Αγχος αποχωρισμού

[Elpidaz]

Καλημέρα κορίτσια. Έχω ένα κοριτσάκι 14 μηνών (κάποια στιγμή πρέπει επιτέλους να αλλάξω το τίκερ μου χιχιχιχι) και δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω το θέμα του "κάποιος φεύγει πλαντάζω στο κλάμα). Βγαίνει ο πατέρας της κλαίει, βγαίνω εγώ κλαίει, φεύγει η γιαγιά της κλαίει.... εγώ προσωπικά πίστευα οτι το καλύτερο είναι να την χαιρετάω να της λέω οτι θα ρθω σε λίγο .. να της μιλάω βρε παιδί μου τέλος πάντων αλλά τελικά έχω καταλήξει κι εγώ στο να φεύγω στα κλεφτά γιατι αν μη τί άλλο δεν μπορώ να κατεβαίνω τα σκαλιά και να ακούω το παιδί μου να πλαντάζει στο κλάμα. φεύγω με βαριά καρδιά. οποιαδήποτε συμβουλή θα μου ήταν πολύ χρήσιμη.

[Νατασούλα]

Ελπίδα καλημέρα.

Το κοριτσάκι μου είναι 17 μηνών και εδώ και αρκετό καιρό έχει ακριβώς τις ίδιες αντιδράσεις με το δικό σου. Νομίζω πώς στην παρούσα φάση είναι φυσιολογικό!!!!!!!!! Έτσι τουλάχιστον μου έδωσε να καταλάβω ο παιδίατρος.

Η δικιά μου δεν θέλει με τίποτα να της δίνει κάποιος άλλος το γάλα πέρα από μένα, κλαίει, χτυπιέται, τσιρίζει και βγάζει μια πολύ αλλόκοτη συμπεριφορά παρόλο που είναι γενικά ένα ήρεμο παιδάκι. Επίσης δεν τολμάω να πάω ούτε ως την τουαλέτα, συνέχεια με φωνάζει. Ωστόσω όταν είναι να φύγω, την αγκαλιάζω, την φιλάω, καθόμαστε λίγη ώρα έτσι και της λέω που θα πάω και ότι θα γυρίσω. Αυτά τα κάνεις και εσύ, αν κατάλαβα σωστά. Αντιδράει, μη νομίζεις αλλά την κρατάει η μητέρα μου (έχουν πολύ καλές σχέσεις ) και δεν γκρινιάζει πολύ!!!!!!!

Το μόνο που μπορώ να σου πώ, είναι υπομονή. Δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα κατά τη γνώμη μου.

[Elpidaz]

ναι, υπομονή έχεις δίκιο. ψάχνοντας το θέμα είδα οτι υπάρχουν και χειρότερες αντιδράσεις. τουλάχιστον τώρα είμαι υποψιασμένη και δεν θα στενοχωριέμαι.

 

ευχαριστώ κοπέλα μου. να σου ζήσει το παιδάκι σου!

[ευγενω]

Αγαπητή μας κ.Στυλιανακη. Κι η δικιά μου πηγαίνει ηδη 3μηνες παιδικό σταθμό,ειναι 2,5 χρονων και δε θέλει να πάει σχολείο.Δε δούλευα κι εγώ εναμιση χρόνο και έχει συνηθίσει στο σπίτι.Φεύγουμε με κλάματα, πάμε στο σχολείο με κλάματα, κανει και εμετό από την αντίδρασή της και μετά όταν φεύγω όλα καλά! Παίζει, τρώει, χορός, τραγουδι, απόλα!Πότε θα συνηθίσει; Ποτέ;Της έχω εξηγησει οτι ο μπαμπας και η μαμα θα πάνε στη δουλειά και δε μπορεί να κάθεται μόνη της, και λεει θέλω ναρθω κι εγω στη δουλειά! Τι άλλο να κάνουμε;

Ευχαριστώ..

[ANDEDANTINOS]

Αγαπητη κα Στυλιανακη

 

εχω διδυμακια περιπου 4 χρονων ( σε 3 μηνες ) εδω και λιγο καιρο αντιμετωπιζω προβλημα μεγαλυτερο θα ελεγα με την κορη μου οσο αναφορα με την συμπεριφορα της και την φοβια της για να μην φυγω ή με συχνες ερωστησεις ποιος θα με παρει μαμα ή που θα παμε μετα,,,,,

Απο το καλοκαιρι ο συζυγος μου εχει ανοιξει ενα μαγαζι καφε και με χρειαζεται εκει αρκετες ωρες (Σημειωτεν δε οτι εργαζομαι ) αυτο εχει σαν αποτελεσμα τα παιδια να τα βλεπω πολυ λιγοτερς ωρες απο οτι τα εβλεπα , και να κοιμουνται καθε βραδυ στον παπου-γιαγια .

Εχω διαπιστωσει οτι η κορη μου ιδιαιτερα το τελευταιο χρονικο διαστημα 1) εχει γινει κλειστη ( δηλαδη οταν παμε καπου στην αρχη ειναι κολλημενη πανω μου και δεν παιζει με τα παιδακια πρεπει να περασει αρκετη ωρα για να ενταχθει στον χωρο )δεν ηταν ετσι

2) οταν με βλεπει κολλαει επανω μου και δεν αφηνει καθολου τον αδελφο της να με πλησιασει και οταν δε με πλησιαζει μαλλιοτραβιουνται

3) εχει αρκετα συχνες κρισεις πανικου θα της ονομαζα εγω δηλαδη ενω μπορει να ειναι μια χαρα αρχιζει να χτυπιεται και να πεφτει κατω

4)οταν κοιμομαστε (επειδη μου λειπουν και μενα τα παιδια αρκετες φορες κοιμομαστε στο ιδιο κρεββατι -ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ ΤΟ ΞΕΡΩ ) μεσα στο υπνο της ξυπναει και μου λεει μαμα μην φυγεις ή την επομενη ημερα μου κανει παρατηρηση οτι εγω οταν σηκωθηκα εσυ ειχες φυγει και δεν ησουν στο κρεββατι

5)αρκετα συχνα λεει σε τριτους ΄΄ η μαμα μου δουλευει παρα πολυ ΄΄΄

6) πολλες φορες μου λει η μαμα μου οτι κλαιει και με ζηταει με αναφιλητα

 

..................και εγω τωρα τι κανω πως αντιμετωπιζω την ολη αυτη κατασταση που την βλεπω και δεν μου αρεσει και δεν εχω την υπομονη κια το κουραγια να την αντιμετωπισω

1)σε ποσα κομματια να κοπω .................και ποιον να κανω καλα

2) ποια σταση να κρατησω στην μικρη χαδια και φιλια ή αυστηροτητα

 

χθες το πρωι ξυπνησα με αγχος στεναχωρια και γεματη ερωτηματικα .................γιατι τα παιδακια μου εχουν αλλαξει (και δεν φταινε αυτα , και ειναι τοσο μα τοσο καλα παιδακια και δεν το λεω επειδη ειναι δικα μου παιδακια )

 

θελω την βοηθεια σας

[chrysaki]

Αγαπητή ANDEDANTINOS, δεν είμαι η Μαρία, είμαι μια απλή μαμά που λέει τη γνώμη της, αλλά μου δημιούργηθηκαν κάποια ερωτήματα σχετικά με το post σου. Ελπίζω να μου επιτρέπεις.

Για πόσο καιρό θα συνεχίσει αυτό το δύσκολο πρόγραμμα που έχεις; Είναι προσωρινό για λίγους μήνες μέχρι να στρώσει το νέο μαγαζί σας ή θα είναι για τα επόμενα χρόνια, άρα του χρόνου παραχρόνου κλπ έχεις αποφασίσει ότι δε θα συμμετέχεις στο διάβασμα, δραστηριότητες κλπ των παιδιών και γενικότερα στην καθημερινή τους ζωή; Σίγουρα οι εποχές δεν είναι εύκολες(οικονομικά) αλλά είναι τόσο προτιμότερο εσύ να κάνεις δύο δουλειές και να θυσιάσεις το χρόνο των παιδιών σου μαζί σου;

Και για να απαντήσω σε κάποια ερωτήματά σου.

Το παιδί δείχνει να φοβάται μη σε χάσει, εγώ σίγουρα δε θα το έλυνα με αυστηρότητα αλλά με πολλές αγκαλιές και όλη μου την παρουσία τον λίγο χρόνο που θα είχα μαζί τους. Η μόνη αυστηρότητα που θα είχα θα ήταν για να έχουν και τα δύο μου παιδιά την ίδια ποσότητα "μαμάς" και όχι κάποιο που μπορεί να είναι πιο διεκδικητικό και που φωνάζει αυτήν την ανάγκη του περισσότερο να έχει περισσότερο.

Επίσης γιατί λες ότι είναι λάθος να κοιμάσαι μαζί με τα παιδιά; Τι είναι λάθος στο να μυρίζουν και νοιώθουν τη μαμά τους δίπλα τους; Αφού τα ηρεμεί κι αυτά κι εσένα μια χαρά λύση το βρίσκω.

Αν συνεχιζόταν πολύ μεγάλο διάστημα αυτό, εγώ θα ρώταγα και παιδοψυχολόγο για προτάσεις.

[chrysaki]

λάθος διπλή υποβολή

[ANDEDANTINOS]

Αγαπητή ANDEDANTINOS, δεν είμαι η Μαρία, είμαι μια απλή μαμά που λέει τη γνώμη της, αλλά μου δημιούργηθηκαν κάποια ερωτήματα σχετικά με το post σου. Ελπίζω να μου επιτρέπεις.

Για πόσο καιρό θα συνεχίσει αυτό το δύσκολο πρόγραμμα που έχεις; Είναι προσωρινό για λίγους μήνες μέχρι να στρώσει το νέο μαγαζί σας ή θα είναι για τα επόμενα χρόνια, άρα του χρόνου παραχρόνου κλπ έχεις αποφασίσει ότι δε θα συμμετέχεις στο διάβασμα, δραστηριότητες κλπ των παιδιών και γενικότερα στην καθημερινή τους ζωή; Σίγουρα οι εποχές δεν είναι εύκολες(οικονομικά) αλλά είναι τόσο προτιμότερο εσύ να κάνεις δύο δουλειές και να θυσιάσεις το χρόνο των παιδιών σου μαζί σου;

Και για να απαντήσω σε κάποια ερωτήματά σου.

Το παιδί δείχνει να φοβάται μη σε χάσει, εγώ σίγουρα δε θα το έλυνα με αυστηρότητα αλλά με πολλές αγκαλιές και όλη μου την παρουσία τον λίγο χρόνο που θα είχα μαζί τους. Η μόνη αυστηρότητα που θα είχα θα ήταν για να έχουν και τα δύο μου παιδιά την ίδια ποσότητα "μαμάς" και όχι κάποιο που μπορεί να είναι πιο διεκδικητικό και που φωνάζει αυτήν την ανάγκη του περισσότερο να έχει περισσότερο.

Επίσης γιατί λες ότι είναι λάθος να κοιμάσαι μαζί με τα παιδιά; Τι είναι λάθος στο να μυρίζουν και νοιώθουν τη μαμά τους δίπλα τους; Αφού τα ηρεμεί κι αυτά κι εσένα μια χαρά λύση το βρίσκω.

Αν συνεχιζόταν πολύ μεγάλο διάστημα αυτό, εγώ θα ρώταγα και παιδοψυχολόγο για προτάσεις.

 

chrysaki σε ευχαριστω για την απαντηση σου

και σου απανταω στα ευνοειτα ερωτηματα σου

ευελπιστω να ειναι για λιγο ακομα μεχρι να στρωσει το μαγαζι αλλα αυτο δεν μπορω να στο

πω με βεβαιοτητα 100% ( για αυτο κιολας εχει αρχισει και το αγχος μου και οι ανασφαλειες μου βλεπεις οι καιροι ειναι πολυ δυσκολοι)

Δεν θελω να σκεφτω οτι σε 2 χρονια οταν θα πανε σχολειο θα ειμαι εκτος των διαβασματων τους.

Προσπαθω να ξεκλεψω λεπτα και δευτερολεπτα να ειμαι οσο μπορω ποιο κοντα τους

Ειπα οτι ειναι λαθος που κοιμηθηκαμε ολοι μαζι γιατι σε αυτη την ηλικια που ειναι εαν κατι το κανεις μια φορα στο ζητανε και την επομενη και αντε να τους βαλεις παλι σε ταξη

 

 

σε ευαχαριστω πολυ καλη χρονια

[xara1979]

γεια χαρα σας ,με λενε Χαρα και εχω ενα αγορακι 6 χρονων.Τις τελευταιες εβδομαδες δε φευγει απο κοντα μου ουτε για να παει στον πατερα του και στη γιαγια του που τοσο πολυ συμπαθει.το προβλημα ειναι οτι ποτε δεν ειχαμε τετοιο θεμα ουτε οταν πηγε πρωτη φορα στον παιδικο σταθμο.ειναι αρκετα μεγαλος για να εκφραζει αγχος αποχωρισμου?Δεν εχει αλλαξει κατι στη ζωη μας εκτος απο το οτι εχει σταματησει το σχολειο για καλοκαιρι και ειναι λιγο παραπανω με τη γιαγια του,μεμεγαλο κοπο βεβαια τον αφηνω λιγες ωρες εκει και με πολυ κλαμα τουλαχιστον στην αρχη.Ευχαριστω εκ των προτερων και περιμενω αντιστοιχες εμπειριες.

[boy'smam]

Καλησπερα!μεχρι ποτε ειναι φυσιολογικο να εχει ενα μωρο αγχος αποχωρισμου?

ο μικρος ειναι 21 μηνων,γενικα απο βρεφακι ειχε ενα ιδιαιτερο κολλημα μαζι μου αλλα σταδιακα μεχρι 9-10 μηνων αρχισε να καθεται πιο ευχαριστα με τις γιαγιαδες και με τον μπαμπα του.τον τελευταιο 2μηνο μας θελει παντα και τους 4 μαζι.Μονο το πρωι που φευγει ο αντρας μου για δουλεια δεν κλαιει αλλα οποιαδηποτε αλλη στιγμη φυγω η εγω η ο αντρας μου κλαιει παρα πολυ!Παλια αν ερχοταν η γιαγια τους να τα κρατησει σημασια δεν εδινε αν εφευγα τωρα κλαιει.Ουτε σπιτι της θελει να καθετε.Προχθες στο τεταρτο ανεβηκα και τον πηρα για εκλαιγε.Εμεινε μονο ο μεγαλος και καθισαμε οι 3μας στο σπιτι και πηγαινε στη πορτα και φωναζε τον αδερφο του.Μια αλλη μερα ημασταν με τη μαμα μου στο αυτοκινητο και την αφησα στο σπιτι της και εκλαιγε 1ο λεπτα και φωναζε "ζιαζια-ζιαζια".

Τουςπαιρνει ο μπαμπας τους να πανε βολτα και αν δεν ειμαι κι εγω δεν παει μαζι αλλα φωναζει μπαμπα μπαμπα!Ειναι φυσιολογικο?

Εγω δεν δουλευω,ειμαστε ολη μερα μαζι και γενικα δεν τον αφηνω συχνα γιατι δεν πηγαινω και πουθενα.

[minimini]

Καλησπερα!μεχρι ποτε ειναι φυσιολογικο να εχει ενα μωρο αγχος αποχωρισμου?

ο μικρος ειναι 21 μηνων' date='γενικα απο βρεφακι ειχε ενα ιδιαιτερο κολλημα μαζι μου αλλα σταδιακα μεχρι 9-10 μηνων αρχισε να καθεται πιο ευχαριστα με τις γιαγιαδες και με τον μπαμπα του.τον τελευταιο 2μηνο μας θελει παντα και τους 4 μαζι.Μονο το πρωι που φευγει ο αντρας μου για δουλεια δεν κλαιει αλλα οποιαδηποτε αλλη στιγμη φυγω η εγω η ο αντρας μου κλαιει παρα πολυ!Παλια αν ερχοταν η γιαγια τους να τα κρατησει σημασια δεν εδινε αν εφευγα τωρα κλαιει.Ουτε σπιτι της θελει να καθετε.Προχθες στο τεταρτο ανεβηκα και τον πηρα για εκλαιγε.Εμεινε μονο ο μεγαλος και καθισαμε οι 3μας στο σπιτι και πηγαινε στη πορτα και φωναζε τον αδερφο του.Μια αλλη μερα ημασταν με τη μαμα μου στο αυτοκινητο και την αφησα στο σπιτι της και εκλαιγε 1ο λεπτα και φωναζε "ζιαζια-ζιαζια".

Τουςπαιρνει ο μπαμπας τους να πανε βολτα και αν δεν ειμαι κι εγω δεν παει μαζι αλλα φωναζει μπαμπα μπαμπα!Ειναι φυσιολογικο?

Εγω δεν δουλευω,ειμαστε ολη μερα μαζι και γενικα δεν τον αφηνω συχνα γιατι δεν πηγαινω και πουθενα.[/quote']

 

 

καλησπέρα! θεωρώ πώς ενός σημείου είναι φυσιολογικό αφού όπως λές είσαι συνέχεια μαζί του και δέν πάς πουθενά. Εγώ μέχρι να πάει ενός ήμουν σπίτι και μετά γύρισα στη δουλειά. Φυσικά τον πρώτο καιρό που φεύγαμε και εγώ και ο μπαμπάς της το πρωί ήταν πολύ δύσκολο γιατί έκλαιγε πολύ και στεναχωριόμασταν πάρα πολύ γιατί και για μάς που την αφήναμε μόνη με τη γιαγιά ήταν πρωτόγνωρο. Ακόμα και τώρα που είναι τριών όταν θα πρέπει να πάμε κάπου μαζί το απόγευμα και δέν μπορούμε να την πάρουμε θα κλαίει.. Το πρωι όμως που πάμε δουλειά το έχει δεχτεί και το κατανοεί και φυσικά άν πάει βόλτα μόνο με μένα ή με το μπαμπά της δέν έχει πρόβλημα, πρέπει να μπορεί να βγαίνει με έναν απο τους δύο χωρίς να ζητάει αναγκαστικά και τόν άλλο γιατί υπάρχουν και οι φορές που το πρόγραμμά μας θα είναι διαφορετικό.Θεωρώ πως πρέπει σιγά σιγά να αρχίσεις να φεύγεις απο το σπίτι έστω και για μισή ώρα στην αρχή να μπορεί να περνάει ώρα και με τον μπαμπά του ή με τη γιαγια και χωρίς εσένα... Καταλαβαίνω και ξέρω ότι θά ναι δύσκολο και για σένα αλλά νομίζω πως πρέπει και με τον καιρό θα καταλάβει πως δέν σε χάνει και είναι για το καλό του να μήν είναι τόσο εξαρτημένος απο σένα, στο μέτρο του δυνατού βέβαια γιατί μικρούλης είναι ακόμα και σίγουρα όλα τα μωράκια με τη μαμά τους είναι πιό δεμένα..

[ChristinaESL]

Μετά από τα χρόνια μου στα νηπιαγωγεία, νομίζω ότι δεν έχω δει μεγαλύτερο άγχος αποχωρισμού, από αυτό των παιδιών, τους πρώτους μήνες στο (προ)νήπιο. Όπως καταλαβαίνεις, μιλάμε για παιδιά 4 και 5 ετών, οπότε δε νομίζω ότι θα έπρεπε να αγχώνεσαι πολύ για ένα παιδάκι που πλησιάζει τα 2...

Το ξέρω ότι είναι "βάρβαρο" για μία μητέρα να βλέπει το παιδάκι της να "υποφέρει", αλλά είναι για το καλύτερο. Σιγά σιγά προσπαθήστε να αφήνετε τα παιδάκια στη γιαγιά για λίγο περισσότερες ώρες, αν βέβαια υπάρχει αυτή η δυνατότητα. Θα δείτε ότι η αλλαγή που θα παρατηρήσετε με τον καιρό θα είναι ιδιαίτερα ευχάριστη.

 

Αν το παιδάκι παρουσιάσει έντονη προσκόληση σε μεγαλύτερη ηλικία, ενώ δεν είχε παρουσιάσει στο παρελθόν κάποια αντίστοιχη συμπεριφορά, τότε προσπαθήστε να μιλήσετε μαζί του. Είναι πολύ πιθανό κάτι να έγινε και να φοβάται, να σκέφτηκε μία παράλογη ιδέα ή απλά να άλλαξαν οι ενασχολήσεις του με άλλα πράγματα.

[ChristinaESL]

Ο μικρός σου είναι 6 μηνών. Ακριβώς στην ηλικία που αρχίζει αυτό το φαινόμενο.

Το "άγχος του ξένου" είναι η επιφυλακτικότητα και η συστολή που εκδηλώνει, όταν έρθει αντιμέτωπο με ένα πρόσωπο που δε γνωρίζει. Αυτό το άγχος εμφανίζεται στο δεύτερο μισό του πρώτου έτους.

Γι αυτό, είναι υπεύθυνη η εγκεφαλική ανάπτυξη και οι αυξημένες γνωστικές ικανότητες του βρέφους. Καθώς η μνήμη αναπτύσσεται, το βρέφος είναι σε θέση να ξεχωρίζει τα άτομα που γνωρίζει από αυτά που δεν του είναι οικεία. Οι ίδιες γνωστικές ικανότητες που επιτρέπουν στο βρέφος να αντιδρά θετικά στα άτομα που γνωρίζει, του δίνουν τη δυνατότητα να αναγνωρίζει τα άγνωστα άτομα. Επιπλέον, μεταξύ 6 και 9 μηνών, το βρέφος αρχίζει την προσπάθειά του να κατανοήσει τον κόσμο γύρω του, μία προσπάθεια που προσδοκά και να προβλέπει γεγονότα. Όταν συμβεί ένα γεγονός που δεν το περιμένει, όπως η παρουσία ενός άγνωστου προσώπου, τότε το βρέφος αισθάνεται φόβο, πιθανότατα, χωρίς να γνωρίζει γιατί.

 

Αν και το "άγχος του ξένου" είναι φαινόμενο κοινό σε όλα τα βρέφη μετά τους 6 μήνες, οι διαφορές από βρέφος σε βρέφος είναι σημαντικές. Ορισμένα μωράκια, κυρίως αυτά που έχουν πολλές εμπειρίες με άγνωστα πρόσωπα, παρουσιάζουν μειωμένα επίπεδα άγχους συγκριτικά με αυτά που οι εμπειρίες τους είναι με ανοίκια πρόσωπα είναι περιορισμένες. Επίσης, οι αντιδράσεις τους είναι διαφορετικές, ανάλογα με το άτομο με το οποίο έρχονται σε επαφή. Για παράδειγμα, τα βρέφη τείνουν να δείχνουν λιγότερο άγχος όταν έρχονται σε επαφή με γυναίκες, παρά με άνδρες. Επιπλέον, αντιδρούν πολύ πιο θετικά σε άγνωστα παιδιά, παρά σε άγνωστους ενήλικες, πιθανώς διότι το μέγεθος του σώματος των παιδιών προκαλεί λιγότερο φόβο.

 

Το άγχος αποχωρισμού, από την άλλη, είναι ο δυσφορία που εκδηλώνει το βρέφος, όταν απομακρύνεται από το πρόσωπο που συνήθως το φροντίζει. Το άγχος αποχωρισμού, το οποίο είναι επίσης διαπολιτισμικά καθολικό, αρχίζει περίπου τον 7ο με 8ο μήνα, φτάνει στο αποκορύφωμά του περίπου στους 14 μήνες και μετά μειώνεται. Το άγχος αποχωρισμού αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στους ίδιους λόγους, όπως και στην περίπτωση του "άγχους του ξένου". Οι συνεχώς αναπτυσσόμενες γνωστικές δεξιότητες επιτρέπουν στο βρέφος να θέτει εύλογα ερωτήματα, στα οποία όμως το νεαρό της ηλικίας δεν τουν επιτρέπει να απαντήσει: "Γιατί φεύγει η μαμά μου;", "Πού πηγαίνει;", "Θα επιστρέψει ποτέ;"

 

Το "άγχος του ξένου" και το άγχος αποχωρισμού αντανακλούν τη σημαντική πρόοδο του παιδιού στις κοινωνικές του δεξιότητες. Αντικατοπτρίζουν τόσο τη γνωστική του πρόοδο όσο και την εμφάνιση των συναισθηματικών και κοινωνικών δεσμών ανάμεσα σε αυτό και το πρόσωπο που το φροντίζει.

[balshine]

κ εμεις περασαμε φυσικα το σταδιο του αγχους αποχωρισμου κ το περναμε ακομα...καθε φορα που φευγουμε κλαει κ στενοχωριεται, οπως μας λεει η γιαγια για τουλαχιστον μιση ωρα..επειδη δεν το αντεχω εντελει βρηκαμε μια λυση..φευγουν πρωτα η γιαγια με το μικρο απ το σπιτι..του λεει παμε βολτα?κ πηδαει απ τη χαρα του..τον πηγαινει εδω κοντα στο σπιτι σε μια παιδικη χαρα μας χαιρεται με ενα χαμογελο μας κανει κ γεια σου!κ επειτα φευγουμε εμεις!οταν γυρνανε μετα απο καμια ωρα κ...ρωταει που ειμαστε του λεει οτι θα ρθουμε σε λιγο..κ ολα καλα!εντελει το προβλημα λυθηκε!

[Alexia1985]

Καλησπέρα σε όλες τις μανούλες του φόρουμ!Εχω εναν ζωηρό μπόμπιρα 16 μηνων τρέλα προσκολλημένο πανω μου και δεν εμπιστεύεται άλλον άνθρωπο πέρα απο τον μπαμπά του!

Ξεκίνησε να εμφανίζεται απο 6-7 μηνων και σιγα σιγα όλο και μεγάλωνε το προβλημα.

Κάποια στιγμή πρην απο 2 μηνες επιχείρισα να τον αφήσω στην μητέρα μου για 2 ώρες την ημερα και απο την δεύτερη μερα ξεκίνησε να παθαίνει πανικό σε σημείο να μην μπορει να ηρεμήσει με τιποτα.γυρνουσα πίσω φυσικα και τον έβρισκα σε μια κατασταση σοκ!!ισως φαντάζεστε..

Ολη η διαδικασία κράτησε μια βδομάδα με προςπαθεια να βγουν λιγο έξω,λιγο στις κουνιές στις οποίες αρνιοταν να παίξει και έκλαιγε καθε 2-3 λεπτά αναζητώντας με...Τα παρατησαμε σε λίγες μερες...

Απο τότε δεν δέχεται να με χάσει ουτε δευτερόλεπτο απο τα ματιά του ακόμα κι αν ξερει οτι ειμαι στο δίπλα δωμάτιο η τουαλέτα! Ο μόνος που εμπιστεύεται ειναι ο μπαμπας αλλα και πάλι αν περάσουν ώρες με ψάχνει.

Να φανταστείτε ειμαι 10 μερες στην πεθερά μου την οποία συμπάθει παρα πολυ αλλα δυσκολεύεται να την εμπιστευτεί... Κουραστικά να ακούω την λέξη "Μαμα" με κλάματα 10 φορές την ημερα!

Τον Σεπτέμβριο θα ηθελα να ξεκινήσουμε παιδικό αλλα τρέμω στην διαδικασία προσαρμογής!!εχω κανει κάτι λαθος ; Πως θα ηταν η ιδανική προσαρμογή για το δικό μου παιδι;μήπως ειναι πολυ μικρος ακόμα για παιδικό; Βοηθήστε παρακαλώ!!

[balshine]

Καλησπέρα! Έχεις δοκιμάσει αντί να φεύγεις εσύ από το σπίτι καλύτερα να φεύγει ο μικρός σου?έστω μέχρι το περίπτερο για αρχή μαζί με τη γιαγιά για να του πάρει ένα παγωτάκι και να γυρίσουν αμέσως . Και θα του εξηγήσεις ότι η μανούλα είναι σπίτι και θα σε περιμένει να γυρίσεις. Κ συνεχόμενα μέχρι να καταλάβει ότι κάθε φορά όταν θα γυρνάει εσύ θα είσαι εκεί και θα χει συνδυάσει τη βόλτα με κάτι καλό ένα μπισκότο ένα χυμό κάτι..κ σταδιακά μετά μισή ωρίτσα παιδική χαρά ...όταν γυρνάει ρώτα τον με ενθουσιασμό που ήσουν βολτούλα?τι σου πήρε η γιαγιά?ή μαμά σπίτι έκανε δουλειές και σε περιμένε

[BabyCute]

Alexia ειναι παρα πολυ φυσιολογικό και δεν φταις καθόλου!!!!!!!

Αποδεικνύει την ένταση του δεσμου που εχει μαζι σου που ειναι το γλυκύτερο συναίσθημα στον κοςμο!

 

Το πέρασα σε πολυ έντονο βαθμό απο 9 μηνων και μετα που πήγε παιδικό στον 1 χρόνο! Καμμια απο τις φίλες μου δεν το πέρασε οσο το πέρασα εγω!!

Τα καλα νέα ειναι οτι δεν ειναι για παντα ετςι.. Αρχισε τον παιδικό και θα τον αλλάξει εντελως. Η αρχή θα ειναι δύσκολη αλλα ειναι μέρος της ανάπτυξης του, θα καταλάβει οτι οταν φεύγει η μαμα θα παίζει πολυ με αλλα παιδακια, και μετα θα έρχεται η μαμα να τον πάρει

Εγω πιστεύω οτι δεν μπορεις να κανεις τιποτα που θα τον αλλάξει μέχρι να παει παιδικό αλλα τοτε θα καλυτερεύσει! Μην αποθαρρύνθεις αν η αρχή ειναι δύσκολη!!

[Alexia1985]

Καλησπέρα! Έχεις δοκιμάσει αντί να φεύγεις εσύ από το σπίτι καλύτερα να φεύγει ο μικρός σου?έστω μέχρι το περίπτερο για αρχή μαζί με τη γιαγιά για να του πάρει ένα παγωτάκι και να γυρίσουν αμέσως . Και θα του εξηγήσεις ότι η μανούλα είναι σπίτι και θα σε περιμένει να γυρίσεις. Κ συνεχόμενα μέχρι να καταλάβει ότι κάθε φορά όταν θα γυρνάει εσύ θα είσαι εκεί και θα χει συνδυάσει τη βόλτα με κάτι καλό ένα μπισκότο ένα χυμό κάτι..κ σταδιακά μετά μισή ωρίτσα παιδική χαρά ...όταν γυρνάει ρώτα τον με ενθουσιασμό που ήσουν βολτούλα?τι σου πήρε η γιαγιά?ή μαμά σπίτι έκανε δουλειές και σε περιμένε

Το εχω δοκιμάσει! Την πρωτη μερα πέτυχε αλλα έλειπα οταν γύρισαν ακόμα και γκρίνιαζε λιγάκι....Χαρικαμε οτι παμε καλα και την επόμενη που ήξερε τι θα συμβεί έκλαιγε μεχρι τις κουνιές (15-20 λεπτά) και μετα δεν την άφηνε ουτε τις ζώνες να του λύσει,ουτε φαγητο δεν ήθελε( που ειναι η αδυναμία μας) και αργοτερα που κατέβηκε γκρίνιαζε με το παραμικρό. Δεν τρέχω με το καθε κλάμα του πίσω αλλα αυτός το παει στα άκρα! Δεν ξερω αν με καταλαβενετε αλλα δεν μπορω να τον αφήσω σε αυτη την κατασταση,απλα δεν μπορω...

Η αλήθεια ειναι οτι τωρα καταλαβα οτι έπρεπε να το πάω πιο σταδιακα και οχι να φύγω αμεςως..

Στον παιδικό ομως δεν δέχονται να ειμαι εκει μαζι του έστω τις πρώτες μερες και τρέμω στην ιδέα για το τι θα συμβεί!!

[nikol*]

Alexia, καθόλου δεν φταις!!! όλοι το περνάμε.Θυμάμαι πρέπει να ήταν 9-10 μηνών ο γιος μου ,ήταν μέσα στο πάρκο του και αν έχανε την οπτική επαφή μαζί μας , αμέσως έκλαιγε. Φυσικά , έκλαιγε όταν πήγαινα στην δουλειά,παρόλο που την μαμά μου την λατρεύει και περνάει πολύ καλά μαζί της.Δεν ήταν πάντα έτσι ούτε κάθε μέρα , αλλά περάσαμε κι εμείς μεγάλο διάστημα που δεν καθόταν με κανέναν άλλο παρά μαμά ή μπαμπα.Ο άντρας μου δεν μπορούσε να ξεμυτίσει αν δεν τον έπαιρνε μαζί του, ακόμη κ για να βγάλει τα σκουπίδια.Αυτό σταμάτησε πέρσι όταν έτυχε να έχουμε κ οι 2 μας συγγενείς στο νοσοκομείο ,ήταν και μεγαλύτερος κ του εξηγούσαμε ότι πάμε να δούμε την γιαγιά ή την θεία που είναι στον γιατρό.

Στον παιδικό , σίγουρα θα περάσει την περίοδο προσαρμογής.....δυστυχώς ,μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι θα γυρίσουμε να τα πάρουμε (αυτό φοβούνται),κλαίνε απαρηγόρητα. Αλλά .μετά θα αρχίσει να το απολαμβάνει. Θα ζοριστείτε λίγο , αλλά είναι φυσιολογικό,μην ανησυχείς.

 

** Ο γιος μου , προσαρμόστηκε πάνω στον μήνα....ένα πρωι ,μου είπε ''πήγαινε εσύ,εγώ θα παίξω με τα παιδιά''

[Alexia1985]

Alexia ειναι παρα πολυ φυσιολογικό και δεν φταις καθόλου!!!!!!!

Αποδεικνύει την ένταση του δεσμου που εχει μαζι σου που ειναι το γλυκύτερο συναίσθημα στον κοςμο!

 

Το πέρασα σε πολυ έντονο βαθμό απο 9 μηνων και μετα που πήγε παιδικό στον 1 χρόνο! Καμμια απο τις φίλες μου δεν το πέρασε οσο το πέρασα εγω!!

Τα καλα νέα ειναι οτι δεν ειναι για παντα ετςι.. Αρχισε τον παιδικό και θα τον αλλάξει εντελως. Η αρχή θα ειναι δύσκολη αλλα ειναι μέρος της ανάπτυξης του, θα καταλάβει οτι οταν φεύγει η μαμα θα παίζει πολυ με αλλα παιδακια, και μετα θα έρχεται η μαμα να τον πάρει

Εγω πιστεύω οτι δεν μπορεις να κανεις τιποτα που θα τον αλλάξει μέχρι να παει παιδικό αλλα τοτε θα καλυτερεύσει! Μην αποθαρρύνθεις αν η αρχή ειναι δύσκολη!!

Αχ σε ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λόγια ισως να το ακούω πρωτη φορά! Ολοι με κοροϊδεύουν,άλλοι λενε οτι τον εχω κανει μαμακια άλλοι το ρίχνουν στον θηλασμο οτι αυτο φταίει που ειναι ετσι... Σπάω το κεφάλι μου να σκεφτώ τι δεν κάνω καλα και δεν μπορω να το βρω αλήθεια!!! Τον θηλασμο δεν θελω να τον κόψω ακόμα γιατι βλεπω οτι το εχει ανάγκη ακόμα για να κοιμηθεί και δεν ειμαι ετοιμη κι εγω ακόμα...Υπερβολική δεν ειμαι ουτε υπερπροστατευτικη...Αγαπάω πολυ το παιδάκι μου και κάνω τα πάντα για να ειναι ευτυχισμένο αυτο ειναι όλο!!!

[nikol*]

Το εχω δοκιμάσει! Την πρωτη μερα πέτυχε αλλα έλειπα οταν γύρισαν ακόμα και γκρίνιαζε λιγάκι....Χαρικαμε οτι παμε καλα και την επόμενη που ήξερε τι θα συμβεί έκλαιγε μεχρι τις κουνιές (15-20 λεπτά) και μετα δεν την άφηνε ουτε τις ζώνες να του λύσει,ουτε φαγητο δεν ήθελε( που ειναι η αδυναμία μας) και αργοτερα που κατέβηκε γκρίνιαζε με το παραμικρό. Δεν τρέχω με το καθε κλάμα του πίσω αλλα αυτός το παει στα άκρα! Δεν ξερω αν με καταλαβενετε αλλα δεν μπορω να τον αφήσω σε αυτη την κατασταση,απλα δεν μπορω...

Η αλήθεια ειναι οτι τωρα καταλαβα οτι έπρεπε να το πάω πιο σταδιακα και οχι να φύγω αμεςως..

Στον παιδικό ομως δεν δέχονται να ειμαι εκει μαζι του έστω τις πρώτες μερες και τρέμω στην ιδέα για το τι θα συμβεί!!

 

Καταλαβαίνω ότι δεν μπορείς να τον αφήνεις να κλαίει έτσι. Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω τελικά κατά πόσο παίζει ρόλο το σταδιακά....τελικά πιστεύω ότι είναι οι φάσεις που περνάνε.Εγω πήγα για δουλειά όταν ήταν 3 μηνών ,αλλα οι αντιδράσεις άρχισαν αργότερα βέβαια.Περάσαμε κι από την φάση που ήθελε ΜΟΝΟ τον μπαμπα του , αφού αυτός τον κράταγε. Στον παιδικό δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.Μικρά-μεγάλα κλαίνεΟ δικός μου ήταν 29 μηνών , μιλούσε , του είχαμε εξηγήσει....παρόλα αυτά......Θέλουν τον χρόνο τους κ δεν έχουν άδικο....ξαφνικά,μένουν μόνα τους , σε έναν άγνωστο χώρο....το καλό είναι ότι γρήγορα κάνουν τον χώρο δικό τους και περνάνε καλά

[Alexia1985]

Alexia, καθόλου δεν φταις!!! όλοι το περνάμε.Θυμάμαι πρέπει να ήταν 9-10 μηνών ο γιος μου ,ήταν μέσα στο πάρκο του και αν έχανε την οπτική επαφή μαζί μας , αμέσως έκλαιγε. Φυσικά , έκλαιγε όταν πήγαινα στην δουλειά,παρόλο που την μαμά μου την λατρεύει και περνάει πολύ καλά μαζί της.Δεν ήταν πάντα έτσι ούτε κάθε μέρα , αλλά περάσαμε κι εμείς μεγάλο διάστημα που δεν καθόταν με κανέναν άλλο παρά μαμά ή μπαμπα.Ο άντρας μου δεν μπορούσε να ξεμυτίσει αν δεν τον έπαιρνε μαζί του, ακόμη κ για να βγάλει τα σκουπίδια.Αυτό σταμάτησε πέρσι όταν έτυχε να έχουμε κ οι 2 μας συγγενείς στο νοσοκομείο ,ήταν και μεγαλύτερος κ του εξηγούσαμε ότι πάμε να δούμε την γιαγιά ή την θεία που είναι στον γιατρό.

Στον παιδικό , σίγουρα θα περάσει την περίοδο προσαρμογής.....δυστυχώς ,μέχρι να συνειδητοποιήσουν ότι θα γυρίσουμε να τα πάρουμε (αυτό φοβούνται),κλαίνε απαρηγόρητα. Αλλά .μετά θα αρχίσει να το απολαμβάνει. Θα ζοριστείτε λίγο , αλλά είναι φυσιολογικό,μην ανησυχείς.

 

** Ο γιος μου , προσαρμόστηκε πάνω στον μήνα....ένα πρωι ,μου είπε ''πήγαινε εσύ,εγώ θα παίξω με τα παιδιά''

Ευχαριστω πολυ για την απάντηση! Δεν θα με πειραζε αν έκλαιγε και σταματούσε κάποια στιγμή αλλα αυτός απλα δεν σταματαει!! Ουρλιαζει πολυ δυνατά δεν μπορει να ηρεμήσει μετα αρκετή ωρα...φοβάται στ΄αληθεια!! Το εννοεί περισσοτερο απο το οτιδήποτε,δεν αφήνει τα όπλα μεχρι να γυρίσω.Μια φορά ουρλιαζε ετσι για μια ωρα!!! Φοβάμαι...

[nikol*]

Ευχαριστω πολυ για την απάντηση! Δεν θα με πειραζε αν έκλαιγε και σταματούσε κάποια στιγμή αλλα αυτός απλα δεν σταματαει!! Ουρλιαζει πολυ δυνατά δεν μπορει να ηρεμήσει μετα αρκετή ωρα...φοβάται στ΄αληθεια!! Το εννοεί περισσοτερο απο το οτιδήποτε,δεν αφήνει τα όπλα μεχρι να γυρίσω.Μια φορά ουρλιαζε ετσι για μια ωρα!!! Φοβάμαι...

 

Ειλικρινά, σε νιώθω....αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι περισσότερο,Να του μιλάς, να του εξηγεις ..καταλαβαίνει κι ας είναι μικρός:p Κι όσο για τον παιδικό είπαμε...είναι θέμα χρόνου.

Μην νομίζεις ότι το παίζω χαλαρή.....εκείνος έκλαιγε μέσα στον παιδικό κι εγώ απέξω,αλλά τελικά όλα καλά!!!!

[BabyCute]

Αχ σε ευχαριστω πολυ για τα καλα σου λόγια ισως να το ακούω πρωτη φορά! Ολοι με κοροϊδεύουν,άλλοι λενε οτι τον εχω κανει μαμακια άλλοι το ρίχνουν στον θηλασμο οτι αυτο φταίει που ειναι ετσι... Σπάω το κεφάλι μου να σκεφτώ τι δεν κάνω καλα και δεν μπορω να το βρω αλήθεια!!! Τον θηλασμο δεν θελω να τον κόψω ακόμα γιατι βλεπω οτι το εχει ανάγκη ακόμα για να κοιμηθεί και δεν ειμαι ετοιμη κι εγω ακόμα...Υπερβολική δεν ειμαι ουτε υπερπροστατευτικη...Αγαπάω πολυ το παιδάκι μου και κάνω τα πάντα για να ειναι ευτυχισμένο αυτο ειναι όλο!!!

 

Α καλα μην ακους τιποτα, και ο δικός μου στο στηθος ολη μερα και τοτε δεν έτρωγε και πολυ φαγητο (εκανα και baby led weaning) που τρόμαξα για το τι θα γινόταν στο σταθμο . Έβλεπα άλλες μανάδες είχαν αποθηλασει μέχρι τοτε, το παιδι τους έτρωγε και πολυ και δεν υπήρχε πολυ 'εξάρτηση' ενώ ο δικός μου άστα να πανε και πανω στον β**ι συνεχεια και πανω μου κολλημένος ποτε δεν έμεινε με γιαγιά με κανέναν άλλον και τα ειχα παίξει απο τον φόβο μου για το τι θα γινόταν

 

Η αρχή ηταν δύσκολη δεν ήθελε ουτε ξένο γαλα στον παιδικό ουτε φαγητο παρα μονο την μαμα... Υπομονή και μετα απο λίγες βδομαδες έπαιζε με τα παιδια, έτρωγε τα παντα που τρώγαμε εκει, μέχρι και αρχισε να κοιμάται χωρις στηθος!! Και το κυριότερο αρχισε να δέχεται άλλους πέρα απο μένα

Ο μπεμπης δεν θα κολλήσει πανω σου μια ζωή και κατα την γνώμη μου τον πας στην τελεια ηλικια παιδικό, θα μάθει οτι δεν χρειάζεται να φοβάται τιποτα αν δεν ειναι μαζι σου και τόσα ωραία παιχνίδια θα παίζει μέχρι να έρθει να τον πάρεις

Μην ανυσηχεις

[mkcm]

Βασικά, νομίζω ότι η "εξάρτηση" φθίνει μεν, αλλά δεν περνάει ποτέ. Απλά τα μικρά μας προσαρμόζονται.

Εμένα τη δικιά μου, 28 μηνών, ακόμη τη φωνάζουν μαμόθρεφτο .

Και να εξηγήσω. Την άφησα με γιαγιάδες για να γυρίσω στη δουλειά όταν ήταν 5 μηνών. Στην αρχή ξυπνούσε, έπινε γάλα και ξανακοιμόταν. Μετά από 3 μέρες περίμενε πρώτα να φύγω για δουλειά για να ξανακοιμηθεί. Αφού μπήκαμε στις στέρεες, έτρωγε κανονικά το φρούτο με τις γιαγιάδες, αλλά μεσημεριανό μόνο από μένα (αφού ήξερε ότι επέστρεφα στις 2.30). Όταν πήγε Απρίλη (1 έτους) στον παιδικό η προσαρμογή ήταν σχετικά εύκολη, μας πήρε 4 μέρες. Μετά όλα καλά, αλλά την υπόλοιπη μέρα ούτε τουαλέτα δεν μπορούσα να πάω, από πίσω μου κολλημένη.

Το Σεπτέμβρη και παρόλο που είχε ξαναπάει σχολείο της πήρε 1 μήνα να προσαρμοστεί, άλλες μέρες ήταν οκ και έκλαιγε μονάχα το πρωί, άλλες μέρες την έπιαναν τα κλάμματα μέσα στη μέρα 2 - 3 - 4 φορές, αλλά μέχρι το Νοέμβρη ήταν κυριολεκτικά κολλημένη στη δασκάλα της. Από το μεσημέρι και μετά πάλι κολλητάρι, μέχρι και σήμερα. Κούνιες να πάμε με καμιά γιαγιά δεν τις αφήνει με τίποτα ούτε καν να την κουνήσουν ακόμη κι αν στέκομαι δίπλα της.

Αν για κάποιο λόγο χρειάζεται να μείνει με μπαμπά, γιαγιά, κλπ. θα πρέπει να το έχουμε συζητήσει από την προηγούμενη, να της έχω εξηγήσει που θα πάω, γιατί δεν μπορεί να έρθει μαζί μου, πότε θα γυρίσω, με ποιον θα καθίσει, κλπ., αλλιώς θα γίνει χαμός!!!!!!!!!

Ακόμη και το Σ/Μ που έχουν καθιερώσει κάθε Σάββατο πρωί να πηγαίνουν με τον μπαμπά οι δυό τους, θα ρωτήσει μέχρι να φύγουν 4 - 5 φορές "μανούλα, σα έθεις" και μόλις πάνε Σ/Μ το μόνο που κάνει είναι να ρωτάει που είναι η μαμά μου.....

Στο δε σπίτι, για τσίσα να πάω την ακούω 100 φορές να ρωτάει τον μπαμπά της που είμαι και να τρέχει να ελέγχει όλα τα δωμάτια του σπιτιού φωνάζοντας "μανούλα που που είσαι".

Έχω ρωτήσει παιδίατρο και γνωστό παιδοψυχίατρο και ΟΛΟΙ μου λένε ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό και υγιές και ότι δε χρειάζεται να αγχώνομαι και να ανησυχώ, απλά αποδεικνύει ότι έχει χτιστεί μια πολύ δυνατή σχέση ανάμεσα σε μένα και τη μικρή μου!!!!!!!! Αυτό προς απάντηση μαμαδοπεθεράς που θεωρούν ότι έχω κάνει το παιδί μου μαμόθρεφτο και ότι θα έπρεπε να τους το παρατάω για μήνες χωρίς αυτό να με αναζητήσει (άσχετα αν καμία τους δεν μπορεί να το κρατήσει πάνω από κάποιες ώρες γιατί τα παίζουν ). And the oscar goes to the ατάκα πεθεράς: "Αφού έχεις τη γιαγιάκα σου κοριτσάκι μου, τι τη θέλεις τη μαμά;" Και η κορυφαία απάντηση της μικρής: "Θέλω τη μανούλα μου που την αγαπάω. Είμαστε φιλανάδες." .