Τοκετός στο σπίτι

[dari]

Ντάρι, αυτά είναι τέλεια νέα. Σου εύχομαι να πάνε όλα κατ' ευχήν.

CONGRATULATIONS Dari!!!!!!

 

Η πιο γλυκιά ανακοίνωση εγκυμοσύνης που έχω διαβάσει!!:D:D

 

 

Σας ευχαριστώ πολύ όλους!!! Σας εύχομαι κι εγώ οτι καλύτερο!

[dari]

Έχω ανοίξει καινούργιο θέμα, "Ο φυσιολογικός τοκετός κι εμείς", όπου μπορούμε να πούμε ορισμένα πράγματα.

 

Θα ήθελα να προτείνω όποια κορίτσια είχαν την υποστήριξη των συντρόφων τους να τους ζητήσουν να μοιραστούν μαζί μας τις εμπειρίες τους...

 

Η στήριξη του συντρόφου είναι πολύ συμαντική μιας και είμαστε πολύ λίγοι ακόμα στην Ελλάδα με αυτές τις ιδέες... Αν μια γυναίκα ειναι "μόνη" χωρίς τον άντρα της να της συμπαραστεκεται μοιραία θα στραφεί πάλι στους γιατρούς με ότι συνέπειες μπορεί να συνεπάγεται αυτή η επιλογή για την ίδια, το μωρό αλλά και τον πατέρα.

 

Αν μαζέψουμε αρκετές "εμπειρίες" ίσως θα μπορέσουμε αν όχι να αλλαξουμε τη γνώμη του άντρα μας, τουλάχιστον να τον κάνουμε να προβληματιστεί για τις επιλογές που υπάρχουν.

[efalcon]

ΦΥΛΑΚΙΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΟΥΓΓΑΡΙΑ ΜΑΙΑ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΟΚΕΤΟΥΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

δείτε το σχετικό άρθρο εδώ: http://www.guardian.co.uk/world/2010/oct/22/hungary-midwife-agnes-gereb-home-birth

 

Είναι στα αγγλικά αλλά θα καταλάβετε το αίσχος των αρχών στην αντιμετώπιση αυτής της γυναίκας.

[rozaliapan]

Χαρά στο κουράγιο σε εκείνες που παίρνουν απόφαση να γεννήσουν σπίτι!!!!!!

Εγώ πραγματικά τις θαυμάζω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Melina22]

Εγώ έχω αρχίσει και θαυμάζω τις κοπέλες που γεννούν στις κλινικές με αυτά που διαβάζω για καισαρικές και θηλασμό...Πιο δύσκολο μου ακούγεται από τον τοκετό στο σπίτι. Καταλαβαίνω όμως τι θες να πεις rozaliapan....θέλει θάρρος να γεννήσεις στο σπίτι, είναι αλήθεια.

[M&M]

Τελικά τα πράγματα δείχνουν πως δεν θα μπορέσω να γεννήσω στο σπίτι λόγω χαμηλού αιματοκρίτη (26) και χαμηλής αιμοσφαιρίνης (7.5). Παίρνω τριπλή δόση σιδήρου μήπως και μέχρι την ΠΗΤ (σε ένα μήνα δηλαδή) καταφέρω να ανεβάσω τα επίπεδα αλλά το βλέπω χλωμό! Είμαι τόσο απογοητευμένη.....

[ΜΑΡΙΑΛ]

να προσέχεις το σίδηρο να μην το πίνεις μαζί (δυο ώρες τουλάχιστων απόσταση) με γάλα ή άλλα σκευάσματα με ασβέστιο (το ασβέστιο μπλοκάρει την απορόφηση του σιδήρου)

να παίιρνεις το σίδηρο μαζί με το φυλλικό οξυ (το φυλλικό βελτιώνει την απορόφηση του σιδήρου)

επείσεις η βιταμίνη C (φρούτα, πορτοκαλάδα, σκεύασμα) αυξάνει την απορόφηση το σιδήρου

 

μη χάνεις την πίστη σου....

 

και να θυμάσαι ότι στο τέλος της κύησης συνήθως ο αιματοκρίτης ανεβαίνει

[νινάκια2]

Καλησπέρα και από μένα. Και εμείς γεννήσαμε στο σπίτι μας, με τις μαίες του Κέντρου Φυσικού Τοκετού. Είχαμε παρακολουθήσει και τις ομάδες που διοργανώνει ο Σύλλογος "Ευτοκία" (μάλιστα σε κάποιες ενότητες πήγαμε 2 φορές, γιατί εγώ ήθελα να μάθω "καλά" πώς δημιουργείται ο πόνος, γιατί πονάς διαφορετικά στα διαφορετικά στάδια, πώς ακριβώς μοιάζει ο πόνος - με φόβιζε πολύ ο πόνος του τοκετού, και ήθελα να εξοικειωθώ με το engineering της υπόθεσης ).

 

Ο τοκετός ξεκίνησε μόνος του, 4 ημέρες μετά την ΠΗΤ. Από τη στιγμή που ένιωσα την πρώτη ωδίνη (20'', ανά 20 λεπτά) μέχρι να μπώ στο στάδιο της εξώθησης πέρασαν 15 ώρες. Το στάδιο των "ήρεμων" ωδινών ήταν 6 ώρες. Τις πρώτες 5 από αυτές έκανα δουλίτσες, και επισκεφθήκαμε τις μαίες. Μετά μπήκα στη μπανιέρα μου όπου έμεινα 8 ώρες συνολικά (στο μεσοδιάστημα βγήκα για μία ώρα για να κάνω κάποιες ασκήσεις με τη μαία μας). Ήμουν σε καθιστή στάση ή στα τέσσερα στις ωδίνες (ο πόνος ήταν ανυπόφορος όταν σε μία ωδίνη αποφάσισα να "αράξω" ανάσκελα). Πονούσα πολύ, αλλά βασικά έκανα υπομονή έχοντας εμπιστοσύνη στη μαία μου, η οποία όποτε ερχόταν στο μπάνιο ήταν καθησυχαστική, διακριτική, και ήρεμη (επίσης, προσπαθούσα να σκεφτώ ότι δεν συμβαίνει σε μένα, ότι εγώ είμαι αλλού ). Είχα αποφασίσει να γεννήσω εκτός νερού, και έτσι μεταφερθήκαμε στο κρεβάτι μας για το στάδιο της εξώθησης. Το στάδιο της εξώθησης διήρκεσε 75 λεπτά. Ο πλακούντας βγήκε σε άλλα 15 λεπτά. Δεν χρειάστηκε περινεοτομή παρά τα 3,5 κιλά του μωρού μας και το ότι είμαι μικρόσωμη (45 κιλά προ εγκυμοσύνης) - πιστεύω έπαιξε ρόλο μεταξύ άλλων το ότι οι μαίες μου έκαναν συνεχώς μασάζ στο περίνεο με αμυγδαλέλαιο στα μεσοδιαστήματα (μεταξύ των εξωθήσεων). Τη μικρή μας την πήρα στο στήθος μου αμέσως μόλις γεννήθηκε και θήλασε αμέσως. Μετά την αποχωρίστηκα για να την κάνει μπάνιο ο πατέρας της - στο μισό μέτρο μακριά από το κρεβάτι μας βάλαμε το μπάνιο της, χωρέσαμε και οι τρεις σε μισή φωτογραφία, αλλά ένιωθα μακριά της κι έτσι. Ήταν βράδυ, τη χαζέψαμε στα ημι-σκοτεινά μερικές ώρες, μετά κοιμηθήκαμε όλοι μαζί, ξυπνήσαμε πριν ξημερώσει για να την ξαναχαζέψουμε, την ξαναχαζέψαμε, ξημέρωσε και ήμασταν όλοι μαζί στο κρεβάτι μας, απορημένοι και γεμάτοι θαυμασμό για αυτό που μας συνέβη.

 

Τις επόμενες δύο εβδομάδες δεχθήκαμε ελάχιστες σύντομες επισκέψεις από συγγενείς και φίλους και κάποιες ουσιαστικές επισκέψεις από τις μαίες (ελέγχουν αν ο θηλασμός και όλα τα άλλα πηγαίνουν καλά) και δεν ζητήσαμε καμμία εξωτερική βοήθεια (εδώ ο ρόλος του πατέρα είναι πολύ σημαντικός) γιατί θέλαμε να ζήσουμε κάθε λεπτό από αυτές τις μαγικές πρώτες ημέρες μας με το μωρό μας.

 

Η εμπειρία του τοκετού στο σπίτι είναι απλώς ασύλληπτη και δύσκολο να περιγραφεί (όσα κι αν γράψω). Ένας από τους λόγους που το αποφασίσαμε ήταν για να δώσουμε στη μικρή μας, μαζί οι δύο μας, ένα ήρεμο και γλυκό ξεκίνημα στη ζωή της, και θέλαμε να ζήσουμε μαζί της από το πρώτο λεπτό, χωρίς περιττές παρεμβάσεις, φώτα και βιασύνη. Ένας επιπλέον λόγος για μένα ήταν γιατί ήθελα να έχω εγώ τον έλεγχο της κατάστασης, να αφήσω το σώμα μου να δουλέψει με το δικό του ρυθμό, να μπορώ να κινούμαι, να μπαίνω στη μπανιέρα κατά τις ωδίνες, να μην υποστώ διαδικασίες όπως υποκλυσμούς κ.λπ. που στο μυαλό μου φαντάζουν εξευτελιστικές. Κατά τη διάρκεια του τοκετού και μετά κατάλαβα ότι υπήρχαν πολλά άλλα "κέρδη" για μένα, όπως η δύναμη και το ψυχικό σθένος που ανακαλύπτεις ότι διαθέτεις, ο σύντροφος που (ξανά)ανακαλύπτεις ότι διαθέτεις, το ψυχικό δέσιμο με το μωρό και τον σύντροφό σου (που εννοείται είναι μαζί σου σε όλη τη διάρκεια του τοκετού όταν γεννάς σπίτι ή στο Κέντρο Φυσικού Τοκετού) καθώς και το ότι κοιμάσαι αγκαλιά με το μωρό σου από το πρώτο βράδυ. Φυσικά άλλοι μπορούν να έχουν αυτό το δέσιμο με άλλους τρόπους/τόπους τοκετού.

 

Ένα πολύ ενδιαφέρον σημείο είναι το ότι είχα τη δυνατότητα να παρακολουθήσω το σώμα μου - και έμεινα έκπληκτη βλέποντάς το να κάνει κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ. Αν και δεν μου αρέσει η φράση "σοφία της φύσης" (γιατί χρησιμοποιείται ενίοτε για να δικαιολογήσει απαράδεκτες ανθρώπινες συμπεριφορές), ο τοκετός είναι μάλλον η καταλληλότερη περίσταση για να την χρησιμοποιήσω. Για παράδειγμα, η πρώτη έκπληξη ήταν ότι οι πρώτες 4 ωδίνες με έστελναν στην τουαλέτα - κάθε μία από αυτές! Το σώμα μου ξεφορτωνόταν μόνο του ό,τι δεν ήταν απαραίτητο για τον τοκετό. Άλλη έκπληξη ήταν ότι ο χρόνος πήρε άλλη διάσταση - κατάφερνα να κοιμηθώ για 3 λεπτά, μεταξύ των ωδινών!

 

Πάντως νιώθω ότι εμένα μου χαρίστηκαν πράγματα και συναισθήματα λόγω της εμπειρίας του τοκετού στο σπίτι, και ότι δεν έκανα κάποια προσπάθεια για να τα κατακτήσω. Νιώθω πολύ τυχερή που βίωσα τον τοκετό μου με αυτόν τον τρόπο και νιώθω ευγνωμοσύνη προς τις μαίες του Κέντρου Φυσικού Τοκετού που υπάρχουν στην Ελλάδα, που είναι άψογες επαγγελματίες και δουλεύουν συστηματικά και με αγάπη. Εγώ "πήγα σπίτι μου" με πολύ περισσότερα πράγματα από έναν τοκετό.

 

Φυσικά δεν έχω πιάσει καθόλου την πλευρά του κάθε πατέρα όταν συμμετέχει σε τοκετό στο σπίτι. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι πρέπει να είναι πολύ δυνατό συναίσθημα το να νιώθει ότι έπαιξε ενεργό ρόλο στον τοκετό. Εξ άλλου, και ο πατέρας έχει αρκετά πλεονεκτήματα: απαλύνει τον πόνο σου με την αγκαλιά του στις ωδίνες και στα ενδιάμεσα, βλέπει πρώτος το πρόσωπο του μωρού, του κόβει τον ομφάλιο λώρο, το κάνει μπάνιο πρώτος. Δεν είναι λίγα αυτά κατά τη γνώμη μου. Και μάλιστα αρκετά σοβαρά ώστε να μην είναι απών από την εν δυνάμει πιο σημαντική στιγμή της ζωής του.

 

Αυτά - ξέρω ότι έχω μακρηγορήσει, αλλά είναι δύσκολο να μην. Ελπίζω σε κάποιες και κάποιους να φανούν χρήσιμα τα παραπάνω.

 

 

Μπράβο.Χαίρομαι να διαβάζω τέτοιες εμπειρίες και τέτοιες επιλογές.Μακαρι να το είχα διαβάσει μερικά χρόνια πριν.Ειχα όλες τις προυποθέσεις να γεννήσω στο σπίτι.Αφού να φανταστείς το δεύτερο παιδί πήγα μόνο για να το βγάλω 15 λεπτά τα οποια από αυτά είναι και με το ζόρι με κρατούσαν για να έρθει ο γιατρός δεν με άφηνα να το βγάλω.Η μαία μου είπε γιατί ήρθε εσύ εδώ.Την επόμενη φορά από το τηλέφωνο.Δεν είμουν ενημέρωμένη σωστά για να κάνω τις σωστές επιλογές.Εγκυμονώ γεννώ επιλέγω.

[Βασια1234]

Για σας .Εγω φετος γεννισα με καισαρικη και ειμαι πολυ απαγοητευμενη. Δεν ειχα κανενα προβλιμα στο νοσοκομειο μου κανανε το προβλιμα,πηγα προγραματισμενη πολυ νορις( ο γιατρος μου ηθελε ετσι). Τωρα ειμαι αποφασιζμενη οτι δεν θα ξαναπατισω για γεννα σε νοσοκομειο.Την επομενη φορα θα γεννισω στο σπιτι μου.Εχω ψαξσει πολυ το τεμα ,και θα ψαξω και αλλο.Ξερω οτι αν η εγγιμοσινη ειναι καλη ,δεν υπαρχει ρισκο. Εχει στο ιντερνετ πλιροφορια και βιδεο.Μπορει και μετα απο καισαρικη! Εγω θα το προσπατισω επιδι πιστευω οτι ολλα τα προβλιματα τα διμηοργουν στα νοσοκομεια.Να ξερετε οτι η μανα φιση μας εχει φτιαξει να μπορουμε και μονες μας!Επισις μια γεννα μπορει να σινεχισει και 12,15 και 24 ωρες και κανενας γιατρος δεν θα σας περιμενει τοσο πολυ.Αυτοι θελουν μονο να τελιωσουν πιο γριγορα και να μην δουλευουν σαβατο και κυριακη και την νυχτα!

Αχ κορισια το πιο σιμαντικο!!Μη χρισιμοποιηστε κανενα φαρμακο ουτε πριν ,ουτε στη διαρκια ,ουτε μετα την γεννα .Ο πλακουντας μπορει να βγει και μετα απο 2,3,...8 ωρες ,μην βιαζεστε, μην σπροξετε ,μην πατατε τιποτα .Η γεννα δεν ειναι πονος και σπροξιμο. Ειναι να αναπνεεις σοστα.Στην Ολλανδια 90% απο τις γυναικες γεννανε στο σπιτι,και σε αλλες χορες.Βγενει πολυ φτινοτερα και δεν υπαρχει περιπτοση να παθετε καισαρικη στα νοσοκομεια(τα εμμπορικα κεντρα)

Ψαξτε για την διασιμη μαια Κλαιρ Λοπρινστι

[anti1980]

Βάσια μπορείς αν θέλεις να διαβάσεις και το παρακάτω θέμα. Έχουν γραφτεί πάρα πολλά για το θέμα του φυσιολογικού μετά από καισαρική (Vbac) και θα γραφόντουσαν και άλλα αν δε μας το έκλειναν… Είναι πάρα πολλές οι σελίδες και θα κουραστείς, αλλά να ξέρεις ότι αξίζει τον κόπο…

 

http://parents.org.gr/forum/showthread.php?t=28932

[mesastoura]

Δάκρυσα και εγώ με την περιγραφή της yogamama αλλά ταρακουνήθηκα με την πολύ δυνατή ιστορία της dari.

 

Πολύ δυνατή και η μια μόνο γραμμή που έγραψε η φιλοσοφημένη μας Rosie:

Dari μπράβο σου πάντως, ούτε κι εγώ δεν θα έκανα έκτρωση για κανένα λόγο, γι' αυτό και δεν έκανα και τον προγεννητικό έλεγχο.

[dari]

Πλέον έγινα κι εγώ ευτοκομάνα μιας και γεννήσαμε τη Δευτέρα στο σπίτι!

 

Με είχε φάει η αγωνία μιας και οι μέρες περνούσαν κι εγώ είχα ελάχιστα πονάκια που έμοιαζαν με της πρώτης μέρας της περιοδου...

 

Δευτέρα πρωι πήγαμε Ευτοκία για να δούμε πως πάει ο μπέμπης μιας και ήταν η ΠΗΤ μου και θέλαμε να βεβαιωθουμε οτι είναι καλά προκειμένου να πάρουμε παράταση...

 

Το μεσημεράκι ξεκίνησαν οι πόνοι πολύ χαλαρά και ενημρώσα τις μαίες. Μου είπαν να κάνω ζεστό μπάνιο για να δούμε αν θα υποχωρήσουν .... τελικά δεν υποχώρησαν ..... Στις 7 το απόγευμα ήρθαν οι μαίες (μόλις είχε γυρίσει και ο άντρας μου) και μετά από μιαμιση ώρα με χαλαρούς πόνους θα έλεγα, και βαθιά καθίσματα μπήκαμε στην τελική ευθεία. Μέσα σε μισή ωρίστσα είχαμε γεννήσει! Ο άντρας μου μου κρατούσε το χέρι και προσπαθούσε να μου δίνει κουράγιο (το τελευταίο μισάωρο ήταν .... ). Στον δεύτερο τοκετό συνήθως τα πράγματα είναι πιο γρήγορα αλλά και πιο έντονα προς το τέλος...

 

9:15 κρατούσα στην αγκαλιά μου έναν παίδαρο και εγώ ήμουν στην αγκαλιά ενός άλλου παίδαρου ... έτσι όλοι μαζί ιδρωμένοι, συγκινημένοι και ευτυχισμένοι.... τι άλλο να ζητήσω? Καμία σύγκριση με νοσοκομεία, ιατρούς, σωλινάκια... μωρά που κλαίνε.... ελπίζω περισσότερες μέλλουσες μανούλες να σκεφτούν τις επιπτώσεις που έχουν όλα αυτά στο μωράκι που έρχεται και να επιλέξουν πιο ανθρώπινους τρόπους για να τα φέρουν στον κόσμο! Δεν θα μπορούσα να δεχτώ να μου χτυπάνε και να τινάζουν ανάποδα το μωρό μου και να γελάνε κι απο πάνω....

 

Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τη yogamama η οποία ήταν αρχικά η έμπνευσή μου για να επιλέξω τον τοκετό στο σπίτι αλλά και τον Πάνο ο οποίος με βοήθησε να μείνω και να κάνω πράξη τελικά αυτή την επιλογή. Και φυσικά να μην ξεχάσω τις μαίες, πολύτιμη και διακριτική η παρουσία τους, αλλά κυρίως τον άντρα μου που αν και αρνητικός στην αρχή, στο τέλος ήταν αυτός που μου έδινε κουράγιο και σιγουριά.

[viki35]

Dari μου πραγματικα πολυ γλυκια γεννα , θα πρεπει να το νοιωσατε σε ολο του το μεγαλειο και χαιρομαι για αυτο . Ομως θα θελα να σου πω καποια πραγματα που ειναι και η αποψη μου , γενικα ειμαι κατα στη γεννα στο σπιτι εν ετη 2011 , επειτα δεν συμφωνω σε αυτο που λες για τιναγματα και γελια απο γιατρους και γενικοτερα ολο αυτη την απαισιοτητα που νομιζεις οτι συμβαινει στα νοσοκομεια και τις κλινικες , δεν εχω καμια σχεση με κλινικες και γιατρους και δεν προσπαθω να υπερασπιστω κανενα , την δικια μου εμπειρια απο τις γεννες μου παραθετω και τιποτα αλλο ,οπου ηταν πραγματικα και μενα υπεροχες . Ο γιος μου αμα δεν ημασταν σε νοσοκομειακο περιβαλλον θα ειχε γεννηθει με σπασμενο χερακι και ισως δεν θα μπορουσε να βγει γιατι χρειαστηκε βεντουζα και παρα πολυ προσοχη και εμπειρια απο το γιατρο γιατι δεν ερχοτανε με τον σωστο τροπο . Βγαινοντας χρειαστηκε οξυγονο γιατι ητανε μπλε και δεν τολμω να σκεφτω τι θα ειχε γινει αμα δεν ημασταν σε νοσοκομειακο περιβαλλον , οχι δεν τον τινα3αν με το που βγηκε και δεν γελουσε κανενας γιατρος τιναζοντας τον . Του εδωσαν οξυγονο και μου τον εδωσαν αγκαλια τυλιγμενο σε ενα σεντονακι .

2Η γεννα , Η μαρια ευτυχως δεν ειχε καμια επικυνδινοτητα στη γεννα της . Επισης δεν την τιναξε ο γιατρος και δεν γελουσε , την εβγαλε κοψανε τον ομφαλιο λωρο την εβαλαν σε ενα σεντονακι και μου τν εδωσαν αγκαλια . Δεν θεωρω οτι τα παιδια στηγματιστικανε απο κατι σε ολη αυτη τη διαδικασια και ναι δεν βλεπω κατι που δεν ειναι ανθρωπινο σε ολο αυτο .

Χαιρομαι που χαρηκες ολες τους γεννες και πολυ περισσοτερο που ολα πηγανε πραγματικα εντελως φυσιολογικα αλλα ας προσεχουμε λιγο τι λεμε περι στιγματισμενων παιδιων , τιναγματων και μην ανθρωπινες γεννες .

[dari]

viki θα ήθελα να σου αναφέρω οτι για να πραγματοποιηθεί μια γέννα στο σπίτι οι συνθήκες καθώς και η κατασταση μωρού και εγκύου θα πρέπει να είναι ιδανιικές. κανείς δεν θέλει διακινδυνεύσει την υγεία του παιδιού του. Χαίρομαι που είχες τόσο καλές εμπειρίες τοκετού σε μαιευτήρια και κυρίως για την πολύ καλή αντιμετώπιση που είχαν τα παιδιά σου από το ιατρικό προσωπικό, δεν μπορώ να συμφωνήσω όμως ότι αυτό είναι το σύνηθες. Δυστυχώς έχω δει αρκετά για να σχηματίσω τη γνώμη που ανέφερα πιο πάνω.... δεν ξέρω άν έχεις διαβάσει και το βιβλίο του Λεμπουαγιέ "Γέννηση χωρίς βία" που αναφέρει πόσο επίπονα είναι για το μωρό τα δυνατά φώτα, οι φωνές, τα σωληνάκια, η άμεση κοπή του λώρου κλπ.. χωρίς να αναφερθώ στη χρήση φαρμάκων...

 

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να διαφωνήσω μαζί σου. Το σχόλιό μου περί ανθρώπινης συμπεριφοράς αφορούσε την αντιμετώπιση που έχει η επίτοκος και το βρέφος από τους περισσότερους ιατρούς. Δεν θέλω ούτε να υποτιμήσω ούτε να αμφισβητήσω μανούλες που επιλέγουν να γεννήσουν σε μαιευτήρια απλά θεωρώ ότι δεν υπάρχει ο απαραίτητος σεβασμός στην όλη διαδικασία η οποία μόνο ιατρική δεν είναι...

[eleni_k]

Dari ανατρίχιασα με την περιγραφή σου!!! Να σου ζήσει ο παίδαρός σου, να είναι πάντα γερός και τυχερός! Να τον καμαρώνετε πάντα και να του δώσετε καλή ανατροφή!!!

 

Χαίρομαι τόσο που πήγαν όλα τέλεια και είχες τον τοκετό που ονειρευόσουν!!!

 

Και να είσαι πάντα εδώ, να ενθαρρύνεις τις κοπέλες που επιθυμούν να ακούσουν το ένστικτό τους αλλά ο φόβος τις ξεπερνά!!!

[Melina22]

Πλέον έγινα κι εγώ ευτοκομάνα μιας και γεννήσαμε τη Δευτέρα στο σπίτι!

 

Με είχε φάει η αγωνία μιας και οι μέρες περνούσαν κι εγώ είχα ελάχιστα πονάκια που έμοιαζαν με της πρώτης μέρας της περιοδου...

 

Δευτέρα πρωι πήγαμε Ευτοκία για να δούμε πως πάει ο μπέμπης μιας και ήταν η ΠΗΤ μου και θέλαμε να βεβαιωθουμε οτι είναι καλά προκειμένου να πάρουμε παράταση...

 

Το μεσημεράκι ξεκίνησαν οι πόνοι πολύ χαλαρά και ενημρώσα τις μαίες. Μου είπαν να κάνω ζεστό μπάνιο για να δούμε αν θα υποχωρήσουν .... τελικά δεν υποχώρησαν ..... Στις 7 το απόγευμα ήρθαν οι μαίες (μόλις είχε γυρίσει και ο άντρας μου) και μετά από μιαμιση ώρα με χαλαρούς πόνους θα έλεγα, και βαθιά καθίσματα μπήκαμε στην τελική ευθεία. Μέσα σε μισή ωρίστσα είχαμε γεννήσει! Ο άντρας μου μου κρατούσε το χέρι και προσπαθούσε να μου δίνει κουράγιο (το τελευταίο μισάωρο ήταν .... ). Στον δεύτερο τοκετό συνήθως τα πράγματα είναι πιο γρήγορα αλλά και πιο έντονα προς το τέλος...

 

9:15 κρατούσα στην αγκαλιά μου έναν παίδαρο και εγώ ήμουν στην αγκαλιά ενός άλλου παίδαρου ... έτσι όλοι μαζί ιδρωμένοι, συγκινημένοι και ευτυχισμένοι.... τι άλλο να ζητήσω? Καμία σύγκριση με νοσοκομεία, ιατρούς, σωλινάκια... μωρά που κλαίνε.... ελπίζω περισσότερες μέλλουσες μανούλες να σκεφτούν τις επιπτώσεις που έχουν όλα αυτά στο μωράκι που έρχεται και να επιλέξουν πιο ανθρώπινους τρόπους για να τα φέρουν στον κόσμο! Δεν θα μπορούσα να δεχτώ να μου χτυπάνε και να τινάζουν ανάποδα το μωρό μου και να γελάνε κι απο πάνω....

 

Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τη yogamama η οποία ήταν αρχικά η έμπνευσή μου για να επιλέξω τον τοκετό στο σπίτι αλλά και τον Πάνο ο οποίος με βοήθησε να μείνω και να κάνω πράξη τελικά αυτή την επιλογή. Και φυσικά να μην ξεχάσω τις μαίες, πολύτιμη και διακριτική η παρουσία τους, αλλά κυρίως τον άντρα μου που αν και αρνητικός στην αρχή, στο τέλος ήταν αυτός που μου έδινε κουράγιο και σιγουριά.

 

Σ' ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες την εμπειρία σου! Να σας ζήσει κ να τον χαίρεστε!!!! Συγχαρητήρια κ σε εσένα που τα κατάφερες κ στον σύζυγο που σε στήριξε!!!

[Πάνος Β]

Ντάρι,

 

χαίρομαι αφάνταστα για σένα. Ξεκίνησατε την ζωή στο σπιτικό με το δεξί. Όπως έχουν πει και πολλοί άλλοι στο φόρουμ, δεν είναι απλά η φυσιολογική γέννα που εγγυάται μια καλή αρχή. Είναι και η σωστή ψυχολογία. Ήθελες έναν τοκετό όπως τον είχες ονειρευτεί και το πραγματοποίησες. Γέννησες το παιδί σου με το δικό σου τρόπο. Η πρώτη απόφαση σου, σαν γονιός, ήταν όπως ακριβώς την ήθελες. Σου εύχομαι μονάχα επιτυχίες στον γονεϊκό σου μαραθώνιο. Και από όλες τις επιτυχίες στην ζωή, οι γονεϊκές είναι οι καλύτερες γιατί είναι στεφανωμένες από πηγαία ευτυχία και απίστευτη ολοκλήρωση.

 

Αν θα έπρεπε να πω τον χρυσό κανόνα της γονεϊκότητας, εγώ που έχω μεγαλώσει χιλιάδες παιδιά στα εκατοντάδες χρόνια της ζωής μου, θα έλεγα "υπομονή και επιμονή". Το δεύτερο το έχεις! Άντε και στο πρώτο τώρα, που θα σου χρειαστεί άφθονο!

 

Φιλικά,

 

Πάνος

[dari]

Dari ανατρίχιασα με την περιγραφή σου!!! Να σου ζήσει ο παίδαρός σου, να είναι πάντα γερός και τυχερός! Να τον καμαρώνετε πάντα και να του δώσετε καλή ανατροφή!!!

 

Χαίρομαι τόσο που πήγαν όλα τέλεια και είχες τον τοκετό που ονειρευόσουν!!!

 

Και να είσαι πάντα εδώ, να ενθαρρύνεις τις κοπέλες που επιθυμούν να ακούσουν το ένστικτό τους αλλά ο φόβος τις ξεπερνά!!!

 

Σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές να σου ζήσουν και σενα τα παιδιάκια σου και να τα χαίρεσαι! Όσον αφορά την ενθάρρυνση υπάρχουν ευτυχώς πολλά άτομα στο φόρουμ (μια από αυτές κι εγώ πλέον) που μπορούν να στηρίξουν οποιονδήποτε ενδιαφέρεται.

 

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι τελικά όποιος ψάχνει, σίγουρα θα βρει... πληροφορίες, κατάλληλους ανθρώπους ακόμα και τη δύναμη για να πραγματοποιήσει αυτό που έχει σκεφτεί...

 

Από τότε που η ιδέα του φυσικού τοκετού μπήκε στο μυαλό μου, άρχισε σιγά σιγά να εμφανίζεται βοήθεια και στήριξη από το πουθενά.... Είναι απίστευτη η ζωή στον τρόπο που μας οδηγεί στα μονοπάτια της.... Το μόνο που χρειάζεται είναι μια επιθυμία πραγματική και τότε "όλο το σύμπαν θα συνωμοτήσει για την πραγματοποίησή της"!

 

Σ' ευχαριστούμε πολύ που μοιράστηκες την εμπειρία σου! Να σας ζήσει κ να τον χαίρεστε!!!! Συγχαρητήρια κ σε εσένα που τα κατάφερες κ στον σύζυγο που σε στήριξε!!!

 

Παρακαλώ κι ελπίζω, όπως ανέφερα και πιο πάνω, όπως εγώ εμπνεύστηκα από κάποια άτομα έτσι κι εγώ να βάλω το λιθαράκι μου για αλλάξουμε επιτέλους τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη γέννα (είτε είναι στο σπίτι είτε σε μαιευτήριο) όχι μόνο οι ιατροί αλλά κυρίως οι γονείς.

 

Εύχομαι και σε σένα τα καλύτερα για το μωράκι που περιμένεις και να το γεννήσεις όπως εσύ θα έχεις επιλέξει

 

Ντάρι,

 

χαίρομαι αφάνταστα για σένα. Ξεκίνησατε την ζωή στο σπιτικό με το δεξί. Όπως έχουν πει και πολλοί άλλοι στο φόρουμ, δεν είναι απλά η φυσιολογική γέννα που εγγυάται μια καλή αρχή. Είναι και η σωστή ψυχολογία. Ήθελες έναν τοκετό όπως τον είχες ονειρευτεί και το πραγματοποίησες. Γέννησες το παιδί σου με το δικό σου τρόπο. Η πρώτη απόφαση σου, σαν γονιός, ήταν όπως ακριβώς την ήθελες. Σου εύχομαι μονάχα επιτυχίες στον γονεϊκό σου μαραθώνιο. Και από όλες τις επιτυχίες στην ζωή, οι γονεϊκές είναι οι καλύτερες γιατί είναι στεφανωμένες από πηγαία ευτυχία και απίστευτη ολοκλήρωση.

 

Αν θα έπρεπε να πω τον χρυσό κανόνα της γονεϊκότητας, εγώ που έχω μεγαλώσει χιλιάδες παιδιά στα εκατοντάδες χρόνια της ζωής μου, θα έλεγα "υπομονή και επιμονή". Το δεύτερο το έχεις! Άντε και στο πρώτο τώρα, που θα σου χρειαστεί άφθονο!

 

Φιλικά, Πάνος

 

Πάνο, σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα... Αν και πιστεύω ότι τελικά δεν ήμουν μονη μου στην επιλογή μου.... από τη στιγμή που μπήκα σε αυτή τη ροή ένιωθα από τη μια μεριά ότι πλέον δεν υπάρχει επιστροφή και από την άλλη συνεχώς είχα βοηθεια από κει που δεν το περίμενα... σαν κάτι να με έσπρωχνε...

 

Ομολογώ ότι είχα μέχρι τελευταία στιγμή αμφιβολίες.... η λογική δεν σε αφήνει να παρασυρθείς από το ρεύμα.... ίσως είναι και μια δικλείδα ασφαλείας. Η απόφασή μου δεν ήταν ότι θα γεννήσω σπίτι όπως και νά χει, με όποιο κόστος, αλλά ότι το παιδί θα αποφασίσει τελικά ποιον τρόπο θα επιλέξει για να έρθει στον κόσμο.... Οι μαίες θέλουν ιδανικές συνθήκες... και αυτές δεν τις εξασφάλισα εγώ 100%....

 

Η εγκυμοσύνη και ο τοκετός όσο και να θέλουμε να παρέμβουμε κρατάει ακόμα πολλά θεικά και μυστήρια... πράγματα που δεν εξαρτώνται απο μας και δεν υπόκεινται στον έλεγχό μας.... Η εμπιστοσύνη στο παιδί και στο Θεό και έπειτα στα ένστικτά μας είναι αυτή που θα μας δείξει τον πιο κατάλληλο τρόπο....

 

όσον αφορά τον χρυσό κανόνα της γονεϊκότητας νομίζω ότι έχεις απόλυτο δίκαιο αν και μόνο 10 ημερών μαμά και χωρίς τη δική σου εμπειρία στη πλάτη...

 

Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου

φιλιά πολλά

[Πάνος Β]

Ντάρι, είναι όπως το είπες. Όταν πραγματικά θέλεις κάτι, τότε όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει. Και δεν ξέρω για το σύμπαν, αλλά πάντως διάφοροι εμφανίζονται από το πουθενά, ευκαιρίες έρχονται εκεί που δεν υπήρχαν κ.λπ. κ.λπ.

 

Αυτό θα είναι το δεύτερο μου βιβλίο ξέρεις, το αισιόδοξο βιβλίο. Με έχει σαγηνεύσει η ανθρώπινη βούληση και ο τρόπος που λειτουργεί.

 

Πάνος

[dari]

Τελείωσε πρώτα το πρώτο που το περιμένουμε τόσον καιρό.... και μετά ξεκινάς και το δεύτερο!!!!

 

περιμένουμε με ανυπομονησία να το διαβάσουμε...

[Mayia]

Γεια σας σε όλους. Κ΄ εγώ γέννησα πριν ένα μήνα στο σπίτι το τρίτο μας παιδάκι. Ήταν η καλύτερη μου γέννα. Με βοήθησαν οι μαίες από «Φιλικές γέννες» - η Έλντα και η Κλείω. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με όλη την εμπειρία της γέννας. Ένιωθα σαν να ήμουν πάλι στο γάμο μου (εκτός από το πόνο, βέβαια). Στην αρχή φοβόμουν αρκετά να γεννήσω στο σπίτι, αλλά μετά από μερικές συναντήσεις με τις μαίες πήρα θάρρος και το αποφάσισα. Και όλα πήγαν καλύτερα απ΄ ότι περίμενα. Το μωράκι τώρα είναι 40 ημερών και μεγαλώνει.

[Maggie]

Με βοήθησαν οι μαίες από «Φιλικές γέννες» - η Έλντα και η Κλείω.

 

Δεν ήξερα ότι εκτός από την Ευτοκία υπάρχουν και άλλες μαίες που κάνουν τοκετούς στο σπίτι. Πολύ χαίρομαι!

[mesastoura]

Σκεφτόμουν να το γράψω αλλά μετά όταν διάβασα το παρακάτω το έλαβα σαν επιβεβαίωσή πως πρέπει να το κάνω και να μην το πολυσκέφτομαι, όσο και παράλογο να φαίνεται

Γεια σας σε όλους. Κ΄ εγώ γέννησα πριν ένα μήνα στο σπίτι το τρίτο μας παιδάκι. Ήταν η καλύτερη μου γέννα. Με βοήθησαν οι μαίες από «Φιλικές γέννες» - η Έλντα και η Κλείω. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με όλη την εμπειρία της γέννας. Ένιωθα σαν να ήμουν πάλι στο γάμο μου (εκτός από το πόνο, βέβαια). Στην αρχή φοβόμουν αρκετά να γεννήσω στο σπίτι, αλλά μετά από μερικές συναντήσεις με τις μαίες πήρα θάρρος και το αποφάσισα. Και όλα πήγαν καλύτερα απ΄ ότι περίμενα. Το μωράκι τώρα είναι 40 ημερών και μεγαλώνει.

 

Η καρδία μου λοιπόν μου λέει πως θα ήθελα πολύ να παίξω προσωρινά τον ρόλο του "συντρόφου" (ξαδέλφου, κοντινού φίλου ή πείτε το όπως νομίζεται) σε όποια μητέρα αισθάνεται πως χρειάζεται κάτι τέτοιο. Περισσότερα με πμ

Είναι παράλογο αλλά η καρδία είναι ποιο δυνατή.

 

ΥΓ

Νομίζω ότι η προηγούμενη σελίδα είναι ίσως η δυνατότερη στο parents.

[Melina22]

Μετά από κάμποσες μέρες βρήκα κ εγώ λίγο χρόνο να γράψω την εμπειρία μου.

Γέννησα το μωράκι μου, στο σπίτι κ εγώ, με τις μαίες της ευτοκίας.

 

Αν μου το έλεγε κάποιος στην αρχή της εγκυμοσύνης ότι θα γεννούσα έτσι θα τον περνούσα για τρελό. Όσο όμως περνούσαν οι μήνες κ όσο περισσότερο ενημερωνόμουν (βιβλία διαδικτυο, μαθήματα κλπ) τόσο πιο πολύ αισθανόμουν ότι ήθελα να έχω μια γέννα που να μην καταλήξει σε τραυματική εμπειρία, μια γέννα που να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες παρεμβάσεις κ που να αντιμετωπιστούμε μαμά κ μωρό με τον απαραίτητο σεβασμό. Επειδή δεν εμπιστευόμουν τον γιατρό μου, αποφάσισα να απευθυνθώ στους ανθρώπους της ευτοκίας. Συμφωνήσαμε να γεννήσω στο Λητώ με "τοκετό σαν στο σπίτι" ή στο σπίτι (αν κ τότε δεν μου φαινόταν κ τόσο ελκυστική επιλογή).

 

Οι πρώτοι πόνοι ξεκίνησαν στο ταξί στο οποίο βρισκόμασταν με τον άντρα μου μετά από μια βόλτα για να περπατήσω. Η ώρα ήταν 3 το μεσημέρι κ οι πόνοι έρχονταν ανα 5λεπτο. Είχα ήδη από καιρό πριν, μωρό εμπεδωμένο κ καλή διαστολή αλλά κάθε μέρα που περνούσε τίποτα. Είχαν περάσει 8 μέρες από την ΠΗΤ κ είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι θα είμαι έγκυος αιωνίως...:lol: Αυτό συν το γεγονός ότι οι πόνοι έρχονταν ξαφνικά πολύ γρήγορα, σε αντίθεση με όσα ήξερα, με έκαναν να πιστέψω ότι δεν είχε έρθει η ώρα. “Μάλλον θα κρύωσα” είπα στον άντρα μου. Δεν μπορεί να έρχονται κατευθείαν ανά 5 λεπτά κ εκτός των άλλων δεν πονάω σχεδόν καθόλου...

 

Μόλις φτάσαμε σπίτι οι πόνοι άρχισαν να γίνονται λίγο πιο έντονοι. Αυτό ήταν! γεννούσα! Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη! Περίμενα πώς κ πως να έρθει αυτή η μέρα!

 

Έφτασαν οι μαίες κ όλα ήταν τόσο ήρεμα κ ωραία...Ούτε κλύσματα , ούτε ξυρίσματα, ούτε οροί... κλπ...Αντί για το ψυχρό νοσοκομειακό περιβάλλον η ζεστασιά του σπιτιού. Το πιο σημαντικό, εγώ είχα τον έλεγχο κ δεν μου επιβαλλόταν τίποτα που να με στενοχωρεί ή να με κάνει να χάνω τη συγκέντρωσή μου.. Οι μαίες έβλεπαν που κ που τους παλμούς του μωρού με τον καρδιοτοκογράφο κ με άφηναν να συνεχίζω έχοντας την πλήρη ελευθερία.

 

Μαζί μου ο άντρας μου κ ένα πρόσωπο που αγαπώ κ εκτιμώ πολύ..Η ατμόσφαιρα ακριβώς όπως ήθελα, σαν να επρόκειτο να συμβεί κάτι μοναδικό, αλλά κ πολύ απλό ταυτόχρονα. Συζητούσαμε όλοι μαζί στο καθιστικό κ εγώ όποτε είχα ωδίνη έκανα βαθιά καθίσματα κ ταυτόχρονα αναπνοές. Μέχρι να φτάσει η διαστολή 8 περίπου, οι πόνοι ήταν πάρα πολύ ανεκτοί.

 

Όταν έφτασε η ώρα των εξωθήσεων πήγαμε στο δωμάτιο.Κάθε φορά που ερχόταν πόνος η στήριξη των μαιών απίστευτη! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό.Ήταν λες κ γεννούσαν κ αυτές μαζί μου, λες κ ένιωθαν ακριβώς αυτά που νιώθω... Η στάση του άντρα μου τόσο ενθαρρυντική! έβλεπα στα μάτια του τον ενθουσιασμό, την χαρά, την αναμονή , τον θαυμασμό του για μένα... Κανέναν απολύτως φόβο. Ενώ είναι αγχώδης γενικά κ δεν το περίμενε κ ο ίδιος απ τον εαυτό του, με τον τρόπο που εγιναν όλα, μου εξομολογήθηκε ότι δεν ένιωσε στιγμή ανησυχία.

 

Έντονο πόνο ένιωσα την τελευταία από συνολικά 5μιση ώρες που έκανα να γεννήσω. Ήταν όμως ένα μεγάλο μωρό (3760κιλά) που είχε πάρει όλο τον μήνα με το παραπάνω κ ερχόταν κ με το χεράκι στο κεφάλι. Διαφορετικά πιστεύω πως κ αυτή η φάση θα ήταν πιο εύκολη. Λίγο πριν γεννηθεί μου έβαζαν πάνω στο περίνεο ζεστά πανιά με λάδι για να το προστατέψουν κ ένιωθα τόση ανακούφιση... Αυτό είχε ως αποτέλεσα να κοπώ μόνη μου ελάχιστα(2 ράμματα μόνο). (αναρωτιόμουν πριν γεννήσω αν ισχύουν πράγματι όσα υποστήριζαν στην ευτοκία γι αυτό το θέμα γιατί ο δικός μου γιατρός μου είχε πει ότι στις πρωτότοκες αν κ δεν το θέλει κόβει το περίνεο για να μην κοπεί άσχημα από μόνο του)

Τελικά είναι αλήθεια. Η περινεοτομή δεν πρέπει να γίνεται αδιακρίτως κ όχι δεν κόβεσαι άσχημα μόνη σου, το αντίθετο.

 

Στις 8μιση ήρθε στον κόσμο το μωράκι μας...Τα συναισθήματα απερίγραπτα...ένα απροστάτευτο ζεστό πλασματάκι ακούμπησε πάνω μου κ με κοιτούσε... τον πήραν για ένα λεπτό μόνο για να τον ζυγίσουν κ να μετρήσουν το ύψος του κ τον έβαλαν πάλι στην αγκαλιά μου όπου έμεινε όλη νύχτα.

Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το πόσο ζωηρός ήταν! Θήλασε αμέσως για μία ώρα κ δεν φαινόταν καθόλου κουρασμένος ή ταλαιπωρημένος.

 

Οι μαίες συνέχισαν να μας επισκέπτονται καθημερινά κ η βοήθειά τους στο θέμα του θηλασμού επίσης καταλυτική. Αν κ είχα ενημερωθεί, τις 2 πρώτες μέρες μπήκα στο τριπάκι να αμφιβάλλω για το αν έχω γάλα.

 

Θέλω να ευχαριστήσω όλα τα μέλη που με βοήθησαν στη φάση της αναζήτησής μου για τον τοκετό κ μου έδωσαν πληροφορίες κ συμβουλές..

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ευτοκία, κ στις μαίες μου. Δεν θέλω να φαντάζομαι τι θα γινόταν αν είχα παραμείνει με τον γιατρό μου, ο οποίος μου είχε πει ότι κ μια χαρά να είναι το μωρό το πολύ να μου δώσει 2,3 μέρες μετά την ΠΗΤ κ πολλά άλλα που με είχαν αγχώσει...

 

Πιο πολύ όμως ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου τον άνθρωπό μου, τον άντρα μου, που μου απέδειξε για πολλοστή φορά με τη στάση του πόσο όμορφος άνθρωπος είναι...Αν κ διαφωνούσε με την επιλογή αυτή στάθηκε πλάι μου λες κ ήταν 100% σύμφωνος. Θέλει μεγάλη αφοσίωση, γενναιοδωρία κ μεγαλείο ψυχής για να το κάνει κάποιος αυτό...

[Ophelia]

Γειά σας κορίτσια!

 

Είναι το 2ο μήνυμα που γράφω στο φόρουμ (το 1ο ήταν για την Μέθοδο Bradley) και πρέπει να σας πω πως έχω φρικάρει ολότελα, μετά την επίσκεψη στην κληνική για να δω πως είναι και να κάνω μερικές ερωτήσεις.

 

 

 

Έχω καλό γιατρό, με αρκετή πείρα στον φυσικό τοκετό (ακόμη και μετά από καισαρική, ακόμη και με δίδημα) γιατί δούλευε πολλά χρόνια στο Λονδίνο (και οι τοκετοί στο σπίτι είναι αρκετά συνηθισμένοι εκεί). Μου υποσχέθηκε "θα έχεις τη γέννα που θέλεις" (δηλαδή χωρίς καμία παρεμβολή, εκτός αν κινδυνεύει η ζωή μου ή του παιδιού μου) και μοιάζει να σέβεται πολύ τη φύση της γέννας. Θα πάω στο ιατρείο του όταν αρχίσουν οι πόνοι, πριν μπω στην κλινική, για να φροντίσουμε να μπω τελευταία στιγμή σχεδόν (όταν ο τράχηλος είναι 7εκ ή και οι πόνοι μεγάλη σε διάρκεια και ανά 2-3 λεπτά).

 

 

 

Όμως ήθελα να δω και την κλινική, να ρωτήσω τα προτόκολλά τους εκεί, και να μάθω ποιά ακριβώς είναι τα δικαιώματά μου, και του ιατρού μου (τι μπορεί να αποφασίσει αυτός.... και τι απαιτεί το νοσοκομείο από κάθε γέννα). Είμαι 22 εβδομάδων τώρα και ομολογώ πως μέχρι πρόσφατα

την γέννα σκεφτόμουν, όχι τόσο τα μετά της γέννας, ή τον θηλασμό και το παίδί. Αποφάσισα με το που έμεινα έγκυος σχεδόν, να θηλάσω αποκλειστικά από την αρχή, και να έχω το μωράκι στο δωμάτιό μου στην κλινική συνεχώς και νόμιζα πως δεν είχα να κάνω τίποτα άλλο (για το μωρό) από το να διαβάσω ένα καλό βιβλίο για τον θηλασμό...

 

 

 

Τελικά όμως, το μωρό δεν θα είναι δικό μου μέχρι να φύγω από την κλινική (όπως λέει το προτόκολό τους). Εκείνοι αποφασίζουν τα "βασικά" και αρκετά από τα πλέον συμαντικότερα πράγματα που το αφορούν. Για παράδειγμα:

 

1. Ναι μεν μπορώ να πληρώσω 2000-2500 χιλιάδες ευρώ (χωρίς την αμοιβή του ιατρού φυσικά) και να έχω δωμάτιο μόνη μου, ώστε να μου επιτραπεί να κρατάω το μωράκι μαζί μου (rooming in) αλλά το 1ο γεύγμα του θα είναι από μπουκάλι, για να δουν αν καταπίνει σωστά.

 

 

2. Δεν έχει σημασία που θα γεννήσω καλοκαίρι στην Ελλάδα, το μωρό θα το δω 4 ώρες αφού το γεννήσω, το νωρίτερο, γιατί το προτόκολλο απαιτεί να το βάλουν σε ζεστό πλαστικό κρεβατάκι, να το βοηθήσουν να συνηθίσει την εξωτερική θερμοκρασία σταδιακά. Μετά θα μου το φέρουν και θα μου το αφήσουν. (Τι λέτε θα θέλει να θηλάσει; ή θα κοιμάται ;;; )

 

 

3. Απαγορεύεται να βγει το μωρό από την κλινική πριν κλείσει τρία ολόκληρα 24ωρα. Ακόμη κι αν είναι 100% καλά και τρέφεται σωστά και εγώ χορεύω σάμπα και θέλω να πάμε σπίτι.

 

 

Συγνώμη αλλά.... εγώ δεν τα δέχομαι αυτά. Έχω διαβάσει 11 (ναι ΕΝΤΕΚΑ βιβλία) για τον τοκετό (κάθε είδους) και η γνώμη μου είναι η εξής:

 

 

Αισθάνομαι αρκετή ασφάλεια πως θα με φροντίσουν στην κλινική, αν πάει κάτι στραβά (και το παιδί μου επίσης), αλλά αν ΔΕΝ πάει τίποτα στραβά, ΔΕΝ θα μας φροντίσουν καθόλου σωστά.

 

 

 

 

Η μαία στην κλινική (ευγενέστατο γλυκό κοριτσάκι) μου είπε πως αν σπάσουν τα νερά μου να έρθω αμέσως (ακόμη κι αν οι πόνοι δεν έχουν αρχίσει) και πως ΔΕΝ θα μου επιτραπεί να φύγω μέχρι να γεννήσω (ακόμη κι αν θα γεννούσα 30 ώρες μετά, υπό φυσιολογικές συνθήκες). Μου είπε επίσης να έρθω να γεννήσω μόλις οι πόνοι είναι ανα 10 λεπτά (!!!!). Αυτό δεν ησχύει ακόμη κι αν ΘΕΛΕΙΣ επισκληρίδιο και γρήγορα! Μάλιστα, αν είναι ανά 10 λεπτά, και μικρής διάρκειας (20-40 δευτερολέπτων) είναι σχεδόν σίγουρο πως έχω ΠΑΡΑ πολλές ώρες μπροστά μου πριν ανοίξει ο τράχηλος καλά....(ίσως και μέρες!!). Με το που θα έρθω να με συνδέσουν με το καρδιοτοκοτγράφικό μηχάνημα. Δηλαδή: ΞΑΠΛΑ για ένας θεός ξέρει πόσες ώρες... άντε να μην ζητήσεις ωκυτοκίνη μετά!

 

 

 

Όταν ρώτησα: "Πόσο συχνά βλέπετε φυσικούς τοκετούς στην κλινική, χωρίς ορό ή επισκληρίδιο, που ήταν όμως προγραματισμένοι κι όχι απλά τοκετοί αστραπιαίας ταχύτητας, όπου δεν υπήρχε χρόνος για φάρμακα;"

 

και μου λέει το κορίτσι:

 

 

"Καθόλου." (επί ΛΕΞΗ).

 

 

Άρα, δεν έχει καθόλου πείρα η κλινική με φυσικό τοκετό (όχι επί της ουσίας).

 

 

 

Έμαθα επίσης πως με το που θα μπω, θα μου βάλουν ηλεκτροτοκοκαρδιογραφικό μηχάνημα, ΌΠΩΣ και να είναι οι πόνοι ή/και ο τράχηλος (που απαιτεί απόλυτη ξάπλα και συνεχής ακινησία) και μάλιστα δεν ΕΧΟΥΝ άλλον τρόπο να ελέγχουν το μωρό μου (doppler χειρώς ή στηθοσκόπιο εγκύων). Αυτό τους βολεύει γιατί με χρεώνουν "συνεχείς παρακολούθηση" χωρίς να απασχολούν το προσωπικό τους καθόλου. Επίσης, με αναγκάζουν να "κάθομαι ήσυχα" πολύ ώρα, καθώς το μηχάνημα καταγράφει την κάθε αλλαγή της καρδιάς του μωρό και τους δίνοντάς τους δικαιολογίες να με τρομάξουν/ανησυχίσουν άδικα, και να κάνω ωκτιτοκίνη, ή επισκληρίδιο, ή καισαρική (ανάλογα με τι τους βολεύει). Το μισώ αυτό το μηχάνημα και γνωρίζω πως δεν έχει αποδειχτεί η αξία του σε καμία απολύτως έρευνα. Το μόνο που έχει αποδειχτεί είναι το ότι τριπλασιάζει την πιθανότητα για καισαρική (σε σχέση με το υπέρηχο χειρός) ενώ ΔΕΝ γεννιούνται περισσότερα μωρά με πρόβλημα που ελεγχόντουσαν μόνο με τον υπέρηχο χειρός.

 

 

 

Μου είπε επίσης η μαία (το πιο αστείο απ' όλα!) πως δεν έχει σημασία που

δεν έχουν ποτέ φυσικούς τοκετούς στην κλινική, καθώς είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα (με επισκληρίδιο κι ωκυτοκύνη). "Πως είναι το ίδιο πράγμα, όταν με την επισκληρίδιο δεν μπορείς να σηκωθείς να πας να κατουρίσεις ή να αλλάξεις στάση ή οτιδήποτε;" ερωτώ εγώ.

 

 

 

"Μα και με τον φυσικό τοκετό δεν μπορείς να περπατήσεις καθόλου γιατί μπορεί να σου πέσει ο πλακούντας ή ο λώρος κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο!" μου απαντά.

 

 

 

ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΤΡΕΛΗ ΤΩΡΑ που φρικάρω, Ή είναι όλοι γύρω μου;;;;;

 

 

Σκεφτόμουν, "δεν πέφτει ο πλακούντας με τον ορό τεχνιτής ωκιτοκύνης, που είναι ικανός μέχρι να ρίξη μήρας να προκαλέσει, και θα πέσει επειδή σηκώθηκα να πάω τουαλέτα;;; και όλες αυτές οι γυναίκες που γεννούν σε διάφορες στάσεις και περπατάνε συνεχώς ρισκάρουν την ζωή τους δηλαδή;;;; Κι ο λώρος;;; Τι βλακίες είν' αυτές; ΠΩΣ θα πέσει ο λώρος όταν έχει εμπεδωθεί το κεφάλι;; Μόνο αν σπάσουν τα νερά πριν εμπεδωθεί το κεφάλι μπορεί να γίνει αυτό....

 

 

 

Συγνώμη αν σας ζάλισα. Κάπου έπρεπε να τα πω. Έχω φρικάρει.

 

 

ΔΕΝ είμαι "ξερ' όλας" και ΔΕΝ θεωρώ πως ξέρω πολλά πράγματα για την γέννα επειδή διάβασα λίγο. Όμως με τρελαίνει να μιλάω με επαγγελματίες μαίες/νοσοκόμες και να καταλαβαίνω πως ξέρουν ακόμη λιγότερα!!!!!!

 

 

 

ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΩ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ. Για να το καταφέρω όμως, θα χρειαστώ μια πολύ καλή μαία με πείρα σε τοκετούς στο σπίτι, συν την υποστήριξη του γυναικολόγου μου (στην περίπτωση που κάτι πάει στραβά).

 

Δεν μου είναι δυνατόν να την επιλέξω μόνο από το όνομα, και είναι πολύ δύσκολο να το ψάξω μόνη μου γιατί μένω Χανιά.

 

 

 

Παρακαλώ κι ικετεύω, όποια μέλη πιστεύουν πως μπορούν να με βοηθήσουν, έχουν τον χρόνο και την θέληση να βοηθήσουν μια νέα μαμά με ΣΟΒΑΡΟ πρόβλημα, να μου στείλουν ένα μήνυμα με το τηλέφωνό τους. Θα ήθελα να μπορώ να σας πάρω ένα τηλέφωνο να μιλήσουμε, μήπως βρω μια λύση και καταφέρω να γεννήσω σπίτι μου.

 

 

 

Αλλιώς, πραγματικά δεν ξέρω πιο θα είναι χειρότερο: να πάω στην κλινική να ζήσω τον εφιάλτη και να τελειώνουμε, ή να επιχειρίσω να γεννήσω στο σπίτι μόνο με την βοήθεια του άντρα μου και των βιβλίων μας (και να πάμε στο νοσοκομείο αν ανησυχίσουμε για το ότιδήποτε) ;;;;

 

 

Τουλάχιστον με το 2ο έχουμε μια ελπίδα να ζήσουμε εμείς και το παιδί μας μια όμορφη κι ήρεμη γέννα, χωρίς περιττά άγχη και περιττά ρίσκα και περιττούς κινδύνους. Το φοβάμαι (χωρίς έμπειρη μαία να μας πει πότε πρέπει όντως να ανησυχίσουμε) αλλά νομίζω φοβάμαι την κλινική και τα προτόκολλά της περισσότερο!