Πως σταθήκατε και πάλι στα πόδια σας?

[ΡΕΑ REA]

Καλησπέρα σε όλα τα κορίτσια! Πριν ενάμιση μήνα και ενώ ήμουν 5,5 μηνών έχασα το κοριτσάκι μου. Δεν θα ήθελα να γράψω για το γεγονός γιατί με πονάει πολύ και με έχει πιάσει ήδη τρέμουλο από την υπερένταση. Μέχρι πρότεινος δεν ήθελα να συζητήσω τίποτα αλλά ούτε να ακούσω τίποτα. Καμία κουβέντα παρηγοριάς δεν μπορούσε να με αγγίξει. Πέρασα από διαφορά στάδια βλέποντας το πένθος μου να μεταλλάσεται, από την κατάσταση του σοκ, του θυμού, της απόγνωσης, και της βαθιάς θλίψης. Εκεί που νόμιζα πως ήμουν λίγο καλύτερα ξημέρωνε η επόμενη ημέρα και ήμουν χειρότερα από ποτέ..Πλέον δεν ξέρω ούτε και εγώ αν είμαι καλύτερα ή απλά διαφορετικά.Ίσως σήμερα να μην κλάψω όμως αύριο θα κλάψω πολλές φορές...Ίσως και μεθαύριο να γίνει αυτό και αύριο να κλάψω λίγο ή καθόλου, και έτσι κυλάνε οι μέρες και εγώ δεν θέλω να δω κάνεναν παρα μόνο την οικογένεια μου. Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι γιατι αισθάνομαι χειρότερα ακόμα και όταν δεν βρίσκομαστε με κόσμο. Το σκ πήγαμε ταξίδι στο εξωτερικο (ο άντρας μου προσπαθεί να κάνει ότι περνάει από το χέρι του) πέρασα χάλια, τα μάτια μου τρέχανε σε ανύποπτο χρόνο και εγώ ήθελα να γυρίσω πίσω. Τίποτα δεν με γεμίζει, τίποτα δεν με ευχαριστεί.

Θα ήθελα να ρωτήσω όλα αυτά τα κορίτσια τα οποία είχαν την ίδια εμπειρία της τραγικής απώλειας, πως σταθήκατε και πάλι στα πόδια σας?

[AthinaP]

Πωπω τι να πω...

 

Είχα και εγώ μια πρώτη εγκυμοσύνη σε ανάλογους μήνες...

 

Ναι, είναι παράξενο, αλλά δεν μαζεύονται όλα τα αρνητικά συναισθήματα τον πρώτο καιρό, αλλά μπορεί καιρό μετά να είναι ακομα όλα νωπά.

 

Τι να σου πω, εμένα μου έκανε καλό μια γνωστή στη δουλειά που μου είπε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι έπρεπε να το ξεπεράσω. Στην πράξη δεν χρωστάει ο άλλος που σε βλέπει να σε βλέπει όχι καλά. Ο καθένας ΚΑΤΙ θα περάσει κάποια στιγμή. Οπότε προσπάθησα ειλικρινά, να λεω τυπικά έστω ότι είμαι καλά όταν με ρωτάνε και όχι μέτρια που έλεγα, ενώ στην πραγματικότητα αισθανόμουν ακόμα χάλια. Αυτό με βοήθησε, ότι έπαιξα λίγο θέατρο.

 

Επίσης η επόμενη εγκυμοσύνη, που είχε πολλά προβλήματα, όμως έλεγα ότι αξίζει να παλέψω και βλέπουμε. Είχαν περάσει όμως μήνες από την απώλεια και ήξερα ότι το είχα όχι ξεπεράσει, αλλά κάπως περάσει την πρώτη φορά, οπότε δεν με φόβιζε αυτό το ενδεχόμενο ξανα. Ο άντρας μου όμως φοβόταν πιο πολύ το ενδεχομενο αυτό! Αυτη την κουβέντα, αν τυχόν δεν ξαναπήγαινε κάτι καλά, τολμήσαμε να την κάνουμε χρόνια μετά. Τότε φορούσαμε τα καλά μας προσωπεία και ήμασταν αισιόδοξοι, γιατί μόνο αυτό μπορούσαμε και θέλαμε να κανουμε.

 

Και οι άντρες τα περνάνε με τον τρόπο τους.

 

Επίσης είχα γίνει η σκια του άντρα μου, δεν πήγαινα πουθενά χωρίς εκείνον.

 

Αυτά δεν τα θεωρώ επιτυχία, όμως ήθελα να πω ότι περνάει. Καταβαίνω πόσο άσχημα μπορεί να αισθάνεσαι τώρα.

 

Μια αγκαλιά σου στέλνω.

 

Να ξέρεις αφού συνέλαβες, εχεις καλές πιθανότητες να πάνε όλα καλά την επόμενη φορά. Δεν ξέρω βέβαια τα πώς και τι...

[BP13]

Σου ευχομαι ολα να γινουν μια αναμνηση. Ν

α τα θυμασαι σαν μακρινο παρελθον με γεματη αγκαλια... Ειλικρινα στο ευχομαι...

[diminna]

Δεν ξέρω κάτω από ποιες συνθήκες έχασες το παιδί σου.Κι εγώ το πρώτο μου παιδί το γέννησα στις 25 εβδομάδες.Πάλεψε 127 μέρες στην εντατική και έφυγε η μπέμπα μου.Δεν μπορώ να περιγράψω τον πόνο που ένιωθα.Στην κυριολεξία σερνόμουν στο πάτωμα και ούρλιαζα.Μέρα με τη μέρα,ο πόνος γινόταν μεγαλύτερος.Πήγα σε ψυχιατρο και έπαιρνα φάρμακα.Κανένα όμως αποτέλεσμα.Μέχρι απόπειρα ήμουν έτοιμη να κάνω αλλά με σταμάτησαν την τελευταία στιγμή γιατί ο γιατρός τους είχε ενημερώσει ότι είχα τάσεις αυτοκτονίας και έτσι με είχαν από κοντά.Το χειρότερο από όλα ήταν ότι είχα πάθει αποστροφή για τα παιδιά.Δεν ήθελα να βλέπω άλλα παιδιά,δεν το άντεχα.Κάποια στιγμή αποφάσισα ότι ίσως το μόνο φάρμακο να είναι ένα άλλο παιδι.Με τον άντρα μου δεν είχα καθόλου επαφές.Μου φαινόταν αηδιαστικό το παιδί μου να έχει φύγει και εγώ να.......Όταν αποφάσισα να κάνω άλλο παιδί πήγα στο γιατρό και παρακολουθούσα την ωορηξία μου.Όταν μου είπε ότι ημουν έτοιμη,ήρθα μόνο μια φορά σε επαφή και όμως έμεινα εγγυος στο γιο μου.Οταν γεννηθηκε κινδινεψε η ζωή του και μπήκε στην εντατική για ένα μήνα.Όμως ο Θεός είδε ότι δεν άντεχα άλλο πόνο και μου τον χάρισε.Ο γιος μου!Το θαύμα μου και η σωτηρία μου.Και ευτυχώς που είναι αγόρι γιατί αν ήταν πάλι κορίτσι μπορεί στα μάτια του να έβλεπα το χαμένο μου παιδί και αυτό θα ήταν άδικο.Έχουν περάσει 7 χρόνια και πραγματικά ο χρόνος είναι γιατρός.Σκέφτομαι κάθε μερα τη μπέμπα μου όμως ο πόνος είναι πιο γλυκός.Τώρα μιλάω γιαυτήν,γράφω.Σηκώθηκα στα πόδια μου και αυτο το χρωστάω μόνο στο γιο μου,το φως της ψυχής μου!Μακάρι να περάσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται και για σένα ο καιρός!!!!!!!Σου το εύχομαι μέσα από την ψυχή μου και για ότι θελήσεις είμαι στη διάθεση σου.Ειλικρινά!!!!!!!!!

[ΡΕΑ REA]

Να είναι τελικά η επόμενη εγκυμοσύνη η μόνη λύτρωση? Μέσα σε 8 μήνες είχα 2 απώλειες. Μετά την πρώτη, την παλλίνδρομη και σε 2 μήνες αφού πέρασε δηλαδή το διαστημα που μας είπε ο doc έμεινα κατευθείαν έγκυος και μαλακωσε η καρδιά μου. Τώρα, σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί doc να μας έδωσε το ok να προχωρήσουμε σε 2 μήνες, αφού οι εξετάσεις μας βγήκαν όλες καλές και η περιοδος μου ήρθε στην ώρα της, και εγώ να αισθάνομαι πως είναι αυτό που θέλω, όμως πως θα το βιώσω?

Τώρα είναι διαφορετικά...Θα τα νιώσω όλα από την αρχή, πόσο φοβάμαι ότι θα μου έρχονται εικόνες και σκέψεις..στα πρώτα σκιρτήματα, στις πρώτες κλωτσιές, οι υπέρηχοι που το βλέπεις πλασματάκι και στην δική μου περίπτωση παρόλα αυτά μετά την έχασα..Φοβάμαι μην μεταδώσω την θλίψη στο επόμενο μωρό μου. Πως θα μπορώ να είμαι ήρεμη και να βιώσω την επόμενη εγκυμοσύνη μου σε όλο της το μεγαλείο, όταν οι μόνες μου εμπειρίες από αυτή την μαγική κατάσταση είναι τραγικά θλιβερές. Μήπως η φύση βοηθάει και δεν είναι όπως τα σκέφτομαι? AthinaP και όποια άλλη κοπέλα διαβάζει με ανάλογη εμπειρία πείτε μου αν θέλετε σας παρακαλώ πως βιώσατε την επόμενη εγκυμοσύνη και σε πόσο χρονικό διάστημα το επιδιώξατε. Κορίτσια σας ευχαριστώ για την αγκαλιά και τις ευχές σας.

[AthinaP]

Εγώ το επιδίωξα αμέσως μόλις είχαμε το ΟΚ, γιατί απλά συνέχιζα να θέλω τον άντρα μου και να κάνουμε μωρό. Θα έλεγα ότι είναι κάτι που μπορεί να δώσει χαρά και εκτόνωση, η πράξη εννοώ.

 

Οι εγκυμοσύνες δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους, οπότε από αυτής της πλευράς δεν είχα μέτρο σύγκρισης.

 

Τη δεύτερη φορά ένιωσα κλωτσιες στην 11η εβδομάδα, ήταν κάτι πολυ αναπάντεχο, αλλά πολύ αληθινό. Το ένιωσε και ο γιατρός που έκανε υπέρηχο! Ο μέχρι τώρα ζόρικος γιος μου ήταν αυτός. Μεγάλη χαρά, τότε, γιατί η δεύτερη εγκυμοσύνη σε αντίθεση με την πρώτη ήταν πολύ άσχημη. Νομίζω κάπου εκεί στις 11 εβδ στη δεύτερη εγκυμοσύνη σταμάτησα να έχω αίμα συνεχώς, που είχα από την 5η εβδ.

 

Οπότε όλα τα συμπτώματα, τις ναυτίες, τα δεχόμουν με χαρά, γιατί έδειχναν ότι όλα συνέχιζαν καλώς.

 

Ανάμεσα στην πρώτη και στη δεύτερη μου είχαν πει ότι μάλλον δεν θα έκανα παιδιά γιατί έκανα επιπλοκή και το ενδομήτριο ήταν χάλια.

 

Και παρόλο αυτό το χάλι, κάπου πίστευα ότι με καλή ψυχολογία, μόνο προς το καλύτερο θα μπορούσα να βοηθήσω την κατάσταση και κάπου έλεγα ότι αυτά τα πλασματάκια που ήταν μέσα ίσως ένιωθαν τα άσχημα συναισθήματα για αυτό πίστευα και ήμουν αισιόδοξη.

 

Τα ποσοστά αντικειμενικά με όση προσοχή γινόταν, ήταν γύρω στο 50% να πάνε όλα καλά μέχρι το τέλος. Αυτά τη στιγμή που άρχισε το αίμα. Όταν σταθεροποιήθηκαν τα πράγματα, δηλ πάλι συνέχιζε το αίμα, αλλά βλέπαμε ότι κατά τα άλλα όλα καλά, εξετάσεις, μωρά μεγαλώναν κανονικότατα, είχαμε αρκετά καλύτερα ποσοστά και ήμουν πιο αισιόδοξη ακόμα. Ακόμα και πολύ κάτω του 50% να ήταν, πάλι θα ήμουν αισιοδοξη, γιατί το εναλλακτικό, να ξαναρχίσω από την αρχή, δεν ήθελα να το σκέφτομαι.

 

Οπότε όλο αυτό ήταν μια παράξενη κατάσταση, η δύσκολη εγκυμοσύνη που δεν συμβαίνει συχνά ευτυχώς στις εγκυμοσύνες. Ο άντρας μου κάποια στιγμή είπε απηυδησμένος με τόσα που μας είχαν τύχει ότι ένιωθε να παίζει σε μια κακή ψευτοκουλτουρέ ταινία που το ένα απίθανο συμβάν διαδέχεται το άλλο...

 

Και όμως ήμουν Βούδας σε όλο αυτό, αισιοδοξη και χαρούμενη. Γενικά τώρα πια πιστεύω ότι όσο άσχημο και να είναι κάτι που σου τυχαίνει δεν βοηθάς τον εαυτό σου με το να κολλάς στο παρελθόν και να λες πωπωπω τι έπαθα. Η ζωή τραβάει μπροστά. Για εσένα ίσως είναι λιγο νωρίς να το δεις αυτό, όμως με το χρόνο θα είναι πιο εύκολο.

 

Τους υπέρηχους της πρώτης εγκυμοσύνης δεν τους άγγιξα μετά την απώλεια και για χρόνια μετά. Ήταν κάπου σε κάτι συρτάρια στο σπίτι. Όταν τους ανακάλυψα, μετά από χρόνια, ήταν όλα μια ανάμνηση αρκετά αμυδρή. Στα παιδιά μου έχω μιλήσει αρκετά ψύχραιμα για το όλο θεμα. Έτσι μου ήρθε κάποια στιγμή που συζητούσαμε και τους ειπα για εκείνη την εγκυμοσύνη.

 

Τη μεγαλύτερη γιορτή μέσα μου και έξω μου την έκανα στο μαιευτήριο, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι η κακή ταινία τελείωσε και τώρα ήμασταν μια βαρετή οικογένεια με συνηθισμένα βαρετά προβλήματα. Που και αυτά δεν είναι ασήμαντα και σου εύχομαι να το ανακαλύψεις σύντομα. Για αυτό λέω, ζήσε και το τώρα, μόνη με τον άντρα σου!

 

Παρόλα αυτά όλο αυτό με άλλαξε βαθιά ως άνθρωπο, δεν ήμουν ποτέ πια τόσο αθώα, χαρούμενη, όσο πριν την απώλεια. Αν ρωτάς όμως ότι ο πόνος περνάει, ναι περνάει, σε πολύ πολύ μεγάλο βαθμό.

 

Και όλα αυτά όσο είχαμε χρόνο να σκεφτόμαστε! Γιατί μετά γίναμε γονείς και είχαμε άλλες σκοτούρες!

 

Έχοντας περάσει από την άλλη πλευρά, θα σου πω οτι αυτό που θα έκανα διαφορετικά θα ήταν να περνάω ποιοτικές στιγμές με τον άντρα μου, γιατί αυτό που επιδιώκετε να σας συμβεί σημαίνει ότι οι καλές στιγμές μεταξύ σας θα μειωθούν πάρα πάρα πολύ. Μπορεί να μη σε αφορά άμεσα, έτσι όπως είσαι τώρα, αλλά σιγά σιγά κοίταξέ το.

[AthinaP]

Α ναι και λόγω προβλημάτων στη σύλληψη, πέρασαν γύρω στους 10 μήνες από την απώλεια μέχρι το επόμενο θετικό τεστ. Οπότε είχαν καταλαγιάσει αρκετά τα πράγματα και είχαμε μπει στο τρυπάκι του πώς θα συλλάβουμε ξανά...

[natasa.S]

Λυπαμαι πολυ για τις δυσκολες στιγμες που περνατε... Κουραγιο και δύναμη να μας δινει ο θεος... Το καθε σπίτι εχει τα προβληματα του... αυτό είναι γεγονός... Εγω απέβαλλα στην 8η εβδομαδα στις 14 του μηνα... ειναι η δεύτρη μου αποβολή μεσα σε 6 μηνες... ΤΟν αλλα μηνα ειχαμε κανονισει να κανουμε πολιτικο γαμο... αλλα εγω εχω αλλαξει..Νομιζω πως τρελλαινομαι απο τον πονο.. ο αρραβωνιαστικος μου αντι να με καταλλαβει με λεει να αναβαλλουμε τον γαμο... διαλυομαι...δεν φτανει οσα περασα... και λογια του βαλανε πεθερα και κουνιαδα...Βοηθεια!!!Πνιγομαι!!!

[AthinaP]

Τι να σου πω. Μάλλον θα ανήκε σε χωριστό τόπικ το θέμα που βάζεις, γιατί αφορά πιο πολύ τη σχέση με το σύντροφο. Εσύ μιλας με το σύντροφο και μεταξύ σας πρέπει να καταλαβαινοσαστε, πώς αλλιώς φτιάχνετε σπίτι;

 

REA REA, διάβασα παλιότερα ποστς και ήθελα να πω κάτι που μπορεί να ακούγεται αυτονόητο, αλλα αν για πάνω από μια εγκυμοσύνη τα πράγματα δεν πάνε κατ ευχήν, θα σου δώσει εσένα περισσότερη ηρεμία στο μέλλον να ψάξεις τυχόν απαντήσεις με έναν πολύ έμπειρο γιατρό. Οι πολύ έμπειροι και καλοί έχουν και πολλή πελατεία και αυτό έχει τα μειονεκτήματά του. Απαντήσεις για όλα δεν υπάρχουν, αλλά ίσως μπορείτε να ξεσκονίσετε με εξετάσεις ό,τι θα μπορούσε να απαντηθεί.

 

Για το hashimoto, δεν νομίζω ότι έχει πολύ μεγάλη σχέση με όλο αυτό, τουλάχιστον από την προσωπική μου εμπειρία. Εμένα ο θυρεοειδής δεν λειτουργεί σχεδόν καθόλου, δεν είχα παλίνδρομες και συνέλαβα εύκολα σχετικά. Χρειάζεται όμως να παρακολουθείς με αιματολογικές πολύ στενά την κατάσταση, όσο είστε σε φάση προσπάθειας και εγκυμοσύνης και αν χρειάζεται να προσαρμόζεται η θεραπεία ανάλογα.

 

Για τις εναλλακτικες θεραπείες, μοιάζουν κάποιες φορές να δίνουν απαντήσεις ή ελπίδα, αλλά θέλει προσοχή, γιατί το καθετί μπορεί να έχει παρενέργειες και τα εναλλακτικά σκευάσματα δεν περνάνε τόσο αυστηρούς ελέγχους όσο τα κανονικά φαρμακα. Άποψή μου αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος και κάποιος αποδεδειγμένος λόγος για κάτι, εναλλακτικό ή παραδοσιακό, δεν χρειάζονται φάρμακα στη φάση της προσπάθειας και ειδικά στο πρώτο τρίμηνο. Το πολύ πολύ φυλλικό οξύ ή κάτι τέτοιο. Και ισορροπημένη διατροφή.

[aspasia78]

Καλη μου κοπελα σε αυτές τις περιπτώσεις ο χρονος είναι ο καλλυτερος γιατρος . Εγω ειμουν 5 εβδομάδων και εμεινα κυριολεκτικα με τον πρωτο υπερηχο στα χερια . Προσπαθω να είμαι ψυχρεμη όχι για εμενα αλλα για τους δικους μου ανθρώπους που μπροστα μου κανουν ότι δεν εγινε τιποτα και από πισω κλαινε όπως και εγω που περιμενω πως πως να κοιμιθει ο αντρας μου για να βγω στην βεραντα μου να κλαψω για να ξεσπασω μιας και από την μερα της εμβρυομεταφορας μεχρι σημερα οσοι με πηραν τηλεφωνο μου ελεγαν ποσο με λυπούνται .Ειμαι σε διακοπες η αδερφη μου που εγινε η σκια μου ,μου εξαφανισε τις εξετασεις για να μην τις βλεπω το μονο που καταφερα να κρατισω κρυφα είναι ο πρωτος υπέρηχος που καθομαι τα βραδια και του μιλαω . ΓΙΑΤΙ - ΓΙΑΤΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ εκανα καποιο λαθος ???? Μηπως εφταιξε που τοσες μερες δεν κουνηθηκα από το κρεβατι ??? Μηπως δεν διαβασα σωστα τις προσευχες μου ???Μηπως το εμβρυακι μου δεν μας ηθελε για γονεις ??? Μηπως με δοκιμαζει ο Θεος ??? Μηπως είναι θελημα Θεου να μην γινω μανα ??? Εγω θα προσπαθισω ξανα είμαι δυνατη και καποια στιγμη θα τα καταφερω και ευχομαι μαζι με εμενα να τα καταφέρετε και εσεις κοπελες μου .......

[Νικολ_]

Ειναι δυσκολη κατασταση, περασα και εγω μια παλυνδρομη ακουσαμε καρδουλα στις 7 εβδ ( 59 παλμους) στις 8 εβδ τιποτα , ετσι πηγα για αποξεση. Εμεινα ξανα μετα απο λιγο, τωρα ειμαι 29 εβδ. με κοντο τραχηλο και ξαπλα στο κρεβατι ολη μερα ... περναμε πολλες δοκιμασιες αλλα δε πρεπει να χανουμε την πιστη μας κοριτσια ...rea rea με αγγιξε η ιστορια σου, με σταναχωρησε , φανταζει και ειναι πολυ δυσκολη η περιπετεια σου , παρε δυναμη απο τους ανθρωπους που στη χαριζουν, που ειναι διπλα σου και σε αγαπανε! Φροντησε να κανεις ολες τις απαραιτητες εξετασεις .

Να εχεις πιστη και να ζητας παντα τη βοηθεια Του Θεου, οι διαφορες δοκιμασιες που περναμε να μας δινουν ωθηση να προχωραμε παρακατω, ειμαι σιγουρη οτι θα πανε ολα καλα.. για ολες μας...

[voula71]

Καλησπέρα σε όλα τα κορίτσια! Πριν ενάμιση μήνα και ενώ ήμουν 5,5 μηνών έχασα το κοριτσάκι μου. Δεν θα ήθελα να γράψω για το γεγονός γιατί με πονάει πολύ και με έχει πιάσει ήδη τρέμουλο από την υπερένταση. Μέχρι πρότεινος δεν ήθελα να συζητήσω τίποτα αλλά ούτε να ακούσω τίποτα. Καμία κουβέντα παρηγοριάς δεν μπορούσε να με αγγίξει. Πέρασα από διαφορά στάδια βλέποντας το πένθος μου να μεταλλάσεται, από την κατάσταση του σοκ, του θυμού, της απόγνωσης, και της βαθιάς θλίψης. Εκεί που νόμιζα πως ήμουν λίγο καλύτερα ξημέρωνε η επόμενη ημέρα και ήμουν χειρότερα από ποτέ..Πλέον δεν ξέρω ούτε και εγώ αν είμαι καλύτερα ή απλά διαφορετικά.Ίσως σήμερα να μην κλάψω όμως αύριο θα κλάψω πολλές φορές...Ίσως και μεθαύριο να γίνει αυτό και αύριο να κλάψω λίγο ή καθόλου, και έτσι κυλάνε οι μέρες και εγώ δεν θέλω να δω κάνεναν παρα μόνο την οικογένεια μου. Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι γιατι αισθάνομαι χειρότερα ακόμα και όταν δεν βρίσκομαστε με κόσμο. Το σκ πήγαμε ταξίδι στο εξωτερικο (ο άντρας μου προσπαθεί να κάνει ότι περνάει από το χέρι του) πέρασα χάλια, τα μάτια μου τρέχανε σε ανύποπτο χρόνο και εγώ ήθελα να γυρίσω πίσω. Τίποτα δεν με γεμίζει, τίποτα δεν με ευχαριστεί.

Θα ήθελα να ρωτήσω όλα αυτά τα κορίτσια τα οποία είχαν την ίδια εμπειρία της τραγικής απώλειας, πως σταθήκατε και πάλι στα πόδια σας?

εχω συγκλονιστει.... ξερω οτι, οτι και να σου πω θα σου ακουγετε.. συνηθισμενο και λιγο....παρε οσο χρονο χρειαζεσαι εσυ!!! θα την βρεις την δυναμη κοριτσι μου. θα δεις....ειμαστε πολυ πιο δυνατες απο οσο νομιζουμε. θα σου αφιερωσω κατι:" μπορει να εχασα την πανσεληνο μα παντα περημενω το καινουργιο φεγγαρι για να κανω μια ευχη.." μια μεγαλη αγκαλια απο εμενα.....

[dimela]

Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο. Εγώ ήμουν 3,5 μηνών σχεδόν όταν χάθηκε το μωράκι και πραγματικά τις επόμενες μέρες/βδομάδες δεν ήθελα να κάνω τίποτε, μόνο να κλαίω. Έβλεπα εγκυούλες στον δρόμο και έκλαιγα, μου ανακοινώνανε για γεννήσεις/εγκυμοσύνες και δεν ήθελα να ακούω. Με τον καιρό ένιωσα καλύτερα και αμέσως μόλις είχα την έγκριση του γιατρού άρχισα να προσπαθώ ξανά για μωράκι. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι περνάς, κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει πραγματικά, μόνο εσύ τον εαυτό σου. Η συμβουλή μου είναι να κάνεις αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Θέλεις να κλειστείς σπίτι, κλείσου, θες να κλάψεις, κλάψε κλπ. Στο υπόσχομαι πως θα περάσει αυτός ο πόνος, θα αρχίσει να καταλαγιάζει θα δεις. Απλώς δώσε χρόνο στον εαυτό σου. Σε περιπτώσεις φυσικά που παρατραβάει μια κατάσταση και αντί να καλυτερεύσει χειροτερεύει η επίσκεψη σε έναν ειδικό ίσως είναι η μόνη λύση.

[fay p.]

Ρέα, διέκοψα την πρώτη εγκυμοσύνη μου στον τέταρτο μήνα λόγω προβλήματος του εμβρύου. Πόνεσα πάρα πολύ αλλά κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου μετά όμως από πέντε ολόκληρους μήνες. Έπαθα κρίσεις πανικού, πέρασα από πολλά στάδια (θυμού, θλίψης κλπ.) και φυσικά έγινα απίστευτα υποχόνδρια και φοβιτσιάρα-μέχρι σήμερα... Η κουβέντα που με ταρακούνησε ήταν αυτή μιας συναδέλφου που έχει ένα παιδί ανάπηρο. Μου είπε τότε: κλάψε τωρα, σε καταλαβαίνω. Αλλά εγώ κλαίω 12 χρόνια τώρα, κάθε μερα.. Σκέφτηκα τότε πως οι πιθανότητες να πάει κάτι στραβά δεν ειναι μόνο για τους άλλους, είναι και για μένα. Σκέφτηκα τι πόνο βιώνει αυτή η γυναίκα, τι πόνο βιώνουν αυτοί οι γονείς που έχουν άρρωστα παιδιά και που μπορεί να τα χάσανε στην παιδική ηλικία - το χω δει κι αυτο, καθώς δουλεύω στο χώρο της υγειας... Οπλίστηκα τότε με θάρρος, υπομονή και συγκρατημένη αισιοδοξία. Και τότε, ήρθε το φάρμακό μου! Η κόρη μου! Και μετά ήρθε και ο γιός μου! Κι αυτό που έζησα τότε ειναι πια πολύ μακρινό, το θυμάμαι μόνο όταν διαβάζω αντίστοιχες ιστορίες και σφίγγεται η καρδιά μου και το στομάχι μου για λίγα δευτερόλεπτα... Έτσι θα γίνει και για σένα, μια μακρινή πικρή ανάμνηση, όταν αποφασίσεις να προχωρήσεις και αποκτήσεις το αγγελούδι σου! Σου εύχομαι ότι καλυτερο!

[fay p.]

Να είναι τελικά η επόμενη εγκυμοσύνη η μόνη λύτρωση? Μέσα σε 8 μήνες είχα 2 απώλειες. Μετά την πρώτη, την παλλίνδρομη και σε 2 μήνες αφού πέρασε δηλαδή το διαστημα που μας είπε ο doc έμεινα κατευθείαν έγκυος και μαλακωσε η καρδιά μου. Τώρα, σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί doc να μας έδωσε το ok να προχωρήσουμε σε 2 μήνες, αφού οι εξετάσεις μας βγήκαν όλες καλές και η περιοδος μου ήρθε στην ώρα της, και εγώ να αισθάνομαι πως είναι αυτό που θέλω, όμως πως θα το βιώσω?

Τώρα είναι διαφορετικά...Θα τα νιώσω όλα από την αρχή, πόσο φοβάμαι ότι θα μου έρχονται εικόνες και σκέψεις..στα πρώτα σκιρτήματα, στις πρώτες κλωτσιές, οι υπέρηχοι που το βλέπεις πλασματάκι και στην δική μου περίπτωση παρόλα αυτά μετά την έχασα..Φοβάμαι μην μεταδώσω την θλίψη στο επόμενο μωρό μου. Πως θα μπορώ να είμαι ήρεμη και να βιώσω την επόμενη εγκυμοσύνη μου σε όλο της το μεγαλείο, όταν οι μόνες μου εμπειρίες από αυτή την μαγική κατάσταση είναι τραγικά θλιβερές. Μήπως η φύση βοηθάει και δεν είναι όπως τα σκέφτομαι? AthinaP και όποια άλλη κοπέλα διαβάζει με ανάλογη εμπειρία πείτε μου αν θέλετε σας παρακαλώ πως βιώσατε την επόμενη εγκυμοσύνη και σε πόσο χρονικό διάστημα το επιδιώξατε. Κορίτσια σας ευχαριστώ για την αγκαλιά και τις ευχές σας.

 

Ένιωθα ακριβώς έτσι, πριν επιδιώξω εγκυμοσύνη πέντε μήνες μετά από την απώλειά μου. Δεν θα σου πω ψέμματα, 9 ολόκληρους μήνες φοβόμουνα, ξυπνούσα και κοιμόμουνα με αυτή την έννοια, αν θα προκύψει πάλι κανένα πρόβλημα με το έμβυο... Σε κάθε υπέρηχο, σε κάθε ραντεβού πήγαινα ... ημιλυπόθημη απο τον φόβο μου! Έλεγα, πως θα βγει αυτό το παιδί με τόσο αγχος και θλίψη που κουβαλάω.. Λοιπόν, σε βεβαιώνω, τέτοιο χαρούμενο και ευτυχισμένο κορίτσι, ήρεμο όταν ήταν μωρό, ζωηρό και τετραπέρατο τώρα, δεν το περίμενα! πάρε το χρόνο σου, οπλίσου με θάρρος και υπομονή και ξεκίνα! Ο φόβος δεν θα φύγει τελείως ποτέ!

[karkinaki]

rea αν και περασα πολυ δυσκολη εγκυμοσυνη που ομως ειχε ευτυχη καταληξη και εχω διδυμα αγορια περασα απο μια αποβολη, απο εξωσωματικη, απο νοσηλεια σε νοσοκομεια, εντατικη νοσηλεια των μωρων 2 μηνες , ενδονοσοκομειακες λοιμωξεις των μωρων.... και πραγματικα οταν επεσα πανω στην ιστορια σου συγκλονιστηκα. με συγκλονισε ο τροπος που γραφεις και εκφραζεις την αγωνια σου, τη κραυγη σου , το πενθος σου...

 

προερχομαι επαγγελματικα απο το χωρο της υγειας και θελω πραγματικα να σε βοηθησω με τα λογια μου. βρισκεσαι σε διαδικασια πενθους και χριεαζεται χρονος για να περασεις απο τα σταδια του θρηνου, της απωλειας.....αρνηση, θυμος αποδοχη ..... ακομα θες χρονο...ειναι πολυ νωπο...

 

απο καρδιας, αν και δε σε γνωριζω θελω να σου ευχηθω ολοψυχα να ξεπερασεις γρηγορα αυτο το οδυνηρο τραυμα και να πατησεις γρηγορα στα ποδια σου και να κρατησεις στην αγκαλια σου αυτο που τοσο πολυ ποθεις!!!!!!!!!!:roll:

[ΡΕΑ REA]

Τόσες συμβουλές και τόσες ευχές, τόσα λόγια συμπαράστασεις και αγκαλιές, voula71 πόσο όμορφο είναι αυτό που μου αφιέρωσες, και τα π.μ που πήρα που δεν τα περίμενα, με κατάθεση ψυχής και γεμάτα υποστήριξη..Κορίτσια μου σας ευχαριστώ όλες τόσο πολύ, ανταποδίδω τις ευχές και εύχομαι στην κάθε μία χωριστά, αυτό που χρειάζεται περισσότερο.Τόσο καιρό που δεν είχα τη δύναμη να γράψω (δεν ήθελα τελείως αυθόρμητα), διαβάζα παρόλα αυτά στο φόρουμ και προσπαθούσα από κάπου να πιαστώ, τελικά έπρεπε να είχα γράψει νωρίτερα. Σας φιλώ!

[dream80]

Κοριτσακι μου γλυκο ασε τον χρονο να περασει θαυματουργα,να παγωσει αυτες τις κακες αναμνησεις.δε θα διωξει τον πονο σου,αλλα θα τον γλυκανει..οσο δυσκολο κ αν ειναι,αφου θρηνησεις, θα ερθει η ωρα που θα πρεπει να συμφιλιωθεις με τη ζωη...γιατι ετσι ειναι η ζωη, τοσο δυσκολη, τοσο αναπαντεχη,τοσο ανατρεπτικη. Εκει που ταχεις ολα, τα χανεις κ εκει που νομιζεις οτι τελειωνουν ολα,ξεπροβαλλει ενας φαρος ξαφνικα μεσα στο σκοταδι να φωτισει τις αδειες νυχτες σου.καθε θανατος φερνει κ ενα καινουριο ξεκινημα...κ η ζωη στο τελος νικα,γιατι κανεις δε μπορει να τη σταματησει! Ανοιξε λοιπον κ παλι την καρδια σου στη ζωη χωρις να την απορριπτεις κ θα δεις οτι σιγασιγα θα ξεπροβαλλει μια σπιθα αισιοδοξιας!κ οταν το δεχτεις μεσα σου κ αρχισεις να ξαναζεις,τοτε θα σε εκπληξει αναπαντεχα οπως παντα αλλωστε...κ οταν ερθει και ενα νεο μωρο,θα διωξει τους εφιαλτες σου!αλλα θαπρεπει πρωτα να αποδεχτεις κ να συμφιλιωθεις με οσα εχασες...για να μηχασεις τηζωη....φιλικα

[dimitra00]

ρεα μου, ειχα διαβασει την ιστορια σου κ θυμαμαι που ησουν υποστηρικτικη πολυ με τα αλλα κοριτσια που ειχαν δοκιμαστει με παλλινδρομη.

 

ευχομαι με ολη μου τη καρδια τετοια μερα του χρονου να σαι πια διπλη.

να χουμε την υγεια μας κ ολα θα ρθουν.

[ΡΕΑ REA]

Κοριτσακι μου γλυκο ασε τον χρονο να περασει θαυματουργα,να παγωσει αυτες τις κακες αναμνησεις.δε θα διωξει τον πονο σου,αλλα θα τον γλυκανει..οσο δυσκολο κ αν ειναι,αφου θρηνησεις, θα ερθει η ωρα που θα πρεπει να συμφιλιωθεις με τη ζωη...γιατι ετσι ειναι η ζωη, τοσο δυσκολη, τοσο αναπαντεχη,τοσο ανατρεπτικη. Εκει που ταχεις ολα, τα χανεις κ εκει που νομιζεις οτι τελειωνουν ολα,ξεπροβαλλει ενας φαρος ξαφνικα μεσα στο σκοταδι να φωτισει τις αδειες νυχτες σου.καθε θανατος φερνει κ ενα καινουριο ξεκινημα...κ η ζωη στο τελος νικα,γιατι κανεις δε μπορει να τη σταματησει! Ανοιξε λοιπον κ παλι την καρδια σου στη ζωη χωρις να την απορριπτεις κ θα δεις οτι σιγασιγα θα ξεπροβαλλει μια σπιθα αισιοδοξιας!κ οταν το δεχτεις μεσα σου κ αρχισεις να ξαναζεις,τοτε θα σε εκπληξει αναπαντεχα οπως παντα αλλωστε...κ οταν ερθει και ενα νεο μωρο,θα διωξει τους εφιαλτες σου!αλλα θαπρεπει πρωτα να αποδεχτεις κ να συμφιλιωθεις με οσα εχασες...για να μηχασεις τηζωη....φιλικα

 

Σε ευχαριστώ πολύ κοριτάκι μου..

[ΡΕΑ REA]

ρεα μου, ειχα διαβασει την ιστορια σου κ θυμαμαι που ησουν υποστηρικτικη πολυ με τα αλλα κοριτσια που ειχαν δοκιμαστει με παλλινδρομη.

 

ευχομαι με ολη μου τη καρδια τετοια μερα του χρονου να σαι πια διπλη.

να χουμε την υγεια μας κ ολα θα ρθουν.

 

 

Δημητρά μου και εγώ σε θυμάμαι...Ακόμα και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη έμπαινες και βοηθούσες πάντα όπου μπορούσες σαν από μηχανής Θεός, ακόμα και στις ''δύσκολες στιγμές''.. Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου και να σου ζήσει το μπεμπάκι σου φρεσκομανούλα!!!

[newbie G]

Τόσες συμβουλές και τόσες ευχές, τόσα λόγια συμπαράστασεις και αγκαλιές, voula71 πόσο όμορφο είναι αυτό που μου αφιέρωσες, και τα π.μ που πήρα που δεν τα περίμενα, με κατάθεση ψυχής και γεμάτα υποστήριξη..Κορίτσια μου σας ευχαριστώ όλες τόσο πολύ, ανταποδίδω τις ευχές και εύχομαι στην κάθε μία χωριστά, αυτό που χρειάζεται περισσότερο.Τόσο καιρό που δεν είχα τη δύναμη να γράψω (δεν ήθελα τελείως αυθόρμητα), διαβάζα παρόλα αυτά στο φόρουμ και προσπαθούσα από κάπου να πιαστώ, τελικά έπρεπε να είχα γράψει νωρίτερα. Σας φιλώ!

 

Τι μου θύμισες τώρα.... εγώ είχα μπει μετά την αποβολή κι έγραφα, έγραφα, έγραφα και διάβαζα όσα είχαν γράψει άλλες γυναικες που είχαν χάσει μωρά κι έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα... αυτό με λύτρωσε αρχικά, αλλιώς παίζει και να είχα σαλτάρει. Πήγα και σε ψυχοθεραπευτή, είχα ανάγκη να μου πουν πως όλα όσα βίωνα ήταν φυσιολογικά, εννοώ ότι έπρεπε να το ακούσω και από κάποιον ειδικό κι όχι μόνο από τους γύρω μου. Τελικά ναι, όλον αυτόν τον πόνο τον παίρνει πίσω μια νέα εγκυμοσύνη. Όταν είχα πάει για την απόξεση, η γυναικολόγος μου μου είπε "το επόμενο ραντεβού μας εδώ θα είναι για τοκετό, αυτό να το θυμάσαι" Εγώ βέβαια το ξέχασα και μου το θύμισε πάλι τη μέρα που πήγα να γεννήσω. Κι εκεί έκλαψα ξανά, αλλά ήταν από χαρά. Καλή μου, ο καθένας βρίσκει το δικό του τρόπο να το ξεπεράσει, πάντως βοηθάει το να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη.

 

ΥΓ Να θυμηθείς να μου στείλεις ένα ΠΜ όταν κρατήσεις αγκαλιά το μωρό σου.

[moody]

Ρέα λυπάμαι πάρα πολύ.... Έχουμε ξαναμιλήσει, έχω ξαναπεί την ιστορία μου πολλές φορές (αποβολή 26η εβδομάδα πέρυσι τν Απρίλιο). Πέρασα 5 μήνες δύσκολους με κλάματα, διάθεση καμία, κρίσεις πανικού, νεύρα και άλλα πολλά...

Δεν ήθελα κανέναν ούτε τον άντρα μου... Μόνο το σκύλο μου ήθελα και ειλικρινά πιστεύω ότι ο μικρός μ έσωσε από την κατάθλιψη.

Επίσης έπεσα με ταμούτρα στη δουλειά. Έκανα ο,τι περνούσε από το χέρι μου για ν απασχολώ το μυαλό μου με τη δουλειά, ανέλαβα καινούργια καθήκοντα, έτρεχα όλη μέρα. Δεν πήγα διακοπές κ ευγνωμωνώ το Θεό γιατί δε θα μπορούσα να διαχειριστώ μια χαλαρή κατάσταση μόνη με τν άνδρα μου... Πήγα όμως επαγγελματικό ταξίδι το Σεπτέμβρη γεγονός που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία μου. Ήθελα να μαι μόνιμα απασχολημένη. Δε σου κρύβω επίσης ότι τους 3 πρώτους μήνες μόλις αδιαθετούσα έπεφτα σε χειρότερη κατάθλιψη... Ήξερα ότι δν έπρεπε να μείνω έγκυος πριν το 3 μηνο κ πριν ν κάνω τς απαραίτητες εξετάσεις αλλά ήθελα τόσο πολύ ένα παιδί....

 

Λίγο πριν του Αγ. Δημητρίου ήρθε το θετικό τεστ. Και μετά 9 μήνες άγχος αγωνία κλάματα. Εξετάσεις, κάθε βδομάδα έτρεχα στο γιατρό μου.. Κράταγα την ανάσα μου ώσπου ν ακούσω την καρδιά της... Μόλις με ακουμπούσε με τον υπέρηχο ρωτούσα αν ζει... Τρέλα!!!! Άρχισα να ηρεμώ μόλις την ένιωσα... Και ευτυχώς για μένα δε σταματούσε να κουνιέται γεγονός που με βοηθούσε να καταλαβαίνω ότι είναι εκεί.... Λίγες εβδομάδες πριν τη γέννα έλεγα στο γιατρό μου ότι δε θα τα καταφέρουμε και ότι θα βγει άρρωστη. Ο γιατρός μου, ο υπέροχος αυτός άνθρωπος με τον οποίο βιώσαμε την απώλεια αλλά και βήμα βήμα τη νέα εγκυμοσύνη πάντα εκεί να με ηρεμήσει και να νε συνεφέρει!!!! Σ αυτόν οφείλω πάρα πολλά... Σ αυτόν και στον άντρα μου που σεβάστηκε την ανάγκη μου για χώρο και χρόνο και με άφησε μόνη μου να σταθώ στα πόδια μου ήταν όμως δίπλα μου έτοιμος ν απλώσει το χέρι του όποτε το ζητούσα... Και κυρίως με ανέχτηκε όλον αυτόν τον καιρό (και συνεχίζει με την τρέλα που με δέρνει λόγω της λοχείας....)

 

Σήμερα έχω αγκαλιά την 42 ημερών κόρη μου. Κ όταν χαμογελά φωτίζεται η ζωή μου... Δεν θα ξεχάσω ποτέ το γιο μου, ήταν το πρώτο μου παιδί που ακομη κ αν δεν τα κατάφερε να έρθει φώτισε τη ζωή μας... Τον σκέφτομαι κάθε μέρα και παρακαλω την Παναγία να ναι καλά εκεί που είναι... Ποτέ δε θα το ξεχάσεις... Πάντα θα ναι στην ψυχούλα σου να σκέφτεσαι όμως ότι θα σου στείλει σύντομα το αδερφάκι του για να γεμίσει την αγκαλιά σου... Ζήσε μέχρι τέλους το πένθος σου εγώ έπιασα πάτο για τα δεδομένα μου αλλά μόνο τότε μπόρεσα κ συνειδητοποίησα τι συνέβαινε.

 

Στο πεζό αλλά ουσιαστικό κομμάτι... Ψάξε ό,τι ψάχνετε... Κάνε όσες εξετάσεις πρέπει μην αφήσεις τίποτα στην τύχη... Το γιο μου τν έχασα απο λανθάνουσα μορφή διαβήτη... Βρες γιατρούς που εμπιστεύεσαι κ ψάξτο!!!!

Ό,τι χρειαστείς μη διατάσεις στείλε μου κ πμ αν θέλεις....

[voula71]

Ρέα λυπάμαι πάρα πολύ.... Έχουμε ξαναμιλήσει, έχω ξαναπεί την ιστορία μου πολλές φορές (αποβολή 26η εβδομάδα πέρυσι τν Απρίλιο). Πέρασα 5 μήνες δύσκολους με κλάματα, διάθεση καμία, κρίσεις πανικού, νεύρα και άλλα πολλά...

Δεν ήθελα κανέναν ούτε τον άντρα μου... Μόνο το σκύλο μου ήθελα και ειλικρινά πιστεύω ότι ο μικρός μ έσωσε από την κατάθλιψη.

Επίσης έπεσα με ταμούτρα στη δουλειά. Έκανα ο,τι περνούσε από το χέρι μου για ν απασχολώ το μυαλό μου με τη δουλειά, ανέλαβα καινούργια καθήκοντα, έτρεχα όλη μέρα. Δεν πήγα διακοπές κ ευγνωμωνώ το Θεό γιατί δε θα μπορούσα να διαχειριστώ μια χαλαρή κατάσταση μόνη με τν άνδρα μου... Πήγα όμως επαγγελματικό ταξίδι το Σεπτέμβρη γεγονός που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ψυχολογία μου. Ήθελα να μαι μόνιμα απασχολημένη. Δε σου κρύβω επίσης ότι τους 3 πρώτους μήνες μόλις αδιαθετούσα έπεφτα σε χειρότερη κατάθλιψη... Ήξερα ότι δν έπρεπε να μείνω έγκυος πριν το 3 μηνο κ πριν ν κάνω τς απαραίτητες εξετάσεις αλλά ήθελα τόσο πολύ ένα παιδί....

 

Λίγο πριν του Αγ. Δημητρίου ήρθε το θετικό τεστ. Και μετά 9 μήνες άγχος αγωνία κλάματα. Εξετάσεις, κάθε βδομάδα έτρεχα στο γιατρό μου.. Κράταγα την ανάσα μου ώσπου ν ακούσω την καρδιά της... Μόλις με ακουμπούσε με τον υπέρηχο ρωτούσα αν ζει... Τρέλα!!!! Άρχισα να ηρεμώ μόλις την ένιωσα... Και ευτυχώς για μένα δε σταματούσε να κουνιέται γεγονός που με βοηθούσε να καταλαβαίνω ότι είναι εκεί.... Λίγες εβδομάδες πριν τη γέννα έλεγα στο γιατρό μου ότι δε θα τα καταφέρουμε και ότι θα βγει άρρωστη. Ο γιατρός μου, ο υπέροχος αυτός άνθρωπος με τον οποίο βιώσαμε την απώλεια αλλά και βήμα βήμα τη νέα εγκυμοσύνη πάντα εκεί να με ηρεμήσει και να νε συνεφέρει!!!! Σ αυτόν οφείλω πάρα πολλά... Σ αυτόν και στον άντρα μου που σεβάστηκε την ανάγκη μου για χώρο και χρόνο και με άφησε μόνη μου να σταθώ στα πόδια μου ήταν όμως δίπλα μου έτοιμος ν απλώσει το χέρι του όποτε το ζητούσα... Και κυρίως με ανέχτηκε όλον αυτόν τον καιρό (και συνεχίζει με την τρέλα που με δέρνει λόγω της λοχείας....)

 

Σήμερα έχω αγκαλιά την 42 ημερών κόρη μου. Κ όταν χαμογελά φωτίζεται η ζωή μου... Δεν θα ξεχάσω ποτέ το γιο μου, ήταν το πρώτο μου παιδί που ακομη κ αν δεν τα κατάφερε να έρθει φώτισε τη ζωή μας... Τον σκέφτομαι κάθε μέρα και παρακαλω την Παναγία να ναι καλά εκεί που είναι... Ποτέ δε θα το ξεχάσεις... Πάντα θα ναι στην ψυχούλα σου να σκέφτεσαι όμως ότι θα σου στείλει σύντομα το αδερφάκι του για να γεμίσει την αγκαλιά σου... Ζήσε μέχρι τέλους το πένθος σου εγώ έπιασα πάτο για τα δεδομένα μου αλλά μόνο τότε μπόρεσα κ συνειδητοποίησα τι συνέβαινε.

 

Στο πεζό αλλά ουσιαστικό κομμάτι... Ψάξε ό,τι ψάχνετε... Κάνε όσες εξετάσεις πρέπει μην αφήσεις τίποτα στην τύχη... Το γιο μου τν έχασα απο λανθάνουσα μορφή διαβήτη... Βρες γιατρούς που εμπιστεύεσαι κ ψάξτο!!!!

Ό,τι χρειαστείς μη διατάσεις στείλε μου κ πμ αν θέλεις....

να σου ζησει κοριτσι μου το αγγελουδι σου!! το παιδακι σου!!! με συγκινησες πολυ, αλλα και χαρηκα παρα πολυ!!! η παναγιτσα κοντα σας!!!:p

[voula71]

Τι μου θύμισες τώρα.... εγώ είχα μπει μετά την αποβολή κι έγραφα, έγραφα, έγραφα και διάβαζα όσα είχαν γράψει άλλες γυναικες που είχαν χάσει μωρά κι έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα... αυτό με λύτρωσε αρχικά, αλλιώς παίζει και να είχα σαλτάρει. Πήγα και σε ψυχοθεραπευτή, είχα ανάγκη να μου πουν πως όλα όσα βίωνα ήταν φυσιολογικά, εννοώ ότι έπρεπε να το ακούσω και από κάποιον ειδικό κι όχι μόνο από τους γύρω μου. Τελικά ναι, όλον αυτόν τον πόνο τον παίρνει πίσω μια νέα εγκυμοσύνη. Όταν είχα πάει για την απόξεση, η γυναικολόγος μου μου είπε "το επόμενο ραντεβού μας εδώ θα είναι για τοκετό, αυτό να το θυμάσαι" Εγώ βέβαια το ξέχασα και μου το θύμισε πάλι τη μέρα που πήγα να γεννήσω. Κι εκεί έκλαψα ξανά, αλλά ήταν από χαρά. Καλή μου, ο καθένας βρίσκει το δικό του τρόπο να το ξεπεράσει, πάντως βοηθάει το να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνη.

 

ΥΓ Να θυμηθείς να μου στείλεις ένα ΠΜ όταν κρατήσεις αγκαλιά το μωρό σου.

και εμεις εχουμε μιλησει ξανα! να σου ζησει!!! να ειναι γερο και δυνατο!!!