Τι (δεν) λέτε στα παιδιά σας για το Θεό;

[ΜΑΡΙΑΛ]

μόνο μην το φέρεις στο δικό μου κατηχητικό απέλευθερε γιατί υπάρχει κύνδινος να του αρέσει....

(παραμύθι, κουκλοθέατρο, δημιουργική απασχόληση)

[apeleytheros]

εγώ μια φορά σε μια τέτοια ηλικία όταν τελείωσε μια ψαλμωδία είχα ξεσπάσει σε χειροκροτήματα και φώναζα «μπράααβοοοο» (κάνοντας τη μισή εκκλησία να γελάει, και τους γονείς μου μάλλον πατζάρια). Μου είχε φανεί εντυπωσιακό το καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

[alcyon]

εγώ μια φορά σε μια τέτοια ηλικία όταν τελείωσε μια ψαλμωδία είχα ξεσπάσει σε χειροκροτήματα και φώναζα «μπράααβοοοο» (κάνοντας τη μισή εκκλησία να γελάει, και τους γονείς μου μάλλον πατζάρια). Μου είχε φανεί εντυπωσιακό το καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

 

Το ίδιο είχαμε κάνει σε εκκλησιασμό του σχολείου. Μόλις τελείωσε το κήρυγμα ... ξέσπασε όλο το σχολείο σε χειροκτροτήματα... Οι δασκάλες μας ήθελαν όλες... να ανοίξει η γη να τις καταπιει...

 

 

....

Όλο το 3ωρο εε;; :lol:

 

 

.....

Το (μόνος) "με τα παιδάκια" εννοώ το κατηχητικό. Το πιτσιρίκι δεν ξέρει πως το λένε κατηχητικό. Απλά άκουσε πως κάπου εκεί... τα παιδιά παίζουν και περνάνε καλά.

[Λαΐδα]

και εγω θα αποτρεψω τα παιδια μου να πανε κατηχητικο.....αν επιμενουν βεβαια θα τα αφησω και θα ελπισω στο γονιδιο.....(πηγα δυο φορες και σκυλοβαρεθηκα).

Δεν μου αρεσει ο οποιοσδηποτε πνευματικος προσηλυτισμος σε αυτες τις ηλικιες.

[apeleytheros]

Το (μόνος) "με τα παιδάκια" εννοώ το κατηχητικό. Το πιτσιρίκι δεν ξέρει πως το λένε κατηχητικό.

Ναι, κατάλαβα ότι λες κάτι τέτοιο για το «μετά με τα παιδάκια». Είναι ευαίσθητη ηλικία, και εκ των πραγμάτων υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση εξουσίας με τον ιερέα, την οποία δεν επιθυμώ να αποκτήσει για διάφορους λόγους (μεταξύ των οποίων η ίδια η κατήχηση και ο λόγος που ανέφερα νωρίτερα).

...Μια πρόσφατη μεγάλη έρευνα στην Ιρλανδία έδειξε ότι το 8% (είναι τραγικό ποσοστό, σχεδόν 1 στους 10, και μεταξύ αυτών πολλοί κατ επανάληψη. δρούσαν για χρόνια) τα τελευταία 50 χρόνια έχει εμπλακεί σε υποθέσεις κακοποίησης παιδιών. Έχουν (οι αρχές) χιλιάδες σοκαριστικές μαρτυρίες.

Η καθολική εκκλησία απ την άλλη τρέχει και δε φτάνει με τις υποθέσεις που αποκαλύπτονται, σε όλο τον κόσμο. Είναι αμέτρητες, στην αμερική έχουν δώσει δισεκατομμύρια σε αποζημιώσεις στα θύματα.

Στην Ελλάδα έχουν καταδικαστεί 2 ιερείς (είναι φυλακή), για πολλές περιπτώσεις κακοποίησης έκαστος. Υπάρχουν κατηγορίες ότι όταν ακούγεται κάτι, απλώς αλλάζουν ενορία τον παπά. Ποτέ δεν παραδέχονται τίποτα, σαν τον Άκη ένα πράγμα.

Για μένα, ήτανε στραβό το κλήμα, το 'φαγε και ο γάιδαρος.

[Daphne-]

Θα έχει μάθει πιο πριν για τις ιστορίες που πιστεύουν οι άνθρωποι, και ότι δεν είναι αληθινές αλλά δεν τους το λέμε για να μην τους στεναχωρήσουμε. Αν παρόλα αυτά μου το ζητήσει, θα τον πάω, για 2 λόγους:

1) Αν θέλεις το παιδί να αποφύγει κάτι στη ζωή του, είναι πολύ σημαντικό να μη δημιουργούνται απωθημένα.

2) πιστεύω ειλικρινά ότι η εκκλησία είναι το πιο βαρετό πράγμα, και ότι θα το βαρεθεί μόνος του. Εννοείται ότι θα κάτσουμε όλη τη λειτουργία (3ωρη) ακίνητοι και αμίλητοι, γιατί έτσι πρέπει να κάνουμε εκεί μέσα, μη σου πώ ότι θα τον ξυπνήσω από τις 6:00 να πάμε. Λες να μου ζητήσει δεύτερη;

 

Πιθανότατα τη δεύτερη η τρίτη φορά θα του προτείνω να πάμε μαζί με το Δημητράκη στο ζωολογικό κήπο, η κάπου αλλού που θα του αρέσει. Για μόνο του να παίξει με τα παιδάκια μετά δεν τον αφήνω που να χτυπιέται. Τα σεξουαλικώς κακοποιημένα παιδιά από ορθόδοξους ιερείς είναι τόσα πολλά που έχουν κάνει δικό τους σωματείο.

Ασε μην το πιστεύεις και πολύ....Η κόρη μου πήγε σε μια λειτουργία επειδή ειχε ξυπνήσει από τις 5 το πρωι κι ο μπαμπας της δεν ήξερε τι να την κάνει (κρύο και βροχή..). Ετσι μπήκαν στην 1η εκκλησία που βρέθηκε στο δρόμο τους. Κάθησε 2 ωρες ακίνητη κι αμίλητη και θέλει να ξαναπάει...Ουτε στο θέατρο για παιδιά τέτοια προσήλωση...:shock:

(Ζωολογικό κήπο δεν την πάω πάντως. Μια φορά έγινε και δεν θα το ξανακάνω...Δεν αντέχω τα ζώα-εκθέματα σε κλουβιά)

 

Αlcyon εχεις δικιο..ειναι φαινομενικά εκτος, αλλά τελικά εντός, το θέμα

[moon child]

αν σας σοκαρε η εμπειρία μου,

 

για τον θάνατο.... και τον πόνο...

 

πιστέυω οτι δεν ήξεραν πως να το χειριστούν...

 

ο θείος ναι έδωσε λάθος οδηγία για τα κλάματα.... αλλά και εγώ ούτως ή άλλως δεν θα έκλαιγα, ημουν σε σοκ.

 

ειδικά όταν έρχεται από μια περιοχή της ελλάδας που έχει μοιρολόγια και τραγουδάει τα ξόδια... (εκεί να δείτε freak out)

 

για το άλλο που λες Δαφνη, για το ότι κάποιος πεθαίνει και η δικοί του, μαζί και ο ίδιος κάνουν τον κινέζο, έζησα το εξής για μένα τότε ασύλυπτο:

 

είχα καθηγήτρια αγγλίδα, νυν φιλη μου, που όταν εγώ ήμουν στα 18 μου έκανε μάθημα...

 

ο πατέρας της στην αγγλία πέθαινε. την καλέσανε να πάει. και λέει οχι. γιατί της λέω? ειναι δυνατόν?

 

και μου λέει, όταν η μητέρα μου πέθαινε από καρκίνο, και εγώ ήμουν τότε 25, μου απαγόρεψε να μιλήσω με την μητέρα μου γι' αυτό. έφυγε χωρίς να μπορεί να μου μιλήσει γι αυτό, χωρίς να επικοινωνήσουμε. πάντα πίστευα οτι η μητέρα μου ήθελε να το συζητήσουμε. πάντα μετανιώνω που άκουσα τον πατέρα μου, αλλά ποτέ δεν θα τον συγχωρέσω που της στέρησε κάτι τόσο σημαντικό. τώρα ας πεθανει χωρίς να μπορέσει και εκείνος να μιλήσει γι αυτό.

 

και δεν πήγε, έχοντας πλήρη συνείδηση της επιλογής της. την έτρωγε, αλλά δεν πήγε....

 

τότε το έβλεπα σκληρό... τώρα όχι και τόσο...

 

αυτά για να το πάω αλλού.... οι περισσότεροι άνθρωποι που πιστεύουν, έχουν κάτι που με αγχώνει πολύ όταν το βλέπω - προσεύχονται για ένα θαύμα.

 

μέχρι την ύστατη στιγμή. ίσως και γι αυτό δεν μιλάμε σαν λαός για τον θάνατο. γιατί όντας πιστοί για αιώνες, είχαμε ως πρακτική να αρνούμαστε το αναπόφευκτο και να προσευχόμαστε για το θαύμα.

 

εμένα αυτό μου προκαλεί μεγάλη σύγχηση συναισθηματική.

 

και όσες φορές το είδα, με έθλιβε αφάνταστα...

 

είναι υποκρισία, δειλία? δικαιολογία η προσευχή για το θαύμα? τόση πίστη?

 

και μετά? άντε και πιστεύεις. και προσεύχεσαι μέχρι την τελευταία στιγμή για τον δικό σου. και δεν του λες ούτε ένα σ αγαπώ, δεν τον ρωτάς μήπως έχει κάτι να πει... δεν του δίνεις πάσα.

 

και δεν πιάνει η προσευχή, και πεθαίνει. μετά δεν μετανιώνεις? δεν νιώθεις τύψεις? δεν σου μένει το ανεκπλήρωτο? αυτός που φεύγει αραγε δεν νιώθει θλίψη ξέροντας οτι δεν μπορεί να πει τον αληθινό του πόνο στην οικογένειά του?

 

ή λες τωρα ρεντεβού στον παράδεισο, θα τα πούμε εκεί?

[apeleytheros]

μου είχε τύχει το εξής σχετικό με το κρεβάτι του ανθρώπου που πεθαίνει και την αναμονή για το «θαύμα». Καρκίνος τελικού σταδίου, ο άνθρωπος σε καταστολή, να εξηγεί ο γιατρός στη σύζυγο ότι ο άνθρωπος πεθαίνει από τους πόνους. Η σύζυγος να επιμένει να μείνει στη ζωή (σε καταστολή, έτσι;.) με ισχυρά φάρμακα, για 1 - 2 ημέρες ακόμη «γιατί εγώ είμαι χριστιανή και το θαύμα μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή».

[alcyon]

Κι εδώ έρχεται ξανά η απορία μου...

Δηλαδή όσο πιο πολύ φοβάται κάποιος το θάνατο, τόσο πιο θρησκευόμενος γίνεται;

Ή επειδή είναι θρησκευόμενος, αρχίζει να ασχολείται με το θάνατο και τη μετά θάνατον ζωή;

 

Πάντως ... εμένα στο λαιμό μου έκατσε πως πρώτα έμαθα τη μετά θάνατον ζωή και μετά γνώρισα τη ζωή. Δεν ξέρω με ποια λογική μας μιλάγανε (3-4 ετών) για κόλαση, παράδεισο, μετά θάνατον ζωή, ανάσταση νεκρών κτλ κτλ. Δε φρίκιαζα... αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση πρακτικά για την καθημερινή ζωή... και δεν παρείχαν κάποιο εφόδιο ουσιαστικό για ένα παιδί προσχολικής ηλικίας.

[moon child]

Κι εδώ έρχεται ξανά η απορία μου...

Δηλαδή όσο πιο πολύ φοβάται κάποιος το θάνατο, τόσο πιο θρησκευόμενος γίνεται;

Ή επειδή είναι θρησκευόμενος, αρχίζει να ασχολείται με το θάνατο και τη μετά θάνατον ζωή;

 

Πάντως ... εμένα στο λαιμό μου έκατσε πως πρώτα έμαθα τη μετά θάνατον ζωή και μετά γνώρισα τη ζωή. Δεν ξέρω με ποια λογική μας μιλάγανε (3-4 ετών) για κόλαση, παράδεισο, μετά θάνατον ζωή, ανάσταση νεκρών κτλ κτλ. Δε φρίκιαζα... αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση πρακτικά για την καθημερινή ζωή... και δεν παρείχαν κάποιο εφόδιο ουσιαστικό για ένα παιδί προσχολικής ηλικίας.

 

για την δεύτερη παράγραφο, εγώ που τα άκουγα μεγαλύτερη, φρίκιαζα. και ειδικά με τα δαιμόνια που μπορούν να μπουν μέσα μας, καραφρίκιαζα...

 

ευτυχώς στο σπίτι τα ανέτρεπαν αυτά... αλλά όταν είδα την προφητεία στην εφηβεια μου, μονο που δεν λυποθιμησα, ολα αυτα ηταν μεν καπου πολυ στο πισω μέρος, αλλά ακόμη μέσα στο μυαλό, και ο φοβος υπηρχε ακομη...

 

 

για τον στρουθοκαμηλισμό στον θάνατο, και τι οδηγεί τον άνθρωπο να ασχολείται με την μετα θανατον ζωη, πιστευω πως ολα ξεκινουν απο τον φοβο του θανατου, και οχι απο την πιστη.

 

εισαι πιστος και πεθαινει η αγαπη σου. και θες να πεις πεντε πραγματα, γιατι πεθαινεις γμτ, και δεν θα προλαβω.

 

δεν σε εμποδιζει κανεις να το παραδεχτεις, να το συζητήσεις, και να προσευχεσαι παρ αυτα για το θαυμα.

 

αλλα οχι. η μεγαλη πλειοψηφια, δεν το λεει. ο αλλος σβήνει, και αυτοί κλεινουν ραντεβου για αυριο που θα ρθω να σε δω.

 

απο την αλλη, αν σε αυτο το φορουμ εγραφε ο αντρας μου...

 

θα ελεγε: αμερικανιες και μαμακιες... ολα ειναι γνωστα, κρατα το χερι, χαιδεψε, αγκαλιασε, και τα ειπες ολα...

 

ο καθενας με τον τροπο του.... παιζει και αυτο...

[AthinaP]

 

και μετά? άντε και πιστεύεις. και προσεύχεσαι μέχρι την τελευταία στιγμή για τον δικό σου. και δεν του λες ούτε ένα σ αγαπώ, δεν τον ρωτάς μήπως έχει κάτι να πει... δεν του δίνεις πάσα.

 

και δεν πιάνει η προσευχή, και πεθαίνει. μετά δεν μετανιώνεις? δεν νιώθεις τύψεις? δεν σου μένει το ανεκπλήρωτο? αυτός που φεύγει αραγε δεν νιώθει θλίψη ξέροντας οτι δεν μπορεί να πει τον αληθινό του πόνο στην οικογένειά του?

 

ή λες τωρα ρεντεβού στον παράδεισο, θα τα πούμε εκεί?

 

Ναι, αυτό εννοούσα όταν έλεγα ότι πιο πολύ βασανίζονται όσοι πιστεύουν. Δυσκολεύονται ίσως να δεχτούν την απώλεια, γιατί δεν έκαναν όσα θα μπορούσαν να είχαν κάνει με τον άνθρωπό τους.

 

Η εμπειρία που περιέγραψες παραπάνω... δεν έχω λόγια. Δείχνει σε ακραίο βαθμό μια πρακτική που ακολουθείται παραδοσιακά, κυρίως σε περιβάλλον θρησκείας, έχει όμως ποτίσει βαθιά και το γενικότερο τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.

 

Σε αυτά που γράφεις στο τελευταίο σου ποστ κατέληξα μετά από δικές μου διεργασίες και για αυτό και αυτά περνάω στα παιδιά, θεωρώ φθορά δική τους να περάσουν ανάλογες διεργασίες έτσι στο ξαφνικό, όταν θα συμβεί κάτι που δεν θέλουμε. Χωρίς παράλληλα να μειώνω και άλλες απόψεις που μπορεί να συναντήσουν στο μέλλον ή και τώρα ακόμα, γύρω τους. Θεωρώ ότι ασχέτως του τι μπορεί να συμβαίνει "μετά", αντιμετωπίζουμε πιο ψύχραιμα τα πράγματα αν επικεντρωνόμαστε και στο εδώ και τώρα.

 

Ίσως να παίζει και ρόλο το ότι ξέρω πως σε μια δύσκολη στιγμή δεν θα είναι εύκολο να διαχειριστούμε με τον άντρα μου το δικό μας πένθος, τα διάφορα διαδικαστικά και να εξηγούμε και στα παιδιά παράλληλα χίλια πράγματα καινούργια για εκείνα εκείνη τη στιγμή.

 

Βάζω και μια προειδοποίηση εδώ, γιατί αυτό που ακολουθεί μπορεί να σοκάρει κάποιους.

 

Έχω πάει τα παιδιά στο σπίτι μιας συγγενούς που ήταν και είναι σημαντική για εμένα και γαι πολλούς άλλους γύρω της και που είναι τόσο ηλικιωμένη και ανήμπορη που δεν βγαίνει έξω από το σπίτι, είναι συνεχώς στο κρεβάτι. Της κάναμε παρέα, είναι σαν μωρό, θέλει παρέα και χάδια. Δεν καταλαβαίνει και πολλά και όμως σε όσους θέλει μιλάει. Άλλοι που δεν την έχουν πλησιάσει θεωρούν ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει ή να αισθανθεί οτιδήποτε εδώ και χρόνια.

 

Στα παιδιά το παρουσίασα σαν κάτι απλό, ότι πάμε να δούμε έναν αγαπημένο άνθρωπο, που το σώμα του έχει κουραστεί πάρα πολύ και θέλω να περάσω χρόνο μαζί του όσο υπάρχει καιρός ακόμα.

 

Και γενικά σε κανένα θέμα δεν προσπαθώ να τα προστατέψω από την "αλήθεια", όποια και αν είναι αυτή, κοιτάζω όμως να την αποφορτίζω.

 

Εδώ πάει και μια παραπομπή σε άλλα θέματα που μαμάδες λένε ότι δεν πάνε απολύτως πουθενά χωρίς τα παιδιά τους!

 

Τέλος πάντων, δεν ξέρω αν τα παιδιά μου θα με κρίνουν αρνητικά στο μέλλον για αυτή την εμπειρία, καθώς κάλλιστα μπορεί κάποιος να περάσει ολόκληρη τη ζωή του έχοντας τον προστατεύσει οι αλλοι από τέτοιες εικόνες... ώσπου να βρεθεί ο ίδιος σε αυτή τη θέση.

 

Πάντως, αν γίνονται τέτοιες συζητήσεις με άλλα παιδιά στο νηπιαγωγείο, όπως γίνονται για άλλα θέματα, θα έχει ενδιαφέρον να είναι κανείς από μια μεριά και να τα δει να προσπαθούν να βγάλουν άκρη μεταξύ τους, με τις απόψεις της πίστης, της διάνθισης, της αποφόρτισης και όλα τα ενδιάμεσα.

[νανσυ2]

καλημερα...εγω στα παιδια μου,4 1/2χρ δεν εχω μιλησει καθολου για το θεο κ τα σχετικα,κ ουτε με εχουν ρωτησει κατι

οταν καποια στιγμη με ρωτησαν για καποιον που ειχε πεθανει τους ειπα οτι οταν καποιος πεθαινει πηγαινει στον ουρανο

εμενα με μεγαλωσαν οτι υπαρχει θεος κ ολα αυτα τα σχετικα,καποια στιγμη κλονιστηκε η πιστη η δικη μου κ του πατερα μου,οχι της μητερας μου,με τον θανατο του αδερφου μου απο καρκινο στα 18

καποιος περιεγραψε μια σκηνη σε ενα νοσοκομειο...εμενα η μητερα μου,δε περιμενε καποιο θαυμα,οταν ερχοταν το τελος,δεν παρακαλεσε να τον κρατησουν στη ζωη,το αντιθετο,να φυγει,να μην ποναει αλλομκ ετσι κ εγινε

απο τοτε αρχισε να κλονιζεται η πιστη μου..του στυλ αν υπαρχει θεος γιατι τα νοσοκομεια ειναι γεματα παιδακια αρρωστα,γιατι πεθαινουν,τι εφταιξαν κ τετοια

πολυ λογικο πιστευω οταν εισαι 14 κ συμβαινει κατι τετοιο στην οικογενεια

με τους γονεις μου,δεν το συζητησαμε ποτε σοβαρα,ουτε καν τον θανατο κ το πενθος που βιωναμε...κ γω τοτε μικρη,δεν ηθελα να τους σταναχωρω παραπανω με τα δικα μου,κ εκεινοι στο πενθος τους χαμενοι....

οσο για το ανεκπληρωτο του αποχαιρετισμου....χμ....δυσκολο να το κανεις,θελει θαρρος

εγω το εκανα μετα,πηγαινα παντα μονη,τωρα που το σκεφτομαι,ποτε δε πηηγα με τους γονεις μου κ ας ημουν 14χρ

τεσπα,μη σας ζαλιζω....ισχυει το ανεκπληρωτο κ τα απωθημενα οταν καποιος πεθαινει,κ ολοι κανουν το κινεζο

σε μια οικογενεια αυτα πρεπει να λυνονται,αλλιως πονανε παντα

[alcyon]

Πριν 1-2 χρόνια η γιαγιά που έπαθε εγκεφαλικό. Οι γονείς μου πέρασαν δύσκολες ώρες και από τότε έπρεπε η γιαγιά να έχει έναν άνθρωπο στο πλάι της, γιατί πειράχτηκαν κάποια κέντρα και εμφάνιζε κάποια βασικά προβλήματα. Υπήρχαν στιγμές που έχανε τον προσανατολισμό της ή μπέρδευε το σπίτι. Δηλαδή μπορεί να πήγαινε στο μπάνιο και μετά να μην ήξερε πώς να γυρίσει στο κρεβάτι της. Τότε την έπιανε πανικός για το πού βρίσκεται, είχε έντονο αίσθημα εγκλωβισμού (ξέχναγε πώς χρησιμοποιούνται τα πόμολα και έτσι νόμιζε πως την κλειδώνουμε) κτλ

 

Εμείς ερχόμασταν πότε πότε και μέναμε κοντά στη γιαγιά. Τα παιδιά θα έρχονταν σε επαφή με αυτόν τον άνθρωπο ο οποίος με τον καιρό βελτιωνόταν, αλλά δεν έπαυε να έχει εξάρσεις και κρίσεις.

 

Τότε τους εξήγησα πως ... με τον ίδιο τρόπο που αρρωσταίνει το κορμί μας (ιώσεις, πνευμονίες κτλ), έτσι αρρωσταίνει και το μυαλό μας. Και γι' αυτό φαίνεται να λειτουργεί κάποιος παράξενα. Τα παιδιά φάνηκε να το αντιμετώπισαν πολύ καλά. Ούτε ανησυχίες, ούτε ξεσπάσματα, ούτε εφιάλτες... τίποτα. Ίσα ίσα που όταν ήθελαν να βλέπουν την προ-γιαγιά τους, με ρωτούσαν αν είναι στιγμή αρρώστιας ή αν είναι καλά έτσι ώστε να την επισκεφτούν.

 

Πριν κλείσει η προηγούμενη χρονιά η γιαγιά μου έπαθε ένα νέο ισχυρό εγκεφαλικό. Έμεινε στο κρεβάτι με (σχεδόν ; ) ανύπαρκτη επικοινωνία. Την περίμεναν... και όταν άκουσα πως άνοιξε τα μάτια έφυγα εσπευσμένα για να τη δω. Τα παιδιά στη φάση εκείνη με ρωτούσαν, αν θα πεθάνει, πότε θα πεθάνει κτλ. Τους εξήγησα πως κανένας δεν ξέρει το πότε. Εκείνα ήθελαν και επέμεναν να έρθουν μαζί μου. Όταν τα ρώτησα γιατί, μου είπαν πως θέλανε να δούνε πώς είναι να πεθαίνει κάποιος άνθρωπος. Τι γίνεται κτλ. Τότε ήταν αδύνατο να τα πάρω μαζί (μεγάλο ταξίδι κτλ).

 

Τελικά φέτος πέθανε η γιαγιά και λίγες μέρες μετά πέθανε ξαφνικά και ο θείος μου. Οπότε, πάλι ταξίδι εγώ για κηδεία. Κι εκείνα... μουτρωμένα σχεδόν... μου έλεγαν "όλο μόνη σου πας!" ... ...

 

Από αυτό μάλλον συνάγω πως ... ό,τι μάθουν ή ακούσουν το θεωρούν δεδομένο και σε ισχύ. Δεν έμπλεξα σε καμία στιγμή το θεό ή κάτι άλλο. Δεν τον αναζήτησαν, ούτε έδωσαν προεκτάσεις.

Με ρώτησαν λεπτομέρειες για το τι σημαίνει ακριβώς ο θάνατος (αν μιλάς, αν περπατάς, αν αναπνέεις, αν πονάς κτλ). Δεν έδωσα μεταφυσικές προεκτάσεις.

 

Ο θάνατος από μόνος του είναι κάτι σχετικά βαρύ, αλλά προσωπικά με όλο αυτό το θέμα του παραδείσου, της κολάσεως και της μετά-θάνατον ζωής, μου φαίνεται πως επιβαρύνεται συχνά περισσότερο απ' ότι είναι. Έχω δει ανθρώπους που πιστεύουν στο θεό να ανησυχούν για το αν ο άνθρωπός τους πήγε στην κόλαση ή στον παράδεισο. Αναρωτιούνται τι να "έβγαλε" η κρίση του θεού... και μένουν με ατελείωτα ερωτηματικά που δε μπορεί κανένας να τα απαντήσει. Το θεωρώ τραγικά βασανιστικό.

 

 

Και με την εκκλησία να ενισχύει όλη αυτή την ανησυχία... ουσιαστικά δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος, με το φόβο του θανάτου να ενισχύεται από τα "αιώνια αποτελέσματά" του λόγω της πίστης στο θεό.

 

Τελικά... μήπως γίνονται χειρότερα τα πράγματα;

[κανίνα]

νομιζω οτι το πως αντιμετωπιζει κανεις το θεμα ειναι πολυ σχετικο....εμας π.χ. ο πατερας μου, λεει πως ο ιδανικος θανατος για εκεινον ειναι να φυγει ξερωντας πως εχει κλεισει τις υποθεσεις του,δεν εχει αδικησει καποιον κτλ...επισης μας ζητησε οταν ερθει εκεινη η ωρα οποιος θελει και νιωθει ανετα να τον χαιρετισει και οταν πεθανει μετα τη κηδεια να του κανουμε παρτυ με τραγουδια και χορους και κανεις να μην φορεσει μαυρα...........ειχε παντα αυτο το μαυρο χιουμορ στο θεμα θανατος,και σε ενα βαθμο μας το εχει μεταδοσει....αυτο που λεει παντα ειναι οτι κανονικα οι ανθρωποι δεν πρεπει να κλαινε στις κηδειες,αλλα να χαιρονται γιατι ο αποθανων παει να συναντησει τον δημιουργο του,καθως επισης ειναι απο τους τυπους που θα σου πουν καταμουτρα,γιατι θρηνεις και κλαις?για αυτον που πεθανε η για σενα επειδη δεν μπορεις να αντεξεις την απωλεια?

 

δεν ξερω αν καποιος απο μας ειναι σε θεση να το αντιμετωπισει με αυτον τον τροπο,γιατι μονο το σοκ να βαλεις αρκει,επισης πως γινεται να μην στεναχωρηθεις?παντως ειναι μια τελειως αλλη οπτικη στο θεμα θανατος και στην αποδοχη του.......

[Daphne-]

Κι εδώ έρχεται ξανά η απορία μου...

Δηλαδή όσο πιο πολύ φοβάται κάποιος το θάνατο, τόσο πιο θρησκευόμενος γίνεται;

Ή επειδή είναι θρησκευόμενος, αρχίζει να ασχολείται με το θάνατο και τη μετά θάνατον ζωή;

 

.

Η θρησκεία ουσιαστικά αποθανοτοποιεί το θάνατο. Δεν πεθαίνεις αλλά μεταφέρεσαι ως ψυχή κάπου αλλου. Αυτό γαληνευει και παρηγορεί.

Ειναι πολύ σκληρό να πρ'επει να δεχτείς το θάνατο ως τέλος. Θέλει δουλεια για το αντιμετωπίσεις (αν).

Εμένα πάλι δεν θα μου άρεσε ο παράδεισος αν πιστευα. Ενα μέρος ήσυχο, γαλήνιο, μόνο με ψυχές χωρίς σώματα κι αισθήσεις. Ασε που δεν θα ειχε ζωα γιατι αυτα δεν εχουν ψυχη και δεν πάνε πουθενα μετα θάνατον.

Για την κόλαση δεν το συζητω...Μισω τη ζέστη...

Οποτε θα το αντιμετωπίσω όπως μπορω. Πιστευω οτι η αβιωτη ζωη ειναι εκεινη που μας κάνει να τον φοβομαστε περισσοτερο.

[Daphne-]

ειδικά όταν έρχεται από μια περιοχή της ελλάδας που έχει μοιρολόγια και τραγουδάει τα ξόδια... (εκεί να δείτε freak out)

 

εί?

Με τα μοιρολόγια εξέφραζαν συναισθηματα ομαδικά όμως. Ηταν τροπος εκφρασης πένθους. Ηταν πιο υγιες από τον "Κινεζικο τροπο".

[Daphne-]

Βάζω και μια προειδοποίηση εδώ, γιατί αυτό που ακολουθεί μπορεί να σοκάρει κάποιους.

 

Έχω πάει τα παιδιά στο σπίτι μιας συγγενούς που ήταν και είναι σημαντική για εμένα και γαι πολλούς άλλους γύρω της και που είναι τόσο ηλικιωμένη και ανήμπορη που δεν βγαίνει έξω από το σπίτι, είναι συνεχώς στο κρεβάτι. Της κάναμε παρέα, είναι σαν μωρό, θέλει παρέα και χάδια. Δεν καταλαβαίνει και πολλά και όμως σε όσους θέλει μιλάει. Άλλοι που δεν την έχουν πλησιάσει θεωρούν ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει ή να αισθανθεί οτιδήποτε εδώ και χρόνια.

 

Στα παιδιά το παρουσίασα σαν κάτι απλό, ότι πάμε να δούμε έναν αγαπημένο άνθρωπο, που το σώμα του έχει κουραστεί πάρα πολύ και θέλω να περάσω χρόνο μαζί του όσο υπάρχει καιρός ακόμα.

 

Και γενικά σε κανένα θέμα δεν προσπαθώ να τα προστατέψω από την "αλήθεια", όποια και αν είναι αυτή, κοιτάζω όμως να την αποφορτίζω.

 

Εδώ πάει και μια παραπομπή σε άλλα θέματα που μαμάδες λένε ότι δεν πάνε απολύτως πουθενά χωρίς τα παιδιά τους!

 

Τέλος πάντων, δεν ξέρω αν τα παιδιά μου θα με κρίνουν αρνητικά στο μέλλον για αυτή την εμπειρία, καθώς κάλλιστα μπορεί κάποιος να περάσει ολόκληρη τη ζωή του έχοντας τον προστατεύσει οι αλλοι από τέτοιες εικόνες... ώσπου να βρεθεί ο ίδιος σε αυτή τη θέση.

 

.

Πιθανότατα θα σε μιμηθούν. Τα παιδιά ειτε μιμούνται τα γονεικά πρότυπα ή κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Συνήθως συμβαίνει αυτό.

Γιατί ανησυχεις μήπως σε κρίνουν αρνητικά? Πολύ θετικά θα σε κρίνουν!

Αλλά καταλαβαίνω γιατί ρωτάς...Τις προάλλες γνωστή μου έκανε γκριμάτσα φρίκης επειδή πέρασε ένας γεράκος και κάτι είπε στη μικρη της...Και μετά σχολίασε οτι το παιδι φοβάται οταν βλέπει, γέρους, άσχημους κτλ...(Το παιδι ουτε που ειχε καταλαβει τιποτα εντωμεταξυ).

Ε να τους κλείσουμε ολους σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και να φτιάξουμε έναν κόσμο από Barbie και john John για τα παιδιά μας....

[moon child]

Με τα μοιρολόγια εξέφραζαν συναισθηματα ομαδικά όμως. Ηταν τροπος εκφρασης πένθους. Ηταν πιο υγιες από τον "Κινεζικο τροπο".

 

γι αυτό το είπα Dapne, γιατί εγώ δεν έπρεπε καν να κλάψω ενώ το μισό σόι τραγουδούσε. γιατί ενώ είχαν τελετουργικό με τον θάνατο, στον μεγάλο πόνο κάποιου προτιμήθηκε ο κινέζος...

[Daphne-]

γι αυτό το είπα Dapne, γιατί εγώ δεν έπρεπε καν να κλάψω ενώ το μισό σόι τραγουδούσε. γιατί ενώ είχαν τελετουργικό με τον θάνατο, στον μεγάλο πόνο κάποιου προτιμήθηκε ο κινέζος...

Α συγνωμη, αλλο κατάλαβα....

[FEHKO]

Καλημερα και Χρόνια Πολλά σε ολους.

 

Επαναφέρω πάλι το θέμα ΄΄για το τι λεμε στα παιδια μας σχετικα με το Θεο ΄΄ , παίρνοντας την ευκαιρία από ένα σχετικό ερώτημα που μου έκανε ο μικρός μου(3.50 -4. 00 ) .

 

Την Μεγάλη Πέμπτη στην Εκκλησία παρατηρώντας μια αγιογραφία , με ρωταει ξαφνικά.

 

''Μαμά, τι είναι αυτό στην εικόνα'' Και μου έδειξε το διάβολο.

Προς στιγμή δεν ήξερα τι να απαντήσω γιατί δεν ήθελα να του πω ότι είναι ο διάβολος,

'' ... είναι ένα μικρό καλικατζαράκι, κακό '' του ειπα

ʽʼΔεν είναι καλικατζαράκι, ………γιατί βγάζει φωτιές από το στόμα.....ʼʼ

Ωχ ! τωρα τι λενε? Αισθάνθηκα αμήχανα αλλά ευτυχώς την απάντηση την βρηκε μόνος του.

 

……Δράκος είναι !! Οι δρακοι βγαζουν φωτιες από το στομα τους ʼʼ

 

΄΄Ναι , δίκιο έχεις , ένας μικρόσωμος δράκος, ΄΄ του είπα χωρίς να του δώσω ιδιαίτερη έμφαση.

Και συνέχισε ικανοποιημένος σε άλλες ερωτήσεις για τις Αγιογραφίες

 

 

Θεωρώ ότι ένας κάλος τρόπος για να γνωρίσουν τα παιδια μας το Θεό στις πολυ μικρες ηλικιες, είναι, να τους διδαξουμε οτι ο Θεος ειναι καλος, μας αγαπαει, ενδιαφερεται για εμας και ετσι να ταυτισουν στο μυαλο τους το καλο με το Θεο και το Διάβολο με το κακό .

Ακριβως οπως συμβαινει και στα παραμυθια. Το καλο ταυτιζεται με τις ομορφες πριγκιπισσες- τα αθώα παιδακια -το ομορφο, ενω το κακο με τους δράκους - τις μάγισσες-το ασχημο γενικοτερα .

 

Αναφορά στην κόλαση η στην τιμωρία , δεν θεωρώ ότι είναι σωστό να κάνουμε στα παιδιά μας και ειδικά σε μικρές ηλικίες , γιατί τους καλλιεργουμε το φόβο και σχηματίζουν λάθος εικόνα για το Θεό .

Κάνοντας αναφορά στην κόλαση και δίνοντας έμφαση στην τιμωρία , τους παρουσιάζουμε το Θεό σαν δυνάστη και εγωιστή, που τιμωρεί τους ανυπάκουους ανθρώπους. Από μικρά πρέπει να τους διδάσκουμε ότι ο Θεός είναι η Αγάπη που μας βοηθαει να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και να καλλιεργούμε τις αρετές της ψυχή μας .

Επισης μπορούμε να τους λεμε φράσεις , σιγα σιγα ομως , από την επί του όρους ομιλία. Που είναι όλη η ουσία του Χριστιανισμού.

 

Σε μεγαλύτερες ηλικίες σταδιακα μπορούμε να τους μαθουμε οτι η τιμωρία ειναι το αποτελεσμα των πράξεων μας και ξεκάνει από αυτή τη ζωή. Όπως το παραμύθι του ψεύτη βοσκού.

Τα ψέματα του ίδιου ήταν η αίτια της τιμωρίας του.

 

Ετσι πιστευω και τα βλεπω εγω. Παντα βεβαια εχει σημασια πως τα βλεπει η καθε μητερα.

[apeleytheros]

Γιατί είναι λάθος η εικόνα για το θεό; Αυτός δεν έφτιαξε την κόλαση (σύμφωνα με το δόγμα), για την περίπτωση που κάποιος δεν τον αγαπάει αρκετά; Αυτό που κάνεις είναι να παραποιείς το δόγμα το οποίο διδάσκεις στο παιδί σου για να το δεχθεί πιο εύκολα. Δεν ξέρω τι κακοποιείται περισσότερο, το δόγμα, ή η ικανότητα του παιδιού να κρίνει μόνο του.

Όχι μόνο η κόλαση, αλλά και ο διάβολος και η αμαρτία είναι δημιουργήματα του θεού. Αν δεν το δέχεστε τότε αυτό που πιστεύετε είναι κάποια προσωπική πολυθεϊστική θρησκεία (η οποία δέχεται ως ισοδύναμες δύο θεότητες), και εν πάση περιπτώσει αρνείστε το τρίπτυχο παντοδύναμος-πάνσοφος-παντογνώστης

στην πυρά γρήγορα, αιρετικοί!

 

 

Από αυτές τις αθώες ωραιοποιήσεις είναι που διασώζεται ο χριστιανισμός.

[ekavi_]

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος... Ο καθένας ερμηνεύει τη θρησκεία όπως τον βολεύει, ακόμα και οι παπάδες...

 

Εγώ θα έλεγα ο καθένας να απαντάει στα παιδιά λέγοντας με απλά λόγια αυτό που πιστεύει ο ίδιος, χωρίς όμως να το παρουσιάζει ως απόλυτη αλήθεια και να αφήσει τα παιδιά μεγαλώνοντας να ψαχτούν μόνα τους.

[apeleytheros]

Δεν θα είχα καμιά αντίρρηση ο κάθε ένας να είχε το ελεύθερο να διδάσκει στο παιδί του ότι επιθυμεί, αν παράλληλα είχε την επίγνωση ότι αυτό γίνεται επί 2000 χρόνια, και ως εκ τούτου δεν μιλάμε για ιστορικά γεγονότα αλλά για απόψεις. Αυτό που κάνετε όμως είναι ότι παρουσιάζετε ως ΓΕΓΟΝΟΤΑ τις απόψεις των προγόνων σας που παραποιήθηκαν διαδοχικά από γενιά σε γενιά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, που κάνετε και εσείς, ακόμα και από τους αρχικούς συγγραφείς, γιατί με την ίδια αυθαιρεσία πίστευαν ότι αυτό είναι «το καλύτερο», η το πιο εύκολο να πιστευτεί.

Όχι.

Ο διάβολος για τον χριστιανισμό είναι υπαρκτό πρόσωπο. Δεν «συμβολίζει το κακό», είναι ο έκπτωτος άγγελος που προσπαθεί να τραβήξει τους πιστούς από την «αλήθεια». Είναι το πρόσωπο που εφευρέθηκε για να αιτιολογηθούν όλες οι φωνές της λογικής και να καούν στην πυρά και σφαγιαστούν κατά χιλιάδες, όσοι είχαν το θράσος να διαφωνήσουν με το κεντρικό δόγμα της εκκλησίας. Μία ακόμα φανταστική ασθένεια για τη φανταστική θεραπεία του χριστιανισμού.

[FEHKO]

 

Ο διάβολος για τον χριστιανισμό είναι υπαρκτό πρόσωπο. Δεν «συμβολίζει το κακό», είναι ο έκπτωτος άγγελος που προσπαθεί να τραβήξει τους πιστούς από την «αλήθεια». .

 

Δεν ειπα πουθενα το αντιθετο.

 

Το τι λεμε στα παιδια μας ομως εχει σχεση και με την ηλικα τους, και τους μιλαμε παραβολικα και με παραμυθια στις μικρες ηλικιες ωστε να ειναι πιο κατανοητα, πιο ωραιοποιημενα και να μην τρομαζουν σαν ευαισθητα που ειναι.

 

Σαν εκπαιδευτικος (ετσι καπου διαβασα) θα επρεπε να το γνωριζεις καλυτερα απο εμενα.

 

Γιατί είναι λάθος η εικόνα για το θεό; Αυτός δεν έφτιαξε την κόλαση (σύμφωνα με το δόγμα), για την περίπτωση που κάποιος δεν τον αγαπάει αρκετά; Αυτό που κάνεις είναι να παραποιείς το δόγμα το οποίο διδάσκεις στο παιδί σου για να το δεχθεί πιο εύκολα. Δεν ξέρω τι κακοποιείται περισσότερο, το δόγμα, ή η ικανότητα του παιδιού να κρίνει μόνο του.

 

Δεν παραποιω εγω, αλλα εσυ με αυτα που γραφεις και την εμμονη σου να αποδειξεις το αντιθετο φαινεται οτι δεν εχεις παρει μυρωδια απο την χριστιανικη πιστη και το δογμα.

Επεξεργάστηκαν 8 Μαίου,2013 by FEHKO
αν πιοστευει

[apeleytheros]

Η «σταύρωση» σαν μέθοδος εκτέλεσης δεν ήταν κάτι πρωτότυπο. Ήταν το κυρίαρχο μέσο εκτέλεσης της εποχής. Οι Ρωμαίοι μόνο σε μία περίπτωση είχαν σταυρώσει πάνω από 6000 σκλάβους κατά μήκος της Αππίας Οδού μόλις λίγα χρόνια πριν την χρονολογική τοποθέτηση των γεγονότων της καινής διαθήκης.

Δεν ήταν «κάτι συμβολικό» η έξω από το πνεύμα της εποχής.

Η ανάσταση, επίσης απαντάται σε δεκάδες μύθους της εποχής επίσης. Από τον μύθο της Περσεφόνης μέχρι τον Αχιλλέα, την Αλκμήνη, τον Κάστωρ, τον Ηρακλή, όλοι είχαν θάνατο και ανάσταση στη μυθολογία της εποχής. Περιλαμβάνω μόνο τα ονόματα που μας είναι ίσως οικεία λόγω ιστορίας. Υπάρχουν επίσης αρκετά στοιχεία θεοτήτων αλλά και θνητών που πέθαναν και αναστήθηκαν στις μυθολογίες της Αιγύπτου και μέσης ανατολής. πχ Όσιρις, και αρκετοί άλλοι).