Σχολικός Εκφοβισμός

[Dust pink]

4 ώρες πρίν, Βερενίκη είπε:

Έβλεπα αυτές τις ημέρες το 13 reasons why (ευχαριστώ Deena) με τον 13χρονο γιο μου (ΟΚ, όχι όλα τα επεισόδια αλλά σε δύο μέρες το είδαμε όλο, εγώ χωρίς και αυτός με περικοπές), με τον οποίο προσπαθούμε να έχουμε μία σχέση εμπιστοσύνης και αυτό δυστυχώς συνεπάγεται να μην μπαίνουμε σαν οδοστρωτήρες στη ζωή του. Δηλαδή, όταν το παιδί σου λέει το 'απίθανο΄αλλά επίσης σου λέει να μην ανακατευτείς, μένεις σε απόσταση για να συνεχίσεις να έχεις την πληροφόρηση. Μία φορά να προδώσεις αυτή την εμπιστοσύνη, την πάτησες για πολύ πολύ πολύ καιρό . 

Το παιδί λοιπόν ξαφνικά  μου λέει: Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα. Μας λένε να τους εμπιστευόμαστε και, όταν το κάνουμε, τελικά βρισκόμαστε τις πιο πολλές φορές κατηγορούμενοι. Ψαχνουν να βρούνε λύση (οι δάσκαλοι) αλλά η μόνη λύση είναι να τους διώξουν από το σχολείο. Αλλά πώς να τους διώξουν, αφού τα πιο πολλά είναι μικροπράγματα. Γίνεται να διώξουν κάποιον επειδή έσπρωξε?  Σου λεει ο δάσκαλος, πες συγνώμη και παίξτε σαν φίλοι. Δεν θέλω να παίξουμε σαν φίλοι, θέλω να μας αφήσει ήσυχους εμένα και τους φίλους μου και να μην έχω συνέχεια το άγχος μην χάσω την ψυχραιμία μου και του σπάσω τα μούτρα."

Τι θα κάνατε, αν ακούγατε αυτό από το υπέροχο, καλοαναθρεμένο παιδί σας?

Δεν ρωτώ πώς θα νοιώθατε (ξέρω), ρωτώ τι θα κάνατε? 

 

Θέλω να πω ότι εκτός από τους θύτες και τα θύματα είναι και τα παιδιά που παρατηρούν, ενοχλούνται και αργά ή γρήγορα θα πάρουν θέση. Και μάλιστα υπάρχει μία ολόκληρη προπαγάνδα ενοχοποίησης αυτών των παιδιών. Αυτό που δεν μπορούν να λύσουν οι γονείς, οι ψυχολόγοι, οι δάσκαλοι και τα θύματα, καλούνται να το λύσουν τα άλλα 13χρονα, γιατί λέει δεν πρέπει να μένουν αμέτοχα. .....Είναι αυτό βάρος να το σηκώσει ένα παιδί? Θέτω αυτόν το προβληματισμό γιατί είναι η ιστορία της ζωής μου. Να έρχεται το παιδί κουρέλι, μαμά, πάλι τον κορόιδευαν (κλπ κλπ) σήμερα το Γιώργο. Και οι γονείς του Γιώργου στην καρακοσμάρα τους και ο Γιώργος να το παίζει  και κοινωνικός (α εμένα το παιδί μου έχει πολλές παρέες, υπερήφανη η συμπαθέσταση μαμά, που δεν ξέρω τι σόι σχέση έχει με το γιο της που το παιδί δεν τολμάει να της πει ότι στην ημερήσια εκδρομή έκανε εμετό γιατί τον έβαλαν να πιει δεν ξερω γω τι). 

Στο παράδειγμα που παραθέτεις το πρόβλημα βρίσκεται στην σχέση γονιού και παιδιού που δεν βασίζεται σε εμπιστοσύνη. Δεν έχει το θάρρος το παιδί να πει στην ίδια του την μάνα τι του συμβαίνει η τι αντιμετωπίζει από τον περίγυρο. Κρύβει πράγματα;; Γιατί;; Μήπως μεγάλωσε σε ένα ενοχικό περιβάλλον το παιδί;; Μήπως τα ταμπού στο σπίτι είναι πολλά;; Μήπως δεν δίνεται η απαραίτητη βάση από την μαμά σε κοινωνικά ζήτηματα που αφορούν άμεσα την ζωή του παιδιού (κανόνας του εσώρουχου, λεκτικής βία, σεξουαλική παρενόχλησης,bulling)

Το πρόβλημα σε κάθε περίπτωση αφορά και εδράζεται σε λάθος χειρισμούς των γονιών.

Αν το παιδί διαστάσει να μιλήσει στην ίδια του την μάνα η λέει ψέματα πως θα μιλήσει στον ψυχολόγο ή τον δάσκαλο;;

Αν οι γονείς του δεν δείχνουν κατανόησή και σοβαρότητα και δράση σε τέτοια περιστατικά είναι δυνατόν να πεισθεί ότι οι "άσχετοι" θα σκύψουν στο πρόβλημα του;;;

Το μόνο που έχει μάθει να κάνει η μαμά είναι να ρίχνει μπαλάκια ευθύνων σε ψυχολογους, σχολείο και περίγυρο. Αποποιείται έτσι τις δικές της ευθύνες και τις ρίχνει αλλού η αδιαφορεί...

Πάνω σ' αυτό ,ναι ,μπορεί να δεις ένα ευαίσθητο και ενημερωμένο έως ώριμο από την οικογένεια του παιδί να προσπαθεί να κάνει τον πυροσβέστη στην υπόθεση του συμμαθητή που τρώει την κοροϊδία.

Όχι, δεν μπορεί ένα 13χρονο να σηκώσει το βάρος της ασυνέπειας η της αδιαφορίας η της δικαιολογίας ενηλίκων ατόμων που αποφάσισαν να φέρουν στον κόσμο παιδία. Αν αυτό ρωτάς.

Για αυτούς πάντα το πρόβλημα θα το έχουν οι άλλοι,πάντα θα θεωρούν τα ασήμαντα προτεραιότητα και πάντα θα "ψάχνουν' ένα 13 χρόνο να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά...

[Βερενίκη]

Dust pink, θεωρείς ότι είναι ο κανόνας τα 13χρονα να μιλάνε με τους γονείς τους?

Εγώ έχω άλλα βιώματα. Το συγκεκριμένο παράδειγμα μάλλον είναι επικριτικό περιβάλλον, αλλά δεν μπορώ να είμαι και σε κάθε σπίτι. 

Εγώ όμως σου λέω ότι το λέει στη μαμά, η οποία ως δεύτερο βήμα απευθύνεται στο σχολείο? Εκεί τι νομίζεις θα αντιμετωπίσει?

Και δεν λέω για κάτι σοβαρό. Ας πούμε για λεκτική παρενόχληση.  

[Dust pink]

πρίν από 53 λεπτά , Βερενίκη είπε:

Dust pink, θεωρείς ότι είναι ο κανόνας τα 13χρονα να μιλάνε με τους γονείς τους?

Εγώ έχω άλλα βιώματα. Το συγκεκριμένο παράδειγμα μάλλον είναι επικριτικό περιβάλλον, αλλά δεν μπορώ να είμαι και σε κάθε σπίτι. 

Εγώ όμως σου λέω ότι το λέει στη μαμά, η οποία ως δεύτερο βήμα απευθύνεται στο σχολείο? Εκεί τι νομίζεις θα αντιμετωπίσει?

Και δεν λέω για κάτι σοβαρό. Ας πούμε για λεκτική παρενόχληση.  

Ναι ,θεωρώ σημαντικό ως βήμα οτιδήποτε προβληματίζει ένα 13 χρόνο παιδί που τώρα χτίζει την προσωπικότητα του και έρχεται αντιμέτωπο Με

 ενδεχόμενως πρωτόγνωρες καταστάσεις ,να έχει το θάρρος να μοιράζεται προβληματισμούς ή απορίες με κοντινά του ατόμα όπως η μαμά. Καλώς ή κακώς είναι και το άτομο που από μωρό μοιράζεται ένα επικοινωνιακό πλαίσιο (ρώτα, μαθαίνει).

Μου φαίνεται αδιανόητο παιδιά 13 χρονών να μπορούν μόνα τους με τα σημερινά δεδομένα να μπορούν να λύσουν,να εξαλείψουν η να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο του εκφοβισμού. Καλά καλά ούτε οι μεγάλοι αδυνατούν για αυτό και το φαινόμενο έχει προβληματίζει την κοινωνία και θεωρείται κακό από την πλειοψηφία.

Πριν 40 χρόνια ,ένα ομοφυλοφιλο παιδί σε ένα ορεινό χωριό δεχόταν τον εξευτελισμό του χωριού , οι γονείς του το θεωρουσαν ντροπή της οικογένειας...το παιδί έβαζε τέλος στη ζωή του ανυμπορο να αντέξει την δημόσια διαπόμπευση. Κατανόηση η δράση από την οικογένεια δεν είχε. Ποιος θα μάθαινε για το έγκλημα στην Ελλάδα;; Κανένας. Η πληροφορία δεν έτρεχε, δεν θεωρούνταν κακό. Το χωριό είχε βγάλει ετυμηγορία... Πέθανε από τις τύψεις του γιατί ήταν ανώμαλος... Αφενός η κοινωνία ήταν διαφορετική αφετέρου η επικοινωνία με την οικογένειά φτωχή. Μυαλό στο χωριό δεν βάζεις αλλά μπορείς πχ να πάρεις το παιδί σου και να φύγεις .

Επικριτικό γιατί; Γιατί το λέει στην μαμά και δεν το λύνει μόνο του; Είναι τόσο ώριμη η κοινωνία και προηγμένη ώστε να δίνει τέτοια δυνατότητα στα παιδιά της; 

 

Αν η λεκτική παρενόχληση αφορα τυχαίο και μεμονωμένο συμβάν  μια απλή συζήτηση μεταξύ παιδιών ίσως λύσει την διαφορά. Αν όμως αποτελεί καθημερινότητα ,τότε ναι ,θα ενημερώσει και το σχολείο.

Τι θα συναντήσει; Από τοίχο έως ενδιαφέρον ανάλογα το σχολείο.

Εξαρτάται από το μέγεθος του πρόβληματος η δράση.

 

Το γεγονός πάντως πως ένα παιδί μιλάει στους γονείς προσωπικά το θεωρώ θετικό, εκτός από τον εκφοβισμό υπάρχουν και άλλες μάστιγες τριγύρω μας...που ένα παιδικό μυαλό δεν είναι σε θέση να γνωρίζει και να αντιμετωπίσει μόνο του. Όταν για παράδειγμα ένας παιδεραστης κοίτα περίεργα τα ευαίσθητα σημεια του παιδιού σε κάποιο μέρος της πόλης και το παιδί μου δεν έχει το θάρρος να μου το πει ,τι θα κάνω ; Θα το προτρεψω να λύσει την διαφορά μόνο του με τον παιδεραστή του;

 

Όχι ,στην πραγματικότητα δεν θεωρώ ότι κατά κανόνα όλα τα 13 χρόνια μιλούν με τους γονείς τους . Θεωρώ όμως καλό για κάποια σοβαρά ζητήματα να μιλούν η να έχουν το θάρρος να μιλήσουν. Η τέλος πάντων οι γονείς πρώτοι να έχουν μιλήσει, εξηγήσει και χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με το παιδί τους μεγαλώνοντας το σε ένα περιβάλλον δημοκρατικό και μη δογματικός. Το περιβάλλον όμως του συμμαθητή του παιδιού σου είναι τέτοιο;

[Βερενίκη]

8 ώρες πρίν, Dust pink είπε:

Το περιβάλλον όμως του συμμαθητή του παιδιού σου είναι τέτοιο;

 

Δεν τους ξέρω τους ανθρώπους και δεν μπορώ να τους κρίνω. Τους έχω δει σε σχολικό περιβάλλον, πάρτι, επισκέψεις των παιδιών για παιχνίδι. Έχω δει μία γλυκύτατη μαμά, που δείχνει λίγο να ανησυχεί για το γιο, και έναν επίσης ευγενέστατο αλλά ιδιαίτερα αυστηρό μπαμπά....

Βλέπω, όμως, το αποτέλεσμα. Ένα παιδί που 'εχει γίνει σάκος του μποξ' κατά το γιο μου και τους φίλους του, και δύο γονείς που δεν φαίνονται να έχουν πάρει είδηση τίποτα. Και αισθάνομαι λίγο άσχημα γιατί ο γιος μου και η παρέα του δεν τον συμπαθούν ιδιαίτερα, γιατί, όπως λένε, τα θέλει και τα παθαίνει, όλο γυρίζει γύρω γύρω από 'αυτά' τα παιδιά, ενώ του λένε ότι μπορεί να παίξει μαζί τους. Επομένως ούτε λόγος να γίνει να τον βοηθήσουν, εκτός από κάποιες ακραίες περιπτώσεις που έχουν βάλει τις φωνές τύπου 'αφήστε τον πια ήσυχο'. 

Τέλος πάντων, του χρόνου ελπίζω να πείσω το παιδί μου να μου ανάψει.... πράσινο φως να μιλήσω στους γονείς. 

 

Δεν είναι αυτός όμως ο λόγος που άνοιξα το θέμα. 

Είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στα σχολεία. Σε όλα τα σχολεία, που ξέρω μαθητές. Κάποιοι κοροϊδεύουν, κάποιοι τους αφήνουν, κάποιοι πέφτουν θύματα. 

Ξέρετε αυτά τα παιδιά παίζουν με την ψυχή των παιδιών μας (γιατί κάποιος έχει παίξει και με τη δική τους ψυχή). Μία τα κάνουν φίλους, μία τα διώχνουν, μία τους βάζουν όρους, μία τα κολακεύουν, μία τα εξευτελίζουν. Αν το παιδί αντισταθεί πρώτα από όλα ψυχικά (μικρή ανοχή στη βία κάθε είδους), το σύστημα κινητοποιείται και το θέμα λύνεται ως προς το συγκεκριμένο παιδί. Παραμένει όμως στο χώρο και το παιδί ζει μέσα σε αυτό.

 

Επεξεργάστηκαν 17 Ιουλίου,2018 by Βερενίκη

[kine]

13 ώρες πρίν, Βερενίκη είπε:

Θέλω να πω ότι εκτός από τους θύτες και τα θύματα είναι και τα παιδιά που παρατηρούν, ενοχλούνται και αργά ή γρήγορα θα πάρουν θέση. Και μάλιστα υπάρχει μία ολόκληρη προπαγάνδα ενοχοποίησης αυτών των παιδιών. Αυτό που δεν μπορούν να λύσουν οι γονείς, οι ψυχολόγοι, οι δάσκαλοι και τα θύματα, καλούνται να το λύσουν τα άλλα 13χρονα, γιατί λέει δεν πρέπει να μένουν αμέτοχα. .....Είναι αυτό βάρος να το σηκώσει ένα παιδί?

 

Μ'αρέσει πολύ το ερώτημα και ο προβληματισμός γιατί κατά την γνώμη μου, αποτελεί και μέρος της απάντησης στο όλο πρόβλημα. Οχι λοιπόν, δεν είναι υποχρέωση αυτών των άλλων παιδιών, να λύσουν κάτι. Δεν θα σταματήσουν το φαινόμενο του εκφοβισμού ούτε θα μάθουν σε ανεπαρκείς δασκάλους, να είναι πιο χρήσιμοι στα παιδιά. ΑΛΛΑ, είναι ένα βάρος που πρέπει και οφείλει να το σηκώνει ένα παιδί, ένας έφηβος και ένας ενήλικας, ανεξάρτητα από την δύναμη και την εξουσία που έχουν ή δεν έχουν και που μπορούν να ασκήσουν προς βελτίωση της κατάστασης. Κι αυτό το βάρος, ονομάζεται έγνοια.

 

Εν ολίγοις, το φαινόμενο του εκφοβισμού, δεν αφορά μια απομονωμένη και αποσπασματικά αναλυόμενη, πράξη βίας. Εχει να κάνει με το πώς προσλαμβάνεται αυτή η ενέργεια από το περιβάλλον του σχολείου, από την ομάδα των συνομιλήκων και τους ενήλικες.

 

Πχ. α) Αν η πράξη, έχει κατευθυνση προς ένα συγκεκριμένο παιδί και το παιδί αυτό έχει φίλους και άλλα παιδιά να το νοιάζονται ή να νοιάζονται γενικά, ακόμη κι αν δεν είναι οι στενοί του φίλοι, θα το υπερασπιστούν! Η ενέργεια θα πάρει άλλη τροπή, θα γίνει λόγος διαπραγμάτευσης των μεταξύ τους σχέσεων, ρύθμισης και κατανόησης των αξιών που τα παιδιά ασπάζονται και αφορμή για να ενεργοποιηθούν οι κοινοτικές δυνάμεις της συγκεκριμένης παρέας/τάξης/σχολείου. 

      β) Αν το παιδί είναι από καιρό απομονωμένο, για τους προσωπικούς του λόγους, δεν έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα δίκτυο φίλων και παιδιών που το νοιάζονται, αλλά και τα παιδιά στο συγκεκριμένο σχολικό περιβάλλον είναι στραμμένα στο εγώ τους και γυρνούν αδιάφορα το κεφάλι, σε όσα δε τους επηρεάζουν άμεσα, όπως και οι καθηγητές "κάνουν μονάχα τη δουλειά τους", το παιδί αυτό θα δεχτεί μια ενέργεια εις βάρος του, μικρής ή μεγάλης σημασίας, η οποία όμως θα μεγενθυθεί και θα πάρει τεράστιες διαστάσεις διότι δεν υπάρχει γύρω του κανένας να του συμπαρασταθεί, κανένας να τον παρηγορήσει, κανένας να τον υπερασπιστεί, κανένας να του δώσει σημείο εξώδου από το τραυματικό του συμβάντος. Πιθανόν λοιπόν το συμβάν να επαναληφθεί και να παγιωθεί η σχέση θύτη-θύματος μέχρι τουλάχιστον την έξοδο από το συγκεκριμένο σχολικό περιβάλλον ή και ποτέ.

 

Οπότε, αν έπρεπε να γίνει κάποια συζήτηση ή ενημέρωση για το bullying, αυτή θα έπρεπε να είναι όχι σε σχέση με την όποια μεμονομένη πράξη εις βάρος ενός παιδιού, αλλά σε σχέση με τον κοινωνικό ιστό γύρω από το παιδί και το ίδιο το σχολείο, ως κοινότητα. Κάτι το οποίο φυσικά θα θέσει υπό αμφισβήτηση τις αρχές μας και τις αξίες μας ως κοινωνία. 

 

Σκέψου όλες τις φορές, που έχεις πει ή έχεις ακούσει κάποιον να συμβουλεύει τον διπλανό του (ενήλικα ή παιδί): "εσύ μην μπλέκεσαι / ο καθένας να κοιτάει τη δουλειά του / μην ανακατεύσαι / κτλ....."   . 

[Dust pink]

7 ώρες πρίν, Βερενίκη είπε:

 

Δεν τους ξέρω τους ανθρώπους και δεν μπορώ να τους κρίνω. Τους έχω δει σε σχολικό περιβάλλον, πάρτι, επισκέψεις των παιδιών για παιχνίδι. Έχω δει μία γλυκύτατη μαμά, που δείχνει λίγο να ανησυχεί για το γιο, και έναν επίσης ευγενέστατο αλλά ιδιαίτερα αυστηρό μπαμπά....

Βλέπω, όμως, το αποτέλεσμα. Ένα παιδί που 'εχει γίνει σάκος του μποξ' κατά το γιο μου και τους φίλους του, και δύο γονείς που δεν φαίνονται να έχουν πάρει είδηση τίποτα. Και αισθάνομαι λίγο άσχημα γιατί ο γιος μου και η παρέα του δεν τον συμπαθούν ιδιαίτερα, γιατί, όπως λένε, τα θέλει και τα παθαίνει, όλο γυρίζει γύρω γύρω από 'αυτά' τα παιδιά, ενώ του λένε ότι μπορεί να παίξει μαζί τους. Επομένως ούτε λόγος να γίνει να τον βοηθήσουν, εκτός από κάποιες ακραίες περιπτώσεις που έχουν βάλει τις φωνές τύπου 'αφήστε τον πια ήσυχο'. 

Τέλος πάντων, του χρόνου ελπίζω να πείσω το παιδί μου να μου ανάψει.... πράσινο φως να μιλήσω στους γονείς. 

 

Δεν είναι αυτός όμως ο λόγος που άνοιξα το θέμα. 

Είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στα σχολεία. Σε όλα τα σχολεία, που ξέρω μαθητές. Κάποιοι κοροϊδεύουν, κάποιοι τους αφήνουν, κάποιοι πέφτουν θύματα. 

Ξέρετε αυτά τα παιδιά παίζουν με την ψυχή των παιδιών μας (γιατί κάποιος έχει παίξει και με τη δική τους ψυχή). Μία τα κάνουν φίλους, μία τα διώχνουν, μία τους βάζουν όρους, μία τα κολακεύουν, μία τα εξευτελίζουν. Αν το παιδί αντισταθεί πρώτα από όλα ψυχικά (μικρή ανοχή στη βία κάθε είδους), το σύστημα κινητοποιείται και το θέμα λύνεται ως προς το συγκεκριμένο παιδί. Παραμένει όμως στο χώρο και το παιδί ζει μέσα σε αυτό.

 

Νομίζω ότι υπάρχει μια διαφορά ως προς την πρόσληψη των φαινομένων μεταξύ ενός παιδικού εγκεφάλου και ενός ενήλικου. Ένα 13χρονο δεν σκέφτεται με τον ίδιο τρόπο που το κάνει ένας 33 χρόνος. Το γεγονός ότι τα υπόλοιπα παιδιά νοιάζονται το θύμα και αξιολογούν ορθα την κατάσταση δείχνει και το επίπεδο των αντανακλαστικών τους ως προς την πρόληψη και αντιμετωπιαη τέτοιων φαινομένων.

Συλλογικά όμως εξαλείφονται τέτοια φαινόμενα ,δεν αρκεί μόνο η κατανόηση από τα παιδιά ή η δική τους δράση

Για τους γονείς του άλλου παιδιού,δεν ξέρω τι να σου πω...ίσως δεν το σκέφτονται οι άνθρωποι ως ενδεχόμενο, ίσως το παιδί θεωρεί φυσικά τα όσα βιωνει και δεν έχει αναφέρει κάτι ,ίσως οι ίδιοι δεν έτυχε να δουν το παιδί τους να γίνεται σάκος του μποξ.

 

[panagiota75]

όταν ο μικρός μου γιος στοχοποιήθηκε από ιδαίτερα επιθετικό συμμαθητή του, μου το είπε. Ξεκίνησα πρώτα ζητώντας τη βοήθεια της δασκάλας, η οποία ήταν προθυμη μεν, αλλά οποιαδήποτε κίνηση φαινόταν να εξαγριώνει το παιδί χειρότερα. Προχώρησα στον διευθυντή ο οποίος με πολλά λόγια ουσιαστικά μου έλεγε ότι δεν γίνεται τίποτα διότι οι γονείς δεν ήταν συνεργάσιμοι (τί περιμένετε από έναν αγριάνθρωπο; μου είπε). Προχώρησα στην σύμβουλο, αφού πρώτα μίλησα με σύμβουλο άλλης επικράτειας ώστε να βρω τη δική μας καλά διαβασμένη (και καλά έκανα, γιατί δεν θα μάθαινα ούτε τα μισά). Πήγαινα κάθε μέρα στο σχολείο, ρωτώντας αν έχουν καταγράψει τα περιστατικά, πώς βοηθούν το παιδί μου και πως το άλλο παιδί. Τους έλεγα οτι θα είμαι παρούσα μεχρι να βρουν τρόπο να βοηθήσουν την κατάσταση και πάντα πρόθυμη να συνεργαστώ για το καλό του παιδιού μου.  Μου πρότειναν αστείες λύσεις (να αλλάξει τμήμα το παιδί μου) και αυτό που είδα ήταν ότι ζητούσα ουσιαστικά βοήθεια από ανθρώπους πλήρως ανεκπαίδευτους σε χειρισμούς τέτοιων καταστάσεων. Συνέχισα όμως να πηγαίνω σχεδόν κάθε μέρα. Παράλληλα επιβεβαίωνα το παιδί μου ότι δεν θα είναι μόνο σε όλο αυτό και ξέρω ότι ανακουφιζόταν που με έβλεπε εκεί. Επίσης μίλησα με ψυχολόγο εγώ για το πώς μπορώ να βοηθήσω και δούλευα με το παιδί τεχνικές που μου έδειχνε η ψυχολόγος. Θες επειδή με βαρέθηκαν, θες επειδή έδειχνα αποφασισμένη ότι κάτι θα κάνουμε, κινητοποιήθηκαν. Παράλληλα, το παιδί μου άρχισε να δείχνει λιγότερο πρόθυμο να ανεχτεί συμπεριφορές, και  η κατάσταση άλλαξε. Μια μέρα γύρισε και μου είπε ότι η τετράδα της παρέας του αποφάσισαν ότι όταν ένας τους θα δίνει σήμα ότι δυσφορεί από κάποιον/κάτι, οι άλλοι τρεις θα παρεμβαίνουν. Πόσο καλή πρωτοβουλία. Το μηνυμα που δίνω και στα δυο είναι πως αν αισθάνεστε ότι στοχοποιείστε δεν είναι μόνο δικό σας πρόβλημα. Είναι και δικό μας και του σχολείου, γι αυτο και δεν χρειαζεται να το αντιμετωπίζετε μόνοι σας. Και αν πέσει στην αντίληψη σας ότι συμμαθητής /συμμαθήτρια γίνεται στόχος και υποφέρει μιλήστε, παρεμβείτε, ενημερώστε. 

[ΑΡΓΚ]

On 15/7/2018 at 5:48 ΜΜ, Dust pink είπε:

Όλο αυτό το σενάριο μου βγάζει καθαρά παθητικη στάση και μοιρολατρία. Αν παραμείνω σιωπηλή η φοβάμαι μήπως τα "χαλάσω" με την αγγλικού που έχει το φροντιστήριο (ο τόπος βρωμάει από αγγλικαδικα) η προεξοφλήσω πως δεν έχει νόημα να στραφω στην δικαιοσύνη αν το παιδί μου αιμορραγει ,είναι σαν να του βάζω εγώ την θηλιά στον λαιμό του για να κρεμαστεί... Μετά φυσικά θα τρέχω δικαστικώς για να βρω το δίκιο μου αλλά θα αξίζει τον κόπο; Όντως η δικαιοσύνη είναι με τις μεγάλες ώρες αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι για να αφήνω βίαια περιστατικά να αλωνιζουν η να μαλώνω κάθε τόσο με γονείς και σχολείο αν αυτό αποδεικνύεται αναποτελεσματικό. Ασκώ τα νόμιμα και ότι βγεί.

Η περιγραφή του 7χρονου που πιάνει από τον γιακά συμμαθητή κάι τον χτυπά στον τοίχο μέχρι να βγάλει αίμα, μου κάνει περισσότερο αμερικανικό σήριαλ, με την έννοια ότι τέτοιες πρακτικες Καμόρας η μαφιας από τόσο μικρά παιδιά θα μπορούσες να τα δεις και σε ταινία με τον Statham . Αν αυτό το παιδάκι που τώρα είναι 7 λειτουργεί σαν φουσκωτός τοκογλυφου στα 17 του είναι πολύ πιθανό να μπει στην τάξη με καλάσνικοφ και να θερίσει τα πάντα. Εκεί συγγνώμη αλλά τον πρώτο λόγο έχει η δικαιοσύνη και όχι η εκπαίδευση. 

Όλα αυτά τα σκηνικά συμβαίνουν στο ίδιο σχολείο;; Θυμάμαι (ίσως κάνω και λάθος βεβαία, αν κάνω ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη) ένα σχόλιο που νομίζω είχες κάνει για μια δασκάλα που τιμωρούσε τα παιδία βάζοντας τα να ψηφίσουν τιμωρία;; Πες μου ότι και αυτό συνέβη στο ίδιο σχολείο;

 

Το 7χρονο που έστειλε το συμμαθητή στο νοσοκομείο κοπανώντας τον στον τοίχο, είναι πια 13χρονο και για να είμαι ειλικρινης προς το να διαπράξει σεξουαλικής φύσης αδικήματα το βλέπω το άμεσο μέλλον... Στο σπίτι είναι δεδομένο ότι υπάρχει κακοποίηση, από όπου αντέγραψε τις συμπεριφορές του ως μαθητής δημοτικού, και φαντάζομαι και την προσέγγιση του στα κορίτσια τώρα ως έφηβος. Δυστυχώς επίσης δεδομένο ότι κανένας "αρμόδιος" με κάποιο "κύρος" (εκπαιδευτικός, διευθυντής, προεδρείο συλλόγου γονέων κλπ) δε θέλησε τόσα χρόνια να "μπλέξει" με επίσημη καταγγελία. 'Ενας διευθυντής προσπάθησε με το μαλακό, να προσεγγίσει την οικογένεια, να φέρει ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς κλπ, αλλά χωρίς συνεργασία από την οικογένεια, φυσικά δεν έγινε ουσιαστικά τίποτα, μάλλον έφαγε και μερικές παραπάνω ο νεαρός στο σπίτι φοβάμαι. Μεμονωμένα τηλεφωνήματα σε γραμμές προστασίας ανηλίκων έγιναν, αλλά δεν υπήρχαν αποδείξεις και τα λόγια μίας πολύ απογοητευμένης κοινωνικής λειτουργού με την οποία κάποτε μίλησα: αν στο σπίτι πέφτουν χαστούκια και το παιδί περνά και μερικές ώρες κλειδωμένο για τιμωρία στο υπόγειο (όπως έλεγαν οι φήμες) πάλι καλύτερα στο σπίτι είναι αν δει κανείς τις εναλλακτικές, κανείς εισαγγελέας δε θα προτιμήσει να πάρει το παιδί από μία πολύ εύπορη οικογένεια και να το στείλει σε ίδρυμα. Δυστυχώς δεν είναι ούτε σήριαλ, ούτε μοιρολατρία. Είναι ελληνική πραγματικότητα. Τα παιδιά που καταφεύγουν σε πραγματικά άγριο bullying, δεν είναι απλά κακομαθημένα συνήθως, και οι κοινωνικές δομές για να υπάρξει παρέμβαση απλά δεν υπάρχουν.

Ναι, όλα αυτά συμβαίνουν στο ίδιο σχολείο, παρόλο που 3 διευθυντές στο διάστημα αυτών των ετών έχουν αλλάξει. Να τονίσω ότι το σχολείο μας δεν είναι το χειρότερο της περιοχής, ίσα ίσα, έχουμε αρκετά παιδάκια γειτονικών σχολικών περιφερειών που προσπαθούν να έρθουν σε εμάς, γιατί θεωρούμαστε το καλό σχολείο... ειδικά στο γυμνάσιο, όπου ναι μεν υπάρχουν αδιάφοροι εκπαιδευτικοί, υπάρχουν και ακραία φασιστικές απόψεις, αλλά από την άλλη δεν υπάρχει π.χ. διακίνηση ναρκωτικών που υπάρχουν σε παραπέρα γειτονιές.

 

 

[Βερενίκη]

Οι γονείς του παιδιού που 'χτυπήθηκε' στον τοίχο, δεν έκαναν μήνυση στους γονείς του 7ρονου? 

Εδώ δε μιλάμε για λεκτικό εκφοβισμό που είναι δύσκολο να εντοπιστεί και να αποδειχθεί. Εδώ μιλάμε για σωματική βλάβη και, αν το 7χρονο δεν έχει ευθύνη, έχουν οι ενήλικοι που το προσέχουν. 

 

Θέλω να πω ότι αν σε κάποια δράση δεν υπάρχει αντίδραση, το φαινόμενο να γιγαντωθεί..... 

 

[ΑΡΓΚ]

3 ώρες πρίν, Βερενίκη είπε:

Οι γονείς του παιδιού που 'χτυπήθηκε' στον τοίχο, δεν έκαναν μήνυση στους γονείς του 7ρονου? 

Εδώ δε μιλάμε για λεκτικό εκφοβισμό που είναι δύσκολο να εντοπιστεί και να αποδειχθεί. Εδώ μιλάμε για σωματική βλάβη και, αν το 7χρονο δεν έχει ευθύνη, έχουν οι ενήλικοι που το προσέχουν. 

 

Θέλω να πω ότι αν σε κάποια δράση δεν υπάρχει αντίδραση, το φαινόμενο να γιγαντωθεί..... 

 

 

Από όσο ξέρω όχι, μήνυση δεν έγινε. Ξέρω ότι το θύμα για καιρό μιλούσε με ψυχολόγο, γιατί αρνιόταν να έρθει σχολείο και όταν έρχοταν ήταν και το ίδιο επιθετικό πλέον, και ότι οι γονείς πηγαινοέρχοταν στο σχολείο συχνά-πυκνά, είχαν εμπλακεί σύμβουλος, ο σύλλογος, κοινωνική λειτουργός κλπ, αλλά δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ μηνυση. Πάντως σε περιστατικό αργότερα, με άλλα παιδιά, όπου οι γονείς έκαναν μήνυση και στο σχολείο και στους γονείς του θύτη, το αποτέλεσμα ήταν μία τρύπα στο νερό. Και σε εκείνο το περιστατικό το ένα παιδάκι είχε πάει στο νοσοκομειο, αλλά πώς να αποδειχτεί η πρόθεση και ότι δεν ήταν ένα αθώο ατύχημα, με μόνο το λόγο των παιδιών; Εννοείται ότι δασκάλες και διευθυντρια απλά καλύπτουν η μία την άλλη, να μην φανεί ότι υπήρξε παραμέληση, ότι δεν πρόσεχαν τα παιδιά κλπ κλπ.