Αισθάνομαι απόρριψη από το μωρό

[MaryKas]

Καλησπέρα σας!

 

Έχω ένα μωράκι 10 μηνών και τις τελευταίες ημέρες αισθάνομαι πως δε με θέλει. Τα βράδια αποκοιμιέται μόνο στον ώμο του πατέρα της (όταν την παίρνω εγώ, κλαψουρίζει και είναι σα να με «μάχεται», ενώ μόλις την παίρνει ο πατέρας της ηρεμεί αμέσως). Αυτό συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες. Να σημειώσω ότι εργαζόμαστε και οι δυο και τις καθημερινές το μωρό μένει με νταντά (με την οποία έχει όμορφη σχέση). Την τελευταία εβδομάδα, ωστόσο, πήραμε άδεια με το σύζυγο και περάσαμε όλη την εβδομάδα με το μωρό, κάθε μέρα, όλη μέρα. Ξαφνικά, ένα βράδυ ξεκίνησε να προτιμά να κοιμάται στον πατέρα της και να μην ησυχάζει πάνω μου. Η νταντά επέστρεψε μετά από 7 ημέρες, και υπήρξε στιγμή που κρατούσε το μωρό, μου το έδινε και το μωρό αρνιόταν να έρθει σε μένα. Πλέον, για κάποιο λόγο, δε μπορεί να κοιμηθεί και να χαλαρώσει πάνω μου. Στη νταντά μπορεί. Στον άντρα μου μπορεί (σημειωτέον, είναι ο άνθρωπος που βλέπει λιγότερο καθημερινά). Σε μένα όχι. Να πω επίσης, ότι πέρα από την εβδομάδα αυτή που ήμασταν όλη μέρα μαζί, περνάω με το μωρό πολύ χρόνο μόλις γυρνάω απο τη δουλειά, παίζω με τις ώρες μαζί της, τη φιλάω και την αγκαλιάζω συνέχεια. Δεν καταλαβαίνω γιατί περνάει αυτή τη φάση τώρα μαζί μου, ξαφνικά, και φέρεται σα να μη με θέλει.
 

Είναι φάση; Ακούγομαι υπερβολική;
 

Ευχαριστώ!

[samsympan]

Καλησπέρα @MaryKas! Στο παρελθόν και πριν κάνω παιδιά τα περί αδυναμίας παιδιού σε γονέα μου ακούγονταν κάπως υπερβολικά και με μια δόση τρυφερής γραφικότητας θα έλεγα.

Στο σήμερα, με δύο κόρες. Η μεγάλη ως βρέφος δυσκολευόταν με οποιονδήποτε άλλον πλην εμού. Αυτό έως μια ηλικία που παιδάκι πλέον ξεπέρασε την έντονη προσκόληση στο πρόσωπο μου. Είναι τώρα σχεδόν 7 και πχ όταν ο μπαμπάς/γιαγιά/κλπ της πουν κάτι εν απουσία μου, σχεδόν πάντα λέει να ρωτήσουμε/πούμε στην μαμά.

Η μικρή ως βρέφος έκλαιγε και πολύ συχνά η αγκαλιά μου της προκαλούσε περισσότερο εκνευρισμό. Η αγκαλιά του μπαμπά της καταφύγιο. Στην αρχή πραγματικά μου έκανε εντύπωση. Εγώ ήμουν η τροφός-βασική φροντιστής κλπ κι όμως ο μπαμπάς ήταν το "λιμάνι" της. Είναι τώρα σχεδόν 4 και ξεκάθαρα και με τον νόμο έχει αδυναμία στον μπαμπά της (σε σημείο πρηξίματος ενιότε αυτά γυρίζουν και λίγο μπούμερανγκ έτσι).

Προσέξτε άλλο αγάπη (όπως την νιώθουν τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες) κι άλλο αυτό που λέμε αδυναμία. Είναι σαφής η διαφορά αυτών των δύο στο "έμπειρο" μάτι. Σαφής η εκδήλωση τους όταν εκδηλώνονται. Σαφής η πρόθεση του παιδιού, η κινητήριος δύναμη από πίσω. Αν και μυστήριο η αιτία χαχαχαχα (πολλά μπορούμε να υποθέσουμε βέβαια). Έτσι είναι τα πράγματα. Και είναι υπέροχο να παρατηρείς τα παιδάκια όλα, να εκφράζονται όπως πηγαία νιώθουν!

Όλα τέλεια λοιπόν. Να σας ζήσει!

[Super.mum]

On 12/10/2022 at 11:38 ΜΜ, MaryKas είπε:

Καλησπέρα σας!

 

Έχω ένα μωράκι 10 μηνών και τις τελευταίες ημέρες αισθάνομαι πως δε με θέλει. Τα βράδια αποκοιμιέται μόνο στον ώμο του πατέρα της (όταν την παίρνω εγώ, κλαψουρίζει και είναι σα να με «μάχεται», ενώ μόλις την παίρνει ο πατέρας της ηρεμεί αμέσως). Αυτό συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες. Να σημειώσω ότι εργαζόμαστε και οι δυο και τις καθημερινές το μωρό μένει με νταντά (με την οποία έχει όμορφη σχέση). Την τελευταία εβδομάδα, ωστόσο, πήραμε άδεια με το σύζυγο και περάσαμε όλη την εβδομάδα με το μωρό, κάθε μέρα, όλη μέρα. Ξαφνικά, ένα βράδυ ξεκίνησε να προτιμά να κοιμάται στον πατέρα της και να μην ησυχάζει πάνω μου. Η νταντά επέστρεψε μετά από 7 ημέρες, και υπήρξε στιγμή που κρατούσε το μωρό, μου το έδινε και το μωρό αρνιόταν να έρθει σε μένα. Πλέον, για κάποιο λόγο, δε μπορεί να κοιμηθεί και να χαλαρώσει πάνω μου. Στη νταντά μπορεί. Στον άντρα μου μπορεί (σημειωτέον, είναι ο άνθρωπος που βλέπει λιγότερο καθημερινά). Σε μένα όχι. Να πω επίσης, ότι πέρα από την εβδομάδα αυτή που ήμασταν όλη μέρα μαζί, περνάω με το μωρό πολύ χρόνο μόλις γυρνάω απο τη δουλειά, παίζω με τις ώρες μαζί της, τη φιλάω και την αγκαλιάζω συνέχεια. Δεν καταλαβαίνω γιατί περνάει αυτή τη φάση τώρα μαζί μου, ξαφνικά, και φέρεται σα να μη με θέλει.
 

Είναι φάση; Ακούγομαι υπερβολική;
 

Ευχαριστώ!

Καλησπέρα , να σου ζήσει το παιδακι σου! Εμένα ο μεγάλος μου γιος σε αυτή την ηλικία έδειχνε τρομερή προσκόλληση στην πεθερά μου. Κρατησε λίγους μήνες αυτό που αρνιόταν από τα χέρια της να έρθει στα δικά μου. Να σημειώσω ότι δεν δουλεύω και ήμουν 24/7 με τα παιδιά μου. Αλλά η αδυναμία είναι αδυναμία. Πέρναγε πολύ ωραία με την γιαγιά του η αλήθεια είναι. Στο σήμερα είναι 3 μισή και φυσικά φαίνεται ότι έχει αδυναμία στην γιαγιά του αλλά δεν υπάρχει αυτή η άρνηση που υπήρχε τότε να έρθει από εκείνη σε εμένα. 

[Lenia16]

Εμένα η μεγάλη κόρη είχε από μωρό κ έχει ακόμη (6 ετών) παθολογική αδυναμία στον πατέρα της. Όταν ήταν μωρό κ ξυπνούσε το βράδυ με έδιωχνε κ προτιμούσε να την ξαναβάζει για ύπνο ο πατέρας της. Ξυπνούσε κάθε 2 ώρες κάθε μέρα επί 3 χρόνια. Με εμένα δεν κοιμόταν στριφογύριζε ή μου έλεγε φύγε θέλω τον μπαμπά κ πήγαινε ο αντρας μου κάθε φορά αναγκαστικά. Ακόμα έτσι ειναι χωρίς τα τόσα ξυπνηματα. Της λέω πάμε για μπάνιο, ο μπαμπάς. Πάμε να ντυθούμε, ο μπαμπάς. Τη θήλασα μέχρι 15 μηνών κ ήμουν μαζί της όλη μέρα μέχρι 2 χρόνων. Χτες βράδυ έλειπε ο άντρας μου κ εκλαιγε επί 2 ώρες. Τι να πω, ταιριάζουν τα χνωτα τους καλύτερα. 

[Super.mum]

On 18/10/2022 at 3:11 ΜΜ, Lenia16 είπε:

Εμένα η μεγάλη κόρη είχε από μωρό κ έχει ακόμη (6 ετών) παθολογική αδυναμία στον πατέρα της. Όταν ήταν μωρό κ ξυπνούσε το βράδυ με έδιωχνε κ προτιμούσε να την ξαναβάζει για ύπνο ο πατέρας της. Ξυπνούσε κάθε 2 ώρες κάθε μέρα επί 3 χρόνια. Με εμένα δεν κοιμόταν στριφογύριζε ή μου έλεγε φύγε θέλω τον μπαμπά κ πήγαινε ο αντρας μου κάθε φορά αναγκαστικά. Ακόμα έτσι ειναι χωρίς τα τόσα ξυπνηματα. Της λέω πάμε για μπάνιο, ο μπαμπάς. Πάμε να ντυθούμε, ο μπαμπάς. Τη θήλασα μέχρι 15 μηνών κ ήμουν μαζί της όλη μέρα μέχρι 2 χρόνων. Χτες βράδυ έλειπε ο άντρας μου κ εκλαιγε επί 2 ώρες. Τι να πω, ταιριάζουν τα χνωτα τους καλύτερα. 

Πω πω άκου να δεις! Απίστευτο τόση αδυναμία