Ζήλια και πως την αντιμετωπίζεται????

[ΒΙΚΥ]

Γειά σας φιλενάδες!

 

Είμαι στα όρια μου και δεν πάει άλλο.

Ο μεγάλος 4,5 και ο μικρός 5,2μηνών. Πρόβλημα η ΖΗΛΙΑ . Όχι η άμεση με επίθεση στο μωρό κ.λ.π. καμία σχέση.

Πιστεύω οτι γίνεται ασυνείδητα ή υποσυνείδητα αν θέλετε. Βγάζει άσχημη και επιθετική συμπεριφορά προς τρίτους. Όχι στους γονείς αλλά στους επισκέπτες που ασχολούνται με το μωρό. Φωνάζει πετάει πράγματα επάνω τους δεν αφήνει να μιλήσουμε τρέχει πάνω κάτω φωνάζοντας ,γενικά κάνει τα πάντα για να τραβήξει την προσοχή.

Στους επισκέπτες δεν μπορώ να πω μην μιλάτε στο μωρό, μην το πάρετε αγκαλιά, μην το κοιτάτε. Η γλώσσα μου έχει πάθει αγκύλωση να μιλάω και να εξηγώ. "ναι μαμά" "συγνώμη μαμά", μετά από λίγο πάλι τα ίδια.

Ποιά είναι η λύση? Πολλές φορές έχω φτάσει σχεδόν στο όριο να δείρω και μόνο που το σκέφτομαι με πιάνει τρέμουλο. Δεν θέλω να περάσω αυτό το όριο. όταν του λέω θα σε βάλω τιμωρία κλαίει, αν τον μαλώσω μπροστά σε ξένο κλαίει.

Βέβαια πέραν αυτού καθε αυτού του προβλήματος του νέου μέλους, αντιμετωπίζουμε σωρεία άλλων προβλημάτων στην οικογένεια με σοβαρά προβλήματα υγείας που μας αναγκάζουν να λείπουμε πολύ και γενικά η διάθεση μας δεν είναι και η καλύτερη. Δυνατότητα να αλλάξει αυτό άμεσα δεν υπάρχει αφού φεύγουμε από το ένα νοσοκομείο για να πάμε στο άλλο.

Αυτά!

Κάθε συμβουλή, κριτική, πρόταση ευπρόσδεκτη!

Ευχαριστώ και ελπίζω να μην σας κούρασα

[ΒΙΚΥ]

Καλησπέρα!

Εχθές είχα συνάντηση στο σπίτι με την κουμπάρα φίλης μου που είναι κοινωνική λειτουργός και είδε τα παιδιά μου από κοντά και στο φυσικό τους περιβάλλον. Αφού τα παρατήρησε μου είπε οτι δεν συμβαίνει και κάτι τρομερό, είναι φυσιολογική αντίδραση και κυρίως επειδή ο μεγάλος λείπει όλο το πρωί γυρνώντας από το σχολείο διεκδικεί το μερίδιο του.

Με συμβούλεψε λοιπόν να οργανώσουμε κάποιες νέες δραστηριότητες με τον μεγάλο χωριστά ο μπαμπάς και χωριστά η μαμά ή αν μπορούμε να αφήσουμε κάπου το μωρό να πάμε και οι δύο. Έτσι σήμερα το πρωί τον πήγε σινεμά ο μπαμπάς και στην παιδική χαρά μετά και γυρνώντας στο σπίτι είχε πολύ θετική αντίδραση. Με βοήθησε με το τάισμα του μωρού, του είπε όλη την ιστορία του έργου που είδε και του δείχνει συνέχεια τα παιχνίδια του και ο μικρός τον κοιτάει και γελάει. Ελπίζω να συνεχιστεί η θετική αυτή εξέλιξη. Μέσα στην εβδομάδα λέμε να πάμε θέατρο μαζί.

Ελπίζω να βοηθήσει αυτό και άλλες μαμάδες που έχουν το ίδιο πρόβλημα. Πάντως από αυτή την μία πρώτη έξοδο ΧΩΡΙΣ το μωρό είδα τρομερή αλλαγή!

[Μαρια Στυλιανακη]

Βίκυ δεν είχα δεί την δημοσίευσή σου καθόλου!!!!!

 

χαίρομαι όμως που πήγαν τα πράγματα τόσο καλά.

 

αυτά που περιέγραψες, είναι πράγματα πολύ αναμενόμενα, δηλαδή τα έχω δεί στα περισσότερα αδερφάκια

 

πολύ θετικό που η φίλη σου σας έδωσε αυτές τις συμβουλές, και που είχαν και τόσο άμεσα αποτέλεσμα.

νομίζω βρήκατε την συνταγή!

καλή συνέχεια!

[Fivi]

Σε ενα παιδακι ομως 18 μηνων πως μπορεις να εξηγησεις καποια πραγματα?

Τι μπορεις να κανεις για να ηρεμησει?

Γιατι φανταζομαι οτι οι αντιδρασεις της μεγαλης μου κορης πρεπει να ειναι ζηλια για την μικρη.

π.χ. απο τον Σεπτεμβριο, που εγω ημουν περιπου 8 μηνων, εχει σταματησει να κοιμαται συνεχομενα τα βραδια και τα μεσημερια, ξυπναει τουλαχιστον 3-4 φορες και ουρλιαζει και κλαιει. Κοιμαται με κλαμα και ξυπναει με κλαμα ενω παλιοτερα δεν ηταν ετσι.

Την ωρα που παιζει αν δεν γινει κατι ετσι οπως θελει αρχιζει και τρεχει μεσα στο σπιτι σαν τρελη και φωναζει.

Για να της αλλαξω πανα τις περισσοτερες φορες γινεται μαχη, οπως επισης και στο φαγητο (που ποτε δεν ειχα προβλημα).

Θελει συνεχεια αγκαλια (που ποτε δεν ηθελε).

Βεβαια απο τον Σεπτεμβριο ειναι μονιμως αρρωστη. Η μια ωτιτιδα μετα την αλλη και τωρα βρογχιτιδα. Παιρνει και aerolin-flixotide που διαβασα στις παρενεργειες οτι φερνει εκνευρισμο.

Ολα τα παραπανω μπορει να ειναι συμπτωματα ζηλιας?

 

Επισης, επειδη διαβασα σε αλλο topic για το εμβολιο MMR, το καναμε στις 10/09 και απο τις 21/09 ξεκινησε με ιογενες εξανθημα και ωτιτιδα! Μπορει να εχει καποια σχεση?

[gavrias]

Βίκη έυχομαι όλα να πάνε καλά σχετικά με τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζει η οικογένεια. Όσο για το χειρισμό της κατάστασης με το΄γιό σου, εκτός απο αυτά που ήδη κάνατε (σινεμα,παιδική χαρά...) και του δίνουνε τη σιγουριά ότι εξακολουθείτε να τον αγάπάτε όπως πρίν και να κάνετε πράγματα μαζί του, σε μάς (ακριβώς 4 χρόνια διαφορά) βοήθησε πολύ όταν έπεισα και το μπαμπά να μην αγνοεί το μωρό πιστέυοντας ότι έτσι θα κάνει τη μεγάλη να νιώσει καλύτερα. Επίσης νομίζω ότι θα λειτουργούσε θετικά κι αν του περιγράφατε τι έγινε στο σπίτι όσο έλλειπε και πόσο πολύ περιμένατε να επιστρέψει.Μπορείτε να μιλάτε και στο μωρό για τον αδερφό του όταν είναι μπροστά ο μεγάλος για να νιώθει ότι συμετέχει κι εκείνος στον κόσμο του μωρού.Όσο για τους επισκέπτες πολύ διακριτικά θα τόνιζα την παρουσία και του μεγαλύτερου παιδιού Σου έυχομαι και πάλι να πάνε όλα καλά

[Μαρια Στυλιανακη]

Fivi

αν είναι ψυχοσωματικά αυτά, δεν το ξέρουμε.

είναι αρκετά πιθανό, μιάς και σε στρές το ανοσοποιητικό χάνει την δύναμή του.

 

δεν μπορειτε να κάνετε όμως και πολλά.

 

τεράστια σημασία έχει μόνο το εξής.

να μην κάνετε αλλαγές.

καθόλου! ούτε καν στο δωμάτιο πολλά πολλά! ...

πρέπει τα πάντα να φαίνονται σαν να μην άλλαξε τίποτα.

τις ίδιες συνήθειες πρέπει να έχει. τα ίδια πρόσωπα με πρίν, και να έχετε την ίδια αντιμετώπιση προς εκείνη που είχατε και πρίν.

θα χρειαστεί να περάσει λίγος καιρός,..... θα περάσει όμως.!

αποφύγετε εντελώς οποιαδήποτε αλλαγή προς το παρόν!

οι αλλαγές απλώς ενισχύουν το γεγονός ότι

"Α! κάτι ΑΛΛΑΖΕΙ και ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΛΑ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ ΧΑΘΗΚΑΝ ΟΛΑ!"

[Fivi]

Μαρια, οταν λες ψυχοσωματικα εννοεις αν ειναι αρρωστη και τετοια?

 

Η αληθεια ειναι οτι εκανα καποιες αλλαγες γιατι πιστευα οτι θα ηταν καλυτερα. Εστησα το παρκοκρεβατο για να κοιμαται το μωρο διπλα στο κρεβατι της, για να νιωθει οτι εχει παρεα, μηπως και σταματησει να ξυπναει το βραδυ. Βεβαια τωρα δεν το κοιμιζω το μωρο μεσα γιατι εχει βρογχιτιδα.

Οπως επισης το βραδινο γαλα της το επινε στο καρεκλακι φαγητου, κοιμοταν και μετα την πηγαινα στο κρεβατι της. Τωρα εδω και 1 1/2 μηνα της το δινω στο κρεβατι της. Στην αρχη βεβαια αφου το επινε γυρναγε μπρουμητα και κοιμοταν. Απο κοσμο βλεπει τους ιδιους δεν εχουμε αλλαξει κατι.

 

Σε αλλο topic διαβασα μια απαντηση σου για "προβλημα" συμπεριφορας σε ενα μεγαλυτερο παιδακι βεβαια, αλλα πιστευω οτι εχω κανει και εγω λαθος για τη συμπεριφορα της.

Για να καταλαβεις το βραδινο ξυπνημα ξεκινησε τον Σεπτεμβριο οπου ηταν αρρωστη με ωτιτιδα, οταν ξυπναγε πηγαινα κατευθειαν, την χαιδευα λιγο και ξανακοιμοταν. Αυτο δεν γινοταν καθε μερα βεβαια, ειχε γινει 2-3 φορες.Αφου τελειωσαμε την αντιβιωση για 15 ημερες σταματησε να ξυπναει.

Μετα πηγαμε σε ενα παιδικο παρτυ, οπου φοβηθηκε ενα παιχνιδι "αυτο που φυσαμε, ξεδιπλωνει και μακραινει" και το ιδιο βραδυ ξυπνησε και τσιριζε.

Απο εκει και περα, οχι καθημερινα, ξυπναει, σηκωνεται ορθια στα καγκελα και τσιριζει.

Τις 5 ημερες που ημουν στο μαιευτηριο και την κρατησε η πεθερα μου (κοιμοντουσαν στο ιδιο δωματιο) δεν ξυπνησε καθολου και κοιμοταν πολυ περισσοτερες ωρες και το βραδυ και το μεσημερι.

Τωρα η κατασταση ειναι λιγο απελπιστικη!!!

Απο την ημερα που την πηρα απο την πεθερα μου 04/11 ξυπναει καθε βραδυ και μεσημερι 3-4 φορες, ορθια στα καγκελα, και τσιριζει. Κοιμαται με κλαμα, ξυπναει με κλαμα! Πηγαινω στο δωματιο της την χαιδευω, της μιλαω ηρεμα, της λεω οτι ειναι βραδυ ή μεσημερι και ολοι κοιμουνται, την ξαπλωνω, και με νευρο εκεινη κατευθειαν πιανεται απο τα καγκελα σηκωνεται και ξαναφωναζει. Την ρωταω τι θελει και δεν επικοινωνει εκεινη την ωρα δεν καταλαβαινει τιποτα. Εχω δοκιμασει να μην φυγω απο το δωματιο της και καθομαι στο χαλι κατω να δω τι θα κανει, αν θα ξαπλωσει να κοιμηθει και δεν της αρεσει με τιποτα αυτο, ΠΡΕΠΕΙ να ειμαι μονο ορθια. Σταματαει μονο αν την παρω αγκαλια, όπου ξυπναει εντελως, θελει να κατεβει απο την αγκαλια μου και να παιξει.

Ο αντρας μου λεει οτι μας εκμεταλλευεται και ειναι της γνωμης να την αφησουμε να φωναζει, καποια στιγμη θα σταματησει. Το εχουμε κανει την ωρα που ειναι να κοιμηθει και κανα 2 φορες εχει σταματησει και κοιμαται.

Ειναι ομως σωστο κατι τετοιο? Εγω δεν αντεχω να την ακουω να κλαιει ετσι γιατι μετα την πιανουν λυγμοι και ειναι χαλια, δεν ηρεμει με τιποτα.

Συγνωμη που εγραψα πολλα αλλα και εγω δεν ξερω τι να κανω!

Ο αντρας μου δουλευει νυχτα, ειμαι μονη μου και αν ξυπνησουν και οι δυο, η μια για φαι(φυσιολογικο) και η αλλη να τσιριζει.......τρεχω......

[/code]

[Μαρια Στυλιανακη]

ναι ψυχοσωματικά εννούσα ότι ίσως εκφράζεται έτσι το άγχος της.

άρα το να τσιρίζει είναι καλό γιατί η όποια ένταση της βγαίνει έτσι και όχι σε ψυχοσωματικά θέματα!!!!

η ένταση μπορεί απλώς να βρήκε αφορμή να βγεί μέσω αυτού του πάρτυ - αλλά σίγουρα προυπήρχε αν γνώριζε τότε ότι θα γεννήσεις άλλο μωράκι/??

 

γενικά λένε ότι το καλύτερο είναι να είσαι δίπλα, ή κοντά, και να περιμένεις μέχρι να τελειώσει η φάση τσιριχτού και ουρλιαχτού.

είναι κάτι υγιές να το βγάζει έτσι το άγχος της ή την όποια ένταση...

 

λοιπόν εμένα μου φαίνεται ότι είχε δεθεί με την πεθερά τις λίγες αυτές μέρες,

και έτσι την απώλεια την δική σου (το μέρος που χάνει όταν γεννάει η μαμά το αδερφάκι εκεί που ήταν η αποκλειστικότητα εκλαμβάνεται απο τους ψυχολόγους σαν απώλεια - όπως κάθε άλλη απώλεια....) μαζί με την απώλεια της πεθεράς με την οποία είχε βρεί ένα κόσμο ήρεμο μακριά απο την ένταση της επερχόμενης γέννας του αδερφού/ης της, μπορεί να μετράει σαν διπλή απώλεια.

 

βασικά πιστεύω ότι θα βοηθήσει ΠΟΛΥ να έχει συχνή επαφή με την πεθερά αφού αυτή την καθησύχασε σημαντικά. !! την βλέπετε καθόλου τώρα?

 

κανονίστε κάτι συστηματικό προς το παρόν, όχι σε θέμα ποσότητας, αλλά σε θέμα συχνότητας!

 

προφανώς για εκείνη για να ηρέμησε τόσο μαζί της αποτέλεσε σημείο αναφοράς, και αυτό θέλεις να το διατηρήσεις, ιδιαίτερα τώρα που έχει πολύ ένταση. θα περάσει αυτό πάντως.

 

όσο αντέχεις, άφηνε την να έχει αυτά τα ξεσπάσματα.... (απο την στιγμή που δεν κάνει κακό στον εαυτό της χτυπώντας το κεφάλι της πχ κάπου ή χτυπώντας τον εαυτό της. υπάρχει και αυτό - εκεί αναγκαστικά παρεμβαίνεις και κρατάς αγκαλιά ή κοντά σου το παιδί μέχρι να ηρεμήσει προστατεύοντας και εκείνο και τον εαυτό σου απο τα χτυπήματα.)

είναι απλώς ξεσπάσματα,... - ένταση που αλλιώς θα την κρατούσε μέσα της.

δες το σαν κάτι θεραπευτικό. ... και παίρνε βαθιές ανάσες.....

να θυμάσαι ότι κάνει καλό αυτό στην υγεία της , γιατί αν δεν αφεθεί να εκφράσει την ένταση έτσι, σίγουρα, η ένταση θα εκφραστεί διαφορετικά.

 

γενικά στην ψυχολογία υπολογίζουν ότι για να ξεπεράσει ο ενήλικας μια απώλεια, χρειάζονται γύρω στους 6 -9 μήνες αν δεν κάνω λάθος - ας με διορθώσει η Αικατερίνη. Φανταστείτε λοιπόν ότι για ένα τέτοιο διάστημα, είναι προδιαγεγραμμένο ότι η συμπεριφορά του μεγαλύτερου παιδιού, θα έιναι σίγουρα περίεργη...

δεν ξέρει πως να μεταχειριστεί αυτή του την ένταση και δεν ξέρει και τι είναι!! εμείς μπορούμε να το καταλάβουμε και το μυαλό μας να μας βοηθήσει σε κάτι τέτοιο, αλλά εκείνα ακόμα, καθόλου δεν μπορούν έτσι εύκολα να κάνουν τέτοιες διεργασίες.

 

όταν περάσει αυτό το διάστημα με την κατανόηση του γονέα, τότε μετά είναι πολύ πιο εύκολο έχοντας εκφράσει όλες τις εντάσεις, να δεχτεί την υπάρχουσα κατάσταση και να του φύγει ο θυμός και η απελπισία, και να δώσει χώρο στην αγάπη για το νέο του αδερφάκι.

 

είναι κάτι στάνταρ πάντως.... συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες

[Elinaki]

Κορίτσια βοήθεια, δεν αντέχω άλλο!!

η κατάσταση εχει ξεφύγει από τον έλεγχό μου! Η ζήλεια του Μιχάλη κάθε μέρα μεγαλώνει...Ρίχνει ψιλές στον Ηλια όποτε γυρίζω αλλού το βλέμμα μου, κάθε μισή ώρα μου κάνει δηλώσεις "δε μ' αγαπάει ο Ηλίας", δεν τον αφήνει να αγγίξει παιχνίδι, τα παιχνίδια του μωρού είναι και δικά του, ο μικρός δεν έχει παρά 2-3 παιχνίδια που δεν ενδιαφέρουν τον μεγάλο. Αταξίες συνέχεια, ανυπακοή μόνιμη. Και φανταστείτε ότι έχω και την πεθερά μου να ασχολείται κυρίως με το μωρό για να έχω χρόνο με το Μιχάλη. Η καρδιά μου γίνεται κομμάτια κάθε φορά που ο μεγάλος του παίρνει τα παιχνίδια, προσπαθώ να εξηγώ, αλλά μάταια. Μου χει μπει η ιδέα να πάω το Μιχάλη σε ψυχολόγο, δεν αντέχω άλλο. Μήπως το παιδί μου δεν είναι στα καλά του;Ο άνδρας μου φοβάται να αγκαλιάσει το μωρό γιατί ο άλλος παθαίνει σοκ, κλαίει,χτυπιέται. Αποτέλεσμα: όταν ο Κώστας το πάρει λίγο αγκαλίτσα, ο μικρός βάζει τα κλάματα γιατί δεν τον έχει συνηθίσει...Δεν ξέρω πρακτικά πως να αντιμετωπίσω το πράγμα, τα χω παίξει εντελώς...

H E L P

[anniw]

Νομίζω πως η κατάσταση που περιγράφεις είναι μάλλον φυσιολογική. Ακριβώς τα ίδια έχουμε και εμείς μετά τον ερχομό του δεύτερου αγοριού μας τον Ιούλιο. Ενώ στην αρχή ο μικρός μας (27 μηνών) δεν έδειξε ιδιαίτερα σημάδια ζήλιας, αντιθέτως παρατηρήσαμε και σημάδια ωριμότητας (πηγαίνει για ύπνο μόνος του πλέον, είναι πολύ ήσυχος στις βόλτες, πολύ συνεργάσιμος κλπ) την τελευταία εβδομάδα έχει αρχίσει να εκδηλώνει μια συμπεριφορά που δεν έχω ξαναδεί, διότι κατά γενική ομολογία ήταν ένα πολύ καλό και ήρεμο παιδί: Δεν ακούει καθόλου αυτά που του λέμε, είναι πολύ ζωηρός, και όλα αυτά όταν είμαστε σπίτι....Δεν δείχνει να ζηλεύει όταν ασχολούμαστε με το μωρό, ή τέλος πάντων το κάνει στο βαθμό του φυσιολογικού και του αναμενόμενου, αλλά κατά τα άλλα μοιάζει με ένα μικρό δυνάστη που δοκιμάζει τα όριά μας. Εμείς επειδή έχουμε συνηθίσει να είναι ο μικρός απόλυτα συνεργάσιμος και συννενοήσιμος έχουμε στενοχωρηθεί πολύ και δεν ξέρουμε πως να το αντιμετωπίσουμε....Και προδιαγράφεται παρόμοιο το μέλλον υποθέτω...Οι συμβουλές είναι καλοδεχούμενες....Απλά πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να εκδηλώσουν μια τέτοια συμπεριφορά, να εκτονωθούν, μάλλον έτσι αμφισβητούν και μετά επιβεβαιώνουν την άγάπη μας για αυτά...Έτσι θέλω να πιστεύω.....

[Maya]

Σας διαβάζω και βλέπω το μέλλον μας. Τα περιμένω όλα αυτά πολύ σύντομα. Αποφασίσαμε να μην του κάνω καμία αλλαγή. Θα αγοράσουμε δεύτερη κούνια, δεν πειράζει, ακόμα κι αν θα είναι έτοιμος σε 5-6 μήνες να πάει σε κρεβατάκι. Το μωρό θα το 'βολέψουμε' στο γραφείο δίπλα στο δωμάτιό μας και έχουμε οργανώσει δραστηριότητες μία μέρα με το μπαμπά, μία με τη μαμά (στο μέτρο που το επιτρέπει ο θηλασμός). Θα τον κρατάει η ίδια κυρία που τον υπεραγαπάει και αυτός επίσης. Αν δεν πιάσουν κι αυτά.... τί να πω! Κρατάτε με ενήμερη για τις εξελίξεις!

[Μαρια Στυλιανακη]

@Maya

κοίταξε, προπαντώς εσείς να είσαστε προετοιμασμένοι οτι θα υπάρχουν αντιδράσεις και οτι αυτές είναι φυσιολογικές.

ότι και να κάνετε εσείς απλώς θα προσπαθήσετε να τις εξομαλύνετε.

Δεν είναι ο στόχος να εξαφανίσετε εντελώς το οποιοδήποτε σύμπτωμα αυτής της αλλαγής αυτό να θυμάστε γιατί αλλιώς απο τους άπιαστους στόχους, θα είσαστε συνεχώς στην πίεση και στο άγχος του τι δεν κάνετε καλά.

[Μαρια Στυλιανακη]

Ελινακι

 

απο αυτά που γράφεις ίσως θα σε βοηθήσει ένα τηλέφωνο στην γραμμή σύνδεσμος 801 801 1177

είναι έμπειροι κ θα σε βοηθήσουν παραπέρα.

Τα παιδιά με αυτή την αλλαγή παθαίνουν πατατράκ, όμως εάν οι γονείς δεν έχουν βρεί μια "γραμμή" την οποία να ακολουθούν με αυτοπεποίθηση και απο κοινού,

μπορεί αυτό να κάνει πιο έντονο το πατατράκ του παιδιού.

 

μιλα με τους ειδικούς και συμφωνήστε με το σύντροφο για μια ενιαία τακτική, και όλα θα πάνε καλά.

 

Μην δείχνεις την απελπισία σου στο παιδί σου γιατί αυτό κάνει την κατάσταση για εκείνο ακόμα πιο δυσκολη -

θυμησου ότι ο φόβος του είναι ότι τίποτα πλέον δεν είναι ίδιο.

προσπάθησε να του φέρεσαι όπως φερόσουν και πρίν.

 

(το άγχος σου σίγουρα σε κανει να φέρεσαι διαφορετικά, και όπως και να είναι αυτό - ακόμα και καλύτερα να φέρεσαι- απο μόνο του αποτελεί ένδειξη συναγερμού για το παιδί και επιβεβαίωση ότι όλα άλλαξαν)

[Maya]

Αν θα υπάρχουν αντιδράσεις???? Δεν είμαι καθόλου ήσυχη. Χθες πήρε το 'μωράκι' που του έχουμε αγοράσει και το έκανε μαύρο στο ξύλο. Του είπαμε ότι ΟΚ, αν θέλει να παίζει έτσι, αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε ψεύτικα μωράκια. Σε αληθινά δεν φερόμαστε ποτέ έτσι. Το ρωτήσαμε, έχει δει το μπαμπά να φέρεται ποτέ έτσι? 'Οοοοχι!' μας είπε με σιγουριά! Τώρα τί κατάλαβε αυτός και τί εμείς, ένας Θεός ξέρει. Είμαστε έτοιμοι για όλα....

[BEBE]

Αχ κορίτσια ζούμε το ίδιο "δράμα".... Ο φίλιππος 23 μηνών η μπέμπα 3 μηνών.... ο μικρός ζηλέυει.

ενώ την αποζήτα και όταν γυρίζει σπίτι αναρωτιέται που ειναι η μπεμπα και του λέμε¨" κοιμάται.....", μέσα του ακόμη δεν την έχει αποδεχθεί οριστικά. Το βράδυ στον ύπνο του λέει "μπεμπα, μπεμπα", την έχει πλησιάσει επικινδυνα και της έχει δώσει και 2 χτυπηματακια ( ντα ντα) στο κεφάλι. Μάλλον παλεύει μέσα του.

 

Αλλαγές δεν έχουμε κάνει αλλά αυτό που ήταν δύσκολο στην αρχή ήταν ότι θηλαζα τη μικρή αποκλειστικά ( ατελέιώτες ώρες με το μωρό ) και σίγουρα αυτό τον προβλημάτισε. Και επειδη ακόμη τη θηλάζω, μάλλον τον ενοχλεί ακόμη.

 

Σκέφτομαι να σταματήσω το θηλασμό για να μπορώ να κάνω κάποια δραστηριότητα μαζί του πιο άνετα.... δε ξέρω.

Φανταζομαι η πιο σωστή λυση ειναι να τον απασχολούμαι με άλλα πράγματα προκειμένου να καταλάβει ότι τον λατρεύουμε πάνω από τη ζωή μας όπως και τη μπέμπα φυσικά.

[Μαρια Στυλιανακη]

αν το ψεύτικο μωράκι το χτύπαγε επειδή έχει θυμώσει με τον ερχομό του νέου μέλους στην οικογένεια,

τότε είναι πολύ σημαντικό

1)να αποδεχτείτε οτι εκφράζει το θυμό του = εκτονώνεται

2) αλλά -δεν θυμαμαι την ηλικία του παιδιού σου! - να του δείξετε πως μπορεί να το κάνει αυτό λεκτικά και με έκφραση.

 

όπως έχω περιγράψει σε άλλο τόπικ αυτές τις μέρες δηλαδή με το να βαλει τα χέρια στη μεση και να σουφρώσει και να πει θύμωσα!

 

κάνοντας εξάσκηση με συζήτηση με το ψεύτικο μωρό είναι μια πολύ καλή πρόβα!

δεν βοηθάει να "συζητήσετε" πολλά πράγματα πχ το τι δεν κάνουμε.

 

ένα παιδί που θα ξεσπάσει σε ψεύτικο μωρό, δεν σημαίνει ότι θα το κάνει και με το αληθινό,

και είναι και καλό σαν σκεπτικό γιατί σημαίνει οτι εξωτερικεύει το θυμό του.

 

είναι πολύ πιο εύκολο για έναν γονέα να βοηθήσει ένα παιδί το οποίο εξωτερικεύει το θυμό του και να το καθοδηγήσει,

παρά ένα παιδί που δεν τον εξωτερικεύει, και τον κρατάει μέσα του,

ή εκφράζεται σε κρυφά δαγκώματα αργότερα χωρίς να συνοδεύεται απο θυμό με την κανονική έννοια.

[BEBE]

Καλημέρα Μαρία , τι κάνουμε στην περίπτωση που το παιδί ειναι μόνο 23 μηνων ?

[Maya]

O γιός μου είναι 25 μηνών και δεν μπορεί να μιλήσει ακόμα. Νομίζω ότι 'τα πήρε' επειδή όποιος τον βλέπει, του μιλάει για 'το μωρό', 'τον αδερφό του' που 'πρέπει να τον αγαπάει' που 'θα παίζει μαζί του' κλπ. κλπ. Και επειδή θεωρούν ότι δεν καταλαβαίνει λένε και κάτι παραπάνω. Όταν του πήραμε το μωρό ήταν τόσο τρυφερός που έκλαψα. Το τάϊσε, του λούσαμε τα μαλλάκια, το έβαλε να κοιμηθεί στο κρεβάτι του (βλέπει και από το μπαμπά του που είναι πολύ συμμετοχικός). Μετά από λίγο, άρχισε να του βγαίνει θυμός. Θα κάνω αυτό που λες, μου άρεσε η ιδέα, έτσι κι αλλιώς έχουμε αρχίσει ήδη να πειραματιζόμαστε με γκριμάτσες.

[nanaka]

Μια απο τα ιδια και εμεις!

Εκεί που πιστεψαμε οτι ο γιος μας δεν δειχνει ζηλεια για την αδερφή του (2,5 χρονων και 10 μηνων αντιστοιχα), ξαφνικα αλλαξε χαρακτηρα και εγινε κτητικος και ζηλιαρης. Απο νωρις τον αφηναμε να συμμετεχει στην φροντιδα του μωρου, περνουσαμε μαζι του περισσοτερη ωρα (οσο ηταν βρεφος η μικρη) και καναμε μαζι του περισσοτερα πραγματα που τον ευχαριστουν, ωστε να μην νιωσει παραμελλημενος, αλλα παρόλα αυτα μολις η μικρη ξεπεταχτηκε και αρχισε να διεκδικει τα αυτονοητα, εγινε αλλο παιδι απεναντι της (*λογικο θα μου πειτε). Αυτο που με στεναχωρει, ειναι οτι την χτυπαει και της πεταει πραγματα και γενικα ολο εχει να κανει μαζι της (αυτο το κανει μονο μεσα στο σπιτι, αν ειναι καπου αλλου ουτε σημασια της δινει), πραγμα που δεν το κανει σε καμια αλλη περιπτωση με αλλα παιδακια (ουτε σε κανεναν αλλον), ισα ισα ειναι πολυ συνεργασιμος και κοινωνικος πχ. σε παιδικες χαρες, παιδοτοπους, και συνηθως οι αλλοι τον χαρακτηριζουν σαν καλο παιδι. Δεν μπορω να πω οτι αλλαξε κατι αλλο στον χαρακτηρα του (περα απο το εγινε περισσοτερο πεισματαρης- ανεκαθεν ηταν βεβαια) ή στις συνηθειες του παρα μονο αυτο με την συμπεριφορα του ως προς την αδερφούλα του. Απο την αλλη ειναι πολυ καλος μαζι της: πχ. θελει να της δινει νερο, να την ταισει απο το φαι του, την ζηταει οταν την αφηνουμε πχ. στην γιαγια για να παμε καπου μονο μαζι του. Γενικα δειχνει να βαριεται μεσα στο σπιτι (κυριως τα πρωινα που ειμαστε μονοι οι τρεις μας), παρολο που ασχολουμαστε μαζι του (πχ. ζωγραφιζουμε, παιζουμε ολη η οικογενεια με τα παιχνιδια τους στο πατωμα, χορευουμε, και γενικα για να μην δυσανασχετουν οταν καθομαστε σπιτι, αφιερωνουμε τον ελευθερο χρονο μας σε πραγματα που θα ευχαριστησουν τα παιδια).

Ετσι αποφασισαμε να τον γραψουμε στον παιδικο και ενας λογος ηταν και αυτος της ζηλιας, και πιστευω οτι καναμε καλα (ηδη πρωτη εβδομαδα και προσαρμοστηκε πολυ καλα και με ενθουσιασμο!). Θα μπορω πλεον τα πρωινα να ασχολουμαι πια, λιγο περισσοτερο με την μικρη, γιατι αρχισα να νιωθω τυψεις οτι την παραμελω για να μην σταναχωρησω τον ζηλιαρακο μου! Απο την αλλη, ισως η κοινωνικοποιηση που γινεται στους παιδικους σταθμους μπορει να βοηθησει την κατασταση. Ελπιζω να μην διαψευστω.

Παντως πολυ δυσκολο θεμα η ζηλια μεταξυ αδερφων και η σταση που πρεπει να κρατησουν οι γονεις, δυσκολο να εισαι δικαιος, να κρατησεις ισσοροπιες , να εισαι συνεχως ηρεμος ωστε να χαλαρωνεις τις εντασεις. Προσωπικα οτι και αν κανω, παντα μεσα μου φωλιαζει αυτη η αμφιβολια μηπως κατι δεν εκανα σωστα, μηπως αδικησα καποιο απο τα παιδια μου, μηπως, μηπως, μηπως... ατελειωτα αυτα τα μηπως!

Συγγνωμη αν σας κουρασα με τα πολλα που εγραψα.

[Μαρια Στυλιανακη]

νομίζω το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μην έχετε τεράστιες προσδοκίες,

και να μοιράζετε κάπως τον χρόνο.

 

αυτό που έγραψε η Maya για το ότι όλοι μιλάνε για το μωρό θέλει πολύ προσοχή, είναι πολύ εκνευριστικό για το παιδί.

 

δασκαλέψτε όλους όσους θα έρθουν σπίτι, να μην δώσουν ιδιαίτερο βάρος στο μωρό.

 

ας κάνουν σαν να μην είναι το πιο σημαντικό γεγονός στο σπίτι ακόμα και αν είναι.

πρώτα πάντα να χαιρετάνε το μεγάλο αδερφάκι μετά τον ερχομό του νέου μέλους και μετά το μωρό!

 

επίσης - χαλαρώστε. ότι και να κάνετε, τα συναισθήματα αυτά θα υπάρχουν.

περνάνε φάσεις, το καλύτερο είναι να δώσετε χώρο σε αυτά να εκφραστούν.

 

ο θυμός είναι μια υγιής αντίδραση - καθοδηγήστε αλλά μην κάνετε και υπερβολές δηλαδή τεράστιες συζητήσεις για το θέμα. Καθησυχάστε ακόμα και αν δεν έχει αποτέλεσμα. Δεν είναι δηλαδή ο στόχος σας να εξαλειφθούν τα αρνητικά συναισθήματα, γιατί αυτό δεν γίνεται και δεν θα ήταν φυσιολογικό.

 

Εκεί που βλέπετε ότι πχ θα πάει να ενοχλήσει το μωρό μην πείτε μή, αλλά χαιδέψτε το, πάρτε το μια αγκαλίτσα. Είναι σημαντική η βοήθεια του μπαμπά σε όλο αυτό. Συνήθως και οι μπαμπάδες νιώθουν πολύ καλά και δένονται και σε αυτή την φάση κιόλας περισσότερο με το μεγαλύτερο παιδί.

 

το να χαλαρώσετε εχει πολύ μεγάλη σημασία, γιατί ο αγχωμένος γονιός, θα μεταδώσει με περίεργο τρόπο την προσοχή του στο παιδί, όσο και θετικά να θέλει να το καθοδηγήσει, το άγχος θα περάσει.

 

Maya αυτό με το μωράκι κάντε το πολύ διακριτικά, μην το κάνετε μεγάλο θέμα. Ακόμα και αν επιμένει να χτυπάει το ψεύτικο κουκλάκι θα έλεγα να το αφήσεις να συμβεί αρχικά. Τώρα που το σκέφτομαι αφού είναι ακόμα μικρούλης, καλύτερα θα ήταν ίσως να κανετε το παιχνίδι με το σούφρωμα σε άλλο παιχνίδι, κάποιο ζωάκι πχ. και να αφήσετε μακρόχρονα να κανει οτι θελει με το ψεύτικο μωρό.

 

Είναι μια τεχνική εξάλλου που δεν αφορά μόνο το μωρό αλλά το θυμό γενικότερα.

 

Bebe περίπου αυτά που λέω κάνετε, απλώς όχι σε μεγάλο βαθμό. Διακριτικά.

 

δεν ξέρω αν εχεις διαβάσει ένα άρθρο που υπάρχει

 

http://parents.org.gr/psych/a218

είναι αρκετά χρήσιμο.

 

Γενικά όλα αυτά που γράφω τα γράφω για να ξέρετε πως θα είναι τα πράγματα, αλλά όχι για να σας φοβίσω -

τα συναισθήματα αυτά όλα ξεπερνιούνται με τον καιρό.

Στην πραγματικότητα αυτός ο καιρός μπορεί να είναι και 2 χρόνια!

Βοηθάει να ξέρετε τι μπορείτε να κάνετε ή τι μπορεί να αντιμετωπίσετε

αυτό ομως δεν σημαίνει ότι χρειάζεται πανικός για αυτό το πράγμα.

Όπως είδατε και απο μαρτυρίες, είναι μια συνεχόμενη κατάσταση, παρά μεμονωμένες συμπεριφορές.

[Maya]

Ευχαριστώ πολύ για τις οδηγίες, είναι ωραίο να ξέρεις ότι το πρόβλημά σου το μοιράζεσαι με άλλους. Θέλω αυτός ο πρώτος καιρός να περάσει με τις λιγότερες δυνατές παρενέργειες και τα δύο μου παιδιά. Ο μεγάλος να προσαρμοστεί ομαλά και ο μικρός να πάρει την σημασία που χρειάζεται. Δεν ξέρω αλλά το έχω δει ως πραγματική πρόκληση για εμάς. Όλες οι ιδέες είναι ευπρόσδεκτες.....

[BEBE]

Μαρία σ' ευχαριστώ πολύ για τη βοήθεια... προσπαθούμε να διατηρουμε τις ισορροπίες αλλά ειναι δύσκολο τελικά,

Οταν ημασταν διακοπες και ο Φιλιππος εκανε την μπέμπα ντα ντα στο κεφάλι της ο πατερας του τον μάλωσε. Του έδωσε ενα ελαφρύ χαστούκι. Από τοτε ο Φιλιππος παιζει μεν με τον μπαμπα του αλλα τον αποφεύγει κιόλας. Οταν πάει στο δωμάτιο του ο μπαμπας, με ζητάει επίμονα κάτι που δεν εκανε παλια. Λες να άρχισε να τον φοβάται μέσα του ??? Ο φόβος ειναι κάτι που μισώ, τον ένιωσα πολλές φορές για τη μητερα μου και δε θα ήθελα να τον νιώσουν και τα παιδιά μου.

Πρέπει να σας πω ότι ειχα να σχοληθώ ουσιαστικά με το Φιλιππο ( να πάιξω ή να βγω εξω μαζί του ) αρκετό καιρό μια και ειχα προβλήματα στην εγκυμοσύνη και μετα με τον θηλασμό της μικρής εμενα ώρες μαζί της μέχρι να μάθει να θηλάζει. Ειχε απομακρυνθεί από εμένα και δε με ζητούσε διότι μάλλον μεσα του ηξερε ότι η μαμα δε μπορεί ( άλλωστε του το ειχα πει πολλες φορές " Φιλιππε η μαμα δε μπορεί").

 

Το άρθρο που μου πρότεινες το ειχα συμβουλευτει και πολλα πράγματα απο αυτα τα ειχα ακολουθησει αλλα΄τελικά η θεωρία διαφέρει πολύ από την πραξη.

[Μαρια Στυλιανακη]

σίγουρα θα τον έχει επηρεάσει, χωρίς αμφιβολία.

 

ελπίζω να συζητήσεις μαζί του όσον αφορά πως θα χειρίζεται σε τέτοιες καταστάσεις στο μέλλον τον θυμό του...

 

υπάρχουν πολύ ωραία άρθρα που μπορείς να τα τυπώσεις για να υπάρχουν στο σπίτι,

όσον αφορά τις αταξίες παιδιών αυτής της ηλικίας..

 

http://parents.org.gr/psych/a183

 

πάρε αυτό για αρχή,... μην το αμελήσεις, είναι κρίμα...

 

όσον αφορά το άρθρο,

έχει κάποιο όριο όσον αφορά αυτά που μπορεί να καταφέρει σαν κείμενο.

 

επίσης υπάρχει η ψευδαίσθηση αρκετές φορές ότι με το να κάνουμε κάποια πράγματα, θα εξαλειφθεί κάτι εντελώς κ κατευθείαν.

Φυσικά δεν είναι έτσι. Η προσπάθεια είναι διαρκής και τα αποτελέσματά της φαίνονται πολύ πιο μετά, όχι τώρα κατευθείαν.

Μου φαίνεται οτι πρέπει να το προσθέσουμε αυτό σε όλα τα κείμενα.

 

Είναι σημαντικό ο άντρας σου να γνωρίζει αυτά τα πράγματα,

γιατί αυτό που θυμώνει τους ενήλικες είναι οι παράλογες πεποιθήσεις

(έτσι το λένε στην ψυχολογία) που οδηγούν στο συμπέρασμα οτι

" θα έπρεπε να έχει αλλάξει ήδη με όλα αυτά που κάνουμε"..

Δεν είναι σωστό να απαιτεί απο το παιδί του να τα έχει καταλάβει ήδη όλα, και να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του σαν ενήλικας.

Το οξύμωρο είναι ότι το παράδειγμα που του δείχνει εντωμεταξύ ο πατέρας του, είναι ακριβώς ότι όταν θυμώνουμε χαστουκίζουμε!

 

Ενισχύει με αυτό το τρόπο την έκφραση της βίας σαν μέσο διαπαιδαγώγησης και επικοινωνίας.

 

απο την στιγμή που έχεις αισθανθεί και εσύ πόσο άσχημο είναι αυτό είμαι σίγουρη ότι θα επιδιώξεις να του μεταφέρεις όλα αυτά τα τόσο σημαντικά πράγματα. Καλή επιτυχία σε αυτή σου την προσπάθεια!.

[nanaka]

Μαρια Στυλιαναλη εγραψε

 

νομίζω το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να μην έχετε τεράστιες προσδοκίες

 

Αχ σοφο αυτο που μας εγραψες αλλα μαλλον το ξεχναμε τελικα! Ευχαριστούμε Μαρια για τις συμβουλες σου, μας βοηθας να αντιμετωπισουμε τα αγχη μας και μας δειχνεις στο σωστο δρομο με αυτα που γραφεις.

[Elinaki]

Δόξα τω Θεώ, οι καλοί κύριοι του ΟΤΕ έφτιαξαν τη βλαβη και έχουμε πάλι Ιντερνετ

Από τις 12/8 που έγραψα το ποστ, σε κατάσταση αλλοφροσύνης, τα πράγματα πηγαίνουν πολύ καλύτερα.

Ο Μιχάλης είναι αρκετα πιο ήρεμος τις περισσότερες ώρες της ημέρας και ο μπαμπάς ασχολείται πιο πολύ με τον Ηλία απ' ότι πριν, χωρίς ο Μ να αντιδρά υπερβολικά, δηλ. κλάμα,φωνές, ασ' τον κάτω μπαμπά, μόνο εμένα αγκαλιά κλπ. Εντάξει, δεν τρελλαίνεται κιόλας που τους βλέπει μαζί αλλά όχι το κακό που έκανε.

Βοήθησε αρκετά πιστεύω, ότι τα παιδιά περνούν περισσότερο χρόνο μαζί. Δηλ. όταν ξυπνάει και ο Μ τους βάζω και παίζουν μαζί στη κούνια του μικρού. Αλλες φορές είναι 10 λεπτά, άλλες μισάωρο, όσο θελήσει ο Μ γιατί ο άλλος δεν έχει πρόβλημα να είναι μαζί όλη τη ώρα και να τον χαϊδεύει. Μετά από τη φρουτόκρεμα, βάζω το πάρκο στο δωμ του Μ και ο ένας παίζει κατω και ο άλλος μέσα. Ούτε φωνές, ούτε φασαρίες. Περνάει έτσι η ώρα και έρχονται και τα παιδιά πιο κοντά.

Αυτό που μας έχει μείνει βέβαια είναι η φράση "δεν αγαπώ τον Ηλία...εκείνος όμως μ'αγαπάει" και στην έρώτηση γιατί δεν τον αγαπάς η απάντηση είναι "γιατί με έδειρε το βράδυ που κοιμόμουν" ή "γιατί είναι κακό παιδί, μου παίρνει τα παιχνίδια μου" (η αλήθεια είναι ότι καμιά φορά δίνω στο μικρό παιχνίδια του Μ αλλά μόλις τα ζητάει πίσω του ταδίνω, τί να κάνω

Είμαστε και οι δύο πιο ήρεμοι και τα παιδιιά σαφώς πιο χαρούμενα και μακάρι να έρθουν πιο κοντά όσο μεγαλώνουν.