ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΠΑΙΔΙΩΝ

[Sam]

Συμφωνω απολυτα με τη sofia_nefeli.Καθε παιδι ειναι διαφορετικο οπως και καθε γονιος,καθε σπιτι-δεν ειμαστε ολοι πανομοτυποι χαρακτηρες με ιδιες αναγκες και ιδια προβληματα.Δεν μπορει οι μεθοδοι που χρησιμοποιει πχ η φιλη μου,να εφαρμοσουν και στο δικο μου παιδι.Και επιπλεον, προτιμω ενα παιδι ζωηρο που και θα τα ακουσει και στην εσχατη θα φαει και μια στον πωπο (οχι δεν θα συνετιστει συμφωνω,ουτε και δεν θα το ξανακανει,συμφωνω,αλλα εκεινη τη στιγμη θα καταλαβει οτι εκανε κατι που ενοχλησε την μαμα-αρα μηπως δεν ειναι σωστο αυτο που εκανε?)παρα ενα παιδι-ρομποτακι,που δεν φαιρεται σαν παιδι αλλα σαν μεγαλος.Δεν θελω να θιξω καμια κοπελα εδω για το πως μεγαλωνει τα παιδια της,αλλα στη ζωη δεν ειναι ολα ασπρα ή μαυρα.Υπαρχει και το γκρι:παν μετρον αριστον σε ολα...Και ο καθενας ξερει πιο καλα απο ολους τους αλλους τι ειναι καλυτερο για το δικο του παιδι!

 

Κανένας δεν θα πει πως θα μεγαλώσει ο οποιοσδήποτε από εμάς το παιδί του!!!

Όσο για τον χαρακτηρισμό παιδί -ρομποτάκι τον θεωρώ απαράδεκτο δεν ήξερα ότι είναι κακό

ένα παιδί να ξέρει τα όρια του χωρίς να φάει ξύλο κι ότι αυτό το κάνει αυτόματα μεγάλο

ούτε φυσικά ότι ένα παιδί για να μην χάσει την παιδικότητα του θα πρέπει να το χτυπάμε δεν μπορώ να πω όσο ζω μαθαίνω.....

[Olg@]

 

Οχι βια, οχι φωνες και υστεριες. ΔΙΑΛΟΓΟ!!!

 

 

Και όταν λέμε διάλογο εννοούμε ουσιαστικό διάλογο, με ίσους όρους και για τα δύο μέρη ... όχι όποτε θυμάμαι εγώ γονιός να χαίρομαι και να αρχίζω να μιλάω ( αγορεύω ) και το παιδί μου να κάνει πως με ακούει αλλά στην πράξη να με συνδέει με Κάιρο ... σέβομαι το παιδί μου και το αντιμετωπίζω ως ισότιμο συνομιλητή σε κάθε του ηλικία ... το ότι είναι μικρό δεν σημαίνει και ότι είναι ανίκανο να αντιληφθεί κάτι αν του το εξηγήσω με το σωστό τρόπο.

 

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να το εκπαιδεύσουμε το παιδί μας στον διάλογο. Όπως του μαθαίνουμε να τρώει, να περπατάει, να πηγαίνει τουαλέτα. Γιατί όλες αυτές τις δραστηριότητες τις θεωρούμε απαραίτητες και αναγκαίες και δείχνουμε την υπομονή και την επιμονή που χρειαζεται;; Είναι εξίσου σημαντική γονεική μας υποχρέωση να μάθουμε στα παιδιά μας τον διάλογο από πολύ νωρίς και όχι να τον θυμηθούμε ξαφνικά στην εφηβεία ή λίγο νωρίτερα. Πως θα τα καταφέρουμε; Μέσα από το παράδειγμα και την καθημερινότητά μας ... Όταν εμείς οι ίδιοι διαχειριζόμαστε τα προβλήματα και τις αντιπαραθέσεις μας με διάλογο ουσίας τότε αντιλαμβάνεται και το παιδί μας πως αυτός είναι μονόδρομος στην επίλυση προβλημάτων και συγκρούσεων. Δυστυχώς ή ευτυχώς από τη στιγμή που γίναμε γονείς έχουμε ευθύνες απέναντι στα παιδιά μας και όσο νωρίτερα μεριμνήσουμε για αυτές τόσο το καλύτερο.

[Olg@]

Συμφωνω απολυτα με τη sofia_nefeli.Καθε παιδι ειναι διαφορετικο οπως και καθε γονιος,καθε σπιτι-δεν ειμαστε ολοι πανομοτυποι χαρακτηρες με ιδιες αναγκες και ιδια προβληματα.Δεν μπορει οι μεθοδοι που χρησιμοποιει πχ η φιλη μου,να εφαρμοσουν και στο δικο μου παιδι.Και επιπλεον, προτιμω ενα παιδι ζωηρο που και θα τα ακουσει και στην εσχατη θα φαει και μια στον πωπο (οχι δεν θα συνετιστει συμφωνω,ουτε και δεν θα το ξανακανει,συμφωνω,αλλα εκεινη τη στιγμη θα καταλαβει οτι εκανε κατι που ενοχλησε την μαμα-αρα μηπως δεν ειναι σωστο αυτο που εκανε?)παρα ενα παιδι-ρομποτακι,που δεν φαιρεται σαν παιδι αλλα σαν μεγαλος.Δεν θελω να θιξω καμια κοπελα εδω για το πως μεγαλωνει τα παιδια της,αλλα στη ζωη δεν ειναι ολα ασπρα ή μαυρα.Υπαρχει και το γκρι:παν μετρον αριστον σε ολα...Και ο καθενας ξερει πιο καλα απο ολους τους αλλους τι ειναι καλυτερο για το δικο του παιδι!

 

Γιατί πρέπει να φάει μια στον πωπό για να καταλάβει ότι αυτό που έκανε ενόχλησε τη μαμά του; Δεν μπορεί να φτάσει στο ίδιο συμπέρασμα αν του το εξηγήσει αυτό η μαμά του με ήρεμο και ήπιο τρόπο;

 

Θα δεχόσουν την ίδια αιτιολόγηση που δίνεις εσύ για το παιδί σου από τη δασκάλα του;;; Π.χ κυρία τάδε σήμερα ο Γιαννάκης σας παράκουσε αυτό που του είπα και έκανε την τάδε ζημιά και εγώ για να καταλάβει ότι αυτό που έκανε με ενόχλησε τον χτύπησα.... Θα δεχόσουν λοιπόν και από εκείνη το ξύλο ως μέτρο σύνεσης στο παιδί σου;;; Αν όχι γιατί; Ποια η διαφορά;;;

[katd]

Η μητερα μου μας μεγαλωσε και τους δυο με τον ιδιο τροπο και εμενα και τον αδερφο μου, με ΔΙΑΛΟΓΟ,τοσο πολυ μας εξηγουσε κατι που οι γιαγιαδες μας και διαφοροι αλλοι οταν ηταν μπροστα την ελεγαν τρελη που καθοταν με τις ωρες να μας εξηγει. Εγω παντα μετα απο τετοιες συζητησεις καταλαβαινα, ο αδερφος μου παλι στον κοσμο του, οσο και να μιλαγε η κακομοιρα η μαμα μου τιποτα αυτος, εκανε τις απιστευτες σκανταλιες και μαλιστα τις πιο επικυνδινες!!Ετσι και η μαμα μου τον φοβιζε με κατι(δεν θυμαμαι ακριβως παντως κατι που να τον εκανε να σταματησει πια)!!!Δεν θεωρω λαθος τον τροπο της απλα γιατι ξερω οτι ηταν μονοδρομος απο ενα σημειο και μετα...ειχε εξαντλησει τον διαλογο και επρεπε να παρει πιο δραστικα μετρα, ειχε να κανει με ενα ατιθασο παιδακι!!Ετσι νιωθω και εγω τωρα οταν του εξηγω οτι ειναι κακο αυτο που κανει και εκεινος συνεχιζει...οσο και να μιλαω...στο τοιχο μιλαω...Ειναι δηλαδη λαθος κατα την γνωμη σας που προσπαθω με καποιο τροπο να τον περιορισω για να μην παθει κακο?

[Jean]

Πριν απο λιγο καιρο συναντησα παλιους φιλους, εχουν κι αυτοι 2 γιους 4 και 2 χρονων...

Ελεγα λοιπον τα κατορθωματα της κορης μου οποτε με διακοπτει ο τυπος και γελωντας μου λεει: Εχεις αρχισει να της ριχνεις καμια ή ειναι μικρη ακομη; Το υφος του ηταν σαν να ρωτουσε: Τρωει μελι ή δεν σας εχει πει ακομη ο γιατρος; Ετσι απλα, σε στυλ απολυτα φυσικο Σαν να ειναι κι αυτο ενα σταδιο αναπτυξης του παιδιου, σαν να ειναι κατι που ο γονιος προσδοκει σαν ας πουμε τα πρωτα βηματα του παιδιου του, η το πρωτο σ' αγαπω...

Με ανατριχιασε...

[Jean]

Για να απαντησω πιο πανω...Οταν η κορη μου κανει κατι που θεωρω επικινδυνο ή απομακρυνω το αντικειμενο αν ειναι εφικτο ή απομακρυνω το παιδι... Αν επιμεινει της λεω (κατι που ομολογουμενως πιανει) : Μπορεις να μου φερεις τα παπουτσια σου απ' το δωματιο σου; Ή : Δωσε αυτο τον μπαμπα και φερε μου το ροζ καλτσακι... Ξεχναει αμεσως το "επιμαχο αντικειμενο και τρεχει ολο χαρα να εκτελεσει την αποστολη.

[Olg@]

Για να απαντησω πιο πανω...Οταν η κορη μου κανει κατι που θεωρω επικινδυνο ή απομακρυνω το αντικειμενο αν ειναι εφικτο ή απομακρυνω το παιδι... Αν επιμεινει της λεω (κατι που ομολογουμενως πιανει) : Μπορεις να μου φερεις τα παπουτσια σου απ' το δωματιο σου; Ή : Δωσε αυτο τον μπαμπα και φερε μου το ροζ καλτσακι... Ξεχναει αμεσως το "επιμαχο αντικειμενο και τρεχει ολο χαρα να εκτελεσει την αποστολη.

 

Εργασιοθεραπεία η καλύτερη αντιμετώπιση !!!

[Sam]

Ο κ. Peter Newell, επικεφαλής της παγκόσ΅ιας πρωτοβουλίας για την κατάργηση της σω΅ατικής τι΅ωρίας στα παιδιά,

εξήγησε στους συνέδρους πόσο ση΅αντικό είναι για τα παιδιά αλλά και για το ΅έλλον των κοινωνιών ΅ας να ΅εταβάλλου΅ε στάση στον τρόπο που τα αντι΅ετωπίζου΅ε.

Όπως τόνισε, «Δεν γνωρίζου΅ε ακό΅η πως θα ήταν ο κόσ΅ος ΅ας αν τα παιδιά ΅εγάλωναν χωρίς να ταπεινώνονται και αν οι γονείς τους σέβονταν

και τους έπαιρναν στα σοβαρά, αντι΅ετωπίζοντάς τους ως ανθρώπους, υποκεί΅ενα δικαιω΅άτωv

 

πηγή http://www.netrino.gr/reloaded/blog-post.php?bp_id=174

[kiknaki]

Δε μπορώ να καταλάβω τελικά για ποιο λόγο κάποιος χρησιμοποιεί βία για να συνετίσει το παιδί του?

Και η μία στον πωπώ του ή στα χέρια για μένα είναι βία.

Εχει σκεφτεί ποτέ πως θα νιώσει το παιδί εκείνη τη στιγμή?Ποια θα είναι τα συναισθήματα του?Ο φόβος θα το κυριαρχήσει.

Δηλαδή σκοπός του κάθε γονιού είναι να επιβληθεί στο παιδί του?ΟΧΙ

Ο γονιός πρέπει να προσπαθεί να κερδίσει το σεβασμό και την εμπιστοσύνη του παιδιού του και όχι να κερδίσει την εξουσία κάτι που είναι πολυ πιο εύκολο από το πρώτο.

Τα παιδιά μας έρχονται μέσα από εμάς αλλά σε καμμία περίπτωση δεν είναι κτήμα μας.Είναι οντότητες ξεχωριστές με δικά τους θέλω,προσωπικότητα και χαρακτήρα.

 

[Σοφία Τ.]

Νομιζω οτι παρερμηνευετε οσα ειπα.Επειδη ομως δεν ειμαι τυπος του ανθρωπου που επιμενει για να πεισει με τα οσα πρεσβευει,θελω απλα να προσθεσω πως υπαρχουν ησυχα παιδια απο τη φυση τους και παιδια που δεν ειναι τοσο ησυχα.Δεν μπορουμε λοιπον να περιμενουμε και οι δυο τυποι παιδιων να ανταποκριθουν το ιδιο καλα στον ιδιο τροπο διαπαιδαγωγησης.Ειναι οπως με τα νεογεννητα:καποιες μαμαδες δεν κουραστηκαν καθολου γιατι τα μωρακια τους δεν ειχαν κωλικους κλπ και κοιμοντουσαν συνεχεια και για αυτες ηταν ευκολο.Καποια μωρακια ομως δεν ειναι τοσο ευκολα,πονανε και κλαινε και οι μαμαδες τους κουραζονται και δεν ξερουν τι να κανουν.Πολλες λοιπον μαμαδες που θεωρουν οτι εχουν πετυχει το διαλογο μπορει απλα να εχουν ηρεμα παιδακια,που ακουν πιο ευκολα τη μαμα τους.Ξερω οτι και παλι θα εχετε αντεπιχειρηματα για οσα λεω και δεν θελω να ερθω σε αντιπαραθεση για ενα τοσο ευαισθητο θεμα,αλλα θεωρω οτι δεν ειναι σωστο να ειμαστε απολυτοι σε οσα λεμε:ισως καμια φορα πρεπει να μπουμε και στη θεση καποιας μαμας που και θα φωναξει και θα τιμωρησει τα παιδια της (και μην θεωρειτε παντα οτι ειναι σωματικη η τιμωρια).Μια μαμα μπορει να μην τιμωρει σωματικα το παιδι αλλα αυτο δεν την κανει τελεια μαμα:ολες μαθαινουμε απο τα λαθη μας.Ουδεις τελειος...Τελος να συμπληρωσω οτι δεν εδειρα,δεν δερνω και δεν σκοπευω να δειρω το(α) παιδι(α) μου.

[gavrias]

Δε δέρνω,δεν προσβάλω,δεν τρομοκρατώ τα παιδιά μου γιατί δε θέλω να :

 

• Ασκήσω την εξουσία που έτσι κι αλλιώς έχω στη ζωή τους τρομοκρατώντας τα.
  Επιβάλω "πειθαρχεία¨για λίγο και προσκαλέσω θυμό για πολύ,που θα στραφέι τελικά εναντίων του ίδιου του παιδιού.
  Τα προσβάλει ο όποιοσδήποτε και να το δεχτουνε γιατί έτσι συνηθήσανε.
  θεωρουνε φυσιολογικό να δείρουνε το συμαθητή τους στο σχολείο
  απλώσει χέρι επάνω τους κάποιος (συμαθητής/δάσκαλος/σύνροφος)και το προσπεράσουνε ως φυσιολογικό.
  Αν έχω υπομονή και τρόπους για οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου έχω σίγουρα και για να τους μάθω πως να προστατέυονται απο επικύνδυνες κινήσεις /ζημιές.
  Θα ντρεπόμουνα τον εαυτό μου αν χρησιμοποιούσα όποια βία απέναντι σε οποιονδήποτε πιό αδύνατο ή εξαρτημένο απο μένα άνθρωπο.
  Λατρέυω την πρωτοβουλία των παιδιών μου χωρίς τη σκιά του φόβου .
  Τα παιδιά μας είμαστε υποχρεωμένοι να τα προστατέψουμε τόσο σωματικά όσο και ψυχικά,δεν έιναι δικαίωμά μας να τα κακοποιούμε.
  Θεωρώ δεδομένο ότι δεν έχω να κάνω με ανεγκέφαλους οργανισμους αλλά με νοήμονα πλάσματα και έτσι τα αντιμετωπίζω.
  ......
  

[Ζωγια]

Αυτό που συχνά κάνουμε, είναι να φωνάζουμε στα παιδιά μας ή ακόμη και να τους δίνουμε μερικές ξυλιές στα πισινά, ειδικά αν είμαστε κουρασμένοι ή εκνευρισμένοι επειδή δεν μας υπακούν. Οι φωνές και οι ξυλιές ειναι αρκετά φυσιολογικές αντιδράσεις απέναντι σε μια κακή συμπεριφορά, ιδιαίτερα αν πρόκειται για μια συμπεριφορά στην οποία το παιδί επιμένει, ταυτόχρονα είναι όμως και αντιδράσεις εξαιρετικά χωρίς νόημα και κέρδος για κανένα. Ούτε για το παιδί ούτε για το γονιό. Ποτέ και με κανένα τρόπο δε διδάσκουν ποια είναι η κατάλληλη συμπεριφορά, πράγμα που αποτελεί καθήκον για τον γονιό.

 

Στην πραγματικότητα διδάσκουν στο παιδί:

- Να φωνάζει

- Να χτυπά τους άλλους

- Να είναι ύπουλο

- Να φοβάται

- Να ντρέπεται

- Να ξεσπά στους άλλους όταν είναι θυμωμένο

 

Συχνά οι ξυλιές αποτελούν την πρώτη βιαια εμπειρία του παιδιού.

 

(Από το βιβλίο : ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ χωρίς ΞΥΛΟ και ΦΩΝΕΣ, οδηγός επιβίωσης με παιδιά προσχολικής ηλικίας, Jerry Wyckoff, barbara C. Unell )

 

Προτείνει πρακτικές λύσεις στα προβλήματα συμπεριφοράς που παρουσιάζουν τα παιδιά προσχολικής ηλικίας

 

Ύπάρχει κάποιος γονιός που να έλυσε κάποιο πρόβλημα συμπεριφοράς με ξύλο; ΚΑΙ που να ένιωσε ικανοποιημένος με τον εαυτό του μετά;

[Κυριακή]

Η βία σημαδεύει τα παιδιά

 

Λίζα Βάρβογλη διδάκτωρ Ψυχολογίας, ψυχολόγος και ερευνήτρια στο Children's Hospital της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.

 

Με ποια συμπτώματα εμφανίζεται στους ενηλίκους η κακοποίηση στη νεαρή ηλικία

 

Η σκηνή εκτυλίσσεται στον 10ο όροφο του Children's Hospital της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ στη Βοστόνη. Στο γραφείο μου βρίσκεται ένα επτάχρονο αγοράκι, οχυρωμένο πίσω από τον καναπέ, που φωνάζει εκτός εαυτού να μην το πλησιάσω.

 

Διαβάζοντας το ιστορικό του, διαπιστώνω ότι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που το παιδάκι βρίσκεται για εξετάσεις στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου: επιθετική συμπεριφορά στο σπίτι και στο σχολείο, υπερβολική συναισθηματική αντίδραση σε μικροπράγματα αλλά και βιαιοπραγίες όπως να δαγκώνει ή να χτυπάει τους συμμαθητές του.

 

Μόλις δύο ημέρες πριν από αυτή τη συνάντηση βρισκόταν στο γραφείο μου ένα 14χρονο κορίτσι το οποίο έτρωγε και μάτωνε τα νύχια του, είχε καρφωμένα τα μάτια του στο πάτωμα και πεταγόταν πάνω κάθε φορά που ακουγόταν κάποιος θόρυβος από τον διάδρομο μια πόρτα που έκλεινε με δύναμη, τα βήματα ή ο βήχας κάποιου...

 

Το ιστορικό του κοριτσιού αυτού συμπεριλαμβάνει άγχος, ξεσπάσματα κλάματος, δυσκολία προσοχής και συγκέντρωσης, δυσκολία συναισθηματικής επικοινωνίας με τους γύρω του και χαμηλή σχολική απόδοση.

 

Ακόμη μια 40χρονη ασθενής μου που υπέφερε από μελαγχολία και αγοραφοβία δηλαδή φοβόταν υπερβολικά να βγει από το σπίτι της και να πάει μόνη της στην αγορά, σε εξωτερικές δουλειές ή σε φιλικά σπίτια μου εκμυστηρεύθηκε ότι όταν ήταν παιδί οι γονείς της την έδερναν και της μιλούσαν πολύ άσχημα, "εμπειρίες που θαρρείς και έχουν βγάλει ρίζες μέσα μου και δεν λένε να ξεριζωθούν από τη σκέψη και τη ζωή μου", όπως χαρακτηριστικά δήλωσε.

 

Τι κοινό έχουν αυτές οι τρεις περιπτώσεις;

 

Πρόκειται για άτομα τα οποία σε μικρή ηλικία υπέστησαν κακομεταχείριση, τόσο σωματική (οι γονείς τους τα έδερναν) όσο και συναισθηματική (τα έβριζαν και τους μιλούσαν άσχημα).

 

Συμπεριφορές σαν αυτές που περιέγραψα είναι συχνές στην κλινική πρακτική και συνήθως συνοδεύονται από ιστορικό κακής μεταχείρισης στη βρεφική και παιδική ηλικία.

 

Μια πολύ πρόσφατη έρευνα έρχεται να επιβεβαιώσει τις κλινικές αυτές παρατηρήσεις με χειροπιαστές αποδείξεις.

 

Ο δόκτωρ Martin Teicher και οι συνεργάτες του στο νοσοκομείο McLean της Βοστόνης διαπίστωσαν ότι το συναισθηματικό τραύμα στην παιδική ηλικία μπορεί να προκαλέσει παραμόρφωση σε σημαντικά τμήματα του εγκεφάλου με αποτέλεσμα συναισθηματικές διαταραχές όπως μελαγχολία ή άγχος.

 

Οι διαταραχές αυτές δεν είναι όμως αποκλειστικά ψυχολογικές, αλλά φαίνεται ότι έχουν φυσιολογική βάση, καθώς σχετίζονται με αλλαγές που συμβαίνουν στα νευρωνικά μονοπάτια του εγκεφάλου.

 

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

 

Ο εγκέφαλος διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από τις εμπειρίες μας, οι οποίες, καθώς επαναλαμβάνονται, χαράζουν "μονοπάτια" και συνδέσεις ανάμεσα στους νευρώνες. Οι αντίξοες εμπειρίες δημιουργούν εγγραφές στον εγκέφαλο, διαμορφώνοντάς τον με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι οι κανονικές εμπειρίες. Έτσι το ερέθισμα που προκαλούν τα άσχημα λόγια και οι βρισιές που προέρχονται από τους γονείς προς το παιδί τους έχουν έναν μόνιμο αντίκτυπο στη διαμόρφωση του εγκεφάλου του παιδιού τους, πολύ διαφορετικό από αυτόν που έχουν τα ωραία λόγια και η τρυφερότητα των γονιών προς το παιδί.

 

Ο δόκτωρ Martin Teicher δήλωσε ότι ο αντίκτυπος της λεκτικής και συναισθηματικής κακομεταχείρισης είναι μόνιμος και δύσκολα αντιστρέψιμος και δεν πρόκειται για μια εμπειρία την οποία ο άνθρωπος μπορεί εύκολα και ανώδυνα να ξεπεράσει.

 

Τα συμπεράσματα των ερευνητών

 

Ο δόκτωρ Martin Teicher και οι συνεργάτες του κατέληξαν σε αυτά τα συμπεράσματα αφού εξέτασαν εκατοντάδες εγκεφάλους από παιδιά που είχαν εισαχθεί στο νοσοκομείο λόγω σεξουαλικής, φυσικής ή συναισθηματικής κακοποίησης.

 

Οι εικόνες των εγκεφάλων αυτών των παιδιών συγκρίθηκαν στη συνέχεια με τις εικόνες των εγκεφάλων παιδιών που δεν είχαν υποστεί τέτοιου είδους κακομεταχείριση. Η σύγκριση των εγκεφαλικών εικόνων έδειξε ότι τα παραμελημένα ή κακοποιημένα παιδιά σαφώς υστερούσαν σε εγκεφαλική μάζα σε σχέση με τα μη κακοποιημένα παιδιά.

 

Έτσι βρέθηκε ότι η δεσμίδα των νεύρων που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια και η οποία λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος για την ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ τους ήταν ως και 40% μικρότερη στα παραμελημένα ή στα κακοποιημένα παιδιά.

 

Τι σημαίνει όμως από πρακτική άποψη μια τέτοια συρρίκνωση της εγκεφαλικής αυτής δομής;

 

Ένα υπανάπτυκτο μεσολόβιο, δηλαδή η δεσμίδα των νεύρων που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά ημισφαίρια, παρακωλύει την ανταλλαγή πληροφοριών ανάμεσα στα δύο ημισφαίρια. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα παραμελημένα και κακοποιημένα παιδιά λειτουργούν κυρίως βάσει του ενός ημισφαιρίου αντί να έχουν την ευελιξία να μετακινούνται από το ένα στο άλλο με γρήγορο ρυθμό, όπως είναι φυσιολογικό και χρήσιμο.

 

Η έρευνα του καθηγητή Seth Pollak πάνω στην ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου κακοποιημένων και μη παιδιών έδωσε παρόμοια αποτελέσματα σε σχέση με τη συναισθηματική ένταση. Ο κ. Pollak δημιούργησε ένα ανώδυνο πείραμα σαν παιχνίδι, στο οποίο ζητούσε από τα παιδιά να κοιτάξουν μια σειρά προσώπων και να βρουν τα χαρούμενα, φοβισμένα ή θυμωμένα πρόσωπα, πατώντας ένα κουμπί κάθε φορά. Κατά τη διάρκεια του πειράματος τα παιδιά φορούσαν μια κάσκα με ηλεκτρόδια ώστε να μπορεί να μετρηθεί η ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου. Το ζητούμενο ήταν να μετρηθεί μια έντονη αύξηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας στον εγκέφαλο, ως αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου ερεθίσματος. Η ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου ήταν ίδια τόσο για τα κακοποιημένα όσο και για τα μη κακοποιημένα παιδιά όταν επρόκειτο για χαρούμενα ή φοβισμένα πρόσωπα. Υπήρξε όμως μια δραματική αύξηση της ηλεκτρικής δραστηριότητας του εγκεφάλου των κακοποιημένων παιδιών όταν βρέθηκαν αντιμέτωπα με τις εικόνες των θυμωμένων προσώπων.

 

Οι επιπτώσεις του θυμού

 

Η ηλεκτρική αντίδραση του εγκεφάλου τους στο ερέθισμα του θυμωμένου προσώπου ήταν πολύ έντονη και μακράς διάρκειας. Ο λόγος γι' αυτή την έντονη αλλαγή είναι, σύμφωνα με τον καθηγητή Pollak, ότι ο θυμός των γονιών είναι ένα πολύ έντονο στοιχείο, ότι κάτι πρόκειται να συμβεί στο οικογενειακό περιβάλλον, και η επιβίωση του παιδιού ουσιαστικά εξαρτάται από τη γρήγορη και άμεση ικανότητά του να αναγνωρίσει το σήμα του θυμού και τις επερχόμενες αλλαγές. Αυτή η εγρήγορση προς τον θυμό γίνεται μια αυτόματη συναισθηματική αντίδραση για το άτομο, που ως ενήλικος τείνει να ερμηνεύει ακόμη και ουδέτερα ή ασαφή ερεθίσματα ως απειλητικά, πράγμα το οποίο εμποδίζει τη σύναψη υγιών σχέσεων με άλλους ενηλίκους.

 

Πώς ερμηνεύονται όμως από φυσιολογική άποψη αυτά τα ευρήματα;

 

Το κάθε εγκεφαλικό ημισφαίριο έχει μια σειρά εξειδικευμένων λειτουργιών, με το αριστερό ημισφαίριο να ελέγχει τη λογική σκέψη και τη γλώσσα, ενώ το δεξί έχει τον έλεγχο της δημιουργικότητας και της συναισθηματικής σκέψης. Όταν δεν υπάρχει άνετη ροή από το ένα ημισφαίριο στο άλλο παρά εμμονή στις λειτουργίες του ενός, τότε μπορεί να προκύψουν διάφορα προβλήματα. Για παράδειγμα, ενήλικοι που είχαν υποστεί κακομεταχείριση στην παιδική τους ηλικία χρησιμοποιούν το αριστερό τους ημισφαίριο στην καθημερινή τους ζωή όταν δεν έχουν δυσκολίες. Όταν όμως οι τραυματικές σκέψεις ξαναβγούν στην επιφάνεια ή κάποιο γεγονός που συναισθηματικά τους θυμίζει την κακομεταχείριση της παιδικής τους ηλικίας έρθει στο προσκήνιο, τότε τα ίδια αυτά άτομα καταφεύγουν στο δεξί τους ημισφαίριο, με αποτέλεσμα να γίνονται υπερβολικά συναισθηματικά και να άγονται και να φέρονται από πάθη και συγκινήσεις χωρίς να τιθασεύει αυτή την ένταση το χαλινάρι της λογικής.

 

ΕΡΕΥΝΕΣ

 

Κακομεταχείριση και ιδιοφυΐα

 

Μεμονωμένοι ερευνητές έκαναν μια τολμηρή σύνδεση ανάμεσα στην κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας και στην ιδιοφυΐα, βασισμένοι στα παραδείγματα από τη ζωή του Μπετόβεν και του D. Η. Lawrence.

 

Ο Μπετόβεν είχε δύσκολη παιδική ηλικία καθώς ο πατέρας του τον κακομεταχειριζόταν, τον τραβούσε από το κρεβάτι και τον υποχρέωνε να κάνει εξάσκηση στο πιάνο μέσα στη νύχτα, χτυπώντας τον όποτε έκανε λάθος.

 

Ο Lawrence είχε μια πολύ άσχημη σχέση με τον αλκοολικό πατέρα του. Σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν επίσης ομολογήσει επεισόδια κακομεταχείρισής τους όταν ήταν παιδιά, όπως η τραγουδίστρια Sinead Ο' Connor , η οποία εκμυστηρεύθηκε πως όταν ήταν μικρή την κλείδωναν γυμνή για μέρες σε ένα παγωμένο δωμάτιο και τη χτυπούσαν.

 

Η σύγχρονη ψυχιατρική άποψη υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει αιτιακή σχέση ανάμεσα στις ψυχικές ασθένειες ή στην κακομεταχείριση και στην ιδιοφυΐα.

 

Τελικά φαίνεται να ισχύει το αντίθετο, δηλαδή ότι η κακομεταχείριση οδηγεί σε μαθησιακά προβλήματα και χαμηλή σχολική απόδοση

• Πηγή: εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ", 14-01-2001

Είναι κάποιες μανούλες που πιστεύουν οτι το παιδί τους"θα γίνει άνθρωπος με το ξύλο"..είναι αντιλήψεις απο γονείς οι οποίοι με την σειρά τους την έμαθαν την βία στο δικό τους κορμί απο τους δικούς τους γονείς, οι οποίοι όμως δεν μεγάλωσαν σωστά...οι άνθρωποι όπως όλοι ξέρουμε κάνουν λάθη ...έτσι και οι γονείς πρίν απο εμάς έκαναν λάθη..ίσως επειδή έτσι έμαθαν και αυτοί απο τους δικούς τους γονείς...ίσως επειδή δεν υπήρχε τόση ενημέρωση/μόρφωση..και εμείς οι νέοι γονείς πρέπει να σταματήσουμε αυτήν την "κληρονομιά".

Εμείς πρέπει να αποδείξουμε οτι είμαστε καλύτεροι γονείς και μπορούμε να αντιμετωπίσουμε κάποιο πρόβλημα καλύτερα απο τους προγόνους μας.

Το ξύλο δεν είναι η λύση όταν το παιδί π.χ. σπάσει ένα βάζο..το έσπασε επειδή εμείς δεν προστατέψαμε το βάζο σωστά. Το παιδί δεν φταίει..είναι παιδί...θέλει να εξερευνήσει να παίξει...

Αφορμή για αυτό που γράφω είναι πώς είδα με τα μάτια μου μία μανούλα να εκφοβίζει το παιδί της οτι θα του δώσει σφαλιάρα επειδή έσπασε κάποιο παιχνίδι. Το παιδί της αντέδρασε βάζοντας το χέρι μπροστά για να μην το δείρει... Ευτυχώς για εκείνη δεν το έκανε μπροστά μου, ίσως να ντράπηκε...

Υπάρχει καλύτερος και ανώδυνος τρόπος αντιμετώπισης μίας αταξίας του παιδιού..όταν υπάρχει πραγματικός λόγος ..αλλά με ήρεμο τρόπο, χωρίς να εξοργίζετε η μανούλα, εφόσον υπάρχει μία προειδοποίηση να υπάρχει χώρος τιμωρίας...

ή όταν βρίσκεστε σε επίσκεψη(σε φίλη) η μόνη τιμωρία να είναι στέρησης π.χ. εξόδου ή κάποιου αγαπημένου γλυκού.

Προσπαθήστε μανούλες που κάποια στιγμή έχετε εξοργιστεί να φανείτε καλύτερες απο τις μανούλες που δεν μεγάλωσαν σε κατάλληλο περιβάλλον...

Το πόσο ευτυχισμένη κάνει τη νέα μητέρα το χαμόγελο του νεογέννητου μωρού της είναι κάτι που όλοι το έχουμε διαπιστώσει. Αυτό που ενδεχομένως δεν θα μας περνούσε ποτέ από τον νου είναι ότι το χαμόγελο του νεογέννητου μπορεί να επιδρά στη μητέρα του όπως περίπου ένα ναρκωτικό.

Αμερικανική έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Pediatrics», την επίσημη επιθεώρηση της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής, υποστηρίζει ότι όταν η μητέρα αντικρίζει το μωρό της, στον εγκέφαλό της ενεργοποιούνται οι ίδιες ακριβώς περιοχές οι οποίες έχει διαπιστωθεί πειραματικά ότι σχετίζονται με την ευχαρίστηση και την εξάρτηση που προκαλούν οι ναρκωτικές ουσίες.

 

Πρόκειται, σύμφωνα με τους Αμερικανούς ερευνητές, για μια πολύ σημαντική ανακάλυψη αφενός γιατί θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα μια θεμελιώδη ανθρώπινη σχέση, όπως είναι ο δεσμός μητέρας - παιδιού, και αφετέρου γιατί θα συμβάλει στο να αποσαφηνιστούν τα αίτια που οδηγούν, σε ορισμένες περιπτώσεις, στη διατάραξη αυτής της σχέσης.

 

«Η σχέση μητέρας - παιδιού είναι αποφασιστικής σημασίας για την ανάπτυξη του παιδιού», επισημαίνει ο δρ Λέιν Στράδερν, καθηγητής παιδιατρικής στο Baylor College of Medicine στο Χιούστον του Τέξας. «Για κάποιους όμως, ανεξήγητους μέχρι σήμερα, λόγους ορισμένες φορές η σχέση αυτή δεν εξελίσσεται ομαλά. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην παραμέληση ή στην κακοποίηση του παιδιού, με ολέθρια επακόλουθα για την ανάπτυξή του».

 

Ο Στράδερν και οι συνεργάτες του χρησιμοποίησαν τη λειτουργική απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού (fMRI), μια σχετικά πρόσφατη τεχνική παρακολούθησης του εγκεφάλου που έχει προσφέρει θεαματικά αποτελέσματα, καθώς επιτρέπει στους ερευνητές να παρακολουθούν «σε ζωντανή μετάδοση» τις περιοχές του εγκεφάλου που ενεργοποιούνται καθώς το άτομο εκτελεί μία ενέργεια ή βρίσκεται σε μία κατάσταση.

 

Με αυτή τη μέθοδο παρατήρησαν πώς αντιδρά ο εγκέφαλος 28 νέων μητέρων με μωρά από 5 έως 10 μηνών, ενώ κοίταζαν φωτογραφίες του μωρού τους και άλλων μωρών σε διάφορες εκφράσεις, από χαρούμενη έως θλιμμένη ή ουδέτερη. Διαπίστωσαν λοιπόν ότι όταν οι μητέρες κοίταζαν τα πρόσωπα των παιδιών τους, στον εγκέφαλό τους ενεργοποιούνταν οι περιοχές που σχετίζονται με τον μηχανισμό της ανταμοιβής. Πρόκειται για τις περιοχές που σχετίζονται με τη δράση της ντοπαμίνης, της λεγόμενης ορμόνης της ηδονής.

 

Το εντυπωσιακό είναι ότι οι ίδιες ακριβώς περιοχές ενεργοποιούνται κατά τη διάρκεια πειραμάτων που μελετούν την εξάρτηση από τοξικές ουσίες. Με άλλα λόγια, «η θέα του προσώπου του δικού τους μωρού λειτουργεί για τις νέες μητέρες σαν μια φυσική διεγερτική και εξαρτησιογόνος ουσία», υποστηρίζουν οι ερευνητές.

 

Σημαντικό ρόλο φαίνεται να παίζει και η έκφραση του προσώπου του μωρού. Η μέγιστη αντίδραση και διέγερση στον εγκέφαλο των μητέρων καταγράφηκε όταν αυτές αντίκριζαν το γελαστό πρόσωπο των μωρών τους. Μικρότερη ήταν η αντίδραση του εγκεφάλου στη θέα των μωρών με θλιμμένη έκφραση.

• Πηγή: εφημερίδα Ελευθεροτυπία

[sofia_nefeli]

Επειδη συμφωνω με τη σοφια ιδιως στο οτι ειναι ενα ευαισθητο θεμα και ειναι χαζο να προσπαθουμε να πεισουμε τους αλλους απλα θελω να εξηγηθω γιατι φανταζομαι οτι πολλοι παρερμηνευσατε τα λογια μου. και φανταζομαι οτι ηταν εν μερει και δικο μου λαθος. οπως στο σημειο που απομονωσε η εκαβη. ναι οντως δεν το ειπα σωστα οπως και τον κωνωψ που επρεπε να πω κωνωπα...

ολες μα ολες μιλατε για βια. δε μου ειπε ομως καποια η βια νομιζετε οτι περιοριζεται στη χρηση του ξυλου? πιο πανω η αγαπημενη μου mata ειπε οχι η παντοφλα στο πατωμα δεν ειναι βια! και για να μη διαφωνησει καμια προφανως συμφωνειτε, ετσι δεν ειναι? μα ειναι βια!

και οχι η σχεση γονεα και παιδιου οσο δημοκρατικοι και να θελουμε να ειμαστε δεν ειναι ισοτιμη. ο ρολος του γονεα ειναι να διδασκει το παιδι, να το νουθετει, να το μαθαινει αυτο δεν ειναι σωστο κτλ, τα ξερετε καλυτερα απο εμενα οσες εχετε μεγαλυτερα παιδια. πως θα μπορουσε να ειναι ιση?

μπορει να ειναι δικαιη γεματη αγαπη, ηρεμια...αυτο ναι, οχι ομως ισοτιμοι.

καπου ειπατε για τιμωρια και στερηση εξοδου αν εσεις κανατε λαθος θα σας στερουσε την εξοδο το παιδι? επιμενω σε αυτο γιατι το βρισκω λιγο υποκριτικο...και δε θελω να παρεξηγηθω απο καμια. με ενδιαφερει πολυ το θεμα και σκοπος μου δεν ειναι να θιξω καποια κοπελα. εκφερω την αλλη αποψη.

οσο για τη μια στο πωπο να ειστε σιγουρες οτι δεν ειναι αυτο που θα γεμισει φοβο τη καρδια του και θα το κανει εγκληματια η δε ξερω κ εγω τι αλλο. θα μπορουσε ομως να το γεμισει φοβο η αδιαφορια, οι τσακωμοι στο σπιτι και πολλα πολλα αλλα...

ας μην ειμαστε απολυτες στο η μια στο πωπο ειναι βια....και θα μαυρισει τη ψυχη του παιδιου...

βασικα πρεπει να σταματησω γιατι το αφεντικο μου λεει να παω να πληρωσω το τηλεφωνο, θα επανελθω ομως

[sofia_nefeli]

α και ελπιζω τα κειμενα για τη διαταραχη της προσωπικοτητας εξαιτιας της βιας να μη τα ποσταρετε για να με πεισετε! θα παρεξηγηθω....

[katd]

Δηλαδη sofia-nefeli απλα να ρωτησω για να καταλαβω...Πιστευεις οτι θα επρεπε να δινω μια στον πωπο στον γιο μου γιατι δεν ειναι βια αλλα ειναι λαθος και ειναι βια να τον φοβιζω με την παντοφλα? Η΄ κατα την γνωμη σου πρεπει να τον αφησω να ανοιξει τα ματια της κουζινας οση ωρα θα προσπαθω με τα λογια να τον πεισω οτι ειναι "κακο" και εκεινος απλα θα αδιαφορει? Πραγματικα δεν κατακρινω τις αποψεις σου αλλα θελω να μου δωσεις μια ξεκαθαρει απαντηση στο συγκεκριμενο παραδειγμα για να καταλαβω πως εννοεις τι ειναι βια και τι οχι!!

(δεν θελω να παρεξηγηθω και επισυμαινω οτι ο γραπτος λογος καμια φορα παρεξηγηται)

[sofia_nefeli]

ΟΧΙ χαρα μου αυτο ακριβως λεω! οτι αν υποθεσουμε οτι η μια στο πωπο ειναι βια τοτε ειναι και η παντοφλα...θελω να πω οτι το παραδειγμα που εφερες ηταν εξαιρετικο! το ειπα και παραπανω. γιατι ειναι μια στιγμη που βρισκεται σε κινδυνο και πρεπει να αντιδρασεις αμεσα. και εκει αλλος αντιδραει με τη παντοφλα(εφυης αντιδραση, κατα τη γνωμη μου), αλλος το τραβαει αποτομα, αλλος του δινει μια στο πωπο, αλλος φωναζει, αλλος ηρεμα προσπαθει να το αποτρεψει....ΟΜΩΣ εξαρταται στο παιδι κατα ποσο θα αντιδρασει θετικα. αυτο θελω να πω. να μη κολλαμε.

[katd]

Μπραβο τωρα καταλαβα, σε ευχαριστω!!!Και συμφωνω!!!Αλλωστε οπως ειπες και εσυ καθε παιδι ειναι διαφορετικο!!(βλεπε το παραδειγμα που ανεφερα με εμενα και τον αδερφο μου)!!!Παντως να μην ειμαστε απολυτοι και υπερβολικοι!!!

[mata]

Αφού η παντόφλα χτυπάει το πάτωμα......δεν είμαι σίγουρη...αλλά νομίζω πώς δεν είναι και τόσο κακό, αφού μάλιστα προστατεύεται έτσι από κάτι επικίνδυνο. Το να φοβάται μια παντόφλα που κάνει θόρυβο και δεν του προκαλεί πόνο δεν νομίζω πως μπορεί να είναι κάτι τραυματικό για τον ψυχισμό του!Εκτός βέβαια από το αν μεγαλώσει να μην φοράει ποτέ παντόφλες!!!!

 

Ειδικά αυτές που κάνουν θόρυβο

 

[mata]

Μια γνωστή μου, μητέρα 2 παιδιών, ενός κοριτσιού και ενός αγοριού(είναι φοιτητές και τα 2 παιδιά), μου έλεγε προχθές. Ο γιος μου είναι 26 ετών και ακόμα συζητάμε τα "δικά του" μου είπε. Όπως και με την κόρη μου.Δεν έχω δείρει ποτέ τα παιδιά και δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ λεκτική βία, ή οτιδήποτε άλλο που ξεπερνούσε τα φυσιολογικά όρια, της σωστής διαπαιδαγώγησης.

Αυτό που απολαμβάνω τώρα, μου είπε, είναι οι άριστες στενές σχέσεις με τα παιδιά μου!

Αυτό δεν ονειρευόμαστε όλοι οι γονείς;;

[Ursa Major]

Τελευταία φορά που ξαναδιάβασα τον "Πατούχα" του Κονδυλάκη ήμουν ήδη μητέρα, οπότε η φράση του Σαϊτονικολή στο δάσκαλο την πρώτη μέρα που παρέδωσε το γιό του στο σχολείο "δάσκαλε τα κόκκαλα δικά μου το κρέας δικό σου" απέκτησε ξαφνικά άλλο νόημα.

 

Δεν είναι πολύ μακρινή η εποχή αυτή, σκέφτομαι σήμερα

[sofia_nefeli]

μωρε αυτο ονειρευομαστε, συζηταμε μπας και βρουμε την ακρη μεσα απο τη διαφορετικοτητα μας για να βρεθουμε και εμεις στη θεση της φιλης σου!!

αν και δεν ειμαι πολυ σιγουρη οτι θελω να ακουω τι θα κανουν τα παιδια τοτε! θα φρικαρω!

ασχετο αλλα θα το πω: ημουν προχθες στο δρομο και ηταν 3 πιτσιρικια 2 αγορια και ενα κοριτσι και συζητουσαν για το......κωλο της μαριας!! μιλαμε δεν ηταν πανω απο 8 ετων!

αν τα ακουγατε θα νομιζατε οτι μιλουσαν 18χρονα αγορια στα ντουζενια τους!!!

σοκ επαθα!!! γι αυτο σου λεω!!! ασε να δουμε τι θα κανουν τοτε !!!

[katd]

mata μου ακριβως αυτο θελουν ολοι οι γονεις!!Και εγω αυτο αναγνωριζω στη μαμα μου, οτι εχουμε τετοια σχεση και εγω αλλα και ο αδερφος μου που ειναι 21 και της τα λεει ολα μα ολα!!Αλλα παρολο που ειναι και ηταν υπερ του ΔΙΑΛΟΓΟΥ και ετσι προσπαθησε να μας μεγαλωσει, με τον αδερφο μου δεν επιανε παντα και ηθελε και "φοβερα" που λεμε..Σε πληροφορω οτι α αδερφος μου με την μαμα μου ειναι απο τις σπανιες περιπτωσεις, τετοια σχεση ολοι εχουν να λενε...Και παντα αναγνωριζουμε και εγω και ο αδερφος μου οτι η μαμα μου μας μεγαλωσε με τον καλυτερο τροπο!!!

[sofia_nefeli]

Τελευταία φορά που ξαναδιάβασα τον "Πατούχα" του Κονδυλάκη ήμουν ήδη μητέρα, οπότε η φράση του Σαϊτονικολή στο δάσκαλο την πρώτη μέρα που παρέδωσε το γιό του στο σχολείο "δάσκαλε τα κόκκαλα δικά μου το κρέας δικό σου" απέκτησε ξαφνικά άλλο νόημα.

 

Δεν είναι πολύ μακρινή η εποχή αυτή, σκέφτομαι σήμερα

 

πολυ ποιητικο και ομορφο αλλα ασχετο. η τουλαχιστον υπερβολικο...

αναρωτιεμαι γιατι πρεπει να τραβαμε κατι απο τα μαλλια? η μηπως η συζητηση δεν εχει καποια ροη και οι απαντησεις δεν αφορουν τα προηγουμενα posts? γιατι αν κατι το λεμε φιλολογικα οκ! η επειδη μας αρεσε (οπως το παραπανω) τοτε παλι οκ! αλλα αν αυτο ηταν συμπερασμα που βγηκε απο τα λεγομενα μου τοτε νομιζω οτι αυτο αποτελει βια των γραπτων μου!

[katd]

Χαιρομαι που συμφωνω ολο και περισσοτερο μαζι σου!!!