Jump to content
➔ ParentsCafe.gr
  • Tell a friend

    Είναι ενδιαφέρον αυτό το θέμα συζήτησης στο Parents.org.gr; Μοιράσου το με μια φίλη ή έναν φίλο!

Βελτιώνεται ποτέ η κατάσταση;


Chrysoum

Recommended Posts

Γειά σας σκέφτομαι εδώ και μέρες να γράψω, αλλά το μετανιώνω γιατί θεωρώ ότι είναι ίσως της φαντασίας μου και τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο τα βλέπω. Παρόλα αυτά σήμερα αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα και να μοιραστώ αυτά που νιώθω. Έχω ένα κοριτσάκι 2 εβδομάδων και ενώ όσο ήμουν έγκυος το ήθελα πολύ αυτό το παιδί, όταν γεννήθηκε τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχα ακούσει και τα είχα φανταστεί. Έχω σίγουρα τα baby blues και ίσως να έχω και επιλογχειο. Κλαίω κάθε απόγευμα και υπάρχουν φορές που πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθώ να με πείσω ότι το να κάνω παιδί δεν ήταν λάθος και ότι η ζωή μου αλλιώς θα ήταν τρομερά βαρετή μακροπροθεσμα. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι προσπαθώ με πείσω μου δημιουργεί τύψεις. Άλλες φορές σκέφτομαι ότι η ζωή θα είναι και πάλι ωραία όταν μεγαλώσει το παιδί. Μα τι σόι μάνα είμαι εγώ ? Πως γίνεται να σκέφτομαι έτσι για το παιδί μου? Μιλήσα με την μαια και μου είπε να περιμένω πριν δω ψυχολόγο και ότι είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Αλλά δεν ξέρω αν είναι όντως φυσιολογικό. Ο άντρας μου ενώ στην αρχή ήταν υπομονετικος έχει κουραστεί προφανώς από την άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση και μου είπε ότι δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν να είμαι στενοχωρημένη όταν έχουμε ένα υγιές μωρό και ότι θεωρεί πως η κατάθλιψη είναι καθαρά "πρόβλημα πολυτέλειας". Πλέον δεν κοιμάται κιόλας γιατί βλέπει ότι με βλέπει που κλαίω και ανησυχεί και σε συνδυασμό με ένα πολύ αγχωτικο εργασιακό περιβάλλον, πλέον καταντάμε να τον παρηγορω εγώ. Ζω στο εξωτερικό και δεν έχω κανέναν κοντά μου εκτός από τον άντρα μου και υπάρχουν φορές που νιώθω απέραντη μοναξιά. Όταν μιλάω με φίλους και την οικογένειά μου στην Ελλάδα, δεν βοηθάει ιδιαίτερα γιατί αρνούνται να δεχτούν ότι μπορεί και να περνάω κατάθλιψη και μου λένε διαρκώς ότι όλα είναι της φαντασίας μου. Υπάρχει λοιπόν κάνεις εκεί έξω που περνάει ή έχει περάσει παρόμοια και καταλαβαίνεις ή μήπως τελικά έχω εγώ το πρόβλημα? Διαβάζω ότι φτιάχνει η κατάσταση αργότερα, αλλά αυτή τη στιγμή εμένα όλα μου φαίνονται βουνό και αμφιβάλω αν θα φτιάξει στην περίπτωση μου.

ΥΓ: θηλαζω αποκλειστικά και πρέπει να την ταιζω κάθε 2 ώρες όλο το βράδυ, οπότε η κούραση πάει σύννεφο.

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις


Γεια σου!

Δεν μπορω να σου πω αν εχεις καταθλιψη ή οχι. Ομως μπορω να σου πω οτι οποια σου πει οτι δεν εκλαψε ή οτι δεν αναπολησε τη ζωη της πριν το μωρο,λεει ψεμματα! 

Ειναι πολυ δυσκολος ο πρωτος καιρος, και φαινεται ατελειωτος, ομως θα περασει. Στο διμηνο του μωρου ολα θα γινουν πιο ευκολα και μετα φυσικα καθε μερα που θα περναει θα ειναι ακομα πιο ευκολη! Αληθεια! 

Κι εγω στο πρωτο μου μωρο πιστευα οτι θα ειναι ετσι για παντα! Ομως περασε και δεν το πιστευω οτι τα περασα ολα αυτα!

Κανε υπομονη, προσπαθησε να κανεις κατι που σε χαροποιει εστω μια ωρα την εβδομαδα, και θα ερθουν καλυτερες μερες!

Link to comment
Share on other sites

Ο άντρας σου λέει βλακείες, δεν υπάρχει άλλη λέξη. Μίλησε με ψυχίατρο άμεσα, Δευτέρα αν γίνεται. Οχι ψυχολόγο, χρειάζεσαι διάγνωση και πιθανότατα αγωγή, οπότε ψυχίατρο. Μην ντρέπεσαι και μην ανησυχείς. Ειναι συνηθισμένο πρόβλημα και θεραπεύεται, όσο βουνό κι αν φαίνεται τώρα

Link to comment
Share on other sites

1 ώρα πρίν, Chrysoum είπε:

Γειά σας σκέφτομαι εδώ και μέρες να γράψω, αλλά το μετανιώνω γιατί θεωρώ ότι είναι ίσως της φαντασίας μου και τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο τα βλέπω. Παρόλα αυτά σήμερα αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα και να μοιραστώ αυτά που νιώθω. Έχω ένα κοριτσάκι 2 εβδομάδων και ενώ όσο ήμουν έγκυος το ήθελα πολύ αυτό το παιδί, όταν γεννήθηκε τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχα ακούσει και τα είχα φανταστεί. Έχω σίγουρα τα baby blues και ίσως να έχω και επιλογχειο. Κλαίω κάθε απόγευμα και υπάρχουν φορές που πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθώ να με πείσω ότι το να κάνω παιδί δεν ήταν λάθος και ότι η ζωή μου αλλιώς θα ήταν τρομερά βαρετή μακροπροθεσμα. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι προσπαθώ με πείσω μου δημιουργεί τύψεις. Άλλες φορές σκέφτομαι ότι η ζωή θα είναι και πάλι ωραία όταν μεγαλώσει το παιδί. Μα τι σόι μάνα είμαι εγώ ? Πως γίνεται να σκέφτομαι έτσι για το παιδί μου? Μιλήσα με την μαια και μου είπε να περιμένω πριν δω ψυχολόγο και ότι είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Αλλά δεν ξέρω αν είναι όντως φυσιολογικό. Ο άντρας μου ενώ στην αρχή ήταν υπομονετικος έχει κουραστεί προφανώς από την άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση και μου είπε ότι δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν να είμαι στενοχωρημένη όταν έχουμε ένα υγιές μωρό και ότι θεωρεί πως η κατάθλιψη είναι καθαρά "πρόβλημα πολυτέλειας". Πλέον δεν κοιμάται κιόλας γιατί βλέπει ότι με βλέπει που κλαίω και ανησυχεί και σε συνδυασμό με ένα πολύ αγχωτικο εργασιακό περιβάλλον, πλέον καταντάμε να τον παρηγορω εγώ. Ζω στο εξωτερικό και δεν έχω κανέναν κοντά μου εκτός από τον άντρα μου και υπάρχουν φορές που νιώθω απέραντη μοναξιά. Όταν μιλάω με φίλους και την οικογένειά μου στην Ελλάδα, δεν βοηθάει ιδιαίτερα γιατί αρνούνται να δεχτούν ότι μπορεί και να περνάω κατάθλιψη και μου λένε διαρκώς ότι όλα είναι της φαντασίας μου. Υπάρχει λοιπόν κάνεις εκεί έξω που περνάει ή έχει περάσει παρόμοια και καταλαβαίνεις ή μήπως τελικά έχω εγώ το πρόβλημα? Διαβάζω ότι φτιάχνει η κατάσταση αργότερα, αλλά αυτή τη στιγμή εμένα όλα μου φαίνονται βουνό και αμφιβάλω αν θα φτιάξει στην περίπτωση μου.

ΥΓ: θηλαζω αποκλειστικά και πρέπει να την ταιζω κάθε 2 ώρες όλο το βράδυ, οπότε η κούραση πάει σύννεφο.

Είναι φυσιολογικό αυτό που περνάς, μετά τη γέννα οι ορμόνες τις γυναίκας τρελαίνονται κ η καθεμία περνάει αυτή την περίοδο με διαφορετικό τρόπο.. Καλό είναι να το συζητας κ να μην τα κρατάς μέσα σου για να ανακουφιζεσαι. Ίσως περνάς επιλοχειο κατάθλιψη, αν σε κάνει να νιωσεις καλύτερα μπορείς να συμβουλευτεις ένα ψυχολόγο! Η γέννα ενός μωρού είναι μεγάλη υπόθεση γιατί αλλάζει η ζωή σ 180° έτσι ξαφνικα κ σε συνδιασμό η κούραση κ η αυπνοια κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα.. Μην ανησυχείς σιγά σιγά θα συνειδητοποιησεις αυτή τη μεγάλη αλλαγή κ θα αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα.. Μέρα με την μέρα που θα βλέπεις αυτή την πανέμορφη φατσουλα που βγήκε από μέσα σ θα συνειδητοποιεις πόσο τυχερή είσαι.. Τα πράγματα θα φτιάξουν, είναι νωρίς ακόμα γι αυτό είσαι έτσι..

Link to comment
Share on other sites

Ω ναι, την περνάει κι άλλη! Εγώ γέννησα πριν ένα μήνα ένα αγοράκι το οποίο συνέλαβα με εξωσωματική. για να καταλάβεις οτι το προσπαθήσαμε πολύ δεν ήρθε ξαφνικά. Γέννησα με καισαρική , οπότε οι μέρες στο μαιευτήριο δεν ήταν ότι καλύτερο , λόγω του πόνου. Στο δωμάτιο, ενώ οι άλλες 2 κοπέλες περίμεναν πώς και πώς να τους φέρουν το μωρό, εγώ κάθε φορά που άκουγα θόρυβο απ' έξω, έτρεμα μήπως το φέρνουν, και όταν το έφερναν, αντί για χαρά, γέμιζα άγχος. Ατο σπίτι, τις πρώτες 2 βδομάδες έκλαιγα συνέχεια και πενθούσα για την ζωή που είχα. Η αυπνία με είχε τσακίσει. Ο άντρας μου στενοχωριόταν , αλλά ήταν βράχος και με στήριξε πολύ. Ανέλαβε τα πάντα εκτός απ' τον θηλασμό φυσικά. Δεν πίστευα οτι θα βελτιωθεί όπωε έλεγαν, αλλά όντως σιγά σιγά δεν θα νοιώθεις έτσι. Πρώτον γιατί αρχίζεις και συνηθίζεις την αυπνία και την κλεισούρα, αλλά κυρίως γιατί αρχίζεις και το αγαπάς και τα βλέπεις όλα αλλιώς. Με το πρώτο χαμογελάκι που θα σου σκάσει , θα λιώσεις! Είναι όντως δύσκολά, και θαυμάζω πραγματικά αυτές που κάνουν και δεύτερο και τρίτο παιδί. Δεν είσαι μόνη σου , να ξέρεις. Πολλές φίλες μου το πέρασαν αυτό. Ζήτα βοήθεια από τον άντρα σου1 Πες του οτι τον χρειάζεσαι!

Επεξεργάστηκαν by Yovanna
Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Στην Ελλάδα είμαστε αρκετά πίσω στο θέμα της αντιμετώπισης ζητημάτων ψυχικής υγείας και ή θα τα θεωρούμε ταμπού, ή θα τα θεωρούμε προβλήματα πολυτελείας, ή θα τα επικαλούμαστε άνευ λόγου. Δεν έχω τις γνώσεις ή την εμπειρία για να σου πω αν αυτό που έχεις είναι απλά ορμονική αναστάτωση ή κατάθλιψη, σίγουρα όμως δεν θα σου λύσει το πρόβλημα ένα μη υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον. Επίσης σίγουρα δεν θα σου λύσει το πρόβλημα η τυπική ελληνική οικογένεια, μάλλον θα σε κάνει χειρότερα. Καλύτερα να δεις τι παροχές υπάρχουν για νέες μητέρες στη χώρα που είσαι (υγειονομικές, συμβουλευτικές κλπ) και να τις αξιοποιήσεις σε συνεργασία με τον άντρα σου. Έτςι μπορεί να γνωρίςεις και νέες μητέρες και να μοιράζεςαι τις ανηςυχίες σου. Επίσης, πάρε παράδειγμα από τους νέους γονείς του εξωτερικού που κυκλοφορούν έξω με τα παιδιά τους, ντύσε καλά το μωρό και βγείτε βολτα στα πάρκα, να βλέπεις κόςμο και να μη νιώθεις αποκομμένη. Περισσότερα και καταλληλότερα θα σου πουν σίγουρα άλλες κοπέλες που απ' ό,τι έχω δει εδώ έχουν σντιμετωπίσει καταστάσεις.

Link to comment
Share on other sites

Κοίτα μέσα σε λογικά πλαίσια ολα αυτά είναι φυσιολογικά γτ σκέψου οι ορμόνες θέλουν χρόνο να επιστρέψουν στα αρχικά τους όρια.Εννοείται ότι η κούραση είναι στο φουλ το πρώτο διάστημα κ αυτό κυρίως γτ δεν υπάρχει "προγραμμα" στι μωρό κ ακόμα είσαστε στη φάση που γνωρίζει η μια την άλλη.Εμένα ας πουμε μου έβγαιναν πολλά νεύρα στην αρχή.Η κατάσταση σίγουρα βελτιώνεται γτ θα μπείτε σιγά σιγά σε μια σειρά.προσπάθησε να κοιμάσαι κ εσύ όταν κοιμάται το μωράκι σου (παρεμπιπτόντως να σου ζήσει,γερό δυνατό) κ αν νοιώθεις οτι ξεφεύγεις ζητά βοήθεια απο τον μπαμπά δεν είναι κακό κ απο το να ξενυχτατε κ οι δυο ολο το βράδυ ειναι προτιμότερο.Παρα το γεγονός οτι η μαια σου συνέστησε να περιμένεις λίγο αν νομίζεις οτι να μιλησεις με εναν ειδικό θα σε ξαλαφρωσει κ θα σε κάνει να νοιώσεις καλύτερα ψυχολογικά να το κάνεις.Σε ότι χρειαστείς στο ψυχολογικό κομμάτι είμαι σίγουρη οτι ολα τα κορίτσια εδω θα σε στηρίξουν!

Link to comment
Share on other sites

3 ώρες πρίν, Chrysoum είπε:

Γειά σας σκέφτομαι εδώ και μέρες να γράψω, αλλά το μετανιώνω γιατί θεωρώ ότι είναι ίσως της φαντασίας μου και τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο τα βλέπω. Παρόλα αυτά σήμερα αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα και να μοιραστώ αυτά που νιώθω. Έχω ένα κοριτσάκι 2 εβδομάδων και ενώ όσο ήμουν έγκυος το ήθελα πολύ αυτό το παιδί, όταν γεννήθηκε τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχα ακούσει και τα είχα φανταστεί. Έχω σίγουρα τα baby blues και ίσως να έχω και επιλογχειο. Κλαίω κάθε απόγευμα και υπάρχουν φορές που πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθώ να με πείσω ότι το να κάνω παιδί δεν ήταν λάθος και ότι η ζωή μου αλλιώς θα ήταν τρομερά βαρετή μακροπροθεσμα. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι προσπαθώ με πείσω μου δημιουργεί τύψεις. Άλλες φορές σκέφτομαι ότι η ζωή θα είναι και πάλι ωραία όταν μεγαλώσει το παιδί. Μα τι σόι μάνα είμαι εγώ ? Πως γίνεται να σκέφτομαι έτσι για το παιδί μου? Μιλήσα με την μαια και μου είπε να περιμένω πριν δω ψυχολόγο και ότι είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Αλλά δεν ξέρω αν είναι όντως φυσιολογικό. Ο άντρας μου ενώ στην αρχή ήταν υπομονετικος έχει κουραστεί προφανώς από την άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση και μου είπε ότι δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν να είμαι στενοχωρημένη όταν έχουμε ένα υγιές μωρό και ότι θεωρεί πως η κατάθλιψη είναι καθαρά "πρόβλημα πολυτέλειας". Πλέον δεν κοιμάται κιόλας γιατί βλέπει ότι με βλέπει που κλαίω και ανησυχεί και σε συνδυασμό με ένα πολύ αγχωτικο εργασιακό περιβάλλον, πλέον καταντάμε να τον παρηγορω εγώ. Ζω στο εξωτερικό και δεν έχω κανέναν κοντά μου εκτός από τον άντρα μου και υπάρχουν φορές που νιώθω απέραντη μοναξιά. Όταν μιλάω με φίλους και την οικογένειά μου στην Ελλάδα, δεν βοηθάει ιδιαίτερα γιατί αρνούνται να δεχτούν ότι μπορεί και να περνάω κατάθλιψη και μου λένε διαρκώς ότι όλα είναι της φαντασίας μου. Υπάρχει λοιπόν κάνεις εκεί έξω που περνάει ή έχει περάσει παρόμοια και καταλαβαίνεις ή μήπως τελικά έχω εγώ το πρόβλημα? Διαβάζω ότι φτιάχνει η κατάσταση αργότερα, αλλά αυτή τη στιγμή εμένα όλα μου φαίνονται βουνό και αμφιβάλω αν θα φτιάξει στην περίπτωση μου.

ΥΓ: θηλαζω αποκλειστικά και πρέπει να την ταιζω κάθε 2 ώρες όλο το βράδυ, οπότε η κούραση πάει σύννεφο.

Κοπελα μου καλησπερα. Καταρχας να σου ζησει το μωρακι σου.. Διαβασα με πολυ προσοψη το μηνυμα σου... Θα σου προτεινα να απευθυνθεις σε καποιον ψυχολογο-

ψυχιατρο..Αυτο που σου συμβαινει δεν ειναι κατι κακο.Πολλες μανουλες το εχουν περασει.Ολοι χρειαζονται ενα διαστημα να προσαρμοστουν στη νεα πραγματικοτητα με το παιδακι.. Δεν μπορω να σου πω η να βγαλω "πορισμα" οτι περνας η δεν περνας την επιλοχειο.Συνηθως αυτη εμφανιζεται γυρω στο μηνα.Αλλα σιγουρα μπορει να εμφανιστει νωριτερα.Μπορει κ να μην ειναι καν κ απλα να εισαι κουρασμενη συν το οτι μενεις στο εξωτερικο ισως νιωθεις μονη σου κ για αυτο να κανεις αυτες τις σκεψεις. Εγω γενικα λογω της σχολης μου που ημουν εχω διαβασει ψυχολογια καθως υπηρχε σαν μαθημα.Αυτο που εχω να σου πω για την επιλοχειο λαικα ειναι οτι οι ορμονες κανουν παρτυ καθως επανερχονται αποτομα κ για αυτο συμβαινει(ειναι κ ορμονικο δηλαδη).αυτο το λεω για τον αντρα σου που το θεωρει "προβλημα πολυτελειας" .Δεν τον κατηγορω προς Θεου γιατι πολλοι ανδρες δεν γνωριζουν απο αυτα!! Αμα μου μεις για την απλη καταθλιψη ισως εν μερη συμφωνησω σε αυτο!! Εν μερη παντα! Και οι δικοι σου επισης φανταζομαι το λενε για να σου βγαλουν αυτες τις σκεψεις απο το μυαλο σου!! Αλλα ειναι δυσκολο..Οτι κ να σου λενε αν εσυ αισθανεσαι ετσι.. Θα σου πω οπως ειπα κ στην αρχη να συμβουλευτεις καποιον εκει που εισαι..Θα εχει να σου προτεινει λυσεις. Μπορει να κανετε κ ψυχοθεραπεια κ να νιωσεις πολυ καλυτερα..Θα διαφωνησω με την μαια ,που προφανως σου ειπε ετσι γτ συνηθως στο μηνα εμφανιζεται αυτη η καταθλιψη, και θα σου πω να πας απο Δευτερα να μιλησεις με καποιον!! Θα νιωσεις καλυτερα!! Επισης να σε βοηθαει οσο χρονο εχεις στην ημερα σου να μπαινεις στο φορουμ κ να μιλας!!! Ειναι ανακουφιστικο κ αυτο οταν μιλας με κοπελες που ειναι στην ιδια φαση με εσενα!!

ΥΓ. να μη σκεφτεσαι τι σοι μαμα εισαι!! Ολα ειναι ανθρωπινα κ συμβαινουν καθημερινα σε πολυ κοσμο!!!

Link to comment
Share on other sites

Κορίτσι μου, να σου ζήσει το νινί σου.
Το σώμα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης φτάνει στα όρια του. Αυτή τη στιγμή αναρρώνει. Οι αλλαγές στο σώμα σου, τα συναισθήματα/ανησυχίες των νέων δεδομένων, οι ορμόνες είναι υπεύθυνα γι αυτά που νιώθεις. Ολόκληρη η ζωη σου άλλαξε κ χρειάζεσαι χρόνο για να προσαρμοστεί το σώμα σου κ η ψυχή σου.

Δεν είναι της φαντασίας σου τα συναισθήματα σου και διαφωνώ με τον τρόπο που σου συμπεριφέρονται οι δικοί σου. Μπορώ να δεχτώ την κούραση του άντρα σου, όμως απ' ότι βλέπω δεν αντιλαμβάνεται τις αλλαγές αυτές που περνάς και δεν είναι αστείο αυτό που σου συμβαίνει. Χρειάζεσαι την υποστήριξη του.

Το να έχεις ανησυχίες, φόβο, άγχος είναι φυσιολογικό εαν όμως εσύ που ξέρεις τον εαυτό σου βλέπεις κάτι παραπάνω, πήγαινε σε κάποιον ειδικό. Δε χρειάζεται να περιμένεις.
Μπράβο σου που θηλάζεις, είναι ένα ψυχοφάρμακο ο θηλασμός, τουλάχιστον σε μένα έτσι λειτουργεί. Θα γνωρίσεις το μωρό σου με τον καιρό, είναι μια σχέση που χτίζεται.

Είσαι μία καλή μαμά, που φροντίζει το μωρό της, είσαι απλά κουρασμένη, επηρεασμένη από τις αλλαγές. Και το γεγονός που αντιλαμβάνεσαι πως κάτι δεν πάει καλά είναι σημαντικό, είναι η αρχή για να το αντιμετωπίσεις. Χρειάζεσαι τον άντρα σου.

Είναι μια δύσκολη φάση που θα περάσει.
Θα γνωρίσεις το μωρό σου και το νέο σου εαυτό με τον καιρο. Νιώσε ευγνωμοσύνη για όλα τα θετικά που σου συμβαίνουν και να θυμάσαι πως όλοι κάνουμε λάθη. Εάν χρειάζεται συμβουλέψου έναν ειδικό για να σε καθοδηγήσει.

Link to comment
Share on other sites

Γεια σου, Chrysoum, να σου ζήσει η μπέμπα σου, είμαι σίγουρη ότι σύντομα θα την χαίρεσαι όσο δεν φαντάζεσαι! Όλα όσα λες τα έχω σκεφτεί και τα έχω νιώσει, περίπου τους πρώτους 6 μήνες μετά τη γέννα του γιου μου, χωρίς ποτέ να αισθανθώ ότι περνούσα κατάθλιψη βέβαια γιατί είμαι άνθρωπος που μοιράζομαι γενικώς και τα συζητούσα με φίλες, με τη μαμά μου, με τον άντρα μου πρώτα απ' όλα που καταλάβαινε πόσο δύσκολα είναι στην αρχή, γιατί κι η δική του ζωή άλλαξε. Όλη η αϋπνία, η αλλαγή προτεραιοτήτων, η παντελής έλλειψη πια προσωπικού χρόνου ακόμα και για τα βασικά στις αρχές είναι από μόνα τους αρκετά για να αισθάνεσαι έτσι. Χώρια οι τύψεις και φυσικά και τα ορμονικά σκαμπανεβάσματα. Προσωπικά αισθάνθηκα ότι ισορρόπησα και ξαναβρήκα τον εαυτό μου μετά τους 8 μήνες περίπου που κοιμήθηκα λίγο καλύτερα, που έγινε πιο εύκολη η ζωή με τον μπέμπη ή και που συνήθισα κι εγώ πια και ξαναβγήκα μόνη με τον σύζυγο, ξαναπήγα διακοπές ή συνήλθα και ορμονικά. Αυτό το τελευταίο με τις ορμόνες τώρα πια το πιστεύω, κάτι άλλαξε και έβλεπα τα πράγματα πιο αισιόδοξα και δεν πνιγόμουν σε μια κουταλιά νερό, ενώ στις αρχές που μου το έλεγαν δεν το παραδεχόμουν, απλώς έλεγα ότι αρκούν οι δυσκολίες για το πώς αισθάνεται μια νέα μαμά. Δεν είναι έτσι όμως, όντως παίζουν ρόλο οι ορμόνες, γιατί απλώς μετά από 8 μήνες στο περίπου, κι ενώ η αϋπνία κατά βάση και ο θηλασμός παρέμεναν, εμένα απλώς δεν με πτοούσαν τόσο πια. Αντίθετα, στις αρχές, ακόμα κι όταν ξεκουραζόμουν ή έβγαινα ή είχα 2 ώρες προσωπικό χρόνο δεν κατάφερνα τόσο να το χαρώ και πάλι μπορεί στα καλά καθούμενα κι ενώ ένιωθα ευτυχισμένη να με έπιαναν τα κλάματα.

Πιστεύω λοιπόν ότι η αλλαγή του νεογέννητου είναι τεράστια στη ζωή μας, εξανεμίζεται ο προσωπικός μας χρόνος και ο χρόνος με τον σύντροφο και μέχρι να ενστερνιστούμε πλήρως αυτόν τον νέο ρόλο θέλουμε χρόνο, μήνες τουλάχιστον. Μην αισθάνεσαι τύψεις, οι περισσότερες τα νιώσαμε, τα περάσαμε και φυσικά απολαμβάνουμε πια τα παιδιά μας. Επίσης, θα σου πω ότι μετά από μερικούς μήνες θα παίρνεις και μηνύματα και αντιδράσεις απ' την μπέμπα σου, χαμόγελα, φωνούλες, χάδια και τότε θα σε βοηθήσει σε τεράστιο βαθμό να την απολαμβάνεις ακόμα περισσότερο. Για την ώρα ίσως σου φαίνεται ένα σχετικά ανέκφραστο μωράκι που απλώς έχει ακόρεστες ανάγκες. Θα περάσει.

Αυτό που προσωπικά με βοήθησε ήταν ο διάλογος που λειτουργούσε σαν ψυχοθεραπεία για μένα, τεράστια ανακούφιση, με τους γονείς, τις φίλες μου με παιδιά, τις μαμάδες και συμμαθήτριές μου στην παιδική χαρά. Δικτυώσου, το δίκτυο είναι δύναμη και βγάζε τα από μέσα σου! Σου εύχομαι από καρδιάς ό,τι καλύτερο και θα δεις ότι θα νιώσεις πιο όμορφα, δώσε χρόνο στον εαυτό σου.

GCqDp3.png qpsdp2.png

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

Καλημέρα. 

Όλες οι νέες μανούλες το έχουν βιώσει αυτό σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Η ζωή σ άλλαξε εντελώς. Κάπως έτσι ήμουν κ εγώ όταν ήρθε στο κόσμο η πανέμορφη κορούλα μ. Ο άντρας μ όμως μπόρεσε κ πήρε άδεια για δύο μήνες κ βοήθησε πολύ. Η κούραση ήταν απίστευτη, το θυμάμαι αυτό πολύ έντονα. Θυμάμαι κάποια στιγμή κάπου εκεί το πρώτο μήνα δεν ασχολήθηκα καθόλου μα καθόλου με τη μικρή. Μόνο θηλασμό κ μετά την άφηνα στον άντρα μ κ δεν μπορούσα ούτε να την κοιτάξω. Σιγά σιγά τα πράγματα βελτιώθηκαν. Εγώ προσωπικά έβγαινα έξω από την αρχή. Βοήθησε κ ο καιρός καθώς γέννησα 19 Μαΐου. Τώρα μετά από δύο χρόνια είμαι ξανά έγκυος ενώ είχα ορκιστεί πως δε θα έκανα δεύτερο παιδάκι. Καλή συνέχεια κ στην ανάγκη συμβουλέψου κ έναν ειδικό. 

Link to comment
Share on other sites

Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και την ενθαρρυνση. Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησαν αρκετά και προσπαθώ να δω την κατάσταση πιο αισιοδοξα. Βγαίνω έξω με την μικρή κάθε μέρα σχεδόν παρόλο που αυτή τη στιγμή έχει κοντά στους μηδέν βαθμούς. Ντυνομαστε και βγαίνουμε, αλλιώς όλη μέρα μέσα δεν γίνεται. Σας ευχαριστώ πολύ όλους για το κουράγιο που μου δώσατε και ελπίζω τα πράγματα να αλλάξουν γρήγορα. Βοηθάει να ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος που βιώνει κάτι τέτοιο. 

Link to comment
Share on other sites

Κοριτσι μου φυσικα και δεν εισαι μονη.Πολλες τα περασαμε αυτα και μες στις τοσες και εγω.Καταλαβαινω πως ειναι και ποσο μαυρα μπορει να φαινονται ολα τωρα...Πρεπει να δεις ψυχιατρο ,μην το καθυστερεις.

Και αλλη φορα να μη διστασεις να γραψεις εδω.Εγω πηρα μεγαλη βοηθεια γραφοντας εδω.Και κατι τελευταιο!Η επιλοχειος καταθλιψη ειναι γεγονος.Οτι και αν λεει ο αντρας σου.Ειναι δυσκολη φαση η αρχη της ζηως σας με το μωρο ομως να εισαι σιγουρη θα περασει

Link to comment
Share on other sites

  •  
On 2/12/2017 at 3:47 ΜΜ, Chrysoum είπε:

Γειά σας σκέφτομαι εδώ και μέρες να γράψω, αλλά το μετανιώνω γιατί θεωρώ ότι είναι ίσως της φαντασίας μου και τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο τα βλέπω. Παρόλα αυτά σήμερα αποφάσισα να κάνω το μεγάλο βήμα και να μοιραστώ αυτά που νιώθω. Έχω ένα κοριτσάκι 2 εβδομάδων και ενώ όσο ήμουν έγκυος το ήθελα πολύ αυτό το παιδί, όταν γεννήθηκε τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα είχα ακούσει και τα είχα φανταστεί. Έχω σίγουρα τα baby blues και ίσως να έχω και επιλογχειο. Κλαίω κάθε απόγευμα και υπάρχουν φορές που πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθώ να με πείσω ότι το να κάνω παιδί δεν ήταν λάθος και ότι η ζωή μου αλλιώς θα ήταν τρομερά βαρετή μακροπροθεσμα. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι προσπαθώ με πείσω μου δημιουργεί τύψεις. Άλλες φορές σκέφτομαι ότι η ζωή θα είναι και πάλι ωραία όταν μεγαλώσει το παιδί. Μα τι σόι μάνα είμαι εγώ ? Πως γίνεται να σκέφτομαι έτσι για το παιδί μου? Μιλήσα με την μαια και μου είπε να περιμένω πριν δω ψυχολόγο και ότι είναι φυσιολογικό όλο αυτό. Αλλά δεν ξέρω αν είναι όντως φυσιολογικό. Ο άντρας μου ενώ στην αρχή ήταν υπομονετικος έχει κουραστεί προφανώς από την άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση και μου είπε ότι δεν καταλαβαίνει πως είναι δυνατόν να είμαι στενοχωρημένη όταν έχουμε ένα υγιές μωρό και ότι θεωρεί πως η κατάθλιψη είναι καθαρά "πρόβλημα πολυτέλειας". Πλέον δεν κοιμάται κιόλας γιατί βλέπει ότι με βλέπει που κλαίω και ανησυχεί και σε συνδυασμό με ένα πολύ αγχωτικο εργασιακό περιβάλλον, πλέον καταντάμε να τον παρηγορω εγώ. Ζω στο εξωτερικό και δεν έχω κανέναν κοντά μου εκτός από τον άντρα μου και υπάρχουν φορές που νιώθω απέραντη μοναξιά. Όταν μιλάω με φίλους και την οικογένειά μου στην Ελλάδα, δεν βοηθάει ιδιαίτερα γιατί αρνούνται να δεχτούν ότι μπορεί και να περνάω κατάθλιψη και μου λένε διαρκώς ότι όλα είναι της φαντασίας μου. Υπάρχει λοιπόν κάνεις εκεί έξω που περνάει ή έχει περάσει παρόμοια και καταλαβαίνεις ή μήπως τελικά έχω εγώ το πρόβλημα? Διαβάζω ότι φτιάχνει η κατάσταση αργότερα, αλλά αυτή τη στιγμή εμένα όλα μου φαίνονται βουνό και αμφιβάλω αν θα φτιάξει στην περίπτωση μου.

ΥΓ: θηλαζω αποκλειστικά και πρέπει να την ταιζω κάθε 2 ώρες όλο το βράδυ, οπότε η κούραση πάει σύννεφο.

 Καλοφωτιστο το μωρακι σου!! Αυτο που σου συμβαινει εμενα δεν μου φαινεται και τελειως ξενο.. Φοβομουν να μεινω μονη μαζι με το παιδι μου! Ξυπνουσε-κλαιγοντας φυσικα και ετρεμα!! Ολη μερα επιανα το στηθος μου να τσεκαρω ειναι γεματο? Αν δεν χορτασει και κλαιει? Και αλλα πολλα, ωρες μπορω να σου λεω για αγχοι και κλαματα. Νομιζω πως η μαια σου εχει ενα δικιο που σου λεει οτι ειναι νωρις ακομα και οτι το πιο πιθανο ειναι να συνελθεις συντομα. Και εχει την εμπειρια που πρεπει για να στο λεει. Για εναν ψυχολογο χρειαζεσαι αμεσα ψυχολογο. Για εναν ψυχιατρο χρειαζεσαι αμεσα ψυχιατρο. Για εμενα χρειαζεσαι χρονο και αυτοπεποιθηση-που και αυτη με τον χρονο αποκταται. Και να μιλας με τους δικους σου. Και ο αντρας σου καταλαβαινω τι εννοει νομιζω. Δεν συμφωνω, αλλα καταλαβαινω τι θελει να σου πει. 

Link to comment
Share on other sites

@Chrysoum γειά σας,

δείτε εδώ και άλλα σχετικά θέματα:

 

 

Βοηθήστε στη διατήρηση της λειτουργικότητας του forum κάνοντας χρήση της αναζήτησης & αναφοράς.  Αν παρατηρήσετε κάποια δημοσίευση που θεωρείτε περίεργη επιθετική ή ενάντια στους κανόνες κάντε αναφορά δημοσίευσης  Οδηγίες για το πως γίνεται η αναφορά δείτε εδώ   Ευχαριστούμε

Ακολουθήστε μας και στο Instagram:

follow_insta.png.f136a60ab3d6a108659752cf6fcc0a5a.pngfollow_cafe.jpg.0bc77dbbb8cab70c6c8919c95cac08b8.jpg

 

Link to comment
Share on other sites


Διαφημίσεις

  • 1 month later...
On 3/12/2017 at 0:29 ΜΜ, Chrysoum είπε:

Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και την ενθαρρυνση. Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησαν αρκετά και προσπαθώ να δω την κατάσταση πιο αισιοδοξα. Βγαίνω έξω με την μικρή κάθε μέρα σχεδόν παρόλο που αυτή τη στιγμή έχει κοντά στους μηδέν βαθμούς. Ντυνομαστε και βγαίνουμε, αλλιώς όλη μέρα μέσα δεν γίνεται. Σας ευχαριστώ πολύ όλους για το κουράγιο που μου δώσατε και ελπίζω τα πράγματα να αλλάξουν γρήγορα. Βοηθάει να ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος που βιώνει κάτι τέτοιο. 

Σίγουρα δεν είσαι η μόνη. Εγώ τα πέρασα στο πρώτο τα πέρασα και στο δεύτερο. Είναι δύσκολα ειδικά όταν είσαι μόνη σου και δεν έχεις βοήθεια. Νομίζεις ότι δεν θα περάσει ποτέ και ότι αυτή η κατάσταση θα είναι μόνιμη. Όμως δεν είναι έτσι. Τα παιδιά σε αποζημιωνουν για όλα αυτά που περνάς. Θα τα σκέφτεσαι μετά και θα λες χαλάλι όλα αυτά που πέρασα. Εμένα με βοηθούσε πολύ να συζητάω με άλλες μαμάδες. Το συμπέρασμα που έβγαλα είναι πως όλες τα περνάνε τελικά. Απλά δεν τα λένε. Τα περνάνε μόνες τους. Και με τον άντρα σου θα περάσετε  ενδεχομένως  περίοδο κρίσης με νεύρα και τσακωμούς. Όλα είναι φυσιολογικά!!!! Υπομονή χρειάζεται. Αυτή η λέξη το ξέρω μπορεί να σε εκνευρίζει αλλά είναι το κλειδί για όλα. Καλό κουράγιο σου ευχομαι. Δεν είσαι μόνη και δεν είσαι η μόνη.

Link to comment
Share on other sites

Λάβετε μέρος στην συζήτηση

Μπορείτε να δημοσιεύσετε το κείμενό σας τώρα και να ολοκληρώσετε την εγγραφή σας αργότερα. Εάν έχετε ήδη όνομα/λογαριασμό χρήστη, συνδεθείτε τώρα για να δημοσιεύσετε με το όνομα χρήστη σας.
Προσοχή: Η δημοσίευσή σας θα χρειαστεί να εγκριθεί από τους διαχειριστές πριν αναρτηθεί στο φόρουμ.

Guest
Απάντηση σε αυτό το θέμα...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Ο σύνδεσμος εμπεδώθηκε αυτόματα.   Εμφάνιση URL ως απλό σύνδεσμο

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Δημιουργία νέου...