Όλες οι γνώμες και συμβουλές ευπρόσδεκτες

[xaroumenh mama]

Γεια σας , θα ήθελα τις συμβουλές σας .

Έχω ένα αγοράκι 3,5 χρόνων όπου έχει αισθητηριακά θέματα φαίνεται πως τα ξεπερνάει σιγά σιγά απλά τον αφήνουν λίγο πίσω κ του προκαλούν πολύ άγχος κ πανικό που δεν είναι κ τόσο καλό για την ηλικία του κ θα ξεκινήσουμε εργοθεραπεία βασικά πρώτα θα γίνει κ γνωμάτευση για να δούμε σε τι βαθμό τα έχει ..!! 

Πέρα όμως από το άγχος κ τον πανικό που τον πιάνει έχει κ κάποιους καταναγκασμούς / ψυχαναγκασμούς όταν μου το είπε αυτό η παιδοψυχολογος σε μια ερώτηση που τις έκανα εκείνη την ώρα δεν είχα σκεφτεί κάποια άλλα πράγματα που κάνει που μάλλον κατατάσσεται σε αυτό ώστε να μου δώσει κάποιες συμβουλές για το πώς να το διαχειριστώ τα σκέφτηκα μετά που γύρισα σπίτι βασικά μέχρι τώρα δε τα θεωρούσα κ τοσο σπουδαία πίστευα πως ήταν της ηλικίας και μάλλον έχω αφήσει την κατάσταση να διαιωνίζεται κ πρέπει να τον βοηθήσω λίγο να το ξεπεράσει . 

Λοιπόν έχει θέμα με τα πράγματα του και τα παιχνίδια του δε θέλει να του τα μετακινω καθόλου κ λίγο να σπρώξω ένα παιχνίδι με το πόδι μου αρχίζει να φωνάζει να κλαει κ να λέει όχι μαμά δε ήταν εκεί βάλτο εκεί που το είχα .. η όταν πχ πάω να κάτσω σε μια καρέκλα στην οποία ξέρει πως κάθεται ο μπαμπάς του κ σπίτι να μην είναι ο άντρας μου φωνάζει κ κλαίει μαμά σήκω από εκεί αυτή είναι η καρέκλα του μπαμπά εσένα η δικιά σου είναι αυτή το ίδιο κάνει κ στον άντρα μου βέβαια αν κάτσει κάπου που ξέρει πως κάθομαι εγώ .. το ίδιο κάνει κ με τα αυτοκίνητα μας όταν βάλω το αυτοκίνητο μου εκεί που έχει το αυτοκίνητο του ο άντρας μου θα μου πει μαμά όχι εκεί βγάλτο εκεί βάζει ο μπαμπάς το δικό του αυτοκίνητο ακόμα κ με τα ποτήρια που πίνουμε τον καφέ μας  κτλπ .. όλα αυτά πως μπορώ να τα διαχειριστω ώστε να μη του γίνουν εμμονή ;; 

[ΑΡΓΚ]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Γεια σας , θα ήθελα τις συμβουλές σας .

Έχω ένα αγοράκι 3,5 χρόνων όπου έχει αισθητηριακά θέματα φαίνεται πως τα ξεπερνάει σιγά σιγά απλά τον αφήνουν λίγο πίσω κ του προκαλούν πολύ άγχος κ πανικό που δεν είναι κ τόσο καλό για την ηλικία του κ θα ξεκινήσουμε εργοθεραπεία βασικά πρώτα θα γίνει κ γνωμάτευση για να δούμε σε τι βαθμό τα έχει ..!! 

Πέρα όμως από το άγχος κ τον πανικό που τον πιάνει έχει κ κάποιους καταναγκασμούς / ψυχαναγκασμούς όταν μου το είπε αυτό η παιδοψυχολογος σε μια ερώτηση που τις έκανα εκείνη την ώρα δεν είχα σκεφτεί κάποια άλλα πράγματα που κάνει που μάλλον κατατάσσεται σε αυτό ώστε να μου δώσει κάποιες συμβουλές για το πώς να το διαχειριστώ τα σκέφτηκα μετά που γύρισα σπίτι βασικά μέχρι τώρα δε τα θεωρούσα κ τοσο σπουδαία πίστευα πως ήταν της ηλικίας και μάλλον έχω αφήσει την κατάσταση να διαιωνίζεται κ πρέπει να τον βοηθήσω λίγο να το ξεπεράσει . 

Λοιπόν έχει θέμα με τα πράγματα του και τα παιχνίδια του δε θέλει να του τα μετακινω καθόλου κ λίγο να σπρώξω ένα παιχνίδι με το πόδι μου αρχίζει να φωνάζει να κλαει κ να λέει όχι μαμά δε ήταν εκεί βάλτο εκεί που το είχα .. η όταν πχ πάω να κάτσω σε μια καρέκλα στην οποία ξέρει πως κάθεται ο μπαμπάς του κ σπίτι να μην είναι ο άντρας μου φωνάζει κ κλαίει μαμά σήκω από εκεί αυτή είναι η καρέκλα του μπαμπά εσένα η δικιά σου είναι αυτή το ίδιο κάνει κ στον άντρα μου βέβαια αν κάτσει κάπου που ξέρει πως κάθομαι εγώ .. το ίδιο κάνει κ με τα αυτοκίνητα μας όταν βάλω το αυτοκίνητο μου εκεί που έχει το αυτοκίνητο του ο άντρας μου θα μου πει μαμά όχι εκεί βγάλτο εκεί βάζει ο μπαμπάς το δικό του αυτοκίνητο ακόμα κ με τα ποτήρια που πίνουμε τον καφέ μας  κτλπ .. όλα αυτά πως μπορώ να τα διαχειριστω ώστε να μη του γίνουν εμμονή ;; 

 

Φαντάζομαι ότι το παιδί θα το παρακολουθεί αναπτυξιολόγος, σωστά; Από εκεί και από τον εργοθεραπευτή που θα το βλέπει θα πρέπει να πάρετε οδηγίες, το να πειραματιστείτε με συμβουλές από αγνώστους σε ένα ιατρικό θέμα, μάλλον χειρότερα θα τα κάνει. Περιμένετε να πάρετε τη διάγνωση και θα ακολουθήσουν λογικά και οδηγίες. Είναι εντελώς διαφορετικό π.χ. ένα παιδάκι που απλά έχει αποκτήσει κάποιες ενοχλητικές συνήθειες (αυτό που λες "άφησα την κατάσταση να διαιωνιστεί") και εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση θα σας καθοδηγήσουν να ακολουθήσετε αν έχετε μία διάγνωση στο φάσμα του αυτισμού π.χ.  

[Lenia16]

Κ εμένα το κάνει αυτό που λες, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι είναι ένδειξη ψυχαναγκασμου ή εμμονής. Πιο πολύ μου φαίνεται μια τάση προτίμησης σε αυτά που γνωρίζει κ έχει συνηθίσει κ ότι της αρέσει η συνηθεια λόγω γενικοτερης ανασφάλειας που έχει. Εγώ πάλι το εντελώς ανάποδο, έχω την τάση προς το αβέβαιο κ το άγνωστο απλά για να δω τι θα γίνει. Ωστοσο, τέτοιου τύπου ψυχαναγκαστικά που λες τα κάνω, πχ βάζω τα πιάτα στο ντουλάπι με συγκεκριμενο τρόπο ή απλώνω τα ρούχα κατά σειρά. Κ η μάνα μου το ίδιο! Μήπως η ψυχολόγος είναι κομματάκι υπερβολική; Η μήπως πρέπει κ εμεις να ψαχτουμε;

Επεξεργάστηκαν 25 Μαρτίου,2019 by Lenia16

[xaroumenh mama]

Just now, Lenia16 είπε:

Κ εμένα το κάνει αυτό που λες, δεν είχα σκεφτεί ποτέ ότι είναι ένδειξη ψυχαναγκασμου ή εμμονής. Πιο πολύ μου φαίνεται μια τάση προτίμησης σε αυτά που γνωρίζει κ έχει συνηθίσει κ ότι της αρέσει η συνηθεια λόγω γενικοτερης ανασφάλειας που έχει. Εγώ πάλι το εντελώς ανάποδο, έχω την τάση προς το αβέβαιο κ το άγνωστο απλά για να δω τι θα γίνει. Ωστοσο, τέτοιου τύπου ψυχαναγκαστικά που λες τα κάνω, πχ βάζω τα πιάτα στο ντουλάπι με συγκεκριμενο τρόπο ή απλώνω τα ρούχα κατά σειρά. Κ η μάνα μου το ίδιο! Μήπως η ψυχολόγος είναι κομματάκι υπερβολική; Η μήπως πρέπει κ εμεις να ψαχτουμε;

Ούτε εγώ το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό η ερώτηση που έκανα στη ψυχολόγο ήταν ότι κάνει συνέχεια τις ίδιες ερώτησης δλδ μπορεί να μπουν στο αυτοκίνητο κ σε απόσταση 5 λεπτών να ρωτήσει 30 φορές που θα παμε που θα πάμε κ θέλει να ακούσει κ την απάντηση που θέλει ο ίδιος κ αυτή η ερώτηση δεν ήταν δική μου ο άντρας μου μου είχε πει να το ρωτήσω αυτό κ μου απάντησε η ψυχολόγος δεν το είπε ως κάτι αρνητικό είπε πως είναι κ κληρονομικό απλά μου είπε πως καλό είναι να μη τον αφήνω να συνεχίζει αυτές τις ερωτήσεις για δικό του καλό καθώς μεγαλώνει κ γενικά σε αυτό φταίει κ το γενικό άγχος που έχει σαν παιδί απλά εγώ μετά που σκέφτηκα κ όλα τα υπόλοιπα τα συνέδεσα κ συνειδητοποίησα πως πάνω σε αυτό δεν τον έχω βοηθήσει καθόλου κ γενικά βλέπω πως όσο μεγαλώνει οι αντιδράσεις του είναι ποιο έντονες δλδ όσο είναι στο σπίτι της ποιο πολλές φορές τα παιχνίδια του είναι σκορπισμένα παντού αν καταλάθος πατήσω κάποιο κ μετακινηθεί κλαίει κ φωνάζει χθες μετακίνησα λίγο ένα ποδηλατακι που είχε κ έκλαιγε κ μου έλεγε να το βάλω εκεί που το είχε κ του είπα σε παρακαλώ ηρέμησε το ποδήλατο σου δεν έπαθε τίποτα κ εδώ που το έβαλα είναι ακριβώς το ίδιο απλά λίγο μετακινήθηκε το ίδιο χρώμα έχει οι Ρόδες είναι στη θέση τους κ ηρέμησε το κατάλαβε μάλλον κ του πέρασε .

[Lenia16]

Just now, xaroumenh mama είπε:

Ούτε εγώ το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό η ερώτηση που έκανα στη ψυχολόγο ήταν ότι κάνει συνέχεια τις ίδιες ερώτησης δλδ μπορεί να μπουν στο αυτοκίνητο κ σε απόσταση 5 λεπτών να ρωτήσει 30 φορές που θα παμε που θα πάμε κ θέλει να ακούσει κ την απάντηση που θέλει ο ίδιος κ αυτή η ερώτηση δεν ήταν δική μου ο άντρας μου μου είχε πει να το ρωτήσω αυτό κ μου απάντησε η ψυχολόγος δεν το είπε ως κάτι αρνητικό είπε πως είναι κ κληρονομικό απλά μου είπε πως καλό είναι να μη τον αφήνω να συνεχίζει αυτές τις ερωτήσεις για δικό του καλό καθώς μεγαλώνει κ γενικά σε αυτό φταίει κ το γενικό άγχος που έχει σαν παιδί απλά εγώ μετά που σκέφτηκα κ όλα τα υπόλοιπα τα συνέδεσα κ συνειδητοποίησα πως πάνω σε αυτό δεν τον έχω βοηθήσει καθόλου κ γενικά βλέπω πως όσο μεγαλώνει οι αντιδράσεις του είναι ποιο έντονες δλδ όσο είναι στο σπίτι της ποιο πολλές φορές τα παιχνίδια του είναι σκορπισμένα παντού αν καταλάθος πατήσω κάποιο κ μετακινηθεί κλαίει κ φωνάζει χθες μετακίνησα λίγο ένα ποδηλατακι που είχε κ έκλαιγε κ μου έλεγε να το βάλω εκεί που το είχε κ του είπα σε παρακαλώ ηρέμησε το ποδήλατο σου δεν έπαθε τίποτα κ εδώ που το έβαλα είναι ακριβώς το ίδιο απλά λίγο μετακινήθηκε το ίδιο χρώμα έχει οι Ρόδες είναι στη θέση τους κ ηρέμησε το κατάλαβε μάλλον κ του πέρασε .

Κ εμένα ρωτάει που πάμε, της απαντάμε κ μετά από λίγο μπορεί να ξαναπεί που πάμε; Ή ας πούμε ξυπνάει κάθε πρωί κ ρωτάει κλαίγοντας που είναι ο μπαμπάς, της λέω στη δουλειά, όπως κάθε μέρα και μετά ξανά που είναι ο μπαμπάς; Οκ η ψυχολόγος είπε να μην το αφήσεις να συνεχίζεται αλλά σου είπε πως μπορείς να το διαχειριστείς κ τι να κάνεις; Ο άντρας μου, επειδή κ εγώ του το συζητάω γιατί προφανώς καταλαβαίνω οτι το παιδί αντιμετωπίζει κάποιες φοβίες ή κολλήματα, δεν ξέρω πως να το χαρακτηρισω, κ με απασχολεί, επιμένει ότι είναι μικρό και αρχίζει να συνειδητοποιεί κ να γνωρίζει τον κόσμο και προτιμά τις συνήθειες του και τις συνθήκες που του προκαλούν ασφάλεια. Εμάς δεν είναι αρνητική με τις νέες καταστάσεις ούτε αντιδρά άσχημα να κλαίει κλπ απλά ρωτάει δύο κ τρεις φορές και της απαντάμε ακριβώς το ίδιο κάθε φορά και σταματάει. Ο ανιψιός μου για παράδειγμα, από όταν η μαμά του ξεκίνησε δουλειά κ φευγει στις 6 από το σπίτι ξυπνάει κάθε μέρα στις 6 γιατί προτιμά να σηκωθεί, ενώ φεύγει στις 9 για το σχολείο, απτό να κοιμάται χωρίς να της πιάνει τα μαλλιά. Το λες καταναγκασμό; Δεν ξερω. Εγώ πάντως πολύ φοβάμαι ότι εμείς το προκαλούμε όλο αυτό με το να είμαστε τόσο από πάνω. Βλέπω πάρα πολλά παιδιά που οι γονείς είτε δεν ασχολούνται τόσο πολύ κ τα αφήνουν στους παππούδες κ βγαίνουν συνέχεια, είτε προσαρμόζουν το πρόγραμμα των παιδιών στο δικό τους πρόγραμμα πχ θέλουν να βγουν, τα ξυπνάνε, εγώ ας πούμε άλλαζα όλο το πρόγραμμα για να ακολουθήσω τον ύπνο της κόρης μου, είτε είναι τα δεύτερα παιδιά οπότε τα έχουν αναγκαστικά λίγο πιο "παρατημένα", και όμως αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιο εύκολα κ πειθήνια κ υπάκουα κ γελαστά κ ευπροσάρμοστα. Έχω αρχίσει κ έχω αμφιβολίες μήπως κάνω κάτι πολύ λάθος.

Επεξεργάστηκαν 25 Μαρτίου,2019 by Lenia16

[vicky86]

Χαρουμενη μαμα τις αποψεις μου τις ξερεις

Πιστευω μεχρι ενα βαθμο ειναι φυσιολογικα. Ολα τα παιδακια στο αμαξι θα ρωτησουν 500φορες που παμε; φτανουμε; κλπ

Σε πιο μεγαλες ηλικιες ειναι λιγο πιο ξεκαθαρο

Εγω νομιζω αν κ εμεις ειμαστε πιο ευπροσαρμοστοι ισως ειναι καλυτερα. Αν πχ ο μπαμπας σας κατσει που κ που σε αλλη καρεκλα, ισως καταλαβει οτι δ πειραζει

[xaroumenh mama]

1 hour ago, Lenia16 είπε:

Κ εμένα ρωτάει που πάμε, της απαντάμε κ μετά από λίγο μπορεί να ξαναπεί που πάμε; Ή ας πούμε ξυπνάει κάθε πρωί κ ρωτάει κλαίγοντας που είναι ο μπαμπάς, της λέω στη δουλειά, όπως κάθε μέρα και μετά ξανά που είναι ο μπαμπάς; Οκ η ψυχολόγος είπε να μην το αφήσεις να συνεχίζεται αλλά σου είπε πως μπορείς να το διαχειριστείς κ τι να κάνεις; Ο άντρας μου, επειδή κ εγώ του το συζητάω γιατί προφανώς καταλαβαίνω οτι το παιδί αντιμετωπίζει κάποιες φοβίες ή κολλήματα, δεν ξέρω πως να το χαρακτηρισω, κ με απασχολεί, επιμένει ότι είναι μικρό και αρχίζει να συνειδητοποιεί κ να γνωρίζει τον κόσμο και προτιμά τις συνήθειες του και τις συνθήκες που του προκαλούν ασφάλεια. Εμάς δεν είναι αρνητική με τις νέες καταστάσεις ούτε αντιδρά άσχημα να κλαίει κλπ απλά ρωτάει δύο κ τρεις φορές και της απαντάμε ακριβώς το ίδιο κάθε φορά και σταματάει. Ο ανιψιός μου για παράδειγμα, από όταν η μαμά του ξεκίνησε δουλειά κ φευγει στις 6 από το σπίτι ξυπνάει κάθε μέρα στις 6 γιατί προτιμά να σηκωθεί, ενώ φεύγει στις 9 για το σχολείο, απτό να κοιμάται χωρίς να της πιάνει τα μαλλιά. Το λες καταναγκασμό; Δεν ξερω. Εγώ πάντως πολύ φοβάμαι ότι εμείς το προκαλούμε όλο αυτό με το να είμαστε τόσο από πάνω. Βλέπω πάρα πολλά παιδιά που οι γονείς είτε δεν ασχολούνται τόσο πολύ κ τα αφήνουν στους παππούδες κ βγαίνουν συνέχεια, είτε προσαρμόζουν το πρόγραμμα των παιδιών στο δικό τους πρόγραμμα πχ θέλουν να βγουν, τα ξυπνάνε, εγώ ας πούμε άλλαζα όλο το πρόγραμμα για να ακολουθήσω τον ύπνο της κόρης μου, είτε είναι τα δεύτερα παιδιά οπότε τα έχουν αναγκαστικά λίγο πιο "παρατημένα", και όμως αυτά τα παιδιά είναι πολύ πιο εύκολα κ πειθήνια κ υπάκουα κ γελαστά κ ευπροσάρμοστα. Έχω αρχίσει κ έχω αμφιβολίες μήπως κάνω κάτι πολύ λάθος.

Η κόρη σου νομίζω είναι ποιο μικρή από τον γιο μου πιστεύω ότι τώρα αρχίζει να γνωρίζει κ να μαθενει κ να καταλάβενει ποιο πολλά κ οι τρεις φορές θεωρώ είναι φυσιολογικές σε αυτές τις ηλικίες ..εδώ κ ο γιος μου που ρωτάει καμιά 30ανταρια φορές το θεωρούσα φυσιολογικό μου είπε να του απανταω η να του κάνω εγώ την ίδια ερώτηση για να απαντήσει ο ίδιος αυτό το ήξερα διαβάζοντας κάποια βιβλία κ είχα αρχίσει να το χρησιμοποιώ σαν μέθοδο. κ αν το συνεχίζει να του πω πως νομίζω πως ξερεις που πάμε στο σχολείο πχ είναι η τελευταία φορά που σου απαντάω σε αυτή την ερώτηση ..! Κ τώρα όταν το κάνω αυτό ρωτάει κ απαντάει μόνος του ...

Τώρα κ εγώ πιστεύω πως καμία φορά τα προκαλούμε εμείς κάποια πράγματα κ γι'αυτό προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι συγκρατημένη κ χαλαρή. ..!!!

[kine]

Δεν γνωρίζω αν αυτό που περιγράφεις αποτελεί στοιχείο "ιδιαίτερο" για το συγκεκριμένο παιδί και θα απαντήσω χωρίς να το θεωρώ στοιχείο ψυχαναγκασμού ή άλλης πάθησης.

 

Η κόρη μου είναι σχεδόν 3 ετών, με πολύ αναπτυγμένη ομιλία και αντίληψη γενικώς.

 

Ρωτάει συχνά το ίδιο πράγμα: στην 2η, 3η φορά, της επισημαίνω με σοβαρότητα, ότι το έχω ήδη απαντήσει. Παύση. Επανάληψη της απάντησης με τρόπο που τονίζει ότι δεν θα την επαναλάβω. Αν ξανα ρωτήσει, της απαντώ ότι δεν θα ξανα δώσω την απάντηση που ήδη γνωρίζει.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να χρησιμοποιήσει αυτή την επανάληψη. Δεν βρίσκω σκόπιμο να τους αναλύσω τώρα, αλλά ο ψυχαναγκασμός ως αίτιο, δεν έχει υποπέσει στην αντίληψη μου.

 

Ενοχλείται και διαμαρτύρεται με την αλλαγή (μετακίνηση παιχνιδιού, χρήση άλλου αντικειμένου σε μια ρουτίνα κ.α.): επιδιώκω να λειτουργώ με απλότητα και φυσικότητα, χωρίς να αλλάζω την έκβαση των κινήσεων μου, λόγω μιας διαμαρτυρίας. Πρώτα πρώτα, αν πατήσω ένα παιχνίδι θα με ενοχλήσει. Αν το σηκώσω από το πάτωμα, είναι γιατί θέλω να συμμαζέψω ή να καθαρίσω κτλ. Αρα οι ενέργειες μου, έχουν ένα αίτιο κι ένα σκοπό και δεν πρόκειται να σταματήσω αυτό που κάνω ή να το αλλάξω, αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος, πιο σημαντικός λόγος. Επομένως α) της εξηγώ γιατί κάνω αυτό που κάνω β) της ζητώ να μου εξηγήσει γιατί να μην το κάνω ή τί εξυπηρετεί η επιμονή της (πχ. μη σηκώσεις το παραμύθι από το πάτωμα) και γ) προσπαθώ  να συζητήσουμε και είτε να αποδεχτεί ότι ΔΕΝ στρέφονται όλα και όλοι γύρω από τις επιθυμίες της και το παιχνίδι της, είτε να βρούμε μια μέση οδό που να εξυπηρετεί τις αξιώσεις και των δυο μας.

 

Διαμαρτύρεται και ζητά κάτι που απλώς ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ: εξηγώ απλά και όμορφα μερικές φορές. Μετά απλώς σταματώ να δίνω αναλυτικές εξηγήσεις και περιορίζομαι σε εκφράσεις τύπου "οκ, μπορεί να θέλεις αυτό, αλλά δεν γίνεται-δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα ότι θέλουμε". Δεν προσπαθώ να την εξαγοράσω, να την δωροδοκήσω, να την κανακέψω γενικά. Θέλω απλώς να καταλάβει ότι ενίοτε, μπορεί και να είναι δυσαρεστημένη, με την ανεκπλήρωτη επιθυμία της και δεν πειράζει. Θα το ξεπεράσει. Και το ξεπερνάει.

 

Ανεξάρτητα από το πόσο δυσκολεύεται ένα παιδί να δεχτεί τις αλλαγές, μικρές ή μεγάλες, είναι σημαντικό να αντιλαμβάνεται ότι ΔΕΝ κινούνται οι πάντες και τα πάντα γύρω από τον μικρόκοσμό του. Κάποιες φορές, πρέπει να ανεχθεί απογοητεύσεις, μετακινήσεις παιχνιδιών, αλλαγή μιας κατάστασης που τον ευχαριστούσε κτλ. Συμβαίνουν κι αυτά. Κι όσο μεγαλώνει κανείς, καλό είναι να αντιλαμβάνεται ότι η ζωή, η καθημερινότητα είναι συν-ύπαρξη και πρέπει να μπορούμε να ζούμε, προσαρμόζοντας τις επιθυμίες μας και τις ανάγκες μας, στις επιθυμίες και τις ανάγκες των άλλων, όπως και οι άλλοι, στις δικές μας. Είναι μια κατάσταση συμβιωτική. Το να προσπαθούμε ως γονείς να "λύσουμε" όλα τα προβλήματα ενός παιδιού, να απαντήσουμε σε κάθε αίτημα του, να εναρμονιστούμε με κάθε του προσδοκία, όχι μόνο δεν το ωφελεί, αλλά το βλάπτει κιόλας. Τα παιδιά χρειάζονται να βλέπουν και να αισθάνονται ότι οι γονείς τους, το σπίτι τους, ο κόσμος γύρω τους, έχει συνοχή, έχει δομή, έχει σταθερές. Δεν μπορεί λοιπόν ΚΑΘΕ διαμαρτυρία ή επιμονή ενός παιδιού, να απαντάται με συγκατάβαση από τον γονέα και να προσπαθεί να ικανοποιήσει το αίτημα. Χρειάζεται συχνά να αρνούμαστε στο παιδί μας, υπενθυμίζοντας του, ΓΙΑΤΙ κάνουμε κάτι άλλο, από αυτό που ζητά - κι ας γκρινιάζει. 

 

Στην πράξη βλέπω ότι πολύ συχνά τα αιτήματα της κόρης μου "χειροτέρευαν" όσο περισσότερο προσπαθούσα να ανταποκριθώ σε αυτά. Εφταναν να γίνονται παράλογα, εμμονικά και αντιφατικά και στο τέλος το παιδί ήταν και πάλι δυσαρεστημένο, με κλάματα και φωνές κτλ. Τότε άρχισα να γίνομαι πολύ περισσότερο ηγετική στην καθημερινότητα μας. Δεν την ρωτάω ΑΝ θέλει, πράγματα που ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν. Της τα ανακοινώνω. Την ρωτώ αν θέλει, μόνο για όσα είναι απολύτως στην φύση της ηλικίας και της κατανόησης της, να διαχειριστεί. Δεν θα ρωτήσω πχ. ΑΝ θέλει να βάλει το μπουφάν ή τα παπούτσια της. Της ανακοινώνω ότι ΠΡΕΠΕΙ να ντυθεί. Αλλά ρωτάω αν θέλει να παίξουμε το α' ή το β' παιχνίδι. 

 

Εχω εξηγήσει μυριάδες φορές ότι πρέπει να μαζέψω τα παιχνίδια για να βάλω ηλεκτρική. Μετά από κάποιο σημείο, όχι μόνο δεν εξηγούσα, αλλά άρχισα να της επισημαίνω, ότι αυτή η δουλειά, δεν είναι δική μου, αλλά δική της και ότι ΠΡΕΠΕΙ να μαζεύει τα παιχνίδια της, να φροντίζει να μην χαλάσουν, να μη χαθούν κτλ. Φυσικά επί της ουσίας εγώ τα συμμαζεύω αλλά άρχισε να συμμετέχει στις ενέργειες μου, αντί να διαμαρτύρεται που της "χαλάω" κάτι ή του αλλάζω θέση κτλ. Τώρα, όταν καθαρίζω το σπίτι, έρχεται και κάνει κι αυτή ότι νομίζει και μου λέει με χαρά ότι με βοήθησε! 

 

Οσο πιο πολύ ανταποκρίνεσαι στην εμμονή, τόσο πιο βέβαιη μπορείς να είσαι ότι, αυτή θα γίνει όντως ΕΜΜΟΝΗ. Προσπάθησε να αντιληφθείς ότι είστε μαζί και ότι τα αιτήματα και οι ανάγκες και των δύο έχουν σημασία και θα το αντιληφθεί σιγά σιγά και το παιδί. Αλλιώς το μεταχειρίζεσαι με έναν τρόπο "αφύσικο", ως προς την κοινωνική μας φύση που είναι εκ των πραγμάτων συμβιωτική, δηλαδή ανεχόμαστε και μας ανέχονται κι αυτό είναι και η χαρά του να σχετίζεσαι. 

Επεξεργάστηκαν 25 Μαρτίου,2019 by kine

[Lenia16]

πρίν από 40 λεπτά , kine είπε:

Οσο πιο πολύ ανταποκρίνεσαι στην εμμονή, τόσο πιο βέβαιη μπορείς να είσαι ότι, αυτή θα γίνει όντως ΕΜΜΟΝΗ

Συμφωνώ.

Γιατί οι ψυχολόγοι όλα αυτά τα βρίσκουν από λίγο έως πολύ προβληματικά και χαρακτηρίζουν συνδρομικο ένα παιδί που μπορεί να αποκλίνει κάπως από το ιδανικό όπως το έχουμε στο μυαλό μας; Πρέπει όλα τα παιδιά να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο συμπεριφορικό μοτίβο για να θεωρούνται φυσιολογικά; 

[Fenia27]

Αυτα που περιγραφετε @xaroumenh mama και @kine τα εβλεπα και γω στον γιο μου. Νομιζω οτι ειναι φυσιολογικες συμπεριφορες και εμεις τις ενισχυουμε..Ο γιος μου για ενα διαστημα εκνευριζοταν απιστευτα οταν καποιος του μετακινουσε τα παιχνιδια, οταν ο μικρος μου ο γιος του ακουμπουσε το ποδηλατο,το παιχνιδι, το τραπεζι...Κολλουσε σε πραγματα που δεν μπορουσα καν να καταλαβω...Σκεφτηκα "Μα ειναι δυνατον????"...Τοτε αρχισα να αδιαφορω και απλα να του απανταω οτι δεν εγινε τιποτα, δεν επαθε κατι το παιχνιδι, μπορουμε να ακουμπαμε οτι θελουμε κτλ, και σταματησε και η δικη του "υπερβολη"...Συμφωνω με οσα εχει γραψει η @kine

[xaroumenh mama]

8 ώρες πρίν, kine είπε:

Δεν γνωρίζω αν αυτό που περιγράφεις αποτελεί στοιχείο "ιδιαίτερο" για το συγκεκριμένο παιδί και θα απαντήσω χωρίς να το θεωρώ στοιχείο ψυχαναγκασμού ή άλλης πάθησης.

 

Η κόρη μου είναι σχεδόν 3 ετών, με πολύ αναπτυγμένη ομιλία και αντίληψη γενικώς.

 

Ρωτάει συχνά το ίδιο πράγμα: στην 2η, 3η φορά, της επισημαίνω με σοβαρότητα, ότι το έχω ήδη απαντήσει. Παύση. Επανάληψη της απάντησης με τρόπο που τονίζει ότι δεν θα την επαναλάβω. Αν ξανα ρωτήσει, της απαντώ ότι δεν θα ξανα δώσω την απάντηση που ήδη γνωρίζει.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να χρησιμοποιήσει αυτή την επανάληψη. Δεν βρίσκω σκόπιμο να τους αναλύσω τώρα, αλλά ο ψυχαναγκασμός ως αίτιο, δεν έχει υποπέσει στην αντίληψη μου.

 

Ενοχλείται και διαμαρτύρεται με την αλλαγή (μετακίνηση παιχνιδιού, χρήση άλλου αντικειμένου σε μια ρουτίνα κ.α.): επιδιώκω να λειτουργώ με απλότητα και φυσικότητα, χωρίς να αλλάζω την έκβαση των κινήσεων μου, λόγω μιας διαμαρτυρίας. Πρώτα πρώτα, αν πατήσω ένα παιχνίδι θα με ενοχλήσει. Αν το σηκώσω από το πάτωμα, είναι γιατί θέλω να συμμαζέψω ή να καθαρίσω κτλ. Αρα οι ενέργειες μου, έχουν ένα αίτιο κι ένα σκοπό και δεν πρόκειται να σταματήσω αυτό που κάνω ή να το αλλάξω, αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος, πιο σημαντικός λόγος. Επομένως α) της εξηγώ γιατί κάνω αυτό που κάνω β) της ζητώ να μου εξηγήσει γιατί να μην το κάνω ή τί εξυπηρετεί η επιμονή της (πχ. μη σηκώσεις το παραμύθι από το πάτωμα) και γ) προσπαθώ  να συζητήσουμε και είτε να αποδεχτεί ότι ΔΕΝ στρέφονται όλα και όλοι γύρω από τις επιθυμίες της και το παιχνίδι της, είτε να βρούμε μια μέση οδό που να εξυπηρετεί τις αξιώσεις και των δυο μας.

 

Διαμαρτύρεται και ζητά κάτι που απλώς ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ: εξηγώ απλά και όμορφα μερικές φορές. Μετά απλώς σταματώ να δίνω αναλυτικές εξηγήσεις και περιορίζομαι σε εκφράσεις τύπου "οκ, μπορεί να θέλεις αυτό, αλλά δεν γίνεται-δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα ότι θέλουμε". Δεν προσπαθώ να την εξαγοράσω, να την δωροδοκήσω, να την κανακέψω γενικά. Θέλω απλώς να καταλάβει ότι ενίοτε, μπορεί και να είναι δυσαρεστημένη, με την ανεκπλήρωτη επιθυμία της και δεν πειράζει. Θα το ξεπεράσει. Και το ξεπερνάει.

 

Ανεξάρτητα από το πόσο δυσκολεύεται ένα παιδί να δεχτεί τις αλλαγές, μικρές ή μεγάλες, είναι σημαντικό να αντιλαμβάνεται ότι ΔΕΝ κινούνται οι πάντες και τα πάντα γύρω από τον μικρόκοσμό του. Κάποιες φορές, πρέπει να ανεχθεί απογοητεύσεις, μετακινήσεις παιχνιδιών, αλλαγή μιας κατάστασης που τον ευχαριστούσε κτλ. Συμβαίνουν κι αυτά. Κι όσο μεγαλώνει κανείς, καλό είναι να αντιλαμβάνεται ότι η ζωή, η καθημερινότητα είναι συν-ύπαρξη και πρέπει να μπορούμε να ζούμε, προσαρμόζοντας τις επιθυμίες μας και τις ανάγκες μας, στις επιθυμίες και τις ανάγκες των άλλων, όπως και οι άλλοι, στις δικές μας. Είναι μια κατάσταση συμβιωτική. Το να προσπαθούμε ως γονείς να "λύσουμε" όλα τα προβλήματα ενός παιδιού, να απαντήσουμε σε κάθε αίτημα του, να εναρμονιστούμε με κάθε του προσδοκία, όχι μόνο δεν το ωφελεί, αλλά το βλάπτει κιόλας. Τα παιδιά χρειάζονται να βλέπουν και να αισθάνονται ότι οι γονείς τους, το σπίτι τους, ο κόσμος γύρω τους, έχει συνοχή, έχει δομή, έχει σταθερές. Δεν μπορεί λοιπόν ΚΑΘΕ διαμαρτυρία ή επιμονή ενός παιδιού, να απαντάται με συγκατάβαση από τον γονέα και να προσπαθεί να ικανοποιήσει το αίτημα. Χρειάζεται συχνά να αρνούμαστε στο παιδί μας, υπενθυμίζοντας του, ΓΙΑΤΙ κάνουμε κάτι άλλο, από αυτό που ζητά - κι ας γκρινιάζει. 

 

Στην πράξη βλέπω ότι πολύ συχνά τα αιτήματα της κόρης μου "χειροτέρευαν" όσο περισσότερο προσπαθούσα να ανταποκριθώ σε αυτά. Εφταναν να γίνονται παράλογα, εμμονικά και αντιφατικά και στο τέλος το παιδί ήταν και πάλι δυσαρεστημένο, με κλάματα και φωνές κτλ. Τότε άρχισα να γίνομαι πολύ περισσότερο ηγετική στην καθημερινότητα μας. Δεν την ρωτάω ΑΝ θέλει, πράγματα που ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν. Της τα ανακοινώνω. Την ρωτώ αν θέλει, μόνο για όσα είναι απολύτως στην φύση της ηλικίας και της κατανόησης της, να διαχειριστεί. Δεν θα ρωτήσω πχ. ΑΝ θέλει να βάλει το μπουφάν ή τα παπούτσια της. Της ανακοινώνω ότι ΠΡΕΠΕΙ να ντυθεί. Αλλά ρωτάω αν θέλει να παίξουμε το α' ή το β' παιχνίδι. 

 

Εχω εξηγήσει μυριάδες φορές ότι πρέπει να μαζέψω τα παιχνίδια για να βάλω ηλεκτρική. Μετά από κάποιο σημείο, όχι μόνο δεν εξηγούσα, αλλά άρχισα να της επισημαίνω, ότι αυτή η δουλειά, δεν είναι δική μου, αλλά δική της και ότι ΠΡΕΠΕΙ να μαζεύει τα παιχνίδια της, να φροντίζει να μην χαλάσουν, να μη χαθούν κτλ. Φυσικά επί της ουσίας εγώ τα συμμαζεύω αλλά άρχισε να συμμετέχει στις ενέργειες μου, αντί να διαμαρτύρεται που της "χαλάω" κάτι ή του αλλάζω θέση κτλ. Τώρα, όταν καθαρίζω το σπίτι, έρχεται και κάνει κι αυτή ότι νομίζει και μου λέει με χαρά ότι με βοήθησε! 

 

Οσο πιο πολύ ανταποκρίνεσαι στην εμμονή, τόσο πιο βέβαιη μπορείς να είσαι ότι, αυτή θα γίνει όντως ΕΜΜΟΝΗ. Προσπάθησε να αντιληφθείς ότι είστε μαζί και ότι τα αιτήματα και οι ανάγκες και των δύο έχουν σημασία και θα το αντιληφθεί σιγά σιγά και το παιδί. Αλλιώς το μεταχειρίζεσαι με έναν τρόπο "αφύσικο", ως προς την κοινωνική μας φύση που είναι εκ των πραγμάτων συμβιωτική, δηλαδή ανεχόμαστε και μας ανέχονται κι αυτό είναι και η χαρά του να σχετίζεσαι. 

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση με βοήθησε να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα στο μυαλό μου .. το λάθος που κάνω είναι πως δεν είμαι ηγετική όχι μόνο προς τα παιδιά αλλά γενικά έτσι είναι ο χαρακτήρας μου κ το ξέρω πως είναι λάθος αλλά τουλάχιστον απέναντι στα παιδιά πρέπει να το αλλάξω αυτό για να βοηθήσω κ εκείνα γιατί σαν γονιός πρέπει να τους δείξω το σωστό δρόμο.. 

Παρότι κάποια από αυτά που περιγράφεις τα κάνω κ εγώ αλλά από ένα σημείο κ μετά έχασα λίγο τη μπάλα με τον ερχομό του δεύτερου παιδιού κ άφησα μάλλον μια κατάσταση να διαιωνίζεται..!!!!

5 ώρες πρίν, Lenia16 είπε:

Συμφωνώ.

Γιατί οι ψυχολόγοι όλα αυτά τα βρίσκουν από λίγο έως πολύ προβληματικά και χαρακτηρίζουν συνδρομικο ένα παιδί που μπορεί να αποκλίνει κάπως από το ιδανικό όπως το έχουμε στο μυαλό μας; Πρέπει όλα τα παιδιά να ακολουθούν ένα συγκεκριμένο συμπεριφορικό μοτίβο για να θεωρούνται φυσιολογικά; 

Εμένα δε μου έδωσε τέτοια εντύπωση η ψυχολόγος να σου πω την αλήθεια αυτή ήταν η τελευταία μου ερώτηση κ είχε μια γενική εικόνα για το παιδί .. μου είπε είναι σημάδι καταναγκασμού με ρώτησε ποιος από την οικογένεια δείχνει αυτά κ αυτά τα στοιχεία όπου τα έχει ο άντρας μου κ μου είπε πρώτα πρέπει να αλλάξει τον τρόπο συμπεριφοράς του ο άντρας μου απέναντι στο παιδί να μην είναι τόσο πιεστικός κ επίμονος σε κάποια θέματα για να μη τα περνάει στο παιδί ..

[xaroumenh mama]

Just now, Fenia27 είπε:

Αυτα που περιγραφετε @xaroumenh mama και @kine τα εβλεπα και γω στον γιο μου. Νομιζω οτι ειναι φυσιολογικες συμπεριφορες και εμεις τις ενισχυουμε..Ο γιος μου για ενα διαστημα εκνευριζοταν απιστευτα οταν καποιος του μετακινουσε τα παιχνιδια, οταν ο μικρος μου ο γιος του ακουμπουσε το ποδηλατο,το παιχνιδι, το τραπεζι...Κολλουσε σε πραγματα που δεν μπορουσα καν να καταλαβω...Σκεφτηκα "Μα ειναι δυνατον????"...Τοτε αρχισα να αδιαφορω και απλα να του απανταω οτι δεν εγινε τιποτα, δεν επαθε κατι το παιχνιδι, μπορουμε να ακουμπαμε οτι θελουμε κτλ, και σταματησε και η δικη του "υπερβολη"...Συμφωνω με οσα εχει γραψει η @kine

Το κάνει κ ο γιος μου αυτό απέναντι στο μωρό απλά σε αυτό κ εγώ αδιαφορουσα αλλά χωρίς να εξηγώ τώρα θα προσπαθώ να γίνομαι λίγο ποιο κατανοητή απέναντι στο παιδί για κάτι που γίνεται ... Γιατί τον βλέπω μεγαλώνει διεκδικει πράγματα όπως είναι κ το φυσιολογικό έχει αρκετή ελευθερία από τη μεριά μου στο σπίτι αλλά πλέον πρέπει να γίνομαι ποιο κατανοητή γιατί δεν είναι δύο χρόνων είναι 3,5 έχει αναπτύξει τέλεια τον λόγο του μπορεί να καταλάβει τι του λέω ..!! 

Κ μιας κ είπα για τον λόγο κάτι άλλο που κάνει όταν προσπαθώ να του εξηγήσω κάτι έχω πέσει βέβαια στο ύψος του η τον έχω στην αγκαλιά κ του λέω κάποια πράγματα εκείνος κάνει πως δε με ακούει κ αλλάζει θέμα η λέει άσχετα πραγματα ..

[Mama_Anesti_]

Βασικά δεν ξέρω αν αυτά που περιγραφεις είναι εμμονές, σχεδόν τα ίδια κάνει και ο δικός μου 27 μηνών με την τάξη των πραγμάτων και τις ερωτήσεις. Ίσως ζώντας με το παιδί να εντοπίζεις κάποια σημεία που σε ανησυχούν και μεις απ το φόρουμ δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε στις διαστάσεις τους. Ίσως πάλι επειδη επανεξεταζεις τις πράξεις του κάτω απ το πρίσμα του καταναγκασμού βλεπεις ζητήματα. Δεν ξέρω τι ισχύει. 

   Συμφωνω απόλυτα με την @kine στην διαχείριση των εμμονων. Δηλαδη είναι καλύτερα να συζητάτε τα θέματα, να εξηγεις πως αν αλλάξει κάτι το ίδιο είναι κτλ. με υπομονή μέχρι να το ξεπεράσει.

 

Just now, xaroumenh mama είπε:

εκείνος κάνει πως δε με ακούει κ αλλάζει θέμα η λέει άσχετα πραγματα

Από μία  φιλη με μεγαλύτερο παιδί έχω ακούσει πως ζητάς την προσοχή του. Δηλαδή όπως είπες στο ύψος του κατεβαίνεις και αν δεις πως δεν συγκεντρώνεται ή αποφεύγει το θέμα του λες πχ "εγώ όταν μου μιλάς σε ακούω προσεκτικά, άκουσε κι εσύ την μαμά. Οταν σου μιλώ δεν παίζω, δεν αλλαζω θέμα και σε ακούω. Το ίδιο πρέπει να κάνεις κι εσύ!" 

  Βασικά αυτό δούλεψε στην φίλη μου  μετά από πολύ επανάληψη κ υπομονή. 

   

[erin0000]

18 ώρες πρίν, xaroumenh mama είπε:

 

Λοιπόν έχει θέμα με τα πράγματα του και τα παιχνίδια του δε θέλει να του τα μετακινω καθόλου κ λίγο να σπρώξω ένα παιχνίδι με το πόδι μου αρχίζει να φωνάζει να κλαει κ να λέει όχι μαμά δε ήταν εκεί βάλτο εκεί που το είχα .. η όταν πχ πάω να κάτσω σε μια καρέκλα στην οποία ξέρει πως κάθεται ο μπαμπάς του κ σπίτι να μην είναι ο άντρας μου φωνάζει κ κλαίει μαμά σήκω από εκεί αυτή είναι η καρέκλα του μπαμπά εσένα η δικιά σου είναι αυτή το ίδιο κάνει κ στον άντρα μου βέβαια αν κάτσει κάπου που ξέρει πως κάθομαι εγώ .. το ίδιο κάνει κ με τα αυτοκίνητα μας όταν βάλω το αυτοκίνητο μου εκεί που έχει το αυτοκίνητο του ο άντρας μου θα μου πει μαμά όχι εκεί βγάλτο εκεί βάζει ο μπαμπάς το δικό του αυτοκίνητο ακόμα κ με τα ποτήρια που πίνουμε τον καφέ μας  κτλπ .. όλα αυτά πως μπορώ να τα διαχειριστω ώστε να μη του γίνουν εμμονή ;; 

Θα τα διαχειριστείς με το να του δείχνεις στην καθημερινότητα ότι τα πράγματα μπορεί να έχουν διάφορες θέσεις, ότι δεν κάνουμε κάθε μέρα τα ίδια με τον ίδιο τρόπο κτλ. Ας φωνάξει, θα πρέπει να καταλάβει ότι το να αλλάζουν οι συνήθειές μας ή να αλλάζουν θέση τα αντικείμενα είναι κάτι που δεν θα πρέπει να μας προκαλεί άγχος και δεν θα πρέπει να μας ενοχλεί

Βεβαίως θα δείχνετε εσείς το καλό παράδειγμα, μην επιτρέποντας στον εαυτό σας συγκεκριμένες ρουτίνες. πχ δεν θα κάθεστε πάντα στην ίδια καρέκλα στο τραπέζι. Ή δεν θα πίνετε καφέ με μία συγκεκριμένη κούπα, κτλ.

[xaroumenh mama]

Just now, Mama_Anesti_ είπε:

Βασικά δεν ξέρω αν αυτά που περιγραφεις είναι εμμονές, σχεδόν τα ίδια κάνει και ο δικός μου 27 μηνών με την τάξη των πραγμάτων και τις ερωτήσεις. Ίσως ζώντας με το παιδί να εντοπίζεις κάποια σημεία που σε ανησυχούν και μεις απ το φόρουμ δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε στις διαστάσεις τους. Ίσως πάλι επειδη επανεξεταζεις τις πράξεις του κάτω απ το πρίσμα του καταναγκασμού βλεπεις ζητήματα. Δεν ξέρω τι ισχύει. 

   Συμφωνω απόλυτα με την @kine στην διαχείριση των εμμονων. Δηλαδη είναι καλύτερα να συζητάτε τα θέματα, να εξηγεις πως αν αλλάξει κάτι το ίδιο είναι κτλ. με υπομονή μέχρι να το ξεπεράσει.

 

Από μία  φιλη με μεγαλύτερο παιδί έχω ακούσει πως ζητάς την προσοχή του. Δηλαδή όπως είπες στο ύψος του κατεβαίνεις και αν δεις πως δεν συγκεντρώνεται ή αποφεύγει το θέμα του λες πχ "εγώ όταν μου μιλάς σε ακούω προσεκτικά, άκουσε κι εσύ την μαμά. Οταν σου μιλώ δεν παίζω, δεν αλλαζω θέμα και σε ακούω. Το ίδιο πρέπει να κάνεις κι εσύ!" 

  Βασικά αυτό δούλεψε στην φίλη μου  μετά από πολύ επανάληψη κ υπομονή. 

   

Επανεξεταζω τις πράξεις ποιο πολύ γι'αυτό μου δημιουργήθηκαν αυτές οι ερωτήσεις ποιο πολύ γενικά κατά τη δική μου γνώμη είναι ένα παιδί αρκετά συνεργάσιμο για την ηλικία του ακόμα κ τα "τρομερά δύο " που λέμε τα πέρασε αρκετά ήρεμα πάλι κατά τη δική μου γνώμη είχε εκριξεις θυμους αλλά φυσιολογικές απλά είναι αρκετά υπερκινητικός κ του αρέσει να τρέχει να τρέχει να τρέχει να τρέχει το σπίτι δεν τον χωράει .. κ επειδή όπως είπα μου φαινόταν ήσυχο παιδί τώρα που βλέπω αυτές τις συνήθειες αντί για να ξεπερνιουνται γίνονται ποιο έντονες προβληματιστηκα κ σίγουρα έχω καταλάβει ότι κάπου εγώ δε διαχειρίζομαι κάτι σωστά κ δεν τον βοηθαω να το ξεπεράσει γι'αυτό ζήτησα γνώμες κ συμβουλές σίγουρα μέσα από το φόρουμ κ το γραπτό λόγο ο άλλος δε μπορεί να έχει ολοκληρωτική εικόνα αλλά εγώ θα μπορέσω να φιλτράρω τις απαντήσεις κ να δω τι θα μου ταιριάξει βάση του χαρακτήρα μου κ βάση αυτά που βλέπω στο γιο μου ώστε να μπορέσω να βελτιώσω καποια θέματα ..!!!

[kine]

Και μια γενικότερη αποτίμηση-προσωπική εκτίμηση των "εμμονών"/"ψυχαναγκασμών" που αναφέραμε:

 

Εχω την εντύπωση πως οι σύγχρονοι γονείς (σε αντίθεση με προηγούμενες γενιές), που προσπαθούν να είναι πιο κοντά στα παιδιά, να τα ακούνε, να τους δείχνουν και να τα μεταχειρίζονται με περισσότερο σεβασμό κτλ, να είναι εν ολίγοις πιο παιδοκεντρικοί σε σχέση με τις παλαιότερες τάσεις στο μεγάλωμα παιδιών, κάπου χάνουν το μέτρο, στην προσπάθεια τους να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών τους.

 

Υπερπροσπαθούμε θα μπορούσα να πω: να μην στεναχωρηθούν, να μην απογοητευτούν, να μη βαρεθούν, να μη νιώσουν εκτεθειμένα, να μην προσβληθούν, να μην υπάρξουν εν ολίγοις δυσθυμίες μέσα στη μέρα τους. Από τη μια είναι θεμιτό να προσπαθούμε να είμαστε ουσιαστικοί και παρόντες στη συμβίωση μας με τα παιδιά μας, από την άλλη όμως, ξεχνάμε ότι μέρος της φυσικής ωρίμανσης ενός μικρού παιδιού, είναι και οι απογοητεύσεις, είναι και η ανία, είναι και οι αμφιθυμίες, είναι και η αλληλεπίδραση με τρίτους που θα του είναι δυσάρεστη ή ανιαρή κ.α.

 

Προσπαθώντας να τα "λύσουμε" όλα και να τα προσφέρουμε άμεσα και ικανοποιητικά μπροστά του, του στερουμε του παιδιού την ευκαιρία να δοκιμάσει τις δυνάμεις του, τις αντοχές του, τη δημιουργικότητα του, τα όρια του, τις επιλογές του. Είμαστε μονίμως έτοιμοι να ανταποκριθούμε και ίσως αυτό ευνουχίζει τις δυνατότητες του, ίσως πυροδοτεί ή τροφοδοτεί σιγά σιγά, νοσηρές αντιδράσεις, εμμονές, ακαμψίες, δυσπροσαρμοστηκότητα κ.α.

 

πχ. μιλάει το παιδί, επαναλαμβάνεται, γίνεται κουραστικό, μας έχει εκνευρίσει και αντί να τοποθετηθούμε ευθέως απέναντι του, ζητώντας του να διακόψει αυτή τη μονοτονία, προσπαθούμε να του δώσουμε για χιλιοστή φορά την απάντηση που γνωρίζει, χωρίς να εκράζουμε δυσθυμία, μην τυχών και νιώσει κάποιου είδους "απόρριψη" από την δική μας κούραση. 

πχ. απαιτεί το παιδί μια κατάσταση παράλογη, ανώφελη ή μη λειτουργική για την καθημερινότητα του σπιτιού (όπως αυτά με την καρέκλα ή τη μετακίνηση ενός παιχνιδιού κτλ) και αντί να το αντιμετωπίσουμε με την πρέπουσα σοβαρότητα, εξηγώντας του πώς έχουν τα πράγματα, πώς λειτουργεί ένα σπίτι, πώς λειτουργεί η μαμά ως υπεύθυνη και νοικοκυρά του σπιτιού, πώς βολεύεται να καθήσει ή να ξαπλώσει η μαμά/ο μπαμπάς ως άνθρωποι με τη δική τους ιδιοσυγκρασία και γούστο, τρέχουμε μηχανικά να ικανοποιήσουμε το αίτημα, να επιστρέψουμε το αντικείμενο στη θέση που ήταν, να κάτσουμε στη "σωστή" καρέκλα κτλ. 

 

Άλλο πράγμα να νοιαζόμαστε για τα συναισθήματα των παιδιών κι άλλο πράγμα να νομίζουμε ότι το χρέος μας, ως γονείς είναι να μην τα δούμε ποτέ λυπημένα, απογοητευμένα, αποκαρδιωμένα ή ακόμη και βαριεστημένα. Πρέπει να έχουμε την ψυχική ηρεμία και το σθένος να αποδεχτούμε ότι αυτές οι μικρές ή και μεγάλες απογοητεύσεις ενός 2χρονου/3χρονου, είναι μέσα στην φυσικότητα των πραγμάτων και μπορούμε τόσο εμείς όσο και τα παιδιά μας, να τις διαχειριστούμε, να τις αντιμετωπίσουμε, να τις ξεπεράσουμε. 

 

Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις το παιδί σου να βρίσκει λύσεις στα προβλήματα του μόνο του, να αντιμετωπίζει την ανία του, την δυσφορία του, τη στεναχώρια του, να ερμηνεύει μόνο του ένα συμβάν που το απογοήτευσε και να σου εξηγεί πώς βγήκε από την απογοήτευση του, να επαναπροσδιορίζει την τάξη στον χώρο του κ.α.. Αλλά για να συμβεί αυτό, πρέπει να ανεχθούμε την έντονη αντίδραση που ίσως μας μοιάζει αφόρητη εκείνη τη στιγμή. Ενα πολύ δυνατό κλάμα ή φωνές, μπορούν να μετατραπούν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα σε διάλογο, αν ο ενήλικας είναι ψύχραιμος και νηφάλιος, βλέποντας αυτή την πρώτη αντίδραση.

[xaroumenh mama]

Έχεις δίκιο σε αυτό που λες ορισμένες φορές ξεχνάμε ότι κ ένα παιδί έχει το δικαίωμα να φωνάξει για τα θέλω του γιατί είναι ένας μικρός άνθρωπος κ αυτός ,που έχει άποψη κ απαιτήσεις κ προσπαθούμε να τα παρέχουμε όλα έτοιμα για να μη στεναχωρεθει αντί τελικά να κάνουμε κάτι που είναι τόσο απλό να του εξηγήσουμε .. !!! Πιστεύω πως μερικές φορές με το να συναναστρεφόμαστε με ένα νήπιο 2 - 3 χρόνων " υποτιμάται " τη νοημοσύνη του κ νομίζουμε πως δε καταλάβενει ενώ τελικά γίνεται το αντίθετο καταλάβενει πολύ καλά κ μπορεί να γίνει αρκετά συνεργάσιμο αν ακολουθήσουμε σωστούς τρόπους ..!!!

Και εμένα με ενοχλεί πολύ αυτή η υπερπροστατευτικοτητα της σημερινής εποχής που τρέχουμε πίσω από τα παιδιά για να είμαστε σε ετοιμότητα μήπως γίνει κάτι για να το βοηθήσουμε κ δε το αφήνουμε να κάνει κάποια πράγματα μόνο του κ να καταλάβει κ το ίδιο της ανάγκες του από το ποιο απλό ότι αν πέσει θα χτυπήσει ...

Γενικά προσπαθώ στα παιδιά μου να μη τους τα έχω όλα έτοιμα στο χέρι τον γιο μου τον αφήνω να κάνει πράγματα μόνος του να προσπαθήσει να κουραστεί να τσατιστει να κλαψει κ γενικά είναι ένα παιδί που αν κατακτήσει κάτι δε σου αφήνει το περιθώριο να τον βοηθήσεις θέλει να το κάνει μόνος του αυτό εμένα με χαροποιει δε ξέρω αν είναι στον χαρακτήρα του αυτό η αν τον έχω βοηθησει κ εγώ πάνω σε αυτό το κομμάτι αλλά ναι πραγματικά όταν βλέπεις όλη την ικανοποίηση στο πρόσωπο των παιδιών που προσπαθούν κ καταφέρνουν πράγματα μόνα τους ικανοποίησε κ εσύ ο ίδιος για όλη τη προσπάθεια που έχεις κάνει ..!!!

[erin0000]

Σωστά αυτά που λέει η Κίνε. Απλώς να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάποια παιδιά αυτή την "εμμονή ή τους ψυχαναγκασμούς",  τα βιώνουν πιο έντονα σε σχέση με άλλα. Δηλαδή το να κάθεται στην ίδια καρέκλα ένα παιδί να το κάνει από συνήθεια και αν του αλλάξουμε τη συνήθεια ναι μεν θα αντιδράσει αλλά ίσως παροδικά και όχι έντονα, ενώ κάποιο άλλο παιδί θα αντιδράσει πολύ έντονα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Στο δεύτερο παιδί θα πρέπει να προσέχουμε περισσότερο να μην του παγιώνονται συγκεκριμένες συνήθειες και ρουτίνες και να του εξηγούμε ότι οι συνήθειες ή οι συνθήκες αλλάζουν και βρίσκουμε τρόπο να προσαρμοστούμε, ότι τα αντικείμενα έχουν διάφορες θέσεις και χρησιμότητες κτλ.

[xaroumenh mama]

Just now, erin0000 είπε:

Σωστά αυτά που λέει η Κίνε. Απλώς να έχουμε στο μυαλό μας ότι κάποια παιδιά αυτή την "εμμονή ή τους ψυχαναγκασμούς",  τα βιώνουν πιο έντονα σε σχέση με άλλα. Δηλαδή το να κάθεται στην ίδια καρέκλα ένα παιδί να το κάνει από συνήθεια και αν του αλλάξουμε τη συνήθεια ναι μεν θα αντιδράσει αλλά ίσως παροδικά και όχι έντονα, ενώ κάποιο άλλο παιδί θα αντιδράσει πολύ έντονα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Στο δεύτερο παιδί θα πρέπει να προσέχουμε περισσότερο να μην του παγιώνονται συγκεκριμένες συνήθειες και ρουτίνες και να του εξηγούμε ότι οι συνήθειες ή οι συνθήκες αλλάζουν και βρίσκουμε τρόπο να προσαρμοστούμε, ότι τα αντικείμενα έχουν διάφορες θέσεις και χρησιμότητες κτλ.

Πράγματι ο μεγάλος μου γιος είναι πολύ της ρουτίνας ..!!! Αλλά. Παρατήρησα αυτές τις μέρες που προσπαθώ να αλλάξω τακτική πάνω σε αυτό το κομμάτι ότι είδα τέλειος διαφορετική αντίδραση ίσως μεγαλώνει κ του είναι ποιο εύκολο να το διαχειριστεί .. πχ με το ποδήλατο που είχα γράψει κ ποιο πάνω εκεί που εκλεγε με το που τελείωσα τη κουβέντα μου περνει μια βαθιά ανάσα κ σταματάει το κλάμα ..!! Χθες που έκατσα σε άλλη καρέκλα μου λέει όχι σήκω εκεί κάθεται ο μπαμπάς κ του λέω τι διαφορά έχει αν κάτσω σε εκείνη την καρέκλα κ τι σε αυτή οι καρέκλες παραμένουν ίδιες κ εγώ παραμένω μαμά σου .. κούνησε το κεφάλι του κ με κοίταξε σαν να ξαφνιαστηκε με την απάντηση μου κ συνέχισε αυτό που έκανε να τρώει ..!!

[erin0000]

Και πες στον μπαμπά να αλλάξει καρέκλα γιατί ο μικρός την έχει συνδέσει με εκείνον...