ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

[vasdeli]

Σε ευχαριστώ! Μακάρι!

[alcyon]

edit: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Το παρακάτω το έγραψα με πολλές διακοπές. Λόγω περασμένης ώρας, ενδεχομένως να "ακουστεί" κάπως απόλυτο, αλλά έχει να κάνει με την κούραση (επομένως μειώνεται η ορθότερη και ελαστικότερη απόδοση των σκέψεων). Έχει γραφτεί με καλή διάθεση, χωρίς να προσωποποιεί τίποτα για κανέναν. Το β' ενικό αναφέρεται γενικά και όχι σε συγκεκριμένο μέλος, σε καμία περίπτωση! Γενική συζήτηση κάνουμε και με αφορμή το ποστ αυτό ... λέω μερικές σκέψεις μου.

 

Σαφώς και οι δοκιμασίες Του πηγάζουν από το θέλημά Του...όμως επαναλαμβάνω...μια καταστροφή ζωής, σε όποια μορφή και αν είναι αυτή δεν μπορεί να πηγάζει εκ Θεού.

Θες να πεις ότι ο θεός δεν είναι παντοδύναμος;

Εφόσον είναι παντοδύναμος... όλα πηγάζουν από αυτόν κι αυτά που μας βολεύουν (άρα υποκειμενικά τα θεωρούμε "καλά") κι αυτά που δε μας βολεύουν (άρα υποκειμενικά τα θεωρούμε "κακά").

 

Μήπως έχει υπόψιν σου την ιστορία του Νικ Βούισιτς; Μήπως έχεις διαβάσει το βιβλίο του ΖΩΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ; Αν όχι σε προτρέπω να το κάνεις. Σε παρακαλώ να γκουγκλάρεις το όνομα και θα γνωρίσεις την ιστορία του και το πόσο έχει βοηθήσει χιλιάδες ανθρώπους με την ζωή του και το παράδειγμά του. Δες τα βιντεάκια του στο YouTube επίσης...ποιος μπορεί να πει ότι αυτός ήταν ένα έκτρωμα της φύσης; θα έπρεπε η μάνα του να τον είχε καταδικάσει; και αν το είχε κάνει θα ήταν για δικό του καλό; ή για να αποφύγει εκείνη την όποια ταλαιπωρία της; Τα πράγματα δεν είναι απλά.

Δεν τον γνωρίζω. Θα το κοιτάξω (λίγο αργότερα όμως) και θα επανέλθω.

 

Το αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί κάποιος και σε ποιο βαθμό, αυτό είναι κάτι που σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις δε γνωρίζουμε. Όταν γνωρίζει κάποιος εκ των προτέρων πως το παιδί θα έχει κάποια βαριά νοητική υστέρηση, νομίζω πως εθελοτυφλεί αν περιμένει έναν Αινστάιν. Το πιο πιθανό είναι να αποκτήσει ένα παιδί που δε θα έχει καν την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τον ίδιο του τον εαυτό και φυσικά δε θα μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί σε πολλά βασικά θέμτα.

 

Τι θαύμα ακριβώς πρέπει να περιμένει κανείς σε αυτή την περίπτωση;

Και για ποιανού παίδεμα μιλάμε; Της μάνας ή του παιδιού; Γιατί το παίδεμα της μάνας ωχριά μπροστά στη μαρτυρική ζωή του ίδιου του παιδιού!

 

Από πού προκύπτει πως μια διακοπή κύησης για ιατρικούς λόγους έχει ως αφετηρία τη "βολή" της μάνας;!

 

Το να υπάρχει ένα παιδί που να αναγκάζεται να διαμένει σε ένα χώρο 2 επί 2 ή δεμένο μόνιμα σε ένα κρεβάτι. Ένα παιδί που να μη μπορεί καν καλά καλά να καταπιεί και να ουρλιάζει, να χτυπιέται σε απροσδιόριστο χρόνο, αν εσείς το βλέπετε ευλογία τι να πω; Ναι είναι δοκιμασία για τη μάνα. Ναι είναι "γενναία" η απόφασή της, αλλά μάλλον δε μπόρεσε να νικήσει το "σφίξιμο" της δικής της καρδιάς και χάρισε πόνο και μια κακή ζωή σε ένα παιδί.

 

Επαναλαμβάνω: Για να πάρεις μια τέτοια απόφαση θα πρέπει να έχεις μια βαθειά θεολογική προσέγγιση του όλου θέματος...διαφορετικά διαλέγεις την εύκολη λύση...η οποίας κατά κύριο λόγο κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη απαλύνει τον δικό μας πόνο...ελάχιστα σκεφτόμαστε το καλό του παιδιού....

Δεν ξέρω τι θεωρεί ο καθένας καλύτερο. Κατά τη γνώμη μου η "εύκολη λύση" είναι να το ρίξεις (το "φταίξιμο") στο θεό και να αποποιηθείς τις ευθύνες σου. Είναι πιο εύκολο για κάποιους να πουν νίπτω τας χείρας μου (=είναι θέλημα θεού, άρα εγώ δεν έχω κάποια σχέση με αυτή την απόφαση, δεν είναι δική μου), άρα δεν αποφασίζω, όσα έρθουν κι όσα πάνε. Όταν πια καταλάβει το μέγεθος του θέματος είναι πια πολύ αργά. Δε μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να υπομείνει τις συνέπειες της απόφασής της... κι αυτή και το παιδί της και πιθανά κι άλλα μέλη της οικογένειάς της.

 

Όπως βλέπεις, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.

 

Η ασθένεια είναι πάντα δοκιμασία...και αναλόγως πώς θα την χειριστούμε θα κερδίσουμε στέφανο νίκης ή όχι...κάποτε ο π. Παΐσιος είχε πει ότι από τότε που ο καρκίνος μαστίζει την ανθρωπότητα χιλιάδες άνθρωποι είχαν την ευκαιρία να κερδίσουν μια θέση στο παράδεισο...Το πιστεύω ακράδαντα...

Δε θα το σχολιάσω, γιατί ξεφεύγουμε από το θέμα. Σε άλλο θέμα, πολύ ευχαρίστως! (Δε θέλω να το αποφύγω, απλά αν ξεκινήσω σχολιασμό για αυτό θα βγούμε πολύ εκτός θέματος).

 

Όχι, δεν έρχομαι στα λόγια σου γιατί πολύ απλά πιστεύω ότι με το να παρατείνεις καθημερινά την ζωή ενός καρκινοπαθούς π.χ. του παρατείνεις και την περίοδο για μετάνοια. Η παράταση ζωής εν ασθενεία καιι η προσφορά μιας καλής ποιότητας ζωής σε βάζει σε άλλα κανάλια σκέψης...κάνεις ενδοσκόπηση της ματαιότητας της ζωής, σκέφτεσαι το πραγματικό νόημα της ζωής και όχι την καλοπέραση και την μετάθεση ευθυνών...μια διακοπή κύησης απλά σου αφαιρεί αυτό το δικαίωμα και σου εξασφαλίζει την άνετη ζωή, ΤΗΝ ΔΙκη ΣΟΥ ΚΑΤΑ ΚΥΡΙΟ ΛΟΓΟ.

Έλα, είναι εντελώς ενοχικό αυτό. Θεωρείς (όχι εσύ, αλλά αυτό που αναφέρεις δίνει τέτοιες προεκτάσεις) τους ανθρώπους κατά βάση κακούς, αμαρτωλούς και ανήμπορους να έχουν ηθικές αξίες επομένως χρειάζονται κάποιον να τους "τραβά το αυτί" για να συνετιστούν μέσα από "δοκιμασίες".

 

Απέχω από τέτοιου είδους θεωρήσεις.

 

Μια διακοπή κύησης σε συνοδεύει για μια ζωή. Σε σημαδεύει μόνιμα. Αυτό δε θα το έλεγα σε καμία περίπτωση "άνετη ζωή". Το να εξασφαλίσει όμως προϋποθέσεις για μια καλή ποιότητα ζωής του παιδιού, νομίζω πως είναι αρμοδιότητα και υπευθυνότητα της μητέρας.

Προσωπικά πιστεύω πως κατά κύριο λόγο γίνεται για μα εξασφαλίσουμε την δική μας ζωή χωρίς δυσκολίες...

Το παράδειγμα με το παιδί που ανέφερα παραπάνω είναι πέρα για πέρα αληθινό (και ανέφερα ελάχιστα δείγματα της ζωής του). Ποιανού ζωή χωρίς δυσκολίες εξασφαλίζουμε; Βλέπεις εσύ κάπου εκεί ένα παιδί που να χαίρεται τη ζωή του; Δε θα μιλήσω για τη μάνα. Όταν όμως της έτυχε, ξέρεις πόσες εξετάσεις διπλές και τριπλές έκανε για να μην ξανατύχει στην επόμενη εγκυμοσύνη; Θεωρείς πως το έκανε από ιδιοτέλεια; Μήπως το έκανε από υπέρτατη αίσθηση ευθύνης ως προς το νέο κυοφορούμενο μέλος;

 

Εύκολα καταδικάζουμε κάποια μητέρα που διακόπτει την κύηση για ιατρικούς λόγους και το ρίχνουμε στην "ανικανότητά της" να συντηρήσει ένα τέτοιο μέλος. Και θεωρούμε πως το κάνει για να βολευτεί!?!!

 

Ή αν θέλουμε να είμαστε καλά με τον εαυτό μας, δεν της το λέμε κατάμουτρα πως είναι "ανίκανη", αλλά τη χτυπάμε φιλικά στην πλάτη και της λέμε πως κατανοούμε την "αδυναμία" της να πάρει την "καλή απόφαση".

 

"Άνθρωποι του θεού" να γίνονται τόσο άδικοι...

Δεν μπορείς γιατί ίσως ζορίζεσαι λόγω του δεσίματος που έχεις με ένα παιδί που έχεις ζήσει μαζί του 10 ολόκληρα χρόνια

Όχι. Δεν ζορίζομαι. Απλά είναι εντελώς υποθετικό σενάριο και με υπευθυνότητα σου λέω πως δε μπορώ να απαντήσω γιατί δε γνωρίζω όλους τους παράγοντες, ούτε όλες τις συνθήκες. Είναι καθαρά σε σφαίρα φαντασίας.

..και επαναλαμβάνω: Δεν καταδικάζω καμιά γυναικα που οδηγείται σε διακοπή κύησης...στην πραγματικότητα ζω με αυτόν τον φόβο και για την δική μου περίπτωση...και απεύχομαι και προσεύχομαι να μην με αξιώσει παρά να δώσει μια λύση Εκείνος...

Μπορεί να μην το καταδικάζεις συνειδητά, συμφωνώ. Θέλω όμως να σχολιάσω πως αρκετοί άνθρωποι βασίζονται και αποποιούνται τις ευθύνες τους (χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται) προφασιζόμενοι , το "θέλημα του Θεού". Συνήθως οι ίδιοι άνθρωποι αναφέρουν πως... όποιος διακόπτει κύηση το κάνει για τη "βολή του" και δίνουν ενοχικές διαστάσεις σε αυτή την απόφαση της μάνας. Όπως καταλαβαίνεις η μία θέση τους αναιρεί την άλλη.

 

 

 

Με όλα ετούτα, δε θέλω να πω ότι είμαι υπέρ ή κατά της διακοπής κύησης. Για τους άλλους, το βλέπω κάπως ουδέτερα. Σέβομαι την απόφασή τους, όποια κι αν είναι αυτή. Είναι και οι δύο εξίσου δύσκολες. Καμία δε τη θεωρώ ανώτερη από την άλλη. Για μένα έχει μεγαλείο και η μάνα που αποφασίζει να τραβήξει ένα γολγοθά για μια ζωή και αποφασίζει να χαρίσει στο παιδί της μια δύσκολη "ζωή". Όσο όμως θαυμάζω εκείνη, άλλο τόσο θαυμάζω και την άλλη, που αποφάσισε να σφίξει τα δόντια και την καρδιά και να προχωρήσει σε μια διακοπή κύησης παίρνοντας πάνω της όλο το βάρος για να μην υποφέρει το παιδί κι εκείνη διπλά μαζί του.

 

Αν θα έκανα εγώ; Δεν το ξέρω. Αν τύχει κάτι τέτοιο, θα είναι κάτι που θα το δω εκείνη την ώρα συμπεριλαμβάνοντας όλους τους παράγοντες που θα παίζουν ρόλο (βαρύτητα, επικινδυνότητα, οικογενειακοί παράγοντες, ιατρική κάλυψη κτλ κτλ)...

[alcyon]

vasdeli ... ειλικρινά, να έχεις μια κύηση που να σου χαρίσει ένα υγιέστατο παιδάκι! Είναι πράγματι δύσκολη αυτή η περίπτωση. Τις θερμότερες ευχές μου!

[vasdeli]

edit: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Το παρακάτω το έγραψα με πολλές διακοπές. Λόγω περασμένης ώρας, ενδεχομένως να "ακουστεί" κάπως απόλυτο, αλλά έχει να κάνει με την κούραση (επομένως μειώνεται η ορθότερη και ελαστικότερη απόδοση των σκέψεων). Έχει γραφτεί με καλή διάθεση, χωρίς να προσωποποιεί τίποτα για κανέναν. Το β' ενικό αναφέρεται γενικά και όχι σε συγκεκριμένο μέλος, σε καμία περίπτωση! Γενική συζήτηση κάνουμε και με αφορμή το ποστ αυτό ... λέω μερικές σκέψεις μου.

 

Θες να πεις ότι ο θεός δεν είναι παντοδύναμος; Όχι,δεν θέλω να πω κάτι τέτοιο. Γιατί βγάζεις αυτό το συμπέρασμα; θέλω πολύ απλά να πω ότι η διακοπή μιας ζωής δεν μπορεί ποτέ να είναι θέλημα Θεού. Ούτε καν μπορεί να είναι σκέψη καθοδηγούμενη προς εμάς εκ Θεού.

Εφόσον είναι παντοδύναμος... όλα πηγάζουν από αυτόν κι αυτά που μας βολεύουν (άρα υποκειμενικά τα θεωρούμε "καλά") κι αυτά που δε μας βολεύουν (άρα υποκειμενικά τα θεωρούμε "κακά").

Σαφώς, συμφωνώ.

 

Δεν τον γνωρίζω. Θα το κοιτάξω (λίγο αργότερα όμως) και θα επανέλθω.

 

Το αν θα μπορέσει να ανταποκριθεί κάποιος και σε ποιο βαθμό, αυτό είναι κάτι που σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις δε γνωρίζουμε. Όταν γνωρίζει κάποιος εκ των προτέρων πως το παιδί θα έχει κάποια βαριά νοητική υστέρηση, νομίζω πως εθελοτυφλεί αν περιμένει έναν Αινστάιν.Κοίτα, εγώ έχω το παράδειγμα της φίλης μου που ανέφερα πιο πριν, όλοι της λέγανε ότι δεν πρόκειται να μείνει έγκυος διότι είχε κάνει βαρύτατο σχήμα χημειοθεραπείας. Οταν έμεινε έγκυος,όλες οι εξετάσεις δείξανε ότι το παιδί θα είναι με σύνδρομο down. Με πόνο ψυχής και ενώ ο ίδιος της ο πνευματικός τη συμβούλεψε να πράξει κατα βούληση κράτησε το παιδί το οποίο είναι υγιέστατο και φυσιολογικότατο, ένα μικρό θαύμα(η μεγάλο, ποιος ξέρει). Η πίστη κινεί βουνα,ναι το πιστεύω!

 

Τι θαύμα ακριβώς πρέπει να περιμένει κανείς σε αυτή την περίπτωση; Για τον Θεό, τα πάντα είναι δυνατα. Απλά μας λείπει η πίστη.

Και για ποιανού παίδεμα μιλάμε; Της μάνας ή του παιδιού; Γιατί το παίδεμα της μάνας ωχριά μπροστά στη μαρτυρική ζωή του ίδιου του παιδιού!

Μιλάμε για το παίδεμα κυρίως της μάνας....

Από πού προκύπτει πως μια διακοπή κύησης για ιατρικούς λόγους έχει ως αφετηρία τη "βολή" της μάνας;!

Ας αντιστρέψω την ερώτηση: Από που προκύπτει ότι μια διακοπή κύησης για ιατρικούς λόγους έχει ως αφετηρία τη "βολή" του παιδιού;Πως μπορούμε να ξέρουμε παρα τα όσα λένε οι γιατροί πώς θα είναι πραγματικά το παιδί που θα γεννηθεί εφόσον υπάρχουν απειρα παραδείγματα και εδώ μέσα στο φόρουμ γυναικώ που έφεραν στον κόσμο υγιή παιδιά ή έστω όχι τόσο βαρειές περιπτώσεις παρά τις εξετάσεις που λέγανε το αντίθετο;

Το να υπάρχει ένα παιδί που να αναγκάζεται να διαμένει σε ένα χώρο 2 επί 2 ή δεμένο μόνιμα σε ένα κρεβάτι. Ένα παιδί που να μη μπορεί καν καλά καλά να καταπιεί και να ουρλιάζει, να χτυπιέται σε απροσδιόριστο χρόνο, αν εσείς το βλέπετε ευλογία τι να πω; Ναι είναι δοκιμασία για τη μάνα. Ναι είναι "γενναία" η απόφασή της, αλλά μάλλον δε μπόρεσε να νικήσει το "σφίξιμο" της δικής της καρδιάς και χάρισε πόνο και μια κακή ζωή σε ένα παιδί.

Ας υποθέσουμε ότι ένα μας παιδί μέχρι πρότινος υγιές παθαίνει τροχαίο και μόνιμη βλάβη,γίνεται φυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων ή εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς για το υπόλοιπο της ζωής του.Η ζωή του είναι μαρτυρική. Τι κάνουμε τότε; το σκοτώνουμε για να μην υποφέρει; Ποια η διαφορά να το σκοτώσεις μέσα στη μήτρα;

Δεν ξέρω τι θεωρεί ο καθένας καλύτερο. Κατά τη γνώμη μου η "εύκολη λύση" είναι να το ρίξεις (το "φταίξιμο") στο θεό και να αποποιηθείς τις ευθύνες σου. Είναι πιο εύκολο για κάποιους να πουν νίπτω τας χείρας μου (=είναι θέλημα θεού, άρα εγώ δεν έχω κάποια σχέση με αυτή την απόφαση, δεν είναι δική μου), άρα δεν αποφασίζω, όσα έρθουν κι όσα πάνε. Όταν πια καταλάβει το μέγεθος του θέματος είναι πια πολύ αργά. Δε μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να υπομείνει τις συνέπειες της απόφασής της... κι αυτή και το παιδί της και πιθανά κι άλλα μέλη της οικογένειάς της.

Όταν παίρνεις μια δύσκολη απόφαση όπως αυτή των γονιών του αρχικού ποστ δε νομίζω ότι ρίχνεις κανένα φταίξιμο στο Θεό. ΣΥγνώμη αλλά ειλικρινά μου ακούγεται αστείο αυτο....Δεν ρίχνεις φταιξιμο, απλά αφήνεσαι στα χέρια Εκείνου. Έτσι το βλέπω εγώ.

Όπως βλέπεις, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις.

 

Δε θα το σχολιάσω, γιατί ξεφεύγουμε από το θέμα. Σε άλλο θέμα, πολύ ευχαρίστως! (Δε θέλω να το αποφύγω, απλά αν ξεκινήσω σχολιασμό για αυτό θα βγούμε πολύ εκτός θέματος).

 

Έλα, είναι εντελώς ενοχικό αυτό.Οχι καθόλου! Θεωρείς (όχι εσύ, αλλά αυτό που αναφέρεις δίνει τέτοιες προεκτάσεις) τους ανθρώπους κατά βάση κακούς, αμαρτωλούς και ανήμπορους να έχουν ηθικές αξίες επομένως χρειάζονται κάποιον να τους "τραβά το αυτί" για να συνετιστούν μέσα από "δοκιμασίες".

Λυπάμαι πολύ,έτσι ίσως θέλεις να το βλέπεις εσύ! Από που πηγάζει αυτο στα δικά μου λεγόμενα; Ξαναλέω: θα πρέπει να έχει κανείς μια θεολογική προσέγγιση για να καταλάβει το νόημα αυτού που είπα. Και αν θες να ξαναγυρίσω στο συγκεκριμένο παράδειγμα,λόγω κάποιων καταστάσεων είμαι σε καθημερινή επαφή με δεκάδες καρκινοπαθών....μπροστά στον επικείμενο θάνατο είναι πραγματικά εκπληκτικό το πως αλλάζει ο χαρακτήρας των ασθενών....οι περισσότεροι απλοποιούν και μεταστρέφονται,ενδοσκοπούν και ωριμάζουν...Δεν πιστεύω σε κανέναν Θεό τιμωρο,αν αυτό λανθασμένα συμπέρανες....

 

 

Μια διακοπή κύησης σε συνοδεύει για μια ζωή. Σε σημαδεύει μόνιμα.Συμφωνώ απόλυτα! Αυτό δε θα το έλεγα σε καμία περίπτωση "άνετη ζωή". Το να εξασφαλίσει όμως προϋποθέσεις για μια καλή ποιότητα ζωής του παιδιού, νομίζω πως είναι αρμοδιότητα και υπευθυνότητα της μητέρας.

Το παράδειγμα με το παιδί που ανέφερα παραπάνω είναι πέρα για πέρα αληθινό (και ανέφερα ελάχιστα δείγματα της ζωής του). Ποιανού ζωή χωρίς δυσκολίες εξασφαλίζουμε; Βλέπεις εσύ κάπου εκεί ένα παιδί που να χαίρεται τη ζωή του; Δε θα μιλήσω για τη μάνα. Όταν όμως της έτυχε, ξέρεις πόσες εξετάσεις διπλές και τριπλές έκανε για να μην ξανατύχει στην επόμενη εγκυμοσύνη; Θεωρείς πως το έκανε από ιδιοτέλεια; Μήπως το έκανε από υπέρτατη αίσθηση ευθύνης ως προς το νέο κυοφορούμενο μέλος;

Λογικό και επόμενο...πιθανότατα μιλάς για προγεννετικο έλεγχο που πιθανότατα έκανε σε μελλοντική εγκυμοσύνη

.

Και οι δικοί μας κουμπάροι που απέκτησαν ύστερα από χίλια βάσανα άρρωστο παιδι(βαφτιστήρι μας) αποφάσισαν να μην κάνουν άλλο παιδί. Αποφάσισαν να αφιερωθούν πλήρως σε αυτό για όσα χρόνια ζήσει. Έπραξαν λάθος; όχι βέβαια.

 

Εύκολα καταδικάζουμε κάποια μητέρα που διακόπτει την κύηση για ιατρικούς λόγους και το ρίχνουμε στην "ανικανότητά της" να συντηρήσει ένα τέτοιο μέλος. Και θεωρούμε πως το κάνει για να βολευτεί!?!!

 

Δεν καταδίκασα καμία μητέρα που έπραξε κάτι ανάλογο. Ομως δεν μπορώ να μην υποκλιθώ μπροστά στη μάνα που επελεξε την δύσκολη οδό.

Ή αν θέλουμε να είμαστε καλά με τον εαυτό μας, δεν της το λέμε κατάμουτρα πως είναι "ανίκανη", αλλά τη χτυπάμε φιλικά στην πλάτη και της λέμε πως κατανοούμε την "αδυναμία" της να πάρει την "καλή απόφαση".

Λυπάμαι....δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι...δε θα θεωρούσα ποτε ανίκανη μια μάνα που διάλεξε να διακόψει κύηση...αδύναμη,ναι χωρίς και αυτό να είναι μεμπτο,πάλι...στο κάτω κάτω δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για τα ίδια....

 

"Άνθρωποι του θεού" να γίνονται τόσο άδικοι...

Διακρίνω μια πικρία εδώ συγκαλυμμένη με ειρωνία....Ποιον θεωρείς τελικά άνθρωπο του Θεού; Για ποιους ανθρώπους του Θεού τελικά μιλάς;

 

Όχι. Δεν ζορίζομαι. Απλά είναι εντελώς υποθετικό σενάριο και με υπευθυνότητα σου λέω πως δε μπορώ να απαντήσω γιατί δε γνωρίζω όλους τους παράγοντες, ούτε όλες τις συνθήκες. Είναι καθαρά σε σφαίρα φαντασίας.

Μπορεί να μην το καταδικάζεις συνειδητά, συμφωνώ. Θέλω όμως να σχολιάσω πως αρκετοί άνθρωποι βασίζονται και αποποιούνται τις ευθύνες τους (χωρίς οι ίδιοι να το αντιλαμβάνονται) προφασιζόμενοι , το "θέλημα του Θεού". Συνήθως οι ίδιοι άνθρωποι αναφέρουν πως... όποιος διακόπτει κύηση το κάνει για τη "βολή του" και δίνουν ενοχικές διαστάσεις σε αυτή την απόφαση της μάνας. Όπως καταλαβαίνεις η μία θέση τους αναιρεί την άλλη.

Γιατί το να αφεθείς στα χέρια Εκείνου είναι αποποίηση ευθυνών; Οταν με θάρρος και κουράγιο στη συνέχεια θα υποστηρίξεις την επιλογή σου είσαι μάγκας. Ετσι το βλέπω προσωπικά.

 

 

Με όλα ετούτα, δε θέλω να πω ότι είμαι υπέρ ή κατά της διακοπής κύησης. Για τους άλλους, το βλέπω κάπως ουδέτερα. Σέβομαι την απόφασή τους, όποια κι αν είναι αυτή. Είναι και οι δύο εξίσου δύσκολες. Καμία δε τη θεωρώ ανώτερη από την άλλη. Για μένα έχει μεγαλείο και η μάνα που αποφασίζει να τραβήξει ένα γολγοθά για μια ζωή και αποφασίζει να χαρίσει στο παιδί της μια δύσκολη "ζωή". Όσο όμως θαυμάζω εκείνη, άλλο τόσο θαυμάζω και την άλλη, που αποφάσισε να σφίξει τα δόντια και την καρδιά και να προχωρήσει σε μια διακοπή κύησης παίρνοντας πάνω της όλο το βάρος για να μην υποφέρει το παιδί κι εκείνη διπλά μαζί του.

Συμφωνώ.Υποκλίνομαι ωστόσο περισσότερο σε εκείνη που έχει το θάρρος να επωμιστεί για μια ζωή το αποτέλεσμα της επιλογής της γιατί,αν το θες, και πρακτικά έχει δυσκολότερο ανήφορο μπροστά της....

 

Αν θα έκανα εγώ; Δεν το ξέρω. Αν τύχει κάτι τέτοιο, θα είναι κάτι που θα το δω εκείνη την ώρα συμπεριλαμβάνοντας όλους τους παράγοντες που θα παίζουν ρόλο (βαρύτητα, επικινδυνότητα, οικογενειακοί παράγοντες, ιατρική κάλυψη κτλ κτλ)...

Μακάρι ποτέ καμιά γυναίκα να μην βρεθεί σε αυτή τη θέση...

[vasdeli]

vasdeli ... ειλικρινά, να έχεις μια κύηση που να σου χαρίσει ένα υγιέστατο παιδάκι! Είναι πράγματι δύσκολη αυτή η περίπτωση. Τις θερμότερες ευχές μου!

Σε ευχαριστώ πολύ! Γιαυτό προσεύχομαι κι εγώ...

[alcyon]

Όχι,δεν θέλω να πω κάτι τέτοιο. Γιατί βγάζεις αυτό το συμπέρασμα; θέλω πολύ απλά να πω ότι η διακοπή μιας ζωής δεν μπορεί ποτέ να είναι θέλημα Θεού. Ούτε καν μπορεί να είναι σκέψη καθοδηγούμενη προς εμάς εκ Θεού.

Εδώ διαφωνώ, αλλά μάλλον δεν είναι του παρόντος.

Κοίτα, εγώ έχω το παράδειγμα της φίλης μου που ανέφερα πιο πριν, όλοι της λέγανε ότι δεν πρόκειται να μείνει έγκυος διότι είχε κάνει βαρύτατο σχήμα χημειοθεραπείας. Οταν έμεινε έγκυος,όλες οι εξετάσεις δείξανε ότι το παιδί θα είναι με σύνδρομο down. Με πόνο ψυχής και ενώ ο ίδιος της ο πνευματικός τη συμβούλεψε να πράξει κατα βούληση κράτησε το παιδί το οποίο είναι υγιέστατο και φυσιολογικότατο, ένα μικρό θαύμα(η μεγάλο, ποιος ξέρει). Η πίστη κινεί βουνα,ναι το πιστεύω!

Οι γιατροί μιλάνε για πιθανότητες. Το ότι οι πιθανότητες είναι μικρές δε σημαίνει πως είναι ανύπαρκτες. Σε βάζουν να "ζυγίσεις" το ρίσκο.

 

Ο προγεννητικός έλεγχος άλλωστε, ποιο νόημα έχει; Γι' αυτό το λόγο δε γίνεται; Αν μία γυναίκα δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει διακοπή κύησης, δεν έχει λόγο να κάνει προγεννητικό έλεγχο (π.χ. Papp-A, υπερήχους κτλ). Μπορεί να αρκεστεί στις εξετάσεις που ελέγχουν τη δική της υγεία για να ρυθμίσει ότι χρειάζεται και να παραμείνει υγιής.

 

Για τον Θεό, τα πάντα είναι δυνατα. Απλά μας λείπει η πίστη.

Διαφωνώ με την "έλλειψη" πίστης. Μπορεί κάποιος να πιστεύει βαθιά και πάλι το "θαύμα" να μη γίνεται. (Ξεφεύγει πάλι η συζήτηση. Καλύτερα να τα μαζεύαμε αυτά σε άλλο θέμα, όπως κι άλλα που έχουν προκύψει παραπάνω).

 

Μιλάμε για το παίδεμα κυρίως της μάνας....

Διαφωνώ. Έτσι όπως το βλέπω, αφορά κυρίως το συμφέρον του αγέννητου παιδιού.

 

Ας αντιστρέψω την ερώτηση: ................

....... που λέγανε το αντίθετο;

Το εξήγησα παραπάνω το θέμα με τις πιθανότητες και το ρίσκο. Η πιθανότητα δεν είναι βεβαιότητα.

 

Ας υποθέσουμε ότι ένα μας παιδί μέχρι πρότινος υγιές παθαίνει τροχαίο και μόνιμη βλάβη,γίνεται φυτό στην καλύτερη των περιπτώσεων ή εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς για το υπόλοιπο της ζωής του.Η ζωή του είναι μαρτυρική. Τι κάνουμε τότε; το σκοτώνουμε για να μην υποφέρει; Ποια η διαφορά να το σκοτώσεις μέσα στη μήτρα;

Είναι εντελώς διαφορετικό. Γι' αυτό και ο νομοθέτης τα διαχωρίζει. Στη μία περίπτωση δίνει τη δυνατότητα παρέμβασης ενώ στην άλλη όχι. Στην περίπτωση κύησης έχεις επιλογή. Στην περίπτωση που "σε βρει" εκ των υστέρων, δεν έχεις επιλογή.

 

Όταν παίρνεις μια δύσκολη απόφαση όπως αυτή των γονιών του αρχικού ποστ δε νομίζω ότι ρίχνεις κανένα φταίξιμο στο Θεό. ΣΥγνώμη αλλά ειλικρινά μου ακούγεται αστείο αυτο....Δεν ρίχνεις φταιξιμο, απλά αφήνεσαι στα χέρια Εκείνου. Έτσι το βλέπω εγώ.

Όχι, δεν εννοούσα πως έριξαν το "φταίξιμο" στο Θεό. Καμιά φορά όμως λιποψυχούμε -οι άνθρωποι- στο να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις. Δύσκολη απόφαση θεωρώ και τη διακοπή κύησης.

Έλα, είναι εντελώς ενοχικό αυτό.Οχι καθόλου! Θεωρείς (όχι εσύ, αλλά αυτό που αναφέρεις δίνει τέτοιες προεκτάσεις) τους ανθρώπους κατά βάση κακούς, αμαρτωλούς και ανήμπορους να έχουν ηθικές αξίες επομένως χρειάζονται κάποιον να τους "τραβά το αυτί" για να συνετιστούν μέσα από "δοκιμασίες".

Λυπάμαι πολύ,έτσι ίσως θέλεις να το βλέπεις εσύ! Από που πηγάζει αυτο στα δικά μου λεγόμενα; Ξαναλέω: θα πρέπει να έχει κανείς μια θεολογική προσέγγιση για να καταλάβει το νόημα αυτού που είπα. Και αν θες να ξαναγυρίσω στο συγκεκριμένο παράδειγμα,λόγω κάποιων καταστάσεων είμαι σε καθημερινή επαφή με δεκάδες καρκινοπαθών....μπροστά στον επικείμενο θάνατο είναι πραγματικά εκπληκτικό το πως αλλάζει ο χαρακτήρας των ασθενών....οι περισσότεροι απλοποιούν και μεταστρέφονται,ενδοσκοπούν και ωριμάζουν...Δεν πιστεύω σε κανέναν Θεό τιμωρο,αν αυτό λανθασμένα συμπέρανες....

Όχι, δεν προκύπτει από τα δικά σου λεγόμενα! Δεν αναφέρομαι σε σένα!

 

Κάποια από τις θέσεις που αναφέρεις, αναπτύσσονται γενικά από "ανθρώπους του Θεού" (τα εισαγωγικά έχουν το λόγο τους. Είναι για μερικούς που νομίζουν πως ακολουθούν το θέλημα του θεού, ερμηνεύοντας κατά το δοκούν -ΚΑΜΙΑ μα ΚΑΜΙΑ σχέση με εσένα!).

 

Αυτό που ανέφερες λοιπόν μου θύμισε κάτι τέτοιους ανθρώπους οι οποίοι υπερασπίζονται με σθένος τη μη παρέμβαση προγεννητικά.

 

Ξαναλέω, απλά το θυμήθηκα και το ανέφερα, και δεν έχει καμία σχέση με εσένα σαν άνθρωπο!

Λογικό και επόμενο...πιθανότατα μιλάς για προγεννετικο έλεγχο που πιθανότατα έκανε σε μελλοντική εγκυμοσύνη.

Και οι δικοί μας κουμπάροι που απέκτησαν ύστερα από χίλια βάσανα άρρωστο παιδι(βαφτιστήρι μας) αποφάσισαν να μην κάνουν άλλο παιδί. Αποφάσισαν να αφιερωθούν πλήρως σε αυτό για όσα χρόνια ζήσει. Έπραξαν λάθος; όχι βέβαια.

Δεκτό!

Από την άλλη, εκείνοι οι γονείς -στο δικό μου παράδειγμα- έκαναν πράγματι προγεννητικό έλεγχο στα επόμενα παιδιά και απέκτησαν κι άλλα. Ούτε αυτοί έπραξαν λάθος. Ο καθένας μετράει τις δυνάμεις του και αποφασίζει. Αυτό λέω. Καμία απόφαση δεν είναι λάθος. Ούτε η διακοπή κύησης, ούτε να φέρεις ένα παιδί συνειδητά κι ας έχει προβλήματα, ούτε αν αποκτήσει το ζευγάρι κι άλλα παιδιά ή αν αφιερώσει τη ζωή του στο άρρωστο.

 

Όμως καμία δε θεωρώ "καλύτερη" επιλογή από τις άλλες. Όλες έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους. Ουσιαστικά ήθελα να δείξω την άλλη όψη.

 

Δεν καταδίκασα καμία μητέρα που έπραξε κάτι ανάλογο. Ομως δεν μπορώ να μην υποκλιθώ μπροστά στη μάνα που επελεξε την δύσκολη οδό.

Προσωπικά υποκλίνομαι και στις δύο. Και μόνο που βρέθηκαν μπροστά σε τέτοια απόφαση, ό,τι κι αν τελικά επέλεξαν για μένα είναι γενναίες και μόνο που το αντιμετώπισαν.

 

Λυπάμαι....δεν το σκέφτηκα ποτέ έτσι...δε θα θεωρούσα ποτε ανίκανη μια μάνα που διάλεξε να διακόψει κύηση...αδύναμη,ναι χωρίς και αυτό να είναι μεμπτο,πάλι...στο κάτω κάτω δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για τα ίδια....

 

"Άνθρωποι του θεού" να γίνονται τόσο άδικοι...

Διακρίνω μια πικρία εδώ συγκαλυμμένη με ειρωνία....Ποιον θεωρείς τελικά άνθρωπο του Θεού; Για ποιους ανθρώπους του Θεού τελικά μιλάς;

Για εκείνους με τα εισαγωγικά, που ανέφερα παραπάνω. (ΟΧΙ εσένα ξαναλέω. -- Ουφ, δεν ξαναγράφω βράδυ! Η απόδοση των σκέψεών μου παθαίνει ένα σοκ και τελικά επιστρατεύω περισσότερο χρόνο το πρωί για να διευκρινίσω τα όσα έγραψα! )

Έχω ακούσει επιχειρηματολογίες-θεωρητικολογίες από τέτοιους ανθρώπους που πραγματικά μπαίνουν επικριτικά στο θέμα, νιώθοντας οίκτο για την υποτιθέμενη αδυναμία των γυναικών που επέλεξαν τη διακοπή κύησης.

 

Εκεί πάει και η πικρία.

 

 

 

Μακάρι ποτέ καμιά γυναίκα να μην βρεθεί σε αυτή τη θέση..

Αυτό!!

[Αγγελίνα_2]

Γιατί εμπιστευόμαστε το Θεό στα μισά πράγματα;

Η απόφαση για μια διακοπή κύησης δε μπορεί να πηγάζει από το Θεό;

 

ΟΧΙ.

 

Η απάντηση στο γιατί, βρίσκεται στις 10 εντολές. Ου φονεύσεις. Μας αρέσει δε μας αρέσει, η έκτρωση είναι φόνος. Τελεία και παύλα.

 

Δεν κρίνω καμια μάνα για τις αποφάσεις της. Δικό της το σώμα, δικιά της η ψυχή, δικό της το παιδί, έχει απόλυτο δικαίωμα να τα ορίζει όπως θέλει. Ο ίδιος ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελευθερία της βούλησης του ανθρώπου και τον αφήνει να κάνει ό,τι θέλει.

 

Όμως, όταν κάνουμε μια πράξη, να έχουμε το θάρρος να αναλαμβάνουμε και τις συνέπειες. Όχι να προσπαθούμε να τη δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους, επικαλούμενοι ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι.

 

Αυτή η φράση είναι από τις πλέον άκυρες που έχω διαβάσει εδώ μέσα.

[Cωνσταντίνα]

Κανείς δεν μπορεί να κρίνει αρνητικά ή θετικά την απόφαση μιας μητέρας να κρατήσει ένα παιδί με νοητική στέρηση, αν δεν βρεθεί ο ίδιος στη θέση της. Ωστόσο, θα το πάω λίγο πιο μακριά, και θα πω πως ο Θεός -για όσους τον πιστεύουν- είναι ο δημιουργός μας, αλάνθαστος,άφταστος και θεϊκός. Αν ίσχυε λοιπόν το "είναι θέλημα Θεού", τότε αυτός ο δίκαιος Θεός δεν θα επέτρεπε στον άνθρωπο να παρεμβαίνει στην ανθρώπινη ζωή, όπου είναι δικό του δημιούργημα. Αντιθέτως, βλέπουμε πως ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο χαρίζοντάς του, για κάποιο λόγο, το δώρο της αυτόνομης βούλησης και της κριτικής σκέψης και αυτό μας οδήγησε στην λεγόμενη εξέλιξη. Μέσα από την εξέλιξη ο γιατρός-άνθρωπος δίνει καθημερινά πνοή σε παιδιά που αν τα αφήναμε στο "έλεος του Κυρίου" θα έφευγαν από τη ζωή άδικα.

Γι'αυτό πιστεύω πως ο άνθρωπος έχει ενεργή θέση στον κόσμο αυτό και όχι τη θέση του παρατηρητή, και ενίοτε μπορεί να χρειάζεται -όταν είναι απαραίτητο- να μην δίνει ζωή. Αν το δω από την πλευρά του ίδιου του παιδιού και αύριο γεννιόμουν με νοητική στέρηση, δίχως να μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου, δίχως να μπορώ να έχω φίλους, δίχως να μπορώ να κάνω οικογένεια και κάποια στιγμή -αναπόφευκτα- δίχως γονείς να με φροντίζουν, τότε θα προτιμούσα να είμαι δίχως ζωή.

[ZWH]

Μόνο συγχαρητήρια έχω να πω σε αυτούς τους ανθρώπους. Να τους δίνει ο Θεός υγεία και δύναμη να συνεχίσουν και μακάρι να δώσει να δουν το παιδί τους γερό μια μέρα.

 

Είμαι κι εγώ από τις αφελείς που πιστεύουν στα θαύματα και αξιώθηκα να ζήσω ένα με την πλήρη ίαση του γεννημένου με συγγενή καρδιοπάθεια 2ου παιδιού μου, χωρίς καμια ιατρική παρέμβαση. Γιατί επέλεξε ο Θεός να ελεήσει εμένα, από όλες τις μανάδες του κόσμου, είναι κάτι που ακόμα με γεμίζει θαυμασμό και δέος. Κάτι που δεν καταλαβαίνω κι ούτε θα καταλάβω όσο ζω. Μου φτάνει που βλέπω το παιδί μου ολόγερο να μεγαλώνει και να δοξάζω κάθε στιγμή τη χάρη Του για το έλεός Του.

 

Δεν κατακρίνω φυσικά καμια μαμά που ακούει τα δυσάρεστα στην εγκυμοσύνη και επιλέγει τη διακοπή. Θεωρώ απαράδεκτο όμως να χαρακτηρίζεται εγωίστρια κλπ, η μαμά που επιλέγει το δύσκολο δρόμο, να σηκώσει ίσως τον πιο μεγάλο σταυρό που καλείται άνθρωπος να σηκώσει σε αυτή τη ζωή. Δεν της φτάνει ο πόνος της, να έχει και την κακεντρέχεια του κόσμου από πάνω; Επιτρέψτε μου να το θεωρώ απάνθρωπο.

 

Ειπώθηκε πολλές φορές, ας το πω άλλη μία. Το κυοφορούμενο δεν είναι λιγότερο παιδί, επειδή δεν γεννήθηκε ακόμα. Όπως λοιπόν δεν θανατώνει μια μάνα ένα παιδί που από ατύχημα, βαριάς μορφής αυτισμό κλπ, γίνεται μη λειτουργικό μετά τη γέννησή του, έτσι δεν το θανατώνει και πριν από αυτή. Κάνει μια συνειδητή επιλογή και δε ζητά από κανέναν μας να τη συνδράμει, οπότε δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο αυτής της επιθετικότητας. Συγχωρέστε με αλλα δυσκολεύομαι να πιστέψω πως όσοι κατηγορούν αυτή τη μάνα, το κάνουν γιατί νοιάζονται αν υποφέρει και τι θα απογίνει το ανάπηρο παιδί της, περισσότερο από την ίδια. Το κάνουν γιατί θέλουν να δικαιολογήσουν στους άλλους τις δικές τους απόψεις και επιλογές επί του θέματος - κατά έναν περίεργο τρόπο, εφόσον η συγκεκριμένη μάνα ούτε ρώτησε ούτε αποδοκίμασε κάποιον που έκανε το αντίθετο από ό,τι η ίδια.

Συμφωνω!

Οσο για το β επιπεδου και ολες τις εξετασεις που κανουμε κατα την διαρκεια της εγκυμοσυνης, δεν τις κανουμε ντε και καλα για να σταματησουμε μια εγκυμοσυνη με ενα προβληματικο εμβρυο. Εαν οντως το εμβρυακι μας εχει προβλημα, εχουμε ολο τον χρονο μπροστα μας, να συνειδητοποιησουμε την κατατασταση, να ψαξουμε για το προβλημα, να βρουμε λυσεις κτλ.

[asana]

Δυστυχως δεν εχω βαθια πιστη. Αν ειχα θα ημουν γαληνια και ευτυχης. Αρα δεν ειμαι επηρεασμενη απο τη "βαθια" μου πιστη.

Εχω ομως μεγαλο προβλημα με το να οριζω το δικαιωμα στη ζωη καποιου ανισχυρου, καποιου αδυναμου, καποιου που δε μπορω να του ζητησω τη γνωμη του για αυτο (θες να ζησεις?).

Επισης εχω προβλημα με την τελειοτητα. Δε μπορω να καταλαβω γτ ενα "ατελες" εμβρυο δεν εχει δικαιωμα να μπει στον "τελειο" κοσμο μας και δε θα εχει (σιγουρα λεει!) την "τελεια" ποιοτητα ζωης. Θα μας "τον χαλασει/ξεβολεψει? τον κοσμο μας " η "θα υποφερει το ιδιο"? Ουτε το ενα , ουτε το αλλο νομιζω. Στο χερι μας ειναι να μην αφησουμε να συμβει.

Η ιατρικη προοδευει μερα με τη μερα και αυτο που μεχρι σημερα ηταν ανιατο, σε λιγο καιρο (η πολυ ποιος ξερει) θα ειναι πληρως ιασιμο. Ετσι γινεται μεχρι τωρα. Αυτο δε θα πει οτι ολα τα αρρωστα παιδακια θα ζησουν ωσπου να βρεθει η λυση στο προβλημα τους, αλλα σιγουρα μερικα θα το ζησουν αυτο ("μηπως θα ηταν και το δικο μου (εκτρωμενο) ενα απο αυτα ? με ρωτησε (λες και μπορουσα να απαντησω) τις προαλλες με κλαμματα μια μανα που ειχε προβει σε διακοπη κυησης χρονια πριν και τωρα καπου διαβασε για μια θεραπεια που υποσχεται λυση στο προβλημα που θα αντιμετωπιζε το τοτε ζωντανο εμβρυο της). Μαλλον την τρωνε οι τυψεις. Και γενικα δε μπορω να καταλαβω αυτες που κανουν διακοπη κυησης και το φερουν βαρεως. Γιατι ? Αφου υποτιθεται το εκαναν οχι για αυτες, αλλα για το "αρρωστο παιδι τους". Εγω δεν εχω τυψεις οταν κατι κατι σιγουρα καλο και ωφελιμο για τα παιδια μου. Αυτες γτ να εχουν (οσες εχουν)? Μηπως επειδη ειλικρινα στην ενδοσκοπηση τους απαντουν οτι σκεφτηκαν τους εαυτους τους και οχι το παιδι? η μηπως γτ τελικα δεν ειναι σιγουρες οτι εκαναν το σωστο?

Οσο για το Γολγοθα των αρρωστων παιδιων ποιος φταιει? Η ιατρικη κανει ο,τι μπορει.Εμεις οχι. Οι γονεις τετοιων παιδιων ειτε τα παρατουν σε ιδρυμα , ειτε τα κρατουν και ζουν την απομονωση απο τον κοινωνικο περιγυρο. Αν κοπτεστε για την "ποιοτητα ζωης" αυτων των παιδιων και σας νοιαζει πραγματικα, παρακαλω οπως προσελεθετε στο κοντινοτερο σας ορφανοτροφειο/αναρρωτηριο/κααπ /νοσοκομειο και ελατε να τους κανουμε ολοι μαζι τη ζωη τους, οχι τελεια αλλα αξιοπρεπεστατη, γεματη αγαπη, φροντιδα και προσοχη, γενικα ασχολειθειτε με τετοια παρατημενα παιδια. Αν ολοι μας το καναμε τα ιδρυματα θα ειχαν μεσα πολλα λιγοτερα παιδια και πολλη αγαπη και χαρα. Αλλα και αρρωστα παιδια που βλεπετε πχ στο σχολειο η στην παιδικη χαρα...μην τραβατε τα παιδια σας η μην παιρνετε τα ημικαημενο υφος "α το κακομοιρο". Παιξτε μαζι τους, καλεστε τα στ α παρτυ σας , μην τα αποκλειετε κτλ κτλ. Τοτε η ποιοτητα ζωης τους θα αναβαθμιζοταν αμεσως.

ΠΟιος φταιει για την κακη τους ποιοτητα ζωης ? Εμεις πρωτα απο ολα. Η νοοτρπια μας φταιει. Δε χρειαζονται οικτο αλλα αγαπη και προσοχη..και μη φοβαστε και τα παιδια-"φυτα" νιωθουν την αγαπη και σε κοιτουν αναλογα οταν τους τη δινεις.

Το παραξηλωσα για αυτο κλεινω με τον ιατρικο ορκο (ενα μικρο αποσπασμα) , τον ορκο του Ιπποκρατη που ειναι γεματος ηθος....

Διαιτήμασί τε χρήσομαι ἐπ' ὠφελείῃ καμνόντων κατὰ δύναμιν καὶ κρίσιν ἐμὴν, ἐπὶ δηλήσει δὲ καὶ ἀδικίῃ εἴρξειν.

Οὐ δώσω δὲ οὐδὲ φάρμακον οὐδενὶ αἰτηθεὶς θανάσιμον, οὐδὲ ὑφηγήσομαι ξυμβουλίην τοιήνδε. Ὁμοίως δὲ οὐδὲ γυναικὶ πεσσὸν φθόριον δώσω (=

Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω. Ούτε θα δίνω θανατηφόρο φάρμακο σε κάποιον που θα μου το ζητήσει, ούτε θα του κάνω μια τέτοια υπόδειξη.

Παρομοίως, δεν θα εμπιστευτώ σε έγκυο μέσο που προκαλεί έκτρωση).

Περιγραφει τη σταση του γιατρου στην ευθανασια και στην εκτρωση (και στον χρημα και την αναγνωριση αν το διαβασουμε ολο) αλλα ποιος τον ακουει πια?

[peper]

Σκέφτηκα πολύ για να γράψω σε αυτό το θέμα. Και θα γράψω ένα και μόνομήνυμα. Αυτό.

Είμαι μία γυναίκα που διέπραξα «φόνο» για μερικές, διακοπή κύησης για κάποιες άλλες, για ιατρικούς λόγους, όχι μία φορά αλλά πέντε.

Με το σύζυγο μου έχουμε στίγμα αναιμίας, μεσογειακής ο σύζυγος, δρεπανοκυτταρικής εγώ. Άρα πιθανότητες 25% για παιδί πάσχων

Πριν αποκτήσω την πρώτη μου κόρη. Χρειάστηκε να κάνω τέσσερις διακοπές.

Τέσσερις φορές πήγα στην κόλαση.

Ποιά βολή της μάνας;

Να περιμένεις τρεις μήνες,να κάνεις εξετάσεις και ένα μεσημέρι να σου τηλεφωνούν και να σου γκρεμίζουν τον κόσμο όλο.

Και τότε αρχίζει ο πόλεμος με την ψυχή σου, με το μυαλό σου.

Με ποιο δικαίωμα να φέρεις ένα παιδί στο κόσμο που θα πονάει με πόνους ίδιους με αυτούς των καρκινοπαθών, που θα υποφέρει, που θα τρέχει μέσα έξω στα νοσοκομεία, που θα παθαίνει κρίσεις που αν είναι κορίτσι ίσως να μην μπορέσει να γίνει μάνα, που θα λαχταράει σαν παιδί να τρέξει με όλα τα άλλα στην αυλή του σχολείου, που δεν θα μπορεί να έχει καμία ομαδική ασχολία λόγω της κατάστασής του. Που ως παιδί ή ως έφηβος μπορεί να περιθωριοποιηθεί, Κι όταν αρχίσουν τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς, να μην βρίσκει ανταπόκριση; Και τι θα απαντήσεις σε αυτό το παιδί όταν σε κοιτάξει στα μάτια καισε ρωτήσει «γιατί ;»;

Με ποιο δικαίωμα να κάνεις έναν άνθρωπο να βασανίζεται, μόνο και μόνο για να εκπληρώσεις τους δικούς σου εγωισμούς ή φόβους;

Και πολλά, πολλά άλλα που μπορεί να περάσουν από το μυαλό μιας μάνας που κοιτάζει την βολή της (όπως εγώ). Που ακροβατεί αναμεσα στο πρέπει (κατά τη λογική) και στο θέλω της (κατά την ψυχή).

Βέβαια από πολλές, αυτά μπορεί να θεωρηθούν φτηνες δικαιολογίες.

Δεν ρωτάει όμως κανείς για την ψυχική σου υγεία, για το πόσες φορές φτάνεις στην τρέλα, αν πρέπει να κάνεις το «φόνο» ʽη όχι; Αν είναι σωστό ή όχι; μεχρι τη στιγμή που έρχεται η ώρα που βρίσκεσαι και πάλι στο μηδέν. Εκεί που άλλες γυναίκες πηγαίνουν για να φέρουν στον κόσμο μία ζωή, εκεί που οι γυναίκες γεμίζουν τις αγκαλιές τους, Κι εσύ φέυγεις με ένα κορμί άδειο και ένα μυαλό ακόμη πιο άδειο.

Με ποιο κουράγιο να συνεχισεις την ζωή, πώς να ξανααγκαλιάσεις τον άνθρωπό σου;

Και να μια δευτερη εγκυμοσύνη. Κι αρχίζεις να ελπίζεις πως αυτή τη φορά όλα θα παν καλά και συνάμα τρέμεις μήπως ξανά ε΄χεις το 25%. Και ξανά, και ξανά.

Πόσες φορές σκοτώνεις το παιδί σου και πόσες φορές σκοτώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Πόσα χρόνια θα κουβαλάς αυτό το βάρος στην ψυχή σου; Θα λυτρωθείς ποτέ;

Σε εμένα αυτό έδωσε ο Θεός να περάσω. Εκεί δοκίμασε και δοκιμάζει την πίστη μου. Με έφτασε στο μηδέν πολλές φορές μέχρι να δει αν θα αντέξω και αν θα συνεχίσω να πιστευω σε Αυτόν. Αυτό είναι το βάρος που σήκωσα και συνεχίζω να σηκώνω.

Ναι! χρειάζεται πολύ δύναμη να έχουν οι γυναίκες που έχουν παιδιά με κάποιο πρόβλημα για την καθημερινή μάχη που δίνουν. Και είναι άξιες θαυμασμού που αντέχουν. Όμως άλλη τοση δύναμη χρειάζεται για την απόφαση που παίρνουν οι γυναίκες να αποχωριστουν από το σπλάχνο τους. Το μυαλό τους και η ψυχή τους έχει ματώσει και πάντα θα υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό μεσα τους.

Τα παιδιά και των δύο περιπτώσεων όμως, αν μπορούσαμε να τα ρωτησουμε, τι θα μας έλεγαν; Τι θα επέλεγαν; Μία ζωή γεμάτη πόνο ή καθόλου ζωή;

Μακάρι να μπορούσε κάποιος να μου πει…….

[alcyon]

ΟΧΙ.

 

Η απάντηση στο γιατί, βρίσκεται στις 10 εντολές. Ου φονεύσεις. Μας αρέσει δε μας αρέσει, η έκτρωση είναι φόνος. Τελεία και παύλα.

 

Δεν κρίνω καμια μάνα για τις αποφάσεις της. Δικό της το σώμα, δικιά της η ψυχή, δικό της το παιδί, έχει απόλυτο δικαίωμα να τα ορίζει όπως θέλει. Ο ίδιος ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελευθερία της βούλησης του ανθρώπου και τον αφήνει να κάνει ό,τι θέλει.

 

Όμως, όταν κάνουμε μια πράξη, να έχουμε το θάρρος να αναλαμβάνουμε και τις συνέπειες. Όχι να προσπαθούμε να τη δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους, επικαλούμενοι ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι.

 

Αυτή η φράση είναι από τις πλέον άκυρες που έχω διαβάσει εδώ μέσα.

Τι να κάνουμε Αγγελίνα; Απόψεις είναι αυτές και διίστανται!

 

 

Δε θα τολμούσα όμως να είμαι τόσο απόλυτη, ειδικά για θέσεις στις οποίες δεν έχω βρεθεί.

 

 

Όσο για το φόνο που λες... δεν είναι. Ο νομοθέτης θεωρεί πως δεν είναι φόνος. Αν τώρα πάμε να πούμε πως ντε και καλά είναι... δεν έχουμε να συζητήσουμε κάτι περισσότερο γιατί κινούμαστε σε διαφορετική θεώρηση.

 

 

Δεν πάμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Αλλά να αιτιολογήσουμε τα αυτονόητα.

 

 

Μη θεωρείς όμως πως κατέχεις τη θεολογία. Εγώ τουλάχιστον δε διατείνομαι κάτι τέτοιο για τον εαυτό μου. Λίγο νερό στο κρασί μας όμως θα μας έκανε καλό... ειδικά όταν αφορά τους άλλους και έχει να κάνει με πράγματα που δεν έχουμε γευτεί οι ίδιοι και επιτρέπονται από το νόμο.

[vasdeli]

Με λύπη μου διαπιστώνω ότι έχουμε ξεφύγει παντελώς από το θέμα μας....

[alcyon]

Respect!! Όχι μία... αλλά πέντε φορές ... respect!!

 

Σκέφτηκα πολύ για να γράψω σε αυτό το θέμα. Και θα γράψω ένα και μόνομήνυμα. Αυτό.

Είμαι μία γυναίκα που διέπραξα «φόνο» για μερικές, διακοπή κύησης για κάποιες άλλες, για ιατρικούς λόγους, όχι μία φορά αλλά πέντε.

Με το σύζυγο μου έχουμε στίγμα αναιμίας, μεσογειακής ο σύζυγος, δρεπανοκυτταρικής εγώ. Άρα πιθανότητες 25% για παιδί πάσχων

Πριν αποκτήσω την πρώτη μου κόρη. Χρειάστηκε να κάνω τέσσερις διακοπές.

Τέσσερις φορές πήγα στην κόλαση.

Ποιά βολή της μάνας;

Να περιμένεις τρεις μήνες,να κάνεις εξετάσεις και ένα μεσημέρι να σου τηλεφωνούν και να σου γκρεμίζουν τον κόσμο όλο.

Και τότε αρχίζει ο πόλεμος με την ψυχή σου, με το μυαλό σου.

Με ποιο δικαίωμα να φέρεις ένα παιδί στο κόσμο που θα πονάει με πόνους ίδιους με αυτούς των καρκινοπαθών, που θα υποφέρει, που θα τρέχει μέσα έξω στα νοσοκομεία, που θα παθαίνει κρίσεις που αν είναι κορίτσι ίσως να μην μπορέσει να γίνει μάνα, που θα λαχταράει σαν παιδί να τρέξει με όλα τα άλλα στην αυλή του σχολείου, που δεν θα μπορεί να έχει καμία ομαδική ασχολία λόγω της κατάστασής του. Που ως παιδί ή ως έφηβος μπορεί να περιθωριοποιηθεί, Κι όταν αρχίσουν τα πρώτα σκιρτήματα της καρδιάς, να μην βρίσκει ανταπόκριση; Και τι θα απαντήσεις σε αυτό το παιδί όταν σε κοιτάξει στα μάτια καισε ρωτήσει «γιατί ;»;

Με ποιο δικαίωμα να κάνεις έναν άνθρωπο να βασανίζεται, μόνο και μόνο για να εκπληρώσεις τους δικούς σου εγωισμούς ή φόβους;

Και πολλά, πολλά άλλα που μπορεί να περάσουν από το μυαλό μιας μάνας που κοιτάζει την βολή της (όπως εγώ). Που ακροβατεί αναμεσα στο πρέπει (κατά τη λογική) και στο θέλω της (κατά την ψυχή).

Βέβαια από πολλές, αυτά μπορεί να θεωρηθούν φτηνες δικαιολογίες.

Δεν ρωτάει όμως κανείς για την ψυχική σου υγεία, για το πόσες φορές φτάνεις στην τρέλα, αν πρέπει να κάνεις το «φόνο» ʽη όχι; Αν είναι σωστό ή όχι; μεχρι τη στιγμή που έρχεται η ώρα που βρίσκεσαι και πάλι στο μηδέν. Εκεί που άλλες γυναίκες πηγαίνουν για να φέρουν στον κόσμο μία ζωή, εκεί που οι γυναίκες γεμίζουν τις αγκαλιές τους, Κι εσύ φέυγεις με ένα κορμί άδειο και ένα μυαλό ακόμη πιο άδειο.

Με ποιο κουράγιο να συνεχισεις την ζωή, πώς να ξανααγκαλιάσεις τον άνθρωπό σου;

Και να μια δευτερη εγκυμοσύνη. Κι αρχίζεις να ελπίζεις πως αυτή τη φορά όλα θα παν καλά και συνάμα τρέμεις μήπως ξανά ε΄χεις το 25%. Και ξανά, και ξανά.

Πόσες φορές σκοτώνεις το παιδί σου και πόσες φορές σκοτώνεις τον ίδιο σου τον εαυτό; Πόσα χρόνια θα κουβαλάς αυτό το βάρος στην ψυχή σου; Θα λυτρωθείς ποτέ;

 

Σε εμένα αυτό έδωσε ο Θεός να περάσω. Εκεί δοκίμασε και δοκιμάζει την πίστη μου. Με έφτασε στο μηδέν πολλές φορές μέχρι να δει αν θα αντέξω και αν θα συνεχίσω να πιστευω σε Αυτόν. Αυτό είναι το βάρος που σήκωσα και συνεχίζω να σηκώνω.

 

 

Ναι! χρειάζεται πολύ δύναμη να έχουν οι γυναίκες που έχουν παιδιά με κάποιο πρόβλημα για την καθημερινή μάχη που δίνουν. Και είναι άξιες θαυμασμού που αντέχουν. Όμως άλλη τοση δύναμη χρειάζεται για την απόφαση που παίρνουν οι γυναίκες να αποχωριστουν από το σπλάχνο τους. Το μυαλό τους και η ψυχή τους έχει ματώσει και πάντα θα υπάρχει ένα μεγάλο ερωτηματικό μεσα τους.

Τα παιδιά και των δύο περιπτώσεων όμως, αν μπορούσαμε να τα ρωτησουμε, τι θα μας έλεγαν; Τι θα επέλεγαν; Μία ζωή γεμάτη πόνο ή καθόλου ζωή;

Μακάρι να μπορούσε κάποιος να μου πει…….

[fragoula]

Το θέμα είναι τελείως υποκειμενικό για την κάθε μάνα. Οτι απόφαση κ να πήρε το έκανε πρώτα για το καλό του παιδιού της κ ύστερα για αυτήν. Για αυτόν λόγο πρέπει να σεβόμαστε όλες τις απόψεις διότι πάρθηκαν κάτω από πολύ πόνο κ σκέψη. Πρόσφατα βρέθηκα σε αυτή την θέση. Λίγο οι γιατροί να σου λένε για το μέλλον λίγο οτι πρέπει να πάρεις την σωστή απόφαση για το παιδί σου γρήγορα, λίγο οι ορμόνες να κάνουν πάρτυ πολύ να σε κλωτσάει το μωρό σου κ να του λες πρέπει να σε διακόψω για το καλό σου κ αυτό να κάνει τούμπες μέσα σου να σκέφτεσαι όλα αυτά κ να πνίγεσαι να θες να πιαστείς από κάπου στα δύσκολα δεν λέμε παναγία μου βοηθά κ προχωράμε;. Κ επειδή είμαστε ελεύθεροι παίρνει ο καθένας την δικιά του απόφαση. Οτι απόφαση παιρνουμε πρέπει να την υποστηρίζουμε κ να μην έχουμε πισωγυρίσματα τι θα κάναμε αν δεν κάναμε διότι έτσι ταλαιπωρουμε τον εαυτό μας. Προχωράμε μπροστά με οτι έχουμε τώρα χωρίς τύψεις κ ενοχές του παρελθόντος

Κ επειδή το θέμα πήρε θεολογικές διαστάσει ο Θεός αγαπά τόσο πολύ τα παιδιά του που με το μυστήριο της θείας εξομολογησης συγχωρεί όλα κ έτσι ΞΕΚΙΝΑΜΕ καινούρια πνευματική ζωή.

[Αγγελίνα_2]

Τι να κάνουμε Αγγελίνα; Απόψεις είναι αυτές και διίστανται!

 

 

Δε θα τολμούσα όμως να είμαι τόσο απόλυτη, ειδικά για θέσεις στις οποίες δεν έχω βρεθεί.

 

 

Όσο για το φόνο που λες... δεν είναι. Ο νομοθέτης θεωρεί πως δεν είναι φόνος. Αν τώρα πάμε να πούμε πως ντε και καλά είναι... δεν έχουμε να συζητήσουμε κάτι περισσότερο γιατί κινούμαστε σε διαφορετική θεώρηση.

 

 

Δεν πάμε να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα. Αλλά να αιτιολογήσουμε τα αυτονόητα.

 

 

Μη θεωρείς όμως πως κατέχεις τη θεολογία. Εγώ τουλάχιστον δε διατείνομαι κάτι τέτοιο για τον εαυτό μου. Λίγο νερό στο κρασί μας όμως θα μας έκανε καλό... ειδικά όταν αφορά τους άλλους και έχει να κάνει με πράγματα που δεν έχουμε γευτεί οι ίδιοι και επιτρέπονται από το νόμο.

 

alcyon, μπερδεύεις δύο διαφορετικά πράγματα. Τον θεϊκό νόμο και τον ανθρώπινο νόμο. Με τον ανθρώπινο, η έκτρωση δεν είναι φόνος. Με τον θεϊκό, είναι. Τόσο απλά. Και τόσο απόλυτα. Αυτό είναι για μένα το αυτονόητο. Δε χρειάζεται να κατέχει τη θεολογία κανείς για να κάνει το διαχωρισμό.

 

Αν εσύ θέλεις να βάλεις νερό στο κρασί σου και να πιστεύεις πως μπορεί κάποια και έκτρωση να κάνει και να είναι σύμφωνη η πράξη της με τις εντολές του Θεού, πολύ περισσότερο ότι την υπαγορεύει ο ίδιος, κάντο. Μη μου κάνεις υποδείξεις όμως για να ασπαστώ την άποψή σου. Σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα μπορώ και θέλω να είμαι απόλυτη. Δικαίωμά μου. Δεν καταδικάζω ούτε προσπαθώ να προσηλυτίσω αυτούς που διαφωνούν μαζί μου.

 

Αν διάβασες όλα τα μηνύματά μου εδώ, θα διαπιστώσεις ότι κι εγώ γέννησα παιδί με καρδιοπάθεια. Πώς μπορείς να γνωρίζεις σε ποια θέση έχω και δεν έχω βρεθεί η ίδια; Ας αφήσουμε καλύτερα αυτές τις προσωπικές νύξεις, εφόσον καμια εδώ δεν γνωρίζει την άλλη εκτός διαδικτύου.

 

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, σε αυτή (και μόνο αυτή) σου την ερώτηση

Γιατί εμπιστευόμαστε το Θεό στα μισά πράγματα;

Η απόφαση για μια διακοπή κύησης δε μπορεί να πηγάζει από το Θεό;

 

έδωσα αυτή την απάντηση

 

ΟΧΙ.

 

Η απάντηση στο γιατί, βρίσκεται στις 10 εντολές. Ου φονεύσεις. Μας αρέσει δε μας αρέσει, η έκτρωση είναι φόνος. Τελεία και παύλα.

 

Δεν κρίνω καμια μάνα για τις αποφάσεις της. Δικό της το σώμα, δικιά της η ψυχή, δικό της το παιδί, έχει απόλυτο δικαίωμα να τα ορίζει όπως θέλει. Ο ίδιος ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελευθερία της βούλησης του ανθρώπου και τον αφήνει να κάνει ό,τι θέλει.

 

Όμως, όταν κάνουμε μια πράξη, να έχουμε το θάρρος να αναλαμβάνουμε και τις συνέπειες. Όχι να προσπαθούμε να τη δικαιολογήσουμε στον εαυτό μας και στους άλλους, επικαλούμενοι ό,τι μας κατέβει στο κεφάλι.

 

Αυτή η φράση είναι από τις πλέον άκυρες που έχω διαβάσει εδώ μέσα.

 

Δεν γενίκευσα, ούτε πήγα παραπέρα.

[Αγγελίνα_2]

Με λύπη μου διαπιστώνω ότι έχουμε ξεφύγει παντελώς από το θέμα μας....

 

Δυστυχώς, το αντίθετο θα ήταν αξιοπερίεργο. Σου εύχομαι μια καλή γέννα και μια υπέροχη ζωή μαζί με τα παιδάκια σου. Να προσέχεις τον εαυτό σου. Η Παναγία μαζί σου!

[asana]

Peper δε σε ρωτω ευθεως γτ ειπες οτι θα γραψεις μονο μια φορα...

Το ιδιο σχεδον προβλημα ειχε και η δευτερη μου ξαδερφη (και οι 2 στιγμα μεσογειακ.αναιμ). Δεν ειχε προβλημα με τις εκτρωσεις ποτε - ηταν σιγουρη πως εκανε το σωστο για το παιδι της... Εγω παλι δε θα το αντεχα να κανω εκτρωση.

Κι αν δειλιαζα στην ιδεα να φερω στον κοσμο ενα αρρωστο παιδι και ηξερα απο πριν οτι εχω κατι σοβαρο που θα μεταδοθει στο παιδι, απλα δε θα εμενα καν εγκυος. Θα υιοθετουσα. Μια χαρα θα υπαρχει και η ανθρωποτητα χωρις τα βιολογικα μου γονιδια.....

Α, οσο για την ξαδερφη..... (17 χρονια μετα απο τη γεννηση της κορης της ,1 παιδι εκανε) εγινε αναδοχος (χωρισε και η υιοθεσια ειναι πολυ δυσκολη σε χωρισμενους) σε ενα παιδακι με μεσογειακη αναιμια...Εμεις μειναμε καγκελο ! Οταν τη ρωτησα " πως κι ετσι ?" ειπε "ξεπλενω αμαρτιες"...τι να πω...οπως τα βλεπει κανεις!

[asana]

Chrisdior τις θερμοτερες ευχες μου, το θαυμασμο μου , την αγαπη μου και ενημερωνε μας σε παρακαλω. ΚΑλη δυναμη.

[Cωνσταντίνα]

Αυτό που θα ήθελα να ρωτήσω εγώ, στο οποίο δεν έχει δοθεί απάντηση ακόμα είναι το εξής: Ένα παιδί έρχεται στον κόσμο με νοητική στέρηση. Έχει δύο γονείς που το υπεραγαπούν, κάνουν τα πάντα για την ευτυχία του, ψάχνουν λύσεις για την ασθένιά του, του δίνουν τον κόσμο όλο.. Πεθαίνουν. Ποιό είναι το μετά για τον άνθρωπο αυτόν;

[ΑΝΝΑ24]

Για μένα αυτό είναι το σοβαρότερο. Αυτό σκέφτομαι πάντα όταν βλέπω ένα τέτοιο παιδί. Και δυστυχώς εδώ δεν πάει το "'έχει ο Θεός".

[marsob]

αυτη ειναι παντα η πρωτη μου σκεψη οταν βλεπω καμια φορα γονεις με παιδια που εχουν down...τι γινεται οταν οι γονεις παραμεγαλωσουν? ποιος φροντιζει αυτα τα παιδια!!

[Αγγελίνα_2]

- Παιδιά με βαριάς μορφής αυτισμό, που δε μπορεί να διαγνωστεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

 

-Παιδιά με επίκτητη νοητική στέρηση λόγω δύσκολου τοκετού

 

-Παιδιά που γίνονται τυφλά, κωφάλαλα, τετραπληγικά, ύστερα από βαριά ασθένεια

 

-Παιδιά που μένουν ανάπηρα ύστερα από ατύχημα

 

Τι γίνεται με αυτά τα παιδιά, όταν οι φυσικοί γονείς αποβιώνουν; Μήπως θα ήταν καλύτερο και γι΄αυτά να θανατώνονται προληπτικώς; Καθαρά πράξη ελέους θα ήταν κι αυτή.

[vasdeli]

Δυστυχώς, το αντίθετο θα ήταν αξιοπερίεργο. Σου εύχομαι μια καλή γέννα και μια υπέροχη ζωή μαζί με τα παιδάκια σου. Να προσέχεις τον εαυτό σου. Η Παναγία μαζί σου!

Να είσαι καλά, σε ευχαριστώ!!!

Chrisdior τις θερμοτερες ευχες μου, το θαυμασμο μου , την αγαπη μου και ενημερωνε μας σε παρακαλω. ΚΑλη δυναμη.

Αυτό!!!

- Παιδιά με βαριάς μορφής αυτισμό, που δε μπορεί να διαγνωστεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

 

-Παιδιά με επίκτητη νοητική στέρηση λόγω δύσκολου τοκετού

 

-Παιδιά που γίνονται τυφλά, κωφάλαλα, τετραπληγικά, ύστερα από βαριά ασθένεια

 

-Παιδιά που μένουν ανάπηρα ύστερα από ατύχημα

 

Τι γίνεται με αυτά τα παιδιά, όταν οι φυσικοί γονείς αποβιώνουν; Μήπως θα ήταν καλύτερο και γι΄αυτά να θανατώνονται προληπτικώς; Καθαρά πράξη ελέους θα ήταν κι αυτή.

Το μήνυμα αυτό θα μπορούσε να ήταν δικό μου!

[ΑΝΝΑ24]

- Παιδιά με βαριάς μορφής αυτισμό, που δε μπορεί να διαγνωστεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης

 

-Παιδιά με επίκτητη νοητική στέρηση λόγω δύσκολου τοκετού

 

-Παιδιά που γίνονται τυφλά, κωφάλαλα, τετραπληγικά, ύστερα από βαριά ασθένεια

 

-Παιδιά που μένουν ανάπηρα ύστερα από ατύχημα

 

Τι γίνεται με αυτά τα παιδιά, όταν οι φυσικοί γονείς αποβιώνουν; Μήπως θα ήταν καλύτερο και γι΄αυτά να θανατώνονται προληπτικώς; Καθαρά πράξη ελέους θα ήταν κι αυτή.

 

Βρε συ, ηρέμησε. Δεν είπαμε ούτε να θανατωθούν ούτε καν ότι είμαστε υπερ της διακοπής κύησης. Παρατηρούμε (εγώ τουλάχιστον και αισθάνομαι άνετα να μιλήσω και εκ μέρους των άλλων κοριτσιών που είπαμε για το θάνατο των γονιών), το τρομερά αβέβαιο μέλλον που περιμένει σε βάθος χρόνου αυτά τα παιδιά. Προσωπικά δεν μου φεύγει από το μυαλό ένα παιδί με down που είδα να ζει ανάμεσα στους υπερήλικες σε γηροκομείο. Κι αν θες είναι και ο δικός μου φόβος το τι θα έκανα και τι θα μπορούσα να προνοήσω αν μου συνέβαινε κάτι τέτοιο. Και ναι, αντίστοιχα φοβάμαι και τώρα, με υγιές (ο Θεός να μου το φυλάει) παιδί.