Εξωσχολικές δραστηριότητες

[kine]

 ΑΡΓΚ: Πολύ λογικό αυτό που συμβαίνει στα 13χρονα. Είναι το επόμενο βήμα, από την παιδικότητα, ψάχνονται να βρουν τη θέση τους ως κοπέλες κι αυτό για μια περίοδο, μπορεί να είναι αρκετά αστείο έως και λυπηρό, στο μάτι ενός ενήλικα. (Η πρώτη φορά που έβαλα μολύβι ματιών ήταν το κολοκαίρι πριν πάω γυμνάσιο και πήγαινα έτσι να παίξω στην πλατεία και σε κάτι αλάνες που είχαμε κοντά - ήταν όντως αστείο!)

 

Αυτό που σκέφτομαι λοιπόν, είναι ότι και χωρίς την οργανωμένη δραστηριότητα, μπορούν τα παιδιά, στο βαθμό που τους ενδιαφέρει, να κινηθούν, να εκτονωθούν και να ιδρώσουν, μέσα από το παιχνίδι τους με συνομιλήκους. Αλλά αυτό μόνο τα ΣΚ; Δηλαδή τις καθημερινές και να θέλει να βρει παρέα κάποιο από τα παιδιά σου, δεν θα την βρει; Ρωτώ γιατί κοιτώ κι εγώ πλέον την γειτονιά μας και η αλήθεια είναι ότι δεν βγαίνουν παιδιά έξω. 

 

ΑΝΝΑ24: Αυτό που περιγράφεις είναι η εικόνα που έχω αποκομμίσει για την ρουτίνα γονέων και παιδιών στις πόλεις και ειλικρινά μου φαίνεται εξοντωτικό και για τα δύο μέρη. Αν όμως δεν υπάρχει εναλλακτική για τα παιδιά, μάλλον είναι μονόδρομος για το γονέα, τα πηγαινέλα. Ενα ακόμη μεγάλο πρόβλημα σε αυτή την κατάσταση, είναι ότι  κινείστε ή πρέπει να κινηθείτε σε μεγάλες αποστάσεις, από περιοχή σε περιοχή. Δεν ξέρω αν είναι οκ αυτό. Δηλαδή αν είναι υπερβολικό να αξιώσει μια μάνα, να πάνε τα παιδιά της σε όσα προσφέρει ο Δήμος (εκτός εξαιρετικής συνθήκης). 

 

Εγώ μένω Θεσσαλονίκη και οι αποστάσεις είναι φυσικά μικρότερες. Οταν ξεκινήσαμε όμως τα αγγλικά, η μητέρα μου πήγαινε εμένα και τον αδερφό μου σε γειτονική συνοικία γιατί εκεί υπάρχει ένα φροντηστήριο με καλή φήμη. Μετά από 2 χρόνια που πήγαινε εμένα και τον αδερφό μου με το αυτοκίνητο(σε περιοχή με χάλια παρκινγ), 2 και 3 φορές την εβδομάδα, συχνά την ίδια μέρα, αλλά άλλες ώρες και είχε και δυο μικρότερα παιδιά στο σπίτι (υποθέτω έμεναν με τους παππούδες μου εκείνες τις ώρες) κι όλα αυτά μετά τη δουλειά της, τα έπαιξε και ευτυχώς συνήλθε: αποφάσισε δηλαδή ότι αυτό είναι εξόντωση και στην τελική, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τα αγγλικά, θα μάθουμε μια χαρά και στο κοντινό φροντηστήριο, που ήταν 3 λεπτά από το σπίτι και πηγαίναμε κι ερχόμασταν μόνοι μας.

 

[ΑΡΓΚ]

πρίν από 8 λεπτά , kine είπε:

 ΑΡΓΚ: Πολύ λογικό αυτό που συμβαίνει στα 13χρονα. Είναι το επόμενο βήμα, από την παιδικότητα, ψάχνονται να βρουν τη θέση τους ως κοπέλες κι αυτό για μια περίοδο, μπορεί να είναι αρκετά αστείο έως και λυπηρό, στο μάτι ενός ενήλικα. (Η πρώτη φορά που έβαλα μολύβι ματιών ήταν το κολοκαίρι πριν πάω γυμνάσιο και πήγαινα έτσι να παίξω στην πλατεία και σε κάτι αλάνες που είχαμε κοντά - ήταν όντως αστείο!)

 

Αυτό που σκέφτομαι λοιπόν, είναι ότι και χωρίς την οργανωμένη δραστηριότητα, μπορούν τα παιδιά, στο βαθμό που τους ενδιαφέρει, να κινηθούν, να εκτονωθούν και να ιδρώσουν, μέσα από το παιχνίδι τους με συνομιλήκους. Αλλά αυτό μόνο τα ΣΚ; Δηλαδή τις καθημερινές και να θέλει να βρει παρέα κάποιο από τα παιδιά σου, δεν θα την βρει; Ρωτώ γιατί κοιτώ κι εγώ πλέον την γειτονιά μας και η αλήθεια είναι ότι δεν βγαίνουν παιδιά έξω. 

 

ΑΝΝΑ24: Αυτό που περιγράφεις είναι η εικόνα που έχω αποκομμίσει για την ρουτίνα γονέων και παιδιών στις πόλεις και ειλικρινά μου φαίνεται εξοντωτικό και για τα δύο μέρη. Αν όμως δεν υπάρχει εναλλακτική για τα παιδιά, μάλλον είναι μονόδρομος για το γονέα, τα πηγαινέλα. Ενα ακόμη μεγάλο πρόβλημα σε αυτή την κατάσταση, είναι ότι  κινείστε ή πρέπει να κινηθείτε σε μεγάλες αποστάσεις, από περιοχή σε περιοχή. Δεν ξέρω αν είναι οκ αυτό. Δηλαδή αν είναι υπερβολικό να αξιώσει μια μάνα, να πάνε τα παιδιά της σε όσα προσφέρει ο Δήμος (εκτός εξαιρετικής συνθήκης). 

 

Εγώ μένω Θεσσαλονίκη και οι αποστάσεις είναι φυσικά μικρότερες. Οταν ξεκινήσαμε όμως τα αγγλικά, η μητέρα μου πήγαινε εμένα και τον αδερφό μου σε γειτονική συνοικία γιατί εκεί υπάρχει ένα φροντηστήριο με καλή φήμη. Μετά από 2 χρόνια που πήγαινε εμένα και τον αδερφό μου με το αυτοκίνητο(σε περιοχή με χάλια παρκινγ), 2 και 3 φορές την εβδομάδα, συχνά την ίδια μέρα, αλλά άλλες ώρες και είχε και δυο μικρότερα παιδιά στο σπίτι (υποθέτω έμεναν με τους παππούδες μου εκείνες τις ώρες) κι όλα αυτά μετά τη δουλειά της, τα έπαιξε και ευτυχώς συνήλθε: αποφάσισε δηλαδή ότι αυτό είναι εξόντωση και στην τελική, αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με τα αγγλικά, θα μάθουμε μια χαρά και στο κοντινό φροντηστήριο, που ήταν 3 λεπτά από το σπίτι και πηγαίναμε κι ερχόμασταν μόνοι μας.

 

 

Εχω πολλές φορές σκεφτεί το θέμα με την παρέα/παιχνίδι μεσοβδόμαδα, και δυστυχώς δεν. Τα παιδιά των εργαζόμενων γονιών ή μένουν στο ολοήμερο (που ναι μεν έχει και κάποιο παιχνίδι, αλλά πρακτικά είναι απλά έξτρα σχολείο και μάλιστα με πολύ βαριεστημένους δασκαλους, ή τουλάχιστον και τα 3 χρόνια που το δοκιμάσαμε έτσι ήταν) ή πρέπει να έρθει κάποια babysitter ή γιαγιά να τα πάρει. Αν καταφέρουν και συντονιστούν τα ωράρια των γιονιών, η πιθανότητα μία παρέα να έχουν όλοι τις ίδιες δραστηριότητες, το ίδιο διάβασμα και να μένουν και σχετικά κοντά ώστε να βρεθούν το απόγευμα είναι σχεδόν μηδενική. Ο ένας μου γιος έχει έναν φίλο που μένει σχεδόν απέναντι, και πάλι άντε να έρθει το παιδί κανένα μεσημέρι μετά το σχολείο για φαϊ ή να βρεθούν αργά το απόγευμα. 

Ειδικά στην εφηβεία, υπάρχει πια το θέαμα που εμένα μου φαίνεται τραγικό, να μαζεύονται μετά το φροντιστήριο σε μία γωνία από όπου πιάνουν δωρεάν wifi από κάποιο μαγαζί και να κάθονται καμιά ώρα ο καθένας με το smartphone χωρίς να ανταλλάζουν λέξη. Οπότε χίλιες φορές σε κάποιο άθλημα, όπου τουλάχιστον θα πουν και καμιά κουβέντα στα αποδυτήρια (οι προπονητές που έχω γνωρίσει δε θα το έπαιρναν ψύχραιμα το smartphone, οπότε το γλυτώνουμε). 

[kine]

χαχαχα...ευτυχώς δηλαδή που είναι αυστηροί οι προπονητές. 

 

Αχ...είναι κι αυτό με τα κινητά, όντως. Το είχα ξεχάσει τελείως! Στην δικιά μου εποχή κινητό ξεκινούσαν να έχουν από τα 13 συνήθως και η ενασχόληση ήταν κυρίως οι αναπάντητες! Εγώ που είχα κινητό στο Λύκειο, ήμουν στερημένη μιας και δεν μπορούσα να κάνω τις πολυπόθητες αναπάντητες, από δω κι από κει! Και τότε πάντως, χωρίς ιντερνετ και social media υπήρχαν πολλά παιδιά (κορίτσια κυρίως τότε), που θα ήταν όλη μέρα με το κινητό, κάνοντας αναπάντητες, στέλνοντας μνμ, αλλά ακόμη και παίζοντας απλώς φιδάκι! Οτιδήποτε προκειμένου να βγάλουν το κινητό από την τσέπη. 

 

Με το πλαίσιο που αναφέρεις, είναι πολύ χρήσιμες και σκόπιμες οι δραστηριότητες! Πάντως ανάλογα και με το παιδί, εμένα μάλλον θα με ένοιαζε περισσότερο να υπάρχουν δραστηριότητες που να επενδύουν στην κοινωνικοποίηση, στην ομαδικότητα κτλ. παρά δραστηριότητες ατομικού τύπου. Μιας και το πιο σημαντικό έλλειμμα των παιδιών της πόλης (όπως το βλέπω εγώ) είναι οι συναναστροφές πρόσωπο με πρόσωπο  κι όχι η εξάσκηση των ταλέντων τους, που έτσι κι αλλιώς δεν θάβονται πλέον.

 

Σε τι ηλικία παίρνουν πλέον τα παιδιά κινητό; Η ανιψιά μου πήρε εδώ και κάποιους μήνες (έκτη δημοτικού). 

Δεν ξέρω πότε θα μου ζητήσει η κόρη μου smart phone αλλά εκεί είναι ένα θεμα που δεν ξέρω πως θα το διαχειριστώ, μιας κι εγώ στην εποχή μου, ήθελα κινητό πολύ νωρίτερα απ' ότι μου έδιναν και έκανα τα πάντα για να έχω πρόσβαση σε μια συσκευή - κρυφά! Εδώ και χρόνια, δεν χρησιμοποιώ ιδιαίτερα το κινητό και είναι απλό κινητό, όχι smart plhone, αλλά το παιδί βλέπει από την υπόλοιπη οικογένεια και φυσικά της αρέσει πολύ να το κρατάει και να το περιεργάζεται, από μηνών!