ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

[Little Monkey]

1)Πώς μιλάς με τόσο απόλυτο τρόπο για κάτι που δεν γνωρίζεις προσωπικά ή επαγγελματικά;;;;

Είναι πολύ σοβαρό και ευαίσθητο το θέμα για να το τραγικοποιούμε, προκειμένου να ισχυροποιήσουμε την άποψή μας...

Ίσα-ίσα που επειδή έχω προσωπική και επαγγελματική εμπειρία δεν εντυπωσιάζομαι τόσο εύκολα από μία ή δύο ή τρεις μεμονωμένες ιστορίες που διάβασα στο διαδίκτυο. Γιατί η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Και δεν προσπαθώ να ισχυροποιήσω την άποψή μου, η άποψή μου είναι αυτή που είναι και απλά την παραθέτω με επιχειρήματα. Δεν είσαι υποχρεωμένη να συμφωνήσεις.

 

Από πού προκύπτουν όσα (τραγικά! ) αναφέρεις για συνεχή περίθαλψη, πόνο και πρόωρο θάνατο; Ειδικά στην περίπτωση down;

Δεν μιλώ μόνο για την περίπτωση Down. Πήγαινε και διάβασε για το τι χρειάζονται τα παιδιά με μεσογειακή αναιμία, δυσχιδή ράχη, κυστική ίνωση, και μετά έλα να μου πεις ότι η ζωή τους δεν είναι δύσκολη, ότι δεν χρειάζονται συνεχή περίθαλψη, δεν νιώθουν πόνο και δεν αντιμετωπίζουν πρόωρο θάνατο.

 

Επίσεις ψάξε λίγο περισσότερο την περίπτωση Down και θα δεις ότι πολλά από αυτά τα παιδιά χρειάζονται συνεχή περίθαλψη και αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα όσο μεγαλώνουν, όχι μόνο ιατρικής αλλά και ψυχολογικής φύσεως. Όταν είναι μικρά είναι σχετικά εύκολα τα πράγματα, τουλάχιστον από ψυχολογικής πλευράς. Για να δεις όμως τι γίνεται στην εφηβεία και αργότερα.

 

Ωραία τα ελπιδοφόρα μηνύματα και καλό είναι να θυμόμαστε ότι η επιστήμη της ιατρικής συνεχώς δίνει λύσεις αλλά υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ μιας μεμονωμένης ιατρικής επιτυχίας και της πλήρους ίασης όλων των ασθενών.

 

Εχω πει σε αλλο ποςτ οτι απο τη στιγμη που η επιςτημη εχει περιθωριο λαθους, αυτοματα αφηνει χωρο και στα θαυματα!!

Σε τέτοια "θαύματα" όλοι πιστεύουν Λαΐδα....

[asana]

1)

 

Σου λέμε απλώς ότι υπάρχει μεγάλη ετερογένεια στην εκδήλωση συμπτωμάτων των διαφόρων νόσων.

Και σου λέμε επίσης ότι για ορισμένες νόσους βρισκόμαστε κοντά σε μια κάποια λύση. (Κι εγώ είχα διαβάσει για θεραπεία με βλαστοκύτταρα του υγιούς αδερφού που χορηγήθηκαν στον αδερφό του που έπασχε από δρεπανοκυτταρική αναιμία).

Υπάρχει λόγος που παρουσιάζεις τόσο απελπιστική την κατάσταση, την ώρα που η ΕΠΙΣΗΜΗ ιατρική επιστήμη δίνει ελπίδες;

 

Καλη χρονια σε ολους με αγαπη και ειρηνη!

 

Ελπιζω η παραθεση να βγει σωστη μια φορα!

Aimee (δεν απαντω εκ μερους της αλλης κοπελας στην οποια απευθυνεσαι, ας απαντησει μονη της για τον εαυτο της,)...μιλω γενικα .επειδη αυτο το εχω ρωτησει και εγω (μα τετοια ταυτιση ιδεων!) σε δεκαδες "επικριτικους"..και ."Αρνητες" που συναντω κατα καιρους.: συνηθως και μετα απο μια εκ βαθεων εξομολογηση απο πισω κρυβεται μια κρυφη (μετανιωμενη) εκτρωση η ενα τραυματικο γεγονος με αρρωστο παιδι στην οικογενεια...βεβαια παντα υπαρχουν και οι απλοι πεσιμιστες . Εγω, τετοιες απαντησεις εχω παρει μεχρι τωρα...βεβαια οσο ζω..μαθαινω...

[asana]

Και κατι τελευταιο.......

τα ψυχολογικα προβληματα που αντιμετωπιζουν ΟΛΟΙ οι χρονιοι ασθενεις και τα ΑμεΑ ειναι αποτελεσμα της δικης μας αλληλεπιδρασης μαζι τους.Η σταση μας απεναντι τους επηρεαζει τη δικια τους απεναντι στη ζωη τους, στον εαυτο τους, στην κατασταση τους.Αυτο νομιζω ειναι ευκολονοητο, δε χρειαζεται να επεκταθω..

 

Επειδη εχω εμπειρια με τετοια ατομα αλλα πρωτον : ο,τι και να λεει μια αγνωστη στο ιντερνετ μπορει να μη θεωρειται πιστευτο και δευτερον : δε θελω να το παιζω ξερολας γιατι δεν ειμαι....μηπως η συναναστροφη σας μαζι τους σας κανει να αποκτησετε ΔΙΚΗ ΣΑΣ εμπεριστατωμενη αποψη και να μη μενετε σε αυτα που ειδατε/διαβασατε/ακουσατε ...Ποιος ξερει? Μπορει να βιωσετε καταστασεις που θα σας κανουν να αναθεωρησετε πολλα για τη ζωη.

Θα χαρω να σας δω "στον αγωνα"

[alcyon]

- Από τη στιγμή που γεννηθεί ένα παιδί με κάποια τέτοια ιδιαιτερότητα (που ήδη τη γνωρίζουν από τον προγεννητικό έλεγχο), αρκετοί γονείς θα προσπαθήσουν να το στηρίξουν όσο μπορούν.

- Αν ένα υγιές παιδί βρεθεί σε τέτοια θέση (π.χ. προβλήματα στον τοκετό ή κάποιο ατύχημα), επίσης οι περισσότεροι γονείς θα το στηρίξουν όσο κρατάνε οι δυνάμεις τους (και συνήθως έχουν απεριόριστα αποθέματα).

Αυτό δε σημαίνει πως το ίδιο το παιδί δεν περνά ένα μαρτύριο.

 

Το θέμα είναι αν περνά από το χέρι του γονιού θα αποφάσιζε να το απαλλάξει από μια μαρτυρική ζωή (πριν καν γεννηθεί), εφόσον υπάρχει αυτή η δυνατότητα; Στη δεύτερη περίπτωση δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Στην πρώτη όμως την έχει.

 

Με το να επιλέγει ένας γονιός τη διακοπή κύησης ενός παιδιού με διάγνωση -προγεννετικά- κάποιας ανίατης ασθένειας, δε σημαίνει πως γυρνά την πλάτη στα παιδιά με προβλήματα. Ούτε άκαρδος είναι, ούτε λιγότερο ευαισθητοποιημένος. Θα έλεγα πως είναι συνειδητοποιημένος για τα προβλήματα που το ίδιο το παιδί θα συναντήσει.

 

Αν κάποιος γονιός μετρήσει τις δυνάμεις του και θέλει να φέρει ένα τέτοιο παιδί στον κόσμο, επίσης είναι συνειδητοποιημένος.

 

Οι διαφορετικές αποφάσεις δεν κάνουν κανέναν γονιό λιγότερο ευαισθητοποιημένο ή λιγότερο συνειδητοποιημένο ή περισσότερο εγωιστή. Και σαφώς δεν τον κάνουν δολοφόνο.

[Λαΐδα]

Οι διαφορετικές αποφάσεις δεν κάνουν κανέναν γονιό λιγότερο ευαισθητοποιημένο ή λιγότερο συνειδητοποιημένο ή περισσότερο εγωιστή. Και σαφώς δεν τον κάνουν δολοφόνο.

 

Αυτονοητο ειναι αυτο αλλα τουλαχιστον σε αυτο το θρεντ δεν κατηγορησε καποιος οσες επιλεγουν την διακοπη. Αντιθετως κατηγορηθηκε η μανα του Σπυρου που δεν επελεξε να μην τον γεννησει,

Το τι μπορει και το τι δεν μπορει η καθε μια η το τι μπορει να αντεξει ειναι υποκειμενικο θεμα....και το τι πιστευει καποιος ως ηθικο.

Προσωπικα ειναι σεβαστες και οι δυο περιοτωσεις ασχετα αν εγω υποστηριζω τη μια απο αυτες. Αλλα δεν ειναι δυνατον να καθομαι να τεκμηριωνω γιατι επελεξα να μην κανω εκτρωση... Αλλα ας ειναι

Επιλεγω να μην κανω εκτρωση λοιπον γιατι νιωθω οτι το παιδι στην κοιλια μου ειναι δωρο....θελω να ειναι γερο αλλα αν δεν ειναι δεν παυει να ειναι δωρο για εμενα γιατινειναι μια ανθρωπινη ζωη. Δεν εχει μικροτερη αξια η ζωη του αν δεν ειναι απολυτα υγιες....

Πως θα ζητουσα αλλωστε απο την κοινωνια να αποδεχτεια τους ανθρωπους με διανοητικα και κινητικα προβληματα οταν εγω θα προτιμουσα οι ανθρωποι αυτοι να μην υπαρχουν....

Επιλεγω να μην κανω εκτρωση επειδη δεν γνωρισα ποτε μανα να μετανιωσε που κρατησε το παιδακι που ειχε καποιο προβλημα.....απεναντιας....ολες νιωθουν απεραντη αγαπη και ευτυχια προσφεροντας τη ζωη τους σε αυτα τα παιδια.

Επιλεγω να μην κανω εκτρωση επειδη δεν μπορω να ξερω αν οι προγεννητικες εξετασεις ειναι σωστες, μια που ποτε δεν ειναι σιγουρο αυτο, και επειδη , αν ειναι σωστες, δεν ξερω πως θα εξελιχθει το προβλημα του παιδιου. Μπορει να ειναι σοβαρο...μπορει να καταφερουμε να το ξεπερασουμε....

Να σημειωσω εδω οτι πολλες ανωμαλιες που διαγιγνωσκονται στην εγκυμοσυνη ειναι τοσο σοβαρες που το εμβρυο δεν θα καταφερει να επιζησει εξω απο τη μητρα....οι λιγοτερο σοβαρες συνηθως εχουν καποια λυση...μπορει οχι αριστη λυση αλλα την καλυτερη ανθρωπινως δυνατον. Αυτο το ΄ανθρωπινως ΄ νιωθω οτι ειναι ευθυνη μου, με την καλη εννοια....Το επισημανω γιατι τελευταια οι ευθυνες κατηγοριοποιουται αρνητικα.

Επιλεγω να μην κανω εκτρωση επειδη αποφασισα πριν μεινω εγκυος οτι θελω να ειμαι μανα. Και για εμενα μανα ειναι συνεχης αγωνας και αγχος....και προσευχη....

Και τελος το επιλεγω γιατι εχω πιστη....γιατι δεν θεωρω οτι τη ζωη μου την οριζω 100·/. Γιατι για ολα πιστευω πως υπαρχει καποιος λογος.

Οι λογοι λοιπον δεν ειναι θρησκευτικοι και ηθικοι μονο....ειναι και ιατρικοι -επιςτημονικοι και κοινωνικοι.

Βεβαια αν προκειται φερνοντας σον κοσμο ενα τετοιο παιδακι να το παρατησω σε καποιο ιδρυμα, ισως να επελεγα να κανω εκτρωση....θεωρω χειροτερο κακο την εγκαταλειψη σε αυτη την περιπτωση....

[Aimee]

- ...

Το θέμα είναι αν περνά από το χέρι του γονιού θα αποφάσιζε να το απαλλάξει από μια μαρτυρική ζωή (πριν καν γεννηθεί), εφόσον υπάρχει αυτή η δυνατότητα; Στη δεύτερη περίπτωση δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Στην πρώτη όμως την έχει.

 

Με το να επιλέγει ένας γονιός τη διακοπή κύησης ενός παιδιού με διάγνωση -προγεννετικά- κάποιας ανίατης ασθένειας, δε σημαίνει πως γυρνά την πλάτη στα παιδιά με προβλήματα. Ούτε άκαρδος είναι, ούτε λιγότερο ευαισθητοποιημένος. Θα έλεγα πως είναι συνειδητοποιημένος για τα προβλήματα που το ίδιο το παιδί θα συναντήσει.

 

Αν κάποιος γονιός μετρήσει τις δυνάμεις του και θέλει να φέρει ένα τέτοιο παιδί στον κόσμο, επίσης είναι συνειδητοποιημένος.

 

Οι διαφορετικές αποφάσεις δεν κάνουν κανέναν γονιό λιγότερο ευαισθητοποιημένο ή λιγότερο συνειδητοποιημένο ή περισσότερο εγωιστή. Και σαφώς δεν τον κάνουν δολοφόνο.

 

 

Όσα γράφεις (φαίνεται να) έχουν αφετηρία ότι το παιδί θα έχει "μία μαρτυρική ζωή".

- Καταρχάς, χρησιμοποιείς ένα πολύ πολύ βαρύ χαρακτηρισμό: "μαρτυρική".

- Δεύτερον, τον χρησιμοποιείς για να συνοψίσεις τη ζωή ενός ανθρώπου. ΔΕΝ αναφέρεσαι σε στιγμές/περιστάσεις πόνου ή δυσκολίας αλλά ταυτίζεις μία ολόκληρη ζωή με το μαρτύριο. Δηλαδή, ζωή=μαρτύριο, κοινώς βίος αβίωτος.

- Τρίτον, παρουσιάζεις τη μαρτυρική ζωή όχι ως πιθανότητα αλλά ως ακλόνητη βεβαιότητα.

- Και τέλος, χρησιμοποιείς αυτήν την έκφραση τόσο γενικά και αδιάκριτα σαν να αναφέρεσαι σε όοολες τις περιπτώσεις με κάποια αναπηρία.

 

Μετά λες: "Αν κάποιος γονιός μετρήσει τις δυνάμεις του και θέλει να φέρει ένα τέτοιο παιδί στον κόσμο, επίσης είναι συνειδητοποιημένος."

Τι εννοείς;;;

 

Αν ένας γονιός ήταν συνειδητοποιημένος ότι η ζωή του αγέννητου παιδιού του θα είναι μία κόλαση διαρκείας, θα το γεννούσε;

Αν ένας γονιός ήταν συνειδητοποιημένος ότι η ύπαρξη του παιδιού του θα περιστρεφόταν γύρω από τον πόνο και θα καθοριζόταν από το μαρτύριο, θα το έφερνε στη ζωή;

Αν ένας γονιός ήταν συνειδητοποιημένος ότι το παιδί του δεν θα γευόταν καμία χαρά της ζωής, και άρα ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΣΕ, για ποιον λόγο να το γεννήσει τελικά;

 

Όμως, νομίζω ότι το αντίθετο ισχύει. Οι γονείς αυτοί γεννούν το παιδί τους όντας συνειδητοποιημένοι ότι η ΖΩΗ έχει χώρο και για το παιδί τους και ότι το παιδί τους έχει και το δικαίωμα και τη δυνατότητα να απολαύσει τις χαρές της.

Κοινώς, γεννούν το παιδί τους για να ΖΗΣΕΙ (έστω με κάποιες δυσκολίες στην καθημερινότητα ή και με περιόδους πόνου) και όχι για να αργοπεθαίνει κάθε μέρα.

 

 

Έχω ξαναγράψει ότι ο καθένας πρέπει να επιλέγει τη λύση που θεωρεί λιγότερο οδυνηρή. Ευτυχώς που υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής!

 

Από εκεί και πέρα όμως, το να "τσουβαλιάζουμε" όλες τις περιπτώσεις προβλημάτων και να τις συνοδεύουμε με βαρύγδουπες εκφράσεις (του τύπου μαρτύριο, αλυσοδεμένοι στα κρεβάτια, οδυνηρή ζωή κλπ.) ηχεί -στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον- ως ρατσισμός.

Ποιος δικαιούται να πει σε μια μάνα ή στο παιδί της, που είναι τυφλό ή κωφό ή έχει σύνδρομο DOWN ή δεν ξέρω τι άλλο, ότι η ζωή του είναι μαρτύριο; Πώς άραγε μπορούν να αισθάνονται αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους ότι ακούν ότι -κατά την άποψη ορισμένων- τίποτα καλό δεν τα περιμένει στη ζωή (μετάφραση: σε καμία χαρά δεν έχουν δικαίωμα).

 

Χρησιμοποιώ τη λέξη "ρατσισμός" απολύτως συνειδητά. Όχι για να χαρακτηρίσω οποιονδήποτε συνομιλητή αλλά για να τονίσω το μέγεθος της προκατάληψης που -χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε- μας βαραίνει.

 

Ο Πάμπλο Πινέδα αναφέρεται σε μια τέτοια προκατάληψη, η οποία έχει ως συνέπεια τη στέρηση των ανθρώπων "που νοσούν" από θεμελιώδη δικαιώματά τους. Και η στέρηση αυτή προέρχεται όχι από τα γονίδια αλλά από την ίδια την κοινωνία:

 

http://news247.gr/eidiseis/kosmos/pamplo_pineda_h_synenteyksh_toy_prwtoy_daskaloy_me_sundromo_down.2035999.html

 

WELT ONLINE: Η ταινία, που είχε τη ζωή σας ως έμπνευση, είχε ρομαντικά στοιχεία (στιγμές). Ονειρεύεστε να κάνετε τη δική σας οικογένεια;

Πινέδα: Αυτό είναι δύσκολο. Η λογοτεχνία για το σύνδρομο Down στρέφεται κυρίως γύρω από τη γενετική, την αντίληψη ή τη συμπεριφορά. Ποτέ δεν συζητιέται η συμπάθεια μεταξύ ανθρώπων με σύνδρομο Down. Σ’ αυτό ακριβώς φαίνεται η μεγάλη δύναμη της ηθικής.

Στην Ισπανία, μετά από 40 χρόνια δικτατορίας του Φράνκο και με μια σταθερά διαμαρτυρόμενη καθολική εκκλησία, αυτό αποτελεί θέμα ταμπού. Είναι δύσκολο να μιλήσεις για σεξ. Πρέπει τελικά κανείς να διαχωρίσει την ηθική από την πράξη. Μερικά Μέσα έχουν μια σχεδόν άρρωστη απληστία να δημιουργούν εντυπώσεις (να προκαλούν). Αρνήθηκα μια πρόσκληση για συμμετοχή σε ένα talk show, που ονομάζεται "La Noria" όπου το θέμα θα ήταν σχετικό με Σεξ και Αναπηρία.

Μου ήταν αδύνατο να πάω, είναι πολύ προκλητικό και μόνο για δημιουργία εντυπώσεων. Αυτό είναι ένα ιδιωτικό, ακανθώδες θέμα, ακόμα και κάποιοι φίλοι μου με απέτρεψαν από το να συμμετέχω. Και οι άνθρωποι της τηλεόρασης έμειναν άναυδοι μετά την άρνησή μου.

[Dionysia]

Καλή Χρονιά σε όλους!

 

asana μου πολύ επιθετικότητα νομίζω χωρίς λόγο. Δεν γνωρίζω πολλά αλλά προτιμώ να βαδίζω στην ζωή μου με αυτά που γνωρίζω και αυτά που δυστυχώς νομίζω ότι γνωρίζω και δεν σου κρύβω ότι τρέμω μην έρθουν τα χειρότερα.

Δεν θα αναφερθώ με λεπτομέρεια στις διάφορες απαντήσεις-ερωτήσεις που έθεσες για τις οποίες είμαι σίγουρη ότι δεν είχες κακή πρόθεση αλλά θα σου πω ότι δεν έχει τελικά σημασία το τι κάνω εγώ στην ζωή μου με λεπτομέρειες αλλά το γεγονός ότι τελικά διαφωνούμε και η διαφωνία ή οποιαδήποτε διαφοροποίση θα πρέπει να είναι τουλάχιστον στο συγκεκριμένο θέμα αποδεκτή.

 

Η υπιότερη προσέγγιση σε αυτά τα θέματα νομίζω ότι θα έκανε ανθρώπους με διαφορετική άποψη να δουν ορισμένα θέματα διαφορετικά.

 

Καλή συνέχεια σε όλους.

[alcyon]

Όσα γράφεις (φαίνεται να) έχουν αφετηρία ότι το παιδί θα έχει "μία μαρτυρική ζωή".

Ναι. Αναφέρομαι σε αυτές τις "βαριές" περιπτώσεις.

 

Δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Μιλάω για τις δύσκολες-μαρτυρικές. Έχω δει τέτοιες από κοντά και ειλικρινά αν υπήρχε δυνατότητα άλλη, εγώ θα την είχα επιλέξει.

 

Για ποια χαρά μιλάς; Δωμάτιο 2 επί 2. Δεμένο σε κρεβάτι. Παρατήρηση πίσω από μία τζαμαρία-τοίχο. Κραυγές άναρθρες. Πότε να σηκώνεται, πότε να λουφάζει. Να τρώει αλεσμένο, όχι συνειδητά αλλά περισσότερο επειδή του το χώνουν στο στόμα.

 

Τι λέμε τώρα...

- Καταρχάς, χρησιμοποιείς ένα πολύ πολύ βαρύ χαρακτηρισμό: "μαρτυρική".

- Δεύτερον, τον χρησιμοποιείς για να συνοψίσεις τη ζωή ενός ανθρώπου. ΔΕΝ αναφέρεσαι σε στιγμές/περιστάσεις πόνου ή δυσκολίας αλλά ταυτίζεις μία ολόκληρη ζωή με το μαρτύριο. Δηλαδή, ζωή=μαρτύριο, κοινώς βίος αβίωτος.

Βρες μου εσύ στην περίπτωση που λέω, κάτι που να σου δείχνει πως το παιδί αντιλαμβάνεται τη ζωή και έχει έστω και μία στιγμή καλή... και μετά, ειλικρινά... το συζητάμε.

 

Αν καλή ζωή θεωρούνται οι στιγμές που βρίσκεται σε σχετική "ηρεμία" και μόνο αναπνέει... ;; Ειλικρινά... δε μπορώ να το δω.

- Τρίτον, παρουσιάζεις τη μαρτυρική ζωή όχι ως πιθανότητα αλλά ως ακλόνητη βεβαιότητα.

Όταν οι πιθανότητες είναι πολύ μεγάλες, δε μου αρέσει να προκαλώ την τύχη. Ειδικά όταν οι μεγάλες πιθανότητες βασίζονται σε εξετάσεις DNA, τότε τα πράγματα παίρνουν έναν πιο βέβαιο τόνο.

 

Και δε μιλάω για περιπτώσεις που άκουσα, μου είπαν, κτλ (=εκεί ο καθένας τη στολίζει όπως θέλει και έχει τη δυνατότητα αν θέλει να φτιάξει "θαύματα" χωρίς κόστος).

Μιλάω για περιπτώσεις που είδα/γνωρίζω εγώ προσωπικά και περιορίζομαι σε αυτές.

[Για να μην παρεξηγηθώ: Δε λέω πως οι άλλες συμφορουμίτισσες μιλάνε με βάση τις φήμες, σε καμία περίπτωση].

 

- Και τέλος, χρησιμοποιείς αυτήν την έκφραση τόσο γενικά και αδιάκριτα σαν να αναφέρεσαι σε όοολες τις περιπτώσεις με κάποια αναπηρία.

Όχι βέβαια. Αναφέρομαι μόνο στις πολύ βαριές περιπτώσεις.

 

Κάποιες μίλησαν για μανάδες-"δολοφόνους" που διαπράττουν φόνους. Εκεί είναι η ένστασή μου. Πως σε βαριές περιπτώσεις... με τι καρδιά τις κατηγορούν; (σημειωτέον για κάτι που η πολιτεία το επιτρέπει!)

 

 

Μετά λες: "Αν κάποιος γονιός μετρήσει τις δυνάμεις του και θέλει να φέρει ένα τέτοιο παιδί στον κόσμο, επίσης είναι συνειδητοποιημένος."

Τι εννοείς;;;

 

Αν ένας γονιός ήταν συνειδητοποιημένος ότι η ζωή του αγέννητου παιδιού του θα είναι μία κόλαση διαρκείας, θα το γεννούσε;

Απ' ότι φαίνεται από ορισμένες απαντήσεις ναι. Όταν κάποιος τσουβαλιάζει τη διακοπή κύησης σε κάθε περίπτωση και τη θεωρεί "φόνο", μας δίνει να καταλάβουμε πως ό,τι κι αν του τύχαινε θα το γεννούσε, όσο βαριά περίπτωση κι αν είναι.

Αν ένας γονιός ήταν συνειδητοποιημένος ότι η ύπαρξη του παιδιού του θα περιστρεφόταν γύρω από τον πόνο και θα καθοριζόταν από το μαρτύριο, θα το έφερνε στη ζωή;

Αν ένας γονιός ήταν συνειδητοποιημένος ότι το παιδί του δεν θα γευόταν καμία χαρά της ζωής, και άρα ΔΕΝ ΘΑ ΖΟΥΣΕ, για ποιον λόγο να το γεννήσει τελικά;

Έλα μου, ντε...

Όμως, νομίζω ότι το αντίθετο ισχύει. Οι γονείς αυτοί γεννούν το παιδί τους όντας συνειδητοποιημένοι ότι η ΖΩΗ έχει χώρο και για το παιδί τους και ότι το παιδί τους έχει και το δικαίωμα και τη δυνατότητα να απολαύσει τις χαρές της.

Κοινώς, γεννούν το παιδί τους για να ΖΗΣΕΙ (έστω με κάποιες δυσκολίες στην καθημερινότητα ή και με περιόδους πόνου) και όχι για να αργοπεθαίνει κάθε μέρα.

Κάποιες το γεννούν με την προσμονή να γίνει ένα θαύμα. Αρκετές δε γνωρίζουν καν τι τους περιμένει. Εδώ υγιές είναι ένα παιδί και τα βρίσκουμε ζόρικα. Εκεί, (σε παιδιά που δεν είναι υγιή) τα πράγματα παίρνουν ένα τελείως άλλο ρυθμό. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Το παιδί... τι ζωή θα έχει; (θυμίζω, μιλάω για βαριές περιπτώσεις!)

 

Κάποιες υποπτεύονται τι θα συναντήσουν και παρόλα αυτά το φέρνουν στον κόσμο. Δικαίωμά τους. Ποιος να τους το αρνηθεί; Σαφώς είναι συνειδητοποιημένοι εφόσον ξέρουν γιατί το κάνουν.

 

 

Έχω ξαναγράψει ότι ο καθένας πρέπει να επιλέγει τη λύση που θεωρεί λιγότερο οδυνηρή. Ευτυχώς που υπάρχει το δικαίωμα της επιλογής!

Αυτό λέω κι εγώ. Υπάρχει το δικαίωμα επιλογής. Και δεν υπάρχει "καλή" και "κακή" επιλογή. Και στις δύο περιπτώσεις σταθμίζει κανείς τα -συγκεκριμένα- δεδομένα και αποφασίζει χωρίς τύψεις για ό,τι νομίζει καλύτερο. Με στενοχώρια ναι, αλλά οι τύψεις δε χρειάζονται. Και φυσικά δε χρειάζονται οι χαρακτηρισμοί "εγωιστής" (είτε επειδή το κράτησε, είτε γιατί το σταμάτησε), ούτε "δολοφόνος" κτλ.

 

 

Από εκεί και πέρα όμως, το να "τσουβαλιάζουμε" όλες τις περιπτώσεις προβλημάτων και να τις συνοδεύουμε με βαρύγδουπες εκφράσεις (του τύπου μαρτύριο, αλυσοδεμένοι στα κρεβάτια, οδυνηρή ζωή κλπ.) ηχεί -στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον- ως ρατσισμός.

Συμφωνώ, απόλυτα.

Υποθέτω πως αυτό το λες επειδή έγινε η αρχική παρανόηση. Ξαναλέω πως αναφερόμουν στις βαριές περιπτώσεις (στις άλλες, κατά περίπτωση).

 

Π.χ. δε θεωρώ "άρρωστο" ένα τυφλό παιδί. Έχω φίλη τυφλή, η οποία ζει αξιοπρεπέστατα έχει τελειώσει δύο πτυχία και μεταπτυχιακό και η οποία αυτή τη στιγμή εργάζεται σε καλή δουλειά. Και μη νομίζετε πως είναι από καμία ισχυρά οικονομική οικογένεια. Ίσα ίσα, γονείς από Αλβανία, βιοπαλαιστές.

 

Κάθε επιλογή σεβαστή. Δεν υπάρχει "καλή" και "κακή". Να μην επαναλαμβάνομαι όμως. Τα έχω αναφέρει παραπάνω σε άλλα ποστ.

[Λαΐδα]

Κάποιες μίλησαν για μανάδες-"δολοφόνους" που διαπράττουν φόνους. Εκεί είναι η ένστασή μου. Πως σε βαριές περιπτώσεις... με τι καρδιά τις κατηγορούν; (σημειωτέον για κάτι που η πολιτεία το επιτρέπει!)

 

.

 

συμφωνω σε αυτό....αλλα ποσες δεν κανουν εκτρωση μετα από τη συγκεκριμενη εβδομαδα που το επιτρεπει η πολιτεια??

Για εμενα, αν δεν είναι ηθικο το θεμα, θα πρεπει να γινεται ο ελεγχος το συντομοτερο δυνατον, όπως στον τροφοβλαστη ας πουμε και όχι στην αμνιο, ούτως ώστε να τερματίζεται η εγκυμοσυνη ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΣ.

[manefi]

1. 
   
2. Καλησπέρα σε όλους και όλες. Τα τελευταία 8 χρόνια εργαζόμουν ως κοινωνική λειτουργός στην Ειδική Αγωγή. Η δουλειά μου αφορούσε κυρίως την συμβουλευτική γονέων παιδιών με ειδικές ανάγκες και μαθησιακές δυσκολίες. Ως εκ τούτου θα ήθελα κι εγώ να καταθέσω στην συζήτηση την επαγγελματική εμπειρία μου αρχικά, αλλα και την προσωπική μου άποψη. Σε ότι αφορά τους γονείς παδιών με ειδικές ανάγκες τους οποίους εγώ γνώρισα στο επαγγελματυικό μου περιβάλλον και με τους οποίους εργάστηκα, , η αλήθεια είναι οτι ελάχιστοι επέλεξαν να φέρουν στον κόσμο παιδάκια τα οποία γνώριζαν από την περίδο της κύησης οτι πιθανόν θα αντιμετώπιζαν μελλοντικά προβλήματα υγείας. Η πλειονότητα των παιδιών με ειδικές ανάγκες αφορούσε παιδάκια στα οποία προκλήθηκαν σωματικά/διανοητικά προβλήματα είτε κατά την διάρκεια του τοκετού λόγω μη αναμενόμενων επιπλοκών είτε λόγω ιατρικών λαθών, είτε λόγω ασθενειών στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Αυτό που συχνά συναντάται στις υπηρεσίες στις οποίες προσφεύγουν οι γονείς παιδιών με σωματικές-ψυχολογικές-διανοητικές “ιδιαιτερότητες στον ελλαδικό χωρο (ειδικά σχολεία, ΚΕΔΔΥ, ιδιωτικά θεραπευτήρια λογοθεραπευτών-εργοθεραπευτών-φυσιοθεραπευτών, και πολλές άλλες), είναι η συνεχής κούραση, η απελπισία, συναισθηματική “αποστράγγιση” όλης της οικογένειας γενικότερα.Παρατηρείται συχνά επίσης ο “παραγκωνισμός “ του φυσιολογικού “ παιδιού στις οικογένειες στις οποίες υπάρχουν αδέλφια λόγω της διαρκούς και συνεχούς ενασχόλησης με το παιδί που ασθενεί. Η ψυχολογική υποστήριξη τόσο των γονεών όσο και των αδελφών αν υπάρχουν, θεωρεείται απαραίτητη και ζωτικής σημασίας προκειμένου να διατηρούνται οι ισορροπίες. στην οικογένεια Σε πολλές οικογένειες τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά, με την έννοια οτι οι πιέσεις που ασκεί η καθημερινότητα με ένα άρρωστο παιδί μπορεί να είναι τόσο έντονες ώστε να οδηγήσουν τελικά στην αποξένωση των γονέων είτε μεταξύ τους είτεέιτε με τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας εφόσον υπάρχουν. Στην χειρότερη μπορεί να οδηγήσουν και στην οριστική δι'αλυση της οικογένειας. Ο πόνος , η θλίψη, η απογοήτευση , ο θυμός ήταν συναισθήματα που συθναντούσα σχεδόν καθημερινά σε αρκετούς γονείς άρρωστών παιδιών. Μιλάω για τις περιπτώσεις εκείνες, στις οποίες η ασθένεια και η ιδιαίτερότητα του παιδιού προέκυψε μετά την γέννησή του.Υπήρξαν ελάχιστες περιπτωσεις γονέων οι οποίοι συνειδητά επέλεξαν να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο γνωρίζοντας απο πρίν οτι θα φέρει κάποιο νόσημα.Υπήρξαν και υπαρχουν ωστόσο και περιπτωσεις γονεών παιδιών με βαριές αναπηρίες στις οπίες οι γονε΄ςι είναι ενωμένοι, δυνατοί, ελπίζουν για μια έστω υποτυπώδη βελτίωση.,οικογένεις στις οποίες γενικότερα τα πράγματα εξελίσσονται καλά, ωστόσο οι γονείς ζούν με ένα διαρκές άγχος:....τι θα γίνει εαν πάθουν κάτι οι ίδιοι????εαν και η δική τους υγεία βρεθεί σε κίνδυνο?Ή ακόμα χειρότερα φύγουν από την ζωή? Διότι τότε ποιος θα αναλάβει την ευθύνη για το άρρωστο παιδί και πού τελικά εκείνο θα καταλήξει?Με το τελευταίο μου σχόλιο-ερώτηση, έρχομαι να τονίσω ένα ζήτημα ουσιώδους σημασίας. Η αλήθεια είναι οτι στην Ελλάδα υπάρχουν Ελάχιστες δομές υπσοτήριξης παιδιών ΑΜΕΑ και των γονέων τους. . Θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό, προτού κάποιος γονιός λάβει την απόφαση να φέρει στον κόσμο ένα παδι με προβλήματα υγείας-σωματικά-ψυχολογικά-διανοητικά, πέρα από τις των θρηκευτικές του πεποιθήσεις ακι τους ηθικούς περιορσμούς που μπορεί να τον ταλαιπωρούν ή και να τον δεσμεύουν ακόμα- και παράλληλα με την προσωπική του θέση σε σχέση με την ικανότητά του να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της καθημερινότητας, θα πρέπει οπωσδήποτε να διερευνήσει τις δυνατότητες εξασφάλισης βασικών θεμελιωδών δικαιωμάτων τουα γέννητου ακόπμα παιδιού του. Αναφαίρετο δικαιώμα ΚΑΘΕ παιδιού αποτελεί η ανεμπόδιστη και απρόσκοπτη πρόσβασή του σε βασικούς και θεμελιώδεις τομείς για την όποια σωματική-πνευματική-ψυχολογική του εξέλιξη. Υγεία, εκπαίδευση, ευκαιρίες για κοινωνικότητα για αρχή. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω πόσο άσχημη είναι η κατάσταση για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες και τους γονείς τους για παράδειγμα στην Εκπαίδευση, ειδικά τα τελευταία χρόνια(εκεί εργαζόμουν). Πόσα παιδιά μένουν σπίτι τους και δεν εκπαιδεύονται σε βασικές; δεξιότητες είτε γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες δομές, είτε γιατί δεν υπάρχουν εκπαιδευτικοί,, τελικά γιατί δεν εδνιαφέρεται κανένας για αυτά. Πέραν τούτου, πόσα παιδιά με ειδικές ανάγκες ταλαιπωρούνται προκειμένου να απολαμβάνουν τα “αυτονόητα”, ιατρική φροντίδα, χρηματικά βοηθήματα,που εξασφαλίζουν μια συνέχεια” στις θεραπείες τους, ταποδοχή από συνομιλήκους ή από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον., Εν τέλει, θα ήθελα να πω πως έιμαστε (εδώ στην Ελλάδα) πολύ πίσω σε όλα. Στην αντιμετώπιση των “ιδιαίτερων” παιδιών, στην εξασφάλιση της ικανοποίσηςη των βασικών τους δικαιωμάτων . Οπότε ναι, λόγω όλων των παραπάνω εγώ προσωπικά δεν θα επέλεγα να φέρω ένα παιδί με προβλήματα υγείας στον κόσμο .Και ήμουν πολύ συνηδητοποιημένη στην απόφασή μου αυτή όταν έκανα πρίν 4 χ΄ρονια την εξέταση Β επιπέδου στην εγκυμοσύνη μου. Γνωρίζοντας την κατάσταση στην Ελλάδα “εκ των έσω” , λαμβάνοντας υπόψη τις τρέχουσες οικονομικές, κοινωνικές και κοινωνικές εξελίξεις στην ΄χωρα μου είμαι απόλυτη σε αυτό. Επει΄δή όμως από τα λεγόμενά μου αυτά προκύπτει για όλου ςεύλογα η απορία, ακόμα και σε άλλη χώρα να ζούσα θα επέλεγα το ίδιο (σε αυτό υπεισέρχονται προσωπικοί λόγοι, πιστεύω οτι δεν θα είχα τις αντοχές να ανταπεξέλθω στην καθημερινόητα με ένα αρρωστο παιδί). Όλοι γνωρίζουμε οτι η απόκτηση ενός παιδιού είναι μια εγωιστική πράξη. Η συνειδητή απόκτηση ενός παιδιού με προβλήματα υγείας αποτελεί για εμένα ακόμα πιο εγωιστική πράξη. Προσωπική μου άποψη καθαρά.
   
3. 
    
   !
   

[Λαΐδα]

manefi εχεις παιδια?? θα βγουμε εκτος θεματος βεβαια αλλα γιατι θεωρεις εγωιστικη πραξη τα παιδια σου?

[alcyon]

Υποθέτω πως το βάζει στη λογική ... "είναι δική μας ανάγκη να διαιωνίσουμε τα γονίδιά μας" ( ; ) ... Αλλιώς αν μας ενδιέφερε μόνο η αγάπη και η άνευ όρων προσφορά στους άλλους, θα μπορούσαμε ας πούμε να ξεκινήσουμε με υιοθεσία.

 

Υπόθεση κάνω. Κάπως έτσι το κατάλαβα εγώ.

 

 

 

Η τοποθέτησή της όμως με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό, σε πολλούς τομείς.

[ΑΝΝΑ24]

Αλήθεια είναι αυτό. Είναι η προσωπική, εγωιστική ανάγκη με την οποία μας έχει προμηθεύσει η φύση για να διασφαλιστεί η διαιώνιση του είδους.

[manefi]

!λαιδα καλησπέρα. Ναι εχω παιδιά, μια κόρη 4 ετών. Εαν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και ένιωθα μεγαλύτερη οικονομική ασφάλεια, και μπορούσα να παραμερίσω τον φοβο μου για την εγκυμοσύνη(είχα επιπλοκές στην 1η μου εγκυμοσύνη και η ηλικία μου είναι ελαφρως προχωρημενη) θα ήθελα και άλλο ένα παιδάκι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζω να θεωρώ την αποκτηση παιδιου εγωιστική πράξη, έχω την άίσθηση όμως ότι πιθανόν έχει παρερμηνευτεί η αίσθηση την οποία άφησα στις λέξεις "".Ξέρεις, μέχρι σήμερα έχω ακούσει πραγματικά ελάχιστες γυναίκες να ομολογούν ότι επιθυμούν ένα παιδί προκειμένου να τους δοθεί η ευκαιρία να του προσφέρουν όσα μπορούν ,να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες ώστε να μεγαλώσουν ένα άνθρωπο χωρίς συναισθηματικές ελλείψεις, να το μεγαλώσουν ως αυτόνομη προσωπικότητα, και όταν φτάσει η ώρα να το αφήσουν να ανοίξει τα φτερά του και να φύγει από κοντά τους. Αυτό που ακούω και βλεπω σε συστηματική βάση είναι γυναίκες κυρίως οι οποίες συνδέουν την απόκτηση παιδιού και οικογένειας με κοινωνική καταξίωση, συμμόρφωση

σε

'κοινωνικές επιταγές", αίσθηση ότι "η ολοκλήρωση της γυναίκας έρχεται μόνο μέσα από την τεκνοποίηση", συνεχές άγχος μετα τα 30 τους "να προλάβω γιατι αργότερα δεν θα μπορώ", χωρίς να αναλογίζονται αν ΕΚΕΙΝΕΣ μπορούν και θέλουν όντως να μπούν σε αυτή την διαδικασία.Πόσοι γονείς προχώρησαν σε απόκτηση παιδιών "προκειμένου να ΄σώσουν την σχέση τους", πόσοι προκειμένου να καλύψουν δικά τους εσωτερικά κενά, πόσοι για "μελλοντική ασφάλεια" ("ποιος θα με κοιτάξει στα γεράματα"), πόσοι από "βαρεμάρα" (.ναι, το έχω συναντήσει και αυτό). Είναι λίγοι εκείνοι που μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία απόλυτα συνειδητά , δηλαδή αποσυνδέοντας την απόφαση τους αυτή με ιδιοτελή κίνητρα και εσωτερικές ελλείψεις.. Εννοείται βέβαια πως ζούμε σε μια κοινωνία η όποία μας επιτάσσει συγκεκριμένα πρότυπα (γυναίκες οι οποίες είναι σύζυγοι και μητέρες σε συγκεκριμένες περιοχές γίνονται περισσότερο αποδεκτές από άλλες οι οποιες λαμβάνουν διαφορετικές αποφάσεις για την ζωή τους. Καλώς ή κακώς όμως, δεν γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι για να γίνουν γονείς. Να το πω και πιο "μπακαλίστικα: φέρνουμε παιδιά στην ζωή τα οποία γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι θα δοκιμαστούν , θα πονέσουν, θα ζοριστούν μέχρι να προσδιορίσουν τις επιλογές τους και να βρούν την τελική τους θέση στον κόσμο αυτό. Ακόμα και αυτό δεν μας κάνει από μια άποψη εγωιστές? Νομίζω κατάλαβες το πνεύμα μου.

 

1. 
   

[manefi]

1. 
   alcyon και anna 24 με καλύψατε...Ναι , εγω προσωπικά εάν δυσκολευόμουν με την απόκτηση του ΔΙΚΟΥ μου παιδιού μάλλον δύσκολα θα έπαιρνα απόφαση για υιοθεσία.. Θα εξαντλούσα τουλάχιστον κάθε δυνατή πιθανόητα προηγουμένως...Και ναι, σαφώς η διασφάλιση της διαιώνισης του είδους διαδραματίζει τον σημαντικό της ρόλο στις αποφάσεις μας...Άλλο όμως έιναι να κληθώ να φροντίσω το παιδί μου αν αρρωστήσει, θα τρέχω και θα δώσω την ζωή μου γιαυτό, και άλλο να αποφασίσω να το φέρω άρρωστο στον κόσμο... Συνειδητά εννοώ...Η προσωπική βούληση και επιλογή εδώ είναι που κάνουν την διαφορά..., ΑΝ είχα 2 παιδάκια υγιή και αρρώσταινε το ένα, από τις καταστασεις ΘΑ αναγκαζόμουν να παραμελησω για όσο χρειαζόταν το αδερφάκι του... Στην περίπ[τωση όμως που επιλέγω να ΄φερω στον κόσμο ένα΄άρρωστο παιδί , θα ήταν σαν προαποφασίζω την παραμέληση του άλλου ή των άλλων μου παιδιών προκειμένου να του παρέχω την φροντίδα που θα χρειάζεται. Έχω το δικαίωμα να το κάνω αυτό? Έτσι το βλέπω εγώ.....
   

[Λαΐδα]

.Ξέρεις, μέχρι σήμερα έχω ακούσει πραγματικά ελάχιστες γυναίκες να ομολογούν ότι επιθυμούν ένα παιδί προκειμένου να τους δοθεί η ευκαιρία να του προσφέρουν όσα μπορούν ,να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες ώστε να μεγαλώσουν ένα άνθρωπο χωρίς συναισθηματικές ελλείψεις, να το μεγαλώσουν ως αυτόνομη προσωπικότητα, και όταν φτάσει η ώρα να το αφήσουν να ανοίξει τα φτερά του και να φύγει από κοντά τους.

αυτο ακριβως εχω στο μυαλο μου ως μαμα... Και τωρα και τοτε που αποφασισα να κανω παιδι. Ισως για αυτο δε μπορω να δεχτω το εγωιστικο μερος της πραξης.

Για εμενα δεν ειναι αναγκη η μητροτητα ουτε μεσο καταξιωσης και επιβεβαιωσης. Ολα αυτα εχουν καλυφτει απο αλλους τομεις της ζωης μου.

Να σου ζησει το παιδακι σου, να το βλεπεις παντα ΓΕΡΟ!

 

Κατα τα αλλα, εχουμε αυμφωνησει ολες νομιζω οτι αλλα αντεχει η καθε μια και αλλα θεωρει σωστα. Οπως σε ολα τα θεματα.

 

Ισως τελικα διαφωνουμε επειδη εξαρχης εχουμε διαφορετικα συναισθηματα και ιδεες οσον αφορα το κινητρο για μα κανουμε τα παιδακια μας.

[Ελένη6]

!λαιδα καλησπέρα. Ναι εχω παιδιά, μια κόρη 4 ετών. Εαν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές και ένιωθα μεγαλύτερη οικονομική ασφάλεια, και μπορούσα να παραμερίσω τον φοβο μου για την εγκυμοσύνη(είχα επιπλοκές στην 1η μου εγκυμοσύνη και η ηλικία μου είναι ελαφρως προχωρημενη) θα ήθελα και άλλο ένα παιδάκι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζω να θεωρώ την αποκτηση παιδιου εγωιστική πράξη, έχω την άίσθηση όμως ότι πιθανόν έχει παρερμηνευτεί η αίσθηση την οποία άφησα στις λέξεις "".Ξέρεις, μέχρι σήμερα έχω ακούσει πραγματικά ελάχιστες γυναίκες να ομολογούν ότι επιθυμούν ένα παιδί προκειμένου να τους δοθεί η ευκαιρία να του προσφέρουν όσα μπορούν ,να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες ώστε να μεγαλώσουν ένα άνθρωπο χωρίς συναισθηματικές ελλείψεις, να το μεγαλώσουν ως αυτόνομη προσωπικότητα, και όταν φτάσει η ώρα να το αφήσουν να ανοίξει τα φτερά του και να φύγει από κοντά τους. Αυτό που ακούω και βλεπω σε συστηματική βάση είναι γυναίκες κυρίως οι οποίες συνδέουν την απόκτηση παιδιού και οικογένειας με κοινωνική καταξίωση, συμμόρφωση

σε

'κοινωνικές επιταγές", αίσθηση ότι "η ολοκλήρωση της γυναίκας έρχεται μόνο μέσα από την τεκνοποίηση", συνεχές άγχος μετα τα 30 τους "να προλάβω γιατι αργότερα δεν θα μπορώ", χωρίς να αναλογίζονται αν ΕΚΕΙΝΕΣ μπορούν και θέλουν όντως να μπούν σε αυτή την διαδικασία.Πόσοι γονείς προχώρησαν σε απόκτηση παιδιών "προκειμένου να ΄σώσουν την σχέση τους", πόσοι προκειμένου να καλύψουν δικά τους εσωτερικά κενά, πόσοι για "μελλοντική ασφάλεια" ("ποιος θα με κοιτάξει στα γεράματα"), πόσοι από "βαρεμάρα" (.ναι, το έχω συναντήσει και αυτό). Είναι λίγοι εκείνοι που μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία απόλυτα συνειδητά , δηλαδή αποσυνδέοντας την απόφαση τους αυτή με ιδιοτελή κίνητρα και εσωτερικές ελλείψεις.. Εννοείται βέβαια πως ζούμε σε μια κοινωνία η όποία μας επιτάσσει συγκεκριμένα πρότυπα (γυναίκες οι οποίες είναι σύζυγοι και μητέρες σε συγκεκριμένες περιοχές γίνονται περισσότερο αποδεκτές από άλλες οι οποιες λαμβάνουν διαφορετικές αποφάσεις για την ζωή τους. Καλώς ή κακώς όμως, δεν γεννήθηκαν όλοι οι άνθρωποι για να γίνουν γονείς. Να το πω και πιο "μπακαλίστικα: φέρνουμε παιδιά στην ζωή τα οποία γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι θα δοκιμαστούν , θα πονέσουν, θα ζοριστούν μέχρι να προσδιορίσουν τις επιλογές τους και να βρούν την τελική τους θέση στον κόσμο αυτό. Ακόμα και αυτό δεν μας κάνει από μια άποψη εγωιστές? Νομίζω κατάλαβες το πνεύμα μου.

 

1. 
   

 

Συμφωνω απολυτα και προσθετω πως θεωρω εξισου εγωιστικο το να φερω ενα παιδι στον κοσμο με οποιαδηποτε απο τις σοβαρες αρρωστειες που προαναφερθηκαν,και να λεω πως οταν φυγω απο τη ζωη θα αναλαβουν τα αδερφια του..Ποσο μα ποσο ΛΑΘΟΣ αποψη ειναι αυτη!!Ειναι επιλογη του καθενος το τι θα αποφασισει για τον εαυτο του,δεν εχει το δικαιωμα ομως ΚΑΝΕΝΑΣ γονιος να καταδικαζει και τα υπολοιπα παιδια του να μην ζησουν για να αφιερωθουν στο αρρωστο παιδι.Εννοειται οτι τα αδερφια πρεπει να αγαπιουνται,οχι ομως να ζουν συμφωνα με τη ζωη που επελεξαν οι γονεις να ζησουν γιατι εχουν δικη τους ζωη!

[Χαρά-Μαρία]

Τοσες ανακριβειες σε κανενα αλλο θεμα δεν εχω διαβασει αυτο ξερω εγω, τι οτι η αμνιο βγαζει παντα ακριβως διαγνωση, τι, τι.......ναι manefi, για να καταξιωθει κοινωνικα και γιατι βαριεται το κραταει η μανα το παιδι με πιθανη αναπηρια!!!!! Ποσο εγωιστρια μπορει να ειναι!!! Και ναι η πλειοψηφια των γυναικων γενναει γιατι ΔΕΝ θελει να προσφερει στα παιδια του!

[pax]

1. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν συνεχίζω να θεωρώ την αποκτηση παιδιου εγωιστική πράξη, έχω την άίσθηση όμως ότι πιθανόν έχει παρερμηνευτεί η αίσθηση την οποία άφησα στις λέξεις "".Ξέρεις, μέχρι σήμερα έχω ακούσει πραγματικά ελάχιστες γυναίκες να ομολογούν ότι επιθυμούν ένα παιδί προκειμένου να τους δοθεί η ευκαιρία να του προσφέρουν όσα μπορούν ,να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν τις συνθήκες εκείνες ώστε να μεγαλώσουν ένα άνθρωπο χωρίς συναισθηματικές ελλείψεις, να το μεγαλώσουν ως αυτόνομη προσωπικότητα, και όταν φτάσει η ώρα να το αφήσουν να ανοίξει τα φτερά του και να φύγει από κοντά τους.

   
   

   Προσωπικά θεωρώ εγωισμό, ή μάλλον για την ακρίβεια ναρκισσισμό, να δίνεις υπερβολική σημασία σ΄αυτά που μπορείς να προσφέρεις ως γονιός. Ναι, η σημασία του γονιού είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά φέρνεις στον κόσμο (ή υιοθετείς) μια αυτόνομη προσωπικότητα. Δεν είναι όλα στο χέρι μας, ευτυχώς. Γι΄αυτό χαίρομαι που γνώρισες ελάχιστες γυναίκες που

   ομολογούν ότι επιθυμούν ένα παιδί προκειμένου να τους δοθεί η ευκαιρία να του προσφέρουν όσα μπορούν

[Ελένη6]

Προσωπικά θεωρώ εγωισμό, ή μάλλον για την ακρίβεια ναρκισσισμό, να δίνεις υπερβολική σημασία σ΄αυτά που μπορείς να προσφέρεις ως γονιός. Ναι, η σημασία του γονιού είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά φέρνεις στον κόσμο (ή υιοθετείς) μια αυτόνομη προσωπικότητα. Δεν είναι όλα στο χέρι μας, ευτυχώς.

 

ΦΥΣΙΚΑ και τα παιδια μας ειναι αυτονομες προσωπικοτητες,αλλα απο μια ηλικια και μετα!Ενα νεογνο δεν μπορει να ειναι αυτονομο,ειναι η προεκταση της μητερας του -οποια και να ειναι αυτη,φυσικη και μη- και εξαρταται απολυτα απο εκεινη.Οποτε εννοειται πως θα δωσεις σημασια σε αυτα που προσφερεις σε ενα πλασματακι που σε εχει απολυτη αναγκη,εννοειται οχι απο ναρκισσισμο,αλλα απο απεραντη αγαπη!Παρεπιπτοντως ο Ναρκισσος ηταν ωραιοπαθης...καμια σχεση με το θεμα μας...

[manefi]

Αγαπητή μου Χαρά –Μαρία νομίζω πως παρανόησες κάτι βασικό από αυτά που έγραψα. Βγήκα λίγο εκτός θέματος η αλήθεια είναι, ωστόσο όταν μιλούσα για κοινωνική καταξίωση και αποδοχή ως βασικά κίνητρα για την απόκτηση παιδιού και δημιουργίας οικογένειας από αρκετές γυναίκες δεν εννοούσα την συνειδητή απόκτηση παιδιού με προβλήματα υγείας. Αναφερόμουν στην δημιουργία οικογένειας γενικότερα. Σε ότι αφορά την επιλογή γέννησης ενός παιδιού με προβλήματα υγείας κατέθεσα ολοκληρωμένα την προσωπική μου άποψη στο αρχικό μου ποστ, συνδέοντας την πεποίθησή μου αυτή με την επαγγελματική μου εμπειρία και τις υπάρχουσες κοινωνικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην χώρα μας. Ωστόσο ανέφερα ότι και σε άλλη χώρα να διέμενα με συνθήκες πολύ περισσότερο ευνοϊκές προκειμένου να είμαι σίγουρη ότι το παιδί μου θα απολάμβανε της προστασίας των βασικών του δικαιωμάτων σε όλους τους καίριους τομείς, πάλι στην ίδια απόφαση θα προχωρούσα εάν μου τύχαινε., καθαρά για προσωπικούς λόγους. Διότι θεωρώ ότι οι αντοχές μου είναι ελλιπείς προκειμένου συνειδητά να μπορέσω να προχωρήσω σε μια τέτοια επιλογή. (ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ σημαντικό ρόλο διαδραματίζει εδω και το είδος της ασθένειας καθώς και οι αναμενόμενες επιπλοκές στην ζωή του παιδιού, ας μη το ξεχνάμε αυτό).Ανέφερα ότι εν γένει θεωρώ την απόκτηση παιδιού εγωιστική πράξη εννοώντας βασικά αυτό που εξηγούν στα ποστ τους η alkyon και η anna 24. και αυτό προσπάθησα με λίγα λόγια αν εξηγήσω στα επόμενα ποστ μου . Ενδεχομένως να το γενίκευσα αρκετά και γιαυτό να παρεξηγήθηκε αυτό που έγραψα. Για να το προχωρήσω λίγο περισσότερο, θα έλεγα πως δεν αμφισβητώ το μεγαλείο και την διάθεση προσφοράς καθώς και την συνειδητή επιλογή μιας μητέρας οι και των δυο γονέων να επιλέξουν να φέρουν στην ζωή ένα παιδάκι με σωματικές-διανοητικές-ψυχολογικές ιδιαιτερότητες και να αφιερώσουν την δική τους ζωή στην φροντίδα του. Θέλει απίστευτο κουράγιο, θέλει αστείρευτη υπομονή, απίστευτη επιμονή, θέληση. Και πιστεύω ότι οι γονείς –οι μητέρες που προχωρούν σε αυτή την επιλογή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ πιστεύουν στην υπερπήδηση των όποιων εμποδίων προβάλλονται μπροστά τους από ειδικούς, συγγενείς, φίλους .Για τους προαναφερόμενους λόγους αυτοί οι γονείς έχουν τον απεριόριστο σεβασμό μου και σε κάποιες περιπτώσεις τον θαυμασμό μου. Ωστόσο όμως , εγώ προσωπικά καταλήγω να θεωρώ εγωιστική εν τέλει την επιλογή αυτή, διότι από εάν σημείο και μετά η ολοκληρωτική αφιέρωση των γονέων στο παιδί δεν θα είναι αρκετή για εκείνο. Μεγαλώνοντας δημιουργούνται νέες ανάγκες τις οποίες εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούν οι γονείς να καλύψουν..Θεωρώ εγωιστική λοιπόν την πεποίθηση που μπορεί να έχουν αυτοί οι γονείς ότι εκείνοι είναι και θα είναι «το α» και το ʽ»ω» στην ζωή του παιδιού τους εφόσον εκείνο πάντα θα είναι απόλυτα εξαρτώμενο από εκείνους.(μιλάω για περιπτώσεις σοβαρών προβλημάτων υγείας και βαριών αναπηριών).Αγαπητή pax, καταλαβαίνω τι εννοείς από το κομμάτι που απομόνωσες από τα λεγόμενά μου. Προφανώς όταν μιλάω για «γυναίκες οι οποίες επιθυμούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ότι μπορούν» δεν εννοώ τις υπερπροστατευτικές μανάδες οι οποίες δεν αφήνουν στα παιδιά τους να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, τα παραχαϊδεύουν, τρέχουν μονίμως από πίσω τους θεωρώντας έτσι ότι «τους προσφέρουν αυτά που μπορούν». Εννοώ τις ώριμες συνειδητοποιημένες γυναίκες οι οποίες έχουν αποσυνδέσει την επιβεβαίωσή τους ως γυναίκες και την κοινωνική καταξίωση από αυτή την επιλογή και. προχωρούν στην απόκτηση παιδιών μην περιμένοντας όλη τους η ζωή και η ύπαρξη να αποκτήσει νόημα μόνο με την δημιουργία οικογένειας. Το έγραψα κάπως γενικά είναι αλήθεια, ωστόσο το διευκρινίζω τώρα και νομίζω ότι είναι σαφές. Επίσης να διευκρινίσω ότι μάλλον συμφωνούμε και οι δυο σε ότι αφορά την μεγάλη σημασία που μπορεί να δίνουμε σε αυτά που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς διότι η διαμόρφωση ανεξάρτητων και αυτόνομων προσωπικοτήτων των παιδιών μας δεν είναι άμεσα εξαρτώμενη μόνο από εμάς τους γονείς, αλλά σαφώς και από άλλους παράγοντες μη ελεγχόμενους από εμάς.. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον καίρο ρόλο που διαδραματίζουν οι γονείς στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού τους από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Οι νευρώσεις, πολλές συναισθηματικές ελλείψεις που οδηγούν σε ψυχολογικές δυσκολίες στην εφηβεία ή και στην ενήλικη ζωή έχουν τις ρίζες τους στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού. Οπότε υπό αυτή την έννοια θεωρώ ότι μια γυναίκα η οποία έχει προχωρήσει συνειδητά στην δημιουργία οικογένειας μπορεί να ανταπεξέλθει πολύ καλύτερα στην κάλυψη των βασικών συναισθηματικών αναγκών του παιδιού της από την βρεφική του ηλικία ακόμα. Λάιδα σ ευχαριστώ πολύ , να χαίρεσαι κι εσύ τα παιδάκια σου (2 η 3 αγοράκια?από πολλά ποστ σου που έχω διαβάσει στο φόρουμ έτσι κατάλαβα). Σε ότι αφορά όλο το παραπάνω ποστ σου, συμφωνούμε σε όλα .

[pax]

ΦΥΣΙΚΑ και τα παιδια μας ειναι αυτονομες προσωπικοτητες,αλλα απο μια ηλικια και μετα!Ενα νεογνο δεν μπορει να ειναι αυτονομο,ειναι η προεκταση της μητερας του -οποια και να ειναι αυτη,φυσικη και μη- και εξαρταται απολυτα απο εκεινη.Οποτε εννοειται πως θα δωσεις σημασια σε αυτα που προσφερεις σε ενα πλασματακι που σε εχει απολυτη αναγκη,εννοειται οχι απο ναρκισσισμο,αλλα απο απεραντη αγαπη!Παρεπιπτοντως ο Ναρκισσος ηταν ωραιοπαθης...καμια σχεση με το θεμα μας...

 

Ο Νάρκισσος της μυθολογίας ήταν ωραιοπαθής, αλλά ο όρος ναρκισσισμός όπως χρησιμοποιείται στη σύγχρονη ψυχολογία έχει και παραέχει σχέση με το θέμα μας. Γκουγκλάρισέ το και θα καταλάβεις.

[Aimee]

Αγαπητή μου Χαρά –Μαρία νομίζω πως παρανόησες κάτι βασικό από αυτά που έγραψα. Βγήκα λίγο εκτός θέματος η αλήθεια είναι, ωστόσο όταν μιλούσα για κοινωνική καταξίωση και αποδοχή ως βασικά κίνητρα για την απόκτηση παιδιού και δημιουργίας οικογένειας από αρκετές γυναίκες δεν εννοούσα την συνειδητή απόκτηση παιδιού με προβλήματα υγείας. Αναφερόμουν στην δημιουργία οικογένειας γενικότερα. Σε ότι αφορά την επιλογή γέννησης ενός παιδιού με προβλήματα υγείας κατέθεσα ολοκληρωμένα την προσωπική μου άποψη στο αρχικό μου ποστ, συνδέοντας την πεποίθησή μου αυτή με την επαγγελματική μου εμπειρία και τις υπάρχουσες κοινωνικές πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην χώρα μας. Ωστόσο ανέφερα ότι και σε άλλη χώρα να διέμενα με συνθήκες πολύ περισσότερο ευνοϊκές προκειμένου να είμαι σίγουρη ότι το παιδί μου θα απολάμβανε της προστασίας των βασικών του δικαιωμάτων σε όλους τους καίριους τομείς, πάλι στην ίδια απόφαση θα προχωρούσα εάν μου τύχαινε., καθαρά για προσωπικούς λόγους. Διότι θεωρώ ότι οι αντοχές μου είναι ελλιπείς προκειμένου συνειδητά να μπορέσω να προχωρήσω σε μια τέτοια επιλογή. (ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ σημαντικό ρόλο διαδραματίζει εδω και το είδος της ασθένειας καθώς και οι αναμενόμενες επιπλοκές στην ζωή του παιδιού, ας μη το ξεχνάμε αυτό).Ανέφερα ότι εν γένει θεωρώ την απόκτηση παιδιού εγωιστική πράξη εννοώντας βασικά αυτό που εξηγούν στα ποστ τους η alkyon και η anna 24. και αυτό προσπάθησα με λίγα λόγια αν εξηγήσω στα επόμενα ποστ μου . Ενδεχομένως να το γενίκευσα αρκετά και γιαυτό να παρεξηγήθηκε αυτό που έγραψα. Για να το προχωρήσω λίγο περισσότερο, θα έλεγα πως δεν αμφισβητώ το μεγαλείο και την διάθεση προσφοράς καθώς και την συνειδητή επιλογή μιας μητέρας οι και των δυο γονέων να επιλέξουν να φέρουν στην ζωή ένα παιδάκι με σωματικές-διανοητικές-ψυχολογικές ιδιαιτερότητες και να αφιερώσουν την δική τους ζωή στην φροντίδα του. Θέλει απίστευτο κουράγιο, θέλει αστείρευτη υπομονή, απίστευτη επιμονή, θέληση. Και πιστεύω ότι οι γονείς –οι μητέρες που προχωρούν σε αυτή την επιλογή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ πιστεύουν στην υπερπήδηση των όποιων εμποδίων προβάλλονται μπροστά τους από ειδικούς, συγγενείς, φίλους .Για τους προαναφερόμενους λόγους αυτοί οι γονείς έχουν τον απεριόριστο σεβασμό μου και σε κάποιες περιπτώσεις τον θαυμασμό μου. Ωστόσο όμως , εγώ προσωπικά καταλήγω να θεωρώ εγωιστική εν τέλει την επιλογή αυτή, διότι από εάν σημείο και μετά η ολοκληρωτική αφιέρωση των γονέων στο παιδί δεν θα είναι αρκετή για εκείνο. Μεγαλώνοντας δημιουργούνται νέες ανάγκες τις οποίες εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούν οι γονείς να καλύψουν..Θεωρώ εγωιστική λοιπόν την πεποίθηση που μπορεί να έχουν αυτοί οι γονείς ότι εκείνοι είναι και θα είναι «το α» και το ʽ»ω» στην ζωή του παιδιού τους εφόσον εκείνο πάντα θα είναι απόλυτα εξαρτώμενο από εκείνους.(μιλάω για περιπτώσεις σοβαρών προβλημάτων υγείας και βαριών αναπηριών).Αγαπητή pax, καταλαβαίνω τι εννοείς από το κομμάτι που απομόνωσες από τα λεγόμενά μου. Προφανώς όταν μιλάω για «γυναίκες οι οποίες επιθυμούν να προσφέρουν στα παιδιά τους ότι μπορούν» δεν εννοώ τις υπερπροστατευτικές μανάδες οι οποίες δεν αφήνουν στα παιδιά τους να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, τα παραχαϊδεύουν, τρέχουν μονίμως από πίσω τους θεωρώντας έτσι ότι «τους προσφέρουν αυτά που μπορούν». Εννοώ τις ώριμες συνειδητοποιημένες γυναίκες οι οποίες έχουν αποσυνδέσει την επιβεβαίωσή τους ως γυναίκες και την κοινωνική καταξίωση από αυτή την επιλογή και. προχωρούν στην απόκτηση παιδιών μην περιμένοντας όλη τους η ζωή και η ύπαρξη να αποκτήσει νόημα μόνο με την δημιουργία οικογένειας. Το έγραψα κάπως γενικά είναι αλήθεια, ωστόσο το διευκρινίζω τώρα και νομίζω ότι είναι σαφές. Επίσης να διευκρινίσω ότι μάλλον συμφωνούμε και οι δυο σε ότι αφορά την μεγάλη σημασία που μπορεί να δίνουμε σε αυτά που μπορούμε να προσφέρουμε ως γονείς διότι η διαμόρφωση ανεξάρτητων και αυτόνομων προσωπικοτήτων των παιδιών μας δεν είναι άμεσα εξαρτώμενη μόνο από εμάς τους γονείς, αλλά σαφώς και από άλλους παράγοντες μη ελεγχόμενους από εμάς.. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον καίρο ρόλο που διαδραματίζουν οι γονείς στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού τους από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Οι νευρώσεις, πολλές συναισθηματικές ελλείψεις που οδηγούν σε ψυχολογικές δυσκολίες στην εφηβεία ή και στην ενήλικη ζωή έχουν τις ρίζες τους στα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού. Οπότε υπό αυτή την έννοια θεωρώ ότι μια γυναίκα η οποία έχει προχωρήσει συνειδητά στην δημιουργία οικογένειας μπορεί να ανταπεξέλθει πολύ καλύτερα στην κάλυψη των βασικών συναισθηματικών αναγκών του παιδιού της από την βρεφική του ηλικία ακόμα. Λάιδα σ ευχαριστώ πολύ , να χαίρεσαι κι εσύ τα παιδάκια σου (2 η 3 αγοράκια?από πολλά ποστ σου που έχω διαβάσει στο φόρουμ έτσι κατάλαβα). Σε ότι αφορά όλο το παραπάνω ποστ σου, συμφωνούμε σε όλα .

 

Υπάρχει μία αντίφαση στον συλλογισμό σου.

Από τη μια μιλάς με περιφρόνηση (κι εγώ μαζί σου!!!) για τις κοινωνικές επιταγές που συνδέονται με την απόκτηση παιδιού, από την άλλη όμως δείχνεις να λαμβάνεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ υπόψη σου την κοινωνία.

 

Στο πρώτο σου ποστ λες:

"Εν τέλει, θα ήθελα να πω πως έιμαστε (εδώ στην Ελλάδα) πολύ πίσω σε όλα. Στην αντιμετώπιση των “ιδιαίτερων” παιδιών, στην εξασφάλιση της ικανοποίσηςη των βασικών τους δικαιωμάτων . Οπότε ναι, λόγω όλων των παραπάνω εγώ προσωπικά δεν θα επέλεγα να φέρω ένα παιδί με προβλήματα υγείας στον κόσμο ".

 

Δηλαδή, οι αποφάσεις για το μέλλον μας λαμβάνονται βάσει του status quo της κοινωνίας; Πού είναι η προσωπική μας ανεξαρτησία; Πού είναι η αυτόνομη θέληση; Πού η ικανότητά μας να τολμήσουμε (ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε) να ορίσουμε ΕΜΕΙΣ το μέλλον μας;

Είναι μία μορφή αυτο-ευνουχισμού αυτού: Να κοιτάς τι είναι αποδεκτό από την κοινωνία και μπροστά στις κοινωνικές συμβάσεις και ευκολίες να παραμερίζεις και τις πιο βαθειές σου επιθυμίες...

 

Και κάτι ακόμα: Η αρωγή στα ιδιαίτερα παιδιά δεν είναι το μόνο θέμα, στο οποίο είμαστε πολύ πίσω στην Ελλάδα. Είναι και άλλα. Π.χ. η δημιουργία οικογένειας από ομοφυλόφιλα άτομα.

Ωστόσο, για μένα, αυτή η φράση "δεν γίνεται ... επειδή εδώ είμαστε πίσω" είναι κάπως σαν πρόφαση, σαν υπεκφυγή για να μην πει κάποιος την προσωπική του άποψη. Δεν γίνεται να μεταθέτουμε συνέχεια τις ευθύνες στην ... κοινωνία. Τι είμαστε εμείς; Εκτός της κοινωνίας ή άβουλα όντα;;;

 

Έχω τονίσει με bold ένα απόσπασμα. Μου έκανε εντύπωση η αναφορά σε ώριμες συνειδητοποιημένες γυναίκες. Τι εννοείς ως "ώριμες"; Θέλω να πιστεύω ότι δεν συσχετίζεις την ωριμότητα με την ηλικία, ε;

 

 

 

Edit: Please, χρησιμοποίησε τις παραγράφους...

Επεξεργάστηκαν 2 Ιανουαρίου,2014 by Aimee
Προσθήκη

[Aimee]

Αλκυών, ευτυχώς που διευκρίνισες!

 

Συμφωνω απολυτα και προσθετω πως θεωρω εξισου εγωιστικο το να φερω ενα παιδι στον κοσμο με οποιαδηποτε απο τις σοβαρες αρρωστειες που προαναφερθηκαν,και να λεω πως οταν φυγω απο τη ζωη θα αναλαβουν τα αδερφια του..Ποσο μα ποσο ΛΑΘΟΣ αποψη ειναι αυτη!!Ειναι επιλογη του καθενος το τι θα αποφασισει για τον εαυτο του,δεν εχει το δικαιωμα ομως ΚΑΝΕΝΑΣ γονιος να καταδικαζει και τα υπολοιπα παιδια του να μην ζησουν για να αφιερωθουν στο αρρωστο παιδι.Εννοειται οτι τα αδερφια πρεπει να αγαπιουνται,οχι ομως να ζουν συμφωνα με τη ζωη που επελεξαν οι γονεις να ζησουν γιατι εχουν δικη τους ζωη!

 

 

Σε παρακαλώ μην καταφεύγεις σε χαρακτηρισμούς για τις επιλογές των άλλων που το μόνο που προσφέρουν είναι να δυναμιτίζουν τη συζήτηση.

Στην τελική, λάβε υπόψη σου ότι το σωστό και το λάθος έχουν μεγάλο βαθμό σχετικότητας, και ειδικά σε τόσο προσωπικές υποθέσεις.

 

Σε ένδειξη σεβασμού προς την επιλογή του άλλου (αν βέβαια πράγματι τη σέβεσαι...) καλύτερα να εκφράζεις τη διαφωνία σου με επιχειρήματα και χωρίς μομφές ηθικολογικού περιεχομένου ("εγωιστικό", "καταδικαζει και τα υπολοιπα παιδια του να μην ζησουν").

Γιατί τότε θα αρχίσει ένα ατελείωτο γαιτανάκι αντεγκλήσεων...

 

Άλλωστε, είδες να αποκάλεσε κανείς εγωίστρια ή οτιδήποτε άλλο αρνητικό τη μάνα που επιλέγει την έκτρωση; Κανείς!

Το αντίθετο γίνεται...

 

Όσο για τα αδέρφια...

Και πάλι όλα σχετικά είναι... Όλα εξαρτώνται από το πώς είναι η οικογένεια. Με ποιες αρχές (=κοσμοθεωρία) μεγαλώνουν οι γονείς τα παιδιά τους και πώς είναι διαμορφωμένες οι σχέσεις μεταξύ τους.

 

Για τον "τύπο" οικογένειας που έχω εγώ στο μυαλό μου, η αρρώστια δεν ισοδυναμεί με καταδίκη.

Προφανώς, εσύ έχεις στο μυαλό σου έναν άλλο τύπο οικογένειας. Σεβαστό!

[Χαρά-Μαρία]

manefi ειχα καταλαβει ακριβως γιατι μιλουσες απλα εστιασα στο σημειο που ειχε συνδεση με το θεμα μας. Εξακολουθω να διαφωνω, οτι η πλειοψηφια μαλιστα οπως λες των γυναικων, κανουν παιδια για ¨κοινωνικη καταξιωση". Τα παιδια συνεπαγονται ιδιως στις εργαζομενες μαμαδες απιστευτη αφοσιωση υποχρεωτικα, ειτε θελουν ειτε οχι. Δεν εχει ουτε εξοδους, ουτε gala, ουτε να βλεπουν τους φιλους τους οπως πριν, εδω καλα καλα δεν προλαβαινουν τα βασικα στο 24ωρο. Εκτος βεβαια, αν εννοεις με τον ορο "κοινωνικη καταξιωση" να τους εγκρινει η κυρα-Λουλα της γειτονιας που ρωταγε τη μαμα τους καθε μερα σχετικα απο τοτε που γεννηθηκαν, οποτε εκει, παω πασο και προφανως γι αυτο δεν συμφωνουμε γιατι ποτε δεν τους εδωσα σημασια-βασικα δεν τους λεω καλημερα καν. Δεν μας ειπες και που ζεις, προφανως σε κλειστη κοινωνια? Οι μητερες που γνωριζω εγω, εχουν βαλει στην ακρη και την παραμικρη τους αναγκη και ξεκουραση, πολυτελεια και διασκεδαση κυριως σημερα με την κριση και τρεχουν σαν τρελες να προλαβουν σπιτι-δουλεια-δουλειες σπιτιου κλπ.

 

Ελενη6 παρακαλω, εχεις την αποψη σου και σεβαστο αυτο, αλλα το να χρησιμοποιεις χαρακτηρισμους, δεν με βρισκει συμφωνη. Οσες φορες και να γραψεις κατι, δεν προκειται να αλλαξεις τη γνωμη καποιου που πιστευει το αντιθετο. Δεν θεωρω προσωπικα τις μητερες αυτες, εγωιστριες, αλλα το ΑΝΤΙΘΕΤΟ. Κι εχω συναναστραφει με μητερες σε μια τετοια θεση. δεν τους φτανω ουτε στο μικρο τους δαχτυλακι.

 

Τελος κανεις δεν αναλογιζεται πως πολλα απο αυτα τα παιδια, οχι απλα ζουν τελικα αρκετα χρονια και πραγματοποιουν καποια απο τα ονειρα τους, αλλα μερικα κανουν περισσοτερα και απο υγιη ατομα. Ισως δεν γινεται γνωστο, σε μια κοινωνια οπως η δικη μας. Και σιγουρα, δεν ειναι τοσα οσο στο εξωτερικο. Που να ειχε παρομοιες αποψεις η μαμα του Hawking, και να μπορουσε να εχει διαγνωση σε προγεννητικο-εκανε 21 χρονια να του εξελιχθει η ασθενεια και αλλα 50 να ζησει, να παντρευτει και να γινει αυτος που εγινε!