους μήνες έβλεπε εφιάλτες ότι η οικογένειά της την παρατάει και που είχε ξεσπάσματα κάθε φορά που οι γονείς του το άφηναν με κάποιον 3ο, γιατί νόμιζε ότι την εγκαταλείπουν. Μιλάμε για ένα παιδί που μέχρι λίγο καιρό πριν ένιωθε ότι υστερεί σε κάτι από τις αδερφές της. Μιλάμε για ένα παιδί που μόλις λίγο καιρό πριν και με μεγάλες προσπάθειες και πολύ δουλειά κατάφερε να ''χωνέψει'' ότι την αγαπάμε και δε θα την αφήσουμε ποτέ! Φυσικά και το παιδί αυτό διαφέρει από το παιδί που το πειράζουν για το χρώμα του. Αν καταλάβω ότι το παιδί μου θα πληγωθεί από τυχόν σχόλια που θα ακούσει, θα βρω κάποιον τρόπο, όποιος κι αν είναι αυτός, για να μη μάθουν τα άλλα παιδάκια ότι είναι υιοθετημένη, χωρίς φυσικά να κάνω κάτι που θα της δώσει το μήνυμα ότι, ναι, πρέπει να ντρέπεται για τον τρόπο που ήρθε κοντά μας!

 

Συγγνώμη για το μασκροσκελές μήνυμα και για το ύφος μου, αλλά είναι κάπως ευαίσθητο το θέμα για μένα!

όπως και να χει, ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις!

[ΑΡΓΚ]

Το καταλαβαίνω αυτό που λέτε, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου το ίδιο...καθόλου. Τη δική σας την κόρη την κορόιδευε ο νταής στο σχολείο και το παιδάκι προφανώς στεναχωριόταν. Και τη δική μου τη μικρή την πειράζουν στον παιδικό για το χρώμα της, αλλά δε δίνω ιδιαίτερη σημασία. Τη μεγάλη μου δεν τη στεναχωρούν/ θα την στεναχωρέσουν τυχόν κοροϊδίες, θα παίξουν με το χειρότερο φόβο της. Δε μιλάμε για ένα παιδί που έζησε από μωρό κοντά μας. Μιλάμε για ένα παιδί που ως τα 4 δε μεγάλωσε όντας το κέντρο της προσοχής μια υποστηρικτής κι αγαπημένης οικογένειας, μιλάμε για ένα παιδί που έζησε ως τα 4 σε ίδρυμα. Μιλάμε για ένα παιδί που μέχρι πριν λίγους μήνες έβλεπε εφιάλτες ότι η οικογένειά της την παρατάει και που είχε ξεσπάσματα κάθε φορά που οι γονείς του το άφηναν με κάποιον 3ο, γιατί νόμιζε ότι την εγκαταλείπουν. Μιλάμε για ένα παιδί που μέχρι λίγο καιρό πριν ένιωθε ότι υστερεί σε κάτι από τις αδερφές της. Μιλάμε για ένα παιδί που μόλις λίγο καιρό πριν και με μεγάλες προσπάθειες και πολύ δουλειά κατάφερε να ''χωνέψει'' ότι την αγαπάμε και δε θα την αφήσουμε ποτέ! Φυσικά και το παιδί αυτό διαφέρει από το παιδί που το πειράζουν για το χρώμα του. Αν καταλάβω ότι το παιδί μου θα πληγωθεί από τυχόν σχόλια που θα ακούσει, θα βρω κάποιον τρόπο, όποιος κι αν είναι αυτός, για να μη μάθουν τα άλλα παιδάκια ότι είναι υιοθετημένη, χωρίς φυσικά να κάνω κάτι που θα της δώσει το μήνυμα ότι, ναι, πρέπει να ντρέπεται για τον τρόπο που ήρθε κοντά μας!

 

Συγγνώμη για το μασκροσκελές μήνυμα και για το ύφος μου, αλλά είναι κάπως ευαίσθητο το θέμα για μένα!

όπως και να χει, ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις!

 

To σέβομαι απόλυτα αυτο που λες, αλλά μήπως θα ήταν καλό να πάρετε τη γνώμη ενός ειδικού και να μιλήσετε και με τη δασκάλα; Εχω την αίσθηση ότι εδώ είναι δίκοπο μαχαίρι: από τη μία λογικά θελετε να προστατεύσετε το παιδί από το να ξεχωρίσει, αλλά από την άλλη, αν της ενισχυθεί η άποψη ότι καλό είναι να κρύβεται, δε θα νιώθει τελικά χειρότερα;

[lydiap]

To σέβομαι απόλυτα αυτο που λες, αλλά μήπως θα ήταν καλό να πάρετε τη γνώμη ενός ειδικού και να μιλήσετε και με τη δασκάλα; Εχω την αίσθηση ότι εδώ είναι δίκοπο μαχαίρι: από τη μία λογικά θελετε να προστατεύσετε το παιδί από το να ξεχωρίσει, αλλά από την άλλη, αν της ενισχυθεί η άποψη ότι καλό είναι να κρύβεται, δε θα νιώθει τελικά χειρότερα;

 

Με τη δασκάλα θα μιλήσω αύριο κιόλας...ελπίζω να βρούμε κάποια λύση που να προστατεύει το παιδί, χωρίς όμως να της δείχνει ότι πρέπει να ντρέπεται...πχ να δώσουν κατευθείαν τις ασκήσεις στη δασκάλα αντί να τις διαβάσουν στην τάξη ή ίσως να γίνει προαιρετικό το ''τετράδιο'' της εργασίας.

 

Θα μιλήσω και με τον παιδοψυχολόγο μας αν δεν προχωρήσει το θέμα με τη δασκάλα.

 

Σας ευχαριστώ πολύ!

[xrysiida]

Το καταλαβαίνω αυτό που λέτε, αλλά πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου το ίδιο...καθόλου. Τη δική σας την κόρη την κορόιδευε ο νταής στο σχολείο και το παιδάκι προφανώς στεναχωριόταν. Και τη δική μου τη μικρή την πειράζουν στον παιδικό για το χρώμα της, αλλά δε δίνω ιδιαίτερη σημασία. Τη μεγάλη μου δεν τη στεναχωρούν/ θα την στεναχωρέσουν τυχόν κοροϊδίες, θα παίξουν με το χειρότερο φόβο της. Δε μιλάμε για ένα παιδί που έζησε από μωρό κοντά μας. Μιλάμε για ένα παιδί που ως τα 4 δε μεγάλωσε όντας το κέντρο της προσοχής μια υποστηρικτής κι αγαπημένης οικογένειας, μιλάμε για ένα παιδί που έζησε ως τα 4 σε ίδρυμα. Μιλάμε για ένα παιδί που μέχρι πριν λίγους μήνες έβλεπε εφιάλτες ότι η οικογένειά της την παρατάει και που είχε ξεσπάσματα κάθε φορά που οι γονείς του το άφηναν με κάποιον 3ο, γιατί νόμιζε ότι την εγκαταλείπουν. Μιλάμε για ένα παιδί που μέχρι λίγο καιρό πριν ένιωθε ότι υστερεί σε κάτι από τις αδερφές της. Μιλάμε για ένα παιδί που μόλις λίγο καιρό πριν και με μεγάλες προσπάθειες και πολύ δουλειά κατάφερε να ''χωνέψει'' ότι την αγαπάμε και δε θα την αφήσουμε ποτέ! Φυσικά και το παιδί αυτό διαφέρει από το παιδί που το πειράζουν για το χρώμα του. Αν καταλάβω ότι το παιδί μου θα πληγωθεί από τυχόν σχόλια που θα ακούσει, θα βρω κάποιον τρόπο, όποιος κι αν είναι αυτός, για να μη μάθουν τα άλλα παιδάκια ότι είναι υιοθετημένη, χωρίς φυσικά να κάνω κάτι που θα της δώσει το μήνυμα ότι, ναι, πρέπει να ντρέπεται για τον τρόπο που ήρθε κοντά μας!

 

Συγγνώμη για το μασκροσκελές μήνυμα και για το ύφος μου, αλλά είναι κάπως ευαίσθητο το θέμα για μένα!

όπως και να χει, ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις!

 

Είναι πράγματι ευαίσθητο το θέμα αλλά για να νοιώσει η μικρή ότι πατά σε στέρεες βάσεις θα πρέπει να νοιώσει ότι και εσύ νοιώθεις δυνατή και ασφαλής μέσα σε όλο αυτό. Ίσως από τη μεγάλη σου επιθυμία να την προστατέψεις από την προσωπική της ιστορία αγχώνεσαι και κάνεις "πισωγυρίσματα" χωρίς να υπάρχει λόγος. Άκου τα λόγια που σου λέει το ίδιο σου το παιδί και θα νοιώσεις αν το παιδί σου είναι αυτή τη στιγμή "έτοιμο'" να παρουσιάσει σε ένα κοινό την προσωπική του ιστορία.Τι και αν έχει μια ή δυο φωτογρφίες; Έτοιμη να είναι η ψυχούλα του, ξέρει αυτό και θα σε οδηγήσει με τον τρόπο του γιατί πρέπει να το οδηγήσουμε εμείς; Η δασκάλα είναι εκπαιδευτικός και κινείται σύμφωνα με το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και εμείς είμαστε γονείς και χωρίς αυτό να σημαίνει έλλειψη σεβασμού προς τη δασκάλα δίνουμε προτεραιότητα στην ψυχική υγεία των παιδιών μας. Εκτιμώ ότι η δασκάλα γνωρίζει πως ποσοστιαία υπάρχουν παιδιά στην τάξη με ιδιαίτερες οικογειακές συνθήκες και θα ακούσει με προσοχή την αγωνία σου.Παιδιά με παρόμοιες οικογενειακές ιστορίες και θέματα αντιμετωπίζουν με πολύ διαφορετικούς τρόπους τις ίδιες καταστάσεις. Ότι υπάρχει πολύ "ρατσισμός" για οποιοδήποτε παιδί - Άτομο διαφέρει σίγουρα υπάρχει αλλά δε θα χάσουμε το χαμόγελο μας για μια χούφτα ανθρώπων που ούτως ή άλλως δε θα επιλέγαμε για φίλους στη ζωή μας και που δε θα θέλαμε και για φιλαράκια των δικών μας παιδιών. Βήμα - βήμα ας οχυρώσουμε τα δικά μας παιδιά και όλοι οι "κακεντρεχείς" χωράνε.

[magdoulini]

Με τη δασκάλα θα μιλήσω αύριο κιόλας...ελπίζω να βρούμε κάποια λύση που να προστατεύει το παιδί, χωρίς όμως να της δείχνει ότι πρέπει να ντρέπεται...πχ να δώσουν κατευθείαν τις ασκήσεις στη δασκάλα αντί να τις διαβάσουν στην τάξη ή ίσως να γίνει προαιρετικό το ''τετράδιο'' της εργασίας.

 

Θα μιλήσω και με τον παιδοψυχολόγο μας αν δεν προχωρήσει το θέμα με τη δασκάλα.

 

Σας ευχαριστώ πολύ!

 

 

νομιζω οτι η δασκαλα δεν κανει αυτη την εργασια για να δει η ιδια φωτογραφιες απο τα παιδικα χρονια του καθε παιδιου ωστε να μαζεψει τις εργασιες μονη της και να τις αξιολογησει...το κανει, μαλλον, για να γνωριστουν τα παιδακια και να περασουν δυο ωρες διαφορετικες απο το μαθημα...κατα την γνωμη μου, εφοσον γνωριζε οτι εχει παιδακι στην ταξη της απο υοθεσια,θα επρεπε απο πριν,να σας ενημερωσει για το τι σκοπευει να κανει, να σας πει πως σκοπευει να το κανει και γιατι να το κανει...θα μπορουσε πχ να ειναι ελευθερη η παρουσιαση,το καθε μικρο να φερει οτι υλικο θελει,χωρις να ειναι σε στυλ λευκωμα οπως αναφερεις,ωστε ο καθενας να το οργανωσει οπως θελει,με ή χωρις πολλες λεπτομερειες...το οτι το εχει κανει συγκεκριμενο ειναι που δημιουργει το προβλημα νομιζω...

 

τις πιο ορθες ομως συμβουλες χειρισμου,θα σου τις δωσει ενας παιδοψυχολογος ομως...

 

η μικρη σου πως αντεδρασε στο ακουσμα της εργασιας αυτης??την βλεπεις προβληματισμενη πχ??αδιαφορη??με λαχταρα πχ να μιλησει και αυτη για την ιστορια της στα αλλα παιδακια??θελω να πω, οτι ισως το ιδιο το παιδι να ειναι ετοιμο για καποια βηματα,που εσενα σαν γονιο σε τρομαζουν,αλλα εκεινο να ειναι ηδη ενα βημα μπροστα...το κουβεντιασατε??

[osin]

Καλημέρα, διαφωνώ πλήρως με αυτό το "λεύκωμα", αλλά προφανώς δεν έχει σημασία τι λέω εγώ.

Κατά την άποψή μου μίλα με την παιδιψυχολόγο και τη δασκάλα, και αναλόγως πράξε.

Εν τω μεταξύ, εντάξει, επειδή εσύ ξέρεις την αλήθεια, σαφώς και φοβάσαι για την αντιμετώπιση του παιδιού. Ωστόσο θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να μην έχει τέτοιου είδους φωτογραφίες λόγω π.χ. κάποιου θέματος με τον υπολογιστή. Σε μία ξαδέρφη μου καταστράφηκε ο σκληρός δίσκος κι έχασε σχεδόν 2 χρόνια φωτογραφιών, καθώς δεν τις εκτύπωνε. (εγώ εξαιτίας αυτού, κατά καιρούς εις καιρόν, τυπώνω κι έχω φτιάξει άλμπουμ, ώστε αν ποτέ χαθούν οι φωτογραφίες, τουλάχιστον να υπάρχουν μερικές εκτυπωμένες).

[ΑΡΓΚ]

Αν και δεν έχουμε τέτοιο θέμα (υιοθεσίας) στην οικογένεια, τόσο εγώ όσο και ο άντρας μου προερχόμαστε από πολύ προβληματικές οικογένειες (ψυχικε΄ς αρρώστειες, εξαρτήσεις, βιαιες συμπεριφορές, πρόωρη θάνατοι λόγω επιβαρυμένης υγείας από εξαρτήσεις κλπ). Το αποτέλεσμα είναι ότι υπάρχουν πολύ λίγοι συγγενείς που τα παιδιά γνωρίζουν και πόσο μάλλον που έχουν κάποια σχέση μαζί τους, και μάλιστα από γιαγιάδες-παππούδες γνωρίζουν μόνο μία, και με αυτή δεν έχουν επαφή πια.

Σε διάφορες φάσεις στη σχολική ζωή πέφτουν ασκήσεις με γεννεολογικά δέντρα, και εκθέσεις με θέμα οικογένεια - και ειδικά γιαγιάδες και παππούδες. Τα παιδιά μου έμαθαν είτε να δίνουν σύντομες απαντήσεις (δεν εχω γνωρίσει τους παππούδες) και ας καταλάβει ο καθένας ο,τι θέλει, είτε όταν προκειται για έκθεση, να γράφουν ένα "παραμύθι" με τη λογικη ότι η δασκάλα εκεί ενδιαφέρεται για την ικανότητα στο λόγο, και όχι να γνωρίσει την οικογένεια. Όπου υπάρχει κουβέντα, του τυπου να μιλήσουμε για την οικογένεια, υπάρχει απλά μία σύντομη απάντηση, και σπάνια επιμένει κανείς, συνήθως υπάρχει ένα στοιχειώδες τακτ σε τέτοια θέματα.

[demi1981]

νομιζω οτι η δασκαλα δεν κανει αυτη την εργασια για να δει η ιδια φωτογραφιες απο τα παιδικα χρονια του καθε παιδιου ωστε να μαζεψει τις εργασιες μονη της και να τις αξιολογησει...το κανει, μαλλον, για να γνωριστουν τα παιδακια και να περασουν δυο ωρες διαφορετικες απο το μαθημα...κατα την γνωμη μου, εφοσον γνωριζε οτι εχει παιδακι στην ταξη της απο υοθεσια,θα επρεπε απο πριν,να σας ενημερωσει για το τι σκοπευει να κανει, να σας πει πως σκοπευει να το κανει και γιατι να το κανει...θα μπορουσε πχ να ειναι ελευθερη η παρουσιαση,το καθε μικρο να φερει οτι υλικο θελει,χωρις να ειναι σε στυλ λευκωμα οπως αναφερεις,ωστε ο καθενας να το οργανωσει οπως θελει,με ή χωρις πολλες λεπτομερειες...το οτι το εχει κανει συγκεκριμενο ειναι που δημιουργει το προβλημα νομιζω...

 

τις πιο ορθες ομως συμβουλες χειρισμου,θα σου τις δωσει ενας παιδοψυχολογος ομως...

 

η μικρη σου πως αντεδρασε στο ακουσμα της εργασιας αυτης??την βλεπεις προβληματισμενη πχ??αδιαφορη??με λαχταρα πχ να μιλησει και αυτη για την ιστορια της στα αλλα παιδακια??θελω να πω, οτι ισως το ιδιο το παιδι να ειναι ετοιμο για καποια βηματα,που εσενα σαν γονιο σε τρομαζουν,αλλα εκεινο να ειναι ηδη ενα βημα μπροστα...το κουβεντιασατε??

 

magdoulini ανέφερε ήδη η μαμά ότι το κορίτσι της στο άκουσμα της εργασίας ζήτησε από την μητέρα της να μην πάει εκείνη την ημέρα στο σχολείο. Εμένα αυτό μου δείχνει δείγμα ότι ούτε την ιστορία της θέλει να πει, ούτε νιώθει ασφαλής και ότι φοβάται. Είναι λογικό. Μέσα σε δύο χρόνια δεν είναι δυνατόν το παιδί να έχει την ωριμότητα να το διαχειριστεί αλλά ούτε και να οχυρωθεί.

 

Προς την θεματοθέτρια, είσαι το ίδιο αγχωμένη με την κόρη σου, τα παιδιά μας έχουν ένστικτο.

[lydiap]

Ευχαριστώ πολύ για όλες τις απαντήσεις σας!

Προσπάθησα να μιλήσω με τη δασκάλα μας το πρωί, αλλά δε τη βρήκα, θα ξαναδοκιμάσω το μεσημεράκι. Το απόγευμα, επίσης, θα μιλήσουμε και με την παιδοψυχολόγο μας, αν και φαντάζομαι τι θα μας πει, γιατί η γενική οδηγία που μας έχει δώσει είναι να μη μιλάμε σε όλους για αυτό, αν το παιδί δεν είναι έτοιμο, αλλά χωρίς να κρύβουμε κάτι, απλά να μη το αναφέρουμε στον οποιονδήποτε.

 

magdoulini, σε αυτό που ρωτάς για το πώς νιώθει το ίδιο το παιδί, έχει θορυβηθεί. όταν πήρε την εργασία, μου ζήτησε να μην πάει σχολείο εκείνη την ημέρα γιατί δε θέλει να διαβάσει την εργασία της μπροστά στα άλλα παιδιά. Της είπα ότι αυτό δεν είναι λύση και ότι την εργασία θα την κάνουμε με τρόπο που δε θα την κάνει να νιώσει άσχημα. Συμφωνήσαμε να αφήσουμε την εργασία για το σαββατοκύριακο, οπότε από τη Δευτέρα που έγιναν αυτά δεν ασχοληθήκαμε παραπάνω. Νομίζω, βέβαια, ότι έχει αγχωθεί, γιατί την είδα χθες που έψαχνε στα άλμπουμ με τις φωτογραφίες, βέβαια δεν παραδέχτηκε ότι τις έψαχνε για την εργασία, το κοριτσάκι μου.. Με την ευκαιρία της εξήγησα ότι δε σημαίνει κάτι που δεν έχουμε πολλές φωτογραφίες παλιές, γιατί έχουμε ένα σωρό πρόσφατες κλπ κλπ....

Πάντως το σκέφτεται το θέμα, την έχει επηρεάσει..

[Dragonfly]

Ευχαριστώ πολύ για όλες τις απαντήσεις σας!

Προσπάθησα να μιλήσω με τη δασκάλα μας το πρωί, αλλά δε τη βρήκα, θα ξαναδοκιμάσω το μεσημεράκι. Το απόγευμα, επίσης, θα μιλήσουμε και με την παιδοψυχολόγο μας, αν και φαντάζομαι τι θα μας πει, γιατί η γενική οδηγία που μας έχει δώσει είναι να μη μιλάμε σε όλους για αυτό, αν το παιδί δεν είναι έτοιμο, αλλά χωρίς να κρύβουμε κάτι, απλά να μη το αναφέρουμε στον οποιονδήποτε.

Πάντως το σκέφτεται το θέμα, την έχει επηρεάσει..

 

 

Ακριβώς... δεν θα λέει "γεια σας είμαι υιοθετημένη". Αν είναι δυνατόν.

 

Σίγουρα θα την έχει επηρεάσει. Πολύ φάουλ η δασκάλα.

 

Να πω ότι και εμάς μας έβαλαν κάτι παρόμοιο στη μελέτη, αλλά απλώς θα κολλήσουν κάποιες φωτογραφίες (έτσι γενικά και αόριστα- όχι πχ μωρουδιακές) και θα γράψουν δίπλα τα ονόματα των μελών της οικογένειας. Όχι να κάνουν ολόκληρο πρότζεκτ και παρουσίαση στην τάξη...

[magdoulini]

magdoulini, σε αυτό που ρωτάς για το πώς νιώθει το ίδιο το παιδί, έχει θορυβηθεί. όταν πήρε την εργασία, μου ζήτησε να μην πάει σχολείο εκείνη την ημέρα γιατί δε θέλει να διαβάσει την εργασία της μπροστά στα άλλα παιδιά. Της είπα ότι αυτό δεν είναι λύση και ότι την εργασία θα την κάνουμε με τρόπο που δε θα την κάνει να νιώσει άσχημα. Συμφωνήσαμε να αφήσουμε την εργασία για το σαββατοκύριακο, οπότε από τη Δευτέρα που έγιναν αυτά δεν ασχοληθήκαμε παραπάνω. Νομίζω, βέβαια, ότι έχει αγχωθεί, γιατί την είδα χθες που έψαχνε στα άλμπουμ με τις φωτογραφίες, βέβαια δεν παραδέχτηκε ότι τις έψαχνε για την εργασία, το κοριτσάκι μου.. Με την ευκαιρία της εξήγησα ότι δε σημαίνει κάτι που δεν έχουμε πολλές φωτογραφίες παλιές, γιατί έχουμε ένα σωρό πρόσφατες κλπ κλπ....

Πάντως το σκέφτεται το θέμα, την έχει επηρεάσει..

 

νομιζω η καλυτερη λυση ειναι αυτο που της ειπες,οτι θα ετοιμασετε ετσι την εργασια ωστε κανεις δεν θα νιωσει ασχημα...και φυσικα θα ξεκαθαρισεις στην δασκαλα,οτι το παιδι δεν ειναι ετοιμο να μιλησει για το θεμα της υοθεσιας του και θα πρεπει να το σεβαστει απολυτα...

 

απλα η μικρουλα πρεπει να μαθει να μην ντρεπεται που ειναι υοθετιμενη,αντιθετως μαλιστα,ειναι ενα ευλογημενο παιδακι που βρηκε μια οικογενεια που το αγαπαει και το φροντιζει...θεωρω οτι αν το αντιληφθει πληρως αυτο, δεν ξερω σε ποια ηλικια αυτο συνειδητοποιειτε απο ενα παιδι, τοτε θα της ειναι πιο ευκολο να μιλαει οπου φυσικα η ιδια επιλεγει,για το θεμα της υοθεσιας της...

 

να το χαιρεστε το κοριτσακι σας,να ειναι παντα χαρουμενο

[lydiap]

νομιζω η καλυτερη λυση ειναι αυτο που της ειπες,οτι θα ετοιμασετε ετσι την εργασια ωστε κανεις δεν θα νιωσει ασχημα...και φυσικα θα ξεκαθαρισεις στην δασκαλα,οτι το παιδι δεν ειναι ετοιμο να μιλησει για το θεμα της υοθεσιας του και θα πρεπει να το σεβαστει απολυτα...

 

απλα η μικρουλα πρεπει να μαθει να μην ντρεπεται που ειναι υοθετιμενη,αντιθετως μαλιστα,ειναι ενα ευλογημενο παιδακι που βρηκε μια οικογενεια που το αγαπαει και το φροντιζει...θεωρω οτι αν το αντιληφθει πληρως αυτο, δεν ξερω σε ποια ηλικια αυτο συνειδητοποιειτε απο ενα παιδι, τοτε θα της ειναι πιο ευκολο να μιλαει οπου φυσικα η ιδια επιλεγει,για το θεμα της υοθεσιας της...

 

να το χαιρεστε το κοριτσακι σας,να ειναι παντα χαρουμενο

 

Ευχαριστούμε madgoulini...το παιδί είναι κάτι λιγότερο από 2 χρόνια κοντά μας και μόλις τώρα άρχισε να συνειδητοποιεί ότι θα είμαστε μαζί για πάντα, νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο!

 

Εν τω μεταξύ μίλησα με τη δασκάλα. Ήταν αρχικά αρνητική με την ιδέα να μη μιλήσει το παιδί, καθώς ήταν της γνώμης να αρχίσει το παιδί να μιλάει ελεύθερα. Το συζητήσαμε, της ανέφερα και τη γνώμη του παιδοψυχολόγου μας και αποφάσισε να κάνει το κάθε παιδί την εργασία του και να της δώσει και να παρουσιάσει το καθένα μόνο ένα ''κομμάτι'' του λευκώματος για τον εαυτό του, όποιο κομμάτι επιλέξει το ίδιο το παιδί, με το πρόσημα ότι δεν προλαβαίνουν να το διαβάσουν όλο, έτσι ώστε να μην καταλάβει η μικρή ότι γίνεται όλο αυτό για χάρη της!

Νομίζω ότι όλα θα πάνε καλά!

 

Βέβαια, αισθάνομαι κάπως άσχημα που αναστατώσαμε όλο το πρόγραμμα της τάξης και έγινε όλο αυτό για χάρη μας, αλλά ήταν νομίζω η μόνη λύση!

 

Σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ!!

[magdoulini]

Ευχαριστούμε madgoulini...το παιδί είναι κάτι λιγότερο από 2 χρόνια κοντά μας και μόλις τώρα άρχισε να συνειδητοποιεί ότι θα είμαστε μαζί για πάντα, νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο!

 

Εν τω μεταξύ μίλησα με τη δασκάλα. Ήταν αρχικά αρνητική με την ιδέα να μη μιλήσει το παιδί, καθώς ήταν της γνώμης να αρχίσει το παιδί να μιλάει ελεύθερα. Το συζητήσαμε, της ανέφερα και τη γνώμη του παιδοψυχολόγου μας και αποφάσισε να κάνει το κάθε παιδί την εργασία του και να της δώσει και να παρουσιάσει το καθένα μόνο ένα ''κομμάτι'' του λευκώματος για τον εαυτό του, όποιο κομμάτι επιλέξει το ίδιο το παιδί, με το πρόσημα ότι δεν προλαβαίνουν να το διαβάσουν όλο, έτσι ώστε να μην καταλάβει η μικρή ότι γίνεται όλο αυτό για χάρη της!

Νομίζω ότι όλα θα πάνε καλά!

 

Βέβαια, αισθάνομαι κάπως άσχημα που αναστατώσαμε όλο το πρόγραμμα της τάξης και έγινε όλο αυτό για χάρη μας, αλλά ήταν νομίζω η μόνη λύση!

 

Σας ευχαριστώ όλες πάρα πολύ!!

 

 

το ποτε θα μιλησει ενα παιδι για ενα τοσο προσωπικο θεμα, φυσικα και δεν αφορα την δασκαλα,αφορα το παιδι και την οικογενεια του...νομιζω οτι θα ηταν σκοπιμο σε καποια προσωπικη συναντηση που θα εχετε, αυτο να ξεκαθαριστει ευθεως...

 

ολα θα πανε καλα με την εργασια σας εφοσον το καθε παιδακι θα παρουσιασει το θεμα οπως θελει...

[Βερενίκη]

Το πώς θα μιλήσει ένας γονιός σε ένα παιδί γι αυτό το θέμα, είναι προσωπικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλο το σχολικό σύστημα πρέπει να προσαρμοστεί στο τι θέλουμε εμείς.

Θυμάμαι είχα μία συμμαθήτρια που μεγάλωνε χωρίς μητέρα (τους είχε αφήσει). Κάθε χρόνο στη γιορτή της μητέρας αισθανόμασταν όλοι μία αμηχανία, τα πρώτα χρόνια μάλιστα δεν ερχόταν καθόλου. Το σχολείο όμως δεν μπορούσε να μην κάνει το πρόγραμμά του. Απλά θεωρούσαμε όλοι πολύ σκληρό να την ακούμε να απαγγέλλει ποιήματα για την μητρική αγάπη. Χρόνια μετά μας είπε ότι το ήθελε πάρα πολύ, γιατί φανταζόταν πώς θα είναι εκείνη με τα δικά της παιδιά. Και έτσι είναι πράγματι.

 

Στις σύγχρονες τάξεις γίνεται εκτεταμένη συζήτηση για τις μορφές οικογένειας. Αυτό βοηθάει τα παιδιά να νοιώσουν άνετα. Ό, τι και να γίνει, ακόμα και αν το γεγονός που αναφέρεις είναι η αφορμή να σας κάνει να συζητήσετε περισσότερο, νομίζω ότι είναι για καλό.

Ας μην πάει στο σχολείο, αν είναι νωρίς ακόμα να το αντιμετωπίσει. Δεν θα αποφασίσει η δασκάλα πότε θα το λύσει αυτό το θέμα το παιδί.

 

Πάντως μου φαίνεται αδιανόητο, την εποχή μας, που ο γιος μου έχει συμμαθητή εκτός γάμου, με άγνωστο πατέρα, και δεν του κάνει εντύπωση, να κάνουν μπούλινγκ σε ένα παιδί, επειδή είναι υιοθετημένο.

[lydiap]

Το πώς θα μιλήσει ένας γονιός σε ένα παιδί γι αυτό το θέμα, είναι προσωπικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλο το σχολικό σύστημα πρέπει να προσαρμοστεί στο τι θέλουμε εμείς.

Θυμάμαι είχα μία συμμαθήτρια που μεγάλωνε χωρίς μητέρα (τους είχε αφήσει). Κάθε χρόνο στη γιορτή της μητέρας αισθανόμασταν όλοι μία αμηχανία, τα πρώτα χρόνια μάλιστα δεν ερχόταν καθόλου. Το σχολείο όμως δεν μπορούσε να μην κάνει το πρόγραμμά του. Απλά θεωρούσαμε όλοι πολύ σκληρό να την ακούμε να απαγγέλλει ποιήματα για την μητρική αγάπη. Χρόνια μετά μας είπε ότι το ήθελε πάρα πολύ, γιατί φανταζόταν πώς θα είναι εκείνη με τα δικά της παιδιά. Και έτσι είναι πράγματι.

 

Στις σύγχρονες τάξεις γίνεται εκτεταμένη συζήτηση για τις μορφές οικογένειας. Αυτό βοηθάει τα παιδιά να νοιώσουν άνετα. Ό, τι και να γίνει, ακόμα και αν το γεγονός που αναφέρεις είναι η αφορμή να σας κάνει να συζητήσετε περισσότερο, νομίζω ότι είναι για καλό.

Ας μην πάει στο σχολείο, αν είναι νωρίς ακόμα να το αντιμετωπίσει. Δεν θα αποφασίσει η δασκάλα πότε θα το λύσει αυτό το θέμα το παιδί.

 

Πάντως μου φαίνεται αδιανόητο, την εποχή μας, που ο γιος μου έχει συμμαθητή εκτός γάμου, με άγνωστο πατέρα, και δεν του κάνει εντύπωση, να κάνουν μπούλινγκ σε ένα παιδί, επειδή είναι υιοθετημένο.

 

Αρχίζοντας από το τελευταίο, θα συμφωνήσω Βερενίκη... κι εμένα μου φαινόταν αδιανόητο, όμως το έζησα από κοντά και μάλιστα σε περιβάλλον πολυπολιτισμικό. Οπότε πια δε μου φαίνεται καθόλου αδιανόητο, δυστυχώς!

 

Τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα... το εκπαιδευτικό σύστημα, κατά τη δική μου γνώμη, τουλάχιστον, είναι εξατομικευμένο, ανταποκρίνεται, δηλαδή, στις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε παιδιού. Και το δικό μου το παιδάκι δεν αισθάνεται ακόμη άνετα να μιλήσει ελεύθερα για τη δική του ιστορία, εδώ μόλις τώρα την κατανόησε και τη ''χώνεψε'' το ίδιο γιατί να υποχρεωθεί να μιλήσει στα άλλα παιδάκια? Έτσι, λοιπόν, το εκπαιδευτικό σύστημα νομίζω θα ήταν λογικό να σεβαστεί την ανάγκη αυτή της μικρής μου!

 

Σ΄ευχαριστώ για την άποψή σου!

[Βερενίκη]

Έτσι, λοιπόν, το εκπαιδευτικό σύστημα νομίζω θα ήταν λογικό να σεβαστεί την ανάγκη αυτή της μικρής μου!

 

Σ΄ευχαριστώ για την άποψή σου!

 

Συμφωνώ απολύτως. Άλλο όμως είναι να σεβαστεί την ανάγκη του παιδιού (το οποίο θεωρώ αδιαπραγμάτευτο) και άλλο να προσαρμοστεί σε όλες τις μικρές μας ατομικές περιπτώσεις. Και εξηγώ:

Μπήκε μία εργασία σχετικά συνηθισμένη στα σχολεία. Ιδανικά θα μπορούσε να συζητηθεί το θέμα της υιοθεσίας, το παιδί όμως δεν είναι έτοιμο. Δικαίωμά του και απολύτως λογικό το βρίσκω. Η εργασία όμως είναι εργασία και η λύση που πρότεινε το παιδί είναι κατά τη γνώμη μου σοφή. Σε συνεννόηση με τη δασκάλα μπορεί να μην πάει στο συγκεκριμένο μάθημα.

[lydiap]

Συμφωνώ απολύτως. Άλλο όμως είναι να σεβαστεί την ανάγκη του παιδιού (το οποίο θεωρώ αδιαπραγμάτευτο) και άλλο να προσαρμοστεί σε όλες τις μικρές μας ατομικές περιπτώσεις. Και εξηγώ:

Μπήκε μία εργασία σχετικά συνηθισμένη στα σχολεία. Ιδανικά θα μπορούσε να συζητηθεί το θέμα της υιοθεσίας, το παιδί όμως δεν είναι έτοιμο. Δικαίωμά του και απολύτως λογικό το βρίσκω. Η εργασία όμως είναι εργασία και η λύση που πρότεινε το παιδί είναι κατά τη γνώμη μου σοφή. Σε συνεννόηση με τη δασκάλα μπορεί να μην πάει στο συγκεκριμένο μάθημα.

 

Τι μήνυμα θα πάρει όμως το παιδί αν απλά δεν πάει σχολείο εκείνη τη μέρα? Θα καταλάβει ότι ναι, όντως, έχει δίκιο να ντρέπεται για την ιστορία της και να φοβάται να μιλάει γι' αυτό. Δε νομίζω ότι είναι δύσκολο να αλλάξει το πλάνο της δασκάλας. Όπως το σχολείο θα λάβει υπόψη του πχ ένα παιδάκι με κινητικά προβλήματα, και δε θα το αφήσει να κάθεται και να κοιτάει τα υπόλοιπα ενώ παίζουν μπάσκετ, κάπως έτσι μπορεί να φροντίσει και για τη δική μου τη μικρή, που αισθάνεται άσχημα να μοιραστεί με όλους την ιστορία της! Άλλωστε τα υπόλοιπα παιδιά δε θα στερηθούν και κάτι το φοβερό ελπίζω... Σίγουρα, δεν είναι το καλύτερό μου, να αλλάζουν όλα εξαιτίας μας, αλλά είναι η μόνη λύση!

[Dragonfly]

Δεν συμφωνώ να μην πάει το παιδί.. Θα μπορούσε η δασκάλα να μην μπει σε λεπτομέρειες. Το κάθε παιδάκι να πει ό,τι θέλει χωρίς η δασκάλα να πιέζει για συγκεκριμένα πράγματα.

 

πχ η Μαιρούλα δεν έφερε μωρουδιακές φωτογραφίες; Να μην το σχολιάσει η δασκάλα

ο γιωργάκης δεν έβαλε φωτογραφία του μπαμπά του; Να μην το σχολιάσει η δασκάλα

 

Να πει στο κάθε παιδάκι μπράβο για ό,τι παρουσιάσει και όπως το παρουσιάσει και να πάει στο επόμενο παιδάκι. Δεν καταλαβαίνω γιατί δυσκολεύουμε τα πράγματα για τόσο ευαίσθητα θέματα.

 

Να πάει το κοριτσάκι, να βάλει τις φωτογραφίες που έχει - έστω από φέτος- και να πει εδώ είναι η μαμά μου (εσύ lydia), εδώ είναι ο μπαμπάς μου, εδώ είμαι εγώ και εδώ είναι ο σκυλος μας. Ή όπως αλλιώς θέλετε. Το να αποκλειστεί το παιδάκι το θεωρώ άσχημο.

 

Και οπωσδήποτε να πιάσετε τη δασκάλα να της ξεκαθαρίσετε κάποια πράγματα... Και αν δεν καταλαβαίνει, τη δ/ντρια.

[ZWH]

Εγω βρε κοριτσια δεν καταλαβαινω απο την στιγμη που η δασκαλα γνωριζε για το κοριτσακι γιατι επρεπε να μπει με αυτη την μορφη η εργασια. Δεν μπηκε καν στην διαδικασια να σκεφτει οτι ισως να μην ηταν ετοιμη ακομη για ολο αυτο?

[Dragonfly]

Εγω βρε κοριτσια δεν καταλαβαινω απο την στιγμη που η δασκαλα γνωριζε για το κοριτσακι γιατι επρεπε να μπει με αυτη την μορφη η εργασια. Δεν μπηκε καν στην διαδικασια να σκεφτει οτι ισως να μην ηταν ετοιμη ακομη για ολο αυτο?

 

Ίσως σκέφτηκε ότι έχει ωραίο υλικό για να μιλήσει για τη διαφορετικότητα ή για τις διάφορες μορφές που μπορεί να έχει μια οικογένεια... Νομίζεις ότι όλες οι δασκάλες έχουν την ευαισθησία να σκεφτούν την ψυχολογία των παιδιών; #not:rolleyes:

[Βερενίκη]

Τι μήνυμα θα πάρει όμως το παιδί αν απλά δεν πάει σχολείο εκείνη τη μέρα? Θα καταλάβει ότι ναι, όντως, έχει δίκιο να ντρέπεται για την ιστορία της και να φοβάται να μιλάει γι' αυτό. Δε νομίζω ότι είναι δύσκολο να αλλάξει το πλάνο της δασκάλας. Όπως το σχολείο θα λάβει υπόψη του πχ ένα παιδάκι με κινητικά προβλήματα, και δε θα το αφήσει να κάθεται και να κοιτάει τα υπόλοιπα ενώ παίζουν μπάσκετ, κάπως έτσι μπορεί να φροντίσει και για τη δική μου τη μικρή, που αισθάνεται άσχημα να μοιραστεί με όλους την ιστορία της! Άλλωστε τα υπόλοιπα παιδιά δε θα στερηθούν και κάτι το φοβερό ελπίζω... Σίγουρα, δεν είναι το καλύτερό μου, να αλλάζουν όλα εξαιτίας μας, αλλά είναι η μόνη λύση!

 

 

Το θέμα είναι τι μήνυμα θέλεις ΕΣΥ να πάρει το παιδί.

Εγώ θα ήθελα να πάρει το εξής μήνυμα.

Η οικογενειακή μας κατάσταση ούτε είναι ούτε πρέπει να είναι μυστική. Είναι στοιχείο της προσωπικότητάς σου και θα είσαι περήφανη γι αυτήν. Το σχολείο θα σε βοηθήσει να το συζητήσεις, όχι επειδή έτσι θέλει, αλλά επειδή κι εγώ και όλοι πιστεύουμε ότι αυτό είναι το καλύτερο για σένα. Δεν είναι σωστό να ζητήσω από τη δασκάλα να αλλάξει την εργασία. Καταλαβαίνω βέβαια ότι αυτή τη στιγμή σου είναι δύσκολο, στα περισσότερα παιδιά θα ήταν. Θα βρούμε μία μεσαία λύση ώστε να μην έρθεις σε δύσκολη θέση, δεν θα πας στο μάθημα και όταν θα είσαι έτοιμη θα φτιάξουμε την εργασία και θα φροντίσω να την παρουσιάσεις στην τάξη.

 

Εγώ ως μητέρα θα έκανα αυτό, γιατί το πιστεύω λέξη προς λέξη και γιατί δεν θα ήθελα να χαριστούν στο παιδί μου, αλλάζοντας το πρόγραμμα της τάξης. Βασικά δεν θα ήθελα να το ζητήσω από τη δασκάλα. Αν το σκεφτόταν μόνη της, θα της είχα ευγνωμοσύνη. Δεν το σκέφτηκε, τι να κάνουμε. Το μόνο που θα είχα στο νου μου θα ήταν να προφυλάξω το παιδί μου τώρα. Σε ένα δύο χρόνια μπορεί να το συζητάει αυτό και να γελάει.

[nikel]

Καλησπέρα lydiap,

είχαμε κι εμείς την ίδια εργασία και πραγματικά πήγε η μικρή μου μόνο 3 φωτογραφίες συνολικά. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πάμε ολόκληρο άλμπουμ.

Δεν ξέρω τι θα κάνεις τελικά, απλά πιστεύω ότι αν εμείς οι ίδιοι συμπεριφερόμαστε διστακτικά και με φόβο απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, τότε εμεις είμαστε που δημιουργούμε ανασφάλεια στα παιδιά. Και ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις, που εγώ προσωπικά θαυμάζω. Σου εύχομαι καλή συνέχεια!

[anemoni]

Διάβασα το θέμα σου και όλες τις απαντήσεις πολύ προσεκτικά, γιατί το ζήτημα το έχω ζήσει προσωπικά δύο φορές: μία μέσω της μητέρας μου που ήταν υιοθετημένη στα πέντε της χρόνια και το ήξερε φυσικά γιατί ήταν μεγάλο κορίτσι,και μία όταν ήμουν στο εξωτερικό και στο νηπιαγωγείο του γιου μου υπήρχε παιδάκι υιοθετημένο και η νηπιαγωγός ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΗ ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ (ήταν μονογονεϊκή επιπλέον οικογένεια, μπαμπάς δεν υπήρχε) πήγε και το είπε στην τάξη!

Η μητέρα μου το "κουβαλούσε" σε όλη της τη ζωή το γεγονός ότι δεν μεγάλωσε με τη βιολογική της οικογένεια, παρότι η οικογένεια που την υιοθέτησε ήταν όλοι εξαιρετικοί άνθρωποι, την μεγάλωσαν πραγματικά στα πούπουλα, της έφερναν μέχρι και το γάλα στο κρεβάτι πριν κοιμηθεί, της έδειξαν πραγματική αγάπη και ειλικρινές ενδιαφέρον. Όμως το γεγονός ότι ΟΛΟΙ ΗΞΕΡΑΝ ότι είναι υιοθετημένη πάντα ήταν ένα αγκάθι μέσα της. Όταν το συζητήσαμε (όταν ήμουν κι εγώ πλέον ενήλικη), μου εξομολογήθηκε ότι θα προτιμούσε να μην ήταν γνωστό, ότι ένιωθε πάντα ότι έπρεπε να αποδείξει κάτι παραπάνω από τα άλλα παιδιά: ότι ΑΞΙΖΕΙ την αγάπη που της έδειχναν αυτοί οι άνθρωποι!

Φυσικά οι ψυχολόγοι λένε ότι είναι κάτι που δεν πρέπει να μένει κρυφό, γιατί δημιουργεί ενοχές που δεν πρέπει να υπάρχουν, κλπ (όλοι ξέρουμε την επιχειρηματολογία, δεν χρειάζεται να επεκταθώ και να κουράσω). Όμως κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχουν συνταγές για την ανθρώπινη ψυχή! Ναι, υπάρχουν επαγγελματικές γνώμες και ευτυχώς γιατί έτσι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε πολλά «φαντάσματά» μας χάρη σε αυτές! Αλλά υπάρχει και το παραπέρα, υπάρχει και η εξαίρεση, υπάρχει και η διαφορετική περίπτωση. Και ας μην ξεχνάμε ότι όλοι μιλάμε για τη σημασία αποδοχής της διαφορετικότητας, αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στις κοπελίτσες, πχ, των 16 ετών θα διαπιστώσουμε ότι είναι … σχεδόν ίδιες! Ίδιο μακιγιάζ, ίδιο ντύσιμο, ίδιο περπάτημα, ίδιες εκφράσεις προσώπου! Ο άνθρωπος έχει την τάση να θέλει να μοιάζει στους γύρω του για να είναι αποδεκτός. Για ποια αποδοχή διαφορετικότητας μιλάμε λοιπόν; Θεωρώ ότι είμαστε πολύ μακριά ως κοινωνία από την πραγματική αποδοχή. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε, όμως ούτε και να παρασυρόμαστε από το ιδεολογικό όραμα της αποδοχής, όταν μιλάμε για ψυχούλες παιδιών που πληγώνονται έως και ανεπανόρθωτα από την αντιμετώπιση του σχολικού τους περιβάλλοντος!

Και έτσι έρχομαι στην δεύτερη περίπτωση που είπα πιο πάνω. Η νηπιαγωγός αυτή –η οποία ήταν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ, την είχε ο γιος μου και έκανε με όλα τα παιδιά τρομερή δουλειά- είχε αυτή την αντίληψη ότι το παιδί δεν πρέπει να κρύβει ότι είναι θετό κι ότι θα το βοηθήσει ψυχολογικά να το ξέρει το περιβάλλον του. Έκανε όμως λάθος! Γιατί μπορεί τα περισσότερα παιδάκια να μην άλλαξαν συμπεριφορά μετά την «αποκάλυψη», όμως ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ το οποίο ήταν η χαρακτηριστική περίπτωση παιδιού που κάνει μπούλινγκ, το στοχοποίησε με αποτέλεσμα σε ΟΛΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ (ήταν ενιαίο) το παιδάκι να υποφέρει από την συμμορία αυτού του παιδιού! Φυσικά και θα μπορούσε να το στοχοποιήσει για κάτι άλλο, όπως είπατε κι εσείς. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να δώσει ο ίδιος ο διδάσκων τροφή για στοχοποίηση!

Συγνώμη για το τεράστιο ποστ, αλλά ήθελα να εξηγήσω ακριβώς πώς σκέφτομαι: Ναι, η οικογενειακή μας κατάσταση δεν πρέπει να είναι κρυφή, όμως δεν βγάζουμε κι όλα τα προσωπικά μας στην φόρα! Υπάρχει μια διακριτή γραμμή ανάμεσα στο τι λέμε προς τα έξω και τι κρατάμε μέσα στο σπίτι μας! Δεν μπορεί ξαφνικά σε ένα τόσο λεπτό για την ψυχική ισορροπία του παιδιού ζήτημα να ξυπνάνε όλες οι εξομολογητικές μας τάσεις και όλη μας η διάθεση να μοιραστούμε τα θέματά μας με τον υπόλοιπο κόσμο! Να το πω και πιο απλά: δεν βγαίνουμε να πούμε στη δουλειά μας ότι κάναμε έρωτα με τον άντρα μας το προηγούμενο βράδυ! Κι όμως δεν είναι κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε. Ούτε κάτι κακό! Όμως ανήκει στην σφαίρα της ιδιώτευσης. Θα το μοιραστούμε, αν θέλουμε, με όποιον θεωρούμε αρκετά οικείο και αγαπημένο μας πρόσωπο.

Οπότε φτάνω στην απάντησή μου για το ερώτημα της θεματοθέτριας: Μπράβο στην ψυχολόγο που έχει διευκρινίσει ότι δεν μιλάμε σε όλο τον κόσμο για το θέμα. Δεν είναι όλοι έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν έτσι όπως πρέπει. Και σε αυτή τη φάση αυτό που προηγείται δεν είναι να διδάξουμε τον κόσμο σωστή συμπεριφορά, αλλά να διασφαλίσουμε την ψυχική υγεία ενός παιδιού που έχει ταλαιπωρηθεί και που παλεύει ήδη νύχτα μέρα με τα δικά του «φαντάσματα». Δεν χρειάζεται κι άλλα επιπλέον! Θεωρώ ότι το καλύτερο είναι αφού μιλήσετε με τη δασκάλα και της εξηγήσετε ότι και η ψυχολόγος είπε να μην σκαλίσετε αυτή τη στιγμή το θέμα, να συμφωνήσετε σε μια χαλαρή παρουσίαση της εργασίας, όπως πρότειναν ήδη και άλλες κοπέλες που απάντησαν στο θέμα. Εγώ ξέρεις τι θα έκανα για τις φωτογραφίες της βρεφικής ηλικίας; Ένα υπέροχο πορτραίτο της οικογένειάς μας που θα έβαζα να κάνει ένα άτομο του περιβάλλοντός μου θα ήξερα και θα εμπιστευόμουν! Δηλαδή θα ζητούσα από μια φίλη, έναν φίλο εμπιστοσύνης που ζωγραφίζει, να κάνει μια οικογενειακή φωτογραφία με το παιδί έτσι όπως θα το φανταστεί ότι ήταν μικρότερο (χωρίς να ξέρει το παιδί φυσικά ότι το ζητήσαμε εμείς). Και θα του ζητούσα να το φέρει εκείνος σαν δώρο που σκέφτηκε για το παιδί! Και σε συνεννόηση με τη δασκάλα να δείξει αυτή τη ζωγραφιά και η δασκάλα να επικροτήσει την πρωτοποριακή ιδέα αντί να φέρει μια κλασική φωτογραφία να φέρει μια τόσο όμορφη ζωγραφιά!

Και στο ερώτημα που μπορεί να τεθεί «Καλά και στο παιδί τι θα πούμε; Ότι φτιάχνουμε ένα ψεύτικο παρελθόν;», θα απαντήσω το εξής: Ο φίλος που θα κάνει τη ζωγραφιά, θα πει όταν το φέρει ότι έτσι φαντάστηκε ότι θα ήσασταν όλοι μαζί.

Μια εναλλακτική σε αυτό το σενάριο θα ήταν να ζητήσουμε από το ίδιο το παιδί να μας ζωγραφίσει όλους μαζί έτσι όπως φαντάζεται, αλλά εκεί ο κίνδυνος είναι να κοροϊδέψουν τα παιδάκια την ατελή παιδική ζωγραφιά…

[nitsa_ge]

lydiap με συγκίνησε το post σου. Στέλνω μια αγκαλιά στο κοριτσάκι σου.

 

Λοιπόν εγώ σκέφτομαι οτι υπάρχει ένας έξυπνος τρόπος να ξεπεραστεί όλο αυτό.

Μπορει να παρουσιάσει τον εαυτό της χωρίς να έχει οπωσδήποτε δικές της φωτογραφίες, χρησιμοποιώντας χιούμορ και φαντασία. Τα παιδιά δε θα το σχολιάσουν πιστεύω.

Για παράδειγμα τι εννοώ...

πχ

'Οταν γεννήθηκα ήταν χειμώνας και έκανε πολύ κρύο γι' αυτό μου φόρεσαν ζεστό σκουφάκι και ένα ζεστό ροζ φορμάκι (βάζεις φωτο από σκουφάκι-φορμάκι που θα βρεις στο ιντερνετ).

Όπως όλα τα μωράκια μου άρεσε πολύ να πίνω γαλατάκι και να κοιμάμαι στην κούνια μου (βάζεις φωτό από μπιμπερό και μωρουδιακή κούνια).

Σίγουρα θα έκλαιγα πολύ αλλά η μαμά μου και ο μπαμπάς μου λέει οτι όλα τα μωράκια κλαίνε (φωτογραφία δική σας παλαιότερη)

Το αγαπημένο μου παιχνίδι ήταν ένα αρκουδάκι σαν αυτό (φωτογραφία από αρκουδάκι).

Σιγά σιγά μεγάλωνα και μάθαινα πολλά πράγματα, να μιλάω και να περπατάω (βάζεις μια από τις φωτό που λες οτι έχεις)

Στα πρώτα μου γενέθλια εγώ βέβαια ήμουν μικρό μωράκι και δεν μπορούσα να φάω τούρτα! (βάζει μια φωτό από τούρτα που έχει πάνω το νούμερο 1)

Η καλύτερη μέρα ήταν όταν μετακόμισα στο νέο μας σπίτι και στο νέο μου δωμάτιο (βάζετε φωτό του σπιτιού σας). Υπονοώντας την ημέρα της υιοθεσίας αλλά χωρίς να το πει δηλαδή.

Η μαμά μου και ο μπαμπάς μου ήταν πολύ χαρούμενοι εκείνη την ημερα!

(βάζει δικιά σας φωτογραφία)

Και μετά ξεκινάς περισσότερο με το υλικό από 4 ετών που έχετε πχ γενέθλια, πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο.