Δεν μπορώ να χαρώ το μωρό μου όσο θα ήθελα.

[mamaAreti]

* Εχω διαβάσει πολλά θέματα εδώ αλλά δεν έχω γράψει ποτέ μου. Πήρα το θάρρος σήμερα να γράψω για να νιώσω λίγο καλύτερα γιατί η ψυχολογία μου έχει πέσει αρκετά από τη στιγμή που έγινα μαμά. Θα σας κουράσω λίγο βέβαια, γιατί για να καταλάβετε θα γράψω αρκετά πράγματα.

 

Είμαι 38 ετών και πριν 9 μήνες γέννησα με καισαρική το αγοράκι μου. Εδώ θα πρέπει να σας πω οτι από πάντα φοβόμουν να κάνω παιδιά, γιατί πίστευα οτι είναι τρομερά δύσκολο να έχεις την ευθύνη μιας νέας ζωής. Φοβόμουν οτι θα του μεταφέρω κόμπλεξ, οτι δε θα είναι ευτυχισμένο και οτι δεν κάνω για μητέρα, καθώς η δική μου οικογένεια είχε πολλά προβλήματα, και δεν ήθελα να επαναλάβω την απερισκεψία της μητέρας μου που έκανε παιδιά με έναν άντρα που παντρεύτηκε μόνο για το κοινωνικό του στάτους και έκανε τραγικά λάθη με μένα σαν παιδί.

 

Γνωρισα τον άντρα μου πριν 7 χρόνια. Είμαστε ένα πάρα πολύ αγαπημένο ζευγάρι που όμως κανείς από τους δύο μας δεν ήθελε παιδιά. Εγώ ασχολούμουν με οτιδήποτε άλλο εκτός από τα παιδιά: Τη μόρφωσή μου, τη δουλεια μου, πολιτικά θέματα κλπ.. Ο άντρας μου κι εγώ ζούσαμε για τους εαυτούς μας και δεν είχαμε μπει σε αυτή τη διαδικασία.

Μεχρι που μετά απο συζητήσεις με φιλους και οικογένεια αποφασίσαμε να κάνουμε σεξ χωρίς προφύλαξη και ο,τι γίνει έγινε. Μέσα μου πίστευα οτι λόγω ηλικίας δε θα έμενα εύκολα έγκυος ή θα αργούσε πολύ. Και είχαμε πει οτι αν δε γινόταν μέσα σε ενα χρόνο, θα ξεχνάγαμε για πάντα τη λέξη “παιδι”. Με την πρώτη όμως προσπάθεια έμεινα έγκυος και ήμουν εντελώς απροετοίμαστη καθώς δεν είχα ποτέ ασχοληθεί με το θέμα παιδιά. Ηταν κάτι έξω από εμένα που μέχρι τότε δεν το είχα σκεφτεί.

 

Η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή, αν εξαιρέσουμε οτι παρουσίασα από πολύ νωρίς διαβήτη, ή μάλλον έμαθα οτι είχα διαβήτη και δεν το ήξερα, καθώς συνεχίζω και τώρα να έχω υψηλό ζάχαρο. Σε όλη την εγκυμοσύνη μου ασχολούμουν με το άν είναι γερό το παιδί, και δεν ενημερώθηκα για τίποτε. Ούτε για θηλασμό, ούτε καν τι κάνουμε με ένα μωρό. Μη με ρωτήσετε γιατί, απλά νόμιζα στην άγνοιά μου οτι αυτά τα πράγματα είναι “πάμε και βλέπουμε”, “το ένστικτο θα με οδηγήσει”. Τόσα ήξερα, τόσα έλεγα. Απο που ν αρχίσω;

 

Οταν γέννησα και μου έδειξαν το μωρό στο χειρουργείο,- υγειέστατο, μεγάλο και δυνατό- δεν αισθάνθηκα τίποτε, παρα μόνο αίσθηση οτι εφυγε αυτο το τεράστιο βάρος από την κοιλιά μου. Έκανα να το δω μιαμιση μέρα, και όταν εγκαταστάθηκε στο δωμάτιο μου (είχα rooming in γιατι ημουν σε δημόσιο) δεν ήξερα τι να το κάνω. Κανένα ένστικτο δε λειτούργησε, το μόνο που ένιωθα ήταν ένας απαίσιος πόνος από την καισαρική. Ο θηλασμός δε, φιάσκο!!! Εβλεπα ένα μωρό να κλαίει και να μην μπορεί να πιάσει το στήθος, κι ενώ προσπάθησαν οι μαίες να με βοηθήσουν, περναγαν 2-3 ώρες και συνέχιζε να κλαίει. Στο τέλος πάντα κατέληγα να ζητάω ξένο γάλα από μόνη μου, γιατι το σπαρακτικό κλάμα του μου δημιουργούσε πανικό. Αρχισα το θηλαστρο και κουτσά-στραβα δεν έβγαζα ουτε 10 ml!

Οταν πήγα στο σπίτι μου συνειδητοποίησα λίγο καλύτερα τι γινόταν, αγόρασα θήλαστρο και ξένο γάλα δια παν ενδεχόμενο. Οι μαίες με είχαν συμβουλέψει οτι ο,τι και να γίνει να το βάζω στο στήθος, και αυτό έκανα. Με την πρώτη μισή ώρα κλάματος όμως, πάλι έδινα μπιμπερό γιατί πανικοβαλλόμουν. Το οτι δεν προσπάθησα αρκετά για το θηλασμό το κατάλαβα αφού είχα σταματήσει, από το ίντερνετ . Η μητερα μου δε, δε με βοήθησε καθόλου καθως δεν είχε θηλάσει, ούτε και η πεθερά μου. Μου έλεγαν οτι δεν πειράζει και οτι και αυτές δε θήλασαν. Κι εγώ τις άκουγα –ειδικά την πεθερά μου με την οποία είχα πολύ καλή σχεση, καλύτερη από τη μητέρα μου- γιατί πίστευα οτι “αυτές ξέρουν”. Τελικά κατάφερα 4 μήνες με το θηλαστρο να του δίνω το γάλα μου, (αρχικά μεχρι να έχω γάλα πιο πολύ ξένο έδινα για 10 μέρες) και 1-2 φορές την ημέρα ξένο, καθώς έτρωγε γιγαντιαίες ποσότητες και δεν έφτανε το δικό μου. Βασικά σταμάτησα γιατί η ψυχολογία μου ήταν υπό το μηδέν, έχανα ωρες από το μωρό με τα μισάωρα του θήλαστρου κάθε 3 ώρες και ξανάρχισα και το τσιγάρο που είχα κόψει εντελώς στην εγκυμοσύνη μου και είχα πει οτι δε θα το ξαναρχίσω!

Ας αφήσω το θηλασμό που ακόμη με πονάει και έχω τύψεις κι ας πιάσουμε τους πρώτους μήνες με το μωρό. Το βασικό μου λάθος είναι οτι έψαχνα υποστήριξη μέσα στην αγνοιά μου και όπως σας είπα πριν, τη “βρήκα” στην πεθερά μου. Για να μην τα πολυλογώ ήθελε να με βοηθήσει πολύ –καθως και ο πόνος της καισαρικής μου κράτησε πολύ καιρό- και τελικά καταλήξαμε να παίρνει πιο πολλές φορές εκείνη το μωρό αγκαλιά απʼ ό,τι εγώ. Και αν μια φορά δεν είχα συνδεθεί με το μωρό μου από την αρχή, 10 φορές χειρότερο έγινε γιατί το δέσιμο ερχεται με την αγκαλιά. Αλλά εγώ στον κόσμο μου, και στον πανικό μου να σκέφτομαι “Τι τραγικό λαθος έκανα που έγινα μητέρα! Το ξερα οτι είμαι ακατάλληλη και λυπάμαι αυτό το παιδί που με έχει μάνα”. Απ ό,τι καταλάβατε (και το κατάλαβα κι εγω μετά), προφανώς και πέρασα επιλόχειο, που ενέτεινε το όλο θέμα που είχα με το μωρό μου. Και μέσα σε όλα αυτά είχα και κάτι άλλο καινούργιο στη ζωή μου, το ζάχαρο, με δίαιτες, με μετρήσεις, με το να μην μπορώ ουτε στο φαγητό να ξεσπάσω το άγχος μου!

Το σοκ του οτι κάνω λάθος το έφαγα με την παιδίατρο στο πρώτο του εμβόλιο, 2 μηνών, οπου όταν έκλαψε, μου είπε “Παρτο αγκαλιά” κι εγώ πάγωσα… Συνειδητοποίησα οτι οι φορές που το έπαιρνα αγκαλια ήταν πολύ λιγότερες απʼ όσο θα έπρεπε κι οτι 2 μηνες μετά δεν είχα δεθεί με το μωρό μου, αλλά λειτουργούσα σα ρομπότ, έκανα ό,τι μου έλεγαν ή διάβαζα οτι είναι σωστό, τα ξενύχτια τα έκανα μηχανικά, όλα μηχανικά. Μέχρι που έμαθα να το κοιμίζω στο καρότσι με κούνημα και όχι παίρνοντας το αγκαλιά, πράγμα που δυστυχώς έμαθα από την πεθερά μου η οποία ετσι το κοίμιζε, κι ετσι έκανα κι εγώ –βλακωδώς. Η μόνη περίπτωση να κοιμόταν στην αγκαλιά μου ήταν κάποιες φορές που τον έπαιρνε ο υπνος με το μπιμπερό. Άλλες φορές όταν έτρωγε, εκλαιγε γιατι νυσταζε, και δωστου καρότσι και κουνημα!

Εδώ οφείλω να πω οτι ο άντρας μου είναι ένας γλυκός κι ακομπλεξάριστος άνθρωπος ο οποίος με βοήθησε από την πρώτη στιγμή με την υπομονή του να με ακούει, και την προθυμία του να αλλάξει το μωρό να κάνει δουλειές, να το ταϊσει, να το πάρει αγκαλιά, καθώς εγώ χανόμουν με τις ώρες στα θηλαστρα και στην κατάθλιψη. Και ο λόγος που θεοποίησα έτσι την πεθερά μου είναι οτι ο άντρας μου μεγάλωσε με πολλή αγάπη, από μια μάνα που είναι πολύ γλυκειά. Πλην όμως πλέον είναι μεγάλη και απέχει πολύ η ηλικία της από το να θυμάται τι έκανε ως νεα μαμά και τα προβλήματα που μπορεί να είχε. Ετσι οι συμβουλές της ήταν τελείως λάθος, κι ας το έκανε για να με βοηθήσει.

 

Μετά λοιπόν από το ξαφνικό μου “ξύπνημα”, από 2 μηνών άρχισα να προσπαθω να βγώ από το λούκι μου, να το παίρνω αγκαλιά, κι ας παλλινδρομούσα ψυχολογικά μέσα σε τύψεις και αυτομαστίγωμα για το “τι μάνα είμαι εγω”. Να πω εδώ οτι σε αυτή τη φάση το ίντερνετ όχι μόνο δε με βοήθησε, αλλά διαβαζοντας τα ωραία λόγια που έλεγαν άλλες μαμάδες για τα μωρά τους, για το οτι θήλασαν με επιτυχία , οτι τα κοιμίζουν στην αγκαλιά τους με έκανε να αισθάνομαι ακόμη πιο άχρηστη. Μπήκα σε ένα φαύλο κύκλο, όπου από τη μία το μωρό δεν με ειχε συνηθίσει, από την άλλη όταν έβλεπα οτι δεν αισθανόταν καλά στην αγκαλιά μου –προφανώς επειδή αισθανόταν οτι το κάνω με άγχος- το άφηνα. Αυτό που με βοήθησε στο θέμα “αγκαλιά” ήταν ο μάρσιππος, τον οποίο αγόρασα όταν ο γιος μου ηταν 3 μηνών, και με τον οποίο άρχισα να κυκλοφορώ συνέχεια μεσα στο σπίτι μου. Μέχρι που μια μέρα καθώς έκανα δουλειές, το μωρό μου κοιμήθηκε για πρώτη φορά στο μάρσιππο, 4ων μηνων!!!!!!!! Και περιττό να σας πω οτι έβαλα τα κλάματα από χαρά!

 

Εκτοτε, για να μη σας κουράσω άλλο, έχω κάνει πολλά βήματα σύνδεσης, παίζω μαζί του, κοιμάται με καρότσι αλλά και στην αγκαλιά μου, με αναγνωρίζει, μου γελάει υστερικά κι εγώ τον έχω αγαπήσει περισσότερο. Βοηθάει και οτι είμαι άνεργη και μενω σπίτι. Βέβαια η πεθερά μου έρχεται ακόμη σπίτι 2-3 φορές την εβδομάδα και τον κρατάει, και με τύψεις σας λέω οτι κάποιες μέρες δε βλέπω την ώρα να έρθει, γιατί πολλές φορές θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου και να μη σκέφτομαι τίποτε.

 

Αν κι εχω κάνει πάρα πολλά βήματα, ακόμη δεν μπορώ να ξεπεράσω τους πρώτους μήνες που πέρασα, κι ακόμη πολλές φορές κοιτάζω το μωρό μου και θλίβομαι για το οτι του στέρησα μια βασική ανάγκη, τη συνδεση με τη μαμά του… Παρόλα αυτά ακόμη δε νιώθω αυτήν την απόλυτη αγάπη, αν και με πιάνει πανικός οταν σκέφτομαι οτι μπορεί το μωρό μου να πάθει κάτι, οτιδήποτε.

 

Δεν ξέρω αν κάποια από εσάς έχει νιώσει έτσι, απλά ψάχνω κάποια λόγια να με ξεκολλήσουν, να προχωρήσω, να σταματήσω να αντιδρώ από ανασφάλεια και τύψεις, γιατί ξέρω οτι όλα αυτά φέρνουν λάθος αποτελέσματα και ο χειρότερος εφιάλτης μου είναι να κάνω το παιδί μου δυστυχισμένο.

 

Ευχαριστώ για την υπομονή σας.

[κανίνα]

καλη σου μερα!πρωτα πρωτα να χαιρεσαι το μωρακι σου!δευτερον εισαι πολυ τυχερη που εχεις γυρω σου τοσο υποστηρικτικους ανθρωπους που φαινεται οτι ειναι παντα προθυμοι να σε βοηθησουν και σε αγαπανε!

 

απο κει και περα θα σου πω πως απο τη στιγμη που περασες επιλοχειο τα λογια ειναι περιττα!αλλες κοπελες κανουν και 1 χρονο να αποδεχτουν το μωρο τους!εσυ προφανως φοβοσουν να κανεις παιδι,γιατι δεν ηξερες αν εισαι ικανη να δεθεις μαζι του,προφανως γιατι η δικη σου μαμα εκανε καποια λαθη,που τα κουβαλας πλεον εσυ....απο τη στιγμη ομως που ξεπερασες το πρωτο σταδιο,και βλεπεις ποσο πολυ το εχεις αγαπησει αυτο το πλασματακι,και δενεσαι συνεχως μαζι του,δεν βλεπω καποιον λογο να ανησυχεις...ολες θελουμε καποια στιγμη να κατσει καποιος αλλος με το μωρο για να χαλαρωσουμε λιγακι(τουλαχιστον αυτο εχω καταλαβει απο ολες τις κοπελες που εχουν μωρο!!!!εγω το εχω ακομα στη κοιλια...)

 

το 2μηνο που ησουν λιγακι στον κοσμο σου,δεν νομιζω οτι στερησε κατι ουσιαστικο απο το παιδι...το οτι του εδινες το γαλα σου με μπιμπερο παλι δεν λεει κατι...(φιλη μου επειδη δεν επιασε με τη μια ειπε"αντε βαριεμαι ολη την ωρα να προσπαθω..."και δεν το θηλασε καθολου.....αν σε παρηγορει καθολου αυτο!!!)

 

εγω στη θεση σου θα συμβουλευομουνα εναν ψυχολογο ,μονο και μονο γιατι σε βλεπω οτι εχεις τυψεις(και αυτο καλη μου σημαινει πως νοιαζεσαι φοβερα για το παιδι σου..δεν το εκανες για το κοινωνικο σου στατους...)για να χαλαρωσεις...πιστευω πως δεν ειναι καθολου κακο να εχεις τη βοηθεια της πεθερας σου που και που αφου κι αυτη ειναι προθυμη,και να δεις οτι στην ουσια δεν εχεις καποιο προβλημα να αντιμετωπισεις..τα δυσκολα περασαν και αυτο που πρεπει να καταλαβεις ειναι οτι δεν εισαι η μαμα σου και οτι τα πας μια χαρα..ολες εχουμε ανασφαλειες και φοβιες!εχεις ομως πολλους ανθρωπους να σε βοηθησουν και να ξερεις οτι ποτε δεν ειναι αργα να διαβασεις καποια πραγματα παραπανω η να ρωτησεις αποριες σχετικα με το μωρο...οσο ζεις μαθαινεις!

[sofi@p]

κοπέλα μου, να σου ζήσει το παιδάκι σου. μη στενοχωριέσαι για αυτά που νιώθεις. η καθεμιά βιώνει την εγκυμοσύνη και τη λοχεία διαφορετικά και μπορεί να μας βγουν συναισθήματα (θετικά κι αρνητικά) που δεν το περιμέναμε και δεν ξέρουμε πώς να τα αντιμετωπίσουμε. σίγουρα θέλεις το καλό του μωρού σου. δώσε χρόνο στον εαυτό σου και το παιδί σου και έχεις όλο τον καιρό μπροστά σου να χτίσετε μια όμορφη σχέση. όσο μεγαλώνει το μωράκι σου και θα αρχίσει να γίνεται πιό εκφραστικό και να αντιδρά ως παιδάκι (γελάει, παίζει κλπ) θα δεις ότι κι εσύ θα βλέπεις βελτίωση στις δικές σου αντιδράσεις.

όσο για αυτά που διαβάζεις στα forums να είσαι επιφυλακτική, μάλλον ισχύει το όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι. εξάλλου πολύ λίγες θα είχαν το θάρρος να παραδεχτούν (έστω και ανώνυμα) ότι έχουν νιώσει και αρνητικά συναισθήματα ή ότι υπάρχουν και στιγμές που αναπολούν τη ζωή τους πριν τα παιδιά...

[ΟΛΓΑ78]

Καλησπέρα και από μένα, να σου ζήσει το μωρούλι σου!! Εγώ έχω ένα να σου πω: όλες μας τα έχουμε περάσει κατά καιρούς, άλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο, δεν είσαι μόνη σου... απλά χρειάζεσαι χρόνο! Χρόνο με το μωράκι σου, να κάνετε βολτούλες μαζί έξω -ειδικά τώρα που ανοίγει ο καιρός- με το καρότσι, χρόνο να παίζετε μαζί, χρόνο να το μάθεις -που αυτό ήδη το έχεις καταφέρει- και να σε μάθει. Όλα θέλουν τον καιρό τους. Μην ανησυχείς. Και φυσικά και είναι φυσιολογικό να θες κάποιες στιγμές να είσαι και μόνη σου, άνθρωπος είσαι, θες και τον χρόνο για σένα μόνο. χαλάρωσε, μην αγχώνεσαι, όλα παίρνουν το δρόμο τους, είσαι πολύ καλή μανούλα και έχεις κάνει μεγάλη προσπάθεια, αυτό φαίνεται. Απλά, άσε τον καιρό να περάσει και προσπάθησε να ζεις την κάθε στιγμή του μωρού σου!! Κάποια στιγμή θα αισθανθείς ότι χωρίς να το καταλάβεις θα έχετε γίνει ένα πια!!

[LITSA76]

να σου ζησει και απο εμενα..πισω απο τα λογια σου φαινεται ποσο πολυ αγαπας το παιδακι σου και αυτο ειναι το πιο βασικο.ο τροπος που κοιμαται ,που τρωει κτλ ερχονται σε δευτερη μοιρα.στηριξου στον ανδρα σου συναισθηματικα και για τα πρακτικα ζητηματα στην πεθερα αλλα και την παιδιατρο σου.δεν υπαρχει μανα που να μην αισθανθηκε κουραση, απελπισια και αλλα ΄'ευχαριστα΄'.επισης δεν ειναι ολες οι γυναικες ετοιμες να γινουν μανες απο την κουνια τους , αυτο δε σημαινει οτι δεν το 'βρισκουν' στην πορεια.ξεχνα αυτα που σκεφτοσουν στο παρελθον και ζησε το παρον με αισιοδοξια.το μωρακι οσο μεγαλωνει θα σου δειχνει την αγαπη του αρκει να εισαι εκει να δεχεσαι και να την ανταποδιδεις.φιλια!

[MIMIKA79]

Να σου ζήσει το μωράκι σου κορίτσι μου.Να σου πω και εγώ λοιπόν με τη σειρά μου ότι δεν είσαι η μόνη νέα μαμά που έχει αυτά τα συναισθήματα.Στη ζώη μας μαθαίνουν γενίκα πολλά πράγματα εκτός απο το πως θα γίνουμε μητέρες.Έχω ένα γιο 21 μηνών και είμαι πολύ περήφανη για αυτόν.Πέρασα και ΄γώ το δικό μου λούκι όταν γέννησα.Με το που παντρεύτεις όλοι σε βάζουν σε ένα δρόμο που πρέπει οποσδήποτε να κάνεις παιδιά.Σου απαριθμούν ένα σωρό ευχάριστα πράγματα για την εγκυμοσύνη και το μετά ( που όντως έτσι είναι) αλλά κανείς δεν σου λέει και για τις δυσκολίες που θα περάσεις.Δώσε χρόνο στον ευαυτό σου και στο παιδάκι σου και όλα θα έρθουν σιγά σιγά.Καμιά δεν γεννήθηκε μητέρα...΄΄ολες γινόμαστε στην πορεία και με προσπάθεια γινόμαστε ακόμα καλύτερες.'Οταν ο γιός σου θα πεί πρώτη φορά "μαμά παπαπώ" όλα αυτά... οι άσχημες σκέψεις.τα συναισθήματα θα είναι παρελθόν.

[alexele]

Nα χαίρεσαι το μωράκι σου. Σε ορισμένες περιπτώσεις δεν υπάρχει "έρωτας με τη πρώτη ματιά" (ομοιοπαθούσα), όταν μου έδωσαν το μωρό στο μαιευτήριο αναρωτιόμουν "τώρα αυτό είναι δικό μου" .

Το δέσιμο μας ήρθε μέσα από αγκαλιές, τα πρώτα χαμόγελα, τα πρώτα λογάκια κλπ.

Μη κατηγορείς τον εαυτό σου για κάτι, είναι δύσκολη η προσαρμογή με το μωρό στην νέα πραγματικότητα. Το 2μηνο που αναφέρεις δεν είναι μεγάλο διάστημα, μπορείς να το αναπληρώσεις!

Όλοι αναφέρουν τα ροζ συννεφάκια πριν την εγκυμοσύνη, κανείς δεν μας λέει ότι καμιά φορά για να γίνουν ροζ ενδέχεται να περάσουν από όλες τις αποχρώσεις του γκρι.

[Charis_]

γεια σου mamaAreti

 

να το χαιρεσαι το μωρακι σου! Ο τροπος που μιλησες δειχνει ενα ανθρωπο δυνατο και δυναμικο. Μπορει οπως λες τους πρωτους μηνες να μην εγιναν ολα οπως μας τα παρουσιαζουν, αλλα πρεπει να σκεφτεις οτι η γεννηση ενος παιδιου ειναι οτι πιο μεγαλο συμβαινει στις ζωες μας.

 

Αν το σκεφτεις ειναι μεγαλο το σοκ, να ερχεται στο σπιτι ενα ανθρωπακι που μονο κλαιει, κοιμαται και ειδικα τους πρωτους μηνες μονο δινεις...δεν παιρνεις ακομα τιποτα πισω..αλλα εκει στους 3-4 μηνες που αρχιζουν τα χαμογελα, και παιρνεις κατι πισω σιγα σιγα αλλαζουν οι εικονες.

 

Για το θηλασμο μην το σκεφτεσαι καν, και γω μετα απο πονους και αγχωτικες προσπαθειες το πηρα αποφαση να το κοψω, και να χαρω το ιδιο το μωρακι απο το να κλαιμε και οι δυο μαζι!

 

Να ακολουθησεις το ενστικτο σου, μεσα στο πανικο το ξεχναμε..αν σου λεει να πας σε ειδικο να τα πεις, πηγαινε...αν ειναι κατι που στο χουνε πει αλλα δεν θες, αστο...

 

Και γω το πρωτο μηνα απο αγκαλιες-αλλαγες, τιποτα λογω καισαρικης και ελεγα το μωρακι μου δεν θα ξερει ποια ειμαι! Θα περασει ο καιρος και θα σου αλλαζει συνεχεια τα συναισθηματα, μην κατηγορεις τον εαυτο σου στιγμη!

 

Το να κοιμαται πανω σου στο μαρσιπο ειναι πανεμορφο! Και γω την πρωτη φορα που εγινε ειχα σκασει τρελο χαμογελο (ημουνα μια τρελη στο σουπερμαρκετ που χαζογελουσε μονη!)...προσωπικα βρηκα οτι τρελαινεται να τον παιρνω αγκαλια και να του τραγουδω..σιγα σιγα τον μαθαινεις, σε μαθαινει ...

 

ειναι ταξιδι τρελο να μεγαλωνεις παιδια, και απο τα λογια σου δειχνεις οτι αν μη τι αλλο εισαι η καλυτερη μαμα που μπορουσε να εχει ηδη!!

[ΜΑΡΙΑΛ]

φίλη θεματοθέτρια έχω τέσσερα παιδιά...

και τα τέσσερα τα λάτρψα μετά το εξάμηνο...

στο πρώτο σκευτόμουν τα ίδια με σένα τη μάνα είμαι κτλ...

 

μετά το είχα συνηθήσει...

[Έμπνευση]

Αγαπητή φίλη, ελπίζω όλα τα καλά λόγια των κοριτσιών που προηγήθηκαν να σε έχουν ήδη βοηθήσει. Θα σου πω κι εγώ με τη σειρά μου ότι από όλα αυτά που μας διηγήθηκες, δείχνεις άνθρωπος ώριμος και υπεύθυνος.

 

Η πρώτη μου συμβουλή είναι να βοηθήσεις τον εαυτό σου να ξεπεράσει την κατάθλιψη, αν δεν έχει περάσει ήδη. Θα φύγει έτσι ένα μεγάλο εμπόδιο που δε σε αφήνει να χαρείς το παιδάκι σου.

 

Ύστερα θα σου πω ότι δεν υπάρχει γονιός που να μην έχει κάνει λάθη στην ανατροφή των παιδιών του. Κανένας απολύτως. Είμαι εκπαιδευτικός εδώ και μια 20ετία και όλη μου η ζωή έχει περάσει με παιδιά και τους γονείς τους. Και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το τραγικό για τα παιδιά δεν είναι να κάνουν λάθη οι γονείς τους, αλλά να κάνουν λάθη και να μην τα αντιλαμβάνονται.

 

Εσύ, που ήδη τα βλέπεις και θέλεις να τα διορθώσεις, είσαι σε πολύ καλό δρόμο

 

Έχεις έναν καλό σύντροφο, είναι τόσο σημαντικό αυτό. Άσε μαμάδες και πεθερές στην άκρη και εμπιστεύσου το ένστικτό σου και τον άντρα σου. Αυτή είναι η δική μου η συμβουλή. Θα την βρεις την άκρη. Καθώς περνάει ο καιρός θα δεις που το παιδάκι σου δεν ήρθε για να ανατρέψει τη ζωή σου, αλλά για να την πλουτίσει. Ήρθε για να γίνετε μια όμορφη και πιο δεμένη οικογένεια. Γιατί αν το καλοσκεφτείς όλα σ' αυτή τη ζωή είναι εντελώς μάταια, καριέρες, λεφτά, θέσεις, όλα. Δεν είδα ποτέ κανέναν να είναι ευτυχισμένος επειδή έχει πολλά λεφτά ή επειδή έχει μια υψηλή θέση. Η ευτυχία έρχεται από αυτά που αναβλύζουν μέσα από την ψυχή μας.

[lelaki1980]

μου θυμιζεις κατι απο εμενα με την μονη διαφορα οτι εγω ηθελα να κανω καποια στιγμη παιδι απλα οταν εμαθα ξαφνικα οτι ημουνα εγκυος στα 31 με επιασε απλα ενας πανικος.ητανε κατι πρωτογνωρο για μενα καθοτι ποτε δεν ειχα παρε δωσε με γιατρους οποιουδηποτε ειδους δεν ειχα κανει ουτε μια εκτρωση και τελος παντων ειμουν στον κοσμο μου..με το που γεννησα και εγω λοιπον μετα απο μια αψογη εγκυμοσυνη με καισαρικη οταν ειδα το μωρακι μου απλα το κοιταξα με απορια και χαμογελασα....δηλαδη ενα συναισθημα περιεργο ναι μεν αλλα οχι οτι εκλαψα κτλ....να φανταστεις ζητησα απο μονη μου καισαρικη γιατι δεν ηθελα να με πασπατεψει κανεις εκει κατω και γενικως ηθελα να τελειωνω και να φυγω να παω σπιτι μου.οταν λοιπον με το καλο πηγα σπιτι με το μωρο μου και το κοιταγα καθολη την διαρκεια μεσα στο αυτοκινητο δεν ειχα συνηδητοποιησει και για πολυυυυυ μεγαλο διαστημα (μεχρι και 1,5 χρονων) οτι εγω ειμαι μαμα.ειχα βοηθεια απο τη μαμα μου τις πρωτες μερες μπανακι-φαγητακι-και εγω απλα της εκανα τα διαλλειματα!!ολα αυτα που λες δηλαδη ειναι εντελως φυσιολογικα,καμια γυναικα δεν ειναι ετοιμη να γινει μαμα ποτε!παντα θα ειναι κατι πρωτογνωρο αλλα συναμμα χαρουμενο συμβαν στη ζωη μιας γυναικας....μεχρι και 1,5 χρονων που ηταν η κορη μου ελεγα αμαν να ερθει η μαμα μου να την παρει σαβατοκυριακο να ηρεμησω...ειναι ολα μαζι κουκλα μου αγχος κουραση αυπνιες γκρινιες!οσο μεγαλωνει να ξερεις θα δενεσε πιο πολυ ακομα μαζι του....τωρα η κορη μου που ειναι 2.5 χρονων δεν θελω να την αφηνω πολυ στη μαμα μου γιατι απλα μου λειπει....τρελενομαι στη ιδεα οτι μπορει να παθει κατι...ειναι η ζωη μου...τη λατρευω απλα...δεν υπαρχει κατι σημαντικοτερο στο κοσμο πιστευω παρα μονο το παιδι σου και η υγεια...θα το καταλαβεις συντομα!!μπορει να θελησεις να κανεις και αλλο!!!και τωρα που αρχιζει τα παιχνιδακια του τα χαμογελακια του θα δεις θα σου αλλαξει η διαθεση!!δεν συζητω οταν θα μεγαλωσει και αλλο λιγο που θα αρχισει να σου λεει λεξουλες και να σου κανει ναζακια...αστα...ειναι τελεια τα μικρουλια μας...ευχομαι σε ολες τις μαμαδες που προσπαθουν πραγματικα για μωρακι να ζησουν αυτη την εμπειρια-θαυμα οπως την εζησες εσυ και εγω και ολες οι υπολοιπες!!φιλια πολλα και να χαιρεσε το καμαρι σου!!

[mamaAreti]

Δεν ξέρετε πόσο πολύ σας ευχαριστώ όλες! Αφού από τότε που πήρα τις πρώτες απαντήσεις σας ήδη αισθάνομαι καλύτερα και πιο συγκεντρωμένη.Είστε υπέροχες πραγματικά, και ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο να μου απαντήσετε...

 

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΙΑ-ΜΙΑ!

[nitsa_ge]

mamaAreti, σου γράφω πολύ βιαστικά και δεν έχω προλάβει να διαβάσω τι έγραψαν τα κορίτσια παραπάνω.

 

Θέλω μόνο να σου πω δύο πράγματα:

Καταρχήν, το μωράκι σου έχει πολύ πολύ καιρό μπροστά του ακόμα για να δεθεί μαζί σου. Αυτο μην το σκέφτεσαι καθόλου. Έχεις όλες τις ευκαιρίες του κόσμου μπροστά σου. Εγώ δουλεύω πάρα πολλές ώρες και από πολύ νωρίς κρατάει το μωρό η μαμά μου σχεδόν όλη μέρα. Είχα πάντα αγχος μήπως συνηθίσει τη γιαγιά του, μήπως δεθεί μαζί της περισσότερο κλπ. Τώρα που μεγάλωσε λίγο όμως (8 μηνών) και επικοινωνεί καλύτερα, βλέπω πώς κάνει όταν γυρνάω σπίτι το βράδυ. Χοροπηδάει ολόκληρη από τις χαρούλες, απλώνει τα χέρια και δεν ξεκολλάει από πάνω μου μέχρι να κομηθεί. Θα δεις....θα δεις....

 

Το δεύτερο που θέλω να σου πω είναι να επικοινωνήσεις με την Φαιναρέτη. Είναι μη κερδοσκοπικό κέντρο υποστήριξης των νέων μαμάδων (από την εγκυμοσύνη ακόμα). Οι μαίες εκεί θα σε συμβουλεύσουν για ο,τιδήποτε και έχουν και δωρεάν ψυχολόγο που μπορεί να σε βοηθήσει.

http://www.fainareti.gr

Εμένα με έχουν βοηθήσει πολύ. Μη διστάσεις.

 

Τα φιλιά μου!