ούτε δημόσιο, ούτε ιδιωτικό(homeschooling)

[myrto]

Νομίζω ότι μπορεί κάποιος να σχολιάσει αυτά που διαβάζει και χωρίς να έχει εντρυφήσει στο θέμα, αρκεί να το κάνει με επιχειρήματα και με σεβασμό προς την άποψη του άλλου (κλισέ, αλλά έτσι είναι )...Δεν πιστεύω ότι το θέμα ανοίχτηκε για να γίνει μονόλογος. Εγώ διαβάζω με ενδιαφέρον και τις δύο απόψεις.....Δεν έχω ακόμα σχηματίσει πλήρη άποψη, αλλά παρακολουθώ το θέμα γιατί με ενδιαφέρει....

[DALIA]

  myrto είπε:

Νομίζω ότι μπορεί κάποιος να σχολιάσει αυτά που διαβάζει και χωρίς να έχει εντρυφήσει στο θέμα, αρκεί να το κάνει με επιχειρήματα και με σεβασμό προς την άποψη του άλλου (κλισέ, αλλά έτσι είναι )...Δεν πιστεύω ότι το θέμα ανοίχτηκε για να γίνει μονόλογος. Εγώ διαβάζω με ενδιαφέρον και τις δύο απόψεις.....Δεν έχω ακόμα σχηματίσει πλήρη άποψη, αλλά παρακολουθώ το θέμα γιατί με ενδιαφέρει....

 

Συμφωνώ....

στο κάτω κάτω maggie αυτοί που βγάζουν από το κεφάλι τους αυτά που γράφουν προβληματισμούς θέτουν...

[peony]

  myrto είπε:

Νομίζω ότι μπορεί κάποιος να σχολιάσει αυτά που διαβάζει και χωρίς να έχει εντρυφήσει στο θέμα, αρκεί να το κάνει με επιχειρήματα και με σεβασμό προς την άποψη του άλλου (κλισέ, αλλά έτσι είναι )...Δεν πιστεύω ότι το θέμα ανοίχτηκε για να γίνει μονόλογος. Εγώ διαβάζω με ενδιαφέρον και τις δύο απόψεις.....Δεν έχω ακόμα σχηματίσει πλήρη άποψη, αλλά παρακολουθώ το θέμα γιατί με ενδιαφέρει....

 

Συμφωνώ απόλυτα. Δεν μπορεί να πει κανείς ότι οι προλαλήσασες δεν παρουσίασαν επιχειρήματα (αρκεί να δει κανείς τα κατεβατά της alcyon ), ή ότι εκφράστηκαν άκριτα, έστω και αν δεν έχουν "εντρυφήσει" ή "γνωρίζουν". Σκοπός του φόρουμ είναι μεταξύ άλλων, και ο διάλογος.

 

Στο κάτω κάτω, οι "γνωρίζοντες" ας απαντήσουν στους προβληματισμούς που τέθηκαν.

[Maggie]

Ωραία λοιπόν, ας ξεκινήσουμε με τον ορισμό του homeschooling ώστε είμαστε σίγουροι ότι όλοι μιλάμε για το ίδιο πράγμα.

Τι είναι το homeschooling;

Ποιος διδάσκει;

Επιτρέπεται να διδάξει ο γονιός; Αν ναι, πρέπει να έχει κάνει συγκεκριμένες σπουδές;

Πώς προσδιορίζεται η διδασκόμενη ύλη;

Υπάρχουν εξετάσεις;

Τα αδέρφια διδάσκονται παρέα, ή χωριστά το καθένα;

Έχουν γίνει έρευνες για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα και ποια τα αποτελέσματα;

[θεοδώρα3]

Ξαναπαραθέτω σχετικά sites. Βρε παιδιά δε χρειάζεται να αντικατασταθεί το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας επειδή έγραψα εγώ ένα θέμα στο φόρουμ. Με την έρευνα σε links που περιέχονται ίσως βρείτε κάτι που σαν γονείς να σας ενδιαφέρει, να πάρετε κάποια καινούρια ιδέα πώς να περάσετε λίγες ώρες ευχάριστα και δημιουργικά με τα παιδιά σας. Πάρτε το έτσι. Μη φοβάστε να τα ανοίξετε και να πάρετε από αυτά ό,τι εσείς θεωρείτε χρήσιμο.

 

http://en.wikipedia.org/wiki/Homeschool

http://articlesite.co.za/Article/Ref...your_child.php

 

 

Η πλειοψηφία των ελλήνων έχει πολύ ψηλά το θεσμό της οικογένειας. Μας έχουν κάνει όμως να πιστεύουμε ότι όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ θα πληρώνεις. Δουλεύεις όλη τη μέρα και πληρώνεις πληρώνεις γι αυτήν την οικογένεια που ποτέ δεν χαίρεσαι. Δεν κάνεις πάνω από ένα δύο παιδιά, γιατί δε σου επιτρέπουν τα οικονομικά σου. Γιατί οι απαιτήσεις είναι πολλές που μας έχουν φορτώσει στο μυαλό που τελικά η οικογένεια που τόσο αγαπάμε εμείς οι έλληνες αργοπεθαίνει, αντίθετα με τους αλλοδαπούς που δεν αγαπούν τόσο τις οικογένειές τους και δεν θυσιάζονται γι αυτές και κάνουν τρία τέσσερα ο καθένας. Και θα ψηφίζουν όλοι αυτοί. Και τα δικά μας τα μοσχοαναθρεμμένα θα είναι απλά θεατές όσων θα γίνονται. Αυτή είναι η ελληνική οικογένεια.

Δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο την προσωπική μας εμπειρία που μπορείνα είναι υπόδειγμα. Να βλέπουμε τι γίνεται και λίγο παραέξω με την πλειψηφία.

[miriki]

Σε γενικότερο επίπεδο καλό είναι να υπάρχουν διάφορες εναλλακτικές, γιατί ούτε όλες οι οικογένειες είναι ίδιες ούτε όλοι οι άνθρωποι. Ο μέσος άνθρωπος, το μέσο παιδί, η νόρμα, δεν υπάρχουν είναι θεωρητικές κατασκευές για ερευνητικούς σκοπούς. Άλλωστε από τα λεγόμενα της Θεοδώρας κατάλαβα ότι την ενδιαφέρει η εξασφάλιση της δυνατότητας του Homeschooling στην Ελλάδα και όχι η γενίκευση ή η καθολική εφαρμογή της πιο ακραίας του μορφής.

 

Δεν υπάρχει αλάθητο, ούτε λύση πανάκεια, απόψεις υπάρχουν που άλλοτε ενισχύονται και άλλοτε εγκαταλείπονται. Άλλοτε φωτίζεται μια πλευρά της θεωρίας και άλλοτε μια άλλη. Επίσης υπάρχουν διαβαθμίσεις σε όλα. Από τη μικρή έρευνα που έχω κάνει ο σκληρός πυρήνας της συγκεκριμένης άποψης δε μου ταιριάζει, αυτό όμως δε σημαίνει ότι είναι απαραίτητα λάθος ή κατακριτέα.

 

Επί της ουσίας. Εκείνο που με προβληματίζει αρκετά είναι η ενίσχυση της τάσης αυτής όταν ταυτόχρονα ολοένα ανεβαίνει και σχεδόν παντού επιδιώκεται η συνεκπαίδευση παιδιών με και χωρίς ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, αλλά και η ανάδειξη της διαφορετικότητας. Δηλαδή από τη μια ψάχνουμε τρόπους να ενισχύσουμε την ομαλή και απρόσκοπτη ένταξη των παιδιών με ειδικές ανάγκες, αλλά και των παιδιών από διαφορετικά (από το κυρίαρχο σε μια χώρα) πολιτισμικά περιβάλλοντα- με προγράμματα, υποστηρικτικό υλικό, συμμετοχή και εκπαίδευση των γονέων, της ευρύτερης κοινότητας κ.λ.π. Ταυτόχρονα μερίδα του πληθυσμού διατυπώνει την ανάγκη της αύξησης του ελέγχου που ασκεί στην εκπαίδευση των παιδιών σε βαθμό που να θεωρεί προτιμότερο να λειτουργήσει πέρα από τα στεγανά της επίσημης εκπαίδευσης και να επιστρέψει στον πυρήνα της οικογένειας. ίσως λειτουργεί ως αντίπαλον δέος στην υστερία της εξειδίκευσης και της υπερβολικής έμφασης στο γνωστικό κομμάτι (εδώ έχουν μεγάλη ευθύνη και οι γονείς που πιέζουν διαρκώς προς αυτή την κατεύθυνση) έναντι της ολόπλευρης ανάπτυξης.

 

Θεοδώρα πες μας κι άλλα αν μπορείς. Κι εμένα μ' ενδιαφέρει το ζήτημα, κυρίως από τη σκοπιά του πώς αντιλαμβάνεσαι εσύ και οι θιασώτες της άποψης αυτής την έννοια της εκπαίδευσης κ.λ.π. Μαθαίνοντας ο ένας για τον άλλο μπορούμε κάπου στη μέση να συναντηθούμε (ή τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά να ικανοποιήσω ακόμη περισσότερες ανάγκες στα στενά όρια του δημόσιου νηπιαγωγείου μου)

 

Συγγνώμη, αλλά γράφαμε παράλληλα και δεν είχα δει το μήνυμά σου.:oops:

[Maya]

  θεοδώρα3 είπε:

Με την έρευνα σε links που περιέχονται ίσως βρείτε κάτι που σαν γονείς να σας ενδιαφέρει, να πάρετε κάποια καινούρια ιδέα πώς να περάσετε λίγες ώρες ευχάριστα και δημιουργικά με τα παιδιά σας. ......

 

Να βλέπουμε τι γίνεται και λίγο παραέξω με την πλειψηφία.

 

Εγώ παρακολουθώ το θέμα που άνοιξες Θεοδώρα3, είναι αρκετά τολμηρό γιατί υποστρίζει μία άποψη, την οποία διαχρονικά έχουν απορρίψει όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα. Το ότι σε κάποια κράτη, κάτω από ειδικές συνθήκες, κάποιοι γονείς ενδιαφέρονται να το εφαρμόσουν, δεν αναιρεί αυτό που λέω. Όλα τα σύγχρονα κράτη παρέχουν εκπαίδευση μέσα σε αυτό που λέγεται σχολείο. Και μόνο για αυτό, λοιπόν, μπράβο σου. Για να μπορέσω όμως να σε παρακολουθήσω πρέπει να καταλάβω τον ισχυρισμό σου. Ποιο είναι το θέμα της συζήτησης? Το να εκπαιδεύουμε γενικά το παιδί στο σπίτι, ή το να πάρουμε ιδέες για λίγες ευχάριστες και δημιουργικές ώρες με το παιδί μας? Γιατί άλλη βαρύτητα έχει το ένα και άλλη το άλλο. Και επειδή άνοιξες την συζήτηση, νομίζω ότι πρέπει να δώσεις εσύ τις απαραίτητες πληροφορίες για να συζητήσουμε, και όχι να μας παραπέμπεις σε sites. Αυτά τα ολίγα από έναν παρατηρητή (όχι ουδέτερο, ομολογώ)

[akamatra]

Γράφετε πολλά και δεν μπορώ να τα διαβάσω

Πρώτη φορά είχα διαβάσει για τα καταθλιπτικά Κυριακάτικα απογευματα, την κατ' οικον διδασκαλία και το καπλάνι της βιτρίνας σε ένα απόσπασμα στο βιβλίο της γλώσσας.

Από τότε μέχρι σήμερα μου προκαλεί κατάθλιψη και μόνο η ιδέα να σταματήσω το παιδί από το σχολείο και να κάνει μάθημα στο σπίτι. ούτε το παιδί θα το δεχόταν.

προσωπικά δε με ενδιαφέρουν πολύ οι ερευνες που έχουν γίνει σε άλλες χώρες γιατί ακριβώς δεν λαμβάνουν υπόψην τους τις παραμέτρους της ελληνικής πραγματικότητας.

Κάνοντας μια αναδρομή στα εκπαιδευτικά συστήματα που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα θα δούμε ότι ήταν αντίγραφα Αυτών που αλλού εφαρμόστηκαν με καλά αποτελέσματα, ενώ εδώ απέτυχαν παταγωδώς.

Και είμαι επιφυλακτική απέναντι σε κάθε νέο σύστημα μέχρι να εφαρμοστεί στην πράξη και να φανουν τα θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα.

Το κακό είναι ότι μέχρι να φανούν τα τρωτά του σημεία μια γενιά ανθρώπων θα έχει καεί... Και μετά τι να πεις; Συγνώμη κάναμε λάθος;

[akamatra]

Α!!! δεν είναι καινούριο σύστημα έχει εφαρμοσθεί πριν δεκαετίες...

Πόσες προϋποθέσεις χρειάζεται για να λειτουργήσει με επιτυχία;

[alcyon]

  θεοδώρα3 είπε:

Ξαναπαραθέτω σχετικά sites. Βρε παιδιά δε χρειάζεται να αντικατασταθεί το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας επειδή έγραψα εγώ ένα θέμα στο φόρουμ. Με την έρευνα σε links που περιέχονται ίσως βρείτε κάτι που σαν γονείς να σας ενδιαφέρει, να πάρετε κάποια καινούρια ιδέα πώς να περάσετε λίγες ώρες ευχάριστα και δημιουργικά με τα παιδιά σας. Πάρτε το έτσι. Μη φοβάστε να τα ανοίξετε και να πάρετε από αυτά ό,τι εσείς θεωρείτε χρήσιμο.

 

http://en.wikipedia.org/wiki/Homeschool

http://articlesite.co.za/Article/Ref...your_child.php

 

 

Η πλειοψηφία των ελλήνων έχει πολύ ψηλά το θεσμό της οικογένειας. Μας έχουν κάνει όμως να πιστεύουμε ότι όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ θα πληρώνεις. Δουλεύεις όλη τη μέρα και πληρώνεις πληρώνεις γι αυτήν την οικογένεια που ποτέ δεν χαίρεσαι. Δεν κάνεις πάνω από ένα δύο παιδιά, γιατί δε σου επιτρέπουν τα οικονομικά σου. Γιατί οι απαιτήσεις είναι πολλές που μας έχουν φορτώσει στο μυαλό που τελικά η οικογένεια που τόσο αγαπάμε εμείς οι έλληνες αργοπεθαίνει, αντίθετα με τους αλλοδαπούς που δεν αγαπούν τόσο τις οικογένειές τους και δεν θυσιάζονται γι αυτές και κάνουν τρία τέσσερα ο καθένας. Και θα ψηφίζουν όλοι αυτοί. Και τα δικά μας τα μοσχοαναθρεμμένα θα είναι απλά θεατές όσων θα γίνονται. Αυτή είναι η ελληνική οικογένεια.

Δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο την προσωπική μας εμπειρία που μπορείνα είναι υπόδειγμα. Να βλέπουμε τι γίνεται και λίγο παραέξω με την πλειψηφία.

 

Οι προβληματισμοί μου παραμένουν .... και θα προτιμούσα τη γνώμη όσων πιστεύουν ότι η κατ' οίκον εκπαίδευση υπερέχει του σχολείου. Θα ήθελα να δω την άποψη αυτή όπως έχει διαμορφωθεί μέσα από την οπτική γωνία της δικής μας κοινωνίας.

 

Επίσης.... πριν μιλούσες για αντικατάσταση του σχολείου για τα πρώτα χρόνια 3-4 αν δεν κάνω λάθος... (δηλαδή μέχρι το παιδί να γίνει περίπου 10 ετών). Τώρα μιλάς για δημιουργική απασχόληση. Είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Το να απασχολήσουν οι γονείς, τα παιδιά, δημιουργικά νομίζω πως αναλόγως της ιδιοσυγκρασίας του γονιού, άλλοι το κάνουν περισσότερο κι άλλοι λιγότερο. Αλλά εξακολουθούν να είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Όσο διαφορετικά είναι κατ' αναλογία η εργασία με το χόμπυ.

 

Πιστεύω πως μιλάς (ή τουλάχιστον αυτό εννοούσες στην αρχή) για πλήρη μόρφωση στο σπίτι.

 

Και .... οι προβληματισμοί μου (ως γονιός) παραμένουν.... Θα ήθελα να ακούσω την άλλη άποψη.

[DEMS]

Περιμένω και εγώ να ακούσω μια απάντηση στους προβληματισμούς της Alcyon.

θα ήθελα επίσης να παρατηρήσω ότι από όλους τους φίλους μου εκπαιδευτικούς, κανείς δεν έχει καταφέρει να διδάξει το παιδί του στο μάθημα της ειδικότητάς του (ειδικά οι καθηγητές ξένων γλωσσών...παταγώδης αποτυχία).

[Rosie]

Για όσες ενδιαφέρονται σοβαρά για το θέμα παραθέτω μερικά άρθρα για αρχή:

 

1. Homeschooling's True Colors

2. A Homeschool Primer

3. Home Sweet Homeschool

[alcyon]

  DEMS είπε:

.......

θα ήθελα επίσης να παρατηρήσω ότι από όλους τους φίλους μου εκπαιδευτικούς, κανείς δεν έχει καταφέρει να διδάξει το παιδί του στο μάθημα της ειδικότητάς του ........

 

Θα συμφωνήσω με αυτό. Εδώ μάλλον κολλάει η λαϊκή σοφία που λέει πως "του τσαγκάρη το παιδί..... είναι ξυπόλητο".

[amaretto]

homeschooling δεν είναι να παίρνεις το σχολικό βιβλίο και να απαγγέλεις μάθημα στο παιδί, ούτε να το εξετάζεις, για να δεις τι έμαθε. Δεν είναι ο σκοπός να αναπαράγεις τη σχολική αίθουσα μέσα στο σπίτι, επειδή φοβάσαι τα μικρόβια! Ο σκοπός είναι να μάθει το παιδί με το δικό του ρυθμό, να μάθει πράγματα που το ενδιαφέρουν, να συσχετίσει πράγματα που το ενδιαφέρουν, να μάθει να ψάχνει, να εφευρίσκει. Κάποιος μίλησε για γυάλα. Ένα παιδί που ακολουθεί τους γονείς του και ζουν σαν οικογένεια στον ελεύθερο χρόνο ζει πραγματικές εμπειρίες, δεν κάνει ασκήσεις στο εργαστήριο. Βλέπει τους γονείς του να συναλλάσσονται στα ψώνια, με τους εμπόρους, στη συνέλευση της πολυκατοικίας, την ώρα που φτιάχνουν με μια πατέντα το καζανάκι που βούλωσε ή που συζητούν για το αν κάνει το λεμόνι να πέσει στο μάρμαρο. Όταν ο γονιός έχει όρεξη να εξηγεί και να σκηνοθετεί κάποια πράγματα, το παιδί μαθαίνει πολύ εύκολα, πολύ χρήσιμα πράγματα, χωρίς να το νιώθει αγγαρεία του σχολείου. Την ώρα που περπατά στο δάσος, θέλει πχ να μάθει για το παράξενο πουλί που μόλις πέρασε πάνω από το κεφάλι του, ίσως εκείνη τη στιγμή να μην μπορέσει καθόλου να δώσει σημασία στη δασκάλα που απαριθμεί τις ιδιότητες των κωνοφόρων. Κάποια άλλη στιγμή όμως, που θα ενδιαφερθεί το ίδιο για τα κωνοφόρα, η δασκάλα θα το ειρωνευτεί που δεν πρόσεχε και θα πάει παρακάτω και πάει λέγοντας. Ο γονιός που αναλαμβάνει την εκπαίδευση του παιδιού του εκμεταλλεύεται τις ευκαιρίες, είτε υπάρχει παράλληλα σχολείο, είτε όχι. Από αυτή την άποψη, δεν νομίζω ότι προκύπτει σύγχιση ρόλων, ίσα-ίσα το παιδί έχει σαν καθοδηγητή κάποιον που αγαπά και εμπιστεύεται.

 

Εμείς δεν είχαμε πολλούς καλούς δασκάλους, μερικές φορές ξέραμε περισσότερα από εκείνους. Είχαμε μια κακομοίρα γεωλόγο κάποτε, που την έχωσαν να μας διδάξει Φυσική και της κάναμε πονηρές ερωτήσεις, του τύπου τι διαφορά έχει η ένταση του ρεύματος από την ένταση του πεδίου και η γυναίκα ευθαρσώς δήλωσε ότι δεν ξέρει αλλά θα διαβάσει και θα μας πει την επόμενη φορά. Κι αυτό ήταν ένα μάθημα για εμάς. Μάθημα δεν είναι μόνο οι γνώσεις και τα μαθήματα τα δίνουν οι άνθρωποι, όχι οι επιστήμονες. Δεν είναι τυχαίο που στα πανεπιστήμια οι καλοί ερευνητές δεν είναι απαραίτητα καλοί δάσκαλοι. Αλλά κυρίως, κανείς δεν έχει την όρεξη και τον χρόνο να ασχοληθεί με τις προσωπικές αναζητήσεις του καθενός μας, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο, νομίζω όλοι θα έχουν παραδείγματα στο μυαλό τους. Το θέμα δεν είναι όμως να γίνει σύγκριση και σύγκρουση μεταξύ σχολείου και homeschooling, μιας και εδώ η εκπαίδευση είναι υποχρεωτική. Θα μπορούσε όμως ο καθένας να γράψει πώς το φαντάζεται να δουλεύει, με ποιες προϋποθέσεις, αν έχει ο καθένας όρεξη να το κάνει. Ήδη αντιλαμβάνομαι ότι οι περισσότεροι γονείς διαβάζουν τα παιδιά τους στο σπίτι, εκτός αν έχουν να πληρώνουν για ιδιαίτερα, άρα ήδη συμπληρώνουν τη δουλειά που δεν γίνεται στο σχολείο. Σίγουρα το homeschooling δεν είναι κάτι που μπορεί κάποτε να γίνει υποχρεωτικό, γιατί δεν μπορείς να αναγκάσεις τον γονιό να κάνει κάτι που δεν θέλει. Αλλά πάλι το να είσαι γονιός δεν είναι χόμπι, οπότε σε καμία περίπτωση δεν θα το έθετα στη συζήτηση σαν δίλημμα "χόμπι ή υποχρέωση". Αν κάποιοι το κάνουν, το κάνουν γιατί το νιώθουν, το εντάσσουν μέσα σε αυτά που θέλουν να κάνουν σαν γονείς για τα παιδιά τους. Όπως στέκεσαι δίπλα στο παιδί σου, όταν μαθαίνει να περπατάει ή να μιλάει, αλλά στην ουσία μόνο του καταφέρνει αυτό που κάνει, έτσι προχωρώντας στη μόρφωση του, στέκεσαι δίπλα του και του παρέχεις τα μέσα και την ασφάλεια, για να συνεχίσει να μαθαίνει. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

 

Και επειδή μου αρέσει να σκέφτομαι ότι τα παιδιά λειτουργούν καταρχάς σαν ελεύθεροι άνθρωποι και όχι σαν άβουλα όντα, απλά δεν έχουν εμπειρίες και γνώσεις για να είναι ανεξάρτητα, θεωρώ ότι μπορώ να τα συγκρίνω με τους ενήλικες. Σε κάποιους αρέσει να δουλεύουν και διαπρέπουν χωρίς να είναι το αφεντικό πάνω από το κεφάλι τους και κάνουν πολύ δημιουργική δουλειά, ακόμη και αν σκουπίζουν το πεζοδρόμιο και σε κάποιους το καθετί φαίνεται αγγαρεία, ακόμη κι αν βρίσκονται στο καλύτερα εξοπλισμένο χώρο κτλ. Για να δημιουργήσεις και να μάθεις χρειάζεσαι ελευθερία, όχι πρόγραμμα. Ποιος ενοχλείται αν μερικά παιδιά μαθαίνουν εκτός σχολείου και εκτός ύλης; Θυμάμαι πάντα να "μαλώνω" με δασκάλους, γιατί το δικό μου μυαλό πήγαινε αλλού. Ευτυχώς κάποιοι παρασύρονταν και γίνονταν ωραίες συζητήσεις και στο τέλος μας έλεγαν "τα υπόλοιπα μπορείτε να τα διαβάσετε από το βιβλίο, αυτά που είπαμε εδώ είναι πιο σημαντικά, αλλά θα σας εξετάσω πάνω στην ύλη".

 

Μετά, γιατί τίθεται θέμα αν είναι καλό ή όχι να επιλέγεις με ποιους συναναστρέφεται το παιδί σου; Και στο σχολείο που πηγαίναμε, πάλι με ορισμένα παιδιά δεν μας άφηναν να κάνουμε παρέα. Όλοι οι γονείς δεν έχουν το άγχος με τις κακές παρέες; Και όταν μεγαλώνουμε, διαλέγουμε με ποιους θα κάνουμε παρέα και αν έχουμε την πολυτέλεια, διαλέγουμε και τους συναδέλφους μας. Από την άλλη βλέπεις κάτι πολύ τεχνητό στο σχολείο, ένα τσούρμο συνομήλικα παιδιά, που δύσκολα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, γιατί όλα βρίσκονται στην ίδια θέση. Ενώ αν υπάρχουν τάξεις με μικρές διακυμάνσεις στην ηλικία, όπως γίνεται σε μερικά "προχωρημένα" σχολεία, όλοι κερδίζουν, τα μικρά μαθαίνουν από τα μεγάλα, τα μεγάλα βοηθούν τα μικρότερα, αφού έχουν πρωτύτερα βοηθηθεί τα ίδια και πάει λέγοντας. Αυτός ο αυστηρός διαχωρισμός κατά ηλικία δεν νομίζω ότι σέβεται το ρυθμό των παιδιών - όπως αναφέρθηκε, ο μέσος άνθρωπος δεν υπάρχει. Γιατί λοιπόν υποχρεώνουμε τα παιδιά μας να έχουν αποκλειστικά τέτοιες εμπειρίες; (γιατί και στις εξωσχολικές οργανωμένες δραστηριότητες, πάλι βάσει ηλικίας γίνεται ο διαχωρισμός)

 

Όσο για τις μαθησιακές δυσκολίες, εφόσον κινείσαι σε ένα γενικό πλαίσιο και ενδεχομένως το κράτος ζητάει κάποιες αποδείξεις ότι το παιδί παρακολουθεί ένα υποτυπώδες πρόγραμμα, θα είναι σχετικά εύκολο να διαπιστωθεί αν στο περίπου το παιδί σου ανταποκρίνεται καλά. Οι "διαγνώσεις" για τις διάφορες διαταραχές και δυσκολίες πληθαίνουν συνεχώς, ενώ φαίνεται ότι τα περισσότερα παιδιά δεν έχουν αντικειμενικό πρόβλημα αλλά έχουν εξαναγκαστεί να προσαρμοστούν στις εκπαιδευτικές διαδικασίες, πριν να είναι έτοιμα. Γιατί αυτές οι περιπτώσεις δεν αναφέρονται μαζί με τα ψυχολογικά προβλήματα των εφήβων; Μήπως κοιτάζουμε μόνο την μια πλευρά;

 

Τέλος, από όσα έχω διαβάσει σε ξένο φόρουμ από γονείς που κάνουν homeschooling, είδα ότι, αν κάποιο παιδί δηλώσει πρόθεση να παρακολουθήσει το σχολείο, δεν εμποδίζεται αλλά το στηρίζουν στο βαθμό που θέλει εκείνο να προχωρήσει. Στην περίπτωση αυτή, αν αργήσει να ενταχθεί, δεν φταίνε τα παιδιά αλλά το σύστημα που δεν είναι έτοιμο να δεχτεί τους natural learners. Είχα μερικούς τέτοιους συμμαθητές (που φυσικά πήγαιναν στο σχολείο) και υπέφεραν από την πρώτη δημοτικού μέχρι να τελειώσουν το λύκειο. Ευτυχώς, ως ενηλικες είμαστε πιο ελεύθεροι να διαλέγουμε αυτά που μας ταιριάζουν.

Φυσικά, δεν εννοώ ότι κάθε παιδί που αφήνεται να μάθει στο σπίτι είναι πιο έξυπνο κτλ, απλά πιστεύω ότι σε ένα πιο ελεύθερο περιβάλλον έχει την ευκαιρία να αξιοποιήσει τα ταλέντα του σε μεγαλύτερο βαθμό.

Τα "ελεύθερα" συστήματα εκπαίδευσης, όπως πχ το Σάμερχιλ, έχουν πολεμηθεί από διάφορους, χωρίς να αποδειχθεί ότι υπάρχει πράγματι κάποιο πρόβλημα. Παραδόξως, κάποιοι μιλάνε για ρομποτάκια, όταν βλέπουν ένα παιδί να αξιοποιεί τα ταλέντα του, παρά όταν βλέπουν ένα τσούρμο νυσταγμένα παιδιά να κάνουν ταυτόχρονα την ίδια άσκηση, ενώ ο δάσκαλος βουλιάζει στη βολεμάρα του.

[θεοδώρα3]

Τώρα αν αλλάξουμε το θέμα θα γίνει καμία συγχώνευση και δεν το θέλω. Παρολαυτά για να απαντήσω στο θέμα της εκπαίδευσης είναι κάτι που δίνεται σε μεγάλες ηλικίες και όχι στο νηπιαγωγείο ή στο δημοτικό. Οι ηλικίες αυτές έχουν ανάγκη από ΑΓΩΓΗ. Το παιδί ακόμα διαμορφώνει θεμελιακά χαρακτηριστικά τα οποία θα έχει ως αυριανός κοινωνός ενός πολιτισμού. Μερικά από αυτά είναι η γλώσσα, οι ηθικές βάσεις, η καλλιέργεια βασικών δεξιοτήτων σε διάφορους τομείς όπως τα μαθηματικά, οι τέχνες κλπ. Η ελληνική παραδοσιακή κοινωνία έχει πάρα πολλά να μας δώσει και από γνωστικής πλευράς (π.χ. η αρχαία και η βυζαντινή ιατρική), από ψυχιατρικής πλευράς (η εξομολόγηση (αφήστε πως την έχουμε καταντήσει και αυτή όπως και την ορθόδοξη πίστη μας) και οι πατερικές αναφορές στην ουσία και ενέργεια της ψυχής), από ψυχοσωματικής πλευράς με τους χορούς, τα παιχνίδια και τα δρώμενα. Η ίδια η σχέση του γονέα με το παιδί του που κάποτε ήταν πρότυπο για όλον τον κόσμο.

Έχουμε πετάξει πάρα πολλά πράγματα και τώρα τρέχουμε να τα σώσουμε με ερευνητικά προγράμματα για τα οποία ξοδεύονται κονδύλια. Δεν θα επιθυμούσα σε καμία περίπτωση την αντιγραφή ενός αμερικανικού προτύπου για την παιδεία των δικών μας παιδιών. Πίσω από την υποτιθέμενη ελευθερία τους υπάρχει πνευματικός ζυγός απόν τον οποίο είναι δύσκολο να ξεφύγεις όταν είσαι δέσμιος του αμερικανικού life style. Εδώ όμως με λίγη προσπάθεια θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από το ραγιαδισμό που μας έχουν επιβάλλει. Να δούμε ελεύθερα και αντικειμενικά τα πράγματα και όπως πάντα έκανε ο ελληνικός λαός κρατώντας αυτά που μας χρειάζονται να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας. Με άλλη πνοή. Ο καθένας μπορεί. Το εμπόδιο είναι η βλαχιά του έλληνα με την κακή έννοια που γέννησε την ξενομανία. Για να κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη νομίζουμε ότι πρέπει να ….ότι μας πει η τηλεόραση. Οι ξένοι όμως δε ζουν έτσι. Αυτά δεν τα βλέπουμε.

Σε καμία χώρα στον κόσμο δεν διαβάζουν τα παιδιά τόσο πολύ όσο τα ελληνόπουλα. Τα παιδιά μας στερούνται τη ζωή. Μαθαίνουν έτσι και συνεχίζουν και στην ενήλικη ζωή τους κρεμάμενοι από ματαιόδοξους στόχους. Γιατί τι να το κάνεις άμα βγάζεις πολλά λεφτά και είσαι κάτι και δε ζεις;

Θες να κάνεις homeschooling; Μπορείς; Κάνε το.

Δεν θέλεις ή δεν μπορείς; Μην το κάνεις.

Από την άλλη είναι λανθασμένη η αντίληψη ότι ένας γονιός κάνει homeschooling για να ελέγχει τα πάντα στη ζωή του παιδιού του. Επίσης είναι ψέμα ότι αυτό κάνει το παιδί να νομίζει ότι μπορεί να ελέγχει τα πάντα. Το αντίθετο: οι homeschoolers είναι άτομα με αυξημένη κριτική σκέψη, υψηλές αποδόσεις χωρίς πίεση αφού η ίδια η παιδική περιέργεια είναι κινητήριος δύναμη, μεγάλη υπευθυνότητα.

Αγαπητή κυρία νηπιαγωγέ(συγνώμη, δεν ειρωνεύομαι,δε γνωρίζω το όνομά σας) είστε σε μία θέση που μπορείτε να βοηθήσετε πολλές οικογένειες να βρουν τη χαμένη τους ενότητα. Μία πρόταση κάνω. Προτείνοντας δραστηριότητες σε γονείς ,εργαζόμενους και μη, με τα παιδιά τους. Λίγη τρέλα χρειάζεται όπως λέει και ένας σοφός άνθρωπος εν ζωή. Μακάρι τα παιδιά μου όταν πάνε σε σχολείο να έχουν ανοιχτόμυαλους δασκάλους σαν εσάς.

[Rosie]

  fenaki είπε:

και επίσης για να μην λεμε ότι να ναι πχ τα μαθηματικά που κάνει ένα παιδί πρωτης λυκειου στην Ελλάδα στην Αμερική τα ΄κάνουν τα παιδιά στα πανεπιστήμια.....και αυτό είναι αποδεδειγμένο. Όταν ήμουν στο λύκειο έιχα συμμαθητές που ήρθαν απο αμερική και γερμανία και είχαν πολλές ελλείψεις ΄τουλάχιστον στα μαθηματικα και στη φυσική και φυσικά στη γλώσσα.....

 

Και για να μη δημιουργούνται λανθασμένες εντυπώσεις ότι η Ελλάδα πρωτοπορεί στον τομέα των μαθηματικών παγκοσμίως, το ήξερες ότι σε πρόσφατη έρευνα του OECD σχετικά με τις γνώσεις των μαθητών μας στα μαθηματικά η Ελλάδα πήρε μια από τις τελευταίες θέσεις (33η από τις 40 χώρες της μελέτης, καταφέραμε να ξεπεράσουμε την Τουρκία, την Ουρουγουάη, την Ινδονησία, το Μεξικό και 2-3 άλλες "παρόμοιες" χώρες!).

 

At the upper end of the scale, in Belgium, Japan and Korea between 8 and 9 per cent of students - more than double the OECD average - were able to perform the highly complex tasks required to reach Level 6, the top performance level, in mathematics. At the other end of the scale, over a quarter of students are not proficient beyond Level 1 in Italy, Portugal and the United States, over a third in Greece and over half in Mexico and Turkey.

 

Top-performer Finland Improves Further in PISA Survey as Gap Between Countries Widens

 

Για τα "κατορθώματα" των μαθητών μας σε άλλους τομείς όπως η ανάγνωση και οι επιστήμες δες εδώ

 

Άρα καταλήγουμε στο ότι άλλο πράγμα είναι το τι "διδάσκεται" στα ελληνικά σχολεία και άλλο πράγμα τελικά είναι το τι μαθαίνεται από τους μαθητές μας!

[miriki]

Ευχαριστώ για τα καλά λόγια (όσο για το όνομα απαντάω και στο ψευδόνυμο ). Ομολογώ ότι αυτό κάνω στη συνεργασία μου με τους γονείς και γενικά στα τμήματά προσπαθώ όσο μπορώ να σέβομαι τον προσωπικό ρυθμό και το προσωπικό στυλ μάθησης των παιδιών (γιαυτό και αντιμετωπίζω προβλήματα με πολλούς από τους γονείς που με συγκρίνουν με την τάδε δασκάλα που τους κάνει γραμματάκια κι αριθμούς σε όλους ακόμη κι αν τα παιδιά ακόμη δεν είναι σε θέση να καθίσουν σε καρέκλα, λέμε τώρα). Επίσης προσπαθώ να ακούω τις ανησυχίες των γονέων μπας και μπορέσουμε να βρούμε μια λύση να είναι ωφέλιμη για το παιδί και που μετά βέβαια θα εξυπηρετεί και τους στόχους όλων μας (γονέων, εκπαιδευτικών κ.λ.π.)

 

Το ζήτημα του ελέγχου και των ρόλων, όμως παραμένει για μένα. Όσο δημιουργικά και κριτικά να ενθαρρύνεται να σκέπτεται ένα παιδί, τα μηνύματα που "υπογείως" (ας μου επιτραπεί η έκφραση, χωρίς να εννοώ ότι υπάρχει δόλος από μέρους του γονέα, προς Θεού) περνούν έχουν να κάνουν ακριβώς με αυτή τη δυνατότητα ελέγχου και "υπερδύναμης" ή "υπεργονιού". Ο οποίος (για να ελαφρύνουμε λίγο και το κλίμα) κάνει και μπορεί να κάνει τα πάντα: να είναι γονιός, να είναι επαγγελματίας, να διδάσκει, κάτι σαν τη Μαίρη Παναγιωταρά με κάπα του σούπερμαν Πόσο επαρκής είναι ο καθένας μας ώστε να αναλάβει όλους τους πιθανούς ρόλους; Γιατί πρέπει να είμαστε τόσο επαρκείς; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να αλλάξουμε αυτό το κακό σύστημα που δε λαμβάνει υπόψιν του το κάθε παιδί ξεχωριστά, αλλά τον ανύπαρκτο μέσο άνθρωπο (σαν τη γνωστή διαφήμιση).

 

Παρεμπιπτώντως το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων εκπαιδευτικών στενάζει κάτω από το βάρος και το ζυγό του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Διαμαρτυρόμαστε, απεργούμε, φωνάζουμε, πολλές φορές παρεκκλίνουμε και από την πεπατημένη με προσωπικό κόστος (βλ. την περίπτωση της Στέλλας Πρωτονοταρίου και του σχολείου της) και ζητάμε βοήθεια από τους γονείς. Iσως θα ήταν περισσότερο ωφέλιμο και εφικτό να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, αντί να σπάμε σε τριακόσια κομματάκια. (συγγνώμη για τον οίστρο με έπιασε πάλι το επαναστατικό μου:oops:)

[amaretto]

Δηλαδή ο γονιός που παίρνει το παιδί μαζί του στο μανάβη και μαθαίνουν να κάνουν λογαριασμούς με πραγματικά δεδομένα και να διαλέγουν φρούτα και να ζυγίζουν γραμμάρια, ή ο γονιός που πάει μια εκδρομή με το παιδί του και του δείχνει τα αξιοθέατα και διαβάζουν τον οδηγό μαζί, ή ο γονιός που διαβάζει πινακίδες στα καταστήματα με το παιδί του για εξάσκηση, ή ο γονιός που ανοίγει μαζί με το παιδί του την εγκυκλοπαίδεια για οποιοδήποτε θέμα, διαβάζουν παραμύθια, ιστορία, μυθολογία, φυτεύουν φυτά, μαγειρεύουν, εκκλησιάζονται, προσεύχονται μαζί κτλ, είναι υπεργονιός; Όλο αυτό το υλικό που υπάρχει στις βιβλιοθήκες και τα βιβλιοπωλεία κτλ, μόνο οι ειδικοί μπορούν να το αξιοποιήσουν αποτελεσματικά;

[miriki]

Εννοείται πως δε μιλάω γιαυτό! Είναι κάτι που ούτως ή άλλως είναι καλό (για να μην πω πρέπει) να γίνεται και στ' αλήθεια ενθαρρύνω και προτείνω και πολλές τέτοιες δραστηριότητες στους γονείς των παιδιών της τάξης μου. Ο γονιός, όμως, που κάνει καταπληκτικό παστίτσιο, διδάσκει (όχι υποστηρικτικά, αλλά αναλαμβάνει την εκπαίδευση του παιδιού του) Άλγεβρα, Αρχαία Ελληνικά, Θρησκευτικά, Γαλλικά (με την ίδια ευχέρεια) είναι άψογος επαγγελματίας στην ειδικότητά του, έχει το σπίτι στην εντέλεια, έχει τα χόμπυ του και..... Δεν ξέρω ίσως εγώ να έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά αυτόν το γονιό τον θεωρώ υπεργονιό.

[alcyon]

  miriki είπε:

Εννοείται πως δε μιλάω γιαυτό! Είναι κάτι που ούτως ή άλλως είναι καλό (για να μην πω πρέπει) να γίνεται και στ' αλήθεια ενθαρρύνω και προτείνω και πολλές τέτοιες δραστηριότητες στους γονείς των παιδιών της τάξης μου. Ο γονιός, όμως, που κάνει καταπληκτικό παστίτσιο, διδάσκει (όχι υποστηρικτικά, αλλά αναλαμβάνει την εκπαίδευση του παιδιού του) Άλγεβρα, Αρχαία Ελληνικά, Θρησκευτικά, Γαλλικά (με την ίδια ευχέρεια) είναι άψογος επαγγελματίας στην ειδικότητά του, έχει το σπίτι στην εντέλεια, έχει τα χόμπυ του και..... Δεν ξέρω ίσως εγώ να έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση, αλλά αυτόν το γονιό τον θεωρώ υπεργονιό.

 

.... και ανύπαρκτο!

 

Νομίζω πως όταν τέθηκε το θέμα της κατ'οίκον διδασκαλίας αναφέρθηκε ως αντικατάσταση του σχολείου. Όλα αυτά που λες amaretto είναι πράγματα που πολλοί γονείς κάνουν στην καθημερινότητά τους και παράλληλα με το σχολικό πρόγραμμα. Αν μιλάμε για κάτι τέτοιο μάλλον δεν υπάρχει αντιπαράθεση.

 

Όμως η αρχική τοποθέτηση ήταν να διδάσκει ο ίδιος ο γονιός και το παιδί να μην πηγαίνει σχολείο γιατί δεν είναι αρκετά ώριμο να βγει σε μια "τέτοιου είδους" κοινωνία. Εκεί διαφώνησα....

[θεοδώρα3]

Για το θέμα του υπερανθρώπου που θέτεις υποστηρίζω το εξής:

μέχρι να γίνει το παιδί δέκα-δώδεκα ετών χρειάζεται γονείς και όχι εκπαιδευτές. Η αδυναμία των σημερινών γονέων να αντεπεξέλθουν στο ρόλο τους χωρίς να θεωρώ υπέυθυνους τους ίδιους είναι υπαρκτή. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζεις στην εργασία σου διώρθωσέ με εάν σφάλλω είναι προβλήματα οικογενειακά που αντικατοπτρίζονται.

Το μεγάλο θέμα του απολυταρχικού ελέγχου είναι βαθύ και έχει φιλοσοφικές ρίζες. Ποιός ασκεί σήμερα έλεγχο στη ζωή των παιδιών;Κατά ένα μεγάλο μέρος το σχολείο. Ευτυχώς δεν έχει και την τελευταία λέξη ΑΚΟΜΑ. Έχουνε γίνει τα τελευταία χρόνια αλλαγές στην ύλη και στα προγράμματα για στα οποία λίγοι δίνουν την απαιτούμενη βαρύτητα και παίρνουν μία υπεύθυνη θέση. Οι περισσότεροι ευχαριστημένοι καμαρώνουν για τις "προχωρημένες" αυτές αλλαγές. Πρίν γίνουν αυτές οι αλλαγές όμως που μας τις σερβίρουν έτοιμες να τις φάμε ΔΕΝ ΡΩΤΗΘΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ. Ούτε ειδικός ούτε άσχετος. Η ελευθερία της σκέψης είναι ένα χαρακτηριστικό που για να υπάρχει σε μία κοινωνία πρέπει να υπάρχει μέσα στην ίδια τη μονάδα της οικογένειας. Αυτή τη στιγμή ό,τι γουστάρει κάνει ο καθένας και λογαριασμό δε δίνει. Δεν πάν να κουρεύονται οι άλλοι; Και πού είσαι ακόμα. Αυτό δεν είναι επελευθέρωση της σκέψης και της ενέργειας του ανθρώπου. Είναι ασυδοσία, πράγμα που με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί στη διάλυση της όποιας κοινωνίας αποτελείται από τέτοιους ανθρώπους.

Από την άλλη μεριά εάν μέσα στην οικογένεια υπάρχει σεβασμός και επικοινωνία αυτόματα το μικρό παιδί μαθαίνει να σκέφτεται , να κρίνει, να συγκρίνει, να δημιουργεί αυτόνομη προσωπικότητα που δεν άγεται και φέρεται από τον κάθε επιτήδειο που θα του πουλήσει λίγη παρέα, λίγο ψευτοσεβασμό, λίγη ανωτερότητα για να τον κουμαντάρει.

Το μαχαίρι αν βρεθεί στα χέρια ενός μάγειρα μπορεί να κάνει γευστικά θάυματα. Αν όμως βρεθεί στα χέρια ενός μωρού μπορεί να γίνει επικίνδυνο. Αν βρεθεί στα χέρια ένός οργισμένου ανθρώπου μπορεί να γίνει φονικό όπλο.

Γνωρίζουμε όλοι τις άπειρες χρήσεις καλές και κακές που μπορεί να κάνει κάποιος με το διαδίκτυο. Ούτε το μαχαίρι όμως , ούτε το διαδίκτυο το καταργούμε.Έτσι είναι και με το homeschooling. Αν το ασκεί ένας λαός για να φανατίσει τα παιδιά του εναντίον άλλου λαού, τότε ίσως είναι κάτι που πρέπει να αποφευχθεί. Πχ στη Γερμανία απαγορεύτηκε νομίζω γιατί το εφήρμοζαν οι μουσουλμάνοι υπό μορφή προσηλυτισμού.

Οι νόμοι έγιναν για τους παρανόμους. Γιατί να στερούνται όμως όλοι την ελευθερία τους;

[Rosie]

  miriki είπε:

Το ζήτημα του ελέγχου και των ρόλων, όμως παραμένει για μένα. Όσο δημιουργικά και κριτικά να ενθαρρύνεται να σκέπτεται ένα παιδί, τα μηνύματα που "υπογείως" (ας μου επιτραπεί η έκφραση, χωρίς να εννοώ ότι υπάρχει δόλος από μέρους του γονέα, προς Θεού) περνούν έχουν να κάνουν ακριβώς με αυτή τη δυνατότητα ελέγχου και "υπερδύναμης" ή "υπεργονιού". Ο οποίος (για να ελαφρύνουμε λίγο και το κλίμα) κάνει και μπορεί να κάνει τα πάντα: να είναι γονιός, να είναι επαγγελματίας, να διδάσκει, κάτι σαν τη Μαίρη Παναγιωταρά με κάπα του σούπερμαν Πόσο επαρκής είναι ο καθένας μας ώστε να αναλάβει όλους τους πιθανούς ρόλους; Γιατί πρέπει να είμαστε τόσο επαρκείς;

 

Plus ότι πολλές από μας κάνουμε και τους γιατρούς στα παιδιά μας (αν παρακολουθείς και άλλα θέματά μας μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ ).

Ναι, ο ρόλος του γονέα είναι βαρύς και πολύπλευρος, και θεωρώ ότι δεν πρέπει να εμπιστευόμαστε τυφλά "ειδικούς" αλλά να προσπαθούμε να ενημερωνόμαστε όσο πιο ορθά μπορούμε ώστε να εκτελούμε και μεις όσους πιο πολλούς ρόλους μπορούμε καθώς και να είμαστε σε θέση να ασκούμε κριτική στους "ειδικούς" με τους οποίους συναναστρέφονται τα παιδιά μας.

[Lena + Sourloulou]

Δεν τα διαβασα όλα... Συγνωμη αν επαναλαβω κατι.

 

Το μονο που θελω να πω ειναι αυτό: Λυπαμαι αυτο το παιδάκι!!! Που δε θα ζησει σχολικες εκδρομες, μπουγελα στο τελειωμα της σχολικης χρονιας, ραβασάκια, σχολικες γιορτές και παιδικά παρτυ, γδαρμενα γονατα στην αυλη του σχολειου, αγχος για το μαθημα της επομενης μερας, που δε θα ερωτευτει εναν τουλαχιστον καθηγητη, δε θα οραματιστει το μελλον του με καποιον αλλον καθηγητη ή δε θα βρισει καποιον 3ο... Και τοσα αλλα... Τι ζωη θα ειναι αυτή!!! Μιση ζωή!

 

Και δεν ξερω αν το εχει γραψει και καποιος αλλος, αλλα εκτος από το IQ πιο σημαντικο πλεον ειναι το EQ...

[alcyon]

Να θέσω ένα ερώτημα ακόμα.

 

Η κατ'οίκον διδασκαλία, για να έχει επιτυχία προϋποθέτει ενασχόληση του γονιού και σεβασμό καθώς και επικοινωνία όπως επεσήμανες. Οι περισσότεροι γονείς πιστεύουν πως έχουν αυτά τα εφόδια χωρίς όμως να είναι απαραιτήτως και η αληθινή εικόνα. Με ποιο κριτήριο λοιπόν θα επιλεγεί αυτό; Πώς θα θεσμοθετηθεί για να μη γίνει κατάχρηση;

 

Εγώ π.χ. μπορεί να θεωρώ το γείτονά μου ανεπαρκή για μια τέτοια ευθύνη ενώ εκείνος να βλέπει τον εαυτό του ως ικανότατο γονίο-παιδαγωγό-δάσκαλο. Ποιος θα κρίνει αν μπορεί; Μήπως στην προσπάθειά του να βοηθήσει το παιδί του τελικά του κάνει κακό;

 

Κι εγώ μπορεί να έχω κάθε διάθεση να γιατρέψω το παιδί μου και να νιώθω ικανή για αυτό, αλλά αντικειμενικά να μην έχω τις γνώσεις και για αυτό να είμαι επικίνδυνη.

 

Άλλο η πρόθεση κι άλλο το τι είναι ικανός κανείς να κάνει με αποτελεσματικότητα. Αυτή δε θα έπρεπε να είναι μια παράμετρος που να τη λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη;

[alcyon]

Επίσης μέσα από αυτό το μοντέλο, μήπως τα παιδιά ασφυκτιούν;