Φυσική κατάσταση

[diane2020]

Just now, Έσπερος είπε:

Γι αυτό δεν πάει σχεδον ποτέ μόνος του, δεν πήγαινε ούτε καν πριν γεννήσω κ τώρα μόνο αν η φάση δεν βολεύει να πάμε όλοι μαζί κ έχει κάποιον σοβαρό λόγο να μην πει όχι. 

Εμενα μ'αρέσει να πηγαίνει γιατι έρχεται αναζωογονημενος,εκρηγνυται μια ουσια στον οργανισμό χαράς με τη γυμναστική ευεξιας θα ελεγα, επισης εχω και εγω το ελεύθερο οταν θελω κατι να κανω να το κανω χωρις δεύτερη κουβέντα κι έτσι μια χαρα!

[Deena]

Just now, Έσπερος είπε:

Είναι σημαντικό να το βλέπει κανείς έτσι. Εγω δεν έχω μπει σ αυτή τη λογική παρόλο που είδα ότι όταν ο άντρας μ σταμάτησε να αθλείται έβγαλε διαφορά θέματα που προφανώς προϋπηρχαν αλλά λόγω της καλής κατάστασης έμεναν αδρανή κ μη ανιχνεύσιμα. για μένα ο στόχος ειναι απλά να έχω ενα ικανοποιητικό βάρος κ σώμα. Κ δεν μ αρέσει κ καθόλου όταν ο άντρας μ μας αφήνει κ πάει για γυμναστική για να πω την αλήθεια. 

 

Κι εγώ το νιώθω αυτό ποτε πότε, καθώς πλέον κάνει γυμναστική κάθε μέρα. Τον πρώτο του μαραθώνιο να φανταστείς τον έτρεξε ένα μήνα πριν γεννήσω το δεύτερο παιδί, πράγμα που σημαίνει ότι οι μήνες της προετοιμασίας συνέπεσαν με τους μήνες της εγκυμοσύνης.

 

Ωστοσο, δεν υπάρχει περίπτωση να θελήσω να κάνω γυμναστική εγώ και να μην με διευκολύνει ο ίδιος, μπορεί να γυρίσει από την δουλειά στις 20.00 και να αναλάβει ο ίδιος επιτόπου να πλύνει και να βάλει τα παιδιά για ύπνο, ώστε να βγω για τρέξιμο πριν νυχτώσει.
 

Τοτε με την προετοιμασία που ήμουν έγκυος, έφευγε αξημέρωτα για τρέξιμο και ερχόταν τρέχοντας μέχρι το κολυμβητήριο του μικρού  (15 χλμ από το σπίτι) και έμπαινε μαζί του στην πισίνα.

 

Και επαναλαμβάνω ότι ήταν τύπος μέχρι το πρόσφατο παρελθόν με καθόλου καλή σχέση με την αθληση.

[diane2020]

Αφηστε τους κορίτσια να ξεδινουν ετσι... 

[Έσπερος]

Just now, diane2020 είπε:

Αφηστε τους κορίτσια να ξεδινουν ετσι... 

ναι τους καημένους. σιγά μην έχουν κ ανάγκη να ξεδώσουν. εμείς περνάμε το λούκι, εκείνοι διαμαρτύρονται; εμένα αν μ έλεγε ότι θέλει να ξεδώσει θα τον ξέγραφα. εδώ εκνευρίζομαι που έχει πάθει εμμονή με την υγεία του, σιγά μην ανεχόμουν να θέλει και να περνάει καλά. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

ναι τους καημένους. σιγά μην έχουν κ ανάγκη να ξεδώσουν. εμείς περνάμε το λούκι, εκείνοι διαμαρτύρονται; εμένα αν μ έλεγε ότι θέλει να ξεδώσει θα τον ξέγραφα. εδώ εκνευρίζομαι που έχει πάθει εμμονή με την υγεία του, σιγά μην ανεχόμουν να θέλει και να περνάει καλά. 

 

Δεν το λέω για να κάνω την έξυπνη, γιατί είμαι σε διάσταση και με μπροστά μου ένα πολύ δύσκολο διαζύγιο που περιμένει τη σωστή στιγμή για να ελαχιστοποιηθεί το κόστος στα παιδιά, αλλά γιατί να μένει κανείς σε μία σχέση που νιώθει ότι περνάει λούκι ;;; Η τέλος πάντων, γιατί να μην προσπαθεί να διορθώσει αυτό που τον κάνει να περνάει λούκι και να νιώθει εκνευρισμό αν ο/η σύντροφος θέλει να ξεδώσει και να περάσει καλά; Αυτό δεν είναι γάμος, είναι αναγκαστική συμβίωση με εχθρό αν δεν υπερβάλεις! Δεν είναι αυτονόητο ότι δύο σύντροφοι χαίρονται και επιδιώκουν ο ένας για τον άλλο να νιώθει καλά;

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Δεν το λέω για να κάνω την έξυπνη, γιατί είμαι σε διάσταση και με μπροστά μου ένα πολύ δύσκολο διαζύγιο που περιμένει τη σωστή στιγμή για να ελαχιστοποιηθεί το κόστος στα παιδιά, αλλά γιατί να μένει κανείς σε μία σχέση που νιώθει ότι περνάει λούκι ;;; Η τέλος πάντων, γιατί να μην προσπαθεί να διορθώσει αυτό που τον κάνει να περνάει λούκι και να νιώθει εκνευρισμό αν ο/η σύντροφος θέλει να ξεδώσει και να περάσει καλά; Αυτό δεν είναι γάμος, είναι αναγκαστική συμβίωση με εχθρό αν δεν υπερβάλεις! Δεν είναι αυτονόητο ότι δύο σύντροφοι χαίρονται και επιδιώκουν ο ένας για τον άλλο να νιώθει καλά;

Δεν είπα ότι περνάω λούκι στο γάμο μου, λέω ότι εκνευρίζομαι να ακούω ότι οι άντρες έχουν αναγκη να ξεδώσουν όταν αντικειμενικά οι γυναίκες ζορίζονται περισσότερο, ακόμα κ αν όλα είναι μοιρασμένα στην εντέλεια, μόνο κ μόνο η σωματική ταλαιπωρία κ οι άδειες από τη δουλειά κ ίσως ο θηλασμός κ η αρχική εξάρτηση του παιδιού απ αυτές είναι λόγος για να βγαίνουμε εμείς να ξεδώσουμε. 

 

Εμεις δουλεύουμε ίδιες ώρες, για την ακρίβεια εγω έχω μια διδακτική παραπάνω λόγω μικρότερης προϋπηρεσιας, την ίδια απόσταση διανύουμε για το σπίτι (μηδαμινή), έχουμε ένα ήσυχο παιδί κ καλά μοιρασμένες δουλειές θα έλεγα. από τι να θέλει να ξεσκάσει παραπάνω από εμενα  δηλαδή που θα πρέπει να τον ενθαρρύνω κιόλας; 

[Yovanna]

Just now, Έσπερος said:

Δεν είπα ότι περνάω λούκι στο γάμο μου, λέω ότι εκνευρίζομαι να ακούω ότι οι άντρες έχουν αναγκη να ξεδώσουν όταν αντικειμενικά οι γυναίκες ζορίζονται περισσότερο, ακόμα κ αν όλα είναι μοιρασμένα στην εντέλεια, μόνο κ μόνο η σωματική ταλαιπωρία κ οι άδειες από τη δουλειά κ ίσως ο θηλασμός κ η αρχική εξάρτηση του παιδιού απ αυτές είναι λόγος για να βγαίνουμε εμείς να ξεδώσουμε. 

 

Εμεις δουλεύουμε ίδιες ώρες, για την ακρίβεια εγω έχω μια διδακτική παραπάνω λόγω μικρότερης προϋπηρεσιας, την ίδια απόσταση διανύουμε για το σπίτι (μηδαμινή), έχουμε ένα ήσυχο παιδί κ καλά μοιρασμένες δουλειές θα έλεγα. από τι να θέλει να ξεσκάσει παραπάνω από εμενα  δηλαδή που θα πρέπει να τον ενθαρρύνω κιόλας; 

Γιατί ποιος είπε ότι μόνο οι άντρες επιθυμούν και επιδιώκουν να ξεσκάνε? Σου "απαγορεύει" να κάνεις πράγματα για σένα και να ξεσκάς? Εγώ το θεωρώ αυτονόητο και για τους 2, είτε αυτό είναι γυμναστική, είτε καφές ή ποτάκι με φίλους, είτε εξόρμηση για ψώνια με τις φίλες ,είτε ένα σινεμά, είτε και ένα Σαββατοκύριακο κάπου . Επίσης αν νιώθεις ότι περνάς περισσότερο λούκι, προφανώς έτσι θα είναι και θα πρότεινα να διεκδικήσεις περισσότερο χρόνο για σένα. Μέσα σε ένα γάμο και μια οικογένεια, δεν είμαστε ένα, είμαστε ξεχωριστά όντα και είναι σημαντικό να περνάμε χρόνο και όμορφα και χωριστά.

[diane2020]

Just now, Έσπερος είπε:

Δεν είπα ότι περνάω λούκι στο γάμο μου, λέω ότι εκνευρίζομαι να ακούω ότι οι άντρες έχουν αναγκη να ξεδώσουν όταν αντικειμενικά οι γυναίκες ζορίζονται περισσότερο, ακόμα κ αν όλα είναι μοιρασμένα στην εντέλεια, μόνο κ μόνο η σωματική ταλαιπωρία κ οι άδειες από τη δουλειά κ ίσως ο θηλασμός κ η αρχική εξάρτηση του παιδιού απ αυτές είναι λόγος για να βγαίνουμε εμείς να ξεδώσουμε. 

 

Εμεις δουλεύουμε ίδιες ώρες, για την ακρίβεια εγω έχω μια διδακτική παραπάνω λόγω μικρότερης προϋπηρεσιας, την ίδια απόσταση διανύουμε για το σπίτι (μηδαμινή), έχουμε ένα ήσυχο παιδί κ καλά μοιρασμένες δουλειές θα έλεγα. από τι να θέλει να ξεσκάσει παραπάνω από εμενα  δηλαδή που θα πρέπει να τον ενθαρρύνω κιόλας; 

Το ιδανικο και το καλο ειναι ναι να τον ενθαρρύνεις αλλα να ενθαρρύνεις κι εσυ εσενα, δηλαδή να επιδιώκεις περισσότερα πράγματα για σενα οπως κανει κι εκεινος δηλαδη για τον εαυτο του 

 

Εχω περασει κι εγω μια φαση να λεω α καλα εκείνος παει τρεχει κι εγωεδω λατζα σπιτι ξεσκατισμα αλλα οταν τα εβαλα κατω συνειδητοποίησα οχι μονο οτι δεν είχεκανένα θεμα να ρα κρατήσει ωστε να κανω κατι που μ'αρέσει αλλα συνειδητοποίησα οτι απο μονη μου τελικα δεν ήθελα να τα κανω γιατι ηθελα να είμαι με τα παιδια κι ας κουράζομουν. Τώρα ας πουμε που χω αυτη την ανάγκη εχει ερθει και η ισορροπια καπως μεσα μου. Αλλα τωρα μου βγήκε μετα απο 5 χρονια!! Αλλα κριμα μωρε κι εκεινοι θελουν ενθαρρυνση να ξεσκανε λιγο. Και αποτι εχω καταλάβει ο αντρας σου δεν ειναι απο τους τυπους που θα σπυ φέρουν αντιρρηση σε αυτο..

ισα ισα νομιζω πως σε εναν νορμαλ άντρα αρεσει η γυναικα του να ασχολείται με τον εαυτο της.

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Εμεις δουλεύουμε ίδιες ώρες, για την ακρίβεια εγω έχω μια διδακτική παραπάνω λόγω μικρότερης προϋπηρεσιας, την ίδια απόσταση διανύουμε για το σπίτι (μηδαμινή), έχουμε ένα ήσυχο παιδί κ καλά μοιρασμένες δουλειές θα έλεγα. από τι να θέλει να ξεσκάσει παραπάνω από εμενα  δηλαδή που θα πρέπει να τον ενθαρρύνω κιόλας; 

 

Mα γιατί να είναι ανταγωνιστικό; Αυτό δεν καταλαβαίνω. Σε μία ισορροπημένη σχέση, θα έπρεπε και οι δύο να ξεσκάνε και να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον να ασχοληθεί με κάτι που τους αρέσει. Αν το σπίτι και τα παιδιά είναι "φυλακή" και ένα είδος "'τιμωρίας" και όταν ο άλλος βγαίνει είναι σαν να "δραπετεύει" , υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Έχω περάσει φάσεις της ζωής μου που ήμουν αρκετά "κλεισμένη" με τα παιδιά αλλά ήταν κάτι που με ευχαριστούσε πάρα πολύ λόγω της ηλικίας τους, δεν μπορώ να φανταστώ μια ζωή όπου ζηλεύω τον άλλο που βγαίνει ή που έχει ένα χόμπυ. Γιατί να μην έχουν και οι δύο; Δηλαδή ο άντρας σου σου απαγορεύει να κάνεις αντίστοιχα κάτι που εσένα σε βοηθά να ξεδώσεις;

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Mα γιατί να είναι ανταγωνιστικό; Αυτό δεν καταλαβαίνω. Σε μία ισορροπημένη σχέση, θα έπρεπε και οι δύο να ξεσκάνε και να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλον να ασχοληθεί με κάτι που τους αρέσει. Αν το σπίτι και τα παιδιά είναι "φυλακή" και ένα είδος "'τιμωρίας" και όταν ο άλλος βγαίνει είναι σαν να "δραπετεύει" , υπάρχει τεράστιο πρόβλημα. Έχω περάσει φάσεις της ζωής μου που ήμουν αρκετά "κλεισμένη" με τα παιδιά αλλά ήταν κάτι που με ευχαριστούσε πάρα πολύ λόγω της ηλικίας τους, δεν μπορώ να φανταστώ μια ζωή όπου ζηλεύω τον άλλο που βγαίνει ή που έχει ένα χόμπυ. Γιατί να μην έχουν και οι δύο; Δηλαδή ο άντρας σου σου απαγορεύει να κάνεις αντίστοιχα κάτι που εσένα σε βοηθά να ξεδώσεις;

Μα πότε είπα ότι μου απαγορεύει; Εγω σχολιάζω τη νοοτροπία ότι οι άντρες πρέπει να ξεσκάνε που είπε η @diane2020. Αυτά είναι από τις εποχές που θεωρούσανε ότι δεν πρέπει να τους πολύ ζορίζουμε γιατί πιέζονται με το γάμο κ θα αντιδράσουν. αυτή τη νοοτροπία σχολιάζω. 

 

έπισης έχω ξαναπεί ότι την άδεια ανατροφής τη θεωρώ αναγκαία για το παιδί αλλά φύλακη για τη μάνα όποτε ναι τότε ζήλευα και την παραμικρή αγγαρεία που έκανε εκτός σπιτιού. εννοείται δε ότι αν είχε χόμπι όσο το μωρό ήταν νεογέννητο θα με ενοχλούσε. είχε αρχίσει να παίζει ένα παιχνίδι στοκ υπολογιστή τότε κ θύμωνα πολύ. αλλά τότε θυμωβα πολύ με οτιδήποτε κ αν ασχολιόταν γιατί ήμουν πολύ τσιτωμένη. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

έπισης έχω ξαναπεί ότι την άδεια ανατροφής τη θεωρώ αναγκαία για το παιδί αλλά φύλακη για τη μάνα

 Νομίζω ότι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ένα μωρό είναι μια φυλακισμένη μάνα, ψυχικά εννοώ. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν μα κανέναν λόγο, αν νιώθει μια γυναίκα έτσι, να πάρει εκείνη την άδεια ανατροφής και να μην την πάρει ο πατέρας. Ακόμη και αν η μαμά θηλάζει, αν αυτό την κάνει να νιώθει χάλια, ειλικρινά πιστεύω ότι είναι πολύ προτιμότερο να σταματήσει, και να αναλάβει μεγαλύτερο ή κύριο ρόλο ο πατέρας. 

 Δεδομένου ότι μιλάμε για δύο εργαζόμενους γονείς, μιας και αλλιώς δε θα είχε νόημα και η άδεια.

Για να προλάβω αντιδράσεις, πέραν των συναδέλφων που έχω σε βόρειες χώρες που το μοίρασμα της άδειας είναι το συνηθισμένο, ναι, ξέρω Έλληνες που έκαναν χρήση της άδειας ανατροφής οι πατεράδες, δύο περιπτώσεις όπου η μαμά ήταν ελεύθερη επαγγελματίας και θα καταστρεφόταν η επιχείρηση αλλιώς, και μία περίπτωση όπου το επέλεξαν όντας και οι δύο υπάλληλοι.

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 Νομίζω ότι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ένα μωρό είναι μια φυλακισμένη μάνα, ψυχικά εννοώ. Δεν μπορώ να σκεφτώ κανέναν μα κανέναν λόγο, αν νιώθει μια γυναίκα έτσι, να πάρει εκείνη την άδεια ανατροφής και να μην την πάρει ο πατέρας. Ακόμη και αν η μαμά θηλάζει, αν αυτό την κάνει να νιώθει χάλια, ειλικρινά πιστεύω ότι είναι πολύ προτιμότερο να σταματήσει, και να αναλάβει μεγαλύτερο ή κύριο ρόλο ο πατέρας. 

 Δεδομένου ότι μιλάμε για δύο εργαζόμενους γονείς, μιας και αλλιώς δε θα είχε νόημα και η άδεια.

Για να προλάβω αντιδράσεις, πέραν των συναδέλφων που έχω σε βόρειες χώρες που το μοίρασμα της άδειας είναι το συνηθισμένο, ναι, ξέρω Έλληνες που έκαναν χρήση της άδειας ανατροφής οι πατεράδες, δύο περιπτώσεις όπου η μαμά ήταν ελεύθερη επαγγελματίας και θα καταστρεφόταν η επιχείρηση αλλιώς, και μία περίπτωση όπου το επέλεξαν όντας και οι δύο υπάλληλοι.

Η αλήθεια είναι ότι αν ξσνακαναμε παιδί θα το σκεφτόμουν σοβαρά αλλά το χάλι είναι το πρώτο τρίμηνο που δεν γλιτωνεται, μετά είναι καλύτερο όποτε δεν είναι κ τεράστιο κέρδος. Βέβαια θεωρώ πολύ άδικο να μην είναι υποχρεωτική η άδεια και για τον πατέρα, ιδανικά ίσης διαρκείας με της μητέρας. γενικά πάντως δεν ξέρω καμία που να μην περίμενε πώς κ πώς να τελειώσει η άδεια ανατροφής, ακόμα κ του ιδιωτικού τομέα που με πολλές πατέντες με το ζόρι έφτασε το παιδί 10 μηνών. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

Η αλήθεια είναι ότι αν ξσνακαναμε παιδί θα το σκεφτόμουν σοβαρά αλλά το χάλι είναι το πρώτο τρίμηνο που δεν γλιτωνεται, μετά είναι καλύτερο όποτε δεν είναι κ τεράστιο κέρδος. Βέβαια θεωρώ πολύ άδικο να μην είναι υποχρεωτική η άδεια και για τον πατέρα, ιδανικά ίσης διαρκείας με της μητέρας. γενικά πάντως δεν ξέρω καμία που να μην περίμενε πώς κ πώς να τελειώσει η άδεια ανατροφής, ακόμα κ του ιδιωτικού τομέα που με πολλές πατέντες με το ζόρι έφτασε το παιδί 10 μηνών. 

 

Είναι πάλι από τις φορές που βλέπω ότι μάλλον στην πραγματική ζωή, επιλέγουμε ίσως τις παρέες μας και τον κύκλο μας με βάση το πώς είμαστε σαν άνθρωποι. Έκλαιγα για μέρες όταν επέστρεψα στη δουλειά, παρόλο που μου άρεσε, και το ίδιο ξέρω και απο τις φίλες και τις συναδέλφους. 

[Yovanna]

Just now, Έσπερος said:

Η αλήθεια είναι ότι αν ξσνακαναμε παιδί θα το σκεφτόμουν σοβαρά αλλά το χάλι είναι το πρώτο τρίμηνο που δεν γλιτωνεται, μετά είναι καλύτερο όποτε δεν είναι κ τεράστιο κέρδος. Βέβαια θεωρώ πολύ άδικο να μην είναι υποχρεωτική η άδεια και για τον πατέρα, ιδανικά ίσης διαρκείας με της μητέρας. γενικά πάντως δεν ξέρω καμία που να μην περίμενε πώς κ πώς να τελειώσει η άδεια ανατροφής, ακόμα κ του ιδιωτικού τομέα που με πολλές πατέντες με το ζόρι έφτασε το παιδί 10 μηνών. 

Καλέ εδώ μέσα ανοίγουν θέματα του στυλ " θα γυρίσω στη δουλειά μετά από ένα χρόνο και όλο κλαίω, πώς θα το αντέξω ??"Και εγώ τα διαβάζω και απορώ! 3 μήνες έκατσα και μου φάνηκαν χρόνια. Με το που γυρνούσε ο άντρας μου, του το έδινα και έφευγα. Θυμάμαι στο κομμωτήριο που συζητούσα ότι επιτέλους γύρισα στη δουλειά, κάποιες με κοιτούσαν με ύφος σαν να είπα ότι τον έδωσα για υιοθεσία και ησύχασα.

[Chrysoum]

Είναι όλα σχετικά, δεν νομίζω ότι είναι στον χαρακτήρα και μόνο κάποιου. Παίζουν πολλοί άλλοι παράγοντες ρόλο. Ο ίδιος άνθρωπος μπορεί να έχει τελείως διαφορετικές αντιδράσεις ανάλογα με τις συνθήκες. Αυτό είδα από τον εαυτό μου. Στην πρώτη μου κόρη που πέρασα πολύ δύσκολα όσο ήταν μωρό δεν έβλεπα την ώρα να πάω για δουλειά και απορούσα με όσες έκλαιγαν που γύρισαν. Τώρα στην δεύτερη που εν μέρει φροντίσα να δουλεύω λιγο από το σπίτι για κάποιους μήνες για να διατηρήσω σωας τας φρενας και εν μέρει είναι πολύ πιο εύκολο μωρό, στεναχωριέμαι αρκετά που σε 3 βδομάδες θα γυρίσω στην δουλειά (μετά από 1 χρονο κιόλας). Θα μπορούσα δηλαδή να μείνω στο σπίτι άλλους 3 - 4 μήνες χωρίς πρόβλημα. Σκέφτομαι συνέχεια τις αλλες μαμάδες που κορόιδευα κάποτε. 

[little lamb]

Εγω πάντως που τους πρώτους 8 μήνες της μικρής είχα να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου εύχομαι να μην το είχα. Ήταν χάλια οι ώρες που έπρεπε να καθίσω να γράψω και να την αφήσω. Και από συναισθηματική άποψη (ένιωθα "ποια διπλωματική τώρα, δεν θα ξανάρθουν αυτές οι στιγμές του μωρού" και της έλεγα ανυπομονώντας "σε τόσες μέρες τελειώνω κ θα κάνουμε αγκαλίτσες") αλλά και από άποψη οργάνωσης. Δεν θέλω να σκεφτώ το ενδεχόμενο να δούλευα τότε.

[Gummy Bear]

2 ώρες πρίν, diane2020 είπε:

Το ιδανικο και το καλο ειναι ναι να τον ενθαρρύνεις αλλα να ενθαρρύνεις κι εσυ εσενα, δηλαδή να επιδιώκεις περισσότερα πράγματα για σενα οπως κανει κι εκεινος δηλαδη για τον εαυτο του 

 

Εχω περασει κι εγω μια φαση να λεω α καλα εκείνος παει τρεχει κι εγωεδω λατζα σπιτι ξεσκατισμα αλλα οταν τα εβαλα κατω συνειδητοποίησα οχι μονο οτι δεν είχεκανένα θεμα να ρα κρατήσει ωστε να κανω κατι που μ'αρέσει αλλα συνειδητοποίησα οτι απο μονη μου τελικα δεν ήθελα να τα κανω γιατι ηθελα να είμαι με τα παιδια κι ας κουράζομουν. Τώρα ας πουμε που χω αυτη την ανάγκη εχει ερθει και η ισορροπια καπως μεσα μου. Αλλα τωρα μου βγήκε μετα απο 5 χρονια!! Αλλα κριμα μωρε κι εκεινοι θελουν ενθαρρυνση να ξεσκανε λιγο. Και αποτι εχω καταλάβει ο αντρας σου δεν ειναι απο τους τυπους που θα σπυ φέρουν αντιρρηση σε αυτο..

ισα ισα νομιζω πως σε εναν νορμαλ άντρα αρεσει η γυναικα του να ασχολείται με τον εαυτο της.

Θα συμφωνήσω με diane2020. Το ίδιο πέρασα και εγώ ένα διάστημα, κάπου τους πρώτους 5 μήνες μετά τη γέννα ελεγα : μα γιατί εγώ να μην πάω γυμναστήριο ή για τρέξιμο? Και ο άντρας μου με έδιωχνε κυριολεκτικά από το σπίτι για να πάρω 1 ώρα λίγο χρόνο για εμένα να γυμναστώ, αλλά εγώ δεν πήγαινα. Κατάλαβα τελικά εκ των υστέρων ότι προτιμούσα να περάσω αυτή τη μια ώρα με το μωρό, να ρουφηξω κάθε στιγμή (μιας και είχα μια λίγο τραυματική γέννα).

Και επίσης πιστεύω ότι σε έναν γάμο και παραχώρησεις θα γίνονται αλλά το κυριότερο, να γεμίζουν και οι δυο γονείς ενέργεια κάνοντας κάτι για τον εαυτό τους. Κακά τα ψέματα, ναι όντως ο ρόλος της μαμάς είναι διαφορετικός από αυτόν του μπαμπά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο μπαμπάς δεν έχει δικαίωμα να κάνει πράγματα για τον εαυτό του. 

2 ώρες πρίν, diane2020 είπε:

Το ιδανικο και το καλο ειναι ναι να τον ενθαρρύνεις αλλα να ενθαρρύνεις κι εσυ εσενα, δηλαδή να επιδιώκεις περισσότερα πράγματα για σενα οπως κανει κι εκεινος δηλαδη για τον εαυτο του 

 

Εχω περασει κι εγω μια φαση να λεω α καλα εκείνος παει τρεχει κι εγωεδω λατζα σπιτι ξεσκατισμα αλλα οταν τα εβαλα κατω συνειδητοποίησα οχι μονο οτι δεν είχεκανένα θεμα να ρα κρατήσει ωστε να κανω κατι που μ'αρέσει αλλα συνειδητοποίησα οτι απο μονη μου τελικα δεν ήθελα να τα κανω γιατι ηθελα να είμαι με τα παιδια κι ας κουράζομουν. Τώρα ας πουμε που χω αυτη την ανάγκη εχει ερθει και η ισορροπια καπως μεσα μου. Αλλα τωρα μου βγήκε μετα απο 5 χρονια!! Αλλα κριμα μωρε κι εκεινοι θελουν ενθαρρυνση να ξεσκανε λιγο. Και αποτι εχω καταλάβει ο αντρας σου δεν ειναι απο τους τυπους που θα σπυ φέρουν αντιρρηση σε αυτο..

ισα ισα νομιζω πως σε εναν νορμαλ άντρα αρεσει η γυναικα του να ασχολείται με τον εαυτο της.

Θα συμφωνήσω με diane2020. Το ίδιο πέρασα και εγώ ένα διάστημα, κάπου τους πρώτους 5 μήνες μετά τη γέννα ελεγα : μα γιατί εγώ να μην πάω γυμναστήριο ή για τρέξιμο? Και ο άντρας μου με έδιωχνε κυριολεκτικά από το σπίτι για να πάρω 1 ώρα λίγο χρόνο για εμένα να γυμναστώ, αλλά εγώ δεν πήγαινα. Κατάλαβα τελικά εκ των υστέρων ότι προτιμούσα να περάσω αυτή τη μια ώρα με το μωρό, να ρουφηξω κάθε στιγμή (μιας και είχα μια λίγο τραυματική γέννα).

Και επίσης πιστεύω ότι σε έναν γάμο και παραχώρησεις θα γίνονται αλλά το κυριότερο, να γεμίζουν και οι δυο γονείς ενέργεια κάνοντας κάτι για τον εαυτό τους. Κακά τα ψέματα, ναι όντως ο ρόλος της μαμάς είναι διαφορετικός από αυτόν του μπαμπά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο μπαμπάς δεν έχει δικαίωμα να κάνει πράγματα για τον εαυτό του. 

[Έσπερος]

Στην πρώτη φάση που γύρισα στους τρεις μήνες πετούσα από τη χαρά μου. απλώς είχα αγωνία επειδή ακόμα μπορεί να έκλαιγε χωρίς συγκεκριμένο λόγο κλπ αλλά είχα περάσει τοσο χάλια που συνολικά ήμουν ευτυχής. 

 

Τη δεύτερη ήταν 19 μηνών. είχα βαρεθεί, δεν είχα περάσει άσχημα απλώς είχα βαρεθεί κ ένιωθα μόνη οπότε πάλι ήμουν χαρούμενη αλλά είχα κ μελαγχολία τον τελευταίο μήνα κ άγχος για την κοπέλα. 

 

@ΑΡΓΚ ναι όσες ξέρω χάρηκαν που γύρισαν στην εργασία τους αλλά μπορεί κ να έκλαιγαν τις πρώτες φορές που άφηναν το μωρό ειδικά αν το έβλεπαν να κλαίει. μπορείς να αγαπάς το παιδί σου κ να σου λείπει αλλά ταυτόχρονα να χαίρεσαι που επιστρέφεις στον φυσικό χώρο κάθε ενηλίκου. 

 

@little lamb αν δούλευες εκτός σπιτιού θα ήταν πιο απλό γιατί θα έφευγες κ εκείνες τις ώρες θα ήξερες ότι κανείς αυτό. 

[ΑΡΓΚ]

Just now, Έσπερος είπε:

 

@ΑΡΓΚ ναι όσες ξέρω χάρηκαν που γύρισαν στην εργασία τους αλλά μπορεί κ να έκλαιγαν τις πρώτες φορές που άφηναν το μωρό ειδικά αν το έβλεπαν να κλαίει. μπορείς να αγαπάς το παιδί σου κ να σου λείπει αλλά ταυτόχρονα να χαίρεσαι που επιστρέφεις στον φυσικό χώρο κάθε ενηλίκου. 

 

 

Όχι, δεν αναφέρομαι σε αυτό. Αναφέρομαι σε στεναχώρια γιατί τελειώνει μία εκπληκτική φάση της ζωής. Μην μπερδευτούμε, εννοείται ότι μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά και θα είχα τρελαθεί αν ήμουν νοικοκυρά, αλλά αυτοί οι μήνες ή και χρόνος με το μωρό στο σπίτι ήταν απλά καταπληκτικοί, ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου, σαν να τρως ένα καταπληκτικό παγωτό ας πούμε και να είναι μικρή η μερίδα αλλά δεν υπάρχει άλλο ένα πράγμα το συναίσθημα  Δεν είναι δηλαδή ότι όσες κλαίμε το κάνουμε γιατί στεναχωριέται το μωρό ή έχουμε αγωνία πώς θα νιώθει, ποτέ δεν το είχα αυτό. Απλά εμάς μας λείπει αυτή η φάση της ζωής. Και μη με δείρετε, ναι, όντως έχω αναρρωτηθεί γιατί αν κάποιος δε νιώθει έτσι κάνει παιδιά, αυτό που έλεγε η κοπέλα επάνω ότι την κοίταγαν σαν να έλεγε ότι ξεφορτώθηκε το μωρό, ναι, σίγουρα θα είχα κι εγώ κοιτάξει έτσι. Όχι θεωρώντας ότι το μωρό υποφέρει, απλά μοθ φαίνεται εντελώς ξένο σαν συναίσθημα, όπως κοιτάζω περίεργα όσους λένε ότι δεν τρώνε γλυκά ας πούμε.

[Yovanna]

Just now, ΑΡΓΚ said:

 

Όχι, δεν αναφέρομαι σε αυτό. Αναφέρομαι σε στεναχώρια γιατί τελειώνει μία εκπληκτική φάση της ζωής. Μην μπερδευτούμε, εννοείται ότι μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά και θα είχα τρελαθεί αν ήμουν νοικοκυρά, αλλά αυτοί οι μήνες ή και χρόνος με το μωρό στο σπίτι ήταν απλά καταπληκτικοί, ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου, σαν να τρως ένα καταπληκτικό παγωτό ας πούμε και να είναι μικρή η μερίδα αλλά δεν υπάρχει άλλο ένα πράγμα το συναίσθημα  Δεν είναι δηλαδή ότι όσες κλαίμε το κάνουμε γιατί στεναχωριέται το μωρό ή έχουμε αγωνία πώς θα νιώθει, ποτέ δεν το είχα αυτό. Απλά εμάς μας λείπει αυτή η φάση της ζωής. Και μη με δείρετε, ναι, όντως έχω αναρρωτηθεί γιατί αν κάποιος δε νιώθει έτσι κάνει παιδιά, αυτό που έλεγε η κοπέλα επάνω ότι την κοίταγαν σαν να έλεγε ότι ξεφορτώθηκε το μωρό, ναι, σίγουρα θα είχα κι εγώ κοιτάξει έτσι. Όχι θεωρώντας ότι το μωρό υποφέρει, απλά μοθ φαίνεται εντελώς ξένο σαν συναίσθημα, όπως κοιτάζω περίεργα όσους λένε ότι δεν τρώνε γλυκά ας πούμε.

Όχι , δεν θεωρώ λογικό να κοιτάς έκπληκτος κάποιον/κάποια που ανυπομονεί να γυρίσει σε αυτό που έκανε όλα αυτά τα χρόνια, του είναι οικείο και έχει προσπαθήσει γι'αυτό. Ούτε θεωρώ λογικό να αναρωτιέσαι γιατί κάνει παιδιά κάποιος που δεν αντλεί τόση ευχαρίστηση όσο εσύ , να περνάει όλη τη μέρα με το μωρό του. Αν αγαπούσες την ζωή που είχες πριν και δεν έκανες παιδί για να έχεις να παίζεις και να ασχολείσαι , είναι λογικό να την αναζητάς. Προσωπικά θεωρούσα πως το παιδί θα είναι μέρος της ζωής μου, θα πορευόμαστε παρέα, και όχι όλη μου η ζωή. Και δεν έχω αναθεωρήσει. 

[Έσπερος]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

 

Όχι, δεν αναφέρομαι σε αυτό. Αναφέρομαι σε στεναχώρια γιατί τελειώνει μία εκπληκτική φάση της ζωής. Μην μπερδευτούμε, εννοείται ότι μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά και θα είχα τρελαθεί αν ήμουν νοικοκυρά, αλλά αυτοί οι μήνες ή και χρόνος με το μωρό στο σπίτι ήταν απλά καταπληκτικοί, ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου, σαν να τρως ένα καταπληκτικό παγωτό ας πούμε και να είναι μικρή η μερίδα αλλά δεν υπάρχει άλλο ένα πράγμα το συναίσθημα  Δεν είναι δηλαδή ότι όσες κλαίμε το κάνουμε γιατί στεναχωριέται το μωρό ή έχουμε αγωνία πώς θα νιώθει, ποτέ δεν το είχα αυτό. Απλά εμάς μας λείπει αυτή η φάση της ζωής. Και μη με δείρετε, ναι, όντως έχω αναρρωτηθεί γιατί αν κάποιος δε νιώθει έτσι κάνει παιδιά, αυτό που έλεγε η κοπέλα επάνω ότι την κοίταγαν σαν να έλεγε ότι ξεφορτώθηκε το μωρό, ναι, σίγουρα θα είχα κι εγώ κοιτάξει έτσι. Όχι θεωρώντας ότι το μωρό υποφέρει, απλά μοθ φαίνεται εντελώς ξένο σαν συναίσθημα, όπως κοιτάζω περίεργα όσους λένε ότι δεν τρώνε γλυκά ας πούμε.

Το πρώτο τρίμηνο ήταν για μένα η ασχημότερο περίοδος της ζωής μου και ένας σοβαρός λόγος να μην θέλω άλλο παιδί. Μετά στη μεγάλη άδεια που ήταν 9 μηνών δεν πέρασα άσχημα αλλά όχι δεν νιώθω ότι ήταν από  τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μου, το χάρηκα και για μένα κ κατά περιόδους έκανα κ πράγματα που τώρα δεν προλαβαίνω  αλλά όχι δεν θα ήθελα ούτε να κρατήσει παραπάνω ούτε στενοχωρήθηκα που τελείωσε ούτε λυπάμαι που δεν θα το ξαναζήσω. μια χαρά το  χαίρομαι το παιδάκι μου κ τώρα νιώθω πραγματικά ισορροπημένη κ ευτυχισμένη με την οικογένεια μου, πριν ένιωθα απλώς ότι έβλεπα τη ζωή των άλλων σαν ταινία κι εγω ήμουν σε μια φούσκα όπου είχε σταματήσει ο χρόνος. Όταν μάλιστα έκανα τη 2η εξωσωματική σκεφτόμουν ότο δεν θα ξαναέκανα αυτό να πάρω την 9μηνη σε ολόκληρη σχολική χρόνια γιατί κολλάνε οι διακοπές μαζί κ πάει πολύς καιρός κ δεν ξανά ήθελα τόσο. μόνο τη βολή του παιδιού θα σκεφτόμουν σε μια τέτοια περίπτωση, όχι το ενδεχόμενο να το βρω αυτό ευχάριστο για εμένα, σε καμία περίπτωση. 

[little lamb]

Just now, ΑΡΓΚ είπε:

Όχι, δεν αναφέρομαι σε αυτό. Αναφέρομαι σε στεναχώρια γιατί τελειώνει μία εκπληκτική φάση της ζωής. Μην μπερδευτούμε, εννοείται ότι μου αρέσει πάρα πολύ η δουλειά και θα είχα τρελαθεί αν ήμουν νοικοκυρά, αλλά αυτοί οι μήνες ή και χρόνος με το μωρό στο σπίτι ήταν απλά καταπληκτικοί, ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου, σαν να τρως ένα καταπληκτικό παγωτό ας πούμε και να είναι μικρή η μερίδα αλλά δεν υπάρχει άλλο ένα πράγμα το συναίσθημα  Δεν είναι δηλαδή ότι όσες κλαίμε το κάνουμε γιατί στεναχωριέται το μωρό ή έχουμε αγωνία πώς θα νιώθει, ποτέ δεν το είχα αυτό. Απλά εμάς μας λείπει αυτή η φάση της ζωής

 

Εδω συμφωνώ με την ΑΡΓΚ. Κι εμένα μου φαίνεται περίεργο, όχι το να λειπει κάποιες φορές σε καποιον η "παλιά του ζωη" κ να θέλει γενικώς να επιστρέψει, αλλά το να ανυπομονεί να γυρίσει σε κάτι που αφ' ενός το έχει συνηθίσει τόσο πολύ (άρα το έχει ευχαριστηθεί αρκετά) και αφ' ετερου μπορεί να το έχει συνέχεια στο μέλλον, ενώ η άλλη κατάσταση (το να είναι τόσο μικρό το μωρό) ήταν κάτι που διαρκεί ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και χάνεται για πάντα. Εκτός πια αν πέρασε κάποιος τόσο χάλια όσο λέει η Έσπερος για τους 3 πρώτους μήνες.

[Έσπερος]

Just now, little lamb είπε:

 

Εδω συμφωνώ με την ΑΡΓΚ. Κι εμένα μου φαίνεται περίεργο, όχι το να λειπει κάποιες φορές σε καποιον η "παλιά του ζωη" κ να θέλει γενικώς να επιστρέψει, αλλά το να ανυπομονεί να γυρίσει σε κάτι που αφ' ενός το έχει συνηθίσει τόσο πολύ (άρα το έχει ευχαριστηθεί αρκετά) και αφ' ετερου μπορεί να το έχει συνέχεια στο μέλλον, ενώ η άλλη κατάσταση (το να είναι τόσο μικρό το μωρό) ήταν κάτι που διαρκεί ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα και χάνεται για πάντα. Εκτός πια αν πέρασε κάποιος τόσο χάλια όσο λέει η Έσπερος για τους 3 πρώτους μήνες.

Επειδή το τι γινόταν στο σχολείο το μάθαινα από πρώτο χέρι, υπήρχαν φορές που άκουγα περιστατικά κ έλεγα τι καλα που τα γλίτωσα φέτος. Ούτε μου έλειπε οποιαδήποτε πτυχή της δουλειάς μου αφόρητα, δεν είναι ότι έφευγε ο άντρας μ κ τον έβλεπα κ σκεφτόμουν «αχ τι ωραία να ήμουν τώρα με τα 25 θηρία να τους εξηγώ τον παθητικό αόριστο, τι απέραντη ευτυχία!» Απλώς μου έλειπε η αίσθηση της ισορροπίας, ότι ξυπνάω με έναν στόχο κ έναν προορισμό, ότι η σημερινή μερα είναι διαφορετική από την προηγούμενη κ την επόμενη, οτι ίσως κάνω κάποια ενδιαφέρουσα συζήτηση, ίσως κάποιος μαθητής πει κάτι αστείο κ μου μείνει, κλπ. Καμία σχέση με το να ξυπνάς, να κανείς την ίδια ρουτίνα, που η αλλαγή θα ήταν αν θα βγεις για βόλτα πριν ή μετά το φρούτο, αν θα πας στον χασάπη ή τον μανάβη κ το συναρπαστικό νέο αν ο ψαράς έχει ψάρι για σούπα, για να συνεχίσεις την ίδια ρουτίνα κ αυτό να γίνεται κάθε μέρα ξανά κ ξανά.

[Fenia27]

Ότι αφήνεις σε αφήνει και αυτό ....Στην προκειμένη περίπτωση το σώμα μας η αντοχή η υγεία και η εικόνα του θέλουν προσπαθεια ...Δεν γίνεται δηλαδή με το τίποτα. Ανάλογα με το lifestyle επιλέγουμε και το επίπεδο της γυμναστικής μας. Είναι απαραίτητη η γυμναστική για όλους γιατί δυστυχώς μεγαλώνοντας ένα απαιδευτο και αγυμναστο σώμα μόνο προβλήματα θα μας φέρει ..περπάτημα κήπος  η και πιο εντατικά γυμναστήριο και πρόγραμμα. Ότι μπορεί ο καθένας καλό είναι γιατι μαγική  λύση δεν υπάρχει. ..Αν υπήρχε  προφανώς θα ήμασταν κορμαρες  όλες. ...

Τώρα  για το  άντρας vs γυναίκα η προσπάθεια παραμένει οι    ανάγκες όμως διαφέρουν. ..Και αυτό έχει να κάνει με την βιολογία και την φύση μας αρχικά που είναι διαφορετικά αλλά και με τις συνήθειες  μας φυσικά ...

 

Οπως και να έχει ομως όταν το σωμα  έχει ένταση και συσσωρευμενη ενεργεία  το μυαλό δεν  ηρεμεί. ..Η γυμναστική και η απελευθέρωση της ενέργειας του σώματος  απελευθερωνει  και το πνεύμα μας και το καλμαρει από τα νεύρα.   

 

Να προσθέσω και μια τελευταία  μου σκεψη πάνω στο μεγάλωμα των παιδιών. ..Όλοι οι  γονείς  θέλουνε να βλέπουν ένα  " αποτέλεσμα" στα παιδιά. Αποτέλεσμα  στο ότι εγώ του εμαθα να τρώει  σωστά  ότι  του έμαθα το α το β  και το γ. ..Εγώ θα  πράξω  το δ  για να έχω  το τάδε. ...Θέλουμε η ανατροφή και ο τρόπος που μεγαλώνει το παιδί μας να έχει ένα αντίκρισμα. ...Αυτό όμως που δεν καταλαβαίνουν πολλοί είναι ότι η ανατροφή πρώτο και κύριο  και η εκπαίδευση μετα του παιδιού δεν έχει να κάνει με το άμεσο αντίκρισμα.  Και για αυτό και πολλοί εκπαιδευτικοι είναι παρεξηγημενοι και κάποιοι γονείς έχουν την ταμπέλα του "παράξενου "..Ότι μα ότι   δίνεις στα παιδιά είναι μια επένδυση που θα φανεί στα χρόνια πολύ αργότερα από  το τώρα που περιμένουν κάποιοι γονείς  . Και δεν εννοώ καθόλου τις σπουδές και τα λεφτά που θα βγάζει το παιδί.  Αλλά τον  άνθρωπο το μυαλό και την ψυχολογια του. Η κάθε μέρα που μοιαζει ίδια για εμάς για το παιδί είναι κάτι καινούργιο. ..Πόσο αργά κυλάει ο χρόνο όταν είσαι παιδί. ..θυμάστε αλήθεια πόσο μεγαλο έμοιαζε το καλοκαίρι και η κάθε εποχή όταν ήμασταν  παιδιά? Και τώρα νερό οι μέρες. ..

[little lamb]

@Έσπερος Μα και στις περισσότερες δουλειές τα ίδια πράγματα κανεις κάθε μέρα! Και γενικώς είναι εντελώς ρουτίνα, ίδια ώρα ξύπνημα, ίδια διαδρομή, ίδιοι συνάδελφοι κλπ. Μπορεί να είναι και πιο μεγάλη αλλαγή ο χασάπης κι ο ψαράς  Ίσως δεν το καταλαβαίνεις επειδή στο σχολείο βλέπεις άλλα παιδιά κάθε ώρα και κάνεις αλλο μάθημα. Εμένα μου φαίνεται ότι στόχος και προορισμος είναι και η σούπα του μωρού για εκείνη την περίοδο. Και είναι από μόνο του (γενικά, όχι η σούπα ) μια αλλαγή από το τι έκανε κάποιος τόσα χρόνια. Κάτι διαφορετικό και "διάλειμμα". Προφανώς θα το βαρεθεί κάποιες στιγμές, όπως θα βαριοταν και στα δουλειά κάποιες στιγμές. Αλλά το ένα είναι για πάντα (περίπου) ενώ το άλλο μόνο για λίγο και μετά δεν το ξαναζεις, πάει! Εγώ βέβαια είμαι ο τύπος που γενικά όταν δεν θα ξαναζήσω ή ξαναδώ κάτι θέλω να το ρουφήξω στο έπακρο και να μου μείνει. Πχ τελευταίες στιγμές ενός ταξιδιού, τελευταίο μπάνιο της χρονιάς, τελευταία μπουκιά σοκολάτας κλπ  Οπότε "στενοχωριεμαι" όσο αλλάζει το μωρό και που δεν ξέρεις ποια ήταν η τελευταία φορά που έκανε το τάδε πράγμα. Προτιμώ κιόλας τα μικρά παιδιά, μέχρι 9-10 το πολύ και δεν θέλω να μεγαλώσει γρήγορα!

 

Επεξεργάστηκαν 27 Ιουλίου,2020 by little lamb