Οι πρώτες μέρες - συναισθήματα εντυπώσεις και προβλήματα

[administrator]

Οι πρώτες μέρες - συναισθήματα, εντυπώσεις και προβλήματα!

 

Γράψτε εδώ τις διάφορες εμπειρίες σας γύρω απο αυτό το θέμα !

 

είδικα μια και αυτές τις μέρες ένα μέλος του φόρουμ θα γίνει μπαμπάς,... όλοι περιμένουμε να ακούσουμε νέα..!!

[teroulas]

Η γυναίκα μου γέννησε νωρίτερα από ότι περιμέναμε στις 13/12/05

Ενα έχω να πω:

 

Απίστευτη χαρά, αλλά και απίστευτη κόλαση που ξεκίνησε όταν πήγαμε στο σπίτι.

 

Να τρέχουμε πανικόβλητοι χωρίς να υπάρχει κάποιος έμπειρος διαθέσιμος να βοηθήσει, στην ουσία δηλαδή όσο και να έχεις διαβάσει βιβλία, κλπ κλπ και να νομίζεις ότι γνωρίζεις πως να τον κρατήσεις, πως να τον αλλάξεις - κάνεις μπάνιο, ταΐσεις κλπ κλπ στην πράξη θέλει δουλειά.

 

Όλα πήγαν καλά όμως και τώρα που την άλλη εβδομάδα κλείνει 2 μηνών τα σκέφτομαι και λέω πως τελικά εύκολα ήταν μέχρι τώρα....

 

Μιλάμε για τρελλή πλάκα όμως αν μας είχατε σε βίντεο θα έπεφτε πολύ γέλιο...

[Μαρια Στυλιανακη]

να σας ζήσει teroula !!!!

 

πρέπει να αλλάξεις την υπογραφή σου λοιπόν !!!!

 

μη διστάζεις για ότι απορία έχεις να ποστάρεις εδώ!

 

θέλουμε φωτογραφίες !!

[teroulas]

να σας ζήσει teroula !!!!

 

πρέπει να αλλάξεις την υπογραφή σου λοιπόν !!!!

 

μη διστάζεις για ότι απορία έχεις να ποστάρεις εδώ!

 

θέλουμε φωτογραφίες !!

 

Done !

Φωτό θα βάλω σύντομα

[Μαρια Στυλιανακη]

cool !!

δρομολογήστε το και οι υπόλοιποι/-ες !!

[Camelius]

Ειναι μαλλον απιστευτο το πως νοιωθει κανεις οταν παιρνει στην αγκαλια του το παιδι του.

 

Σημερα το βραδακι ο μικρος μου δεν ηθελε να κοιμηθει γιατι τα πονακια και οι κολικοι του δεν τον αφηναν.

 

Τον πηρα αγκαλια και του χαιδευα την κοιλιτσα του για λιγη ωρα και ξαφνικα ειδα τα ματια του να βασιλευουν και την αναπνοη του να χαλαρωνει και ενα χαμογελο σχηματιστηκε στα χειλη μου.

 

Ειναι εκεινες οι λιγες προσωπικες στιγμες με το παιδι σου που ειναι πολυ ξεχωριστες. Ειναι εκεινες οι στιγμες που νοιωθεις την ευτυχια να αναβλυζει απο μεσα σου και θελεις να χοροπηδησεις και να κανεις τουμπες και να το φωναξεις σε ολους οτι εισαι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος του κοσμου.

 

Ειναι και το γεγονος οτι λειπω απο το σπιτι αρκετες ωρες με την δουλεια μου και νοιωθω οτι ο γιος μας μου λειπει παρα πολυ και δεν τον χορταινω, για αυτο τωρα γραφω και καμαρωνω σαν μικρο παιδι που εκανε το πρωτο του κατορθωμα.

 

Τον λατρευω και ειμαι βεβαιος οτι ποτε δεν θα μπορεσω να εκφρασω με λεξεις τα συναισθημτα που με πλυμμηριζουν καθε στιγμη που ειμαι κοντα του.

 

Βασιλης

[fokion]

Axxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

 

Τωρα καταλαβαινεις γιατι μετα απο 12 χρονια ξανα βαλαμε το κεφαλι μας στον ντορβα!!!!!!!!!!

 

Αυτα ειναι.... Αυτες οι στιγμες που σε κανουν να ξεχανας ολα τα αλλα......

[mairoula28]

ολοι χαρηκαν απιστευτα παρα πολυ ειναι το πρωτο μας

[Sotiria]

Απίστευτη χαρά και ανακούφιση που όλα πήγαν καλά!

Το δύσκολο είναι όμως να καταλάβεις τί θέλει, τί χρειάζεται ένα μωρό που δεν έχει άλλο τρόπο να το ζητήσει απο το κλάμα....αυτό το κλάμα τί να σημαίνει αναρωτιέσαι κάθε φορά που κλαίει!

Και στενοχωριέμαι κιόλας να το βλέπω να κλαίει!

[nano]

πριν γεννήσω νόμιζα πως όταν με το καλό θα την πρωτοδώ θα κλαίω σα μωρό από τη συγκίνηση!

 

όταν με το καλό γεννήθηκε ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη αλλά και πολύ cool ...

πως να το περιγράψω...

μου ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο

ήμουν μαμά ...

μα φυσικά αφού ήταν κάτι που το περίμενα και το ήθελα πολύ καιρό αλλά και με μεγάλη σιγουριά ότι θα γίνει και ότι όλα θα πάνε καλά

 

οι φίλες μου λέγαν πως φέρομαι σα να είμαι μαμά 10 χρόνων

 

αυτό που δεν άντεχα με τίποτα, ειδικά στην αρχή, ήταν να είμαι μακρυά της και να την ακούω να κλαίει

ευτυχώς γενικά είναι παιδί που δεν κλαίει εύκολα, από την αρχή έκλαιγε μόνο αν την άφηνες νηστική και για κανένα άλλο λόγο

 

αυτός που χάζεψε τελείως και άλλαξε πάρα πολύ σαν άνθρωπος είναι ο άντρας μου που κάθε φορά που βλέπει ή έστω μιλάει για το παιδί λάμπει ολόκληρος!!!

[sunsun]

Τρίτη μέρα σήμερα στο σπίτι... Έμαθα να αλλάζω πάνες, να κάνω τοπικά το μωρό μπάνιο, να φροντίζω τον αφαλό της, να της μιλάω, να αντέχω ολίγον άϋπνη και να τρέχω όταν κλαίει !

 

Έχω αγχωθεί με το μπάνιο της στη μπανιερούλα και ακόμα δεν το τόλμησα... Είναι διαφορετικά τα πράγματα όταν έχεις ένα χέρι μόνο ελεύθερο και στο άλλο το πλασματάκι σου σχεδόν στον αέρα !

 

Πρέπει να μάθω και κανένα τραγουδάκι για να ολοκληρωθώ ως νέα χαζομανούλα...

[max]

sunsun αφού την 3η μέρα στο σπίτι σας βρήκες το χρόνο να μπεις στο forum, τότε σίγουρα θα είστε μια χαρά με το ζουζούνι σας!!

 

Εμείς δεν είχαμε θέμα στο να τον κάνουμε μπάνιο, να τον ταΐσουμε, να τον αλλάξουμε, αλλά στο τι να τον κάνουμε όταν έκλαιγε.. Ευτυχώς δεν πέραε κολικούς, αλλά τον θήλαζα αποκλειστικά στην αρχή & μάλλον έκλαιγε επειδή συνεχώς πεινούσε το καημένο. Ήμουν σε μαύρα χάλια, επιλόχειος κατάθλιψη μ'έπιασε, το σπίτι χάλια, επισκέψεις όλος ο ντουνιάς & εγώ να μην καταλαβαίνω γιατί στο καλό έκλαιγε.

Καμιά το φορά ο άντρας μου το σήκωνε αγκαλιά μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και του φώναζε "πες μου τι θες, ό,τι θες, όσο δύσκολο και αν είναι και θα στο κάνω, αλλά μην κλαις!!"

Τα θυμάμαι τώρα και συγκινούμαι.. Είναι ο πρώτος καιρός, είναι τόσο διαφορετικά απ'ό,τι έχουμε διαβάσει & έχουμε φανταστεί..

Αλλά έχει και την πλάκα του, ένα σκατούλι 3000γρ σηκώνει ένα σπίτι στο πόδι & κάνει δύο ενηλίκους (τουλάχιστον) να τρέχουν σαν το Βέγγο!!!

[Rachel]

TEST

[desdemona]

Εμείς είχαμε μια μικρή περιπέτεια με τη μπέμπα μας, γεννήθηκε 1390 γρ. στις 32 εβδομάδες λόγω προεκλαμψίας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις 31 μέρες που την είχαμε στη θερμοκοιτίδα. Κάθε φορά που πηγαίναμε βάζαμε και τα κλάμματα, από τη μια γιατί δεν μπορούσαμε να εκφράσουμε την ευτυχία μας και από την άλλη ο πόνος να γυρνάς σπίτι χωρίς το μωρό σου είναι μεγάλος. Το πόση τεμπελιά έβγαζε αυτό ο μωρό όμως δεν λέγεται, κάθε φορά που την χαιδεύαμε τεντωνότανε νωχελικά σαν να είχε κουραστεί όλη την ημέρα και απολάμβανε τώρα το χουζόυρεμα. Όταν τελικά την πήραμε σπίτι, λίγο πολύ όλη μέρα από πάνω της είμασταν, το χειρότερο που έκανα ήταν το εξής. Δεν είχα μαμάδες ή φίλες να μου πουν πέντε πράγματα για να αρχίσω να μπαίνω και εγώ στους σωστούς ρυθμούς οπότε είχα συγκρατήσει τα λόγια της παιδιάτρου. Συγκεκριμένα για το τάισμα μου είχε δείξει πως να κρατάω το μπουκάλι και ότι τρώνε κάθε 3 ώρες. Ξύπναγε η μικρή κάθε μία ώρα και έκλαιγε αλλά εμένα το μυαλό μου δεν πήγαινε ότι μπορεί να πεινάει... οπότε το γάλα το έβλεπε μόνο δίπλα της. Φέραμε την παιδίατρο σπίτι, γίναμε ρεζίλι γιατί μας είπε ότι απλά το παιδί πεινάει και μας έδειξε 2-3 πραγματάκια ακόμα. Τώρα που πλησιάζει τον πρώτο της χρόνο, δεν μπορώ να πω πως έχουμε καταλάβει το πότε πέρασε. Είναι το πρώτο μωράκι στην οικογένεια αλλά και στην παρέα οπότε η αγάπη που έχει αυτό το μωρό είναι απίστευτη.

[nantina3]

Εγώ μπορώ να πω ότι ήμουν πολύ χαλαρή λόγω του ότι είμαι βρεφοκόμος.

Απλά προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι αυτό το μικρό πλασματάκι είναι δικό μου.Μου φαινόταν απίστευτο.Ακόμα το πιστεύω αυτό.

Μόνο στο μπάνιο φοβόμουν λίγο γιατί δεν είχε ξανατύχει πάνω στη δουλειά μου να κάνω μπάνιο ένα τοσο μικρό μωρό.Ευτυχώς είχα τη μαμά μου που με βοήθησε.

Αυτός που ήταν εντελώς αγχωμένος ήταν ο άντρας μου.

Σηκωνόταν το βράδυ η Νεφέλη για να πιει γάλα.Λοιπόν στην αρχή θήλαζε και μετά έπινε και ξένο.Όσο ήταν η μαμά μου στο σπίτι έφερνε εκείνη το μπιμπερό.

Όταν έφυγε όμως,στις 25 μέρες,πήγαινα εγώ.Η μικρή μου πείναγε τόσο πολύ που άκουγα τον άντρα μου να φωνάζει "άντε κόκκαλα έχει αυτό το γάλα;"

Και εγώ του έλεγα "ε τι θέλεις τώρα;Να το κάψουμε το παιδί;Αν δεν κρυώσει λίγο το νερό χριστιανέ μου πως θα του δώσουμε να πιει;"

 

Τώρα στη δεύτερη είμασταν πλέον βετεράνοι!!!!!!

[Lola Bunny]

Τα συναισθήματα που νιώθεις τις πρώτες μέρες με το μωρό σπίτι, νομίζω ότι σου μένουν αξέχαστα για όλη σου τη ζωή. Δεν ξέρω αν συμβαίνει το ίδιο και με το δευτερο παιδάκι, αλλα στο πρώτο μωρό που΄σου είναι όλα πρωτόγνωρα, είναι πολύ ιδιαίτερες στιγμές.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, το πώς οδηγούσε ο άντρας μου όταν φέρναμε τον μπέμπη σπίτι από το μαιευτήριο. όταν πηγαίναμε συνεχώς από πάνω του για να δούμε αν είναι εντάξει. Όταν πήγα να του αλλάξω την πρώτη του πάνα και την κατέστρεψα νομίζοντας ότι πρέπει να ξεκολήσω τα φτερά(όπως παλιά, τότε που είμασταν εμείς μωρά). Όταν είχαμε ξεχάσει αν είναι μέρα ή νύχτα και είμασταν συνεχώς στις υπηρεσίες του...και τόσες άλλες στιγμές που νομίζω ότι θα τις θυμάμαι για πάντα.

[giotanik33]

ΤΑ ΕΧΩ ΔΕΙ ΟΛΑ!!! ΓΕΝΝΗΣΑ ΣΤΙΣ 22/06 ΜΙΑ ΜΠΕΜΠΟΥΛΑ. ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΜΕΡΕΣ ΗΤΑΝ ΚΑΛΟΥΛΑ. ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΕΧΟΥΝ ΠΙΑΣΕΙ ΚΟΛΙΚΟΙ ΚΑΙ ΧΤΥΠΑΜΕ 24ΩΡΑ ΞΥΠΝΙΕΣ. ΠΟΛΥ ΚΛΑΜΑ. ΟΥΤΕ ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΤΗΝ ΠΙΑΝΟΥΝ, ΟΥΤΕ ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΓΑΛΑ. ΕΧΩ ΚΑΙ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΩ ΠΟΥ ΖΗΛΕΥΕΙ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΚΡΑΤΑΩ ΑΓΚΑΛΙΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ. ΠΕΡΝΑΝΕ ΜΕΡΟΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΜΕΝΩ ΞΥΠΝΙΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ ΘΑ ΑΝΤΕΞΩ. ΠΟΣΟ ΚΡΑΤΑΝΕ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΚΟΛΙΚΟΙ??????

[rkt]

Και εγώ όταν γέννησα (μετά από 18 χρόνια γάμου!!) τις διδυμούλες μου, δεν επικοινωνούσα και πολύ με την γη. Βρισκόμουν μόνιμα στο φεγγάρι. Παρόλα τα ξενύχτια (κοιμόμουν ελάχιστα εννοείται και το πολύ για 1 ώρα συνεχόμενα), εγώ ζούσα και ζω μόνον για τις μικρές μου σουσουράδες. Πρόβλημα με το τάισμα, άλλαγμα κλπ δεν είχα, ένοιωθα ότι τα ήξερα από πάντα. Ήταν σαν να μεγάλωνα μωρά όλη μου την ζωή. απλά ανησυχούσα για το παραμικρό και ευτυχώς που ό γιατρός μένει δίπλα και τον καλούσα για ψύλου πήδημα!! Όλα καλά όμως μέχρι σήμερα που είναι 20 μηνών. Είχαμε μία άαχημη εμπειρία πριν κάνα δίμηνο όπου στο νοσοκομείο παίδων Πάτρας μας ξέρουν όλοι, αλλά μπροστά σε αυτά που είδα εκεί μέσα, μια χαρά όλα.

[maripossa]

Οι λεξεις ειναι πολυ φτωχιες για να περιγραψω πως ενοιωθα οταν γεννησα το πρωτο μου παιδι.Γενικα ηταν ησυχο μωρακι ετρωγε καλα κοιμοταν αρκετα και δεν ειχαμε και συμαντηκα ξενυχτια.Αρχικα θυμαμαι οτι μου ελειπε η κοιλια μου και οταν κρατουσα την μπεμπουλα μου αγγαλια εκλαιγα γιατι δεν πιστευα οτι αυτο το μικρο πλασματακι ειχε δημιουργηθει μεσα μου. (εκλαιγα ακομα και με τα μωρα που εβλεπα στις διαφημησεις) και οι αλοι γελουσανε μαζι μου!!Και τωρα ακομα που τα θυμαμαι με ποιανει κατι.

Το αγορι μου παντως δεν τον χαρηκα πολυ γιατι ειχε 3 γεματους μηνες κολοικους ,δεν τον επιαναν ουτε γαλατα ουτε σταγονες τιποτα ολη μερα σπαραζε το πουλακι μου κι εγω ενοιωθα τοσο ασχημα που δεν μπορουσα να κανω κατι για να σταματησω τους πονους απο το παιδακι μου!!Ευτιχως το κοριτσακι μου δεν ζηλεψε ποτε τον αδερφο της και αν και ηταν μολης 3 χρονον προσπαθουσε κι αυτο με τον τροπο του να με βοηθησει Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ. Δεν νομιζω οτι υπαρχει μεγαλυτερη ευλογια απο το να εισαι γονιος.

 

Να προσθεσω οτι μεχρη τωρα οταν κοιμουνται παμε με τον αντρα μου και καθομαστε πανω απο τα κεφαλια τους και τα κοιταζουμε που κοιμουνται,ειναι τοσο ομορφα οταν κοιμουνται

[angel_]

Αχ!!!! Τώρα τα διαβάζω και κλαίω.... (τί σου είναι οι ορμόνες..σνιφ...) .

Ελπίζω όταν θα έρθει η δική μου ώρα να είμαι ψύχραιμη και να μην πάθω πανικό!!!

 

Να σας ζήσουν τα ζουζούνια σας !!!!!

[rania 5]

Οι πρώτες μέρες στο σπίτι συνοδεύονται από μοναδικά συναισθήματα. Νιώθαμε πανικό, άγχος, ευτυχία και γαλήνη...Ευτυχώς είχαμε ένα μωρό που δεν ξύπνησε ούτε μια φορά βράδυ (κοιμόταν σερύ από τη δεύτερη μέρα που ήρθα από το μαιευτήριο 11 με 7) και είμασταν ξεκούραστοι. Ούτε κολικούς καταλάβαμε ούτε τίποτα, το μόνο μας άγχος ήταν να τρώει καθώς θήλαζα αποκλειστικά και είχα άγχος για το αν χορταίνει. Γενικά είχαμε ένα πολύ βολικό μωρό που δεν μας κούρασε και γι'αυτό και το ευχαριστηθήκαμε!

[MAMADORA]

αξέχαστη μου έμεινε η μικρή.απο την κοιλιά φαινόταν τί θα αντιμετοπίσω.....είναι πολυ περίεργο συναίσθημα το να κρατάς το μωράκι σου αγκαλίτσα να το θηλάζεις και να το μυρίζεις....τόσο μικρούλα και τόσο αθώα που ήταν στη κλινική. όταν επιστρέψαμε όμως σπίτι λές και μας δώσανε άλλο!!! ένας πανικός ένα κλάμα σε 2 μήνες έχασα 7 κιλά.

ευτυχώς όμως μόλις της δώσαμε το κατάλληλο γάλα ηρέμησε λίγο, ήταν αλεργική στο αγελαδινό γάλα. απλώς μέχρι τώρα συνεχίζει να είναι αρκετά υπερκινητική ζωή να χει!!!!!!

[mlne]

Λοιπον, απο τη στιγμη που γεννησα τη μπουμπου μου δεν ηθελα να την αποχωριστω. Οι 3 πρωτες νυχτες στο μαιευτηριο ηταν βασανιστικες αφου μετα βιας κοιμομουνα κανα διωρο, ανυπομονουσα να περασει η ωρα να ερθει το πρωι για να μου τη φερουν. Το τελευταιο βραδυ κοιμηθηκαμε μαζι και απο τοτε δεν εχουμε χωριστει ποτε!

Απο την πρωτη στιγμη που την επιασα στα χερια μου ενοιωσα οτι ειμαι γεννημενη μανουλα, ολα (ο θηλασμος, το αλλαγμα, το μπανακι) μου βγηκαν τοσο φυσικα, σαν να τα εκανα μια ζωη.

Τα πρωτα μου συναισθηματα ηταν τρελος ερωτας, αλλα και (αυτο δεν το ειχα φανταστει ποτε) ενας ξαφνικος φοβος "τι θα απογινω αν παθει κατι το παιδι" ή "τι θα απογινει η μπουμπουκα μου αν παθω κατι εγω". Οποτε τοτε ειπα και στη μαμα μου:

"Εγινα μανα και ειδα"

[Σφαίρα]

Όταν γέννησα την πρώτη μου κόρη, ήταν σαν να είχα όλο τον κόσμο δικό μου.Στο μαιευτήριο ήμουν περήφανη (τρομάρα μου!) γιατί ήταν το μοναδικό μωρό του θαλάμου, που ήταν ξύπνιο και χαιρόμουν!! Έχω ξύπνιο μωρό! Όταν βέβαια πηγαμε σπίτι άρχισε το σόου!!! Ύπνος με βάρδιες με τον σύζυγο, γιατί μονίμως έκλαιγε.Όταν μια φορά κοιμήθηκε συνεχόμενα 4 ώρες φοβήθηκα, το μωρό κάτι έχει είπα και ο άντρας μου με δούλευε!! Γι' αυτό το λόγο κάναμε κι 7 χρόνια για το δεύτερο!

Η δεύτερη ήταν ακριβώς το αντίθετο.Πολύ εύκολο μωρό αφού αναρωτιόμασταν για το αν είναι καλά, μήπως έχει πρόβλημα κλπ κλπ.

Στην τρίτη γυρίσαμε στα συνηθισμένα: κλάματα, ξενύχτια, βόλτες πάνω κάτω, αλλά αυτή τη φορά χωρίς βοήθεια από τον μπαμπά...

Γέλιο είχε η μεσαία μου κόρη όταν φέραμε τη μικρή στο σπίτι.Το μωρό κοιμότανε στην καλαθούνα στο σαλόνι κι εμείς τη χαζεύαμε όλοι, ώσπου ξαφνικά άρχισε να κουνιέται και λέει η μικρή ''αληθινό είναι!'' Σκάσαμε στα γέλια!!

Τα συναισθήματα και στις τρεις ίδια:τρελή αγάπη ανάμεικτη με φόβο, ολοκλήρωση, νιώθεις ότι γι' αυτά τα παιδιά μπορείς να κάνεις τα πάντα!

[tao]

Όταν γεννήθηκε η πρώτη μου κόρη κάθε συναίσθημα ήταν πρωτόγνωρο, γι αυτό νομίζω και καθετι μαζί της το βίωνα πολύ έντονα. Γυρίσαμε σπίτι, την έβαλα στην κούνια της και όπως κοιμόταν την χαζεύα... ήταν το μικρό μου θαυματάκι, θυμάμαι τι ακριβώς ένιωθα και της έλεγα: "Ημασταν από πάντα ΜΑΖΙ!''.

Όταν έμαθα ότι θα έρθει και δεύτερο μωρό, αναρωτιόμουνα: ''Μα πως μπορώ να αγαπήσω άλλο παιδί εκτός από εσένα'' και απευθυνόμουν στην πρώτη μου κορούλα και με βασανιζε το αν η αγάπη μου θα φτασει και για άλλο παιδί...

Μα όταν γεννήθηκε και η δεύτερη κορούλα μου και την κράτησα στα χερια μου ένιώσα πάλι την ίδια έκρηξη αγάπης που τόσο γνώριμη μου ήταν... την αγαπούσα ήδη! Ήταν το μοναδικό μου δεύτερο παιδάκι και το αγαπούσα το ίδιο με το πρώτο! Χωρίς να μειώνεται η αγάπη καθολου για κανενα από τα μωράκια μου είδα ότι η αγάπη διπλασιάστηκε. Ήταν η αγάπη της μάνας ίδια για καθένα πλασματάκι χωριστά!

Όταν γεννήθηκε η τρίτη κορούλα μου και ήρθαμε σπίτι ένιωσα από το πρώτο δευτερόλεπτο το μεγαλείο να είσαι μάνα ενός βρέφους, ενός ανυπεράσπιστου πλάσματος που η ύπαρξή του εξαρτάται από σένα αποκλειστικά, το μεγαλείο της αγάπης που όχι μόνο δεν μειονόταν αλλά με κάθε παιδί υπερδιπλασιαζόταν και έφτανε τελικά για τόσα και άλλα τόσα παιδάκια. Πλέον δεν χρειάζόμουν να με φωνάξει '' μαμά'' για να πάρω την χαρά΄ότι ήμουν η μαμά του, ήμουν απλά η ΜΑΜΑ, η μαμά όλων και των τριών μου κοριτσιών. Η μπεμπούλα μας είναι πολύ μικρή ακόμα, τώρα μόλις έχει μια βδομάδα που μου γελάει, μα ξέρω ότι με αυτό το γελάκι της το μικρό δεν δείχνει μόνο ότι με αναγνωρίζει, με το γελάκι της ξέρω ότι φωναζει: ''μάνα σε αγαπάω''.

Και γω νιώθω να ξεχειλίζω από αγάπη, νιώθω τυχερή που μου εμπιστεύθηκε ο Θεός, το σύμπαν, όπως θέλετε πείτε το τρία εύθραστα πλασματάκια να τα φροντίζω, να τα αγαπώ, να τους στέκομαι και ας ξέρω πως τα ετοιμάζω για να φύγουνε κάποια στιγμή από τη φωλίτσα τους!!!

Μακάρι να είμαι τυχερή τόσο που κάποια στιγμή να ξαναζήσω το μεγαλείο της στιγμής που γίνεσαι μητέρα, τη στιγμή της γέννας!

Κοριτσάκια μου σας ευχαριστώ που ήρθατε στη ζωή μας!!!

Η μανούλα σας.