Επιθυμία για τρίτο παιδί, δουλειά μαμάς και...άγχη πολλά!

[chv]

Αχχχ μας χτύπησε την πόρτα η επιθυμία για τρίτο κι από τότε που χτύπησε δεν λέει να φύγει! Τα δεδομένα μας: έχουμε ζωηρούς μπόμπιρες, ετών 6 και 4, οι οποίοι μόλις τώρα ηρέμησαν και μπορέσαμε να συνεννοηθούμε καλά και άνετα και να πηγαίνουμε με ασφάλεια χωρίς να κινδυνεύουν να σκοτωθούν απ' το χοροπηδητό και να ακούνε κ.λπ.. Του χρόνου ο μεγάλος πάει δημοτικό, οπότε θα έχουμε και το κεφάλαιο διάβασμα. 

Εργαζόμαστε κι οι δύο με κυλιόμενες βάρδιες (που το ρυθμίζουμε μεταξύ μας και με βοήθεια από παππούδες που μένουν κοντά μας κι είναι γύρω στα 65 και πρόθυμοι). Υπάρχει μια ακαταστασία μεγάλη στο πρόγραμμά μας και γενικώς αβεβαιότητα, ωστόσο υπάρχει βεβαιότητα ως προς τη δουλειά μας. Επίσης, εγώ είμαι 37 και ο σύγυζος 45. 

Τα άγχη μου λοιπόν: τρίτεκνη μαμά με δουλειά γίνεται; Ως προς το γεγονός ότι απογεύματα θα μαι μόνη και τα μεγαλύτερα θα έχουν δραστηριότητες να τα τρέξω, φυσικά έχοντας και το μωρό μαζί κάποιες φορές. Κάποιες άλλες φυσικά θα βοηθάνε οι παππούδες, αλλά δεν θέλω να βασιστώ σε αυτή τη λύση εξ ολοκλήρου δεδομένου ότι εξαντλούνται οι αντοχές τους, μεγαλώνουν και βαραίνουν. 

Το δεύτερο που με αγχώνει δεν είναι το τώρα (η γέννα και τα διάφορα έξοδα), όσο τα μεγάλα έξοδα που έρχονται στο γυμνάσιο-λύκειο, φροντιστήρια, εκδρομές, δραστηριότητες και φυσικά σπουδές. Το γεγονός ότι στα 2 θα έχω να δώσω κάτι να κάνουν ένα ξεκίνημα άνετο στη ζωή, στα τρία όμως θα πρέπει να βασιστούν πολύ στα πόδια τους. Και αναρωτιέμαι έχω το δικαίωμα να "μειώσω" την άνεση στα δυο μου αγόρια για να ικανοποιήσω την επιθυμία μου για ένα τρίτο;

Τέλος, το διάβασμα πώς γίνεται με μωράκι, προνήπιο και το μεγάλο να ναι α΄ δημοτικού; Μήπως να περιμένω να τελειώσει η Α΄, να μπει ο μεγάλος σε ένα πρόγραμμα και μια πειθαρχία και μετά να έρθει το τρίτο που ο μεσαίος τότε θα ναι νήπιο και ο μεγάλος δευτέρα;

 

Κι...άλλο ένα (δεν έχει τελειωμό): σκέφτομαι μήπως τώρα που ισορροπήσαμε ψυχολογικά με τις ζουζουνιές των δύο παιδιών μου, μήπως προκαλώ πολύ την τύχη μου για ένα ακόμα που θα ζορίσει τέρμα τον χρόνο μας, την ψυχολογία μας; Έχω την αίσθηση ότι το τρίτο θα 'ναι το πιο εύκολο ωστόσο, αποκλείεται να κάνουμε τόσο "θέμα" τα διάφορα ξεσπάσματα και τάντρουμς αυτή τη φορά. Θα είμαστε πιο κουλ. 

ΥΓ. Προκαταβολικά συγγνώμη σε όσους αυτά φαίνονται ερωτήματα άνεσης και "πολυτελείας", κάθε οικογένεια τα σκέφτεται αλλιώς κι επειδή εγώ δεν έχω εικόνες τριτέκνων καθόλου μα καθόλου στην οικογένεια γύρω μου, τα άγχη μου ίσως είναι φουσκωμένα (ή μπορεί και να τα φαντάζομαι ρόδινα). Το ξέρω ότι τα παιδιά μεγαλώνουν με αγάπη, αλλά πνίγομαι στο πρακτικό, που έχει κι αυτό για μένα τη σημασία του. 

Επεξεργάστηκαν 5 Ιουνίου,2022 by chv